တို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက

  ကၽြန္မတို႔ ကေလးဘ၀မွာ ၾကီးေတာ္ကမ်ား “ တို႔မ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက...” လို႔ စကားစလိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မတစ္သိုက္ နားေလးေတြကို ေထာင္လို႔ စြင္႔လုိ႔ေပါ႔။

         သူတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက မီလိုက္တဲ႔ ဒုတိယကမာၻစစ္ စစ္ေျပးဘ၀အေၾကာင္း၊ ဗံုးခိုက်င္းထဲက အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔ အေငးသား နားေထာင္ရတာ...။

         တိုင္းျပည္ မတည္ျငိမ္ေသးခင္မွာ လူတိုင္း အေျခတက် မရွိၾကေသးေတာ႔ ရြာမွာ ေဆြမ်ိဳးေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး စုေနၾကရသတဲ႔။

ဓားျပေတြ အိမ္ကို အႏုၾကမ္း၀င္စီးေတာ႔ ၾကီးေတာ္က ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလးတဲ႔။

ရွိသမွ်လူကုန္ လက္၀တ္လက္စား ခၽြတ္ပံုၾကေတာ႔ ၾကီးေတာ္က ၀တ္ထားတဲ႔ လက္ေကာက္ေလးကို ဓားျပေတြ မျမင္ခင္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ခၽြတ္ျပီး ပါးစပ္ထဲ ငံုထားလိုက္ေရာတဲ႔။

    ဒီအခန္းမ်ားေရာက္ရင္ ကၽြန္မေရာ၊ေမာင္ေလးေတြေရာ၊ ၀ိုင္းနားေထာင္ေနၾကတဲ႔ အိမ္က ကေလးမေတြေရာ...ဇာတ္လမ္းအထြတ္အထိပ္ပဲ။

         “  ၾကီးၾကီးပါးစပ္က အဲေလာက္ အ၀ိုင္းၾကီး ဆန္႔လို႔လား...”

        “  ဓားျပၾကီးက လံုး၀ မရိပ္မိဘူးလား....”

         “  ဟယ္...သိသြားလို႔ကေတာ႔....ကြိကနဲပဲေနာ္...” ......နဲ႔ စံုေနေအာင္ အသံထြက္လာေတာ႔တာေပါ႔။

          ၾကီးေတာ္ကေတာ႔ သူရဲေကာင္းၾကီးဟန္ အျပည့္နဲ႔....

        “ ငါ တစ္ေယာက္တည္း ပစၥည္းပါမသြားတာေလ။ က်န္တဲ႔သူအားလံုး အကုန္ပါကုန္ၾကတာေပါ႔..” ..လို႔ ဂုဏ္ယူ၀င္႔ႂကြားတတ္တယ္။

          အဲဒီတုန္းက...ၾကီးေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကရခဲ႔တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ထက္ အမ်ားၾကီးပဲလို႔ ေတြးခဲ႔မိေသးတယ္။

          ခု...ကၽြန္မတို႔ သားသမီးေတြေခတ္မွာ ကမာၻရြာၾကီး ျဖစ္လာျပီ ဆိုျပန္ေတာ႔...အင္တာနက္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကထက္ အမ်ားၾကီးသာျပန္တာပဲလို႔....၀မ္းသာရျပန္ေရာ....။

          ကၽြန္မသား ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးကဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းဆိုင္မွာ ေဟာလိ၀ုဒ္မွာ အရင္လကမွ ရံုတင္သြားတဲ႔ အက္ရွင္ကားကို ခု....ဂိမ္းပစ္လို႔ ရေနျပီတဲ႔...။ အင္တာနက္ကေဖးမွာ သြားခ်က္ (chat)  ...မလို႔တဲ႔။

          ၾကီးေတာ္ၾကီး ေျပာသမွ် အေတြ႔အၾကံဳေတြ...ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မ...၊

သားတို႔ေျပာသမွ်   ေခတ္ေပၚ ပစၥည္းစံု...၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္ေတြကိုလည္း မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ အမီလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

