တစ္ကိ်ဳက္တည္းေမာ့ပစ္မယ့္ ပင္လယ္

   

    စားပြဲေပၚကို ပထမဆံုး ထမင္းသုပ္ပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းခါးခြက္ ခ်ေပးျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ေအးမမ်က္လံုးေတြက နံရံေပၚက နာရီအိုေလးဆီ ျဖတ္ကနဲ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။

          ' ဟယ္ ခုနစ္နာရီေတာင္ ခြဲေတာ႔မွာပါလား..'
  ေအးမ လႊတ္ကနဲေရရြတ္မိရင္း ရင္ထဲပူသြားရတယ္။ ဒီေန႔ ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်လိုက္တာမွ သားတို႔ေတာင္ အိပ္ရာထခ်ိန္ ေရာက္ေတာ႔မယ္။ ပထမဆံုး စားသံုးသူက ခုမွစဝင္တယ္။ ပါဆယ္ထုပ္ေန က် ေဖာက္သည္ေတြေတာင္ ဒီမနက္ တစ္ေယာက္မွ မလာေသးပါလား။ မလာေသးတာလား၊ မလာေတာ႔ တာလား။ ေအးမ သက္ေမာကုိခ်ျပီး ရင္အပူေလ်ာ႔လိုေလ်ာ႔ျငား ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္ရတယ္။

  အရင္ရက္ေတြဆို ဒီအခ်ိန္ေလာက္ရွိရင္ အနည္းဆံုး လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ႔ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနၾကျပီ။ ပါဆယ္ေတြဆိုတာလည္း မရွိဘူးဆို ဆယ္ပြဲအထက္ကေတာ႔ ဆြဲျပီးသားပဲ။ အနည္းဆံုး ေရာင္းမေကာင္းဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္ေတာ႔ ေစ်းဦးေပါက္တာခ်ည္းေပါ႔။
  ေအးမရဲ႕အသုပ္စံုဆုိင္ေလးက ရပ္ကြက္ထိပ္ ေစ်းသြားလမ္းေပၚမွာရွိတာမို႔ ရပ္ကြက္ကေလးထဲက ေစ်းသြားေစ်းလာေတြ မနက္ အေစာၾကီးစာကို ေစ်းသြားရင္း အဆာေျပဝင္စားမလား။ ေစ်းဝယ္အျပန္ အိမ္ကလူေတြအတြက္ပါ ပါဆယ္ထုပ္မလား။ လမ္းလည္းၾကံဳ၊ ေစ်းလည္းသင္႔တာမို႔ အေရာင္းသြက္တဲ႔ဆိုင္ေလးပါ။
  မနက္ငါးနာရီေလာက္ ကတည္းကထျပီး ေရေႏြးအိုးက်ိဳရင္း ထမင္းအိုးတည္၊ ညကတည္းက အသားထြင္ျပီးဆီသတ္ထားတဲ႔ ငါးနဲ႔ မုန္းဟင္းရည္အိုးျပင္၊ အသင္႔လွီးခြၽတ္ ထားတဲ႔ ေဂၚဖီနံနံပင္ေတြနဲ႔အတူ စားပြဲေပၚျပင္ဆင္ေနရာခ်ျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင္႔လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္ကလည္း ဖြင္႔ျပီးသားပဲ။

   ဒါဆိုရင္ နာရီၾကည့္စရာေတာင္မလိုဘူး။ မနက္ေျခာက္နာရီထိုးျပီးကာစ...။ ေအးမ အသုပ္စံုဆိုင္ေလး ဖြင္႔ျပီေလ။
  ေစ်းထဲက ဆိုင္ေတြထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ျပီး ေစ်းလည္းခ်ိဳတာေၾကာင္႔ ေအးမအသုပ္စံုဆိုင္ေလးက အိမ္ေရွ႕အဖီခ် လမ္းေဘးဆိုင္ေလးျဖစ္ေပမယ္႔ သူ႔ေဖာက္သည္နဲ႔ သူေတာ႔ ေရာင္းေကာင္းခဲ႔တာပဲ။

   ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ ဆန္ျပားသုပ္၊ ထမင္းသုပ္၊ အစံုသုပ္ကို ဟင္းခါးပူပူေလးနဲ႔ တြဲျပီးေရာင္း၊ မုန္းဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ဗယာေၾကာ္မြမြေလးနဲ႔ တြဲျပီးေရာင္း..။ ပြဲေလးငါးဆယ္ မကုန္တဲ႔ရက္မရွိဘူး။ ဆုိင္ေစာေစာသိမ္းရတာနဲ႔ ေနာက္က်သိမ္းရတာပဲရွိတယ္။

     ေစာရင္ ဆယ္နာရီနဲ႔ ေနာက္အက်တကာ႔အက်ဆံုး ဆယ္႔တစ္နာရီေပါ႔။ မြန္းမတိမ္းဘူး။

  တစ္ပိုင္တစ္ႏုိင္ ဆိုင္ေလးမို႔ အကူေတြဘာေတြလည္း ေခၚမေနေတာ႔ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဇယ္ဆတ္သလုိ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ျပီး ဆုိင္ဖြင္႔ေရာင္းေနႏွင္႔တာ။ ဝယ္သူက်ေလာက္တဲ႔ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ဆိုရင္ သားတို႔လည္း အိပ္ရာကႏိုးလာၾကျပီေလ။

     သားၾကီးက ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္သားဆုိေတာ႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေတာ္ေတာ္ရေနျပီ။ ႏိုးလာတာနဲ႔ ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထိုး၊ ေရေႏြးျဖည့္.. သိပ္အကူအညီရတာ။ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သားအငယ္ေကာင္ကလည္း သူ႔အစ္ကိုကို အားက်မခံ အေမ႔ကိုကူျပီး ေငြသိမ္း၊ စားပြဲသိမ္း လုပ္ေပးတတ္ေသးတယ္။ က်သင္႔ေငြမ်ားတြက္ရင္ ေျဖာင္႔လို႔...။
    ကေလးေပမယ္႔ ဘဝေပးအသိ ကိုယ္စီရွိၾကလို႔ မ်က္ရည္လည္ေအာင္မ်ား ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။ ကေလးတို႔အေဖ ဆံုးရွာကတည္းက ေခါင္းတြဲျပဳတ္သြားတဲ႔ ေအးမဘဝမွာ သူတို႔ေလးေတြေၾကာင္႔ပဲ အားတင္းရတယ္။ သူတို႔ေလးေတြေၾကာင္႔ပဲ အားတက္ရတယ္။
သားႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ခရီးအတြက္ ေမာင္းႏွင္အားေတြေလ။
    သားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္က ဆိုင္မွာလည္း လူက်ဲသြားျပီမို႔ ေအးမတစ္ေယာက္တည္း မုန္႔ပဲြျပင္၊ ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲသုတ္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး လက္က်န္မုန္႔ေလးကုန္ေအာင္ ေစာင္႔ေရာင္း၊ ကုန္ေတာ႔လည္း ဆိုင္ပိတ္၊ ေစ်းကိုေျပးျပီး သားတို႔အတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို႔နဲ႔ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေပမယ္႔ ဝယ္ေနက်ငါးသည္က ဖယ္ထားေပးမယ္႔ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ ငါးကိုဝယ္၊ ဆုိင္အတြက္လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြဝယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးတာနဲ႔ သားတို႔ကလည္း ေန႔လည္စာစား ဖို႔ ေက်ာင္းဆင္းလာေရာ။
  ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ႔ ေအးမက တစ္ေရးတစ္ေမာေလးေတာင္ မနားႏုိင္ေသးဘဲ သားတို႔ရဲ႕အဝတ္ေတြေလွ်ာ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြက လည္း ေက်ာင္းဆင္းလာျပီေပါ႔။
  သားေတြကို တယုတယေရခ်ိဳးေပးခ်င္ေသးေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလအားရင္ ကိုယ္တိုင္ ေရခ်ိဳးသနပ္ခါးလိမ္းေပးေသးတာ။

