ဆက္ထံုးမ်ား၏ အဆံုးသတ္

       
     
        သံေယာဇဥ္တစ္ခု၏ ဆြဲငင္အားသည္ အရာအားလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေလသလား။
        ေက်ာခိုင္းကာ အိမ္တံခါး၀ဆီ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးက အသံတစ္သံေၾကာင္႔ ဆတ္ကနဲ ရပ္သြားကာ လည္ျပန္လွည့္လာသည္။
          “ စုစု... အင္႔ဟင္႔ဟင္႔...မသြားရဘူး... စုစု...”
         လက္ဆန္႔တန္းကာ အာေခါင္ျခစ္ျပီး စိုးရိမ္တၾကီးေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ သမီးေလးအသံေၾကာင္႔ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနသည့္ သူမ၏ေဒါသမ်ားကလည္း ရုတ္တရက္ ခါးျပတ္သြားရ၏။
       သမီးအသံက စိုးရိမ္တၾကီး...၊ အထိတ္တလန္႔။ သူျမတ္ႏုိးေသာ အရာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးသြားမွာ ပူပန္ေနသလိုမ်ိဳး...။
         “ ပံုပံုေလး... အီးဟီးဟီး...ပံုပံုရယ္...စုစုလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး.. အီးဟီး...”
          ျပန္လွည့္ေျပးလာေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးသည္ အရိပ္ပိစိေကြးေလး ေဘးနား၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အရိပ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾက၏။ ပိစိေကြးေလးမ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးေနေသာ အရိပ္ကေလးက တသိမ္႔သိမ္႔ရႈိက္ငင္ေနဆဲ...။
          ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာခိုင္းထားေသာ နန္းျမေအးသည္ နံရံေပၚမွအရိပ္ကေလးမ်ား၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို လွည့္မၾကည့္ေသာ္လည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေနရေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတံု႔ဆြဲေနၾကပံုက ေဒါသေၾကာင္႔ ထံုေပေပျဖစ္ေနေသာ သူမကိုပင္ ထိထိခိုက္ခိုက္ လိႈက္တက္သြားေစရ၏။
          သံေယာဇဥ္ဟူသည္... တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲဒီႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားရေတာ႔မည္။
                                                      xxxxxx
        
        အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္မိေလေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ႔ျဖင္႔ ေျဖေလွ်ာ႔ရန္ခက္ေတာ႔မည္မွာ အေသအခ်ာပါ။
သံေယာဇဥ္ဆိုသည့္ ၾကိဳးက ဆက္ထံုးဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပတ္ရန္ကေတာ႔ ခက္သည္ပါပဲ။
         သို႔ေပမဲ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမည္သည္ ဆက္ထံုးေျပသည္ႏွင္႔ပင္ ျပတ္ရရိုးမဟုတ္ဘူးလား။
ဘယ္ေလာက္ပဲျပန္၍ ဆက္ႏုိင္သည္ပင္ဆုိေစဦး။ ဆက္ထံုးဗလပြေတြက ေျပက်ေနသမွ် လုိက္ဆက္ရသည္မွာ ၾကာေတာ႔လည္း လက္ပန္းက်ေပမည္ေပါ႔။
          “ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲေနာ္ မိစု။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ သိၾကားမင္းၾကီးဆင္းတားေတာင္ မရေတာ႔ဘူး။
       ခုလည္း သက္လံုးပံုကိုသာ ညည္းေက်းဇူးတင္...။ သူ႔ေၾကာင္႔မို႔မဟုတ္ရင္ ငါ ညည္းကို ျပန္လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး...”
       သူမစကားၾကားေတာ႔ မ်က္ရည္မ်ားႏွင္႔စိုစြတ္ေနေသာ မႈန္ရီရီမ်က္၀န္းေလးတစ္စံုက ဖ်တ္ခနဲ တလက္လက္ ေတာက္ပ သြားေလသည္။ နန္းျမေအးရင္ထဲတြင္ တနင္႔နင္႔ႏွင္႔ သနား၀မ္းနည္းေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္တင္းထားရေသး၏။
       မတင္း၍လည္းမျဖစ္ပါ။ မ်က္ႏွာသာေပးသည္ႏွင္႔ ေရႊေရးပန္းကန္တက္ လုပ္တတ္လြန္းသည္ေလ။
       ခုပဲၾကည့္...။ သည္လို ခိုးမႈအေသးစားေလးေတြကို ခြင္႔လႊတ္လာတာ အၾကိမ္မ်ားျပီဆိုေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို က်ိန္းေသေပါက္ လြတ္မည္ဆုိတာ ကေလးမကတြက္ျပီးသား။
       အိမ္မွာ သည္ေလာက္အလွ်ံပယ္ ေကၽြးထားသည့္ၾကားက သၾကားလံုးကအစ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ဟင္းအထိပါ ခိုးစားခ်င္ရေသး၏။ မိလွ်င္လည္း လိမ္ညာလိုက္သည္မွာ ပုဆိန္ကိုပင္အပ္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ေစ႔စံုမွိတ္ ျငင္းေတာ႔မည္။
       အဲသည္လို အက်င္႔ဆိုး၊ ဗီဇဆိုးေတြကို သမီးေလးဆီ ကူးစက္မည္စိုး၍လည္း သည္ကေလးမကို အိမ္မွာေခၚထားဖို႔ ၾကီးၾကီးကို သူမ အတန္တန္ျငင္းခဲ႔ရသည္ေပါ႔။
       “ သံုးၾကည့္စမ္းပါဦး တူမၾကီးရယ္...။ ငါ႔တူမ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္ရျပဳတ္ရ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ကေလးထိန္းရနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းတာကို ၾကီးေဒၚက မၾကည့္ရက္လို႔ပါေအ။
          ရန္ကုန္မွာက အိမ္ေဖာ္ရွာရတာလည္း ခက္တယ္မဟုတ္လား။ သမီးအေမကလည္း အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္ေတာ႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔က ကိုယ္တိုင္မွစိတ္တိုင္းက်တာဆိုေတာ႔ လူၾကီးထဲကလည္း မလိုဘူးေလ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြက ပံုသြင္းရလြယ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးထားရင္ ၾကီးလာေတာ႔ အားကိုးရတာေပါ႔။
          သန္႔ျပန္႔မႈကေတာ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္သလုိ ပံုသြင္းလိုက္ရင္ ရပါတယ္ေအ။ ေရႊပင္နားေတာ႔ ေရႊေက်းေပါ႔။
       သံုးၾကည့္ပါဦး။ လက္တိုလက္ေတာင္း အသံုးတည့္မွာပါ...”
