tag:blogger.com,1999:blog-72910518128821128262024-03-05T22:46:03.656-08:00ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.comBlogger113125tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-54166700382375933452015-01-07T00:03:00.001-08:002015-01-07T00:03:51.633-08:00သက္တံေရာင္တံလွ်ပ္<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs3jo96hx0V8ajeE1B9mwRBrq73YvjnVX1s_khqwBwAQqKx7YlyG5n2ZKTAqBf4MvsQXAM2ArfebukjwalP-1SzHnoJ3CZ6bjvcQL6et7A3Bx_RKTvta0MbFyBaIzGtwvQOld-nw4Y0Nw/s1600/384_518126594904283_443550183_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs3jo96hx0V8ajeE1B9mwRBrq73YvjnVX1s_khqwBwAQqKx7YlyG5n2ZKTAqBf4MvsQXAM2ArfebukjwalP-1SzHnoJ3CZ6bjvcQL6et7A3Bx_RKTvta0MbFyBaIzGtwvQOld-nw4Y0Nw/s1600/384_518126594904283_443550183_n.jpg" height="320" width="236" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
ရြက္၀ါ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြစ ေႏြဦးတစ္ညေနတြင္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တမ္းတခဲ႔ရေသာ အလြမ္းမ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသို႔ ျပန္လည္ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေသာ္လည္း ထုိအလြမ္းကုိ ျဖန္႔ခင္းမရႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ၾကံဳဖူးေပလိမ္႔မည္။<br /> အလြမ္းသည္ အလြမ္းသက္သက္သာျဖစ္၍ ျပင္းျပသည့္အာသီသ မပါေသာအခါ တမ္းတမႈက လက္ေတြ႕သို႔ကပ္လ်က္ ပါမလာတတ္ပါ။<br /> ထြက္ခြာလာခဲ႔ျပီးကတည္းက သူ၏ဇာတိျမိဳ႕ကေလးသည္ အလြမ္းသက္သက္ျဖင္႔ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ အိပ္မက္ေနဆဲ...။<br /> စိတ္ကူးႏွင္႔အိပ္မက္က လက္ေတြ႕မပါ ဘ၀အေမာၾကားမွာ ကူးခတ္ေနဆဲ...။<br /> ++++++<br /> သည္ေန႔ေတာ႔ အိပ္မက္က လက္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။ ျမိဳ႕ကေလးသို႔ မသြားမျဖစ္ သြားခြင္႔ၾကံဳေလျပီ။<br /> သို႔ေပမဲ႔ သြားရမည္က ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စရာကိစ္ၥေတာ႔ မဟုတ္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ နာေရးစ်ာပန။<br /> သူတုိ႔ငယ္ငယ္ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနခဲ႔ရစဥ္တစ္ေလ်ာက္လံုး တတြဲတြဲႏွင္႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ႔ရသူမုိ႔ အိပ္ရာထဲမွမထႏိုင္သူ လူမမာမိခင္က သူမကိုယ္စား သားကုိ သြားဖုိ႔ေစလႊတ္ခဲ႔၏။ <br /> သူကေတာ႔ သည္ဦးေလး ဆုိးသမွ်ေပသမွ် ဒိုင္ခံသည္းခံခဲ႔ရသူ မိခင္၏ ဒုက္ၡေတြကုိ သိေနသူမို႔ လာသာလာရေသာ္လည္း စိတ္မသက္သာလွ။ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါႏုိင္ေတာ႔သူ မိခင္၏ဆႏ္ၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရံုသက္သက္သာ။ <br /> မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ မလြမ္းတတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဇာတိျမိဳ႕ေလးကိုေတာ႔ လြမ္းေနခဲ႔ဖူးပါသည္။<br />ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင္႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ္လည္း ျမိဳ႕ကေလးကုိေတာ႔ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အလည္ျပန္ခ်င္ေနခဲ႔ဖူး၏။<br /> သည္ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ႔သည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္။<br />ျမိဳ႕ကေလးထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ရခဲ႔ဖူးသည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ အမွတ္တရမ်ားစြာ ရွိခဲ႔သည္။ <br /> လက္ရွိအရြယ္ကို သံုးပိုင္းပုိင္းေသာ္ အစပထမတစ္ပိုင္းသည္ ဤျမိဳ႕ကေလးမွ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ၊ အပူအပင္ကင္းခဲ႔ေသာ ကေလးဘ၀မ်ား...။<br /> အလယ္ပိုင္းက အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာႏွင္႔ စိန္ေခၚမႈမ်ားၾကား တြန္းတုိက္ျပိဳင္ဆုိင္ခဲ႔ရေသာ ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ လူငယ္ဘ၀မ်ား...။<br /> ယခုလက္ရွိအပိုင္းကေတာ႔ တည္ျငိမ္လာခါစ လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္၏ ရုန္းကန္တိုးထြက္ေနရဆဲ ဘ၀အေမာမ်ား...။<br /> သူက ဘ၀ခရီးမွာ အေမာေဖာက္လာတုိင္း ျမိဳ႕ကေလးမွ ငယ္ဘ၀၏ အပူအပင္မဲ႔သည့္ေန႔ရက္မ်ားအား သတိတရရွိတတ္သူ။<br /> ျမိဳ႕ျပ၏ မြန္းၾကပ္ေသာဖိအားမ်ားၾကားေရာက္ခါမွ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေသာ ငယ္ဘ၀ကို အၾကိမ္ၾကိမ္အျပန္ျပန္ ေအာက္ေမ႔တတ္သူ။<br /> သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ နင္းစရာေျမ ရွားပါးမႈကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတုိင္း ကေလးေတြကို အင္တာနက္ေဘာလံုးဂိမ္းမ်ားထဲမွ ဆြဲေခၚကာ သူတုိ႔ငယ္ဘ၀တုနး္ကလုိ ေျမၾကီးေပၚမွ ေဘာလံုးကြင္းက်ယ္ၾကီးထဲသို႔ လုိက္ပို႔ေပးခ်င္သူ။<br /> အထပ္ျမင္႔ တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲမွာပင္ သဘာ၀ေဘးအႏ္ၲရာယ္မ်ားကို ေျပးစရာေျမမရွိေအာင္ ထိတ္လန္႔စိုးရြံ႕စြာ ရင္ဆုိင္ရသည့္အခါတုိင္း ေျမၾကီးေပၚတြင္သာ ၀ံ႔၀ံ႔စားစားပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျခခ်ႏုိင္ခြင္႔ကို တမ္းတမိသူ။<br /> ခုေတာ႔ သူတမ္းတရသည့္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ႔ျပီ။ ကတုိက္ကရုိက္ အေရးေပၚထြက္လာခဲ႔ရ၍ သားတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင္႔ မတုိက္ဆုိင္။ ရုတ္ရုတ္သုတ္သုတ္ျမိဳ႕ျပၾကီးမွာသာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရသည့္ သားေတြကုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းေသာ နယ္အရသာကို ခံစားေစခ်င္လွေသာ္လည္း ေခၚမလာႏိုင္ျပန္ေတာ႔။<br /> ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ၀င္ေငြေကာင္းရာ၊ ၀မ္းစာအလုပ္ရွိရာ၊ ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာေပါသည့္ ျမိဳ႕ျပကို မစြန္႔ခြာႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ မိသားစုအားလပ္ရက္မ်ားကို ကုိယ္႔ဇာတိျမိဳ႕ကေလးမွာ အပန္းေျဖ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္မိ၏။<br /> ယုတ္စြအဆံုး သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အုိမင္းလာခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ျမိဳ႕ျပၾကီးထက္စာလွ်င္ နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ေအးခ်မ္းမႈက ကိုယ္႔ဒုက္ၡ ကိုယ္သိမ္းရန္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ဌာေနသဗ္ၺာရ ပို၍မွ်တလိမ္႔မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ေနမိသည္ေလ။<br /> ++++++<br /> တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသည္ သူထင္သလို အရင္ကေလာက္ေႏြးေထြးစြာ သူ႔ကို မၾကိဳဆုိပါ။ <br /> သူကပဲ ျမိဳ႕ကေလးကို မမွတ္မိသည္လား။ ျမိဳ႕ကေလးကပဲ သူ႔ကိုစိမ္းကားေလသည္လားမသိ။ အရာရာတုိင္းသည္ သူငယ္စဥ္ကတည္းကစြဲခဲ႔သည့္ အမွတ္သညာႏွင္႔ေတာ႔ မ်ားစြာကြာျခားသြားခဲ႔ျပီ။<br /> ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ဗိုင္းရပ္စ္မ်ားက နယ္ျမိဳ႕ကေလးဆီ သည္ေလာက္လွ်င္ျမန္စြာ ကူးစက္ႏုိင္လိမ္႔မည္ဟု မထင္ခဲ႔သည္မွာ သူ႔အမွားမ်ားလား။ အဖုိးတန္ တစ္စံုတစ္ရာကို ဆံုးရႈံးရသလုိ ႏွေျမာတသမႈသည္ သူ႔ရင္ကို နာက်ဥ္ပင္ပန္းေစေတာ႔သည္။<br /> “ ကိုဖိုးေက်ာ္ေရ မင္းက တုိ႔ျမိဳ႕နဲ႔ခြဲသြားတာ ၾကာျပီဆုိေတာ႔ မွတ္ေရာမွတ္မိေသးရဲ႕လားကြာ။ ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္လာတာလား ဘာလား မေျပာတတ္ေပမဲ႔ ျမိဳ႕ကေတာ႔ မ်က္စိရႈပ္နားရႈပ္၊ အရာရာရႈပ္ေထြးလာတာ အမွန္ပဲကြ...”<br /> စိမ္းသက္သက္ခံစားမႈထဲ နစ္ေနသည့္သူ႔ကုိ ကားဂိတ္လာၾကိဳသည့္ ႏွစ္၀မ္းကြဲညီက အသာဆြဲေခၚေသာ္လည္း သူကေတာ႔ နစ္ဆဲ။<br /> “ ဒါနဲ႔ ခု ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ အေ၀းေျပးဂိတ္က ျမိဳ႕သစ္မွာဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲျပန္သြားရမွာေပါ႔။ အဲလိုမွန္းသိ ကိုယ္ ရထားပဲ စီးလာပါတယ္ကြာ။ ဘူတာက ျမိဳ႕ထဲမွာဆိုေတာ႔ မင္းတုိ႔အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးဟာ...”<br /> သူ႔အေျပာေၾကာင္႔ ညီက အံ႔ၾသသလို တစ္ခ်က္ငဲ႔ေစာင္းၾကည့္ရင္း<br /> “ တုိ႔ အမ်ိဳးေတြအားလံုးလုိလုိ ျမိဳ႕သစ္ေျပာင္းေနတာ ၾကာလွျပီေလ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္သူမွေတာင္ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ မင္းေမ႔ေနတာလား။ မသိေသးတာလား...”<br /> သူ႔ကုိယ္သူေတာင္ ဒီသတင္းကို မသိတာလား။ ေမ႔ေနတာလား။ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားလို႔မရ။ လူဆုိသည္ကလည္း ကိုယ္႔အေရးကိစ္ၥႏွင္႔ကိုယ္ပင္ သပြတ္အူလိုက္ျပီး ေထြးလံုးေနရသည္မို႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကိစ္ၥေတြဆိုလွ်င္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္မရွိခ်င္။<br /> ဟုိးအရင္ သူ႔သားေလးေတြ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ၊ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားခ်င္ခါစ၊ ေဘာလံုးကန္လိုခါစ အခ်ိန္ေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ အထပ္ျမင္႔အိမ္ရာေတြကို စိတ္ကုန္စြာျဖင္႔ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္ေလာက္ ပိုင္ဆုိင္လိုစိတ္ ျဖစ္ခဲ႔မိေသး၏။<br /> ေနာက္ေတာ႔ ပါးစပ္မွ ဖြင္႔ဟေရရြတ္မိသည္အထိ စိတ္ျပင္းျပလာရာ မိခင္ကပဲ သူ႔ေမာင္၀မ္းကြဲအိမ္ ေရာင္းမည္ၾကားေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ေသးသည္ပဲ။ သူျပန္သတိရပါျပီ။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက အိမ္ျခံေျမေစ်းေတြ ဘာမွရွိလွေသးသည္ မဟုတ္တာေတာင္ သူ႔မွာ လက္လွမ္းမမီႏိုင္။<br /> သူတုိ႔မိသားစု၏ တစ္ခုတည္းေသာပိုင္ဆုိင္မႈ၊ သူငယ္ငယ္ကေနခဲ႔သည့္ အိမ္၊ျခံေျမေလးကလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ သူေကာင္းျဖစ္ေရး စိတ္ကူးယဥ္တစ္ေပြ႔တပိုက္ႏွင္႔ လဲလွယ္ခဲ႔ရျပီးျပီ။ အဲသည္တုန္းက နည္းနည္းငယ္ေသးသည္မို႔ အိမ္၏စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အတြင္းေရးမွန္သမွ် အားလံုးေတာ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္မသိလွ။ စိတ္ထဲလည္း မရွိလွ။ လူငယ္ပီပီ အေပၚယံသာ။ <br /> အိမ္ေရာင္းသည္ဆုိေတာ႔လည္း ေရာင္းသည္ေပါ႔။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေျပာင္းမည္ဆိုေတာ႔လည္း ေျပာင္းမည္ေပါ႔။<br /> မိဘေတြ စီးပြားေရးကလည္္း အဆုိးလွၾကီးမဟုတ္ေတာ႔။ ဘယ္မွာပဲေနေန တစ္ဦးတည္းေသာသား သူ႔အတြက္ကေတာ႔ သာသာယာယာပင္။ နယ္မွအိမ္ကို ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းျပီး ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ အထပ္ျမင္႔တုိက္ခန္းကို ဘယ္ေလာက္ႏွင္႔၀ယ္သည္ဆုိတာကလည္း မိဘေတြအခ်င္းခ်င္းေျပာသမွ် သူ႔ဒီဘက္နားက၀င္ကာ ဟိုဘက္နားမွ ျပန္ထြက္သြားေတာ႔၏။ <br /> မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ဘာမွစိတ္ထဲမစြဲခဲ႔။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ ကိန္းဂဏန္းေတြက လ်င္ျမန္လွသည့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။<br /> အဲသည္တုန္းက ႏွစ္သိန္းဆိုလား။ သံုးသိန္းဆုိလား။<br /> “ ခုေတာ႔ ကိုဖုိးေက်ာ္တုိ႔ အိမ္ေနရာဆုိရင္ သံုးေထာင္ဆိုလား...”<br /> သူ႔ညီကေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသတင္းေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာဆဲ။<br /> သူမအံ႔ၾသမိပါ။ ေခတ္က သူ႔ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ <br /> အသက္ၾကီးလာ၍ပဲလားမသိ။ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လိုက္မမီေတာ႔ေအာင္ က်န္ေနခဲ႔ေပျပီ။<br /> ++++++<br /> “ ဖုိးေက်ာ္ မင္းေငြေပါရင္ သားေခ်ာနဲ႔တြဲျပီး အလုပ္လုပ္ပါလား။ ေအးမ်ိဳးက ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ သူေဌးျဖစ္သြားတာကြ။ ဒီေကာင္၀ယ္ဆိုတဲ႔အကြက္ကို မ်က္စိမွိတ္၀ယ္ျပီး ဒီေကာင္ထုတ္ဆုိတဲ႔အခ်ိန္သာ ထုတ္ကြာ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္။ ကံေကာင္းရင္ ရာခ်ီျပီးေတာ႔ကို ျမတ္တာေနာ္။ ငါေတာင္ မႏွစ္ကႏွစ္လယ္တုန္းက ရွိစုမဲ႔စုေလးနဲ႔ ကြက္သစ္မွာ တစ္ကြက္ဆြဲထားလိုက္တာ။ ႏွစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဆယ္သိန္းကေန ရာေက်ာ္သြားတာပဲ...”<br /> “ ေအးမ်ိဳးက ငါးကြက္ေျခာက္ကြက္ဆုိေတာ႔ ပိုခိုင္သြားတာ။ ခုဆုိ သူ၀ယ္ထားတဲ႔ေျမကြက္ေတြဆုိတာ ျမိဳ႕ထဲမွာေရာ၊ ျမိဳ႕သစ္မွာေရာ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲဘဲ ေဟ႔ေကာင္ေရ။ သူတင္မက သူ႔ညီမေတြ အစ္မေတြကပါ ေအးမ်ိဳးနဲ႔တြဲျပီး ေျမကစားေနၾကတာ။ သူတို႔တစ္မ်ိဳးလံုး ေျမသူေဌးေတြျဖစ္ေနျပီေလ...”<br /> ကြမ္းတပစ္ပစ္ေထြးရင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိ သတင္းေပးေနသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္ရင္း သူအံ႔ၾသေနပါ၏။<br />ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိမွ တကယ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ ကေလးဘ၀ ငယ္စဥ္ကသာ ေက်ာင္းမွာခင္မင္ခဲ႔ရျပီး အထက္တန္းေက်ာင္းလည္းျပီး၊ သူကလညး္ ျမိဳ႕ၾကီးသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ေတာ႔ ကြဲကြာခဲ႔ၾကသည္။ ခုလုိၾကီးရင္႔ခ်ိန္မွ ျပန္ဆံုၾကေတာ႔ လူလတ္ပိုင္းဘ၀တစ္ခုလံုး ၾကားမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ႔သလုိ ပံုစံေတြက ငယ္ဘ၀ႏွင္႔တကယ္႔ကို တျခားစီ။<br /> သူေရာက္လာသည္ဟု သူ႔ညီကသာ သတင္းမေပးလုိက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူ႔ကို လမ္းမွာေတြ႕လွ်င္ေတာင္ မွတ္မိပါ႔မည္လား။ သူကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ <br /> “ မင္းနဲ႔ဆယ္တန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ခဲ႔ရတဲ႔ လွ၀င္းကေတာ႔ ခုခ်ိန္ မင္းေတြ႕လည္း တန္းမွတ္မိမွာေသခ်ာတယ္...”<br /> ဒီေကာင္က ငယ္ရုပ္မေျပာင္းသလုိ စိတ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပဲကြာ။ စာၾကီးေပၾကီးေတြဖတ္ျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတဲ့ေကာင္။ <br /> ဘာတဲ႔။ ေျမဆုိတာ အေပၚယံၾကည့္ေတာ႔သာ ေပ၂၀xေပ၈၀ ပတ္လည္ေလာက္ လူေတြကျမင္ၾကတာ။ ၀ိသမေလာဘေတြဖက္လာရင္ အေပၚယံအက်ယ္အ၀န္းတင္မက အနက္က အ၀ီစိတုိင္တဲ႔အထိရွိတယ္တဲ႔။ သူ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပိုပို ေနစရာထပ္မလိုသေရြ႕ ေျမကို အျမတ္တင္ေစ်းကစားဖို႔ မ၀ယ္ဘူးတဲ႔ေလ။ ဒါ သမာအာဇီ၀လုိ႔ ဆိုရင္ေတာင္ သူ မလုပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔ေလ။ <br /> ဒီ႔ထက္ဆုိးတာက အမ်ိဳးသားေရးကို သစ္ၥာေဖာက္သေလာက္ ငါတို႔ကို စြပ္စြဲျပီး ျမိဳ႕ထဲမွာ အသား၀ါေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားရတာ၊ အျဖဴနဲ႔အမည္းေတြသာ ေနရာေကာင္းေတြ ခြထုိင္ထားတာ၊ သားေခ်ာလို စပါးၾကီးေျမြကို အစာခြံ႕သူေတြေၾကာင္႔ဆုိပဲ...”<br /> “ ေအးကြ ငါ႔ကိုလည္း ေျမကြက္ေတြ ေစ်းတက္ေအာင္ တမင္လုပ္ရေကာင္းမလားလုိ႔ ေဒါသေတြၾကီးေနေသးတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တာပဲကြာ။ အျမတ္ေပးျပီး လာ၀ယ္တဲ႔သူရွိေတာ႔လည္း ေရာင္းရတာေပါ႔။ နယ္စပ္က ငါ႔အမ်ိဳးေတြက ဒီျမိဳ႕မွာ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ငါ႔ဆီက၀ယ္ထားတဲ႔ ေျမကြက္ေပၚမွာ ငါကပဲကူညီျပီး ေရွာ႔ပင္းေမာၾကီးေတြ၊ စကိတ္ကြင္းေတြ၊ ေရကူးကန္ေတြ၊ ေဟာ္တယ္ဲၾကီးေတြ ကူေဆာက္ေပးရတာေပါ႔ကြာ။ <br /> ဒါနဲ႔ပဲ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုး မင္းတို႔အမ်ိဳးခ်ည္း ၀ါးျမိဳပစ္ရေကာင္းလားဆုိျပီး ငါ႔ကို ရန္သူလုိလုပ္ေနတယ္ကြာ...”<br /> ျဖဴဆုတ္ဆုတ္မ်က္ႏွာကို ရွံဳ႕တြကာ ေျပာေနသည့္ ေအးမ်ိဳးက သူ႔မ်က္ေပါက္က်ဥ္းေလးကို ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင္႔<br />ျပဴးျပီးစကားေျပာတတ္သည့္ ငယ္က်င္႔ကေတာ႔ မေပ်ာက္ေသးေပ။<br /> “ ငါတုိ႔ကလည္း သူ႔ကို ပစ္မထားပါဘူးကြာ။ ေျမကြက္ေလး အေခ်ာင္ရရင္ ဒီေကာင္႔ကို အရင္ထုိးေကၽြးတာပါ။ သူကကို ပိုက္ဆံရွိရက္နဲ႔လည္း မယူဘူး။ သူ အဲလုိေခါင္းမာေတာ႔ အားလံုးေကာင္းစားခ်ိန္မွာ သူတစ္ေကာင္ပဲ က်န္ခဲ႔တာေပါ႔..”<br /> “ ဒီေကာင္က တစ္မ်ိဳးကြ။ ပိုက္ဆံရွိသူတုိင္းလိုလုိ ေျမ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ျပီး စီးပြားျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ “လူတစ္စုေလာဘျပိဳင္လို႔ ေစ်းတက္ရတာ..” ဆိုျပီး ေျပာလုိေျပာ၊ တကယ္ေနစရာမရွိတဲ႔လူေတြ ေက်ာတစ္ေနရာစာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ရတာကို တို႔ေတြ မစာနာတတ္ဘူးလုိ႔ ေဒါသၾကီးလိုၾကီး၊ ကုိယ္႔ႏိုင္ငံသား ကိုယ္႔လူမ်ိဳးစစ္စစ္ေတြမွာ ေျမတစ္လက္မေတာင္မပိုင္ဘဲ ေနစရာအတြက္ ဒုက္ၡေရာက္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး၊ အသားျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မဲမဲၾကီးထဲက ေငြေတြေဖာင္းလာေအာင္ မင္းတုိ႔လိုေလာက္ေတြကအစ အားေပးေနတာလို႔ အံၾကိတ္လိုၾကိတ္နဲ႔...”<br /> “ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲကြာ။ ေခတ္ၾကီးကိုက လွ်င္သူစားစတမ္းျဖစ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ အ လို႔ သူတုိ႔က်န္ခဲ႔တာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္စားရမယ္ဆုိတာ သိဖို႔ကလည္း စီးပြားေရးအျမင္ရွိဖို႔ လိုေသးတာကြ...”<br /> “ ဒါျဖင္႔ ၂၀၁၅ မွာ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္စားမွာလဲကြာ...”<br /> ရုတ္တရက္ သူ႔အေမးေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေျပာလက္စစကားရပ္ကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾက၏။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေျဖသံက ထြက္မလာ...<br /> “ ကဲ မင္းတုိ႔ မေျဖႏိုင္ရင္လည္း ေျဖႏိုင္တဲ႔သူကိုပဲ သြားရွာရမွာေပါ႔။ ခုခ်ိန္ လွ၀င္း ဘယ္မွာရွိတတ္သလဲ ေျပာၾကကြာ...”<br /> ++++++<br /> စိမ္းစုိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ အိမ္ကေလးကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင္႔ ႏွစ္အေတာ္ပင္ၾကာသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်ားစြာမေျပာင္းလဲလွမွန္း သူ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိေနသည္မွာ အံၾသစရာပင္။<br /> ဘာလို႔ဆုိ သူက ဘယ္အရာကိုမွ သိပ္မွတ္မွတ္သားသား မရွိတတ္သည့္သူ။ သို႔ေပမဲ႔ လွ၀င္းကိုျမင္ေတာ႔လည္း ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္မွန္း တန္း၍မွတ္မိ၏။ <br /> “ ဒီေကာင္ေတြက မ်က္ေတာင္ေမႊးတစ္ဆံုးပဲ ျမင္တတ္တဲ႔ေကာင္ေတြပါကြာ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး မၾကည့္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေလာဘမ်က္ေခ်းေတြက ေစးထန္းပိတ္ဆုိ႔ေနတာကိုး။ အဲလို ပိတ္ေနလို႔လည္း သူတုိ႔ေတြကို မေျပာျဖစ္ခ႔ဲတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု မင္းကိုေျပာျပမယ္။ ျပီးမွ မင္းလာတဲ႔ကိစ္ၥကို ေျပာ ဟုတ္ျပီလား...”<br /> လွ၀င္းက ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္သလုိ သူယံုၾကည္ရာ ခပ္ရဲရဲေျပာတတ္သည့္ ငယ္စရုိက္လည္း မေပ်ာက္ပါ။<br />ဒါကိုပဲ သူက သေဘာက်ေနမိ၏။<br /> “ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔ကြာ။ ခုလုိ ေျမေတြအလုအယက္၀ယ္တဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာ႔ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြစခါစလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ကိုယ္တုိ႔လမ္းထဲကို လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ေငြထုပ္ပိုက္ျပီး ေျမေတြ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ လာ၀ယ္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႔လမ္းကလည္း ဂ်ိဳင္႔ခြက္ထူလပ်စ္နဲ႔ မုိးတြင္းဆုိ ဗြက္ထဲကူးျပီးမွ အိမ္ေရာက္ရတာဆိုေတာ႔ ေပါက္ေစ်းထက္ပိုေပးျပီး ၀ယ္မယ္႔သူရွိတုန္း လမ္းထဲကလူေတြလည္း ေရာင္းၾကတာေပါ႔ကြာ။<br /> တို႔ေခါင္းရင္း၊ ေျခရင္း၊ ေရွ႕တည့္တည့္ကအိမ္ေတြလည္း အကုန္ေရာင္းၾကတာပဲ။ တစ္လမ္းလံုး ကုန္သေလာက္ရွိတဲ႔အထိ <br />ကုိယ္က မလႈပ္ေတာ႔ အိမ္ကို ေစ်းပိုေပးျပီး၀ယ္ခ်င္တယ္လို႔ ပြဲစားကလာေျပာတာေပါ႔။<br /> ကုိယ္ကလည္း မေတြေ၀ပါဘူး။ လံုး၀ မေရာင္းဘူးလုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႔က ေစ်းေတြထပ္တုိးေပးျပီး မက္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေခါင္းခါျမဲပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ကလြဲျပီး တစ္လမ္းလံုးကေျမေတြ သူပိုင္သြားျပီးတဲ႔အခါမွာပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လမ္းထဲကို ေက်ာက္ေတြလာပံုေတာ႔တာေလ။ <br /> လမ္းအသစ္ခင္းေတာ႔မယ္ ဆိုတာလည္း သတင္းၾကားေရာ လမ္းထဲက ေျမေစ်းေတြက သီတင္းကၽြတ္မွာ ေဖာက္တဲ႔ တရုတ္မီးပန္းေတြလုိ ေကာင္းကင္ေပၚ အလုအယက္ ေစ်းေရာင္စံုလွလွၾကီးေတြနဲ႔ တဖြားဖြားတက္လို႔..။<br /> တျခား “ ဘာစီမံကိန္း၊ ညာစီမံကိန္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာစက္ရံု ေဆာက္မလို႔ထင္တယ္။ ဘယ္ဘဏ္လာဖြင္႔မယ္ဆိုလား..” နဲ႔ ေကာလဟလေတြကလည္း မိုးဦးက်ဖားေအာ္သံေတြလို ဟိုကဒီက ထြကု္လို႔ေပါ႔။<br /> အရင္လူတင္မကဘဲ တျခားက ေျမလာ၀ယ္သူေတြလည္း ကိုယ္႔အိမ္ေလးကုိ ထပ္ေရာက္လာတာပဲ။ <br /> ကိုယ္႔သေဘာထားကိုေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြေျပာျပလို႔ မင္း သိျပီးသားျဖစ္မွာပါေလ။<br /> ထားပါေတာ႔ကြာ။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ ပထမ၀ယ္ထားတဲ႔သူက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ လမ္းထဲကအကြက္ေတြကို အရင္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆနဲ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာမွ၊ တစ္လမ္းလံုးလည္း လူသစ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္ေရာ။<br /> အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ လူေတြလညး္ လမ္းဘယ္ေတာ႔ခင္းမလဲ ခင္းမလဲနဲ႔ ေစာင္႔ေနရင္း လည္ပင္းသာရွည္လာတယ္။ လမ္းထဲက ေက်ာက္ေတြက ဒီ႔အတိုင္း။ တုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ႔ မေနႏုိင္သူေတြက အဲဒီေက်ာက္ေတြ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ပံုတာလဲလို႔ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔လည္း ဘာအေျဖမွ ေရေရရာရာမေတြ႕ဘူးေလ။<br /> ေနာက္ဆံုးေတာ႔ လမ္းကလည္း မိုးတြင္း ဗြက္တစိစိ၊ ေႏြ ဖုန္တေသာေသာ၊ ခ်ိဳင္႔ဗလပြနဲ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ ေျမေစ်းအိမ္ေစ်းေတြလည္း ျပန္ေအးသြားျပီး ၀ယ္မိတဲ႔သူေတြမွာ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ အျပစ္တင္ရမွန္းမသိဘူး။ <br /> ေနာက္ပိုင္းမွသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းေတြျပင္ၾက၊ စနစ္အေျပာင္းအလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ေစ်းေတြထပ္တက္.. နဲ႔။<br /> ကိုယ္ကေတာ႔ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုိပါပဲ။ လမ္းထဲက ထြက္သြားတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းထဲကို ၀င္လာတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းကေလးကို ကုလားဖန္ထိုးသြားတဲ႔သူေတြ..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူေတြရဲ႕ အိတ္ေဖာင္းသြားသလဲဆိုတာကအစ ျမင္ေနရတာ။<br /> ဒါေၾကာင္႔လည္း ဘယ္ေလာက္ေခတ္ေျပာင္းေျပာင္း ကိုယ္ စိတ္မေျပာင္းတာပါပဲကြာ...”<br /> +++++++<br /> <br /> လွ၀င္းဆီက အျပန္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသားစကားေကာင္းေန၍ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခ်ဥ္းနင္းခဲ႔သည္မသိေသာ ညအေမွာင္က ျမိဳ႕ကေလးကို လႊမ္းျခံဳရစ္သိုင္းေနေလျပီ။ <br /> နံနက္မိုးေသာက္လွ်င္ေတာ႔ သူသည္လည္း ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ စုတ္ယူမႈထဲ တစ္ဖန္ ၀ဲလွည့္ရေပဦးမည္။<br /> အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ သူ႔အေတြးမ်ားသည္ကား ညအေမွာင္ထက္ ပုိ၍ ပို၍ နက္ရိႈင္းစြာ ...။<br /> ++++++<br />
<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း..( December, 2014)ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-70122131289317079762014-08-16T22:52:00.000-07:002014-08-16T22:54:24.979-07:00မွန္သားေပၚက မ်က္ႏွာ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-sgeXiCK5T_tePgbSvnMjnhEiTxoYhL94gnZx-YTyVo9JOIEXDtmmaizG1Fe8w-3Nk7vPI8ZcGKzRfRLTwd-dTdLk3k7jg-SX-ESmx74rwflqHhbtFGLhBafu34LaKDp4FLlFmspyfNQ/s1600/10488168_1532103343679202_1264825356109768535_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-sgeXiCK5T_tePgbSvnMjnhEiTxoYhL94gnZx-YTyVo9JOIEXDtmmaizG1Fe8w-3Nk7vPI8ZcGKzRfRLTwd-dTdLk3k7jg-SX-ESmx74rwflqHhbtFGLhBafu34LaKDp4FLlFmspyfNQ/s1600/10488168_1532103343679202_1264825356109768535_n.jpg" height="320" width="207" /></a></div>
<br />
ေအာင္မေလးေတာ္။ မေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ေရွာင္ေနပါတယ္ဆုိခါမွ ဒီမ်က္ႏွာၾကီးနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ လာတိုးရတယ္လို႔။<br />
ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမ်ား Like လုပ္လိုက္လို႔ ကိုယ့္ Timeline ေပၚ တက္လာရတယ္ မသိဘူး။ <br />
သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းလုပ္မထားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။<br />
ဒီလိုေျပာလို႔ အျပင္မွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔လည္း ထင္မသြားနဲ႔ဦး။ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္မယ္႔အစားမ်ားေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲ မနက္တုိင္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ႔ အရူးမကိုသာ အဖက္လုပ္ ေပါင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာပါပဲ။<br />
ခုတစ္မ်ိဳး၊ ခုတစ္မ်ိဳး။ သူ႔စိတ္က အရူးမထက္ေတာင္ အေၾကာင္းဆုိးေသး။ <br />
ခုရြဲ႕၊ ခုမဲ႔။ သူ႔ရုပ္က အရူးမထက္ေတာင္ က်က္သေရတံုးေသး။<br />
အရူးမကမွ ရူးေနေတာ႔ သူမ်ားကို မေကာင္းၾကံဖုိ႔ အေကာက္ဥာဏ္ထြင္ႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူလုိမိန္းမက သူမ်ားကို ဘယ္လုိ အျပစ္ရွာေခ်ာက္တြန္းလိုက္ရမလဲ၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဥာဏ္ဆင္ေနတဲ႔သူ။<br />
ဒီလုိလူမ်ိဳးနဲ႔မွ တစ္မိုးေအာက္မွာ အတူေနျဖစ္ေအာင္ ေရစက္လာဆံုရတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုက မေကာင္းတာပါေလ။ လင္ညီအစ္မတဲ႔။ ေဆြမ်ိဳးစပ္ပံု နာမည္ၾကီးကိုက ဆုိးလိုက္ခ်က္။<br />
xxxxxx<br />
တကယ္ေတာ႔ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆုိသလုိ လူခ်င္းမျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ေဘးစကားေတြ အၾကားနဲ႔တင္ သူ႔အေပၚ မုန္းဇာတ္ပ်ိဳးခဲ႔တာ။<br />
“ အစ္မက မ်ိဳးေလးကိုခ်စ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာေနာ္။ ကိုေလးမရီးဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔မတြက္မိေစနဲ႔ သိလား။ သူက အစ္ကိုၾကီးမိန္းမဆိုျပီး ကိုေလးအေပၚမွာလည္း ပိုင္ေၾကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပခ်င္ပံုရတယ္။<br />
ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ ကိုေလးအတြက္ မ်ိဳး ေပးခိုင္းလုိက္တဲ႔ ပါဆယ္ဗူးကို အစ္မလက္ထဲက ဆြဲယူသြားျပီး ဖြင္႔ၾကည့္တာသာၾကည့္။ ျပီးေတာ႔ ဟယ္ ဒီကေလးမႏွယ္ ကိုေလးက ေခ်ာင္းဆုိးရင္က်ပ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဆုိခါမွ ေခ်ာကလက္ေတြ ပို႔လုိက္ျပန္ျပီ။ မင္းစားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္ကိုေလး။ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ရင္က်ပ္ေနရင္ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ ေနရတာမဟုတ္ဘူး။<br />
မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေခ်ာကလက္ေတြ မစိုးပဲ သိမ္းထားလုိက္မယ္။<br />
ကဲ မင္းလည္းျပန္ေတာ႔... ဆုိျပီး အစ္မကိုပါ တစ္ခါတည္း ႏွင္ထည့္လုိက္တာ။<br />
ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ႔ မိန္းမပဲ မ်ိဳးရယ္။ ေလသံကလည္း အထက္စီးၾကီးနဲ႔..”<br />
အမွန္ဆုိ သူ႔စကားမဆံုးခင္ကတည္းက ကိုယ္႔အမုန္းေတြက မိုင္ကုန္ ဂိတ္အဆံုးထိ ေရာက္ျပီးသြားျပီ။<br />
အိမ္မွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္ေပးေနက် အစ္မၾကီးကို မနက္ေစာေစာ ကိုေလးဆီကိုလႊတ္ျပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေခ်ာကလက္ ပို႔ခုိင္းလုိက္မိတာကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရမိသြားတယ္။ <br />
လူခ်င္းေတြ႕မွ ေပးလုိ႔ရေပမဲ႔ ခ်စ္သူအံ႔ၾသသြားေစခ်င္လုိ႔ လုပ္ခါမွ။ လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္တဲ႔ တစ္ရက္တစ္ပိုင္းေလးမွာ ကိုေလး ကလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရင္က်ပ္ေရာဂါသည္ၾကီး ျဖစ္သြားရတာပါလိမ္႔။ ေလွ်ာေမြးနဲ႔ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕တယ္ဆုိတာ သူလုိ မိန္းမမွအစစ္။<br />
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနစလုိက္တဲ႔ အမုန္းဇာတ္ဟာ ခုထက္ထိ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေတာ႔တာပဲ။ <br />
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း မုန္းမိတဲ႔ကိုယ္ကပဲ လြန္သလုိလုိ ခံစားရျပီး ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ရွက္မိတာေတာ႔ တကယ္ပါ။<br />
ဘာလုိ႔လဲဆုိတာ႔ ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္းမွ ခ်ိတ္တာလို႔ လူတုိင္းက ဆုိၾက၊ လက္ခံၾကသကိုး။ ဒီေတာ႔ သူကခ်ိတ္ေကာက္ဆုိရင္ ခ်ိတ္မိတဲ႔ ကိုယ္ကေရာ ခ်ိတ္မဟုတ္လုိ႔ ဘာျဖစ္မလဲ။ <br />
လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားကိုသာ မေကာင္းျမင္ျပီး လူဆိုးသတ္မွတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္တုိင္က်ေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လူဆိုးအျဖစ္ မျမင္ခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ သတိ၀င္တုိင္း ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွက္စိတ္နဲ႔ ျပင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လိုသူေရာ ရွက္တတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးမိျပန္ေတာ႔ တစ္ခါ ပိုျပီး စိတ္ပ်က္မိျပန္ေလေရာ။<br />
xxxxxx<br />
“ ဟယ္ ဟင္းခ်ိဳၾကီးကလဲ။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ငံတူးေနရတာလဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ႔မွာ ေသြးတုိးရွိတာသိရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ငံေအာင္ ခ်က္ရသလား ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ခ်က္တာဆုိေပမဲ႔ ကိုယ္က စိီမံရတာဆိုေတာ႔ ျမည္းျပဳၾကည့္ရတယ္ကြဲ႕။ မမစိုးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူတုိ႔ခ်ည္းလႊတ္မထားဘူး။ အလုပ္သမားဆုိတာ ေျပာႏုိင္လြန္းမွ တန္ကာက်တာ။ ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားလို႔ကေတာ႔ ထမင္းတစ္၀ုိင္းလံုး ေခြးေကၽြးပစ္ရတဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားမွာေနာ္...”<br />
ကဲ.. ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို ေစတနာလုိ႔ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာတာဆုိ ေတာ္ဦးမယ္။ ခုေတာ႔...။<br />
ရုတ္တရက္ အားလံုး ဘာေျပာရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာ။ သူ႔စကားေတြရဲ႕ျပင္းအား ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲဆိုတာသာ ၾကည့္။<br />
တကယ္တမ္းသာ ေစတနာမွန္ရင္ သူ ဒီစကားေတြကို လူစံုတက္စံုေရွ႕မွာ ပဏာလုပ္ မေျပာသင္႔ဘူးမဟုတ္လား။<br />
အဲဒီတုန္းက ဒီအိမ္ၾကီးေပၚကုိ ေရာက္လာခါစဆိုေတာ႔ ကိုယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္အေနမိတာ။<br />
“ မမမ်ိဳးမုိ႔ ျငိမ္ခံေနတာ။ သမီးသာ မမေနရာမွာဆုိ... ဟင္း..” လို႔ ဟင္းခ်က္ကူခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ကိုယ္စား ေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါမနႆပြားေပးရွာတယ္။ <br />
ဒါေပမဲ႔ ကိုေလးက တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာဘူး။ ကိုေလးရဲ႕ ေဖေဖ၊ေမေမကလည္း တစ္ခ်က္၀င္မဟန္႔ဘူး။ ကိုၾကီးဆုိတာကေတာ႔ ဘာမွမၾကားသူလုိ ထမင္းကိုသာ သဲမဲစားလုိ႔။ အဲဒီမွာတင္ သူ႔ပါ၀ါက ဒီအိမ္ၾကီးမွာ မနည္းပါလားလုိ႔ ရိပ္မိသြားရေတာ႔တာပဲ။ <br />
အဲဒီကတည္းက ေနရာဆုိတာ ယူတတ္ရင္ရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ရတဲ႔ေနရာနဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ႔ အာဏာပါ၀ါ အမူအရာေတြ ျပလြန္းရင္လည္း လူၾကည္ညိဳစရာ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိကိုရလုိက္ေတာ႔တယ္။<br />
xxxxxx<br />
<br />
သူ႔အေျပာေလးေတြ၊ မထိတထိ ကလိတာေလးေတြ၊ ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ အမွတ္၀င္၀င္ယူတာေတြက က်န္တဲ႔သူေတာ႔ ဘယ္လုိျမင္မလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ အေတာ္ေလး ခံရခက္လွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းက အေရးမၾကီးလွေပမဲ႔ အမ်ားေရွ႕မွာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္း၊ သူ႔ေယာက္ၡမ၊ သူ႔မတ္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ အိမ္မွာအတူေနရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာဆုိ ကိုယ္႔ကို အလုိ႔ျငိမ္ခံေနတာလို႔ ထင္မလားဆုိျပီး နည္းနည္းရွက္မိတယ္။ အဲလုိေတြးမိလုိက္ရင္ေတာ႔ မာနဟာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္လာေတာ႔တာပဲ။<br />
“ ဆုိင္ထဲက ဆပ္ျပာေတြ ယူသံုးထားတာ ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ တုိ႔ေတြက စီပြားမခြဲေသးဘူး ဆိုေပမဲ႔ အလုပ္က ခြဲထားျပီးသားဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ငန္းခြင္ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ေတာ႔ ေလးစားသင္႔တယ္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ယူမယ္ဆိုရင္ စာရင္းဇယားနဲ႔ယူ။ တုိ႔ဆီကို အရင္ခြင္႔ေတာင္းပါ။ စာရင္းသြင္းျပီးမွ ယူပါ။ <br />
စည္းကမ္းမရွိရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ယူယူသံုးရင္း ဆုိင္ျပဳတ္သြားရင္ တုိ႔ကိုပဲ အဘုိးၾကီး အဘြားၾကီးေတြက အျပစ္တင္ၾကမွာ။ မင္းမသိေသးလို႔ေနာ္။ အဘြားၾကီးက သိပ္အျပစ္ေျပာသန္တာ..။ သူမ်ားမ်ား အျပစ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္.....”<br />
အဲဒါသာၾကည့္။ ေရွ႕တင္ေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႕ က်န္းမာေရးပဲ အသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ေတာ႔မေယာင္ေယာင္ ဖားျပီး၊ ေနာက္ကြယ္က် အတင္းတုပ္ေနျပန္ျပီ။ သူ႔စကားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေမွးျပီးလိုက္သြားရင္ ေယာက္ၡမ မေကာင္းေၾကာင္း ဋီကာကို ကမ္ၻာဦးလူသားေတြ လက္ထက္ကတည္းက ထံုးစံလုိလို..၊ သူသိသူတတ္ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျပာဦးမယ္။<br />
အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ခုမွ စေပါင္းရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ေယာက္ၡမေတြကို မိဘလိုစိတ္ထားျပီး ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ ရိုေသခ်င္သူ။ ေယာက္ၡမနဲ႔ေခၽြးမရဲ႕ ကမ္ၻာဦးထံုးစံကိုလည္း ျငင္းပယ္လိုသူ။<br />
သူကလည္း လူပါးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီက သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္႔ေကာင္းေၾကာင္း အစီအစဥ္၊ ဆက္ရန္မရွိဘူးဆုိတာ သိတာနဲ႔ ပူးသတ္လို႔မရဘူးဆုိတာ ရိပ္မိေတာ႔ ခြာျပီး အလံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ထုျပန္တာေပါ႔။<br />
“ အစ္မလည္း ကၽြန္မတို႔ဆုိင္အတြက္ ၀ယ္ထားတဲ႔ ဆီေပပါေတြထဲက ဆီေတြ လာလာယူသံုးေနေတာ႔ ဒီလုိပဲ ယူသံုးရတယ္ထင္လုိ႔ ယူမိတာပါ...”<br />
“ အလုိ.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူ႔အျပစ္ကို ငါ႔အျပစ္ ျပန္ဖို႔ေနျပန္ျပီ။ ညည္းတုိ႔ဆုိင္ထဲက ဆီ ယူသံုးတယ္ဆုိတာ အခါတစ္ရာမွ တစ္ခါပါေအ။ မိသားစုအားလံုးစာ ခ်က္ရင္းတန္းလန္း ရုတ္တရက္လိုလို႔သာ နည္းနည္းယူမိတာ။ <br />
ဒါကလည္း တုိ႔စားတဲ႔ ဟင္းမ်ိဳးပဲသံုးတာ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သံုးတဲ႔ဆီက ပဲဆီမွမဟုတ္ဘဲ။ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔အတြက္ ခ်က္တာမွာ ဘယ္လုိလုပ္သံုးရမလဲ။<br />
ညည္းေျပာပံုနဲ႔ ဟိုကၾကားရင္ ငါ႔ကို ဆီမသန္႔တာေတြနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတယ္ဆုိျပီး အျပစ္တင္ခံရဦးမယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လ၊ တစ္လွည့္စီခ်က္ေနရတာဆုိေတာ႔ ညည္းလည္းသိမွာပါ။ နဂိုိကမွ ေသြးတုိးရင္လည္း ဟင္းေတြငံလို႔၊ ဆီခ်ိဳတက္လည္း ဆန္မွားခ်က္သလား၊ ႏွလံုးေအာင္႔လည္း ဆီေတြမွသန္႔ရဲ႕လားနဲ႔ ရမယ္အရွာခံေနရတာကို...”<br />
ဒီလို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေစာဒကျပန္တက္မိတိုင္း မဆံုးေတာ႔တဲ႔ သူ႔စကား အခ်ဲ႔အကားေတြကုိ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ၾကားရျပန္ေတာ႔ ေနာက္ဆုိ ဒီလုိကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ <br />
မေျပာတတ္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာျဖစ္တဲ႔စကားေတြ..၊ ျမိဳသိပ္ထားရတာေတြ..၊ အၾကိမ္မ်ားလာေတာ႔ ရင္ပတ္ၾကီးက တင္းက်ပ္လာတယ္။<br />
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ေထာင္က်တာေတာင္ အိမ္မခြဲဘဲ အတူေနရမယ္ဆုိတဲ႔အခ်က္ဟာ ဒီေလာက္ အေရးမၾကီးဘူးလို႔ အစက ထင္မိတာ...။ မွားမွန္းေသခ်ာသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူေပးတဲ႔သင္ခန္းစာေတြလည္း သင္ရိုးကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အုိစနာက်လာျပီ။<br />
xxxxxx<br />
“ ေမြးရာပါမဟုတ္ရင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။<br />
သမီးခႏ္ၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္ပါးပါးဆိုေတာ႔ ကိုလက္စထေရာလည္း မ်ားစရာမရွိေလာက္ဘူးေလ။ <br />
သမီးမွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြေတာ႔ ရွိပံုရတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြ လိုက္ျပင္းထန္ေနရင္ေတာ႔ ႏွလံုးေသြးေၾကာနံရံေတြက က်ဥ္းလာျပီး ေသြးေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ေအာင္႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီလည္းရုိက္၊ ေသြးလည္းစစ္။ <br />
အဓိကကစိတ္ပဲ သမီး။ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပးရမယ္။ စိတ္နဲ႔ရုပ္က အျပန္အလွန္မွီခုိေနတာ မဟုတ္လား...”<br />
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသလုိ “ စိတ္ပါပဲ ” လို႔ လက္ခံလုိက္ရေတာ႔တယ္။ ရင္ပတ္ေတြေအာင္႔ေအာင္႔ေနတာ၊ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ မခံႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဆရာ၀န္ျပရတဲ႔အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္မိပါရဲ႕။ <br />
ဆရာ၀န္က အီးစီဂ်ီနဲ႔ ေသြးစစ္ေဆးခ်က္အေျဖေတြကို ၾကည့္တာနဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး အၾကံေပးလုိက္ေတာ႔ အာနာပါနေလးကို အိပ္ရာ၀င္တုိင္းလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကဆစ္ဆင္႔ ၀ိပႆနာတရားေတြနာျဖစ္ရင္း တရားထုိင္က်င္႔ေလးရလာေတာ႔ ႏွလံုးက ေအာင္႔ပါဆုိလုိ႔ေတာင္ မေအာင္႔ေတာ႔ျပန္ဘူး။<br />
ဒီၾကားထဲ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ အိမ္ေထာင္က်က်ခ်င္းကတည္းက ကိုေလးကို တာ၀န္ေပးထားတဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ၀င္ကူေနေတာ႔ အလုပ္ထဲက သူတို႔ျပႆနာေလးေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။<br />
“ အန္တီရယ္ သူက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထစ္ထားရမွ ေနတတ္တာလား။ အရင္က မေအးနဲ႔မေခၚေတာ႔ သမီးနဲ႔အဆင္ေျပလုိ႔။ ခု အန္တီက မေအးကို ဆံုးမစကားေျပာလိုက္လို႔ မေအးကလည္း သူ႔ကိုစေခၚလိုက္ေရာ မေအးနဲ႔ျပန္လံုးသြားျပီး သမီးကို စကားမေျပာေတာ႔ဘူး။ ဘာမွလည္း ရန္ျဖစ္တာမရွိဘဲနဲ႔။ စကားမေျပာဘဲေနၾကရင္း ရန္ျဖစ္ထားသလိုမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားေရာ..”<br />
အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈတစ္ရာေပြရ ဆုိသလို အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အေစာင္းအေျမာင္းဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ကိုယ္မွမရွင္းရင္ ဘယ္သူရွင္းမလဲ။ အျပင္ကၾကည့္ေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ျပႆနာေလးေတြဆိုေပမဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္က်ေတာ႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ေလ။<br />
“ ကိုယ္႔တုန္းကလည္း လူတန္းစားသာကြာတာ စိတ္ဓာတ္ကဘာထူးလို႔လဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားဆိုးၾကီးနဲ႔ ခ်ီထားတဲ႔ မ်က္ခံုးအစံုဟာ ကိုယ္ကမွ စကားစမေျပာရင္ သူက ဘယ္ေတာ႔မွ စမေျပာဘူး။<br />
တစ္ခါတေလ ကိုယ္ကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကည့္လုိက္တာ။ တစ္ေနသာကုန္သြားေရာ။ ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ ေဘးကေမးယူရတဲ႔အထိ အေျခအေနေတြက တင္းမာကုန္ေရာ။<br />
ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ေလွ်ာ႔ျပီး စေခၚၾကည့္ေတာ႔လည္း သူက စိတ္ခုျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ္မူတယ္ေလ။ အေၾကာင္း မသိခင္ကေတာ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕ ကိုယ္႔စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ ရွက္ျပီး ေနမထိထိုင္မသာနဲ႔ ကတုန္ကယင္ၾကီးေပါ႔။<br />
ေနာက္ေတာ႔လည္း ရိုးသြားေတာ႔ ကိုယ္က စကားစေျပာတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔မ်ားေတာ႔ လက္တုိ႔ျပီးကို ထပ္ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။ အမ်ားေရွ႕မွာ လက္တုိ႔ျပီး မၾကားၾကားေအာင္ ေျပာတာကိုမွ မတုန္႔ျပန္ရင္ ဘယ္သူအလြန္လဲကြယ္..”<br />
ကိုယ္႔ ကိုယ္ေတြ႕ ဆံုးမစကားက ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲေတာ႔ မသိဘူး။<br />
ေနာက္ရက္ေတြမွာ အလုပ္သမားတစ္ဖြဲ႕လံုး ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အဆင္ေျပေနၾကျပန္ပါေရာလား။<br />
xxxxxx<br />
သူမ်ားကိုေတာ႔ ဆံုးမစကား ဟန္က်ပန္က်ေျပာႏုိင္ခဲ႔ျပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိက် ဘယ္လုိမွ ဆံုးမလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။<br />
အျပင္မွာ သူက အႏိုင္ယူဗိုလ္က်ျပီး အထက္စီးကေန ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္ကသည္းခံႏိုင္တယ္ဆုိတာ..၊ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းက အတြင္းသိ အစင္းသိ လူေတြေလ။ <br />
ေခတ္မီသူတိုင္း သံုးေနၾကတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ဆုိတဲ႔ လူမႈကြန္ယက္ၾကီးထဲမွာေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးၾကေပမဲ႔ တူရာတူရာ အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ျပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ၾက၊ မလွ လွလွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွတယ္လို႔ အားေပးၾက၊ ဒႆ နေလးေတြေရးတင္ ၾက၊ အျမင္ေတြဖလွယ္ၾက၊ တရားစာေတြ မွ်ေ၀ၾကနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးႏွီး လိုင္းေပၚမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မဖဲ႔ရဘူး။ မရင္႔ၾကဘူး။ မိုက္ရိုင္းလုိ႔မရဘူး။ <br />
ဖဲ႔ရင္၊ ရင္႔ရင္၊ မုိက္ရိုင္းရင္လည္း ကိုယ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ႔ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ပစ္ (ဘေလာ႔ပစ္) လုိက္တာပဲေလ။<br />
ခက္တာက သူေရာကိုယ္ေရာ ေဖ႔စ္ဘြတ္သံုးၾကေပမဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ဘဲေနခဲ႔ၾကတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ စကားရင္႔ရင္႔ေျပာေျပာ သည္းခံႏိုင္ေပမယ္႔ <br />
ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ႏွိမ္တာမ်ိဳးေတာ႔ သည္းခံႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။<br />
ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာက ကိုယ႔္မိသားစုဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပံုေလးေတြ၊ ကိုယ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ၊ တရားစာေတြ၊ တင္ထားသမွ်ကုိ ၀ုိင္းခ်ီးက်ဴး အားေပးထားတဲ႔ ေကာမန္႔ေတြက အမ်ားၾကီးေလ။<br />
ဒါကို သူက အျပင္မွာ အႏိုင္က်င္႔ေနက်အတုိင္း အမနာပ တစ္ခုခု၀င္မေရးဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္မလား။ သူ႔အက်င္႔ကို ေၾကာက္လုိ႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာေတာ႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ရတာပဲ။<br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ကုိယ္႔ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ Like ေတြ ၊ Comment ေတြေၾကာင္႔ ကုိယ္႔ Timeline မွာ သူ႔ပံုေတြ ေပၚေပၚလာသလုိ သူ႔Timeline မွာလည္း ကိုယ္႔ပံုေတြ သြားသြားေပၚေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။<br />
အမယ္ သင္းက အျပင္မွာသာ လူတကာအေပၚ မာေရေက်ာေရနဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲမွာက်ေတာ႔ ေရးထားလုိက္တဲ႔ Comment ေတြက ခ်ိဳလို႔ျမလို႔၊ သူမဟုတ္တဲ႔အတုိင္း..။<br />
ကိုယ္႔အေပၚသာ ေစာင္းလုိက္ေျမာင္းလုိက္၊ မလုိတမာေတြ မ်ားေပမဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚက်ေတာ႔ ွ့ေမန လိုက္ရတဲ႔ တရားစာေတြဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး အတိုင္း...။<br />
သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ဆုိ ကေလးကလား မပီကလာစာသားေတြနဲ႔ ဖလန္းဖလန္းထ၊ ျမဴးႂကြေနလိုက္တာ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာတတ္ေတာ႔မယ္႔ အတုိင္း...။<br />
တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာသာ သူနဲ႔ကိုယ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ အျပင္မွာလိုပဲ အေက်ာၾကီးနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ဃသာာနညအ ေတြ ေပါက္ကရ၀င္ေရးမွာလား။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း “ ညီမေလးေရ..၊ ေက်းဇူးပါေနာ္..” လို႔ ပီယ၀ါစာ ခ်ိဳျမေလမလား။ သိခ်င္စမ္းလွတယ္။<br />
ဒါေၾကာင္႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူ႔ပံုေတြ ေတြ႕တုိင္း စဥ္းစားေတြေ၀မိတာက တစ္မုိးေအာက္အတူေနျပီး ျဂိဳလ္တုပတ္ေရွာင္ေနရတဲ႔ သံသရာေႂကြးရွင္ၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကိုယ္ကပဲ စ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ရမလား။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မျမင္ေတြ႕ရေလေအာင္ ဘေလာ႔ပစ္လုိက္ရင္ပဲ ေကာင္းမလား.. ဆုိတာပါပဲ။<br />
အမယ္ ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ပံုၾကီးေပၚလာျပန္ျပီ။ <br />
အျပံဳးေလးက ခ်ိဳလို႔ေတာ္...။<br />
ေဟာေတာ႔... သူ႔ပံုနဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ေပၚလာတာက ကိုယ္႔ပံုၾကီးပါလား။<br />
ကုိယ္ကလည္း ျပန္ျပီး ျပံဳးၾကည့္ေနတာမ်ား မွန္ၾကည့္ေနရသလို ပါပဲေနာ္။<br />
xxxxxx<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
August, 2014... မေဟသီမဂၢဇင္း<br />
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-11781805975801130152014-07-08T21:36:00.001-07:002014-07-08T21:36:12.600-07:00မဂၤလာဦးမ်က္ရည္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_8NZkG8u80q2S8ruCInpTTUDOPbCMygFqfAAH4OVdmQjwP2I_JxdBnngKsLGrqXnNG1IEuv01o1D4sgAWiO64ePpEKi8oEv8rnwHlzanmeU-jGrz4Vjueer5BYRaFPBPVfyRxUgdKxJU/s1600/middle_dual-heart-clouds-1280x800.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_8NZkG8u80q2S8ruCInpTTUDOPbCMygFqfAAH4OVdmQjwP2I_JxdBnngKsLGrqXnNG1IEuv01o1D4sgAWiO64ePpEKi8oEv8rnwHlzanmeU-jGrz4Vjueer5BYRaFPBPVfyRxUgdKxJU/s1600/middle_dual-heart-clouds-1280x800.jpg" height="200" width="320" /></a></div>
<br />
နံနက္မုိးမလင္းခင္...၊ အရုဏ္က်င္း၍ အလင္းမလာမီ အခ်ိန္ကာလကေလး။ <br /> ကၽြန္မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳး သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ႔ မၾကံဳဆံုခဲ႔ရဖူးပါ။ သို႔ေပမဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ရသမွ် အရုဏ္မလာမီ မလင္းတုံ႔ လင္းတုံ႔ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးထဲမွာေတာ႔ ယေန႔မနက္ေလာက္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရေသာေန႔ မရွိခဲ႔ဖူးတာ ေသခ်ာပါသည္။<br /> +++++++<br /> အသိစိတ္တစ္ခု၏ အလုိအေလ်ာက္ လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင္႔ ဖ်တ္ခနဲ ႏုိးလာလာခ်င္း နေဘးမွနာရီေလးကို ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္မိ၏။ ညအိပ္မီးသီးအေရာင္ ျပာလဲ႔လဲ႔ေအာက္မွ နာရီလက္တံေလးႏွစ္ခုက ေလးႏွင္႔ ဆယ္႔ႏွစ္ ဂဏန္းႏွစ္ခုမွာ တိတိက်က် ညႊန္ျပလို႔ေနသည္။<br /> ႏႈိးစက္ကေလးက အသံေတာ႔ မျမည္ေသး။ ညက ေလးနာရီဆယ္မိနစ္မွာ သံပါတ္ေပးထားတာမုိ႔ အသံျမည္ရန္ ဆယ္မိနစ္လုိေသးေသာ္လည္း ႏႈိးစက္ခလုတ္ကိုပိတ္ကာ အိပ္ရာမွ အသာအယာပင္ ထလိုက္ေတာ႔သည္။ ႏႈိးစက္အသံေၾကာင္႔ သားႏွင္႔သမီးကုိ အေႏွာင္႔အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကေလးတုိ႔အေဖကိုလည္း မႏုိးေစခ်င္ေသးပါ။ <br /> ခုလည္း ထလိုေသာအခ်ိန္ထက္ ဆယ္မိနစ္သာေစာေတာ႔သည္။ ထို႔ထက္ပုိ၍ အိပ္ေရး နည္းနည္းပ်က္လွ်င္ပင္ မူးခ်င္တတ္ေသာေခါင္းကလည္း အလြန္ပင္ၾကည္လင္ကာ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း က်ိန္းစပ္ျခင္း အလ်ဥ္းကင္းေနေလသည္။ <br /> မိမိ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးစလံုး လန္းဆန္းေနကာ ေက်နပ္မႈမွ ျဖစ္လာရေသာ ၾကည္ႏူးမႈလိႈင္းမ်ားကလည္း တစ္ကိုယ္လံုး တျငိမ္႔ျငိမ္႔လႊမ္းျခံဳကာ တစ္ကိုယ္တည္း ျပံဳးတအိအိျဖစ္ရေလသည္။<br /> လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တခဲ႔ရေသာ မနက္ခင္းကေလးကိုျဖင္႔ ေရာက္လာရေလျပီ။<br /> အိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာျပီး မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုးသစ္လုိက္ေတာ႔ မုိးအကုန္ေဆာင္းအကူးမွာ အုတ္ကန္ေလးထဲမွ ညသိပ္ေရက<br />ၾကည္လင္ေနျပီးေသာ ကၽြန္မ၏စိတ္ကို တက္ႂကြရႊင္လန္းသြားေစပါေတာ႔သည္။<br /> အသြက္လက္ဆံုး သြားတုိက္ျပီးလွ်င္ေတာ႔ သနပ္ခါးေရက်ဲကို ကပ်ာကသီပြတ္ကာ ခ်ည္၀မ္းဆက္ ခပ္လတ္လတ္တစ္စံုႏွင္႔ ည၀တ္ကို လဲလွယ္လုိက္၏။<br /> “ ကိုေရ.. ထေတာ႔ ထေတာ႔။ ေလးနာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ေတာ္ၾကာေန သူတုိ႔ေရာက္လာၾကေတာ႔မွာ။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ျပီး ကိုယ္က အဆင္သင္႔မျဖစ္ေသးရင္ အားနာစရာၾကီး။ သားနဲ႔သမီးကိုေတာ႔ လင္းခါနီးေလာက္မွပဲ ႏႈိးၾကတာေပါ႔...”<br /> ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လုိက္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ကုိ ၾကည့္ျပီး အအိပ္မက္ေသာကၽြန္မႏွင္႔ ေစာေစာထတတ္ေသာ “သူ”။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္ကို သေဘာက်ကာ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ျပံဳးရယ္မိေတာ႔ သူက မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ စူးစမ္းၾကည့္ၾကည့္၏။<br /> စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္လြန္းေန၍ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ပင္ ထပ္ျပံဳးျပလိုက္ေတာ႔မွ သူကပါ နာလည္ျပံဳး ျပံဳးကာ ကုန္းထလာေတာ႔သည္။<br /> အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးကုိ ဖြင္႔ရန္ ျဖတ္အသြား...၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဘးကပ္ထားေသာ အ၀တ္ျဖဴအုပ္ထားသည့္ ထမင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို လက္ျဖင္႔အသာ စမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေနဆဲပင္။<br /> မေန႔ည ညဦးပိုင္းကတည္းက ဆြမ္းခ်က္အဖြဲ႕က ဆြမ္းထမင္းဆြမ္းဟင္းေတြကို ေတာင္းၾကီးမ်ား၊ ဒန္အိုးၾကီးမ်ားျဖင္႔ လာပို႔သြားခဲ႔သည္။ သားႏွင္႔သမီးကေတာ႔ ကေလးမ်ားပီပီ လူရႈပ္ရႈပ္၊ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင္႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ျမင္ၾကေတာ႔ ေပ်ာ္ကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနၾက၏။<br /> “ ေမေမ ဒီထမင္းေတြက ညကတည္းက ခ်က္ထားရတာဟုတ္လား။ ဒါဆုိ မနက္ေရာက္ရင္ ေအးကုန္မွာေပါ႔...”<br /> သားၾကီးက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီဆုိေတာ႔ ေတြးေတြးဆဆေလး ေမးတတ္လာျပီ။ <br /> “ မေအးေအာင္လို႔ ပိတ္ျဖဴေတြနဲ႔ကာရံျပီး အုပ္ဆုိင္းထားတာေပါ႔သားရယ္။ ဒါမွ မနက္ထိ ေႏြးေနမွာေလ..”<br /> သမီးကလည္း ထမင္းေတာင္းေတြကုိ သူ႔အစ္ကိုကိုင္သလို တစ္ေတာင္းခ်င္း လုိက္ကိုင္ၾကည့္ျပီး စပ္စုေနေလသည္။<br /> သူတုိ႔ေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနတာကို ျမင္ရေတာ႔ ခ်စ္ရသည့္မိသားစုႏွင္႔အတူ အလွဴဒါန ေရစက္ဆံုရေတာ႔မည္မုိ႔ ၾကည္ႏူးပီတိ အတုိင္းမသိျဖစ္မိရ၏။ <br /> “ မနက္က်ရင္ ဘုန္းၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး မီးတုိ႔အိမ္ေရွ႕ကုိ လာမွာေပါ႔ေနာ္။ မီးတုိ႔က ဒီထမင္းေတြဟင္းေတြကို လွဴရမွာလား။ မီးလည္းပါမွာေနာ္ ေမေမ။ သမီးကိုလည္း ဘုန္းၾကီးေတြလာရင္ ႏႈိးေနာ္...”<br /> သံုးႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္က သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အလွဴပြဲလြတ္သြားမည္စိုးကာ သူ႔ကိုႏႈိးဖို႔ တတြတ္တြတ္မွာေနသည္မွာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ။<br /> “ သမီးရဲ႕ ဘုန္းၾကီးကို ႂကြလာမွာလို႔ ေျပာရတယ္...”<br /> “ ေအာ္.. ဟုတ္ကဲ႔။ ဘုန္းၾကီးေတြ ႂကြလာရင္ ႏိႈးပါေနာ္ေမေမ...”<br /> “ အင္းပါ သမီးေလးရယ္...” <br /> သူ႔အမွားကုိ လွ်ာေလးတစ္လစ္ႏွင္႔ ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ ျပင္ေျပာျပီးသည္ႏွင္႔ သမီးက သူ႔အစ္ကိုနားကို ေျပးသြားေတာ႔၏။<br /> ကၽြန္မဘ၀မွာ သည္အရြယ္ထိ အလွဴဒါနေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ဖူးခဲ႔ျပီ။ ဒီမနက္ခင္းအလွဴေလာက္ ရုိးရွင္းျပီး ပီတိေ၀မိတာမ်ိဳး မရွိဖူးခဲ႔ေသး။ <br /> အေတြ႕အၾကံဳထူးေၾကာင္႔ ျမဴးထူးေနၾကသည့္ သားႏွင္႔သမီးကလည္း ထမင္း၊ ဟင္းေတာင္းေတြၾကားမွ မခြာၾကေတာ႔။ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနပံုကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပင္။ <br /> အမွန္ေတာ႔ မိရုိးဖလာဗုဒ္ၶဘာသာ၀င္တို႔ ထံုးစံအတုိင္း သည္လိုအလွဴအတန္းမ်ိဳးစံုကို ကၽြန္မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ မိဘမ်ားႏွင္႔အတူ ၾကံဳခဲ႔ဖူးေပါင္း မနည္းလွပါ။<br /> မိဘေတြကလည္း အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကသည္မို႔ ရာသီအလိုက္ အလွဴပြဲမ်ိဳးစံုေရာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ပစ္ၥည္းေလးပါး ဒါယိကာအျဖစ္ေရာ၊ လစဥ္ဆြမ္းခ်ိဳင္႔မ်ားေရာ၊ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင္႔ျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိခဲ႔။။<br /> သည္လို လွဴခ်င္တန္းခ်င္စိတ္ကလည္း မိဘေတြခ်ေပးလိုက္သည့္ မ်ိဳးေစ႔ဟုဆိုလွ်င္ မမွားပါ။ <br /> သို႔ေပမဲ႔ ငယ္တုန္းကေတာ႔ နိဗ္ၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအတြက္ အေထာက္အပံ႔ဟူသည့္ အသိႏွင္႔ လွဴဒါန္းျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ႔။<br />မိဘမ်ားလုပ္သည့္ ေကာင္းေသာအမႈမုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာ လုိက္လုပ္သည္သာရွိ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ႔။ <br /> ကုသုိလ္ရသည္ဟု လူၾကီးမ်ားအေျပာမွာ ၾကည္ႏူးသည္သာရွိ၏။ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ မခြဲျခားတတ္ခဲ႔။<br /> အရြယ္ကလည္း အလြန္ငယ္ေသးသည္ကိုး။ <br /> သည္လုိႏွင္႔ အခ်ိန္ေတြေက်ာ္လြန္ကာ တေျဖးေျဖး အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ခြဲျခားတတ္ခဲ႔ျပီ။<br />မိသားစုႏွင္႔အတူ ျပဳခဲ႔သမွ် အလွဴအတန္းေတြမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ထားတတ္လာသည္။<br /> အသက္အရြယ္အေလ်ာက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔၊ အလုိဆႏ္ၵျပည့္၀ဖို႔၊ အၾကံအစည္ျပီးေျမာက္ဖုိ႔၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အဆင္ေျပေစဖို႔..၊ စသျဖင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံု၊ ဆုေတာင္းမ်ိဳးစံု။ <br /> သို႔ေပမဲ႔ ဒါေတြသည္ ကိေလသာေတာမွာ သံသရာရွည္ေစမည့္ သမုဒယႏြယ္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိတတ္ခဲ႔ေသးပါ။<br /> +++++++<br /> ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွ အဖြဲ႕၀င္မ်ား ေရာက္လာသည္ႏွင္႔ သားႏွင္႔သမီးကို ႏႈိးျပီးခ်ိန္မွာ ကြက္တိျဖစ္ေန၏။<br /> စားပြဲႏွင္႔ ခံုတန္းရွည္မ်ားခင္းကာ ထမင္းေတာင္း၊ ဟင္းေတာင္းေတြ တင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ပထမဦးဆံုး ဆြမ္းခံသံဃာတန္းကလည္း ႂကြလာေလျပီ။<br /> ေရာင္နီပ်ိဳ႕မလာေသးသလုိ လမ္းမီးမ်ားလည္း မျငိမ္းေသး။ သို႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ပီတိေသာမနႆျဖင္႔ ထိန္လင္းေနသလို၊ ျမတ္နိဗ္ၺာန္ကို ရည္မွန္းကာ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေနခိုက္မွာ ကိေလသာမီးမ်ား တဒဂၤေတာ႔ ျငိမ္းေအးေနရေလသည္။<br /> ပကာသနမပါ။ အရုိးရွင္းဆံုး အလွဴေလးအတြက္ ပီတိအဟုန္က အႏွစ္ႏွစ္အလလ ပ်ိဳးလာရသည့္ သဒ္ၵါမ်ိဳးေစ႔မွ အပင္ေပါက္ေလျပီဟု တလႈိက္လႈိက္ၾကည္ႏူးလွပါ၏။ <br /> တေျဖးေျဖးႏွင္႔ လမ္းမီးေရာင္မွာ သံဃာတန္းၾကီး စီတန္းေနသည္မွာ တသီတတန္းၾကီးျဖစ္လာသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းတုိက္မ်ားက ဆြမ္းထမင္းကိုသာ အလွဴခံကာ ဆြမ္းဟင္းကို သပိတ္ထဲအလွဴမခံေတာ႔ဘဲ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ခ်ိဳင္႔ျဖင္႔ သပ္သပ္အလွဴခံေပး၏။<br /> ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းမွ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆံုမိၾကလွ်င္ေတာ႔ တစ္လမ္းလံုးျပည့္လွ်ံကာ အလ်င္မီေလာင္းလွဴႏိုင္ဖို႔အတြက္ စိတ္ေစာမိရေတာ႔သည္။ <br /> သည္လုိဆုိေတာ႔ ဆြမ္းေလာင္းအဖြဲ႕မွ သံဃာတန္းကို ႏွစ္တန္းခြဲေစကာ ႏွစ္ေနရာ ျပိဳင္တူေလာင္းလွဴႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေပးၾက၏။<br /> “ ေမေမ ဒီကိုရင္ေလးက ခုနကတစ္ခါ သား ဆြမ္းဟင္းေလာင္းျပီးသားကို ထပ္လာခံတာ သိလား...”<br /> ရုတ္တရက္ ႏွစ္ဦးသားၾကားရံု ခပ္တိုးတိုး သားအေျပာေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးေနသည့္စိတ္ကေလး ဖ်တ္ခနဲ အရွိန္တန္႔သြားရသည္။<br /> “ အို မျဖစ္ႏုိင္တာသားရယ္။ သားထင္လို႔ပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆင္လို႔ ေနမွာပါ။ အလွဴေပးေနခ်ိန္မွာ အဲလို သံသယစိတ္ေတြ မ၀င္ေစနဲ႔သား။ ကိုယ္က လွဴျပီဆုိကတည္းက စိတ္ျပတ္ျပီးမွ လွဴရတယ္။ အလွဴခံပုဂ္ၢိဳလ္ရွိမွလည္း အလွဴဆုိတာက ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္တာ။ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအေႏွာင္႔အယွက္မွ စိတ္ထဲ မ၀င္ေစနဲ႔ေနာ္...”<br /> သားကိုလည္း ဆံုးမရင္း ကိုယ္႔စိတ္ကိုလည္း ျပဳျပင္ရင္း အလွဴမွာသာ အာရံုျပန္ႏွစ္လုိက္ပါသည္။ <br /> ေကာင္းေသာအလုပ္ လုပ္ေနစဥ္မွာ အဖ်က္အဆီး၀င္ျခင္းကုိ မာရ္နတ္ဟုဆိုပါလွ်င္ ကိုယ္တုိင္၏စိတ္သည္သာ မာရ္နတ္လည္းျဖစ္ႏုိင္သလို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ပဲမဟုတ္လား။<br /> ဆြမ္းေလာင္းလွဴစဥ္မွာလည္း သတိပဌာန္တရားကို ၾကိဳးစားျပီး ႏွလံုးသြင္းမိရသည္။ ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ ရုပ္ခႏ္ၶာသည္ လက္ကုိ ရုပ္ခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္၊ ဆြမ္းကို ခူးခ်ည္ခပ္ခ်ည္။ ျဖစ္လုိက္၊ ပ်က္လုိက္၊ အဆက္မျပတ္ေအာင္ အစားထုိးလိုက္။<br /> ၾကီးမားသည့္ ပီတိအဟုန္ကလည္း ျဖစ္လုိက္၊ ပ်က္လုိက္၊ အစဥ္တန္းျပီး မျပတ္အစားထုိးလုိက္။<br /> ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္သည္ မိမိခႏ္ၶာႏွင္႔ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ေလ၊ မွန္ေလစြ၊ ဟုတ္ေလစြဟု သဒ္ၵါတုိးကာ ၾကည္ညိဳရေလ။<br /> ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္မ်ားကလည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ အိေျႏ္ၵအျပည့္ျဖင္႔။<br /> သည္လို ရဟန္းသံဃာမ်ားက ဗုဒ္ၶ၏တရားေတာ္မ်ားကို ခုခ်ိန္ထိ သယ္ေဆာင္ ေစာင္႔ထိန္းေပးထား၍သာ ကၽြန္မတို႔လုို သံသရာမွ မလြတ္ႏုိင္ေသးသူေတြအဖို႔ နိဗ္ၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားထူးတရားျမတ္မ်ား နာၾကားခြင္႔ရခဲ႔သည္ မဟုတ္လား။<br /> သို႔ေၾကာင္႔လည္း ဤေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ႔၍ ျမတ္နိဗ္ၺာန္ကိုရည္မွန္းကာ ေန႔တစ္ေန႔၏အဦးအစမွာ အရုဏ္ဦးအလွဴအျဖစ္ ျမိဳ႕ရွိသံဃာကုန္ ဆြမ္းကပ္လွဴရန္ ဆႏ္ၵျပင္းထန္ခဲ႔သည္မွာ ကာလအတန္ၾကာခဲ႔ရေလသည္။<br /> ကၽြန္မက ပကာသနအေရျခံဳကာ ေရႊေရာင္စိန္ေရာင္ေရာသည့္ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြ လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ အလွဴမ်ိဳးကို လုပ္ရန္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ မဂၤလာဦးတုန္းက မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအစား ဆြမ္းေကၽြးမဂၤလာေလးသာ ျပဳလုပ္မည္ဟု စီစဥ္ခဲ႔ၾကဖူး၏။<br /> ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက ဧည့္ခံပြဲဲႏွင္႔ ဒင္နာကို တုိင္ပင္ညႇိႏႈိင္းေနၾကဆဲ။ တစ္ဖက္က ဧည့္ခံပြဲလုပ္ေပးလွ်င္ တစ္ဖက္ကလည္း ဒင္နာလုပ္မည္ဟု ဂုဏ္ျပိဳင္ေနၾကဆဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးဖုိ႔ လွဴဒါန္းစီစဥ္လာသည္မုိ႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ဆူပူကာ ျငဴစူၾကသည္ကို ခံခဲ႔ရဖူး၏။ <br /> သို႔ေပမဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔လည္း ေဆြမ်ိဳးအားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ျပန္ပါ။ <br /> ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မနက္ပုိင္း မဂၤလာဆြမ္းကပ္ကာ ညပိုင္းမွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကပါသည္။<br /> အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အလွဴဆိုေသာ္လည္း ဘယ္လိုစိတ္အာရံုမ်ိဳး ႏွလံုးသြင္းလွဴရေကာင္းမွန္း မသိတတ္ခဲ႔။ ညဖက္မွာ ဧည့္ခံပြဲကလည္းရွိေသးေတာ႔ လူေတြကသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ။ <br />စိတ္က ညပြဲအတြက္ ပူပန္ကာ ေစတနာသဒ္ၵါတရားမွာ အာရံုမမိဘဲ သတုိ႔သမီးအလွျပင္ဖို႔၊ မိတ္ကပ္လိမ္းဖုိ႔၊ ဆံထံုးထံုးဖုိ႔ အခ်ိန္မမီမည္စုိး၍ နာရီတၾကည့္ၾကည့္။ <br /> သည္ၾကားထဲ ကိုယ္ေတြ သမီးေယာက္မ ညီညြတ္ခ်စ္ခင္စိတ္ႏွင္႔ ခ်ိတ္ထမီဆင္တူ၀တ္ဖို႔ စီစဥ္ထားသည္ကို အေ၀းမွ ေရာက္လာသူ ေဆြမ်ိဳးေတြက ကန္႔ကြက္ၾကေတာ႔၏။ <br /> “ အုိ ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ သတုိ႔သမီးနဲ႔ ဆင္တူ၀တ္စရာလားေအ။ သတို႔သမီးဆုိတာ အားလံုးထက္ အထူးျခားဆံုးျဖစ္ေနရမွာ။ ဆင္တူ၀တ္ရေအာင္ သတုိ႔သမီးအရံေတြမွ မဟုတ္ဘဲ..” ဟု ဆုိသူကဆုိ။<br /> “ နင္႔ေယာက္မေတြ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုပဲေနာ္။ နင္က ေအးတိေအးစက္နဲ႔ဆုိေတာ႔...။ ၾကည့္လည္းေပါင္းဦး..” ဟု ေစတနာလုိလုိ ေ၀ဒနာလုိလုိ စကားသပ္ထုိးသူ မိတ္ေဆြေတြကတစ္မ်ိဳး။<br /> ကိုယ္တုိင္ကလည္း ငယ္ရြယ္သူမို႔ စိတ္မထားတတ္ေသးသည္လား မသိ။ အာရံုေတြေနာက္ကာ မဂၤလာဦးမွာ ဘာမဂၤလာမွ မဦးႏိုင္ခဲ႔ပါ။ <br /> မနက္ခင္းအလွဴမွာလည္း ညဧည့္ခံပြဲအတြက္ စိတ္မ်ားျပီး ကုသိုလ္စိတ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အာရံုမျပဳႏုိင္ခဲ႔။ ညဧည့္ခံပြဲက်ေတာ႔လည္း လူေတြတရံုးရံုးႏွင္႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ မိတ္ေဆြေတြေရာ၊ ကိုယ္မသိသူေတြေရာ၊ အရင္က ျမင္ဖူးဖူး မျမင္ဖူးဖူး၊ အားလံုး ကိုယ္႔စည္း၀ိုင္းထဲ၀င္လာလွ်င္ အစြမ္းကုန္ သြားျဖဲေလးႏွင္႔ၾကိဳဆုိ။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကင္မရာမီးေရာင္ေတြ၊ ဗြီဒီယုိမီးေရာင္ေတြၾကား၊ ခမ္းမပတ္ျပီး လက္တြဲေလွ်ာက္ေနရသည္ကလည္း စိတ္အုိက္စရာ။<br /> သည္လုိႏွင္႔ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္၊ ရႈပ္ရႈပ္ ရႈပ္ရႈပ္ေတြၾကားထဲ တလႈပ္လႈပ္စီးေမ်ာရင္း ျပီးေတာ႔လည္း ျပီးသြားၾကသည္ပါပဲ။<br /> ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ ေစတနာစကားေလးေတြကုိ ေစတနာလုိ႔ မသိခဲ႔ေတာ႔ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္။ ကုသိုလ္ယူရမယ္႔ အခ်ိန္မွာ ကုသိုလ္မယူတတ္ေတာ႔ မဂၤလာမျဖစ္။ ေငြကုန္ေၾကးက်သာ မ်ားခဲ႔ျပီး တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ က်က္သေရမဂၤလာ အျပည့္အ၀ရခဲ႔မည္ မထင္ပါ။<br /> သို႔ေၾကာင္႔လည္း အေတြးအေခၚေလး ရင္႔က်က္လာသည္ႏွင္႔အမွ် ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ခြဲျခားတတ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ တကယ္မဂၤလာရွိမည့္ အလွဴေလးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရည္မွန္းခဲ႔ရ၏။ ေငြေၾကးေလး ပိုလွ်ံတုိင္း သည္အလွဴေလးအတြက္ ၾကိဳးစားကာ စုေဆာင္းခဲ႔၏။<br /> ေတာ္တန္ရံု ေရွာင္လႊဲ၍ရေသာ အသံုးစရိတ္မ်ားကို ေခၽြတာကာ စုေဆာင္းရင္း တစ္စတစ္စ ေငြေလးစုမိလာေတာ႔ အလွဴေလးကို စိတ္ကူးျဖင္႔ ၾကည္ႏူးေနမိရ၏။ ဤသည္ကား မလွဴခင္ကတည္းက ျဖစ္ခဲ႔ရေသာပီတိ။ ေစတနာ။<br /> ယခု လွဴုဒါန္းခ်ိန္မွာလည္း ေစတနာရွိသေလာက္ အစြမ္းကုန္ မဟုတ္ေသာ္ျငား ကိုယ္႔ေငြေၾကးေလးႏွင္႔ လက္လွမ္းမီသည့္ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ ဟင္းကိုလည္း စီစဥ္ခြင္႔ရသျဖင္႔ ၾကည္ႏူးပီတိက အျပည့္။ ဤသည္ကား အလွဴလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ျဖစ္ေနရေသာ ပီတိ။ ေစတနာ။<br /> သည္တစ္ၾကိမ္ အလွဴလုပ္ျပီးသြားေသာ္၊ ေနာက္ထပ္ သည္လိုအလွဴမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ ထပ္လုပ္ရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနဦးမည္မို႔ ဤသည္ကလည္း ျပန္ေတြးတုိင္း ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနမည့္ ပီတိ။ ေစတနာ။<br /> သည္လုိ ေစတနာသံုးတန္ႏွင္႔ က်က္သေရရွိလွသည့္ အလွဴမ်ိဳးသည္သာ မဂၤလာအရွိဆံုး။ ကၽြန္မတုိ႔ ဘ၀အတြက္ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြျဖင္႔ ပထမဦဆံုး ကုသိုလ္ယူရသည့္ မဂၤလာဦးအစစ္။<br /> သည္လုိ မဂၤလာအလွဴမ်ိဳး ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုအတြက္ အဦးဆံုးအၾကိမ္မွသည္ ေနာက္ထပ္အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ....။ <br />ေနာက္ထပ္ မဂၤလာမ်ားစြာ...။<br /> “ ေမေမ ဘာလုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနရတာလဲ။ အိပ္ခ်င္လို႔လားဟင္..”<br /> သမီးအသံၾကားခါမွ ပီတိေၾကာမွာ ေမ်ာသြားေသာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိျပန္ကပ္မိရ၏။ <br /> “ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ အလွဴေလးကိုၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္လည္မိတာပါ..”<br /> “ ေနာက္လည္း ဒီလုိမ်ိဳး ခဏခဏလွဴၾကရေအာင္ေနာ္ ေမေမ။ မီးလည္းေပ်ာ္တယ္...”<br /> သမီးစကားေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးေနေသာ ကၽြန္မရင္မွာ ပို၍ေက်နပ္မိရပါေတာ႔သည္။<br /> မိရုိးဖလာဆိုေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ႏုနယ္စဥ္မွာ မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ဆုိသည့္ မိဘ၀တ္ၱရားအတိုင္း၊ ေကာင္းမြန္ရာလမ္းျဖစ္သည့္ သာသနာေတာ္အတြက္ သဒ္ၵါမ်ိဳးေစ႔ကုိေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးအတြက္ ရင္ထဲသို႔အေရာက္ ပ်ိဳးေပးႏုိင္ခဲ႔ျပီဟု ယံုၾကည္ရပါသည္။<br /> မိရုိးဖလာမွသည္ ကိုယ္ပိုင္အသိျဖင္႔ ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္သက္၀င္လာမည့္ ဗုဒ္ၶဘာသာစစ္စစ္ ဘ၀ကုိေတာ႔ျဖင္႔၊ တေျဖးေျဖးအရုဏ္က်င္း၍ လင္းလာေသာ မနက္ခင္းေလးပမာ၊ သားႏွင္႔သမီးဘ၀မွာလည္း တစ္စတစ္စ လင္းပြင္႔လာမွာ ေသခ်ာသည္ဟုသာ...။<br /> +++++++<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br />