   ညေနေစာင္းက်ေတာ႔ ေအးမကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာင္းဖို႔ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပင္ဆင္၊ ထုေထာင္း၊ ႏႊာျပဳထား။ သားတို႔ကလည္း က်ဴရွင္သြား...။ ညဖက္ေရာက္ရင္ စားေသာက္ျပီးတာနဲ႔ သားတို႔ကစာက်က္၊ ေအးမက သားေတြကိုေစာင္႔ရင္း တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ႔လည္း တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာေၾကာင္႔ အိပ္ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္ေနေရာ..။
  ဘဝေလးက ေမာေပမယ္႔ ေျပေျပလည္လည္ရွိတာမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ မုဆိုးမသားအမိေပမယ္႔ အလုပ္အကိုင္ေလး အဆင္ေျပေနတာေၾကာင္႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံမရွိလွေပမယ္႔ ဖူဖူလံုလံုရွိခဲ႔တယ္။ သားေတြကလည္း သိတတ္လိမၼာလို႔ အေမာေျပရတယ္။

  တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတဲ႔ သားေတြအတြက္လည္း ေအးမက မေအပီပီ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ ျဖည့္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ သားၾကီးက မၾကာခင္ လူပ်ိဳေပါက္ေလး ျဖစ္လာေတာ႔မွာမို႔ စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာ႔ ဝယ္ေပးခ်င္တာေလ။ စိတ္ထဲက ေစတနာရွိတာေတာ႔ ဂ်ပန္ဘီးေလးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အိုးနဲ႔သူ႔ဆန္တန္ရံု တရုတ္ဘီးေလးေလာက္ဆို ေတာ္ပါျပီလို႔ မွန္းထားတယ္။

   စုထားတဲ႔ပိုက္ဆံေလး ျပည့္ကာနီးလာမွ ခုတစ္ေလာ အေရာင္းအဝယ္က ပါးပါးလာတယ္။ အရင္ကလို ဆိုင္ေစာေစာ မသိမ္းႏုိင္တာပဲၾကာလွေပါ႔။ ဆိုင္ေစာေစာ မသိမ္းႏုိင္ရံုတင္ မကဘူး။ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔မကုန္လို႔ သားအမိတေတြ ဟင္းမခ်က္ဘဲ မုန္႔ဟင္းခါးအက်န္နဲ႔ မနက္ညျပီးရတဲ႔ ေန႔ေတြလည္းမနည္းေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရာင္းေနက်ထက္ ေလွ်ာ႔ခ်က္..၊ ေလွ်ာ႔ေရာင္းေနရေတာ႔တယ္။

   အသုပ္တစ္ပြဲတစ္ရာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ တစ္ရာ၊ ေခတ္တုန္းကလုိေတာ႔ ေရာင္းမေကာင္းေတာ႔တာ အမွန္ပဲ။ ေအးမေတာင္ တစ္ပြဲတစ္ရာေခတ္တုန္းကမွ စုမိေဆာင္းမိရွိေသးတယ္။ ေစ်းေတြတက္ျပီး တစ္ပြဲႏွစ္ရာ ေရာင္းရကတည္းက သိတ္လည္လည္ပတ္ပတ္ မရွိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ လူေတြက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ႏွစ္ရာေတာင္မစားႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး။

  ခုတစ္ေလာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြက ေစ်းက်ေပမယ္႔ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြက ေစ်းမက်တဲ႔အျပင္ တခ်ိဳ႕ကတက္ေတာင္ တက္တာေၾကာင္႔မ်ား အစားအေသာက္ဖက္မွာ ျဖစ္သလို ေခြၽတာေလွ်ာ႔စားၾကျပီး ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြမ်ား စုျပံဳဝယ္ေနၾကေလသလား။
  ေအးမလိုပဲ ေစ်းထိပ္က ေကာက္ညႇင္းေပါင္းသည္ကလည္း ညည္းတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကလည္း ေတြ႔လိုက္ရင္ ႏွာေခါင္းေလး တရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ ခိုကအဘေခၚရေလာက္တယ္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲသည္ေလးလည္း ဖြင္႔တစ္ရက္ပိတ္တစ္ရက္နဲ႔  ျဖစ္ေနရွာတယ္။

