သက္တံေရာင္တံလွ်ပ္






 ရြက္၀ါ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြစ ေႏြဦးတစ္ညေနတြင္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တမ္းတခဲ႔ရေသာ အလြမ္းမ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသို႔ ျပန္လည္ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေသာ္လည္း ထုိအလြမ္းကုိ ျဖန္႔ခင္းမရႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ၾကံဳဖူးေပလိမ္႔မည္။
    အလြမ္းသည္ အလြမ္းသက္သက္သာျဖစ္၍ ျပင္းျပသည့္အာသီသ မပါေသာအခါ တမ္းတမႈက လက္ေတြ႕သို႔ကပ္လ်က္ ပါမလာတတ္ပါ။
    ထြက္ခြာလာခဲ႔ျပီးကတည္းက သူ၏ဇာတိျမိဳ႕ကေလးသည္ အလြမ္းသက္သက္ျဖင္႔ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ အိပ္မက္ေနဆဲ...။
    စိတ္ကူးႏွင္႔အိပ္မက္က လက္ေတြ႕မပါ ဘ၀အေမာၾကားမွာ ကူးခတ္ေနဆဲ...။
                                 ++++++
    သည္ေန႔ေတာ႔ အိပ္မက္က လက္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။ ျမိဳ႕ကေလးသို႔ မသြားမျဖစ္ သြားခြင္႔ၾကံဳေလျပီ။
    သို႔ေပမဲ႔ သြားရမည္က ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စရာကိစ္ၥေတာ႔ မဟုတ္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ နာေရးစ်ာပန။
    သူတုိ႔ငယ္ငယ္ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနခဲ႔ရစဥ္တစ္ေလ်ာက္လံုး တတြဲတြဲႏွင္႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ႔ရသူမုိ႔ အိပ္ရာထဲမွမထႏိုင္သူ လူမမာမိခင္က သူမကိုယ္စား သားကုိ သြားဖုိ႔ေစလႊတ္ခဲ႔၏။
    သူကေတာ႔ သည္ဦးေလး ဆုိးသမွ်ေပသမွ် ဒိုင္ခံသည္းခံခဲ႔ရသူ မိခင္၏ ဒုက္ၡေတြကုိ သိေနသူမို႔ လာသာလာရေသာ္လည္း စိတ္မသက္သာလွ။ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါႏုိင္ေတာ႔သူ မိခင္၏ဆႏ္ၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရံုသက္သက္သာ။
    မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ မလြမ္းတတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဇာတိျမိဳ႕ေလးကိုေတာ႔ လြမ္းေနခဲ႔ဖူးပါသည္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင္႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ္လည္း ျမိဳ႕ကေလးကုိေတာ႔ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အလည္ျပန္ခ်င္ေနခဲ႔ဖူး၏။
    သည္ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ႔သည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္။
ျမိဳ႕ကေလးထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ရခဲ႔ဖူးသည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ အမွတ္တရမ်ားစြာ ရွိခဲ႔သည္။
    လက္ရွိအရြယ္ကို သံုးပိုင္းပုိင္းေသာ္ အစပထမတစ္ပိုင္းသည္ ဤျမိဳ႕ကေလးမွ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ၊ အပူအပင္ကင္းခဲ႔ေသာ ကေလးဘ၀မ်ား...။
    အလယ္ပိုင္းက အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာႏွင္႔ စိန္ေခၚမႈမ်ားၾကား တြန္းတုိက္ျပိဳင္ဆုိင္ခဲ႔ရေသာ ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ လူငယ္ဘ၀မ်ား...။
    ယခုလက္ရွိအပိုင္းကေတာ႔ တည္ျငိမ္လာခါစ လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္၏ ရုန္းကန္တိုးထြက္ေနရဆဲ ဘ၀အေမာမ်ား...။
    သူက ဘ၀ခရီးမွာ အေမာေဖာက္လာတုိင္း ျမိဳ႕ကေလးမွ ငယ္ဘ၀၏ အပူအပင္မဲ႔သည့္ေန႔ရက္မ်ားအား သတိတရရွိတတ္သူ။
    ျမိဳ႕ျပ၏ မြန္းၾကပ္ေသာဖိအားမ်ားၾကားေရာက္ခါမွ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေသာ ငယ္ဘ၀ကို အၾကိမ္ၾကိမ္အျပန္ျပန္ ေအာက္ေမ႔တတ္သူ။
    သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ နင္းစရာေျမ ရွားပါးမႈကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတုိင္း ကေလးေတြကို အင္တာနက္ေဘာလံုးဂိမ္းမ်ားထဲမွ ဆြဲေခၚကာ သူတုိ႔ငယ္ဘ၀တုနး္ကလုိ ေျမၾကီးေပၚမွ ေဘာလံုးကြင္းက်ယ္ၾကီးထဲသို႔ လုိက္ပို႔ေပးခ်င္သူ။
    အထပ္ျမင္႔ တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲမွာပင္ သဘာ၀ေဘးအႏ္ၲရာယ္မ်ားကို ေျပးစရာေျမမရွိေအာင္ ထိတ္လန္႔စိုးရြံ႕စြာ ရင္ဆုိင္ရသည့္အခါတုိင္း ေျမၾကီးေပၚတြင္သာ ၀ံ႔၀ံ႔စားစားပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျခခ်ႏုိင္ခြင္႔ကို တမ္းတမိသူ။
    ခုေတာ႔ သူတမ္းတရသည့္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ႔ျပီ။ ကတုိက္ကရုိက္ အေရးေပၚထြက္လာခဲ႔ရ၍ သားတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင္႔ မတုိက္ဆုိင္။ ရုတ္ရုတ္သုတ္သုတ္ျမိဳ႕ျပၾကီးမွာသာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရသည့္ သားေတြကုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းေသာ နယ္အရသာကို ခံစားေစခ်င္လွေသာ္လည္း ေခၚမလာႏိုင္ျပန္ေတာ႔။
    ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ၀င္ေငြေကာင္းရာ၊ ၀မ္းစာအလုပ္ရွိရာ၊ ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာေပါသည့္ ျမိဳ႕ျပကို မစြန္႔ခြာႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ မိသားစုအားလပ္ရက္မ်ားကို ကုိယ္႔ဇာတိျမိဳ႕ကေလးမွာ အပန္းေျဖ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္မိ၏။
    ယုတ္စြအဆံုး သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အုိမင္းလာခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ျမိဳ႕ျပၾကီးထက္စာလွ်င္ နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ေအးခ်မ္းမႈက ကိုယ္႔ဒုက္ၡ ကိုယ္သိမ္းရန္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ဌာေနသဗ္ၺာရ ပို၍မွ်တလိမ္႔မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ေနမိသည္ေလ။
                                 ++++++
    တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသည္ သူထင္သလို အရင္ကေလာက္ေႏြးေထြးစြာ သူ႔ကို မၾကိဳဆုိပါ။
    သူကပဲ ျမိဳ႕ကေလးကို မမွတ္မိသည္လား။ ျမိဳ႕ကေလးကပဲ သူ႔ကိုစိမ္းကားေလသည္လားမသိ။ အရာရာတုိင္းသည္ သူငယ္စဥ္ကတည္းကစြဲခဲ႔သည့္ အမွတ္သညာႏွင္႔ေတာ႔ မ်ားစြာကြာျခားသြားခဲ႔ျပီ။
    ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ဗိုင္းရပ္စ္မ်ားက နယ္ျမိဳ႕ကေလးဆီ သည္ေလာက္လွ်င္ျမန္စြာ ကူးစက္ႏုိင္လိမ္႔မည္ဟု မထင္ခဲ႔သည္မွာ သူ႔အမွားမ်ားလား။ အဖုိးတန္ တစ္စံုတစ္ရာကို ဆံုးရႈံးရသလုိ ႏွေျမာတသမႈသည္ သူ႔ရင္ကို နာက်ဥ္ပင္ပန္းေစေတာ႔သည္။
    “ ကိုဖိုးေက်ာ္ေရ မင္းက တုိ႔ျမိဳ႕နဲ႔ခြဲသြားတာ ၾကာျပီဆုိေတာ႔ မွတ္ေရာမွတ္မိေသးရဲ႕လားကြာ။ ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္လာတာလား ဘာလား မေျပာတတ္ေပမဲ႔ ျမိဳ႕ကေတာ႔ မ်က္စိရႈပ္နားရႈပ္၊ အရာရာရႈပ္ေထြးလာတာ အမွန္ပဲကြ...”
    စိမ္းသက္သက္ခံစားမႈထဲ နစ္ေနသည့္သူ႔ကုိ ကားဂိတ္လာၾကိဳသည့္ ႏွစ္၀မ္းကြဲညီက အသာဆြဲေခၚေသာ္လည္း သူကေတာ႔ နစ္ဆဲ။
    “ ဒါနဲ႔ ခု ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ အေ၀းေျပးဂိတ္က ျမိဳ႕သစ္မွာဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲျပန္သြားရမွာေပါ႔။ အဲလိုမွန္းသိ ကိုယ္ ရထားပဲ စီးလာပါတယ္ကြာ။ ဘူတာက ျမိဳ႕ထဲမွာဆိုေတာ႔ မင္းတုိ႔အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးဟာ...”
    သူ႔အေျပာေၾကာင္႔ ညီက အံ႔ၾသသလို တစ္ခ်က္ငဲ႔ေစာင္းၾကည့္ရင္း
    “ တုိ႔ အမ်ိဳးေတြအားလံုးလုိလုိ ျမိဳ႕သစ္ေျပာင္းေနတာ ၾကာလွျပီေလ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္သူမွေတာင္ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ မင္းေမ႔ေနတာလား။ မသိေသးတာလား...”
        သူ႔ကုိယ္သူေတာင္ ဒီသတင္းကို မသိတာလား။ ေမ႔ေနတာလား။ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားလို႔မရ။ လူဆုိသည္ကလည္း ကိုယ္႔အေရးကိစ္ၥႏွင္႔ကိုယ္ပင္ သပြတ္အူလိုက္ျပီး ေထြးလံုးေနရသည္မို႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကိစ္ၥေတြဆိုလွ်င္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္မရွိခ်င္။
    ဟုိးအရင္ သူ႔သားေလးေတြ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ၊ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားခ်င္ခါစ၊ ေဘာလံုးကန္လိုခါစ အခ်ိန္ေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ အထပ္ျမင္႔အိမ္ရာေတြကို စိတ္ကုန္စြာျဖင္႔ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္ေလာက္ ပိုင္ဆုိင္လိုစိတ္ ျဖစ္ခဲ႔မိေသး၏။
    ေနာက္ေတာ႔ ပါးစပ္မွ ဖြင္႔ဟေရရြတ္မိသည္အထိ စိတ္ျပင္းျပလာရာ မိခင္ကပဲ သူ႔ေမာင္၀မ္းကြဲအိမ္ ေရာင္းမည္ၾကားေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ေသးသည္ပဲ။ သူျပန္သတိရပါျပီ။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက အိမ္ျခံေျမေစ်းေတြ ဘာမွရွိလွေသးသည္ မဟုတ္တာေတာင္ သူ႔မွာ လက္လွမ္းမမီႏိုင္။
    သူတုိ႔မိသားစု၏ တစ္ခုတည္းေသာပိုင္ဆုိင္မႈ၊ သူငယ္ငယ္ကေနခဲ႔သည့္ အိမ္၊ျခံေျမေလးကလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ သူေကာင္းျဖစ္ေရး စိတ္ကူးယဥ္တစ္ေပြ႔တပိုက္ႏွင္႔ လဲလွယ္ခဲ႔ရျပီးျပီ။ အဲသည္တုန္းက နည္းနည္းငယ္ေသးသည္မို႔ အိမ္၏စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အတြင္းေရးမွန္သမွ် အားလံုးေတာ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္မသိလွ။ စိတ္ထဲလည္း မရွိလွ။ လူငယ္ပီပီ အေပၚယံသာ။
    အိမ္ေရာင္းသည္ဆုိေတာ႔လည္း ေရာင္းသည္ေပါ႔။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေျပာင္းမည္ဆိုေတာ႔လည္း ေျပာင္းမည္ေပါ႔။
    မိဘေတြ စီးပြားေရးကလည္္း အဆုိးလွၾကီးမဟုတ္ေတာ႔။ ဘယ္မွာပဲေနေန တစ္ဦးတည္းေသာသား သူ႔အတြက္ကေတာ႔ သာသာယာယာပင္။ နယ္မွအိမ္ကို ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းျပီး ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ အထပ္ျမင္႔တုိက္ခန္းကို ဘယ္ေလာက္ႏွင္႔၀ယ္သည္ဆုိတာကလည္း မိဘေတြအခ်င္းခ်င္းေျပာသမွ် သူ႔ဒီဘက္နားက၀င္ကာ ဟိုဘက္နားမွ ျပန္ထြက္သြားေတာ႔၏။
    မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ဘာမွစိတ္ထဲမစြဲခဲ႔။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ ကိန္းဂဏန္းေတြက လ်င္ျမန္လွသည့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။
    အဲသည္တုန္းက ႏွစ္သိန္းဆိုလား။ သံုးသိန္းဆုိလား။
    “ ခုေတာ႔ ကိုဖုိးေက်ာ္တုိ႔ အိမ္ေနရာဆုိရင္ သံုးေထာင္ဆိုလား...”
    သူ႔ညီကေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသတင္းေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာဆဲ။
    သူမအံ႔ၾသမိပါ။ ေခတ္က သူ႔ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
    အသက္ၾကီးလာ၍ပဲလားမသိ။ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လိုက္မမီေတာ႔ေအာင္ က်န္ေနခဲ႔ေပျပီ။
                                 ++++++
    “ ဖုိးေက်ာ္ မင္းေငြေပါရင္ သားေခ်ာနဲ႔တြဲျပီး အလုပ္လုပ္ပါလား။ ေအးမ်ိဳးက ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ သူေဌးျဖစ္သြားတာကြ။ ဒီေကာင္၀ယ္ဆိုတဲ႔အကြက္ကို မ်က္စိမွိတ္၀ယ္ျပီး ဒီေကာင္ထုတ္ဆုိတဲ႔အခ်ိန္သာ ထုတ္ကြာ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္။ ကံေကာင္းရင္ ရာခ်ီျပီးေတာ႔ကို ျမတ္တာေနာ္။ ငါေတာင္ မႏွစ္ကႏွစ္လယ္တုန္းက ရွိစုမဲ႔စုေလးနဲ႔ ကြက္သစ္မွာ တစ္ကြက္ဆြဲထားလိုက္တာ။ ႏွစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဆယ္သိန္းကေန ရာေက်ာ္သြားတာပဲ...”
    “ ေအးမ်ိဳးက ငါးကြက္ေျခာက္ကြက္ဆုိေတာ႔ ပိုခိုင္သြားတာ။ ခုဆုိ သူ၀ယ္ထားတဲ႔ေျမကြက္ေတြဆုိတာ ျမိဳ႕ထဲမွာေရာ၊ ျမိဳ႕သစ္မွာေရာ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲဘဲ ေဟ႔ေကာင္ေရ။ သူတင္မက သူ႔ညီမေတြ အစ္မေတြကပါ ေအးမ်ိဳးနဲ႔တြဲျပီး ေျမကစားေနၾကတာ။ သူတို႔တစ္မ်ိဳးလံုး ေျမသူေဌးေတြျဖစ္ေနျပီေလ...”
    ကြမ္းတပစ္ပစ္ေထြးရင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိ သတင္းေပးေနသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္ရင္း သူအံ႔ၾသေနပါ၏။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိမွ တကယ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ ကေလးဘ၀ ငယ္စဥ္ကသာ ေက်ာင္းမွာခင္မင္ခဲ႔ရျပီး အထက္တန္းေက်ာင္းလည္းျပီး၊ သူကလညး္ ျမိဳ႕ၾကီးသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ေတာ႔ ကြဲကြာခဲ႔ၾကသည္။ ခုလုိၾကီးရင္႔ခ်ိန္မွ ျပန္ဆံုၾကေတာ႔ လူလတ္ပိုင္းဘ၀တစ္ခုလံုး ၾကားမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ႔သလုိ ပံုစံေတြက ငယ္ဘ၀ႏွင္႔တကယ္႔ကို တျခားစီ။
    သူေရာက္လာသည္ဟု သူ႔ညီကသာ သတင္းမေပးလုိက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူ႔ကို လမ္းမွာေတြ႕လွ်င္ေတာင္ မွတ္မိပါ႔မည္လား။ သူကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။
    “ မင္းနဲ႔ဆယ္တန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ခဲ႔ရတဲ႔ လွ၀င္းကေတာ႔ ခုခ်ိန္ မင္းေတြ႕လည္း တန္းမွတ္မိမွာေသခ်ာတယ္...”
    ဒီေကာင္က ငယ္ရုပ္မေျပာင္းသလုိ စိတ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပဲကြာ။ စာၾကီးေပၾကီးေတြဖတ္ျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတဲ့ေကာင္။
    ဘာတဲ႔။ ေျမဆုိတာ အေပၚယံၾကည့္ေတာ႔သာ ေပ၂၀xေပ၈၀ ပတ္လည္ေလာက္ လူေတြကျမင္ၾကတာ။ ၀ိသမေလာဘေတြဖက္လာရင္ အေပၚယံအက်ယ္အ၀န္းတင္မက အနက္က အ၀ီစိတုိင္တဲ႔အထိရွိတယ္တဲ႔။ သူ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပိုပို ေနစရာထပ္မလိုသေရြ႕ ေျမကို အျမတ္တင္ေစ်းကစားဖို႔ မ၀ယ္ဘူးတဲ႔ေလ။ ဒါ သမာအာဇီ၀လုိ႔ ဆိုရင္ေတာင္ သူ မလုပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔ေလ။
    ဒီ႔ထက္ဆုိးတာက အမ်ိဳးသားေရးကို သစ္ၥာေဖာက္သေလာက္ ငါတို႔ကို စြပ္စြဲျပီး ျမိဳ႕ထဲမွာ အသား၀ါေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားရတာ၊ အျဖဴနဲ႔အမည္းေတြသာ ေနရာေကာင္းေတြ ခြထုိင္ထားတာ၊ သားေခ်ာလို စပါးၾကီးေျမြကို အစာခြံ႕သူေတြေၾကာင္႔ဆုိပဲ...”
    “ ေအးကြ ငါ႔ကိုလည္း ေျမကြက္ေတြ ေစ်းတက္ေအာင္ တမင္လုပ္ရေကာင္းမလားလုိ႔ ေဒါသေတြၾကီးေနေသးတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တာပဲကြာ။ အျမတ္ေပးျပီး လာ၀ယ္တဲ႔သူရွိေတာ႔လည္း ေရာင္းရတာေပါ႔။ နယ္စပ္က ငါ႔အမ်ိဳးေတြက ဒီျမိဳ႕မွာ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ငါ႔ဆီက၀ယ္ထားတဲ႔ ေျမကြက္ေပၚမွာ ငါကပဲကူညီျပီး ေရွာ႔ပင္းေမာၾကီးေတြ၊ စကိတ္ကြင္းေတြ၊ ေရကူးကန္ေတြ၊ ေဟာ္တယ္ဲၾကီးေတြ ကူေဆာက္ေပးရတာေပါ႔ကြာ။
    ဒါနဲ႔ပဲ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုး မင္းတို႔အမ်ိဳးခ်ည္း ၀ါးျမိဳပစ္ရေကာင္းလားဆုိျပီး ငါ႔ကို ရန္သူလုိလုပ္ေနတယ္ကြာ...”
    ျဖဴဆုတ္ဆုတ္မ်က္ႏွာကို ရွံဳ႕တြကာ ေျပာေနသည့္ ေအးမ်ိဳးက သူ႔မ်က္ေပါက္က်ဥ္းေလးကို ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင္႔
ျပဴးျပီးစကားေျပာတတ္သည့္ ငယ္က်င္႔ကေတာ႔ မေပ်ာက္ေသးေပ။
    “ ငါတုိ႔ကလည္း သူ႔ကို ပစ္မထားပါဘူးကြာ။ ေျမကြက္ေလး အေခ်ာင္ရရင္ ဒီေကာင္႔ကို အရင္ထုိးေကၽြးတာပါ။ သူကကို ပိုက္ဆံရွိရက္နဲ႔လည္း မယူဘူး။ သူ အဲလုိေခါင္းမာေတာ႔ အားလံုးေကာင္းစားခ်ိန္မွာ သူတစ္ေကာင္ပဲ က်န္ခဲ႔တာေပါ႔..”
    “ ဒီေကာင္က တစ္မ်ိဳးကြ။ ပိုက္ဆံရွိသူတုိင္းလိုလုိ ေျမ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ျပီး စီးပြားျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ “လူတစ္စုေလာဘျပိဳင္လို႔ ေစ်းတက္ရတာ..” ဆိုျပီး ေျပာလုိေျပာ၊ တကယ္ေနစရာမရွိတဲ႔လူေတြ ေက်ာတစ္ေနရာစာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ရတာကို တို႔ေတြ မစာနာတတ္ဘူးလုိ႔ ေဒါသၾကီးလိုၾကီး၊ ကုိယ္႔ႏိုင္ငံသား ကိုယ္႔လူမ်ိဳးစစ္စစ္ေတြမွာ ေျမတစ္လက္မေတာင္မပိုင္ဘဲ ေနစရာအတြက္ ဒုက္ၡေရာက္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး၊ အသားျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မဲမဲၾကီးထဲက ေငြေတြေဖာင္းလာေအာင္ မင္းတုိ႔လိုေလာက္ေတြကအစ အားေပးေနတာလို႔ အံၾကိတ္လိုၾကိတ္နဲ႔...”
    “ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲကြာ။ ေခတ္ၾကီးကိုက လွ်င္သူစားစတမ္းျဖစ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ အ လို႔ သူတုိ႔က်န္ခဲ႔တာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္စားရမယ္ဆုိတာ သိဖို႔ကလည္း စီးပြားေရးအျမင္ရွိဖို႔ လိုေသးတာကြ...”
    “ ဒါျဖင္႔ ၂၀၁၅ မွာ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္စားမွာလဲကြာ...”
    ရုတ္တရက္ သူ႔အေမးေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေျပာလက္စစကားရပ္ကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾက၏။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေျဖသံက ထြက္မလာ...
    “ ကဲ မင္းတုိ႔ မေျဖႏိုင္ရင္လည္း ေျဖႏိုင္တဲ႔သူကိုပဲ သြားရွာရမွာေပါ႔။ ခုခ်ိန္ လွ၀င္း ဘယ္မွာရွိတတ္သလဲ ေျပာၾကကြာ...”
                                 ++++++
    စိမ္းစုိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ အိမ္ကေလးကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင္႔ ႏွစ္အေတာ္ပင္ၾကာသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်ားစြာမေျပာင္းလဲလွမွန္း သူ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိေနသည္မွာ အံၾသစရာပင္။
    ဘာလို႔ဆုိ သူက ဘယ္အရာကိုမွ သိပ္မွတ္မွတ္သားသား မရွိတတ္သည့္သူ။ သို႔ေပမဲ႔ လွ၀င္းကိုျမင္ေတာ႔လည္း ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္မွန္း တန္း၍မွတ္မိ၏။
    “ ဒီေကာင္ေတြက မ်က္ေတာင္ေမႊးတစ္ဆံုးပဲ ျမင္တတ္တဲ႔ေကာင္ေတြပါကြာ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး မၾကည့္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေလာဘမ်က္ေခ်းေတြက ေစးထန္းပိတ္ဆုိ႔ေနတာကိုး။ အဲလို ပိတ္ေနလို႔လည္း သူတုိ႔ေတြကို မေျပာျဖစ္ခ႔ဲတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု မင္းကိုေျပာျပမယ္။ ျပီးမွ မင္းလာတဲ႔ကိစ္ၥကို ေျပာ ဟုတ္ျပီလား...”
    လွ၀င္းက ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္သလုိ သူယံုၾကည္ရာ ခပ္ရဲရဲေျပာတတ္သည့္ ငယ္စရုိက္လည္း မေပ်ာက္ပါ။
ဒါကိုပဲ သူက သေဘာက်ေနမိ၏။
    “ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔ကြာ။ ခုလုိ ေျမေတြအလုအယက္၀ယ္တဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာ႔ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြစခါစလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ကိုယ္တုိ႔လမ္းထဲကို လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ေငြထုပ္ပိုက္ျပီး ေျမေတြ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ လာ၀ယ္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႔လမ္းကလည္း ဂ်ိဳင္႔ခြက္ထူလပ်စ္နဲ႔ မုိးတြင္းဆုိ ဗြက္ထဲကူးျပီးမွ အိမ္ေရာက္ရတာဆိုေတာ႔ ေပါက္ေစ်းထက္ပိုေပးျပီး ၀ယ္မယ္႔သူရွိတုန္း လမ္းထဲကလူေတြလည္း ေရာင္းၾကတာေပါ႔ကြာ။
    တို႔ေခါင္းရင္း၊ ေျခရင္း၊ ေရွ႕တည့္တည့္ကအိမ္ေတြလည္း အကုန္ေရာင္းၾကတာပဲ။ တစ္လမ္းလံုး ကုန္သေလာက္ရွိတဲ႔အထိ
ကုိယ္က မလႈပ္ေတာ႔ အိမ္ကို ေစ်းပိုေပးျပီး၀ယ္ခ်င္တယ္လို႔ ပြဲစားကလာေျပာတာေပါ႔။
    ကုိယ္ကလည္း မေတြေ၀ပါဘူး။ လံုး၀ မေရာင္းဘူးလုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႔က ေစ်းေတြထပ္တုိးေပးျပီး မက္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေခါင္းခါျမဲပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ကလြဲျပီး တစ္လမ္းလံုးကေျမေတြ သူပိုင္သြားျပီးတဲ႔အခါမွာပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လမ္းထဲကို ေက်ာက္ေတြလာပံုေတာ႔တာေလ။
    လမ္းအသစ္ခင္းေတာ႔မယ္ ဆိုတာလည္း သတင္းၾကားေရာ လမ္းထဲက ေျမေစ်းေတြက သီတင္းကၽြတ္မွာ ေဖာက္တဲ႔ တရုတ္မီးပန္းေတြလုိ ေကာင္းကင္ေပၚ အလုအယက္ ေစ်းေရာင္စံုလွလွၾကီးေတြနဲ႔ တဖြားဖြားတက္လို႔..။
    တျခား “ ဘာစီမံကိန္း၊ ညာစီမံကိန္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာစက္ရံု ေဆာက္မလို႔ထင္တယ္။ ဘယ္ဘဏ္လာဖြင္႔မယ္ဆိုလား..” နဲ႔ ေကာလဟလေတြကလည္း မိုးဦးက်ဖားေအာ္သံေတြလို ဟိုကဒီက ထြကု္လို႔ေပါ႔။
    အရင္လူတင္မကဘဲ တျခားက ေျမလာ၀ယ္သူေတြလည္း ကိုယ္႔အိမ္ေလးကုိ ထပ္ေရာက္လာတာပဲ။
    ကိုယ္႔သေဘာထားကိုေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြေျပာျပလို႔ မင္း သိျပီးသားျဖစ္မွာပါေလ။
    ထားပါေတာ႔ကြာ။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ ပထမ၀ယ္ထားတဲ႔သူက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ လမ္းထဲကအကြက္ေတြကို အရင္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆနဲ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာမွ၊ တစ္လမ္းလံုးလည္း လူသစ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
    အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ လူေတြလညး္ လမ္းဘယ္ေတာ႔ခင္းမလဲ ခင္းမလဲနဲ႔ ေစာင္႔ေနရင္း လည္ပင္းသာရွည္လာတယ္။ လမ္းထဲက ေက်ာက္ေတြက ဒီ႔အတိုင္း။ တုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ႔ မေနႏုိင္သူေတြက အဲဒီေက်ာက္ေတြ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ပံုတာလဲလို႔ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔လည္း ဘာအေျဖမွ ေရေရရာရာမေတြ႕ဘူးေလ။
    ေနာက္ဆံုးေတာ႔ လမ္းကလည္း မိုးတြင္း ဗြက္တစိစိ၊ ေႏြ ဖုန္တေသာေသာ၊ ခ်ိဳင္႔ဗလပြနဲ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ ေျမေစ်းအိမ္ေစ်းေတြလည္း ျပန္ေအးသြားျပီး ၀ယ္မိတဲ႔သူေတြမွာ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ အျပစ္တင္ရမွန္းမသိဘူး။
    ေနာက္ပိုင္းမွသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းေတြျပင္ၾက၊ စနစ္အေျပာင္းအလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ေစ်းေတြထပ္တက္.. နဲ႔။
    ကိုယ္ကေတာ႔ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုိပါပဲ။ လမ္းထဲက ထြက္သြားတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းထဲကို ၀င္လာတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းကေလးကို ကုလားဖန္ထိုးသြားတဲ႔သူေတြ..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူေတြရဲ႕ အိတ္ေဖာင္းသြားသလဲဆိုတာကအစ ျမင္ေနရတာ။
    ဒါေၾကာင္႔လည္း ဘယ္ေလာက္ေခတ္ေျပာင္းေျပာင္း ကိုယ္ စိတ္မေျပာင္းတာပါပဲကြာ...”
                                 +++++++
   