မဂၤလာဦး၀တၳဳတုိစုစည္းမႈ<br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-58540637720417424732014-06-10T21:28:00.000-07:002014-06-10T21:35:00.887-07:00လြတ္က်သြားေသာ ကမာၻ (၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး)<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY9r7jdfGZqmNNdwy0WQRpjQkTkhEdPzC3-KUzy_Bpz5kyNX5KoF9Tz04JXy5aai5t7PcWBOsNkPZs5hbNOr5WOJlrTWZlrsau8Y0MMisN55F78uftfEGSHcEK0AAwym4iU9i-nXMASIA/s1600/zaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY9r7jdfGZqmNNdwy0WQRpjQkTkhEdPzC3-KUzy_Bpz5kyNX5KoF9Tz04JXy5aai5t7PcWBOsNkPZs5hbNOr5WOJlrTWZlrsau8Y0MMisN55F78uftfEGSHcEK0AAwym4iU9i-nXMASIA/s1600/zaa.jpg" /></a></div>
<br />
ဘယ္ေလာက္မ်ား အ႔ံၾသစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ <br />
အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။<br />
ပူပူေႏြးေႏြးမုဆိုးမတစ္ေယာက္၏ ဘ၀စာမ်က္ႏွာသည္ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ဟုေခၚေသာ တိမ္ေတာက္ေနသည့္ ညေနေစာင္းမွာပင္ <br />
ဘယ္လိုမွမလွပႏုိင္သည္မွာ အေသအခ်ာပါ။<br />
မႏြဲ႕ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္က်ယ္ၾကီးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေျခကားရားလက္ကားရားႏွင္႔ အလယ္ေကာင္တည့္တည့္<br />
အိပ္ေနရာမွ ဘယ္ညာတစ္ခ်က္စီလူးလိမ္႔လုိက္၏။ <br />
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာဖို႔မလို။ လန္႔ႏုိးသြားမည့္သူတစ္ေယာက္မွ အနားမွာမရွိ။ ယခင္က အအိပ္ဆတ္သူေၾကာင္႔ အသက္ေအာင္႔ျပီး<br />
လႈပ္ရွားေသာ္လည္း ဒန္းေလာ႔ေမြ႔ရာၾကီးသည္ တအိအိျငိမ္႔တတ္ေသာေၾကာင္႔ မၾကာခဏျငဴစူခံခဲ႔ရသည္ မဟုတ္လား။<br />
ခင္ပြန္းသည္က အအိပ္ဆတ္ရံုတင္မက တစ္ေရးႏုိးျပီးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ျပန္အိပ္မေပ်ာ္တတ္။ ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ အေတြးေခါင္<br />
ေနတတ္သည့္သူမက လူးလိမ္႔မိ၍သူႏုိးသြားတိုင္း အားနာစိတ္ေၾကာင္႔ အေနရခက္လွ၏။ <br />
အမွန္က နံေဘးမွလြတ္ေနေသာေနရာသည္ သူမရင္ကို “ဟာ”ေနေစရမွာမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက မ“ဟာ”။ လပ္ ေန၏။<br />
လြတ္ဟာမေနဘဲ လြတ္လပ္ေန၏။<br />
သူမကိုယ္သူမလည္း အံ႔ၾသမိသည္။ အတူေနလာသည့္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးအိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို လင္သည္မရွိေတာ႔ကာမွ<br />
လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားရသည္က အံ႔ၾသစရာမဟုတ္ဘူးလား။ <br />
ဒါဟာေဖာက္ျပန္ေရးတစ္ခုဟု အမည္တတ္ႏိုင္မလား။<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔လိုက္မိျပီးမွ သူမအမူအရာသည္ ကေလးဆန္သြားျပီလားဟု မလံုလဲစိတ္ျဖစ္သြားရ၏။<br />
သို႔ေပမယ္႔ အခန္းတြင္းမွာ သူမမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွရွိမေန။<br />
ဒါသည္ပင္ လြတ္လပ္မႈလို႔ ေခၚတာမဟုတ္လား။<br />
xxxxxx<br />
ရုတ္တရက္ အိမ္ေထာင္ျပဳရေတာ႔မည္ဆုိတုန္းက အိပ္မက္ေယာင္ျပီးလမ္းထေလွ်ာက္ေနရာမွ ပုတ္အႏိႈးခံရသူလို မႏြဲ႔ရီ<br />
မွင္တက္သြားခဲ႔ရဖူး၏။<br />
သူမက စိတ္ကူးျဖင္႔ တိမ္ကိုေလွလုပ္စီးကာ ၀ဠာအဆံုးရြက္လႊင္႔စီးေမ်ာခ်င္သူေလ။ ဘယ္ကၽြန္းေသာင္ကမ္းမွာမွ မနားခိုခ်င္ေသး။<br />
ရည္ရြယ္ဦးတည္ရာမထား၊ လြင္႔ခ်င္ရာလြင္႔သြားေနရသည္ကိုက အရသာ။<br />
သို႔ေပမယ္႔ မိဘအလိုကုိ ျငင္းပယ္ရန္မွာ လံုေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါ။<br />
မႏြဲ႔ရီမွာ ခ်စ္သူရည္းစားမရွိ။ အရြယ္ေတာ္ကတဆိတ္ဟိုင္းလို႔ အသက္ပင္အစိတ္ေက်ာ္ေနျပီ။ စိတ္ကူးယဥ္မင္းသားေတြႏွင္႔ခ်ည္း<br />
ႏွစ္ပါးသြားေနမိ၍လားမဆိုႏုိင္။ လက္ေတြ႕မွာခ်ဥ္းကပ္လာသမွ် ပုရိသတုိင္းကို မႏြဲ႔ရီစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ေပ။<br />
အျပင္မွာ တကယ္ၾကံဳရေသာေယာက်ာ္းမ်ားက ဖတ္ခဲ႔ဖူးသမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွ ဇာတ္လိုက္မ်ားလို သူရဲေကာင္းမဆန္ၾက။ <br />
စင္းလံုးေခ်ာလည္း မျဖစ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသလို “ စာအုပ္ထဲကဇာတ္လိုက္ေတြနဲ႔ႏႈိင္းျပီး ေၾကးထူေနလို႔ကေတာ႔ နင္ဒီတစ္သက္ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ေတာ႔ ” ဆိုသလိုပါပဲ။ <br />
မႏြဲ႔ရီက လြတ္လပ္မႈကုိခံုမင္သည္။ ဖတ္ခ်င္သည့္စာေတြကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ စိတ္ၾကိဳက္ဖတ္လိုသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္<br />
ေတြးေနရတာကိုၾကိဳက္သည္။ ဒီေတာ႔ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုသည့္ ေဘာင္ခတ္ထားမွာကိုလည္းမလိုလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမြန္းက်ပ္လိုက္မလဲဟု<br />
အေတြးႏွင္႔ပင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွ၏။ <br />
အိမ္ေထာင္ေရးကိုေတာ႔ျဖင္႔ ေထာင္က်သလိုတင္စားၾကသည္မို႔ ပိုလို႔ပင္မစဥ္းစားခ်င္ေသးေပ။ သူမဖတ္ခ်င္သည့္စာမ်ားက စာရင္းျပဳစုထားသည္ပင္ ေတာ္ေတာ္က်န္ေသး၏။ စာရင္းမသြင္းရေသးေသာ ဖတ္သင္႔သည့္စာအုပ္မ်ားကလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း။ <br />
စာဖတ္က်င္႔စြဲသြားျပီးကတည္းက ဖတ္လိုက္သည့္စာေတြဆိုတာ မုဆိုးအမဲလိုက္သလို သဲၾကီးမဲၾကီး။ စာဖတ္သက္ကေလး<br />
ရင္႔လာေတာ႔ ဖတ္ရံုႏွင္႔မျပီး။ ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္။ အေတြးေတြမ်ားလာေတာ႔ ေနာက္ကအေရးလုိက္လာသည္။ စာေရးခ်င္လာသည္။ ဒီေတာ႔ေနာက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္၊ေတြးလိုက္ေရးလုိက္။ တကုပ္ကုပ္ႏွင္႔အိမ္တြင္းေအာင္းကာ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ႔၏။<br />
သည္လိုႏွင္႔ တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ စာမ်က္ႏွာေပၚတက္လာေသာ သူမစာေလးေတြကို ပီတိေ၀လို႔မွ မႏြဲ႕ရီမ၀ေသး။<br />
မိဘ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ အေမႏွင္႔အေဖက သူတုိ႔မိတ္ေဆြ၏သားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္ စီစဥ္ေလသည္။<br />
“ အိမ္ေထာင္တဲ႔။ ၾကားရတာကိုက မြန္းက်ပ္ခ်င္စရာၾကီး..” <br />
အရုိးမ်ားသေလး ေခ်းခါးသေလး ျငင္းဆန္ရန္ျပင္ဆင္ေနေသးေသာ မႏြဲ႕ရီသည္ ခင္ပြန္းေလာင္းေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကုိ ျမင္ေသာအခါတြင္ အာေစးထည့္ခံလုိက္ရသလို ပါးစပ္ပိတ္သြားေတာ႔၏။<br />
မည္းနက္ေနေသာ မ်က္ခံုးထူထူတစ္စံုသည္ အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းမ်ားကို နက္ရႈိင္းတည္ၾကည္သြားေစသလား။ ညိဳ၀ါေရာင္အသားက ပိရိေသသပ္ေသာႏႈတ္ခမ္းကို တိက်ေအာင္အားျဖည့္သလို ၾကံ့ခိုင္ေသာေမးရိုးမ်ားက စင္းက်ေနေသာႏွာတံကို ပို၍ခၽြန္ျမေစ၏။ သြယ္ျမင္႔ေသာ အရပ္ကုိ ပခံုးက်ယ္ႏွစ္ဖက္က အနားကြပ္လိုက္ေတာ႔ မႏြဲ႕ရီစြဲခဲ႔ေသာ ၀တ8ဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္မ်ားပင္ ဆလံေပးရေတာ႔မည့္ပံု။<br />
မႏြဲ႕ရီ၏ႏွလံုးခုန္သံသည္ နရီစည္းခ်က္မမွန္ေတာ႔ဘဲ ျမင္းရုိင္းကဆုန္ေပါက္သလို ေျဗာင္းဆန္ေနသည္ဟု သူမကထင္လာသည္။<br />
လြင္႔ေမ်ာေနေသာ စိတ္ကူးအေတြးအားလံုးသည္ ဆိုုက္ကပ္ရန္ေသာင္ကမ္းျမင္ေလျပီ။ အိမ္ေထာင္ဟူသည္ ေဘာင္ခတ္သည္ပဲ<br />
ျဖစ္ျဖစ္၊ တံတိုင္းတားသည္ပဲဆိုဆို၊ သူမကိုယ္တုိင္ ပိုးဖလံျဖစ္ေနပါေစဦး။ မီးထဲတိုး၀င္ကာ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္လာ၏။<br />
အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို သူမ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေလျပီလား။ ဘ၀မွအျခားအရာမ်ားအားလံုးသည္ မႈန္၀ါးေသးငယ္ကာ ခ်စ္သူသည္သာ မွန္ဘီလူးျဖင္႔ပံုၾကီးခ်ဲ႔လိုက္သကဲ႔သို႔ ေရွ႕တန္းသို႔ အေရးၾကီးစြာနီးကပ္လာေလေတာ႔သည္။<br />
xxxxxx<br />
အခ်စ္ႏွင္႔အိမ္ေထာင္ တစ္ထပ္တည္းက်သည္ဟု ေက်နပ္မိေသာသူမသည္ အိမ္ေထာင္ဦးရက္မ်ားကို မိုးမျမင္ေလမျမင္ ေက်ာ္ျဖတ္<br />
ေလ၏။ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုလည္း ထြက္ပစ္လိုက္ျပီး ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ ကိုယ္ပြားအရိပ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေနသည္။<br />
ခင္ပြန္းသည္ ေဆးရံုအလုပ္သြားေနခ်ိန္တြင္ ထမင္းျမိန္ေစမည့္ သူၾကိဳက္တတ္ေသာ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကုိ ကိုယ္တိုင္စီမံ<br />
ခ်က္ျပဳတ္ထား၏။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အံကိုက္ ေရမိုးခ်ိဳး ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားကာ ကိုယ္တိုင္မွခူးခပ္မေကၽြးရလွ်င္ ဇနီးမယား၀တ္ၱရားမေက်ပြန္သလို<br />
လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စုိးကာ သူ႔အတြက္ဆို ဘာမဆို ကိုယ္တုိင္သာလုပ္ေပးခ်င္ျပန္သည္။<br />
အိမ္အကူေတြရွိေသာ္လည္း သူတို႔ကိုခိုင္းရတာ စိတ္တိုင္းမက်။ ကုိယ္တိုင္ပင္ အိမ္ျခံ၀င္းအတြင္းမွာလည္း သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား<br />
စိုက္ပ်ိဳးျပင္ဆင္ထားကာ သူကစိတ္လိုလက္ရ မခ်ီးမြမ္းခ်င္ေန။ ခံစားၾကည္ႏူးေနပံုရလွ်င္ပင္ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူခ်င္၏။<br />
ညေန ကိုယ္ပုိင္ေဆးခန္းခ်ိန္မွာပင္ အကူနာ႔စ္အျဖစ္ အျခားသူကုိမထားဘဲ သူမကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေသးသည္။<br />
သူမက ေစတနာေတြ ေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ေနသေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔နဂုိပံုစံပဲလား။ သူမကသည္းေနတာ<br />
ေတြ႕လို႔ပဲ အိုက္တင္ခံေလသလားမသိ။ ကိန္းခန္းၾကီးျပီး သူမအေပၚ သိတ္ေရာေရာ၀င္၀င္မရွိလွ။ အလုပ္အားခ်ိန္မ်ားမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္<br />
ေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုၾကည္ႏူးရတာမ်ိဳးမရွိဘဲ သူ႔ေဆးစာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားကိုသာ စိတ္၀င္တစားဖတ္ေနေလ႔ရွိ၏။<br />
သူမ၏ ဖတ္လက္စစာအုပ္မ်ားကေတာ႔ ေခ်ာင္ထဲမွာ ဖုန္တက္ကုန္ေလျပီ။ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က မဖတ္နဲ႔လို႔ တစ္ခြန္းမွ<br />
ေျပာသည္မဟုတ္။ မႏြဲ႔ရီထံအလည္ေရာက္လာေသာ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ႏွင္႔သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးမိျပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားအျပန္တြင္<br />
သူေျပာလိုက္ေသာစကားက သူမစိတ္ထဲကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို စိုက္၀င္သြားရ၏။<br />
“ စာေရးဆရာဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ႔လူေတြပဲ...”<br />
သူက လက္ေတြ႕သမားဆိုေတာ႔ အေတြးသမားေတြကို နားလည္ခ်င္ပံုမရ။ စိတ္ကူးယဥ္စာေပႏွင္႔ သရုပ္မွန္စာေပကုိလည္း ခြဲျခားသိပံုမေပၚ။ ကေလာင္သြားသည္လည္း ေဆးထိုးအပ္လိုပင္ သူ႔ေနရာႏွင္႔သူ အက်ိဳးျပဳေၾကာင္း၊ ရွင္းျပလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မႏြဲ႔ရီမွာသာ ထုိစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႔ သူကမတားျမစ္ရပါဘဲ စာေရးစာဖတ္မလုပ္၀ံ႔ေတာ႔။<br />
သူအထင္ေသးမွာကိုလည္း မခံႏိုင္သလို ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်လာမွာကုိလည္း စိုးရြံ႕သည္မို႔ စာေပမိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကိုေရွာင္ကာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေသတ္ၱာထဲ ေသာ႔ခတ္သိမ္းဆည္းလိုက္ေတာ႔၏။<br />
အခ်စ္ေၾကာင္႔ ဘ၀ သာယာစုိေျပလာျပီဟု ထင္ေနမိေသာမႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႔သူလို ေသြ႕ေျခာက္ညႇိဳးေရာ္<br />
လာသည္ကိုေတာ႔ျဖင္႔ ထိုစဥ္က သတိမမူမိခဲ႔ေပ။<br />
xxxxxx<br />
အိမ္ေထာင္သက္အတန္ၾကာ၍ သားသမီးလည္းမရေသာအခါ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းေတာ႔ဘဲရပ္တန္႔ေနသကဲ႔သို႔ မႏြဲ႔ရီခံစားလာရသည္။ စက္ရုပ္ဆန္သည့္ လက္ေတြ႕က်က် သူ႔အျပဳအမူဆက္ဆံေရးမ်ားကလည္း စီးေနေသာေရကုိပင္ ရပ္တန္႔သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေအးခဲေန၏။<br />
အျပင္စာလံုး၀မစားရဘဲ ဇီဇာေၾကာင္ဆရာ၀န္ၾကီးအၾကိဳက္ မနက္ခင္းစာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ႏွင္႔ႏြားႏို႔တစ္ခြက္သည္ မုန္႔ဟင္းခါး<br />
ၾကိဳက္လွေသာ သူမအတြက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာေဘာင္တစ္ခုပင္။ သူ႔အၾကိဳက္ေနထိုင္ရင္း သူမဆႏ္ၵႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဖက္မ်ားသည္ပင္ အစဥ္အလာတစ္ခုလို အသားက်လို႔ေနျပီ။<br />
သို႔ေပမယ္႔ နဂိုညံ့သက္ေသာႏွလံုးသားက ေအးစက္ေနသည့္ ႏြားႏို႔ခြက္မ်က္ႏွာျပင္လို ရႈံ႕တြတင္းေျခာက္လာ၏။<br />
ပထမပိုင္းတုန္းကေတာ႔ အခ်စ္စိတ္မႊန္ေန၍ မႏြဲ႔ရီကမသိေသး။ ခင္ပြန္းသည္အၾကိဳက္လုိက္ေနရသည္ကိုပင္ အခ်စ္သက္ေသ<br />
ထူေနရသလို တက္ႂကြရဲရင္႔ေနေသးသည္။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာလာလွ်င္ေတာ႔ ႏွလံုးရည္ခမ္းလာေသာ သူမကုိယ္သူမသတိထားမိလာျပီး ထိတ္လန္႔သြားရ၏။<br />
ဥပမာ မႏြဲ႔ရီက အားနာသနားတတ္သူဆိုေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ညားကာစမွာ ညအခ်ိန္မေတာ္လိုမ်ိဳး လူနာ အိမ္တံခါး လာေခါက္တိုင္း အေၾကာင္းမသိခင္က သူမ တံခါးထဖြင္႔ေပးမိ၏။<br />
“ ဒီလို အခ်ိန္မေတာ္ တံခါးေခါက္တုိင္းသာ ဖြင္႔ေပးမွန္းသိလို႔ကေတာ႔ ညလံုးေပါက္ေဆးကုဖို႔သာ ျပင္ထား။ <br />
ခပ္ေစာေစာလာျပလို႔ရတဲ႔ လူနာမွန္သမွ် သန္းေကာင္သန္းလႊဲက်မွပဲ ေရာဂါသည္းသလိုလိုနဲ႔ ေရာက္လာၾကလိမ္႔မယ္..”<br />
တစ္ခါကေတာ႔ သူမေတာင္းပန္လြန္း၍ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ပင္႔ေသာလူနာေနာက္ကို လုိက္သြား<br />
ေပးဖူး၏။ အဲသည္လူနာရွင္က ရွိခိုးမတတ္အသနားခံေနသည္မို႔ မႏြဲ႔ရီမွာ က်ားျမီးပဲဆြဲရဆြဲရ၊ ကူညီခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။<br />
ကိုယ္တုိင္ဆရာ၀န္ မျဖစ္ရျခင္းအတြက္ သည္တစ္ခါပဲ မႏြဲ႔ရီစိတ္ပ်က္မိေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္သာ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ကေတာ႔<br />
ေယာက်ာ္းကို ေခ်ာ႔ေမာ႔ေတာင္းပန္ေနရန္မလို။ ေဆးအိတ္ဆြဲကာ တစ္ညလံုးပဲလိုက္ရလိုက္ရ လိုက္ကုေပးမည္ဟု အားမလိုအားမရ ေတြးမိ၏။<br />
သို႔ေပမယ္႔ လူနာအိမ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ သူမအျပစ္တင္ခံရေတာ႔မည္ကုိ ေကာင္းစြာသိလိုက္ရျပီ။ ေသလုေမ်ာပါးပံုစံ လူနာရွင္<br />
ေျပာထားေသာစကားႏွင္႔ လူနာ႔ပံုသ႑ာန္မွာ မည္သို႔မွထပ္တူမက်ပါ။<br />
လူနာရွင္ဖက္က ေရွ႕ေနလိုက္မိေသာမႏြဲ႔ရီမွာ ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင္႔လူနာမ်ားဆက္ဆံေရးမွာ ၀င္မပါ၀႔ံေတာ႔ပါ။<br />
“ ကိုယ္ကဆရာ၀န္လုပ္သက္အရ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသားမို႔ ျငင္းဆန္တာကို မင္းက စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ႔လူလို႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။<br />
မင္းျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ညဖက္ဆိုေတာ႔ လူနာရွင္ကိုယ္တိုင္က လူနာ႔သည္းညည္းကို မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲ<br />
ရိုးရုိးဗိုက္နာတာေလာက္ကုိ အစာအိမ္ေပါက္သေလာက္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ေျပာျပီး ပင္႔ၾကလိမ္႔မယ္။ ဆရာ၀န္ပင္႔လာႏုိင္မွလည္း <br />
လူနာကဂ်ီကေဂ်ာင္လုပ္တာကို ေျဖရွင္းႏုိင္မွာေလ။ တကယ္က အစာအိမ္ေပါက္ရင္ေတာင္ ကိုယ္လည္းေဆးရံုကိုပဲ သြားခုိင္းရမွာပဲ။ <br />
ဒါေၾကာင္႔ ညဖက္ဆိုရင္ ေဆးရံုကိုသြားလို႔ပဲ ကုိယ္ကေျပာခုိင္းတာ...”<br />
အဲသည္တုန္းက မႏြဲ႔ရီကုိယ္တုိင္လည္း ေစာဒကတက္စရာ စကားမရွိခဲ႔ပါ။ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း သူ႔ဖက္က ရပ္တည္သြားသည္ <br />
မဟုတ္လား။ ေနာက္မ်ားမွာေတာ႔ ညဖက္တံခါးေခါက္သံမ်ားကို မႏြဲ႔ရီမၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္လာ၏။ မေနသာလြန္းမက <br />
ျဖစ္လာရင္ေတာ႔ အိမ္အကူေကာင္မေလးကုိ “ ဆရာမရွိပါဘူး။ ေဆးရံုသြားလိုက္ပါ...” ဟု မုသာ၀ါဒကို အရည္က်ိဳေသာက္ခုိင္းလိုက္ရမည္။ <br />
သူမလိပ္ျပာကေတာ႔ ခပ္ရွက္ရွက္ပါ။ သူမကိုယ္သူမ မႏွစ္ျမိဳ႕စိတ္ကလည္း ဖံုးဖိမရ။ ဒါသည္ပင္ ႏွလံုးရည္ခမ္းေျခာက္ရျခင္း တစ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။<br />
xxxxxx<br />
<br />
သားသမီးမရွိေသာ ဘ၀တြင္ မစီးဆင္းဘဲ မေနလိုသည့္မႏြဲ႔ရီသည္ သူ႔ဘက္ကုိယ္႔ဘက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းရင္း ႏွလံုးသားအာဟာရျပည့္ရန္ ၾကိဳးစားမိေသး၏။<br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ႏြမ္းပါးေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ သူမ၏မျပည့္စံုလွေသာ သားခ်င္းမ်ားထဲမွ ေငြေၾကးလိုသည့္လူကို ေငြေၾကး<br />
ေထာက္ပ႔ံေစာင္႔ေရွာက္၊ အလုပ္လက္မဲ႔ေတြကို အလုပ္ရွာေပး၊ လိုအပ္လွ်င္ အိမ္မွာေခၚထားျပီး ပညာသင္ ေက်ာင္းထားေပး။<br />
တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္လွ်င္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ အျမင္ေစာင္းမည္စိုး၍ ႏွစ္ဖက္မွ်ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ရသည္ကလည္း<br />
လြယ္ေတာ႔မလြယ္လွ။ မွ်တေအာင္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔လူဆို ဆန္ရင္းနာနာဖြပ္၍ သူ႔လူဆို သာသာထိုးထိုးလုပ္ပါမ်ားေတာ႔ မႏြဲ႔ရီအမ်ိဳးေတြကပင္<br />
သူမကို ႏွာေခါင္းရံႈ႕ခ်င္ၾကေသး၏။<br />
သို႔ေပမယ္႔ ေဆြမ်ိဳးေတြတရံုးရံုးႏွင္႔ အေထာက္အပံ႔ေတြမ်ားလာေသာအခါ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အိမ္စရိတ္ကိုကန္႔သတ္လိုက္<br />
ေတာ႔၏။ “ ကုိယ္ ကားအျမင္႔လဲစီးခ်င္လို႔ ဘဏ္မွာေငြစုဦးမယ္။ တစ္လ “ ........” ေပးရင္ ေလာက္မလား...” တဲ႔။<br />
ဘယ္ေလာက္ ပညာရွိပီသလိုက္သည့္ စကားလဲေလ။<br />
ေတာ္ေသးသည္က ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ဆံုးသြားရွာျပီျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားထားခဲ႔သည့္အေမြေတြက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး<br />
သူမအတြက္ သံုးမကုန္ပါ။<br />
သို႔မို႔ေၾကာင္႔ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ႏွင္႔ အိမ္စရိတ္မ်ိဳးစံုသည္ သူေပးမည့္ေငြႏွင္႔ ေလာက္၊မေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က စိတ္မ၀င္စားသလို မႏြဲ႔ရီကလည္းမမႈပါ။<br />
သို႔ေပမယ္႔ အိမ္စရိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားသည္က ထားပါေတာ႔။ ဇနီးသည္ကုိယ္တိုင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္စီမံထားသည့္ ထမင္းပြဲကိုေတာင္ ဘယ္ေလာက္စားေကာင္းပါေစဦး။ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဖို႔ ၀န္ေလးတတ္သည္ကေတာ႔ အခံရမခက္ေစဘူးလား။<br />
မႏြဲ႔ရီ အပင္ပန္းခံထားေသာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ အိမ္ကေလး အျပင္အဆင္ႏွင္႔ ပန္းေပါင္းစံုစိမ္းစုိလွပသည့္ ျခံ၀န္းေလးကိုလည္း ေရာက္လာသမွ် ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားက ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ပါေစ၊ သူကေတာ႕ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္သာ တုန္႔ျပန္၍ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္သလုိပင္။ <br />
ၾကာေတာ႔ မႏြဲ႔ရီလည္းမိန္းမပီပီ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာရ၏။ အိမ္မွာေနရတာ စိတ္ဓာတ္က်သလိုလုိ၊ မေပ်ာ္ရႊင္သလိုလို<br />
ျဖစ္လာသည္မို႔ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အလည္ထြက္မိသည္။ သူမမွာက သူတကာအိမ္ေထာင္သည္ေတြလို<br />
အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင္႔ အေပးအယူမွ်မွ် စိုေျပသည့္ဘ၀မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ မေျခာက္ခမ္းသည့္ေမတ္ၱာစမ္းကေလး စီးဆင္းႏုိင္မည့္ သားသမီးကေလးေသာ္မွ တစ္ေယာက္မွ်မရွိသည့္ဘ၀ေလ။<br />
အမွန္ေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက အိမ္မလည္တတ္။ ယိုင္နဲ႔လာေသာစိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔သာ ေျဖသိမ္႔ေပးႏုိင္မည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိျခင္း ျဖစ္၏။ ေရာက္သြားေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမကိုနားလည္စြာ ၾကိဳဆိုၾကပါသည္။ <br />
မေခၚခ်င္မေျပာခ်င္သလုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲမရွိေသာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေၾကာင္႔သာ သူမဆီအလာက်ဲကာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနေပမယ္႔ သူမလာမည္ဆိုပါက အခ်ိန္မေရြးတံခါးဖြင္႔ထားေၾကာင္း၊ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးလို သူမဘ၀ကုိသနားေၾကာင္း၊ ေႏြးေထြးမႈ အျပည့္ႏွင္႔ ၾကင္နာစြာကမ္းလင္႔ၾကေသာလက္မ်ားက သူမ၏ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ႏွလံုးသားကို အနည္းငယ္ ညံ့သက္သြားေစသလိုပင္။<br />
သို႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္စားေျပာလုိက္ေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးသည္ပင္ သူမျဖစ္ခဲ႔ပါလွ်င္ ထိုေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းသို႔<br />
မိုက္မဲစြာသက္ဆင္းခဲ႔သည္မွာ သူမကုိယ္တိုင္ပင္မဟုတ္လား။<br />
“ ကုိယ္က မင္းကို သာမန္မိန္းမေတြလို အိမ္လည္အတင္းေျပာ၊ အရည္မရအဖတ္မရ အက်ိဳးမဲ႔စကားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တတ္တဲ႔သူ<br />
မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ထားတာ...”<br />
အျပင္မွျပန္လာေသာမႏြဲ႔ရီသည္ အျပစ္တင္သည္လည္းမဟုတ္၊ တားဆီးသည္လည္းမဟုတ္။ သို႔ေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္လည္း<br />
မလုပ္၀ံ႔ေအာင္ ေျပာတတ္သည့္သူ႔ကို အ႔ံၾသမွင္တက္ေနမိသည္။ <br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ပညာသားပါလွေသာစကားက သူမကုိေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ ေျခခ်ဳပ္မိေစခဲ႔၏။<br />
သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ေနာက္ထပ္သြားရန္လည္း ၀န္ေလးရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင္႔ အနည္းငယ္ည့ံသက္လာေသာ ႏွလံုးသားကလည္း <br />
ခ်က္ခ်င္းပင္ မီးက်ီးခဲေပၚအတင္ခံလိုက္ရသလို ရံႈ႕တြကာ အေရလန္သြားရေတာ႔သည္။<br />
xxxxxx<br />
အမွန္ေတာ႔ အိမ္မလည္တတ္သူမႏြဲ႔ရီအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္မြန္က သူမႏွစ္သက္လွတဲ႔စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သင္႔သည္မဟုတ္လား။<br />
ေသာ႔ခတ္ထားမိေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ပေယာဂမပါဟု မျငင္းႏုိင္ေသာ္ျငား တုိက္ရုိက္ေတာ႔ျဖင္႔မဟုတ္ခဲ႔ပါ။<br />
သူမကသာ အိမ္ေထာင္ဦးအခ်ိန္က ခ်စ္စိတ္မႊန္ျပီး ခင္ပြန္းအျမင္မွာ အျပစ္ကင္းခ်င္လြန္း၍ အိုဗာျဖစ္သြားရျခင္းေလ။ ခုလို အိမ္ေထာင္သက္ ကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ႔ ခ်စ္စိတ္ေရခ်ိန္ကလည္း က်သြားခဲ႔ျပီ။ သူမရဲ႕အပုိေတြကိုလည္း သူမကိုယ္တုိင္ျမင္လာခဲ႔သည္။<br />
မႏြဲ႔ရီ ကေလာင္ျပန္ကိုင္ေလျပီ။ စာအုပ္ေသတ္ၱာကိုလည္း ေသာ႔ဖြင္႔ေလ၏။ ေဆးခန္းကိုလည္း မလုိက္ေတာ႔။ အကူနာ႔စ္တစ္ေယာက္<br />
ငွားေပးလုိက္သည္။ ပန္းျခံထဲလည္း ေပါင္းသင္ေျမဆြမလုပ္အား။ သစ္ရိပ္မွာခံုေလးခင္းျပီး စာေရးစာဖတ္လုပ္ရသည္မွာ အရသာရွိေပစြ။<br />
ရပ္တန္႔သလိုထင္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီ၏ဘ၀သည္ ခုမွျပန္၍စီးေလျပီ။ လွမ္းျမင္ရေသာသမုဒ္ျပင္က်ယ္သည္ လႈိင္းဂယက္ေတြ<br />
ရွိေသာ္လည္း က်ယ္ေျပာ၏။<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ နစ္၀င္ပစ္လုိက္ေသာ ကုန္ခဲ႔သည့္အခ်ိန္ေတြကိုပင္ ႏွေျမာေနမိေသး၏။ <br />
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ေအာင္႔ထားခဲ႔ရေသာမႏဲြ႔ရီမွာ ေ၀ါကနဲ တမံက်ိဳးသလို စာေတြသြန္ေရးေတာ႔သည္။ <br />
မဂ္ၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ မွာလည္း မနားတမ္းေျပးေလ၏။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း စာေပနယ္မွာေနရာရ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေသာ္လည္း ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔ပံုစံ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္ႏွင္႔သာ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ျပဳခ်င္။ သူမေရးေသာ၀တ8ဳမ်ား<br />
ကိုေတာ႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ဆံုးေအာင္ဖတ္သည္ပင္မရွိ။ ထံုးစံအတုိင္း ေကာင္းသည္လည္းမေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္းမဆို။<br />
“ ကိုယ္ကေတာ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေတြဖတ္လို႔ကုိမရဘူး။ စာဆိုရင္ ဗဟုသုတရရင္ရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရးသတင္းေတြပဲ<br />
ၾကိဳက္တယ္။ ” <br />
အရင္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ မႏြဲ႔ရီ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လမ္းဆံုးမိေပဦးမည္။ ခုေတာ႔ မႏဲြ႔ရီ အရင္ကေလာက္မရူးေတာ႔ျပီ။ သူကကိုယ္႔ကို<br />
အထင္မၾကီးလည္း မမႈေတာ႔။ သူမမွာ ေျဖေဆးရွိေနျပီေလ။ <br />
သူဂရုမစုိက္လို႔၊ အသိအမွတ္မျပဳလို႔၊ စိတ္ထဲမွာအားငယ္သလိုလို ၀မ္းနည္းသလုိလို ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြကလည္း အရင္လုိခံစားခ်က္ မျပင္းထန္ေတာ႔။ ဥပက္ၡာျပဳႏိုင္ခဲ႔ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ စိတ္ႏွစ္ျပီးဖတ္ေနရတာေလာက္ ဘ၀မွာ အရသာရွိတာမေတြ႕ႏုိင္ေပ။ <br />
နာမည္ေလးနည္းနည္းရလာေတာ႔ စာေပသမားေတြ အိမ္ကုိအ၀င္အထြက္ရွိလာ၏။ စာမူလာေတာင္းတာ၊ စာအုပ္လာေပးတာ၊<br />
စာမူခ၀င္ေပးတာေတြကလည္း မၾကာခဏဆိုသလိုပင္။ ဖုန္းေတြကလည္းလာလိုက္သည္မွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ အလုပ္ကိစ္ၥဖုန္းႏွင္႔<br />
သူမ၏စာမူကိစ္ၥဖုန္းမွာ အၾကိမ္တူတူလိုျဖစ္လာ၏။<br />
“ မင္းဆီကိုလာလုိက္သမွ်ကလည္း ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္းပါလား။ စာေရးဆရာမေတြက အလုပ္မ်ားျပီး စာေရးဆရာေတြက<br />
အားအားယားယား လမ္းထြက္အိမ္လည္ေနတာပဲလား။ ”<br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ မလိုလားဟန္ စကားမ်ားသည္ သူမအတြက္ အေနက်ံဳ႕ေစသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ<br />
ဧည့္သည္စာေရးဆရာေရာက္လာကာမွ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနေသာသူက ႏႈတ္လည္းမဆက္၊ ခပ္တည္တည္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္<br />
သူမမွာ ရွက္ရြံ႕အားနာရ၏။ သည္လိုအခါမ်ားမွာေတာ႔ စာေပနယ္မွာလွမ္းေနေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားပင္ ယုိင္ခ်င္ခ်င္။<br />
သူမကေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ ေဆးရံု၊ေဆးခန္းမွ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္မ်ား၊ ေဟာက္ဆာဂ်င္<br />
ဆင္းေနေသာ ဆရာ၀န္မေလးမ်ား၏ အလုပ္သေဘာအရဆက္ဆံေရးမ်ားကုိ တစ္ခါမွ် မေ၀ဖန္၊ မခနဲ႔ဖူးပါ။ သည့္အျပင္ ခပ္သည္းသည္း<br />
ခပ္ကဲကဲ လူနာအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႔ကိုလည္း ဥပက္ၡာျပဳ နားလည္ေပးထား၏။<br />
သူက အိမ္လာသမွ် မႏြဲ႔ရီ၏ဧည့္သည္တိုင္းကို အမ်ိဳးသမီးမျမင္ဘဲ အမ်ိဳးသားခ်ည္းကြက္ျမင္ေနသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ။ဇနီးသည္အေပၚ ခ်စ္ခင္ယုယဟန္၊ အေလးထားျမတ္ႏုိးဟန္ မျပခ်င္သည့္သူ႔ဆီက မနာလိုအူတုိသလိုအမူအရာမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္<br />
လွစ္ကနဲျမင္ရေသာ္လည္း သူမက မေပ်ာ္တတ္ေတာ႔ပါ။<br />
ယခင္ကလို ႏူးညံ့သည့္ႏွလံုးသားျဖင္႔သာဆိုလွ်င္ တိတ္တခိုးေက်နပ္မိမည္ထင္ပါ၏။ ယခုေတာ႔ ႏွလံုးသားက တင္းေျခာက္ေနခဲ႔ျပီ။<br />
ဒါသည္ “ အခ်စ္ ” မဟုတ္။ “ အတ္ၱ ” သာျဖစ္သည္ဟု သူမကေသခ်ာေနျပီေလ။<br />
xxxxxx<br />
အမွန္ေတာ႔ အတ္ၱႏွင္႔ပရကို မွ်တခ်င္သည့္ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ မႏြဲ႔ရီသည္ ကိုယ္႔အတ္ၱကို ကိုယ္႔ဖာသာျပဳစုရင္း သာယာတတ္ေအာင္<br />
သင္ေပးသူမွာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ဟု စြပ္စြဲခ်င္ေလ၏။<br />
သူမက ခင္ပြန္းသည္ႏွင္႔၊ ေဆြမ်ိဳးစုႏွင္႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္၀င္ရွင္သန္ရင္းမွ စီးဆင္းရသည္ကို ဘ၀ဟုျမင္သူ။<br />
သို႔မွလည္း ၾကည္လင္ေသာ၊ ေႏြးေထြးေသာ၊ က်စ္လစ္ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ရသေကာင္းေတြ ဖန္တီးႏုိင္မည္ဟု သူမထင္သည္။<br />
ခုေတာ႔ ေအးစက္ဖယ္ၾကဥ္ေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ေၾကာင္႔ နာက်င္ပြေယာင္းေသာ အဖ်က္စိတ္မ်ားသာ သူမမွာ အားေကာင္းေလ<br />
ေတာ႔၏။ ေတာ္တန္ရံုကို အေကာင္းမျမင္ခ်င္ေတာ႔။ အထူးသျဖင္႔ သူမ ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏<br />
ေမတ္ၱာကို သူမ မယံုေတာ႔။ ငတ္မြတ္ေတာင္႔တမိေသာ အၾကင္နာကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ႔။<br />
၀တ္ၱရားေက် လင္မယားဆက္ဆံေရးသည္ ေသြးသားဆႏ္ၵအတြက္၊ တည္ၾကည္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးသစ္ၥာေစာင္႔သိမႈသည္ သူ႔ကုိယ္က်င္႔သိက္ၡာအတြက္၊ မနာလိုအူတိုေသာ သ၀န္ေၾကာင္စိတ္သည္ သူ႔အတ္ၱအတြက္။ <br />
သည္လိုသာ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ စြပ္စြဲခ်င္၏။<br />
ဒီေတာ႔လည္း သူ႔လိုပင္ အရြဲ႕တိုက္ကာ မႏြဲ႔ရီလည္း ကိုယ္႔အတ္ၱကုိယ္ အေရာင္တင္ခ်င္ေတာ႔သည္။<br />
အရင္လို လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စိုးကာ ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ ဇနီးမယားေကာင္းစိတ္ဓါတ္မ်ားကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ျပီး စာေရးစာဖတ္ႏွင္႔သာ တစ္ကမ္ၻာတည္ေဆာက္ေနလိုက္၏။ <br />
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္ လွမ္းေလွ်ာက္ေနသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ရန္ မွတ္တိုင္မ်ားကလည္း ေစာင္႔ၾကိဳေနသည္ပဲမဟုတ္လား။ <br />
စာေပသမားမ်ားတန္ဖိုးထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ေပးအပ္သည့္စာေပဆုကို မႏြဲ႔ရီဆြတ္ခူးရရွိလိုက္ေလသည္။<br />
၀မ္းသာၾကည္ႏူးလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ သူမ၏ငယ္ဘ၀အိပ္မက္သည္ အေကာင္အထည္ေပၚေလျပီ။ ၀ါသနာအရင္းခံေပၚတြင္ ထပ္ေလာင္းျဖည့္တင္းခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးစားမႈမ်ားကလည္း အရာထင္ျပီ။ ဘ၀၏အဓိပ္ၸါယ္ဆိုသည္ကို ဒီ႔ထက္ျပည့္စံုေအာင္ ဖြင္႔ဆိုစရာမရွိေတာ႔ျပီဟု ပီတိအဟုန္က စိမ္႔ေနေအာင္ခ်ိဳေလေတာ႔သည္။<br />
xxxxxx<br />
စာအုပ္ေသတ္ၱာကို ဒုတိယအၾကိမ္ေသာ႔ခတ္ေနေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ ေသတ္ၱာထဲမွအရာေတြကုိ စာအုပ္ဟုမျမင္။ သူမ၏အသည္းႏွလံုး<br />
ကလီစာမ်ားဟုပင္ ခံစားနာက်င္ေနမိ၏။<br />
လက္တြဲေဖာ္ငုတ္တုတ္ၾကီး ရွိေနလ်က္ႏွင္႔ ဆုေပးပြဲကုိ တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာ တက္ခဲ႔ရျပီးေနာက္ နဂုိကမွေႏြးေထြးမႈ<br />
မရွိေသာ မႏြဲ႔ရီတို႔လင္မယားၾကားတြင္ ဒါဏ္ရာကုိယ္စီႏွင္႔ ေအးခဲျငိမ္သက္ခဲ႔ေလသည္။ အမွန္ေတာ႔ ျငိမ္သက္ေနေသာေရျပင္ေအာက္တြင္<br />
မေက်နပ္မႈေတြ ပလံုစီေနခဲ႔သည္ကုိလည္း ႏွစ္ဦးစလံုးသိေန၏။<br />
ဆုေပးပြဲသည္ စာေပေလာကတစ္ခုလံုး ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ပြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။<br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အေဖာ္လုိက္ခဲ႔ဖို႔ ျငင္းဆန္၏။<br />
“ မင္းကုိ၀ုိင္းျပီး အေရးတယူလုပ္ေနၾကမယ္႔ပြဲမွာ ငါကလိုက္ျပီး ဘာလုပ္ရမွာတုန္း...”<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ အံ႔ၾသလြန္းစြာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔သြား၏။<br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ဘြဲ႔လြန္အခမ္းအနားမ်ား၊ သမားေတာ္ၾကီးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲမ်ား၊ ေဆးကုမ္ၸဏီမ်ား၏<br />
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဧည့္ခံပြဲမ်ားကို သူမက သာမန္မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွာ ေက်နပ္စြာလိုက္ပါခဲ႔သည္ပင္။<br />
တစ္ခါမွ “ သူ႔ပဲအေရးလုပ္ေနၾကတာ၊ ငါ႔ကုိအေရးမလုပ္လို႔ ေအာက္တယ္ ” ဟု မေတြးမိဖူးပါ။ ကိုယ္႔ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ဂုဏ္ရွိတာသည္ ကုိယ္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပဲမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔...<br />
ကုိယ္သာ မင္းသားအျမဲျဖစ္ခ်င္၍ သူမ်ားကုိဇာတ္ပို႔မေပးခ်င္ေသာသူသည္ ဘယ္ေတာ႔မွဇာတ္လိုက္မျဖစ္။ မင္းသားရူးသာ<br />
ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု မႏြဲ႔ရီကစိတ္ပ်က္ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကလည္း ဆုေပးပြဲဓါတ္ပံုမ်ားကိုၾကည့္ျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေန၏။<br />
“ ဘယ္ႏွယ္႔ကြာ။ ၀ုိင္းဂုဏ္ျပဳေနလုိက္ၾကတာမ်ား တိုက္ပြဲေအာင္လာတဲ႔ စစ္သူၾကီးက်ေနတာပဲ။ ေယာက်ာ္းမပါေတာ႔<br />
ပိုလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေပါ႔...”<br />
ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ခႏုိးခနဲ႔စကားသည္ အတြင္းေၾကေၾကေနေသာ သူမအတြက္ က်ားနာခဲ ခဲစရာျဖစ္သြားေတာ႔၏။<br />
ခင္ပြန္းစကားကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္ခဲေသာ ဇနီးအလိမ္ၼာျဖစ္လိုလွသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အနာျမံဳတစ္ခု ေပါက္ကြဲမႈသည္ <br />
ေတာ္ေတာ္မ်ား ျပင္းထန္သြားသလားမသိပါ။ <br />
ဘာေတြေျပာမိမွန္းပင္ မႏြဲ႔ရီမမွတ္မိ။ နာက်ည္းမႈလိမ္းက်ံေနေသာ ေသြးစက္လက္စကားမ်ားက လွပစရာေတာ႔ျဖင္႔မရွိေပ။<br />
ရသစာေပတန္ဖိုးကို နားမလည္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆုတံဆိပ္သည္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စရာ မျဖစ္သလို၊ ႏွလံုးမၾကီးသူအဖို႔<br />
တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မုဒိတာပြားစရာလည္း မဟုတ္ခဲ႔။<br />
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေသြးရူးေသြးတန္းစိတ္ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အသည္းႏွလံုးကုိ ကုိယ္ျပန္ေသာ႔ခတ္မိျခင္းျဖင္႔ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းႏုိင္<br />
ေတာ႔ဘဲ ရပ္တန္႔သြားရျပန္၏။ <br />
သမုဒ္ျပင္သည္ က်ယ္ေျပာစြာျမင္ေနရေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ႔ လက္လွမ္းမမီခဲ႔ပါေခ်။<br />
xxxxxx<br />
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္ စိတ္ကူးယဥ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့ခ်ိဳျမခဲ႔ဖူး၏။<br />
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ စြဲလန္းမႈသည္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္သည္းခံႏုိင္ခဲ႔၏။<br />
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သိမ္ေမြ႔မႈသည္ မထင္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စီးဆင္းက်ယ္ျပန္႔ခဲ႔ရ၏။<br />
ထိုမိန္းမ၏ အားငယ္မႈသည္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းစြာ နစ္၀င္နက္ရႈိင္းခဲ႔လိမ္႔မည္။<br />
ထိုမိန္းမ၏ နာက်ဥ္မႈသည္ အသည္းခိုက္မေလာက္ စိမ္႔၀င္ခါးသက္ခဲ႔လိမ္႔မည္။ <br />
ထို႔အတူ....မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဥေပက္ၡာသည္လည္း စက္ရုပ္ဆန္စြာ မည္သူမွ်မသိေအာင္ လွပေသသပ္ေနခဲ႔လိမ္႔မည္ပင္။<br />
xxxxxx<br />
ဘယ္ေလာက္မ်ား အ့ံၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။<br />
အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။<br />
ကိုယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူက ခပ္မွန္မွန္၊ ခပ္တန္းတန္း၊ အသိအမွတ္မျပဳသလို ေနတတ္ခဲ႔သည္ကုိ ၀မ္းနည္းသလုိလို၊ နာက်ည္း<br />
သလုိလိုျဖစ္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ တကယ္တမ္း သူမရွိေတာ႔သည့္အခ်ိန္က်မွ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိေတာ႔၏။<br />
သူမတြင္ ခင္ပြန္းသည္၏အယုအယ အမွတ္တရေတြက မရွိသေလာက္နည္းခဲ႔သည့္အတြက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေသဆံုးသြားခ်ိန္တြင္<br />
သူမဘ၀မွာ ကြက္လပ္ၾကီးလို ဟာမသြား။ အလုပ္ကိစ္ၥႏွင္႔ခရီးထြက္ေနသေလာက္၊ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္သြားသေလာက္သာ အထင္ေရာက္၍<br />
လြမ္းေလာက္စရာမရွိခဲ႔ပါ။<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ လြတ္လပ္စြာ ဘယ္ညာလူးလိမ္႔ေနရာမွ ကုတင္ေပၚက ေပါ႔ပါးစြာခုန္ဆင္းလုိက္၏။<br />
ကေလာင္တံကို သူမျပန္ကိုင္ရမည္။ ေထ႔ေထ႔ျပံဳးမည့္သူ၊ ရိပ္ရိပ္ေစာင္းမည့္သူ မရွိေတာ႔ျပီေလ။<br />
စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေဟာင္း၀ါက်င္က်င္ေလးကိုဖြင္႔ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကုိေရးျခစ္လုိက္ေတာ႔ ကေလာင္တံကမွင္မလုိက္။ <br />
ဦးေႏွာက္ကလည္း အေတြးမစုိ။ ႏွလံုးသားေျခာက္ခမ္းေနတာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားကိုအာဟာရျဖည့္မွ အေတြးတို႔စုိလက္လာမည္ကုိ အေသအခ်ာသိသူပီပီ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေသာ႔ခတ္ထားေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာၾကီးကို ဖြင္႔ဖို႔ျပင္ေလ၏။<br />
ေသာ႔တံေလးသည္ သူမ တျမတ္တႏုိးသိမ္းထားေသာ စားပြဲအံဆြဲေထာင္႔ရွိ ယြန္းခြက္ထဲတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္မွာ ပ်င္းရိလွ ေရာ႔မည္။ သူမက တယုတယကုိင္လိုက္ေတာ႔ ေအးစက္စက္ႏွင္႔မာခဲေသာ အထိအေတြ႔က ႏွလံုးသားထဲအထိ စီးသြားသလုိပင္၊ က်င္ကနဲ။<br />
အလိုလိုသိစိတ္ေၾကာင္႔ စိုးရိမ္မႈတစ္ခုျဖင္႔ ေသာ႔ကိုအလ်င္စလုိလွည့္ျပီး ေသတ္ၱာကိုဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ မႏြဲ႔ရီ၏စိတ္ကူးကမ္ၻာသည္<br />
လြတ္က်သြားခဲ႔ရ၏။<br />
ေသတ္ၱာထဲမွ သူမ၏ႏွစ္ခ်ိဳ႔အသည္းႏွလံုးမ်ားသည္ ဇကာေပါက္ျဖစ္ေနကာ ၀ဖီးစိုေျပေနေသာျခမ်ားကသာ ေသတ္ၱာတစ္ျပင္လံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေတာ႔သည္။<br />
မႏြဲ႔ရီသည္ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသကဲ႔သို႔ ခုမွ အေၾကာင္းရွာရသလို သည္းထန္စြာ တလႈိက္လႈိက္တက္လာေသာ ခံစားခ်က္ကို သူမကုိယ္တိုင္ပင္ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ႔။<br />
လြတ္က်သြားေသာကမ္ၻာသည္ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးရစ္ပတ္လာေသာ သံေယာဇဥ္လား။<br />
ေသာ႔ခတ္ထားေသာေသတ္ၱာထဲမွ ရွားပါးစာအုပ္မ်ားလား။<br />
မႏြဲ႔ရီကေတာ႔ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ရႈိက္ကာ...ရႈိက္ကာ...။<br />
xxxxxx<br />
<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ( မတ္လ၊ ၂၀၁၄)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-67594999874642667282014-04-25T22:58:00.002-07:002014-04-25T22:58:23.112-07:00တစ္စိတ္ပဲ႔အလြမ္း<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbqmEY2_6cDObdhU2JNcKy3KpR1NZwcIrP5a3PHrUy0T6q7IymBOcbodku8LOQbQs3f4pjL6kc6YYw8f_LIHBczkN7W53x9vrYNsy1MVlHO96LDd1owTe4uXtii-ZSpCx1fogBHQw5HC4/s1600/993534_186604004838731_1501495086_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbqmEY2_6cDObdhU2JNcKy3KpR1NZwcIrP5a3PHrUy0T6q7IymBOcbodku8LOQbQs3f4pjL6kc6YYw8f_LIHBczkN7W53x9vrYNsy1MVlHO96LDd1owTe4uXtii-ZSpCx1fogBHQw5HC4/s1600/993534_186604004838731_1501495086_n.jpg" /></a></div>
<br />
“ ဒီေန႔ အခ်ိန္မီ မုိးတိတ္သြားလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..” လုိ႔ေတြးရင္း ေမသက္တင္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ မုိးနဲ႔တုိးတုိင္း အိမ္ျပန္မေရာက္ဘဲ ေဆးရံုေရာက္သြားမလား။ အေရးေပၚေရာက္သြားမလား။ အျမဲေတြးပူေနရတာေလ။ <br /> မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ဆို ဆိုင္ကယ္စီးရတာ အဆင္မေျပဆံုးပဲ။ တစ္ကုိယ္လံုး တုတ္တုတ္ရႊဲတာကို အသာထားဦး။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္း ထီးမေဆာင္းတတ္လို႔ မုိးကာ၀တ္ျပီး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားလည္း မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို သဲသဲမဲမဲထိုးက်လာတဲ႔ မုိးေရစက္ေတြက လူကို အင္မတန္ဒုက္ၡေပးတာပဲ။ <br /> ေက်ာင္းအဆင္းဆုိေတာ႔ လူရႈပ္၊ ယာဥ္ရႈပ္၊ သဲသဲလႈပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ခုဆုိရင္ ကားေတြက ေတာ္တန္ရံု ပိုက္ဆံရွိတဲ႔သူတုိင္း စီးႏုိင္လာၾကေတာ႔ အရင္လုိ ေက်ာင္းၾကိဳမိဘေတြဆုိတာ ဆုိင္ကယ္တ၀ီ၀ီတင္မကေတာ႔ဘဲ ေမာ္ဒယ္လ္ျမင္႔ကားေတြ အျပိဳင္အဆုိင္နဲ႔။ လမ္းေတြက ပိုပိတ္ေနေတာ႔တာေပါ႔။ <br /> ေမသက္တင္တုိ႔ သမီးေလး ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကေတာ႔ သူ႔အေဖမွာ ဆုိင္ကယ္တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးေတာင္ မရွိေသးလုိ႔ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကိဳရရွာတာ။ ေမသက္တင္တုိ႔လင္မယားအတြက္ ဆုိင္ကယ္အေဟာင္းေလး တစ္စီးေလာက္ ၀ယ္ႏုိင္ဖို႔အေရး စိတ္ကူးနဲ႔ရူးေနရခ်ိန္ေပါ႔။ <br /> ထူေထာင္စဘ၀ဆိုေတာ႔လည္း စက္ဘီးေတာင္ ႏွစ္စီးမ၀ယ္ႏုိင္ေသးေတာ႔ သမီးေဖေဖက တစ္ေက်ာင္းတည္းအတူတက္တဲ႔ အေမဆရာမနဲ႔ သမီးေက်ာင္းသူမကို ႏွစ္ခါခြဲပို႔ရရွာတာ။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ရံုးသြားရဦးမွာမို႔ သူ႔ခမ်ာ ရံုးဖြင္႔ရက္ဆုိ မနက္ခင္းတုိင္းဟာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနရရွာတာေလ။ <br /> အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စက္ဘီးကယ္ရီယာမွာ ေမသက္တင္ကိုတင္နင္းတုိင္း “ ၀ရူး..၀ရူး..” နဲ႔ သူက ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ လီဗာဆြဲသလို ဟန္ျပဳျပီး ရူးေနက်။<br /> ဒါေပမဲ႔ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြက ျဖဳတ္ကနဲျဖဳတ္ကနဲ ေႂကြလို႔ ေခတ္ၾကီးကလည္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ။ သမီးေလးလည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္။ တရုပ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ဆုိတာကလည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔မႈိလိုေပါက္။ သမီးေဖေဖကလည္း ရံုးအလုပ္ကထြက္ျပီး ပြဲစားေယာင္ေယာင္ ကုန္သည္ေယာင္ေယာင္နဲ႔ အိမ္၊ျခံ၊ေျမ၊ဆိုင္ကယ္၊ ေနာက္ဆံုး လက္ကိုင္ဖုန္း အေရာင္းအ၀ယ္ကအစ ပိုက္ဆံရတဲ႔အလုပ္ဆုိရင္ မေရွာင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္။ ေမသက္တင္ေတာင္မွ က်ဴရွင္မျပတဲ႔ ေစတနာဆရာမေလး ဘ၀ကေန အသျပာကေလး မစၾကတဲ႔ စာက်က္၀ုိင္းေတြ လိုက္သင္နဲ႔။ <br />မိသားစု ထမင္း၀ုိင္းေလးကေတာ႔ လက္ဆံုစားခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ႔ျပီး သာယာမႈ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ခမ္းသြားရတာ အမွန္ပဲ။<br /> ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္တာလား။ ဆုတ္ယုတ္တာလား ဆုိတာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္လုိလက္ရ အခ်ိန္ရွိရင္ ေမသက္တင္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ရုပ္၀တ္ၳဳေတြ တုိးတက္လာသလိုလို ထင္ရေပမယ္႔ စိတ္အဟာရေတြကေတာ႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔လာသလို ခံစားမိတာပဲ။<br /> ၾကည့္ေလ။ ခုဆုိ သမီးေလးကုိ ေက်ာင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ သူ႔အေဖက ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႕ပတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တကာ ပြဲစားတကာနဲ႔ ေလေဖာင္ရတာကိုက သူ႔အလုပ္ျဖစ္သြားျပီမဟုတ္လား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း ၀င္ေငြကိုယ္စီေကာင္းလာေတာ႔ ဆုိင္ကယ္စီးႏိုင္တာမွ သူတစ္စီး၊ ကိုယ္တစ္စီး။<br /> ဒါေပမဲ႔ သူ႔အမူအရာ၊ ဟန္ပန္၊ အေျပာအဆုိေတြက အရင္ အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀တုန္းကလို ရုိးသားေအးခ်မ္းတဲ႔ သ႑ာန္မ်ိဳး လံုး၀ရွာမရေတာ႔ဘူး။ ပြဲစားဆုိမွေတာ႔ အာေခ်ာင္ပါေခ်ာင္နဲ႔ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာရျပီေပါ႔။ <br /> “ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လား..” လို႔ ပြစိစိျဖစ္လာတဲ႔ သူ႔အမူအရာကို မၾကိဳက္လို႔ ေျပာမိေတာ႔လည္း...<br /> “ အရင္းအႏွီးမွမရွိဘဲ။ ဒီအလုပ္မလုပ္ရင္ ေငြလြယ္လြယ္ ဘယ္ကရမလဲ။ ဒီေခတ္လူေနမႈစရိတ္နဲ႔ အရင္လို ရံုးသမားေလးဘ၀ကေရာ ရုိးသားလို႔ ရဦးမယ္ထင္လို႔လား..” တဲ႔။<br /> ကဲ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အရင္တုန္းက ျဖဴစင္မႈကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။<br /> သူ႔သာေျပာတာ။ တကယ္ေတာ႔ ေမသက္တင္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာထူးလဲ။ <br /> အရင္က က်က္စာသင္တဲ႔ ဆရာမေတြဆိုတာ က်ဴရွင္နဲ႔ ဘာဆုိင္သတုန္း။ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚေမသက္တင္ စာအရွင္းေကာင္းလြန္းလို႔ ျပန္က်က္စရာမလိုဘူး ဆုိျပီး နာမည္ၾကီးခဲ႔တာဟာ က်ဴရွင္ျပစားဖို႔ လက္မွတ္မွမဟုတ္ခဲ႔တာ။<br /> အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခတ္ေတြေျပာင္းပံုမ်ား ျမန္မာစာဆရာမကိုလည္း က်က္စာ၀ုိင္းသင္ေပးဖုိ႔ လာငွားတဲ႔ မိဘကရွိလာေတာ႔ သခ်ာၤ၊ အဂၤလိပ္စာဆရာေတြတင္ က်ဴရွင္နဲ႔အလုပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ က်က္စာဆရာမေတြပါ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြအျပည့္နဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာပါေလေရာ။<br /> အမွန္ေတာ႔ ေစတနာအရင္းခံက လိုတုိးပိုေလွ်ာ႔ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ေမသက္တင္က ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီအာေပါင္အာရင္းအတုိင္း ေလွ်ာ႔မသင္သလုိ က်ဴရွင္၀ိုင္းမွာလည္း ဒီ႔ထက္ပိုမသင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ယူဖို႔ဖိအားေပးတဲ႔ဆရာမေတြကို စာရင္းနဲ႔ ပညာေရးမႈးဆီ တိုင္စာေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္းေရာပါသြားတာပါပဲ။<br /> ထားပါေလ။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ တစ္ေလွလံုးပုပ္တဲ႔ စကားပံုကေတာ႔ ေခတ္ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း ေဟာင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္တာ လုပ္မလုပ္၊ ကိုယ္႔သံသရာမွာ ကိုယ္႔အက်ိဳးေပးက စကားေျပာသြားမွာပါ။<br /> ဒီလုိနဲ႔ ေမသက္တင္တုိ႔ မိသားစုေလးမွာ ေငြစေၾကးစေလးရႊင္၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ မပင္မပန္း အလုပ္ပိုတြင္သလိုရွိေပမဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အရင္လိုၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြ မေတြ႕ရေတာ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။<br /> မဂၤလာဦးအခ်ိန္ေတြက စက္ဘီးေလးတစ္စီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္လည္ရင္ “ ဘီးကေလးကိုစီး.. အခ်စ္ကေလးကိုတင္ျပီး..” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတတ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကည္ႏူးသာယာမႈေတြ..။ သမီးေလးရလာေတာ႔လည္း သမီးကို ေရွ႕မွာ ျခင္းေလးနဲ႔ထည့္၊ မိန္းမကို ကယ္ရီယာမွာတင္နင္းျပီး “ ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး..” လို႔ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာခဲ႔ရတဲ႔ ရိုးစင္းတဲ႔ဘ၀ေလးေတြ..။<br /> ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။<br /> ခုေတာ႔ သမီးေဖေဖက ဆုိင္ကယ္ေလးစက္ႏႈိးတုိင္း လက္ကိုင္ကို ကားစတီယာရင္လွည့္သလုိ “ ၀ူး..၀ူး..” နဲ႔လုပ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ အဆင္႔တုိးေနျပန္ျပီေလ။<br /> +++++++<br /> ေက်ာင္းကအထြက္မွာတိတ္သြားတဲ႔မုိးက လမ္းေရာက္ေတာ႔ ခပ္ဖြဲဖြဲျပန္ရြာလာတယ္။ ကိုယ္သြားမယ္႔ေနရာကလည္း ေရာက္ခါနီးျပီ ဆုိေတာ႔ မိုးကာေတြဘာေတြ ထုတ္၀တ္မေနေတာ႔ပါဘူး။ ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ ဆုိင္ကယ္ကို အရွိန္နည္းနည္းျမႇင္႔ ေမာင္းခဲ႔ေတာ႔တယ္။<br /> ယာဥ္သြားယာဥ္လာရႈပ္သလို ကိုယ္႔လုိအရင္လိုတဲ႔ လူေတြမ်ားေနေတာ႔ စိတ္ကသာေလာေနတာ ေရွ႕ေတာ႔ သိပ္တုိးမေပါက္လွပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း လူေတြၾကည့္ရတာ သြားသုတ္သုတ္၊လာသုတ္သုတ္၊စားသုတ္သုတ္နဲ႔ အခ်ိန္လုေနရတာခ်ည္းပဲ။<br />ကိုယ္ေတြကအစ က်ဴရွင္တစ္၀ုိင္းျပီး တစ္၀ုိင္းကူးဖို႔ စိတ္ေစာေနရတာဆုိေတာ႔၊ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ဘ၀ေလး ျပန္ရပါ႔မလဲလို႔ ေမသက္တင္ေတြးမိရင္း ငယ္ဘ၀ေလးေတြ ျပန္တမ္းတမိတယ္။<br /> ဟုိးတုန္းကလို ေအးေအးလူလူဘ၀ေလး..။ ၀င္ေငြနည္းေပမယ္႔ စားဖို႔၀တ္ဖို႔၊ လူေနမႈစရိတ္စက မွန္သမွ် လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အလွ်င္မီရံုမက အလွဴအတန္းေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္လုိက္ေသး။ <br /> ခုေတာ႔ ၀င္ေငြသာပိုလာတယ္။ လိုက္လိုက္ရတဲ႔ ေခတ္။ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဖုန္း၊ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဆက္အသစ္က လဲခ်င္၊ ေတာ္ၾကာေန ျဂိဳလ္တုစေလာင္း၊ ေတာ္ၾကာေန စကိုင္းနက္။<br /> “ ဟာ ဘယ္လုိေမာင္းေနတာလဲ။ ဆုိင္ကယ္မစီးတတ္ဘူးလား။ ေသေတာ႔မွာပဲ...(...) ” <br /> ရုတ္တရက္ လွလွပပကားသစ္ၾကီးေပၚက ကားနဲ႔မလိုက္မဖက္ ဆဲေရးတိုင္းထြာသံၾကားလိုက္မွ ေမသက္တင္လည္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရတယ္ဲ။ မုိးေရေတြနဲ႔ လမ္းကေခ်ာေနတာေရာ၊ အေတြးလြန္ေနတာေရာေၾကာင္႔ ဆုိင္ကယ္ကုိ လမ္းေဘးခ်မေပးလုိက္မိဘူး။ <br /> ကိုယ္႔အမွားဆုိေပမဲ႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ဆရာမဆိုတဲ႔ဂုဏ္ကိုေတာင္ အားမနာၾကေတာ႔တဲ႔ အရုိင္းအစိုင္းေတြပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္သြားရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အာစရိယဂုေဏာလည္း ေခတ္ေရစီးထဲတိုက္စားေမ်ာပါသြားျပီလားလို႔ ႏွေျမာ၀မ္းနည္းမိပါရဲ႕။<br /> ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးေသးေပမဲ႔ သြားလိုရာကေရွ႕မွာေရာက္ျပီမုိ႔ ေမသက္တင္ အေတြးလက္စကို မသတ္ခ်င္လည္း သတ္ရေတာ႔မယ္။ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္ဆုိေတာ႔ အိမ္အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကေလး ၀ယ္သြားမလားလို႔ေလ။ သမီးေလးက ကိတ္မုန္႔သိတ္ၾကိဳက္သလုိ၊ ေမသက္တင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းက်န္တဲ႔ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ မိခင္ၾကီးကလည္း အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ကိတ္ႏုႏုေလးဆို စား၀င္ရွာတယ္။<br /> ဒီမုန္႔တုိက္က ေမသက္တင္တို႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာေတာ႔ နာမည္အၾကီးဆံုးနဲ႔ ေစ်းလည္းအၾကီးဆံုး။ ဒါေၾကာင္႔ အျမဲတမ္း မစားျဖစ္ေပမဲ႔ လကုန္ရက္တုိင္းလုိလိုေတာ႔ မိသားစုေလးေယာက္စာ ၀ယ္ေနက်ပဲဆုိပါေတာ႔။ <br /> ဆုိင္ထဲက ေစ်း၀ယ္ျပီးအျပန္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကို အျဖတ္မွာ အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ေရာက္သြားမိတယ္။ အသက္ကၾကီးလွျပီ။ ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အသားအေရေတြ တြန္႔လိပ္လို႔။ ပိန္ကပ္ၾကံဳလွီေနေပမယ္႔ မာန္ေတာ႔ ခ်ဟန္မတူေသးဘူး။ ပူေဖာင္းေလးေတြေရာင္းျပီး ဘ၀ကိုက်ားကန္ထားရွာတုန္း။ <br /> ေမသက္တင္ ေျခလွမ္းေတြက ဆုိင္ကယ္ဆီမလွမ္းဘဲ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို အလုိလိုလွမ္းမိသြားတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ ဒီလုိ သူ႔၀မ္းသူေက်ာင္းေနရတာကို ျမင္ရင္ စိတ္ထဲမယ္ အလုိလို၀မ္းနည္းမိတာ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိဘူး။ <br /> မ်က္လံုးထဲေတာ႔ အိမ္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ဘုရားတရားအလုပ္ေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ယူေနတတ္တဲ႔ အေမ႔ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။<br />အေမသာ ဒီလုိ ေနညိဳခ်ိန္ေတာင္ ေခၽြးစိုေနရေသးတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔သာဆုိ ေမသက္တင္ ဘယ္လို ျမင္ရက္ပါ႔မလဲ။<br /> “ ဘၾကီး.. အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲရွင္..” <br /> ရုတ္တရက္အနားကပ္ျပီးေမးလိုက္တ႔ဲ ေမသက္တင္ကို ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ အ႔ံၾသသလို ျပန္ၾကည့္ရွာတယ္။<br /> “ ခုနစ္ဆယ္ ”.. လုိ႔ ေျဖလိုက္ေတာ႔၊ အုိ.. ေမေမနဲ႔ အသက္တူတူပါလား။ ကုိယ္က ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ထင္မိတာ.. လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိေပမဲ႔ မႈန္ရီရီမ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတာေတာ႔ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။<br /> အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတဲ႔သူမို႔ ပိုအုိရွာတာထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးကို တပီပီျမည္ေအာင္ ညႇစ္လိုက္ပံုက သူ႔ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မကုန္ဆံုးေသးဘူးဆုိတာ သိသာေစတယ္။ ေမသက္တင္ရဲ႕ အလွဴေငြေလး တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပးကမ္းခ်င္လာတဲ႔ သဒ္ၵါစိတ္ကို သူ႔ဘ၀ရဲ႕အားမာန္သရုပ္ျဖစ္တဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးေတြက တြန္႔ဆုတ္သြားေစတာ အမွန္ပဲ။ <br /> ေစာ္ကားသလုိမ်ား ျဖစ္သြားမလား။ အေခ်ာင္မလိုခ်င္လို႔မွ ဒီအရြယ္ၾကီးမွာေတာင္ ပူေဖာင္းေလးေရာင္းေနရွာတာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔ကေလးေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။ ေရာင္းေရာေရာင္းရလို႔လား။ ညေစ်းတန္းမွာေတာ႔ ေလထုိးရုပ္ေတြ၊ မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ေတြပဲ အေတြ႕မ်ားလာျပီ။ <br /> ခက္တာက သမီးကလည္း ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔သလို၊ ေမသက္တင္ ဆုိင္ကယ္တစ္ဖက္နဲ႔ ပူေဖာင္းသယ္သြား ဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး။ ေငြလည္းေပးရမွာ အားနာ၊ ပူေဖာင္းလည္း ၀ယ္မျဖစ္မွေတာ႔ ၀ယ္လာတဲ႔ ကိတ္မုန္႔ထုပ္ေလးေတြဆီကိုပဲ လက္ကေရာက္သြားေတာ႔တယ္။ ေ၀စုက် ပူတင္းကိတ္ေလး ေလးလံုး။ မိသားစုေလးေယာက္စာ။ ေမသက္တင္ မစားေတာ႔ပါဘူး။<br /> “ ေရာ႔ ဘၾကီး၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္ စားလိုက္ေနာ္...”<br /> +++++++<br /> ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အာဟာရေကၽြးမယ္ေန႔ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြအားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လန္းေနလိုက္ၾကတာမွ ျမင္ရတဲ႔ဆရာမေတာင္ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြလာရတယ္။ <br /> အလွဴရွင္ ကေလးမိဘေတြလည္း သူတို႔ေကၽြးမယ္႔မုန္႔ေတြ အထုပ္ၾကီး၊အထုပ္ငယ္နဲ႔ သယ္လာလို႔။ ကေလးေတြကလည္း ဘာမုန္႔ေကၽြးမွာလဲလုိ႔ စပ္စုျပီး အထုပ္နားမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္လို႔။ တခ်ိဳ႕အတန္းက အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႔ ၾကာဇံခ်က္ဆိုလား။ တခ်ိဳ႕က ကိတ္၊ တခ်ိဳ႕ကအာလူးေၾကာ္၊ တခ်ိဳ႕ကအခ်ိဳရည္၊ တခ်ိဳ႕ကေပါင္မုန္႔နဲ႔ မုန္႔ေတြကုိမ်ိဳးစံုေနတာပဲ။ အတန္းတိုင္းမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား စီစီညံညံနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးၾကီးပဲ။<br /> အမွန္ေတာ႔ အာဟာရေန႔ဆိုျပီး ေက်ာင္းကရန္ပံုေငြနဲ႔ ေကၽြးဖုိ႔ စီမံတာကို ေစတနာရွင္ကေလးမိဘေတြက သူေကၽြးမယ္၊ ငါေကၽြးမယ္နဲ႔ အလွဴရွင္ေတြ ေပၚလာတာမုိ႔ ပိုျပီး စည္ကားသိုက္ျမိဳက္သြားရတာပါ။<br /> <br /> တကယ္လည္း ဘယ္လုိေနရာမဆုိ ဆရာ၊မိဘ ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔သာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စာရိတ္ၱေရးေတြအားလံုးဟာ အဖက္ဖက္က တုိးတက္လာမယ္လုိ႔ ေမသက္တင္ ယံုၾကည္ပါတယ္။<br /> ခက္တာက ပူးေပါင္းမႈေတြမွာ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကေန လမ္းေၾကာင္းေတြ ေသြဖည္သြားေအာင္ အေမွာင္႔ပေယာဂေတြက ၀င္၀င္လာတတ္တာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။<br /> ခုပဲၾကည့္၊ အာဟာရေကၽြးမယ္႔အခန္းတိုင္းကို အလွဴရွင္မိဘေတြက အတန္းသားအတန္းသူေတြသာမကဘဲ ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမ အေယာက္သံုးဆယ္အတြက္ပါ မုန္႔ေတြကို ပိုယူလာၾကသတဲ႔။ တကယ္က ဒီလုိယူလာေပးရမယ္လို႔ ဘယ္ဆရာမက ေျပာပါလိမ္႔မလဲ။<br />သူတို႔ကသာ ဂါရ၀စိတ္နဲ႔ သဒ္ၵါတရားေပါင္းျပီး ယူလာေပးၾကတာ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္တန္းစီကေကၽြးမယ္႔ မုန္႔တစ္မ်ိဳးသာ ေ၀စုရေပမယ္႔ ဆရာမေတြက်ေတာ႔ အတန္းေပါင္းစံုက မုန္႔ေပါင္းစံု အမ်ားၾကီးရေတာ႔မွာေလ။<br /> ဒါဟာ တစ္ဆင္႔စကားနဲ႔ မလိုသူေတြႏႈတ္ဖ်ားကို ေရာက္သြားရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေမသက္တင္ကေတာ႔ ေစတနာကို ျငင္းလုိ႔မေကာင္းေပမဲ႔ ရလာတဲ႔မုန္႔ေတြကို အတန္းထဲက ဆင္းရဲတဲ႔ ကေလးေတြဆီ ျပန္ေ၀ေပးလိုက္တာပါပဲ။ <br /> ေမသက္တင္ရဲ႕ အတန္းထဲမွာက ခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြမ်ားေပမဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔ကေလးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ကိုယ္႔တပည့္ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေလ႔လာေနတဲ႔ ဆရာမအဖို႔ေတာ႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုစရိုက္ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးကို လက္ပြန္းတတီး သိေနပါျပီ။ <br /> ဒီကေလး၊ ဒီကေလးေတြက ခ်မ္းသာတဲ႔မိဘေတြေၾကာင္႔ ၀ံ႔၀ံ႔ႂကြားႂကြား၊ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိသေလာက္၊ ဒီကေလးေတြကေတာ႔<br />ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရယ္မို႔ မိဘေတြ သိပ္ေျပလည္ရွာမယ္မထင္ဘူး.. ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။<br /> ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူေတြကို ကိုယ္႔အတြက္ရလာတဲ႔ မုန္႔ေတြ ေ၀ေပးရမလဲလုိ႔ တြက္ခ်က္ရင္း အတန္းထဲကို မ်က္လံုးေ၀႔အၾကည့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ဆံုလိုက္ရတဲ႔ မ်က္၀န္းေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးက “ ဆရာမ.. ဆရာမကို သမီးမုန္႔ေလးေကၽြးခ်င္လို႔။ သမီးမုန္႔ကေလး စားပါေနာ္ဆရာမ...” လို႔ ေျပာရင္း တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ အနားကိုေရာက္လာျပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ ကမ္းလာပါတယ္။ <br /> ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေပၚက မုန္႔တုိက္တံဆိပ္ေၾကာင္႔ ေမသက္တင္ မ်က္ခံုးပင္႔သြားရတာ အမွန္ပါ။ သူကေလးက ခ်ိဳ႕တဲ႔သူမို႔ အတန္းထဲမွာ အစစအရာရာ သိမ္ငယ္ရွာသူေလး။ ေမသက္တင္က တျခားတပည့္ေတြရဲ႕ စာက်က္၀ုိင္းမွာ ေစတနာနဲ႔ အခမဲ႔ ေခၚသင္ေပးခ်င္လို႔ အိမ္ရွင္ေတြကို ခြင္႔ေတာင္းေပမဲ႔ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔မျပဳခ်င္လို႔ လက္ေလွ်ာ႔ခဲ႔ရတာ။ မ်က္ႏွာငယ္ရွာရတာကို သနားလို႔ အတန္းေရွ႔ဆံုးက ခံုမွာ ေပးထုိင္ထားေတာ႔လည္း သူ႔ဘာသာ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို ေျပာင္းထုိင္ရွာတဲ႔ ကေလးမေလး။<br /> သူ ဒီမုန္႔ကို ဘယ္ကရလာသလဲ။ ေတာ္တန္ရံု လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္မစားႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနမွန္းသိေနလို႔ အံ႔ၾသစိတ္နဲ႔ သိလိုစိတ္က မုန္႔ထုပ္ကို လက္လွမ္းယူမိဖို႔ တြန္းအားျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါ႔အျပင္ အိတ္ထဲကဆြဲအထုတ္ ျမင္လိုက္ရတဲ႔ ပူတင္းကိတ္ေလးကလည္း ေမသက္တင္ကုိ မ်က္ခံုးပင္႔ေစရံုသာမက ပူေဖာင္းသံ တပိပိကိုပါ ၾကားေယာင္လာေစတာကလား။<br /> “ သမီး.. ဒါကို ဘယ္က ၀ယ္လာတာလဲဟင္...”<br /> မုန္႔တုိက္နာမည္ပါေနတာေတာင္ ေယာင္ယမ္းျပီး ေမးမိပံုမ်ားေျပာပါတယ္။။ အမွန္ ေမးခ်င္တာက ဘယ္ကရလာတာလဲလို႔ ေမးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလုိေမးရင္ သူကေလးေစတနာကို ေစာ္ကားသလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ သူ႔ခမ်ာလည္း တျခားကေလးေတြလို ဆရာမကုိ မုန္႔ေကၽြးခ်င္ရွာမေပါ႔။<br /> “ ဘြားဘြားက သမီးကို သူတုိ႔မသိေအာင္ ဖြက္ျပီးေကၽြးတာ။ သမီးကလည္း ဘြားဘြားလုိပဲ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဆရာမကို ေကၽြးခ်င္လို႔ ဖြက္ျပီးယူလာတာ...”<br /> သူကေလးအေျပာက ထူးဆန္းေနသည္မုိ႔ ေမသက္တင္ ရုတ္တရက္ နားရည္မလည္။ ေနာက္မွ...<br /> “ ဒါဆို ဘြားဘြားကို ဘယ္သူကေပးတာလဲ..”<br /> “ ဘြားဘြားကို ဘိုးဘိုးကေကၽြးတာေလ။ ဘြားဘြားက အိပ္ရာထဲမွာလဲေနသူမို႔ ဘိုးဘုိးက သူမစားရက္ဘဲ ေကၽြးတာလို႔ အဘြားကေျပာတယ္။ အဘြားကလည္း သမီးက အငယ္ဆံုးမုိ႔ ဘိုးဘုိးေရာ တျခားသူေတြေရာ မသိေအာင္ ေပးလိုက္တာ...”<br /> “ ေအာ္.. ဒါျဖင္႔ ဘိုးဘိုးက မုန္႔၀ယ္လာသူေပါ႔...”<br /> “ ဟင္႔အင္း ဘြားဘြားေျပာေတာ႔ ဘုိးဘုိးကိုလည္း ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္က သူစားဖုိ႔၀ယ္လာတဲ႔မုန္႔ကို ေပးသြားတာတဲ႔”<br /> သူကေလးအေျပာမွာ ေမသက္တင္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိသြားပါရဲ႕။ <br /> ေအာ္ ေမတ္ၱာတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုမ်ား အံ႔ၾသေလာက္စရာပါလား။ ရင္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏ္ၶာမွာ ေသြးေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ႔တစ္စံုတစ္ရာက ေပါင္း၀င္စီးဆင္းေနတယ္လို႔ ခံစားမိျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖာေနတာ အၾကာၾကီးပဲ။<br /> ျပီးမွ အတန္းေပါင္းစံုက ရထားတဲ႔ မုန္႔ေပါင္းစံုထည့္ထားတဲ႔ အိတ္ၾကီးကိုတစ္၀က္ခြဲျပီး သူကေလးလက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်န္တစ္၀က္က က်န္ခ်ိဳ႕ငဲ႔ကေလးေတြကို ေ၀ေပးဖို႔။ <br /> “ ဒါဆို သမီးရဲ႕ဘုိးဘိုးေရာ၊ ဘြားဘြားေရာ၊ သမီးတုိ႔တစ္အိမ္လံုး မွ်စားလို႔ ရေလာက္ပါျပီေနာ္...” <br /> ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ ၀င္းလက္သြားပံုမ်ား ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမင္းၾကီးသာသလိုပါလား။<br /> “ ေနာက္ျပီး သမီးေပးတဲ႔ ဒီပူတင္းကိတ္ကို ဆရာမစားေတာ႔စားမယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလးစိတ္စိတ္ျပီး တစ္စိတ္စားမယ္။ က်န္တဲ႔သံုးစိတ္က သမီးရယ္၊ ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားရယ္ တစ္စိတ္စီစားရမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ သေဘာတူသလား...”<br /> ေမသက္တင္ရဲ႕ အေျပာကို သူကေလးက ခပ္ေတြေတြတစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ျပီး ျပံဳးျပံဳးေလး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။<br /> ဒါနဲ႔ပဲ ကိတ္မုန္႔ေလးကို ဓားနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္၊ သူ႔ကိုသံုုးစိတ္ေပးလိုက္ျပီး သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ေမသက္တင္က က်န္တဲ႔တစ္စိတ္ကို စားျပလိုက္တယ္။<br /> အျမဲတမ္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေနတတ္တဲ႔ သူကေလးမ်က္၀န္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပသြားလုိက္တာဆုိတာ...။<br /> ဒီလုိပဲ...။ ေမသက္တင္ စားဖူးသမွ် ပူတင္းကိတ္ေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါကိတ္ကလည္း အရသာထူးကဲျပီး ခ်ိဳလုိက္တာဆုိတာ...။<br /> +++++++<br /> ေ၀(စီးပြာေရးတကၠသိုလ္)<br />