                                             xxxxxxxxxxx

           တစ္ေန႔....မိသားစုေတြ ေႏြရာသီ ခရီးတစ္ခု ထြက္ျဖစ္ေတာ႔....ကားလမ္းနံေဘးက လယ္ကြင္းေတြဟာ ဟိုးအရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ပက္ၾကားအက္မေနေတာ႔ပဲ....ေႏြစပါးစုိက္ထားတာမ်ား စိမ္းေနတာပဲ။

          ဒီလို ျမင္ရေတာ႔....ပက္ၾကားအက္ လယ္ကြင္းေတြျမင္ရင္ ဘာလြမ္းမွန္းမသိ ညိဳ႕မႈိင္းသြားတတ္တဲ႔ စိတ္ေတြ မျဖစ္ရေတာ႔ဘဲ စိမ္းေနတဲ႔ စပါးပင္ေတြၾကည့္ျပီး လူကလည္း လန္းလာတယ္။

          ေဘးနားအတူ ထိုင္လုိက္လာတဲ႔ ၾကီးေတာ္ကလည္း ကၽြန္မသား သူ႔ေျမးကို စကားေတြ တေဖာင္ေဖာင္ေျပာလို႔ေပါ႔။

       “  ကဲ...ဖြားက သားကို ဗဟုသုတ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲလို႔ ေမးၾကည့္စမ္းမယ္။ ဟိုးမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ လယ္ကြင္းေတြက တစ္ကြက္နဲ႔ တစ္ကြက္ၾကားမွာ ကာထားတဲ႔ဟာကို ဘာလို႔ေခၚလဲ သား.....”

           ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ ကိုင္ေနတဲ႔သားကို ဒီလိုေမးေတာ႔ ကၽြန္မက ၾကိတ္ျပံဳးမိပါတယ္။

        “  အင္.....အဲဒါ.....ေဘာင္.....တာေဘာင္ေလ....”

            ျမတ္စြာဘုရား....။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးသြားရတယ္။ လယ္ကန္သင္းကို သားက မသိဘူးတဲ႔။

       “  ကဲ....မိေ၀ေ၀.....ညည္းသားကို ၾကည့္လည္းလုပ္ဦးေနာ္။ ျမန္မာျပည္ေနျပီး ကန္သင္းရုိးမသိ....၊ ထမင္း ဘယ္ကလာမွန္း မသိေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူးေအ႔...”

           ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ သားက ေက်ာင္းနဲ႕အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ အင္တာနက္ဆိုင္၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔  Guide  ၊ ဒါပဲ သံသရာလည္ေနတာ.....။ အင္တာနက္က ဗဟုသုတ ဘယ္ေလာက္ရရ....၊ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတက်ေတာ႔ နည္းရွာေပမေပါ႔။

           ၾကီးေတာ္ၾကီးတို႔ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ေတြ႔ ဗဟုသုတေတြနဲ႔မ်ားေတာ႔ အႏွစ္သာရခ်င္း ကြာတာေပါ႔။

           ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း မိဘေတြက အစုိးရ ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ႔ တစ္နယ္ျပီးတစ္နယ္ ေျပာင္းေနရတာ...။

ကၽြန္မတို႔လည္း ျမန္မာျပည္ အထက္ေအာက္ နယ္စံု ေရာက္ဖူးျပီး ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတေတြ အသင္႔အတင္႔ ရခဲ႔တယ္။

          သားနဲ႔သမီးက်ေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးအလုပ္ေတြ တစ္ေနရာတည္း ေက်ာက္ခ်လုပ္ေနေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာ အင္တာနက္ ၀ဲဂယက္ထဲမွာပဲ က်င္လည္ေနရေတာ႔တယ္။

          ႏုိင္ငံတကာ ဗဟုသုတေတြ ျမင္ရၾကားရေတာ႔ ရွိပါရဲ႕။ ကိုယ္႔ႏုိင္ငံ ကိုယ္႔တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အေၾကာင္း ဘာ ဗဟုသုတမွ မရွိရွာေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ေျမ ကိုယ္႔ေရအေၾကာင္း ဘာမွ မသိရရွာဘူး။