      အ၀တ္အစားသစ္ေတြႏွင္႔ေပမယ္႔ ခ်ဥ္တူးတူး၊ ညစ္စုတ္စုတ္၊ ႏွပ္တရႈံ႕ရႈံ႕ျဖစ္ေနေသာ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ခ်ာတိတ္မေလးကို ၾကီးၾကိီးေျပာသလို အရွည္ေမွ်ာ္ေတြးျပီး သူမ မည္သို႔မွ် အားကိုးၾကည့္၍ မရပါ။ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကီးၾကီးက ၀ယ္ဆင္ေပးထားသည့္ ၀တ္စံုသစ္ေတြက နယ္မွရန္ကုန္အလာ ေျခာက္နာရီေက်ာ္စီးရသည့္ ကားေပၚမွာ မူးျပီးအၾကိမ္ၾကိမ္အန္လာသည္မို႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔ထြက္ေနျပီ။ မည္းတူးတူး ရုပ္ဆုိးဆုိးေလးက မူးေ၀ျပီး ႏွာရည္ေတြပါ
ထြက္ေနေတာ႔ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင္႔ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္ေလးက ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ႔...။
           “ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႔ မိေရႊနန္း။ ျပီးမွ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာေနာ္။ အနည္းဆံုး ငါ႔ေျမးမေလး သက္လံုးပံုကို ကစားေပးဖို႔ အေဖာ္ရတယ္ေအ႔။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆုိေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ အေဖာ္ငတ္ေနရွာတာ။ ကေလးထိန္း၊ ပန္းကန္ေဆး၊ တံျမက္လွည္း၊ ၾကမ္းတုိက္၊ ေသခ်ာသင္ေပးရင္ သန္႔ရွင္းေရးကိစ္ၥေတာ႔ ငါ႔တူမသက္သာတာေပါ႔။ ကုသိုလ္လည္း  ရပါတယ္ကြယ္။ ဒီကေလးမက မိဘမရွိေတာ႔ဘူး။ အေဒၚေတြအဘြားေတြနဲ႔ ေနရတာ။ ဆင္းရဲၾကေတာ႔ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ရယ္။ တူမၾကီးတုိ႔အိမ္မွာက စားမကုန္လို႔ လႊတ္ပစ္ရတာေတြတင္ နည္းသလား။
           ၾကီးၾကီးလာတိုင္း အဲဒါေတြျမင္ရတာ သိတ္ႏွေျမာတာပဲ။ ဒီလုိ စားရမဲ႔ေသာက္ရမဲ႔ေလးေခၚျပီး ေကၽြးေမြးထားတာနဲ႔တင္ ကုသိုလ္ရေနပါျပီေအ။ အစားအေသာက္က သီးသန္႔ပိုမကုန္ပါဘူး။
         လခလည္းေပးစရာမလိုေတာ႔ အ၀တ္အစားေလးပဲ ဆင္ရံုရွိတာပဲ။ မၾကိဳက္ရင္လည္း ဖုန္းသာဆက္လုိက္၊ ျပန္လာေခၚျပီး ၾကီးၾကီးပဲေမြးလိုက္ေတာ႔မယ္။ ခု ၾကီးၾကီးအိမ္မွာက ေကာင္မေလးေတြမ်ားေနလို႔..။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ သူကေလးကုိ ေခၚထားလိုက္ခ်င္တာ..။ သနားစရာပါကြယ္...”
         သည္လိုကေလးမ်ိဳးေတြအတြက္ ေစတနာ႔၀န္ထမ္းလုပ္ကာ ထမင္းအုိးတည္ေပးတတ္သည့္ ၾကီးၾကီးေစတနာကလည္း ဆန္းေတာ႔ဆန္း၏။ သူမို႔ အပင္ပန္းခံ၊ စရိတ္အိတ္စိုက္ကာ ခိုကုိးရာမဲ႔ေနသည့္ သည္လုိကေလးမမ်ိဳးေတြကို မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ကို လိုက္ပို႔ေပးတတ္သည္။ ကံစပ္၍မ်ား ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အဆင္ေျပသြားလွ်င္ အိမ္ရွင္ကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကေလးမေတြလည္း နားခိုရာေလးရ။ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္ေပါ႔။
             အဆင္မေျပလွ်င္ေတာ႔လည္း အိမ္ရွင္က တညည္းညဴညဴတိုင္သည့္ အျပစ္စကားေတြကို လိုက္ေျဖရွင္းေပးရ၏။ ဘယ္လိုမွညႇိမရလွ်င္ေတာ႔ ျပန္သြားေခၚ၊ ေနာက္တစ္အိမ္ထပ္ပို႔ႏွင္႔..။ ၾကီးၾကီးမို႔ပဲ ဒုက္ၡခံႏုိင္ရွာသည္။
             တစ္ခါတစ္ရံ ၾကီးေတာ္အိမ္က ဒုက္ၡသည္စခန္းလို လူစည္ကားေနတတ္ပါ၏။ ၾကီးၾကီးက သူ႔အိမ္မွာ စားစရာ၊ အိပ္စရာေလးေတာ႔ မျငိဳမျငင္ေပးထားတတ္သည္မို႔ ၾကီးၾကီးသတင္းၾကားသည့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသာ ဒုက္ၡေရာင္စံုေတာမွ ကေလးမတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္ရွာၾကဖို႔ ၾကီးၾကီးအိမ္မွာ စခန္းခ်တတ္သည္ေလ။
             အနည္းဆံုး ၾကီးေတာ္၏ေစတနာကိုေတာ႔ ေလးစားရပါသည္။
             “ ပရဟိတဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေအာက္၀င္မွ၊ အုပ္စုလိုက္သြားလာ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွ၊ ေငြေၾကးသိန္းသန္းခ်ီ အကုန္ခံႏုိင္မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကုိယ္႔အတ္ၱကို ဖယ္ခြာျပီး ကုိယ္႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ရင္လည္း ပရဟိတလုပ္တာပါပဲ...” ... ဟု ၾကီးေတာ္က ေႂကြးေၾကာ္ေနက်။
        သည္လိုႏွင္႔ သူမ၏ေဂဟာကလည္း ၾကီးေတာ္အက်ိဳးေဆာင္မႈႏွင္႔ စုစုတစ္ေယာက္စာ ပရဟိတေဂဟာ ျဖစ္လာရ၏။
        အမွန္ေတာ႔ ေစတနာေခါင္းပါးသူအျဖစ္ ကုိယ္႔ပံုရိပ္ကုိ ကိုယ္မျမင္လို၍သာ ဆက္မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဥမမယ္စာမေျမာက္ကေလးကို ဘယ္ေနရာသြား ခုိင္းရက္ပါမည္နည္း။
        ပထမဦးဆံုး သူမတို႔ႏွင္႔ တစ္အိမ္သားတည္း အတူေနထိုင္မည့္ ကေလးမေလး၏ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးတာ၀န္က သူမေခါင္း ေပၚ အရင္က်လာသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရိုးစြဲလာသည့္ ေနထိုင္မႈစရိုက္ကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲဖို႔ရာမွာ ထင္သေလာက္မလြယ္လွပါ။
        အိမ္သာ၀င္ျပီးတုိင္း အထြက္မွာ ဆပ္ျပာႏွင္႔ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ႏွပ္ေတြကို ေရခ်ိဳးတုန္း ေသခ်ာေဆးေၾကာထားျပီး ခဏခဏ ႏွာေခါင္းမႏႈိက္ဖို႔ ဘယ္လိုသင္သင္၊ စားေသာက္စရာေတြ ကူညီကိုင္တြယ္ေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းကုတ္၊ဖင္ကုတ္ မလုပ္မိေစဖုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္တားတား။ ကေလးမက မ်က္ႏွာလႊဲသည္ႏွင္႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သူသာျဖစ္သည္။
            ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ကာ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ ဆပ္ျပာတိုက္ျပီး ေသခ်ာေခ်းတြန္းဖို႔ ႏႈိးေဆာ္ရ၏။ သြားကိုလည္း နံနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညတစ္ၾကိမ္ တိုက္ပံုတိုက္နည္းကအစ နည္းျပလုပ္ေပးရ၏။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာတက္လွ်င္ပင္ ေတာသူမကို ဗိုလ္ထိုင္အိမ္သာ သံုးတတ္ဖို႔ႏွင္႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ေရပန္းသံုးပံုကအစ သရုပ္ျပရေသး၏။
        ကုိယ္သက္သာဖို႔က ဘယ္ဆီမသိေသး။ သူ႔ သင္တန္းေပးေနရတာႏွင္႔ပင္ အခ်ိန္လည္းကုန္၊ စိတ္လည္းပင္ပန္း။
        သမီးေလးနားကို ကပ္ခိုင္းဖို႔က ေတာ္ရံု သန္႔ရွင္းေရးႏွင္႔မရသည္မို႔ အက်င္႔ေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္သည္အထိ ေစာင္႔ၾကည့္ေဆာ္ၾသရသည္ကပင္ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။
                                 xxxxxx
          

       တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ကုိယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံ ပံုသြင္းျပီးသား ကေလးမေလးကို နန္းျမေအးကလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ပါ။ သည္လိုအေနအထားမ်ိဳးႏွင္႔ အသံုးတည့္လာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ပင္ပန္း၊ ႏႈတ္ပင္ပန္းခဲ႔ရမွန္း သူမသာလွ်င္ အသိဆံုးေလ။
            ပထမဆံုးအၾကိမ္ သၾကားလံုးထုပ္ထဲ လက္ႏႈိက္လ်က္သားေတြ႕ရခ်ိန္က သူမ သိတ္္မအံ႔ၾသမိေသး။ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ သၾကားလံုးေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ေပးထားျပီး တတြတ္တြတ္စားရသည့္ အေျခအေနေရာက္ေနတာေတာင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငတ္ခဲ႔ရွာပါလားဟုသာ သနားစိတ္၀င္မိေသး၏။ ေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးလာေတာ႔မွ ဂရုဏာေဒါသႏွင္႔ မာန္မဲတားျမစ္ရေတာ႔သည္။
            ဒုတိယအၾကိမ္ ေရခဲေသတ္ၱာထဲမွ အေအးဗူးေတြ ခိုးေသာက္ထားမွန္း စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလ်ာ႔ရဲရဲဆူရံုႏွင္႔ မျဖစ္ေတာ႔။ ခပ္ဖိဖိေလး ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ရျပီ။ ကေလးမဆီမွာက ၾကီးၾကီးလာတိုင္း ေပးသြားေသာ...၊ နန္းျမေအးေမေမက ေစတနာေကာင္းသူပီပီ တစြတ္စြတ္ေပးတတ္ေသာ...၊ နယ္မွ အမ်ိဳးေတြလာတိုင္း ဖင္ေပါ႔ျပီး ကူညီတတ္သည့္အတြက္ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေပးသြားတတ္ေသာ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုထားသည္မွာ မနည္းလွ။ မ်ားလာလွ်င္ နားကြင္းေလးတစ္စံု သူမက စိုက္ျဖည့္ျပီးလုပ္ေပးမည္ဟု ေျပာထားသည့္အတြက္ သည္ေငြေလးေတြကို ကေလးမက အင္မတန္ ႏွေျမာမက္ေမာ၏။ သုိ႔မို႔ေၾကာင္႔လည္း သူမက ....
        “ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာမိလို႔ကေတာ႔ ဒဏ္ေငြတစ္ေထာင္ျဖတ္မယ္မိစု။ ခဏခဏခိုးစားေနလို႔ကေတာ႔  ညည္း နားကြင္းနဲ႔ေ၀းျပီ ေအာက္ေမ႔....” ဟု ေျခာက္လွန္႔ထားရသည္။
        ကေလးမ မ်က္၀န္းထဲမွ ပူပန္ဟန္ေလးေတြ တေငြ႕ေငြ႕လႈိက္တက္ေနတာျမင္ရေတာ႔ သူမ သတ္မွတ္လိုက္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို သူမဖာသာ ေက်နပ္မိရေသးသည္။
         ေသခ်ာပါျပီ။ ေနာက္တစ္ခါ သည္ကေလးမ ခိုးစားရဲမည္ မဟုတ္ေတာ႔။
နန္းျမေအးတို႔ အိမ္မွာက စားစရာေတြေပါလြန္းသည္မို႔ ကေလးမေလး ေရာက္စက အစားလြန္ျပီး အန္ထြက္တဲ႔အထိ ျဖစ္ခဲ႔ဖူူး၏။    
        သူကေလးက မစားဖူးသည္မ်ားေရာ၊ အငတ္ေနခဲ႔ရသည္မ်ားပါ အတုိးခ်ျပီးစားသလို သူမတို႔ကလည္း သဒ္ၵါလြန္ျပီး ပိုလွ်ံသမွ်အကုန္ ေကၽြးခဲ႔မိသည္ကိုး။ သူမတို႔အိမ္မွာက သူမမိဘႏွစ္ပါးႏွင္႔ သူမတို႔သားအမိသာလွ်င္ ရွိ၏။ သူမခင္ပြန္းက နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနသည့္ အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္တာကလည္း သူမတို႔အိမ္မွာ အစားအေသာက္ေတြ လွ်ံပယ္ေနရသည့္ အဓိကအခ်က္ျဖစ္သည္။
        သူမခင္ပြန္းပို႔လိုက္သမွ် လက္ေဆာင္ရထားသည့္ ( ဥပမာ.. ထိုးမုန္႔၊ လမုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔လိုမ်ိဳး..) အခ်ိဳအစိမ္႔မုန္႔ေတြ ဆိုတာက ၀မွာစိုးသည့္ သူမတို႔လူၾကီးေတြႏွင္႔ မတည့္တာမို႔ ဒိတ္မေအာက္ခင္၊ မပုပ္သိုးခင္ သည္ကေလးမမွ မစားလွ်င္ စားမည့္သူလည္း မရွိ။ သူမသမီးေလး သက္လံုးပံုဆိုသည္ကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြမစား။ ညြန္႔ေပ႔ဖူးေပ႔ဆိုသည့္ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အေကာင္းစား တန္ဖိုးၾကီးေတြကိုမွ သပ္သပ္၀ယ္ေပးထားသည္ေလ။
        အဲဒီအညြန္႔အဖူးေတြကို လက္လွမ္းသည္အထိ အတင္႔ရဲလာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမ သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔ပါ။
       အဆူအပူကိုလည္းမမႈ၊ ဒဏ္ရိုက္တာကိုလည္း မေၾကာက္မွေတာ႔ လက္ပါရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။
        နားရြက္ကေလးကို ခပ္နာနာလိမ္ထားလိုက္လွ်င္ေတာ႔ ကေလးမမ်က္ႏွာၾကီး နီရဲျပီး မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလာမလားဟု သူမ အထင္..။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ႔၏။ ခပ္နာနာေလး ဖိလိမ္ေလ ကေလးမမ်က္ႏွာက စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္လာေလ။
         “ ညည္း မနာဘူးလားေအ။ က်ဳပ္လက္ေတာင္ အံေသေနျပီ...”
