သက္တံေရာင္တံလွ်ပ္






 ရြက္၀ါ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြစ ေႏြဦးတစ္ညေနတြင္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တမ္းတခဲ႔ရေသာ အလြမ္းမ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသို႔ ျပန္လည္ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေသာ္လည္း ထုိအလြမ္းကုိ ျဖန္႔ခင္းမရႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ၾကံဳဖူးေပလိမ္႔မည္။
    အလြမ္းသည္ အလြမ္းသက္သက္သာျဖစ္၍ ျပင္းျပသည့္အာသီသ မပါေသာအခါ တမ္းတမႈက လက္ေတြ႕သို႔ကပ္လ်က္ ပါမလာတတ္ပါ။
    ထြက္ခြာလာခဲ႔ျပီးကတည္းက သူ၏ဇာတိျမိဳ႕ကေလးသည္ အလြမ္းသက္သက္ျဖင္႔ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ အိပ္မက္ေနဆဲ...။
    စိတ္ကူးႏွင္႔အိပ္မက္က လက္ေတြ႕မပါ ဘ၀အေမာၾကားမွာ ကူးခတ္ေနဆဲ...။
                                 ++++++
    သည္ေန႔ေတာ႔ အိပ္မက္က လက္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။ ျမိဳ႕ကေလးသို႔ မသြားမျဖစ္ သြားခြင္႔ၾကံဳေလျပီ။
    သို႔ေပမဲ႔ သြားရမည္က ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စရာကိစ္ၥေတာ႔ မဟုတ္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ နာေရးစ်ာပန။
    သူတုိ႔ငယ္ငယ္ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနခဲ႔ရစဥ္တစ္ေလ်ာက္လံုး တတြဲတြဲႏွင္႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ႔ရသူမုိ႔ အိပ္ရာထဲမွမထႏိုင္သူ လူမမာမိခင္က သူမကိုယ္စား သားကုိ သြားဖုိ႔ေစလႊတ္ခဲ႔၏။
    သူကေတာ႔ သည္ဦးေလး ဆုိးသမွ်ေပသမွ် ဒိုင္ခံသည္းခံခဲ႔ရသူ မိခင္၏ ဒုက္ၡေတြကုိ သိေနသူမို႔ လာသာလာရေသာ္လည္း စိတ္မသက္သာလွ။ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါႏုိင္ေတာ႔သူ မိခင္၏ဆႏ္ၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရံုသက္သက္သာ။
    မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ မလြမ္းတတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဇာတိျမိဳ႕ေလးကိုေတာ႔ လြမ္းေနခဲ႔ဖူးပါသည္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင္႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ္လည္း ျမိဳ႕ကေလးကုိေတာ႔ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အလည္ျပန္ခ်င္ေနခဲ႔ဖူး၏။
    သည္ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ႔သည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္။
ျမိဳ႕ကေလးထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ရခဲ႔ဖူးသည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ အမွတ္တရမ်ားစြာ ရွိခဲ႔သည္။
    လက္ရွိအရြယ္ကို သံုးပိုင္းပုိင္းေသာ္ အစပထမတစ္ပိုင္းသည္ ဤျမိဳ႕ကေလးမွ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ၊ အပူအပင္ကင္းခဲ႔ေသာ ကေလးဘ၀မ်ား...။
    အလယ္ပိုင္းက အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာႏွင္႔ စိန္ေခၚမႈမ်ားၾကား တြန္းတုိက္ျပိဳင္ဆုိင္ခဲ႔ရေသာ ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ လူငယ္ဘ၀မ်ား...။
    ယခုလက္ရွိအပိုင္းကေတာ႔ တည္ျငိမ္လာခါစ လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္၏ ရုန္းကန္တိုးထြက္ေနရဆဲ ဘ၀အေမာမ်ား...။