           ဒါနဲ႔ပဲ....ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္တယ္။ ေႏြရာသီတိုင္း ကေလးေတြကို မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ေနရာေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး လိုက္ပို႔ေတာ႔မယ္လို႔....။

          ျပီးေတာ႔....ၾကီးေတာ္ ေျပာေျပာျပသလို..... “ တို႔မ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက...” လို႔ စကားစျပီး ကေလးေတြကို ကိုယ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ ဗဟုသုတေလးေတြ ေျပာျပရဦးမယ္လို႔.....။

                                            xxxxxxxxxxxx

          တစ္ရက္..သမီးေလးကို ေက်ာင္းၾကိဳဖို႔ ေနာက္က်သြားလို႔ ေက်ာင္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ႔တယ္တဲ႔။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အထိ ငိုယိုျပီး ၀မ္းနည္းလို႔ မျပီးေသးတဲ႔ သမီးေလးကို အငိုတိတ္ေစဖုိ႔  “ တို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက....” ...ဆိုတဲ႔ စကားကိုပဲ စလိုက္ရတယ္။                                                            

          “  သမီးေလးက သံုးတန္း...။ သမီးထက္ တစ္ႏွစ္ပဲၾကီးတဲ႔ ေလးတန္းႏွစ္အရြယ္မွာ ေမေမဟာ ေက်ာင္းကို

    သူငယ္တန္းစတက္မယ္႔ ေမာင္ေလးလက္ကိုဆြဲျပီး ေတာင္ေပၚထိ တက္ခဲ႔ရတာေပါ႔....”

         “  ေတာင္ေပၚ.....”

         “  ဟုတ္တယ္ သမီးရဲ႕။ မခ်မ္းေဘာဆိုတဲ႔ ကခ်င္ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ ေသးေသးေလး....။ ကတၱရာလမ္းဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မရွိေသးတဲ႔ ေျမလမ္းဖံုဖံု...၊ ေတာင္ခိုးေ၀ေ၀...၊ ျမဴေျခရစ္သိုင္း....၊ မိုးေဆာင္း အျမဲမႈိင္းေနတဲ႔ ခ်စ္စရာ႔ ျမိဳ႕ငယ္ေလး။

          အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးကို သမီးဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားက တာ၀န္ေတြနဲ႔ေျပာင္းရေတာ႔ ေမေမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း အတူပါသြားခဲ႔တာေပါ႔။

          ေမေမတုိ႔တက္ရမယ္႔ မူလတန္းေက်ာင္းေလးက ေတာင္ေပၚမွာဆိုေတာ႔ ကေလးပီပီ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာပဲ။

ေျမျပန္႔ကလာတဲ႔သူေတြအဖို႔ ေတာင္ေပၚတက္ရမွာကိုက အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတာေလ။

          သမီးဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားကလည္း ေဆးရံုမွာ တာ၀န္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းစအပ္တဲ႔ တစ္ရက္ပဲ လိုက္ပို႔ႏိုင္တာ။

    ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေမေမတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေပၚကို တက္ရတယ္။ ေတာင္ခါးပန္းအလယ္က ပတ္ေဖာက္ထားတဲ႔ ေျမလမ္းက်ဥ္းေလးကေန ေလွ်ာက္သြားျပီး ေနာက္ေတာင္ တစ္ေတာင္ကိုကူးျပီးမွ ေက်ာင္းကေလးကိုေရာက္တာ....”

        “  ျမိဳ႕ေတြမွာလို ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းလာေတြ စည္ကားေနမယ္လို႔လည္း မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ ေတာျမိဳ႕ေလးမို႔ ေက်ာင္းသားဦးေရ နည္းလွတဲ႔အျပင္ ေတာျဖတ္လမ္းေလးေတြကလည္း မ်ားသမို႔ အဲဒီလမ္းတစ္ေၾကာမွာ လူရွင္းလွတယ္ကြယ္။

          စစခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တည္းသြားတဲ႔ ရက္မွာပဲ ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳသစ္တစ္ခု ရလိုက္ေတာ႔တာေပါ႔.....”