March, 2014...မေဟသီမဂၢဇင္းေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-37903873059624145282014-02-24T01:20:00.001-08:002014-02-24T01:20:25.322-08:00စိတ္ျငိထံုး<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-CmErQjy7KeZMwNN5caszbgix4a4AEnl_zce4gaP91N3eBGuKeqeWqw2g64kjIllIp6J7dY6VuzcRF5DbyZ9AeyV9L4x4SYbd2VcdyAXFYXJgdrH6IQUl7nANfuhcCgeNiL9ty8b0Gyo/s1600/xczx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-CmErQjy7KeZMwNN5caszbgix4a4AEnl_zce4gaP91N3eBGuKeqeWqw2g64kjIllIp6J7dY6VuzcRF5DbyZ9AeyV9L4x4SYbd2VcdyAXFYXJgdrH6IQUl7nANfuhcCgeNiL9ty8b0Gyo/s1600/xczx.jpg" /></a></div>
<br /> <br />
ခုတစ္ေလာ ကိုယ္႔ကုိလာျငိသည့္ ၾကိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း
သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းျငိေနသည့္ ၾကိဳးေတြကို ျဖည္ေနရတာနဲ႔တင္ စိတ္ေတြ
ကသိကေအာက္ျဖစ္လွသည္။ ဒါမ်ိဳးက အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုခု (သို႔မဟုတ္)
လုပ္ငန္းတစ္ခုခုမွာ ကိုယ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူျဖစ္ေနသည့္အခါ ၾကံဳရတတ္ေသာ
ကိစ္ၥမ်ိဳးမို႔ ဆန္းေတာ႔လည္းမဆန္းလွပါ။<br />
တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ၾကားက နစ္ၥဓူ၀လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အတိုင္းဆုိလွ်င္ေတာ႔ လုပ္ငန္းစီးဆင္းမႈက ပံုမွန္ ေခ်ာမြတ္ေအာင္ စီမံထားျပီးသားပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္စြာလည္ပတ္လက္စ လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ခ်က္ၾကိဳးေတြ ဟန္ခ်က္ညီညီရွိျပီးသားပဲ ဆိုပါစို႔။<br />
စက္ယႏ္ၲရားေတြမွာဆုိရင္ေတာ႔ အတုိင္အေဖာက္ညီညီ လည္ပတ္ႏိုင္ေနျပီဆုိရင္ စက္ဆီေလး ပံုမွန္ထည့္၊ ၾကံ့ခိုင္ေရးေလး ဂရုတစိုက္ေစာင္႔ၾကည့္စစ္ေဆး၊ လိုအပ္တာေလးတခ်ိဳ႕ ညႇိခ်ိန္ေပးမည္ဆိုလို႔ကေတာ႔ ဒုက္ၡၾကီးၾကီးမားမား မေပးလွဘဲ သက္တမ္းကာလ ခံႏုိင္သမွ် အဆင္ေျပေျပလည္ပတ္ေနမည္ပါပဲ။ <br /> သို႔ေပမဲ႔ ဒီဥပမာကေတာ႔ စက္ေတြကိုး။ သက္မဲ႔ေတြမို႔ ခံစားခ်က္လည္း မရွိႏုိင္ၾကေပ။ <br /> တကယ္တမ္း ခံစားမႈကိုယ္စီရွိၾကသည့္ သက္ရွိလူေတြမွာေတာ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနရာကေန သူတို႔၏စိတ္ေတြက အခန္႔မသင္႔တုိင္း ၾကိဳးခဏခဏျငိခ်င္ေလေတာ႔၏။ စိတ္ေတြတင္ျငိလို႔ လုပ္ငန္းမထိခိုက္လွ်င္ေတာ႔ ကိစ္ၥမရွိလွေသးပါ။ ျငိကာစၾကိဳးေတြက ပံုမွန္လည္ပတ္မႈကို ထစ္ေငါ႔ေစေလာက္ေအာင္ အဖုအထံုးမၾကီးတတ္ေသး။ ခက္သည္က အဲသည္စိတ္ျငိထံုးကို ေသးတုန္းမွာ မျဖည္ႏိုင္ခဲ႔လွ်င္ တေျဖးေျဖးၾကီးလာျပီဆုိသည္ႏွင္႔ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈကို ထိခိုက္လာတတ္သည္ပါ။ <br /> မတစ္ေထာင္သားသမီးေတြ ဆုိသည္မွာလည္း စိတ္ေရာင္စံုႏွင္႔ စရုိက္ေပါင္းစံုမဟုတ္လား။ ကိုယ္႔အလုပ္မွာကေတာ႔ မတစ္ေထာင္မဟုတ္ဘဲ မရွစ္ေယာက္သားသမီးတင္ပါ။ သို႔ေပမဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ထဲေတာင္ ကာလၾကာျမင္႔ေအာင္ သင္႔တင္႔ဖုိ႔က လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္။ ေန႔ေန႔ညည အတူအိပ္၊ အတူစား၊ အတူအလုပ္တြဲလုပ္ရသည့္ လူရွစ္ေယာက္၏ စိတ္ျငိထံုးေတြက ကာလရွည္ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် ဘယ္ေလာက္မ်ား သပြတ္အူလိုက္ေနမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္းေတာင္ မြန္းက်ပ္ရ၏။<br /> သည့္ျပင္ မရွိတာထက္ မသိတာခက္ ဆုိသလို မရွိလုိ႔ အလုပ္လာလုပ္ေနရသူ ဘ၀တူခ်င္း၊ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ စာနာရုိင္းပင္းရမည္ဆိုေသာ အသိေတြမရွိၾကလုိ႔ ပိုခက္ေနရသည္သာ။ <br /> အားလံုးထဲမွာ အခက္ဆံုးကေတာ႔ သူမ်ားအေပၚမွာ လႊမ္းမုိးခ်င္သည့္စိတ္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ပထမဦးဆံုးရင္ဆုိင္ရသည့္ ျပႆနာကလည္း သည္ဟာပါပဲ။ ကၽြန္မအလုပ္ထဲမွာ အားအကုိးရဆံုး၊ လုပ္သက္အရင္႔ဆံုးတစ္ေယာက္က အလုပ္ကိစ္ၥမွာ ေတာ္သေလာက္၊ အလုပ္ရွင္အေပၚမွာ သစ္ၥာရွိသေလာက္၊ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ႔ လႊမ္းမုိးခ်င္စိတ္ အလြန္မ်ားသူျဖစ္ေနသည္။ <br /> ကၽြန္မအလုပ္မွာ က်န္သူေတြကလည္း သူ႔ထက္ငယ္သူေတြဆုိေပမဲ႔ သူတုိ႔ေနရာႏွင္႔သူတို႔ အသံုး၀င္ၾကသည့္ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အလုပ္တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေနရံုႏွင္႔လည္း မျပီးေသးပါ။<br /> သို႔ေပမဲ႔ သူကလည္း အလုပ္အေပၚမွာ အလြန္သစ္ၥာရွိျပီး ေတာ္လည္းေတာ္၊ အလုပ္လည္း ဘာမဆုိ မျငီးမျငဴလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ အလုပ္ရွင္ေတြအေပၚမွာလည္း သူ႔လႊမ္းမိုးမႈက အထုိက္အသင္႔ေတာ႔ ရွိလာပါသည္။ အထူးသျဖင္႔ အလုပ္သမားရယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ႏွိမ္႔ခ်ျပီးျဖစ္သလုိ ျပီးကပစ္မလုပ္တတ္သည့္ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကေလးက သူ၏ေနရာကို ေတာက္ေျပာင္ခိုင္ျမဲေစေသာ အရာဆုိတာ ကၽြန္မ သတိထားမိပါ၏။ သည္အလုပ္ကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုိ တန္ဖိုးတထား ဂရုစိုက္တတ္သည့္စိတ္ႏွင္႔ လုပ္ငန္းတုိးတက္ေရးကို သူ႔စီးပြားေရးလုိ အေရးတၾကီး ၾကပ္မတ္တတ္သည့္အက်င္႔ေတြကလည္း သူ႔တန္ဖိုးေတြျဖစ္လာရသည္။<br /> သို႔ေပမဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူၾကပ္မတ္ရသည့္ကိစ္ၥေတြမွာ သူက အေနအထုိင္ပိပိျပားျပားႏွင္႔ စည္းကမ္းလည္းရွိသူမုိ႔ လိုက္နာဖို႔မခဲယဥ္းေသာ္လည္း တျခားသူေတြအတြက္က အေနက်ဥ္းက်ပ္ေစပါသည္။<br /> တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ထုတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းဆုိေသာ္လည္း ကေလးေတြ ဆုိးဆုိးရြားရြားမဟုတ္ဘဲ အနည္းအက်ဥ္း ေဖာက္ဖ်က္တာလုိမ်ိဳးကို မျမင္ခ်င္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးရေသာ အခါမ်ိဳးေလးေတြ ရွိတတ္၏။<br /> ကၽြန္မအလုပ္မွာ လာေရာက္ေနထုိင္ျပီး လုပ္ကိုင္သူေတြက အမ်ားအားျဖင္႔ ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ ပညာအျပည့္အစံု မသင္ခဲ႔ရသူေတြ၊ မိဘ၏ဆုိဆံုးမမႈ အျပည့္အ၀မရခဲ႔သူေတြ၊ သူတုိ႔က်င္လည္ခဲ႔ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုယ္၌က စာရိတ္ၱလြတ္ေနသူေတြ၊ သည္လိုကေလးေတြ မ်ားသည္။ ပညာမတတ္သူေတြလည္း လုပ္ႏုိင္သည့္အလုပ္မ်ိဳးမုိ႔ ပညာမတတ္သူေတြ ေရာက္လာတာ မဆန္းလွေပ။ ဆန္းေနသည္က သူတုိ႔ကေလးေတြမွာ ပါလာသည့္ အက်င္႔စရုိက္ဆိုးေတြျဖစ္သည္။<br /> တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္႔လုပ္ငန္းႏွင္႔ မည္သို႔မွ်အံမ၀င္ဘဲ ျပဳျပင္ဖုိ႔မလြယ္၊ အရုိးစြဲေနသည့္ အက်င္႔ဆုိးပါလာသူဆုိလွ်င္ အလုပ္၀င္ျပီးမွ ျပန္လႊတ္ရသည္မ်ိဳးပင္ ၾကံဳခဲ႔ရဖူး၏။ ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္က အိမ္မွာအတူေန၊ အတူစား၊ အိမ္မွာပင္ ညသိပ္ရမည့္လူမ်ားမုိ႔ အလုပ္မခန္႔ခင္ကတည္းက လူေတာ႔ နည္းနည္းေရြးရပါသည္။ စကတည္းက စင္းလံုးေခ်ာမရႏုိင္တာ သိျပီးသားမုိ႔ ျပင္ရန္လြယ္မည့္ အေပၚယံအက်င္႔ဆုိးေလာက္ကိုေတာ႔ ေခ်းမ်ားေန၍မရပါ။ အရုိးစြဲေနသည့္ အက်င္႔ဆုိးမ်ိဳးကိုသာ သတိထားေရွာင္ရွားရသည့္အခါ ျငင္းပယ္ရသူေတြသည္ အသက္ၾကီးသူေတြသာ အမ်ားစုျဖစ္ေနတတ္ေတာ႔သည္။<br /> သည္ေနရာမွာ ကေလးေတြက ပိုျပီးျပင္ရလြယ္သည္မွာ ကၽြန္မတို႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိလာရ၏။ သူတုိ႔ေလးေတြက တံငါနားနီး တံငါ ဆိုသလုိ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိတတ္ၾကသည္ကား မွန္၏။ ကၽြန္မတို႔ဆီေရာက္လာေတာ႔ မည္သူမွ် ဆဲဆိုရင္႔သီးသူတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာအခါ သူတို႔ေတြလည္း အလုိလိုရွိန္ကာ ေတာ္တန္ရံု မဆဲရဲၾကေတာ႔။<br /> တစ္ခါတစ္ရံ အခ်င္းခ်င္းအခန္႔မသင္႔သည့္အခါ အက်င္႔ဆုိးက ေခါင္းျပဴလာျပီး ဆဲမိသည္ႏွင္႔ ကၽြန္မတုိ႔ကလည္း <br /> “ မင္းကို အန္တီစိတ္ဆုိးရင္ ဆဲသလား။ ဦးေရာ ဆဲတာျမင္ဖူးလား။ ဒီကလူေတြ အခ်င္းခ်င္းေရာ ဆဲဆုိေနၾကတာ ျမင္ဖူးလား။ မင္းကိုလည္း ဘယ္သူမွမဆဲသလုိ၊ မင္းကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆဲပါနဲ႔။ ကိုယ္က အက်င္႔စာရိတ္ၱေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေနမွန္ရင္ မ်က္လံုးနဲ႔တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ဆဲတာထက္နာတယ္။ မယံုရင္စမ္းၾကည့္...” ဟု သူတို႔ကို အျမဲဆံုးမရ၏။<br /> သည္လုိေျပာျပီးလွ်င္ေတာ႔ ကေလးေတြက အမွန္တကယ္ ျပဳျပင္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ <br /> သို႔ေပမဲ႔ တစ္ခါက အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ေယာက္ကို အလုပ္မွာခန္႔မိေတာ႔ သူက ကြမ္းစားခ်င္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ေဆးလိပ္ ခိုးေသာက္တတ္တာ တစ္မ်ိဳး၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူ႔ထက္အငယ္ေတြကို ျပန္ျပန္ခိုင္းေနတာက တစ္မ်ိဳး၊ အဆဲအဆုိေလးက တစ္မ်ိဳးႏွင္႔ <br /> အင္မတန္ ျပင္ရလည္းခက္လွသည္။ <br /> ကၽြန္မတုိ႔က ေျပာလိုက္ျပန္လွ်င္လည္း အသက္က သူကပင္ၾကီးေနေသးေတာ႔ မနာခံခ်င္သလို အင္တင္တင္ႏွင္႔ ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။ အလုပ္မွာ ခ်ထားသည့္ စည္းကမ္းမ်ားကိုလည္း ကၽြန္မတို႔က သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကို ကြက္ျပီး ေလွ်ာ႔မေပးႏိုင္။<br /> အဲသည္ကတည္းက ေနာက္ပိုင္းဆုိ အသက္ၾကီးျပီး လူ႔က်င္႔၀တ္မလုိက္နာဘဲ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနခ်င္သလုိေနလာသည့္<br />သူမ်ိဳးေတြကုိ အလုပ္မခန္႔ျဖစ္ေတာ႔။ ကၽြန္မအယူအဆက အလုပ္ခန္႔ျပီးလွ်င္လညး္ ကိုယ္မၾကိဳက္တာႏွင္႔ ထုတ္မပစ္ခ်င္ပါ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အလုပ္ထုတ္ပစ္ရသည့္ကိစ္ၥမွာ အလြန္အားနာစရာေကာင္းလွသည့္အျပင္ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရာလည္း ေရာက္သျဖင္႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ႔မဆုိ မလုပ္ခ်င္ဆံုးအလုပ္သာ။<br /> သို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္ထဲမွာ လူငယ္ကေလးေတြသာ ပိုျပီးခန္႔ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔၏။ <br /> သည္လုိ လူငယ္ေတြကို ဦးေဆာင္ရသည့္ ကၽြန္မတုိ႔လက္ရံုးသဖြယ္ စိတ္ခ်ရသူက ကၽြန္မတုိ႔ႏွင္႔ မိသားစုသဖြယ္ လုပ္သက္ ရင္႔လာေသာအခါ...။ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း အလုပ္ရွင္တစ္ပိုင္းလုိ ျဖစ္လာေသာအခါ..။ လက္ေအာက္မွ ကေလးမ်ားႏွင္႔ သူတုိ႔၏စိတ္ျငိထံုးက ရႈပ္ေထြးေပြလီလာေလေသာအခါ..။ သူမေၾကာင္႔ အလုပ္မွ ထြက္ခြာသူေတြ မ်ားလာေသာအခါ...။ <br />ထုိစိတ္ျငိထံုးကို ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္ ကၽြန္မ အေလးထား စဥ္းစားရေတာ႔သည္။<br /> လက္ေတြ႕တြင္မူ တင္းမာေသာ သူမကို ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေအာင္လုပ္ရသည္မွာ လြယ္ေတာ႔မလြယ္လွပါ။ ပထမဦးဆံုး သူမ၏ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြကို အရင္ခ်ီးမြမ္းေပးျပီးမွ ျပဳျပင္သင္႔သည့္အခ်က္ေလးေတြကို ေထာက္ညႊန္ျပရ၏။ <br /> ဟုတ္သည္ေလ။ လူဆုိသည္က အေကာင္းအဆုိး ဒြန္တြဲေနတတ္စျမဲ။ သည္အထဲကမွ ေကာင္းသည့္ခ်ီးမြမ္းသံသာ ခံယူလိုၾကျပီး ကဲ႔ရဲ႕စကားကိုေတာ႔ မၾကားလိုသူခ်ည္းသာ မဟုတ္လား။ သည္လို ေကာင္းကြက္ေလး အရင္ အသိအမွတ္အျပဳခံရ၍ စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့လာခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ျပဳျပင္ဖုိ႔အၾကံေပးသည့္ မေကာင္းေသာအခ်က္ကိုလည္း လက္ခံဖို႔ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။<br /> သည္လိုပင္ တစ္ဖက္ကိုလည္း သူမ၏ သူတုိ႔အေပၚ ေကာင္းခဲ႔သည့္အခ်က္မ်ားကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္သတိရေစျပီးမွ သည္တစ္ခါ မေက်နပ္စရာအခ်က္ေလးကိုျဖင္႔ ခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္စရာ မရွိေၾကာင္း ေျဖသိမ္႔ရျပန္၏။ <br /> သည္လုိႏွင္႔ ျငိေနသည့္အထံုးေပါင္းမ်ားစြာ၊ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားစြာကို ေျဖေလွ်ာ႔ႏုိင္ခဲ႔ျပီး လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈ ေခ်ာေမြ႔ရန္ ၾကိဳးစားရင္း ကာလအေတာ္ၾကာလာခဲ႔ပါသည္။<br /> xxxxxx<br /> တစ္ရက္ေသာ္ မိန္းကေလး၀န္ထမ္းထဲမွ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိေသာ တစ္ေယာက္က အိမ္ျပန္ေတာ႔မည္ဟု ေျပာလာေလလွ်င္ ကၽြမ္းက်င္၀န္ထမ္း လူေဟာင္းေတြကို တန္ဖိုးထားေသာ ကၽြန္မအဖို႔ အားယုတ္သလုိခံစားရေတာ႔၏။ <br /> သားသမီးေတာင္မွ မိဘရင္ခြင္မွာ တစ္သက္လံုး ပိုက္ေပြ႕ထား၍မရမွန္း ကၽြန္မသိပါသည္။ သည့္ထက္ပိုျပီး ဒီလုိတစိမ္းေတြကို ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူလက္တြဲေနႏုိင္ေစဖို႔ စည္းရံုးထားရန္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲသလဲဆိုတာကလည္း ကၽြန္မအသိဆံုးပင္။<br /> ၾကားထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း ျပႆနာေလးေတြ ေပါင္းစံု ျဖစ္ခဲ႔ၾကေပမဲ႔ ကၽြန္မကညိႇႏႈိင္းဆံုးမေပးျပီး ျပန္ေျပလည္ခဲ႔ၾကသည္သာ။ <br /> အထူးသျဖင္႔ “ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္သူေတြ ပါလာတတ္တာမုိ႔ အခ်င္းခ်င္းခြင္႔လႊတ္တတ္ဖို႔...” ကိုသာ အဓိက တရားခ်ရတာမ်ား၏။ <br /> ကၽြန္မလည္း သူတုိ႔ေလးေတြ နားလည္ေအာင္ တရားေဟာရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အာေပါက္ပါသည္။<br /> သို႔ေပမဲ႔ ေဟာသေလာက္ စိတ္၀င္တစား အားေပးနားေထာင္လုိၾကျပီး နားခံၾကသည့္အတြက္ေတာ႔ အေမာေျပရျပန္သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရန္ေစာင္ေနၾကလို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးမစကားေျပာလွ်င္ က်န္လူေတြကပါ ၀ိုင္းလာကာ စိတ္လိုလက္ရ နားေထာင္ခ်င္ၾကသည္မွာ ကၽြန္မထည့္ေျပာျပတတ္သည့္ ပံုတုိပတ္စမ်ားေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိပါ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ သူတုိ႔ ကေလးေတြကို သူတုိ႔မိဘေတြက ဒီလုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆုိဆံုးမမႈမ်ိဳးေပးဖို႔ အခ်ိန္ရွိခဲ႔ရွာမည္မဟုတ္ဟုလည္း သနားမိရေသး၏။<br /> သည္လိုပဲ အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ စိတ္ဆုိးၾကတိုင္း၊ ေစာင္းၾကေျမာင္းၾကတုိင္း၊ ျပန္မည္ဟု တကဲကဲ ေျပာလာတုိင္း၊ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းၾကား မုန္းစကိုတုိေစ၍ ခ်စ္စကုိရွည္ေစရန္ ကၽြန္မ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားလာခဲ႔တာ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာလာခါမွ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလုိ ထစ္ကနဲရွိ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ အဆင္မေျပတုိင္း ျပန္မည္ဟု မေျပာေအာင္ ဆိုဆံုးမထားႏုိင္ခဲ႔ပါလ်က္ႏွင္႔...။ “ျပန္မည္” စကား မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာခါမွ...။<br /> ခုတစ္ခါ ျငိရျပန္ေလေသာ စိတ္ျငိထံုးက မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းအရာမို႔နည္း ဟု စံုစမ္းေလေသာ္... မိန္းကေလးႏွစ္ေယက္၏ အသည္းႏွလံုးစစ္ပြဲ ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။ ျပန္မည္ေျပာေသာ မိန္းကေလးႏွင္႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနေသာ အလုပ္ထဲမွ ေကာင္ကေလးက အလုပ္ထဲမွပဲ သူ႔ထက္အငယ္ ေကာင္မေလးကို စိတ္ေျပာင္းေလေသာ ဇာတ္လမ္း။<br /> တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မသည္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အေမဘုတ္၏ခ်ည္ခင္ကို ထုိင္ျဖည္ေနရသူလုိ စိတ္ပ်က္သနားလာမိေတာ႔၏။ <br />သို႔ေပမဲ႔ မတတ္ႏုိင္ပါ။ အေၾကာင္းရွိလို႔ျဖင္႔ အက်ိဳးကေပၚခဲ႔ျပီ။ သည္ဘ၀မွာ ပညာျပည့္စံုေအာင္မသင္ခဲ႔ရ၍ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေ၀းေ၀းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ႏုိင္စြမ္းနည္းသူကို ေျမာ္ျမင္ႏုိင္သူက ေဖးမကာေခၚေဆာင္ရမည္သာ။ ကၽြန္မ ေခါင္းေရွာင္၍မေနႏုိင္ျပန္ပါ။<br /> ပထမဦးဆံုး “တကယ္ပင္ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရပါက ျပန္ခ်င္ျပန္ပါ..”ဟု ကၽြန္မက အရင္ခြင္႔ေပးလုိက္ပါသည္။<br /> ျပီးမွ သူ႔ကိစ္ၥကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပခိုင္းကာ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ေျပာသမွ် စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပးရပါ၏။ <br />သူ ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာျပီးသြားကာမွ “ အန္တီေျပာတာကိုလည္း ျပန္နားေထာင္ေပးျပီး ေသခ်ာစဥ္းစားပါ..” ဟု ဆုိကာ ပထမဆံုး ကၽြန္မ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးထားအားကိုးေၾကာင္း၊ တဒဂၤစိတ္ခံစားမႈကို ေရွ႔တန္းမတင္ရန္၊ စိတ္ခံစားမႈ အလႈပ္ရွား အျပင္းထန္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္သည့္ အဆံုးအျဖတ္မ်ားသည္ အလြန္ပင္မွားတတ္ေၾကာင္း။ <br /> အရာရာသည္ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ျပီးသာျဖစ္ၾကသည္မို႔ အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ကိုယ္မသိမျမင္ႏုိင္သည့္ အေၾကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း ဆင္ျခင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္းဆုိသလို ကိုယ္႔၀ဋ္ေႂကြး ကိုယ္ဆပ္ရသည္ခ်ည္းသာမို႔ သူမ်ားကို အျပစ္တင္ဖုိ႔ထက္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျမင္တတ္ဖို႔သာလုိေၾကာင္း။ <br /> တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မကေလးေတြကို ကၽြန္မ တန္ဖိုးတထားခ်စ္ခင္လုိ႔သာ အာေပါက္ေအာင္ တရားေဟာေနရျခင္းပါ။<br /> လူဦးေရႏွင္႔ အလုပ္ခြင္ေကာင္း မမွ်ေသာ ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုိခ်င္သည့္သူေတြက မၾကာခဏေရာက္လာကာ အလုပ္ေတာင္းတတ္သည္ကို သူတို႔လည္း အျမင္သားပင္။ သုိ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မက ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူေနလာသည့္ သူတုိ႔ေလးေတြကို အလုပ္သမားလုိ႔သေဘာမထားရက္။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ေတာ္စပ္ခဲ႔ေသာ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးဥာတိေတြလို႔သာ ျမင္တတ္ခဲ႔၏။ <br /> သို႔ေၾကာင္႔လည္း သူတုိ႔ေလးေတြတင္သာမက သူတုိ႔၏ မိဘေမာင္ဘြားကအစ လုိအပ္သမွ် ေငြေၾကး၊ ေဆး၀ါးအလယ္၊ လူမႈကိစ္ၥေလးေတြအဆံုး ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔ပါ၏။<br /> အျပန္အလွန္ေက်းဇူးတရားေတြကို ေထာက္ခ်င္႔၍လည္း သူတုိ႔ေလးေတြ လိမ္ၼာလုိ႔၊ သူတုိ႔ေလးေတြ ေတာ္ၾကလို႔၊ သူတုိ႔ေလးေတြ ကိုယ္႔အေပၚသိတတ္တာကအစ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရသည္မုိ႔ အမွန္တကယ္လည္း တစ္ေယာက္ကိုမွ် သည္အစုအဖြဲ႕အိမ္သားမ်ားထဲမွ ထြက္မသြားေစလုိပါ။ လူအသစ္ ဘယ္ေလာက္ထပ္ထည့္လုိ႔ရရ၊ အေဟာင္း၏တန္ဖုိးကုိ မ်က္ကြယ္မျပဳႏုိင္ပါ။ <br /> ထို႔အတူ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေစတနာ၊ေမတ္ၱာကုိလည္း သူတုိ႔ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾက၏။ ေမတ္ၱာ ဆုိသည္ ကလည္း ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ အျပန္အလွန္သေဘာရွိေပရာ ကၽြန္မတုိ႔အေပၚ သူတုိ႔၏တြယ္တာသိတတ္မႈကလည္း အလုပ္သေဘာ အရ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ရင္းေစတနာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ သူတုိ႔၏ လုပ္သက္အခ်ိန္ကာလေတြကပဲ သက္ေသျဖစ္ေနခဲ႔ျပီေလ။<br /> သည္ေတာ႔ ဒီတစ္ခါ ျပႆနာကိုလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ဆိုင္းရန္၊ ကၽြန္မတို႔အလုပ္အတြက္လည္း ထည့္စဥ္းစားျပီး အခ်ိန္ယူကာ အဖက္ဖက္ကခ်င္႔ခ်ိန္ျပီး ဆံုးျဖတ္ရန္၊ ႏွစ္သိမ္႔ရ၏။ အမွန္တကယ္က သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ စိတ္ရွိလက္ရွိ သူေျပာခ်င္သမွ် ကၽြန္မကိုေျပာျပရျပီးကတည္းက သူ႔စိတ္က တစ္၀က္ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ပါျပီ။ ဒါကိုသိလုိ႔လည္း သူရင္ဖြင္႔သမွ် ကၽြန္မ နားေထာင္ေပးခဲ႔ျခင္းေပါ႔။ ကၽြန္မက သူ႔ကုိ တန္ဖုိးထားေၾကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကလည္း ခင္တြယ္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်ိန္မွာေတာ႔ သူအားငယ္ခဲ႔ရသမွ်ကလည္း ေျဖသိမ္႔စရာရကာ ေက်နပ္ေနခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္မက အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္ျပီး ျဖစ္သင္႔တာေတြ ခ်င္႔တြက္ျပတာကိုလည္း သူ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနခဲ႔၏။ ကၽြန္မ စကားဆံုးေတာ႔ သူ႔စိတ္ကေျပာင္းေနေလျပီ။ သို႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မက ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုမျပင္ခိုင္းပါ။ အခ်ိန္ယူကာ ထပ္စဥ္းစားေစလိုက္ပါသည္။ <br /> ေသခ်ာပါ၏။ သူ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ခြဲမသြားႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မတို႔က ေငြေၾကးတစ္ခုတည္းျဖင္႔ ဆက္သြယ္ထားေသာ ဆက္ဆံေရးမဟုတ္။ ႏွလံုးသားခ်င္းပါ ရင္းႏွီးတြယ္ငင္သည္မို႔ သည္မွ်ႏွင္႔ မျပတ္ေတာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္မ သိေနခဲ႔ပါသည္။ <br /> xxxxxx<br /> ခု ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ကၽြန္မတို႔၏ သံသရာေဆြမ်ိဳး ရွစ္ေယာက္အုပ္စုကေလးသည္ အခ်င္းခ်င္း အေပးအယူမွ်ကာ စိတ္ဆုိးလည္း ခဏသာ၊ ေျပာၾကဆုိၾကႏွင္႔ ျပီးေတာ႔လည္း ျပီးျပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရေနၾက၏။<br /> ညတုိင္းလည္း အလုပ္သိမ္းလွ်င္ အက္ဖ္အမ္မွလာေသာ တရားေတာ္ကို စုေ၀းနာယူၾကကာ၊ တရားနာျပီးလွ်င္ ကၽြန္မ၀ယ္ေပးထားေသာ ကိုရီးယားေခြေတြၾကည့္ၾက၏။ တစ္ခါတရံ ရုပ္သံေတြမွလာေသာ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ၾကည့္ၾက၏။ ေယာက်ာ္းေလးေတြကဂိမ္းေဆာ႔၊ အမ္ပီဖုိးေလးကလိ၊ မိန္းကေလးေတြက မဂ္ၢဇင္းဂ်ာနယ္ဖတ္သူဖတ္ႏွင္႔၊ သာသာယာယာရွိေနပါသည္။<br /> တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ စာဖတ္၊ ဂိမ္းေဆာ႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းေတြသာ ေျပာင္းသြားမည္။ ညစဥ္၀တ္မပ်က္ တရားနာျခင္းကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ အျပတ္မခံၾက။ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ အက်င္႔ေကာင္းကုိ ကၽြန္မမွာ သာဓု အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚမိရ၏။ <br /> အမွန္ေတာ႔ အက္ဖ္အမ္နားေထာင္ဖို႔ ကက္ဆက္ဆစ္လံုး၊ ေခြၾကည့္ဖုိ႔ တီဗြီ၊ေအာက္စက္တစ္စံု ေပးထားရံုႏွင္႔ေတာ႔ သည္လုိ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ဟု မထင္ပါႏွင္႔။<br /> ဟိုးအရင္႔အရင္ ႏွစ္ေတြကတည္းက အလုပ္ပိတ္ရက္ သၾကၤန္ေန႔မ်ားတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔က ဒုလ္ႅဘ ကိုရင္စည္းခ်င္သူ ေကာင္ေလးေတြ၊ သီလရွင္၀တ္ခ်င္သူ မိန္းကေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အပို႔အၾကိဳကအစ၊ သကၤန္းပရိက္ၡရာ၊ ညေနအခ်ိဳရည္ဘူးက အဆံုး၊ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူကုသုိလ္ျပဳေပးခဲ႔၏။ တရားစခန္းပါတြဲဖြင္႔ထားသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ပို႔ေပးခဲ႔သည္မို႔ သူတုိ႔အားလံုး ၀ိပႆနာတရားပါ တစ္ပါတည္း အားထုတ္ဖူးခဲ႔ၾကသူမ်ားခ်ည္းသာ။<br /> ကၽြန္မတို႔မိသားစုကလည္း အိမ္မွာ တရားေခြေတြဖြင္႔ျပီး တရားနာေနက်၊ ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္ေနက်၊ ငါးပါးသီလကို အစဥ္ျမဲေအာင္ ၾကိဳးစားေစာင္႔ထိန္းေနက်ဆုိေတာ႔ ကေလးေတြကိုလည္း ကၽြန္မက အတင္းအၾကပ္ ေစခိုင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ဖာသာသူတုိ႔ တရားနာက်င္႔ကုိ ျပဳလုပ္လာၾကျခင္းသာ။<br /> သည္ေတာ႔ စိတ္ေတြက အရင္ကထက္ ပိုျပီး ျငိမ္းခ်မ္းလာကာ၊ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦးလည္း ေတာ္တန္ရံု စိတ္မဆိုးၾကေတာ႔။ ရန္ျဖစ္လည္း ခဏတျဖဳတ္ႏွင္႔ ေျပေအးလြယ္လာ၏။<br /> ေသျခင္းတရားက အခ်ိန္မေရြး ကိုယ္႔အတြက္ ေရာက္လာႏုိင္တာ၊ ေမတ္ၱာတရားသည္သာ အေကာင္းဆံုးအေဆာင္ဆုိတာ၊ ျဖစ္ျပီးသမွ် ပ်က္ရသည္ခ်ည္းဆုိတာ၊ ဆရာေတာ္ေတြကလည္း ညစဥ္ေဟာေျပာညႊန္ၾကားေနေလျပီ။<br /> အမွန္ေတာ႔ အေဟာခ်ည္းသက္သက္ နာၾကားရံုႏွင္႔ေတာ႔ စိတ္ျငိထံုးက မေျပႏုိင္ပါ။ ကိုယ္တုိင္ လုိက္နာက်င္႔ၾကံႏုိင္မွသာ အနာႏွင္႔ေဆး၊ ကြက္တိျဖစ္ျပီး စိတ္ျငိထံုးမ်ားလည္း ဒက္ထိ ေျပရေတာ႔သည္သာ။<br /> xxxxxx<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br />
ကလ်ာမဂၢဇင္း ( March, 2014)<br /><br /><br /><br />
<br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-16906373030818477382013-11-25T20:33:00.001-08:002013-11-25T20:34:43.760-08:00ဆက္ထံုးမ်ား၏ အဆံုးသတ္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhREeCsxEw0o80tQbnlLjN-g8-NcxzEN3Yqdkkb8C8nugSB6sIZ241hdGnJXHTPdL0ra1p1En-3IVrvxDgLEy3ueQC4WbSssP5CWKmd2oBGL3K8RcZijWLylP1DYl4dawLUL7luk46vMGA/s1600/df.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhREeCsxEw0o80tQbnlLjN-g8-NcxzEN3Yqdkkb8C8nugSB6sIZ241hdGnJXHTPdL0ra1p1En-3IVrvxDgLEy3ueQC4WbSssP5CWKmd2oBGL3K8RcZijWLylP1DYl4dawLUL7luk46vMGA/s320/df.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
သံေယာဇဥ္တစ္ခု၏ ဆြဲငင္အားသည္ အရာအားလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေလသလား။<br />
ေက်ာခိုင္းကာ အိမ္တံခါး၀ဆီ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးက အသံတစ္သံေၾကာင္႔ ဆတ္ကနဲ ရပ္သြားကာ လည္ျပန္လွည့္လာသည္။<br />
“ စုစု... အင္႔ဟင္႔ဟင္႔...မသြားရဘူး... စုစု...”<br />
လက္ဆန္႔တန္းကာ အာေခါင္ျခစ္ျပီး စိုးရိမ္တၾကီးေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ သမီးေလးအသံေၾကာင္႔ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနသည့္ သူမ၏ေဒါသမ်ားကလည္း ရုတ္တရက္ ခါးျပတ္သြားရ၏။<br />
သမီးအသံက စိုးရိမ္တၾကီး...၊ အထိတ္တလန္႔။ သူျမတ္ႏုိးေသာ အရာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးသြားမွာ ပူပန္ေနသလိုမ်ိဳး...။<br />
“ ပံုပံုေလး... အီးဟီးဟီး...ပံုပံုရယ္...စုစုလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး.. အီးဟီး...”<br />
ျပန္လွည့္ေျပးလာေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးသည္ အရိပ္ပိစိေကြးေလး ေဘးနား၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အရိပ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾက၏။ ပိစိေကြးေလးမ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးေနေသာ အရိပ္ကေလးက တသိမ္႔သိမ္႔ရႈိက္ငင္ေနဆဲ...။<br />
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာခိုင္းထားေသာ နန္းျမေအးသည္ နံရံေပၚမွအရိပ္ကေလးမ်ား၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို လွည့္မၾကည့္ေသာ္လည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေနရေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတံု႔ဆြဲေနၾကပံုက ေဒါသေၾကာင္႔ ထံုေပေပျဖစ္ေနေသာ သူမကိုပင္ ထိထိခိုက္ခိုက္ လိႈက္တက္သြားေစရ၏။<br />
သံေယာဇဥ္ဟူသည္... တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲဒီႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားရေတာ႔မည္။<br />
xxxxxx<br />
<br />
အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္မိေလေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ႔ျဖင္႔ ေျဖေလွ်ာ႔ရန္ခက္ေတာ႔မည္မွာ အေသအခ်ာပါ။ <br />
သံေယာဇဥ္ဆိုသည့္ ၾကိဳးက ဆက္ထံုးဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပတ္ရန္ကေတာ႔ ခက္သည္ပါပဲ။<br />
သို႔ေပမဲ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမည္သည္ ဆက္ထံုးေျပသည္ႏွင္႔ပင္ ျပတ္ရရိုးမဟုတ္ဘူးလား။ <br />
ဘယ္ေလာက္ပဲျပန္၍ ဆက္ႏုိင္သည္ပင္ဆုိေစဦး။ ဆက္ထံုးဗလပြေတြက ေျပက်ေနသမွ် လုိက္ဆက္ရသည္မွာ ၾကာေတာ႔လည္း လက္ပန္းက်ေပမည္ေပါ႔။<br />
“ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲေနာ္ မိစု။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ သိၾကားမင္းၾကီးဆင္းတားေတာင္ မရေတာ႔ဘူး။ <br />
ခုလည္း သက္လံုးပံုကိုသာ ညည္းေက်းဇူးတင္...။ သူ႔ေၾကာင္႔မို႔မဟုတ္ရင္ ငါ ညည္းကို ျပန္လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး...”<br />
သူမစကားၾကားေတာ႔ မ်က္ရည္မ်ားႏွင္႔စိုစြတ္ေနေသာ မႈန္ရီရီမ်က္၀န္းေလးတစ္စံုက ဖ်တ္ခနဲ တလက္လက္ ေတာက္ပ သြားေလသည္။ နန္းျမေအးရင္ထဲတြင္ တနင္႔နင္႔ႏွင္႔ သနား၀မ္းနည္းေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္တင္းထားရေသး၏။<br />
မတင္း၍လည္းမျဖစ္ပါ။ မ်က္ႏွာသာေပးသည္ႏွင္႔ ေရႊေရးပန္းကန္တက္ လုပ္တတ္လြန္းသည္ေလ။ <br />
ခုပဲၾကည့္...။ သည္လို ခိုးမႈအေသးစားေလးေတြကို ခြင္႔လႊတ္လာတာ အၾကိမ္မ်ားျပီဆိုေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို က်ိန္းေသေပါက္ လြတ္မည္ဆုိတာ ကေလးမကတြက္ျပီးသား။<br />
အိမ္မွာ သည္ေလာက္အလွ်ံပယ္ ေကၽြးထားသည့္ၾကားက သၾကားလံုးကအစ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ဟင္းအထိပါ ခိုးစားခ်င္ရေသး၏။ မိလွ်င္လည္း လိမ္ညာလိုက္သည္မွာ ပုဆိန္ကိုပင္အပ္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ေစ႔စံုမွိတ္ ျငင္းေတာ႔မည္။ <br />
အဲသည္လို အက်င္႔ဆိုး၊ ဗီဇဆိုးေတြကို သမီးေလးဆီ ကူးစက္မည္စိုး၍လည္း သည္ကေလးမကို အိမ္မွာေခၚထားဖို႔ ၾကီးၾကီးကို သူမ အတန္တန္ျငင္းခဲ႔ရသည္ေပါ႔။<br />
“ သံုးၾကည့္စမ္းပါဦး တူမၾကီးရယ္...။ ငါ႔တူမ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္ရျပဳတ္ရ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ကေလးထိန္းရနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းတာကို ၾကီးေဒၚက မၾကည့္ရက္လို႔ပါေအ။<br />
ရန္ကုန္မွာက အိမ္ေဖာ္ရွာရတာလည္း ခက္တယ္မဟုတ္လား။ သမီးအေမကလည္း အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္ေတာ႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔က ကိုယ္တိုင္မွစိတ္တိုင္းက်တာဆိုေတာ႔ လူၾကီးထဲကလည္း မလိုဘူးေလ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြက ပံုသြင္းရလြယ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးထားရင္ ၾကီးလာေတာ႔ အားကိုးရတာေပါ႔။ <br />
သန္႔ျပန္႔မႈကေတာ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္သလုိ ပံုသြင္းလိုက္ရင္ ရပါတယ္ေအ။ ေရႊပင္နားေတာ႔ ေရႊေက်းေပါ႔။ <br />
သံုးၾကည့္ပါဦး။ လက္တိုလက္ေတာင္း အသံုးတည့္မွာပါ...”<br />
အ၀တ္အစားသစ္ေတြႏွင္႔ေပမယ္႔ ခ်ဥ္တူးတူး၊ ညစ္စုတ္စုတ္၊ ႏွပ္တရႈံ႕ရႈံ႕ျဖစ္ေနေသာ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ခ်ာတိတ္မေလးကို ၾကီးၾကိီးေျပာသလို အရွည္ေမွ်ာ္ေတြးျပီး သူမ မည္သို႔မွ် အားကိုးၾကည့္၍ မရပါ။ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကီးၾကီးက ၀ယ္ဆင္ေပးထားသည့္ ၀တ္စံုသစ္ေတြက နယ္မွရန္ကုန္အလာ ေျခာက္နာရီေက်ာ္စီးရသည့္ ကားေပၚမွာ မူးျပီးအၾကိမ္ၾကိမ္အန္လာသည္မို႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔ထြက္ေနျပီ။ မည္းတူးတူး ရုပ္ဆုိးဆုိးေလးက မူးေ၀ျပီး ႏွာရည္ေတြပါ<br />
ထြက္ေနေတာ႔ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင္႔ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္ေလးက ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ႔...။<br />
“ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႔ မိေရႊနန္း။ ျပီးမွ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာေနာ္။ အနည္းဆံုး ငါ႔ေျမးမေလး သက္လံုးပံုကို ကစားေပးဖို႔ အေဖာ္ရတယ္ေအ႔။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆုိေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ အေဖာ္ငတ္ေနရွာတာ။ ကေလးထိန္း၊ ပန္းကန္ေဆး၊ တံျမက္လွည္း၊ ၾကမ္းတုိက္၊ ေသခ်ာသင္ေပးရင္ သန္႔ရွင္းေရးကိစ္ၥေတာ႔ ငါ႔တူမသက္သာတာေပါ႔။ ကုသိုလ္လည္း ရပါတယ္ကြယ္။ ဒီကေလးမက မိဘမရွိေတာ႔ဘူး။ အေဒၚေတြအဘြားေတြနဲ႔ ေနရတာ။ ဆင္းရဲၾကေတာ႔ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ရယ္။ တူမၾကီးတုိ႔အိမ္မွာက စားမကုန္လို႔ လႊတ္ပစ္ရတာေတြတင္ နည္းသလား။ <br />
ၾကီးၾကီးလာတိုင္း အဲဒါေတြျမင္ရတာ သိတ္ႏွေျမာတာပဲ။ ဒီလုိ စားရမဲ႔ေသာက္ရမဲ႔ေလးေခၚျပီး ေကၽြးေမြးထားတာနဲ႔တင္ ကုသိုလ္ရေနပါျပီေအ။ အစားအေသာက္က သီးသန္႔ပိုမကုန္ပါဘူး။ <br />
လခလည္းေပးစရာမလိုေတာ႔ အ၀တ္အစားေလးပဲ ဆင္ရံုရွိတာပဲ။ မၾကိဳက္ရင္လည္း ဖုန္းသာဆက္လုိက္၊ ျပန္လာေခၚျပီး ၾကီးၾကီးပဲေမြးလိုက္ေတာ႔မယ္။ ခု ၾကီးၾကီးအိမ္မွာက ေကာင္မေလးေတြမ်ားေနလို႔..။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ သူကေလးကုိ ေခၚထားလိုက္ခ်င္တာ..။ သနားစရာပါကြယ္...”<br />
သည္လိုကေလးမ်ိဳးေတြအတြက္ ေစတနာ႔၀န္ထမ္းလုပ္ကာ ထမင္းအုိးတည္ေပးတတ္သည့္ ၾကီးၾကီးေစတနာကလည္း ဆန္းေတာ႔ဆန္း၏။ သူမို႔ အပင္ပန္းခံ၊ စရိတ္အိတ္စိုက္ကာ ခိုကုိးရာမဲ႔ေနသည့္ သည္လုိကေလးမမ်ိဳးေတြကို မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ကို လိုက္ပို႔ေပးတတ္သည္။ ကံစပ္၍မ်ား ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အဆင္ေျပသြားလွ်င္ အိမ္ရွင္ကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကေလးမေတြလည္း နားခိုရာေလးရ။ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္ေပါ႔။ <br />
အဆင္မေျပလွ်င္ေတာ႔လည္း အိမ္ရွင္က တညည္းညဴညဴတိုင္သည့္ အျပစ္စကားေတြကို လိုက္ေျဖရွင္းေပးရ၏။ ဘယ္လိုမွညႇိမရလွ်င္ေတာ႔ ျပန္သြားေခၚ၊ ေနာက္တစ္အိမ္ထပ္ပို႔ႏွင္႔..။ ၾကီးၾကီးမို႔ပဲ ဒုက္ၡခံႏုိင္ရွာသည္။<br />
တစ္ခါတစ္ရံ ၾကီးေတာ္အိမ္က ဒုက္ၡသည္စခန္းလို လူစည္ကားေနတတ္ပါ၏။ ၾကီးၾကီးက သူ႔အိမ္မွာ စားစရာ၊ အိပ္စရာေလးေတာ႔ မျငိဳမျငင္ေပးထားတတ္သည္မို႔ ၾကီးၾကီးသတင္းၾကားသည့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသာ ဒုက္ၡေရာင္စံုေတာမွ ကေလးမတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္ရွာၾကဖို႔ ၾကီးၾကီးအိမ္မွာ စခန္းခ်တတ္သည္ေလ။<br />
အနည္းဆံုး ၾကီးေတာ္၏ေစတနာကိုေတာ႔ ေလးစားရပါသည္။ <br />
“ ပရဟိတဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေအာက္၀င္မွ၊ အုပ္စုလိုက္သြားလာ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွ၊ ေငြေၾကးသိန္းသန္းခ်ီ အကုန္ခံႏုိင္မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကုိယ္႔အတ္ၱကို ဖယ္ခြာျပီး ကုိယ္႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ရင္လည္း ပရဟိတလုပ္တာပါပဲ...” ... ဟု ၾကီးေတာ္က ေႂကြးေၾကာ္ေနက်။<br />
သည္လိုႏွင္႔ သူမ၏ေဂဟာကလည္း ၾကီးေတာ္အက်ိဳးေဆာင္မႈႏွင္႔ စုစုတစ္ေယာက္စာ ပရဟိတေဂဟာ ျဖစ္လာရ၏။ <br />
အမွန္ေတာ႔ ေစတနာေခါင္းပါးသူအျဖစ္ ကုိယ္႔ပံုရိပ္ကုိ ကိုယ္မျမင္လို၍သာ ဆက္မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဥမမယ္စာမေျမာက္ကေလးကို ဘယ္ေနရာသြား ခုိင္းရက္ပါမည္နည္း။<br />
ပထမဦးဆံုး သူမတို႔ႏွင္႔ တစ္အိမ္သားတည္း အတူေနထိုင္မည့္ ကေလးမေလး၏ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးတာ၀န္က သူမေခါင္း ေပၚ အရင္က်လာသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရိုးစြဲလာသည့္ ေနထိုင္မႈစရိုက္ကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲဖို႔ရာမွာ ထင္သေလာက္မလြယ္လွပါ။ <br />
အိမ္သာ၀င္ျပီးတုိင္း အထြက္မွာ ဆပ္ျပာႏွင္႔ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ႏွပ္ေတြကို ေရခ်ိဳးတုန္း ေသခ်ာေဆးေၾကာထားျပီး ခဏခဏ ႏွာေခါင္းမႏႈိက္ဖို႔ ဘယ္လိုသင္သင္၊ စားေသာက္စရာေတြ ကူညီကိုင္တြယ္ေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းကုတ္၊ဖင္ကုတ္ မလုပ္မိေစဖုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္တားတား။ ကေလးမက မ်က္ႏွာလႊဲသည္ႏွင္႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သူသာျဖစ္သည္။<br />
ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ကာ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ ဆပ္ျပာတိုက္ျပီး ေသခ်ာေခ်းတြန္းဖို႔ ႏႈိးေဆာ္ရ၏။ သြားကိုလည္း နံနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညတစ္ၾကိမ္ တိုက္ပံုတိုက္နည္းကအစ နည္းျပလုပ္ေပးရ၏။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာတက္လွ်င္ပင္ ေတာသူမကို ဗိုလ္ထိုင္အိမ္သာ သံုးတတ္ဖို႔ႏွင္႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ေရပန္းသံုးပံုကအစ သရုပ္ျပရေသး၏။ <br />
ကုိယ္သက္သာဖို႔က ဘယ္ဆီမသိေသး။ သူ႔ သင္တန္းေပးေနရတာႏွင္႔ပင္ အခ်ိန္လည္းကုန္၊ စိတ္လည္းပင္ပန္း။ <br />
သမီးေလးနားကို ကပ္ခိုင္းဖို႔က ေတာ္ရံု သန္႔ရွင္းေရးႏွင္႔မရသည္မို႔ အက်င္႔ေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္သည္အထိ ေစာင္႔ၾကည့္ေဆာ္ၾသရသည္ကပင္ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။<br />
xxxxxx<br />
<br />
<br />
တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ကုိယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံ ပံုသြင္းျပီးသား ကေလးမေလးကို နန္းျမေအးကလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ပါ။ သည္လိုအေနအထားမ်ိဳးႏွင္႔ အသံုးတည့္လာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ပင္ပန္း၊ ႏႈတ္ပင္ပန္းခဲ႔ရမွန္း သူမသာလွ်င္ အသိဆံုးေလ။<br />
ပထမဆံုးအၾကိမ္ သၾကားလံုးထုပ္ထဲ လက္ႏႈိက္လ်က္သားေတြ႕ရခ်ိန္က သူမ သိတ္္မအံ႔ၾသမိေသး။ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ သၾကားလံုးေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ေပးထားျပီး တတြတ္တြတ္စားရသည့္ အေျခအေနေရာက္ေနတာေတာင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငတ္ခဲ႔ရွာပါလားဟုသာ သနားစိတ္၀င္မိေသး၏။ ေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးလာေတာ႔မွ ဂရုဏာေဒါသႏွင္႔ မာန္မဲတားျမစ္ရေတာ႔သည္။<br />
ဒုတိယအၾကိမ္ ေရခဲေသတ္ၱာထဲမွ အေအးဗူးေတြ ခိုးေသာက္ထားမွန္း စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလ်ာ႔ရဲရဲဆူရံုႏွင္႔ မျဖစ္ေတာ႔။ ခပ္ဖိဖိေလး ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ရျပီ။ ကေလးမဆီမွာက ၾကီးၾကီးလာတိုင္း ေပးသြားေသာ...၊ နန္းျမေအးေမေမက ေစတနာေကာင္းသူပီပီ တစြတ္စြတ္ေပးတတ္ေသာ...၊ နယ္မွ အမ်ိဳးေတြလာတိုင္း ဖင္ေပါ႔ျပီး ကူညီတတ္သည့္အတြက္ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေပးသြားတတ္ေသာ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုထားသည္မွာ မနည္းလွ။ မ်ားလာလွ်င္ နားကြင္းေလးတစ္စံု သူမက စိုက္ျဖည့္ျပီးလုပ္ေပးမည္ဟု ေျပာထားသည့္အတြက္ သည္ေငြေလးေတြကို ကေလးမက အင္မတန္ ႏွေျမာမက္ေမာ၏။ သုိ႔မို႔ေၾကာင္႔လည္း သူမက ....<br />
“ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာမိလို႔ကေတာ႔ ဒဏ္ေငြတစ္ေထာင္ျဖတ္မယ္မိစု။ ခဏခဏခိုးစားေနလို႔ကေတာ႔ ညည္း နားကြင္းနဲ႔ေ၀းျပီ ေအာက္ေမ႔....” ဟု ေျခာက္လွန္႔ထားရသည္။<br />
ကေလးမ မ်က္၀န္းထဲမွ ပူပန္ဟန္ေလးေတြ တေငြ႕ေငြ႕လႈိက္တက္ေနတာျမင္ရေတာ႔ သူမ သတ္မွတ္လိုက္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို သူမဖာသာ ေက်နပ္မိရေသးသည္။ <br />
ေသခ်ာပါျပီ။ ေနာက္တစ္ခါ သည္ကေလးမ ခိုးစားရဲမည္ မဟုတ္ေတာ႔။<br />
နန္းျမေအးတို႔ အိမ္မွာက စားစရာေတြေပါလြန္းသည္မို႔ ကေလးမေလး ေရာက္စက အစားလြန္ျပီး အန္ထြက္တဲ႔အထိ ျဖစ္ခဲ႔ဖူူး၏။ <br />
သူကေလးက မစားဖူးသည္မ်ားေရာ၊ အငတ္ေနခဲ႔ရသည္မ်ားပါ အတုိးခ်ျပီးစားသလို သူမတို႔ကလည္း သဒ္ၵါလြန္ျပီး ပိုလွ်ံသမွ်အကုန္ ေကၽြးခဲ႔မိသည္ကိုး။ သူမတို႔အိမ္မွာက သူမမိဘႏွစ္ပါးႏွင္႔ သူမတို႔သားအမိသာလွ်င္ ရွိ၏။ သူမခင္ပြန္းက နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနသည့္ အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္တာကလည္း သူမတို႔အိမ္မွာ အစားအေသာက္ေတြ လွ်ံပယ္ေနရသည့္ အဓိကအခ်က္ျဖစ္သည္။<br />
သူမခင္ပြန္းပို႔လိုက္သမွ် လက္ေဆာင္ရထားသည့္ ( ဥပမာ.. ထိုးမုန္႔၊ လမုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔လိုမ်ိဳး..) အခ်ိဳအစိမ္႔မုန္႔ေတြ ဆိုတာက ၀မွာစိုးသည့္ သူမတို႔လူၾကီးေတြႏွင္႔ မတည့္တာမို႔ ဒိတ္မေအာက္ခင္၊ မပုပ္သိုးခင္ သည္ကေလးမမွ မစားလွ်င္ စားမည့္သူလည္း မရွိ။ သူမသမီးေလး သက္လံုးပံုဆိုသည္ကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြမစား။ ညြန္႔ေပ႔ဖူးေပ႔ဆိုသည့္ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အေကာင္းစား တန္ဖိုးၾကီးေတြကိုမွ သပ္သပ္၀ယ္ေပးထားသည္ေလ။<br />
အဲဒီအညြန္႔အဖူးေတြကို လက္လွမ္းသည္အထိ အတင္႔ရဲလာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမ သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔ပါ။<br />
အဆူအပူကိုလည္းမမႈ၊ ဒဏ္ရိုက္တာကိုလည္း မေၾကာက္မွေတာ႔ လက္ပါရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။<br />
နားရြက္ကေလးကို ခပ္နာနာလိမ္ထားလိုက္လွ်င္ေတာ႔ ကေလးမမ်က္ႏွာၾကီး နီရဲျပီး မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလာမလားဟု သူမ အထင္..။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ႔၏။ ခပ္နာနာေလး ဖိလိမ္ေလ ကေလးမမ်က္ႏွာက စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္လာေလ။<br />
“ ညည္း မနာဘူးလားေအ။ က်ဳပ္လက္ေတာင္ အံေသေနျပီ...” <br />
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ နန္းျမေအးအသည္း သည့္ထက္မမာႏုိင္ေတာ႔။ လုပ္ျပီးမွ သနားသြားျပီး ေရာင္႔တက္မွာကိုပင္ စိတ္မပူႏိုင္ဘဲေမးမိရသည္အထိ။<br />
“ ဟင္႔အင္း အန္တီ။ နာေတာ႔နာတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ေလာက္က ေဒၚၾကီးအိမ္မွာ အေပ်ာ႔ရယ္...”<br />
ဘုရားေရ... သူမက စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင္႔ လက္အံေသသည္အထိ ရက္စက္မိသေလာက္က သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ အေပ်ာ႔တဲ႔။<br />
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...ဟု စိတ္ထဲသနားသြားေသာ သူမကေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆုိးဆိုး လက္မပါေတာ႔ရန္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိေပးခဲ႔မိပါသည္။ <br />
တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔တြင္မူ လွ်င္ျမန္ေသာေဒါသစိတ္၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို သတိတရားက အခ်ိန္မီခၽြန္းမအုပ္ႏုိင္ခဲ႔။ စိတ္ဆိုးလြန္းမက ဆုိးမိ၍သာ တေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္မိေသာ္လည္း ေခါင္းကို ျပန္ပြတ္ေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေခါက္ျပီးခဲ႔ျပီ။<br />
“ ညည္း နာျပီမဟုတ္လား...”<br />
တိုျပတ္ျပတ္ သူမအေမးကို မ်က္ရည္လဲ႔လဲ႔ႏွင္႔ေပမယ္႔ ေခါင္းကေတာ႔ ခပ္သြက္သြက္ခါျမဲ။ <br />
“ ေဒၚၾကီးက ေတြ႔တာနဲ႔ေကာက္ထုေနက်ဆိုေတာ႔ ေခါင္းကမာေနျပီ..”<br />
အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ေျဖလိုက္ပံုက ၾကားရသူပင္ ရင္ထဲနင္႔သြားရ၏။ <br />
သို႔ေပမဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ဦးဖယ္ထားသည့္ဟင္းခြက္ကုိမွ ခိုးႏႈိက္ေနျခင္းကိုေတာ႔ မည္သို႔မွ် လစ္လွ်ဴရႈ၍ မရႏိုင္ခဲ႔ပါ။<br />
သည္လိုႏွင္႔ အေၾကာင္းေပါင္းစံုေအာင္ ကေလးမက ေဒါသႏႈိးဆြမႈ လုပ္ျမဲလုပ္၏။ သူမကလည္း အျမဲလက္လြန္ျပီးကာမွ သတိက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာသည္မို႔ စိတ္ထိခိုက္ရျမဲ။<br />
အသိတရားမရွိလွ်င္ေတာ႔လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းသား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ရိုက္မိေခါက္မိသမွ် ေနာင္တမရတတ္ဘဲ စိတ္ထိခိုက္မိေတာ႔မည္မဟုတ္။ ခုေတာ႔ စိတ္မထိန္းႏုိင္၍ လုပ္မိလိုက္၊ သတိ၀င္လာေတာ႔ လုပ္မိျပန္ျပီဆုိျပီး စိတ္ညစ္လိုက္ႏွင္႔ သံသရာလည္ေနေတာ႔၏။<br />
ပို၍ဆုိးသည္က ခုတေလာ နန္းျမေအးဖတ္ေနသည့္ တရားစာအုပ္ေတြမွာ “ ၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွအပ” ဆိုသည့္ စကားလံုးေတြကို ထပ္တလဲလဲ ျမင္ေနေတြ႔ေနရသည္ပါပဲ။ ၀ဋ္လည္မွာေတာ႔ သူမေၾကာက္လွပါ၏။ <br />
သည္လိုဆုိေတာ႔ သူမမွာ ၀ဋ္ေႂကြးမတင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ အက်င္႔ဆုိးမေပ်ာက္သည့္ ကေလးမကို ျပန္ပို႔ရံုသာ ရွိေတာ႔သည္မဟုတ္လား။ <br />
ခက္သည္က ေကာင္မေလးကိုယ္တုိင္က ျပန္ပို႔မွာကို အေသအလဲ ေၾကာက္ေနျခင္းပါ။<br />
“ ညည္းကို ျပန္ပို႔ေတာ႔မယ္..” လို႔မ်ား ေျပာလုိက္လွ်င္ ပ်က္သြားသည့္မ်က္ႏွာက ေသတြင္းဆင္းခိုင္းသလား ထင္ရမေလာက္ပင္။<br />
“ ကဲ...ဒါဆို ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာေတြ႔လို႔ကေတာ႔ အိမ္ေပၚကဆင္းဖို႔သာ ျပင္ထား...”<br />
အသားနာမွာ မေၾကာက္၊ ဒဏ္ေငြရုိက္တာမျဖံဳေသာ ကေလးမေလးက အိမ္ျပန္ပို႔မွာကိုေတာ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာ ထိတ္လန္႔တတ္ခဲ႔ပါသည္။<br />
xxxxxx<br />
“ ဒီလက္စြပ္ကို ညည္းက ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဗန္းခင္းေရာင္းတဲ႔ဟာမ်ား ထင္ေနလို႔လား မိစုရဲ႕။ စိန္လက္စြပ္ဟဲ႔။ <br />
ညည္းမွာ မရိုးသားတဲ႔စိတ္မရွိရင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတြ႔တာနဲ႔ ငါ႔လက္စြပ္မွန္းသိေနတာပဲ..၊ ဘာလို႔ျပန္လာမေပးသလဲ။ <br />
ဘယ္ေလာက္ဆံုးမ ဆံုးမ ညည္းရဲ႕အရိုးစြဲေနတဲ႔အက်င္႔က ေဖ်ာက္လို႔ရမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသြားျပီ။ <br />
ငါ႔မလည္း ညည္းေရာက္လာကာမွ အကုသိုလ္ အထုပ္လိုက္၀င္တာပဲ။ ခဏခဏ စိတ္ဆိုးရလြန္းလို႔ လူလည္းအုိစာလာျပီ။ ညည္းကိုလုပ္မိသမွ်လည္း ငါ ၀ဋ္ျပန္ခံရဦးေတာ႔မယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဒီအရႈပ္ထုပ္ကိုရွင္းမွ ဇာတ္လမ္းျမန္ျမန္ အဆံုးသတ္လိမ္႔မယ္။<br />
ညည္း ျပန္ေတာ႔ေအ...၊ သြား.. ခုထြက္သြား...”<br />
အခါခါဆက္ေနရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ဒုက္ၵမ်ားျငိမ္းခ်ဳပ္ေစဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ဆက္ထံုးေျဖလုိက္ရန္သာ ရွိေတာ႔သည္ေလ။ <br />
လွ်ာရုိးမရွိတိုင္း ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္ေျပာေနသည့္ ဆင္ေျခေတြကလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီမို႔ နန္းျမေအး နား သည္းညည္း မခံႏိုင္ေတာ႔ပါ။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေျပာေျပာ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္ခါေနလိုက္၏။ သူမ၏စိတ္ ျပန္ေပ်ာ႔မသြားေစဖို႔ ကေလးမမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ေက်ာခိုင္းေနလုိက္တာသည္သာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။<br />
သည္တစ္ခါ သူမစိတ္ဆိုးမႈက ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ေအာင္ ျပင္းထန္မွန္း ရိပ္မိသြားေသာ ကေလးမကလည္း သူ႔အထုပ္ေလး သူပိုက္ကာ အိမ္မွဆင္းဖို႔ ျပင္ရေတာ႔သည္။ စိတ္ကုန္သြားျခင္းသည္ စိတ္ဆုိးသည္ႏွင္႔မတူပါ။ စိတ္ဆုိးသည္က စိတ္ဆိုးေျပလွ်င္ ျပီးေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း စိတ္ကုန္သည္ကေတာ႔ ေရွ႕ဆက္ရန္လမ္း မရွိေတာ႔ျပီေလ။<br />
သို႔ေပမဲ႔ သူကေလးမရွိလွ်င္ သမီးေလးသက္လံုးပံု အိပ္ရာမွႏုိးလာေတာ႔ မည္သို႔ေျပာရပါ႔။ သမီးေလး အိပ္ရာအထမွာ သြားတိုက္လွ်င္လည္း ကေလးမကပါရသည္။ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ ဘာအစာေကၽြးေကၽြး မစားခ်င္တတ္ေသာသမီးအတြက္ ကေလးမက ေဘးမွ ကလူရ၊ ျမွဴရေသးသည္။ သူေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်ကို သမီးက တခစ္ခစ္ႏွင္႔ရယ္ေနခ်ိန္မွာ ဟေနေသာပါးစပ္ထဲကို အလစ္ထိုးထည့္ျပီး ေကၽြးရသည္က အၾကိမ္တိုင္းလိုလို...။<br />
သူမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ စီမံခ်က္ျပဳတ္ေနလွ်င္လည္း သမီးကို မငိုေအာင္၊ သူမဆီလာမရႈပ္ေအာင္ အဘုိးအဘြားမ်ားထက္ ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးထားႏိုင္သည္ကလည္း စုစုပါပဲ။ ေရွာ႔ပင္းစင္တာသြားသြား၊ ကစားကြင္းသြားသြား စုစုကပါေနက်မို႔ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မို႔ မေခၚခဲ႔လွ်င္ေတာင္ “ စုစုေရာ..စုစုေရာ...” ႏွင္႔ တဖြဖြေမးတတ္သည့္ သမီး...။<br />
ယုတ္စြအဆံုး သမီးေလး အီအီးတည္လွ်င္ေတာင္ စုစုပါမွ။ စုစုက အိုးေပၚထုိင္ေနသည့္သမီးကို ဂ်ီမက်ေအာင္၊ တစ္၀က္တစ္ျပတ္ႏွင္႔ ထမေျပးေအာင္ စကားေတြေျပာေပးေနရတတ္၏။<br />
သမီးအတြက္သာမကပါ။ တစ္အိမ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးကို သူမ လွည့္မၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီေကာ။ <br />
သမီးေလးမႏိုးခင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို စုစုက အားလံုးျပီးစီးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေနသည္မွာ ႏွစ္ပင္ခ်ီေနပါျပီ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီးလွ်င္ ထမင္းေပါင္းအုိးကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သူကေလးက ခ်က္ျပဳတ္ထားဦးမည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွင္႔လည္း အ၀တ္ေတြကိုေလွ်ာ္တတ္ေနျပီ။ ျပီးလွ်င္ အ၀တ္လွန္း၊ ေျခာက္ေတာ႔ မီးပူတိုက္...။ ကေလးမ၏ အသံုး၀င္မႈေတြ ေတြးမိသြားေတာ႔ <br />
သူမ ရင္ေမာသြားရသည္။ <br />
သမီးေလးတစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္မို႔ သူကလည္း အိမ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျပီေလ။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ပဲ သမီးက ေက်ာင္းတက္ရေတာ႔မည္။<br />
စုစုမရွိလွ်င္...။<br />
ရွိျခင္းသည္ မရွိျခင္းထက္ ပို၍ အဖိုးထိုက္တန္ပါ႔မည္လား။<br />
နန္းျမေအးစိတ္ထဲတြင္ မုန္တိုင္းက အနည္းငယ္ေတာ႔ အားေပ်ာ႔လာသေယာင္ေယာင္...။<br />
xxxxxx<br />
<br />
သူကေလးႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားရွိ အတိတ္ပဌာန္းဆက္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အထပ္ထပ္ဥပါဒါန္စြဲခဲ႔သည္ မသိ။ ျပတ္လုလု သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ေႏွာင္တြယ္မႈသမုဒယေလးက အခါခါျပန္ဆက္ေနသည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြသာ ပုိ၍ပို၍မ်ားလာရသည္။ <br />
ဆက္ထံုးမ်ားသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအဖို႔ မည္သို႔မွ် စင္းလံုးမေခ်ာမြတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္ကင္းလြတ္ေအာင္ေတာ႔ ျပတ္မက်ႏုိင္ေသး။<br />
အံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္က အဆိုးကိုအဆိုးႏွင္႔ တန္ျပန္ျပီး ေကာင္းေအာင္လုပ္ယူလို႔ မရသည္ကို သူမ၏သမီးေလးက လက္ေတြ႔သက္ေသျပေပးလုိက္ျခင္းပါ။ သူမ မည္သို႔မွ် ျပဳျပင္မရ၊ ဆံုးမ၍မရခဲ႔ေသာ စုစုဆိုသည့္ သေႏ္ၶဆိုးစြဲေနသည့္ ကေလးမေလးကုိ သမီးေလးသက္လံုးပံုက ေမတ္ၱာျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔သည္ပဲ။<br />
“ ပံုပံုေလးကယ္လိုက္လို႔သာ စုစုမျပန္ရတာ...” ဟု ကေလးမက မၾကာခဏ သမီးပါးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေျပာတတ္ခဲ႔၏။ သမီးေလးကလည္း “ ခ်ဳခ်ဳ ေနာက္တစ္ခါ ထိုးနဲ႔ေတာ႔ေနာ္” လို႔ မပီကလာသတိေပးရင္း၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ တင္းခဲ႔ၾကသည္။<br />
အဆုိးကိုအဆုိးႏွင္႔ သူမ တုန္႔ျပန္စဥ္ကေတာ႔ ကေလးမဗီဇဆုိးကလည္း ပိုျပီးေတာင္ ပါးျပင္ေထာင္လာေသးသည္။ အဆုိးဒဏ္ကိုသာ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ေပမဲ႔ အေကာင္းဒဏ္ကိုေတာ႔ သူကေလးမခံႏုိင္ေတာ႔။ သမီးေလး၏ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ တားဆီးေပးမႈ၊ မုန္႔စားတုိင္း ေအာက္ကို မသိမသာပစ္ခ်လိုက္ျပီး...“ စုစုစားလုိက္ေတာ႔၊ ေအာက္က်သြားျပီ..” ဆိုျပီး လူၾကီးေတြအေပၚလူလည္က်ျပီး သဒ္ၵါမႈ။ <br />
ဟုတ္သည္ေလ။ ေအာက္က်ျပီးသားမုန္႔မ်ားဆုိ သက္လံုးပံုမစားရ။ စုစုသာလွ်င္ စားရသည္ပဲ။ <br />
လူဆုိသည္က တားျမစ္ထားသည့္ အရာကိုမွ ပိုက်ဴးလြန္ခ်င္တတ္သည့္ သေဘာရွိသည္မဟုတ္လား။ ကေလးမက သူ အလွ်ံအပယ္စားေနရေသာ မုန္႔မ်ားထက္ သက္လံုးပံု၏မုန္႔မ်ားကိုသာ သြားရည္က်ေနခဲ႔ဖူးလိမ္႔မည္။ သမီးက ခဏခဏခ်ခ်ေကၽြးေသာအခါ စားရပါမ်ား၍ ခိုးစားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားသည္လားေတာ႔ မသိ။ ေနာက္ပုိင္းမ်ားမွာ စုစုခုိးစားသည္ကို တစ္ခါမွ် လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိေတာ႔ပါ။ <br />
မမိေတာ႔ ဆုိကတည္းက လံုး၀မကင္းစင္ရင္ေတာင္ ပါးလ်ားလာလုိ႔သာ ျဖစ္ေတာ႔မည္ေပါ႔။ သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး ၾကိတ္ျပီး အံ႔ၾသ၀မ္းသာရသည္ႏွင္႔အမွ် ပံုပံုႏွင္႔စုစုတို႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္၊ စုစုႏွင္႔သူမတုိ႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း ဆက္စရာမလိုေတာ႔ေအာင္ ကာလအေတာ္ၾကာ ေခ်ာေမြ႕ေနခဲ႔သည္။<br />
သည့္ထက္မက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးၾကားမွ သံေယာဇဥ္ႏွင္႔ ေက်းဇူးတရားသိတတ္မႈကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက နန္းျမေအးတို႔တစ္သက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ <br />
အဲသည္ေန႔က သူမဦးေဆာင္ျပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကစားကြင္းပို႔မည္ဆိုေတာ႔ အဘိုးအဘြားႏွစ္ေယာက္ကပါ သက္လံုးပံုေလး ေဆာ႔ကစားသည္ကို လိုက္ၾကည့္ၾကည္ႏူးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္ေပါ႔။ <br />
တစ္အိမ္သားလံုး ထြက္ၾကမည္ဆုိေတာ႔ ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ရ၊ အိမ္မီးစစ္ရ၊ အိမ္ေသာ႔ခတ္ရႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတုန္း သမီးေလးက အေပ်ာ္လြန္ျပီး လမ္းမေပၚ ျဖတ္ကနဲခုန္တက္လုိက္၏။<br />
ထိတ္ကနဲ သူမ ရင္အခုန္၊ “ဟိတ္” ကနဲ အဘြားကအေအာ္၊ ရိပ္ကနဲ စုစုက ပံုပံုေလးကိုဆြဲအဖက္။ အားလံုးလွ်ပ္တျပက္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္အျပီးမွာ ကားတစ္စီးက ေအာ္ေငါက္ကာ အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။<br />
အစပ္ကေလးပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ လမ္းမေပၚ ႏႈတ္ခမ္းစပ္ကေလးမွာပါ။ သို႔ေပမယ္႔ စုစုသာလွမ္းမဆြဲခဲ႔လွ်င္ေတာ႔ သက္လံုးပံုေလးကို ပြတ္ဆြဲသြားႏုိင္သည္ေပါ႔။ ကေလးဆုိေတာ႔ ယိမ္းယိုင္ျပိဳက်ျပီး အထိနာႏိုင္သည္ေလ။ ကေလးမက ဆြဲဖက္ျပီး လွည္႔လုိက္သည္မို႔ သမီးေလး ဘာအနာတရမွမျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ကားဖက္ကိုေရာက္သြားသည့္ ကေလးမတံေတာင္ဆစ္ကို ကားပြတ္သြားသည့္ ဒဏ္ရာက ခ်က္ခ်င္းအသားနီလန္ကာ ေရာင္ကိုင္းလာခဲ႔ရ၏။<br />
အ႔ံၾသမင္တက္ေနမိေသာ သူမတို႔လူၾကီးအားလံုး၏ ရင္ထဲမွာေတာ႔ စုစု၏ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ အသိအမွတ္ျပဳရေတာ႔ျပီေလ။ တစ္ေယာက္က သံေယာဇဥ္ၾကီးျပီး ျပန္မလႊတ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတားျမစ္ေပးသလို တစ္ေယာက္ကလည္း ဆင္းရဲတြင္းထဲ ျပန္ဆင္းရမည့္အျဖစ္ကို တားဆီးေပးသူ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ခဲ႔၏။<br />
ကေလးမႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားမွာ ခ်ည္မိေသာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ဆက္ထံုးေတြ မည္မွ်မ်ားခဲ႔သည္ဆုိေသာ္လည္း သမီးေလးက ဆက္ထံုးမ်ားကို ထစ္ေငါ႔မေနေစဘဲ ေခ်ာမြတ္ေျပျပစ္သြားေအာင္ အေပၚမွ ေမတ္ၱာျဖင္႔ တစ္ထပ္လႊမ္းေပးလုိက္သလုိပါ။<br />
ကေလးမလည္း အက်င္႔ဆိုးေပ်ာက္သေလာက္ ရွိေနျပီမို႔ အရင္လုိ ၾကိဳးခဏခဏ ျပတ္စရာမလိုေတာ႔။ ခဏခဏျပန္ဆက္ရသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈလည္း မရွိႏိုင္ေတာ႔သည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြ အဆံုးသတ္ျပီဟု စိတ္ေအးရပါသည္။<br />
xxxxxx<br />
<br />
သို႔ေပမဲ႔ သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲသည္ႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမ ၾကိဳးစားရေတာ႔သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေႏွာင္ဖြဲ႔လို႔မေကာင္းႏိုင္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုက ျဖဳန္းကနဲ ေရာက္ရွိလာ၏။ <br />
ယခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ႔သည္လား။ သူမတို႔အိမ္ ေရာက္ျပီးကာမွ တစ္ေနရာရာက ကူးေလသည္လားေတာ႔ မသိ။ ကေလးမမွာ တီဘီပိုးရွိေနမွန္း သိလိုက္ရသည့္ေန႔က သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး သက္လံုးပံုအတြက္ စိတ္ပူပန္ကာ လန္႔ဖ်ပ္သြားခဲ႔ရသည္။ <br />
ကေလးမ၏ တီဘီပိုးက သလိပ္စစ္ခ်က္အရ အျခားသူမ်ားကို ကူးစက္ႏုိင္ေသာအဆင္႔မွာ ရွိေနသည္တဲ႔။ <br />
မိုးဥတု ရက္တစ္ရက္မွာ ကေလးမကို အိမ္ႏွင္႔နီးသည့္ စတုိးဆုိင္တစ္ခုကိုလႊတ္ျပီး လိုအပ္တာေလး သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္စဥ္ မိုးမိခဲ႔ရ၏။ မထင္မွတ္ဘဲ အဆုတ္အေအးပတ္ျပီး အဖ်ားၾကီးခဲ႔သည္။ အဖ်ားက်ေတာ႔လည္း ေခ်ာင္းဆိုးက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ မေပ်ာက္ခဲ႔။ လခ်ီလာေတာ႔ သၤကာမကင္းျဖစ္လာျပီး ဓါတ္မွန္ရိုက္၊ သလိိပ္စစ္၊ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အေျဖကမေကာင္း။ ကေလးမအတြက္ ပူပန္ေနရာမွ သက္လံုးပံုအတြက္ပါ ေသာကကူးသြားရသည္။<br />
ခုေခတ္မွာ တီဘီေရာဂါအတြက္ ေငြမကုန္ဘဲ ေဆးကုႏိုင္သည္ဆိုေပမဲ႔ ကူးစက္ႏုိင္သည့္အဆင္႔ရွိ ပိုးအေရအတြက္ ေတြ႔ထားရေသာ ေရာဂါရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သမီးေလးကို လက္ပြန္းတတီးေနေစဖို႔က...၊ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္လွပါသည္။<br />
သူမ အတ္ၱၾကီးလြန္းေနျပီလားဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးျပီး စိတ္ကိုျပင္ဖို႔ၾကိဳးစားလည္း မရပါ။ အကယ္၍ ေရာဂါပိုးရွိသူက ပံုပံုဆုိလွ်င္...၊ သမီးေလးအလြန္ခင္တြယ္သည့္ စုစုကို ကူးမည္စုိးကာ ျပန္လႊတ္ပါမည္လား။ အကယ္၍ စုစုသာ သမီးအရင္းဆုိလွ်င္ေရာ...၊ ပံုပံုေလးကို ကူးမည္စိုးကာ တျခားတစ္ေနရာကို ပို႔ထားရက္မည္လား။ <br />
ဟင္႔အင္း...။ <br />
ခုေခတ္ၾကီးမွာ ေဆးေတြက သိတ္အစြမ္းထက္ေနပါျပီ။ ေဆးေသာက္လုိက္လွ်င္ မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားမွာ..။ ျပီးေတာ႔ စုစုဆိုသည္က သမီးေလးသက္လံုးပံုကုိ ကယ္တင္ရာမွာ သူ႔အသက္ကိုပင္ မငဲ႔ခဲ႔သည့္ သာဓကရွိဖူးသူ။ ေက်းဇူးသိတတ္သူေလး။<br />
သူမတို႔လို လူၾကီးလူေကာင္းေတြက သူ႔ေက်းဇူးကုိ သည္ေလာက္ေတာင္ ျပန္မသိတတ္ႏုိင္လွ်င္ ရွက္စရာ..။ အေယာင္ေဆာင္ လူၾကီးလူေကာင္း အျဖစ္ သူမပံုရိပ္ကို သူမ မျမင္ခ်င္ပါ။ <br />
သူမအတ္ၱႏွင္႔ သူမအဇ္ၥ်တ္ၱ၊ တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လွ၏။ <br />
သို႔ေပမဲ႔ ရန္ကုန္အိမ္ဆိုသည္ကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး..။ ကေလးမေလးႏွင္႔ သမီးပံုပံုကို မည္သို႔ပင္ ခပ္ခြာခြာထားေစဦး။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရွဴသြင္းရွဴထုတ္ေနသည့္ ေလေတြကေရာေႏွာကာ ေရွာင္ႏိုင္မည္မထင္ပါ။ သည္ၾကားထဲ သမီးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းတတ္သည့္ ကေလးမအက်င္႔ကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား တားျမစ္ရဦးမည္။ သမီးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စုစု လံုး၀မထိရ။<br />
အရင္လို ျပင္ဆင္သယ္ယူေပးတာမ်ိဳးပင္ လုပ္ခြင္႔မရွိေတာ႔ပါ။ သယ္လာေနတုန္း ေခ်ာင္းဟန္႔မိတာ၊ ရွဴထုတ္လိုက္သည့္ေလေတြ အစားအေသာက္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမွာမ်ိဳး... လံုး၀မျဖစ္ပါ။<br />
အိမ္မွာ စုစုရွိေနျခင္းသည္ အႏ္ၲရာယ္ရွိေသာအရာတစ္ခုကို ေရွာင္ရွားေနရသကဲ႔သို႔ သမီးေလးပံုပံုကို ဟုိေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္ေနမိ၏။<br />
ဟုိ၊သည္အေတြးမ်ားႏွင္႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနစဥ္ ဖ်တ္ခနဲ အလင္းတစ္ခ်က္ နန္းျမေအးေခါင္းထဲတြင္ လက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမစိတ္ေအးသြားရေတာ႔သည္။ <br />
ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ အေျခအေနတစ္ခု သူမဖန္တီးယူႏုိင္ရမည္ေပါ႔။ <br />
ပံုပံုေလးကို ေက်ာင္းပို႔လိုက္ေတာ႔မည္။ သမီးေလးအသက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ျပီဆုိေတာ႔ လမ္းထိပ္က ပုဂ္ၢလိကေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ထားလိုက္လွ်င္ရေနျပီေလ။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ခ်ိန္ အလြန္ပင္ နည္းသြားလိမ္႔မည္မဟုတ္လား။<br />
သူမ၏ အစီအမံမ်ားကုိ မိဘႏွစ္ပါးက မကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း ဘ၀င္က်ပံုေတာ႔ သိတ္မေပၚပါ။ ၀င္မကန္႔ကြက္သည္ကေတာ႔ သူတို႔လည္း သမီးႏွင္႔စုစု သံေယာဇဥ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ထားရသည္ကိုး။ <br />