    သူက ဘ၀ခရီးမွာ အေမာေဖာက္လာတုိင္း ျမိဳ႕ကေလးမွ ငယ္ဘ၀၏ အပူအပင္မဲ႔သည့္ေန႔ရက္မ်ားအား သတိတရရွိတတ္သူ။
    ျမိဳ႕ျပ၏ မြန္းၾကပ္ေသာဖိအားမ်ားၾကားေရာက္ခါမွ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေသာ ငယ္ဘ၀ကို အၾကိမ္ၾကိမ္အျပန္ျပန္ ေအာက္ေမ႔တတ္သူ။
    သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ နင္းစရာေျမ ရွားပါးမႈကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတုိင္း ကေလးေတြကို အင္တာနက္ေဘာလံုးဂိမ္းမ်ားထဲမွ ဆြဲေခၚကာ သူတုိ႔ငယ္ဘ၀တုနး္ကလုိ ေျမၾကီးေပၚမွ ေဘာလံုးကြင္းက်ယ္ၾကီးထဲသို႔ လုိက္ပို႔ေပးခ်င္သူ။
    အထပ္ျမင္႔ တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲမွာပင္ သဘာ၀ေဘးအႏ္ၲရာယ္မ်ားကို ေျပးစရာေျမမရွိေအာင္ ထိတ္လန္႔စိုးရြံ႕စြာ ရင္ဆုိင္ရသည့္အခါတုိင္း ေျမၾကီးေပၚတြင္သာ ၀ံ႔၀ံ႔စားစားပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျခခ်ႏုိင္ခြင္႔ကို တမ္းတမိသူ။
    ခုေတာ႔ သူတမ္းတရသည့္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ႔ျပီ။ ကတုိက္ကရုိက္ အေရးေပၚထြက္လာခဲ႔ရ၍ သားတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင္႔ မတုိက္ဆုိင္။ ရုတ္ရုတ္သုတ္သုတ္ျမိဳ႕ျပၾကီးမွာသာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရသည့္ သားေတြကုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းေသာ နယ္အရသာကို ခံစားေစခ်င္လွေသာ္လည္း ေခၚမလာႏိုင္ျပန္ေတာ႔။
    ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ၀င္ေငြေကာင္းရာ၊ ၀မ္းစာအလုပ္ရွိရာ၊ ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာေပါသည့္ ျမိဳ႕ျပကို မစြန္႔ခြာႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ မိသားစုအားလပ္ရက္မ်ားကို ကုိယ္႔ဇာတိျမိဳ႕ကေလးမွာ အပန္းေျဖ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္မိ၏။
    ယုတ္စြအဆံုး သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အုိမင္းလာခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ျမိဳ႕ျပၾကီးထက္စာလွ်င္ နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ေအးခ်မ္းမႈက ကိုယ္႔ဒုက္ၡ ကိုယ္သိမ္းရန္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ဌာေနသဗ္ၺာရ ပို၍မွ်တလိမ္႔မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ေနမိသည္ေလ။
                                 ++++++
    တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသည္ သူထင္သလို အရင္ကေလာက္ေႏြးေထြးစြာ သူ႔ကို မၾကိဳဆုိပါ။
    သူကပဲ ျမိဳ႕ကေလးကို မမွတ္မိသည္လား။ ျမိဳ႕ကေလးကပဲ သူ႔ကိုစိမ္းကားေလသည္လားမသိ။ အရာရာတုိင္းသည္ သူငယ္စဥ္ကတည္းကစြဲခဲ႔သည့္ အမွတ္သညာႏွင္႔ေတာ႔ မ်ားစြာကြာျခားသြားခဲ႔ျပီ။
    ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ဗိုင္းရပ္စ္မ်ားက နယ္ျမိဳ႕ကေလးဆီ သည္ေလာက္လွ်င္ျမန္စြာ ကူးစက္ႏုိင္လိမ္႔မည္ဟု မထင္ခဲ႔သည္မွာ သူ႔အမွားမ်ားလား။ အဖုိးတန္ တစ္စံုတစ္ရာကို ဆံုးရႈံးရသလုိ ႏွေျမာတသမႈသည္ သူ႔ရင္ကို နာက်ဥ္ပင္ပန္းေစေတာ႔သည္။
    “ ကိုဖိုးေက်ာ္ေရ မင္းက တုိ႔ျမိဳ႕နဲ႔ခြဲသြားတာ ၾကာျပီဆုိေတာ႔ မွတ္ေရာမွတ္မိေသးရဲ႕လားကြာ။ ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္လာတာလား ဘာလား မေျပာတတ္ေပမဲ႔ ျမိဳ႕ကေတာ႔ မ်က္စိရႈပ္နားရႈပ္၊ အရာရာရႈပ္ေထြးလာတာ အမွန္ပဲကြ...”