       “  ေတာင္ပတ္လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ေနရင္းကေန ျမင္းခြာသံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားရေတာ႔တာပဲ။ ျမိဳ႕ကလာတဲ႔ သူေတြမွာ ျမင္းခြာသံကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ၾကားဖူးတာ...။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကားရေတာ႔ ရုတ္တရက္ ဘာမွန္း နားမလည္ဘူး။

      ေမေမ႔အသက္ကလည္း ဆယ္ႏွစ္စြန္းရံုေလး ရွိေသးတာဆိုေတာ႔...အႏၲရာယ္ တစ္ခုခုလို႔ပဲ မေရမရာသိတာေလ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။

         ဒါနဲ႔....ကိုယ္ကလည္း အစ္မၾကီးပီပီ ေမာင္ေလးကို ကာကြယ္ရမယ္႔ တာ၀န္ကလည္းရွိေတာ႔.....လာေဟ႔...ေမာင္ေလးေရ... တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးေတာင္ေစာင္းက ျခံဳပုတ္ေလးထဲ ဆင္းပုန္းၾကမယ္ေပါ႔....။

         အမယ္ေလး....ကံေကာင္းလို႔ေပါ႔ သမီးရယ္....။

         ေအာက္မဆင္းမိဘဲ လမ္းလယ္ေကာင္ ေၾကာင္ေတာင္ ရပ္ေနမိလို႔ကေတာ႔ တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အက်ိဳးအေၾကပဲ။

         ဆယ္႔ေလး ငါးေကာင္ ျမင္းအုပ္ၾကီးဟာ....ဘာလန္႔ေျပးလာတယ္ မသိဘူး။ ဖုန္ေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ေတာင္ေအာက္ကို ေျပးဆင္းခ်သြားတာ.....။ ထိန္းေက်ာင္းမယ္႔သူလည္း တစ္ေယာက္မွမပါဘူး။

         လမ္းေဘး၀ပ္ေနတဲ႔ ေမေမ႔မွာ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္   တျဖန္းျဖန္း ထရတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း ဖက္ထားလုိက္တာမွ ေမေမ႔ကို က်စ္က်စ္ပါေရာပဲ။ ျမင္းအုပ္ၾကီး ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္တဲ႔အထိ တို႔ေမာင္ႏွစ္မမွာ ဒူးေတြတုန္ျပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထမရပ္ႏုိင္ၾကဘူး။

          ကဲ....သမီးရဲ႕ ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ႏွစ္လမ္းေလာက္ ကေလးတင္ေ၀းတာ....။ အၾကိဳအပို႔လည္း မိဘက ေန႔တိုင္းလုပ္ေနေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္က်တာကို ငိုမေနဘဲ....အေတြ႔အၾကံဳသစ္ တစ္ခုအျဖစ္ သတ္ၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္စမ္းပါ သမီးရဲ႕။

         အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြဟာ ဘ၀မွာ သင္ခန္းစာသစ္ေတြအျဖစ္ ခြန္အားေတြ သတ္ၱိေတြ ရွိလာေစတယ္။ ေနာင္ၾကီးလာတဲ႔အခါ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မယ္႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္တဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။

          ေနာက္....ၾကံဳတိုင္း ေမေမ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျပမယ္။ သားနဲ႔သမီးက နားေထာင္မွတ္သားျပီး ဗဟုသုတေလးေတြ ယူၾကေပါ႔ကြယ္.....”