      လွ၀င္းဆီက အျပန္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသားစကားေကာင္းေန၍ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခ်ဥ္းနင္းခဲ႔သည္မသိေသာ ညအေမွာင္က ျမိဳ႕ကေလးကို လႊမ္းျခံဳရစ္သိုင္းေနေလျပီ။
   နံနက္မိုးေသာက္လွ်င္ေတာ႔ သူသည္လည္း ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ စုတ္ယူမႈထဲ တစ္ဖန္ ၀ဲလွည့္ရေပဦးမည္။
   အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ သူ႔အေတြးမ်ားသည္ကား ညအေမွာင္ထက္ ပုိ၍ ပို၍ နက္ရိႈင္းစြာ ...။
                                 ++++++


ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း..( December, 2014)

မွန္သားေပၚက မ်က္ႏွာ



 ေအာင္မေလးေတာ္။ မေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ေရွာင္ေနပါတယ္ဆုိခါမွ ဒီမ်က္ႏွာၾကီးနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ လာတိုးရတယ္လို႔။
ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမ်ား Like လုပ္လိုက္လို႔ ကိုယ့္ Timeline ေပၚ တက္လာရတယ္ မသိဘူး။
     သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းလုပ္မထားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။
     ဒီလိုေျပာလို႔ အျပင္မွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔လည္း ထင္မသြားနဲ႔ဦး။ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္မယ္႔အစားမ်ားေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲ မနက္တုိင္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ႔ အရူးမကိုသာ အဖက္လုပ္ ေပါင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာပါပဲ။
     ခုတစ္မ်ိဳး၊ ခုတစ္မ်ိဳး။ သူ႔စိတ္က အရူးမထက္ေတာင္ အေၾကာင္းဆုိးေသး။
     ခုရြဲ႕၊ ခုမဲ႔။ သူ႔ရုပ္က အရူးမထက္ေတာင္ က်က္သေရတံုးေသး။
     အရူးမကမွ ရူးေနေတာ႔ သူမ်ားကို မေကာင္းၾကံဖုိ႔ အေကာက္ဥာဏ္ထြင္ႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူလုိမိန္းမက သူမ်ားကို ဘယ္လုိ အျပစ္ရွာေခ်ာက္တြန္းလိုက္ရမလဲ၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဥာဏ္ဆင္ေနတဲ႔သူ။
     ဒီလုိလူမ်ိဳးနဲ႔မွ တစ္မိုးေအာက္မွာ အတူေနျဖစ္ေအာင္ ေရစက္လာဆံုရတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုက မေကာင္းတာပါေလ။ လင္ညီအစ္မတဲ႔။ ေဆြမ်ိဳးစပ္ပံု နာမည္ၾကီးကိုက ဆုိးလိုက္ခ်က္။
                                xxxxxx
     တကယ္ေတာ႔ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆုိသလုိ လူခ်င္းမျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ေဘးစကားေတြ အၾကားနဲ႔တင္ သူ႔အေပၚ မုန္းဇာတ္ပ်ိဳးခဲ႔တာ။
     “ အစ္မက မ်ိဳးေလးကိုခ်စ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာေနာ္။ ကိုေလးမရီးဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔မတြက္မိေစနဲ႔ သိလား။ သူက အစ္ကိုၾကီးမိန္းမဆိုျပီး ကိုေလးအေပၚမွာလည္း ပိုင္ေၾကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပခ်င္ပံုရတယ္။
     ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ ကိုေလးအတြက္ မ်ိဳး ေပးခိုင္းလုိက္တဲ႔ ပါဆယ္ဗူးကို အစ္မလက္ထဲက ဆြဲယူသြားျပီး ဖြင္႔ၾကည့္တာသာၾကည့္။ ျပီးေတာ႔ ဟယ္ ဒီကေလးမႏွယ္ ကိုေလးက ေခ်ာင္းဆုိးရင္က်ပ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဆုိခါမွ ေခ်ာကလက္ေတြ ပို႔လုိက္ျပန္ျပီ။ မင္းစားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္ကိုေလး။ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ရင္က်ပ္ေနရင္ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္သူမွ ေနရတာမဟုတ္ဘူး။
     မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေခ်ာကလက္ေတြ မစိုးပဲ သိမ္းထားလုိက္မယ္။
     ကဲ မင္းလည္းျပန္ေတာ႔... ဆုိျပီး အစ္မကိုပါ တစ္ခါတည္း ႏွင္ထည့္လုိက္တာ။
     ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ႔ မိန္းမပဲ မ်ိဳးရယ္။ ေလသံကလည္း အထက္စီးၾကီးနဲ႔..”
     အမွန္ဆုိ သူ႔စကားမဆံုးခင္ကတည္းက ကိုယ္႔အမုန္းေတြက မိုင္ကုန္ ဂိတ္အဆံုးထိ ေရာက္ျပီးသြားျပီ။
     အိမ္မွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္ေပးေနက် အစ္မၾကီးကို မနက္ေစာေစာ ကိုေလးဆီကိုလႊတ္ျပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေခ်ာကလက္ ပို႔ခုိင္းလုိက္မိတာကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရမိသြားတယ္။
     လူခ်င္းေတြ႕မွ ေပးလုိ႔ရေပမဲ႔ ခ်စ္သူအံ႔ၾသသြားေစခ်င္လုိ႔ လုပ္ခါမွ။ လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္တဲ႔ တစ္ရက္တစ္ပိုင္းေလးမွာ ကိုေလး ကလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရင္က်ပ္ေရာဂါသည္ၾကီး ျဖစ္သြားရတာပါလိမ္႔။ ေလွ်ာေမြးနဲ႔ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕တယ္ဆုိတာ သူလုိ မိန္းမမွအစစ္။
     ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနစလုိက္တဲ႔ အမုန္းဇာတ္ဟာ ခုထက္ထိ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေတာ႔တာပဲ။
     တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း မုန္းမိတဲ႔ကိုယ္ကပဲ လြန္သလုိလုိ ခံစားရျပီး ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ရွက္မိတာေတာ႔ တကယ္ပါ။
     ဘာလုိ႔လဲဆုိတာ႔ ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္းမွ ခ်ိတ္တာလို႔ လူတုိင္းက ဆုိၾက၊ လက္ခံၾကသကိုး။ ဒီေတာ႔ သူကခ်ိတ္ေကာက္ဆုိရင္ ခ်ိတ္မိတဲ႔ ကိုယ္ကေရာ ခ်ိတ္မဟုတ္လုိ႔ ဘာျဖစ္မလဲ။
     လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားကိုသာ မေကာင္းျမင္ျပီး လူဆိုးသတ္မွတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္တုိင္က်ေတာ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လူဆိုးအျဖစ္ မျမင္ခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ သတိ၀င္တုိင္း ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွက္စိတ္နဲ႔ ျပင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လိုသူေရာ ရွက္တတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးမိျပန္ေတာ႔ တစ္ခါ ပိုျပီး စိတ္ပ်က္မိျပန္ေလေရာ။
                               xxxxxx
     “ ဟယ္ ဟင္းခ်ိဳၾကီးကလဲ။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ငံတူးေနရတာလဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ႔မွာ ေသြးတုိးရွိတာသိရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ငံေအာင္ ခ်က္ရသလား ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ခ်က္တာဆုိေပမဲ႔ ကိုယ္က စိီမံရတာဆိုေတာ႔ ျမည္းျပဳၾကည့္ရတယ္ကြဲ႕။ မမစိုးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူတုိ႔ခ်ည္းလႊတ္မထားဘူး။ အလုပ္သမားဆုိတာ ေျပာႏုိင္လြန္းမွ တန္ကာက်တာ။ ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားလို႔ကေတာ႔ ထမင္းတစ္၀ုိင္းလံုး ေခြးေကၽြးပစ္ရတဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားမွာေနာ္...”
     ကဲ.. ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို ေစတနာလုိ႔ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာတာဆုိ ေတာ္ဦးမယ္။ ခုေတာ႔...။
     ရုတ္တရက္ အားလံုး ဘာေျပာရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာ။ သူ႔စကားေတြရဲ႕ျပင္းအား ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲဆိုတာသာ ၾကည့္။
     တကယ္တမ္းသာ ေစတနာမွန္ရင္ သူ ဒီစကားေတြကို လူစံုတက္စံုေရွ႕မွာ ပဏာလုပ္ မေျပာသင္႔ဘူးမဟုတ္လား။
     အဲဒီတုန္းက ဒီအိမ္ၾကီးေပၚကုိ ေရာက္လာခါစဆိုေတာ႔ ကိုယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္အေနမိတာ။
     “ မမမ်ိဳးမုိ႔ ျငိမ္ခံေနတာ။ သမီးသာ မမေနရာမွာဆုိ... ဟင္း..” လို႔ ဟင္းခ်က္ကူခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ကိုယ္စား ေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါမနႆပြားေပးရွာတယ္။
     ဒါေပမဲ႔ ကိုေလးက တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာဘူး။ ကိုေလးရဲ႕ ေဖေဖ၊ေမေမကလည္း တစ္ခ်က္၀င္မဟန္႔ဘူး။ ကိုၾကီးဆုိတာကေတာ႔ ဘာမွမၾကားသူလုိ ထမင္းကိုသာ သဲမဲစားလုိ႔။ အဲဒီမွာတင္ သူ႔ပါ၀ါက ဒီအိမ္ၾကီးမွာ မနည္းပါလားလုိ႔ ရိပ္မိသြားရေတာ႔တာပဲ။  
     အဲဒီကတည္းက ေနရာဆုိတာ ယူတတ္ရင္ရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ရတဲ႔ေနရာနဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ႔ အာဏာပါ၀ါ အမူအရာေတြ ျပလြန္းရင္လည္း လူၾကည္ညိဳစရာ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိကိုရလုိက္ေတာ႔တယ္။
                               xxxxxx
   