    စိမ္းသက္သက္ခံစားမႈထဲ နစ္ေနသည့္သူ႔ကုိ ကားဂိတ္လာၾကိဳသည့္ ႏွစ္၀မ္းကြဲညီက အသာဆြဲေခၚေသာ္လည္း သူကေတာ႔ နစ္ဆဲ။
    “ ဒါနဲ႔ ခု ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ အေ၀းေျပးဂိတ္က ျမိဳ႕သစ္မွာဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲျပန္သြားရမွာေပါ႔။ အဲလိုမွန္းသိ ကိုယ္ ရထားပဲ စီးလာပါတယ္ကြာ။ ဘူတာက ျမိဳ႕ထဲမွာဆိုေတာ႔ မင္းတုိ႔အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးဟာ...”
    သူ႔အေျပာေၾကာင္႔ ညီက အံ႔ၾသသလို တစ္ခ်က္ငဲ႔ေစာင္းၾကည့္ရင္း
    “ တုိ႔ အမ်ိဳးေတြအားလံုးလုိလုိ ျမိဳ႕သစ္ေျပာင္းေနတာ ၾကာလွျပီေလ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္သူမွေတာင္ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ မင္းေမ႔ေနတာလား။ မသိေသးတာလား...”
        သူ႔ကုိယ္သူေတာင္ ဒီသတင္းကို မသိတာလား။ ေမ႔ေနတာလား။ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားလို႔မရ။ လူဆုိသည္ကလည္း ကိုယ္႔အေရးကိစ္ၥႏွင္႔ကိုယ္ပင္ သပြတ္အူလိုက္ျပီး ေထြးလံုးေနရသည္မို႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကိစ္ၥေတြဆိုလွ်င္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္မရွိခ်င္။
    ဟုိးအရင္ သူ႔သားေလးေတြ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ၊ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားခ်င္ခါစ၊ ေဘာလံုးကန္လိုခါစ အခ်ိန္ေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ျမိဳ႕ျပၾကီး၏ အထပ္ျမင္႔အိမ္ရာေတြကို စိတ္ကုန္စြာျဖင္႔ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္ေလာက္ ပိုင္ဆုိင္လိုစိတ္ ျဖစ္ခဲ႔မိေသး၏။
    ေနာက္ေတာ႔ ပါးစပ္မွ ဖြင္႔ဟေရရြတ္မိသည္အထိ စိတ္ျပင္းျပလာရာ မိခင္ကပဲ သူ႔ေမာင္၀မ္းကြဲအိမ္ ေရာင္းမည္ၾကားေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ေသးသည္ပဲ။ သူျပန္သတိရပါျပီ။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက အိမ္ျခံေျမေစ်းေတြ ဘာမွရွိလွေသးသည္ မဟုတ္တာေတာင္ သူ႔မွာ လက္လွမ္းမမီႏိုင္။
    သူတုိ႔မိသားစု၏ တစ္ခုတည္းေသာပိုင္ဆုိင္မႈ၊ သူငယ္ငယ္ကေနခဲ႔သည့္ အိမ္၊ျခံေျမေလးကလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ သူေကာင္းျဖစ္ေရး စိတ္ကူးယဥ္တစ္ေပြ႔တပိုက္ႏွင္႔ လဲလွယ္ခဲ႔ရျပီးျပီ။ အဲသည္တုန္းက နည္းနည္းငယ္ေသးသည္မို႔ အိမ္၏စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အတြင္းေရးမွန္သမွ် အားလံုးေတာ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္မသိလွ။ စိတ္ထဲလည္း မရွိလွ။ လူငယ္ပီပီ အေပၚယံသာ။