        ေနာက္ဆံုးေတာ႔ နန္းျမေအးအသည္း သည့္ထက္မမာႏုိင္ေတာ႔။ လုပ္ျပီးမွ သနားသြားျပီး ေရာင္႔တက္မွာကိုပင္ စိတ္မပူႏိုင္ဘဲေမးမိရသည္အထိ။
         “ ဟင္႔အင္း အန္တီ။ နာေတာ႔နာတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ေလာက္က ေဒၚၾကီးအိမ္မွာ အေပ်ာ႔ရယ္...”
         ဘုရားေရ... သူမက စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင္႔ လက္အံေသသည္အထိ ရက္စက္မိသေလာက္က သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ အေပ်ာ႔တဲ႔။
        ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...ဟု စိတ္ထဲသနားသြားေသာ သူမကေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆုိးဆိုး လက္မပါေတာ႔ရန္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိေပးခဲ႔မိပါသည္။
        တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔တြင္မူ လွ်င္ျမန္ေသာေဒါသစိတ္၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို သတိတရားက အခ်ိန္မီခၽြန္းမအုပ္ႏုိင္ခဲ႔။ စိတ္ဆိုးလြန္းမက ဆုိးမိ၍သာ တေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္မိေသာ္လည္း ေခါင္းကို ျပန္ပြတ္ေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေခါက္ျပီးခဲ႔ျပီ။
         “ ညည္း နာျပီမဟုတ္လား...”
        တိုျပတ္ျပတ္ သူမအေမးကို မ်က္ရည္လဲ႔လဲ႔ႏွင္႔ေပမယ္႔ ေခါင္းကေတာ႔ ခပ္သြက္သြက္ခါျမဲ။
         “ ေဒၚၾကီးက ေတြ႔တာနဲ႔ေကာက္ထုေနက်ဆိုေတာ႔ ေခါင္းကမာေနျပီ..”
        အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ေျဖလိုက္ပံုက ၾကားရသူပင္ ရင္ထဲနင္႔သြားရ၏။
        သို႔ေပမဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ဦးဖယ္ထားသည့္ဟင္းခြက္ကုိမွ ခိုးႏႈိက္ေနျခင္းကိုေတာ႔ မည္သို႔မွ် လစ္လွ်ဴရႈ၍ မရႏိုင္ခဲ႔ပါ။
        သည္လိုႏွင္႔ အေၾကာင္းေပါင္းစံုေအာင္ ကေလးမက ေဒါသႏႈိးဆြမႈ လုပ္ျမဲလုပ္၏။ သူမကလည္း အျမဲလက္လြန္ျပီးကာမွ သတိက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာသည္မို႔ စိတ္ထိခိုက္ရျမဲ။
        အသိတရားမရွိလွ်င္ေတာ႔လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းသား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ရိုက္မိေခါက္မိသမွ် ေနာင္တမရတတ္ဘဲ စိတ္ထိခိုက္မိေတာ႔မည္မဟုတ္။ ခုေတာ႔ စိတ္မထိန္းႏုိင္၍ လုပ္မိလိုက္၊ သတိ၀င္လာေတာ႔ လုပ္မိျပန္ျပီဆုိျပီး စိတ္ညစ္လိုက္ႏွင္႔ သံသရာလည္ေနေတာ႔၏။
        ပို၍ဆုိးသည္က ခုတေလာ နန္းျမေအးဖတ္ေနသည့္ တရားစာအုပ္ေတြမွာ “ ၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွအပ” ဆိုသည့္ စကားလံုးေတြကို ထပ္တလဲလဲ ျမင္ေနေတြ႔ေနရသည္ပါပဲ။ ၀ဋ္လည္မွာေတာ႔ သူမေၾကာက္လွပါ၏။         
        သည္လိုဆုိေတာ႔ သူမမွာ ၀ဋ္ေႂကြးမတင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ အက်င္႔ဆုိးမေပ်ာက္သည့္ ကေလးမကို ျပန္ပို႔ရံုသာ ရွိေတာ႔သည္မဟုတ္လား။
        ခက္သည္က ေကာင္မေလးကိုယ္တုိင္က ျပန္ပို႔မွာကို  အေသအလဲ ေၾကာက္ေနျခင္းပါ။
“ ညည္းကို ျပန္ပို႔ေတာ႔မယ္..” လို႔မ်ား ေျပာလုိက္လွ်င္ ပ်က္သြားသည့္မ်က္ႏွာက ေသတြင္းဆင္းခိုင္းသလား ထင္ရမေလာက္ပင္။
        “ ကဲ...ဒါဆို ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာေတြ႔လို႔ကေတာ႔ အိမ္ေပၚကဆင္းဖို႔သာ ျပင္ထား...”