     သူ႔အေျပာေလးေတြ၊ မထိတထိ ကလိတာေလးေတြ၊ ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ အမွတ္၀င္၀င္ယူတာေတြက က်န္တဲ႔သူေတာ႔ ဘယ္လုိျမင္မလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ အေတာ္ေလး ခံရခက္လွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းက အေရးမၾကီးလွေပမဲ႔ အမ်ားေရွ႕မွာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္း၊ သူ႔ေယာက္ၡမ၊ သူ႔မတ္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ အိမ္မွာအတူေနရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာဆုိ ကိုယ္႔ကို အလုိ႔ျငိမ္ခံေနတာလို႔ ထင္မလားဆုိျပီး နည္းနည္းရွက္မိတယ္။ အဲလုိေတြးမိလုိက္ရင္ေတာ႔ မာနဟာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္လာေတာ႔တာပဲ။
     “ ဆုိင္ထဲက ဆပ္ျပာေတြ ယူသံုးထားတာ ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ေမမ်ိဳးျမင္႔ရယ္။ တုိ႔ေတြက စီပြားမခြဲေသးဘူး ဆိုေပမဲ႔ အလုပ္က ခြဲထားျပီးသားဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ငန္းခြင္ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ေတာ႔ ေလးစားသင္႔တယ္။ စားေသာက္ဆုိင္အတြက္ ယူမယ္ဆိုရင္ စာရင္းဇယားနဲ႔ယူ။ တုိ႔ဆီကို အရင္ခြင္႔ေတာင္းပါ။ စာရင္းသြင္းျပီးမွ ယူပါ။
     စည္းကမ္းမရွိရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ယူယူသံုးရင္း ဆုိင္ျပဳတ္သြားရင္ တုိ႔ကိုပဲ အဘုိးၾကီး အဘြားၾကီးေတြက အျပစ္တင္ၾကမွာ။ မင္းမသိေသးလို႔ေနာ္။ အဘြားၾကီးက သိပ္အျပစ္ေျပာသန္တာ..။ သူမ်ားမ်ား အျပစ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္.....”
     အဲဒါသာၾကည့္။ ေရွ႕တင္ေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႕ က်န္းမာေရးပဲ အသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ေတာ႔မေယာင္ေယာင္ ဖားျပီး၊ ေနာက္ကြယ္က် အတင္းတုပ္ေနျပန္ျပီ။ သူ႔စကားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေမွးျပီးလိုက္သြားရင္ ေယာက္ၡမ မေကာင္းေၾကာင္း ဋီကာကို ကမ္ၻာဦးလူသားေတြ လက္ထက္ကတည္းက ထံုးစံလုိလို..၊ သူသိသူတတ္ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျပာဦးမယ္။
     အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ခုမွ စေပါင္းရတယ္ဆုိေပမဲ႔ ေယာက္ၡမေတြကို မိဘလိုစိတ္ထားျပီး ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ ရိုေသခ်င္သူ။ ေယာက္ၡမနဲ႔ေခၽြးမရဲ႕ ကမ္ၻာဦးထံုးစံကိုလည္း ျငင္းပယ္လိုသူ။
     သူကလည္း လူပါးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီက သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္႔ေကာင္းေၾကာင္း အစီအစဥ္၊ ဆက္ရန္မရွိဘူးဆုိတာ သိတာနဲ႔ ပူးသတ္လို႔မရဘူးဆုိတာ ရိပ္မိေတာ႔ ခြာျပီး အလံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ထုျပန္တာေပါ႔။
     “ အစ္မလည္း ကၽြန္မတို႔ဆုိင္အတြက္ ၀ယ္ထားတဲ႔ ဆီေပပါေတြထဲက ဆီေတြ လာလာယူသံုးေနေတာ႔ ဒီလုိပဲ ယူသံုးရတယ္ထင္လုိ႔ ယူမိတာပါ...”
     “ အလုိ.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူ႔အျပစ္ကို ငါ႔အျပစ္ ျပန္ဖို႔ေနျပန္ျပီ။ ညည္းတုိ႔ဆုိင္ထဲက ဆီ ယူသံုးတယ္ဆုိတာ အခါတစ္ရာမွ တစ္ခါပါေအ။ မိသားစုအားလံုးစာ ခ်က္ရင္းတန္းလန္း ရုတ္တရက္လိုလို႔သာ နည္းနည္းယူမိတာ။
     ဒါကလည္း တုိ႔စားတဲ႔ ဟင္းမ်ိဳးပဲသံုးတာ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သံုးတဲ႔ဆီက ပဲဆီမွမဟုတ္ဘဲ။ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔အတြက္ ခ်က္တာမွာ ဘယ္လုိလုပ္သံုးရမလဲ။
     ညည္းေျပာပံုနဲ႔ ဟိုကၾကားရင္ ငါ႔ကို ဆီမသန္႔တာေတြနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတယ္ဆုိျပီး အျပစ္တင္ခံရဦးမယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လ၊ တစ္လွည့္စီခ်က္ေနရတာဆုိေတာ႔ ညည္းလည္းသိမွာပါ။ နဂိုိကမွ ေသြးတုိးရင္လည္း ဟင္းေတြငံလို႔၊ ဆီခ်ိဳတက္လည္း ဆန္မွားခ်က္သလား၊ ႏွလံုးေအာင္႔လည္း ဆီေတြမွသန္႔ရဲ႕လားနဲ႔ ရမယ္အရွာခံေနရတာကို...”
     ဒီလို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေစာဒကျပန္တက္မိတိုင္း မဆံုးေတာ႔တဲ႔ သူ႔စကား အခ်ဲ႔အကားေတြကုိ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ၾကားရျပန္ေတာ႔ ေနာက္ဆုိ ဒီလုိကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။
     မေျပာတတ္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာျဖစ္တဲ႔စကားေတြ..၊ ျမိဳသိပ္ထားရတာေတြ..၊ အၾကိမ္မ်ားလာေတာ႔ ရင္ပတ္ၾကီးက တင္းက်ပ္လာတယ္။
     ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ေထာင္က်တာေတာင္ အိမ္မခြဲဘဲ အတူေနရမယ္ဆုိတဲ႔အခ်က္ဟာ ဒီေလာက္ အေရးမၾကီးဘူးလို႔ အစက ထင္မိတာ...။ မွားမွန္းေသခ်ာသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူေပးတဲ႔သင္ခန္းစာေတြလည္း သင္ရိုးကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အုိစနာက်လာျပီ။
                               xxxxxx
     “ ေမြးရာပါမဟုတ္ရင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။
      သမီးခႏ္ၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္ပါးပါးဆိုေတာ႔ ကိုလက္စထေရာလည္း မ်ားစရာမရွိေလာက္ဘူးေလ။
      သမီးမွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြေတာ႔ ရွိပံုရတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြ လိုက္ျပင္းထန္ေနရင္ေတာ႔ ႏွလံုးေသြးေၾကာနံရံေတြက က်ဥ္းလာျပီး ေသြးေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ေအာင္႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီလည္းရုိက္၊ ေသြးလည္းစစ္။
      အဓိကကစိတ္ပဲ သမီး။ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပးရမယ္။ စိတ္နဲ႔ရုပ္က အျပန္အလွန္မွီခုိေနတာ မဟုတ္လား...”
     ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသလုိ “ စိတ္ပါပဲ ” လို႔ လက္ခံလုိက္ရေတာ႔တယ္။ ရင္ပတ္ေတြေအာင္႔ေအာင္႔ေနတာ၊ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ မခံႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဆရာ၀န္ျပရတဲ႔အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္မိပါရဲ႕။
     ဆရာ၀န္က အီးစီဂ်ီနဲ႔ ေသြးစစ္ေဆးခ်က္အေျဖေတြကို ၾကည့္တာနဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး အၾကံေပးလုိက္ေတာ႔ အာနာပါနေလးကို အိပ္ရာ၀င္တုိင္းလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကဆစ္ဆင္႔ ၀ိပႆနာတရားေတြနာျဖစ္ရင္း တရားထုိင္က်င္႔ေလးရလာေတာ႔ ႏွလံုးက ေအာင္႔ပါဆုိလုိ႔ေတာင္ မေအာင္႔ေတာ႔ျပန္ဘူး။
     ဒီၾကားထဲ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ အိမ္ေထာင္က်က်ခ်င္းကတည္းက ကိုေလးကို တာ၀န္ေပးထားတဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ၀င္ကူေနေတာ႔ အလုပ္ထဲက သူတို႔ျပႆနာေလးေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။
     “ အန္တီရယ္ သူက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထစ္ထားရမွ ေနတတ္တာလား။ အရင္က မေအးနဲ႔မေခၚေတာ႔ သမီးနဲ႔အဆင္ေျပလုိ႔။ ခု အန္တီက မေအးကို ဆံုးမစကားေျပာလိုက္လို႔ မေအးကလည္း သူ႔ကိုစေခၚလိုက္ေရာ မေအးနဲ႔ျပန္လံုးသြားျပီး သမီးကို စကားမေျပာေတာ႔ဘူး။ ဘာမွလည္း ရန္ျဖစ္တာမရွိဘဲနဲ႔။ စကားမေျပာဘဲေနၾကရင္း ရန္ျဖစ္ထားသလိုမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားေရာ..”
     အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈတစ္ရာေပြရ ဆုိသလို အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အေစာင္းအေျမာင္းဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ကိုယ္မွမရွင္းရင္ ဘယ္သူရွင္းမလဲ။ အျပင္ကၾကည့္ေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ျပႆနာေလးေတြဆိုေပမဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္က်ေတာ႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ေလ။
    “ ကိုယ္႔တုန္းကလည္း လူတန္းစားသာကြာတာ စိတ္ဓာတ္ကဘာထူးလို႔လဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားဆိုးၾကီးနဲ႔ ခ်ီထားတဲ႔ မ်က္ခံုးအစံုဟာ ကိုယ္ကမွ စကားစမေျပာရင္ သူက ဘယ္ေတာ႔မွ စမေျပာဘူး။
    တစ္ခါတေလ ကိုယ္ကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကည့္လုိက္တာ။ တစ္ေနသာကုန္သြားေရာ။ ရန္ျဖစ္ထားၾကသလားလို႔ ေဘးကေမးယူရတဲ႔အထိ အေျခအေနေတြက တင္းမာကုန္ေရာ။
    ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ေလွ်ာ႔ျပီး စေခၚၾကည့္ေတာ႔လည္း သူက စိတ္ခုျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ္မူတယ္ေလ။ အေၾကာင္း မသိခင္ကေတာ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕ ကိုယ္႔စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ ရွက္ျပီး ေနမထိထိုင္မသာနဲ႔ ကတုန္ကယင္ၾကီးေပါ႔။
    ေနာက္ေတာ႔လည္း ရိုးသြားေတာ႔ ကိုယ္က စကားစေျပာတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔မ်ားေတာ႔ လက္တုိ႔ျပီးကို ထပ္ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။ အမ်ားေရွ႕မွာ လက္တုိ႔ျပီး မၾကားၾကားေအာင္ ေျပာတာကိုမွ မတုန္႔ျပန္ရင္ ဘယ္သူအလြန္လဲကြယ္..”
    ကိုယ္႔ ကိုယ္ေတြ႕ ဆံုးမစကားက ဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲေတာ႔ မသိဘူး။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ အလုပ္သမားတစ္ဖြဲ႕လံုး ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အဆင္ေျပေနၾကျပန္ပါေရာလား။
                                xxxxxx
    သူမ်ားကိုေတာ႔ ဆံုးမစကား ဟန္က်ပန္က်ေျပာႏုိင္ခဲ႔ျပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိက် ဘယ္လုိမွ ဆံုးမလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
    အျပင္မွာ သူက အႏိုင္ယူဗိုလ္က်ျပီး အထက္စီးကေန ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္ကသည္းခံႏိုင္တယ္ဆုိတာ..၊ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းက အတြင္းသိ အစင္းသိ လူေတြေလ။
    ေခတ္မီသူတိုင္း သံုးေနၾကတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ဆုိတဲ႔ လူမႈကြန္ယက္ၾကီးထဲမွာေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးၾကေပမဲ႔ တူရာတူရာ အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ျပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ၾက၊ မလွ လွလွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွတယ္လို႔ အားေပးၾက၊ ဒႆ      နေလးေတြေရးတင္  ၾက၊ အျမင္ေတြဖလွယ္ၾက၊ တရားစာေတြ မွ်ေ၀ၾကနဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးႏွီး လိုင္းေပၚမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မဖဲ႔ရဘူး။ မရင္႔ၾကဘူး။ မိုက္ရိုင္းလုိ႔မရဘူး။
    ဖဲ႔ရင္၊ ရင္႔ရင္၊ မုိက္ရိုင္းရင္လည္း ကိုယ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ႔ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ပစ္ (ဘေလာ႔ပစ္) လုိက္တာပဲေလ။
    ခက္တာက သူေရာကိုယ္ေရာ ေဖ႔စ္ဘြတ္သံုးၾကေပမဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ဘဲေနခဲ႔ၾကတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ စကားရင္႔ရင္႔ေျပာေျပာ သည္းခံႏိုင္ေပမယ္႔
ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ႏွိမ္တာမ်ိဳးေတာ႔ သည္းခံႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
    ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာက ကိုယ႔္မိသားစုဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပံုေလးေတြ၊ ကိုယ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ၊ တရားစာေတြ၊ တင္ထားသမွ်ကုိ ၀ုိင္းခ်ီးက်ဴး အားေပးထားတဲ႔ ေကာမန္႔ေတြက အမ်ားၾကီးေလ။
    ဒါကို သူက အျပင္မွာ အႏိုင္က်င္႔ေနက်အတုိင္း အမနာပ တစ္ခုခု၀င္မေရးဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္မလား။ သူ႔အက်င္႔ကို ေၾကာက္လုိ႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာေတာ႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ရတာပဲ။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ကုိယ္႔ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕  Like ေတြ     ၊ Comment ေတြေၾကာင္႔ ကုိယ္႔ Timeline မွာ သူ႔ပံုေတြ ေပၚေပၚလာသလုိ သူ႔Timeline မွာလည္း ကိုယ္႔ပံုေတြ သြားသြားေပၚေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။
    အမယ္ သင္းက အျပင္မွာသာ လူတကာအေပၚ မာေရေက်ာေရနဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲမွာက်ေတာ႔ ေရးထားလုိက္တဲ႔ Comment  ေတြက ခ်ိဳလို႔ျမလို႔၊ သူမဟုတ္တဲ႔အတုိင္း..။
    ကိုယ္႔အေပၚသာ ေစာင္းလုိက္ေျမာင္းလုိက္၊ မလုိတမာေတြ မ်ားေပမဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚက်ေတာ႔ ွ့ေမန  လိုက္ရတဲ႔ တရားစာေတြဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး အတိုင္း...။
    သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ဆုိ ကေလးကလား မပီကလာစာသားေတြနဲ႔ ဖလန္းဖလန္းထ၊ ျမဴးႂကြေနလိုက္တာ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာတတ္ေတာ႔မယ္႔ အတုိင္း...။
     တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာသာ သူနဲ႔ကိုယ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ အျပင္မွာလိုပဲ အေက်ာၾကီးနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ဃသာာနညအ ေတြ ေပါက္ကရ၀င္ေရးမွာလား။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း “ ညီမေလးေရ..၊ ေက်းဇူးပါေနာ္..” လို႔ ပီယ၀ါစာ ခ်ိဳျမေလမလား။ သိခ်င္စမ္းလွတယ္။
    ဒါေၾကာင္႔လည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚမွာ သူ႔ပံုေတြ ေတြ႕တုိင္း စဥ္းစားေတြေ၀မိတာက တစ္မုိးေအာက္အတူေနျပီး ျဂိဳလ္တုပတ္ေရွာင္ေနရတဲ႔ သံသရာေႂကြးရွင္ၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကိုယ္ကပဲ စ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ရမလား။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မျမင္ေတြ႕ရေလေအာင္ ဘေလာ႔ပစ္လုိက္ရင္ပဲ ေကာင္းမလား.. ဆုိတာပါပဲ။
     အမယ္ ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ပံုၾကီးေပၚလာျပန္ျပီ။
     အျပံဳးေလးက ခ်ိဳလို႔ေတာ္...။
     ေဟာေတာ႔... သူ႔ပံုနဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ေပၚလာတာက ကိုယ္႔ပံုၾကီးပါလား။
     ကုိယ္ကလည္း ျပန္ျပီး ျပံဳးၾကည့္ေနတာမ်ား မွန္ၾကည့္ေနရသလို ပါပဲေနာ္။
                                xxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
August, 2014... မေဟသီမဂၢဇင္း
   