သို႔ေပမဲ႔ ေရာဂါရွိသူတစ္ေယာက္ကို သမီးေလးနားမွ ဖယ္ထုတ္ရမည္မွာ မိခင္တစ္ေယာက္၏တာ၀န္ဟု ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားျပီးေသာ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသေန၏။ သူကေတာ႔ အေ၀းေရာက္ေနသူမို႔ ကေလးမႏွင္႔ သမီးတို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို ၾကားသာၾကားဖူးသူေလ။ လက္ေတြ႔သိထားေသာ အဘိုး၊ အဘြားေတြထက္ေတာ႔ ပို၍လႈပ္ခတ္ေပလိမ္႔မည္။<br />
“ သမီးေလးက သိတ္ငယ္လြန္းေသးတယ္ နန္းရယ္။ ေရာဂါကူးသြားခဲ႔ရင္ ေဆးေသာက္ရတာကအစ ဒဏ္ပိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္...”<br />
“ ေလာေလာဆယ္ သမီးကိုစစ္ၾကည့္တာေတာ႔ ဘာသံသယမွမရွိဘူး ေမာင္။ မကူးစက္ေအာင္ေတာ႔ သတိထားရမွာေပါ႔ကြယ္..”<br />
ေျပာသာေျပာရေသာ္ျငား သူမလည္း ပူပန္မိသည္ပါပဲ။ <br />
သမီးက ႏုနယ္လွသည့္အရြယ္ေလး။ ၀၀တုတ္တုတ္၊ ထြားထြား က်ိဳင္းက်ိဳင္းဆုိလွ်င္လည္း ေတာ္ဦးမည္။ ခုေတာ႔ သမီးေလးက လူပံုကလည္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေသးေသးေလးဆိုေတာ႔...။ ကူးစက္သြားလွ်င္ေတာင္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး။<br />
သို႔ေပမဲ႔ စုစုၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း သနားစရာ၊ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ေလးႏွင္႔။ <br />
ေနမေကာင္းသည့္ရက္မ်ားမွာေတာင္ သူ႔ကို အသံုးမ၀င္ေတာ႔ဘူးဆိုကာ ျပန္ပို႔မည္စုိး၍ တားေနသည့္ၾကားမွ အလုပ္ေတြ ထလုပ္ေပးေနေသး၏။<br />
တီဘီကိုလည္း သူနားမလည္။ အဆုတ္ေရာဂါကိုလည္း သူမသိ။ ခံစားရသည့္ေ၀ဒနာကိုလည္း သူမျဖံဳ။ သူသိသည္က သူ႔ေဒၚၾကီးအိမ္ကို မျပန္လိုျခင္းသာ။ သူနားလည္ထားသည္က အိမ္ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္မေပးႏုိင္လွ်င္၊ ခုိး၀ွက္လိမ္ညာလွ်င္ ျပန္ပို႔မည္ဆုိသည္ကိုသာ။ သူအေလးထားသည္က သက္လံုးပံုေလးႏွင္႔ ေ၀းရမည္ကို စိုးရြံ႕သည္သာ....။<br />
xxxxxx <br />
<br />
နန္းျမေအး တိတ္တခိုးပူပန္ေနမိေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကို ဆိုက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ႔သည္ကေတာ႔ ေစာလြန္းေနသည္လား မေျပာတတ္။ <br />
တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ အသက္ပံု၍ ခ်စ္ရပါေသာသမီးေလး..။ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေလးမို႔ အဘြားကိုယ္တိုင္ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးထားေသာ သက္လံုးပံုေလး...။ အဖ်ားၾကီးျပီး ေဆးရံုတက္ရသည္အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္ကာ သမီးအေဖပါ နယ္မွအျမန္လိုက္လာရေတာ႔၏။<br />
တစ္ရာ႔သံုုး၊ တစ္ရာ႔ေလး... အဖ်ားက ခပ္တင္းတင္းႏွင္႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာသည္အထိ မက်ခဲ႔ပါ။ ပထမ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က အိမ္မွာသာ မိသားစုဆရာ၀န္ႏွင္႔ျပကာ ေဆးတိုက္ရံုျဖင္႔ အရင္လုိ ေပ်ာက္မည္လားဟု ထင္မိ၏။ သမီးကလည္း ကေလးပီပီ အဖ်ားဒဏ္ကိုမမႈ။ ေဆာ႔ကစားေနတုန္း၊ သြက္လက္ေနတုန္း။ <br />
ႏွစ္ရက္ေနလို႔မွ အဖ်ားမက်ဘဲ မ်က္ျဖဴလန္ကာ တက္သြားသည့္အခါမွာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုး ရင္ဘတ္ဖိကာ ေဆးရံုေျပးရေတာ႔သည္။ <br />
ပထမေတာ႔ ငွက္ဖ်ားလား၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးလား၊ သံသယမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ေသြးေတြ ေဖာက္စစ္ၾက၏။ သမီးကို ေစာင္႔ၾကည့္ရ၏။<br />
ေသြးတစ္ခါလာေဖာက္တုိင္း သမီးကေအာ္၊ အဘြားကငို၊ အေၾကာကလြဲႏွင္႔..။ သမီးေလးလက္မွ အပ္ႏွင္႔ပိုက္တန္းလန္းကိုလည္း မၾကည့္ရက္ႏိုင္။ ေသြးအေျဖ တစ္ခါထြက္လာတုိင္း ဘာေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေလမလဲလို႔ တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔၊ ဆရာ၀န္မ်ား ဆရာမမ်ားကို တက်ည္က်ည္လည္း ေမးမိရ၏။<br />
ေနာက္ဆံုုး... ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လက္ၵဏာမျပဘဲ တျဖည္းျဖည္း အဖ်ားျပန္က်သြားေတာ႔မွသာ အားလံုးရင္ထဲမွ အပူလံုးၾကီးလည္း က်သြားရေတာ႔သည္။<br />
ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္သည္ တစ္ကမ္ၻာမက ၾကာသည္ဟုထင္မိၾက၏။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား၊ ပူပန္ေသာကမ်ား၊ သနားစိတ္မ်ားႏွင္႔ အျပင္းထန္ အေလာင္ျမိဳုက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။ အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ပင္ပန္းရရွာေသာ သမီးေလးအတြက္ တစ္မိသားစုလံုး စကားပင္ဟဟ မေျပာႏုိင္ၾက။ ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္ၾကာျပီး အိမ္ျပန္ခါနီးခ်ိန္မွာေတာ႔ နဂိုကမွ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ႏုဖတ္ရသည့္သမီးေလးက ပိုးဟတ္ျဖဴေလးလို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔သာ က်န္ေတာ႔သည္။<br />
ဆရာ၀န္ကလည္း ကိုယ္ခံအားနည္းေနေသးသည့္ အခ်ိန္မို႔ ေဘးမွေရာဂါေတြ ၀င္မလာေစရန္ အထူးၾကပ္မတ္ ဂရုစိုက္ရမည့္အေၾကာင္း အေသအခ်ာမွာၾကားပါသည္။ ေက်ာင္းကိုလည္း မပို႔ရန္၊ ေရာဂါရွိသူမ်ားႏွင္႔လည္း မနီးစပ္ေစရန္၊ လူထူထပ္ေသာေနရာမ်ားသို႔ ေခၚမသြားေသးရန္၊ အေအးမမိေစရန္၊ အပူမရွပ္ေစရန္....။<br />
သမီးအတြက္ ပူပန္ရသည္ႏွင္႔၊ သမီးနားမွ တစ္ဖ၀ါးမခြာဘဲ အိမ္ေတာင္မျပန္ျဖစ္သည့္ႏွင္႔...၊ အရာရာကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမိေသာ နန္းျမေအးသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါမွ ကလယ္ကလယ္ မ်က္၀န္းေၾကာင္ေတာင္ေလးကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသြားေတာ႔၏။ <br />
“ ေမာင္ စုစုေရာ .... မေတြ႔ပါလား..”<br />
“ ၾကီးၾကီးဆီ ျပန္ပို႔ထားလုိက္တယ္ နန္းေရ။ သမီးေလး ေဆးရံုကဆင္းလာရင္ သူနဲ႔ အတူေနလို႔မွ မျဖစ္ေတာ႔တာ...။ <br />
ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ေလ။ ကိုယ္ခံအားနည္းေနခ်ိန္မွာ အျပင္ကေရာဂါေတြ ၀င္လြယ္တယ္တဲ႔...”<br />
ရုတ္တရက္ ဟာသြားေသာရင္ကုိ အေရးတယူမျပဳအားေသးဘဲ သမီးမ်ားၾကားသြားျပီး ဂ်ီက်လာမည္လား အကဲခတ္ရေသး၏။ သမီးက သူ႔အေဖစကားကို မၾကားလိုက္သည္လား။ သူ႔ဖာသာသူပင္ အႏိုင္ႏိုင္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲမခတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားခ်ိနဲ႔ ေနသည္လား။ ပိန္ကပ္ကပ္ခႏ္ၵာကိုယ္ေလးက ေပြ႕ခ်ီထားေသာ သူမရင္ခြင္တြင္းမွာ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းႏွင္႔ေမွးစင္းကာ ဖိုလႈိက္ေနေလသည္။<br />
သူမကလည္း သည္အေရးကိစ္ၥကို ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးမွ စဥ္းစားႏိုင္ပါမည္။ <br />
ေလာေလာဆယ္ သူမအေတြးထဲမွာ သမီးေလးသာၾကီးစိုးေန၏။ ပိန္ကပ္ေနေသာ ျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ သမီးငယ္ေလးအား ျပန္လည္ထူမတ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္အတြက္ သူမ အားစိုက္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။<br />
အတ္ၱက ျဖတ္ခ်လိုုက္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း...။<br />
အဆံုးသတ္ ျပတ္ေတာက္္သြားေတာ႔မည္လား မသိပါ။<br />
xxxxxx<br />
<br />
<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး<br />
ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၁၃ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-19426836066151038612013-10-22T22:23:00.003-07:002013-10-22T22:23:40.910-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbKaP6D137KmQcCEaFAXp7yf_A-QiWNbft8-m61IfG-3hl3RUSqbuQWXr0gdKvol9UHKBh8BolJqUPSqNy-nlq56zR1yXXvpqehVhCqo5QhpxdTrwb5AE7n1AXbidmIPjAVdMaVZMvr0M/s1600/1237174_382602485199507_1336092812_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbKaP6D137KmQcCEaFAXp7yf_A-QiWNbft8-m61IfG-3hl3RUSqbuQWXr0gdKvol9UHKBh8BolJqUPSqNy-nlq56zR1yXXvpqehVhCqo5QhpxdTrwb5AE7n1AXbidmIPjAVdMaVZMvr0M/s320/1237174_382602485199507_1336092812_n.jpg" width="228" /></a></div>
<br />
<br />
ဒီေန႔... သူ ဘာျဖစ္ေနသလဲ မသိပါ။ <br /> ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင္႔ သက္ျပင္းေတြကိုသာ အေၾကာင္းမဲ႔ ရိႈက္ငင္မႈတ္ထုတ္ေနမိသည္။ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ ပစ္ၥဳပ္ၸါန္ႏွင္႔လြတ္ကင္းကာ ဦးတည္ရာမဲ႔ေနသလုိ ခံစားေနရ၏။<br />ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ကင္းမဲ႔ေနသလို...။ ဆႏ္ၵမ်ားကလည္း ခမ္းေျခာက္ေနသလို...။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွလည္း ထြက္ေျပးခ်င္သလို...။<br /> ထိုစဥ္ခဏ... ရုတ္တရက္ ၾကဲပက္လုိက္သလုိ ျဖာက်လာေသာ မုိးမႈန္ေလးမ်ားႏွင္႔အတူ အျဖဴအစိမ္းေလးမ်ား လမ္းေပၚသို႔ စီးဆင္းလာပံုမွာ သတိလက္လြတ္ေငးေနမိေသာ သူ၏စိတ္ကို ေလအဟုန္စီးေစလိုက္သလို ျငိမ္႔ကနဲ၊သိမ္႔ကနဲ သိမ္းၾကံဳးဆြဲငင္သြားေလသည္။<br /> အျဖဴအစိမ္း အေရာင္တြဲက သူ႔ကုိ ေတာက္ပစြာ ညႇိဳ႕ငင္၏။<br /> ေအးျမသည့္ မိုးမႈန္မ်ားက သူ႔ကို အတိတ္သို႔ ႏူးညံ့စြာ ဆြဲေခၚေန၏။<br /> သူ၏စိတ္သည္လည္း ပုထုစဥ္ပီသစြာ လက္ရွိအေျခအေနကို ေမ႔ေလ်ာ႔လုိသည့္ဆႏ္ၵျဖင္႔ တေျဖးေျဖး... ပစ္ၥဳပ္ၸါန္ကမ္းမွ ခြာေလေတာ႔၏။<br /> xxxxxx<br /> မိုးဥတု၏တစ္ေန႔မွာပင္ မိုးကို သူ စေတြ႕ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။<br /> “ ေဟ႔ေကာင္ အဲဒါ မင္းလုိပဲ တုိ႔ေက်ာင္းကို ဒီႏွစ္မွေျပာင္းလာတဲ႔ ဇြန္မိုးပြင္႔ တဲ႔ကြ။ <br />ဒါေပမဲ႔ သူက ေက်ာင္းသူအသစ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ မႏွစ္ကကိုးတန္းတစ္ႏွစ္ပဲ ရန္ကုန္ လသာ(၂)မွာ ေဘာ္ဒါသြားေနခဲ႔ျပီး ဒီႏွစ္ျပန္လာတာ။ စာလည္းေတာ္တယ္ ေဟ႔ေကာင္။ တုိ႔ေက်ာင္းမွာေတာ႔ သူလည္းတစ္ပါးပဲ။ ဆရာ၀န္သမီးတဲ႔ကြ။ မာနကခပ္ၾကီးၾကီးရယ္...”<br /> စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ထူးဆန္းမႈကို သူ ခံစားမိ၏။ <br /> သူမ မႈန္ေနေအာင္မလွပါ။ သို႔ေပမဲ႔ သူ႕ရင္ေတြခုန္ေနသည္။ <br />သူမက သူ႔ကိုမၾကည့္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း မၾကည့္။ သူတုိ႔အတန္းေရွ႕မွ ေခါင္းေလးခပ္ေမာ႔ေမာ႔ျဖင္႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြား၏။<br /> ဆံပင္က တိုကပ္ေနသည္မွာ သူတုိ႔ေယာက်ာ္းေလးေတြ နီးပါးပင္။ မ်က္ရစ္မပါေသာ မ်က္လံုးေလးႏွင္႔ သူမသူငယ္ခ်င္းကုိ မ်က္လံုးေလးျပဴးျပဴးျပီး စကားေျပာသြားသည္မွာ ခ်စ္စရာ။<br /> တကယ္ေတာ႔ သူမႏွင္႔အတူပါလာေသာ ေကာင္မေလး၏အၾကည့္ေတြက သူ႔မ်က္ႏွာဆီ တရစ္၀ဲ၀ဲရွိေနေသာလည္း သူမကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ အလြန္နာမည္ၾကီးေနသည့္ သူ႔ကို မသိသလိုပါလား။<br /> “ ေမစပယ္ကေတာ႔ မင္းကိုလာၾကည့္တာျဖစ္မယ္ကြ။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔အေဖာ္ပါလာတဲ႔ မိုးပြင္႔ကျဖင္႔ မင္႔မ်ား မရွိသလိုပါပဲကြာ။ သိပံုလည္းမရပါဘူး။ မ်က္လံုးေတာင္ ေ၀႔ၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။ ခု သူနဲ႔စကားေျပာသြားတာက စာေတာ္အုပ္စုထဲက ေကာင္မေလးေတြေလ။ သူက ဟိုးတုန္းကတည္းက ဒီအုပ္စုနဲ႔အတူ ေအခန္းမွာေနေနက်။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ ေက်ာ္ငးသူသစ္ျပန္ျဖစ္ျပီး အသစ္ေတြထားတဲ႔အခန္းထဲ ေရာက္သြားတာေနမွာ...”<br /> ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းက သူလည္း မေမးဘဲႏွင္႔ အခမဲ႔ေၾကာ္ျငာ၀င္ေနေလ၏။ <br /> ခု သူေနသည့္ေက်ာင္းက စာေတာ္သူေတြ (အဆင္႔တစ္မွ တစ္ဆယ္ထိ)ကို ေအခန္းမွာစုထားျပီး ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို စီခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားႏွင္႔အတူ ေရာေႏွာထားေလ႔ရွိ၏။ ခၽြင္းခ်က္အျဖစ္ သူတစ္ေယာက္သာ ေက်ာင္းသားသစ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာ သူ႔ဘၾကီးက ပညာေရးမွဴးျဖစ္ေန၍ အေတာ္ခန္းမွာ ထည့္ေပးလိုက္ပံုရသည္။<br /> ႏို႔မုိ႔ဆို သူမႏွင္႔သူ အတန္းတူေပဦးမည္။ တစ္တန္းထဲသာဆုိ သူမ၏ မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင္႔ စကားေျပာဟန္ကုိ မၾကာခဏ ျမင္ခြင္႔ရႏိုင္မည္။ သူ႔အား မျမင္သလို ေ၀႔၍ပင္မၾကည့္ေသာ သူမကုိ အသာခိုးကာ ေငးလို႔ရဦးမည္။ သူမ၏ ခပ္တည္တည္ ခပ္ေမာ႔ေမာ႔ မ်က္ႏွာေပးေလးကုိ သူ သေဘာက်ေနျပီ။<br /> ထိုခဏ၌ သူသည္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာ ဘၾကီးကိုပင္ ျငိဳျငင္ခ်င္သလိုျဖစ္လာ၏။<br /> ငယ္စဥ္ကတည္းက မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ တစ္ခါဖူးမွ် မလႈပ္ရွားတတ္ေသာ သူ႔စိတ္သည္ အံ႔ၾသခ်င္စရာေကာင္းစြာ အေတြးမ်ားဆန္းသစ္စျပဳေလလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ မလံုမလဲစိတ္ႏွင္႔ ေခါင္းကိုသာ ခါယမ္းမိေလေတာ႔သည္။<br /> xxxxxx<br /> မထင္မွတ္ဘဲ ပါးခ်ိဳင္႔ေလးတစ္ဖက္ကုိ ျမင္လုိက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ထဲ၌ ပန္းတစ္ခင္းလံုး ပြင္႔ႏွင္႔ေနသည္မွာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚၾကီးပင္ က်ယ္ျပန္႔ေနျပီမွန္း သိလုိက္ရ၏။ <br /> အဲသည္ေန႔မနက္က ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထုိးျပီးကာစ...။<br />ပထမဦးဆံုး စာသင္ခ်ိန္အစမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင္႔အတူ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေလးက သည္တစ္ခါေတာ႔ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးလြယ္လ်က္ သူတုိ႔အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ႔၏။<br /> အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား တစ္ျခမ္းစီခြဲထုိင္ၾကရာ စာေတာ္သည့္အုပ္စုမွ မိန္းကေလး ေျခာက္ေယာက္ကို သူတို႔ေယာက်ာ္းေလးခံုတန္း၏ ေရွ႕ဆံုးခံုတြင္ အတန္းပိုင္က ေနရာေပးထားေလသည္။ ဆရာမက သူမကိုလည္း ထိုိခံုမွာပင္ ၀င္ထိုင္ေစေလလွ်င္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္ ေက်ာင္းသူေျခာက္ေယာက္၏အလယ္၌ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူမကို ေနရာေပးၾကေလ၏။<br /> သူမက တျခားေက်ာင္းသူေတြလို အကၤ်ီျဖဴကို ဒီဇုိင္းဆန္းဆန္းခ်ဳပ္မထားဘဲ ရင္ဖံုးခါးတို လက္ေထာက္ေလးျဖင္႔ ရိုးရုိးယဥ္ယဥ္ေလး၀တ္ထားရာ ပံုစံအစံုခ်ဳပ္၀တ္ေလ႔ရွိေသာ သည္လုိနယ္ျမိဳ႕ေက်ာင္းေလးမွာ တမူထူးျခားေနေပလိမ္႔မည္။<br /> သူ႔အတြက္ကေတာ႔ အျခားသူမ်ားႏွင္႔ ပိုလို႔ကြဲျပားစရာ၊ သတိထားမိစရာ ေပၚလြင္သည္က သူမအလွ၊ သူမအဆင္အျပင္ေၾကာင္႔ မဟုတ္။ သူမထက္ ေခ်ာေသာလွေသာ မိန္းကေလးမ်ားစြာ သူေတြ႕ဖူးခဲ႔ျပီး သူေရွ႕မွာ မူရာမာယာမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ညိဳျမလုပ္တာလည္း ၾကံဳဖူးခဲ႔ျပီ။ သူေနထုိင္ခဲ႔ရာ မန္းေျမမွာ သူက ေယာက္်ားေလးေက်ာင္းတြင္ ေနသည္ဆုိေသာ္လည္း သူ႔ညီမေနသည့္ မိန္းကေလးေက်ာင္းက ရင္ဖံုးျဖဴႏွင္႔ထမီစိမ္းကို ေက်ာင္း၀တ္စံုသတ္မွတ္ထားသည့္ စံျပေက်ာင္း..။<br /> တကယ္တမ္း သူမက သူ႔အတြက္ အမ်ားႏွင္႔အတူ ထူးျခားေနသည္မွာ....<br /> “ မင္းဇံေက်ာ္ဆုိရင္ ေကာင္မေလးတုိင္း အိေျႏမရ ရွိတ္ၾကတာခ်ည္းဆိုေပမဲ႔ ဇြန္မိုးပြင္႔ကေတာ႔ ခပ္တည္တည္ပဲဗ်။ <br />ကိုယ္ေတာ႔ သူ႔ကိုခုိက္သြားျပီ ေမာင္...” <br /> ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း ေျပာလည္းေျပာစရာပင္။ သူ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာျပီးေနာက္ စြံလုိက္ပံုက ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္အထိ အတန္းေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ မိန္းကေလးေတြ ေကာ္ရစ္တာျပည့္ေနတတ္ျခင္းျဖစ္၏။ <br /> ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူကလည္း ထုိတစ္ေလာက နာမည္ၾကီးလာသည့္ တက္သစ္စမင္းသားႏွင္႔မွ အေတာ႔္ကိုသြားဆင္ေနသည္ဆိုလား။<br /> ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ မင္းသားကို အားေပးၾကမ္းပံုက သူေတာင္ မင္းဇံေက်ာ္နာမည္ေပ်ာက္ကာ မင္းသားနာမည္ကိုသာ အလြယ္အေခၚခံရသည္အထိ။ <br /> သည္ေလာက္ သည္းသည္းလႈပ္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားထဲ သူမ မပါျခင္းမွာ သူမက ထုိမင္းသားကို မၾကိဳက္သူမုိ႔မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု သူေတြးေနမိေလသည္။<br /> xxxxxx<br /> “ မင္းသား.. မင္းသား..” “ လိုက္... လိုက္...” ဆိုသည့္ စီစီညံညံအသံေတြေၾကာင္႔ လန္႔ဖ်ပ္ကာ စာအုပ္ဘီရိုတစ္ခုေနာက္ သူ ၀င္ပုန္းေနေတာ႔ ဆုိင္ရွင္ကပင္ တအံ႔တၾသႏွင္႔... “ မင္းက စြံလွခ်ည္လားကြ...” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ဆုိေလ၏။<br /> “ ဟားဟား.. ဒီေကာင္းက ကံေကာင္းတာပါဗ်ာ။ ဒီမင္းသား နာမည္တက္ခ်ိန္နဲ႔ သြားတုိးလုိ႔ပါ။ ႏို႔မုိ႔ဆို ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး....”<br /> သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လက္ေမာင္းကို ခပ္ဖြဖြထုိးရင္း ခ်စ္စႏိုးစေနာက္ေနေသာ္လည္း သူကျဖင္႔ တကယ္႔ကို ေခၽြးပ်ံေနသည္ပါ။<br /> ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင္႔ မိန္းကေလးအုပ္စု သူရွိေနသည့္စတိုးဆုိင္ကို မ်က္ေစ႔ေမွာက္ကာ ေက်ာ္သြားမွ သူတုိ႔တေတြ ဆိုင္ေရွ႕မွ စက္ဘီးစီးကာ ထြက္လာခဲ႔ရ၏။ <br /> “ ၾကံဳ.. မၾကံဳဖူးေပါင္ဟယ္။ သူက ဘာမုိ႔လုိ႔ မိႏိုင္တုိ႔က ဒီေလာက္အသည္းအသန္ ထလိုက္ရတာလဲ။ <br />ငါ႔မွာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ အလန္႔တၾကားမုိ႔သာ ထထြက္လာမိတာ။ မွာထားတဲ႔အေၾကာ္ေတာင္ မယူရေသးဘူး။ <br />ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။ ရွက္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ေကာင္ေးလတစ္ေယာက္ေနာက္ကို ေကာင္မေလးတစ္သိုက္က တရုန္းရုန္းလုိက္ေနတာမ်ား ေျပာရင္ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။ ေခတ္ေျပာင္းျပန္ၾကီး...။ ဟင္း...”<br /> “ ဘုရားေရ... အမေလး သူတို႔လိုက္တဲ႔သူက ငါတုိ႔ေနာက္ေရာက္ေနပါလား..ဟဲ႔ ေမစပယ္.. ငါ ေသခ်င္တယ္ေနာ္... ရွက္လိုက္တာ... ရွက္လုိက္တာ.. ျမန္ျမန္နင္း... ျမန္ျမန္နင္း....”<br /> ပထမေတာ႔ ခပ္ရွရွအသံေလးက နားေထာင္ေကာင္းသည္မုိ႔ အာရံုစိုက္မိျခင္း...။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကိုေျပာေနတာပါလားလို႔ အံ႔ၾသျခင္း...။ ျပီးမွ ျဖတ္ကနဲ လွည့္အၾကည့္..၊ မ်က္လံုးခ်င္းအဆံု..၊ အံ႔ၾသရွက္လန္႔သြားသည့္ ပန္းသီးနီနီလို သူမမ်က္ႏွာ...။<br /> စက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာမွ သူမက ေရွ႕မွစက္ဘီးနင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမခါးကိုဖက္ရင္း မ်က္ႏွာကိုကြယ္ကာ ဖြက္ထားသည္မွာ ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္မလာေတာ႔။<br /> “ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာကြာ..”<br /> “ ဘာလဲ ေဟ႔ေကာင္။ မင္းခုိက္ေနျပီလား...”<br /> သူငယ္ခ်င္း၏အေမးကို သူ မဆုိင္းမတြေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္မွာ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေသသည့္တုိင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တမရႏုိင္ဟုပင္ သူယံုၾကည္ခဲ႔မိ၏။<br /> “ ဒါျဖင္႔ မင္းလုိက္မယ္ေပါ႔...”<br /> “ အင္း...”<br /> သူငယ္ခ်င္း၏ ေနာက္ထပ္အေမးကိုလည္း သူ ရဲရင္႔လိုက္ျပန္သည္။<br /> “ တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္ကြ။ သူက စာၾကမ္းပိုးဆုိေတာ႔ ရည္းစားထားပါ႔မလား။ မေသခ်ာဘူးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းေနတဲ႔ၾကားက မင္းေရြးလိုက္တဲ႔သူက မင္႔ျပန္မၾကိဳက္ရင္ အလကားေအာက္ေနဦးမယ္။ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ဟားမယ္။ မင္းကိုမုန္းေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေကာင္ေတြလည္း ၀မ္းသာမယ္။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း အရင္ တီးေခါက္ၾကည့္ပါဦး..”<br /> “ အခ်စ္မွာ ေအာက္တယ္ မရွိပါဘူးကြာ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ေသခ်ာဖို႔သာ အဓိကပါ။ သူျပန္ၾကိဳက္မၾကိဳက္က သူ႔ကိစ္ၥ။ ငါ႔စိတ္ထဲ သူဟာ ငါ႔ဖူးစာရွင္လုိ႔ ေသခ်ာေနတာက ငါ႔ကိစ္ၥ...”<br /> သည္လုိ သူ ေသခ်ာစြာေျပာရဲသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းမသိေသးသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို သူ ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားလို႔မွန္းေတာ႔ သူ မေျပာျဖစ္ခဲ႔။ သူ႔ႏွလံုးသားထဲတြင္ေတာ႔ ေရွ႕ဆံုးခံုတန္းမွ ဖြင္႔ထားေသာ ကြန္ပါဗူးအဖံုး ေျပာင္လက္လက္ေလးထဲကေန ခိုးခိုးၾကည့္ေနတတ္သည့္ ခပ္တည္တည္၊ခပ္စူးစူး မ်က္၀န္းေလးမ်ားကို ဘယ္ေတာ႔မွေမ႔မည္ မဟုတ္ပါ။<br /> xxxxxx<br /> “ ဟိတ္.. ဘယ္ေကာင္မေလးကို ခိုးၾကည့္ေနတာလဲေဖေဖ။ ေမေမနဲ႔တိုင္လိုက္ရမလား...”<br /> ရုတ္တရက္ အနားကပ္ကာ ေအာ္လိုက္ေသာ သမီးအသံေၾကာင္႔ တကယ္ပင္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ တုန္သြားေသာသူ႔ကိုၾကည့္ျပီး သမီးက တဟားဟား ရယ္ေန၏။<br /> သည္ေတာ႔မွ သမီးကို ေက်ာင္းလာၾကိဳေနျခင္းပဲဟု ေက်ာင္းေရွ႕မွ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြျမင္ျပီး အေတြးလြန္ေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ သတိ၀င္ေတာ႔သည္။<br /> “ ေဖေဖ... ဒီမွာ သမီးကြန္ပါဗူးေလး အဖံုးျပဳတ္သြားလို႔..။ သူငယ္ခ်င္းက သမီးကြန္ပါဗူးအဖံုးဖြင္႔ထားတုန္း အတင္းလုျပီး မွန္လုပ္ၾကည့္တာ..။ ဆြဲရင္းလုရင္းကေန အဖုံးျပဳတ္သြားတာ...။ သူက ျပန္ေလ်ာ္ေပးမယ္တဲ႔...”<br /> “ ေအာ္.. သမီးရယ္ မေလ်ာ္ခိုင္းပါနဲ႔။ ျပန္တပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖလုပ္ေပးမွာေပါ႔။ ေပး ေပး...”<br /> <br /><br /> သူလွမ္းယူလိုက္ေသာ သမီးလက္ထဲမွ ကြန္ပါဗူးအဖံုး ေျပာင္လက္လက္ေလးက သူကို ေလွာင္ေနသလုိလို...။ <br /> “ ေမာင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မိုးကို မေျပာဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ...။ မုိးက ေမာင္႔အခ်စ္ကုိ မယံုဘဲကိုး။ မုိးကို ေမာင္႔ေနာက္လိုက္တဲ႔ ေကာင္မေလးအုပ္စုထဲကလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေမာင္ အထင္မေသးဖူးသလုိ၊ လြယ္လြယ္ရလုိ႔ ဆြတ္ခဲ႔တဲ႔ အလုိက္သင္႔ပန္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ မိုးတည္ၾကည္တာ၊ တျခားမိန္းကေလးေတြလို မလႈပ္ခတ္တာကိုပဲ ေမာင္က ၾကိဳက္ခဲ႔တာ။ မိုးေမးလြန္းလို႔သာ ကြန္ပါဗူးထဲက မုိးအၾကည့္သူခိုးေလးေတြ ေမာင္သိတယ္လို႔ ေျပာျပမိတာ။ ဒါ မုိးကိုႏွိမ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ <br /> ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို ခိုးၾကည့္တာ။ မိုးကို တစ္ခါမွ မကဲ႔ရဲ႕ခဲ႔ပါဘူး။ ေမာင္လည္းၾကည့္တာပဲ။ မိုးရဲ႕ေနာက္ကေန တစ္ေနကုန္ တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ေနတာ။ ေမာင္က မုိး ေမာင္တုိ႔အခန္းထဲ ေျပာင္းမလာခင္ကတည္းက အခန္းေရွ႕ကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လာကတည္းက စၾကိဳက္သြားတာ။ ေမာင္ကေတာင္ မုိးထက္ ပိုေစာေသးတယ္ မုိးကိုခ်စ္ေနတာ...”<br /> “ အုိ... ဒါေၾကာင္႔လည္း အခန္းေရွ႕ ပထမအၾကိမ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေဖာ္လုိက္လာကတည္းက ေမာင္႔ကို မုိးမၾကည့္တာ။ သူ႔ကိုယ္သူမ်ား ေကာင္မေလးတုိင္း ၾကိဳက္လိမ္႔မယ္ထင္ျပီး ဘ၀င္ျမင္႔ေနတဲ႔လူမ်ိဳးကို မုန္းတာအရမ္းပဲ သိလား...”<br /> “ ေဟာဗ်ာ.. ဒါျဖင္႔ ေမာင္႔ကို ဘာလုိ႔လက္ခံခဲ႔ေသးလဲ...”<br /> “ ဟင္း... သူက ညႇိဳ႕မ်က္လံုးၾကီးေတြနဲ႔ လူကို စိုက္စိုက္ၾကည့္ျပီး ခ်စ္ေအာင္လုပ္တာကိုး...။ သိတ္မုန္းတာပဲ.. ဟြန္း...”<br /> “ ဟားဟားဟား...”<br /> ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဒီဘူတာပဲဆုိက္ေသာ သူမစကားေၾကာင္႔ ေအာ္ရယ္ရင္း သူမမ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးလိုက္မိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မြန္းၾကပ္ေနတုန္းပင္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူသက္တမ္းခုနစ္ႏွစ္အတြင္းမွာလည္း မိုး၏ ထိုသိမ္ငယ္စိတ္က မၾကာခဏေပါက္ကြဲေစေသာ ဗံုးတစ္လံုးပမာ။<br /> သူမက သူ႔ေလာက္မေခ်ာေၾကာင္း၊ သူ႔ေလာက္ နာမည္မၾကီးေၾကာင္း၊ သူမက စလုိက္တယ္ထင္ျပီး သူက အလုိက္သင္႔ ပါလာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမကို သူမခ်စ္သေလာက္မခ်စ္ေၾကာင္း၊ တန္ဖိုးမထားေၾကာင္း၊ သူမကစခ်စ္တယ္ထင္ျပီး သနားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လိုက္မိတာကို သူ႔ေနာက္လုိက္တယ္ဆိုျပီး အထင္ေသးရင္ျဖင္႔ လံုး၀လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း....။ သူမ၏ အားငယ္စိတ္က မာနအျဖစ္ရုန္းႂကြလာကာ၊ အေမာက္တေထာင္ေထာင္၊ ရန္လိုစိတ္တရွဴးရွဴးျဖင္႔ မၾကာခဏ ျပႆနာလုပ္ေလေတာ႔၏။<br /> အဆံုးသတ္တြင္ေတာ႔ သူက ေခ်ာ႔ေမာ႔ကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးရသူ..။ သူမက ႏႈတ္ခမ္းစူကာ တရွံဳ႕ရွံဳ႕၀မ္းနည္းမဆံုးသူ...။<br /> ခုဆုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀တစ္သက္စာ ခ်စ္ပႏ္ၷက္ရုိက္ျပီးသည့္တုိင္ေအာင္လည္း သည္ျပႆနာက မရုိးႏုိင္ေသး။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ျပီဆို အစဆြဲထုတ္လာကာ တဂ်ီဂ်ီတေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ တရွံဳ႕ရံွဳ႕ႏွင္႔ သူမက ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ျမဲ။ သူကလည္း မြန္းၾကပ္ေပမယ္႔ အေလွ်ာ႔ေပးကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးသူ ျဖစ္ရျမဲ။<br /> ပိုဆုိးသည္က အသက္ၾကီးလာေလ ဘယ္မိန္းမႏွင္႔မွ စိတ္မခ်ႏုိင္ေတာ႔ျခင္းပင္။ ဘယ္ေလာက္ရုပ္ဆုိးသည့္ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ သူႏွင္႔မွ စကားေလးနည္းနည္း အေပးအယူတည့္မိသည္ႏွင္႔ ကိြဳင္ရွာေလေတာ႔၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မသိမသာဆုိေသာ္လည္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစ္ၥေတြမွာ တစ္ဖက္လူက အကင္းပါးသူျဖစ္လွ်င္ အလြန္မ်က္ႏွာပူစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ၾကံဳရသည္။<br /> သူမေၾကာင္႔ သူ႔အလုပ္မ်ားလည္း မၾကာခဏ အထစ္အေငါ႔ျဖစ္ရေပါင္းမ်ားျပီ။ သူက လူတကာႏွင္႔ဆက္ဆံေနရသည့္ က်ဴရွင္ဆရာ။ တပည့္မေတြႏွင္႔လည္း သင္ၾကားေရးမွာ ဘယ္လုိမွ ကင္းလို႔ရသည္မဟုတ္။ <br /> သူမက မ်က္ေမွာင္တၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ႏွင္႔ သူ႔ကို အရိပ္ၾကည့္ေနသမွ်၊ ကိြဳင္လုိက္ရွာေနသမွ်၊ သူ႔မွာ စာသင္ရတာပင္ စိတ္မေျဖာင္႔ႏုိင္။<br /> ခုမနက္လည္း က်ဴရွင္လာအပ္သည့္ တပည့္သစ္၏အေမက အာ၀ဇ္ၹန္းရႊင္လြန္းသည္ဆိုကာ တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနသည္ႏွင္႔ သူ႔စိတ္ မြန္းၾကပ္လာကာ နားညည္းသက္သာရန္ သမီးေက်ာင္းၾကိဳဖို႔ အေစာၾကီးထြက္လာမိျခင္းျဖစ္၏။<br /> ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အခ်စ္ကို တျမတ္တႏုိးရင္ခုန္ခဲ႔မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔လည္း အခ်စ္ဟာ မီးလိုပူလွခ်ည့္ဟု ျငီးျငဴခ်င္ေပမဲ႔လည္း ပိုးဖလံမ်ိဳးမို႔ မီးကိုတုိး၀င္ခဲ႔မိေသးသည္ပဲ။<br /> ကိုယ္တုိင္ မီးထဲမွာ ေလာင္ကၽြမ္းရသည့္အခါမွာေတာ႔ ရုန္းထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားမိျမဲ...။ သို႔ေပမဲ႔....<br /> “ ဟယ္.. ၾကည့္စမ္း ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ မုိးဖြဲထဲမွာ ဒီအတိုင္းျပန္လာၾကျပီ။ ထင္သားပဲ။ <br />ေမာင္က ထီးယူသြားမွာမဟုတ္ဘူး လို႔..။ သမီးကလည္း ထီးအျမဲေမ႔တဲ႔သူ။ ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ လုိက္လည္းလုိက္ပါတယ္။ <br /> လာ လာ.. ျမန္ျမန္ေလး အ၀တ္လဲ။ မုိး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေခါင္းေတြေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေပးမယ္။ ျပီးရင္ မုိးမိလာမဲ႔ သူေတြအတြက္ ေကာ္ဖီပူပူေလးေသာက္ရေအာင္ အဆင္သင္႔ေဖ်ာ္ထားတယ္။ ေမာင္ၾကိဳက္တဲ႔ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးပါ ေၾကာ္ေပးထားတယ္။ စားမယ္မဟုတ္လား ေမာင္...”<br /> “ အင္း ေကာင္းတာေပါ႔မုိးရယ္။ ပူလြန္းလို႔ မိုးေရထဲထြက္မိတာ...။ ခု အေအးပတ္မွာစိုးေတာ႔လည္း အပူျပန္ေသာက္ရမွာေပါ႔။ ဒါမွ အပူအေအးမွ်သြားမွာ...”<br /> အေတြး လက္စမသတ္ေသးေသာ သူက ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕စိတ္ျဖင္႔ တမင္တကာ ေစာင္းေျပာလိုက္မိေသာ္လည္း သူမက သတိထားမိပံုမေပၚ။ တဘက္တစ္ထည္ကို သယ္ေဆာင္ကာ ဆင္မယဥ္သာေျခလွမ္းမ်ားျဖင္႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ ေလွ်ာက္လာေလ၏။<br /> ထို႔ေနာက္ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကထက္ သံုးေလးဆမွ်ရွိေသာခႏ္ၶာကိုယ္မွ လက္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးတစ္စံုသည္ ဆိုးေဆးမ်ားႏွင္႔ ဓာတ္မတည့္သျဖင္႔ တစ္ေခါင္းလံုးနီးပါး ျဖဴေဖြးေနေသာ ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ားအား တယုတယ ပြတ္သုတ္ေပးေနေတာ႔သည္။<br /> အခ်စ္သည္ ပူေလာင္သည္ဆိုေသာ္လည္း....<br /> တစ္ခါတစ္ရံ၌ ခၽြင္းခ်က္ေတာ႔ ရွိစျမဲ....။<br /> xxxxxx<br />ေ၀ ၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊<br />
September, 2013<br />
Fashion Image Magazine<br /><br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-78404567472253238602013-09-17T09:32:00.001-07:002013-09-17T09:35:01.101-07:00ျမင္ကြင္း၏ အလြန္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIHcwa4-gKpGECq6BwGIo68XzNBWKg4KZLusEptQ-fXJfMPEERgfGiPlaroa8UZIUendNN-LKyp6fTgn58jEgBg1Gj6uuehPEH7W5R5lW4Nnbcq6jiVuoxqv0grsn7CH4hdMXa_Ix4jno/s1600/148529_383829475032302_617379677_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIHcwa4-gKpGECq6BwGIo68XzNBWKg4KZLusEptQ-fXJfMPEERgfGiPlaroa8UZIUendNN-LKyp6fTgn58jEgBg1Gj6uuehPEH7W5R5lW4Nnbcq6jiVuoxqv0grsn7CH4hdMXa_Ix4jno/s320/148529_383829475032302_617379677_n.jpg" width="233" /></a></div>
<br />
<br />
ဒီေန႔ အိမ္ကလူၾကီး ၾကည့္ရတာ ဂဏာကိုမျငိမ္ဘူးလို႔ ေဒၚသစ္ ခံစားမိေနတယ္။
ျပတင္းေပါက္က တရုပ္ကပ္မွန္ေတြကို ဟလိုက္စိလိုက္နဲ႔ အျပင္ကို
ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ရွိေနျပီလဲ။ ခဏေန သူထုိင္ေနက်
ဒရင္းဘက္ေလးမွာ လာလွဲေနလိုက္၊ ခဏေန ျပတင္းေပါက္နား ထသြားလိုက္၊
တရုပ္ကပ္မွန္ကို ဟလိုက္၊ လည္ဆန္႔ျပီး အျပင္ကို ေခ်ာင္းလိုက္၊ မွန္ကို
အသာေလးျပန္ေစ႔လိုက္၊ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ဒရင္းဘက္ဆီ
ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ဒရင္းဘက္ေပၚ ခဏလွဲလိုက္။<br />
အဲလိုနဲ႔ သံသရာအျပန္ျပန္ လည္ေနေတာ႔တာပဲ။<br />
ေဒၚသစ္က မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း ဧည့္ခန္းထဲ၀င္မၾကည့္ေပမဲ႔ သူ႔ကို မ်က္ေစ႔ေထာင္႔ကေန ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျမင္ေနရတယ္။ ျမင္တယ္ဆုိတာထက္ စိတ္နဲ႔ အလုိလိုသိေနတာဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ ေပါင္းလာတဲ႔ႏွစ္ကပဲ ေရႊရတုေက်ာ္ခဲ႔ျပီဆုိေတာ႔ ဘယ္အရိပ္ျမင္ရင္ ဘယ္ပံုဆင္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ မသိဘဲေရာေနမလား။<br />
ဒါ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခ်ာင္းေနတာ။ စိတ္ထဲကေန အၾကံတစ္ခုခုထုတ္ေနတာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မသိမျမင္ေစခ်င္လို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးလုပ္ေနတာ။ တစ္စံုတရာလႈပ္ရွားဖို႔အတြက္ ခိုးေခ်ာင္ခိုး၀ွက္ေစာင္႔ေနတာ။ ေဒၚသစ္ သိတာေပါ႔။<br />
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးဆုိရင္ သူကလည္း ေဒၚသစ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ အသိေပးတုိင္ပင္ေလ႔မရွိဘူး။ ၾကိတ္ၾကံတာ။ ေဒၚသစ္ကလည္း ေနာေၾကေနျပီ။ ဘာျဖစ္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးေနရတဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ခုလိုပဲ။<br />
ဒါေပမဲ႔ ပရိသတ္ကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိရွာပါဘူး။ သူရယ္ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ခဲ႔တဲ႔ အစည္းေျပမိသားစုထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ထာ၀ရပရိသတ္က ေဒၚသစ္တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမ်ားရွိေသးလို႔လဲ။<br />
xxxxxx<br />
(၁)<br />
“ ကေလးေလးကကြာ တို႔ေျမးေလာက္ပဲ ရွိလိမ္႔ဦးမယ္။ ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ေနပူက်ဲက်ဲၾကီးထဲ ေနာက္ထပ္ ေခၚမလာပါနဲ႔ေတာ႔လို႔ ကတိေတာင္းလုိက္ရတယ္။<br />
သူကလည္း ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဒီဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ကိုမျမင္ေစရဘူးလုိ႔ေတာ႔ ေျပာရွာသား။ သနားပါတယ္ကြာ...”<br />
ဦးခ်စ္စကားကို ေဒၚသစ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ အင္း လိုက္ေနေပမယ္႔ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ႔ ေအာက္ဖက္ကို ခပ္ေကြးေကြးရယ္။<br />
ဒီလူၾကီးကိုက အမွတ္မရွိတာပါ။ ဒါနဲ႔ဆို ဘယ္ႏွခါရွိျပီလဲ။ ျပီးရင္ သူပဲ စိတ္နာက်င္ရဦးမယ္။ ကုိယ္ရည္ရြယ္တာတျခား၊ သူတို႔လုပ္ပစ္တာကတျခား။ <br />
“ ကဲပါရွင္ ဘယ္ေလာက္ပါသြားျပီလဲသာ အရင္ေျပာပါ..”<br />
စိတ္မရွည္သလုိ ေဒၚသစ္ေလသံေၾကာင္႔ ဦးခ်စ္က သက္ျပင္းကို ခပ္သာသာခ်လိုက္ျပီးမွ..<br />
“ သာဓုသာ ေခၚစမ္းပါမိန္းမရာ။ မင္းမလည္း စိတ္ကိုျဖတ္သင္႔တဲ႔ေနရာမွာ မျဖတ္ဘူး။ ကိုယ္လွဴျပီးရင္ ကိုယ္႔ပစ္ၥည္းမွ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ။ သူ႔ပစ္ၥည္းျဖစ္သြားျပီ။ သူ႔ဖာသာ ဘာလုပ္လုပ္ေပါ႔။ ကုသိုလ္စိတ္ကုိ အကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ.. ”<br />
“ အင္းပါရွင္။ သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ျပီးမွသာ ရွင္ ပတ္ေျပးေနရမွာ က်ဳပ္ကျမင္ေယာင္လုိ႔ပါ။ အိမ္ထဲ၀င္ပုန္းေနတာေတာင္ လံုခဲ႔လို႔လား...”<br />
ဦးခ်စ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ႔ဘဲ သက္ျပင္းသာခ်ေနတာမို႔ ေဒၚသစ္လည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ ေမွးဖို႔သာ ဟန္ျပင္ေတာ႔တယ္။ အသက္အရြယ္ေထာက္လာေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ တစ္ေနကုန္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ေတာင္မလုပ္ဘဲ လားလား လားလားနဲ႔ ေနမရေတာ႔ဘူး။ မီးဖိုထဲ ခပ္ၾကာၾကာရပ္ရင္ေတာင္ ခါးကကိုက္လာျပီ။ ဒူးကနာလာျပီ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္း၊ဟင္းေလးခ်က္ျပီးရင္ပဲ လူက ညည္းစီစီျဖစ္ေနျပီ။<br />
ကိုယ္ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ေနမွေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ဆယ္ႏွစ္နီးပါးၾကီးတဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးခမ်ာလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာသင္ရတာ အာေတြေညာင္းရံုမက သြားရလာရနဲ႔ ကိုယ္ေတြလက္ေတြလည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနရွာမွာပဲ။ အသက္က ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ အဖုိးၾကီးပဲျဖစ္ေနျပီဟာကိုး။<br />
အင္း.. အသက္ၾကီးလို႔သာ အဖုိးၾကီးလို႔ဆိုရတာ။ သူလုပ္ေနရတဲ႔အလုပ္က အဖုိးၾကီးတစ္ေယာက္လုိ အျငိမ္းစားဘ၀ေတာ႔ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ေတာ႔ မသင္ႏိုင္ရွာေပမယ္႔ ဒီသင္တန္းေလးေတြနဲ႔ပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ <br />
ခုရြယ္ထိ စားေလာက္ရံုမက သားေျမးေတြကိုေတာင္ ေထာက္ပံ႔ေနႏုိင္ေသးတာေလ။<br />
ဟုိတစ္ေလာကေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ႔ ဦးခ်စ္ရဲ႕သင္တန္းေလးကိုၾကည့္ျပီး အံ႔ၾသေနတယ္။<br />
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ.. ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ။ ဘုရားတရားနဲ႔ ေအးေအးမေနဘဲ ဘာလုိ႔ေလာဘေတြ ၾကီးေနေသးတာတုန္း။ ကိုယ္႔ပညာကို လိုခ်င္တဲ႔သူေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုျပီး ဂုဏ္ယူမေနနဲ႔ဗ်။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ေတြ၊ ေငြေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ရိက္ၡာ။ သံသရာခရီးအတြက္ ကိုယ္သယ္သြားရမယ္႔ ရိက္ၡာထုပ္ကို ျပင္ဆင္ထားသင္႔တာ...”<br />
“ အင္း မိတ္ေဆြကေတာ႔ ေျပာအားရွိတာေပါ႔။ သားသမီးေတြက ေက်းဇူး တစ္ေၾကာ႔ေတာင္ျပန္ဆပ္ကုန္မွကိုး။ <br />
က်ဳပ္မွာေတာ႔ သံသရာေႂကြးက ေတာ္ေတာ္ထူခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခုထိ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲ...”<br />
အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႔အသံ ေလးေလး၊ေဆြးေဆြးၾကီးကို ေဒၚသစ္ ခုထိမေမ႔ႏိုင္ေသးဘူး။<br />
xxxxxx<br />
(၂)<br />
“ မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တာမ်ား အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ မာစတာရေအာင္လုပ္ျပီး အေဖ႔စာသင္၀ိုင္းေတြ အေမြဆက္ခံလို႔ရပါတယ္ သားရယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆုိတာ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးသားေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာပါ။ ဘ၀ကို လက္ေတြ႕က်က်သာ <br />
ေလွ်ာက္လွမ္းစမ္းပါကြာ။ တက္ၠသိုလ္မွာ က်ဴတာလုပ္လည္း ဂုဏ္မငယ္ပါဘူးကြ။ အေဖ႔သင္တန္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း ဆရာလုပ္ေတာ႔လည္း ပိုက္ဆံရပါတယ္ကြ။ အဓိကက ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိဖို႔နဲ႔ ဇြဲရွိဖို႔ပါ ငါ႔သားရ...”<br />
“ ဟာ အေဖကလည္း အေဖ႔က်ဴရွင္ေလးက သူေဌးမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ သားက သူေဌးျဖစ္ခ်င္တာ။ သားသူငယ္ခ်င္းလို အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ။ အေဖတို႔ေခတ္တုန္းကလို သူေဌးသားမွ ႏုိင္ငံျခားသြားျပီးစာသင္ႏုိင္တဲ႔ေခတ္ ကုန္သြားျပီအေဖရ။ ေတာကလူေတြေတာင္ ျမိဳ႕မတက္ေတာ႔ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားတန္းထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔ေခတ္ေရာက္ေနျပီ။ <br />
အစပိုင္းသာ အေဖတုိ႔ကုန္ရမွာပါ။ ေနာက္ပိုင္း သားအလုပ္ရေတာ႔ ေက်ာင္းစားရိတ္ေလာက္တဲ႔အျပင္ အေဖတုိ႔ကိုပါ ပို႔ေပးႏုိင္ဦးမွာ..”<br />
“ ဘာ... အေမရီးက။ အမေလးေလ အဲေလာက္အေ၀းၾကီးကို မလႊတ္ႏုိင္ပါဘူးေတာ္။ ဘယ္႔ႏွယ္ က်ဳပ္မွာ ဒီသားေလးတစ္ေယာက္တည္း ေမြးထားတာ။ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ တားဖို႔ၾကံေနတဲ႔အေမကို ဘာမွလည္းမတိုင္ပင္ၾကပါလား။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ သားခ်ိဳ၊ ဟင္...”<br />
အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္တို႔သားအဖ အခ်ီအခ်ေျပာေနသံကို ၾကားလိုက္တဲ႔ေဒၚသစ္လည္း ကိုရီးယားကားၾကည့္ေနရာကေန ထလာျပီး ျပာျပာသလဲ ၀င္ကန္႔ကြက္လုိက္မိေသးတယ္။ <br />
“ ဟာ အေမကလည္းဗ်ာ။ ဘာမွမသိဘဲနဲ႔ ၀င္ပါျပန္ျပီ။ သားက မိဘေက်းဇူးဆပ္ဖူးခ်င္လို႔ပါဗ်..”<br />
တကယ္လည္း အဲဒီ “ မိဘေက်းဇူးဆပ္မယ္ ” ဆုိတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင္႔ရတဲ႔အထိ ဦးခ်စ္ရဲ႕သားက ေဒၚသစ္ရဲ႕အတြင္းပစ္ၥည္းေတြကို ႏႈိက္ထုတ္သြားခဲ႔တာပါပဲ။<br />
ဒါေပမဲ႔ သားဆႏ္ၵကိုျဖည့္ဖုိ႔ ဦးခ်စ္နဲ႔အေပးအယူ အရင္လုပ္ခဲ႔တာေပါ႔။ <br />
“ ဆယ္တန္းေအာင္ရံု ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးနဲ႔ေတာ႔ ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔၊ ေက်ာင္းေနဖို႔ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်ႏိုင္ဘူး။ ခြင္႔လည္းမျပဳႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ မိဘဆႏ္ၵကို မင္းအရင္ျဖည့္။ ျပီးရင္ မင္းဆႏ္ၵကို တုိ႔ေတြျဖည့္မယ္..”<br />
“ အေဖ ကတိတည္ေနာ္။ ျပီးေတာ႔မွသာ ဟိုဟိုဒီဒီ အေၾကာင္းျပျပီးလမ္းမလႊဲနဲ႔..”<br />
“ ငါ ေယာက်ာ္းပါကြ..”<br />
ဒီလုိနဲ႔ပဲ မိဘေတြဆႏ္ၵအတိုင္း သားက ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကတက္ၠသိုလ္မွာပဲ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ရေအာင္ယူခဲ႔သလုိ၊ ဦးခ်စ္တို႔ကလည္း ကတိအတိုင္း သားသြားခ်င္လွတဲ႔ အေမရိကားကိုသြားဖုိ႔ ခြင္႔ျပဳရေတာ႔တာေပါ႔။<br />
အမွန္ေတာ႔ တက္ၠသိုလ္တက္ရင္းကေန ခ်စ္သူရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ေျပာင္းသြားလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစီအစဥ္ပ်က္ေလမလားလို႔ အေဖနဲ႔အေမက ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔မိတာ ၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ခ်စ္သူရည္းစားကလည္း တစ္ေယာက္ရလိုက္ ကြဲသြားလိုက္၊ တစ္ေယာက္ေတြ႔လိုက္ အဆင္မေျပလုိက္နဲ႔ပဲ ဘြဲ႕သာရသြားတယ္။ စိတ္ကလည္း မေျပာင္းဘူးပဲတဲ႔။<br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီဆုိေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူထိန္းႏိုင္ျပီလို႔လည္း ဦးခ်စ္က ေဒၚသစ္ကို ႏွစ္သိမ္႔ရျပန္တာေပါ႔။ သြားခါစကေတာ႔ တက္ႂကြစိတ္နဲ႔မို႔လားမသိဘူး။ သားကိုယ္တုိင္လည္း အခက္အခဲေတြ႕ေပမဲ႔ မညည္းညဴဘဲ ၾကိဳးစားေက်ာ္ရွာ ေသးတယ္။ အလုပ္မရေသးခင္ ေငြပို႔ေပးေနရတဲ႔ ေဒၚသစ္ကလည္း ထုခြဲစရာရွိေနေသးသေရြ႕ “ သားအတြက္ ” <br />
ဆုိတဲ႔ ေမတ္ၱာစိတ္နဲ႔ အံခဲရွာေသးတယ္။<br />
ေနာက္ေတာ႔ ထုခြဲစရာလည္းကုန္ေရာ ဦးခ်စ္ကို ခပ္ေစာေစာက်ဴရွင္မျပခဲ႔တာဘဲ ေနာင္တရရေတာ႔မလုိလုိနဲ႔ အျပစ္တင္ေတာ႔တာပဲ။<br />
“ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရင္းက်ဴရွင္ျပစားတဲ႔ ဆရာေတြအမ်ားၾကီး ရွိရဲ႕သားနဲ႔။ ရွင္က အေတြးေခါင္ခဲ႔တာကိုး။ တကယ္နာမည္ၾကီးျပီး အသင္အျပေကာင္းလွခ်ည့္လို႔ က်ဴရွင္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုကတည္းကသာ သင္တန္းဖြင္႔ခဲ႔ရင္ ရွင္႔မိတ္ေဆြ ဆရာေက်ာ္ေအာင္လို က်ိက်ိတက္ေနျပီေပါ႔။ ခုေတာ႔ ပင္စင္ယူျပီးမွ က်ဴရွင္ထဖြင္႔ေတာ႔ တလင္းထဲ ေကာက္သင္းေကာက္သူလို အေစ႔ေအာင္အႏွံေကာင္းေတြက ရိတ္သိမ္းသူေတြထဲပါသြားျပီ။ ကိုယ္က က်န္ေကာက္...”<br />
“ ေတာ္ပါေတာ႔ကြာ။ ခုလည္း မင္းကို အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ေတာ႔ ထားႏိုင္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္္လား...”<br />
“ အိမ္က အခြံပဲက်န္ေတာ႔တယ္ေလ။ သားလုိသမွ်ကုိ ဘာနဲ႔ထပ္ေပးမလဲ။ အိမ္ေရာင္းေပးရမလား...”<br />
ေဒၚသစ္ရြဲ႕ေနမွန္း သိေပမယ္႔ ဦးခ်စ္ရင္ထဲမွာေတာ႔ သားသမီးဆႏ္ၵကို အစြမ္းကုန္မျဖည့္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ အျပင္က်ဴရွင္ဖြင္ဖုိ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔တာကိုလည္း သူ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး။<br />
xxxxxx<br />
(၃)<br />
“ ခုမွ ေနာင္တရေနလို႔လည္း ကုန္သြားတဲ႔ပိုက္ဆံေတြက ျပန္ရလာမွာမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔ေအ။ အစကတည္းကသာ ဖရဲသီးေရာင္းမယ္႔အစား ေႂကြးဆပ္လုိက္တာကမွ ေႂကြးေက်သြားဦးမယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဖရဲသီးေလးေရာင္းခ်င္တယ္လို႔ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေလွ်ာက္ေျပာရသလဲကေလးမရယ္...”<br />
ဘုန္းၾကီးအမႈ ရြာပတ္ခံေနရတဲ႔ ေဒၚသစ္လည္း ကိုယ္႔သားဘ၀ကိုေတာင္မွ ကိုယ္မကယ္တင္ႏုိင္ဘဲ တျခားသူေတြကို ကယ္တင္ရွင္လမ္းျပ လုပ္ခ်င္ေနတဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးကိုပဲ စိတ္တုိမိေတာ႔တယ္။<br />
သူေစတနာလြန္ျပီး ကယ္တင္လိုက္တဲ႔ လမ္းေဘးက ေတာင္းရမ္းသူကေလးမက ဖရဲသီးကို တကယ္ေရာင္းျဖစ္ရဲ႕လားမသိေပမဲ႔ ေဒၚသစ္အိမ္ကိုေတာ႔ ဆိုက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာျပီး အရင္းျပဳတ္လုိ႔ ပိုက္ဆံလာေခ်းေနျပီေလ။ <br />
“ ေနစမ္းပါဦး ညည္းကို ဒီအိမ္ ဘယ္သူညႊန္လိုက္တာတုန္း။ ငါ႔ေယာက်ာ္းပိုက္ဆံေပးတုန္းက အိမ္ေရွ႕ထြက္ေပးတာမွမဟုတ္ဘဲ..”<br />
ဟုိတစ္ရက္က ဦးခ်စ္အိမ္ေရွ႕ကိုေခ်ာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီးေနာက္မွ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းျပီး သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ထြက္သြားခဲ႔တာ။ ေကာင္မေလး လမ္းထိပ္ေက်ာ္မွ ေနာက္ကလုိက္သြားျပီး ဟုိးဘက္တစ္လမ္းေက်ာ္မွ ပိုက္ဆံလည္းလွဴ၊ ဖရဲသီးေရာင္းဖို႔ စတီဘန္းပါ ကိုယ္တုိင္၀ယ္လွဴခဲ႔တာ။ ေဒၚခ်စ္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ျပန္ေျပာျပျပီး သာဓုေခၚခိုင္းခဲ႔တာ။<br />
အိမ္မသိေစခ်င္လို႔ ဒီလုိလုပ္ခါမွ ကေလးမက ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားရတာပါလိမ္႔။ <br />
“ ဒါကေတာ႔ ေဒၚေလးရယ္။ ဘဘၾကီး ဒီနားတ၀ုိက္က ထြက္လာမွန္းသိလို႔ ကၽြန္မလည္း တစ္အိမ္ျပီးတစ္အိမ္ အကူအညီလုိက္ေတာင္းရင္း စံုစမ္းၾကည့္တာေပါ႔...”<br />
<br />
“ ဘဘၾကီးေစတနာေကာင္းတာ လမ္းထိပ္အိမ္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းလုိက္ေသးတာ ေဒၚေလးရဲ႕။ သူ႔တူမေလးေတာင္ ႏွစ္လံုးေႂကြးနဲ႔ အဖမ္းခံရမလိုျဖစ္တုန္းက ဘဘၾကီးတုိ႔ကကူညီဖူးေၾကာင္း၊ လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္က ကေလးမေလးရဲ႕အေမ အသည္းအသန္ျဖစ္တုန္းကလည္း ေဆးရံုတက္ဖုိ႔ ေငြထုတ္ေပးတဲ႔အျပင္ အသုဘစရိတ္၊ ရက္လည္ဆြမ္းစရိတ္ေတြပါ ထုတ္ေပးခဲ႔ေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီး....”<br />
“ အမေလး ေတာ္ပါေတာ႔ဟယ္။ ငါတို႔က သူေဌးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာအိုရဲ႕ သင္တန္းေလးကလည္း ေငြသိပ္မ၀င္ေတာ႔ဘူး။ အရင္က သူ အလွဴလုပ္ခဲ႔သမွ်ေတြက မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္မဆံုးလို႔ သူ႔ခမ်ာ အရင္လိုအိမ္ေရွ႕ထြက္ မလွဴ၀ံ႔ေတာ႔တာသာ ၾကည့္။ ခုဆုိ ေပးခ်င္စိတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကိုယ္႔အိမ္ေရွ႕မေပးရဲဘူး။ အိမ္မသိေအာင္ ခုလိုပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ေနာက္ကလုိက္ေပးရဲတာ။<br />
ဘယ္ေနရာမဆို အတိုင္းအတာရွိတယ္ကေလးမရဲ႕။ ေစတနာရွိေပမယ္႔ အဲဒီေစတနာက ကိုယ္တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ျပတ္ႏိုင္တဲ႔အတိုင္းအတာမွ ကုသိုလ္ေကာင္းေကာင္းရတာ။ မႏုိင္၀န္ထမ္းျပီး လွဴေတာ႔လွဴလုိက္ပါရဲ႕။ လွဴျပီးခါမွ ေဒါသျဖစ္ရ၊ ေနာင္တရရ၊ ေစတနာပ်က္ရ၊ ဆိုရင္ ကုသိုလ္ကတစ္ပဲ၊ ငရဲကတစ္ပိႆာျဖစ္ေရာ။<br />
ဒီေတာ႔ သူလွဴထားတာကို ေစတနာပ်က္ေအာင္ ေနာင္တရရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ အဲဒီေငြေတြ ဘာလုပ္ျပစ္ျပစ္ သူမသိေစနဲ႔ေတာ႔။ ထပ္လည္းမေတာင္းနဲ႔ေတာ႔။ သူ႔ေစတနာကို ဒီမွာတင္ တစ္ခန္းရပ္ေပ႔ေစေတာ႔...ဟုတ္ျပီလား...”<br />
ေျပာသာေျပာရတာ။ ကေလးမက နားလည္ရဲ႕လားမသိပါဘူး။ ေဒၚသစ္ေျပာသမွ်ကို မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနရာကေန ေဒၚသစ္ေပးတဲ႔ငါးရာတန္ကို ဇတ္ကနဲဆြဲယူျပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ အစက တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဘဘၾကီးရဲ႕ေစတနာကို သိဒ္ၶိတင္ေနခဲ႔တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ခုေတာ႔ျဖင္႔မဲ႔လို႔ေလ...။<br />
xxxxxx<br />
(၄)<br />
“ အလွဴဆုိတာ ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္းျပီး လွဴတတ္မွ အက်ိဳးရွိတာရွင္မရဲ႕။ အက်ိဳးေမွ်ာ္ေကာင္းတယ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ လွဴျပီဆုိကတည္းက နိဗ္ၺာန္အတြက္အေထာက္အပံ႔အျဖစ္သာ အာရံုျပဳလွဴသင္႔တာကိုး...”<br />
ခုတစ္ေလာ အသက္ၾကီးလာေလ သင္တန္းခ်ိန္ေတြ ေလွ်ာ႔ပစ္လာရတဲ႔ ဦးခ်စ္တစ္ေယာက္ ဟိုးအရင္ကလို အေပးအကမ္းေတြ သိပ္မရက္ေရာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အရင္ကဆုိ ၀င္ေငြေလးကလည္း သိတ္မဆိုးေတာ႔ အိမ္ေရွ႕မွာေတြ႕သမွ် ဒုက္ၡသည္ေတြ (အထူးသျဖင္႔ သက္ၾကားအုိနဲ႔ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးအေမေတြ) ကို ေဆးဖိုး၀ါးခလိုတယ္ဆိုတိုင္း ဦးခ်စ္ကလွဴေလ႔ရွိတယ္။<br />
အဲလိုလွဴျပီးရင္လည္း ေနာက္ပိုင္းသတင္းကို ဦးခ်စ္က နားမစြင္႔တတ္ဘူး။ ေဒၚသစ္က ၾကားလာတဲ႔သတင္းေတြ လာေျပာရင္ လည္း သူ႔ေစတနာပ်က္ရမွာစိုးလို႔ မေျပာဖို႔ဟန္႔တတ္တယ္။ ဥပမာ ေဆးခန္းျပဖို႔ေပးလိုက္တဲ႔ေငြကို ခ်ဲေႂကြးဆပ္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ႔။<br />
ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ မၾကာခဏအိမ္ထဲထိ၀င္ျပီး အတင္းအလွဴခံတာမ်ိဳးေတြ ၾကံဳရေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါတေလ လက္ထဲ ေငြတကယ္မရွိလို႔ မေပးႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ကပဲ ကိုယ္႔ကို ရန္လိုခ်င္ၾကေသးတာ။ ဟုိလူ႔ေတာ႔ေပးျပီး ဒီလူ႔မေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး ရန္ေတြ႕တတ္ေသးတာ။<br />
ဦးခ်စ္ကလည္း ေငြတြင္းရွိတာမွမဟုတ္ဘဲ။ လခစား သင္တန္းဖြင္႔ထားတဲ႔သူဆုိေတာ႔ လကုန္ခါနီးဆုိရင္ ဘိုင္ျပတ္တာေပါ႔။ <br />
တစ္ခါကဆို ကေလးမတစ္ေယာက္က လူမမာအေမအိုအတြက္ ေဆးဖိုးလိုတယ္ဆိုလို႔ ေငြသံုးေထာင္လွဴလိုက္တာ။ သံုးေလးရက္ေနေတာ႔ ေဆးရံုတင္ရမယ္ဆိုျပီး ေငြတစ္ေသာင္း။ ေနာက္သံုးေလးရက္ေနေတာ႔ ဆံုးရွာျပီဆုိျပီး ငုိယုိေတာင္းလို႔ သျဂိဳလ္စရိတ္ ေငြတစ္ေသာင္း။ <br />
ေနာက္သံုးေလးရက္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ အေမအုိ႔ရဲ႕ က်န္ခဲ႔တဲ႔လူမမယ္ ကေလးေလးအတြက္ဆိုျပီး လက္ျဖန္႔လာျပန္ေရာ။<br />
“ ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္။ နင္႔ပံုျပင္က ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ေစတနာကေတာ႔ ဆံုးျပီ..” လို႔ ဦးခ်စ္လည္း အဆံုးသတ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ေငြမေပးႏိုင္ေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ေျခေဆာင္႔သြားရံုမက ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အမနာပစကားေတြ သြားပုပ္ေလလြင္႔ လႊင္႔လိုက္ေသးတာ။<br />
အဲဒီကတည္းက ဦးခ်စ္လည္း ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္စိတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ သံသရာမရွည္ေအာင္၊ ေစတနာမပ်က္ရေအာင္၊ တစ္ခါတည္းနဲ႔ အျပတ္ျဖတ္ရေတာ႔တာေလ။ အိမ္ေရွ႕မွာလည္း မေပးကမ္းရဲေတာ႔ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္သိေအာင္လည္း မလွဴဒါန္းရဲေတာ႔ဘူး။<br />
ဟိုတစ္ေန႔ကလည္း ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ျပီး အိမ္ေရွ႕နားမွာ ပိုက္ဆံထိုင္ေတာင္းေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေတာ႔ ဦးခ်စ္ ေျမးေလးကို သတိရမိတယ္။ <br />
ဒါနဲ႔ အဲဒီမိန္းမထသြားလို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ေနာက္ကေနလိုက္ျပီး “ ဒီဘ၀ကလြတ္ေအာင္ ကူညီေပးမယ္ဆုိရင္ နင္ဘာအလုပ္လုပ္ခ်င္လဲ..” လို႔ေမးေတာ႔... “ ဘဘၾကီးရယ္ သူမ်ားေတြလို ဖရဲသီးစိတ္ေလး၊ ေျမပဲျပဳတ္ေလး ေရာင္းခ်င္တာေပါ႔..” တဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္းဘယ္ေလာက္က်မလဲဆုိေတာ႔ ငါးေထာင္ေလာက္ဆိုရပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ စတီးလင္ပန္းကေတာ႔ ေစ်းၾကီးသတဲ႔။ ဦးခ်စ္လည္း ကေလးမကို ေစ်းထိပ္မွာေစာင္႔ခိုင္းျပီး ကိုယ္တုိင္ စတီးလင္ပန္း ေလးေထာင္တန္တစ္ခ်ပ္ ၀ယ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။<br />
“ နင္ ဒီဘ၀က လြတ္ေအာင္၊ ကၽြတ္ေအာင္ ရုန္းေတာ႔ေနာ္။ ကေလးေလးရဲ႕ ေရွ႕ေရးကလည္းရွိေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ နင္႔ကို ဒီဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ကိုကတိေပးပါ...” ဆိုေတာ႔ ေပးလိုက္တဲ႔ကတိေတြဆိုတာ ရႊန္းရႊန္းကို ေ၀ေနေတာ႔တာ။<br />
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ အိမ္ေရွ႕နားမွာမေတြ႕ရလုိ႔ ၀မ္းသာမယ္မွၾကံရံုရွိေသး။ လျပည့္ေန႔က ဘုရားၾကီးကို မေရာက္တာၾကာလုိ႔သြားေတာ႔ ေလွကားရင္းမွာ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ကေလးနဲ႔ ေခါင္းကိုငံု႔လို႔။ ကေလးေလးကလည္း ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏို႔စို႔လ်က္တန္းလန္း။<br />
ကေလးမကပဲ မျမင္ေယာင္ေဆာင္တာလား။ သူကပဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိသလား။ <br />
ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ဘာစကားမွ ေျပာစရာမရွိခဲ႔ဘူး။<br />
xxxxxx<br />
ဒီမနက္မွ ေဒၚသစ္က ဘာစိတ္ကူးရတယ္မသိဘူး။<br />
“ ႏို႔စို႔ကေလးေလးနဲ႔ မိန္းမကို ရွင္ေတြ႕မိေသးလား ကိုခ်စ္...” တဲ႔။<br />
“ ေဟ.. ေအး.. အိမ္ေရွ႕လာတာေတာ႔ မေတြ႕မိဘူးကြ။ ေစ်းလွည့္ေရာင္းေနမွာေပါ႔။ မင္းေရာ ေတြ႕လို႔လား...” <br />
ဦးခ်စ္က ေဒၚသစ္ကို မွ်ေ၀ေပးထားတဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ေလး ညႇိဳးသြားမွာစုိးေတာ႔၊ ညာရာလည္းမက်ေအာင္ မယုတ္မလြန္အေျဖကို ေပးလုိက္တယ္။<br />
ဦးခ်စ္အေမးကို ေဒၚသစ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ...<br />
“ က်ဳပ္လည္း လမ္းေပၚေတြမွာေတာ႔ မျမင္မိဘူး။ အရိပ္တစ္ခုခုမွာ ေစ်းထုိင္ေရာင္းေနမွာေပါ႔...” တဲ႔။<br />
သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဦးခ်စ္ကလည္း တရုတ္ကပ္မွန္ျပတင္းေလးကေန အျပင္ကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔။<br />
ေဒၚသစ္ကလည္ ျပံဳးမဲ႔မဲ႔လုပ္ရင္း ေခါင္းေလးညိတ္လို႔...။<br />
xxxxxx<br />
<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
<span class="userContent">Treasure land Magazine, စက္တင္ဘာလ</span>, ၂၀၁၃ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-27452944507611792342013-08-02T22:14:00.000-07:002013-08-02T22:14:38.804-07:00တိမ္မင္ခိုးႏွယ္ ေျပာင္းလဲလြယ္ (ရသစာတမ္း)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkEHUyfg1HkOS2lVmHGWqnKv52n5GzI86E0qDI_ySvfCIoGdafG-wK5OO-svryTGO6S_Ih6Yk6kZQ4STCQ1k4q7pCjFl55goF7xgd_G0POt5uRvfXPy68hkqun0x9jtfRjeQGZE2-C0DU/s1600/310555_410127649051376_1198609400_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkEHUyfg1HkOS2lVmHGWqnKv52n5GzI86E0qDI_ySvfCIoGdafG-wK5OO-svryTGO6S_Ih6Yk6kZQ4STCQ1k4q7pCjFl55goF7xgd_G0POt5uRvfXPy68hkqun0x9jtfRjeQGZE2-C0DU/s320/310555_410127649051376_1198609400_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
သည္အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ႔ နဂိုက မခက္ထန္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏စိတ္ႏွလံုးပင္လွ်င္ တင္းကနဲ အေပၚေၾကာမာခဲသြားရ၏။
<br />
<br />
စကားကုိ တိုျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ေသာ၊ ေမးတစ္ခြန္းေျဖတစ္ခြန္း
မေဖာ္ေရြလွေသာ၊ အေမးအျမန္းထူလာလွ်င္ ၀ယ္မွာမို႔လားဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင္႔
မေျဖခ်င္႔ေျဖခ်င္ အေၾကာမာလွေသာ... သည္မိန္းကေလးမ်ိဳးကို
အေရာင္းစာေရးခန္႔ထားသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုလည္း အံ႔ၾသလွ၏။<br />
သည္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ ဘာလို႔ ဒီဆုိင္ကုိသြားေနရေသးလဲ။ ၀ယ္စရာေစ်းဆိုင္ ဒီေလာက္ရွားပါးေနလို႔လားဟု ေမးခ်င္စရာပင္။<br />
ေစ်းဆုိင္ကေတာ႔ မရွားပါ။ သို႔ေပမယ္႔ ေစ်းႏႈန္းမွန္ကာ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္ကေတာ႔ ရွားပါသည္။<br />
ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာက စတုိးဆုိင္ေတြေပါလွေသာ္လည္း လူၾကည့္ကာ
ေရာင္းေစ်းလက္တမ္းေျပာေသာဆုိင္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားေသာ္လည္း တျခားဆုိင္ေတြထက္
အျမဲတမ္းေစ်းၾကီးေနေသာဆုိင္၊ ေစ်းမွန္ေသာ္လည္း ဆက္ဆံေရးဆိုးေသာဆုိင္၊
ႏႈတ္ခ်ိဳလွေသာ္လည္း လက္တုိလွေသာဆုိင္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳေစ်းမွန္ေသာ္လည္း
ပစၥည္းမမွန္ဘဲ ကန္႔သတ္ရက္လြန္ေနေသာ အစားအစာ၊ အရည္အေသြးမမီေသာ ပစၥည္းတို႔ကို
မ်က္ေစ႔လွည့္ ေရာင္းခ်တတ္ေသာဆုိင္.....၊ စသည္ စသည္ျဖင္႔ အားနည္းခ်က္၊
အားသာခ်က္တို႔ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေျခဦးလွည့္ခ်င္စရာဆုိင္က
သိတ္မရွိလွေတာ႔။<br />
ကၽြန္မကေတာ႔ျဖင္႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ သေဘာထားအတိုင္းသာ
ေစ်းပိုေပးရင္ေပးရေပ႔ေစ၊ ၀ယ္သူကို တေလးတစားဆက္ဆံသည့္ ဆိုင္ကိုသာ
ေရြးခ်ယ္ေလ႔ရွိပါသည္။<br />
သို႔ေပမယ္႔ တစ္ခါတရံေတာ႔လည္း ကၽြန္မတို႔သည္ မခ်စ္ေသာ္လည္း
ေအာင္႔ကာနမ္းရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘ၀မွာ အခါမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႕တတ္ၾကသည္ပဲ
မဟုတ္လား။<br />
အခါတစ္ပါးမွာေတာ႔ ကၽြန္မအလုိရွိေသာ ပစၥည္းတစ္ခုက ထိုသို႔ေသာဆုိင္မွာမွ ရွိေနခဲ႔၏။<br />
ပထမတစ္ခါတုန္းကေတာ႔ အဲသည္ဆိုင္ေလးကုိ ဆက္ဆံေရးဆုိးသည္၊ ေကာင္းသည္
မသိေသး။ ဆုိင္ထဲ၀င္သြားသည္ႏွင္႔ ေႏြးေထြးေသာ ၾကိဳဆုိမႈမရွိသည္ကိုသာ
သတိထားမိသည္။<br />
မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုးႏွင္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႔ကာသာ ေအးစက္စက္ ၾကည့္ေနခဲ႔၏။<br />
သည္လုိပံုစံႏွင္႔ အေရာင္းစာေရးမ်ိဳးေတြကို
ဆုိင္ရွင္ကိုယ္တုိင္မၾကီးၾကပ္ေသာ ဆိုင္ေတြမွာ ေတြ႕ဖူးလွျပီမို႔ ကၽြန္မကလည္း
၀ယ္လိုသည့္ပစၥည္းကိုသာ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူစြာ ခပ္တည္တည္ပင္ေမးလိုက္သည္။<br />
မိန္းကေလးက “ အင္း.. အဲ ” ပင္ တစ္ခြန္းမွ တုံ႔ျပန္သံမဟပါ။
ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းကာ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေးတာ႔ နည္းနည္းေတာင္
ေၾကာင္သြားရ၏။ ေနာက္ေတာ႔မွ ရႈိးေက႔စ္ေတြေနာက္ထဲကို ၀င္သြားကာ
ဘီရိုတံခါးကိုဖြင္႔ျပီး ကၽြန္မေမးသည့္ပစၥည္းကို
ေကာင္တာတစ္ခုေပၚတင္လုိက္သည္။<br />
“ ဘယ္ေလာက္လဲ...” ဟုေမးေတာ႔ ေစ်းႏႈန္းတစ္ခုကုိ တံုးတိတိပင္ေျဖ၏။
တခ်ိဳ႕ဆိုင္မ်ားမွာလို ပစၥည္းကိုညႊန္းဆိုျပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ
၀ယ္ခ်င္႔စဖြယ္စကားတုိ႔ကို မေျပာ။<br />
ပစၥည္းကိုေကာက္ကိုင္ၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိခ်င္သည့္ပစၥည္း အမွန္ပင္။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း မမ်ားလွပါ။ သို႔ေပမဲ႔ ေစ်းေတာ႔ကပ္မထား။<br />
သည္ေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း ၀ယ္သူတို႔သဘာ၀အတုိင္း ထံုးစံမပ်က္ “ ေစ်းေလွ်ာ႔ပါဦး...” ဟု ဆုိမိ၏။<br />
သူမက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္မွ်ပင္ ေစြမၾကည့္ဘဲ သူ႔ပစၥည္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ ေကာက္သိမ္းလုိက္ေတာ႔သည္။<br />
ရုတ္တရက္ ေသြးေၾကာမ်ားေျပာင္းျပန္စီးကုန္သလား။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး
တရွိန္းရွိန္းထူပူကာ အေငြ႕တလူလူထြက္လာသလို ဖ်ဥ္းကနဲ စိတ္ခုသြားမိရ၏။<br />
၀ယ္သူကုိအထင္ေသးလွကာ မ၀ယ္ႏိုင္ရင္ျပန္ေတာ႔ဟု ႏွင္ေနသည့္ သူမအမူအရာက အလြန္ပင္ ရိုင္းျပလွသည္ေလ။<br />
ဘာလုပ္ရမည္ဟုပင္ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမရ။ သူမလိုပင္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ
ေနာက္ထပ္အသံတူေအာင္ ဆတ္ကနဲ ေျခေဆာင္႔ကာ ထြက္သြားရမည္လား။
အတြင္းခန္းမွာထုိင္ေနသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုပင္ ေအာ္ေခၚကာ
တိုင္တန္းလိုက္ရမည္လား။<br />
ကၽြန္မ ကေလးမဆန္ခ်င္ပါ။<br />
ရုိင္းျပေသာအေရာင္းစာေရးမေလး တစ္ေယာက္ႏွင္႔အျပိဳင္ လိုက္ရုိင္းရမွာကိုလည္း ရွက္ပါသည္။<br />
သည္ေတာ႔ လူမသိသူမသိ ေထာင္ထလာေသာ မာနကုိ ကိုယ္႔ဖာသာ အသာဖိခ်ကာ... “
ကဲ ကဲ.. အဲဒါကိုပဲယူမယ္...” ဟု ေအာင္႔သက္သက္ျဖင္႔ပင္ ၀ယ္ယူလာခဲ႔ရေလ၏။<br />
စက္ရုပ္ဆန္စြာပင္ သူမကလည္း ၀ယ္ယူမည့္ပစၥည္းကိုထုတ္ပိုးေပးကာ
ေငြေခ်ျပီးထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အဲသည္ဆုိင္ေလးကို ေနာက္တစ္ခါ
ဘယ္ေတာ႔မွထပ္မလာဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္
ခ်ခဲ႔လိုက္မိပါေသးသည္။<br />
xxxxxx<br />
ဒုတိယအၾကိမ္ သည္ဆုိင္ေလးကို ထပ္ေရာက္လာရျခင္းမွာ ကၽြန္မ
အေရးတၾကီးလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုက ကုပၼဏီပိတ္သြားျပီမို႔ ျမိဳ႕ကေလးရွိ
ဆုိင္တုိင္းမွာျပတ္သြားျပီး ထိုတစ္ဆုိင္မွာသာ အနည္းငယ္က်န္ေတာ႔သည္ဟု
သတင္းရျပန္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။<br />
ၾကားကာလ အတန္ငယ္ျခားသြားျပီမို႔ အရင္ကခ်ခဲ႔မိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ကာလေရြ႕ေလ်ာသြားကာ ေမ႔သလိုျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။<br />
ထုိဆုိင္ကို သြားမည္ဟန္ျပင္ေတာ႔ ထုိဆုိင္မွ အေရာင္းစာေရးမ၏ မ်က္ႏွာေၾကာက ဖ်တ္ခနဲေတာ႔ ေရးေတးေတးေပၚလာသား။<br />
သို႔ေပမယ္႔ လိုခ်င္ေဇာကမ်ားေနေတာ႔ မ်က္ႏွာေသၾကီးကို ဆက္ေတြးမေနအားေတာ႔။<br />
ကိုယ္က ပိုက္ဆံေပး၍၀ယ္မည့္သူပဲေလ။ အလကားေတာင္းမွာလည္း မဟုတ္။ သူက
မေဖာ္ေရြေတာ႔လည္း ကုိယ္ပါ လုိတိုရွင္း...။ ၀ယ္ခ်င္ရာကိုေျပာ ၀ယ္။
ပစၥည္းထုတ္ေပးေတာ႔ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္ရံုေပါ႔။ အလာပသလာပ မေျပာရေတာ႔
အခ်ိန္ေတာင္ အကုန္ သက္သာေသး..၊ မဟုတ္လား။<br />
ခက္သည္က ျမန္မာပီပီ ကိုယ္တိုင္ကေဖာ္ေရြျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သလို သူမ်ားကကိုယ္႔ကို ေဖာ္ေရြတာကိုလည္း သေဘာက်ခ်င္ျပန္၏<br />
မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူကတင္းမွေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း ကင္းရေပေတာ႔မည္။<br />
တကယ္တမ္း ဆိုင္ထဲသို႔ ေျခလွမ္း၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္
ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ႔ ေဖာက္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ရသည့္ပမာ သူမမ်က္ႏွာက
၀င္းပျပံဳးရႊင္သြား၏။<br />
“ ေဟာ မမ ... ဘာလိုခ်င္လို႔လဲရွင္...”<br />
အလို...။ ကၽြန္မနားကိုေတာင္ ကၽြန္မ မယံုခ်င္။ ကၽြန္မ လူမ်ားမွားေနသလား။<br />
အသစ္ေျပာင္းထားေသာ အေရာင္းစာေရးကို ယခင္မိန္းကေလးဟုပင္ ကၽြန္မအထင္မွားေနေလသလား။<br />
သူမမ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ပါ၏။
အသက္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ေလာက္...၊ နဖူးေမာက္ေမာက္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊
ႏွာေခါင္းတိုတုိ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ။<br />
သို႔ေပမဲ႔ ျပံဳးရႊင္ေႏြးေထြးေနေတာ႔ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။
အသက္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက အရင္လိုမႈန္မႈိင္းမေနဘဲ ေတာက္ပႏုပ်ိဳေနေလသည္။<br />
အရင္မိန္းကေလးေတာ႔ အရင္မိန္းကေလးပါပဲ။ ခုတစ္ခါေတြ႕ရသည္က
ၾကည္သာခ်မ္းျမရွိလွပါ၏။ ေလာက၏အလွတရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔
သူမရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေလျပီလား။<br />
သူမက ေရြးခ်ယ္စရာမလိုဘဲ ေသခ်ာေပါက္၀ယ္မည့္ ေစ်း၀ယ္သူကုိေတာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစကားမ်ားျဖင္႔ မိတ္ဖြဲ႔ေနျပန္ေသးသည္။<br />
ကၽြန္မကလည္း ေစ်းႏႈန္းမကပ္ထားေသာဆုိင္မို႔... “ ေလွ်ာ႔ဦးမလား ညီမ...” ဟု အက်င္႔ပါစြာ ေစ်းဆစ္လိုက္မိေသး၏။<br />
ျပီးမွ.. “ ေအာ္ ငါ႔ႏွယ္.. အမွတ္မရွိရန္ေကာ..” ဟု အတိတ္က ေဒါသျဖစ္ဖြယ္ အျပဳအမူကို သတိရမိေတာ႔သည္။<br />
အံ႔ၾသစရာေကာင္းစြာ သူမက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရြင္ျဖင္႔ပင္
အတြင္းခန္းမွဆိုင္ရွင္ကိုေတာင္ အခြင္္႔ေတာင္းျခင္းမျပဳဘဲ ေငြပမာဏအနည္းငယ္
ဆုိေပမယ္႔ ေရာင္းသူလည္းမနစ္နာ၊ ၀ယ္သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစမည့္
အေနအထားတစ္ခုကို ပါးနပ္စြာေလွ်ာ႔ေပးလိုက္၏။<br />
“ မမက ၀ယ္ေနက်ေဖာက္သည္ပဲ။ ေလွ်ာ႔ေပးရမွာေပါ႔...” ဟုပင္ ေျပာလုိက္ေသး။<br />
သူမ၏ ေဖာ္ေရြမႈတြင္ စကားေဖာင္ဖြဲဲ႕ရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ရည္ရြယ္မထားသည့္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုပါ ကၽြန္မ၀ယ္မိသြားေသးသည္။<br />
သည္လုိဆုိေတာ႔လည္း အရင္တစ္ခါက အျပဳအမူကုိ
ကၽြန္မနားလည္ေပးႏိုင္သြားျပီ ျဖစ္၏။ ဤဆုိင္ေလးသို႔ အရင္တစ္ေခါက္
လာခဲ႔တုန္းက သည္မိန္းကေလး စိတ္ညစ္စရာတစ္ခုခု ၾကံဳထားရခ်ိန္ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။
ဆိုင္ရွင္၏အဆူအပူကို မတရားသျဖင္႔ ခံထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလုိ
အိမ္တြင္းေရးျပႆနာတစ္ခုခု တက္ေန၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ပဲ။<br />
သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်စ္သူႏွင္႔စိတ္အခန္႔မသင္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊
ေငြေရးေၾကးေရး အက်ပ္အတည္း၊ က်န္းမာေရးအားနည္းခ်က္၊ လူမႈေရးအခက္အခဲ။ အိုး...