  ဒါေပမယ္႔ ေအးမတို႔ တစ္ဖက္လမ္းထိပ္မွာ လာဖြင္႔ထားတဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ၾကီးကေတာ႔ လူစည္ကားေနတာပါပဲ။ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ပထမဆံုးလာဖြင္႔တဲ႔ ရွမ္းဆိုင္ ဆိုေတာ႔ ျမိဳ႕ေပၚကသူေဌးေတြ အာေတြ႔ေနမွာေပါ႔။ ဆိုင္ရွင္ညီအစ္မကလည္း မူဆယ္က ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြဆိုေတာ႔ အသားျဖဴျဖဴ အသံဝဲဝဲေလးနဲ႔ အျမင္တစ္မ်ိဳးဆန္းေနတာေပါ႔။
     ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးလို ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာဆိုရင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုတာ မုန္႔ဟင္းခါးလိုမ်ိဳး လူတိုင္းယဥ္ပါးေနတဲ႔ အစားအစာျဖစ္ေနျပီ
ဆိုပဲ။ ေအးမတို႔ျမိဳ႔ကေလးမွာေတာ႔ အစားအေသာက္ဆန္းတစ္ခုေပါ႔။ ေအးမလည္း သူတို႔လာဖြင္႔စက စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ တစ္ပြဲ ဝယ္စားၾကည့္ေသးတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ စားလို႔ေတာ႔ အေကာင္းသား။ ရွမ္းမုန္႔ညင္းခ်ဥ္ေလးနဲ႔ တြဲစားရေတာ႔ အအီေျပျပီးအဝင္လြယ္တယ္။

  ဒါေပမယ္႔ ေစ်းေတာ႔ၾကီးတယ္။ တစ္ပြဲေျခာက္ရာတဲ႔။ ၾကက္သားဖတ္ေတာ႔ နည္းနည္းပါတာေပါ႔ေလ။ ေအးမက ေစ်းသည္ဆိုေတာ႔ တြက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီရွမ္းေခါက္ဆြဲဖတ္ဆိုတာက မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ထက္ေတာ႔ ေစ်းမ်ားမွာဆိုေပမယ္႔..၊ ဒါကလည္း ဘယ္ေလာက္ရွိမွာမို႔လဲ။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ အေျခာက္လာတဲ႔မုန္႔ဖတ္ကို ေရစိမ္ထားျပီး ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္ေရာင္းရတာတဲ႔။ မုန္႔ဖတ္အေျခာက္ထုပ္ကလည္း တရုတ္ကုန္စံုဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတယ္။ မုန္႔ညင္းခ်ဥ္ကလည္း အဲဒီဆိုင္မွာ ဝယ္လို႔ရေနတာပဲ။

  မေရမရာတြက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ အိမ္မွာကိုုယ္တိုင္ အတုခိုးျပီး ဝယ္ျခမ္းခ်က္ျပဳတ္ လုပ္စားၾကည့္တယ္။ သားေတြဆိုတာ အဆန္းျဖစ္ျပီး စားလိုက္ၾက တာ ေခါင္းကိုမေဖာ္ဘူး။ ေအးမကလည္း အစားအေသာက္မွာ လက္ဆိပ္ရွိေတာ႔ ေအးမခ်က္တာဆို စားေကာင္းတတ္တယ္ေလ။
      သားေတြကေမေမလည္းရွမ္းေခါက္ဆြဲထည့္ေရာင္းပါလား။ ေရာင္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။
ေသခ်ာလက္ေတြ႔ တြက္ၾကည့္ေတာ႔လည္း ေအးမဆိုရင္ တစ္ပြဲေလးရာေလာက္နဲ႔ ေရာင္းရင္ေတာင္
ကိုက္တယ္။ ကိုယ္က လမ္းေဘးဆိုင္ေလးဆိုေတာ႔ သူတို႔ဆုိင္ၾကီးလိုေတာ႔ ေစ်းတင္လို႔မရဘူးေပါ႔။ တင္လည္းမတင္ခ်င္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္ကုိက္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္လည္း အနည္းအပါး က်န္ရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ဒါမွ ကိုယ္႔လိုရုန္းကန္ေနရတဲ႔ လူေတြလည္း စားႏုိင္ရွာမွာမဟုတ္လား။