        အသားနာမွာ မေၾကာက္၊ ဒဏ္ေငြရုိက္တာမျဖံဳေသာ ကေလးမေလးက အိမ္ျပန္ပို႔မွာကိုေတာ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာ ထိတ္လန္႔တတ္ခဲ႔ပါသည္။
                                xxxxxx
        “ ဒီလက္စြပ္ကို ညည္းက ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဗန္းခင္းေရာင္းတဲ႔ဟာမ်ား ထင္ေနလို႔လား မိစုရဲ႕။ စိန္လက္စြပ္ဟဲ႔။
        ညည္းမွာ မရိုးသားတဲ႔စိတ္မရွိရင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတြ႔တာနဲ႔ ငါ႔လက္စြပ္မွန္းသိေနတာပဲ..၊ ဘာလို႔ျပန္လာမေပးသလဲ။
           ဘယ္ေလာက္ဆံုးမ ဆံုးမ ညည္းရဲ႕အရိုးစြဲေနတဲ႔အက်င္႔က ေဖ်ာက္လို႔ရမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသြားျပီ။
        ငါ႔မလည္း ညည္းေရာက္လာကာမွ အကုသိုလ္ အထုပ္လိုက္၀င္တာပဲ။ ခဏခဏ စိတ္ဆိုးရလြန္းလို႔ လူလည္းအုိစာလာျပီ။ ညည္းကိုလုပ္မိသမွ်လည္း ငါ ၀ဋ္ျပန္ခံရဦးေတာ႔မယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဒီအရႈပ္ထုပ္ကိုရွင္းမွ ဇာတ္လမ္းျမန္ျမန္ အဆံုးသတ္လိမ္႔မယ္။
            ညည္း ျပန္ေတာ႔ေအ...၊ သြား.. ခုထြက္သြား...”
        အခါခါဆက္ေနရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ဒုက္ၵမ်ားျငိမ္းခ်ဳပ္ေစဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ဆက္ထံုးေျဖလုိက္ရန္သာ ရွိေတာ႔သည္ေလ။
        လွ်ာရုိးမရွိတိုင္း ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္ေျပာေနသည့္ ဆင္ေျခေတြကလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီမို႔ နန္းျမေအး နား သည္းညည္း မခံႏိုင္ေတာ႔ပါ။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေျပာေျပာ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္ခါေနလိုက္၏။ သူမ၏စိတ္ ျပန္ေပ်ာ႔မသြားေစဖို႔ ကေလးမမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ေက်ာခိုင္းေနလုိက္တာသည္သာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။
        သည္တစ္ခါ သူမစိတ္ဆိုးမႈက ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ေအာင္ ျပင္းထန္မွန္း ရိပ္မိသြားေသာ ကေလးမကလည္း သူ႔အထုပ္ေလး သူပိုက္ကာ အိမ္မွဆင္းဖို႔ ျပင္ရေတာ႔သည္။ စိတ္ကုန္သြားျခင္းသည္ စိတ္ဆုိးသည္ႏွင္႔မတူပါ။ စိတ္ဆုိးသည္က စိတ္ဆိုးေျပလွ်င္ ျပီးေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း စိတ္ကုန္သည္ကေတာ႔ ေရွ႕ဆက္ရန္လမ္း မရွိေတာ႔ျပီေလ။
        သို႔ေပမဲ႔ သူကေလးမရွိလွ်င္ သမီးေလးသက္လံုးပံု အိပ္ရာမွႏုိးလာေတာ႔ မည္သို႔ေျပာရပါ႔။ သမီးေလး အိပ္ရာအထမွာ သြားတိုက္လွ်င္လည္း ကေလးမကပါရသည္။ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ ဘာအစာေကၽြးေကၽြး မစားခ်င္တတ္ေသာသမီးအတြက္ ကေလးမက ေဘးမွ ကလူရ၊ ျမွဴရေသးသည္။ သူေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်ကို သမီးက တခစ္ခစ္ႏွင္႔ရယ္ေနခ်ိန္မွာ ဟေနေသာပါးစပ္ထဲကို အလစ္ထိုးထည့္ျပီး ေကၽြးရသည္က အၾကိမ္တိုင္းလိုလို...။
        သူမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ စီမံခ်က္ျပဳတ္ေနလွ်င္လည္း သမီးကို မငိုေအာင္၊ သူမဆီလာမရႈပ္ေအာင္ အဘုိးအဘြားမ်ားထက္ ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးထားႏိုင္သည္ကလည္း စုစုပါပဲ။ ေရွာ႔ပင္းစင္တာသြားသြား၊ ကစားကြင္းသြားသြား စုစုကပါေနက်မို႔ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မို႔ မေခၚခဲ႔လွ်င္ေတာင္ “ စုစုေရာ..စုစုေရာ...” ႏွင္႔ တဖြဖြေမးတတ္သည့္ သမီး...။
        ယုတ္စြအဆံုး သမီးေလး အီအီးတည္လွ်င္ေတာင္ စုစုပါမွ။ စုစုက အိုးေပၚထုိင္ေနသည့္သမီးကို ဂ်ီမက်ေအာင္၊ တစ္၀က္တစ္ျပတ္ႏွင္႔ ထမေျပးေအာင္ စကားေတြေျပာေပးေနရတတ္၏။
        သမီးအတြက္သာမကပါ။ တစ္အိမ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးကို သူမ လွည့္မၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီေကာ။
        သမီးေလးမႏိုးခင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို စုစုက အားလံုးျပီးစီးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေနသည္မွာ ႏွစ္ပင္ခ်ီေနပါျပီ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီးလွ်င္ ထမင္းေပါင္းအုိးကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သူကေလးက ခ်က္ျပဳတ္ထားဦးမည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွင္႔လည္း အ၀တ္ေတြကိုေလွ်ာ္တတ္ေနျပီ။ ျပီးလွ်င္ အ၀တ္လွန္း၊ ေျခာက္ေတာ႔ မီးပူတိုက္...။ ကေလးမ၏ အသံုး၀င္မႈေတြ ေတြးမိသြားေတာ႔
သူမ ရင္ေမာသြားရသည္။
        သမီးေလးတစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္မို႔ သူကလည္း အိမ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျပီေလ။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ပဲ သမီးက ေက်ာင္းတက္ရေတာ႔မည္။
         စုစုမရွိလွ်င္...။
         ရွိျခင္းသည္ မရွိျခင္းထက္ ပို၍ အဖိုးထိုက္တန္ပါ႔မည္လား။