လူ႔ဘ၀မွာ စိတ္ညစ္စရာ ဒုက္ၡေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲမဟုတ္လား။<br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ စိတ္ရင္းအမွန္ေလး သာသာယာယာရွိခ်ိန္မို႔
ေစ်း၀ယ္ရသည္မွာ ကုိယ္က ပိုက္ဆံေပးရသည့္တုိင္ စိတ္လက္ရႊင္ျပရွိလွသည္ေလ။<br />
သည္လုိဆုိျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔လမ္းထိပ္မွ ထာ၀စဥ္
မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ထားေသာ၊ စတုိးဆုိင္ေလးတစ္ခု၏ ဆုိင္ရွင္ဦးေလးၾကီးကို
သတိရမိ၏။ သူကေတာ႔ သူ႕ဆုိင္သို႔ ေန႔လာလာ၊ ညလာလာ၊ လာသမွ်ေစ်း၀ယ္သူကို
အဲသည္မ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးႏွင္႔သာ အျမဲဆက္ဆံတတ္၏။<br />
သည္ကေလးမလုိ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳရမွသာမဟုတ္။ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီ
အခ်ိဳးမေျပာင္း။ တစ္ခါတရံပင္ ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာကို မေတြ႕ရ။ သူ႔ဆိုင္က
လမ္းထိပ္တင္မို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးျမင္ရမွာ
စိတ္ညစ္သည္ႏွင္႔ နည္းနည္းေ၀းသည့္ဆုိင္ကို ေရာက္သြားရျမဲ။<br />
သို႔ေပမယ္႔ သူကလည္း သူ႔မိတ္ကေလးႏွင္႕သူေတာ႔ ရပ္တည္ႏုိင္သားပင္။<br />
သူ႔ဆုိင္ကေလးမွာ ၀ယ္သူကလည္း ခပ္က်ဲက်ဲဆိုေသာ္လည္း ရွိေတာ႔ရွိေနသည္ပါပဲ။<br />
မည္သို႔ပင္ဆုိေစ အျမတ္ပိုေပးလွ်င္ ေပးရေစဦး။
ေဖာ္ေရြေသာေစ်းသည္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သူ ကၽြန္မကေတာ႔ လမ္းထိပ္ဆိုင္ကို
အေရးေပၚကိစၥမွလြဲ၍ ေျခဦးလွည့္ေလ႔မရွိခဲ႔ပါ။<br />
xxxxxx<br />
သိတ္မၾကာခင္ကာလတစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါသည္။<br />
အိမ္မွာ ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္စရာရွိလာေတာ႔ ကၽြန္မက ဘယ္ဆုိင္မွာ၀ယ္၀ယ္
ရေနေသာ ေပါမ်ားသည့္ပစၥည္းျဖစ္ပါလ်က္ ထုိမိန္းကေလးဆိုင္ကိုမွ
ေရြးခ်ယ္မိျပန္၏။<br />
ေစ်းမွန္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယအေခါက္မွာတုန္းက ေဖာ္ေရြကာ
စကားအစပ္တည့္လွသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဆုိင္ေလးကို ခရီးနည္းနည္းလွမ္းေသာ္လည္း
သတိတရႏွင္႔ ေျခဦးလွည့္မိသည္။<br />
ဆုိင္ထဲသို႔လွမ္း၀င္၀င္ခ်င္း မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင္႔ တန္းျပီးအၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္မို႔ ကၽြန္မက ရယ္ျပလုိက္၏။<br />
သည္တစ္ခါလည္း ကၽြန္မ အံ႔ၾသရျပန္ပါျပီ။<br />
သူမက ခံစားမႈမဲ႔ေသာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးတစ္စံုျဖင္႔
ေအးစက္စက္ၾကည့္ေနေလေတာ႔ ရယ္မလုိဟန္ျပင္ဆဲ ကၽြန္မပါးစပ္ၾကီးက
ျပဲလ်က္ႏွင္႔ဟကာသာ တုိးလို႔တန္းလန္း...။<br />
ကၽြန္မကပဲ အသက္ၾကီးလာလို႔ မွတ္ဥာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ အမွတ္မွားေလသလားဟုပင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။<br />
စက္ရုပ္ဆန္ေသာ သူမႏွင္႔ စက္ရုပ္ဆန္စြာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနရင္း
ကၽြန္မအေတြးမ်ားကလည္း ေနာက္ျပန္ဆြဲလ်က္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ မသကၤာခ်င္။<br />
ရုပ္တူသည့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိပင္ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္းထင္ကာ မွားေနေလသလား။<br />
ၾကားကာလ သိတ္မၾကာဟု ထင္ေသာ္လည္း ကၽြန္မကပဲ သူမႏွင္႔ဆက္ဆံေရးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္စိတ္ၾကီးကာ အမွတ္မွားေလသလား။<br />
ဟိုတစ္ေခါက္က ျပံဳးရႊင္စြာဆက္ဆံသည္ကေရာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟု
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ ပံုမွန္စိတ္အေနအထား ရွိမရွိ သံသယျဖင္႔ စစ္ေဆးမိရေသး၏။<br />
သည္ေလာက္ကိစၥေလးကိုေတာ႔ စိတၱဇျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းစရာလည္း မရွိလွပါပဲႏွင္႔ေလ။<br />
ခက္ပဲခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူမက မရူးလွ်င္ ကၽြန္မကပဲ ရူးရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။<br />
သည္တစ္ခါ ၀ယ္ယူျခင္းကိစၥျပီးဆံုး၍ ဆုိင္ကေလးကို
ေက်ာခိုင္းမိစဥ္မွာေတာ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာျပီး အျဖစ္မွန္ကို
အကဲခတ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ႔ေပ။ သည္တစ္ခါလည္း သူမ စိတ္ညစ္ေနရခ်ိန္မို႔ဟု
နားလည္မေပးခ်င္ေတာ႔။ စိတ္ညစ္ခ်ိန္မို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာႏွင္႔
အလုပ္တာ၀န္ကို အျမဲတမ္းေရာေထြးခ်င္ေနသည့္ စိတ္ထားမ်ိဳးကို
သည္းခံမေပးခ်င္ေတာ႔။<br />
တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ပံုမွန္ဆက္ဆံေရးတစ္ခုသည္
အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖင္႔ ေနသားက်ေနျပီဆုိလွ်င္သာ
ေအးစက္ေသာမ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးကိုလည္း ဥပကၡာျပဳႏုိင္သြားမည္ ထင္ပါသည္။ ဥပမာ
လမ္းထိပ္မွ ဦးေလးၾကီးဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္သူေတြ ရွိေနေသးသလုိမ်ိဳးေပါ႔။<br />
တစ္ခါတရံ အေကာင္းဆံုးကိုသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္ေသာ လူ႔သဘာ၀အရ
တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားၾကီး ေပ်ာ႔ေျပာင္းခ်ိဳသာလာသည္ကိုေတာ႔
ျမင္ခ်င္မိသည္သာေပပဲ။<br />
သို႔ေပမယ္႔ တစ္ေခါက္ေပ်ာ႔ေျပာင္းလုိက္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္က် မာထန္လိုက္၊
ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ ေအးစက္လုိက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ေႏြးေထြးလိုက္ႏွင္႔ မူမမွန္ေသာ
ဆက္ဆံေရးကိုေတာ႔ ဘယ္လူသားမွ ၾကံဳေတြ႕ခ်င္ၾကမည္ မထင္ပါ။<br />
အရူးႏွင္႔ေတြ႕ရသလုိ ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလို...၊ အစိုးမရေသာ ခံစားခ်က္ေတြႏွင္႔ မည္သူကမ်ား ၾကံဳဆံုခ်င္ပါမည္နည္း။<br />
ခုမွ သည္မိန္းကေလး၏ဆိုင္ ဘာေၾကာင္႔ ေစ်း၀ယ္သူပါးရသည္ကို
ကၽြန္မသိရေပျပီ။ ကၽြန္မေရာက္သြားတုိင္း ေစ်း၀ယ္သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိ။
ဖုန္တေလာေလာျဖင္႔ ပစၥည္းေတြေဟာင္းႏြမ္း။
တစ္ျမိဳ႕လံုးျပတ္သြားသည့္ပစ္ၥည္းကို သူ႔ဆုိင္မွာမွ က်န္ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္၏
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကၽြန္မသိသြားရသည္။<br />
ေနာက္တစ္ခါသြားလွ်င္ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာခ်င္ ပ်ဴငွာႏုိင္ေပမယ္႔
အရူးလုပ္လွသည့္ သည္လိုဆိုင္မ်ိဳးကို သြားမည့္အစားေတာ႔ လမ္းထိပ္မွ
မေျပာင္းလဲေသာ မ်က္ႏွာထားမာမာဆီကိုသာ ေျခဦးလွည့္ခ်င္မိပါေတာ႔သည္။<br />
စင္စစ္ ကၽြန္မတို႔သည္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ယဥ္ပါးလာသည့္အခါ
ဥပကၡာျပဳႏုိင္လာေသာ္လည္း လွည့္စားခံရသလို အၾကိမ္ၾကိမ္ အေျပာင္းအလဲမ်ားလွေသာ
မတည္ျငိမ္ျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ႔ စိတ္ကုန္ခမ္းၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။<br />
ကၽြန္မ ထိုဆုိင္ေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွ သြားမည္မဟုတ္ေတာ႔ပါ။<br />
xxxxxx<br />
<br />
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br />
July, 2013... ပင္းယမဂၢဇင္း ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-30242399888132105802013-07-09T21:19:00.002-07:002013-07-09T21:19:35.987-07:00ပြဲသိမ္းခရာသံ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKb1fon72nVzU7AdRa4QJqKotQNR7mB3r5Ty42Y67LYQFnNtWB2wx8-V7Ju3RYE2u5V2WtIL8HpOpF_SULKN3Bp4cOfA_6aaPu8Lf_elUv70R7yuJG7rf5RGLyqk8jQEycWmB8Wa-NeQc/s1600/cs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKb1fon72nVzU7AdRa4QJqKotQNR7mB3r5Ty42Y67LYQFnNtWB2wx8-V7Ju3RYE2u5V2WtIL8HpOpF_SULKN3Bp4cOfA_6aaPu8Lf_elUv70R7yuJG7rf5RGLyqk8jQEycWmB8Wa-NeQc/s320/cs.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
သည္တစ္ခ်ီေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ပြဲျပတ္ျပီဟု သူက ထင္ေနပံုရ၏။ သူ႔ပစ္ၥည္းကို သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ အစစအရာရာ စိတ္ၾကိဳက္စစ္ေဆးႏိုင္ေၾကာင္း ရဲရဲၾကီးအာမခံေနသည္။<br /> “ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အစ္ကိုၾကိဳက္မွာ လံုး၀ေသခ်ာတယ္။ ရွယ္... အသန္႔ေလး၊ စင္းေနတာပဲ။ ေစာင္ျခံဳၾကားက ခုမွဆြဲထုတ္လာတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေစ်းနဲ႔ဆိုရင္ ဒီလုိအသန္႔က နတ္ျပည္တက္ရွာရင္ေတာင္ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးအစ္ကိုေရ။ ၾကိဳက္ေစ်းညႇိျပီးရင္ ဆြဲသာပစ္လုိက္ေတာ႔။ အလြတ္မခံနဲ႔အစ္ကို...”<br /> အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ေၾကးမ်ားတာကို ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကသူခ်ည္းမို႔ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေလာက္ႏွင္႔ေတာ႔ လာမျပရဲၾကသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အျပင္ပန္းၾကည့္လိုက္တာႏွင္႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိေန၏။ ပင္ကိုယ္အလွလား၊ မိတ္ကပ္ေတြေၾကာင္႔ ေခ်ာေနတာလားဆိုတာ တုိ႔စရာ ထိစရာမလုိဘဲ အျမင္ႏွင္႔ပင္ ခံစားလို႔ရေနျပီ။<br /> “ အမွန္ေျပာရရင္ ငါက ဖင္ေကာက္မွ ပိုၾကိဳက္တာကြ...”<br /> မခ်င္႔မရဲေျပာလိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ႔္ကို သူက အရိုးမ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး လုပ္ရန္ေကာဆုိသည့္ အၾကည့္ႏွင္႔ၾကည့္ျပီး...<br /> “ ဟာ အစ္ကိုရာ... ကိုယ္ႏိုင္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ မီွတာသာ ဆြဲစမ္းပါ။ မမီတာၾကီးကို လြမ္းမေနစမ္းပါနဲ႔။ အစ္ကိုမဆြဲရင္ ဆြဲမယ္႔သူေတြ တန္းစီေနတာေနာ္။ ဒါေလးက တစ္လက္ကိုင္ဗ်။ ခုမွ သူ႔ပိုင္ရွင္က လက္လႊတ္လုိက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ လာတာ။ ေစ်းတန္းထဲ ခ်မခင္းရေသးဘူး။ ငါ႔အစ္ကိုက အေကာင္းၾကိဳက္တတ္လြန္းလို႔ အရင္လာျပတာ။ ၀ိုင္းထဲ အရင္ခ်ျပလုိက္လို႔ကေတာ႔ ၀ုိင္းဆြဲၾကေတာ႔မွာ။ အစ္ကိုေတာင္ ျမင္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး...”<br /> သူ႔အညႊန္းက ညြတ္လွသည္မုိ႔ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုေတာင္ ကိုယ္႔ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္သားေကာင္ကို အပိုင္ ခုန္အုပ္ရေတာ႔မလုိ အစားမာန္တက္သြားရေသး၏။<br /> လြတ္သည့္ငါးမွ ၾကီးခ်င္တတ္သည္မွာ သဘာ၀မုိ႔ ကိုယ္အရင္မျမင္လိုက္ရေသးခင္ ေစ်းကြက္မွာ သူမ်ားလက္ထဲသာ ေတြ႕လိုက္ရလုိ႔ကေတာ႔.... “ ဒါမ်ိဳးပိုင္ရမယ္ဆုိ အခ်ိန္မဆိုင္းဘူး။ ေစ်းမဆစ္ဘူး...” ဟု ေျပာမိေပဦးမည္။<br /> “ ေအးကြာ ပစ္ၥည္းကေတာ႔ မဆိုးပါဘူး။ ေစ်းနည္းနည္းညႇိေပးဦး ညီေလးရာ။ အစ္ကိုက ေရမေပါဘူးကြ။ ေလသာေပါတာ...”<br /> “ ဟားဟား.. စိတ္ခ်အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ညႇိေပးပါ႔မယ္။ ကိုယ္႔အစ္ကိုကုိ ပစ္ၥည္းေကာင္းကိုင္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မပါပါဘူး။ သူ႔သခင္ဆီ သြားညႇိျပီးရင္ ျပန္လာခဲ႔မယ္။ ခဏေလးေစာင္႔...”<br /> “ အုိေက ညီ..”<br /> သူက ေလကေလးခၽြန္ကာ ထြက္သြား၏။ သူ႔ေလခၽြန္သံၾကားခါမွ ေနာက္ေက်ာက မလံုခ်င္။ စိတ္ထဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။<br /> ေအာ္... လူ႔စိတ္ေတြမ်ား ခက္ပဲခက္ရခ်ည့္။<br /> xxxxxx<br /> ကၽြန္ေတာ္ သည္လုိ ေလခၽြန္ႏုိင္ခဲ႔ေသာ ေန႔တစ္ေန႔တုန္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္သူက သတိေပးခဲ႔ေသးသည္။<br /> “ ၀ဋ္မွာအျမဲ၊ ငရဲမွာအပ တဲ႔ေနာ္ဆရာၾကီး။ သံသရာမျပတ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အလွည့္က တစ္ပတ္ျပီးတစ္ပတ္လည္ေနဦးမွာ...”တဲ႔။<br /> ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး ဆိုသည္ကိုျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒ္ၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ေပမုိ႔ သိသည္ေပါ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ယံုၾကည္သည္ပဲေပါ႔။ သို႔ေပမဲ႔ သတ္ၱ၀ါတုိင္းက လက္ရွိဘ၀ကိုသာ ပို၍ခံုမင္တတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။<br /> တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲတြင္ ေနာက္ဘ၀မွ အေႂကြးျပန္ဆပ္မည္ဟုပင္ ၀ံ႔၀႔ံစားစားေျပာရဲၾကေသးသည္မွာ သည္တဏွာေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာသားႏွင္႔ထုထားသည္မုိ႔လဲေလ။ လက္ရွိဘ၀၊ လက္ရွိသားမယားသာလွ်င္ ေလာေလာလတ္လတ္ အေရးၾကီးသည္ပဲေပါ႔။ ေနာက္ဘ၀ကေတာ႔ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းေတာ႔မည္။<br /> သည္ဘ၀မွာ မခိုးမ၀ွက္၊ သူတစ္ပါးအသက္မသတ္၊ သူမ်ားသားမယား မပစ္မွား။ ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္လွျပီမဟုတ္လား။<br /> မုသားကေတာ႔ လကၤာေခ်ာေအာင္ လိုအပ္လုိ႔ ေျပာသင္႔လွ်င္ ေျပာရဦးမည္ေလ။ <br /> ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလကေလးတခၽြန္ခၽြန္ႏွင္႔ အလြန္ေပါ႔ပါးေနခဲ႔၏။ တစ္ႏွစ္နီးပါး ေပြ႕ပိုက္ထားရေသာ နာတာရွည္ေ၀ဒနာဆိုးၾကီးကို လႊတ္ခ်ခြင္႔ရလုိက္သူလို လြတ္ေျမာက္မႈအရသာမွာ အထူးတကဲရွိလွသည္။ <br /> ဘာမဆို ပညတ္ႏွင္႔ပရမတ္ခြဲကာ ေနရာတကာ အေတြးေခါင္ခ်င္လွသည့္ အိမ္သူကေတာ႔ ကံေပးလာသမွ်ဆိုလွ်င္ နာတာရွည္ေရာဂါမွန္းသိရက္ႏွင္႔ေတာင္ လက္ေျပာင္းလက္လႊဲ လုပ္ခ်င္ပံုမရ။<br /> “ ပစ္ၥည္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္ကတည္းက ကိုယ္႔အတြက္ အသံုး၀င္ဖုိ႔သာအဓိကပါ။ ဒီပစ္ၥည္း ကိုယ္နဲ႔အသံုးတည့္ေနမယ္ဆုိရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ဘာလုိ႔ ဒီပစ္ၥည္းအေပၚမွာ ေစ်းတက္တာ၊ ေစ်းက်တာ၊ ျမတ္တာ၊ ရႈံးတာေတြ လိုက္တြက္ေနျပီး ေစ်းအတက္အက်မွာ လႈိင္းလိုက္စီးေနေတာ႔မလဲ။<br /> ကိုယ္က ျမတ္ခ်င္လုိ႔ ၀ယ္တာလည္းမဟုတ္။ ေငြကစားခ်င္လို႔ ေရာင္းမွာလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ္က သံုးဖုိ႔၀ယ္တာ။ ဒီေတာ႔ ေစ်းအတက္အက်မွာ လႈိင္းလုိက္စီးေနရင္ ကိုယ္ပဲ မူးလာမွာေပါ႔။ ဘာလုပ္မလဲ။ အက်ိဳးမရွိဘူးေလ...”<br /> ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ေပသည္။ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေတြ မွန္သမွ်က ၀ယ္ျပီးသြားလွ်င္ ကိုယ္႔လက္ထဲေရာက္တာႏွင္႔ တန္ဖိုးက က်သြားျပီ။ အသစ္အဆန္း ေပၚေပၚခ်င္း ဦးဆံုးစ၀ယ္လွ်င္ ပိုျပီးေစ်းၾကီးေပးရမည္။ သူမ်ားသံုးျပီးလုိ႔ ရုိးသြားခါမွ ၀ယ္မယ္ဆုိလွ်င္ ေစ်းသက္သာသြားမည္။<br /> ေရႊ၀ယ္စုသလုိ၊ အိမ္ျခံေျမ၀ယ္ထားသလို မဟုတ္။ ေရႊေတြေျမေတြက အခ်ိန္ေစာင္႔ႏိုင္လွ်င္၊ ရင္းထားႏုိင္လွ်င္ ေစ်းတက္လာမည္၊ အျမတ္ထြက္လာမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနသည္။ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းဆိုသည္ကေတာ႔ ခု၀ယ္ျပီးလို႔ လက္ထဲေရာက္တာႏွင္႔ မၾကိဳက္ေတာ႔ဆုိကာ အသစ္အတုိင္းကို ျပန္ေရာင္းမည္ဆုိလွ်င္ပင္ ေစ်းကေတာ႔ မူလေစ်းကို လက္ငင္းရႏုိင္ဖို႔ႈ မေသခ်ာေတာ႔။<br /> “ ကိုယ္လည္း အရႈံးအျမတ္ကို တြက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ အဲဒီအတြက္ အလဲအလွယ္လုပ္ခ်င္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္တို႔ပစ္ၥည္းက တစ္သက္လံုး ေရရွည္သံုးသြားဖို႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူးေလ။ အဲဒါ မင္းအသိဆံုးပဲဟာ။ “ေအာ္” ပ်က္သြားျပီကြ...”<br /> ကၽြန္ေတာ္႔စကားကို ၾကားေတာ႔ အိမ္သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါေလေတာ႔သည္။ <br /> “ ေအာ္... ကိုရင္ေအး... ကိုရင္ေအး ဒီပစ္ၥည္းကို “ေအာ္” ပ်က္တယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ ေလာကမွာ ဘယ္ဟာမ်ား “ေအာ္”မပ်က္တာရွိေသးလို႔လဲ။ ခႏ္ၶာကိုယ္ၾကီးလည္း ဒရစပ္ အခ်ိန္တုိင္းပ်က္ေနတာ၊ ရွင္ သိသိရက္ၾကီးနဲ႔ ဘာမဆို “ေအာ္” မွ၊ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္မွ ဆုိတဲ႔ အစြဲၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ႔ရွင္။<br /> ဒီပစ္ၥည္းေတြက ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္၊ ရွင္နဲ႔ သက္တမ္းတူတူနီးပါးရွိေနတဲ႔၊ ပုိင္ရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာခဲ႔တဲ႔ ပစ္ၥည္းေတြပဲ။ ေရွ႔ပိုင္ရွင္က “ေအာ္” လို႔ေျပာတုိင္းေရာ ယံုစရာလား။ ကိုယ္႔လက္ထဲမွာ ပ်က္သမွ်သာ ကိုယ္သိတာ။ သူမ်ားလက္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔ပ်က္ခဲ႔မလဲ ရွင္သိလို႔လား။ ရွင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဗိုက္ဖြင္႔ထားဖူးတယ္။ အူေတြျဖတ္ထုတ္ခံထားရတယ္ေလ။ “ေအာ္” ဟုတ္ေသးလို႔လား... အဟက္..ဟက္...”<br /> သူမက ေျပာလုိက္ရယ္လုိက္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလွာင္သလိုလို၊ တရားခ်သလိုလို လုပ္ေန၏။<br /> “ ဒါေတာ႔ ဒါေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေလာက္ျဖစ္ထားတဲ႔ ဟာၾကီးေတာ႔ ဆက္မသံုးခ်င္ေတာ႔ဘူးကြာ။ ရႈံးလည္းရႈံးေပ႔ေစ။ အရႈံးခံ ေရာင္းသင္႔တာပဲမဟုတ္လား...”<br /> ဒီလိုႏွင္႔ အိမ္သူက လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ မရွိလွပါဘဲႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္လက္ရွိတုန္း အျမန္ပင္ အိမ္မွကားကို ေရာင္းလုိက္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္သူက ပိုက္ဆံေခ်ျပီး ကား အိမ္မွထြက္သြားသည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလေလးခၽြန္ကာ စိတ္အေတာ္ေပါ႔သြားခဲ႔ရသည္။<br /> xxxxxx<br /> “ ဒီနံပါတ္နဲ႔ ဒီေမာ္လ္ဒယ္မွာ အတြင္းခန္းေတြ ဒီေလာက္သန္႔ေနတာ မသကၤာစရာပဲကြာ။ နံပါတ္က အက္ၡရာတန္းျဖစ္ေနျပီး ပစ္ၥည္းက အရမ္းလတ္ေနေတာ႔ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ခုခုအတုိက္အခိုက္ရွိလို႔မ်ား ျပန္ရႈိင္းထားတာလားလို႔...။ ေစ်းကလည္း ဆစ္သေလာက္မေလွ်ာ႔ဘဲ နည္းနည္းေလွ်ာ႔ေပးတယ္ဆိုေပမဲ႔ သူမ်ားထက္ သက္သာေနေသးတာပဲ။ တစ္ခုခုမ်ား ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိေနလား...”<br /> ကၽြန္ေတာ္႔စကားကိုၾကားေတာ႔ အိမ္သူက သက္ျပင္းခ်ေလ၏။<br /> “ တကယ္ေတာ႔ ရွင္႔လိပ္ျပာက ရွင္႔ကုိေျခာက္ေနတာပါေတာ္..”<br /> အမွန္လည္း သူမေျပာသလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ ကားျပန္၀ယ္ဖို႔ လုိက္ရွာသမွ်၊ လာျပသမွ်ကာလမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ႔၏။ တစ္စီးျပီးတစ္စီး စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ဘဲ ေခ်းမ်ားေနမိျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လိပ္ျပာက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျခာက္ေနျခင္းသာ...။<br /> ယခင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းလိုက္ေသာ ကားေလးကို ၀ယ္သြားသည့္သူက ကားေလးမွာ ေဆးကအစ အလြန္ေကာင္းျပီး၊ အတြင္းခန္းေတြလည္း သန္႔ေနေသာေၾကာင္႔ ကားသစ္ေတြ ဒီေလာက္ေပါေနတာေတာင္ ျပန္မလဲေတာ႔ဘဲ ဒါပဲစီးဦးမယ္႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စိတ္ကမလံုလွ။ <br /> တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းကတည္းက သူတုိ႔ ေသခ်ာစစ္ေဆးျပီး စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္မွ ၀ယ္သြားျခင္းပါ။<br /> “ ေဆးက ေနာက္ေဆးဆုိေပမယ္႔ အင္ဂ်င္ခန္းေရာ၊ ေနာက္ခန္းေတြကပါ “ေအာ္” ေဆး။ ေရွ႕မွန္ေရာ၊ ေနာက္မွန္ပါ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ မဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မသိသာပါဘူး...”<br /> “ အတုုိက္အခိုက္ေတာ႔ ကင္းပါတယ္ေနာ္...”<br /> “ အား စိတ္ခ်။ အတုိက္အခိုက္ လံုး၀ကင္းပါတယ္...”<br /> တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မုသားစကား မေျပာခဲ႔ပါ။ သူက အတုိက္အခိုက္ ကင္း၊ မကင္းကိုသာ ေမးခဲ႔ျခင္းေလ။ တျခား ဘာမွ သူမေမးပါ။ အေမးမရွိေသာပုစာ္ၦကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာအေျဖမွ ေပးစရာမလို။ ညာစရာလည္း မလုိခဲ႔ပါ။<br /> “ တကယ္ေတာ႔လည္း ကိုယ္႔လက္ထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ လံုး၀မတိုက္ခဲ႔ဘူးပဲေလ။ ကိုယ္မညာပါဘူးကြ... ေနာ္...”<br /> ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႔ရယ္ဟဟေျပာလွ်င္ေတာ႔ အိမ္သူက မ်က္ေစာင္းဖြဖြ လွမ္းခ်ိတ္ပါလိမ္႔မည္။<br /> “ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ရွင္လည္း မုသားမေျပာတဲ႔သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ျပီး ကၽြန္မတို႔လုိ အတုိက္အခိုက္ကင္းတဲ႔ ကားမ်ိဳးပဲ ၀ယ္မိဦးမွာပါ...”<br /> သူမက ဒီလုိေျပာေလလွ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္၀ယ္မည့္ကားအေပၚတြင္ လိုသည္ထက္ပို၍ ဇီဇာေၾကာင္ေလေတာ႔၏။<br /> “ အစ္ကို ဒီေလာက္ စာဖတ္ေနရင္ေတာ႔ ကုပ္ၼဏီသြားျပီး အသစ္သာ ဒါရိုက္လွမ္းမွာေတာ႔ဗ်ာ။ ဒါေတာင္မွ သေဘာၤကခ်လာရင္ စာခ်ဳပ္ထားတဲ႔အတုိင္း ပစ္ၥည္းစံုတာမဟုတ္ေသးဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ လြဲၾကေသးတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဘက္ထရီပ်က္ေနလို႔ ဘက္ထရီလဲလိုက္ရတာနဲ႔၊ အလြိဳင္းေတြ ပါမလာတာနဲ႔၊ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေလးေတြ အျဖဳတ္ခံထားရတာနဲ႔၊ စံုေနတာပဲ။ ဘီးေလးဘီးစလံုး ျပန္လဲတပ္ရတဲ႔ ကားမ်ိဳးေတာင္ ရွိၾကေသးတာဗ်ာ...”<br /> ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိလို႔မွမဟုတ္တာေလ။ ခုတစ္ေလာ အသစ္၀င္ေနေသာ ေမာ္ဒယ္ျမင္႔ကားသစ္မ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ေစ႔က်သည္ပဲေပါ႔။ သို႔ေပမဲ႔ ကိုယ္႔၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ။ <br /> ကားေဟာင္း၀ယ္၀ယ္၊ ကားသစ္မွာမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနေသာ လိပ္ျပာကေတာ႔ ေတာင္ပံခတ္ေနမွာပင္။<br /> ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဟာင္းထဲက သန္႔သန္႔ေကာင္းေကာင္းေလးေတာ႔ ၾကိဳးစားရွာၾကည့္ခ်င္မိပါသည္။<br />မသကာ ခုတစ္ေလာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနေသာ ကားေစ်းကြက္အေျခအေနအရ ကိုယ္၀ယ္ေသာကားေဟာင္းေလးက တစ္သက္လံုး သခင္ခ်စ္ေနပါကလည္း သခင္က ေအာင္႔နမ္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဖီလင္လာဖို႔ လိုေသးသည္မဟုတ္လား။ <br /> အမွန္ေတာ႔ ယခင္ကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္လုိ႔ ေရာင္းခဲ႔ျခင္းမဟုတ္ပါ။ စ၀ယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔မေဟသီပါ ႏွစ္သက္ၾကလို႔လည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ၀ယ္ယူဖို႔ ဆုံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔ျခင္းပါ။<br /> ကားတစ္စီး၀ယ္ရာမွာလည္း ဟင္းရြက္ကန္ဇြန္း မဟုတ္သည္မို႔ မူးေနာက္ညည္းေတာက္ေနေလာက္ေအာင္ ပြဲစားေပါင္္းစံု၏ ပညာေပး ပံုစံအစံုကိုခံျပီး အရႊီးအရႊန္းေလဒဏ္မ်ိဳးစံုကုိပါ ခံခဲ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေၾကးမ်ားသကိုး။<br /> ေၾကးမ်ားသေလာက္လည္း ေတာ္ေတာ္သန္႔တာေလး ရခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္....<br /><br /> <br /> ထိုသို႔ေသာ္သည္ ကားမွာ အမွားအယြင္း တစ္စံုတစ္ရာပါလာလုိ႔ အညာခံရလုိ႔မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ယူခဲ႔ေသာ ကားေလးသည္ ေနာက္ဆံုးေပၚမဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔နံပါတ္ႏွင္႔ မလိုက္ဖက္လွေအာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္သန္႔သည့္ကားေလးဟုပင္ ေျပာရေပလိမ္႔မည္။<br /> သို႔ေသာ္....<br /> xxxxxx<br /> တစ္ျမန္ႏွစ္က ေႏြရာသီတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ခရီးထြက္ခဲ႔ၾက၏။ ကိုယ္႔ကားႏွင္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား တစ္လွည့္စီ ေမာင္းခဲ႔ၾကျခင္းပင္။ သားႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ခန္းမွာ။ ကားေလးက သေႏ္ၶေကာင္းစြာ ဘာဒုက္ၡမွမေပး။ နံပါတ္နိမ္႔ေသာ္လည္း အဲယားကြန္းကလည္း ေအးမွေအး။ အျမန္လမ္းကြန္ကရစ္ခင္းမွာ လူကလည္းရွင္း။ လမ္းကလည္းရွင္း။ ေန႔လည္ခင္း ေနပူျပင္းေပမယ္႔ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေမာင္းႏွင္ခဲ႔ၾက၏။<br /> တစ္လမ္းေမာင္းမို႔ အေရွာင္အတိမ္းက နည္းပါသည္။ လမ္းကရွင္းေတာ႔ အရွိန္ကလည္း ျပင္းသည္။ လမ္းေကြ႕ေလးေတြရွိေသာ္လည္း ခပ္ေျပေျပမုိ႔ အရွိန္သိပ္မေလွ်ာ႔ျဖစ္ဘဲ ေမာင္းေနသည့္မေဟသီက ကားေမာင္းသက္မၾကာလွေသးေပမဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈက အျပည့္ရွိေန၏။<br /> “ ဒီလိုလမ္းေပၚမွာ ဒီေလာက္အရွိန္နဲ႔ေမာင္းေနတုန္း ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြလို တိရိစာ္ၦန္ေတြျဖတ္တာျမင္ရင္ မေရွာင္ပစ္နဲ႔ေနာ္...”<br /> ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းေျပးလမ္း ေမာင္းႏွင္သည့္အေတြ႕အၾကံဳမ်ားျပီမို႔ သူမကို ဤသို႔ သတိေပးစကားပင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။<br /> “ ဘာလို႔ မေရွာင္ရမွာလဲ။ သူတို႔လည္း အသက္နဲ႔ပဲေလ...”<br /> သူမက ကၽြန္ေတာ္ဆုိလိုသည့္ အဓိပ္ၸါယ္ကို တကယ္မသိတာလား။ အေ၀းေျပးလမ္းေမာင္းႏွင္သည့္ အေတြ႕အၾကံဳနည္းသူမို႔ နားမလည္သည္လား။ ထုိခဏမွာေတာ႔ တကယ္ပင္ ေရွ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ျဖတ္၀င္လာေသာပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာဆုိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာျမင္လိုက္ရ၏။<br /> တိရိစာ္ၦန္မဟုတ္ပါ။ မိန္းမၾကီးသံုးေယာက္ ေခါင္းေပၚမွာအထုပ္ကိုယ္စီႏွင္႔ ကားလမ္းကိုျဖတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနျပီ။ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ပါ။ အျမန္လမ္းမွာ ယာဥ္ရွင္းလွေသာ္လည္း ေမာင္းလာသမွ်ကားတိုင္းက အရွိန္မေသးလွ။ <br /> သည္လို အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းၾကလို႔လည္း အျမန္လမ္းမွာ လူေတြ၊ တိရိစာ္ၦန္ေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ မျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တားျမစ္ထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ၊ သံဇကာေတြလည္း တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ရွိေနရက္ႏွင္႔။ ဤသို႔ အမွတ္တမဲ႔ကူးလာတတ္ေသာ လူေတြ၊ အျမန္လမ္းေပၚတက္ေမာင္းေနေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြကို တစ္ခါတရံ ဘြားကနဲေတြ႕ရတတ္သည္မွာ အႏ္ၲရာယ္ၾကီးလွ၏။<br /> သည္ေလာက္အရွိန္ႏွင္႔ သည္လုိကြန္ကရစ္လမ္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည့္ ကားဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကားဖူး၊ မသိဖူးခဲ႔ၾကသည္လည္းမဟုတ္။ ၾကားမိတိုင္းလည္း သည္အျမန္လမ္းမွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းမေမာင္းသင္႔မွန္း အထပ္ထပ္ သင္ခန္းစာယူခဲ႔ျပီးသား။ ကိုယ္သာဆို ဒီလုိမိုက္မဲသည့္ႏႈန္းႏွင္႔ ေမာင္းမည္မဟုတ္.. ဟု ေတြးခဲ႔ဖူးသား။<br /> သို႔ေသာ္...<br /> ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သည္အျမန္လမ္းမွာ အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းခဲ႔မိပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီးေမာင္းေတာ႔လည္း အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းႏွင္ခဲ႔ပါ၏။ ကားရွင္း၊ လမ္းက်ယ္၊ တစ္လမ္းေမာင္းမို႔ အႏ္ၲရာယ္မျဖစ္ေလာက္ဟုဘဲ ေတြးထင္ခဲ႔ပါ၏။<br /> လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လူေနအိမ္ေျခမရွိေသာေၾကာင္႔...၊ အေရွာင္အတိမ္း နည္းေသာေၾကာင္႔...၊ ရာသီဥတု သာယာေသာေၾကာင္႔..၊ လူကလည္း ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိေသာေၾကာင္႔ (အိပ္မငိုက္ေသာေၾကာင္႔)...၊ သည္လုိ ကံဆိုးၾကသူမ်ားထဲတြင္ ကိုယ္မပါႏုိင္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင္႔...၊ .....ေၾကာင္႔...၊ ေၾကာင္႔...၊ ေၾကာင္႔....။<br /> သို႔ေသာ္....<br /> xxxxxx <br /> ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အခါမ်ားစြာ ဇီဇာေၾကာင္ ေၾကးထူျပီးေသာအခ်ိန္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာကုိ မျဖစ္မေန ဖမ္းဆုပ္ရမည့္ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ႔ပါ၏။<br /> ဘာလုိ႔ဆို သားႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းအၾကိဳအပို႔၊ ခ်စ္ဇနီးအတြက္ စီးေတာ္ယာဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရံုးအဆင္းအတက္တုိ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ ကားတစ္စီးကုိ လေပးႏွင္႔ငွားထားရသည္မွာလည္း စရိတ္အေတာ္ေထာင္းလွျပီ။<br /> သို႔ႏွင္႔ ကုိယ္႔လိပ္ျပာကိုယ္လန္႔ကာ ဘယ္သူ႔ကိုမွမယံုႏိုင္၊ ဘယ္ကားကိုမွ စိတ္မခ်၊ ဘယ္ပစ္ၥည္းမွမစစ္ ဟု ျဖစ္ရလြန္းသည္ႏွင္႔ ပြဲစားမ်ား အရြဲ႕တုိက္ေျပာသလုိပင္ ကုပ္ၼဏီမွသာ တုိက္ရိုက္မွာလိုက္ပါေတာ႔သည္။<br /> ေငြမေလာက္ေတာ႔လည္း ဟိုထုဒီခြဲ၊ ဟိုေခ်းဒီဆြဲေပါ႔ေလ။<br /> သို႔ေသာ္...<br /> မိန္းမက သူမေၾကာင္႔ ပ်က္စီးသြားသည့္ကားကို ျပန္ျပင္ျပီးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ညာမေရာင္းဘဲ တစ္သက္လံုး စီးမည္ဟုေျပာခဲ႔သူ....။ <br /> “ အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီမိန္းမၾကီးသံုးေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ႔ဇာတ္လမ္းက နာမည္ၾကီး။ အဲဒီ မွတ္တုိင္က အျမန္လမ္းမွာ နာမည္ေက်ာ္...” ဟု အမ်ားက ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ မယံုၾကည္ဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုသာ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္တတ္သူ..။<br /> ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို လက္မလႊတ္တတ္သူဆုိေတာ႔ “ ႏိုင္ငံျခားမွာေရာ ကားေတြကို ပိန္လိန္သြားရင္ ျပန္မျပင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔လား...” ဟု မသိသားဆုိးရြားစြာ ေမးျပန္ေလ၏။<br /> လမ္းဆံုးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ေနာက္ဆံုးေျပာစရာတစ္ခုသာ က်န္ေတာ႔သည္ေလ။<br /> “ ေအးဟာ ဟိုမွာကေတာ႔ ေဘာ္ဒီျပန္လုပ္တယ္ပဲထားဦး။ ဒီမွာထက္ေတာ႔ သာမွာပါ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပတ္ကၽြမ္းမဟုတ္ရင္ ျပီးတာပဲမဟုတ္လား..” ဟုသာ...။<br /> xxxxxx<br /><br /> ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
မေဟသီမဂၢဇင္း... July, 2013<br /> <br /> <br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-15016140841377978552013-06-19T20:40:00.003-07:002013-06-19T20:40:35.095-07:00မီးခိုးျဖစ္သြားေသာတိမ္ႏွင္႔ တိမ္ျဖစ္သြားေသာမီးခိုး<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0Fn-Ex5TrNBpaOnlan_L5SlC-ph1bHB33HeZ57moZ_WeZe6-S5VNvIe-Vmj3WjlAdZ28gkFT8QpjWB1QmFvZ_bu2ApkS-druZ0NgwbL-4TYEnMDEfzhc7vmEI4Yj_8hxe9kLpXjeNrM/s1600/705974_470003109743499_1095395559_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0Fn-Ex5TrNBpaOnlan_L5SlC-ph1bHB33HeZ57moZ_WeZe6-S5VNvIe-Vmj3WjlAdZ28gkFT8QpjWB1QmFvZ_bu2ApkS-druZ0NgwbL-4TYEnMDEfzhc7vmEI4Yj_8hxe9kLpXjeNrM/s320/705974_470003109743499_1095395559_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br /><br /> ထိုေန႔က ေနပူက်ဲက်ဲ ေန႔လည္ခင္းမို႔ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲတြင္ လူရွင္းေနေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ေနပူေပ႔ေစဦး။<br />ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္သာ ျဖစ္လွ်င္ေတာ႔ သည္အေၾကာ္ဆိုင္ေလးက ဒီေလာက္ လူျပတ္ေလ႔ေတာ႔ မရွိပါ။<br /> ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးက လြမ္းေမာဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသေလာက္ တက္ၠသိုလ္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းရွိ<br />ကန္ရိပ္နံေဘးက အေၾကာ္တဲမွာလည္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် ဖြင္႔ထားပံုက ေျခာက္ေသြ႕ေလးတြဲ႕လွ၏။<br /> သူကေတာ႔ ကဗ်ာဆရာပီပီ လူေျခတိတ္ေလ ၾကိဳက္ေလေပါ႔။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမွ ထက္ျမက္သည့္<br />အေတြးစေတြ ေမြးဖြားလာတတ္သည္။ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ရာသီေၾကာင္႔ စိုလက္ေသာစိတ္ကူးမႈန္ေတြ ဖမ္းဆုပ္မိတတ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။<br /> ဒါေၾကာင္႔လည္း သူက...၊ တစ္ေယာက္တည္းေပမယ္႔ ငိုက္ျမည္းေနေသာ သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ရွင္ကို အေဖာ္ျပဳရင္း <br />အေၾကာ္တစ္ပဲြကို ေရေႏြးတစ္ခရားျပီး တစ္ခရားႏွင္႔ စီးေမ်ာေနလိုက္သည္။ <br /> အေၾကာ္ဆိုင္မွ မီးခိုးေငြ႔တအူအူ..၊ ပူေျခာက္ေျခာက္ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ စီးေမ်ာ...။ အေၾကာ္တခ်ိဳ႕ အစာအိမ္ထဲသို႔ ေရေႏြးႏွင္႔အတူ စီးေမ်ာ...။ ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္မႈထဲမွ အေတြးစတခ်ိဳ႕..၊ ကဗ်ာဆရာ႔စိတ္ကူူးထဲ စီးေမ်ာ...။<br /> ရုတ္တရက္...ေလးတြဲ႕ေနေသာ စီးေမ်ာျခင္းအားလံုး ရပ္တန္႔သြားေစမည့္ ကားတစ္စီးက အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲသို႔ ခ်ိဳလြင္လြင္<br />ရယ္ေမာသံမ်ားကို သြက္လက္စြာ သယ္ေဆာင္စီး၀င္လာခဲ႔ေတာ႔၏။<br /> အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္...။ သည္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြမ္း၀င္ေနက် ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသူရြယ္ေလးေတြ မဟုတ္တာက<br />ေလးတြဲ႕စြာ စီးေမ်ာေနေသာ သူ႔အာရံုကို လႈပ္ႏုိးေစခဲ႔သည္။<br /> ျဖစ္ႏုိင္သည္က သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္တြင္း..။ သို႔ေပမယ္႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ေက်ာ္မည္ဆိုတာကို မွန္းရခက္ေလာက္ေအာာင္<br />အခုေခတ္၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက မ်က္ေစ႔လည္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အပ်ိဳေလးေတြ ၀တ္သည့္ပံုစံဒီဇိုင္းကို သံုးေလးဆယ္ေက်ာ္<br />ကေလးအေမေတြကလည္း ၀တ္ခ်င္၀တ္ၾကသလို၊ စကပ္အတိုႏွင္႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကိုလည္း အရြယ္မေရြး ၀တ္ေနၾကသည္မဟုတ္လား။<br /> ကားေမာင္းလာသူ အမ်ိဳးသမီးက ဖိုးကြားတားပင္၊ ဆံပင္အေကာက္ႏွင္႔...။ ရဲတင္းသြက္လက္ေသာ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ရတာ<br />သည္နယ္ျမိဳ႕က ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဆံပင္အေျဖာင္႔ႏွင္႔ စကပ္အတို၀တ္ထားသည့္ တစ္ေယာက္ကလည္း အေ၀းက အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္မိရင္<br />ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဟန္လို ပံုမွားရိုက္ထားသလိုမ်ိဳး...။<br /> က်န္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ၀တ္ပံုစားပံု ေခတ္ေရွ႕ေျပးေသာ္လည္း ထမီေလးေတြႏွင္႔မို႔ အျမင္နည္းနည္းရိုးေပမယ္႔<br />အရြယ္ႏွင္႔လိုက္ဖက္ကာ ၾကည့္ရတာ ပိုတင္႔တယ္သည္ဟု သူကေတာ႔ ထင္ေလသည္။<br /> သို႔ေပမယ္႔ အခုေခတ္က ေဘာင္းဘီအတို ၊ စကပ္အတို ၀တ္တာေလာက္ကို အျမင္ရိုင္းသည္ မဆိုသာေတာ႔။<br />ရင္ပတ္လံုလံု၊ ခါးလံုလံု ၀တ္ထားရင္ကို ေတာ္လွေလျပီ။ မၾကည့္၀ံ႔ မျမင္သာ ခ်ိဳင္းျပတ္ျပတ္ၾကားက အတြင္းသားျမင္ေနရတာမ်ိဳး၊ <br />ေဘာင္းဘီခ်က္အျပဳတ္လြန္ျပီး ေအာက္ကအတြင္းခံပါ တ၀က္ေလာက္ ျမင္ေနရတာမ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွသည္ မဟုတ္လား။<br /> တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေနသည့္ သူကေတာ႔ သည္ျမင္ကြင္းေတြကို မျမင္ခ်င္မွအဆံုးေပါ႔။ ဒါေတာင္...<br />တက္ၠသိုလ္စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ “ေဘာင္းဘီရွည္မ၀တ္ရ”..ဟု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက အမိန္႔ထုတ္ထားေပလို႔ ေတာ္ေတာ႔သည္။<br /> ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင္႔ ညေနခင္း... အေဆာင္ေရွ႕လမ္းမေတြမွာေတာ႔ ေခတ္ေကာင္ေလးေတြစကားႏွင္႔ ေျပာရလွ်င္ <br />လန္ထြက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြက အလန္းဆံုးျဖစ္ေနတတ္သည္ေလ။<br /> ဘာကိုလွတယ္ထင္ျပီး ၀တ္ၾကသည္ေတာ႔ သူ နားမလည္။ ေဘာင္းဘီခ်က္ျပဳတ္၀တ္ျပီး အေၾကာ္ဆိုင္လာထိုင္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕...၊ ဟုိဆြဲသည္ဆြဲႏွင္႔ ဘယ္ေလာက္ဖံုးဖံုး အကၤ်ီႏွင္႔ေဘာင္းဘီ လြတ္ေနသည့္ၾကားက ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအေရာင္က<br />အတိုင္းသား ျမင္ေနရတတ္သည္။ မလံုမလဲႏွင္႔ ဆြဲဖံုးေနရမွေတာ႔ ဘာလို႔ ၀တ္ေတာ႔မည္နည္း။<br /> ခုေခတ္က မင္းသမီးေတြ အဆိုေတာ္ေတြ ၀တ္ျပတိုင္း လိုက္၀တ္ခ်င္ၾကသည္။ သူတိုိ႔က သူတို႔အလုပ္ႏွင္႔သူတို႔ အျပိဳင္အဆိုင္<br />ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရ ၀တ္ရတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔။ ကိုယ္က ေက်ာင္းသူ...။ ပညာရွာရမည့္အခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ လိုက္တုပျပီး မ၀တ္သင္႔ဟု<br />သူကေတာ႔ ထင္ေလသည္။<br /> xxxxxxxxxx<br /> ထင္သည့္အတိုင္း ဖိုးကြားတားေဘာင္းဘီ၀တ္ အမ်ိဳးသမီးက အသြက္လက္ဆံုး၊ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာ္စံုႏွင္႔<br />အေၾကာ္သုပ္ကို အငံေလွ်ာ႔၊အစပ္ေလွ်ာ႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ား၊ဟိုအေၾကာ္မထည့္နဲ႔၊ဒီအေၾကာ္ပိုထည့္ဆိုျပီး ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္ ေျပာဆိုမွာၾကား၏။ တဆက္တည္း...“ မေတြ႔တာၾကာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေနရာေလးကို လာရတာ ေက်ာင္းသူဘ၀ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရတယ္ဟာ။ <br /> ေလးမံႈတို႔စံုတြဲကေတာ႔ သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းကလို ခ်စ္ၾကတုန္းပဲေနာ္။ ငါေတာ႔ ငါ႔ေယာက်ာ္းကို သားသမီးမ်က္ႏွာ<br /> ေၾကာင္႔သာ မဟုတ္ရင္ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခုလိုကုိ ဆုပ္ကိုင္မထားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္ျပီ....”<br /> စကပ္တိုေလးက ေရေႏြးခြက္ေတြကို ေရေႏြးႏွင္႔က်င္းပစ္ေနရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို စကားမတုန္႔ျပန္ပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ေန၏။<br /> “ အဲဒါေတာ႔ နင္တင္မဟုတ္ဘူး စႏ္ၵီ။ ငါတို႔အားလံုးလည္း သူတို႔လင္မယားကို အားက်ရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တို႔ကေတာ႔<br /> ေယာက္်ားကို အေဆာင္အေယာင္လို႔ေတာ႔ သေဘာမထားႏိုင္ေပါင္...”<br /> “ နင္က ဆရာ၀န္မၾကီးဆိုေတာ႔ ေျပာအားရွိတာေပါ႔ဟာ။ ေဒါက္တာ သက္ထားရဲ႕ေယာက်ာ္းကလည္း ေငြအရွာေကာင္းတဲ႔<br /> ပြဲစားတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ေငြနဲ႔ဂုဏ္က အခ်ိဳးညီညီ အျပန္အလွန္ အေပးအယူတည့္ေနမွာေပါ႔။<br /> ငါတို႔လို သာမာန္အိမ္ရွင္မဘ၀ ေရာက္ေနရတဲ႔မိန္းမေတြက ေငြအရွာေကာင္းတဲ႔ ေယာက်ာ္းက်ေတာ႔လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပီး <br /> ေခ်ာ႔ထားရတယ္။ ရာထူးအရွိန္အ၀ါၾကီးတဲ႔ ေယာက်ာ္းက်ေတာ႔လည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ဖားေနရေသးတာေလ။ <br /> သူတို႔က သူတို႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို ဆက္ဆံသလို အိမ္ကမယားကိုေတာင္ ဆက္ဆံခ်င္ေသးတာ...”<br /> အမ်ိဳးသမီး၏ ခပ္မဲ႔မဲ႔မ်က္ႏွာက သူမစကားထဲကအတိုင္း ရာထူးခပ္ၾကီးၾကီး ခင္ပြန္းသည္ကို နာက်ည္းဟန္ အျပည့္ေပၚေန၏။ <br /> <br /> ကဗ်ာဆရာက အခ်ိန္အားရွိတိုင္း သည္အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲကို လာထိုင္ေနက်ေပမယ္႔ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုသာ ျမင္ေနက်။ လူငယ္ဇာတ္လမ္းေတြသာ ၾကားရေနက်။ ဒီေန႔ေတာ႔ အမွတ္တမဲ႔ ၾကားေနရေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္၏ <br />စကား၀ုိင္းကို သူပို၍ စိတ္၀င္စားသြားရျပီ။ <br /> ေဘာင္းဘီ၀တ္အမ်ိဳးသမီးက အရာရွိၾကီးတစ္ေယာက္၏ကေတာ္...“ စႏ္ၵီ ” ၊ စကပ္တိုႏွင္႔က “ေလးမႈံ” ၊ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလးက<br />ဆရာ၀န္မ..“သက္ထား” ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က....<br /> “ ေနာ္ေနာ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သာမာန္အိမ္ရွင္မလို႔ တစ္ခါမွ မေတြးမိပါဘူး။ သူ႔အလုပ္ အဆင္မေျပခ်ိန္မွာ ငါကပဲ<br /> စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးဖြင္႔ျပီး တတ္အားသေရြ႕ အိမ္စရိတ္ကို က်ားကန္ေပးခဲ႔ရတာ။<br /> ခု..သူ သေဘာၤလိုက္သြားေတာ႔လည္း ေငြသာမ်ားမ်ား ရွာႏုိင္လာတာ။ သားသမီး ပညာေရးကိစ္ၥ၊ လူမႈေရးနဲ႔ အိမ္မႈကိစ္ၥေတြ<br /> မွန္သမွ် ငါပဲ လံုးခ်ာလည္ စီမံေနရတာ။ စာအုပ္ဆိုင္ကိုလည္း ပိတ္မပစ္ဘူး။ ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ႔ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ <br /> ဒါမွလည္း သူ႔ကိုခ်ည္း ပစ္မွီလိုက္တယ္လို႔ သူ မထင္မွာေလ...”<br /> “ ဟုတ္တယ္။ မႈံလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ရတဲ႔ သာမာန္မိန္းမသားဘ၀မ်ိဳးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အေရာက္မခံဘူး။<br /> ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ေျပးလႊားစီမံျပီးရင္ ေဆးဆိုင္ထဲမွာ လိုတဲ႔ေနရာ ၀င္ကူတာပဲ။<br /> ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ အစကတည္းက လက္တြဲရုန္းကန္လာရတာဆိုေတာ႔ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္သြားရတဲ႔<br /> ဘ၀ကိုပဲ ၾကိဳက္တာ...။ မိန္းမဆိုျပီး ေနာက္တန္းခ်န္ခဲ႔မွာမ်ိဳးေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ...”<br /> စကပ္တိုေလးက ေဆးဆိုင္ဖြင္႔ထားျပီး ထမီေလးနဲ႔တစ္ေယာက္က သေဘာၤသားကေတာ္ “ေနာ္ေနာ္”..တဲ႔။ <br /> ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ မေတြ႕တာၾကာျပီထင္သည္။ စကားကို အလုအယက္ လက္ပံပင္ဇရက္က် ေျပာၾက၏။ သည္ၾကားထဲ အလွည့္ေစာင္႔ရတာ အားမရေတာ႔ အုပ္စုႏွစ္စုကြဲသြားျပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ေျပာၾကျပန္သည္။ <br /> ပတ္၀န္းက်င္က လူရွင္းသည္မို႔ သူတို႔အသံေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေန၏။ တစ္ေထာင္႔တစ္ညပံုျပင္ နားေထာင္ေနရသူလို သူကေတာ႔<br />ေဆးေပါ႔လိပ္တစ္လိပ္ႏွင္႔ စီးေမ်ာေနျပန္သည္။ ေစာေစာကလို ေလးတြဲ႔စြာ မဟုတ္ေတာ႔။ သြက္လက္စြာ ဟိုခုန္ဒီေရာက္....။<br /> အေၾကာင္းအရာက စံုလွ၏။ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာလိုက္၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေရာက္လိုက္၊ မိတ္ကပ္ႏႈတ္ခမ္းနီ<br />အေၾကာင္း ဆက္လိုက္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ၀င္လိုက္၊ သားသမီးအေၾကာင္း ႂကြားလိုက္...။<br /> “ မကိုခင္မွ ဥကိုခင္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္မဟုတ္လား။ သူကေတာ႔ ငါ႔ကိုိသာ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မေႏြးေထြးတာ။<br /> ငါေမြးေပးထားတဲ႔ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္က်ေတာ႔ တေထြးတေပြ႕နဲ႔ ခ်စ္ခ်င္သား....။<br /> တစ္ေနကုန္ေနလို႔မွ ငါ႔ကို စကားတစ္ခြန္းေလာက္ စေျပာဖို႔ အင္မတန္၀န္ေလးတဲ႔သူက သားေတြက်ေတာ႔ အစည္းအေ၀း <br /> ခန္းမထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး “စာေမးပြဲေျဖႏုိင္ရဲ႕လား” ဆိုတာလိုမ်ိဳး စိတ္ပူတတ္ေသးတာေလ”<br /> “ ငါတို႔အားလံုးထဲမွာေတာ႔ ေလးမႈံက သတ္ၱိအေကာင္းဆံုးနဲ႔ ကံအေကာင္းဆံုးပဲ။ သူလိုခ်င္တဲ႔အခ်စ္ကို အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔<br /> ဆန္႔က်င္ျပီး ရေအာင္ယူခဲ႔သလို ေအာင္ျမင္တဲ႔ဘ၀ကိုလည္း ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ႏုိင္ခဲ႔တယ္...”<br /> “ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးဟ။ ေလာကမွာ လူတိုင္းဟာ အရာခပ္သိမ္း မျပည့္စံုႏုိင္သလို၊ အခါခပ္သိမ္းလည္း ကံမဆိုးႏုိင္ဘူး။<br /> ဥပမာ နင္တို႔အားက်တဲ႔ ငါဆိုပါေတာ႔။ ငါ႔ဘ၀က ျပည့္စံုသြားျပီလို႔ နင္တို႔ထင္ေပမယ္႔ နင္တို႔လို သားသမီးမရေသးဘူးေလ။<br /> ခုခ်ိန္ထိ ငါတို႔မွာ မိသားစုကြက္လပ္ေတြ...ရွိေနတုန္းပဲ...”<br /> “ ဒါေပမယ္႔...နင္ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား...”<br /> “ ဒါေတာ႔ဒါေပါ႔ဟာ။ အဓိကကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ထက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားတဲ႔ ဘ၀ေတြကို <br /> လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဘ၀က ေနသာသြားတာခ်ည္းပါပဲ..”<br /> “ ဒါေပမယ္႔ စႏ္ၵီဆိုတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္တုိင္ကားထည္လဲ ေမာင္းျပီး လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေနေစဦး။ <br /> ေနထိုင္မေကာင္းတာေတာင္ သက္သာရဲ႕လားလို႔ တစ္ခြန္းေမးေဖာ္မရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥေပက္ၡာဟာ ငါ႔ဘ၀အတြက္ <br /> အခါးသည္းဆံုး ကြက္လပ္ၾကီးမဟုတ္ဘူးလား...”<br /> “ မဟုတ္ေသးပါဘူးဟယ္။ သူကနင္႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ မိဘေတြဆီမွာ တခမ္းတနား ေတာင္းရမ္းယူခဲ႔ေသးတာပဲ။ သူကကို ဒီလိုပဲ <br /> ေနတတ္တာ ျဖစ္မွာပါ။ ခုအခ်ိန္ထိ တျခားေကာင္မေလးနဲ႔ ရႈပ္တဲ႔သတင္းေတြ ဘာေတြ မၾကားဘူးမဟုတ္လား...”<br /> “ ဟင္႔အင္း။ ဒါမ်ိဳးေတာ႔ မရွိပါဘူး....”<br /> “ ဒါပဲေပါ႔ဟာ။ နင္ကလည္း သူေနတတ္သလို ေနတာကို သိတ္ေလာဘမၾကီးနဲ႔။ ေလးမံႈတုိ႔လင္မယားက ခ်စ္သူရည္းစားဘ၀က<br /> လာတာဆိုေတာ႔ သူတို႔လို ငယ္မူမပ်က္ခ်စ္ဖို႔က ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္တာေတာင္ <br /> စိတ္မခ်သလုိ ဖုန္းခဏခဏဆက္ေနေတာ႔လည္း မမိုက္ပါဘူးကြာ....”<br /> ေျပာတုန္းဆိုတုန္း ေလးမႈံ၏ဟမ္းဖုန္းေလး ထျမည္တာေၾကာင္႔ ေနာ္ေနာ္က တလက္စတည္း ႏႈတ္ခမ္းမဲ႔ရင္း ေျပာလိုက္၏။<br /> “ ခ်စ္လြန္းအားၾကီးတိုင္းလည္း ေကာင္းတယ္မထင္နဲ႔ေဟ႔။ အဲဒီဒုက္ၡကို နင္တို႔မသိလို႔...”<br /> ေလးမႈံက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ဖုန္းေျပာဖို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းထသြားေတာ႔မွ စကားလမ္းေၾကာင္းလည္း ေျပာင္းသြားေတာ႔သည္။<br /> “ ေနပါဦး။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေနမိတယ္။ ဒီမိန္းမက အရင္တုန္းကေတာ႔ ေလးမႈံနဲ႔တစ္ေလသံတည္း။ <br /> ဘယ္ေလာက္ေငြေၾကး ခက္ခဲေပ႔ေစ။ ေယာက်ာ္းကို ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ျပီး ေငြမရွာခိုင္းဘူးဆို..မိေနာ္။ ခု ဘယ္လိုစိတ္ေျပာင္းျပီး<br /> သေဘာၤလိုက္ခိုင္းတာတုန္း။ ခြဲႏိုင္သြားျပီေပါ႔ေလ...”<br /> “ ေအးဟာ။ ေငြေၾကးၾကပ္တည္းမႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ႔ ငါလည္း ေလးမံႈေလာက္ သတ္ၱိမေကာင္းႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သူ႕အရင္အလုပ္ကလည္း<br /> ဌာနထဲမွာ အတိုက္အခိုက္ေတြမ်ားလို႔ ထြက္ပစ္လိုက္တယ္ေလ။ စီးပြားေရးတစ္ခုခု လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔လည္း အရင္းအႏွီး<br /> မရွိတာေရာ၊ ဘယ္က စလုပ္ရမယ္မွန္း မသိတာေရာ....။<br /> သားေတြကလည္း ၾကီးလာျပီဟ။ သူမ်ားတကာလို ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ သံုးခ်င္လာၾကျပီ။ သူတုိ႔အရြယ္ေရာက္လာလို႔<br /> ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး ပူဆာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႔ ငါတို႔ကလည္း အသက္ၾကီးျပီ။ <br /> ဒါေၾကာင္႔ အရြယ္ရွိတုန္း သားေတြအတြက္ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ငါတို႔ခံစားခ်က္ကို စေတးရေတာ႔တာေပါ႔...”<br /> “ ဟုတ္တယ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ဖို႔ခ်ည္း ပူဆာၾကေတာ႔တာ၊ ဖက္ရွင္တစ္ခုလိုကုိ<br /> ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ ငါေတာင္ ရိုးရိုးဆရာ၀န္ေလးမို႔ အထူးကုဘြဲ႕ ထပ္ယူဖို႔၊ ႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္သြားဖို႔၊ ေယာက်ာ္းက<br /> တုိက္တြန္းေပမယ္႔ သမီးကုိ မခြဲႏုိင္တာနဲ႔ပဲ ငါ႔ေလာဘကို ငါ သတ္ထားလိုက္ျပီဟာ။<br /> သမီးကေတာ႔ ခုကတည္းက သူ႔အေဖကို စရံသတ္ေနျပီ။ ေမၾကီးမသြားခ်င္ရင္ ေနေပ႔ေစ။ သမီးၾကီးလာမွ ႏုိင္ငံျခားမွာ <br /> စာသြားသင္မယ္ေနာ္..တဲ႔။ နင္႔သားေတြေရာ ခု..ဘယ္ႏွတန္းလဲ...”<br /> “ အင္း....ဒီႏွစ္ေတာ႔ ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းထားလိုက္ျပီ။ ဒီကျပီးရင္ ဟိုကုိ တစ္ခါတည္း သူတို႔ဖာသာ <br /> ဆက္သြယ္ေပးမွာဆိုေတာ႔ ျပီးေရာေပါ႔ဟာ...”<br /> “ ဟယ္...အရင္က နာမည္အၾကီးဆံုးေက်ာင္းမွာ ၀င္ခြင္႔ရေအာင္ အလွဴေငြေတြ နင္ မနည္းမေနာ ထည့္ခဲ႔ရတာမဟုတ္လား။<br /> တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ တက္ျပီး ေျပာင္းလိုက္ေတာ႔ ႏွေျမာစရာဟာ။ အဲဒီေငြပမာဏက တို႔နယ္ျမိဳ႕မွာဆို အတန္းတစ္တန္းလံုးအတြက္ <br /> တစ္ႏွစ္စရိတ္ရတယ္ဟ။ ခုေက်ာင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ...”<br /> “ အဟင္းဟင္း...ေတာမွာဆိုရင္ေတာ႔ ေတာေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းစာေလာက္ေပါ႔ဟာ။ အက္ဖ္အီးစီနဲ႔ ေပးရတာ....”<br /> “ အိုး....မ်ားလိုက္တာဟာ...”<br /> တစ္ေလွ်ာက္လံုး အလိုမက်မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းခဲ႔ေသာ စႏ္ၵီဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက တိမ္စင္လႏွယ္ ၀င္းပေနေလ၏။<br />သားတို႔အတြက္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္၍ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနသည္လား။ သူ႔ဘ၀ အလိုမျပည့္မႈေတြၾကားမွ ေက်နပ္မႈကို ရွာေတြ႔သြားျပီလား။<br /> “ အမွန္ေတာ႔ ေလာကၾကီးက လွပတဲ႔လက္ေဆာင္ေတြကို အားလံုးအတြက္ မွ်တေအာင္ ေပးထားပါတယ္ဟာ။ <br /> ဘ၀ေပးကံကို ေက်နပ္တတ္ျပီး လက္ရွိအေျခအေနကို ရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ရဲမွသာ လူပီသမွာေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား...”<br /> စကားသံေတြၾကား စီးေမ်ာေနေသာကဗ်ာဆရာ႔ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ကဗ်ာတပုဒ္က လႈပ္ခတ္တုိးတုိက္ေနေလျပီ။<br /> “ ေဟာ...ငါ႔အိမ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္ေနျပီ။ ၾကည့္စမ္း ငါေမ႔ေနလိုက္တာ။ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေဆးပုလင္းခ်ိတ္ထားခဲ႔တာ <br /> ကုန္ျပီထင္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ေဟ႔...”<br /> အေၾကာ္သည္အမ်ိဳးသမီးက ပိုက္ဆံယူရန္ထလာ၏။ ေန႔တိုင္း ကူေရာင္းေပးေနက် သူမေယာက်ာ္းက အေရာင္းပါးသည့္ေန႔မို႔<br />လိုက္မလာတာထင္ပါရဲ႕။ <br /> “ အစ္မတို႔ရယ္ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းေလာက္ သနားခဲ႔ပါရွင္။ သားေလးက ဗိုက္ဆာျပီး ငိုေနလို႔ပါ...”<br /> ရုတ္တရက္ သူဖုန္းစားမိန္းမတစ္ေယာက္က ညစ္ေပနံေစာ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခါးထစ္ခြင္ထက္ခ်ီရင္း<br />အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲက လူကုံတန္အမ်ိဳးသမီး၀ိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။<br /> “ အေႂကြမပါဘူးေဟ႔....သြား...သြား..”<br /> ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္လွမ္းေနေသာ ေနာ္ေနာ္က စႏ္ၵီ႕စကားေၾကာင္႔ အန္းတမ္းတမ္းျဖစ္သြားျပီး ေလးမႈံကိို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။<br /> “ ေျခလက္အျပည့္အစံုရွိလ်က္သားနဲ႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဘ၀ကို ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ခ်င္ရတယ္ မသိဘူး။ <br /> ခ်ီထားတဲ႔ကေလးေတြကို သနားျပီး စြန္႔ၾကဲခ်င္ေပမယ္႔ အေခ်ာင္ခိုခ်င္စိတ္ကို အားေပးအားေျမႇာက္ လုပ္မိမွာစိုးလို႔ <br /> ရင္နာနာနဲ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ ...”<br /> ဆရာ၀န္မေလးစကားကို ေလးမႈံက သူဖုန္းစား၏ကေလးငယ္ကို ေငးရီေနရင္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္၏။<br /> ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ ႏွလံုးသားထဲမွ သူ႔ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္ေရာက္ခါမွ ကာရန္ခ်ိတ္မရသလို မအီမလည္ျဖစ္ေနေလသည္။<br /> “ ေရာ႔...ေရာ႔...ကေလးစားဖို႔ အေၾကာ္ေလးေတာ႔ ေပးလိုက္မယ္..”<br /> အသံၾကားရာ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အေၾကာ္ဖိုနံေဘးမွာ အေရာင္အေသြးမေပၚေတာ႔ေသာ ဖ်င္ၾကမ္း၀တ္စံုႏွင္႔ အဆီျပန္မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ <br /> “ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္လည္း လုပ္ကိုင္စားဦး။ ကေလးေတြ ဗန္းျပျပီး ဒီလိုခ်ည္း ေတာင္းစားေနလို႔ကေတာ႔ မေသရံုတမယ္ပဲ <br /> ေကၽြးႏုိင္မွာေပါ႔။ ဘယ္ေတာ႔မွ ကေလးကို စာသင္ေက်ာင္းပို႔ႏုိင္မလဲ...”<br /> ရြာေက်ာင္း ဆရာေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အေ၀းသင္တက္ရင္း လုပ္ေနေသာ အေၾကာ္သည္၏သားေလးကို ျဖတ္ကနဲ အမွတ္ရ သြားသည့္ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွ ေရးလက္စအေတြးကဗ်ာအတြက္ ျပီးျပည့္စံုေသာ အဆံုးသတ္ကို ေတြ႔ရွိသြားရေတာ႔၏။<br /> ေႏြေန႔လည္တစ္ခု၏ ေလးတြဲ႕ျခင္းႏွင္႔စခဲ႔ေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ စီးေမ်ာမႈမ်ားသည္ ယခုေတာ႔ ထြက္ခြာသြားျပီျဖစ္ေသာ ကားတစ္စီးေနာက္မွ မီးခိုးေငြ႔ေတြလို က်န္မေနခဲ႔ခ်င္ပါ။ အေၾကာ္တဲေလးထဲမွ တလူလူအူထြက္ေနေသာ မီးခိုးေလးမ်ားကဲ႔သို႔သာ <br />ေကာင္းကင္ယံထဲ စီးေမ်ာသြားခ်င္ပါေတာ႔သည္။<br /> xxxxxxxxxx<br /> ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)<br />
June, ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-77118565273213138052013-06-16T23:47:00.002-07:002013-06-16T23:47:24.639-07:00သက္တံ တံတား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfmxDI6gZcpUyJqMQDWSGmMbya0POy4Jc4wrXcwWg7yGZUiArI4NQIx1TNpKEGsM0YfgPGszZnAbHG86OYVWkws1TYt4orif1lcZOhlmxWR8mgDxOB6OA19bnnM04QAAC66v86XBN0lOM/s1600/m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfmxDI6gZcpUyJqMQDWSGmMbya0POy4Jc4wrXcwWg7yGZUiArI4NQIx1TNpKEGsM0YfgPGszZnAbHG86OYVWkws1TYt4orif1lcZOhlmxWR8mgDxOB6OA19bnnM04QAAC66v86XBN0lOM/s320/m.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"type":45}" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">အေမ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ဖ်တ္ကနဲ စိမ္႔အုိင္သြားတာ သား ျမင္လုိက္ရပါတယ္အေမ။<br /> သားရဲ႕ ကံဆုိးလြန္းတဲ႔ဘ၀အတြက္ အေမ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲေနရတယ္ မဟုတ္လား။ အေမ ၀မ္းနည္းေနရတယ္ မဟုတ္လား။<br /> သားကုိ အားေပးျပံဳးျပေနေပမယ္႔ အေမ႔ရဲ႕ရင္ထဲမွာ စိတ္ထိခိုက္ ညႇိဳးႏြမ္းေနမယ္ဆိုတာ သားသိတယ္။<br /><span class="text_exposed_show"><span> သားရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္း ရႈိက္ငင္ငိုေႂကြးခ်င္စိတ္ေတ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>ြ ျပိဳဆင္းလာေနျပီအေမ။<br /> ေနာက္ထပ္ သားရဲ႕ဘ၀ကို “ ျမႇင္႔တင္ေပးမယ္ ” ဆိုတဲ႔ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ႏွစ္သိမ္႔အားေပးဖို႔ မၾကိဳးစားခ်င္ပါနဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္။<br /> ++++++ <br /> အပိုင္း (၁)<br /> ++++++++<br />
အေမ႕ ႏွစ္သိမ္႔အားေပးစကားမ်ား ၾကားရခါမွ ကိုယ္႔စိတ္ကိုဖံုးကြယ္ရန္
ၾကိဳးစားေနခဲ႔ေသာ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ရွားႏိုးထလာၾက၏။
လိႈက္လွဲဆုိ႔နင္လာေသာ ခံစားမႈျဖင္႔ တုန္ယင္မလိုျဖစ္လာေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ
အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕ကို ထိန္းလိုက္ႏုိင္ရန္ အသက္ရွဴကိုပင္
ခဏေအာင္႔လိုက္မိသည္။<br /> အေမ႔မ်က္ႏွာကို (ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္)
မယံုၾကည္ႏိုင္သလုိ ေငးေမာေနမိသည္။ အေမ႔မ်က္လံုးအိမ္သည္ ေရွ႕မွ
အရည္လႊာပါးပါးတစ္ခု ၾကားခံေနသလုိ ရီလဲ႔ေန၏။ အျမင္အာရံုတြင္လည္း
စိုက္ေငးေနေသာ သား၏မ်က္ႏွာသည္ မႈန္၀ါးေနေပလိမ္႔မည္။ <br /> သားကို
ခြင္႔လႊတ္ပါအေမ။ အေမ႔စကား၊ အေမ႔ဆႏ္ၵ၊ အေမ႔ေစတနာကို မယံုသလုိ
ျငင္းဆုိလိုက္မိတဲ႔အတြက္ အေမ စိတ္ထိခိုက္ရတာဟာ သားရဲ႕အျပစ္ပါ။ အျမဲတမ္း
ယံုၾကည္လိုက္နာေနက် အေမ႔စကားေတြထဲက ဩဒီစကားတစ္ခြန္းကို အေၾကာက္အကန္
ျငင္းဆုိမိတာဟာ အေမ႔ကုိ ဆန္႔က်င္လိုစိတ္နဲ႔ မဟုတ္ရပါအေမ။<br /> သားဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အေမ႔အေပၚကို ဆန္႔က်င္လုိစိတ္ လံုး၀ မရွိခဲ႔ဖူးပါ အေမ။<br /><span>
အမွန္က ကိုယ္႔ကုိယ္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ မယံုရဲႏုိင္မႈ သက္သက္သာ
ျဖစ္ေလသည္။ အေမ႔အေပၚမွာ မည္သို႔မွ် မယံုမၾကည္ႏွင္႔ သံသယရွိစရာ မလိုအပ္။
အေမတုိင္းသည္ သားမ်ား၏ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကိ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု ယံုၾကည္ကိုးစားတတ္ၾက၏။ အေကာင္းျမင္တတ္ၾက၏။ အထင္ၾကီးတတ္ၾက၏။<br /><span> အေမသည္လည္း သား၏အစြမ္းအေပၚတြင္ ယံုၾကည္ကုိးစားလိုေပလိမ႔္မည</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span><span>္။ သား၏ေအာင္ျမင္မႈအေပၚတြင္ ဂုဏ္ယူခ်င္ေပလိမ္႔မည္။ သား၏ဘ၀ တုိးတက္မႈမ်ားတြင္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္လိုေပလိမ္႔မည</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>္။<br /><span> သို႔ေပမ႔ဲ ယခုမူ သားသည္သာ အေမ႔အား အားကိုးမွီခိုေနရ၏။ သားရွိေနျခင္းသည္ အေမ႔အတြက္ စိတ္ေျဖသိမ္႔မႈတစ္ခုသာျဖစ္၍</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>
ဘာမွ အားကိုအားထား ေမွ်ာ္လင္႔ဖို႔ အသံုး၀င္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။ အနာဂတ္အတြက္
ဘာကိုမွ အားကိုးမွီခိုႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မေပးႏုိင္ေသာ၊
အာမခံခ်က္မရွိေသာ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ အေမ႔အေပၚ အားနာေနမိသည္။ သနားေနမိသည္။<br />
အတုံ႕အလွည့္ မေမွ်ာ္လင္႔တတ္ေသာ မိဘတို႔၏ စုန္ေရေမတ္ၱာကို
နားမလည္ႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဒုက္ၡိတသားငယ္တစ္ေယာက္၏ အားငယ္ေၾကကြဲမႈသာ
ျဖစ္ပါသည္။<br /> +++++++<br /> “ သား ဒီကိစ္ၥကိုေတာ႔ မလုပ္ပါရေစနဲ႔။ အလုပ္ရဲဘူး အေမရယ္..”<br />
အေမသည္ ရုတ္တရက္ ပ်က္ယြင္းအံ႔ၾသသြားေသာ၊ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျငင္းပယ္ေနေသာ
သား၏မ်က္ႏွာကို ဂရုဏာသက္စြာ ေငးၾကည့္ေန၏။ သားရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို
နားလည္ေနသူမို႔လည္း မ်က္ရည္စို႔မိမတတ္ သနားေနရွာလိမ္႔မည္။ <br />
တစ္ခါတရံတြင္ လူတစ္ေယာက္၏ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ ကိစ္ၥတစ္ခုကို
အားေပးတုိက္တြန္းမိျခင္းက ထိုလူအား ပို၍ပင္ အားငယ္သြားေစတတ္ေၾကာင္း အေမလည္း
ကုိယ္ခ်င္းစာေနမွာပါ။ <br /> “ ဘာ မလုပ္ရဲစရာရွိလဲ သား။ သားကို
အေမယံုတယ္။ သားလုပ္ႏုိင္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ သားလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိလုိ႔
အေမစီစဥ္ခဲ႔တာေပါ႔။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို အေမက စီစဥ္ပါ႔မလားကြယ္။ သား အေမ႔ကို
ယံုတယ္မဟုတ္လား...”<br /> မယံုၾကည္သလို မ်က္လံုးမ်ားျဖင္႔
ေငးၾကည့္ေနမိသည့္အတြက္ အေမ႔အေပၚ အားေတာ႔နာမိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း
မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီကိစ္ၥမွာေတာ႔ သား ဘယ္အရာကိုမွ မယံုရဲ။ ဘာကိုမွလည္း
မေမွ်ာ္လင္႔ရဲ။ လူ႔ဘ၀ထဲ စ၀င္ကတည္းက အရွံဳးႏွင္႔ ၀င္ခဲ႔ရေသာ မိမိဘ၀မွာ
တစ္စံုတစ္ခုကို ရွံဳးနိမ္႔၍ ထပ္ခံစားရမွာမ်ိဳး မၾကံဳခ်င္ေတာ႔ေပ။
ရွံဳးမယ္ထင္ရတဲ႔ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ အေလာင္းအစားတစ္ခုခုကို
အႏိုင္ရမယ္႔ အဖိုးၾကီးဆုေၾကးကို ေမွ်ာ္ေတြးျပီး သား မေလာင္းရဲ။ မျပိဳင္ရဲ။<br />
“ အားေလ်ာ႔ေတြးနဲ႔ မေတြးရဘူးေလ သားရယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ ကိစ္ၥမွမဟုတ္တာ။
ျဖစ္ေအာင္လုပ္စမ္းပါကြယ္။ ဒါမွ သားလုိ ဘ၀တူလူငယ္ေတြ နမူနာယူစရာရွိျပီး