  ဒါေပမယ္႔ ေအးမေတြးတယ္။ ပင္လယ္ေရကို ေလာဘတၾကီး တစ္ေယာက္တည္းအကုန္ ေသာက္ခ်င္ေနသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ေလ။ နည္းနည္းအလွမ္းေဝးရင္လည္း ေတာ္ေသးတယ္။ ဥပမာ သူတို႔ဆိုင္ၾကီးနဲ႔ ေအးမဆိုင္နဲ႔က တစ္ရပ္ကြက္ျခားေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေဝးတယ္ဆိုရင္ေပါ႔။ ခုဟာက လမ္းထိပ္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ တင္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကေစ်းေလွ်ာ႔ျပီး လိုက္ေရာင္းရင္ မ်က္ႏွာပူစရာ။ အားနာစရာ။ မသင္႔ေတာ္ပါဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

   ဘယ္ေလာက္ပဲ သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြလည္း စားႏုိင္ပါေစလို႔ ေစတနာထားတယ္ေျပာေျပာ...။ ဒါက လံုေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။

   ဒီလိုနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးေတာင္ ဖြင္႔ခဲ႔တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ေပါ႔။ တရုတ္အစားအစာ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔၊ တရုတ္ဟင္းတုိ႔နဲ႔ ဘီယာေလးဘာေလးပါ တြဲေရာင္းေတာ႔ ဆိုင္က လူေတာ္ေတာ္စည္တယ္။ ညဖက္ေတြဆို ေဘာ္လံုးပြဲေတြ၊ ဖိုက္မူဘီေတြပါ တီဗြီအၾကီးၾကီးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာျပထားတတ္ေတာ႔ ျမိဳ႔မွာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးဆိုင္ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီေလ။ ညီအစ္မတေတြလည္း ေရာက္စက ဆိုင္ကယ္ေလးကိုယ္စီကေန ကားေတြဘာေတြေတာင္ ဝယ္စီးေနၾကျပီ။

    ဒါေပမယ္႔ ခုတေလာ ေအးမဆိုင္ေလး ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်က်လာသလို လမ္းထိပ္ကဆုိင္ၾကီးလည္း လူအဝင္နည္းလာတာ သတိထားမိတယ္။ အရင္ကေလာက္ ဝုန္းဒုိင္းၾကဲ ေရာင္းမေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ေအးမေတြးသလိုေပါ႔။ လူေတြက ေစ်းက်တဲ႔ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြကို ဝယ္ႏုိင္ဖို႔ အစားအေသာက္ဖက္ကို ေလွ်ာ႔ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ဆိုင္မွာ မနက္စာရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနက်သူေဌးတခ်ိဳ႕ေတာင္ ေအးမဆိုင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေလး၊ အသုပ္ကေလး ဝယ္စားျပီး မနက္စာကို စရိတ္ခ်ံဳ႕လာၾကျပီ။

  ဒီလိုပဲ။ ဟိုတယ္စာစားတဲ႔ သူေဌးေတြက စရိတ္ခ်ံဳ႕ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔လက္သုပ္စံု ဆင္းစားၾကေတာ႔ ေအးမရဲ႕ေဖာက္သည္ေဟာင္း ဝန္ထမ္းနဲ႔လက္လုပ္လက္စားေတြက ထမင္းၾကမ္းကို ပဲျပဳတ္နဲ႔ပဲ ဝမ္းမီးျငိမ္းေနၾကျပီလား မသိပါဘူး။