    အိမ္ေရာင္းသည္ဆုိေတာ႔လည္း ေရာင္းသည္ေပါ႔။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေျပာင္းမည္ဆိုေတာ႔လည္း ေျပာင္းမည္ေပါ႔။
    မိဘေတြ စီးပြားေရးကလည္္း အဆုိးလွၾကီးမဟုတ္ေတာ႔။ ဘယ္မွာပဲေနေန တစ္ဦးတည္းေသာသား သူ႔အတြက္ကေတာ႔ သာသာယာယာပင္။ နယ္မွအိမ္ကို ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းျပီး ျမိဳ႕ျပၾကီးမွ အထပ္ျမင္႔တုိက္ခန္းကို ဘယ္ေလာက္ႏွင္႔၀ယ္သည္ဆုိတာကလည္း မိဘေတြအခ်င္းခ်င္းေျပာသမွ် သူ႔ဒီဘက္နားက၀င္ကာ ဟိုဘက္နားမွ ျပန္ထြက္သြားေတာ႔၏။
    မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ဘာမွစိတ္ထဲမစြဲခဲ႔။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ ကိန္းဂဏန္းေတြက လ်င္ျမန္လွသည့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။
    အဲသည္တုန္းက ႏွစ္သိန္းဆိုလား။ သံုးသိန္းဆုိလား။
    “ ခုေတာ႔ ကိုဖုိးေက်ာ္တုိ႔ အိမ္ေနရာဆုိရင္ သံုးေထာင္ဆိုလား...”
    သူ႔ညီကေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးသတင္းေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာဆဲ။
    သူမအံ႔ၾသမိပါ။ ေခတ္က သူ႔ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
    အသက္ၾကီးလာ၍ပဲလားမသိ။ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လိုက္မမီေတာ႔ေအာင္ က်န္ေနခဲ႔ေပျပီ။
                                 ++++++
    “ ဖုိးေက်ာ္ မင္းေငြေပါရင္ သားေခ်ာနဲ႔တြဲျပီး အလုပ္လုပ္ပါလား။ ေအးမ်ိဳးက ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ သူေဌးျဖစ္သြားတာကြ။ ဒီေကာင္၀ယ္ဆိုတဲ႔အကြက္ကို မ်က္စိမွိတ္၀ယ္ျပီး ဒီေကာင္ထုတ္ဆုိတဲ႔အခ်ိန္သာ ထုတ္ကြာ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္။ ကံေကာင္းရင္ ရာခ်ီျပီးေတာ႔ကို ျမတ္တာေနာ္။ ငါေတာင္ မႏွစ္ကႏွစ္လယ္တုန္းက ရွိစုမဲ႔စုေလးနဲ႔ ကြက္သစ္မွာ တစ္ကြက္ဆြဲထားလိုက္တာ။ ႏွစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဆယ္သိန္းကေန ရာေက်ာ္သြားတာပဲ...”
    “ ေအးမ်ိဳးက ငါးကြက္ေျခာက္ကြက္ဆုိေတာ႔ ပိုခိုင္သြားတာ။ ခုဆုိ သူ၀ယ္ထားတဲ႔ေျမကြက္ေတြဆုိတာ ျမိဳ႕ထဲမွာေရာ၊ ျမိဳ႕သစ္မွာေရာ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲဘဲ ေဟ႔ေကာင္ေရ။ သူတင္မက သူ႔ညီမေတြ အစ္မေတြကပါ ေအးမ်ိဳးနဲ႔တြဲျပီး ေျမကစားေနၾကတာ။ သူတို႔တစ္မ်ိဳးလံုး ေျမသူေဌးေတြျဖစ္ေနျပီေလ...”