အားတက္လာၾကမွာ။ <br /> ဒီလုိလုပ္ သား။ အဦးဆံုး အရင္ စမ္းလုပ္ၾကည့္။ ျဖစ္မျဖစ္ သားဖာသာလည္း အကဲခတ္ၾကည့္။ အေျခအေန ေက်နပ္ေလာက္မွ ဆက္လုပ္ေပါ႔။ <br /><span> ဒါဆုိ သားျဖစ္ခ်င္ေနတဲ႔ ေလာကကုိ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကအက်ိဳးျပဳတဲ႔</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>
လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ္။ သားလည္း ေပ်ာ္မွာပါပဲ။ မျဖစ္ေျမာက္မွာ
ရွဳံးနိမ္႔မွာ စိုးတဲ႔အေတြးနဲ႔ အပ်က္ဖက္ကို ေတြးေနလို႔ကေတာ႔ ဘာမွ
ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။<br /> ၾကိဳးစားၾကည့္စမ္းပါ။ သတိ္ၱရွိစမ္းပါ သားရယ္။
မၾကိဳးစားဘဲ မေအာင္ျမင္တာထက္ ၾကိဳးစားရင္း ရႈံးနိမ္႔ရတာက ပိုျပီး
အဓိပ္ၸါယ္ရွိပါတယ္ကြယ္။ ျဖစ္ႏိုင္လို႔သာ အေမ တုိက္တြန္းတာေပါ႔။ ငါ႔သား
အေမ႔ကိုယံုစမ္းပါ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုစမ္းပါ...”<br /> အေမ႔စကားသံတို႔သည္ အားမာန္အျပည့္ႏွင္႔ သား၏ရင္ကို ေႏြးေထြးေစ၏။ အားေလ်ာ႔စိတ္ကုိ ျပည့္တင္းေစ၏။ <br /><span>
သို႔ေပမဲ႔ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏုိင္သည့္ အရုိးေပ်ာ႔ဒုက္ၡိတသည္
တစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ လူေတာထဲတိုး၀င္ရန္ ဘယ္လိုမွ လိပ္ျပာမရဲ။ ကိုယ္႔ဘ၀အတြက္
ထူးထူးေထြေထြ ရွက္ရြံ႕ျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span> သိမ္ငယ္စိတ္ေတာ႔လည္း မကင္းႏုိင္ျပန္။<br /> “ သား စဥ္းစားပါရေစ အေမရယ္...”<br />
တကယ္က “ အားေမြးပါရေစ ” ဟု ေျပာလိုက္ဖို႔ပင္ ေကာင္း၏။
မိသားစုကမ္ၻာေလးထဲ၌သာ အဆက္အဆံရွိ၍ အိမ္တြင္းပုန္းေနခဲ႔ေသာ သားအဖို႔
အျပင္ေလာက လူေတြၾကားထဲ ေျခခ်ဖို႔ရာမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနမိသည္။ မိမိမၾကံဳဖူးေသာ
လူမိတ္ေဆြမ်ားသည္ စာအုပ္မိတ္ေဆြမ်ားေလာက္ သစ္ၥာရွိပါ႔မလား။
ရုိးသားၾကပါ႔မလား။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းပါ႔မလား။ မိမိအေပၚ နားလည္တတ္ပါ႔မလား။<br />
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လူတခ်ိဳ႕သည္ ေကာက္က်စ္တတ္ၾကသည္။ ဟန္ေဆာင္တတ္သည္။
လိမ္ညာတတ္သည္။ စကားတင္းဆုိတတ္သည္။ ေစာင္းေျမာင္းတတ္သည္ဟု စာအုပ္တခ်ိဳ႕၌ သူ
ဖတ္ဖူး၏။ ဒါေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႔ သူ အားေမြးရန္ လိုအပ္သည္မဟုတ္လား။ <br /> “ သားဟာ ဘ၀တူ အေဖာ္ေတြကို အားတက္ေစမယ္႔ စံျပတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစရမယ္ သား။ ဘ၀တူေတြကုိ ေဖးမလမ္းျပႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားစမ္းပါကြယ္..”<br /> အေမကေတာ႔ သားအေပၚတြင္ ယံုၾကည္စိတ္၊ အထင္ၾကီးစိတ္၊ မ်ားလြန္းေနေလသည္။<br /> +++++++<br />
အေမသည္သာ သားဘ၀၏ အနီးကပ္အားေပး လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။ အေဖက
သူ႔လုပ္ငန္းမ်ားျဖင္႔ အားလပ္ခ်ိန္ နည္းပါးေသာေၾကာင္႔ သားအား
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ မေနႏိုင္ခဲ႔သမွ် အေမက ပို၍ ဂရုစိုက္ၾကင္နာေပးခဲ႔၏။<br />
အေမသည္ အိမ္အလုပ္မ်ား လုပ္ခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္တိုင္းတြင္
သား၏ေ၀ယ်ာ၀စ္ၥမ်ားကို လုပ္ေပးေနတတ္၏။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာသင္ျပေပးရေသာအလုပ္ကို
အေမက သားအတြက္ အေလးထားကာ အခ်ိန္ေပးခဲ႔ေလသည္။ <br /> အေမသည္ သားအတြက္ အစစအရာရာကို သူမကိုယ္တုိင္လုပ္ေပးရမွ ေက်နပ္အားရတတ္ခဲ႔သူ။<br />
“ မင္းမွာ အိမ္အလုပ္ေတြေရာ၊ သားအတြက္ အစစအရာရာ လုပ္ေပးရတာေရာ၊
ပင္ပန္းလွပါျပီကြာ။ သားကို စာျပေပးဖို႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ ငွားလိုက္ပါလား...”<br /> အေဖက အားလပ္ခ်ိန္ နည္းနည္းမွ မရွိရွာေသာအေမ႔ကို ညႇာတာစြာ ဆရာမငွားဖို႔ စီစဥ္လိုခဲ႔ေသာ္လည္း အေမက လက္မခံခဲ႔ေပ။<br />
“ သားေလးက သိပ္အားငယ္တတ္တာ။ အေမ႔ကိုလည္း သိပ္အားကိုးရွာတာ။
ကၽြန္မကိုယ္တုိင္သင္ရင္ သူ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားေတာ႔ တတ္လြယ္တာေပါ႔။
ပင္ပန္းတယ္လို႔မထင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ သားဘ၀ကို ျမႇင္႔တင္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ
ၾကိဳးစားခ်င္ပါတယ္...”<br /> အေမက သားဘ၀ကို ျမႇင္႔တင္ႏုိင္ရန္ အမွန္တကယ္
အပင္ပန္းခံခဲ႔ေလသည္။ သား၏ ပင္ကုိယ္ဥာဏ္မွာ အတန္အသင္႔ ထက္ျမက္ေသာ္လည္း
သား၏စိတ္ဓာတ္မ်ားမွာမူ ေပ်ာ႔ညံ့လ်က္ရွိေပရာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ
နည္းလြန္းလွ၏။<br /><span> ဒုက္ၡိတသားငယ္အဖို႔ ကုသိုလ္ကံပါးလ်ားမြဲႏံုလြန္</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>းေသာ
သူ႔ဘ၀ကုိ နာက်ဥ္ေၾကကြဲစြာ ခါးသည္းေနခဲ႔သည္မွာ သား၏အမွား မဟုတ္ ဟုလည္း
အေမကသားကို နားလည္စြာ အျပစ္တစ္ခြန္းမွ မဆုိခဲ႔။ ငယ္စဥ္ကပင္ သားအတြက္
စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစမည့္ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကို အေမကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျပ၊
ရွင္းျပေပးခဲ႔သည္။ သား၏စိတ္ဓာတ္မ်ား တည္ျငိမ္ရင္႔က်က္လာေစရန္ အေမက
စာအုပ္မ်ားကို သားအတြက္ အေဖာ္ေကာင္းအျဖစ္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ႔ေလသည္။<br />
ေက်ာင္းစေနရမည့္အရြယ္က သားသည္ အျမဲတမ္း ညႇိဳးငယ္ေငးငုိင္ေနတတ္၏။
ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွ ေပ်ာ႔ေခြႏြဲ႕လ်စြာ ေငးေမာေနတတ္ေသာ
သား၏အၾကည့္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဆူညံစြာ ေက်ာင္းသြားေနၾကေသာ လမ္းမေပၚမွ
ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ အားက်ေငးရီေနတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ အသံမထြက္ဘဲ
ၾကိတ္ရႈိက္တတ္ျပန္၏။ <br /><span> သားစိတ္ထဲတြင္ ရြယ္တူကေလးငယ္မ်ားနည္းတူ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားလိုေသာဆႏ္ၵမ်ားသည္ ဆုိ႔နင္႔စြာ ျမိဳခ်လိုက္ရေသာတံေတြးႏွင္႔</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>အတူ ရင္ထဲမွာပင္ သိုသိပ္ထားလိုက္ရ၏။<br />
သား၏ဆႏ္ၵအတုိင္း လမ္းမေပၚ ေကာင္းစြာျမင္ေနရေသာ စာၾကည့္ခန္းအတြင္းသို႔
လုိက္ပို႔ေပးရေသာ အေမ႔၏ အသည္းႏွလံုးသည္လည္း ယူၾကံဳးမရစြာ
ေၾကကြဲေနခဲ႔လိမ္႔မည္။ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က်ခ်င္ က်ေနခဲ႔မည္။<br /><span>
သို႔ေပမဲ႔ အေမသည္ သားေရွ႕တြင္မူ ဘယ္ေသာအခါမွ မ်က္ရည္က်မျပတတ္ခဲ႔။ အေမ႔၏
အလြန္ဆံုးေသာ စိတ္ထိခိုက္မႈ အမူအရာသည္ မ်က္ႏွာတဒဂၤညႇိဳးသြားရံုသာျ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဖစ္၏။ သားေရွ႕တြင္ မည္သည့္အခါမွ် အေမ မညည္းညဴခဲ႔ဖူးေပ။<br />
သားအတြက္ အားေပးစကားမ်ား၊ ေျဖသိမ္႔စကားမ်ားကို တည္ျငိမ္ေသာမ်က္ႏွာ၊
တက္ႂကြေသာအမူအရာမ်ားျဖင္႔ ေျပာဆုိႏိုင္မွသာ သား၏ အားငယ္စိတ္မ်ား
ေျဖဆည္လာႏိုင္မည္ဟု အေမက ယံုၾကည္ခဲ႔ေပလိမ္႔မည္။ <br /> “ ငါ႔သားေလး
ကံဆုိးရွာတယ္..” ဆုိေသာ စကားမ်ိဳးမ်ားေတာ႔ စိတ္အားငယ္သြားမည္စုိး၍
သားေရွ႕တြင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မညည္းညဴမိရန္ အေမက အလြန္ဂရုျပဳခဲ႔ပံုရ၏။ <br /> တစ္ခါက သားသည္ အေမ႔ရင္ခြင္တြင္ မ်က္ႏွာ၀ွက္ကာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ၀မ္းပမ္းတနည္း ငိုမိေသး၏။<br />
“ သားဘ၀က သိပ္ကံဆုိးတာပဲ အေမရယ္။ သူမ်ားေတြလို သားလည္း
ေက်ာင္းသိပ္တက္ခ်င္တာပဲ။ လက္ကေလးမွ စာေရးဖို႔ မလႈပ္ႏိုင္တဲ႔ဘ၀မွာ
လူလာျဖစ္ေနမယ္႔အစား ေသလိုက္ပါရေစေတာ႔။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဦးေႏွာက္ေတြပါ
အားလံုးပ်က္ေနလိုက္။ ဒါဆုိ ၀မ္းနည္းတတ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေၾကကြဲတတ္မွာလည္း
မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွ ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး။ <br /> သား ဒီဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဘူးအေမ။
ေသရမယ္႔ရက္ကုိ ဒီကုလားထုိင္ေလးေပၚကေန၊ လမ္းမကိုေငးရင္းကေန၊ ကုတင္ေပၚ
လွဲေနရင္းကေန၊ ေစာင္႔ေနရတာ ဘာအဓိပ္ၸါယ္ရွိလို႔လဲ။
အခ်ိန္ေတြျမန္ျမန္ကုန္ျပီး ျမန္ျမန္ေသရမယ္႔ရက္ ေရာက္လာပါေစလို႔ပဲ
ဆုေတာင္းေနရေတာ႔တယ္...”<br /><span> “ အုိ ဒီလုိမေျပာနဲ႔ သား။ ရက္ေတြ
ျမန္ျမန္ကုန္ပါေစလို႔ ဆုမေတာင္းရဘူးေလ။ တစ္စက္ၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ေတာင္မွ
သိပ္ျပီးအဖိုးတန္တာ။ အတိတ္ဆုိတာ ျပန္လုိခ်င္လို႔မရဘူး သား။ ပစ္ၥဳပ္ၸန္ဟာ
အဖိုးအတန္ဆံုးအခ်ိန္ပဲ။ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတာ။
သားဘ၀ဟာ အလကားမဟုတ္ဘူး။ သားမွာ ၾကိဳးစားႏုိင္ခြင္႔ေတြရွိပါ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>တယ္။ <br /> သားကိုအေမလမ္းျပမယ္။ လက္တြဲေခၚမယ္။ သားဘာမွ အားမငယ္နဲ႔။ သားဟာ မသန္ေပမဲ႔ စြမ္းရမယ္ သား...”<br />
အက္ကြဲေနေသာ ႏွလံုးသားကို ဖံုးကြယ္ကာ၊ မခ်ိေသာရင္ကို အားတင္းကာ၊ အေမက
သားအား ႏွစ္သိမ္႔အားေပးခဲ႔၏။ အမွန္တကယ္လည္း သားအတြက္ ၾကိဳးစားေပးခဲ႔ေလသည္။<br />
သားသည္ ငယ္စဥ္က ေျခမ်ားလက္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ လံုး၀မလႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ႔။
အေမက ဆရာ၀န္ႏွင္႔တိုင္ပင္ကာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ပထမဦးစြာ
အေမ႔အကူအညီျဖင္႔ ေလ႔က်င္႔လႈပ္ရွားေစခဲ႔သည္။ အေမ၏အားေပးတတ္မႈ၊
စိတ္ဓာတ္ျမႇင္႔တင္ရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈတို႔ေၾကာင္႔ သားသည္ အေမ႔ကုိ
ယံုၾကည္အားထားလာကာ အေမ သြန္သင္သမွ် လုိက္နာေလ႔က်င္႔ခဲ႔၏။<br /> တေျဖးေျဖး
လက္မ်ား လႈပ္ရွားရလာေသာအခါ၌ အေမက ေအာ္ဂင္တစ္လံုးကို ၀ယ္ယူကာ
သားအားသင္ၾကားေပးေလသည္။ သားသည္ ဂီတဖက္တြင္မူ ပါရမီရွိသူျဖစ္ျပီး သား၏အသံသည္
ၾကည္လင္ခ်ိဳျမကာ ဂရုဏာေငြ႔လႊမ္းသည္ဟု အေမကဆို၏။<br /> သား၏ ေလ်ာ႔ရဲပ်က္ျပားေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားကို အေမက ဂီတျဖင္႔လည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္ လမ္းျပတြဲေခၚခဲ႔ျခင္းပင္။<br /> +++++++<br /> အပိုင္း(၂)<br /> ++++++<br /> မယံုရဲရဲျဖင္႔ ၾကိဳးစားလာခဲ႔ရသမွ် ခုေလာက္ အဓိပ္ၸါယ္ျပည့္၀စြာ ေပ်ာ္ရႊင္လာရမည္ဟု တစ္ခါမွ် မေမွ်ာ္လင္႔ရဲခဲ႔ေပ။ <br />
ခုလို သား ဘယ္ေတာ႔မွ မေမွ်ာ္လင္႔ရဲခဲ႔ေသာ ဘ၀မ်ိဳးကုိ သားေတာင္႔တ၍မွ်ပင္
မၾကည့္ခဲ႔ဖူးေပ။ ေတာင္႔တဖို႔ရာမွာလည္း မတန္မရာႏိုင္လြန္းသည္ဟု သားက
ထင္မွတ္၏။<br /><span> ခုေတာ႔ သားမေမွ်ာ္မွန္း၀ံ႔ခဲ႔ေသာ ေရႊေရာင္ေတာက္ပသည့္ဘ၀မ်ိဳးက</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>ို အေမက လက္တြဲေဖးမပို႔ခဲ႔ေလျပီ။ <br /> “ သား စီးရီး ေအာင္ျမင္တယ္သား။ အေမမေျပာဘူးလား။ သားအရည္အခ်င္းကို အေမယံုပါတယ္လုိ႔။ ငါ႔သားဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါကြယ္...”<br /><span> အရာရာတုိ႔ထက္ အေမသည္ သားအေပၚတြင္ ေျမာ္ျမင္ဥာဏ္ၾကီးမားလြန္းလ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွသည္။ ေမတ္ၱာေစတနာ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။ တြဲေခၚႏုိင္မႈ ထူးခၽြန္လြန္းလွသည္။<br /><span>
ပထမဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အားမာန္ရွိသည့္၊ စိတ္တက္ႂကြမည့္၊
ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ယံုၾကည္အားထားသည့္ သေဘာမ်ားျဖင္႔ ေရးဖြဲ႔ရန္ အေမက
သီခ်င္းေရးသူအား တုိင္ပင္ခဲ႔ေလသည္။ သား၏ စိတ္ဓာတ္ျမႇင္႔တင္ႏိုင္ရန္၊</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span> အားတက္လာေစရန္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။<br />
အစစအရာရာကို အေမက ဦးေဆာင္စီစဥ္ကာ သားအတြက္ ဖန္တီးေပးခဲ႔၏။ အေမသည္
သားအား အက်ိဳးျပဳလူသားတစ္ေယာက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ အပင္ပန္းခံ
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ကာ ေလာကအတြက္ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ေလသည္။<br /> ေလလႈိင္းထဲတြင္
ၾကည္လင္ခ်ိဳျမစြာ ထြက္ေပၚေနေသာ၊ ပရိသတ္ကခ်စ္ခင္အားေပးေသာ၊
တီဗြီဖန္သားျပင္တြင္ ေနာက္မွီကုလားထိုင္ျဖင္႔ ခပ္ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ထုိင္ကာ
ကိုယ္တိုင္ ေအာ္ဂင္တီး သီခ်င္းဆုိေနေသာ ျပည္သူ႔အတြက္ေတးသံရွင္သည္ အေမ၏သား
ျဖစ္ခဲ႔ေလျပီ။<br /> ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ႔ ယံုၾကည္ေလးစားစြာ အေမ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။<br /> ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွ သားအား ၾကင္နာစြာငံု႔ၾကည့္ေနေသာ အေမ႔ရင္ထဲ၌...<br /> သား၏အစြမ္းအစေပၚတြင္ ယံုၾကည္အားထားစြာ..၊ သား၏ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚတြင္ ဂုဏ္ယူၾကည္ႏူးစြာ..၊ <br /> သား၏ အနာဂတ္ေရွ႕ေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရင္ေအးစြာ...။<br /> +++++++<br /> အေမ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေ၀႔၀ဲေနတာ သား ျမင္လုိက္ရပါတယ္အေမ။ <br /> အေမ သားအတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတယ္ မဟုတ္လား။ <br />
အေမ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း
သားရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္း အေမ႔ဆႏ္ၵကို ျပည့္၀ေစႏိုင္မယ္႔ အစြမ္းေတြ
အျမဲရရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ <br /> ခုဆုိ သားရဲ႔အနာဂတ္ဟာ သက္တံေရာင္စံုေတြ ဖန္႔၀င္းေနျပီအေမ။ <br /> တကယ္ေတာ႔ အေမဟာ သားဘ၀အတြက္ ေမတ္ၱာအလင္းကို ေရာင္ျပန္ကြန္႔ျမဴးေစျပီး ႏွလံုးသားနဲ႔ သက္တံတံတား ခင္းေပးခဲ႔သူပါ အေမရယ္။ <br /> +++++++<br /> <br /> ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br /> May, 2013... Fashion Image Magazine<br /><span> ( အေမေန႔အမွတ္တရအတြက္ မဂၢဇင္းမွာထည့္ဖို႔ အယ္ဒီတာညီမေလးက ေတာင္းဆုိတာေၾကာင္႔ ေရးျပီးသားအဆင္သင္႔မရွိတာနဲ</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္တုန္းက ေရးထားတဲ႔ ၀တၳဳေလးကို ေပးျဖစ္တာပါ။ သည္းခံျဖည့္စြက္ျပီး ဖတ္ေပးပါရွင္...)</span></span></span>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-46434391198301436652013-05-06T21:45:00.003-07:002013-05-21T12:40:41.580-07:00နံနက္ခင္း၏ ေျခလွမ္းမ်ား ( ရသစာတမ္း ) <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXA_CNGmSbGdERNzJitfYb5iTOUCkMFLlceaQSqrecWcpN0jU8d0Spk82q__I4Qy8ZkzOTrRLeAJx30tU_IRpg7gV0FvApedrcghJ01HwSuwHrTBPPngtpWkdiBs8tenIXENUW_jfoGYg/s1600/cxc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXA_CNGmSbGdERNzJitfYb5iTOUCkMFLlceaQSqrecWcpN0jU8d0Spk82q__I4Qy8ZkzOTrRLeAJx30tU_IRpg7gV0FvApedrcghJ01HwSuwHrTBPPngtpWkdiBs8tenIXENUW_jfoGYg/s400/cxc.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မနက္ခင္းေစာေစာ အရသာႏွင္႔ ေ၀းခဲ႔သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ႔ေလျပီ။ <br /> ၾကာျပီဆိုသည္ထက္ မနက္ခင္းေစာေစာအရသာမ်ား ကၽြန္မဘ၀တြင္ နည္းခဲ႔သည္ဆုိပါက ပိုမွန္ေပလိမ္႔မည္။ <br />
ကၽြန္မက အိပ္ရာေစာေစာထေလ႔ မရွိပါ။ ညဥ့္နက္နက္အထိ စာေရးစာဖတ္လုပ္တတ္သူမို႔
ငယ္စဥ္ကတည္းက မနက္ခင္းေစာေစာ အရသာကို ၾကံဳရခဲ၏။ အရုဏ္ဦးအခ်ိန္သည္
ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ရွာမွရွားေသာျမင္ကြင္း...။ <br />လက္ခ်ိဳးေရလို႔ပင္ရဦးမည့္ အၾကိမ္အေရအတြက္သာ ျမင္ခဲ႔ရဖူးမည္ထင္ပါသည္။ <br /> သည္မနက္ေတာ႔ ခပ္ေစာေစာေလး အိပ္ရာမွႏိုးလာမိေတာ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းအရသာကို သိသိသာသာ ခံစားလုိက္ရသည္။ <br />အခ်ိန္က သိတ္မေစာလွေတာ႔ပါ။ သို႔ေပမဲ႔ အလင္းက မပီျပင္ေသး။<br /> ေဆာင္းေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာသည္မွာ ဘယ္ကတည္းက အစပ်ိဳးလာသည့္ စိတ္အာသီသမွန္းမသိပါ။<br />လူက ေအးေအးေလးႏွင္႔ ဆက္ေကြးခ်င္ေသးေသာ္လည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္းႏွင္႔ လွမ္းရမည့္ ေျခအစံုက ေသြးႂကြေနေလျပီ။<br /> ခင္ပြန္းသည္ကုိ အေဖာ္စပ္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ထလာကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ ၀တ္စံုလဲေလ၏။<br />
ႏွစ္ဦးသား လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ကိုယ္စီႏွင္႔ လမ္းမေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔
ႏွင္းျမဴ၀ိုးတ၀ါးေၾကာင္႔ ေနထြက္မလာႏိုင္ေသးေသာ္လည္း မိုးကျဖင္႔
လင္းလုေနျပီ။ သို႔ေပမဲ႔ လမ္းေပၚမွာ လူသူမရွိလွေသး။ <br /> မနက္ေျခာက္နာရီဆိုသည္မွာ အရုဏ္တက္ကို အေတာ္ေလးေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္မွာေတာ႔ ေစာေနေသးသည္။<br /> အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားက တံခါးဖြင္႔ကာ လူရိပ္လူေရာင္ ေတြ႕ေနရျပီျဖစ္ေပမဲ႔ အမ်ားစုက အိပ္ေကာင္းေနၾကဆဲသာ။<br />ျမိဳ႕ကေလးမွာ မႏိုးထခ်င္ေသးဘဲ အိပ္ရာထဲ လူးလိမ္႔ဆဲသာ ရွိပါေသးသည္။<br /> မနက္ခင္းေလသည္ လတ္ဆတ္ကာ ေအးျမၾကည္လင္ေန၏။ မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ား မပီျပင္၊ စြန္းထင္းကာစပဲရွိေသးသည္။<br />မနက္ေစာေစာဖြင္႔သည့္ အေၾကာ္ဆုိင္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တစ္စီးတေလသာ ေတြ႕ရေသးသည္ေလ။<br /> ျမစ္ကမ္းနံေဘး လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကသည္မို႔ ေလက ပိုရွင္းသန္႔လာသလုိပင္။ <br /> သည္မွာ ပန္းျခံ၊ သည္မွာ တံတား၊ သည္မွာ သဲေသာင္....။ လမ္းကေလးမွာ အရင္ကလိုပင္ မေျပာင္းလဲလွပါ။<br />
လြန္ခဲ႔သည့္ႏွစ္မ်ားကလည္း ေဆာင္းတြင္းေရာက္လွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာေသာ
ကာလအာသီသေၾကာင္႔ ႏွစ္တုိင္းလိုလိုပင္ ေဆာင္းေရာက္တုိင္း
လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ႔၏။ ေႏြႏွင္႔မိုးကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ကုိ
ပ်က္ျပယ္ေစသည္မွာ ပူအုိက္သည္ကတစ္မ်ိဳး၊ မိုးတစိစိက တစ္ဖံု၊
စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ေပးလွသည္ကိုး။<br /> လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္၏ ေပါ႔ပါးမႈသည္ ေဒါက္ဖိနပ္ထက္ေတာ႔ အဆမ်ားစြာ သြက္လက္တက္ႂကြေစသည္လား။ <br />ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေျမာက္ႂကြကာ သြက္လက္ေပါ႔ပါးေန၏။<br />
“ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ပါ ဆရာမၾကီးရယ္...” ဟူေသာ ခင္ပြန္းသည္၏ ျပံဳးစနနအေျပာကို
“ ႏွင္းဆီေဆာင္သူေလ...။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဟုိက္ကင္ကၽြမ္းတယ္..” ဟု အမွတ္မထင္
ခြန္းတုန္႔ျပန္မိသြားရေလာက္ေအာင္ပင္။<br /> ဘုရားေရ..။ ကၽြန္မ ငယ္မူျပန္ေနသည္ပါလား။<br /> လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲမွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ပထမရေနက် ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ ဂုဏ္ရည္က ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေသြးကို ေႏြးေစဆဲပဲကိုး။<br /> ကၽြန္မ၏ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ႏုိင္ေသာ အရုဏ္ဦးမနက္ခင္းမ်ားတြင္ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ သမိုင္းသည္ အထင္ကရပါ၀င္ခဲ႔ပါသည္။<br />သည္လုိ ေဆာင္းမနက္ခင္းမ်ားကေတာ႔ အထင္ရွားဆံုးေပါ႔။<br />
ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ျဖင္႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား၏ အခါသမယေပပဲေလ။
ႏွင္းဆီေဆာင္မုိ႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲဆုိလွ်င္ ဟုိက္ကင္
(လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲ) မွာေတာ႔ ႏွစ္စဥ္ပထမရသည္သာ။ <br /> သည္လုိဆိုတိုင္း
ကၽြန္မက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ အားကစားသမားေတာ႔ျဖင္႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ကိုယ္႔အေဆာင္ႏွင္႔
ေမာင္ႏွမေဆာင္တို႔အတြက္ လက္ခုပ္တီးအားေပးသူသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ <br />
ကၽြန္မတို႔ေခတ္က တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀သည္
အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔သည္မွာ ၾကံဳဖူးသူတုိင္းေရာ၊ မၾကံဳဖူးေတာ႔သည့္
ခုေခတ္ကေလးမ်ားကပါ မျငင္းႏိုင္သည့္အခ်က္ျဖစ္၏။<br /> အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ
ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္တြင္စုတက္ရသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း
တက္ၠသိုလ္မ်ားဆိုလွ်င္ ပိုလုိ႔ပင္ အသက္၀င္လွသည္ဟု ထင္မိသည္။<br /> ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွ လာဆံုၾကသည္မို႔ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု၊ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ိဳးစံု၊ ဗဟုသုတအဖံုဖံု၊ စိတ္ေတြကလည္း ေရာင္စံုပင္..။<br />တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္
ေရစက္ဆံုၾကမွေတာ႔ ဗဟုသုတဖလွယ္ၾက၊ ယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ၾက၊ ဓေလ႔ထံုးစံ
ေစာင္႔ထိန္းၾကႏွင္႔..။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အားလံုးက ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ
စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ၾကရသည္သာ။<br /> သမိုင္း၀င္းက မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားတြင္
နယ္ေပါင္းစံုမွလာေသာ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူမ်ားေနၾကရျပီး
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ပင္မတက္ၠသိုလ္(မိန္း)ထဲမွ အေဆာင္မ်ားသို႔
ေျပာင္းေရႊ႕ရ၏။<br /> ကၽြန္မတို႔ စီးပြားေရးတက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္
သမုိင္း၀င္းမွာက ႏွင္းဆီ၊ ကံ႔ေကာ္၊ ဂႏ္ၶမာႏွင္႔ သရဖီ ဆုိျပီး
အေဆာင္ေလးေဆာင္ရွိကာ ကၽြန္မက ႏွင္းဆီေဆာင္သူျဖစ္ခဲ႔သည္ေပါ႔။<br />
အေဆာင္မ်ားက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မနက္တိုင္း အေစာၾကီးထကာ
လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ရာတြင္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ားသာမက အဖြဲ႕၀င္အေဆာင္သူေတြလည္း
ေလ႔က်င္႔ခန္းယူရင္း လိုက္ေလွ်ာက္ေလ႔ရွိသည္။<br /> တစ္ခါတရံ
အီကိုေဆာင္ေပါင္းစံု အဖြဲ႔၀င္ေတြစုျပီး ကမ္ၻာေအးဘုရား၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႏွင္႔
နာဂလႈိဏ္ဂူလိုမ်ိဳး ျမိဳ႕ထဲ အနီးအနားကို မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသလို၊
တစ္ခါတေလေတာ႔ သာဓုကန္လိုမ်ိဳး၊ တြံေတးေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္ဘုရားလုိမ်ိဳး၊
ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုလည္း ကားတစ္တန္၊ သေဘၤာတစ္တန္၊ ေျခလ်င္တစ္တန္ျဖင္႔
လမ္းေလွ်ာက္က်င္႔ရင္း ပစ္ကနစ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ၾက၏။<br />
သို႔မုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မက လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ဆို ဘယ္ေတာ႔မွ မျငီးျငဴတတ္ဘဲ
အျမဲတက္ႂကြေနတတ္သလုိ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အင္မတန္သြက္လွသည္ေလ။ <br /> သည္လို
ေျခလွမ္းညီညီ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းေနၾကရင္း လမ္းေဘးေျမကြက္လပ္တစ္ခု
အေရာက္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသား တုိင္ပင္စရာမလုိဘဲ အရွိန္အသာေလွ်ာ႔ကာ
ေခတ္ၱရပ္နားလိုက္ၾက၏။<br /> သည္ေနရာမွာ ယခင္႔ယခင္ႏွစ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း အေမာေျဖရပ္နားကာ သူက ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ျဖင္႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနက်။<br />
ကၽြန္မကေတာ႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ေလ႔က်င္႔ခန္းမယူလိုသူမို႔ သူ႔ကုိ
ရပ္ေစာင္႔ရင္း ႏွင္းျမဴရစ္သုိင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္ရႈခင္းမွာ
ေငးေမာျငိမ္႔သက္ေနက်။<br /> ခုမွ ေဆာင္းရာသီပီျပင္ကာစ
ဒီဇင္ဘာလဆန္းဆုိေသာ္လည္း ေႏြေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္လုိေသးသည့္တုိင္
သဲေသာင္ခံုေတြက ျမစ္ဧရာလက္ျပင္ေၾကာမွာ ေဖြးေဖြးထင္ထင္ေနရာယူေနျပီ။ <br />
တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမို ျပန္႔ေျပာက်ယ္လြင္႔လာေသာ သည္ေသာင္ခံုေတြက
ဧရာ၀တီ၏ ယိုယြင္းလာေသာ က်န္းမာေရးအတိမ္အနက္ကို လွစ္ဟျပေနသည့္
ျပယုဂ္တစ္ခုအလား။<br /> ျမစ္ၾကမ္းျပင္ျမင္႔တက္လာျခင္းက ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီအလိုက္ မွီခိုတြဲဆက္ေနေသာ ေဂဟစနစ္ကို ျခိမ္းေျခာက္ေနေလျပီ။<br />
ေသာင္ျဖဴလြလြသည္ အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာဖြယ္ သာေတာင္႔သာယာ
ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ေတာ႔ ျမစ္ဧရာ၏ရင္ဘတ္တြင္းက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား
အသားမာတက္၊ အနာရြတ္နက္လာသည္ကို ရင္ဖြင္႔ျပေနသလိုပင္။<br /> ျမစ္ရႈခင္းကုိ
ေငးမိေတာ႔ သည္ပံုရိပ္ႏွင္႔မတူ ကြဲျပားေသာ ျမစ္ရႈခင္းတစ္ခုက
အေတြးအာရံုထဲမွာ လြမ္းေမာတမ္းတလွစြာ တေရးေရးထင္ရွားလာရ၏။<br /> ကေလးဘ၀က
မိဘမ်ားတာ၀န္က်ရာ လိုက္ပါရင္း ေရာက္ဖူးခဲ႔သည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ
ျမိဳ႕ကေလးနံေဘးမွာ ၾကည္လဲ႔ေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနခဲ႔ေသာ ျမစ္ဧရာ၏အစ ေမလိခ။<br />
သည္လို ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဆုိလွ်င္ေတာ႔ ျမဴမ်ားထူပိတ္ကာ ေရခဲရည္အတုိင္း
ေအးခဲက်င္တက္ေစေသာ၊ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားမွ ငါး၊ပုစြန္ေတြကိုပါ
အတုိင္းသားျမင္ေနရသည့္ ဖန္သားပမာ ေရ၏ ၾကည္လင္မႈ..။<br />ေလာဘနည္းလွေသာ
ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရိုးသားျဖဴစင္သည့္ေမတ္ၱာ...။
ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးနည္းေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္သည့္ေလ...။ သည္လုိ
အဖိုးတန္လွသည့္ သဘာ၀၏လက္ေဆာင္မ်ားက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္ခဲ႔၏။<br />
အဲသည္အခ်ိန္က လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးေသာ္လည္း ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြျမဴးလွသည့္
လေရာင္၊ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ပဲ ျမိဳ႕ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ႔သည္။ <br />
ေရေပးေ၀ေရးစနစ္မရွိေသး၍ ျမစ္ေရကုိသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက တက္လုိက္ဆင္းလိုက္
ပင္ပန္းစြာ သယ္ခပ္ေသာက္သံုးခဲ႔ရေသာ္လည္း ျမစ္ေရသည္
သန္႔စင္ခ်ိဳျမိန္ေနခဲ႔သည္။<br /> ေႏြႏွင္႔ေဆာင္းမွာ ထြန္းတတ္သည့္ ေသာင္ခပ္ပါးပါးေလးသည္ပင္ ေျမၾသဇာအဆီအႏွစ္ျပည့္သည္မို႔ စိုက္ပ်ိဳးၾကဖို႔ အဖိုးတန္ခဲ႔ဖူး၏။<br />ေသာင္ခံုစိုက္ခင္းနားမွာ က်င္းပခဲ႔သည့္ ေကာက္သစ္စားပြဲတစ္ခုကိုပင္ ေ၀းလွေသာအတိတ္ဆိုေသာ္လည္း မေမ႔မေလ်ာ႔ သတိရေနဆဲ။<br />
ျမိဳ႕ကေလးတစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသာင္ခံုဆီ ေလွေတြႏွင္႔ကူးကာ ကခ်င္ရုိးရာ
ေခါင္ရည္ႏွင္႔ ဂ်ိန္းေဖာအကတို႔ျဖင္႔ ျမဴးထူးတက္ႂကြ ေပ်ာ္ခဲ႔ရ၏။
ကခ်င္ထမင္း၊ဟင္းက ဖက္ထုပ္ေလးေတြႏွင္႔မို႔ ဖက္စိမ္းနံ႔ေမႊးေမႊးက
စားခ်င္႔ဖြယ္ရာ။ <br /> ေတာ္ရံုအလွဴ၊မဂၤလာေဆာင္မွာပင္
ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မသံုးၾကသျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔လို ေျမျပန္႔သူေတြအတြက္
ေက်ာက္စိမ္းပန္းကန္အျဖစ္ တင္စားခ်င္စရာ အျမင္ဆန္းကာ တစ္မ်ိဳးဆြဲေဆာင္လွ၏။ <br /> ခုေတာ႔ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလာခဲ႔သလို၊ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြလည္း အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါျပီ။<br />
ေမလိခသည္ အရင္လို ျငိမ္႔ေညာင္းၾကည္လင္ ေအးျမေသးရဲ႕လား။ ေတာင္ေပၚေလကေရာ
အရင္လုိ လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔ ျဖဴစင္ပါေသးသလား။ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတုိ႔ရဲ႕
ေမတ္ၱာတရားကေရာ စိတ္ႏွလံုးျငိမ္းသက္ေစေလာက္ေအာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြကို
သိမ္းေပးႏုိင္ပါ႔မလား။<br /> ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေမလိခကိုႏႈတ္ဆက္ကာ
ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘးမွ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ျဖစ္တာ
ၾကာခဲ႔ျပီ။ အရင္လုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းသည့္ ေတာင္ေပၚမွာေလာက္ ပတ္၀န္းက်င္က
မၾကည္လင္ေတာ႔။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးဘ၀တုန္းကလို စိတ္အခံက အျဖဴသက္သက္မွ
မဟုတ္ေတာ႔ဘဲေလ။<br /> ကၽြန္မမ်က္ေစ႔ေရွ႕မွ ဧရာ၀တီေသာင္ခံုကလည္း
ေျမဆီေျမႏွစ္ရွိပံု မေပၚ။ ႏံုးႏွစ္ေတြညိဳညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေရအစပ္မွာ
အျမႇဳပ္တစီစီ၊ ညစ္ပတ္လို႔သာေနခဲ႔သည္။ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေနရာမွာ
ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရေသာ အမႈိက္ပံုမ်ားကလည္း ျမိဳ႕အလွကို အင္မတန္မွ ဖ်က္လွသည္။<br /> ျမစ္ေရက နည္းရသည့္ၾကားထဲ ျမစ္အထက္မွ သၾကားစက္ရံု၊ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုတို႔ႏွင္႔...။ သူတို႔၏ စြန္႔ပစ္ပစ္ၥည္းေတြသည္ <br />ျမစ္ေရထဲတြင္ ေပ်ာ္၀င္ညစ္ေထးကာ ျမိဳ႕ေနလူထုကို ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔ျပီ။ <br /> ေသာက္ေရအျဖစ္သံုးဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ခ်ိဳးေရအျဖစ္ပင္ မတတ္သာ၍သံုးရေသာ္လည္း စိတ္က သိတ္မသတီခ်င္။<br /> သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သည္ တစ္ေန႔တျခား ေလာဘ၊ေဒါသ၊ကိေလသာေတြ ထူေျပာလာေသာ သတ္ၱေလာကၾကီးအတြက္ <br />သူ၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တေျဖးေျဖးရုတ္သိမ္းေနျပီလားဟုပင္ စိုးစိတ္၀င္ခ်င္စရာ။<br /> ျမစ္ျပင္ကုိေငးကာ အေတြးလြန္ေနေသာကၽြန္မကို ေလ႔က်င္႔ခန္းယူျပီးသူက ေလာေဆာ္မွသာ ျပန္ၾကဖို႔ကို သတိ၀င္ေတာ႔သည္။<br /> အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ျမိဳ႕တြင္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။<br /> ျမိဳ႕ျပရႈခင္းသည္ မနက္ေစာေစာမို႔ အဂၤါမစံုေသးေသာ္လညး္ ျမစ္ျပင္ကိုေငးရသေလာက္ေတာ႔ မ်က္ေစ႔မေအးလွပါ။ <br />မိုးစင္စင္လင္းျပီမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား လူစည္ကားစျပဳကာ ေၾကာ္သံ၊ ေလွာ္သံ၊ ေအာ္ဟစ္မွာၾကားသံေတြ စီညံေနျပီ။<br /> ျမိဳ႕ေလထုထဲတြင္ ႏွင္းမႈန္ခပ္၀ါး၀ါးက ပါးသထက္ ပိုပါးလ်လာသည္သာမက မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ားပါ တေျဖးေျဖးမင္းမူလာေနသည္။ <br /> စတုိးဆုိင္မ်ား၊ မုန္႔ဆုိင္မ်ား၊ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ၾကီးမ်ားက တစ္ေန႔တာ ယႏ္ၲရားစဖို႔ ဆုိင္တံခါးေတြ တြန္းဖြင္႔ခါစ...။<br /> ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ေစာေနေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင္႔ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က လမ္းေပၚမွာ...။<br />ေခတ္ေရစီး၏ တြန္းပို႔မႈျဖင္႔ က်ဴရွင္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေမ်ာလာပံုရ၏။<br /> အစာရွာထြက္လာသည့္ က်ီးတခ်ိဳ႕ကို ဟုိမွသည္မွ တစ္ေကာင္တစ္ေလ ေတြ႕မိေသာ္လည္း ျမိဳ႕ျပေကာက္ေၾကာင္းထဲမွာ မပီျပင္လွပါ။<br /> တစ္ဖက္ကမ္း၊ ရြာေတြမွ ေစ်းလာေရာင္းေသာအုပ္စုက ေစ်းေတာင္းကိုယ္စီႏွင္႔ သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာ္တက္သြားျပီ။<br /> ျမိဳ႕ထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြစျပဳသည့္ ကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကလည္း ေနေရာင္ႏုႏုထဲတြင္ အိေျႏ္ၵၾကီးစြာေျခလွမ္းရင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ...။<br /> လမ္းထိပ္မွ ထီဆိုင္ကေလးက လဆန္းရက္မို႔ ထီလက္မွတ္ေတြကို သြက္သြက္လက္လက္စီခ်ိတ္ရင္း အိပ္မက္အသစ္ေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔ တာစူေနျပီ။<br />
အျပန္လမ္းဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔၏ေျခလွမ္းတစ္စံုက က် မသြားပါ။
တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရဦးမည္မို႔ သြက္သြက္မွန္မွန္ေတာ႔ လွမ္းေနရသည္။ <br /> ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွ လမ္းေကြ႔ထဲတြင္ ကၽြန္မတို႔၏ ေဂဟာေလးက ေစာင္႔ၾကိဳေနေပျပီ။<br /> အိပ္မက္ေနဆဲ သားႏွင္သမီးကို အိပ္ရာမွႏႈိးကာ အနာဂတ္ခရီးရွည္အတြက္ အားအင္ျဖည့္တင္းဖို႔ ပညာရင္ႏုိ႔ ေသာက္စို႔ေစရဦးမည္။<br />
ထုိခဏ၌...၊ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ႔ ေနျခည္ျဖာစျပဳေသာ နံနက္ခင္းတြင္
အတိတ္သည္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ က်န္ေနခဲ႔သည့္ ပံုရိပ္မ်ားပမာ မပီ၀ိုးတ၀ါး...၊
လြမ္းေမာဖြယ္ရာပါ။<br /> xxxxxx<br /><br /><span style="color: #4c1130;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br />ေမလ၊ ၂၀၁၃... ကလ်ာမဂၢဇင္း</span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-76365246755774851612013-04-02T23:34:00.001-07:002013-05-21T12:41:20.133-07:00ေမတၱာတြဲယွက္ အခ်စ္ေသာ႔ခ်က္ ( အက္ေဆး )<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMlYJAN73nJgaNhSJCkSTIW8oYmPiy3HTJ-FSOdlkfFVvxowQ0gDJlGbM4N1udiEocHQyYQ6OnduNPLnYDXIRX5NZ249gdWBv2orOdkljfBdOpqrO1OtNTRnzD4YHuf29vFP2rX9lFPns/s1600/561566_426061140791360_1491495622_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMlYJAN73nJgaNhSJCkSTIW8oYmPiy3HTJ-FSOdlkfFVvxowQ0gDJlGbM4N1udiEocHQyYQ6OnduNPLnYDXIRX5NZ249gdWBv2orOdkljfBdOpqrO1OtNTRnzD4YHuf29vFP2rX9lFPns/s400/561566_426061140791360_1491495622_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီအသက္ ဒီအရြယ္မွာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ႔
ေအးျမတည္ျငိမ္ေသာ ေမတၱာအရင္းခံသည့္ အခ်စ္စစ္အေၾကာင္းကိုသာ
ေျပာခ်င္မိပါေတာ႔သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခ်စ္ဆိုသည္ကုိ လူတို႔က အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင္႔ဆုိၾကရာ...
ကၽြန္မကေတာ႔ အခ်စ္စစ္ဆုိသည္မွာ ေအးျမေသာ ေမတၱာကေန ျမစ္ဖ်ားခံျပီး
စီးဆင္းခဲ႔သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္လုိ ေမတၱာကို အေျခခံထားမွလည္း ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳဆံုရသမွ်ကို
သည္းခံေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ေပလိမ္႔မည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္စာနာေပးျပီး
ညႇိႏႈိင္းႏိုင္မည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဤသို႔မဟုတ္ဘဲ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ကုိ အခ်စ္ဟု ထင္မိသူေတြကေတာ႔
အခ်စ္ကို ခ်ိဳသည္လို႔ခ်ည္း အျမဲထင္ခ်င္သူေတြမို႔ တကယ္တမ္း
အခါးေလး၀ါးမိသည္ႏွင္႔ လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေထြးထုတ္ပစ္ခ်င္ေတာ႔သည္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘ၀ဆုိသည္ကကုိ ရုန္းကန္ရျခင္းဆုိမွေတာ႔ ဘ၀ထဲက အခ်စ္မွာ
ခ်ိဳတာလည္းၾကံဳမည္။ ခါးတာလည္းၾကံဳမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ဥ္မည္၊ ဖန္မည္၊
စပ္မည္... အစံုေပါ႔။ ရသစံုၾကံဳရမည္ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါကို ေမတၱာအရင္းခံသည့္အခ်စ္က နားလည္ႏုိင္၏။ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္၏။ ခါးလည္း ေနာက္မတြန္႔။ ေက်ာ္ရမည္သာ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခါးကို၀ါးမိမွလည္း အခ်ိဳ၏တန္ဖိုးကို ပုိသိႏိုင္မည္မဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခ်စ္စစ္မွန္လွ်င္ ခါးတုန္းလည္း သည္းခံျပီး ဆက္၀ါးႏုိင္ရမည္။ ခါးလွ်င္ ကိုယ္က ဥာဏ္သံုးျပီး ခပ္ဖြဖြ၀ါးေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ခဏငံုထားသင္႔လွ်င္လည္း ငံုထားေပါ႔။ အခါးကုန္ေတာ႔ ျပန္ခ်ိဳလာလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္မက ယံုၾကည္ခ်င္မိပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းကေတာ႔ ရင္ခုန္တိမ္းမူးေသာ၊
ညႇိဳ႕ယူဆြဲငင္ေသာ၊ ေတြေ၀ျမိဳသိပ္ေသာ၊ လြမ္းေမာတမ္းတရေသာ...
ေ၀ဒနာမ်ိဳးစံုႏွင္႔ အခ်စ္ကို ခံစားဖူးသည္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အခ်စ္ ” ဆိုသည္ႏွင္႔ သူ၏ဖြားဖက္ေတာ္ “ အလြမ္း ” ကလည္း ေနာက္မွထပ္ၾကပ္မခြာ လိိုက္ပါလာေတာ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ခ်စ္တတ္သူတုိင္း လြမ္းဖူးၾကမည္ပင္။ လြမ္းဖူးသူတုိင္းလည္း တမ္းတတတ္လိမ္႔မည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တမ္းတမႈမပါေသာ အလြမ္းဟူသည္ မရွိစေကာင္း။ ထုိ႔အတူ မလြမ္းဖူးေသာ အခ်စ္ဟူသည္လည္း မရွိစေကာင္းပါေပ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းအတြက္ ဆုိလွ်င္ျဖင္႔ အလြမ္းရင္႔ေလ... အခ်စ္ျမင္႔ေလ.. ဟုပင္ တင္စားခ်င္မိပါေသးသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ကၽြန္မအခ်စ္သည္ အလြမ္းေတာထဲ၌ ကာလရွည္ၾကာစြာ နစ္ေမ်ာေနခဲ႔ရ၍ျဖစ္၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မငိုဖူးေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အလွစစ္ကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္သလို၊
မလြမ္းဖူးေသာအခ်စ္သည္ ျမတ္ႏိုးမႈအမွန္ကို တန္ဖိုးမသိႏိုင္..ဟု ကၽြန္မက
ထင္မိပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္ေတာ႔... ဆုိၾကပါစို႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခ်စ္သည္ အလြမ္းေၾကာင္႔ ပိုနင္႔သည္းတြယ္ငင္လာသည္ ဆုိပါလွ်င္...
အလြမ္း၏နင္႔သည္းမႈသည္ အခ်စ္ေပၚတြယ္ငင္မႈႏွင္႔ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်မည္ပင္
မဟုတ္ပါလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ “ အလြမ္း ” ဆုိသည့္အရာကုိ အလြန္ပင္ မုန္းတီးခဲ႔မိေသးသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘာလို႔ဆို... “ အခ်စ္ ” ကိုစေတြ႕ျပီဆုိကတည္းက မ်က္ေစ႔ေအာက္က ေပ်ာက္သည္ႏွင္႔ ကၽြန္မက လြမ္းတတ္ခဲ႔သူကိုး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တစစ္စစ္၊ တေျမ့ေျမ့ႏွင္႔ စိတ္ႏွလံုးနာက်ဥ္ရေသာ အလြမ္းကို ကၽြန္မ မႏွစ္ျမိဳ႕ေသာ္လည္း မတြန္းလွန္ႏိုင္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ႔ဒဏ္ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ခံလိုက္ရေသး၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္ၾကားထဲ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက
ရန္ကုန္မွာသြားတက္ရေပမဲ႔ ခ်စ္သူက ျမိဳ႕ကေလးမွာ က်န္ခဲ႔ျပန္ေလေတာ႔
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူအရသာကို အျပည့္အ၀မေပ်ာ္၀င္ႏုိင္ဘဲ လြမ္းလို႔မဆံုး...
တႏုန္းႏုန္းတေခြေခြရယ္ေပါ႔ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အဲသည္အခ်ိန္မွာ စာေလး၊ ကဗ်ာေလးကလည္း မေတာက္တေခါက္
ခံစားေရးဖြဲ႔ခ်င္ျပန္ေသးေတာ႔ တလူလူလြင္႔ပ်ံေနသည့္ ခံစားမႈအပိုင္းအစေတြဆုိတာ
စကားလံုးဒႆနေတြအျဖစ္ တသြင္သြင္စီးဆင္းလို႔ပင္ မဆံုးေလခဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သို႔ေပမဲ႔ အလြမ္းတာရွည္လာေတာ႔ သူ႔ေၾကာင္႔တုိးလာေသာ တြယ္တာမႈအထပ္ထပ္ကုိ သတိထားမိလာရ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အလြမ္းဆိုတာသာ မရွိလွ်င္ အခ်စ္ေပၚ သည္ေလာက္တြယ္တာ တန္ဖိုးထားမိလိမ္႔မည္လားဟုပင္ ေတြးမိခ်င္သည့္အထိပင္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အလြမ္း၏ သယ္ပို႔မႈျဖင္႔ အခ်စ္က တန္ဖိုးတက္လာျပီးသကာလတြင္
တစ္စံုတစ္ခု၏တန္ဖိုးကုိ ျပသႏုိင္ဖုိ႔ တစ္စံုတစ္ခုက ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုး
ခံေပးေန၍သာျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိလာေတာ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဥပမာ... အခ်စ္က မည္မွ်ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စရာေကာင္းေၾကာင္း အလြမ္း၏နာက်င္ခံခက္မႈကို ခံစားရမွ ပိုသိလာသလုိ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အခ်စ္ကိုမေတြ႕မျမင္ရ၍ လြမ္းဆြတ္တမ္းတရေလ...၊ အခ်စ္ကို ျမင္ေတြ႔ခြင္႔ေလးရေအာင္ ၾကိဳးစားမိေလႏွင္႔...၊ ပုိတန္ဖိုးသိလာသလို....။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္လိုႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ကၽြန္မက အလြမ္းမင္းသမီး...၊ အခ်စ္စံျပၾကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ႔ရေလသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေရအလ်ဥ္ကဲ႔သို႔ပင္ အခ်ိန္ကာလမ်ား
တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ေလရာ အခ်စ္ႏွင္႔ သူ၏ေနာက္ဆက္တြဲ အလြမ္းသာမက၊
အိမ္ေထာင္တစ္ခု၏ ေသာက၊ ေဒါသ၊ မာန.. စသျဖင္႔ အခ်စ္ႏွင္႔စပ္လ်ဥ္းႏိုင္သမွ်
ခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္၊ ဖန္၊ စပ္၊ ခါး... ရသမ်ိဳးစံုကို ကၽြန္မတုိ႔ခံစားဖူးခဲ႔ေလျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဆယ္စုႏွစ္ေတြလည္း တစ္စုျပီးတစ္စု ေျပာင္းသြားခဲ႔ရာ သားေတြသမီးေတြႏွင္႔ မိသားစုအေဆာက္အဦေတြလည္း ေတာင္႔တင္းလာခဲ႔သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ...၊ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မကို အခ်စ္စံျပရာထူးမွာ ထားေနၾကဆဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ရယ္စရာေတာ႔ ေကာင္းပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မက သိတ္မျငီးျငဴတတ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မဆိုလွ်င္
အခ်စ္ႏွင္႔ပတ္သက္သမွ် အစစအရာရာ အဆင္ေျပသည္ဟုခ်ည္း ထင္ေနၾကပံုရ၏။
သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိဆံုမိၾကျပီလားဆုိ သူတို႔၏အခ်စ္ျပႆနာ၊
အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာေတြကို ကၽြန္မႏွင္႔ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ေျပာတတ္ၾက၏။
အစပိုင္းတုန္းကေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အလိုက္သင္႔ပင္ ျပံဳး၍သာ ေနခဲ႔မိေသးသည္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ မိဘစီစဥ္ေပးေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုမွ သူငယ္ခ်င္း၏
မေျပလည္မႈေတြ အန္က်ပါမ်ားလာေသာအခါ ကၽြန္မမွာ စဥ္းစားစရာေတြျဖစ္လာရျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူငယ္ခ်င္းက သူမခင္ပြန္းသည္၏ ေအးစက္ေသာဆက္ဆံေရးကို
ရင္နာေနတတ္သူဆုိေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ
၀ိုင္းဖြဲ႔ခ်ိန္ၾကာသြားသည့္အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မအိမ္သားက
ဖုန္းေလးလွမ္းဆက္ျပီး သတင္းေမးတတ္သည့္အခါတိုင္း “ နင္တို႔ေတြက အရင္လုိ
ေႏြးေထြးေနၾကတုန္းပဲေနာ္...” ဟု အားက်စကားဆုိတတ္သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ သူကဆုိ ငါ႔ကို ဘယ္ေတာ႔မွ သတိတရ ဂရုတစိုက္မရွိတတ္ဘူး။
ဘယ္တုန္းကမွလည္း စိတ္မပူဖူးဘူး။ သူ႔အလုပ္ကလြဲရင္ ဘာကိုမွ
စိတ္၀င္စားရေကာင္းမွန္း မသိတဲ႔လူ...” ဆုိျပီးလည္း သူ႔ဘ၀ကိုသူ
အားမရစိတ္၀င္တတ္သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မက ဘာမွေစာဒကမတက္ဘဲ ျပံဳး၍သာေနတတ္ျပန္ေတာ႔ သူ႔စကားကုိ အႂကြင္းမဲ႔ေထာက္ခံသလုိလည္း ရွိေနခဲ႔လိမ္႔မည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အမွန္ေတာ႔ သူမက မိဘစီမံရာကို လုိက္နာခဲ႔ရသည့္ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးကို
ကၽြန္မ၏ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ရင္ခုန္ရေသာ အခ်စ္စြန္႔စားခန္းမ်ားႏွင္႔
ႏႈိင္းယွဥ္ကာ အခ်စ္စစ္မဟုတ္သလိုလို အထင္ေရာက္ေနျခင္းသာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါျဖင္႔... သူမမွာ ငယ္ငယ္က ခ်စ္သူေဟာင္းရွိခဲ႔သလားဆိုေတာ႔လည္း
အင္မတန္ရုိးသား ရွင္းလင္းလွေသာ သူမႏွလံုးသားကိစၥကို ကၽြန္မအသိဆံုးေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္တစ္ခုက လူၾကီးခ်င္း စီမံၾကသည္ဆိုေသာ္လည္း
သူတို႔ခ်င္းေတြ႔ဆံုကာ သေဘာက်ျပီးမွသာ ေက်နပ္လက္ခံခဲ႔ၾကသည့္
အိမ္ေထာင္ေရးမို႔ သိတ္ေတာ႔လည္း ဇာတ္မနာလွပါ။ တကယ္တမ္း သူမ နာက်ည္းေနသည္က
ခင္ပြန္းသည္၏ ေအးစက္မႈသာျဖစ္၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူငယ္ခ်င္း၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ျပီးေသာအခါ
ဒီတစ္ခါဆံုျဖစ္လွ်င္ သူမ၏စိတ္ဒဏ္ရာအား စိတ္ျဖင္႔ပင္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္
ကုသေပးရန္ စဥ္းစားမိပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သို႔ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲမွာလည္း အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြပဲ
ျဖစ္ေနေလေတာ႔ ကိုယ္႔ကိစ္ၥႏွင္႔ကိုယ္ ရႈပ္ေနၾကျပီး တစ္ႏွစ္မွ
တစ္ခါႏွစ္ခါစုမိဖို႔ပင္ မလြယ္ကူလွေပ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စုမိဆံုမိၾကျပီဆုိသည္ႏွင္႔ ထုိသူငယ္ခ်င္းေျပာျပသမွ်
အိမ္ေထာင္ေရးေအးစက္မႈေတြက ေသခ်ာေပါက္ စိုးရိမ္ေရမွတ္သို႔ ေရာက္ေနျပီမွန္း
သတိျပဳမိရသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မ သည္အတိုင္း အရင္လို ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီးပဲ ျပံဳးေနလို႔ျဖင္႔ မျဖစ္ေခ်ေတာ႔ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူငယ္ခ်င္း၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ေနရင္း
ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္ေရးမွ အဆင္မေခ်ာတာေလးတခ်ိဳ႕ကုိ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနရ၏။
ကၽြန္မက မျငီးျငဴတတ္၍သာ သူတုိ႔ကို မေျပာျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း
ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားသာမို႔ စိတ္သေဘာ မတိုက္ဆိုင္တာေတြ၊
ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ရတာေတြ၊ စိတ္ဆိုးစကားမ်ားရတာေတြ...၊ အဘယ္မွာ
ကင္းႏိုင္ပါမည္နည္း။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သို႔ေပမဲ႔ ပထမကတည္းက ကၽြန္မဆုိခဲ႔သလုိ ေမတၱာႏွင္႔ယွဥ္သည့္
ခ်စ္ျခင္းမို႔ သစၥာအမွန္ကို ျမင္တတ္ခဲ႔ပါ၏။ စိတ္အခန္႔မသင္႔တုိင္း
သူႏွင္႔မို႔ သည္လိုျပႆနာေတြ ၾကံဳရေလျခင္းဟု မေတြးလိုပါ။
မည္သူႏွင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘ၀လံုး လက္တြဲေလွ်ာက္မွေတာ႔
တစ္ေကြ႕မဟုတ္တစ္ေကြ႕ေတာ႔ အနည္းဆံုး သေဘာထားကြဲလြဲၾကမည္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သည္လုိပဲ သည္းခံေက်ာ္ျဖတ္ရမည္သာ မဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမေျပာသည့္ ခင္ပြန္းသည္၏ ေအးစက္မႈမ်ားထဲတြင္ သူမအေပၚ အေရးတယူမရွိတာ၊ ကယုကယင္မၾကင္နာတာ၊</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တျမတ္တႏိုး မဆက္ဆံတာေတြသာ ျပည့္ႏွက္ေနေလ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ကဲ.. ဒါျဖင္႔.. သူ နင္႔အျပင္ ရႈပ္တာေပြတာေတြ၊
မသကၤာစရာရွိလား...” ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမးေတာ႔လည္း ေလသံေလးေတာင္
လံုး၀မၾကားရပါတဲ႔ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စီးပြားေရးအလုပ္ထဲမွာသာ ေခါင္းစိုက္ေနသည့္ ေယာက်ာ္းမ်ိဳးမို႔
ဇနီးႏွင္႔သားသမီးအေပၚ အခ်ိန္မေပးႏုိင္သည္ကသာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ျဖစ္ေနျခင္းပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မည္သို႔ဆုိေစ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် အဆင္မေျပတာ မၾကားဖူးေသာ
ကၽြန္မဘ၀၏ခ်စ္ျခင္းကို ရွိစုမဲ႔စုျပႆနာတခ်ိဳ႕ အစထုတ္ျပလုိက္ေတာ႔ သူမသာမက
က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ အံ႔ၾသကုန္ေတာ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ငါကေတာ႔ အခါး၀ါးမိတုန္းအခ်ိန္ဆို ခဏေန အခါးကုန္သြားေတာ႔လည္း
သူမဟုတ္သလို ခ်ိဳလာျပန္ဦးမယ္လို႔ ေတြးမိျပီး ရယ္ခ်င္လာတာပဲ။
ဒီလုိဆိုေတာ႔လည္း ေလာကမွာ မျပီးဆံုးတဲ႔အရာရယ္လို႔ ဘယ္မွာရွိလို႔လဲဟယ္။
ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္ရမွာ ဓမၼတာပဲမဟုတ္လား...” ဆုိျပီးလည္း စကားအနားသတ္ကာ
သူမခံစားခ်က္ကို ေဖာ႔ေပးလုိက္ပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူငယ္ခ်င္းက... “ ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ႔ နင္တုိ႔ေတြလည္း
ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးရွိတာပဲလား...” ဟု စိတ္မေကာင္းသလို ေျပာေနေသာ္လည္း
စိတ္အတန္ေပါ႔သြားရွာသည့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ႔ သူမမ်က္ႏွာမွာ
အထင္အရွားေတြ႕လာရ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလား.. ဟု သူမ အားတက္သြားမည္ကေတာ႔အမွန္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တစ္ခါတရံ ကိုယ္က အေရးမၾကီးလွဟု ထင္ေသာကိစၥမ်ားက သူတစ္ပါးအတြက္
တစ္ဘ၀စာလံုး ေျပာင္းလဲသြားေလာက္ေအာင္ အေရးပါအရာေရာက္ ေနတတ္ေသးပါလားဟု
အံ႔ၾသမိပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မအတြက္က အေသးအမႊားျပႆနာေလးေတြမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ
ခ်ခင္းမျပမိျခင္းသည္ သူတို႔အတြက္က ႏႈိင္းယွဥ္စရာစံျပၾကီးက လက္လွမ္းမမီေအာင္
ေ၀းကြာလာသေယာင္ စိတ္အားေလ်ာ႔စရာျဖစ္ေနသည္ကိုး။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္လိုႏွင္႔ ေနာက္ထပ္လည္း ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္အရာမ်ားကို တူးေဖာ္ကာ သူမနားလည္ေစမည့္ ဥပမာမ်ားႏွင္႔ ကၽြန္မေျပာျပခဲ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကိုယ္လိုခ်င္တာကုိ ရယူႏုိင္ဖို႔ ကုိယ္က အရင္စေပးတတ္ေအာင္လည္း သတိခ်ပ္သင္႔ေၾကာင္း...၊</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ႔ဆီက အၾကင္နာ၊ အယုအယကိုခံခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ကအရင္ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာယုယဖုိ႔
မေမ႔အပ္ေၾကာင္း...၊ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္တစ္ခုကိုသာ အေျခခံကာ အခ်စ္ကို
မခံစားသင္႔ေၾကာင္း...၊ မိဘစီမံသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိေပမဲ႔ သစၥာရွိသည့္
ခင္ပြန္းသည္ဆိုလွ်င္ပင္ အခ်စ္စစ္အတြက္ ခရီးမေ၀းလွေၾကာင္း...၊ ေမတၱာကုိ
မွ်ေ၀ရင္းသာ အခ်စ္စိတ္ကို နားလည္မႈယူသင္႔ေၾကာင္း...၊
သားသမီးသံေယာဇဥ္သည္လည္း ေမတၱာေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားေပမို႔ ေမတၱာအရင္းခံသည့္
အခ်စ္စစ္ကို ခုခ်ိန္မွာ ဦးတည္၍ရေၾကာင္း...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မကပဲ အေျပာေကာင္းလို႔လား၊ သူမကပဲ သတ္ၱိရွိရွိေျပာင္းလဲဖို႔
၀န္မေလးသူမို႔လား မသိ။ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔ ဆံုျဖစ္ေတာ႔
သူမတို႔အိမ္ေထာင္ေရးက အေတာ္ပင္ အဆင္ေျပေနခဲ႔ျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ သူက ငါ႔ကုိ ဂရုမစိုက္ေပမဲ႔ သားေတြကိုေတာ႔ သိတ္ဂရုစိုက္တယ္ဟ။
အဲဒီေတာ႔ ငါကလည္း သားေတြကို ဂရုစိုက္တာနဲ႔တင္ ေက်နပ္ေပးလုိက္တာေပါ႔။
နင္ေျပာသလုိ သားေတြကေနတဆင္႔ သူ႔အၾကင္နာကို ငါခံစားတတ္လာပါျပီ...” ဟုလည္း
ေျပာေသး၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္ေတာ႔ သူမခင္ပြန္းသည္က ေျပာင္းလဲလာသည္မဟုတ္ပါ။
အရင္တုန္းကလုိပင္ ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ရိုးရိုးသာ အလုပ္ထဲ ေခါင္းစိုက္ေနျမဲ။
တကယ္တမ္းေျပာင္းလဲလာသည္က သူမ၏ စိတ္သာပင္ျဖစ္၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေရွ႕ေရာက္လြန္းေနသည့္ လိုခ်င္စိတ္ေတြ နည္းနည္းေလွ်ာ႔လုိက္ျပီး
ေမတၱာဓါတ္ကေလးႏွင္႔ နားလည္မႈယူလိုက္ေတာ႔ အရင္ဆံုး ေအးျငိမ္းသြားရသည္က
ကိုယ္႔စိတ္သာပဲမဟုတ္ဘူးလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု၏ အက္ေၾကာင္းမ်ားကို ဖာေထးလိုက္ႏုိင္ဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ စိတ္ဓါတ္ အကူအညီေပးလုိက္ႏုိင္၍</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေက်နပ္မိပါသည္။ ကၽြန္မဘ၀၏ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ရွာၾကံေျပာကာ
သူ႔စိတ္ဖိဆီးမႈမ်ားကို ဖြေဖာ႔ေပးရင္း ကၽြန္မလိုပင္
စိတ္ေပါ႔ပါးစြာေနတတ္ေစဖို႔ နည္းလမ္းမွ်ေ၀ေပးႏုိင္ခဲ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါဟာ... ကၽြန္မ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေနႏိုင္ျခင္း၏ အဓိကေသာ႔ခ်က္ပါပဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ကၽြန္မက ငါ႔က်မွျဖစ္ရေလျခင္း၊ သူနဲ႔မုိ႔ ျဖစ္ရေလျခင္း.. ဟု
ဘယ္ေတာ႔မွမေတြးပါ။ အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုသာ ဆက္စပ္ေတြး၍ အက်ိဳးမလုိခ်င္လွ်င္
အေၾကာင္းကို ပယ္ျဖတ္ႏုိင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘယ္ကိစၥမဆုိ နာက်ည္းမႈေတြကုိ သယ္ပိုးလြယ္ပိုက္ထားျပီး ကိုယ္က
အလွည့္ၾကံဳေတာ႔ ျပန္ကလဲ႔စားေခ်ျခင္းျဖင္႔ အေၾကာင္းသစ္ေတြ
မဖန္တီးခ်င္ေတာ႔ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စင္စစ္ ကၽြန္မတို႔အားလံုးသည္ သံသရာမွာ ကိုယ္႔ကိုဆြဲႏွစ္ပစ္မည့္
အကုသိုလ္အထုပ္အပိုးမ်ားကို အမိုက္ခံျပီး မသယ္ပိုးဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ်
လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ႔ဖို႔ကိုသာ ၾကိဳးစားသင္႔သည္မဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: small;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: small;">( မသိနားမလည္မႈ၏ အသီးအပြင္႔မ်ား- ကေလာင္စံု ) </span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-30095245554064479472013-03-15T20:27:00.002-07:002013-05-21T12:41:38.163-07:00စိတ္ကၽြံ ဒဏ္ရာ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinhJYZzj6Hl3JhFeFvQOkLAT8CjxSit7PQ5N1xTfFbq-L0QaEyg3gpj-4qNw7FjFVoKwDoTkos3iQFYcX6VZVt9y-NXjz-TTLynoMIYSgd32KAk_aADSaoa6Ugn8wdMDtLy9VW8xQFoMw/s1600/598493_430646810332793_20838324_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinhJYZzj6Hl3JhFeFvQOkLAT8CjxSit7PQ5N1xTfFbq-L0QaEyg3gpj-4qNw7FjFVoKwDoTkos3iQFYcX6VZVt9y-NXjz-TTLynoMIYSgd32KAk_aADSaoa6Ugn8wdMDtLy9VW8xQFoMw/s320/598493_430646810332793_20838324_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"type":45}" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">ကုိယ္႔ကုိယ္ကို မဆယ္ႏုိင္တဲ႔တစ္ေန႔မွာ<br /> မင္းဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕ေကာက္ရုိးတစ္မွ်င္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပါ။<br /> <br /><span class="text_exposed_show"> ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္း လတစ္စင္းရဲ႕ဆြဲငင္အား<br /> ဆႏၵေရာင္စံုေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္လာတဲ႔ႏွလုံးသားမ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွာ<br /> တကယ္ေတာ႔ ကုိယ္ဟာ ေမာဟကိုမွ်ားေနခဲ႔သူ။<br /> <br /> မုိးကလည္း မသည္းဘူး<br /> ေလကလည္း မထန္ဘူး<br /> ဒါေပမဲ႔ ရင္ထဲမွာ မုန္တိုင္းသံေတြညံေနတယ္။<br /> <br /> တိုက္ပြဲက ႏွစ္ဖက္မရွိဘဲ ျပင္းထန္ခဲ႔တာ အံ႔ၾသစရာပဲ<br /> ခရာမမႈတ္ခင္ ေသာေသာညံခဲ႔ စစ္ခ်ီေတး<br /> စကားလံုးက်ည္ထိုးျပီး ပစ္တဲ႔ ေသနတ္မ်ား<br /> ယမ္းေငြ႕မေ၀ဘဲ ေသြးစက္ေတြခ်င္းခ်င္းနီခဲ႔ေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပါ႔။<br /> <br /> စိတ္ဒဏ္ရာကို ကုစားႏိုင္မွာ စိတ္နဲ႔လား<br /> အေကာင္းအတုိင္းမျဖစ္ေတာင္ အနာတရအနည္းဆံုး<br /> အဆုိးဆံုးမေရာက္ေအာင္ စာနာမႈအမ်ားဆံုး။<br /> <br /> ကုိယ္သာနာေစ စိတ္မနာေစနဲ႔..တဲ႔<br /> သံကြန္ခ်ာအထပ္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ကာရံထား<br /> သညာအသိက ဥာဏ္အရွိလို အႏွစ္မပါ<br /> စိတ္ကၽြံတာ စကားအကၽြံထက္ ႏႈတ္ရပုိခက္ခဲ။<br /> <br /> မနစ္ခင္ အမီဆယ္ႏုိင္ပါ႔မလား<br /> တအိအိျပိဳက်လာတဲ႔ ေသာကမ်ား<br /> သံသယက အားေပးစကားအေယာင္ေဆာင္<br /> ေကာက္ရုိးမွ်င္နဲ႔ ထိုး၀ါးလြန္ဆြဲပဲြ<br /> ကမ္းလက္ေတြလား ဓားသြားလား...<br /> <br /> ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မဆယ္ႏိုင္တဲ႔ တစ္ေန႔မွာ....<br /> <br /> <br /> <span style="color: #4c1130;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)</span></span></span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-57079082089622133902013-03-04T21:07:00.002-08:002013-05-21T12:42:17.859-07:00 “ တိုက္ပြဲေခၚသံ တိတ္ေစရန္ ” ( ရသစာတမ္း)<span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"type":45}" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibBQdcM4rqeMAj_-MG-cX1kTJLM2KLZjqQ_5diRHmyTThaE4EqLEvqYxUl4stnJLde7fecU6Jorq05qeP1djr4bu0r_5drG63zSbchvlY0rO97cuYwtKOy92iOF2Gssw6PzJ318_2tUlY/s1600/521413_471551536242320_658931456_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibBQdcM4rqeMAj_-MG-cX1kTJLM2KLZjqQ_5diRHmyTThaE4EqLEvqYxUl4stnJLde7fecU6Jorq05qeP1djr4bu0r_5drG63zSbchvlY0rO97cuYwtKOy92iOF2Gssw6PzJ318_2tUlY/s400/521413_471551536242320_658931456_n.jpg" width="266" /></a></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_51357c228408b6893683259" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒါကိုေတာ႔ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚက အေပါင္းလကၡဏာ အေျပာင္းအလဲအျဖစ္ မသတ္မွတ္ခ်င္ပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒီႏွစ္ ေျဗာက္အုိးေဖာက္သံေတြက အရင္႔အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ နားကြဲလုမတတ္၊ လန္႔ခုန္ရမတတ္၊ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ ေပးလွသည္္။</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="font-size: small;"> <br /> တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိ လက္နက္ၾကီးႏွင္႔ အထုခံရသလို အုန္းကနဲ အုန္းကနဲ ေျမၾကီးပင္ သိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားမတတ္။<br /> <br /> တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ႔လည္း အိပ္တန္းတက္ျပီးသား ငွက္ေတြပင္ လန္႔ပ်ံရေလာက္ေအာင္ ၀ုန္းကနဲ။ ေပါက္ကြဲျပန္ပါေသး၏။<br /> <br /> ဒီေျဗာက္အိုးတန္ဖိုးေတြ မေသးလွတာ သမီးေလးပူဆာသည္ႏွင္႔ မီးရွဴးမီးပန္းဆိုင္ေရာက္ခဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔၍ သိခဲ႔ရျပီးျပီ။<br /> <br /> သမီးက ဆယ္ႏွစ္သာသာ ကေလးစိတ္ပဲရွိေသးသည္မို႔ သူမ်ားေတြကုိအားက်ကာ မီးပန္း၀ယ္ေပးဖို႔ သူ႔အစ္ကုိကို ပူဆာပါသည္။<br /> <br /> အစ္ကိုကလည္း ဒီအရြယ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လာတာ မၾကာေသးသူမို႔ ႏွမငယ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး မိဘေတြဆီမွာ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေလ၏။<br /> <br /> သည္လိုႏွင္႔ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တာေတြ၊ အသံဆူညံတာေတြ မ၀ယ္ၾကဖို႔၊ ခ်စ္စရာမီးပန္းေလးေလာက္ႏွင္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔သာ ေက်နပ္ၾကဖို႔.. သေဘာတူညီခ်က္ အရင္ယူရေတာ႔သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း<wbr></wbr><span class="word_break"></span> မီးပံုးေလးေတြထြန္းရတာ၊ မီးပန္းေလးေတြ လက္ထဲေ၀ွ႔ယမ္းကစားရတာကိုက သီတင္းကၽြတ္ညခ်မ္း၏ မေမ႔ႏုိင္သည့္အရသာမဟုတ္လား။<wbr></wbr><span class="word_break"></span> <br /> <br /> ဆုိင္ေရွ႕ကိုေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မက ေငြတစ္ေထာင္ထုတ္ေပးလုိက္ျပီ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>း ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို အတူသြား၀ယ္ေစလုိက္သည္။ျပန္အ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လာမွာ
ေပသီးေလးတစ္ထုပ္ႏွင္႔ မီးပန္းေလးတစ္ခုသာ ပါလာကာ.. “ တစ္ေထာင္ဖုိးဆုိ...