  ေအးမရဲ႕ဆိုင္ေလးက ေဖာက္သည္ေျပာင္းသြားေပမယ္႔ သိပ္အယိမ္းယုိင္ၾကီးေတာ႔ မဟုတ္ေသးလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ သူေဌးေဖာက္သည္ေတြဆိုေတာ႔ အိပ္ရာထေနာက္ က်ျပီး ေအးမဆိုင္လည္း ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်လာတယ္ေလ။
       ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြကေတာ႔ ေစ်းသြားရင္း သူ႔ေဖာက္သည္ေတြ ေအးမဆိုင္မွာ ထိုင္စားေနတာျမင္ရင္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ လွည့္ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ေအးမက မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္းမသိျဖစ္ျပီး အားနာသလိုလို၊ ဘာလိုလိုၾကီးပဲ။

  ဆိုင္ေတာ႔မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔စီးပြားကို ကိုယ္ကဘာမွ မရိုးမသားႏႈိက္စားတာမွ မဟုတ္တာ။ ေတာ္ေသးတာက ေအးမ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ လိုက္မေရာင္း မိတာပဲ။ ေလာဘသတ္ႏုိင္ လိုက္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။
         သားအတြက္ စက္ဘီးေလးကလည္း ေကာင္းေကာင္းဝယ္ေပးခ်င္။ စုေငြကလည္း မျပည့္ေသးဆိုေတာ႔ ဝင္ေငြေလးတိုးလာမလားလုိ႔ ေလာဘတက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေအးမ စိတ္မလံုတာနဲ႔ပဲ မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာ..။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္သြားတာေပါ႔။ ႏုိ႔မို႔ဆို တစ္လမ္းတည္း သားခ်င္း ဘယ္ေလာက္အားနာစရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
       ခုလိုမ်ိဳး သူတို႔ကလည္း အေရာင္းအဝယ္ပါးခ်ိန္သာဆိုရင္ ေအးမစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မလဲ။ မ်က္ႏွာပူစရာေနာ္။
  ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က သူေဌးေတြဆိုေတာ႔ ဆင္ပိန္ကြၽဲေလာက္ေတာ႔ က်န္ဦးမွာေပါ႔။ အေရာင္းပါးေပမယ္႔ ေတာင္႔ခံႏုိင္တဲ႔ အေနအထားေတြပါ။
အရင္လို ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ မဟုတ္ေပမယ္႔ မွန္မွန္ေလးေတာ႔ ေရာင္းရပါတယ္။

  ေအးမက ေစ်းသည္ခ်င္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကိုယ္ေရာင္းမေကာင္းရင္ လမ္းထိပ္ကဆုိင္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပီး သူမ်ား ေရာင္းမေကာင္းရင္လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူေဌးေတြဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လို ေရာင္႔ရဲႏုိင္ပါ႔မလား ေတြးၾကည့္တာေလ။

       ေအးမေတာင္ ရွိတာေလးနဲ႔ တင္းတိမ္ျပီး ရသေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာင္႔ရဲတတ္လို႔သာ ေတာ္ေသးတာ။
ဒါေပမယ္႔ ရသေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာင္႔ရဲတယ္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာ ဒီေန႔မနက္လို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေရာင္းမေကာင္းတာမ်ိဳးနဲ႔သာ ေန႔တိုင္းၾကံဳေနရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ႔ ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်ရံုတင္ မကဘူး။ သားတို႔ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ထိ က်ဲက်ဲပါးပါးပဲ ေရာင္းရေသးတယ္။

   စားေနက်ေဖာက္သည္ေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကျပီလဲ မသိဘူး။ သူေဌးေတြကပါ စရိတ္ခ်ံဳ႕ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔အသုပ္စံုေတာင္ မစားၾကေတာ႔တာလား။ အဲလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ဘဝေတြက အဲဒီေလာက္မွ ဆိုးကုန္ရင္လည္း ေအးမတို႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ဘာလုပ္စားရေတာ႔ပါ႔။