           မ်က္ရည္စဲသြားတဲ႔ သမီးေလးက ကၽြန္မကို အထင္ၾကီးတဲ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ အားတက္ျပံဳးေလး ျပံဳးျပီး ေျပာရွာတယ္။

         “  မီးလည္း ေမေမ႔လို သတ္ၱိရွိခ်င္လိုက္တာ....” တဲ႔။

                                           xxxxxxxxxxxxx

          ခုတစ္ေလာ သားက ေရကူးသင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ေရကူးကန္လိုက္ပို႔ရတဲ႔ အလုပ္သစ္တစ္ခု ရလာတယ္။

          ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရထဲ ဆင္းၾကတဲ႔အခါ ကၽြန္မက ကန္ေဘာင္ေပၚကေန ဟိုလိုကူး ဒီလိုကူးနဲ႔ ဆရာလုပ္ေနတာေပါ႔။

        “  ေမေမက ေရကူးတတ္လို႔လား...”.....လို႔ သားကေမးေတာ႔....

         “  အို...ေမေမတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမလိချမစ္ထဲမွာ ေန႔တိုင္း ေရကူးခဲ႔ရတာ.....။

ေႏြရာသီလို ေရနည္းခ်ိန္ဆို တစ္ဖက္ကမ္း ေရာက္ေအာင္ေတာင္ ကူးခဲ႔တာေပါ႔....”....လို႔ ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ေျပာမိတယ္။

          ဒါနဲ႔.....အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ “  ဟုိတုန္းက ေရကူးတဲ႔အေၾကာင္းေလး ေျပာျပပါ ေမေမ...” .....ဆိုျပီး ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းလာၾကေတာ႔တာပဲ။

        “  ဧရာ၀တီဆိုတာ ဟုိးေျမာက္ဖ်ားမွာ ေမခနဲ႔ေမလိခ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ ေပါင္းဆံုျပီးမွ ျဖစ္လာတဲ႔ ျမစ္ၾကီးဆိုတာ သားတို႔ ပထ၀ီမွာ သင္ရျပီးျပီ။ ေျမပံုထဲမွာလည္း ျမင္ခဲ႔ျပီးျပီ မဟုတ္လား။

         အဲဒီ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ထဲက ေမလိချမစ္ေလးဟာ ေမေမငယ္ငယ္တုန္းက ေရာက္ခဲ႔ရတဲ႔ မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလး နံေဘးမွာ စီးဆင္းေနတာေပါ႔။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းျပီး ေဒါမာန္မရွိရွာတဲ႔ ျမစ္ကေလးပါကြယ္။

          ေႏြနဲ႔ေဆာင္းဆို ျမစ္ေရဟာ ၾကည္စိမ္းေနတာမ်ား....ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားက ငါးကေလးေတြ ကူးေနတာေတာင္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတာ....။ သိတ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ျမစ္ကေလးကြဲ႔။

          ေမေမတို႔ မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္စက တစ္အိမ္လံုးမွာ သားတို႔ ဘိုးဘိုးတစ္ေယာက္ပဲ ေရကူးတတ္တယ္။ ေရမကူးတတ္ေပမယ္႔ ေမေမတို႔ ကေလးေတြကအစ ခ်ိဳးစရာ သံုးစရာဆိုလို႔ ဒီျမစ္တစ္ခုပဲ ရွိတာေလ။ မခ်မ္းေဘာမွာ အဲဒီတုန္းက ေရေပးေ၀ေရးစနစ္ မရွိေသးဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရေသးဘူး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ကဆိုေတာ႔ သားတို႔ပဲ တြက္ၾကည့္ေပါ႔။

           ျမိဳ႕လို႔သာေခၚရတာ....။ ျမိဳ႕အဂၤါရပ္နဲ႔ မျပည့္စံုရွာေသးပါဘူးကြယ္။ တကယ္႔ေတာျမိဳ႕ ေသးေသးေလး။

           ဒီေတာ႔...လူအားလံုး ေရကို ျမစ္ထဲဆင္းခ်ိဳးရတဲ႔အျပင္ အိမ္မွာေသာက္ဖို႔ သံုးဖို႔လည္း ျမစ္ထဲကပဲ ခပ္ရတယ္။