အရင္လို ဘာမွလည္းမရေတာ႔ဘူး... ေမေမ..” ဆိုျပီး သမီးက လူၾကီးေလးလို
ညည္းညဴေတာ႔၏။<br /> <br /> “ သူမ်ားတကာ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္မယ္႔
အသံေတြမ၀ယ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ သမီး။ တစ္ေထာင္ဆုိတာ လက္လုပ္လက္စား
မိသားစုအတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္ရတယ္” ဟု ကၽြန္မကေျပာေတာ႔လည္း ထူးထူးျခားျခား
မေအစကားကို သမီးက ေစာဒကမတက္ရွာပါ။<br /> <br /> ဆိုင္ေရွ႕မွာေတာ႔ လူေတြတိုးၾကိတ္၀ယ္ယူေနၾကသည္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>မွာ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းမႈအေၾကာင္း တစ္ခါမွ် မညည္းညဴဖူးသူေတြအတိုင္းပင္။<br /> <br />
ဆိုင္ကေလးပတ္ပတ္လည္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ မီးပံုးေတြမွာေရာ၊
စီခင္းထားသည့္ပစ္ၥည္းမ်ား အားလံုးေပၚမွာပါ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ စာေတြကလည္း
အခန္႔သား။<br /> <br /> ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း... ၀ယ္သူေတြလက္ထဲမွ ေငြစက္ၠဴေတြ ေစ်းသည္ပိုက္ဆံပံုးထဲသို႔ လက္ေျပာင္းေရာက္သြားသည္ဟု<br /> <br /> တည့္တည့္မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ျမန္မာျပည္သားေတြရင္ဘတ္ထဲမွ<wbr></wbr><span class="word_break"></span> တစ္စံုတစ္ခုက အေရွ႕ဘက္နယ္စပ္ကိုေက်ာ္ျပီး<wbr></wbr><span class="word_break"></span> မဟာတံတိုင္းေပၚ သြားခ်ိတ္ေနသလိုလို ခံစားလာရပါေတာ႔သည္။<br /> <br /> xxxxxx<br /> <br /> “ ဒီေျဗာက္သံေတြ၊ ေျမၾကီးသိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>စတဲ႔
အေျမႇာက္သံလုိဟာေတြကို အရသာခံျပီး ေဖာက္ေနၾကတဲ႔သူေတြကို တကယ္ပစ္ခတ္ေနၾကတဲ႔
တုိက္ပြဲေတြထဲကို ေခၚသြားျပခ်င္တယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ကစားပစ္လိုက္တဲ႔၊
မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံေတြဟာ အဲဒီတိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ႔ ေဒသက
စစ္ေျပးဒုက္ၡသည္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု သိေစခ်င္လိုက္တာ...” ဟု အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင္႔ကၽြန္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>မက မေနႏိုင္မထိုင္ႏုိင္ ေျပာလုိက္မိသြားေတာ႔...<br /> <br />
“ ဟင္.. ေမေမက တုိက္ပြဲထဲ ေရာက္ဖူးတာက်ေနတာပဲ.. ေျပာပံုၾကီးက...”
ဆုိျပီး သမီးေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒိုးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ႏွင္႔ ၀င္ေထာက္ပါေတာ႔သည္။။<br /> <br />
သည္ေတာ႔ ကၽြန္မက “ တုိက္ပြဲထဲတည့္တည့္ေတာ႔ မဟုတ္ေပမဲ႔
ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ရင္တုန္စရာ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ.. ကိုယ္ေတြ႕
ၾကံဳဖူးတယ္သမီးရဲ႕။ ဒီေျဗာက္သံေတြ၊တ၀ုန္း၀ုန္းအ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>သံေတြဟာ တကယ္႔ေသနတ္သံ၊အေျမႇာက္သံေတြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>နဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုတူတာ..” ဆိုျပီး ေျပာလိုက္ရာ... သားႏွင္႔သမီးက
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အနားကိုတိုးလာျပီး ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိ ေျပာျပေနက်
ကၽြန္မငယ္ဘ၀ အေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ဖုိ႔ အသင္႔ ေနရာယူၾကေတာ႔သည္ေပါ႔။<br /> <br />
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေနခဲ႔ဖူးသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလး
မခ်မ္းေဘာမွာ အဲသည္အခ်ိန္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္ေလာက္က နယ္ေျမ
သိတ္မေအးခ်မ္းလွေသး။ ျမိဳ႕ကေလးကေတာ႔ အျဖဴေရာင္နယ္ေျမပါ။ စစ္တပ္ရွိသည္။
ပါတီ၊ေကာင္စီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိသည္။<br /> <br /> သို႔ေပမဲ႔ သူ႔အနီးတစ္၀ုိက္မွ ရြာေတြ၊ ေတာင္ယာတဲေတြထဲကို ကခ်င္သူပုန္ေတြက မၾကာခဏ၀င္လာတတ္ေလရာ<br /> <br /> သူတို႔၀င္လာျပီလားဆို ညဖက္ေတြမွာလာတတ္ျပီး အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ေပၚတာဆြဲသလိုမ်ိဳး လူေတြဖမ္းသြားတာပဲျဖစ္၏။<br /> <br /> ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ဆိုလွ်င္ေတာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔
ျမိဳ႕ကေလးေတာင္ဘက္က ေတာေစ်းေလးမွာ အသီးအရြက္လာေရာင္းသည့္ ရြာသူေတြဆီမွ
သတင္းေတြ ျပန္ၾကားရေတာ႔သည္ေပါ႔။ ဘယ္သူ႔သားေလးေတာ႔ သူပုန္တပ္ စုေဆာင္းေရးထဲ
ပါသြားရွာျပီ။ ဘယ္သူ႔ကုိေတာ႔ ရိက္ၡာသယ္ေပးဖုိ႔ ဆြဲသြားျပန္ျပီႏွင္႔
စိတ္ခ်မ္းသာစရာျဖင္႔ တစ္ကြက္မွမရွိပါ။<br /> <br /> ကၽြန္မေျပာျပသမွ်ကို နားေထာင္ေနရင္းမွ ကေလးပီပီ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ထက္သန္ေနသည္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>့ သမီးက “ ေမေမ.. ေပၚတာဆြဲတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္...” .. ဟု ေမးပါေတာ႔သည္။<br /> <br />
“ ေပၚတာဆြဲတယ္ဆုိတာ တပ္ရဲ႕ ရိက္ၡာေတြ၊ လက္နက္ေတြကုိ တပ္ဖြဲ႔နဲ႔အတူ
သူတုိ႔သြားမယ္႔ေနရာထိ လိုက္ျပီးေတာ႔ သယ္ပို႔ေပးဖုိ႔ လူေတြကုိ အဓမ္ၼဖမ္းျပီး
ခုိင္းတာကိုဆိုလိုတာေပါ႔။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ပစ္ၥည္္းသယ္ဖို႔ဖမ္းတာကိုေတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ႔ ကိစ္ၥျပီးရင္ ျပန္လႊတ္တတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔တပ္မွာ အင္အားနည္းေနလို႔ တပ္သားဆြဲျပီဆုိရင္ေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းတဲ႔ေကာင္ေလးေတြက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ို ဖမ္းေခၚသြားျပီး သူပုန္တပ္ထဲ အတင္း၀င္ခုိင္းေတာ႔တာ...” ဟု ကၽြန္မကလည္း သိသေလာက္ ေျပာျပလွ်င္ေတာ႔ မခံခ်င္စိတ္ၾကီးသည့္သားက..<br /> <br /> “ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာကိုမ်ား ျငင္းလို႔မရဘူးလားဟင္။ ထြက္ေျပးလို႔ေရာ မရဘူးလား...” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ျပန္၏။<br /> <br />
“ တကယ္႔ ကိစ္ၥေတြက ရုပ္ရွင္ထဲမွာလိုေတာ႔ မလြယ္လွဘူးေပါ႔ကြယ္။
ျငင္းတာေတာ႔ မိဘေတြေရာကေလးေတြေရာ ငိုယိုျပီးျငင္းၾကမွာပဲ။
ထြက္ေျပးဖို႔က်ေတာ႔ ဘယ္လုပ္ရဲမလဲ။ ပစ္သတ္လုိက္မွာ စုိးရိမ္တာေပါ႔...” ဟု
ကၽြန္မကေျပာလိုက္ေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးက သူတို႔ၾကည့္ဖူးေနက် ဗြီဒီယုိကားေတြထဲမွ
သူပုန္စခန္းေတြကို မ်က္ေစ႔ထဲျမင္ေယာင္သြားပံုရ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ကာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင္႔<br /> <br /> “ ေၾကာက္စရာပဲ.. ” ဆိုျပီး ညည္းေနၾကေလ၏။<br /> xxxxxx<br /> <br /> အဲသည္ရက္ပိုင္းက ျမိဳ႕ကေလး၌ ေခတ္အစားဆံုးမွာ သူပုန္သတင္းပင္ျဖစ္ေတာ႔သည္။<wbr></wbr><span class="word_break"></span>
ျမိဳ႕အနီး၀န္းက်င္က ရြာေတြမွာ လူေတြ အတင္းဖမ္းေခၚေနေၾကာင္း၊
မခ်မ္းေဘာကိုလည္း ျမိဳ႕ထဲထိ၀င္မည္ဟု သတင္းၾကားေၾကာင္း၊ မခ်မ္းေဘာမွာလည္း
စစ္တပ္က တပ္စုတစ္စု ရြာဘက္ကို ကင္းလွည့္ထြက္သြားသည္မုိ႔
လံုျခံဳေရးအားနည္းေနေၾကာင္း<wbr></wbr><span class="word_break"></span>၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ လူစုမိရာေနရာတုိင္းမွာ အဲသည္သတင္းေတြပဲ ေျပာေနခဲ႔ၾကေလသည္။<br /> <br />
မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ကေလးမွာ စစ္တပ္က ျမိဳ႕အေနာက္က ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ
တပ္စြဲထား၏။ ကၽြန္မတို႔က ေဆးရံုႏွင္႔သိတ္မေ၀းလွသည့္ ေနရာမွာ အစိုးရေပးေသာ
အိမ္ၾကီးႏွင္႔ေနရသည္မို႔ လူေနရပ္ကြက္ႏွင္႔ေရာ၊ စစ္တပ္ႏွင္႔ပါ
နည္းနည္းလွမ္းသည္။ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္မွာဆုိေတာ႔ ေရလမ္းကသာလာလွ်င္
ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို အရင္ေရာက္ေပမည္။<br /> <br />
ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာက ေဆးရံုရယ္၊ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြအတြက္
အိမ္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ဆရာ၀န္အိမ္..။ ျပီးလွ်င္ ေဆာက္လက္စ မုိးေလ၀သရံုး...၊
ျပီးမွ ပါတီရံုး၊ ေကာင္စီရံုး။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာမွ
ဂူဘားဧည့္ရိပ္သာ...။ ဆုိေတာ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ႔။<br /> <br />
အဲသည္အခ်ိန္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း ခက္ခဲသည္။ မခ်မ္းေဘာကို
ပူတာအုိမွတစ္ဆင္႔ ကားႏွင္႔သြားရသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမစ္ၾကီးနား-ပူတာအို
ေလယာဥ္က ခပ္ေသးေသး တြင္ေအာ္တာေလး တစ္စီးတည္းသာ။ ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းလာခါစကေတာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>င္ မိုးတြင္းၾကီးဆိုေတာ႔ ရာသီဥတုမေကာင္းသည္ႏွင္႔ ျမစ္ၾကီးနားမွာ တစ္လေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ေသးသည္ေလ။<br /> <br /> အဲသည္လို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္တာေၾက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာင္႔ ဧည့္ရိပ္သာမွာလည္း ဧည့္သည္က အျမဲတမ္း မရွိသေလာက္ကို ရွားလွ၏။<br /> <br /> လူေနအိမ္ေျခဆို၍ ကၽြန္မတို႔နားမွာ ေဆးရံု၀န္ထမ္းအိမ္ရာ သံုးေလးလံုးပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိသည္။<br /> <br /> ျပီးေတာ႔ အဲသည္ဘက္မွ ျခံေတြက အက်ယ္ၾကီး။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ႏွင္႔ျခံၾကီး<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပင္ တစ္ဧကေလာက္က်ယ္တာဆုိေတာ႔ ဟုိဘက္အိမ္ဒီဘက္အိမ္ဆုိတာကလ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ည္း
ေခၚမၾကားေအာ္မၾကား။ ပတ္ပတ္လည္ကလည္း ရံုးေတြဆုိေတာ႔
တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလုိက္တာမွ လူသူအသြားအလာမရွိေသာ ညဖက္ေတြဆုိ
ေျခာက္ျခားစရာေတာင္ ေကာင္းလွေသး၏။<br /> <br /> အဲသည္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ သူပုန္၀င္မည္ဟု သတင္းေတြကထြက္။ စစ္တပ္ကလည္း တပ္အင္အားေလ်ာ႔ေနသည့္အခ်ိန္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေတာ္ေတာ႔ကို တုန္လႈပ္ေနခဲ႔ရွာ၏။<br /> <br />
နယ္ခံလူမ်ားေတာင္မွ သည္ေလာက္စိုးရြ႕ံေနၾကလွ်င္
ေျမျပန္႔မွေျပာင္းလာတာ မၾကာလွေသးေသာ ဆရာ၀န္မိသားစုအဖို႔မွာ
အဘယ္မွ်ေလာက္ေသြးပ်က္ေနလိမ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔မည္လဲ။
ျပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္က သိတ္အသံုး၀င္သည္တဲ႔။ သူပုန္တပ္မွာ
အေရးၾကီးလူနာရွိေနခဲ႔လွ်င္ သည္လိုမ်ိဳး ျမိဳ႕ေပၚတက္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြကုိ
လာေခၚသြားတတ္ၾကတာကလည္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာေရာ၊ အျပင္က ဟိုဟိုဒီဒီ
သတင္းစကားမ်ားမွာေရာ ၾကားဖူးထားသည္မုိ႔ လူၾကီးေတြကလည္း စိတ္ပူလွျပီ။<br /> <br /> အဲသည္တုန္းက အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ရယ္၊
ေဖေဖႏွင္႔ေမေမရယ္၊ ေဖေဖ႔အစ္မ ကၽြန္မတို႔အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးရယ္၊
ေျမျပန္႔ကေနေခၚလာခဲ႔သည့္ အိမ္အကူႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အိမ္သားအားလံုး
ရွစ္ေယာက္ရွိေလသည္။။<br /> <br /> ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မေမာင္အငယ္ဆံုးေလးက လသားေလးသာရွိေသးသည္မို႔ ညဖက္ဆုိလွ်င္ ႏို႔စို႔လုိက္၊ ေသးေပါက္လုိက္၊ အႏွီးလဲ<br /> <br />
ေပးလိုက္ႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ရသည့္ၾကားထဲ ငိုခ်င္ထငိုျပန္ေသး၏။ အဲသည္အခ်ိန္က
မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရေသးေတာ႔ ေဖေဖ၊ေမေမႏွင္႔
ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးကုိ ညတိုင္း
ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ထြန္းထားရေလသည္။<br /> <br /> အိမ္ၾကီးကလည္း ေရွးေခတ္ပံုစံေဆာက္ထားသည္မိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု႔ ျပတင္းေပါက္ေတြအားလံုးက မွန္ေတြခ်ည္းသာ။<br /> <br /> မိုးရြာလို႔မ်ား လွ်ပ္စီးလက္ျပီဆုိလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္မွာ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။<br /> <br />
အမွန္ေတာ႔ ကေလးဆိုသည္မွာ လူၾကီးေတြဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ညစ္ သူတုိ႔က
ဘာမဆုိ ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္အရြယ္ပါ။ ျမိဳ႕ေရေပးေ၀ေရးစနစ္မရွိ၍ ျမစ္ထဲမွာပဲ
ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေရခပ္ဆင္းလုပ္ရေသာေၾကာင္႔ လူၾကီးေတြက စိတ္ညစ္ေသာ္လည္း<br /> <br /> ကၽြန္မတို႔က ပိုေတာင္မွေပ်ာ္လိုက္ေသး...<wbr></wbr><span class="word_break"></span>။<br /> <br /> ေဖေဖ႔တပည့္ေတြ ေပါက္ေပးထားသည့္ ထင္းကုန္ခ်ိန္မွာ ေတာထဲသို႔ ကိုယ္တုိင္ထင္းေခြထြက္ရေတာ႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လည္း အေပ်ာ္လိုက္သြားျပီး ေဆာ႔ကစားရသည္မို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ၾကိဳက္လုိက္ေသး...။<br /> <br /> သို႔ေပမဲ႔ ဒီတစ္ခါကိစ္ၥကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းမွန္း အဲသည္အခ်ိန္က သိေနခဲ႔ပါသည္။<br /> <br />
ဘာလို႔ဆို လူၾကီးေတြက ညဖက္ ေမွာင္လာျပီလားဆို
အိမ္ၾကီး၏အေရွ႕တံခါးကို အျပင္မွ ေသာ႔ခေလာက္ၾကီး ထြက္ခတ္လိုက္ျပီး
အိမ္ေနာက္ဖက္တံခါးမွ ျပန္၀င္၊ ကေလးေလးရွိသည့္အခန္းထဲမွာ
ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးကို မွိန္မွိန္ေလးထြန္း၊ မွန္ျပတင္းေတြကို
ေစာင္ေတြႏွင္႔ကာကာ အိမ္ထဲ၌ လူမရွိသည့္ပံုစံမ်ိဳး တစ္အိမ္လံုးအေမွာင္ခ်၊
တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ၾကေတာ႔သည္မွ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ ညတိုင္းလုိလိုပင္။<br /> <br />
သည္ၾကားထဲ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ အေရးေပၚလူနာေရာက္၍ဆုိကာ
ေဆးရံုကလာေခၚလွ်င္ေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကရျပန္၏။ ေဖေဖက
ျမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ၾကီးဆုိေတာ႔ သူ႔ေဆးရံုကတာ၀န္ကိုလည္း အပ်က္မခံခ်င္ေပ။
ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚေခၚ လိုက္သြားတတ္၏။ <br /> <br /> ေမေမကေတာ႔
မိန္မသားမဟုတ္လား။ ေဖေဖျပန္မလာမခ်င္း စိတ္တပူပူႏွင္႔ ေသာကမ်ားရရွာသည္။
ဆရာ၀န္ဆိုေတာ႔ သူပုန္ေတြ အသံုးလိုျပီး ဖမ္းေခၚသြားမွာလည္း စုိးရိမ္သည္ေလ။<br /> <br />
သည္လိုႏွင္႔ တကယ္တမ္း ျမိဳ႕ထဲကုိ သူပုန္ေတြ၀င္လာသည့္ ညမွာေတာ႔
ညရွစ္နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေရွ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေရာ၊ ဟုိဟိုဒီဒီကေရာ...
ေသနတ္ပစ္သံေတြ တရစပ္စၾကားရေတာ႔၏။ ပထမေတာ႔ ေျမျပန္႔မွာတုန္းက ကစားခဲ႔ရေသာ
ေျဗာက္အုိးသံေတြႏွင္႔ တူေနသည္မို႔ ကၽြန္မတို႔က မသိေသး။ ေဖေဖကေျပာျပမွ
ေသနတ္ေတြပစ္ေနျပီမွန္း သိသိခ်င္း အင္မတန္အေဆာ႔သန္သည့္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ
ႏွစ္ေယာက္မွာ အသက္ပင္ မရွဴ၀ံ႔ေအာင္ ျငိမ္ကုတ္ေနေတာ႔သည္ေပါ႔။<br /> <br />
အဲသည္မွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္ၾကီးက ေအာက္ခံကသာ အုတ္တုိက္ဆုိေပမဲ႔
အေပၚထပ္က ပ်ဥ္ေထာင္၊ မွန္ျပတင္းေတြႏွင္႔မုိ႔ ေဖေဖက
က်ည္ဆန္ေတြေဖာက္၀င္လာႏိုင္သ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ည္ဆိုကာ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွ မီးလင္းဖိုနားတြင္ တစ္အိမ္သားလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔ ပု၀ပ္ေနခဲ႔ရသည္။<br /> <br /> ေသနတ္သံေတြ ေ၀းရာမွ တေျဖးေျဖးနီးလာခ်ိန္တြင္ေတာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔....<br /> <br />
ကၽြန္မက ထိုေနရာအေရာက္တြင္ စကားကို ခဏျဖတ္လုိက္ျပီး
အကဲခတ္လိုက္သည္တြင္ သားႏွင္႔သမီးက စိတ္၀င္စားလြန္းျပီး မ်က္လံုးေလးေတြ
လက္ေနၾကေလ၏။ <br /> <br /> သူတို႔ေတြကို စခ်င္လာသည္ႏွင္႔ ကၽြန္မက “ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက ဆီးသြားခ်င္လာတာပဲ...” ဟု စကားကိုေလွ်ာခ်လိုက္တာေၾကာင<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္႔ သားေရာသမီးကေရာ... ” ဟယ္... ေမေမကလည္း...” ဆုိကာ ထေအာ္ပါေတာ႔သည္။<br /> <br />
ထိုညက ကံေကာင္းသည္ပဲ ဆုိရမည္လား။ သူတို႔မွာ အေရးေပၚလူနာပဲ
မရွိလို႔လား။ ေျမျပန္႔ကဆရာ၀န္မို႔ စစ္တပ္က ေတာနင္းရွာျပီး
အေျခအေနေတြရႈပ္ေထြးကုန္မွာပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဲ
စိုးေလသလား။ ဆရာ၀န္ျခံေရွ႕ကေရာ၊ ေဆးရံုေရွ႕ကေရာ.. ျဖတ္သြားသံေတြသာ
ၾကားခဲ႔ရေပမယ္႔ တစ္စံုတစ္ဦးမွ် ျခံထဲသို႔၀င္မလာခဲ႔ပါ။ ေသနတ္သံေတြ၊
လူသံေတြသာ တေျဖးေျဖးႏွင္႔ ေ၀းသြားခဲ႔ေလသည္။<br /> <br /> အဲသည္လုိ ေသနတ္သံေတြ တေျဖးေျဖးေ၀းလာကာစမွာပဲ ေတာင္ေပၚစစ္တပ္ကေန အေျမႇာက္ႏွင္႔ပစ္သည့္အသံေတြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>
တ၀ုန္း၀ုန္း ၾကားရေတာ႔၏။ သို႔ေပမဲ႔ ေလး၊ငါး၊ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ပစ္ျပီးေနာက္ေတာ႔
အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွ အင္းဆက္ပိုးမႊားေတြ
အသံမွလြဲျပီး ျငိမ္ေနလုိက္ပံုမွာ ေသြးပ်က္ခ်င္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ႔သည္။<br /> <br />
အေတာ္ၾကာသည့္အထိ ကၽြန္မတို႔မွာ အေပၚထပ္အိပ္ခန္းဆီကို
ျပန္မတက္ရဲခဲ႔ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ အိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ရမွန္းပင္ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္
တစ္အိမ္သားလံုး ေဇာေခၽြးတျပိဳက္ျပိဳက္ႏွင္႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span> ေမာဟိုက္ေနခဲ႔ရေသာ တစ္ညပင္။<br /> <br />
ကၽြန္မဇာတ္လမ္း ဆံုးလွ်င္ေတာ႔ “ ဟား... ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။ သားက
ဘုိးဘုိးၾကီးကိုမ်ား လာဖမ္းေခၚမလားလို႔ စိတ္ပူေနတာ။
ေတာထဲသာလုိက္သြားရရင္...” ဆုိျပီး သားက ေျပာလည္းေျပာ အေတြးေတြလည္း
ေတာ္ေတာ္အစရွည္ရွည္ ဆြဲဆန္႔မိသြားပံုရ၏။<br /> <br /> “ ဟုတ္တယ္ သား။
ဘုိးဘိုးၾကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ လူနာလိုက္ၾကည့္ဖို႔မ်ား လာေခၚခဲ႔ရင္လည္း
သူ႔မိသားစုကုိသာ ဒုက္ၡမေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိျပီး လုိက္သြားရမွာပဲတဲ႔...”<br /> <br /> ကၽြန္မစကားေၾကာင္႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး အံ႔အားသင္႔သြားၾကျပီး... “ ဘာလုိ႔လဲ ေမေမ..” ဟုျပိဳင္တူအသံထြက္လာပါေလသည္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>။<br /> <br /> “ ေအာ္... ဆရာ၀န္ဆုိတာ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြခြဲျခားရမွာက ေနာက္၊ ဘယ္လူနာမဆုိ ေမတ္ၱာေရွ႕ထားျပီး ကုသေပးခ်င္တာက အရင္ကြဲ႔...”<br /> <br /> ဟု ကၽြန္မကေျပာေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးက ကိုယ္စီေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ုပ္ကာ မ်က္လံုးေလးေတြ ေတာက္ပလို႔ေနရွာ၏။<br /> <br /> သမီးေလးက “ မီး ၾကီးလာရင္ ဘုိးဘုိးၾကီးလုိ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္ ေမေမ...” ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသး၏။<br /> <br />
ကၽြန္မျပံဳးမိပါသည္။ အမွန္ေတာ႔ ကေလးဆုိသည္မွာ
လူၾကီးေတြသတ္မွတ္ထားေသာ သူရဲေကာင္းပံုျပင္ေတြထက္ သူတို႔ဖာသာ
သူရဲေကာင္းသတ္မွတ္ႏိုင္မည့္<wbr></wbr><span class="word_break"></span> အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ပိုလို႔စိတ္၀င္စားတတ္သည္ မဟုတ္လား။<br /> <br /> ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလး၏ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ား<wbr></wbr><span class="word_break"></span>မ်ား၌ အေမေတြ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေနရွာသည္က<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ို ေတြ႕ရသည္မွာ ရင္နာစရာ။ အေဖေတြကေတာ႔ ေမးေၾကာျပတ္မတတ္ အံေတြၾကိတ္ကာ အားမတန္ေတာ႔လည္း မာန္ေလွ်ာ႔ရသည္သာ။<br /> <br />
ခု သီတင္းကၽြတ္မွာ လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္သက္သက္ ပိုက္ဆံျဖဳန္းျပီး
ေဖာက္လိုက္ေသာ ေဗ်ာက္အုိးသံလုိ၊ ယမ္းအိုးသံလို၊ ေပါက္ကြဲသံမ်ားက
အဲသည္ေဒသမွမိဘေတြ၏ အသည္းႏွလံုးကို ဆြဲထုတ္ယူသြားခဲ႔သည့္ ငရဲသံမ်ားေပပဲ။<br /> <br />
သူတို႔၏သားေလးေတြသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ေလးေတြႏွင္႔ သည္လို
ငရဲသံေတြၾကားထဲကုိ ဆြဲေခၚခံလိုက္ရရွာျပီ။ တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွ
မေရရာေသာအျပန္လမ္းကို ဘယ္လိုယံုၾကည္ခ်က္ႏွင္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရဲမည္လဲ။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ ရင္နာရေလ။<br /> <br /> အရြယ္ေရာက္ျပီဟုပင္ ေျပာမရေသးသည့္အရြယ္ေတြ...။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ အကုန္လံုးလိုလုိ ပါကုန္သည္မွာ<br /> <br />
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၏ အစ္ကိုပါ ပါသြားသည္မို႔ သူတို႔အိမ္ကိုေတာင္
သူငယ္ခ်င္းဆီ သတင္းေမးရင္း ေရာက္ခဲ႔လိုက္ေသး၏။ သူတို႔မိခင္ၾကီးခမ်ာ
ငိုရႈိက္ေနသည္မွာ ၾကည့္ရက္စရာပင္မရွိပါ။<br /> <br />
ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ပင္ ေလာေလာဆယ္ ေျပာျပေနရင္းမွ အတိတ္ဆုိးက ရုတ္တရက္ အနီးကပ္
ကိုယ္ထင္ျပလာသလို ႏွလံုးသားထဲမွာ နာက်ဥ္လာပါေတာ႔သည္။<br /> <br /> ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း စိတ္မေကာင္းဟန္ကိုယ္စီႏွင္႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span> ျငိမ္သက္လို႔ေပါ႔။<br /> <br />
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကို တူးဆြရာမွာ အျမတ္တစ္ခုေတာ႔ ရလိုက္ပါသည္။
ေနာက္ဆို ေျဗာက္အိုးေတြ၊ ရွဴးဒိုင္းေတြ ဘယ္ေတာ႔မွ ၀ယ္မေဖာက္ေတာ႔ဘူးဆုိသည့္
သမီးေလး၏ဂတိပါ။ သီတင္းကၽြတ္ကို ေပ်ာ္၀င္ခံစားခ်င္လွ်င္ မီးပန္းေလးသာ
ေ၀ွ႔ရမ္းကစားေတာ႔မည္တဲ႔။<br /> <br /> စင္စစ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိတ္ထဲမွပိုက္ဆံေတြကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု
တိုက္ပြဲေခၚသံလို အသံေတြႏွင္႔ျဖဳန္းတီးျပီး အေရွ႕ဘက္မဟာတံတိုင္းကို
အလွဆင္ေပးမလား။ ေျမာက္ဘက္က မိခင္မ်ား၏ ငိုေႂကြးသံေတြ တိတ္ေစဖို႔၊
မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးႏိုင္မည့္<wbr></wbr><span class="word_break"></span> ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာ တတပ္တအား ကူညီသင္႔သလား။<br /> <br /> ကိုယ္တိုင္ ခ်င္႔ခ်ိန္ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္မ်ိဳးေတြ သားႏွင္႔သမီးအပါအ၀င္ လူငယ္အားလံုးမွာ ရွိေစခ်င္လွပါသည္။<br /> <br /> xxxxxx<br /> <br /> <span style="color: #4c1130;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)<br /> February, 2013... TREASURE LAND MAGAZINE</span></span></div>
<span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoSnowliftTagList"><span class="fcg"></span></span>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-8013038360245141362013-02-10T20:29:00.002-08:002013-02-22T07:39:03.004-08:00ရာဇ၀င္အသစ္ ေရးခ်င္သူ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBEzgxgdSiY8nmNmeOL7dWi1ezmd3AmgBXNOfV7KY8pkWaH-29TuM0EkZR3DHIgM5G1pfAPUboqEmNP0BzW8iSDLDgR5awZQ-ItR-kChki-Xa8M81ZpM7_M_Py0ScLn-EZMKo1pZgJrOs/s1600/734062_453888284675312_386522426_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBEzgxgdSiY8nmNmeOL7dWi1ezmd3AmgBXNOfV7KY8pkWaH-29TuM0EkZR3DHIgM5G1pfAPUboqEmNP0BzW8iSDLDgR5awZQ-ItR-kChki-Xa8M81ZpM7_M_Py0ScLn-EZMKo1pZgJrOs/s320/734062_453888284675312_386522426_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ပုခက္လႊဲတဲ႔လက္အစံုဟာ ကမၻာကို အုပ္စိုးႏုိင္သတဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မဟာ ပုခက္လႊဲတဲ႔လက္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သလုိ ေနာက္ထပ္ ကမၻာကိုအုပ္စိုးႏိုင္မယ္႔ လက္တစ္စံုကိုလည္း</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေလာကၾကီးအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးထားခဲ႔ႏိုင္ပါျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေမေမနဲ႔ကၽြန္မ အသက္သံုးဆယ္ကြာသလို သမီးနဲ႔ကၽြန္မကလည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ကြာပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္က ႏွစ္သံုးဆယ္စီကြာတယ္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မတို႔သားအမိမွာ ေမေမက ကၽြန္မထက္ ပိုေတာ္ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဥာဏ္ပညာေရာ၊ လံု႔လ၀ီရိယေရာ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေရာ၊ စိတ္ေစတနာမွာပါ ကၽြန္မက အေမ႔ကို တစ္ခုမွမမီခဲ႔ပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေမေမက ဆရာ၀န္ဆိုေတာ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေစတနာႏွလံုးသား၊
ဂရုဏာစိတ္ထား၊ အၾကင္နာခြန္အားေတြကို ကေလးဘ၀ကတည္းက ကၽြန္မ
ေလးစားအားက်ခဲ႔ရတာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာခဲ႔ပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီေနရာမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ ဥာဏ္ပညာၾကီးတာ၊ အဖိုးတန္တာလို႔ ကၽြန္မ ဆုိလုိတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ရည္သန္ခဲ႔တဲ႔၊ အားက်ခဲ႔တဲ႔၊ လက္ပြန္းတတီးရွိခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ညံ့တယ္လို႔ ၀န္ခံခ်င္ရံုသက္သက္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> လံုေလာက္တဲ႔ လံု႔လ၀ီရိယ မရွိဘဲနဲ႔ေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္၀င္အမွတ္စာရင္းမွာ</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အျမင္႔ဆံုးျဖစ္ေနတဲ႔ ေဆးတက္ၠသိုလ္ကို ၀င္ဖို႔ ဘယ္လြယ္ပါ႔မလဲေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကဲ...ဆရာ၀န္ မျဖစ္ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဘာအလုပ္လုပ္မလဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာ ဆရာ၀န္။ မျဖစ္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မ ေစ်းေရာင္းတာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္ကိုင္ခ်င္ခဲ႔တာက ေဆးထုိးအပ္။ ကုိင္ခြင္႔မရွိေတာ႔လည္း ကေလာင္စြဲမွာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မ ကေလးဘ၀ကတည္းက ေဆးထိုးအပ္ေတြနဲ႔ ေဖာ႔တံုးေတြ၊ အရုပ္ေတြကို ေဆးထိုးတမ္းကစားခဲ႔သလုိ၊</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ကိုယ္တုိင္ဇာတ္လမ္းထြင္ထားတဲ႔ ပံုျပင္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေလးေတြကို ပံုေျပာတမ္းကစားခဲ႔ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မေလးတန္းႏွစ္၊ အသက္ကိုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ
ေ၀းလံေခါင္သီတဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္က ျမိဳ႕ေသးေသးေလးကို မိဘေတြ အလုပ္တာ၀န္နဲ႔
ေရႊ႕ေျပာင္းရာမွာ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြလည္း လိုက္သြားခဲ႔ရတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အဲဒီအရပ္မွာက အရင္ျမိဳ႕မွာလို ဖတ္ေနက် ေရႊေသြးတို႔၊ ေတဇတုိ႔၊ မိုးေသာက္ပန္းတို႔ ၀ယ္မရပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ပံုျပင္စာအုပ္ဆုိတာလည္း ေ၀လာေ၀း။ စာၾကည့္တိုက္ေလးရွိေပမယ္႔ လူၾကီးစာေပေတြကလည္း လက္လွမ္းမမီေသးတဲ႔</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အရြယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔ စာသိတ္ငတ္ခဲ႔တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမယ္႔ အဲလုိ ကေလးအတြက္စာအုပ္ ရွားပါးခဲ႔လုိ႔လည္း အဲဒီအရြယ္မွာပဲ ကၽြန္မ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔ရဲ႕ ပုလဲဧကရီ၀တၳဳကို</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">စဖတ္မိတာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မကမွ ကေလးစာေပမရွိလည္း ရွိတဲ႔၀တ္ၱဳေတြ
မမီမကမ္းဖတ္လို႔ရေသးတယ္။ ကၽြန္မေမာင္ကေလးက သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဆုိေတာ႔
ဖတ္စရာမရွိရွာပါဘူး။ လူၾကီးေတြေျပာျပတဲ႔ ပံုျပင္ေတြကလည္း ၾကာေတာ႔
ဒါေတြခ်ည္းပဲ ထပ္လာပါျပီ။ သူက စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူး။ အသစ္ကို ေတာင္းဆိုလာျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ဖတ္စရာသိတ္မရွိေတာ႔ ေျပာစရာလည္း သိတ္မရွိသလုိ စိတ္ကလည္း ဆာလာတာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မက အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ပါေတာ႔တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနတယ္။
ဓားသိုင္းေတြဘာေတြ သေဘာက်တဲ႔ အရြယ္ဆုိေတာ႔ ကၽြန္မက မိန္းမသူရဲေကာင္း
သိုင္းသမားေပါ႔။ လူဆိုးေတြကို တိုက္ထုတ္တယ္။ လူေကာင္းေတြကို ကယ္တင္မယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မက စိတ္ကူးတည့္ရာ ပံုျပင္ေလးေတြ ဖန္တီးျပီး စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးသေလာက္ ေမာင္ေလးကို ေလွ်ာက္ေျပာျပပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူကလည္း ကၽြန္မရဲ႕သူရဲေကာင္းပံုျပင္ေတြကို သိတ္သေဘာက်တာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမယ္႔ သူက ပံုျပင္ျပီးသြားလို႔ သူေက်နပ္အားရသြားျပီဆိုရင္ ကၽြန္မကို ေမးတတ္တာက အဲဒါ ဘယ္စာအုပ္ထဲက ပံုျပင္လဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဘယ္သူေျပာျပတာလဲ..တဲ႔။ ကၽြန္မက ငါ ကိုယ္တုိင္ စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ႔ ပံုျပင္လုိ႔ေျပာေတာ႔ သူမယံုဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္တုိင္ေျပာ ပံုျပင္ေတြကို ခဏခဏ ေတာင္းဆိုခံရေတာ႔တာပဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဆိုလိုတာက စာေရး၀ါသနာဟာ ငယ္ကတည္းက လက္နဲ႔မေရးျဖစ္ေသးခင္ အဲလို
စိတ္ကူးနဲ႔ ပါးစပ္ေျပာ ေျပာျပီး ႏႈတ္ေရး ေရးခဲ႔မိတယ္ဆိုတာပါ။ ဒါဆိုရင္
ငယ္ဘ၀ကတည္းက ၀ါသနာနဲ႔ ဗီဇက ျပေတာ႔ျပေနျပီေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီလုိနဲ႔ ေစ်းေလးေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ေရာင္းျပီး
စာေလးမေတာက္တေခါက္ ေရးရာမွာလည္း ကၽြန္မက အေမ႔ေလာက္ ေလာကအက်ိဳးကို
သယ္ပိုးႏိုင္တယ္လို႔ မထင္မိေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ တာ၀န္မေက်ေသးပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေမေမက အခု အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါျပီ။ ေတာ္ရံုဖ်ားနာတာေလာက္ကို
ေဆးေသာက္ျပီး အသြားအလာမပ်က္၊ ကဂ်ီကေဂ်ာင္မက်ဘဲ တစ္ေနကုန္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔
သူ႔၀တ္ၱရားေတြကို သူ ေဆာင္ရြက္ေနႏုိင္တုန္း။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္။ သြားေလးကိုက္ရင္ေတာင္ အေမ႔ကိုတမ္းတျပီး ဖုန္းဆက္ခ်င္ေသးတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္အေမ ႏွစ္ရက္ေလာက္ဖ်ားလိုက္တာကို တစ္လမ္းေက်ာ္က သမီးက
ေနျပန္ေကာင္းလုိ႔ သံုးေလးရက္ၾကာမွ သိရတယ္။ သမီးသြားကိုက္ေနရင္ အေမက
ဖုန္းဆက္ျပီး သတိတရေမးႏိုင္တယ္။ ေနမေကာင္းဘူးၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္း
အိမ္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဆရာ၀န္ပီပီ ေဆးထိုးမလား၊ ေဆးေသာက္မလား၊ သူက
ညႊန္ၾကားဖို႔အဆင္သင္႔...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကဲ.. မိသားစုအေပၚမွာလည္း အရည္အေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္ကြာလုိက္သလဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ခု.. ကၽြန္မအေမ ပင္စင္ယူျပီးတာ ၾကာပါျပီ။ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းေလးလည္း လူနာက်ဲသြားျပီ။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အိုျပီးကိုး။ “ သမားဆုိ အုိမွ ” ဆုိေပမယ္႔ ခုေခတ္က အထူးကုဆရာ၀န္ေတာင္မွ ႏုိင္ငံျခားကယူလာတဲ႔ ဘြဲ႕ေတြနဲ႔မွ အထင္ၾကီးခ်င္ၾကတာေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမယ္႔ ေမေမက သူ႔ေစတနာကို အဆက္ျပတ္မခံပါဘူး။ ေဆးရံုမွာ
မကုရေတာ႔ဘူး။ လူနာက သူ႔ေဆးခန္းကိုလည္း သိတ္မလာေတာ႔ဘူးဆုိေတာ႔ သူက
လူနာရွိရာကို သြားပါေတာ႔တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ပရဟိတ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းေလးမွာ မနက္တုိင္း ေစတနာ႔၀န္ထမ္းအျဖစ္ ကုသုိလ္သြားလုပ္တာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">မရွိဆင္းရဲတဲ႔ လူနာေတြကို သူတတ္ထားတဲ႔ပညာနဲ႔ သက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ဒီအသက္အရြယ္ထိ ေစတနာေကာင္းႏုိင္တုန္းပဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အဲဒီေဆးခန္းမွာ ေမေမ လုပ္ျဖစ္သြားပံုက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ေရးေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနခဲ႔ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တစ္ရက္... ကၽြန္မတို႔စံုတြဲ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ႔
ဘုရားၾကီးကိုသြားတဲ႔လမ္းထိပ္မွာ ပီတိေဆးခန္း (ပရဟိတေဆးခန္းေလး)အတြက္
လွဴဒါန္းထားတဲ႔ တစ္ေန႔တာ ေဆးဖိုးကုန္က်ေငြတန္ဖိုးရယ္၊
အလွဴရွင္နာမည္ေတြရယ္ကို ေရးျပီးခ်ိတ္ထားတဲ႔ ေၾကာ္ျငာေလးကို သြားေတြ႔ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္ရက္ေတြမွာ အဲဒီေနရာကုိေရာက္တုိင္း ကၽြန္မက အလွဴရွင္ေတြကို
ေမာ႔ေမာ႔ဖတ္ျပီး သာဓုလည္းေခၚရင္း စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္တုိင္လွဴခ်င္စိတ္က
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ရင္႔သန္လာပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မကြယ္မ၀ွက္တမ္းေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မတို႔လက္ထဲမွာ ဘတ္ဂ်တ္အင္အားက သိတ္မေတာင္႔တင္းပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒါေပမယ္႔ ေန႔တိုင္း ၾကည့္မိတိုင္း တိုးတိုးလာတဲ႔ သဒ္ၵါတရားက ကၽြန္မကိုတျခားေနရာေတြမွာ ျခိဳးျခံလိုက္ျပီး ကုသိုလ္ေရးမွာ</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">စိတ္ပိုပါေစဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ႔ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တစ္ေန႔မွာ... ကၽြန္မတို႔အလွဴကေလး ျဖစ္ေျမာက္သြားေတာ႔ ကၽြန္မက
မိဘေတြကိုလည္း သာဓုေခၚႏိုင္ေအာင္ သြားေျပာရင္း
နိဗ္ၺာန္ေဆာ္ပါလုပ္လုိက္ပါေလေရာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီလုိပဲ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းေလးရွိေၾကာင္း၊ အလွဴေငြေလး
သြားလွဴလာခဲ႔ေၾကာင္း၊ ေငြအင္အားမေတာင္႔တင္းလို႔ စိတ္တုိင္းက်
မလွဴႏုိင္ခဲ႔ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ႔တာ ဒီတစ္ခါေတာ႔
ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္သာျဖစ္ရင္ ပီတိေဆးခန္းေလးမွာ
လုပ္အားအလွဴသြားေပးခ်င္လွေၾကာင္း...။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ေျပာမိပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္ မၾကာမီမွာပဲ ပီတိေဆးခန္းေလးကို ေဖေဖနဲ႔ေမေမလည္း ေငြသြားလွဴၾကတယ္။ လွဴလာျပီး မၾကာခင္ေတာ႔ ေမေမက</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲဒီေဆးခန္းေလးမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးသြားကုေပးမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း အိမ္ကေဆးခန္းမွာ သူ႔တႏုိင္ေလး ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးကုေပးေနတာကိုး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မေလ ၀မ္းသာလုိက္တာဆုိတာ...။ ေမေမ႔ကိုလည္း သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚျပီး ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ေျပာမိပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ပုခက္လႊဲတဲ႔လက္တစ္စံုက အသက္သာၾကီးသြားတာ။ ကမ္ၻာေလာကၾကီးအတြက္ ခုထိအသံုး၀င္ေနတုန္းပဲေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေမေမ႔ကိုအားက်ေပမယ္႔ ဆရာ၀န္မဟုတ္တဲ႔ ကၽြန္မကေရာ ေလာကၾကီးအတြက္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဆရာ၀န္မိဘႏွစ္ပါးက သူတို႔သမီးကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ ကၽြန္မက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္
မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ေပမယ္႔ မဂ္ၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွာ စာေလးေတြ ပါလာေတာ႔
ေဖေဖနဲ႔ေမေမက “ စာေရးဆရာမေလး ျဖစ္သြားလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔...” လုိ႔
သူတုိ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ႔ရွာသား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မလက္ထဲေရာက္္လာတဲ႔ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္၊ ကၽြန္မေနထုိင္ရာ ကမ္ၻာေျမကို ကၽြန္မ ဘာေတြ
ေပးဆပ္ျပီးျပီလဲ၊ ေတြးၾကည့္ေတာ႔.. ကၽြန္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို
အားမလုိအားမရစိတ္ေတြနဲ႔ သိမ္ငယ္မိပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မ ေမေမ႔ေလာက္ တာ၀န္မေက်ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ ေမေမ႔ေလာက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မေပးဆပ္ႏုိင္ေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္မွာ ေနာက္လူက ေရွ႕လူထက္ေတာ္မွ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ တုိးတက္မွာမဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲလိုပဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း ေနာက္ေခါင္းေဆာင္က
ေရွ႕ကေခါင္းေဆာင္ထက္ ညံ့ဖ်င္းရင္ အဲဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ဆုတ္ယုတ္လာမွာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မက ကၽြန္မအေမေလာက္ မေတာ္သလို ကၽြန္မတို႔ မ်ိဳးဆက္မွာ အေမေလာက္မေတာ္တဲ႔ သမီးေတြ</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ႔ျပီလဲ။ အေဖေလာက္မေတာ္တဲ႔ သားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ႔ျပီလဲ။
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီးေရာ ဘယ္ေလာက္ တုိးတက္ခဲ႔ျပီလဲ။ ဒါမွမဟုတ္
ဆုတ္ယုတ္သြားျပီလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္တန္႔ေနသလား။ စဥ္းစားစရာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တုိးတက္ဖို႔ ေနာက္လူေတြက ေရွ႕လူေတြထက္ ပိုေတာ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေနာက္တစ္ခုက ေတာ္ေနရံုနဲ႔ မျပီးေသးပါဘူး။ ေတာ္သေလာက္လုပ္ျပႏိုင္ေအာင္ အခြင္႔အေရးေတြရွိဖို႔လည္း အေရးတၾကီး လုိအပ္ပါေသးတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေတာ္ေတာ႔ ေတာ္ရွာပါရဲ႕။ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္ျပႏုိင္ဖို႔၊
အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔ လမ္းေတြမရွိရင္၊ အခြင္႔အေရးေတြ ပိတ္ဆို႔ထားခဲ႔ရင္
ဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ လံုးပါးပါးလာမွာပါ။ ေနာက္ကို ဆုတ္ဆုတ္သြားမွာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မသမီးဟာ ကၽြန္မထက္ည့ံလို႔ လံုး၀မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မထက္ကို သူ ေတာ္ရမွာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ ေတာ္ခြင္႔ကိုလည္း ကၽြန္မက ေပးရမွာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူ ဘယ္လုိေတာ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႔အရည္အခ်င္းေတြ ဘယ္လိုဆိုရင္ ေပၚလြင္လာမလဲ။ ကၽြန္မ စဥ္းစားပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူ႔ကို ကၽြန္မ ဆရာ၀န္လုပ္ခိုင္းရင္ သူ ေတာ္မလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မေသခ်ာပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သမီးက စာေတာ္ေပမယ္႔ သူ ဘာ၀ါသနာပါသလဲ။ သူ ဘာကို စိတ္၀င္စားမလဲဆုိတာက ပိုအေရးၾကီးမယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စာေတာ္တိုင္း ဆရာ၀န္လုပ္ရမလား။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မက ဆရာ၀န္လုပ္ခ်င္ရက္နဲ႔ မလုပ္ခဲ႔ရတာ ကၽြန္မညံ့လုိ႔ပါ။ သူ႔ကုိ ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ဘဲ ဆရာ၀န္ အတင္းလုပ္ခိုင္းခဲ႔ရင္ေရာ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါဆိုလည္း ကၽြန္မပဲ ည့ံရာေရာက္သြားဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဥာဏ္ေကာင္းျပီးထက္ျမက္တဲ႔ ကေလးတခ်ိဳ႕၊
မိဘေတြရဲ႕ ေရွးရုိးစြဲစိတ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈအမွားေတြေၾကာင္႔
လမ္းေပ်ာက္ေနရတာေတြ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ဆုိ ပင္ကိုဥာဏ္ရည္
ထက္ျမက္တာရယ္၊ မိဘပံ႔ပိုးမႈ အားေကာင္းတာရယ္ေၾကာင္႔ ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔
တက္ၠသိုလ္၀င္တန္း(ဆယ္တန္း)ကို ေအာင္ခဲ႔တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေပမယ္႔ သူက အေစာကတည္းက သူ ဆရာ၀န္အလုပ္ကုိ ၀ါသနာမပါေၾကာင္း၊
မိဘေတြတြန္းအားေၾကာင္႔သာ ၾကိဳးစားေနရ ေပမယ္႔ ဂုဏ္ထူးေတြထြက္ခဲ႕ရင္ေတာင္ သူ
၀ါသနာပါတဲ႔ လုိင္းကိုသာ သင္ယူခြင္႔ေပးဖို႔ မိဘေတြနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္
ယူထားခဲ႔သတဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္တမ္း ကေလးက တက္ၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ေလွ်ာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔
မိဘအသိုင္းအ၀ုိင္းက ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီး ထြက္ထားတာ ႏွေျမာစရာ.. ဆုိျပီး
ဇြတ္အတင္း ေခ်ာ႔ေမာ႔လုိ႔ ဆရာ၀န္လိုင္းသာ ေလွ်ာက္ေစခဲ႔ပါေလေရာ။ လက္ေတြ႕မွာ
ေဆးေက်ာင္းသားဆုိတဲ႔ ဂုဏ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔လက္လြတ္မခံခ်င္ၾကတာပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခ်ိန္တန္ေတာ႔ ကေလးက ပထမႏွစ္မွာတင္ စာေမးပြဲက်ပါတယ္။
တလိမ္႔လိမ္႔နဲ႔ ျပန္ေျဖျပီး ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ထပ္က်ျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔
ေျဖလိုက္၊ က်လိုက္၊ ျပန္ေျဖလိုက္၊ ထပ္က်လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔
အခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္။ သူနဲ႔ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘြဲ႕ရသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ
သူက ေဆးေက်ာင္းကေန အျပီးအပုိင္ ထြက္လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီလုိ မရိုးမစြဲ အျဖစ္မ်ိဳးေတြက ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေတြကို ျမင္ေနၾကားေနရသမွ် သင္ခန္းစာယူတတ္ရမယ္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မေမေမက သူ႔သမီး ဆရာ၀န္မျဖစ္ေတာ႔ သူ႔ေျမးကို ဆရာ၀န္
သိတ္ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ သူ႔ေျမးဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္ေအာင္
ထိန္းေက်ာင္းၾကပ္မတ္ေပးဖို႔ ကၽြန္မမွာ တာ၀န္ရွိသတဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မငယ္ငယ္က စာေတာ္ရက္နဲ႔ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ႔တာကို မိဘေတြက
ခုအရြယ္ထိ ႏွေျမာလို႔မဆံုးေသးဘူး။ ေျပာလို႔မဆံုးေသးဘူး။ အဲလိုေျပာတုိင္း
ကၽြန္မမွာ ေမေမ႔ကုိ ရာဇ၀င္ေႂကြးဆပ္စရာ က်န္ေနေသးသလိုပဲ ခံစားရတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ကၽြန္မကေတာ႔ သမီးေလးဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ထက္ ကၽြန္မထက္ေတာ္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္မိတယ္ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အမွတ္အျမင္႔ဆံုးလိုင္းကို ရဖို႔ထက္ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္းကို ျပႏိုင္ဖို႔အခြင္႔အေရးက ပိုအေရးၾကီးတာမဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေနာက္လူေတြ ေရွ႕လူထက္ေတာ္မွ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ တုိးတက္မွာမဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူ႔ကို ပံုစံခြက္ထဲသြတ္သြင္းလိုက္ရင္ သူ႔အရည္အခ်င္းေတြက ပံုစံတူကိုယ္ပြားေတြပဲ ျဖစ္လာမွာေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အေမထက္ေတာ္တဲ႔သမီး၊ အဘြားထက္ေတာ္တဲ႔ေျမး ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ သူ႔အရည္အခ်င္းကိုျပႏိုင္မယ္႔ လြတ္လပ္ခြင္႔မလုိဘူးလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူ ေတာ္ေၾကာင္းျပႏိုင္ဖုိ႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈကို ကၽြန္မလစ္လ်ဴရႈလို႔ေတာ႔ ျဖစ္မယ္မထင္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းမွာ သူ၀ါသနာပါရာကို ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ေပးမွ သူ႔အရည္အေသြးက လင္းလက္လာမွာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> လူဆိုတာက ကိုယ္၀ါသနာပါရာ၊ ယံုၾကည္ရာကိစ္ၥကိုမွ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားထုတ္ခ်င္ၾကတာေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါေၾကာင္႔မို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ယံုၾကည္ရာလုပ္ႏိုင္ဖုိ႔
လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးသင္႔ရင္ ေပးရမယ္။ လမ္းဖြင္႔ေပးရမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါမွလည္း အေမထက္ေတာ္တဲ႔ သမီးေတြကေန၊ လက္ရွိအဆင္႔အတန္းထက္
ပိုျမင္႔တဲ႔ မ်ိဳးဆက္၊ လက္ရွိအဖြဲ႕အစည္းထက္ ပိုခိုင္မာတဲ႔လူ႔ေဘာင္၊
ယေန႔အေျခအေနထက္ ပိုတိုးတက္တဲ႔ႏိုင္ငံေတာ္အထိ စြမ္းေဆာင္ျမႇင္႔တင္လာႏုိင္မယ္
မဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက ရာဇ၀င္ေႂကြးထဲမွာ မပိတ္မိေစဘဲ သမီးေလး
ဘာ၀ါသနာပါမလဲ၊ သူ႔အရည္အခ်င္းကို ဘယ္လုိ အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္မလဲ..