         နန္းျမေအးစိတ္ထဲတြင္ မုန္တိုင္းက အနည္းငယ္ေတာ႔ အားေပ်ာ႔လာသေယာင္ေယာင္...။
                                 xxxxxx
        
       သူကေလးႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားရွိ အတိတ္ပဌာန္းဆက္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အထပ္ထပ္ဥပါဒါန္စြဲခဲ႔သည္ မသိ။  ျပတ္လုလု သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ေႏွာင္တြယ္မႈသမုဒယေလးက အခါခါျပန္ဆက္ေနသည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြသာ ပုိ၍ပို၍မ်ားလာရသည္။
            ဆက္ထံုးမ်ားသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအဖို႔ မည္သို႔မွ် စင္းလံုးမေခ်ာမြတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္ကင္းလြတ္ေအာင္ေတာ႔ ျပတ္မက်ႏုိင္ေသး။
            အံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္က အဆိုးကိုအဆိုးႏွင္႔ တန္ျပန္ျပီး ေကာင္းေအာင္လုပ္ယူလို႔ မရသည္ကို သူမ၏သမီးေလးက လက္ေတြ႔သက္ေသျပေပးလုိက္ျခင္းပါ။ သူမ မည္သို႔မွ် ျပဳျပင္မရ၊ ဆံုးမ၍မရခဲ႔ေသာ စုစုဆိုသည့္ သေႏ္ၶဆိုးစြဲေနသည့္ ကေလးမေလးကုိ သမီးေလးသက္လံုးပံုက ေမတ္ၱာျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔သည္ပဲ။
            “ ပံုပံုေလးကယ္လိုက္လို႔သာ စုစုမျပန္ရတာ...” ဟု ကေလးမက မၾကာခဏ သမီးပါးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေျပာတတ္ခဲ႔၏။ သမီးေလးကလည္း “ ခ်ဳခ်ဳ ေနာက္တစ္ခါ ထိုးနဲ႔ေတာ႔ေနာ္” လို႔ မပီကလာသတိေပးရင္း၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ တင္းခဲ႔ၾကသည္။
            အဆုိးကိုအဆုိးႏွင္႔ သူမ တုန္႔ျပန္စဥ္ကေတာ႔ ကေလးမဗီဇဆုိးကလည္း ပိုျပီးေတာင္ ပါးျပင္ေထာင္လာေသးသည္။ အဆုိးဒဏ္ကိုသာ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ေပမဲ႔ အေကာင္းဒဏ္ကိုေတာ႔ သူကေလးမခံႏုိင္ေတာ႔။ သမီးေလး၏ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ တားဆီးေပးမႈ၊ မုန္႔စားတုိင္း ေအာက္ကို မသိမသာပစ္ခ်လိုက္ျပီး...“ စုစုစားလုိက္ေတာ႔၊ ေအာက္က်သြားျပီ..” ဆိုျပီး လူၾကီးေတြအေပၚလူလည္က်ျပီး သဒ္ၵါမႈ။
            ဟုတ္သည္ေလ။ ေအာက္က်ျပီးသားမုန္႔မ်ားဆုိ သက္လံုးပံုမစားရ။ စုစုသာလွ်င္ စားရသည္ပဲ။
            လူဆုိသည္က တားျမစ္ထားသည့္ အရာကိုမွ ပိုက်ဴးလြန္ခ်င္တတ္သည့္ သေဘာရွိသည္မဟုတ္လား။ ကေလးမက သူ အလွ်ံအပယ္စားေနရေသာ မုန္႔မ်ားထက္ သက္လံုးပံု၏မုန္႔မ်ားကိုသာ သြားရည္က်ေနခဲ႔ဖူးလိမ္႔မည္။ သမီးက ခဏခဏခ်ခ်ေကၽြးေသာအခါ စားရပါမ်ား၍ ခိုးစားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားသည္လားေတာ႔ မသိ။ ေနာက္ပုိင္းမ်ားမွာ စုစုခုိးစားသည္ကို တစ္ခါမွ် လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိေတာ႔ပါ။
            မမိေတာ႔ ဆုိကတည္းက လံုး၀မကင္းစင္ရင္ေတာင္ ပါးလ်ားလာလုိ႔သာ ျဖစ္ေတာ႔မည္ေပါ႔။ သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး ၾကိတ္ျပီး အံ႔ၾသ၀မ္းသာရသည္ႏွင္႔အမွ် ပံုပံုႏွင္႔စုစုတို႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္၊ စုစုႏွင္႔သူမတုိ႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း ဆက္စရာမလိုေတာ႔ေအာင္ ကာလအေတာ္ၾကာ ေခ်ာေမြ႕ေနခဲ႔သည္။
            သည့္ထက္မက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးၾကားမွ သံေယာဇဥ္ႏွင္႔ ေက်းဇူးတရားသိတတ္မႈကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက နန္းျမေအးတို႔တစ္သက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
            အဲသည္ေန႔က သူမဦးေဆာင္ျပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကစားကြင္းပို႔မည္ဆိုေတာ႔ အဘိုးအဘြားႏွစ္ေယာက္ကပါ သက္လံုးပံုေလး ေဆာ႔ကစားသည္ကို လိုက္ၾကည့္ၾကည္ႏူးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္ေပါ႔။
            တစ္အိမ္သားလံုး ထြက္ၾကမည္ဆုိေတာ႔ ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ရ၊ အိမ္မီးစစ္ရ၊ အိမ္ေသာ႔ခတ္ရႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတုန္း သမီးေလးက အေပ်ာ္လြန္ျပီး လမ္းမေပၚ ျဖတ္ကနဲခုန္တက္လုိက္၏။
            ထိတ္ကနဲ သူမ ရင္အခုန္၊ “ဟိတ္” ကနဲ အဘြားကအေအာ္၊ ရိပ္ကနဲ စုစုက ပံုပံုေလးကိုဆြဲအဖက္။ အားလံုးလွ်ပ္တျပက္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္အျပီးမွာ ကားတစ္စီးက ေအာ္ေငါက္ကာ အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
            အစပ္ကေလးပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ လမ္းမေပၚ ႏႈတ္ခမ္းစပ္ကေလးမွာပါ။ သို႔ေပမယ္႔ စုစုသာလွမ္းမဆြဲခဲ႔လွ်င္ေတာ႔ သက္လံုးပံုေလးကို ပြတ္ဆြဲသြားႏုိင္သည္ေပါ႔။ ကေလးဆုိေတာ႔ ယိမ္းယိုင္ျပိဳက်ျပီး အထိနာႏိုင္သည္ေလ။ ကေလးမက ဆြဲဖက္ျပီး လွည္႔လုိက္သည္မို႔ သမီးေလး ဘာအနာတရမွမျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ကားဖက္ကိုေရာက္သြားသည့္ ကေလးမတံေတာင္ဆစ္ကို ကားပြတ္သြားသည့္ ဒဏ္ရာက ခ်က္ခ်င္းအသားနီလန္ကာ ေရာင္ကိုင္းလာခဲ႔ရ၏။