မဂၤလာဦးမ်က္ရည္


နံနက္မုိးမလင္းခင္...၊ အရုဏ္က်င္း၍ အလင္းမလာမီ အခ်ိန္ကာလကေလး။
     ကၽြန္မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳး သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ႔ မၾကံဳဆံုခဲ႔ရဖူးပါ။ သို႔ေပမဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ရသမွ် အရုဏ္မလာမီ   မလင္းတုံ႔ လင္းတုံ႔ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးထဲမွာေတာ႔ ယေန႔မနက္ေလာက္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရေသာေန႔ မရွိခဲ႔ဖူးတာ ေသခ်ာပါသည္။
                                +++++++
     အသိစိတ္တစ္ခု၏ အလုိအေလ်ာက္ လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင္႔ ဖ်တ္ခနဲ ႏုိးလာလာခ်င္း နေဘးမွနာရီေလးကို ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္မိ၏။ ညအိပ္မီးသီးအေရာင္ ျပာလဲ႔လဲ႔ေအာက္မွ နာရီလက္တံေလးႏွစ္ခုက ေလးႏွင္႔ ဆယ္႔ႏွစ္ ဂဏန္းႏွစ္ခုမွာ တိတိက်က် ညႊန္ျပလို႔ေနသည္။
     ႏႈိးစက္ကေလးက အသံေတာ႔ မျမည္ေသး။ ညက ေလးနာရီဆယ္မိနစ္မွာ သံပါတ္ေပးထားတာမုိ႔ အသံျမည္ရန္ ဆယ္မိနစ္လုိေသးေသာ္လည္း ႏႈိးစက္ခလုတ္ကိုပိတ္ကာ အိပ္ရာမွ အသာအယာပင္ ထလိုက္ေတာ႔သည္။ ႏႈိးစက္အသံေၾကာင္႔ သားႏွင္႔သမီးကုိ အေႏွာင္႔အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကေလးတုိ႔အေဖကိုလည္း မႏုိးေစခ်င္ေသးပါ။
     ခုလည္း ထလိုေသာအခ်ိန္ထက္ ဆယ္မိနစ္သာေစာေတာ႔သည္။ ထို႔ထက္ပုိ၍ အိပ္ေရး နည္းနည္းပ်က္လွ်င္ပင္ မူးခ်င္တတ္ေသာေခါင္းကလည္း အလြန္ပင္ၾကည္လင္ကာ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း က်ိန္းစပ္ျခင္း အလ်ဥ္းကင္းေနေလသည္။
     မိမိ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးစလံုး လန္းဆန္းေနကာ ေက်နပ္မႈမွ ျဖစ္လာရေသာ ၾကည္ႏူးမႈလိႈင္းမ်ားကလည္း တစ္ကိုယ္လံုး တျငိမ္႔ျငိမ္႔လႊမ္းျခံဳကာ တစ္ကိုယ္တည္း ျပံဳးတအိအိျဖစ္ရေလသည္။
     လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တခဲ႔ရေသာ မနက္ခင္းကေလးကိုျဖင္႔ ေရာက္လာရေလျပီ။
     အိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာျပီး မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုးသစ္လုိက္ေတာ႔ မုိးအကုန္ေဆာင္းအကူးမွာ အုတ္ကန္ေလးထဲမွ ညသိပ္ေရက
ၾကည္လင္ေနျပီးေသာ ကၽြန္မ၏စိတ္ကို တက္ႂကြရႊင္လန္းသြားေစပါေတာ႔သည္။
     အသြက္လက္ဆံုး သြားတုိက္ျပီးလွ်င္ေတာ႔ သနပ္ခါးေရက်ဲကို ကပ်ာကသီပြတ္ကာ ခ်ည္၀မ္းဆက္ ခပ္လတ္လတ္တစ္စံုႏွင္႔ ည၀တ္ကို လဲလွယ္လုိက္၏။
     “ ကိုေရ.. ထေတာ႔ ထေတာ႔။ ေလးနာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ေတာ္ၾကာေန သူတုိ႔ေရာက္လာၾကေတာ႔မွာ။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ျပီး ကိုယ္က အဆင္သင္႔မျဖစ္ေသးရင္ အားနာစရာၾကီး။ သားနဲ႔သမီးကိုေတာ႔ လင္းခါနီးေလာက္မွပဲ ႏႈိးၾကတာေပါ႔...”
     ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လုိက္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ကုိ ၾကည့္ျပီး အအိပ္မက္ေသာကၽြန္မႏွင္႔ ေစာေစာထတတ္ေသာ “သူ”။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္ကို သေဘာက်ကာ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ျပံဳးရယ္မိေတာ႔ သူက မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ စူးစမ္းၾကည့္ၾကည့္၏။
     စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္လြန္းေန၍ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ပင္ ထပ္ျပံဳးျပလိုက္ေတာ႔မွ သူကပါ နာလည္ျပံဳး ျပံဳးကာ ကုန္းထလာေတာ႔သည္။
     အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးကုိ ဖြင္႔ရန္ ျဖတ္အသြား...၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဘးကပ္ထားေသာ အ၀တ္ျဖဴအုပ္ထားသည့္ ထမင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို လက္ျဖင္႔အသာ စမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေနဆဲပင္။
     မေန႔ည ညဦးပိုင္းကတည္းက ဆြမ္းခ်က္အဖြဲ႕က ဆြမ္းထမင္းဆြမ္းဟင္းေတြကို ေတာင္းၾကီးမ်ား၊ ဒန္အိုးၾကီးမ်ားျဖင္႔ လာပို႔သြားခဲ႔သည္။ သားႏွင္႔သမီးကေတာ႔ ကေလးမ်ားပီပီ လူရႈပ္ရႈပ္၊ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင္႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ျမင္ၾကေတာ႔ ေပ်ာ္ကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနၾက၏။
     “ ေမေမ ဒီထမင္းေတြက ညကတည္းက ခ်က္ထားရတာဟုတ္လား။ ဒါဆုိ မနက္ေရာက္ရင္ ေအးကုန္မွာေပါ႔...”
     သားၾကီးက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီဆုိေတာ႔ ေတြးေတြးဆဆေလး ေမးတတ္လာျပီ။
     “ မေအးေအာင္လို႔ ပိတ္ျဖဴေတြနဲ႔ကာရံျပီး အုပ္ဆုိင္းထားတာေပါ႔သားရယ္။ ဒါမွ မနက္ထိ ေႏြးေနမွာေလ..”
     သမီးကလည္း ထမင္းေတာင္းေတြကုိ သူ႔အစ္ကိုကိုင္သလို တစ္ေတာင္းခ်င္း လုိက္ကိုင္ၾကည့္ျပီး စပ္စုေနေလသည္။
     သူတုိ႔ေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနတာကို ျမင္ရေတာ႔ ခ်စ္ရသည့္မိသားစုႏွင္႔အတူ အလွဴဒါန ေရစက္ဆံုရေတာ႔မည္မုိ႔ ၾကည္ႏူးပီတိ အတုိင္းမသိျဖစ္မိရ၏။
     “ မနက္က်ရင္ ဘုန္းၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး မီးတုိ႔အိမ္ေရွ႕ကုိ လာမွာေပါ႔ေနာ္။ မီးတုိ႔က ဒီထမင္းေတြဟင္းေတြကို လွဴရမွာလား။ မီးလည္းပါမွာေနာ္ ေမေမ။ သမီးကိုလည္း ဘုန္းၾကီးေတြလာရင္ ႏႈိးေနာ္...”
     သံုးႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္က သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အလွဴပြဲလြတ္သြားမည္စိုးကာ သူ႔ကိုႏႈိးဖို႔ တတြတ္တြတ္မွာေနသည္မွာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ။
     “ သမီးရဲ႕ ဘုန္းၾကီးကို ႂကြလာမွာလို႔ ေျပာရတယ္...”
     “ ေအာ္.. ဟုတ္ကဲ႔။ ဘုန္းၾကီးေတြ ႂကြလာရင္ ႏိႈးပါေနာ္ေမေမ...”
     “ အင္းပါ သမီးေလးရယ္...”
     သူ႔အမွားကုိ လွ်ာေလးတစ္လစ္ႏွင္႔ ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ ျပင္ေျပာျပီးသည္ႏွင္႔ သမီးက သူ႔အစ္ကိုနားကို ေျပးသြားေတာ႔၏။
     ကၽြန္မဘ၀မွာ သည္အရြယ္ထိ အလွဴဒါနေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ဖူးခဲ႔ျပီ။ ဒီမနက္ခင္းအလွဴေလာက္ ရုိးရွင္းျပီး ပီတိေ၀မိတာမ်ိဳး မရွိဖူးခဲ႔ေသး။
     အေတြ႕အၾကံဳထူးေၾကာင္႔ ျမဴးထူးေနၾကသည့္ သားႏွင္႔သမီးကလည္း ထမင္း၊ ဟင္းေတာင္းေတြၾကားမွ မခြာၾကေတာ႔။ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနပံုကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပင္။
     အမွန္ေတာ႔ မိရုိးဖလာဗုဒ္ၶဘာသာ၀င္တို႔ ထံုးစံအတုိင္း သည္လိုအလွဴအတန္းမ်ိဳးစံုကို ကၽြန္မဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ မိဘမ်ားႏွင္႔အတူ ၾကံဳခဲ႔ဖူးေပါင္း မနည္းလွပါ။
    မိဘေတြကလည္း အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကသည္မို႔ ရာသီအလိုက္ အလွဴပြဲမ်ိဳးစံုေရာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ပစ္ၥည္းေလးပါး ဒါယိကာအျဖစ္ေရာ၊ လစဥ္ဆြမ္းခ်ိဳင္႔မ်ားေရာ၊ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင္႔ျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိခဲ႔။။
    သည္လို လွဴခ်င္တန္းခ်င္စိတ္ကလည္း မိဘေတြခ်ေပးလိုက္သည့္ မ်ိဳးေစ႔ဟုဆိုလွ်င္ မမွားပါ။
    သို႔ေပမဲ႔ ငယ္တုန္းကေတာ႔ နိဗ္ၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအတြက္ အေထာက္အပံ႔ဟူသည့္ အသိႏွင္႔ လွဴဒါန္းျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ႔။
မိဘမ်ားလုပ္သည့္ ေကာင္းေသာအမႈမုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာ လုိက္လုပ္သည္သာရွိ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ႔။
    ကုသုိလ္ရသည္ဟု လူၾကီးမ်ားအေျပာမွာ ၾကည္ႏူးသည္သာရွိ၏။ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ မခြဲျခားတတ္ခဲ႔။
    အရြယ္ကလည္း အလြန္ငယ္ေသးသည္ကိုး။
    သည္လုိႏွင္႔ အခ်ိန္ေတြေက်ာ္လြန္ကာ တေျဖးေျဖး အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ခြဲျခားတတ္ခဲ႔ျပီ။
မိသားစုႏွင္႔အတူ ျပဳခဲ႔သမွ် အလွဴအတန္းေတြမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ထားတတ္လာသည္။
    အသက္အရြယ္အေလ်ာက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔၊ အလုိဆႏ္ၵျပည့္၀ဖို႔၊ အၾကံအစည္ျပီးေျမာက္ဖုိ႔၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အဆင္ေျပေစဖို႔..၊ စသျဖင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံု၊ ဆုေတာင္းမ်ိဳးစံု။
    သို႔ေပမဲ႔ ဒါေတြသည္ ကိေလသာေတာမွာ သံသရာရွည္ေစမည့္ သမုဒယႏြယ္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိတတ္ခဲ႔ေသးပါ။
                                +++++++
    ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွ အဖြဲ႕၀င္မ်ား ေရာက္လာသည္ႏွင္႔ သားႏွင္႔သမီးကို ႏႈိးျပီးခ်ိန္မွာ ကြက္တိျဖစ္ေန၏။
    စားပြဲႏွင္႔ ခံုတန္းရွည္မ်ားခင္းကာ ထမင္းေတာင္း၊ ဟင္းေတာင္းေတြ တင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ပထမဦးဆံုး ဆြမ္းခံသံဃာတန္းကလည္း ႂကြလာေလျပီ။
    ေရာင္နီပ်ိဳ႕မလာေသးသလုိ လမ္းမီးမ်ားလည္း မျငိမ္းေသး။ သို႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ပီတိေသာမနႆျဖင္႔ ထိန္လင္းေနသလို၊ ျမတ္နိဗ္ၺာန္ကို ရည္မွန္းကာ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေနခိုက္မွာ ကိေလသာမီးမ်ား တဒဂၤေတာ႔ ျငိမ္းေအးေနရေလသည္။
    ပကာသနမပါ။ အရုိးရွင္းဆံုး အလွဴေလးအတြက္ ပီတိအဟုန္က အႏွစ္ႏွစ္အလလ ပ်ိဳးလာရသည့္ သဒ္ၵါမ်ိဳးေစ႔မွ အပင္ေပါက္ေလျပီဟု တလႈိက္လႈိက္ၾကည္ႏူးလွပါ၏။
    တေျဖးေျဖးႏွင္႔ လမ္းမီးေရာင္မွာ သံဃာတန္းၾကီး စီတန္းေနသည္မွာ တသီတတန္းၾကီးျဖစ္လာသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းတုိက္မ်ားက ဆြမ္းထမင္းကိုသာ အလွဴခံကာ ဆြမ္းဟင္းကို သပိတ္ထဲအလွဴမခံေတာ႔ဘဲ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ခ်ိဳင္႔ျဖင္႔ သပ္သပ္အလွဴခံေပး၏။
    ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းမွ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆံုမိၾကလွ်င္ေတာ႔ တစ္လမ္းလံုးျပည့္လွ်ံကာ အလ်င္မီေလာင္းလွဴႏိုင္ဖို႔အတြက္ စိတ္ေစာမိရေတာ႔သည္။
    သည္လုိဆုိေတာ႔ ဆြမ္းေလာင္းအဖြဲ႕မွ သံဃာတန္းကို ႏွစ္တန္းခြဲေစကာ ႏွစ္ေနရာ ျပိဳင္တူေလာင္းလွဴႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေပးၾက၏။
    “ ေမေမ ဒီကိုရင္ေလးက ခုနကတစ္ခါ သား ဆြမ္းဟင္းေလာင္းျပီးသားကို ထပ္လာခံတာ သိလား...”
    ရုတ္တရက္ ႏွစ္ဦးသားၾကားရံု ခပ္တိုးတိုး သားအေျပာေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးေနသည့္စိတ္ကေလး ဖ်တ္ခနဲ အရွိန္တန္႔သြားရသည္။
    “ အို မျဖစ္ႏုိင္တာသားရယ္။ သားထင္လို႔ပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆင္လို႔ ေနမွာပါ။ အလွဴေပးေနခ်ိန္မွာ အဲလို သံသယစိတ္ေတြ မ၀င္ေစနဲ႔သား။ ကိုယ္က လွဴျပီဆုိကတည္းက စိတ္ျပတ္ျပီးမွ လွဴရတယ္။ အလွဴခံပုဂ္ၢိဳလ္ရွိမွလည္း အလွဴဆုိတာက ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္တာ။ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအေႏွာင္႔အယွက္မွ စိတ္ထဲ မ၀င္ေစနဲ႔ေနာ္...”
    သားကိုလည္း ဆံုးမရင္း ကိုယ္႔စိတ္ကိုလည္း ျပဳျပင္ရင္း အလွဴမွာသာ အာရံုျပန္ႏွစ္လုိက္ပါသည္။
    ေကာင္းေသာအလုပ္ လုပ္ေနစဥ္မွာ အဖ်က္အဆီး၀င္ျခင္းကုိ မာရ္နတ္ဟုဆိုပါလွ်င္ ကိုယ္တုိင္၏စိတ္သည္သာ  မာရ္နတ္လည္းျဖစ္ႏုိင္သလို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ပဲမဟုတ္လား။
    ဆြမ္းေလာင္းလွဴစဥ္မွာလည္း သတိပဌာန္တရားကို ၾကိဳးစားျပီး ႏွလံုးသြင္းမိရသည္။ ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ ရုပ္ခႏ္ၶာသည္ လက္ကုိ ရုပ္ခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္၊ ဆြမ္းကို ခူးခ်ည္ခပ္ခ်ည္။ ျဖစ္လုိက္၊ ပ်က္လုိက္၊ အဆက္မျပတ္ေအာင္ အစားထုိးလိုက္။
    ၾကီးမားသည့္ ပီတိအဟုန္ကလည္း ျဖစ္လုိက္၊ ပ်က္လုိက္၊ အစဥ္တန္းျပီး မျပတ္အစားထုိးလုိက္။
    ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္သည္ မိမိခႏ္ၶာႏွင္႔ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ေလ၊ မွန္ေလစြ၊ ဟုတ္ေလစြဟု သဒ္ၵါတုိးကာ ၾကည္ညိဳရေလ။
    ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္မ်ားကလည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ အိေျႏ္ၵအျပည့္ျဖင္႔။
    သည္လို ရဟန္းသံဃာမ်ားက ဗုဒ္ၶ၏တရားေတာ္မ်ားကို ခုခ်ိန္ထိ သယ္ေဆာင္ ေစာင္႔ထိန္းေပးထား၍သာ ကၽြန္မတို႔လုို သံသရာမွ မလြတ္ႏုိင္ေသးသူေတြအဖို႔ နိဗ္ၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားထူးတရားျမတ္မ်ား နာၾကားခြင္႔ရခဲ႔သည္ မဟုတ္လား။
    သို႔ေၾကာင္႔လည္း ဤေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ႔၍ ျမတ္နိဗ္ၺာန္ကိုရည္မွန္းကာ ေန႔တစ္ေန႔၏အဦးအစမွာ အရုဏ္ဦးအလွဴအျဖစ္ ျမိဳ႕ရွိသံဃာကုန္ ဆြမ္းကပ္လွဴရန္ ဆႏ္ၵျပင္းထန္ခဲ႔သည္မွာ ကာလအတန္ၾကာခဲ႔ရေလသည္။
    ကၽြန္မက ပကာသနအေရျခံဳကာ ေရႊေရာင္စိန္ေရာင္ေရာသည့္ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြ လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ အလွဴမ်ိဳးကို လုပ္ရန္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ မဂၤလာဦးတုန္းက  မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအစား ဆြမ္းေကၽြးမဂၤလာေလးသာ ျပဳလုပ္မည္ဟု စီစဥ္ခဲ႔ၾကဖူး၏။
    ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက ဧည့္ခံပြဲဲႏွင္႔ ဒင္နာကို တုိင္ပင္ညႇိႏႈိင္းေနၾကဆဲ။ တစ္ဖက္က ဧည့္ခံပြဲလုပ္ေပးလွ်င္ တစ္ဖက္ကလည္း ဒင္နာလုပ္မည္ဟု ဂုဏ္ျပိဳင္ေနၾကဆဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးဖုိ႔ လွဴဒါန္းစီစဥ္လာသည္မုိ႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ဆူပူကာ ျငဴစူၾကသည္ကို ခံခဲ႔ရဖူး၏။
    သို႔ေပမဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔လည္း ေဆြမ်ိဳးအားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ျပန္ပါ။
    ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မနက္ပုိင္း မဂၤလာဆြမ္းကပ္ကာ ညပိုင္းမွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကပါသည္။
    အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အလွဴဆိုေသာ္လည္း ဘယ္လိုစိတ္အာရံုမ်ိဳး ႏွလံုးသြင္းလွဴရေကာင္းမွန္း မသိတတ္ခဲ႔။ ညဖက္မွာ ဧည့္ခံပြဲကလည္းရွိေသးေတာ႔ လူေတြကသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ။
စိတ္က ညပြဲအတြက္ ပူပန္ကာ ေစတနာသဒ္ၵါတရားမွာ အာရံုမမိဘဲ သတုိ႔သမီးအလွျပင္ဖို႔၊ မိတ္ကပ္လိမ္းဖုိ႔၊ ဆံထံုးထံုးဖုိ႔ အခ်ိန္မမီမည္စုိး၍ နာရီတၾကည့္ၾကည့္။
    သည္ၾကားထဲ ကိုယ္ေတြ သမီးေယာက္မ ညီညြတ္ခ်စ္ခင္စိတ္ႏွင္႔ ခ်ိတ္ထမီဆင္တူ၀တ္ဖို႔ စီစဥ္ထားသည္ကို အေ၀းမွ ေရာက္လာသူ ေဆြမ်ိဳးေတြက ကန္႔ကြက္ၾကေတာ႔၏။
    “ အုိ ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ သတုိ႔သမီးနဲ႔ ဆင္တူ၀တ္စရာလားေအ။ သတို႔သမီးဆုိတာ အားလံုးထက္ အထူးျခားဆံုးျဖစ္ေနရမွာ။ ဆင္တူ၀တ္ရေအာင္ သတုိ႔သမီးအရံေတြမွ မဟုတ္ဘဲ..” ဟု ဆုိသူကဆုိ။
    “ နင္႔ေယာက္မေတြ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုပဲေနာ္။ နင္က ေအးတိေအးစက္နဲ႔ဆုိေတာ႔...။ ၾကည့္လည္းေပါင္းဦး..” ဟု ေစတနာလုိလုိ ေ၀ဒနာလုိလုိ စကားသပ္ထုိးသူ မိတ္ေဆြေတြကတစ္မ်ိဳး။
    ကိုယ္တုိင္ကလည္း ငယ္ရြယ္သူမို႔ စိတ္မထားတတ္ေသးသည္လား မသိ။ အာရံုေတြေနာက္ကာ မဂၤလာဦးမွာ ဘာမဂၤလာမွ မဦးႏိုင္ခဲ႔ပါ။
     မနက္ခင္းအလွဴမွာလည္း ညဧည့္ခံပြဲအတြက္ စိတ္မ်ားျပီး ကုသိုလ္စိတ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အာရံုမျပဳႏုိင္ခဲ႔။ ညဧည့္ခံပြဲက်ေတာ႔လည္း လူေတြတရံုးရံုးႏွင္႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ မိတ္ေဆြေတြေရာ၊ ကိုယ္မသိသူေတြေရာ၊ အရင္က ျမင္ဖူးဖူး မျမင္ဖူးဖူး၊ အားလံုး ကိုယ္႔စည္း၀ိုင္းထဲ၀င္လာလွ်င္ အစြမ္းကုန္ သြားျဖဲေလးႏွင္႔ၾကိဳဆုိ။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကင္မရာမီးေရာင္ေတြ၊ ဗြီဒီယုိမီးေရာင္ေတြၾကား၊ ခမ္းမပတ္ျပီး လက္တြဲေလွ်ာက္ေနရသည္ကလည္း စိတ္အုိက္စရာ။
    သည္လုိႏွင္႔ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္၊ ရႈပ္ရႈပ္ ရႈပ္ရႈပ္ေတြၾကားထဲ တလႈပ္လႈပ္စီးေမ်ာရင္း ျပီးေတာ႔လည္း ျပီးသြားၾကသည္ပါပဲ။
     ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ ေစတနာစကားေလးေတြကုိ ေစတနာလုိ႔ မသိခဲ႔ေတာ႔ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္။ ကုသိုလ္ယူရမယ္႔ အခ်ိန္မွာ ကုသိုလ္မယူတတ္ေတာ႔ မဂၤလာမျဖစ္။ ေငြကုန္ေၾကးက်သာ မ်ားခဲ႔ျပီး တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ က်က္သေရမဂၤလာ အျပည့္အ၀ရခဲ႔မည္ မထင္ပါ။
    သို႔ေၾကာင္႔လည္း အေတြးအေခၚေလး ရင္႔က်က္လာသည္ႏွင္႔အမွ် ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ခြဲျခားတတ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ တကယ္မဂၤလာရွိမည့္ အလွဴေလးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရည္မွန္းခဲ႔ရ၏။ ေငြေၾကးေလး ပိုလွ်ံတုိင္း သည္အလွဴေလးအတြက္ ၾကိဳးစားကာ စုေဆာင္းခဲ႔၏။
    ေတာ္တန္ရံု ေရွာင္လႊဲ၍ရေသာ အသံုးစရိတ္မ်ားကို ေခၽြတာကာ စုေဆာင္းရင္း တစ္စတစ္စ ေငြေလးစုမိလာေတာ႔ အလွဴေလးကို စိတ္ကူးျဖင္႔ ၾကည္ႏူးေနမိရ၏။ ဤသည္ကား မလွဴခင္ကတည္းက ျဖစ္ခဲ႔ရေသာပီတိ။ ေစတနာ။
    ယခု လွဴုဒါန္းခ်ိန္မွာလည္း ေစတနာရွိသေလာက္ အစြမ္းကုန္ မဟုတ္ေသာ္ျငား ကိုယ္႔ေငြေၾကးေလးႏွင္႔ လက္လွမ္းမီသည့္ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ ဟင္းကိုလည္း စီစဥ္ခြင္႔ရသျဖင္႔ ၾကည္ႏူးပီတိက အျပည့္။ ဤသည္ကား အလွဴလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ျဖစ္ေနရေသာ ပီတိ။ ေစတနာ။
    သည္တစ္ၾကိမ္ အလွဴလုပ္ျပီးသြားေသာ္၊ ေနာက္ထပ္ သည္လိုအလွဴမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ ထပ္လုပ္ရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနဦးမည္မို႔ ဤသည္ကလည္း ျပန္ေတြးတုိင္း ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနမည့္ ပီတိ။ ေစတနာ။
    သည္လုိ ေစတနာသံုးတန္ႏွင္႔ က်က္သေရရွိလွသည့္ အလွဴမ်ိဳးသည္သာ မဂၤလာအရွိဆံုး။ ကၽြန္မတုိ႔ ဘ၀အတြက္ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြျဖင္႔ ပထမဦဆံုး ကုသိုလ္ယူရသည့္ မဂၤလာဦးအစစ္။
    သည္လုိ မဂၤလာအလွဴမ်ိဳး ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုအတြက္ အဦးဆံုးအၾကိမ္မွသည္ ေနာက္ထပ္အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ....။
ေနာက္ထပ္ မဂၤလာမ်ားစြာ...။
     “ ေမေမ ဘာလုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနရတာလဲ။ အိပ္ခ်င္လို႔လားဟင္..”
     သမီးအသံၾကားခါမွ ပီတိေၾကာမွာ ေမ်ာသြားေသာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိျပန္ကပ္မိရ၏။
     “ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ အလွဴေလးကိုၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္လည္မိတာပါ..”
     “ ေနာက္လည္း ဒီလုိမ်ိဳး ခဏခဏလွဴၾကရေအာင္ေနာ္ ေမေမ။ မီးလည္းေပ်ာ္တယ္...”
    သမီးစကားေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးေနေသာ ကၽြန္မရင္မွာ ပို၍ေက်နပ္မိရပါေတာ႔သည္။
    မိရုိးဖလာဆိုေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ႏုနယ္စဥ္မွာ မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ဆုိသည့္ မိဘ၀တ္ၱရားအတိုင္း၊ ေကာင္းမြန္ရာလမ္းျဖစ္သည့္ သာသနာေတာ္အတြက္ သဒ္ၵါမ်ိဳးေစ႔ကုိေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးအတြက္ ရင္ထဲသို႔အေရာက္ ပ်ိဳးေပးႏုိင္ခဲ႔ျပီဟု ယံုၾကည္ရပါသည္။
    မိရုိးဖလာမွသည္ ကိုယ္ပိုင္အသိျဖင္႔ ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္သက္၀င္လာမည့္ ဗုဒ္ၶဘာသာစစ္စစ္ ဘ၀ကုိေတာ႔ျဖင္႔၊ တေျဖးေျဖးအရုဏ္က်င္း၍ လင္းလာေသာ မနက္ခင္းေလးပမာ၊ သားႏွင္႔သမီးဘ၀မွာလည္း တစ္စတစ္စ လင္းပြင္႔လာမွာ ေသခ်ာသည္ဟုသာ...။
                                 +++++++