    ကြမ္းတပစ္ပစ္ေထြးရင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိ သတင္းေပးေနသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္ရင္း သူအံ႔ၾသေနပါ၏။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိမွ တကယ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ ကေလးဘ၀ ငယ္စဥ္ကသာ ေက်ာင္းမွာခင္မင္ခဲ႔ရျပီး အထက္တန္းေက်ာင္းလည္းျပီး၊ သူကလညး္ ျမိဳ႕ၾကီးသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ေတာ႔ ကြဲကြာခဲ႔ၾကသည္။ ခုလုိၾကီးရင္႔ခ်ိန္မွ ျပန္ဆံုၾကေတာ႔ လူလတ္ပိုင္းဘ၀တစ္ခုလံုး ၾကားမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ႔သလုိ ပံုစံေတြက ငယ္ဘ၀ႏွင္႔တကယ္႔ကို တျခားစီ။
    သူေရာက္လာသည္ဟု သူ႔ညီကသာ သတင္းမေပးလုိက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူ႔ကို လမ္းမွာေတြ႕လွ်င္ေတာင္ မွတ္မိပါ႔မည္လား။ သူကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။
    “ မင္းနဲ႔ဆယ္တန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ခဲ႔ရတဲ႔ လွ၀င္းကေတာ႔ ခုခ်ိန္ မင္းေတြ႕လည္း တန္းမွတ္မိမွာေသခ်ာတယ္...”
    ဒီေကာင္က ငယ္ရုပ္မေျပာင္းသလုိ စိတ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပဲကြာ။ စာၾကီးေပၾကီးေတြဖတ္ျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတဲ့ေကာင္။
    ဘာတဲ႔။ ေျမဆုိတာ အေပၚယံၾကည့္ေတာ႔သာ ေပ၂၀xေပ၈၀ ပတ္လည္ေလာက္ လူေတြကျမင္ၾကတာ။ ၀ိသမေလာဘေတြဖက္လာရင္ အေပၚယံအက်ယ္အ၀န္းတင္မက အနက္က အ၀ီစိတုိင္တဲ႔အထိရွိတယ္တဲ႔။ သူ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပိုပို ေနစရာထပ္မလိုသေရြ႕ ေျမကို အျမတ္တင္ေစ်းကစားဖို႔ မ၀ယ္ဘူးတဲ႔ေလ။ ဒါ သမာအာဇီ၀လုိ႔ ဆိုရင္ေတာင္ သူ မလုပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔ေလ။
    ဒီ႔ထက္ဆုိးတာက အမ်ိဳးသားေရးကို သစ္ၥာေဖာက္သေလာက္ ငါတို႔ကို စြပ္စြဲျပီး ျမိဳ႕ထဲမွာ အသား၀ါေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားရတာ၊ အျဖဴနဲ႔အမည္းေတြသာ ေနရာေကာင္းေတြ ခြထုိင္ထားတာ၊ သားေခ်ာလို စပါးၾကီးေျမြကို အစာခြံ႕သူေတြေၾကာင္႔ဆုိပဲ...”
    “ ေအးကြ ငါ႔ကိုလည္း ေျမကြက္ေတြ ေစ်းတက္ေအာင္ တမင္လုပ္ရေကာင္းမလားလုိ႔ ေဒါသေတြၾကီးေနေသးတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တာပဲကြာ။ အျမတ္ေပးျပီး လာ၀ယ္တဲ႔သူရွိေတာ႔လည္း ေရာင္းရတာေပါ႔။ နယ္စပ္က ငါ႔အမ်ိဳးေတြက ဒီျမိဳ႕မွာ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ငါ႔ဆီက၀ယ္ထားတဲ႔ ေျမကြက္ေပၚမွာ ငါကပဲကူညီျပီး ေရွာ႔ပင္းေမာၾကီးေတြ၊ စကိတ္ကြင္းေတြ၊ ေရကူးကန္ေတြ၊ ေဟာ္တယ္ဲၾကီးေတြ ကူေဆာက္ေပးရတာေပါ႔ကြာ။
    ဒါနဲ႔ပဲ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုး မင္းတို႔အမ်ိဳးခ်ည္း ၀ါးျမိဳပစ္ရေကာင္းလားဆုိျပီး ငါ႔ကို ရန္သူလုိလုပ္ေနတယ္ကြာ...”
