ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲၾကီးက ျပီးခဲ႔တာၾကာပါျပီ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရင္ထဲက ဆုေပးပြဲကေတာ႔ မျပီးေသး။ မၾကာခဏ ဆုေပးပြဲၾကီးကို ျမင္ေယာင္သတိရေနမိဆဲပါ။
သတိရလြန္းမက ရလာေတာ႔ ညီအစ္မေတြလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ စာေပသူငယ္ခ်င္း ဆရာမအျဖဴေရာင္(ေရႊ)ကို ဖုန္းဆက္မိပါတယ္။
“ အမ အဲဒါပိုး၀င္သြားတာေလ။ ကၽြန္မတို႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ...” လို႔ ရယ္ေမာသံနဲ႔ သူကေျပာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ “ ဟုတ္တယ္ေနာ္...” လို႔ ေထာက္ခံမိရတယ္။
ပိုးမွ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔ပုိးပါ။ ေန႔ေတြရက္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားေပမယ္႔ မေန႔တေန႔ကလို ျမင္ေယာင္ျပီး ၾကည္ႏူးေနဆဲပါေလ။
ကၽြန္မေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ေနမွေတာ႔ ဆုရတဲ႔သူေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ။ သူတို႔အေပ်ာ္ကို ၀င္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း လႈိင္းေလးေတြထသြားရတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီပြဲမွာ ဆုရခဲ႔တယ္ေလ။
“ ႏွစ္သိမ္႔ဆု”...။
xxxxxxx
အမွန္ေတာ႔ ဒီပြဲကို ဒီႏွစ္မွ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္မတက္ခြင္႔ရခဲ႔တာပါ။ မႏွစ္ကေတာ႔ ဆရာမအျဖဴေရာင္က လာခဲ႔ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚပါေသးတယ္။ ကၽြန္မက “ ဆရာက ကၽြန္မကိုမဖိတ္ဘူး..” လို႔ အားငယ္စကား ဆုိမိေတာ႔
“ ဆရာက ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ သပ္သပ္မဖိတ္ေပမယ္႔ အမလည္း ေရႊအသစ္ပဲ၊ လာလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဖိတ္ပါတယ္။ လာပါလား...” လို႔ ေခၚေပမယ္႔ ကၽြန္မ မသြားျဖစ္ပါဘူး။
ဒီႏွစ္ေတာ႔ ဆရာနဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္း ဆရာက ကၽြန္မကိုဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆုရသေလာက္ကို ၀မ္းသာသြားတာပါ။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာ ဆရာမခင္ပန္ႏွင္းေရးသလုိ ဒီပဲြမွာ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဆံုစည္းရမွာကိုိက ဆုရသလိုပါ။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကနယ္ကဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲလို႔ အမ်ိဳးသားကို အေဖာ္ေခၚပါတယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာဆုိေပမယ္႔ “ မင္းကိုဖိတ္တာ ကိုယ္ကကပ္လိုက္လို႔ ေကာင္းပါ႔မလား...” လို႔ အင္တင္တင္နဲ႔ပါ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းက သူ႔ဆီကိုလည္းဖုန္းဆက္ျပီး သပ္သပ္ဖိတ္ပါတယ္။
“ ဆရာလာႏုိင္မလား...” လုိ႔ေမးတာကို သူကလည္း ကၽြန္မကိုလိုက္ပို႔ရမွာမို႔ မဆုိင္းမတြ “ ဟုတ္ကဲ႔ လာႏုိင္ပါတယ္..” လို႔ ေျဖလိုက္တာေပါ႔။ ေနာက္မွသိရတာက သူ႔ကို ကဗ်ာဆုရမယ္႔သူမို႔ ဆရာကဖိတ္တာကို သူကမတုန္မလႈပ္ အံ႔ၾသဟန္လည္းမျပလုိ႔ ဆရာက ျပန္အံ႔ၾသေနတာတဲ႔။
သူကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ကပ္မလိုက္ရဘဲ သူလည္းဖိတ္စာတစ္ေစာင္နဲ႔ အဖိတ္ခံရျပီဆိုျပီး ရိုးရုိးသားသား ၀မ္းသာေနတာပါ။ ကၽြန္မကေတာ႔ နည္းနည္းအ႔ံၾသသြားတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မကို စံုတြဲမွန္းလည္း ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ေရႊအျမဳေတတစ္ရံုးလံုးက မသိၾကပါဘူး။ သူ႔ကဗ်ာပါဖူးတဲ႔ မဂၢဇင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စံုတြဲမွန္းသိၾကတာပါ။ သူက ကဗ်ာအပုဒ္ေရလည္း နည္းေသးေတာ႔ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္မနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတဲ႔ စာေရးဆရာ မင္းေ၀ဟင္တို႔၊ အျဖဴေရာင္တို႔၊ ခ်မ္းထက္ဟန္တုိ႔ေတာင္ သူ႔ကို လူနဲ႔ကေလာင္နာမည္နဲ႔ တြဲမသိၾကပါဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက ကဗ်ာဆရာသစ္ခက္အိမ္ကို ဆရာ ဘယ္လိုမ်ား သိပါလိမ္႔လို႔ သိပ္မသကၤာခ်င္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ၾကာၾကာမေတြးအားပါဘူး။ ေရႊပြဲတက္ဖို႔ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ျပင္ဆင္ရတာေပါ႔။ အျဖဴေရာင္႔ကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္း၊ ဘယ္ေန႔ေရာက္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ဆံုမယ္နဲ႔၊ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေသးတဲ႔ ကၽြန္မေလးစား
အားက်တဲ႔ စာေရးဆရာေတြအမ်ားၾကီးကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေတြ႕ရေတာ႔မွာမို႔ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ေနတာပါ။
xxxxxxx
ေရႊအျမဳေတတိုက္ကို ဖိတ္စာသြားယူခါမွ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ဆရာဦးမ်ိဳးျမင္႔ညိမ္းတုိ႔က ကၽြန္မနဲ႔ကဗ်ာဆရာကို စံုတြဲမွန္းသိသြားျပီး တအံ႔တၾသရယ္ပါတယ္။ ရယ္စရာကလည္း ျဖစ္သြားတာကိုး။ သူနဲ႔ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ခ်င္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ျပီးတဲ႔အထိ ဆရာတုိ႔ေရာ၊ အဲဒီမွာေရာက္ေနတဲ႔ ဆရာညီမင္းညိဳနဲ႔ ဆရာညီငယ္ေလးကေရာ တစ္ေယာက္စီ သပ္သပ္လာတယ္ပဲ ထင္ေနၾကတာေလ။
ဆရာကလည္း တစ္ေယာက္စီကို စကားတစ္လွည့္စီ ေျပာေနတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ဘယ္မွာတည္းတာလဲ လို႔ တစ္လွည့္စီေမးလိုက္ကာမွ ကၽြန္မလည္း ကဗ်ာဆရာကို ကၽြန္မအမ်ိဳးသားပါလို႔ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ ရေတာ႔တယ္။
အပ်ိဳၾကီးဟန္ ေဆာင္လို႔မွ မရေတာ႔တာကိုး။
xxxxxxx
ဘာပြဲမွတက္ေလ႔မရွိဘဲ ပြဲေၾကာက္တဲ႔ ကၽြန္မက ဆုေပးပြဲက်င္းပတဲ႔ ခမ္းမေရွ႕ကို ရင္တဖုိဖိုနဲ ႔ေရာက္ လာေတာ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမေခ်ာအိမာန္(မႏၲေလး)၊ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္ တုိ႔ကုိ အမွတ္တရဓါတ္ပံုရုိက္ေနတာ ေတြ႔တာမို႔ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ဆရာဆရာမ သံုးေယာက္ရဲ႕ ေဖာ္ေရြတဲ႔အျပံဳးေတြက ခန္းမထဲ၀င္ဖို႔ အားငယ္သလုိလိုျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို သက္သာရာ ရေစတယ္ေလ။ ဧည့္ၾကိဳတဲ႔ေနရာက ညီမေလးေတြကလည္း ျပံဳးရႊင္ခ်ိဳျမေနတာမို႔ ရင္ေအးစရာပါ။
ဆရာလင္းႏုိင္ဦးက ခန္းမထဲကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားရင္း “ ၾကိဳက္တဲ႔ေနရာသာ ၀င္ထုိင္ပါ...” လို႔ ေျပာသြားခ်ိန္မွာ ခန္းမထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေနရာလြတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါေသးတယ္။
မေဟသီမဂၢဇင္းတုိက္မွာ ဆံုဖူးထားတဲ႔ ဆရာလင္းထင္နဲ႔အရင္ဆံုးေတြ႔ေတာ႔ ဆရာက ကၽြန္မ စာေပေလာကနဲ႔စိမ္းတာကို သိေနတာမို႔ မိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္ဆုိျပီး ဆရာတင္႔ခိုင္၊ ဆရာမင္းခ်မ္းမြန္၊ ဆရာနတ္မႈး စတဲ႔ ဆရာၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ ခန္းမထဲလူျပည့္လာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ အနားမွာေတြ႕ရတဲ႔ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာေလ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကို သိပါ႔မလားလို႔ အားငယ္ျပန္ေရာ။