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
မဂၤလာဦး၀တၳဳတုိစုစည္းမႈ

လြတ္က်သြားေသာ ကမာၻ (၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး)





ဘယ္ေလာက္မ်ား အ႔ံၾသစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
          အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။
          ပူပူေႏြးေႏြးမုဆိုးမတစ္ေယာက္၏ ဘ၀စာမ်က္ႏွာသည္ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ဟုေခၚေသာ တိမ္ေတာက္ေနသည့္ ညေနေစာင္းမွာပင္
ဘယ္လိုမွမလွပႏုိင္သည္မွာ အေသအခ်ာပါ။
          မႏြဲ႕ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္က်ယ္ၾကီးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေျခကားရားလက္ကားရားႏွင္႔ အလယ္ေကာင္တည့္တည့္
အိပ္ေနရာမွ ဘယ္ညာတစ္ခ်က္စီလူးလိမ္႔လုိက္၏။
          ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာဖို႔မလို။ လန္႔ႏုိးသြားမည့္သူတစ္ေယာက္မွ အနားမွာမရွိ။ ယခင္က အအိပ္ဆတ္သူေၾကာင္႔ အသက္ေအာင္႔ျပီး
လႈပ္ရွားေသာ္လည္း ဒန္းေလာ႔ေမြ႔ရာၾကီးသည္ တအိအိျငိမ္႔တတ္ေသာေၾကာင္႔ မၾကာခဏျငဴစူခံခဲ႔ရသည္ မဟုတ္လား။
           ခင္ပြန္းသည္က အအိပ္ဆတ္ရံုတင္မက တစ္ေရးႏုိးျပီးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ျပန္အိပ္မေပ်ာ္တတ္။ ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ အေတြးေခါင္
ေနတတ္သည့္သူမက လူးလိမ္႔မိ၍သူႏုိးသြားတိုင္း အားနာစိတ္ေၾကာင္႔ အေနရခက္လွ၏။
           အမွန္က နံေဘးမွလြတ္ေနေသာေနရာသည္ သူမရင္ကို “ဟာ”ေနေစရမွာမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက မ“ဟာ”။ လပ္ ေန၏။
လြတ္ဟာမေနဘဲ လြတ္လပ္ေန၏။
          သူမကိုယ္သူမလည္း အံ႔ၾသမိသည္။ အတူေနလာသည့္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးအိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို လင္သည္မရွိေတာ႔ကာမွ
လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားရသည္က အံ႔ၾသစရာမဟုတ္ဘူးလား။
           ဒါဟာေဖာက္ျပန္ေရးတစ္ခုဟု အမည္တတ္ႏိုင္မလား။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔လိုက္မိျပီးမွ သူမအမူအရာသည္ ကေလးဆန္သြားျပီလားဟု မလံုလဲစိတ္ျဖစ္သြားရ၏။
သို႔ေပမယ္႔ အခန္းတြင္းမွာ သူမမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွရွိမေန။
           ဒါသည္ပင္ လြတ္လပ္မႈလို႔ ေခၚတာမဟုတ္လား။
                                                       xxxxxx
          ရုတ္တရက္ အိမ္ေထာင္ျပဳရေတာ႔မည္ဆုိတုန္းက အိပ္မက္ေယာင္ျပီးလမ္းထေလွ်ာက္ေနရာမွ ပုတ္အႏိႈးခံရသူလို မႏြဲ႔ရီ
မွင္တက္သြားခဲ႔ရဖူး၏။
          သူမက စိတ္ကူးျဖင္႔ တိမ္ကိုေလွလုပ္စီးကာ ၀ဠာအဆံုးရြက္လႊင္႔စီးေမ်ာခ်င္သူေလ။ ဘယ္ကၽြန္းေသာင္ကမ္းမွာမွ မနားခိုခ်င္ေသး။
          ရည္ရြယ္ဦးတည္ရာမထား၊ လြင္႔ခ်င္ရာလြင္႔သြားေနရသည္ကိုက အရသာ။
          သို႔ေပမယ္႔ မိဘအလိုကုိ ျငင္းပယ္ရန္မွာ လံုေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါ။
          မႏြဲ႔ရီမွာ ခ်စ္သူရည္းစားမရွိ။ အရြယ္ေတာ္ကတဆိတ္ဟိုင္းလို႔ အသက္ပင္အစိတ္ေက်ာ္ေနျပီ။ စိတ္ကူးယဥ္မင္းသားေတြႏွင္႔ခ်ည္း
ႏွစ္ပါးသြားေနမိ၍လားမဆိုႏုိင္။ လက္ေတြ႕မွာခ်ဥ္းကပ္လာသမွ် ပုရိသတုိင္းကို မႏြဲ႔ရီစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ေပ။
          အျပင္မွာ တကယ္ၾကံဳရေသာေယာက်ာ္းမ်ားက ဖတ္ခဲ႔ဖူးသမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွ ဇာတ္လိုက္မ်ားလို သူရဲေကာင္းမဆန္ၾက။
စင္းလံုးေခ်ာလည္း မျဖစ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသလို “ စာအုပ္ထဲကဇာတ္လိုက္ေတြနဲ႔ႏႈိင္းျပီး ေၾကးထူေနလို႔ကေတာ႔ နင္ဒီတစ္သက္ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ေတာ႔ ” ဆိုသလိုပါပဲ။
          မႏြဲ႔ရီက လြတ္လပ္မႈကုိခံုမင္သည္။ ဖတ္ခ်င္သည့္စာေတြကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ စိတ္ၾကိဳက္ဖတ္လိုသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ေတြးေနရတာကိုၾကိဳက္သည္။ ဒီေတာ႔ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုသည့္ ေဘာင္ခတ္ထားမွာကိုလည္းမလိုလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမြန္းက်ပ္လိုက္မလဲဟု
အေတြးႏွင္႔ပင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွ၏။
          အိမ္ေထာင္ေရးကိုေတာ႔ျဖင္႔ ေထာင္က်သလိုတင္စားၾကသည္မို႔ ပိုလို႔ပင္မစဥ္းစားခ်င္ေသးေပ။ သူမဖတ္ခ်င္သည့္စာမ်ားက စာရင္းျပဳစုထားသည္ပင္ ေတာ္ေတာ္က်န္ေသး၏။ စာရင္းမသြင္းရေသးေသာ ဖတ္သင္႔သည့္စာအုပ္မ်ားကလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း။   
         စာဖတ္က်င္႔စြဲသြားျပီးကတည္းက ဖတ္လိုက္သည့္စာေတြဆိုတာ မုဆိုးအမဲလိုက္သလို သဲၾကီးမဲၾကီး။ စာဖတ္သက္ကေလး
ရင္႔လာေတာ႔ ဖတ္ရံုႏွင္႔မျပီး။ ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္။ အေတြးေတြမ်ားလာေတာ႔ ေနာက္ကအေရးလုိက္လာသည္။ စာေရးခ်င္လာသည္။ ဒီေတာ႔ေနာက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္၊ေတြးလိုက္ေရးလုိက္။ တကုပ္ကုပ္ႏွင္႔အိမ္တြင္းေအာင္းကာ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ႔၏။
          သည္လိုႏွင္႔ တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ စာမ်က္ႏွာေပၚတက္လာေသာ သူမစာေလးေတြကို ပီတိေ၀လို႔မွ မႏြဲ႕ရီမ၀ေသး။
မိဘ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ အေမႏွင္႔အေဖက သူတုိ႔မိတ္ေဆြ၏သားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္ စီစဥ္ေလသည္။
            “ အိမ္ေထာင္တဲ႔။ ၾကားရတာကိုက မြန္းက်ပ္ခ်င္စရာၾကီး..”
          အရုိးမ်ားသေလး ေခ်းခါးသေလး ျငင္းဆန္ရန္ျပင္ဆင္ေနေသးေသာ မႏြဲ႕ရီသည္ ခင္ပြန္းေလာင္းေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကုိ ျမင္ေသာအခါတြင္ အာေစးထည့္ခံလုိက္ရသလို ပါးစပ္ပိတ္သြားေတာ႔၏။
          မည္းနက္ေနေသာ မ်က္ခံုးထူထူတစ္စံုသည္ အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းမ်ားကို နက္ရႈိင္းတည္ၾကည္သြားေစသလား။ ညိဳ၀ါေရာင္အသားက ပိရိေသသပ္ေသာႏႈတ္ခမ္းကို တိက်ေအာင္အားျဖည့္သလို ၾကံ့ခိုင္ေသာေမးရိုးမ်ားက စင္းက်ေနေသာႏွာတံကို ပို၍ခၽြန္ျမေစ၏။ သြယ္ျမင္႔ေသာ အရပ္ကုိ ပခံုးက်ယ္ႏွစ္ဖက္က အနားကြပ္လိုက္ေတာ႔ မႏြဲ႕ရီစြဲခဲ႔ေသာ ၀တ8ဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္မ်ားပင္ ဆလံေပးရေတာ႔မည့္ပံု။
          မႏြဲ႕ရီ၏ႏွလံုးခုန္သံသည္ နရီစည္းခ်က္မမွန္ေတာ႔ဘဲ ျမင္းရုိင္းကဆုန္ေပါက္သလို ေျဗာင္းဆန္ေနသည္ဟု သူမကထင္လာသည္။
          လြင္႔ေမ်ာေနေသာ စိတ္ကူးအေတြးအားလံုးသည္ ဆိုုက္ကပ္ရန္ေသာင္ကမ္းျမင္ေလျပီ။ အိမ္ေထာင္ဟူသည္ ေဘာင္ခတ္သည္ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ တံတိုင္းတားသည္ပဲဆိုဆို၊ သူမကိုယ္တုိင္ ပိုးဖလံျဖစ္ေနပါေစဦး။ မီးထဲတိုး၀င္ကာ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္လာ၏။
           အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို သူမ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေလျပီလား။ ဘ၀မွအျခားအရာမ်ားအားလံုးသည္ မႈန္၀ါးေသးငယ္ကာ ခ်စ္သူသည္သာ မွန္ဘီလူးျဖင္႔ပံုၾကီးခ်ဲ႔လိုက္သကဲ႔သို႔ ေရွ႕တန္းသို႔ အေရးၾကီးစြာနီးကပ္လာေလေတာ႔သည္။
                                                       xxxxxx
                          အခ်စ္ႏွင္႔အိမ္ေထာင္ တစ္ထပ္တည္းက်သည္ဟု ေက်နပ္မိေသာသူမသည္ အိမ္ေထာင္ဦးရက္မ်ားကို မိုးမျမင္ေလမျမင္ ေက်ာ္ျဖတ္
ေလ၏။ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုလည္း ထြက္ပစ္လိုက္ျပီး ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ ကိုယ္ပြားအရိပ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေနသည္။
          ခင္ပြန္းသည္ ေဆးရံုအလုပ္သြားေနခ်ိန္တြင္ ထမင္းျမိန္ေစမည့္ သူၾကိဳက္တတ္ေသာ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကုိ ကိုယ္တိုင္စီမံ
ခ်က္ျပဳတ္ထား၏။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အံကိုက္ ေရမိုးခ်ိဳး ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားကာ ကိုယ္တိုင္မွခူးခပ္မေကၽြးရလွ်င္ ဇနီးမယား၀တ္ၱရားမေက်ပြန္သလို
လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စုိးကာ သူ႔အတြက္ဆို ဘာမဆို ကိုယ္တုိင္သာလုပ္ေပးခ်င္ျပန္သည္။
          အိမ္အကူေတြရွိေသာ္လည္း သူတို႔ကိုခိုင္းရတာ စိတ္တိုင္းမက်။ ကုိယ္တိုင္ပင္ အိမ္ျခံ၀င္းအတြင္းမွာလည္း သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား
စိုက္ပ်ိဳးျပင္ဆင္ထားကာ သူကစိတ္လိုလက္ရ မခ်ီးမြမ္းခ်င္ေန။ ခံစားၾကည္ႏူးေနပံုရလွ်င္ပင္ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူခ်င္၏။
          ညေန ကိုယ္ပုိင္ေဆးခန္းခ်ိန္မွာပင္ အကူနာ႔စ္အျဖစ္ အျခားသူကုိမထားဘဲ သူမကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေသးသည္။
          သူမက ေစတနာေတြ ေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ေနသေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔နဂုိပံုစံပဲလား။ သူမကသည္းေနတာ
ေတြ႕လို႔ပဲ အိုက္တင္ခံေလသလားမသိ။ ကိန္းခန္းၾကီးျပီး သူမအေပၚ သိတ္ေရာေရာ၀င္၀င္မရွိလွ။ အလုပ္အားခ်ိန္မ်ားမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္
ေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုၾကည္ႏူးရတာမ်ိဳးမရွိဘဲ သူ႔ေဆးစာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားကိုသာ စိတ္၀င္တစားဖတ္ေနေလ႔ရွိ၏။
          သူမ၏ ဖတ္လက္စစာအုပ္မ်ားကေတာ႔ ေခ်ာင္ထဲမွာ ဖုန္တက္ကုန္ေလျပီ။ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က မဖတ္နဲ႔လို႔ တစ္ခြန္းမွ
ေျပာသည္မဟုတ္။ မႏြဲ႔ရီထံအလည္ေရာက္လာေသာ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ႏွင္႔သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးမိျပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားအျပန္တြင္
သူေျပာလိုက္ေသာစကားက သူမစိတ္ထဲကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို စိုက္၀င္သြားရ၏။
            “ စာေရးဆရာဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ႔လူေတြပဲ...”
          သူက လက္ေတြ႕သမားဆိုေတာ႔ အေတြးသမားေတြကို နားလည္ခ်င္ပံုမရ။ စိတ္ကူးယဥ္စာေပႏွင္႔ သရုပ္မွန္စာေပကုိလည္း ခြဲျခားသိပံုမေပၚ။ ကေလာင္သြားသည္လည္း ေဆးထိုးအပ္လိုပင္ သူ႔ေနရာႏွင္႔သူ အက်ိဳးျပဳေၾကာင္း၊ ရွင္းျပလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မႏြဲ႔ရီမွာသာ ထုိစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႔ သူကမတားျမစ္ရပါဘဲ စာေရးစာဖတ္မလုပ္၀ံ႔ေတာ႔။
          သူအထင္ေသးမွာကိုလည္း မခံႏိုင္သလို ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်လာမွာကုိလည္း စိုးရြံ႕သည္မို႔ စာေပမိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကိုေရွာင္ကာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေသတ္ၱာထဲ ေသာ႔ခတ္သိမ္းဆည္းလိုက္ေတာ႔၏။
          အခ်စ္ေၾကာင္႔ ဘ၀ သာယာစုိေျပလာျပီဟု ထင္ေနမိေသာမႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႔သူလို ေသြ႕ေျခာက္ညႇိဳးေရာ္
လာသည္ကိုေတာ႔ျဖင္႔ ထိုစဥ္က သတိမမူမိခဲ႔ေပ။
                                                       xxxxxx
         အိမ္ေထာင္သက္အတန္ၾကာ၍ သားသမီးလည္းမရေသာအခါ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းေတာ႔ဘဲရပ္တန္႔ေနသကဲ႔သို႔ မႏြဲ႔ရီခံစားလာရသည္။ စက္ရုပ္ဆန္သည့္ လက္ေတြ႕က်က် သူ႔အျပဳအမူဆက္ဆံေရးမ်ားကလည္း စီးေနေသာေရကုိပင္ ရပ္တန္႔သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေအးခဲေန၏။
         အျပင္စာလံုး၀မစားရဘဲ ဇီဇာေၾကာင္ဆရာ၀န္ၾကီးအၾကိဳက္ မနက္ခင္းစာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ႏွင္႔ႏြားႏို႔တစ္ခြက္သည္ မုန္႔ဟင္းခါး
ၾကိဳက္လွေသာ သူမအတြက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာေဘာင္တစ္ခုပင္။ သူ႔အၾကိဳက္ေနထိုင္ရင္း သူမဆႏ္ၵႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဖက္မ်ားသည္ပင္ အစဥ္အလာတစ္ခုလို အသားက်လို႔ေနျပီ။
         သို႔ေပမယ္႔ နဂိုညံ့သက္ေသာႏွလံုးသားက ေအးစက္ေနသည့္ ႏြားႏို႔ခြက္မ်က္ႏွာျပင္လို ရႈံ႕တြတင္းေျခာက္လာ၏။
         ပထမပိုင္းတုန္းကေတာ႔ အခ်စ္စိတ္မႊန္ေန၍ မႏြဲ႔ရီကမသိေသး။ ခင္ပြန္းသည္အၾကိဳက္လုိက္ေနရသည္ကိုပင္ အခ်စ္သက္ေသ
ထူေနရသလို တက္ႂကြရဲရင္႔ေနေသးသည္။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာလာလွ်င္ေတာ႔ ႏွလံုးရည္ခမ္းလာေသာ သူမကုိယ္သူမသတိထားမိလာျပီး ထိတ္လန္႔သြားရ၏။
          ဥပမာ မႏြဲ႔ရီက အားနာသနားတတ္သူဆိုေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ညားကာစမွာ ညအခ်ိန္မေတာ္လိုမ်ိဳး လူနာ အိမ္တံခါး လာေခါက္တိုင္း အေၾကာင္းမသိခင္က သူမ တံခါးထဖြင္႔ေပးမိ၏။
           “ ဒီလို အခ်ိန္မေတာ္ တံခါးေခါက္တုိင္းသာ ဖြင္႔ေပးမွန္းသိလို႔ကေတာ႔ ညလံုးေပါက္ေဆးကုဖို႔သာ ျပင္ထား။
             ခပ္ေစာေစာလာျပလို႔ရတဲ႔ လူနာမွန္သမွ် သန္းေကာင္သန္းလႊဲက်မွပဲ ေရာဂါသည္းသလိုလိုနဲ႔ ေရာက္လာၾကလိမ္႔မယ္..”
          တစ္ခါကေတာ႔ သူမေတာင္းပန္လြန္း၍ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ပင္႔ေသာလူနာေနာက္ကို လုိက္သြား
ေပးဖူး၏။ အဲသည္လူနာရွင္က ရွိခိုးမတတ္အသနားခံေနသည္မို႔ မႏြဲ႔ရီမွာ က်ားျမီးပဲဆြဲရဆြဲရ၊ ကူညီခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။
          ကိုယ္တုိင္ဆရာ၀န္ မျဖစ္ရျခင္းအတြက္ သည္တစ္ခါပဲ မႏြဲ႔ရီစိတ္ပ်က္မိေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္သာ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ကေတာ႔
ေယာက်ာ္းကို ေခ်ာ႔ေမာ႔ေတာင္းပန္ေနရန္မလို။ ေဆးအိတ္ဆြဲကာ တစ္ညလံုးပဲလိုက္ရလိုက္ရ လိုက္ကုေပးမည္ဟု အားမလိုအားမရ ေတြးမိ၏။
          သို႔ေပမယ္႔ လူနာအိမ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ သူမအျပစ္တင္ခံရေတာ႔မည္ကုိ ေကာင္းစြာသိလိုက္ရျပီ။ ေသလုေမ်ာပါးပံုစံ လူနာရွင္
ေျပာထားေသာစကားႏွင္႔ လူနာ႔ပံုသ႑ာန္မွာ မည္သို႔မွထပ္တူမက်ပါ။
          လူနာရွင္ဖက္က ေရွ႕ေနလိုက္မိေသာမႏြဲ႔ရီမွာ ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင္႔လူနာမ်ားဆက္ဆံေရးမွာ ၀င္မပါ၀႔ံေတာ႔ပါ။
         “ ကိုယ္ကဆရာ၀န္လုပ္သက္အရ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသားမို႔ ျငင္းဆန္တာကို မင္းက စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ႔လူလို႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။
               မင္းျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ညဖက္ဆိုေတာ႔ လူနာရွင္ကိုယ္တိုင္က လူနာ႔သည္းညည္းကို မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲ
            ရိုးရုိးဗိုက္နာတာေလာက္ကုိ အစာအိမ္ေပါက္သေလာက္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ေျပာျပီး ပင္႔ၾကလိမ္႔မယ္။ ဆရာ၀န္ပင္႔လာႏုိင္မွလည္း 
            လူနာကဂ်ီကေဂ်ာင္လုပ္တာကို ေျဖရွင္းႏုိင္မွာေလ။ တကယ္က အစာအိမ္ေပါက္ရင္ေတာင္ ကိုယ္လည္းေဆးရံုကိုပဲ သြားခုိင္းရမွာပဲ။ 
                 ဒါေၾကာင္႔ ညဖက္ဆိုရင္ ေဆးရံုကိုသြားလို႔ပဲ ကုိယ္ကေျပာခုိင္းတာ...”
          အဲသည္တုန္းက မႏြဲ႔ရီကုိယ္တုိင္လည္း ေစာဒကတက္စရာ စကားမရွိခဲ႔ပါ။ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း သူ႔ဖက္က ရပ္တည္သြားသည္
မဟုတ္လား။ ေနာက္မ်ားမွာေတာ႔ ညဖက္တံခါးေခါက္သံမ်ားကို မႏြဲ႔ရီမၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္လာ၏။ မေနသာလြန္းမက
ျဖစ္လာရင္ေတာ႔ အိမ္အကူေကာင္မေလးကုိ “ ဆရာမရွိပါဘူး။ ေဆးရံုသြားလိုက္ပါ...” ဟု မုသာ၀ါဒကို အရည္က်ိဳေသာက္ခုိင္းလိုက္ရမည္။
           သူမလိပ္ျပာကေတာ႔ ခပ္ရွက္ရွက္ပါ။ သူမကိုယ္သူမ မႏွစ္ျမိဳ႕စိတ္ကလည္း ဖံုးဖိမရ။ ဒါသည္ပင္ ႏွလံုးရည္ခမ္းေျခာက္ရျခင္း တစ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။
                                                       xxxxxx