အ၀တ္လည္း ျမစ္ထဲ ဆင္းေလွ်ာ္ရတယ္။ ျမစ္ကလည္း ကမ္းပါးေပၚကေန ေခ်ာက္ ခပ္မတ္ေစာက္ေစာက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ဆင္းျပီးမွ ေရာက္တာ... ဆိုေတာ႔ ေတာင္ကမ္းပါးယံကို ေလွကား ထစ္ျပီး လမ္းေဖာက္ထားတဲ႔ ျမစ္ဆိပ္က သိတ္မ်ားမ်ား မရွိလွဘူး။

           မွတ္မွတ္ရရ...ေမေမတို႔ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဆရာ၀န္ဆိပ္ရယ္၊ ေဆးရံုၾကီး ေရွ႕မွာ ေဆးရံုၾကီးဆိပ္ရယ္၊ ဂူဘားဧည့္ရိပ္သာေရွ႕မွာ  ဂူဘားဆိပ္ရယ္....။ ဒါပဲ..၊ ေလွကားထစ္ကေလးေတြ ရွိတယ္။ က်န္တာကေတာ႔ ေတာလမ္းက တိုးဆင္းရင္ ဆင္းမွပဲ။

          ဒီလိုနဲ႔...တစ္ေန႔..အိမ္က အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ အ၀တ္ဆင္းေလွ်ာ္ေတာ႔ ေမေမတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က ျမစ္ထဲဆင္းလိုက္သြားတယ္။ အဲဒါ..ေရာက္ကာစ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဘိုးနဲ႔အဘြားကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးရံုမွာ ဂ်ဴတီ၀င္ေနတာေပါ႔ကြယ္။

           အစ္မၾကီးက အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတုန္းမွာ ေမေမတိုိ႔ ေမာင္ႏွမက ကမ္းနားသစ္ပင္မွာ ၾကိဳးခ်ည္ထားတဲ႔ ေလွကေလးေပၚ တက္ေဆာ႔တာေပါ႔။ ေလွက ေလွဦးကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားေတာ႔ ေလွအဖ်ားက ေရထဲရမ္းေနျပီး ကမ္းနဲ႔ ကပ္လိုက္ခြာလိုက္ ျဖစ္ေနတာေလ။

            ကေလးေတြဆိုေတာ႔ အႏၲရာယ္ကို မသိတတ္ေသးဘူး။ ကမ္းစပ္မွာ ေရတိမ္တာပဲ သိတယ္။

            အဲဒီေတာ႔....ေမာင္ေလးက ေလွေပၚကေန ေရထဲခုန္ခ်လိုက္၊ ကမ္းကို ကူးလိုက္...၊ ေလွေပၚျပန္တက္လိုက္...၊ ခုန္ခ်လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတာေပါ႔။ ေမေမကေတာ႔ ေလွထဲမွာေတြ႔တဲ႔ ေလွာ္တက္ကေလး ကိုင္ျပီး ေလွေလွာ္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေရထဲ ဟိုခပ္ဒီခပ္လုပ္လိုက္...၊ ေလွာ္တက္ကို စူးစမ္းလိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေပါ႔။

           တစ္ခ်ီေတာ႔....ေမေမ႔ေမာင္ကေလးဟာ ေရထဲကို ဗြမ္းကနဲထိုးခ်လိုက္ျပီး မကူးႏုိင္ေတာ႔ဘဲ “ ဖလပ္...ဖလပ္” နဲ႔ ျမဳပ္မလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေမေမကလည္း..“ ဟိတ္ ေမာင္ေလး နစ္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနျပီ...” ..လို႔ ေအာ္ျပီး ရယ္ေနမိတာေပါ႔။

          ေနာက္...ခဏေနေတာ႔မွ သူ..စေနတာမဟုတ္မွန္း သိျပီး ေမေမ အရမ္းလန္႔သြားတယ္။ ေလွကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ႔.... ေလွအဖ်ားဟာ ကမ္းနဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေဆာ႔ကစားရင္း ေရာက္ေနတာကို ေမေမတို႔ ေမာင္ႏွမက မသိလိုက္ပဲကိုး။