    ျဖဴဆုတ္ဆုတ္မ်က္ႏွာကို ရွံဳ႕တြကာ ေျပာေနသည့္ ေအးမ်ိဳးက သူ႔မ်က္ေပါက္က်ဥ္းေလးကို ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင္႔
ျပဴးျပီးစကားေျပာတတ္သည့္ ငယ္က်င္႔ကေတာ႔ မေပ်ာက္ေသးေပ။
    “ ငါတုိ႔ကလည္း သူ႔ကို ပစ္မထားပါဘူးကြာ။ ေျမကြက္ေလး အေခ်ာင္ရရင္ ဒီေကာင္႔ကို အရင္ထုိးေကၽြးတာပါ။ သူကကို ပိုက္ဆံရွိရက္နဲ႔လည္း မယူဘူး။ သူ အဲလုိေခါင္းမာေတာ႔ အားလံုးေကာင္းစားခ်ိန္မွာ သူတစ္ေကာင္ပဲ က်န္ခဲ႔တာေပါ႔..”
    “ ဒီေကာင္က တစ္မ်ိဳးကြ။ ပိုက္ဆံရွိသူတုိင္းလိုလုိ ေျမ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ျပီး စီးပြားျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ “လူတစ္စုေလာဘျပိဳင္လို႔ ေစ်းတက္ရတာ..” ဆိုျပီး ေျပာလုိေျပာ၊ တကယ္ေနစရာမရွိတဲ႔လူေတြ ေက်ာတစ္ေနရာစာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ရတာကို တို႔ေတြ မစာနာတတ္ဘူးလုိ႔ ေဒါသၾကီးလိုၾကီး၊ ကုိယ္႔ႏိုင္ငံသား ကိုယ္႔လူမ်ိဳးစစ္စစ္ေတြမွာ ေျမတစ္လက္မေတာင္မပိုင္ဘဲ ေနစရာအတြက္ ဒုက္ၡေရာက္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး၊ အသားျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မဲမဲၾကီးထဲက ေငြေတြေဖာင္းလာေအာင္ မင္းတုိ႔လိုေလာက္ေတြကအစ အားေပးေနတာလို႔ အံၾကိတ္လိုၾကိတ္နဲ႔...”
    “ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲကြာ။ ေခတ္ၾကီးကိုက လွ်င္သူစားစတမ္းျဖစ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ အ လို႔ သူတုိ႔က်န္ခဲ႔တာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္စားရမယ္ဆုိတာ သိဖို႔ကလည္း စီးပြားေရးအျမင္ရွိဖို႔ လိုေသးတာကြ...”
    “ ဒါျဖင္႔ ၂၀၁၅ မွာ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္စားမွာလဲကြာ...”
    ရုတ္တရက္ သူ႔အေမးေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေျပာလက္စစကားရပ္ကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾက၏။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေျဖသံက ထြက္မလာ...
    “ ကဲ မင္းတုိ႔ မေျဖႏိုင္ရင္လည္း ေျဖႏိုင္တဲ႔သူကိုပဲ သြားရွာရမွာေပါ႔။ ခုခ်ိန္ လွ၀င္း ဘယ္မွာရွိတတ္သလဲ ေျပာၾကကြာ...”