          သားသမီးမရွိေသာ ဘ၀တြင္ မစီးဆင္းဘဲ မေနလိုသည့္မႏြဲ႔ရီသည္ သူ႔ဘက္ကုိယ္႔ဘက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းရင္း ႏွလံုးသားအာဟာရျပည့္ရန္ ၾကိဳးစားမိေသး၏။
          ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ႏြမ္းပါးေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ သူမ၏မျပည့္စံုလွေသာ သားခ်င္းမ်ားထဲမွ ေငြေၾကးလိုသည့္လူကို ေငြေၾကး
ေထာက္ပ႔ံေစာင္႔ေရွာက္၊ အလုပ္လက္မဲ႔ေတြကို အလုပ္ရွာေပး၊ လိုအပ္လွ်င္ အိမ္မွာေခၚထားျပီး ပညာသင္ ေက်ာင္းထားေပး။
          တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္လွ်င္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ အျမင္ေစာင္းမည္စိုး၍ ႏွစ္ဖက္မွ်ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ရသည္ကလည္း
လြယ္ေတာ႔မလြယ္လွ။ မွ်တေအာင္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔လူဆို ဆန္ရင္းနာနာဖြပ္၍ သူ႔လူဆို သာသာထိုးထိုးလုပ္ပါမ်ားေတာ႔ မႏြဲ႔ရီအမ်ိဳးေတြကပင္
သူမကို ႏွာေခါင္းရံႈ႕ခ်င္ၾကေသး၏။
          သို႔ေပမယ္႔ ေဆြမ်ိဳးေတြတရံုးရံုးႏွင္႔ အေထာက္အပံ႔ေတြမ်ားလာေသာအခါ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အိမ္စရိတ္ကိုကန္႔သတ္လိုက္
ေတာ႔၏။ “ ကုိယ္ ကားအျမင္႔လဲစီးခ်င္လို႔ ဘဏ္မွာေငြစုဦးမယ္။ တစ္လ “ ........” ေပးရင္ ေလာက္မလား...” တဲ႔။
           ဘယ္ေလာက္ ပညာရွိပီသလိုက္သည့္ စကားလဲေလ။
          ေတာ္ေသးသည္က ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ဆံုးသြားရွာျပီျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားထားခဲ႔သည့္အေမြေတြက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး
သူမအတြက္ သံုးမကုန္ပါ။
           သို႔မို႔ေၾကာင္႔ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ႏွင္႔ အိမ္စရိတ္မ်ိဳးစံုသည္ သူေပးမည့္ေငြႏွင္႔ ေလာက္၊မေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က စိတ္မ၀င္စားသလို မႏြဲ႔ရီကလည္းမမႈပါ။
          သို႔ေပမယ္႔ အိမ္စရိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားသည္က ထားပါေတာ႔။ ဇနီးသည္ကုိယ္တိုင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္စီမံထားသည့္ ထမင္းပြဲကိုေတာင္ ဘယ္ေလာက္စားေကာင္းပါေစဦး။ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဖို႔ ၀န္ေလးတတ္သည္ကေတာ႔ အခံရမခက္ေစဘူးလား။
          မႏြဲ႔ရီ အပင္ပန္းခံထားေသာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ အိမ္ကေလး အျပင္အဆင္ႏွင္႔ ပန္းေပါင္းစံုစိမ္းစုိလွပသည့္ ျခံ၀န္းေလးကိုလည္း ေရာက္လာသမွ် ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားက ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ပါေစ၊ သူကေတာ႕ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္သာ တုန္႔ျပန္၍ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္သလုိပင္။
          ၾကာေတာ႔ မႏြဲ႔ရီလည္းမိန္းမပီပီ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာရ၏။ အိမ္မွာေနရတာ စိတ္ဓာတ္က်သလိုလုိ၊ မေပ်ာ္ရႊင္သလိုလို
ျဖစ္လာသည္မို႔ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အလည္ထြက္မိသည္။ သူမမွာက သူတကာအိမ္ေထာင္သည္ေတြလို
အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင္႔ အေပးအယူမွ်မွ် စိုေျပသည့္ဘ၀မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ မေျခာက္ခမ္းသည့္ေမတ္ၱာစမ္းကေလး စီးဆင္းႏုိင္မည့္ သားသမီးကေလးေသာ္မွ တစ္ေယာက္မွ်မရွိသည့္ဘ၀ေလ။
          အမွန္ေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက အိမ္မလည္တတ္။ ယိုင္နဲ႔လာေသာစိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔သာ ေျဖသိမ္႔ေပးႏုိင္မည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိျခင္း ျဖစ္၏။ ေရာက္သြားေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမကိုနားလည္စြာ ၾကိဳဆိုၾကပါသည္။
           မေခၚခ်င္မေျပာခ်င္သလုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲမရွိေသာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေၾကာင္႔သာ သူမဆီအလာက်ဲကာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနေပမယ္႔ သူမလာမည္ဆိုပါက အခ်ိန္မေရြးတံခါးဖြင္႔ထားေၾကာင္း၊ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးလို သူမဘ၀ကုိသနားေၾကာင္း၊ ေႏြးေထြးမႈ အျပည့္ႏွင္႔ ၾကင္နာစြာကမ္းလင္႔ၾကေသာလက္မ်ားက သူမ၏ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ႏွလံုးသားကို အနည္းငယ္ ညံ့သက္သြားေစသလိုပင္။
          သို႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္စားေျပာလုိက္ေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးသည္ပင္ သူမျဖစ္ခဲ႔ပါလွ်င္ ထိုေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းသို႔
မိုက္မဲစြာသက္ဆင္းခဲ႔သည္မွာ သူမကုိယ္တိုင္ပင္မဟုတ္လား။
            “ ကုိယ္က မင္းကို သာမန္မိန္းမေတြလို အိမ္လည္အတင္းေျပာ၊ အရည္မရအဖတ္မရ အက်ိဳးမဲ႔စကားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တတ္တဲ႔သူ
                မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ထားတာ...”
           အျပင္မွျပန္လာေသာမႏြဲ႔ရီသည္ အျပစ္တင္သည္လည္းမဟုတ္၊ တားဆီးသည္လည္းမဟုတ္။ သို႔ေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္လည္း
မလုပ္၀ံ႔ေအာင္ ေျပာတတ္သည့္သူ႔ကို အ႔ံၾသမွင္တက္ေနမိသည္။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ပညာသားပါလွေသာစကားက သူမကုိေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ ေျခခ်ဳပ္မိေစခဲ႔၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ေနာက္ထပ္သြားရန္လည္း ၀န္ေလးရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင္႔ အနည္းငယ္ည့ံသက္လာေသာ ႏွလံုးသားကလည္း
ခ်က္ခ်င္းပင္ မီးက်ီးခဲေပၚအတင္ခံလိုက္ရသလို ရံႈ႕တြကာ အေရလန္သြားရေတာ႔သည္။
                                                        xxxxxx
          အမွန္ေတာ႔ အိမ္မလည္တတ္သူမႏြဲ႔ရီအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္မြန္က သူမႏွစ္သက္လွတဲ႔စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သင္႔သည္မဟုတ္လား။
           ေသာ႔ခတ္ထားမိေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ပေယာဂမပါဟု မျငင္းႏုိင္ေသာ္ျငား တုိက္ရုိက္ေတာ႔ျဖင္႔မဟုတ္ခဲ႔ပါ။
သူမကသာ အိမ္ေထာင္ဦးအခ်ိန္က ခ်စ္စိတ္မႊန္ျပီး ခင္ပြန္းအျမင္မွာ အျပစ္ကင္းခ်င္လြန္း၍ အိုဗာျဖစ္သြားရျခင္းေလ။ ခုလို အိမ္ေထာင္သက္ ကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ႔ ခ်စ္စိတ္ေရခ်ိန္ကလည္း က်သြားခဲ႔ျပီ။ သူမရဲ႕အပုိေတြကိုလည္း သူမကိုယ္တုိင္ျမင္လာခဲ႔သည္။
           မႏြဲ႔ရီ ကေလာင္ျပန္ကိုင္ေလျပီ။ စာအုပ္ေသတ္ၱာကိုလည္း ေသာ႔ဖြင္႔ေလ၏။ ေဆးခန္းကိုလည္း မလုိက္ေတာ႔။ အကူနာ႔စ္တစ္ေယာက္
ငွားေပးလုိက္သည္။ ပန္းျခံထဲလည္း ေပါင္းသင္ေျမဆြမလုပ္အား။ သစ္ရိပ္မွာခံုေလးခင္းျပီး စာေရးစာဖတ္လုပ္ရသည္မွာ အရသာရွိေပစြ။
           ရပ္တန္႔သလိုထင္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီ၏ဘ၀သည္ ခုမွျပန္၍စီးေလျပီ။ လွမ္းျမင္ရေသာသမုဒ္ျပင္က်ယ္သည္ လႈိင္းဂယက္ေတြ
ရွိေသာ္လည္း က်ယ္ေျပာ၏။
           မႏြဲ႔ရီသည္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ နစ္၀င္ပစ္လုိက္ေသာ ကုန္ခဲ႔သည့္အခ်ိန္ေတြကိုပင္ ႏွေျမာေနမိေသး၏။
           ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ေအာင္႔ထားခဲ႔ရေသာမႏဲြ႔ရီမွာ ေ၀ါကနဲ တမံက်ိဳးသလို စာေတြသြန္ေရးေတာ႔သည္။
မဂ္ၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ မွာလည္း မနားတမ္းေျပးေလ၏။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း စာေပနယ္မွာေနရာရ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေသာ္လည္း ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔ပံုစံ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္ႏွင္႔သာ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ျပဳခ်င္။ သူမေရးေသာ၀တ8ဳမ်ား
ကိုေတာ႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ဆံုးေအာင္ဖတ္သည္ပင္မရွိ။ ထံုးစံအတုိင္း ေကာင္းသည္လည္းမေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္းမဆို။
            “ ကိုယ္ကေတာ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေတြဖတ္လို႔ကုိမရဘူး။ စာဆိုရင္ ဗဟုသုတရရင္ရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရးသတင္းေတြပဲ
                 ၾကိဳက္တယ္။ ”
          အရင္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ မႏြဲ႔ရီ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လမ္းဆံုးမိေပဦးမည္။ ခုေတာ႔ မႏဲြ႔ရီ အရင္ကေလာက္မရူးေတာ႔ျပီ။ သူကကိုယ္႔ကို
အထင္မၾကီးလည္း မမႈေတာ႔။ သူမမွာ ေျဖေဆးရွိေနျပီေလ။
           သူဂရုမစုိက္လို႔၊ အသိအမွတ္မျပဳလို႔၊ စိတ္ထဲမွာအားငယ္သလိုလို ၀မ္းနည္းသလုိလို ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြကလည္း အရင္လုိခံစားခ်က္ မျပင္းထန္ေတာ႔။ ဥပက္ၡာျပဳႏိုင္ခဲ႔ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ စိတ္ႏွစ္ျပီးဖတ္ေနရတာေလာက္ ဘ၀မွာ အရသာရွိတာမေတြ႕ႏုိင္ေပ။
           နာမည္ေလးနည္းနည္းရလာေတာ႔ စာေပသမားေတြ အိမ္ကုိအ၀င္အထြက္ရွိလာ၏။ စာမူလာေတာင္းတာ၊ စာအုပ္လာေပးတာ၊
စာမူခ၀င္ေပးတာေတြကလည္း မၾကာခဏဆိုသလိုပင္။ ဖုန္းေတြကလည္းလာလိုက္သည္မွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ အလုပ္ကိစ္ၥဖုန္းႏွင္႔
သူမ၏စာမူကိစ္ၥဖုန္းမွာ အၾကိမ္တူတူလိုျဖစ္လာ၏။
           “ မင္းဆီကိုလာလုိက္သမွ်ကလည္း ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္းပါလား။ စာေရးဆရာမေတြက အလုပ္မ်ားျပီး စာေရးဆရာေတြက
              အားအားယားယား လမ္းထြက္အိမ္လည္ေနတာပဲလား။ ”
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ မလိုလားဟန္ စကားမ်ားသည္ သူမအတြက္ အေနက်ံဳ႕ေစသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ
ဧည့္သည္စာေရးဆရာေရာက္လာကာမွ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနေသာသူက ႏႈတ္လည္းမဆက္၊ ခပ္တည္တည္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္
သူမမွာ ရွက္ရြံ႕အားနာရ၏။ သည္လိုအခါမ်ားမွာေတာ႔ စာေပနယ္မွာလွမ္းေနေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားပင္ ယုိင္ခ်င္ခ်င္။
           သူမကေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ ေဆးရံု၊ေဆးခန္းမွ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္မ်ား၊ ေဟာက္ဆာဂ်င္
ဆင္းေနေသာ ဆရာ၀န္မေလးမ်ား၏ အလုပ္သေဘာအရဆက္ဆံေရးမ်ားကုိ တစ္ခါမွ် မေ၀ဖန္၊ မခနဲ႔ဖူးပါ။ သည့္အျပင္ ခပ္သည္းသည္း
ခပ္ကဲကဲ လူနာအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႔ကိုလည္း ဥပက္ၡာျပဳ နားလည္ေပးထား၏။
          သူက အိမ္လာသမွ် မႏြဲ႔ရီ၏ဧည့္သည္တိုင္းကို အမ်ိဳးသမီးမျမင္ဘဲ အမ်ိဳးသားခ်ည္းကြက္ျမင္ေနသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ။ဇနီးသည္အေပၚ ခ်စ္ခင္ယုယဟန္၊ အေလးထားျမတ္ႏုိးဟန္ မျပခ်င္သည့္သူ႔ဆီက မနာလိုအူတုိသလိုအမူအရာမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လွစ္ကနဲျမင္ရေသာ္လည္း သူမက မေပ်ာ္တတ္ေတာ႔ပါ။
          ယခင္ကလို ႏူးညံ့သည့္ႏွလံုးသားျဖင္႔သာဆိုလွ်င္ တိတ္တခိုးေက်နပ္မိမည္ထင္ပါ၏။ ယခုေတာ႔ ႏွလံုးသားက တင္းေျခာက္ေနခဲ႔ျပီ။
           ဒါသည္ “ အခ်စ္ ” မဟုတ္။ “ အတ္ၱ ” သာျဖစ္သည္ဟု သူမကေသခ်ာေနျပီေလ။
                                                        xxxxxx
          အမွန္ေတာ႔ အတ္ၱႏွင္႔ပရကို မွ်တခ်င္သည့္ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ မႏြဲ႔ရီသည္ ကိုယ္႔အတ္ၱကို ကိုယ္႔ဖာသာျပဳစုရင္း သာယာတတ္ေအာင္
သင္ေပးသူမွာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ဟု စြပ္စြဲခ်င္ေလ၏။
          သူမက ခင္ပြန္းသည္ႏွင္႔၊ ေဆြမ်ိဳးစုႏွင္႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္၀င္ရွင္သန္ရင္းမွ စီးဆင္းရသည္ကို ဘ၀ဟုျမင္သူ။
          သို႔မွလည္း ၾကည္လင္ေသာ၊ ေႏြးေထြးေသာ၊ က်စ္လစ္ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ရသေကာင္းေတြ ဖန္တီးႏုိင္မည္ဟု သူမထင္သည္။
           ခုေတာ႔ ေအးစက္ဖယ္ၾကဥ္ေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ေၾကာင္႔ နာက်င္ပြေယာင္းေသာ အဖ်က္စိတ္မ်ားသာ သူမမွာ အားေကာင္းေလ
ေတာ႔၏။ ေတာ္တန္ရံုကို အေကာင္းမျမင္ခ်င္ေတာ႔။ အထူးသျဖင္႔ သူမ ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏
ေမတ္ၱာကို သူမ မယံုေတာ႔။ ငတ္မြတ္ေတာင္႔တမိေသာ အၾကင္နာကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ႔။
           ၀တ္ၱရားေက် လင္မယားဆက္ဆံေရးသည္ ေသြးသားဆႏ္ၵအတြက္၊ တည္ၾကည္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးသစ္ၥာေစာင္႔သိမႈသည္ သူ႔ကုိယ္က်င္႔သိက္ၡာအတြက္၊ မနာလိုအူတိုေသာ သ၀န္ေၾကာင္စိတ္သည္ သူ႔အတ္ၱအတြက္။
           သည္လိုသာ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ စြပ္စြဲခ်င္၏။
           ဒီေတာ႔လည္း သူ႔လိုပင္ အရြဲ႕တိုက္ကာ မႏြဲ႔ရီလည္း ကိုယ္႔အတ္ၱကုိယ္ အေရာင္တင္ခ်င္ေတာ႔သည္။
           အရင္လို လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စိုးကာ ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ ဇနီးမယားေကာင္းစိတ္ဓါတ္မ်ားကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ျပီး စာေရးစာဖတ္ႏွင္႔သာ တစ္ကမ္ၻာတည္ေဆာက္ေနလိုက္၏။
          မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္ လွမ္းေလွ်ာက္ေနသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ရန္ မွတ္တိုင္မ်ားကလည္း ေစာင္႔ၾကိဳေနသည္ပဲမဟုတ္လား။
          စာေပသမားမ်ားတန္ဖိုးထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ေပးအပ္သည့္စာေပဆုကို မႏြဲ႔ရီဆြတ္ခူးရရွိလိုက္ေလသည္။
          ၀မ္းသာၾကည္ႏူးလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ သူမ၏ငယ္ဘ၀အိပ္မက္သည္ အေကာင္အထည္ေပၚေလျပီ။ ၀ါသနာအရင္းခံေပၚတြင္ ထပ္ေလာင္းျဖည့္တင္းခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးစားမႈမ်ားကလည္း အရာထင္ျပီ။ ဘ၀၏အဓိပ္ၸါယ္ဆိုသည္ကို ဒီ႔ထက္ျပည့္စံုေအာင္ ဖြင္႔ဆိုစရာမရွိေတာ႔ျပီဟု ပီတိအဟုန္က စိမ္႔ေနေအာင္ခ်ိဳေလေတာ႔သည္။
                                                       xxxxxx
           စာအုပ္ေသတ္ၱာကို ဒုတိယအၾကိမ္ေသာ႔ခတ္ေနေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ ေသတ္ၱာထဲမွအရာေတြကုိ စာအုပ္ဟုမျမင္။ သူမ၏အသည္းႏွလံုး
ကလီစာမ်ားဟုပင္ ခံစားနာက်င္ေနမိ၏။
           လက္တြဲေဖာ္ငုတ္တုတ္ၾကီး ရွိေနလ်က္ႏွင္႔ ဆုေပးပြဲကုိ တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာ တက္ခဲ႔ရျပီးေနာက္ နဂုိကမွေႏြးေထြးမႈ
မရွိေသာ မႏြဲ႔ရီတို႔လင္မယားၾကားတြင္ ဒါဏ္ရာကုိယ္စီႏွင္႔ ေအးခဲျငိမ္သက္ခဲ႔ေလသည္။ အမွန္ေတာ႔ ျငိမ္သက္ေနေသာေရျပင္ေအာက္တြင္
မေက်နပ္မႈေတြ ပလံုစီေနခဲ႔သည္ကုိလည္း ႏွစ္ဦးစလံုးသိေန၏။
           ဆုေပးပြဲသည္ စာေပေလာကတစ္ခုလံုး ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ပြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အေဖာ္လုိက္ခဲ႔ဖို႔ ျငင္းဆန္၏။
           “ မင္းကုိ၀ုိင္းျပီး အေရးတယူလုပ္ေနၾကမယ္႔ပြဲမွာ ငါကလိုက္ျပီး ဘာလုပ္ရမွာတုန္း...”
            မႏြဲ႔ရီသည္ အံ႔ၾသလြန္းစြာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔သြား၏။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ဘြဲ႔လြန္အခမ္းအနားမ်ား၊ သမားေတာ္ၾကီးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲမ်ား၊ ေဆးကုမ္ၸဏီမ်ား၏
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဧည့္ခံပြဲမ်ားကို သူမက သာမန္မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွာ ေက်နပ္စြာလိုက္ပါခဲ႔သည္ပင္။
          တစ္ခါမွ “ သူ႔ပဲအေရးလုပ္ေနၾကတာ၊ ငါ႔ကုိအေရးမလုပ္လို႔ ေအာက္တယ္ ” ဟု မေတြးမိဖူးပါ။ ကိုယ္႔ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ဂုဏ္ရွိတာသည္ ကုိယ္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပဲမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔...
           ကုိယ္သာ မင္းသားအျမဲျဖစ္ခ်င္၍ သူမ်ားကုိဇာတ္ပို႔မေပးခ်င္ေသာသူသည္ ဘယ္ေတာ႔မွဇာတ္လိုက္မျဖစ္။ မင္းသားရူးသာ
ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု မႏြဲ႔ရီကစိတ္ပ်က္ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကလည္း ဆုေပးပြဲဓါတ္ပံုမ်ားကိုၾကည့္ျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေန၏။
           “ ဘယ္ႏွယ္႔ကြာ။ ၀ုိင္းဂုဏ္ျပဳေနလုိက္ၾကတာမ်ား တိုက္ပြဲေအာင္လာတဲ႔ စစ္သူၾကီးက်ေနတာပဲ။ ေယာက်ာ္းမပါေတာ႔
               ပိုလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေပါ႔...”
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ခႏုိးခနဲ႔စကားသည္ အတြင္းေၾကေၾကေနေသာ သူမအတြက္ က်ားနာခဲ ခဲစရာျဖစ္သြားေတာ႔၏။
ခင္ပြန္းစကားကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္ခဲေသာ ဇနီးအလိမ္ၼာျဖစ္လိုလွသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အနာျမံဳတစ္ခု ေပါက္ကြဲမႈသည္
ေတာ္ေတာ္မ်ား ျပင္းထန္သြားသလားမသိပါ။
          ဘာေတြေျပာမိမွန္းပင္ မႏြဲ႔ရီမမွတ္မိ။ နာက်ည္းမႈလိမ္းက်ံေနေသာ ေသြးစက္လက္စကားမ်ားက လွပစရာေတာ႔ျဖင္႔မရွိေပ။
          ရသစာေပတန္ဖိုးကို နားမလည္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆုတံဆိပ္သည္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စရာ မျဖစ္သလို၊ ႏွလံုးမၾကီးသူအဖို႔
တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မုဒိတာပြားစရာလည္း မဟုတ္ခဲ႔။
          ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေသြးရူးေသြးတန္းစိတ္ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အသည္းႏွလံုးကုိ ကုိယ္ျပန္ေသာ႔ခတ္မိျခင္းျဖင္႔ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းႏုိင္
ေတာ႔ဘဲ ရပ္တန္႔သြားရျပန္၏။
           သမုဒ္ျပင္သည္ က်ယ္ေျပာစြာျမင္ေနရေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ႔ လက္လွမ္းမမီခဲ႔ပါေခ်။
                                                       xxxxxx
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္ စိတ္ကူးယဥ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့ခ်ိဳျမခဲ႔ဖူး၏။
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ စြဲလန္းမႈသည္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္သည္းခံႏုိင္ခဲ႔၏။
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သိမ္ေမြ႔မႈသည္ မထင္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စီးဆင္းက်ယ္ျပန္႔ခဲ႔ရ၏။
          ထိုမိန္းမ၏ အားငယ္မႈသည္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းစြာ နစ္၀င္နက္ရႈိင္းခဲ႔လိမ္႔မည္။
          ထိုမိန္းမ၏ နာက်ဥ္မႈသည္ အသည္းခိုက္မေလာက္ စိမ္႔၀င္ခါးသက္ခဲ႔လိမ္႔မည္။
          ထို႔အတူ....မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဥေပက္ၡာသည္လည္း စက္ရုပ္ဆန္စြာ မည္သူမွ်မသိေအာင္ လွပေသသပ္ေနခဲ႔လိမ္႔မည္ပင္။
                                                       xxxxxx
           ဘယ္ေလာက္မ်ား အ့ံၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။
          အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။
          ကိုယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူက ခပ္မွန္မွန္၊ ခပ္တန္းတန္း၊ အသိအမွတ္မျပဳသလို ေနတတ္ခဲ႔သည္ကုိ ၀မ္းနည္းသလုိလို၊ နာက်ည္း
သလုိလိုျဖစ္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ တကယ္တမ္း သူမရွိေတာ႔သည့္အခ်ိန္က်မွ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိေတာ႔၏။
          သူမတြင္ ခင္ပြန္းသည္၏အယုအယ အမွတ္တရေတြက မရွိသေလာက္နည္းခဲ႔သည့္အတြက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေသဆံုးသြားခ်ိန္တြင္
သူမဘ၀မွာ ကြက္လပ္ၾကီးလို ဟာမသြား။ အလုပ္ကိစ္ၥႏွင္႔ခရီးထြက္ေနသေလာက္၊ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္သြားသေလာက္သာ အထင္ေရာက္၍
လြမ္းေလာက္စရာမရွိခဲ႔ပါ။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ လြတ္လပ္စြာ ဘယ္ညာလူးလိမ္႔ေနရာမွ ကုတင္ေပၚက ေပါ႔ပါးစြာခုန္ဆင္းလုိက္၏။
          ကေလာင္တံကို သူမျပန္ကိုင္ရမည္။ ေထ႔ေထ႔ျပံဳးမည့္သူ၊ ရိပ္ရိပ္ေစာင္းမည့္သူ မရွိေတာ႔ျပီေလ။
          စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေဟာင္း၀ါက်င္က်င္ေလးကိုဖြင္႔ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကုိေရးျခစ္လုိက္ေတာ႔ ကေလာင္တံကမွင္မလုိက္။
ဦးေႏွာက္ကလည္း အေတြးမစုိ။ ႏွလံုးသားေျခာက္ခမ္းေနတာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားကိုအာဟာရျဖည့္မွ အေတြးတို႔စုိလက္လာမည္ကုိ အေသအခ်ာသိသူပီပီ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေသာ႔ခတ္ထားေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာၾကီးကို ဖြင္႔ဖို႔ျပင္ေလ၏။
          ေသာ႔တံေလးသည္ သူမ တျမတ္တႏုိးသိမ္းထားေသာ စားပြဲအံဆြဲေထာင္႔ရွိ ယြန္းခြက္ထဲတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္မွာ ပ်င္းရိလွ ေရာ႔မည္။ သူမက တယုတယကုိင္လိုက္ေတာ႔ ေအးစက္စက္ႏွင္႔မာခဲေသာ အထိအေတြ႔က ႏွလံုးသားထဲအထိ စီးသြားသလုိပင္၊ က်င္ကနဲ။
          အလိုလိုသိစိတ္ေၾကာင္႔ စိုးရိမ္မႈတစ္ခုျဖင္႔ ေသာ႔ကိုအလ်င္စလုိလွည့္ျပီး ေသတ္ၱာကိုဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ မႏြဲ႔ရီ၏စိတ္ကူးကမ္ၻာသည္
လြတ္က်သြားခဲ႔ရ၏။
          ေသတ္ၱာထဲမွ သူမ၏ႏွစ္ခ်ိဳ႔အသည္းႏွလံုးမ်ားသည္ ဇကာေပါက္ျဖစ္ေနကာ ၀ဖီးစိုေျပေနေသာျခမ်ားကသာ ေသတ္ၱာတစ္ျပင္လံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေတာ႔သည္။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသကဲ႔သို႔ ခုမွ အေၾကာင္းရွာရသလို သည္းထန္စြာ တလႈိက္လႈိက္တက္လာေသာ ခံစားခ်က္ကို သူမကုိယ္တိုင္ပင္ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ႔။
          လြတ္က်သြားေသာကမ္ၻာသည္ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးရစ္ပတ္လာေသာ သံေယာဇဥ္လား။
           ေသာ႔ခတ္ထားေသာေသတ္ၱာထဲမွ ရွားပါးစာအုပ္မ်ားလား။
           မႏြဲ႔ရီကေတာ႔ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ရႈိက္ကာ...ရႈိက္ကာ...။
                                                      xxxxxx


ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ( မတ္လ၊ ၂၀၁၄)

          
       

တစ္စိတ္ပဲ႔အလြမ္း


  “ ဒီေန႔ အခ်ိန္မီ မုိးတိတ္သြားလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..” လုိ႔ေတြးရင္း ေမသက္တင္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ မုိးနဲ႔တုိးတုိင္း အိမ္ျပန္မေရာက္ဘဲ ေဆးရံုေရာက္သြားမလား။ အေရးေပၚေရာက္သြားမလား။ အျမဲေတြးပူေနရတာေလ။
    မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ဆို ဆိုင္ကယ္စီးရတာ အဆင္မေျပဆံုးပဲ။ တစ္ကုိယ္လံုး တုတ္တုတ္ရႊဲတာကို အသာထားဦး။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္း ထီးမေဆာင္းတတ္လို႔ မုိးကာ၀တ္ျပီး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားလည္း မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို သဲသဲမဲမဲထိုးက်လာတဲ႔ မုိးေရစက္ေတြက လူကို အင္မတန္ဒုက္ၡေပးတာပဲ။
    ေက်ာင္းအဆင္းဆုိေတာ႔ လူရႈပ္၊ ယာဥ္ရႈပ္၊ သဲသဲလႈပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ခုဆုိရင္ ကားေတြက ေတာ္တန္ရံု ပိုက္ဆံရွိတဲ႔သူတုိင္း စီးႏုိင္လာၾကေတာ႔ အရင္လုိ ေက်ာင္းၾကိဳမိဘေတြဆုိတာ ဆုိင္ကယ္တ၀ီ၀ီတင္မကေတာ႔ဘဲ ေမာ္ဒယ္လ္ျမင္႔ကားေတြ အျပိဳင္အဆုိင္နဲ႔။ လမ္းေတြက ပိုပိတ္ေနေတာ႔တာေပါ႔။
    ေမသက္တင္တုိ႔ သမီးေလး ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကေတာ႔ သူ႔အေဖမွာ ဆုိင္ကယ္တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးေတာင္ မရွိေသးလုိ႔ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကိဳရရွာတာ။ ေမသက္တင္တုိ႔လင္မယားအတြက္ ဆုိင္ကယ္အေဟာင္းေလး တစ္စီးေလာက္ ၀ယ္ႏုိင္ဖို႔အေရး စိတ္ကူးနဲ႔ရူးေနရခ်ိန္ေပါ႔။
    ထူေထာင္စဘ၀ဆိုေတာ႔လည္း စက္ဘီးေတာင္ ႏွစ္စီးမ၀ယ္ႏုိင္ေသးေတာ႔ သမီးေဖေဖက တစ္ေက်ာင္းတည္းအတူတက္တဲ႔ အေမဆရာမနဲ႔ သမီးေက်ာင္းသူမကို ႏွစ္ခါခြဲပို႔ရရွာတာ။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ရံုးသြားရဦးမွာမို႔ သူ႔ခမ်ာ ရံုးဖြင္႔ရက္ဆုိ မနက္ခင္းတုိင္းဟာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနရရွာတာေလ။
    အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စက္ဘီးကယ္ရီယာမွာ ေမသက္တင္ကိုတင္နင္းတုိင္း “ ၀ရူး..၀ရူး..” နဲ႔ သူက ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ လီဗာဆြဲသလို ဟန္ျပဳျပီး ရူးေနက်။
    ဒါေပမဲ႔ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြက ျဖဳတ္ကနဲျဖဳတ္ကနဲ ေႂကြလို႔ ေခတ္ၾကီးကလည္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ။ သမီးေလးလည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္။ တရုပ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ဆုိတာကလည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔မႈိလိုေပါက္။ သမီးေဖေဖကလည္း ရံုးအလုပ္ကထြက္ျပီး ပြဲစားေယာင္ေယာင္ ကုန္သည္ေယာင္ေယာင္နဲ႔ အိမ္၊ျခံ၊ေျမ၊ဆိုင္ကယ္၊ ေနာက္ဆံုး လက္ကိုင္ဖုန္း အေရာင္းအ၀ယ္ကအစ ပိုက္ဆံရတဲ႔အလုပ္ဆုိရင္ မေရွာင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္။ ေမသက္တင္ေတာင္မွ က်ဴရွင္မျပတဲ႔ ေစတနာဆရာမေလး ဘ၀ကေန အသျပာကေလး မစၾကတဲ႔ စာက်က္၀ုိင္းေတြ လိုက္သင္နဲ႔။
မိသားစု ထမင္း၀ုိင္းေလးကေတာ႔ လက္ဆံုစားခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ႔ျပီး သာယာမႈ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ခမ္းသြားရတာ အမွန္ပဲ။
    ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္တာလား။ ဆုတ္ယုတ္တာလား ဆုိတာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္လုိလက္ရ အခ်ိန္ရွိရင္ ေမသက္တင္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ရုပ္၀တ္ၳဳေတြ တုိးတက္လာသလိုလို ထင္ရေပမယ္႔ စိတ္အဟာရေတြကေတာ႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔လာသလို ခံစားမိတာပဲ။
    ၾကည့္ေလ။ ခုဆုိ သမီးေလးကုိ ေက်ာင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ သူ႔အေဖက ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႕ပတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တကာ ပြဲစားတကာနဲ႔ ေလေဖာင္ရတာကိုက သူ႔အလုပ္ျဖစ္သြားျပီမဟုတ္လား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း ၀င္ေငြကိုယ္စီေကာင္းလာေတာ႔ ဆုိင္ကယ္စီးႏိုင္တာမွ သူတစ္စီး၊ ကိုယ္တစ္စီး။
    ဒါေပမဲ႔ သူ႔အမူအရာ၊ ဟန္ပန္၊ အေျပာအဆုိေတြက အရင္ အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀တုန္းကလို ရုိးသားေအးခ်မ္းတဲ႔ သ႑ာန္မ်ိဳး လံုး၀ရွာမရေတာ႔ဘူး။ ပြဲစားဆုိမွေတာ႔ အာေခ်ာင္ပါေခ်ာင္နဲ႔ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာရျပီေပါ႔။
    “ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လား..” လို႔ ပြစိစိျဖစ္လာတဲ႔ သူ႔အမူအရာကို မၾကိဳက္လို႔ ေျပာမိေတာ႔လည္း...
    “ အရင္းအႏွီးမွမရွိဘဲ။ ဒီအလုပ္မလုပ္ရင္ ေငြလြယ္လြယ္ ဘယ္ကရမလဲ။ ဒီေခတ္လူေနမႈစရိတ္နဲ႔ အရင္လို ရံုးသမားေလးဘ၀ကေရာ ရုိးသားလို႔ ရဦးမယ္ထင္လို႔လား..” တဲ႔။
    ကဲ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အရင္တုန္းက ျဖဴစင္မႈကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။
    သူ႔သာေျပာတာ။ တကယ္ေတာ႔ ေမသက္တင္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာထူးလဲ။
    အရင္က က်က္စာသင္တဲ႔ ဆရာမေတြဆိုတာ က်ဴရွင္နဲ႔ ဘာဆုိင္သတုန္း။ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚေမသက္တင္ စာအရွင္းေကာင္းလြန္းလို႔ ျပန္က်က္စရာမလိုဘူး ဆုိျပီး နာမည္ၾကီးခဲ႔တာဟာ က်ဴရွင္ျပစားဖို႔ လက္မွတ္မွမဟုတ္ခဲ႔တာ။
    အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခတ္ေတြေျပာင္းပံုမ်ား ျမန္မာစာဆရာမကိုလည္း က်က္စာ၀ုိင္းသင္ေပးဖုိ႔ လာငွားတဲ႔ မိဘကရွိလာေတာ႔ သခ်ာၤ၊ အဂၤလိပ္စာဆရာေတြတင္ က်ဴရွင္နဲ႔အလုပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ က်က္စာဆရာမေတြပါ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြအျပည့္နဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာပါေလေရာ။
    အမွန္ေတာ႔ ေစတနာအရင္းခံက လိုတုိးပိုေလွ်ာ႔ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ေမသက္တင္က ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီအာေပါင္အာရင္းအတုိင္း  ေလွ်ာ႔မသင္သလုိ က်ဴရွင္၀ိုင္းမွာလည္း ဒီ႔ထက္ပိုမသင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ယူဖို႔ဖိအားေပးတဲ႔ဆရာမေတြကို စာရင္းနဲ႔ ပညာေရးမႈးဆီ တိုင္စာေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္းေရာပါသြားတာပါပဲ။
    ထားပါေလ။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ တစ္ေလွလံုးပုပ္တဲ႔ စကားပံုကေတာ႔ ေခတ္ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း ေဟာင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္တာ လုပ္မလုပ္၊ ကိုယ္႔သံသရာမွာ ကိုယ္႔အက်ိဳးေပးက စကားေျပာသြားမွာပါ။
    ဒီလုိနဲ႔ ေမသက္တင္တုိ႔ မိသားစုေလးမွာ ေငြစေၾကးစေလးရႊင္၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ မပင္မပန္း အလုပ္ပိုတြင္သလိုရွိေပမဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အရင္လိုၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြ မေတြ႕ရေတာ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။
    မဂၤလာဦးအခ်ိန္ေတြက စက္ဘီးေလးတစ္စီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္လည္ရင္ “ ဘီးကေလးကိုစီး.. အခ်စ္ကေလးကိုတင္ျပီး..” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတတ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကည္ႏူးသာယာမႈေတြ..။ သမီးေလးရလာေတာ႔လည္း သမီးကို ေရွ႕မွာ ျခင္းေလးနဲ႔ထည့္၊ မိန္းမကို ကယ္ရီယာမွာတင္နင္းျပီး “ ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး..” လို႔ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာခဲ႔ရတဲ႔ ရိုးစင္းတဲ႔ဘ၀ေလးေတြ..။
    ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
        ခုေတာ႔ သမီးေဖေဖက ဆုိင္ကယ္ေလးစက္ႏႈိးတုိင္း လက္ကိုင္ကို ကားစတီယာရင္လွည့္သလုိ “ ၀ူး..၀ူး..” နဲ႔လုပ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ အဆင္႔တုိးေနျပန္ျပီေလ။
                                +++++++
    ေက်ာင္းကအထြက္မွာတိတ္သြားတဲ႔မုိးက လမ္းေရာက္ေတာ႔ ခပ္ဖြဲဖြဲျပန္ရြာလာတယ္။ ကိုယ္သြားမယ္႔ေနရာကလည္း ေရာက္ခါနီးျပီ ဆုိေတာ႔ မိုးကာေတြဘာေတြ ထုတ္၀တ္မေနေတာ႔ပါဘူး။ ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ ဆုိင္ကယ္ကို အရွိန္နည္းနည္းျမႇင္႔ ေမာင္းခဲ႔ေတာ႔တယ္။
    ယာဥ္သြားယာဥ္လာရႈပ္သလို ကိုယ္႔လုိအရင္လိုတဲ႔ လူေတြမ်ားေနေတာ႔ စိတ္ကသာေလာေနတာ ေရွ႕ေတာ႔ သိပ္တုိးမေပါက္လွပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း လူေတြၾကည့္ရတာ သြားသုတ္သုတ္၊လာသုတ္သုတ္၊စားသုတ္သုတ္နဲ႔ အခ်ိန္လုေနရတာခ်ည္းပဲ။
ကိုယ္ေတြကအစ က်ဴရွင္တစ္၀ုိင္းျပီး တစ္၀ုိင္းကူးဖို႔ စိတ္ေစာေနရတာဆုိေတာ႔၊ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ဘ၀ေလး ျပန္ရပါ႔မလဲလို႔ ေမသက္တင္ေတြးမိရင္း ငယ္ဘ၀ေလးေတြ ျပန္တမ္းတမိတယ္။
    ဟုိးတုန္းကလို ေအးေအးလူလူဘ၀ေလး..။ ၀င္ေငြနည္းေပမယ္႔ စားဖို႔၀တ္ဖို႔၊ လူေနမႈစရိတ္စက မွန္သမွ် လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အလွ်င္မီရံုမက အလွဴအတန္းေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္လုိက္ေသး။
    ခုေတာ႔ ၀င္ေငြသာပိုလာတယ္။ လိုက္လိုက္ရတဲ႔ ေခတ္။ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဖုန္း၊ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဆက္အသစ္က လဲခ်င္၊ ေတာ္ၾကာေန ျဂိဳလ္တုစေလာင္း၊ ေတာ္ၾကာေန စကိုင္းနက္။
    “ ဟာ ဘယ္လုိေမာင္းေနတာလဲ။ ဆုိင္ကယ္မစီးတတ္ဘူးလား။ ေသေတာ႔မွာပဲ...(...) ”
    ရုတ္တရက္ လွလွပပကားသစ္ၾကီးေပၚက ကားနဲ႔မလိုက္မဖက္ ဆဲေရးတိုင္းထြာသံၾကားလိုက္မွ ေမသက္တင္လည္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရတယ္ဲ။ မုိးေရေတြနဲ႔ လမ္းကေခ်ာေနတာေရာ၊ အေတြးလြန္ေနတာေရာေၾကာင္႔ ဆုိင္ကယ္ကုိ လမ္းေဘးခ်မေပးလုိက္မိဘူး။
    ကိုယ္႔အမွားဆုိေပမဲ႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ဆရာမဆိုတဲ႔ဂုဏ္ကိုေတာင္ အားမနာၾကေတာ႔တဲ႔ အရုိင္းအစိုင္းေတြပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္သြားရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အာစရိယဂုေဏာလည္း ေခတ္ေရစီးထဲတိုက္စားေမ်ာပါသြားျပီလားလို႔ ႏွေျမာ၀မ္းနည္းမိပါရဲ႕။
    ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးေသးေပမဲ႔ သြားလိုရာကေရွ႕မွာေရာက္ျပီမုိ႔ ေမသက္တင္ အေတြးလက္စကို မသတ္ခ်င္လည္း သတ္ရေတာ႔မယ္။ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္ဆုိေတာ႔ အိမ္အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကေလး ၀ယ္သြားမလားလို႔ေလ။ သမီးေလးက ကိတ္မုန္႔သိတ္ၾကိဳက္သလုိ၊ ေမသက္တင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းက်န္တဲ႔ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ မိခင္ၾကီးကလည္း အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ကိတ္ႏုႏုေလးဆို စား၀င္ရွာတယ္။
    ဒီမုန္႔တုိက္က ေမသက္တင္တို႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာေတာ႔ နာမည္အၾကီးဆံုးနဲ႔ ေစ်းလည္းအၾကီးဆံုး။ ဒါေၾကာင္႔ အျမဲတမ္း မစားျဖစ္ေပမဲ႔ လကုန္ရက္တုိင္းလုိလိုေတာ႔ မိသားစုေလးေယာက္စာ ၀ယ္ေနက်ပဲဆုိပါေတာ႔။
    ဆုိင္ထဲက ေစ်း၀ယ္ျပီးအျပန္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကို အျဖတ္မွာ အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ေရာက္သြားမိတယ္။ အသက္ကၾကီးလွျပီ။ ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အသားအေရေတြ တြန္႔လိပ္လို႔။ ပိန္ကပ္ၾကံဳလွီေနေပမယ္႔ မာန္ေတာ႔ ခ်ဟန္မတူေသးဘူး။ ပူေဖာင္းေလးေတြေရာင္းျပီး ဘ၀ကိုက်ားကန္ထားရွာတုန္း။