ဆုိတာ ေစာင္႔ၾကည့္ျပီး ခြင္႔ျပဳလုိက္ေလ်ာ တည့္မတ္ေပးႏုိင္ဖို႔က
ပုိအေရးၾကီးေနပါျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါမွသာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္သမိုင္း စာမ်က္ႏွာကို အသစ္ဖြင္႔ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလားရွင္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">January, 2013 ... ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္း</span> </div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-91780455436902685312013-01-17T05:18:00.000-08:002013-02-05T09:53:31.163-08:00သားအတြက္ အား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDHRR4n-QXNEELQmxMKroLwirxgGCR3-Y7Tzy5l7QcTRxU8IKIpVBVelImX5IKjdlJxsdGUQjTwjYcLdxm61V1OkoGgKYZ786-FyETe8AVNM2w-7opMdhvnnCxT0-AnGJxsuGNNWUxJhs/s1600/asx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDHRR4n-QXNEELQmxMKroLwirxgGCR3-Y7Tzy5l7QcTRxU8IKIpVBVelImX5IKjdlJxsdGUQjTwjYcLdxm61V1OkoGgKYZ786-FyETe8AVNM2w-7opMdhvnnCxT0-AnGJxsuGNNWUxJhs/s320/asx.jpg" width="320" /></a></div>
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"></span></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531">
</div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531">
</div>
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"></span></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531">
</div>
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span><div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531">
သားေရ....</div>
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"> မင္းယံုၾကည္ရာ ဦးတည္လွမ္း</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"> ခရီးက ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းလိမ္႔မယ္။</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေလာကဓမၼတာရဲ႕ ဘက္မလိုက္တဲ႔သစၥာဟာ</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> လူသားတုိင္း လက္ကုိင္ထားရမယ္႔ အဘိဓမၼာတရားေတြပါ။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ... တစ္ၾကိမ္ရံႈးတုိင္းသာ</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> တစ္ဘ၀စာ အဆံုးလို႔ မနာက်ည္းလိုက္ေလနဲ႔</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> လဲျပိဳအက်မွာ ျပန္ထူမတ္ဖို႔ အားႏွစ္ဆလိုသမွ်</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ယူတတ္ရင္ ဘ၀ဆုိတာ...</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အမွားကို သင္ခန္းစာထား</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေနာင္တကို ေလွကားလိုထစ္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> တြန္းအားအျဖစ္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ျမႇင္႔တင္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေလာကကုိ အျပစ္မတင္ခ်င္နဲ႔။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ကိုယ္႔ကံကုိသာ ကိုယ္ ျပင္ဆင္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ရႈိက္ရွဴသြင္း</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ညစ္ႏြမ္းစစိတ္ကို သန္႔စင္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေသြးျပန္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္...</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ညိဳပုပ္ပုပ္ေသြးနဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို ေဖာက္ထုတ္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ႏွလံုးသားထဲက အမုန္းတရားေတြကုိ</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေနာက္ဆုတ္ခိုင္းလုိက္ပါ။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အနာဂတ္ဟာ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ....။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50f7f839d298d1a62513531" style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> <b><span style="color: #4c1130;">ေ၀</span></b></span></span></span></div>
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">
</span></span><span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoSnowliftTagList"><span class="fcg"><span style="font-size: large;"> </span><span class="fbPhotoTagListTag tagItem"></span></span></span><br />
<span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoSnowliftTagList"><span class="fcg"><span class="fbPhotoTagListTag tagItem"></span></span></span>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-36222137373314850912013-01-13T22:19:00.005-08:002013-02-05T09:56:26.018-08:00ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhemgzdtHKpb8Pj0bXhDioaw3e8w9fWOjnN6M1c1Dvq1JqX5b-hiwwLlUct0rk4IIEFdlMReYmh8LuvThqns0kuWbhKXHgK56OWcHBLoVzGd3RObHUcGiiPvIyYsACAIpmYN9DavbpfaaM/s1600/381809_422464554484352_1759058122_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhemgzdtHKpb8Pj0bXhDioaw3e8w9fWOjnN6M1c1Dvq1JqX5b-hiwwLlUct0rk4IIEFdlMReYmh8LuvThqns0kuWbhKXHgK56OWcHBLoVzGd3RObHUcGiiPvIyYsACAIpmYN9DavbpfaaM/s320/381809_422464554484352_1759058122_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"><br /> </span></span><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"> </span></span><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption">အဖံုးေတြကို ဖြင္႔မၾကည့္လိုက္ပါနဲ႔</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"> အံ၀ွက္ေတြ ထြက္က်လာမွာ ျမင္မေကာင္းလို႔ပါ။</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"> </span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေလာကမွာ ဘယ္အရာကို ယံုၾကည္ရမွန္းမသိေအာင္ ၀ါးတယ္။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာဖံုးအကာအကြယ္ေတြ</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ပဥၥလက္အခြံ ပါကင္ေတြနဲ႔</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> သံသယေတြကို မ်ိဳးစိပ္ေျပာင္းထားတယ္။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေနာက္ကို နည္းနည္းျပန္ငဲ႔ေစာင္း...</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ကိုယ္ျဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ဘူတာစဥ္ေတြကို အစုန္အဆန္ေရတြက္..</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> နံပါတ္အစီအစဥ္ေတြ ေရွ႕ေနာက္ညီရဲ႕လား စစ္ၾကည့္ေတာ႔</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အနီးအေ၀း အလင္းအေမွာင္ အေရာင္မျငိမ္ေတာင္</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အျမင္ေတာ႔ မတိမ္ေလာက္ဘူး ထင္မိရဲ႕။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အတိတ္ဆိုတာ ခပ္လွမ္းလွွမ္းကျပန္ၾကည့္ေန<wbr></wbr>တဲ႔ တံဆိပ္စိမ္းကပ္အရာလား...</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ပစၥဳပၸါန္ကို ေသာက္လက္စအဆိပ္တစ္ခြက္ေတာ႔ မျဖစ္ေစခ်င္..</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အမွန္ေတာ႔... အနာဂတ္ဟာ ေျဖေဆးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အိပ္မက္ေယာင္သူလို ၀ိုးတ၀ါး....</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ေခ်ာက္ကမ္းပါးနား ကပ္မေလွ်ာက္ပါနဲ႔</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> တြင္းနက္နက္တဆံုးမွာ ေလွကားေတြရွိမရွိ မေသခ်ာဘူး</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ကုသျခင္းထက္ ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လက္ဦးမႈရယူပါ</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ဗို္င္းရပ္စ္ေတြမ၀င္ေအာင္ စိတ္ကိုလံုလံု ဖံုးကာထား</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ယံုၾကည္မႈတံခါးက ကိုယ္ရဲ႕ဥာဏ္အားရွိသေလာက္ အထူ..</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> ဥခြံေလးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းေပမယ္႔ အႏၲရာယ္ေတာ႔ကင္းပါေၾကာင္း..<wbr></wbr>..။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အံ၀ွက္ေတြထြက္က်လာမွာ မျမင္ရဲလို႔</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> အဖံုးေတြကို ဖြင္႔မၾကည့္လိုေတာ႔ပါ။</span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #4c1130;"><b><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-size: small;" tabindex="0"><span class="hasCaption"><span class="text_exposed_show">ေ၀</span></span></span></b></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-46640973571252677382013-01-08T22:37:00.000-08:002013-02-05T09:57:36.098-08:00အိပ္မက္စရံ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBidr-PJfYGmX7_MdbthQl8GOzRm8DMkk2nUNixg_9MeZzfFieShDVGS4FtqfwfT5pD11fmEMfWzydA8gAcCfL4D-Ax6Gwtx1JnppEkp9ei9iXDolpFcGwEH-6De0k6JpoqDfybibmHKg/s1600/548762_438729176191223_1636615854_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBidr-PJfYGmX7_MdbthQl8GOzRm8DMkk2nUNixg_9MeZzfFieShDVGS4FtqfwfT5pD11fmEMfWzydA8gAcCfL4D-Ax6Gwtx1JnppEkp9ei9iXDolpFcGwEH-6De0k6JpoqDfybibmHKg/s320/548762_438729176191223_1636615854_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အလြန္ပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ မာနႏွင္႔ဆႏၵတို႔ ျပင္းထန္စြာ လြန္ဆြဲအားျပိဳင္ရာမွ ရင္တြင္းေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု စတင္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနရာတုိင္းတြင္ ဆႏၵမ်ားလြန္ကဲလြန္းလွ်င္ ေလာဘစိတ္ႏွင္႔
ပူေလာင္ရသကဲ႔သို႔ မာနၾကီးလြန္းလွ်င္လည္း ေဒါသစိတ္တို႔က
ေလာင္ျမိဳက္ႏိုင္တတ္ေၾကာင္း....။ သူမ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိခဲ႔ရပါျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ရွားရွားပါးပါး လူသိရွင္ၾကား ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို
ေပြ႔ဖက္ထားလိုေသာ အျပင္းစားဆႏ္ၵႏွင္႔ လူမသိသူမသိ အေစာ္ကားခံရျခင္းအတြက္
ခံျပင္းလွေသာ ေဒါသမာနတို႔ ဆံုစည္းရာ၌ သူမ၏စိတ္ႏွလံုးအစံုမွ
ေသြးစက္စက္ယိုက်လာကာ ခံစားမႈနယ္လြန္စိတ္အာရံုမ်ား
တစ္စစီလြင္႔စင္သြားေတာ႔သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ကိုယ္႔လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္မိျပီးသား အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ လႊတ္မခ်ႏိုင္ေတာ႔တာ အျပစ္လားခ်ိဳရယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တို႔ဘ၀ေတြက အျပစ္တင္ခ်င္သပဆိုရင္လည္း၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္ႏွစ္ရမယ္႔အေျခအေနေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ငါက နင္႔လို မာနၾကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ဆိုတာကလည္း လမ္းမရွိေတာ႔ဘူးမိခ်ိဳရဲ႕။ ငါက ေဖာင္ဖ်က္ခဲ႔ျပီးသား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ငါ႔ကုိ ခြင္႔မလႊတ္ပါနဲ႔ေတာ႔ဟာ...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမရင္က တစစ္စစ္နာက်င္ရလြန္းေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေအးခဲေစးကပ္လာေတာ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာခ်င္ေနေသာစကားလံုးမ်ားက စိတ္ထဲမွာ ပလံုစီေနေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဆြ႔ံအပိတ္ဆို႔ေနသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ႏွေျမာလိုက္တာ... ႏွေျမာလိုက္တာစိမ္းရယ္။ လက္လႊတ္လိုက္ရမယ္႔
ငါးစာအၾကီးၾကီးထက္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တန္းလန္းပါသြားေတာ႔မယ္႔
နင္႔ရဲ႕စိတ္ေတြကို ႏွေျမာတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အဆိပ္ရည္လူးထားတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကို လြယ္လြယ္နဲ႔ လႊတ္မခ်ႏုိင္ရင္လည္း ခက္ခက္ခဲခဲ အားတင္းျပီး ေက်ာခိုင္းရမွာပဲ။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဖဲေမြ႕ရာေပၚမွာ အဆိပ္သင္႔ေနမယ္႔အစား မီးပင္လယ္ကိုေျခဗလာနဲ႔ ျဖတ္ခ်င္ျဖတ္ရေစဦး။ ဇြဲနဘဲနဲ႔ ကူးခပ္သင္႔တာပဲ မဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သတိ၀င္စမ္းပါ။ အသိရွိစမ္းပါသူငယ္ခ်င္းရယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမစိတ္ထဲမွ အျပင္းအထန္ေအာ္ဟစ္ေနမိ၏။ အသံမထြက္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈမ်ိဳးႏွင္႔....။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းလက္ေနေသာ အနာဂါတ္အိပ္မက္ကို အစာလုပ္ျပီး
ဖံုးအုပ္ထားသည့္ အတြင္းပိုင္းက ေအးစက္စက္ခၽြန္ျမျမ ျမႇားခ်ိတ္ထိပ္ဖ်ားမွာ
၀ိညာဥ္ႏႈတ္မည့္ အဆိပ္ေတြလူးထားသည္ဆိုတာ...။ သူငယ္ခ်င္းမက မသိေလေရာ႔သလား။
သိသိရက္ႏွင္႔ပင္ “ ငါ႔၀မ္းပူဆာ မေနသာ ” ေလျပီလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အမွန္ေတာ႔ သူမစိတ္ထဲမွစကားမ်ားကို အေစာပိုင္းကတည္းက စိမ္းကုိ
အထပ္ထပ္ေျပာခဲ႔ျပီးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေပမယ္႔ စိမ္းက ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္။
ေရွ႕သာဆက္တိုးေတာ႔မည္တဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အခန္းေဖာ္ေလး၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုကို သူမကေတာ႔ စာနာေသာ္လည္း လက္မခံႏိုင္ခဲ႔ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ႏြံထဲ ကၽြံ၀င္ေတာ႔မည့္ ေျခလွမ္းေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္ေလာက္သည့္
ဥပကၡာႏွလံုးသားက သူမလို သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသခ်င္သူထံမွာ
မရွိသင္႔ဘူးမဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္ဆုိ ႏြံထဲကၽြံမည့္ ေျခတစ္လွမ္းကုိ လွမ္းဖို႔ရြယ္ခဲ႔မိတာကေတာ႔ သူမတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတူတူရယ္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲသည္တုန္းက ႏြံမွန္းမသိေသး။ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းလက္ေနသည့္ အနာဂါတ္ေနာက္ကြယ္မွ အဆိပ္လူးျမႇားခ်ိတ္တို႔က ရုပ္လံုးေပၚမလာေသး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမတို႔လုိ လန္းဆတ္တက္ႂကြသည့္အရြယ္ ၀ါသနာရွင္မိန္းကေလးေတြ၏
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားစြာတုိ႔ တိုးေ၀ွ႔၀ဲပ်ံေနခဲ႔ေသာ အခန္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာ
စိမ္းခက္စိုးႏွင္႔ သံသာခ်ိဳဆိုသည့္ ပြင္႔အာရန္အားယူဆဲ
ဖူးငံုႏွစ္ပြင္႔သည္လည္း အျပင္းစားဆႏ္ၵတစ္စံုကို ေပြ႔ပိုက္ကာ
တန္းစီေနခဲ႔မိသည္ေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အျပင္းစား ဆႏၵတစ္စံု...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဟုတ္သည္။ ထိုအျပင္းစားဆႏၵတစ္စံုသည္ ခုေတာ႔ ေလာဘမီးအျဖစ္ေျပာင္းလဲကာ စိမ္းကို အလွ်ံညီးညီး၀ါးျမိဳေပေတာ႔မည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ထိုစဥ္က ေခၽြးေစးမ်ားျဖင္႔ ေစးထန္းေနခဲ႔ေသာ စိမ္းလက္ကေလးေတြသည္
သူမ၏လက္ကုိ မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ႏွင္႔ ဆန္႔တငင္ငင္ ထားရစ္ကာ စင္ျမင္႔ထက္မွ
မိုက္ကရုိဖုန္းဆီကို ခပ္တင္းတင္းေျပာင္းဆုပ္ခဲ႔ေလ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္းအသံေလးက ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးႏွင္႔ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္းသိသာစြာ မိုက္ကရိုဖုန္းကို
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ကေလးေတြက အေၾကာထင္းထင္းေလးပင္
ေပၚေနေသာ္လည္း အသံကေတာ႔ ညင္းညင္းညံ့ညံ့ႏွင္႔ တည္ျငိမ္လွ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါဟာ သူေလွ်ာက္ခ်င္လွသည့္ လမ္းဆိုတာကို ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္ေနသည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးႏွင္႔...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္းအလွည့္ျပီးေတာ႔ သူမအလွည့္...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမက စိမ္းေလာက္ တုန္လႈပ္တတ္သူမဟုတ္ေလေတာ႔ ေဇာေခၽြးလည္းမျပန္။
လက္ေၾကာလည္း မတင္း။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး၊ သြက္သြက္လက္လက္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင္႔
ခပ္ျမဴးျမဴးအႏွစ္ျပည့္ျပည့္ အသံအၾကားမွာ အားလံုး၏အာရံုမ်ားက ျငိမ္သက္ကာ
စူးစိုက္က်လာ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မွင္တက္သည္ပဲေျပာရမည္လား။ ၀င္စားသည္ပဲေျပာရမည္လား။ ေနာက္ေတာ႔မွ လက္ခုပ္သံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္က်လာေတာ႔သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမရင္ထဲမွာေတာ႔ ပီတိလႈိင္းဂယက္မ်ား....။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> နဂိုကတည္ျငိမ္ေနေသာရင္သည္ ယခုမွပင္ လႈပ္ရွားခ်င္လာသလိုလုိ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္ေလာက္ ခ်ီးေျမႇာက္မႈေလးကပင္ ဒီေလာက္မက္ေမာစရာ ေကာင္းလွပါလွ်င္...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမတို႔ အနာဂါတ္သည္ သူမတို႔ ေမွ်ာ္လင္႔အိပ္မက္ေနသလိုမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ပါလွ်င္....။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈသည္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈထက္ပင္ သူမတို႔လုိ ၀ါသနာရွင္မ်ားအတြက္ မက္ေမာဖြယ္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လွ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ႔ လက္ေရြးစင္ငါးေယာက္စာရင္း၌ စိမ္းေရာသူမပါ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ခြင္႔ရခဲ႔ပါသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">လြယ္လြယ္ကူကူေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ၀ါသနာရွင္ အေယာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္မွသည္ ဇကာတင္ႏွစ္ဆယ္။ ထိုမွ ဇကာ႔ဇကာတင္ တစ္ဆယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေနာက္ဆံုးမွ လက္ေရြးစင္ ငါးေယာက္။ ဤသို႔ အဆင္႔ဆင္႔၊ ရင္တဖိုဖို အၾကိတ္အနယ္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရပါ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တစ္ဆင္႔ထက္တစ္ဆင္႔ ျပိဳင္ပြဲက အၾကိတ္အနယ္ ၾကည့္ေကာင္းလာေလ၊ လာအားေပးသည့္ ပရိသတ္က ပိုမ်ားလာေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တေျဖးေျဖး တစ္ဆင္႔စကားတစ္ဆင္႔နားျဖင္႔ သတင္းပ်ံ႕သြားေလရာ ေနာက္ဆံုးအဆင္႔တြင္ ခန္းလံုးျပည့္လွ်ံ လက္ခုပ္သံမ်ား ေသာေသာညံေနရေတာ႔သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ခုေတာ႔ျဖင္႔ ေလာကဓံရွစ္ပါးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္းသည္လည္း ၾကံ့ၾကံ့မခံႏုိင္ပါက</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ျဖဴစင္ေသာစိတ္ဓါတ္မ်ားကို ပ်က္စီးဆံုးရႈံးေစတတ္ေၾကာင္း သူမ မ်က္၀ါး၀ါးထင္ထင္ ၾကံဳရေလျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ထုိေန႔က သက္တန္႔ေရာင္ေတာက္ပေနေသာ ေကာင္းကင္သည္ သူမေျခရင္းသို႔ ရုတ္တရက္ေၾကမြကာ လြင္႔က်လာခဲ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ကယ္တင္ရွင္ ” ဟု ကိုးကြယ္ခ်င္ခဲ႔မိေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္
သူမ၏ေရွ႕မွ သံပုရာရည္ခြက္ထဲသို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခုန္ဆင္းသြားမွန္း
မသိခဲ႔လိုက္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အေအးဆိုင္အတြင္းမွ နံရံမ်ားသည္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ အေႏွးျပကြက္လို
သံဆူးခၽြန္မ်ားတပ္ဆင္ထားကာ သူမဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ တုိးလာေနသလားဟုပင္
ကေယာင္ကတမ္းစိတ္တို႔က အတိမ္းတိမ္းအေပြေပြ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အန္တီေျပာတာ သမီး နားမရွင္းဘူးထင္တယ္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ စပြန္ဆာ..........”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ဟိုး... ဟိုး...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမက ဖ်တ္ခနဲ အျမန္လက္ကာယမ္းလ်က္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ နတ္ဆိုးက်ိန္စာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ မမန္းမႈတ္ႏိုင္ရန္ ဟန္႔တားလိုက္ရ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘယ္ေလာက္မ်ား ယုတ္ည့ံလုိက္သည့္ စကားမ်ိဳးပါလိမ္႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္လိုေစာ္ကားမႈမ်ိဳးသည္ တစ္ေခါက္ေလာက္မွ်ႏွင္႔ပင္ သိတ္ကုိ အက်ည္းတန္လြန္းလွျပီမဟုတ္လား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ကၽြန္မအတြက္ စပြန္ဆာမလိုပါဘူးအန္တီ။ ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ႔မွ လိုမွာမဟုတ္ပါဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အန္တီ႔မွာ သမီးေမြးထားရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ထက္
မငယ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုအကူအညီမ်ိဳးဟာ
ေ၀ဒနာျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆုိတာ အန္တီသိသင္႔တယ္လို႔ ထင္တာပဲ...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမရင္ထဲမွ အမွန္တကယ္ ေပါက္ကြဲမႈႏႈန္းေအာက္ စိတ္ကိုေလွ်ာ႔ခ်ကာ
ေျပာခဲ႔သည္ဆုိေသာ္လည္း သိတ္ေတာ႔ျဖင္႔ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာအသံမ်ိဳး
ထြက္ႏိုင္ခဲ႔မည္မထင္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အမွန္လည္း ယဥ္ေက်းမႈရွိသေယာင္ ေဆာင္ကာ ေရႊမႈန္က်ဲထားေသာ
ေနာက္ေခ်းပံုထဲမွ ေနာက္ေခ်းပိုးထိုးတစ္ေကာင္၏ေရွ႕တြင္ သူမကေရာ အဘယ္မွ်ေလာက္
မြန္ရည္ႏိုင္ပါမည္နည္း။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အလစ္အငိုက္မိကာ ျပဳတ္က်သြားေသာ မင္းသမီးမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ကုိ
ကမန္းကတမ္းေကာက္စြပ္ကာ ဘီလူးမၾကီးကေတာ႔ ဘယ္လိုဆုိင္းမ်ိဳးႏွင္႔
တပ္ျပန္ေခါက္သြားမွန္းပင္ မသိလိုက္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမရင္တြင္းမွာေတာ႔ တစ္ေလာကလံုး အေမွာင္တုိက္တြင္းသို႔ ျပိဳဆင္းေနခဲ႔သည္မွာ အခ်ိန္ကာလမဲ႔မတတ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မွာယူထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို တစ္စက္မွ်
မတို႔ထိခဲ႔ရေသာ္လည္း ျပည့္က်ပ္တစ္ဆုိ႔ေနေသာ ရင္ခြင္ကိုပိုက္ကာ သူမ
အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ႔ အခန္းေလးထဲ၌ အေမွာင္ထုပင္ၾကီးစိုးေနခဲ႔ျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိႏိုင္ဘဲ
မ်က္ႏွာထားခက္ထန္စြာႏွင္႔ အိပ္ရာေပၚတြင္ေထာင္ထားေသာ ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္ကာ
ဂစ္တာၾကိဳးမ်ားေပၚသို႔သာ အညႇိဳးတၾကီး ေျပးလႊားေပါက္ကြဲေနေသာ
သူမ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို စိမ္းက အကဲခတ္သလိုၾကည့္ေနခဲ႔ေလသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အႏုပညာတစ္ခုအေပၚ ငါတို႔ရဲ႕ရူးသြပ္ခံုမင္ျခင္းအတြက္ ရလဒ္က
အေစာ္ကားခံရဖို႔တဲ႔လား။ ရက္စက္လုိက္ၾကတဲ႔ လူေတြကြာ။ အသည္းႏွလံုးမွ
ရွိၾကေသးရဲ႕လား....”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဂစ္တာ၏ေပါက္ကြဲသံထက္ မေလ်ာ႔ေသာ သူမ၏ရင္ကြဲသံက
အေဆာင္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ဖိတ္အန္က်ကာ၊ ေကာ္ရစ္တာတစ္ေလွ်ာက္
ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားပံုရ၏။ ေဘးခန္းမွထြက္ၾကည့္သူၾကည့္၊ အေဆာင္ေဘးလမ္းၾကားမွ
လွည့္ၾကည့္သူၾကည့္ႏွင္႔...။ တီးတိုး ေ၀ဖန္ကုန္ၾကသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ စိတ္ေလွ်ာ႔ပါခ်ိဳရယ္။ ေျမနိမ္႔ရာကိုမွ လံွစိုက္ခ်င္ၾကတဲ႔
ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ စိုက္လာတဲ႔လွံကိုသာ အမိအရဆြဲျပီး ျပန္ထႏိုင္ေအာင္
အျမင္႔ကိုတက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေအာင္ပါ။ ဒါဟာ တုိ႔အတြက္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုပါ။
စိမ္းကေတာ႔ စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္စတမ္းပဲ...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဘုရားေရ...။ စိမ္းေျပာလုိက္သည့္စကားက တစ္မ်ိဳးၾကီးပါလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္းမ်က္ႏွာကို ထိတ္လန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္ေတာ႔
စိမ္း၏မ်က္လံုးထဲတြင္ အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္တစ္စံုတစ္ရာကို သူမက ခဏခ်င္းမွာပင္
ရွာေတြ႕သြားခဲ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ရင္ထဲမွဒဏ္ရာကို လက္ႏွင္႔လည္ေခ်ာင္းေပါင္းကာ ေဖာက္ခြဲေနမိေသာ
သူမ၏လက္ေမာင္းကို စိမ္းက ခပ္ဖြဖြလာဆုပ္ကိုင္ေတာ႔
စိတ္ထဲမွာက်ဥ္ကနဲျဖစ္သြားရေလသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ျပိဳင္ပြဲစသည့္ေန႔က သူမကို အားကိုးတၾကီး
တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားခဲ႔ေသာ စိမ္း၏လက္ကေလးေတြသည္ ခုေတာ႔ ေခၽြးေစးေတြက
ေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ႔ျပီလား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အုိ.. ဒါျဖင္႔ နင္႔ကိုလည္း သူတို႔ မွ်ားခဲ႔ျပီးျပီေပါ႔...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမ၏ ကေယာင္ကတမ္းအေမး...။ စိမ္း၏ ခပ္ေလးေလး ေခါင္းအညိတ္...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမရင္ကုိထက္ျခမ္းခြဲကာ စိတ္ဓါတ္အင္အားမ်ားအားလံုး
မတ္မတ္ရပ္တည္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားေစေတာ႔သည္။
ရင္ကြဲပက္လက္မွ ေခ်မြခံလိုက္ရေသာ အိပ္မက္တစ္စံုပင္ အဆစ္ပါလိုက္ေသး၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ နင္႔အေတြးေတြမွားေနျပီ စိမ္း။ ေျမနိမ္႔ရာကိုမွ
လံွစိုက္တာမ်ိဳးကို ေနာက္တစ္ခါ အစိုက္မခံရေအာင္ နိမ္႔ေနတဲ႔ေျမကိုသာ
ဖို႔ျပီး ျမႇင္႔ပစ္ရမွာေလ။ စိုက္လာတဲ႔လွံကို အမိအရဆြဲဖမ္းျပီး
အားယူထလိုက္မယ္ဆုိရင္ လွံသြားက နင္႔ရင္၀ထဲကို ပိုစိုက္၀င္ျပီး
ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲသြားမွာေပါ႔ စိမ္းရဲ႕...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမက ဘယ္လိုပင္ၾကိဳးစား၍ နားလည္ေအာင္ေျပာေျပာ စိမ္းပံုစံက ေနာက္ဆုတ္ေတာ႔မည့္ဟန္ မေပၚပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးထင္မထားခဲ႔ေသာ ေပ်ာ႔ညံ့ညံ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ တလြဲမာနသည္ အင္မတန္မွ ေခါင္းမာေနခဲ႔ေလသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အမွန္ေတာ႔ မာနဆုိသည္ထက္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္သည့္ အမွန္ဘ၀၏ ဆႏၵမ်ားက ပိုဆိုးေနခဲ႔ျခင္းျဖစ္လိမ္႔မည္ ထင္သည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ခ်ိဳရယ္... ရျပီးသားအခြင္႔အေရးကို ငါမွ
အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္ေတာ႔ဘဲ။ ငါ႔အျဖစ္က ေရွ႕တုိးလည္း တံပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္လည္း
လွည္းရိုးပါဟယ္။ သူတို႔ေပးထားတဲ႔ စရံေငြငါးေသာင္းကိုလည္း ရြာက အေမ႔ဆီ
ေမာင္နဲ႔ညီမအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ဆိုျပီး ပို႔ျပီးခဲ႔ျပီ။ ပြဲေန႔က်ရင္
ထပ္ေပးမယ္႔ တစ္သိန္းခြဲကိုလည္း ပို႔ေပးဦးမယ္လို႔ အေမ႔ကိုေျပာလိုက္ေတာ႔
အေႂကြးေတြဆပ္ႏိုင္ျပီလုိ႔ ေျပာရွာတဲ႔ မုဆိုးမၾကီးရဲ႕
၀မ္းသာ၀မ္းနည္းသံၾကီးကို ငါဘယ္လို ဥပကၡာျပဳရက္ႏိုင္မလဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တို႔ေတြအဆင္႔နဲ႔ေရာ ေလးညေဖ်ာ္ေျဖရံုနဲ႔
ႏွစ္သိန္းဆုိတဲ႔ေငြကို ဘယ္လိုသြားရွာရမလဲ။ နင္႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ႔ ငါလည္း
အားက်ပါရဲ႕။ နင္႔ကိုလည္း ငါ႔လမ္းအတုိင္းလိုက္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ငါ ဘယ္ေတာ႔မွ
တုိက္တြန္းမွာ မဟုတ္ဘူးခ်ိဳ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဆင္းရဲၾကတာျခင္းတူေပမယ္႔ နင္က မိစံုဖစံု။ ဒီႏြံက ရုန္းႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ခြန္အားရွိေသးတယ္။ ငါ႔မွာက....”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေျပာေနရင္း တိမ္၀င္တုိးသက္သြားေသာ စိမ္းအသံက သူမရင္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္စိုက္၀င္သြား၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ငါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီးျပီခ်ိဳ။ ငါ႔ေမာင္ေတြညီမေတြအတြက္ ငါ႔ဘ၀ကို စေတးေတာ႔မယ္လို႔...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ရႊ႕ံဗြက္ဗလပြလမ္းမွာ ငါ႔ခႏၶာနဲ႔ တံတားခင္းေပးလိုက္မွ
သူတို႔ကေလးေတြ မ်က္ေစ႔ပိတ္နားပိတ္ေနတဲ႔ ဘ၀ကေန ကမၻာၾကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏုိင္မယ္႔
ကတၱရာလမ္းေပၚကို ေရာက္လာႏိုင္မွာ။ ငါ႔ကိုငါ စေတးလုိက္ရင္
ငါ႔တစ္ဘ၀ေပါ႔ခ်ိဳရယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ငါ႔တံတားေပၚကေန ေမာင္ညီမသံုးေယာက္နဲ႔ ငါ႔အေမ။ အဲဒီကတစ္ဆင္႔ သူတို႔မ်ိဳးဆက္ေတြ...။ ငါတုိ႔ရြာသားေတြ...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္း၏ သူရဲေကာင္းပံုျပင္ကို သူမ ဆက္နားေထာင္ရန္ ခြန္အားမရွိေတာ႔ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္း၏ဘ၀အေျခအေနကို အတြင္းက်က်အသိဆံုးကလည္း သူမေပပဲမို႔
အလြန္အားငယ္ေၾကာက္ရြ႕ံတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးက သည္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးခ်ရန္
ဘယ္ေလာက္အားတင္းခဲ႔ရမလဲဆိုတာ သူမ စာနာႏိုင္ပါေလ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေသြးမေတာ္သားမစပ္၊ တစ္နယ္စီဆိုေသာ္လည္း ဘ၀ကို
သမရိုးက်အေျခအေနတစ္ခုမွ ရုန္းထြက္လိုသည့္ ဆႏၵခ်င္းတူခဲ႔ေသာ
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဤအေဆာင္အမိုးေအာက္တြင္ ေရစက္ဆံုကတည္းက ညီအစ္မအရင္းတမွ်
ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ႔ၾကသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ၾကံဳရာက်ရာ အလုပ္ကေလးေတြမွာ စရိတ္ကာမိရံု၊ ၀မ္းမီးကေလး
ျငိမ္းႏိုင္ရံု၊ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရင္း တူညီေသာ ၀ါသနာေလးေၾကာင္႔
ဖက္ရွင္ရႈိးတစ္ခုအတြက္ အဆိုျပိဳင္ပြဲကို အတူတူ၀င္ျပိဳင္ခဲ႔ၾက၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> လူေၾကာက္တတ္ေသာ စိမ္းကို စင္ေပၚတက္ရန္ အားအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးခဲ႔ရေသာ
သူမက ခုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းကို စင္ေပၚမွဆင္းလာေစဖို႔
ဘယ္လိုေဖ်ာင္းဖ်ရမည္မသိေတာ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သည္လိုစင္မ်ိဳးေပၚကိုေတာ႔ စိမ္းကို မတက္ေစခ်င္ပါ။ စိမ္းမွသာမဟုတ္။ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွလည္း မတက္ေစခ်င္ပါ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေမွ်ာ္လင္႔ထားျပီးသား ကိစ္ၥဆိုေသာ္လည္း ထိုအရာက မိမိအတြက္အရံႈးျဖစ္ေနေသာအခါ မည္သူကမ်ား ျပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အခုလုပ္မဲ႔ ဖက္ရွင္ရႈိးက ေတာ္ေတာ္ေလး ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တာမို႕
နာမည္ေက်ာ္အဆိုေတာ္ေတြကိုပဲ သံုးဖို႔ ကုပၼဏီက စီစဥ္လိုက္လို႔တဲ႔။
ျပိဳင္ပြဲမွာ ေရြးထားတဲ႔သူေတြကို လူစံုေအာင္ အလွည့္မေပးႏုိင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ အေရြးခံထားရတဲ႔ ငါးေယာက္စလံုးကို ေပးမဆုိေတာ႔တာလား။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းကို ပယ္တာလား...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ အဲဒါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးခင္ဗ်။ အန္တီလႈိင္ေျပာခိုင္းတာကို လာေျပာရတာပါ..”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ေလာေလာဆယ္ ဒီအေဆာင္မွာ လာေျပာရမွာက ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းလား...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဒီအေဆာင္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ကိုပဲ ေျပာခိုင္းတာ...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီေလာက္ အရိပ္ျပရင္ေတာ႔ သူမကလည္း အေကာင္ျမင္တတ္ပါျပီ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္းေရာသူမပါရွိသည့္ ဒီအေဆာင္မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ စပြန္ဆာဆက္သြယ္ေပးမႈကို ျငင္းဆန္လိုက္သည္က သူမတစ္ေယာက္သာပဲ ရွိသည္ကိုး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါျဖင္႔ သူတို႔အစီအစဥ္ကို ျငင္းပယ္သူအား သူတို႔ကလည္း ဖယ္ထုတ္ျပီေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိေသာ္လည္း အားလံုးကိုဖယ္ထုတ္ရေလ၊ မိန္းကေလးမ်ား၏ အနာဂါတ္အတြက္ ပိုေကာင္းေလဟု သူမ ေတြးေနျဖစ္၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သို႔ေပမယ္႔ သူမလုိ ေက်ာ္ၾကားမႈကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မည့္သူ၊
မက္လံုးေပးမႈမ်ားစြာကို ေက်ာခိုင္းႏိုင္မည့္သူ၊ မိန္းကေလးထဲက
ဘယ္ႏွေယာက္မ်ားရွိမွာပါလိမ္႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စပြန္ဆာေပးမည့္သူသည္ အသက္ၾကီးၾကီး၊ အရုပ္ဆုိးဆိုး၊
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူႏွင္႔အတူေနရမည့္ တုိက္ခန္း၊
သူႏွင္႔ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္း၊ သူ႔ဆီက သေဘာက်ရင္က်သလုိ ေပးကမ္းလာမည့္
လက္ေဆာင္ပစ္ၥည္းမ်ား၊ စီးေတာ္ယာဥ္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကိုပါ
အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္သည္ဟု သိျမင္ႏိုင္လာဖို႔ မိန္းကေလးအားလံုးကို
အသိဥာဏ္ျပည့္စံုေစခ်င္လွသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ စရံငါးေသာင္းကို အခု ျပန္ေပးလုိက္ရမွာလား...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> “ ေအာ္.. ဒါကိုေတာ႔ ဘာမွမေျပာလုိက္ဘူးဗ်။ စရံဆိုတာ
အလုပ္မျဖစ္ေတာ႔ရင္ သူတုိ႔ဘက္က စဖ်က္တာမို႔ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ႔
ျပန္ေပးစရာမလိုေတာ႔ပါဘူး...”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ထိုသူေျပာကာမွ စရံျပန္ေပးစရာ ေငြမက်န္ေေတာ႔သည္ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးခဲ႔ေသာ စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေယာင္သြားရ၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စိမ္းက အဆုိျပိဳင္ပြဲတြင္ အေရြးခံရ၍ စရံငါးေသာင္းရလာကတည္းက
အဆင္မေျပလွသည့္ လုပ္လက္စအလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းထြက္ပစ္ခဲ႔သူ...။ ဒါေၾကာင္႔လည္း
ေဖာင္ဖ်က္ခဲ႔ျပီဟု ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ခ်င္ခဲ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စီးရီးထုတ္ေပးမည္ဆုိေသာ အေျပာမွာလည္းအေမ်ာၾကီးေမ်ာေနသူ..။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အန္တီၾကီး၏ ကယ္တင္ရွင္ေယာင္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေအာက္မွာ အမွန္မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာဘအေမွာင္ ဖံုးေနသူ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အမွန္တကယ္လည္း သည္လိုမ်ိဳးလမ္းေၾကာင္းမွ တက္သြားသူေတြက
ရွိခဲ႔သည္ပဲကုိး။ ခုလုိအၾကံအဖန္ ငခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ သူမတို႔ခ်စ္ေသာ
အႏုပညာေလာကမွာ အပုပ္နံ႔ထြက္ရသည္မွာ အသည္းနာစရာေကာင္းလွသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> တကယ္ေတာ႔ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးတို႔အတြက္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္သည္
စိမ္း၏ အျပင္းစားဆႏ္ၵအျဖစ္မွ ေလာဘအသြင္ ေျပာင္းသြားျခင္းျဖစ္လိမ္႔မည္ ထင္၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမကေတာ႔ ေသတၱာထဲတြင္ တစ္ရြက္မေလ်ာ႔ သိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ
မသံုုးျဖစ္ေသးသည့္ စရံေငြေလးေတြက စပြန္ဆာ ကမ္းလွမ္းမႈကို ျငင္းခ်က္ထုတ္ဖို႔
ခြန္အားမ်ားျဖစ္ခဲ႔သည္လားမသိ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒါျဖင္႔ စရံျပန္ေပးစရာမလိုေတာ႔လွ်င္ စိမ္းအေနျဖင္႔ ျငင္းလို႔ရသြားျပီေပါ႔။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ရုတ္တရက္ သူမ လႈိက္ကနဲ ၀မ္းသာသြားေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈက
ၾကာၾကာမခံပါ။ စိမ္းကို အခ်ည္ေႏွာင္ခံေနရသည့္ စရံက တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> စရံဆုိသည္က လက္ခံသူဘက္က ပ်က္ကြက္ျခင္းမဟုတ္လွ်င္
ေလ်ာ္စရာမလုိေသာ္လည္း လက္ခံယူထားသူက စတင္ျငင္းဆုိ ပ်က္ကြက္ပါက စရံ၏ႏွစ္ဆ
ျပန္ေလ်ာ္ေပးရသည္ဟု သူမၾကားဖူးခဲ႔သည္ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမက အန္တီၾကီး၏ စပြန္ဆာလက္ေဆာင္ကိုသာ ျငင္းဆိုခဲ႔ေသာ္လည္း
သီခ်င္းဆုိမည့္အစီိအစဥ္ကို စဖ်က္ခဲ႔သူ မဟုတ္။ သည္ေတာ႔ စရံျပန္ေပးရန္ မလို။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သို႔ေသာ္ သူမ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲတြင္ ႏွလံုးသားႏွင္႔
စရံသတ္ထားျပီးေသာ ေရႊေရာင္အနာဂတ္ကို သူမကမျငင္းဆန္ပါဘဲႏွင္႔ သူတို႔က
စတင္ဖ်က္ပစ္ခဲ႔သည္ေလ။ ဒါျဖင္႔ စရံႏွစ္ဆ အေလ်ာ္ရရန္ သူမ
မည္သူ႔ဆီကေတာင္းရမည္နည္း။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ခုနက နတ္ဆိုးမၾကီး၏ တမန္ေတာ္ကို
ဖ်တ္ခနဲသတိရသြားသည့္အခိုက္မွာေတာ႔ ေသတၱာထဲမွ စရံေငြကိုကိုင္ၾကည့္ရင္း
မသတီလွေသာ သည္လိုေငြမ်ိဳးကုိ မာနၾကီးၾကီးျဖင္႔ ျပန္ေပးလုိက္ရင္ေကာင္းမလားဟု
ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနေသာ သူမသည္ တဟုန္ထိုး ထေျပးမိေတာ႔၏။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေတာင္းရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနခဲ႔ေသာ အနာဂတ္အိပ္မက္စရံအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးႏွစ္ဆ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မလိွမ္႔တပတ္ႏွင္႔ လူလည္က်သြားေသာ ဟိုလူလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ႏိုင္ဦးမည္ မထင္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မိန္းကေလးေတြ၏ အနာဂတ္အိပ္မက္ကို စရံယူထားျပီး ဂတိပ်က္သည့္သူေတြ...၊ လက္လြတ္ခံလို႔ မျဖစ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေျပး.. ေျပး... မီေအာင္လိုက္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> လမ္းမေပၚ သူမေရာက္လာေတာ႔ ေအးစက္စက္မိုးေရမ်ားက ျဖဳန္းကနဲသူမကို ရႊဲစုိသြားေစသည္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဟင္႔အင္း။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ မုိးေရစက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> အနာဂတ္အိပ္မက္ကို ဂတိမတည္ အဖ်က္သိမ္းခံရသူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ထိုအခိုက္ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရေတြထဲ နစ္၀င္တုန္ခိုက္ေနေသာ
သူမကိုယ္လံုးေလးႏွင္႔ ဆန္႔က်င္စြာ ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွ ပူေႏြးေသာအထိအေတြ႕က
ေခ်ာ္ရည္စီးေၾကာင္းလို...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> မုိးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနဆဲ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> သူမကလည္း စရံေလ်ာ္ေၾကးတစ္ခု ေတာင္းဆိုရန္ လမ္းမေပၚမွာေျပးေနဆဲ...။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> xxxxxx</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: small;">
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4c1130;"><b><span style="font-size: small;"><br /></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4c1130;"><b><span style="font-size: small;"> <span style="font-size: small;">december</span>, 2012....ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း</span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">
</span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-86245606364279160452012-12-16T20:09:00.001-08:002013-02-05T10:01:33.764-08:00လိပ္ျပာလန္႔သူ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWNS_NqxSGv9Uk3fvb-Q-KfYFg3vXt6vj7ngIlhnfUxj_-whnciAUORZUQD2_NewXQddab1PWqHGb3Pa_0qlXXBeDqxnJLB78lHidhvIdc45vCja5nEH0os7b2R66-ddqsHyDG1kB5nXw/s1600/111.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWNS_NqxSGv9Uk3fvb-Q-KfYFg3vXt6vj7ngIlhnfUxj_-whnciAUORZUQD2_NewXQddab1PWqHGb3Pa_0qlXXBeDqxnJLB78lHidhvIdc45vCja5nEH0os7b2R66-ddqsHyDG1kB5nXw/s320/111.jpg" width="208" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span class="hasCaption" style="font-size: small;">မလံုတဲ႔အုိးက တုတ္ မိုးမိုး မ မိုးမိုး<br /> ေလတိုးတုိင္း ထထခုန္တယ္။<br /> </span></div>
<div class="text_exposed_show" style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အုိးမလံုတာကမွ အံုပြင္႔ရံုပဲရွိတာ</span><br />
<span style="font-size: small;">စိတ္မလံုတာက ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုး လည္မ်ိဳထဲတစ္ေနသလုိ</span><br />
<span style="font-size: small;">တစစ္စစ္နာတဲ႔ စိတၱဇက ငါ႔ကို၀ါးျမိဳ</span><br />
<span style="font-size: small;">ၾကယ္ပ်ိဳညေတြ လမင္းအုိဆီ အလ်ားရွည္ဆန္႔ထြက္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဟိုဘက္နားက ေလသံတုိးတုိး</span><br />
<span style="font-size: small;">စကား သပ္ထိုးတယ္လို႔ ထင္မိျပန္</span><br />
<span style="font-size: small;">စိတ္အကာ အဟၾကားက စိမ္႔၀င္လာတဲ႔သံသယ</span><br />
<span style="font-size: small;">စိန္မႈန္ၾကဲကတၱီပါတစ္စ ဆြဲလွန္ပစ္သလို</span><br />
<span style="font-size: small;">အိပ္မက္ေတြ တစ္စစီ ဟိုဒီက်ဲေမွာက္</span><br />
<span style="font-size: small;">ကိုယ္႔လိပ္ျပာ ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္မိတာ က်ိန္စာဆိုးပါပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ခပ္ရုိးရုိး စုန္းပံုျပင္</span><br />
<span style="font-size: small;">ၾကားသူေတြ ရယ္ခ်င္မွာ ရွက္မိပါရဲ႕</span><br />
<span style="font-size: small;">ကိုယ္႔စိတ္ကို ကိုယ္ျပဳစား၊ ကိုယ္႔အေတြး ကိုယ္ျပန္စုပ္</span><br />
<span style="font-size: small;">ကုိယ္႔အတတ္နဲ႔ ကိုယ္စူး၊ ကိုယ္႔အရိပ္က ကိုယ္႔ျပန္ေျခာက္ပါေပါ႔</span><br />
<span style="font-size: small;">စိတ္ေထာင္ေခ်ာက္မွာ ထြက္ေပါက္မဲ႔ရင္ျဖင္႔</span><br />
<span style="font-size: small;">ကိုယ္႔ေမ႔ေဆး ကိုယ္ျပန္ေသာက္ရေတာ႔မယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">လမ္းေပ်ာက္တဲ႔ သူ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: small;">ေ၀</span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-3120309210859647202012-12-09T18:58:00.000-08:002013-08-29T21:03:14.110-07:00အနာဂတ္၏ အေရာင္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtT2aXSqFd7O3K_Ux6ESabmVsdu64yMfr2CXXwc-vLm87a-Q4ZHpPaTMofilJYJJtrxwy9PdXS2dQMiQCpBQe5FnB7yowb2hv9NUhTaoTzr4mzjqPsS8Koq5OYSa-5ph8hz7qVx5YknDM/s1600/wai.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtT2aXSqFd7O3K_Ux6ESabmVsdu64yMfr2CXXwc-vLm87a-Q4ZHpPaTMofilJYJJtrxwy9PdXS2dQMiQCpBQe5FnB7yowb2hv9NUhTaoTzr4mzjqPsS8Koq5OYSa-5ph8hz7qVx5YknDM/s320/wai.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">“ေလာကႀကီးမွာ အေပၚစီး ကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အေသသပ္ဆံုး ျပံဳးျပ ႏုိင္တာ ဘာဆန္းသလဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တကယ္တမ္းက ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ရင္း
အၾကည္လင္ဆံုး ျပံဳးႏုိင္ဖို႔က ပိုခဲယဥ္းတယ္” တဲ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲဒါ သူေျပာ ေနက် စကားပါ။
သူက သူ႔ကိုယ္ သူ ေအာက္ ကေန ေမာ့ၾကည့္ ေနရတယ္ ခ်ည္း ထင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္
က်ေနတဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ သူထင္ သလို မုိးကလည္း အေပၚစီး ကေန ျပံဳးတတ္တဲ့ သူေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ အေပၚရယ္ ေအာက္ရယ္ ခြဲျခား ေျပာေနရတာ ကိုက မဟုတ္တာ။
သူနဲ႔မုိးက တစ္ဘ၀တည္း ေပါင္းစည္း ထားတဲ့ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ က်ေန
တာပဲ။ တစ္ဘ၀စာ အတြက္ ခရီးလမ္း ကို အတူတူ လက္တြဲ ေလွ်ာက္ၾက ၿပီဆိုမွေတာ့
ေကာင္း ရင္အတူစံ၊ ဆုိးရင္လည္း အတူတူ ခံရတာေလ။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူက သာတယ္၊ နာတယ္၊
နိမ့္တယ္၊ ျမင့္တယ္ရယ္ ရွိဦးမွာလဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">တကယ္လို႔ မုိးနဲ႔သူက
ႏွစ္လႊာေပါင္းမွတစ္ရြက္ျဖစ္ရတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးဆုိ ရင္
အဲဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးႏွစ္လႊာၾကားမွာ ေပါင္းကူးယွက္ျဖာေနတဲ႔ သစ္ေၾကာလႊာစိမ္းစိမ္းေလးဟာ မုိးတို႔ရဲ႕ သားကေလးပါ။ </span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလး ႏွစ္လႊာမွာ တစ္လႊာကညိႇဳး လာရင္ (ဥပမာ ေနထိ လို႔ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္) ေနာက္တစ္လႊာက လည္း တျဖည္းျဖည္း လုိက္ညႇိဳး လာမွာပဲ။ တစ္ရြက္လံုး
ညိႇဳးေျခာက္ လာေတာ့ အေၾကာ စိမ္းေလးလည္း ညိႇဳးေျခာက္ ရေတာ့တာေပါ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလး သာ တကယ္တမ္း ေႂကြက်ၿပီ ဆုိမွေတာ့ ႏွစ္လႊာ စလံုး
အေၾကာစိမ္းေလး ပါမက်န္ ေျမခ ရတာပါပဲ။ အဲဒါမွ ဘ၀တစ္ခု အစစ္ ပါလို႔ မုိးက
ေျပာရင္ေတာ့ သူ႔ အျပံဳးေတြ လက္လာ တတ္တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;">++++++++ </span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">တကယ္ေတာ့ တလက္လက္
ေတာက္ပမယ့္ အနာဂတ္ တစ္ခုကို ပုိင္ဆုိင္ မယ္ ထင္ၿပီး ခပ္မွိန္မွိန္ အတိတ္
ေကာက္ေၾကာင္းကုိ ဖ်က္ပစ္ ခဲ့မိလို႔ မုိးတုိ႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ ဘ၀ဟာ ေ၀၀ါးမႈေတြ
ေအာက္ကို ေရာက္ခဲ့ ရတာပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေယာက်္ားလည္း အသည္း ႏွလံုးနဲ႔ပဲ မုိး။ ေမာင္
ကေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး မာန္ တင္းမထား ႏုိင္ပါဘူး။ လြမ္းလုိ႔ငိုခ်င္ လာရင္
ငိုမွာပဲ။ ခု ေမာင္ မုိးနဲ႔သားကို လြမ္းလုိ႔ ငိုေနရၿပီ”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အဲဒီလို
အလုပ္ ကိစၥနဲ႔ နယ္ထြက္ ရရင္ေတာင္ သူက ဖုန္းဆက္ၿပီး ငုိတတ္သူဆုိ ေတာ့ ခုလို
ေရေျမ ျခားေ၀းေန ရခ်ိန္မွာ သူဘယ္ေလာက္ ငိုထား သလဲဆုိတာ ကြန္ပ်ဴ တာမွာ
သူ႔မ်က္ႏွာ ႀကီးေပၚ လာေတာ့ မုိးထင္ ထားတာ ထက္ ေတာင္ ထူအမ္း နီျမန္း
ေနေသးတယ္။ ေယာက်္ား တန္မယ့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္ သိသိသာသာ ႀကီးျဖစ္ေန ေတာ့
ေတာ္႐ံု နယ္ထြက္လို႔ သူ ငိုရင္ေတာင္ မတုန္လႈပ္ တတ္ တဲ့ မုိးလည္း ထုိင္ၿပီး
ငိုခ် ပစ္လိုက္ေတာ့ တာပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ ႏုိင္ငံတည္း ဆိုတ့ဲအသိက
တစ္သားတည္း ခံစားခ်က္ နဲ႔မို႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေလာက္က ေတာ့ မုိးအသည္းက ခိုင္
တယ္။ ခုဆို သူ စင္ကာပူ ထြက္သြားတာ တစ္ရက္ မျပည့္တတ္ ေသးပါဘူး။ မနက္ဆယ္
နာရီ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားတာ ဆုိေတာ့ ခုမွ ညေန သံုးနာရီ ရွိေသးတယ္။ ေန႔တစ္၀က္
ေတာင္ မက်ဳိးေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ဟာ တာပဲ။ ေရ ေျမျခားဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္က
ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။ ရင္ထဲမွာ ပူ ေနတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">သားကလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာ
ေပၚက သူ႔ အေဖပံု ကိုၾကည့္ၿပီး “ေဖေဖ ဘာလုပ္ ေနတာလဲ။ ျပန္လာ ေလ” လို႔
ေျပာၿပီးငိုေတာ့ သူေရာ မုိးေရာ သားကိုေခ်ာ့ ရင္း သားမသိ ေအာင္ ႀကိတ္
ငိုရျပန္ေရာ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒါျဖင့္လည္း ျပန္လာခဲ့ ပါလား ေမာင္ရယ္။ ဟင့္အင္း
ဒီလို ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလုိ ေျပာရင္လည္း သူက လက္ခံ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူဒီလို လုပ္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ဒီလို အသည္း ကြဲနာနဲ႔ ေရေျမျခား ေ၀းေနရ
တာကမွ အတူတူရွိ ၿပီး စိတ္ခ်င္းေ၀း ေနရတာ ထက္စာရင္ ေတာ္ဦးမယ္ ဆိုတာ အတူတူ
ယွဥ္ထိုင္ၿပီး ပင္လယ္ျခား ေနရတဲ့ ဒဏ္ကုိ ခံရၿပီးတဲ့ မုိးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္
စလံုး အေသအခ်ာ သိၿပီး ခဲ့ၿပီ ေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ေ၀၀ါးမႈေတြ ေအာက္ မွာ ဒီထက္
အခ်ိန္ၾကာၾကာ သာ ႐ုန္းမထြက္ ႏိုင္ခဲ့ရင္ သူရင္ လည္း စိတ္က် ေ၀ဒနာသည္
ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မုိး တုိ႔ဘ၀ေလး လည္း ၿပိဳကြဲခ်င္ ကြဲသြား
ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း လမ္းေပ်ာက္လို႔ ဆုိၿပီး ထုိင္ငုိေန တာထက္စာရင္
ဆူးေတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနာက်င္ခံ စမ္းတုိးၿပီး လမ္းထြင္သင့္ သလားလို႔ မုိးတုိ႔
ႏွစ္ေယာက္ စြန္႔စားရ ေတာ့တယ္ေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“လမ္းဆိုတာ ကိုယ္
တုိင္ထြင္ေလွ်ာက္မွ သူမ်ား ထက္ ခရီး ပုိေပါက္ မွာေပါ့ သမီးရဲ႕။
လမ္းေဟာင္းႀကီး အတိုင္း ေမွးၿပီး ေလွ်ာက္ေန ရင္ ဒီလိုပဲ သာမန္ လူေတြ
ၾကားမွာ သာမန္ လူမ်ဳိးပဲျဖစ္ ေတာ့မွာေပါ့”</span><br />
<span style="font-size: small;">အန္တီေခ်ာက ရဲရင့္ ျပတ္သားသူ ပီပီ မုိးကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ က အခ်စ္ တစ္ခုနဲ႔ ျပည့္စံု ပါၿပီ တဲ့။ မစြန္႔စား
ခ်င္ေတာ့ပါ ဘူးတဲ့။ သမီးတို႔ ရင္ေသြးေလး အတြက္ က်ေတာ့ ဒီ ေလာက္နဲ႔
လံုေလာက္ပါ့ မလား။ ခုေခတ္က အတြန္း အတိုက္၊ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေတြမ်ားတဲ့
ေခတ္သမီးေရ။ ယူအက္စ္မွာ သာဆို သားကေလး အတြက္ ပညာေရး က အျမင့္ဆံုးပဲ မဟုတ္
လား”</span><br />
<span style="font-size: small;">သားနဲ႔ မီးေမာင္း ထုိးျပ လုိက္ေတာ့လည္း ဒီလမ္းက လြဲၿပီး အားလံုးဟာ မွိန္ေဖ်ာ့ေန သေယာင္ေယာင္၊ မုိးအတၱ ေတြ လင္းပလာ ေတာ့တာ ေပါ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“ကဲ ဒီေလာက္ အဆင္ သင့္ေနတဲ့ လမ္းကိုမွ မေလွ်ာက္ လိုက္ရင္ အမိုက္
နင့္ျပင္ရွိ ဦးမလားဆိုတဲ့ ကိန္းဆုိက္ ေနၿပီ ေမာင္ေရ။ ေမာင့္ အေဒၚက
သူ႔ဆုိင္မွာပဲ အလုပ္ လုပ္၊ သူ႔အိမ္မွာပဲေန၊ အားလံုးတာ၀န္ ယူမယ္ ဆိုမွေတာ့
စြန္႔စား ၾကည့္ရင္ ေကာင္း မလားလို႔”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ထံုးစံ အတုိင္း ခပ္ေအးေအး
ခပ္ေလးေလး သူ႔ကို မုိးကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျပာခဲ့မိတယ္ ထင္တာပဲ။ သူကမပြင့္
တပြင့္နဲ႔ အေန ေအးေတာ့ သြက္ လက္တဲ့မုိးက ေနရာ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဦးေဆာင္
ရေလ့ ရွိတယ္ေလ။ ႐ိုးလြန္းေတာ့ အ သတဲ့။ တစ္ခါတေလ မုိး သူ႔ကုိ အား မရဘူး။
ကိစၥ တစ္ခုခုဆုိ သူ က ေအးေဆးၿပီး ေတြေ၀ စဥ္းစားေနတုန္း မုိးက စိတ္ျမန္
လက္ျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ႏွင့္ၿပီ။ တစ္ခါတေလ လုပ္ေတာင္
လုပ္ၿပီးႏွင့္ၿပီ။ ၾကာလာေတာ့ မုိးကပြစိ စိ၊ သူက က်စ္က်စ္ လစ္လစ္နဲ႔
ကုိယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ စိတ္ ပ်က္မိတယ္။ ပိုဆုိးတာက သူ႔အရည္အခ်င္း ေတြ မုိးရဲ႕
သြက္လက္မႈ ေအာက္မွာ ေလာင္းရိပ္မိ သြားမွာလည္း စိုးရ ေသးတာေလ။ ဒါေၾကာင့္
လည္း ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သတိေလး ထားၿပီး ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ဆို မုိးက မေပးဘဲ သူ႔ကို
ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး တြန္းပို႔ ေနရ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သူ႔မာနကုိ
ဆြေပးလုိက္၊ လင္းလက္ ေတာက္ပမယ့္ သားေရွ႕ေရးကို ေဆြးေႏြးလုိက္၊ တြန္႔ ဆုတ္
ေတြေ၀ ေနတဲ့ သူ႔ေနာက္ ကေန တြန္းလုိက္နဲ႔ပဲ သူ႔လက္ ရွိအလုပ္ကို ထြက္ပစ္ဖုိ႔၊
သူ က အရင္ သြားႏွင့္ၿပီး မုိးတုိ႔ သားအမိက ေနာက္မွ လုိက္ခဲ့ ဖုိ႔၊
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်သြားေတာ့ တယ္။ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အတိတ္ ေကာက္ေၾကာင္း တစ္ခုကို
ဖ်က္ပစ္ လုိက္ၿပီး ေတာက္ပ တဲ့အနာဂတ္ တစ္ခုဆီ ခ်ီတက္ ဖို႔အားယူ ၾကမယ္ေပါ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒါေပမဲ့ အလြယ္ဆံုးလို႔ ထင္ထားတဲ့ ပထမ အဆင့္မွာ တင္ မုိးတုိ႔ရဲ႕ေျခလွမ္း
ကို စၿပီး ႀကိဳးအငင ္ခံရေတာ့ တာပါ။ လုပ္သက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ သက္တမ္း
ၾကာၿပီးတဲ့ အလုပ္ တစ္ခုက ထြက္ဖုိ႔ဆုိ တာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ ကူလွဘူး။
ကၽြမ္းက်င္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ရည္ ကုိင္ရည္နဲ႔ ႐ိုးသားမႈကို
လက္မလႊတ္ ခ်င္ေတာ့ လစာ ေတြတုိးေပး၊ အခြင့္ အေရးေတြ ေပးနဲ႔။ ျပဳျပင္
ထိန္းသိမ္းေရး ဆုိတာကလည္း လုပ္သက္ ရင့္ေလ တန္ဖိုးရွိေလ ဆုိေတာ့ ဒီလို
ကုမၸဏီႀကီး တစ္ခု အေနနဲ႔ ကလည္း သူ႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး မက္လံုး ေပးၿပီး
ဆြဲေဆာင္ ျပန္ တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရ ရင္ေတာင္ လူစားမရ မခ်င္း ေတာ့
လုပ္ေပးပါဦး ဆုိတာ မ်ဳိး ေတာင္းဆို ၾကတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူး တစ္ခု က ဖ်တ္ခနဲ ေပၚတုန္း ဆတ္ခနဲ လုပ္ရင္လုပ္၊ မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာေလ ေ၀၀ါးလာ တတ္တာပဲ မဟုတ္ လား။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“မုိးကေလ အေနာက္ ႏုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြၾကားမွာ မုိးသားေလး ဘုရား တရား မသိ၊ မိဘဆရာ ေက်းဇူး မသိ နဲ႔ ဒိ႒ိျဖစ္မွာ အေၾကာက္ဆံုး ပဲ”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“မိုးတုိ႔မွာက ဒီသားေလး တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာ။ ဟိုမွာ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ဟိုက
မိန္းမနဲ႔ ရသြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ေမာင့္အန္တီတို႔ မိသားစု ေတာင္ စုမိ
ေဆာင္းမိ ရင္ ျမန္မာျပည္ မွာပဲ ျပန္အေျခ ခ်မွာတဲ့။ သူ႔သမီး ကလည္း ဟုိမွာ
ေနတာၾကာ လာေတာ့ မိဘအေပၚ ႐ိုေသ ေလးစား၊ အားထားမႈ မရွိလွဘူး။ ခုဆို
အပ်ဳိေပါက္ေလး ျဖစ္လာေတာ့ ဟုိက ယဥ္ေက်းမႈထဲ ေမ်ာ သြားမွာ စိုးရိမ္ လာၿပီေလ။
မုိး တုိ႔ဆီ လာလည္တုန္းက သူတို႔ သားအမိ ဆက္ဆံေရးက လည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ နဲ႔
စိုစို ျပည္ျပည္ မရွိတာေတြ႕ရတယ္။ အေနာက္ ႏုိင္ငံထက စာရင္ အေရွ႕သား
အခ်င္းခ်င္း အာရွ ကမွ ေတာ္ဦးမယ္။ စင္ကာပူ ေလာက္ဆုိ မေကာင္းဘူး လားေမာင္။
မုိးေမာင္တစ္၀မ္း ကြဲေလးရွိတယ္”</span><br />
<span style="font-size: small;">တကယ္ေတာ့ သူ႔ အလုပ္ရွင္ကို နားလည္မႈနဲ႔ လူစား ေစာင့္ေပး ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မုိးစိတ္ေတြ ဦးတည္ခ်က္ ေျပာင္းသြား ခဲ့တာပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အစကေတာ့ ေရျခား ေျမျခား မိဘ ေဆြမ်ဳိး ေတြနဲ႔ အေ၀းမွာ တစ္စိမ္း ေတြၾကားထဲ
႐ုန္းကန္ ရေတာ့မွာမို႔ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္ လာေအာင္ ဘုရားတရား မေမ့ေအာင္
ဘာသာေရး ေလးကိုင္း႐ႈိင္း႐ံု တင္ပါ။ တရားေခြ ေလးေတြ နာၿပီး ဘုရား အဆံုးအမကို
ႏွလံုးသြင္း ႐ံုတင္ပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာ က ေလာကရဲ႕သစၥာ တရားကို တကယ္သိ သြားခဲ့ခ်ိန္မွာ ထူ ၿပိန္းေနတဲ့ အလုိဆႏၵေတြ ေလ်ာ့ပါးသြား ေတာ့တာပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“မိုးေလ အရင္ကေတာ့ သားရဲ႕ အနာဂတ္ကို အေတာက္ပဆံုး စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့တယ္။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ႀကီး ပြားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို အားက်ခဲ့တယ္။ အလွဆံုး
ဘ၀တစ္ခု ႀကိဳးစားတည္ ေဆာက္ဖို႔ ဟန္ျပင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း “ငါ” ဆုိတာ ေတာင္
မရွိမွန္း သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မုိးရဲ႕ ဆႏၵအားလံုး ဟာ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ျပ
စရာ ဘာတစ္ခု မွကို မက်န္ ေတာ့ဘူး”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ခက္တာက မုိး စိတ္ ကူးလည္း
ေျပာင္းသြားေရာ သူ႔အလုပ္ ကလည္း လူစားရ သြားတာပါ။ ထြက္စာ တင္ၿပီး သားမုိ႔သာ
ထြက္ခဲ့ရ ေပမယ့္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္၀င္ပါ လို႔ေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ
ကိုယ္တုိင္ ကကို မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ႏုိင္ငံျခား ထြက္မယ္ ဘာညာ
လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ ၀င္ရမွာ ေအာက္သလုိလုိ ခံစားေန ရတယ္တဲ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ကဲ
ဒါဆုိလည္း စင္ကာပူပဲ သြားၾကမယ္ ဆုိျပန္ေတာ့ မုိးေမာင္ေလး ဆီက သတင္းရ တာေတာ့
ေဒၚလာေစ်းေတြ က်သတဲ့။ ျမန္မာေငြက မာ ေနလို႔တဲ့။ ဒီၾကားထဲ စင္ကာပူမွာ လည္း
အေျပာင္းအလဲ ေတြနဲ႔။ သူတို႔ ႏိုင္ငံသား ေတြကို ပဲ အလုပ္ပို ခန္႔ရမတဲ့။
ႏုိင္ငံျခားသား ေတြဆုိ လုပ္ခႏွိမ္ သတဲ့။ အလုပ္ရ ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့
ဘူးတဲ့။ အလုပ္ မရလုိ႔ ျပန္လာတဲ့ သူေတြ ေတာင္ ရွိသတဲ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အဓိက ကေတာ့
အရင္လုိ အလုပ္ လြယ္လြယ္၊ ေငြ မ်ားမ်ား မရေတာ့ တာပါပဲ။ မုိးတုိ႔ေတာ့
ေသမယ့္ႏွစ္မွ စစ္ထဲလုိက္ မိသလို ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ ေလ။ မုိးေမာင္ေလးကေတာ့
“ကုိေမာင့္ အရည္အခ်င္း နဲ႔ဆို ရင္ အလုပ္က ရေတာ့ ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူ
မွာက စရိတ္ ေတြႀကီးေတာ့ ေငြေစ်းနည္း နည္းတက္ေအာင္ ေစာင့္လုိက္ ပါဦးလား”
တဲ့။</span><br />
<span style="font-size: small;">ဒါနဲ႔ပဲ သူလည္း အလုပ္ လက္မဲ့ ဘ၀ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ပစ္ သလိုကို ေရာက္သြား ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ လက္သံုး စကားႀကီး စလာေတာ့ တာပါပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;">++++++++ </span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“ေမာင္အလုပ္ မရွိ လည္း မပူနဲ႔ ေမာင္ေရ။ သား လည္းႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ ဆုိေတာ့
မုိးအလုပ္ တစ္လွည့္ ျပန္လုပ္ မယ္။ မုိးအလုပ္က တကယ္ ႀကိဳးစားရင္ ေမာင့္ထက္
ေတာင္ ေထာဦးမွာ”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အဲဒီမွာ စလြဲတာပဲ။ မုိး က ေစတနာနဲ႔
႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာလုိက္တာ။ သူက မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး မုိးကို ၾကည့္တယ္။
႐ုတ္တရက္ မုိး နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတာက မုိးဘာမ်ား မွားေျပာမိသလဲ ေပါ့။
ေနာက္မွ သူ႔လစာကုိ နည္းတယ္ လို႔ အဓိပၸာယ္ ေကာက္သြား ၿပီလား။ သူ႔ အလုပ္ကုိ
လခစား ေလးဆုိၿပီး ႏွိမ္သလို ျဖစ္သြားၿပီလား။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အမွန္ေတာ့ မိုးတို႔မိဘ
လက္ထက္ ကတည္းက လုပ္ ခဲ့တဲ့အလုပ္က မုိးတုိ႔ ညီအစ္မ လက္ထက္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို
ေအာင္ျမင္ ခဲ့တာ။ မုိးမမနဲ႔မုိး ကလည္း အိမ္ေထာင္ ကိုယ္စီ က်သြားေပမယ့္ မိဘ
အလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေပးၿပီး ကိုယ့္ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ၀င္ေငြကို ေတာ့ အိမ္စရိတ္
ေတြသံုးၾက တယ္။ မိဘ လုပ္ငန္းအျမတ္ အစြန္းမွန္ သမွ်က မိဘလက္ ထဲပဲ ခုထိ
အပ္ၾကတုန္း။</span><br />
<span style="font-size: small;">ေနာက္မွ မိဘေတြ ဆီက မုန္႔ဖုိးဆိုၿပီး ျပန္လက္ျဖန္႔ သံုး
တာ။ မုန္႔ဖုိး ကလည္း လက္ ျဖန္႔ရင္ ျဖန္႔သေလာက္ တစ္လဆို ေလးငါးသိန္း
ေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ရတာေလ။ မမ ကေလး ေမြးၿပီးကာစ တုန္းက လည္း
မိုးတစ္ေယာက္တည္း ပဲ အလုပ္ကို ဦးစီး လုပ္ခဲ့ရ တယ္။ မမက သူ႔ကေလးနဲ႔ သူ
မအားလပ္ ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ခု မုိးသား ေမြးၿပီးေတာ့ လည္း မမပဲ အလုပ္ကို တစ္ေယာက္
တည္း မႏုိင္မနင္း လုပ္ရတာ ပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ကုိယ္က အလုပ္ကို ၀င္မကူ ျဖစ္ေတာ့
မုန္႔ဖုိးဆုိၿပီး လက္မျဖန္႔ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက ဆန္အိတ္
ပုိ႔လုိက္၊ ဆီပံုး ပုိ႔လုိက္နဲ႔ပါ။ မမ ကလည္း သူ၀ယ္သမွ် အ၀တ္အစား ကအစ ဖိနပ္
အဆံုး မုိးအတြက္ ဆင္တူပါ ၿပီးသား။</span><br />
<span style="font-size: small;">ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေသး သံုး၊ အႀကီးသံုး
မွန္သမွ်က ေတာ့ သူ႔လခ နဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြား ခဲ့တာ သားတစ္သက္ေပါ့။ စိတ္တိုင္းက်
မသံုးႏုိင္ ေပမယ့္ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ လွည့္ပတ္ သံုးရတာပဲ။ မုိးက
နည္းနည္း လက္ဖြာတာမို႔ စိတ္ ေတာ့ညစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုး မညည္းဘူး။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">သူက မိုးမိဘေတြ ဘက္လိုက္ ေနတာ ဆုိေတာ့ သူ အားငယ္မွာ စုိးလို႔ မုိးက အျမဲ
တမ္း ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ ေနရတာ။ ဒါေပမဲ့ မုိးတုိ႔ အတြက္ ေပးထားတ့ဲ
တိုက္ခန္းက မိဘေတြနဲ႔ တစ္တိုက္ တည္း၊ အထက္ ေအာက္ဆုိ ေတာ့ မိဘနဲ႔လည္း အေန
မေ၀းဘူး။ လင္မယားႏွစ္ ေယာက္လည္း လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ရန္ျဖစ္လုိ႔ ရတယ္
ဆုိတာမ်ဳိး။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မိုးအလုပ္ ျပန္လုပ္ႏုိင္ ေတာ့ မမလည္း သက္သာ၊ အလုပ္လည္း
ပိုတြင္ က်ယ္ တာေပါ့။ မုိးတုိ႔ညီ အစ္မ အလုပ္က ဌာန ဆုိင္ရာေတြ၊
တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္း ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ျပကၡဒိန္တို႔၊ အမွတ္တရ
စာအုပ္တုိ႔၊ ယပ္ေတာင္၊ ေဘာပင္၊ ေသာ့ခ်ိတ္ ကအစ မဂၢဇင္း စာအုပ္အဆံုး အကုန္
တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးတဲ့ မီဒီယာ အလုပ္ပါ။ မမ ေယာက်္ားက ဌာန ဆုိင္ရာ တစ္ခုက
လူႀကီးဆို ေတာ့ သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူမအား တာမုိ႔ မုိးတုိ႔ ညီအစ္မ အလုပ္ ကို
စိတ္မ၀င္စား အားပါဘူး။ ဒီေတာ့ မမက သူ႔ကို အလုပ္လည္း ထြက္ထားတုန္း မုိးတုိ႔
နဲ႔အတူ၀င္ လုပ္ဖို႔ေခၚတယ္။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ပါေတာ့ အားကိုး ရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္လာၾကတဲ့ မုိးတုိ႔ ညီအစ္မက
မိတ္ေဆြ လည္းေပါတယ္။ လုပ္ငန္း သေဘာလည္း ကၽြမ္းက်င္ၿပီး သားဆုိေတာ့ ဘယ္ဌာန၊
ဘယ္ေက်ာင္း ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုလႊတ္ လုိက္ရင္ အလုပ္အပ္ ဖို႔ကအစ
ဟုိေန႔ခ်ိန္း ဒီေန႔ခ်ိန္း နဲ႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ မုိးတို႔ ညီအစ္မ
မ်က္ႏွာကို ျမင္ လုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေလသံ ေျပာင္းၿပီး မီးစိမ္းျပသြား
ေရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူက အလုပ္ လက္ခံဖို႔ ေစ်းစကား ေျပာဖုိ႔ လုိမ်ဳိး
အေရးပါတဲ့ ကိစၥ ေတြမွာ ၀င္လုိ႔မရဘဲ ပစၥည္း အပ္ရတာတုိ႔၊ ပစၥည္းပုိ႔ ရတာ
တုိ႔လုိမ်ဳိး ေနာက္ပုိင္း ကိစၥေလာက္ နဲ႔ပဲ ၿပီးေနရေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းမွာ အရာ
မ၀င္ သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေယာက်္ား ဗီဇပဲ
ဆိုရမလား၊ တလြဲ မာနပဲ ေျပာရမလား။ သူ က ဦးမေဆာင္ ရဘဲ မုိးက ခ်ည္း ေရွ႕ေရာက္
ေနေတာ့ မုိး နဲ႔ဆို ခဏခဏ စိတ္အခန္႔ မသင့္ ျဖစ္ရတယ္။ သူနဲ႔မိုး ၿငိ
ေနတဲ့ႀကိဳး ကိုခ်ည္း ျဖည္ေနရ တာနဲ႔ပဲ ဘယ္လိုလုပ္ ခရီးတြင္ ေတာ့မလဲ။
သူမပါလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အလုပ္ တစ္ခုဟာ သူပါလာကာမွ ႀကိဳးေတြ႐ႈပ္ ကုန္ေတာ့တာပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေလာကႀကီးမွာ အေပၚ စီးကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အေသသပ္ဆံုး ျပံဳးျပႏုိင္တာ
ဘာဆန္းသလဲ။ တကယ္တမ္း က ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ ရင္း အၾကည္လင္ဆံုး ျပံဳးႏုိင္
ဖို႔က ပိုခဲယဥ္းတယ္”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“ေမာင္မွားေနၿပီ။ ေမာင့္ ကိုဘယ္သူက အေပၚစီးက ဆက္ဆံလုိ႔လဲ။ ဘာလို႔ကုိယ့္ ကိုယ္ကို ေအာက္တယ္လို႔ စိတ္အားငယ္ ရတာလဲ”</span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟုိစာရြက္ဆုိင္က ေကာင္၊ ေမာင္နဲ႔ ေစ်းညိႇေန ရင္းကေန ကားေပၚထုိင္ေန တဲ့မုိးဆီကုိ အတင္းသြားၿပီး ေစ်းျဖတ္ခိုင္းတာ ဘာ သေဘာလဲ”</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေၾသာ္ မုိးနဲ႔က အလုပ္ တြဲလုပ္ေန က်ဆုိေတာ့ မုိးဆီပဲ ဦးတည္လာ ၾကတာပါ။
အခ်ိန္ေတာ့ လိုဦးမွာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမာင့္ကို သိလာ
ၾကမွာေပါ့။ ေမာင္က လုပ္ငန္းကိစၥ ေတြမွာ မုိး ထက္ေတာင္ အကြက္ျမင္ ေသးတာ”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင့္ ကို မယံုၾကည္တဲ့ သေဘာ။ သက္သက္ အထင္ေသး တာ ပါကြာ”</span><br />
<span style="font-size: small;">သူ႔ေဒါသ ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္အား ငယ္မႈေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းသြား
ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါ တေလ အဓိပၸာယ္ရွိ သလိုလို နဲ႔၊ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း
ေတာ္ေတာ့ကို အဓိပၸာယ္ မဲ့လွ ပါတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မုိးအလုပ္ေတြ ၀င္ကူ တုိင္း
တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ျပႆနာတက္ ေနရေတာ့ ေနာက္ဆုိ မုိးကလည္း သူ႔ကို ခိုင္းရမွာ
ေၾကာက္လာတယ္။ အမွန္ဆုိ သူ၀င္ကူရင္ မုိးတုိ႔ အလုပ္က ပိုတြင္က်ယ္တာ အမွန္ပါ။
ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔ ေနရာကို သူမေက်နပ္ ပါဘူး။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“တို႔ေတြ လုပ္ငန္းမွာ
သူကတစ္သား တည္းမက်ႏုိင္ ေတာ့ လုပ္ငန္းခ်င္း ဆက္စပ္ ေနတဲ့ ပံုႏွိပ္စက
္ေထာင္ေပး ခ်င္တာဟယ္။ ေငြအင္အား က မမီဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့ ျပင္ဦးလြင္က
ျခံေလးေရာင္း ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ”</span><br />
<span style="font-size: small;">မမက ေယာက်္ားဘက္ က အေမြရ ထားတဲ့
ျခံေလးကို ေရာင္းၿပီး လုပ္ငန္း တစ္ခု ထူ ေထာင္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ေသး တယ္။
ဒါေပမဲ့ လုိတဲ့ေငြက ျခံရဲ႕ ေပါက္ေစ်းထက္ ေတာ္ ေတာ္ပိုေနေတာ့ မမကလည္း
မတန္မဆ ေစ်းေခၚ ထားတာ။ ျခံက ဘယ္လုိ လုပ္ေရာင္း ထြက္ပါ့ မလဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မိုးနဲ႔ဆို သူက အလုပ္တြဲ လုပ္ဖို႔ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး
ျပၿပီး ေရွာင္ေတာ့တယ္။ မမခိုင္း တာေလာက္ပဲ အားနာပါးနာ လုပ္ေပးၿပီး မ်ားေသာ
အား ျဖင့္ သားနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ ေတာ့တယ္။ သားေ၀ယ်ာ ၀စၥ သူအကုန္ လုပ္တယ္။ သား
ထမင္းခြံ႕တာ၊ ေရခ်ဳိးတာ၊ ေခ်ာ့သိပ္တာ ကအစ ညတစ္ ေရးႏုိး ေသးတည္တာ အဆံုး
ပါပဲ။ အလုပ္ ပင္ပန္း လာတဲ့ မုိးကိုလည္း ညႇာၿပီး ေရခပ္ တုိက္တာ၊ အားေဆးတုိက္
တာကအစ ေရခ်ဳိးခန္း အထြက္ တဘက္နဲ႔ေစာင့္ သုတ္ေပးတဲ့ အထိ ၾကင္နာရွာ တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">တစ္ခုပဲ။ စကားေျပာ နည္းသြားၿပီး ေငးေနတာမ်ား လာတယ္။ အရင္တုန္းက အတူ
သြားေနက် မုိးတုိ႔အလုပ္ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ရဲ႕ သာေရး နာေရး ဘယ္ေတာ့
မွ သူ႔ကို ေခၚမရ ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေဘး ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ေရာ၊ မုိးရဲ႕
မိဘ ေဆြမ်ဳိး ေတြနဲ႔ပါ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ မပြင့္တပြင့္ ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔ အေျခ
အေနက စိုးရိမ္ေရမွတ္ ေရာက္လာၿပီလို႔ မုိး လန္႔လာ တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ေတာ့ သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့ မယ္လို႔ မုိး အေရး တႀကီး ေတြးရၿပီေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;">+++++++ </span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">တကယ္တမ္း ေလာက မွာ ဘာအေရး ႀကီးဆံုးလဲဆို တ့ဲ ေမးခြန္းဟာ လူတုိင္း အတြက္
အေျဖတစ္မ်ဳိး စီထြက္ မွာပါလားလို႔ သိသြားရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့
မုိးတုိ႔ေျခလွမ္း ေတြ ကၽြံကုန္ ၾကၿပီ။ သား အနာဂတ္ အတြက္လို႔ အေၾကာင္းလွလွ
ေလးျပေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္း ေၾကာင္းကို ကိုယ္ မေရြးခ်ယ္တတ္ ေသးတဲ့
ကေလးရဲ႕ဆႏၵကို ေရွ႕တန္း တင္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အမွန္ေတာ့ မိဘေတြ ၾကားမွာ
ေရပန္းစားေနတဲ့ သားသမီး ကို ႏုိင္ငံျခားမွာ စာသင္ေပး ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့
ဂုဏ္ကုိ လုိခ်င္ တဲ့ ကိုယ့္အတၱက အရင္းခံ ပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒါကုိ မုိး
ေကာင္းေကာင္း သိသြားတဲ့ အခ်ိန္က် ေတာ့ သူက စင္ကာပူလမ္း ေတြေပၚမွာ ဘယ္ဆက္
ေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ အလုပ္ရွာ
အင္တာဗ်ဴးေတြက လည္း ရက္ခ်ိန္းလုိ ေသးတာမုိ႔ မုိးေမာင္ေလးက သူ႔ကို သြားတတ္
လာတတ္ေအာင္ လမ္းေတြ၊ ရထားစီး ပံုေတြ လုိက္ျပေပး ေနသတဲ့ေလ။ ေမာင္ေလးကေတာ့
အေဖာ္ရ ၿပီဆုိၿပီး ၀မ္းသာ တက္ႂကြေန သေလာက္ သူကေတာ့ မိုးဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္၊
ဂ်ီေတာ့ေျပာ လုိက္၊ ငိုလုိက္နဲ႔ လိမ္ပိန္ေခြ ေခါက္ေန တာပဲ။ တစ္ေနကုန္
ဂ်ီေတာ့ေရွ႕ မွာခ်ည္း အခ်ိန္ကုန္ လို႔ကုန္ မွန္းလည္းမသိ၊ မုိးကုိယ္တုိင္
လည္း မစားႏိုင္ မေသာက္ႏုိင္၊ တငိုငို တရယ္ရယ္ဆုိ ေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ မမက
မုိးတုိ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾက တာေပါ့။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“မေနႏုိင္ရင္
ျပန္လာ ခုိင္းလုိက္ဟာ။ ဒီမွာ ဆားဗစ္ စင္တာေလး ေထာင္ၿပီး ရသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္
ၾကစမ္း ပါ။ ဒီမွာက သူေဌး ဟုိက် ေတာ့ အလုပ္သမား လုပ္ရ မွာ။ ကိုယ့္ေျမမွာသာ
ကုိယ့္ေလကို ၀၀႐ွဴၾကစမ္းပါ။ ဒုကၡ ခံမေန ၾကစမ္းနဲ႔”</span><br />
<span style="font-size: small;">မမကေတာ့ ႏုိင္ငံျခား
ကို အထင္ မႀကီးသူ ပီပီ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ခိုင္း ေနၿပီ။ မုိးက သူ႔ကို
လြမ္း႐ံု မကဘူး။ သူမရွိေတာ့ တရိပ္ ရိပ္တက္ ေနတဲ့ သူ႔တန္ဖုိးေတြ ေလ။ သားကို
ေခ်ာ့သိပ္ေပးမယ့္ သူမရွိ၊ ထမင္းခြံ႕ေကၽြး မယ့္သူ မရွိ၊ တစ္ေရးႏုိး ေသး
ထတည္ ေပးမယ့္သူ မရွိ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ပုိဆိုးတာက ေရခ်ဳိးခန္း အထြက္ဆိုလည္း တဘက္
ကိုင္ေစာင့္ တတ္တဲ့သူ႔ကို သတိရလို႔ မ်က္ရည္က် ရျပန္ တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မုိး သူ
ျပန္လာမွာ ေၾကာက္တယ္။ ဒီ အေျခအေနနဲ႔ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လာရရင္ သူ႔စိတ္က်
ေ၀ဒနာက ဆရာ၀န္ ျပရတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေတာ့မွာ။ မုိး သိတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ဒီေတာ့
ႏွလံုးသားေရး ရာ ခံစားမႈထက္ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ ခံစားမႈကို ဦးစားေပးရ
လိမ့္မယ္။ ဒီၾကားထဲ ကံဆုိးတာ လား၊ ကံေကာင္းတာလား မသိ။ မမရဲ႕ မတန္မဆေစ်း
ေခၚထားတဲ့ျခံကို ၀ယ္မယ့္သူ ေပၚလာပါ ေလေရာ။ မုိးျဖင့္ အံ့ၾသ လိုက္တာ။
ျဖစ္ႏုိင္ေခ် တစ္-ရာခိုင္ႏႈန္းက ထျဖစ္ သြားတာေလ။ မမ ကေတာ့ မုိးတုိ႔ရဲ႕ကံ
ပဲဆိုၿပီး ေငြေခ် သြားတာနဲ႔ သူ႔ ဆီကုိ ၀မ္းသာ အားရ ဖုန္း ဆက္ေတာ့ တာပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေမာင္ေလးေရ စင္ကာ ပူကို အလည္ သြားတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ လိုက္ေတာ့။ သံုး ေလးရက္ႏွံ႔ ေအာင္လည္ ၿပီးရင္ ျပန္သာလာခဲ့”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">သူလည္း ၾကားၾကား ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြား မွာ။ မုိးနဲ႔ဂ်ီေတာ့ ေျပာေတာ့ သူ႔႐ုပ္ႀကီးက မအီမလည္ ႀကီး။ ငိုရမလို ရယ္ရမလုိနဲ႔။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေမာင္ ဘာဆက္လုပ္ရ မလဲ မုိးရယ္။ မနက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး ေျဖဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ရက္ေရာက္ၿပီ” တဲ့။</span><br />
<span style="font-size: small;">ဘာမဆုိ ဖ်ဳိးဖ်ဳိး ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျမန္တတ္တဲ့ မုိးလည္း
ဆြံ႕အေနမိ တယ္။ မုိးစိတ္ရင္း အမွန္တုိင္း သာဆို “အေျပးသာ ျပန္ခဲ့ ေတာ့”
လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ငူငူ ငုိင္ငုိင္ပံုႀကီး ျပန္သတိရၿပီး
စကားလံုးေတြ ျပန္ၿမိဳခ် ေနမိတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;">ေလာကမွာ ဘယ္အရာ က ေသခ်ာခိုင္မာလို႔လဲ။
မမ ထူေထာင္ေပးမယ့္ ပံုႏွိပ္စက္ ဆုိတာကေရာ ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာလို႔လား။
ဘယ္သူက ေရေရရာရာ အာမခံခ်က္ေပး ႏုိင္မွာလဲေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ကိုယ္ၫႊန္မိတဲ့
လမ္းကို သူေလွ်ာက္ လာၿပီးလို႔ ေ၀၀ါး မႈေတြေအာက္ အရင္ကလုိ ျပန္ေရာက္ သြားရင္
သူခံႏုိင္ပါ့ မလား။ လမ္းဆံု တင္မက ဘူး။ လမ္းခြဲ တစ္ဖက္ထဲ ေတာင္
ေျခတစ္လွမ္း ၀င္ၿပီး ကာမွ ဘက္ဂီယာနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ ရမယ့္အျဖစ္။ ဆက္ေလွ်ာက္
မယ့္လမ္းက မေျဖာင့္ျဖဴးရင္ ဆုတ္မိတဲ့ လမ္းကိုမွန္းၿပီး ႏွေျမာ ပူေဆြး မေနတာ
ေသခ်ာ လုိ႔လား။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ေမာင္ အလုပ္ အင္တာဗ်ဴး ေျဖၾကည့္ ခ်င္ေသးလား”</span><br />
<span style="font-size: small;">“အင္း”</span><br />
<span style="font-size: small;">“ဒါဆို မနက္ျဖန္က်မွ ဆက္စဥ္းစား ၾကစို႔ေလ”</span><br />
<span style="font-size: small;">သူ႔ဆႏၵကို ညႇာရင္း ကိုယ့္ဆႏၵေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿမိဳခ် ေနရတာ လည္ပင္းေတြ
နင္ေနၿပီမုိ႔ ဘာျဖစ္လာမလဲ အေျဖကို မနက္ျဖန္ လက္ထဲပဲ ထည့္လုိက္တာ ပိုေကာင္း
မလားလို႔ေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;">++++++++ </span><br />
<span style="font-size: small;"></span><br />
<span style="font-size: small;">တစ္ညလံုး မုိး ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္
ေန႔လံုးလည္း သူ အင္တာဗ်ဴး သြားေျဖ ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေနမရဘူး။
အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္၊ အတိတ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္လိုက္၊ ပစၥဳပၸန္ကို
ရင္နာလိုက္နဲ႔။</span><br />
<span style="font-size: small;">ညဘက္ ေတြ႕ေနက် အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာ မွာ
သူ႔မ်က္ႏွာ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေပၚလာေတာ့မွ မုိးစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြား ရတယ္။ သူ
ျပန္ လာသည္ ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ဆႏၵကို မစြက္ဖက္ ဖုိ႔ သူ႔အေပၚ
ၿငိဳျငင္စိတ္ မ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထား တယ္ေလ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“ေမာင့္ကို အလုပ္ရွင္က
မနက္ျဖန္ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ ဆင္းဖို႔ ေျပာလုိက္တယ္ မုိး။ ေမာင္ေတာင္းဆိုတဲ့
လစာကို လည္း သေဘာတူတယ္။ မုိး ေမာင္ေလး ကေတာ့ စစခ်င္း ဒီလိုလစာ ရဖုိ႔
မလြယ္ဘူး။ ကိုေမာင္ သိပ္ကံေကာင္း တယ္” ဆုိၿပီး အံ့ၾသေနတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မုိးရင္ထဲမွာ ဟာခနဲ ၀မ္းနည္း သြားရတယ္။ ေမာင္ က ဟိုမွာ ေနခ်င္ ေနတာပဲ။ သူ႔ မာနကုိ အေရာင္ တင္ဖုိ႔ ပို အေရးႀကီး ေနတာပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;">“ဒါေပမဲ့ ေမာင္ျပန္လာ ေတာ့မယ္”</span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟင္”</span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟုတ္တယ္ မုိး။ အရင္ကေတာ့ ေမာင္ ဒီ အတုိင္း တပ္ေခါက္ ျပန္ရမွာ ေသမေလာက္
ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ေဆြမ်ဳိးေတြ က ဒီေကာင္ အလကား ပါဆုိ ၿပီး
အထင္ေသး မလား ေတြး ပူခဲ့တယ္။ မမရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ပစ္မွီ လိုက္ရမွာ အားငယ္ခဲ့
တယ္။ သူမ်ား အထင္ေသး မခံရဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡခံ ေနရတာ၊ ၾကာရင္
ကုိယ့္ကိုယ္ ကို အထင္ေသး လာေတာ့မွာ”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">“ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္း စားပါဦး
ေမာင္။ အရင္လုိ ပံုစံမ်ဳိးႀကီးနဲ႔ ေမာင့္ကို မုိး မျမင္ရက္ဘူး။ စိတ္က်
ေရာဂါ၀င္ သြားမွာ မ်ဳိးလည္း မုိး အျဖစ္ မခံႏုိင္ဘူး”</span><br />
<span style="font-size: small;">“မျဖစ္ ေစရဘူး
မိုး။ ဒီ အင္တာဗ်ဴး ေအာင္တာက ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈတုိး ေစတယ္။
အင္တာဗ်ဴးေျဖ ခိုင္းတဲ့ မုိးကုိလည္း ေက်းဇူး သိပ္တင္ တယ္ကြာ။ ပံုႏွိပ္စက္
မေအာင္ျမင္ ရင္လည္း ဆားဗစ္ စင္တာ လုပ္မယ္။ ဆားဗစ္ စင္တာ မျဖစ္ရင္ လည္း”</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ေပါ့ပါး သြက္လက္ေန တဲ့ သူ႔အသံဟာ သူ႔ကို မုိးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု
လမ္းေၾကာင္း မေပးခဲ့ဘဲ သူကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ႏုိင္ သြားတဲ့ ရလဒ္ရဲ႕အက်ဳိးပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">တကယ္ေတာ့ အနာ ဂတ္ဟာ အေရာင္မွိန္ မလား လင္းမလား ကိုယ့္ခံ ယူခ်က္ အေပၚမွာပဲ မူတည္ တာပါ။</span><br />
<span style="font-size: small;">အဲဒီ ခံယူခ်က္ အေပၚမွာ ယံုၾကည္ အားထုတ္မႈေလး ထပ္ေလာင္းလုိက္ မယ္ဆုိရင္ ေတာ့။</span><br />
<span style="font-size: small;">မနက္ျဖန္ဆုိရင္...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">++++++++</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;"><span style="color: #4c1130;">ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="color: #4c1130;">(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၂)</span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-82249128884462322112012-11-18T21:22:00.003-08:002013-02-05T10:00:26.840-08:00ကိုယ္႔အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvtuPZD1o6W-g3TybWXmX9p6_vFbDwfoDbmiW3g0uhx9xv9ThE1E028brS4n7Eu9VlD6jg06H4ObJe5dpqg_BdZXdn-yima5ZChnSK6-my-hKWgNNf_F8YckEsFDf143hxHKin9CWRXek/s1600/264393_409109665819841_641700367_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvtuPZD1o6W-g3TybWXmX9p6_vFbDwfoDbmiW3g0uhx9xv9ThE1E028brS4n7Eu9VlD6jg06H4ObJe5dpqg_BdZXdn-yima5ZChnSK6-my-hKWgNNf_F8YckEsFDf143hxHKin9CWRXek/s320/264393_409109665819841_641700367_n.jpg" width="221" /></a></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a9c073dcde11f88530976">
</div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a9c073dcde11f88530976">
</div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a9c073dcde11f88530976">
<br /></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a9c073dcde11f88530976">
</div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a9c073dcde11f88530976" style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">အမွားေတြနဲ႔ အသားက်ေနတဲ႔သူ</span><br />
<span style="font-size: small;">အမွန္တရားဆုိတာက သူ႔ရန္သူလား</span><br />
<span style="font-size: small;">သစၥာတရားအတြက္ အသက္နဲ႔လဲျပီး</span><br />
<div class="text_exposed_show">
<span style="font-size: small;">သက္ေသထူတဲ႔သူဆိုတာ</span><br />
<span style="font-size: small;">ရွိေတာ႔ရွိတယ္ ရွားမယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အေမွာင္ထဲမွာ အေနၾကာလာရင္</span><br />
<span style="font-size: small;">အလင္းျမင္တုိင္း မ်က္ေစ႔စူးျပီေပါ႔</span><br />
<span style="font-size: small;">အလင္းကေန အေမွာင္ထဲကို ၀င္လာသူအဖို႔မွာေတာ႔</span><br />
<span style="font-size: small;">ရုတ္တရက္ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ခ်င္</span><br />
<span style="font-size: small;">ဒါေပမဲ႔ အသားက်လာရင္ အျမင္ၾကည္လာလိမ္႔မတဲ႔။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အနက္အိုးထဲကုိ အျဖဴတစ္စက္ေရာရင္</span><br />
<span style="font-size: small;">အေရာင္ေျပာင္းမယ္လို႔ ထင္ၾကသလား</span><br />
<span style="font-size: small;">အျဖဴကေတာ႔ အနက္တစ္ေပါက္စင္ရင္ေတာင္</span><br />
<span style="font-size: small;">သူ႔ဂုဏ္သတၱိ ျပယ္ခ်င္တယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">ဒါဆို... အျဖဴမ်ားမ်ား အနက္နည္းနည္းဆုိရင္ေရာ...။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">သူမ်ားအေၾကာင္းေတြးတယ္ဆုိတာ</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;"> အေ၀းကိုလွမ္းၾကည့္ရသလုိပါ</span><br />
<span style="font-size: small;">တကယ္က ကိုယ္႔အက်ိဳးကိုသာ ကိုယ္အရင္ၾကည့္တတ္တာ</span><br />
<span style="font-size: small;">ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး သဘာ၀</span><br />
<span style="font-size: small;">မရွိတဲ႔သူကိုမွ စြန္႔ၾကဲေပးဖို႔ သဒၵါေကာင္းခ်င္ ေကာင္းႏုိင္ဦးမယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">မသိတဲ႔သူကေတာ႔ ဘယ္ေလာက္အားစိုက္စိုက္ ေ၀းေနဆဲပါပဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">အမွန္နဲ႔အမွားကို ဥာဏ္ပညာနဲ႔ခြဲျခားသိသလုိ...</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">.</span><br />
<span style="font-size: small;">အေမွာင္နဲ႔အလင္းကုိ သဘာ၀တရားက ညႇိခ်ိန္ေပးသလုိ....</span><br />
<span style="font-size: small;">အျဖဴနဲ႔အနက္ကို ေလာကၾကီးမွာ တြဲစပ္ထားသလို....</span><br />
<span style="font-size: small;">အနီးအေ၀းခ်ိန္ဖို႔ ဆံုခ်က္ပ်က္ေနတဲ႔ ကင္မရာတစ္လံုးလို...</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">ကဲ... ခင္ဗ်ားကေရာ</span><br />
<span style="font-size: small;">ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္သိျပီလဲ။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="color: #4c1130;"><b><span style="font-size: small;">ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)</span></b></span></div>
</div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7291051812882112826.post-33192215048810351102012-11-07T01:26:00.004-08:002013-02-05T10:00:04.372-08:00မိသားစုပံုျပင္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbJ2wzXo6S5Caal2pp3_Abr1lkN_utzTmzEdyDZJBiSsBNLoNFPo1hjGHS5IuZZB9UzFkrOv-t6HIZpHqEpGwspcsd0npBi-K82TTNhL0xv-AzKYDArdlLnIvbClm81HoHdhN_qe0Teys/s1600/9282_412794872117987_301622889_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbJ2wzXo6S5Caal2pp3_Abr1lkN_utzTmzEdyDZJBiSsBNLoNFPo1hjGHS5IuZZB9UzFkrOv-t6HIZpHqEpGwspcsd0npBi-K82TTNhL0xv-AzKYDArdlLnIvbClm81HoHdhN_qe0Teys/s320/9282_412794872117987_301622889_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="hasCaption"></span>
<span class="hasCaption"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><span class="hasCaption"><br /></span></span><span class="hasCaption"><br /></span><span class="hasCaption"> <span style="font-size: small;">လက္ရည္တစ္ျပင္တည္းေတာ႔ မစားျဖစ္ၾကေပမယ္႔</span></span><span style="font-size: small;"><br /><span class="hasCaption"> စိတ္ရည္တစ္ျပင္တည္းေတာ႔ ရွိခ်င္မိတယ္။</span><br /><span class="hasCaption"> </span></span></div>
<div class="text_exposed_show" style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">မိသားစုဆိုတာ....</span><br />
<span style="font-size: small;">ကုိယ္ယံုၾကည္ရာ ဦးတည္ေလွ်ာက္လမ္းခ်င္း တူခ်င္မွတူမယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">ရင္ေငြ႕လႈံရာအသိုက္အျမံဳရဲ႕</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;"> ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈကေတာ႔ </span><br />
<span style="font-size: small;">သားခ်ီမယ္႔ အနာဂတ္ဆီအထိ စိတ္ခြန္္အားေတြေပးလိမ္႔မယ္</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မိသားစုဆုိတာ....</span><br />
<span style="font-size: small;">ခံယူခ်က္သေဘာထားေတြ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကြဲခ်င္ကြဲမယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">လက္ဦးဆရာရဲ႕ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံသင္ခန္းစာေတြကေတာ႔</span><br />
<span style="font-size: small;">သမီးလွမ္းမယ္႔ ရည္ရြယ္ရာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">႔ </span><br />
<span style="font-size: small;">အေကာင္းဆံုးလမ္းေတြ ခင္းေပးလိမ္႔မယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မိသားစုဆိုတာ....</span><br />
<span style="font-size: small;">အျပန္အလွန္နားလည္မႈေတြ လြဲတဲ႔အခါလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္</span><br />
<span style="font-size: small;">ဆန္ေရမေမွ်ာ္တတ္တဲ႔ တစ္ေၾကာင္းသြားျမစ္ကေတာ႔</span><br />
<span style="font-size: small;">ႏွလံုးေသြးကုိ သက္တန္႔ဖန္ဆင္းျပီး</span><br />
<span style="font-size: small;">ေကာင္းကင္ဆီ တံတားခင္းေပးခ်င္သူေတြျဖစ္တ</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">ယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">မိသားစုဆိုတာ....</span><br />
<span style="font-size: small;">ေလာကဓံမုန္တုိင္းေတြ ဘယ္ႏွၾကိမ္ပဲၾကမ္းၾကမ္း</span><br />
<span style="font-size: small;">ၾကယ္စံုေကာင္းကင္ညခ်မ္းဟာ တစ္ၾကိမ္ပဲလင္းစမ္းပါေစ</span><br />
<span style="font-size: small;">စိတ္ႏွလံုးေၾကးမံုျပင္မွာ ဘယ္ခါမွမျငိမ္းေတာ႔မဲ႔ ေမတၱာမီးအိမ္ေလးျဖစ္တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="color: #4c1130;"><b><span style="font-size: small;">ေဝ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)</span></b></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com2