            အ႔ံၾသမင္တက္ေနမိေသာ သူမတို႔လူၾကီးအားလံုး၏ ရင္ထဲမွာေတာ႔ စုစု၏ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ အသိအမွတ္ျပဳရေတာ႔ျပီေလ။ တစ္ေယာက္က သံေယာဇဥ္ၾကီးျပီး ျပန္မလႊတ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတားျမစ္ေပးသလို တစ္ေယာက္ကလည္း ဆင္းရဲတြင္းထဲ ျပန္ဆင္းရမည့္အျဖစ္ကို တားဆီးေပးသူ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ခဲ႔၏။
             ကေလးမႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားမွာ ခ်ည္မိေသာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ဆက္ထံုးေတြ မည္မွ်မ်ားခဲ႔သည္ဆုိေသာ္လည္း သမီးေလးက ဆက္ထံုးမ်ားကို ထစ္ေငါ႔မေနေစဘဲ ေခ်ာမြတ္ေျပျပစ္သြားေအာင္ အေပၚမွ ေမတ္ၱာျဖင္႔ တစ္ထပ္လႊမ္းေပးလုိက္သလုိပါ။
             ကေလးမလည္း အက်င္႔ဆိုးေပ်ာက္သေလာက္ ရွိေနျပီမို႔ အရင္လုိ ၾကိဳးခဏခဏ ျပတ္စရာမလိုေတာ႔။  ခဏခဏျပန္ဆက္ရသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈလည္း မရွိႏိုင္ေတာ႔သည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြ အဆံုးသတ္ျပီဟု စိတ္ေအးရပါသည္။
                                                    xxxxxx
          
       သို႔ေပမဲ႔ သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲသည္ႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမ ၾကိဳးစားရေတာ႔သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေႏွာင္ဖြဲ႔လို႔မေကာင္းႏိုင္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုက ျဖဳန္းကနဲ ေရာက္ရွိလာ၏။
             ယခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ႔သည္လား။ သူမတို႔အိမ္ ေရာက္ျပီးကာမွ တစ္ေနရာရာက ကူးေလသည္လားေတာ႔ မသိ။ ကေလးမမွာ တီဘီပိုးရွိေနမွန္း သိလိုက္ရသည့္ေန႔က သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး သက္လံုးပံုအတြက္ စိတ္ပူပန္ကာ လန္႔ဖ်ပ္သြားခဲ႔ရသည္။
             ကေလးမ၏ တီဘီပိုးက သလိပ္စစ္ခ်က္အရ အျခားသူမ်ားကို ကူးစက္ႏုိင္ေသာအဆင္႔မွာ ရွိေနသည္တဲ႔။
             မိုးဥတု ရက္တစ္ရက္မွာ ကေလးမကို အိမ္ႏွင္႔နီးသည့္ စတုိးဆုိင္တစ္ခုကိုလႊတ္ျပီး လိုအပ္တာေလး သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္စဥ္ မိုးမိခဲ႔ရ၏။ မထင္မွတ္ဘဲ အဆုတ္အေအးပတ္ျပီး အဖ်ားၾကီးခဲ႔သည္။ အဖ်ားက်ေတာ႔လည္း ေခ်ာင္းဆိုးက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ မေပ်ာက္ခဲ႔။ လခ်ီလာေတာ႔ သၤကာမကင္းျဖစ္လာျပီး ဓါတ္မွန္ရိုက္၊ သလိိပ္စစ္၊ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အေျဖကမေကာင္း။ ကေလးမအတြက္ ပူပန္ေနရာမွ သက္လံုးပံုအတြက္ပါ ေသာကကူးသြားရသည္။
             ခုေခတ္မွာ တီဘီေရာဂါအတြက္ ေငြမကုန္ဘဲ ေဆးကုႏိုင္သည္ဆိုေပမဲ႔ ကူးစက္ႏုိင္သည့္အဆင္႔ရွိ ပိုးအေရအတြက္ ေတြ႔ထားရေသာ ေရာဂါရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သမီးေလးကို လက္ပြန္းတတီးေနေစဖို႔က...၊ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္လွပါသည္။
              သူမ အတ္ၱၾကီးလြန္းေနျပီလားဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးျပီး စိတ္ကိုျပင္ဖို႔ၾကိဳးစားလည္း မရပါ။ အကယ္၍ ေရာဂါပိုးရွိသူက ပံုပံုဆုိလွ်င္...၊ သမီးေလးအလြန္ခင္တြယ္သည့္ စုစုကို ကူးမည္စုိးကာ ျပန္လႊတ္ပါမည္လား။ အကယ္၍ စုစုသာ သမီးအရင္းဆုိလွ်င္ေရာ...၊ ပံုပံုေလးကို ကူးမည္စိုးကာ တျခားတစ္ေနရာကို ပို႔ထားရက္မည္လား။
              ဟင္႔အင္း...။
             ခုေခတ္ၾကီးမွာ ေဆးေတြက သိတ္အစြမ္းထက္ေနပါျပီ။ ေဆးေသာက္လုိက္လွ်င္ မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားမွာ..။ ျပီးေတာ႔ စုစုဆိုသည္က သမီးေလးသက္လံုးပံုကုိ ကယ္တင္ရာမွာ သူ႔အသက္ကိုပင္ မငဲ႔ခဲ႔သည့္ သာဓကရွိဖူးသူ။ ေက်းဇူးသိတတ္သူေလး။
သူမတို႔လို လူၾကီးလူေကာင္းေတြက သူ႔ေက်းဇူးကုိ သည္ေလာက္ေတာင္ ျပန္မသိတတ္ႏုိင္လွ်င္ ရွက္စရာ..။ အေယာင္ေဆာင္ လူၾကီးလူေကာင္း အျဖစ္ သူမပံုရိပ္ကို သူမ မျမင္ခ်င္ပါ။
             သူမအတ္ၱႏွင္႔ သူမအဇ္ၥ်တ္ၱ၊ တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လွ၏။
             သို႔ေပမဲ႔ ရန္ကုန္အိမ္ဆိုသည္ကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး..။ ကေလးမေလးႏွင္႔ သမီးပံုပံုကို မည္သို႔ပင္ ခပ္ခြာခြာထားေစဦး။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရွဴသြင္းရွဴထုတ္ေနသည့္ ေလေတြကေရာေႏွာကာ ေရွာင္ႏိုင္မည္မထင္ပါ။ သည္ၾကားထဲ သမီးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းတတ္သည့္ ကေလးမအက်င္႔ကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား တားျမစ္ရဦးမည္။ သမီးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စုစု လံုး၀မထိရ။