    ေမသက္တင္ ေျခလွမ္းေတြက ဆုိင္ကယ္ဆီမလွမ္းဘဲ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို အလုိလိုလွမ္းမိသြားတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ ဒီလုိ သူ႔၀မ္းသူေက်ာင္းေနရတာကို ျမင္ရင္ စိတ္ထဲမယ္ အလုိလို၀မ္းနည္းမိတာ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိဘူး။
    မ်က္လံုးထဲေတာ႔ အိမ္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ဘုရားတရားအလုပ္ေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ယူေနတတ္တဲ႔ အေမ႔ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။
အေမသာ ဒီလုိ ေနညိဳခ်ိန္ေတာင္ ေခၽြးစိုေနရေသးတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔သာဆုိ ေမသက္တင္ ဘယ္လို ျမင္ရက္ပါ႔မလဲ။
    “ ဘၾကီး.. အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲရွင္..”
    ရုတ္တရက္အနားကပ္ျပီးေမးလိုက္တ႔ဲ ေမသက္တင္ကို ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ အ႔ံၾသသလို ျပန္ၾကည့္ရွာတယ္။
    “ ခုနစ္ဆယ္ ”.. လုိ႔ ေျဖလိုက္ေတာ႔၊ အုိ.. ေမေမနဲ႔ အသက္တူတူပါလား။ ကုိယ္က ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ထင္မိတာ.. လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိေပမဲ႔ မႈန္ရီရီမ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတာေတာ႔ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
    အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတဲ႔သူမို႔ ပိုအုိရွာတာထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးကို တပီပီျမည္ေအာင္ ညႇစ္လိုက္ပံုက သူ႔ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မကုန္ဆံုးေသးဘူးဆုိတာ သိသာေစတယ္။ ေမသက္တင္ရဲ႕ အလွဴေငြေလး တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပးကမ္းခ်င္လာတဲ႔ သဒ္ၵါစိတ္ကို သူ႔ဘ၀ရဲ႕အားမာန္သရုပ္ျဖစ္တဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးေတြက တြန္႔ဆုတ္သြားေစတာ အမွန္ပဲ။
    ေစာ္ကားသလုိမ်ား ျဖစ္သြားမလား။ အေခ်ာင္မလိုခ်င္လို႔မွ ဒီအရြယ္ၾကီးမွာေတာင္ ပူေဖာင္းေလးေရာင္းေနရွာတာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔ကေလးေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။ ေရာင္းေရာေရာင္းရလို႔လား။ ညေစ်းတန္းမွာေတာ႔ ေလထုိးရုပ္ေတြ၊ မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ေတြပဲ အေတြ႕မ်ားလာျပီ။
    ခက္တာက သမီးကလည္း ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔သလို၊ ေမသက္တင္ ဆုိင္ကယ္တစ္ဖက္နဲ႔ ပူေဖာင္းသယ္သြား ဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး။ ေငြလည္းေပးရမွာ အားနာ၊ ပူေဖာင္းလည္း ၀ယ္မျဖစ္မွေတာ႔ ၀ယ္လာတဲ႔ ကိတ္မုန္႔ထုပ္ေလးေတြဆီကိုပဲ လက္ကေရာက္သြားေတာ႔တယ္။ ေ၀စုက် ပူတင္းကိတ္ေလး ေလးလံုး။ မိသားစုေလးေယာက္စာ။ ေမသက္တင္ မစားေတာ႔ပါဘူး။
     “ ေရာ႔ ဘၾကီး၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္ စားလိုက္ေနာ္...”
                                 +++++++
    ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အာဟာရေကၽြးမယ္ေန႔ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြအားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လန္းေနလိုက္ၾကတာမွ ျမင္ရတဲ႔ဆရာမေတာင္ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြလာရတယ္။
    အလွဴရွင္ ကေလးမိဘေတြလည္း သူတို႔ေကၽြးမယ္႔မုန္႔ေတြ အထုပ္ၾကီး၊အထုပ္ငယ္နဲ႔ သယ္လာလို႔။ ကေလးေတြကလည္း ဘာမုန္႔ေကၽြးမွာလဲလုိ႔ စပ္စုျပီး အထုပ္နားမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္လို႔။ တခ်ိဳ႕အတန္းက အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႔ ၾကာဇံခ်က္ဆိုလား။ တခ်ိဳ႕က ကိတ္၊ တခ်ိဳ႕ကအာလူးေၾကာ္၊ တခ်ိဳ႕ကအခ်ိဳရည္၊ တခ်ိဳ႕ကေပါင္မုန္႔နဲ႔ မုန္႔ေတြကုိမ်ိဳးစံုေနတာပဲ။ အတန္းတိုင္းမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား စီစီညံညံနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးၾကီးပဲ။
    အမွန္ေတာ႔ အာဟာရေန႔ဆိုျပီး ေက်ာင္းကရန္ပံုေငြနဲ႔ ေကၽြးဖုိ႔ စီမံတာကို ေစတနာရွင္ကေလးမိဘေတြက သူေကၽြးမယ္၊ ငါေကၽြးမယ္နဲ႔ အလွဴရွင္ေတြ ေပၚလာတာမုိ႔ ပိုျပီး စည္ကားသိုက္ျမိဳက္သြားရတာပါ။
 
        တကယ္လည္း ဘယ္လုိေနရာမဆုိ ဆရာ၊မိဘ ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔သာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စာရိတ္ၱေရးေတြအားလံုးဟာ အဖက္ဖက္က တုိးတက္လာမယ္လုိ႔ ေမသက္တင္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
    ခက္တာက ပူးေပါင္းမႈေတြမွာ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကေန လမ္းေၾကာင္းေတြ ေသြဖည္သြားေအာင္ အေမွာင္႔ပေယာဂေတြက ၀င္၀င္လာတတ္တာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။
    ခုပဲၾကည့္၊ အာဟာရေကၽြးမယ္႔အခန္းတိုင္းကို အလွဴရွင္မိဘေတြက အတန္းသားအတန္းသူေတြသာမကဘဲ ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမ အေယာက္သံုးဆယ္အတြက္ပါ မုန္႔ေတြကို ပိုယူလာၾကသတဲ႔။ တကယ္က ဒီလုိယူလာေပးရမယ္လို႔ ဘယ္ဆရာမက ေျပာပါလိမ္႔မလဲ။
သူတို႔ကသာ ဂါရ၀စိတ္နဲ႔ သဒ္ၵါတရားေပါင္းျပီး ယူလာေပးၾကတာ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္တန္းစီကေကၽြးမယ္႔ မုန္႔တစ္မ်ိဳးသာ ေ၀စုရေပမယ္႔ ဆရာမေတြက်ေတာ႔ အတန္းေပါင္းစံုက မုန္႔ေပါင္းစံု အမ်ားၾကီးရေတာ႔မွာေလ။
    ဒါဟာ တစ္ဆင္႔စကားနဲ႔ မလိုသူေတြႏႈတ္ဖ်ားကို ေရာက္သြားရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေမသက္တင္ကေတာ႔ ေစတနာကို ျငင္းလုိ႔မေကာင္းေပမဲ႔ ရလာတဲ႔မုန္႔ေတြကို အတန္းထဲက ဆင္းရဲတဲ႔ ကေလးေတြဆီ ျပန္ေ၀ေပးလိုက္တာပါပဲ။
    ေမသက္တင္ရဲ႕ အတန္းထဲမွာက ခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြမ်ားေပမဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔ကေလးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ကိုယ္႔တပည့္ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေလ႔လာေနတဲ႔ ဆရာမအဖို႔ေတာ႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုစရိုက္ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးကို လက္ပြန္းတတီး သိေနပါျပီ။
    ဒီကေလး၊ ဒီကေလးေတြက ခ်မ္းသာတဲ႔မိဘေတြေၾကာင္႔ ၀ံ႔၀ံ႔ႂကြားႂကြား၊ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိသေလာက္၊ ဒီကေလးေတြကေတာ႔
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရယ္မို႔ မိဘေတြ သိပ္ေျပလည္ရွာမယ္မထင္ဘူး.. ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။
    ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူေတြကို ကိုယ္႔အတြက္ရလာတဲ႔ မုန္႔ေတြ ေ၀ေပးရမလဲလုိ႔ တြက္ခ်က္ရင္း အတန္းထဲကို မ်က္လံုးေ၀႔အၾကည့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ဆံုလိုက္ရတဲ႔ မ်က္၀န္းေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးက “ ဆရာမ.. ဆရာမကို သမီးမုန္႔ေလးေကၽြးခ်င္လို႔။ သမီးမုန္႔ကေလး စားပါေနာ္ဆရာမ...” လို႔ ေျပာရင္း တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ အနားကိုေရာက္လာျပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ ကမ္းလာပါတယ္။
    ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေပၚက မုန္႔တုိက္တံဆိပ္ေၾကာင္႔ ေမသက္တင္ မ်က္ခံုးပင္႔သြားရတာ အမွန္ပါ။ သူကေလးက ခ်ိဳ႕တဲ႔သူမို႔ အတန္းထဲမွာ အစစအရာရာ သိမ္ငယ္ရွာသူေလး။ ေမသက္တင္က တျခားတပည့္ေတြရဲ႕ စာက်က္၀ုိင္းမွာ ေစတနာနဲ႔ အခမဲ႔ ေခၚသင္ေပးခ်င္လို႔ အိမ္ရွင္ေတြကို ခြင္႔ေတာင္းေပမဲ႔ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔မျပဳခ်င္လို႔ လက္ေလွ်ာ႔ခဲ႔ရတာ။ မ်က္ႏွာငယ္ရွာရတာကို သနားလို႔ အတန္းေရွ႔ဆံုးက ခံုမွာ ေပးထုိင္ထားေတာ႔လည္း သူ႔ဘာသာ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို ေျပာင္းထုိင္ရွာတဲ႔ ကေလးမေလး။
    သူ ဒီမုန္႔ကို ဘယ္ကရလာသလဲ။ ေတာ္တန္ရံု လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္မစားႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနမွန္းသိေနလို႔ အံ႔ၾသစိတ္နဲ႔ သိလိုစိတ္က မုန္႔ထုပ္ကို လက္လွမ္းယူမိဖို႔ တြန္းအားျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါ႔အျပင္ အိတ္ထဲကဆြဲအထုတ္ ျမင္လိုက္ရတဲ႔ ပူတင္းကိတ္ေလးကလည္း ေမသက္တင္ကုိ မ်က္ခံုးပင္႔ေစရံုသာမက ပူေဖာင္းသံ တပိပိကိုပါ ၾကားေယာင္လာေစတာကလား။
    “ သမီး.. ဒါကို ဘယ္က ၀ယ္လာတာလဲဟင္...”
    မုန္႔တုိက္နာမည္ပါေနတာေတာင္ ေယာင္ယမ္းျပီး ေမးမိပံုမ်ားေျပာပါတယ္။။ အမွန္ ေမးခ်င္တာက ဘယ္ကရလာတာလဲလို႔ ေမးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလုိေမးရင္ သူကေလးေစတနာကို ေစာ္ကားသလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ သူ႔ခမ်ာလည္း တျခားကေလးေတြလို ဆရာမကုိ မုန္႔ေကၽြးခ်င္ရွာမေပါ႔။
    “ ဘြားဘြားက သမီးကို သူတုိ႔မသိေအာင္ ဖြက္ျပီးေကၽြးတာ။ သမီးကလည္း ဘြားဘြားလုိပဲ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဆရာမကို ေကၽြးခ်င္လို႔ ဖြက္ျပီးယူလာတာ...”
    သူကေလးအေျပာက ထူးဆန္းေနသည္မုိ႔ ေမသက္တင္ ရုတ္တရက္ နားရည္မလည္။ ေနာက္မွ...
    “ ဒါဆို ဘြားဘြားကို ဘယ္သူကေပးတာလဲ..”
    “ ဘြားဘြားကို ဘိုးဘိုးကေကၽြးတာေလ။ ဘြားဘြားက အိပ္ရာထဲမွာလဲေနသူမို႔ ဘိုးဘုိးက သူမစားရက္ဘဲ ေကၽြးတာလို႔ အဘြားကေျပာတယ္။ အဘြားကလည္း သမီးက အငယ္ဆံုးမုိ႔ ဘိုးဘုိးေရာ တျခားသူေတြေရာ မသိေအာင္ ေပးလိုက္တာ...”
    “ ေအာ္.. ဒါျဖင္႔ ဘိုးဘိုးက မုန္႔၀ယ္လာသူေပါ႔...”
   “ ဟင္႔အင္း ဘြားဘြားေျပာေတာ႔ ဘုိးဘုိးကိုလည္း ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္က သူစားဖုိ႔၀ယ္လာတဲ႔မုန္႔ကို ေပးသြားတာတဲ႔”
    သူကေလးအေျပာမွာ ေမသက္တင္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိသြားပါရဲ႕။
    ေအာ္ ေမတ္ၱာတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုမ်ား အံ႔ၾသေလာက္စရာပါလား။ ရင္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏ္ၶာမွာ ေသြးေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ႔တစ္စံုတစ္ရာက ေပါင္း၀င္စီးဆင္းေနတယ္လို႔ ခံစားမိျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖာေနတာ အၾကာၾကီးပဲ။
    ျပီးမွ အတန္းေပါင္းစံုက ရထားတဲ႔ မုန္႔ေပါင္းစံုထည့္ထားတဲ႔ အိတ္ၾကီးကိုတစ္၀က္ခြဲျပီး သူကေလးလက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်န္တစ္၀က္က က်န္ခ်ိဳ႕ငဲ႔ကေလးေတြကို ေ၀ေပးဖို႔။
    “ ဒါဆို သမီးရဲ႕ဘုိးဘိုးေရာ၊ ဘြားဘြားေရာ၊ သမီးတုိ႔တစ္အိမ္လံုး မွ်စားလို႔ ရေလာက္ပါျပီေနာ္...”
    ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ ၀င္းလက္သြားပံုမ်ား ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမင္းၾကီးသာသလိုပါလား။
    “ ေနာက္ျပီး သမီးေပးတဲ႔ ဒီပူတင္းကိတ္ကို ဆရာမစားေတာ႔စားမယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလးစိတ္စိတ္ျပီး တစ္စိတ္စားမယ္။ က်န္တဲ႔သံုးစိတ္က သမီးရယ္၊ ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားရယ္ တစ္စိတ္စီစားရမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ သေဘာတူသလား...”
    ေမသက္တင္ရဲ႕ အေျပာကို သူကေလးက ခပ္ေတြေတြတစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ျပီး ျပံဳးျပံဳးေလး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။
    ဒါနဲ႔ပဲ ကိတ္မုန္႔ေလးကို ဓားနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္၊ သူ႔ကိုသံုုးစိတ္ေပးလိုက္ျပီး သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ေမသက္တင္က က်န္တဲ႔တစ္စိတ္ကို စားျပလိုက္တယ္။
    အျမဲတမ္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေနတတ္တဲ႔ သူကေလးမ်က္၀န္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပသြားလုိက္တာဆုိတာ...။
    ဒီလုိပဲ...။ ေမသက္တင္ စားဖူးသမွ် ပူတင္းကိတ္ေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါကိတ္ကလည္း အရသာထူးကဲျပီး ခ်ိဳလုိက္တာဆုိတာ...။
                                 +++++++
    ေ၀(စီးပြာေရးတကၠသိုလ္)
March, 2014...မေဟသီမဂၢဇင္း