                                 ++++++
    စိမ္းစုိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ အိမ္ကေလးကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင္႔ ႏွစ္အေတာ္ပင္ၾကာသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်ားစြာမေျပာင္းလဲလွမွန္း သူ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိေနသည္မွာ အံၾသစရာပင္။
    ဘာလို႔ဆုိ သူက ဘယ္အရာကိုမွ သိပ္မွတ္မွတ္သားသား မရွိတတ္သည့္သူ။ သို႔ေပမဲ႔ လွ၀င္းကိုျမင္ေတာ႔လည္း ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္မွန္း တန္း၍မွတ္မိ၏။
    “ ဒီေကာင္ေတြက မ်က္ေတာင္ေမႊးတစ္ဆံုးပဲ ျမင္တတ္တဲ႔ေကာင္ေတြပါကြာ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး မၾကည့္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေလာဘမ်က္ေခ်းေတြက ေစးထန္းပိတ္ဆုိ႔ေနတာကိုး။ အဲလို ပိတ္ေနလို႔လည္း သူတုိ႔ေတြကို မေျပာျဖစ္ခ႔ဲတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု မင္းကိုေျပာျပမယ္။ ျပီးမွ မင္းလာတဲ႔ကိစ္ၥကို ေျပာ ဟုတ္ျပီလား...”
    လွ၀င္းက ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္သလုိ သူယံုၾကည္ရာ ခပ္ရဲရဲေျပာတတ္သည့္ ငယ္စရုိက္လည္း မေပ်ာက္ပါ။
ဒါကိုပဲ သူက သေဘာက်ေနမိ၏။
    “ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔ကြာ။ ခုလုိ ေျမေတြအလုအယက္၀ယ္တဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာ႔ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြစခါစလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ကိုယ္တုိ႔လမ္းထဲကို လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ေငြထုပ္ပိုက္ျပီး ေျမေတြ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ လာ၀ယ္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႔လမ္းကလည္း ဂ်ိဳင္႔ခြက္ထူလပ်စ္နဲ႔ မုိးတြင္းဆုိ ဗြက္ထဲကူးျပီးမွ အိမ္ေရာက္ရတာဆိုေတာ႔ ေပါက္ေစ်းထက္ပိုေပးျပီး ၀ယ္မယ္႔သူရွိတုန္း လမ္းထဲကလူေတြလည္း ေရာင္းၾကတာေပါ႔ကြာ။
    တို႔ေခါင္းရင္း၊ ေျခရင္း၊ ေရွ႕တည့္တည့္ကအိမ္ေတြလည္း အကုန္ေရာင္းၾကတာပဲ။ တစ္လမ္းလံုး ကုန္သေလာက္ရွိတဲ႔အထိ
ကုိယ္က မလႈပ္ေတာ႔ အိမ္ကို ေစ်းပိုေပးျပီး၀ယ္ခ်င္တယ္လို႔ ပြဲစားကလာေျပာတာေပါ႔။
    ကုိယ္ကလည္း မေတြေ၀ပါဘူး။ လံုး၀ မေရာင္းဘူးလုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႔က ေစ်းေတြထပ္တုိးေပးျပီး မက္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေခါင္းခါျမဲပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ကလြဲျပီး တစ္လမ္းလံုးကေျမေတြ သူပိုင္သြားျပီးတဲ႔အခါမွာပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လမ္းထဲကို ေက်ာက္ေတြလာပံုေတာ႔တာေလ။
    လမ္းအသစ္ခင္းေတာ႔မယ္ ဆိုတာလည္း သတင္းၾကားေရာ လမ္းထဲက ေျမေစ်းေတြက သီတင္းကၽြတ္မွာ ေဖာက္တဲ႔ တရုတ္မီးပန္းေတြလုိ ေကာင္းကင္ေပၚ အလုအယက္ ေစ်းေရာင္စံုလွလွၾကီးေတြနဲ႔ တဖြားဖြားတက္လို႔..။
    တျခား “ ဘာစီမံကိန္း၊ ညာစီမံကိန္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာစက္ရံု ေဆာက္မလို႔ထင္တယ္။ ဘယ္ဘဏ္လာဖြင္႔မယ္ဆိုလား..” နဲ႔ ေကာလဟလေတြကလည္း မိုးဦးက်ဖားေအာ္သံေတြလို ဟိုကဒီက ထြကု္လို႔ေပါ႔။