ခပ္ေစာေစာလာမယ္လို႔ ခ်ိန္းထားတဲ႔ ဆရာမအျဖဴေရာင္ကလည္း လူေတာ္ေတာ္စံုမွ ေရာက္လာပါတယ္။
အေၾကာင္းမသိတဲ႔ ကၽြန္မက ေရွ႕ေတာ္ေတာ္က်တဲ႔ခံုမွာ ထုိင္ေနမိတာမို႔ အျဖဴေရာင္တုိ႔ စာေရးဆရာအဖြဲ႕ေတြ ထိုင္တဲ႔၀ုိင္းနဲ႔ကလည္း အေ၀းၾကီးပါ။
ဒီေတာ႔ အနီးအနားက၀ုိင္းေတြကို ေ၀႔၀ဲၾကည့္ျပီး ကုိယ္႔အားကိုယ္ကိုးျပီး ႏႈတ္ဆက္မယ္လို႔ အားတင္းရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း မ်က္ေစ႔ခပ္မြဲမြဲ၊ ခမ္းမထဲမွာလည္း မီးကမွိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ထြန္းထားေတာ႔ မသဲကြဲပါဘူး။ အမ်ိဳးသားကို “ ၾကည့္ေပးပါဟယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေတြ႕ရင္ေျပာျပစမ္းပါ..” လို႔ အားကိုးေပမယ္႔ သူက စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြကို နာမည္နဲ႔လူနဲ႔ ကၽြန္မေလာက္ တြဲမသိပါဘူး။
ကၽြန္မကေတာ႔ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမဓါတ္ပံုပါလာရင္ အငမ္းမရၾကည့္ထားတာကိုး။
ပထမဦးဆံုး ကၽြန္မတို႔၀ိုင္းနဲ႔ကပ္ရက္ ေဘးနားက၀ုိင္းမွာ ၀င္ထိုင္တဲ႔ ဆရာမခင္ခင္ထူး၊ ဆရာမ၀င္း၀င္းျမင္႔(နန္းေတာ္ေရွ႕) တို႔ကို သြားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး စာေပေဟာေျပာပြဲသြားရင္း
ျပည္ကို၀င္လာဖူးတဲ႔ ဆရာမမိခ်မ္းေ၀ကို တစ္ခံုေက်ာ္မွာေတြ႕လို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာမနဲ႔ တစ္၀ုိင္းတည္းထိုင္ေနတဲ႔ ဆရာမေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရေပမယ္႔ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာေနၾကတာမို႔ မေႏွာင္႔ယွက္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ခမ္းမထဲမွာလူျပည့္လာျပီး အခမ္းအနားစခ်ိန္နီးလာတာက တစ္ေၾကာင္းမို႔ ကိုယ္႔ေနရာမွာကုိယ္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္လုိက္ခ်ိန္မွာပဲ အခမ္းအနားစပါေတာ႔တယ္။
xxxxxxxx
မီးေတြ၀င္းကနဲ လက္ျပီး ကင္မရာေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကၽြန္မေရွ႕မွာ၀ုိင္းလာၾကေတာ႔ ရင္ေတြေတာ္ေတာ္ ခုန္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မဆုရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို ကဗ်ာဆုရေၾကာင္း ေၾကညာခံလိုက္ရတာပါ။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို ကၽြန္မကလည္း ေရာေယာင္ျပီး ႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)က ကဗ်ာဆရာကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း “ ေ၀နဲ႔တစ္ခါမွ လူခ်င္းမဆံုဖူးေသးဘူး...” လို႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ထျပီးလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မပဲ ဆုရသလုိလိုနဲ႔။
ကဗ်ာဆရာကို ခုမွေတြ႕ဖူးၾကေပမယ္႔ မုဒိတာပြားျပီး လာႏႈတ္ဆက္ၾကတာ တကယ္႔ကုိ ေလးစားၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဆရာဦးတင္႔ခိုင္က ဆုေၾကညာခါနီးအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာဆရာ႔ခံုေနာက္ကုိ အရင္ဆံုးေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္မက အံ႔ၾသျပီးေမာ႔အၾကည့္နဲ႔ ဆုေၾကညာတာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပါ။