           ဒါဟာ...ေရနစ္ေနတာလို႔ အသိ၀င္၀င္ခ်င္း ေမေမဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရမကူးတတ္တာကို ေမ႔ျပီး ေလွေပၚကေန ၀ုန္းကနဲခုန္ခ်ျပီး ေမာင္ေလးကို လွမ္းဆြဲေတာ႔တာပဲ။ ေရထဲမွာ ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္သား “ ဖလူး...ဖလူး” နဲ႔ ကူးေနတာ...။

အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ႔ အစ္မၾကီးကလည္း ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ေပါ႔။

           ေန႔လည္ခင္းၾကီးဆိုေတာ႔....ျမစ္ထဲမွာ လူကလည္း ရွင္းေနတယ္။ ေရခ်ိဳးဆင္းသူ ရွားတဲ႔အခ်ိန္ေလ။  

အကူအညီေတာင္းစရာ လူလည္းမရွိေတာ႔ သူ႔ခမ်ာလည္း ဟုိေျပး ဒီေျပး...ပူပန္ေပမယ္႔ သူလည္း ေရမကူးတတ္ရွာဘူး။    

           ဒါနဲ႔....ရုန္းကန္ကူးခတ္ေနရင္း ကံေကာင္းေထာက္မျပီး ေသကံမေရာက္ေသးေတာ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါး စပ္ကေလးကို ေမေမက ေျခေလး လွမ္းတင္မိတယ္။ ေမာင္ေလးကို အားရွိသမွ် အကုန္ ရုန္းျပီးဆြဲတင္လိုက္တာ....။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကမ္းေပၚကို ေျခေထာက္မိသြားေတာ႔... လူလည္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ျပီး ေပ်ာ႔ေခြသြားေတာ႔တာပဲ။

           ႏွစ္ေယာက္သား ကမ္းနဖူးသဲစပ္မွာ ဟစိ...ဟစိနဲ႔ အေမာေျဖရတာမွ....အၾကာၾကီး.....။ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ဒူးတုန္ေနလို႔ ေရစပ္မွာ လွဲေနရတာ....အၾကာၾကီး.....။ ေနာက္ေန႔ ျမစ္ထဲမဆင္းရမွာ စိုးလို႔ အစ္မၾကီးနဲ႔ သံုးေယာက္သား လူၾကီးေတြကို အသိမေပးဘဲ ဖံုုးထားၾကတာလည္း....အၾကာၾကီး....။ ေနာက္ ေမေမတို႔ ေရကူးတတ္မွပဲ ဖြင္႔ေျပာျဖစ္ေတာ႔တယ္။

           ေမေမေျပာခ်င္တာက လူေတြမွာ တကယ္ အေရးၾကံဳလာတဲ႔အခါ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တတ္တဲ႔ စိတ္ဟာ အေသြးထဲ အသားထဲကမွ ထြက္လာတတ္တယ္ ဆိုတာပါ။

           ေသြးေအးေအးနဲ႔ စဥ္းစားခ်ိန္ရရင္....ေရမကူးတတ္တဲ႔ ေမေမဟာ ေမာင္ေလးကို ဆင္းကယ္ပါ႔မလား။

           စဥ္းစားခ်ိန္မရတဲ႔ တစ္ဒဂၤ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ ေမေမဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေပမယ္႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးကို ကိုယ္တိုင္လည္း ေရမကူးတတ္ပဲနဲ႔ ေရထဲဆင္းကယ္ခဲ႔တယ္။ အဲဒါ....ေသြးက စကားေျပာတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

          ကမ္းေပၚက ေကာင္မေလးဟာ အသက္အစိတ္ေလာက္ရိွျပီ။ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရနစ္ေနေတာ႔....အရမ္းစိတ္ပူ ရွာေပမယ္႔ သူ႔အသက္စြန္႔ျပီးေတာ႔ျဖင္႔ ဆင္းမကယ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါဟာလည္း လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သက္ေစာင္႔ အတၱ အစစ္အမွန္ပဲေလ။