  အင္း...ဒီပံုအတိုင္းဆို မနက္ျဖန္ ေစ်းဖိုးအရင္းေတာင္ ရပါ႔မလားမသိဘူး။ ဒီေန႔ေတာ႔ ေအးမတို႔သားအမိတေတြ မနက္ျပန္ညျပန္ မုန္႔ဟင္းခါးလက္က်န္ကို စားရင္ေတာင္ ကုန္ပါ႔မလား။ ေရာင္းမေကာင္းမယ္႔သာ မေကာင္းတာ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတာ႔ လူလည္း မရွင္းလွပါဘူး။ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာပါပဲ။ ေအးမသာ ေရာင္းမေကာင္းတာ။ ဟုိဖက္လမ္းထိပ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတာင္ လူစည္ေနသားပဲ။

  ဟင္..ေအးမရဲ႕ေဖာက္သည္အသစ္ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမၾကီးေဒၚခင္စိန္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ထဲ ဝင္သြားတာပါလား။
ေအးေလ..။ သူတို႔ေတြလည္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲေလးဘာေလး တစ္ေၾကာ႔ျပန္ စားခ်င္ဦးမွာေပါ႔။ ဘယ္ေလာက္စရိတ္ခ်ံဳ႕ခ်ဳံ႕ သူေဌးေတြကေတာ႔ စားႏုိင္မွာပါပဲ။
  ေဟာေတာ႔... ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေရွ႕မွာ ဆုိင္းဘုတ္အသစ္တစ္ခု ခ်ိတ္ထားပါလား။ မေန႔ကအထိ မေတြ႔မိပါဘူး။ ဘာေရးထားတာပါလိမ္႔။ လမ္းထိပ္ဖက္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္းလွမ္းတာနဲ႔ ေအးမအားစိုက္ျပီး မနည္းဖတ္ရတယ္။

  ဖတ္လည္းဖတ္ျပီးသြားေရာ ေခါင္းတခါခါ..၊ တအံ႔တၾသမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ' ေအာ္..ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ..' လို႔ ေရရြတ္ရွာတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္က တျခားေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ' မုန္႔ဟင္းခါးႏွင္႔ အသုပ္စံုပါ မနက္စာအျဖစ္ ေရာင္းခ်ေပးေနပါျပီ...' ...တဲ႔။

  ေနာက္ေန႔မနက္ေတြမွာေတာ႔ ေအးမဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္ျပီး ေစ်းသြားမယ္႔ ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြက ေအးမဆုိင္ကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္သြားမလဲ မသိဘူး။ ေအးမ ကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာကိုမွန္းမသိ အားနာေနတုန္းပဲ။
-----
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
July, 2010...မေဟသီမဂၢဇင္း

3 comments:

  1. အင္း ရေလ လိုေလပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္တန္ဖုိးေလးကို ေလးစားသြားေအာင္ ေရးတတ္လိုက္တာရွင္။ တကယ္ကို အေရးအသားေကာင္းလွပါတယ္။

    ခင္တဲ့
    ေမသိမ့္

    ReplyDelete
  2. မမေ၀ေရ...
    ေစ်းဆိုင္ေတြသာ မ်ားလာတယ္...
    စားသံုးသူေတြက ခ်ိန္တြက္ၿပီး စားေနရတဲ့ ဘ၀ကို တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာတယ္ေနာ္...။ ဆိုင္ႀကီးေတြက အဲ့လို ေစ်းကြက္လုလာေတာ့ လက္လုပ္လက္စားသမားေတြ ဘာမ်ား လုပ္စားဖို႔ က်န္ပါေတာ့မလဲဟင္...။

    ReplyDelete
  3. အမေရ
    မုန္႕ဟင္းခါးေတြ အသုတ္စံုေတြအေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရေတာ့
    စားေတာင္စားခ်င္လာတယ္...
    လူေတြကစီးပြားေရးနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ေတာ့
    အမေရးထားသလိုပါဘဲေလ..

    ReplyDelete