ဆရာဦး၀င္းးျငိမ္းနဲ႔ ဆရာဦးထက္ျမက္တုိ႔ လာႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာထက္ျမက္က “ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆရာေမာင္စိမ္းနီဆီက တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ေတာင္းထားရတာ..” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာသြားပါတယ္။
ေရႊအျမဳေတဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ဟာ အင္မတန္တိက်ျပီး သို၀ွက္လွတဲ႔ဆရာေတြပါပဲ။
ဆရာမင္းေ၀ဟင္နဲ႔ ဆရာခ်မ္းထက္ဟန္ကလည္း “ အစ္ကိုမွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိဘူး..” ဆုိျပီး အံ႔ၾသ၀မ္းသာ လာႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ဆရာညီငယ္ေလးကေတာ႔ ၾကိဳရိပ္မိဟန္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးၾကီးေပါ႔။ သူက ဆုစံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရးမႈးအျဖစ္ သူ႔ကုိယ္သူခန္႔ထားတာကိုး။
ဆရာမအျဖဴေရာင္ကလည္း “ ကၽြန္မမေျပာဘူးလား..” တဲ႔။ သူက ပြဲစခါနီးတုနး္က “ဆုရရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ..”ဆုိျပီး ကဗ်ာဆရာကို စသြားတာကိုး။ ဆရာကာတြန္းျမင္႔သိန္းနဲ႔ ဆရာမ တူးတူးျမင္႔သိန္းကလည္း ကဗ်ာဆရာလို႔စမိတ္ဆက္တုန္းက “ ဆုမ်ားရေနမလား မသိဘူးေနာ္..” လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ထားတာမို႔ “ ကဲ အန္တီေျပာတာ မမွန္ဘူးလား..” နဲ႔ ၀မ္းသာေနရွာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ဆုေတြတစ္ဆုျပီးတစ္ဆု ေၾကညာျပီးခ်ီးျမွင္႔ေပးတိုင္း ကၽြန္မလည္း ဆုရသူေတြနဲ႔ထပ္တူ ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ယူစရာဆုကို ထုိက္ထုိက္တန္တန္ရသြားၾကတာ မုဒိတာပြားစရာပါပဲ။
ဆရာရဲသွ်မ္းဆုရလုိ႔ သြားႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္လာတဲ႔ ကၽြန္မကို ကၽြန္မထုိင္တဲ႔၀ုိင္းနားမေရာက္ခင္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္လွမ္းဆြဲတာမို႔ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ထဲမွာ ေသခ်ာအားစိုက္ၾကည့္လုိက္မွ ဆရာမ အမရာ(ေဆး-၁) ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေလ ၀မ္းသာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထိုင္ခံုေနာက္က ၀ုိင္းမို႔ ကၽြန္မကမျမင္ဘဲ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႏႈတ္ဆက္လာတဲ႔ မာနကင္းတဲ႔ ဆရာမကို ေလးစားမိပါတယ္။ “ ေ၀႔စာေတြဖတ္ရေၾကာင္း၊ အားေပးေနေၾကာင္း...” ေျပာေတာ႔ တစ္၀ိုင္းလံုးကလည္း ေႏြးေထြးတဲ႔အျပံဳးေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာမို႔ ကၽြန္မၾကည္ႏူးလိုက္တာေလ။
ဆရာမၾကီးေဒၚကလ်ာနဲ႔ ဆရာမမစႏၵာကုိလည္း ဆရာမအမရာေဘးမွာေတြ႕လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားမိေတာ႔ မီးခပ္မွိန္မွိန္မို႔ ဟုိတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ထုိင္ေနတဲ႔သူေတြကို ကၽြန္မ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္တာ။ ကံစမ္းမဲေပါက္လို႔ ထလာမွ ဆရာမႏွင္းေ၀ျငိမ္းကိုလည္း အဲဒီ၀ုိင္းကမွန္း ေတြ႕ရတယ္။
မျမင္လို႔ ႏႈတ္မဆက္မိတဲ႔ တျခားဆရာမေတြလည္း ရွိဦးမွာပဲလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ္႔ ေႏြးေထြးျပီး သေဘာထားျပည့္၀တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကုိေတာ႔ ေလးစားျပီးသားမို႔ ကၽြန္မကို နားလည္ၾကမွာပါလို႔ ယံုၾကည္မိတယ္ေလ။
xxxxxxxx