          သူတစ္ပါးအသက္က ကိုယ္႔အသက္ထက္ ပိုအေရးမၾကီးဘူးလို႔ ခံယူတဲ႔ အစ္မၾကီးကိုလည္း အတၱေဘာၾကီးလို႔ ေျပာမရသလို....၊ ေမာင္ကေလးအတြက္ ကိုယ္႔အသက္တန္ဖိုးကို စဥ္းစားမေနအားတဲ႔ ေမေမ႔ကိုလည္း မိုက္ရူးရဲလို႔ ေျပာမရျပန္ဘူး သားရဲ႕။

          ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔....ဒီလုိ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဒီလို လုပ္လုိက္မယ္လုိ႔ ၾကိဳေတြးမထားဘဲ...၊ ရုတ္တရက္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာမို႔ ႏွလံုးသားက ရုတ္ခ်ည္းတုန္႔ျပန္တဲ႔ အမွတ္မထင္ တုန္႔ျပန္မႈေလးေတြေပါ႔ကြယ္....”

          “  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမရာ....။ သားကေတာ႔ ေမေမ႔ကို ေလးစားသြားျပီ...”

          ကၽြန္မ ေျပာျပတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကၽြန္မက ဇာတ္လိုက္ဆိုေတာ႔ သားနဲ႔သမီးက ကၽြန္မကို သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ထင္သြားပါေလေရာ....။ ဒီလိုဆိုရင္.....ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ၾကီးေတာ္ၾကီးေျပာသမွ် အံ႔ၾသဘနန္း ျဖစ္ခဲ႔ရသလုိပဲေပါ႔...။

             ေနာင္မ်ားျဖင္႔....သားနဲ႔သမီးဟာ အားအားရွိတိုင္း....

          “  ေမေမ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါဦး...” ...လို႔ ခဏခဏ စိတ္၀င္တစား ေမးၾကတာေၾကာင္႔ ကၽြန္မလည္း ၾကံဳခဲ႔ဖူးသမွ် ျပန္ေျပာျပရင္း ဗဟုသုတေပးရလြန္းလို႔ မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလးကို သူတို႔ ေရာက္ဖူးခဲ႔သလိုေတာင္ အလြတ္ရကုန္ၾကျပီေလ။

           ေဆာင္းႏွင္းမႈန္ေတြၾကားက လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ေရခဲေတာင္ထိပ္ ျဖဴျဖဴၾကီးေတြရယ္.....၊

ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္က ရပ္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္တဲ႔ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းက ေတာင္ယာတဲေလးေတြရယ္.....၊

ေက်ာင္းအသြားလမ္းမွာ ၀င္ခူးစားေနက် ဂရိတ္ဖရုျခံၾကီးရယ္.....၊

ေကာက္သစ္စားပြဲမွာ စားခဲ႔ရတဲ႔ ထမင္းေစးေစးနဲ႔ ဖက္ထုပ္ထဲက ကခ်င္ဟင္းေမႊးေမႊးေလးရယ္....၊

ေနာက္ျပီး....ေဆာင္းတြင္းမွာ က်င္စက္နဲ႔ အတို႔ခံရသလို ေအးလွတဲ႔ ေမလိချမစ္ရဲ႕ ေရခဲေရေတြထဲ ခုန္ခ်ျပီး တက္ေျပးခဲ႔ရတာရယ္....။

           အားတဲ႔အခ်ိန္တိုင္း သားနဲ႔သမီးကို ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြေျပာျပရင္း ဗဟုသုတလည္းရ၊ အသိအျမင္ေတြလည္း တိုးပြားေအာင္ မွ်ေ၀ခ်င္ပါေသးတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ သားနဲ႔သမီးကို မေနာေျမက မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလးကို လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္ေလမလား။

   ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္အိပ္မက္ထဲက ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ႔ ျမိဳ႕ကေလးဟာ....အရင္တုန္းကလိုပဲ ေရခဲမတတ္ ေအးခ်မ္းေနေသးရဲ႕လား။

           ေအာ္.....ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ...။

           လြမ္းစရာ႔....ေမလိချမစ္ ကမ္းနံေဘးက မခ်မ္းေျမေလးရယ္....။

                                          xxxxxxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

March, 2012...The Ladies' News Journal