    အရင္လူတင္မကဘဲ တျခားက ေျမလာ၀ယ္သူေတြလည္း ကိုယ္႔အိမ္ေလးကုိ ထပ္ေရာက္လာတာပဲ။
    ကိုယ္႔သေဘာထားကိုေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြေျပာျပလို႔ မင္း သိျပီးသားျဖစ္မွာပါေလ။
    ထားပါေတာ႔ကြာ။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ ပထမ၀ယ္ထားတဲ႔သူက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ လမ္းထဲကအကြက္ေတြကို အရင္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆနဲ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာမွ၊ တစ္လမ္းလံုးလည္း လူသစ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
    အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ လူေတြလညး္ လမ္းဘယ္ေတာ႔ခင္းမလဲ ခင္းမလဲနဲ႔ ေစာင္႔ေနရင္း လည္ပင္းသာရွည္လာတယ္။ လမ္းထဲက ေက်ာက္ေတြက ဒီ႔အတိုင္း။ တုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ႔ မေနႏုိင္သူေတြက အဲဒီေက်ာက္ေတြ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ပံုတာလဲလို႔ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔လည္း ဘာအေျဖမွ ေရေရရာရာမေတြ႕ဘူးေလ။
    ေနာက္ဆံုးေတာ႔ လမ္းကလည္း မိုးတြင္း ဗြက္တစိစိ၊ ေႏြ ဖုန္တေသာေသာ၊ ခ်ိဳင္႔ဗလပြနဲ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ ေျမေစ်းအိမ္ေစ်းေတြလည္း ျပန္ေအးသြားျပီး ၀ယ္မိတဲ႔သူေတြမွာ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ အျပစ္တင္ရမွန္းမသိဘူး။
    ေနာက္ပိုင္းမွသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းေတြျပင္ၾက၊ စနစ္အေျပာင္းအလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ေစ်းေတြထပ္တက္.. နဲ႔။
    ကိုယ္ကေတာ႔ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုိပါပဲ။ လမ္းထဲက ထြက္သြားတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းထဲကို ၀င္လာတဲ႔သူေတြ၊ လမ္းကေလးကို ကုလားဖန္ထိုးသြားတဲ႔သူေတြ..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူေတြရဲ႕ အိတ္ေဖာင္းသြားသလဲဆိုတာကအစ ျမင္ေနရတာ။
    ဒါေၾကာင္႔လည္း ဘယ္ေလာက္ေခတ္ေျပာင္းေျပာင္း ကိုယ္ စိတ္မေျပာင္းတာပါပဲကြာ...”
                                 +++++++
   
      လွ၀င္းဆီက အျပန္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသားစကားေကာင္းေန၍ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခ်ဥ္းနင္းခဲ႔သည္မသိေသာ ညအေမွာင္က ျမိဳ႕ကေလးကို လႊမ္းျခံဳရစ္သိုင္းေနေလျပီ။
   နံနက္မိုးေသာက္လွ်င္ေတာ႔ သူသည္လည္း ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္၏ စုတ္ယူမႈထဲ တစ္ဖန္ ၀ဲလွည့္ရေပဦးမည္။
   အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ သူ႔အေတြးမ်ားသည္ကား ညအေမွာင္ထက္ ပုိ၍ ပို၍ နက္ရိႈင္းစြာ ...။
                                 ++++++


ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း..( December, 2014)

1 comment:

  1. ဖတ္ခြင့္ရလို႔ေက်းဇူးပါ ေ၀ေရ...

    ReplyDelete