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ စီးတီးစတားက မနက္စာ၀ုိင္းေလးမွာ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕၊ ဆရာ႔ရဲ႕သားသမီးတပည့္ေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကား၀ုိင္းဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ႔ ဆရာက ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ္႔အားေပး စကား ေျပာပါတယ္။
တကယ္ပါ။ ကၽြန္မေလ ဆုရသေလာက္ကို ေပ်ာ္တာပါ။ ဆရာ႔ရဲ႕အားေပးႏွစ္သိမ္႔စကားက ကၽြန္မအတြက္ ဆုပါပဲ။
ကၽြန္မက ဘာဆုတစ္ခုမွ မရဖူးလို႔ ဆရာ႔ရဲ႕ေက်းဇူးကို မဆပ္ႏုိင္တဲ႔ အသံုးမက်တဲ႔တပည့္ဆုိျပီး အျမဲ စိတ္အားငယ္ခဲ႔မိတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ရရင္ပဲ ကၽြန္မအတြက္က ဆုပါ။
အဲဒီကအျပန္ ေရႊဆုရွင္ဆရာမင္းေ၀ဟင္ေကၽြးတဲ႔ ေၾကးအိုးကိုစားဖို႔ လွည္းတန္းကိုသြားၾကတယ္။ ဆရာဦးေဆြ(ဒႆနိက)၊ ဆရာမအျဖဴေရာင္၊ ဆရာညီမင္းညိဳ၊ ဆရာညီငယ္ေလး၊ ဆရာခ်မ္းထက္ဟန္၊ ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္၊ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္၊ ဆရာသာၾကည္ေဆြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲ။
စားရင္းေသာက္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း၊ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိျပီးသားလူေတြ ပိုရင္းႏွီးလာျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားေပးၾက၊ စေနာက္ၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ အျဖဴေရာင္တို႔အိမ္မွာ တစ္ေထာက္နား၊ အေအးေသာက္၊ ေကာ္ဖီေသာက္။ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲကလည္း ကဗ်ာဆရာကဆုရထားသူမို႔ တစ္၀ိုင္းေလာက္ေကၽြးခ်င္ေသးေၾကာင္း အခြင္႔ေတာင္းေပမယ္႔ အစီအစဥ္ေတြျပည့္ေနတာေၾကာင္႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီကမွ လင္းလြန္းခင္စာေပက ဆရာဦးသိန္းလြင္ရဲ႕ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ နဲ႔ ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပြဲကို အဖြဲ႕လုိက္ခ်ီတက္။
ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေဆြးေႏြးၾကတာကို နားေထာင္ရင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေျပာၾက၊ဆုိၾက၊ ျငင္းခုန္ၾကရင္း အားလံုးဟာ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားသလုိ ေပါင္းစည္းသြားတဲ႔အားမာန္ကို ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားမိျပီး ပီတိေတြနဲ႔ တသိမ္႔သိမ္႔ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
တကယ္ပါ။ ဆုရတာမရတာက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုိ စာေပပညာရွင္ ဆရာ၊ဆရာမၾကီးေတြရယ္၊ စာေပေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အားလံုးနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး တစ္စည္းတစ္လံုုးတည္း ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးခြင္႔ရတာကိုက ကၽြန္မအတြက္ ဆုလာဘ္ၾကီးတစ္ခုပါ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာက ဆုတံဆိပ္ၾကီးပိုက္ျပီး ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေပါ႔။
ကၽြန္မကလည္း ရင္ထဲမွာေထြးပိုက္လာတဲ႔ ႏွစ္သိမ္႔ဆုေလးကို တျမတ္တႏိုးေက်နပ္ရင္း...၊ ၾကည္ႏူးမဆံုးပါပဲ။
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤစာစုေလးအား ေရႊအျမဳေတဆုေပးပြဲအျပီး တစ္လေလာက္တြင္ေရးခဲ႔ျပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္သို႔ ပို႔မည္ရည္ရြယ္ထားေသာ္လည္း မပို႔ျဖစ္ခဲ႔ပါ။ ေျခာက္လေက်ာ္ၾကာကာမွ ဖိုင္ထဲတြင္ျပန္ေတြ႔သျဖင္႔ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။