အရင္လို ျပင္ဆင္သယ္ယူေပးတာမ်ိဳးပင္ လုပ္ခြင္႔မရွိေတာ႔ပါ။ သယ္လာေနတုန္း ေခ်ာင္းဟန္႔မိတာ၊ ရွဴထုတ္လိုက္သည့္ေလေတြ အစားအေသာက္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမွာမ်ိဳး... လံုး၀မျဖစ္ပါ။
             အိမ္မွာ စုစုရွိေနျခင္းသည္ အႏ္ၲရာယ္ရွိေသာအရာတစ္ခုကို ေရွာင္ရွားေနရသကဲ႔သို႔ သမီးေလးပံုပံုကို ဟုိေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္ေနမိ၏။
             ဟုိ၊သည္အေတြးမ်ားႏွင္႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနစဥ္ ဖ်တ္ခနဲ အလင္းတစ္ခ်က္ နန္းျမေအးေခါင္းထဲတြင္ လက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမစိတ္ေအးသြားရေတာ႔သည္။
             ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ အေျခအေနတစ္ခု သူမဖန္တီးယူႏုိင္ရမည္ေပါ႔။
             ပံုပံုေလးကို ေက်ာင္းပို႔လိုက္ေတာ႔မည္။ သမီးေလးအသက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ျပီဆုိေတာ႔ လမ္းထိပ္က ပုဂ္ၢလိကေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ထားလိုက္လွ်င္ရေနျပီေလ။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ခ်ိန္ အလြန္ပင္ နည္းသြားလိမ္႔မည္မဟုတ္လား။
             သူမ၏ အစီအမံမ်ားကုိ မိဘႏွစ္ပါးက မကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း ဘ၀င္က်ပံုေတာ႔ သိတ္မေပၚပါ။ ၀င္မကန္႔ကြက္သည္ကေတာ႔ သူတို႔လည္း သမီးႏွင္႔စုစု သံေယာဇဥ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ထားရသည္ကိုး။
             သို႔ေပမဲ႔ ေရာဂါရွိသူတစ္ေယာက္ကို သမီးေလးနားမွ ဖယ္ထုတ္ရမည္မွာ မိခင္တစ္ေယာက္၏တာ၀န္ဟု ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားျပီးေသာ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသေန၏။ သူကေတာ႔ အေ၀းေရာက္ေနသူမို႔ ကေလးမႏွင္႔ သမီးတို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို ၾကားသာၾကားဖူးသူေလ။ လက္ေတြ႔သိထားေသာ အဘိုး၊ အဘြားေတြထက္ေတာ႔ ပို၍လႈပ္ခတ္ေပလိမ္႔မည္။
             “ သမီးေလးက သိတ္ငယ္လြန္းေသးတယ္ နန္းရယ္။ ေရာဂါကူးသြားခဲ႔ရင္ ေဆးေသာက္ရတာကအစ ဒဏ္ပိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္...”
             “ ေလာေလာဆယ္ သမီးကိုစစ္ၾကည့္တာေတာ႔ ဘာသံသယမွမရွိဘူး ေမာင္။ မကူးစက္ေအာင္ေတာ႔ သတိထားရမွာေပါ႔ကြယ္..”
              ေျပာသာေျပာရေသာ္ျငား သူမလည္း ပူပန္မိသည္ပါပဲ။
             သမီးက ႏုနယ္လွသည့္အရြယ္ေလး။ ၀၀တုတ္တုတ္၊ ထြားထြား   က်ိဳင္းက်ိဳင္းဆုိလွ်င္လည္း ေတာ္ဦးမည္။ ခုေတာ႔ သမီးေလးက လူပံုကလည္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေသးေသးေလးဆိုေတာ႔...။ ကူးစက္သြားလွ်င္ေတာင္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး။
              သို႔ေပမဲ႔ စုစုၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း သနားစရာ၊ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ေလးႏွင္႔။
              ေနမေကာင္းသည့္ရက္မ်ားမွာေတာင္ သူ႔ကို အသံုးမ၀င္ေတာ႔ဘူးဆိုကာ ျပန္ပို႔မည္စုိး၍ တားေနသည့္ၾကားမွ အလုပ္ေတြ ထလုပ္ေပးေနေသး၏။
             တီဘီကိုလည္း သူနားမလည္။ အဆုတ္ေရာဂါကိုလည္း သူမသိ။ ခံစားရသည့္ေ၀ဒနာကိုလည္း သူမျဖံဳ။ သူသိသည္က သူ႔ေဒၚၾကီးအိမ္ကို မျပန္လိုျခင္းသာ။ သူနားလည္ထားသည္က အိမ္ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္မေပးႏုိင္လွ်င္၊ ခုိး၀ွက္လိမ္ညာလွ်င္ ျပန္ပို႔မည္ဆုိသည္ကိုသာ။ သူအေလးထားသည္က သက္လံုးပံုေလးႏွင္႔ ေ၀းရမည္ကို စိုးရြံ႕သည္သာ....။
                                                         xxxxxx                       
               
           နန္းျမေအး တိတ္တခိုးပူပန္ေနမိေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကို ဆိုက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ႔သည္ကေတာ႔ ေစာလြန္းေနသည္လား မေျပာတတ္။
           တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ အသက္ပံု၍ ခ်စ္ရပါေသာသမီးေလး..။ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေလးမို႔ အဘြားကိုယ္တိုင္ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးထားေသာ သက္လံုးပံုေလး...။ အဖ်ားၾကီးျပီး ေဆးရံုတက္ရသည္အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္ကာ သမီးအေဖပါ နယ္မွအျမန္လိုက္လာရေတာ႔၏။
           တစ္ရာ႔သံုုး၊ တစ္ရာ႔ေလး... အဖ်ားက ခပ္တင္းတင္းႏွင္႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာသည္အထိ မက်ခဲ႔ပါ။ ပထမ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က အိမ္မွာသာ မိသားစုဆရာ၀န္ႏွင္႔ျပကာ ေဆးတိုက္ရံုျဖင္႔ အရင္လုိ ေပ်ာက္မည္လားဟု ထင္မိ၏။ သမီးကလည္း ကေလးပီပီ အဖ်ားဒဏ္ကိုမမႈ။ ေဆာ႔ကစားေနတုန္း၊ သြက္လက္ေနတုန္း။
           ႏွစ္ရက္ေနလို႔မွ အဖ်ားမက်ဘဲ မ်က္ျဖဴလန္ကာ တက္သြားသည့္အခါမွာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုး ရင္ဘတ္ဖိကာ ေဆးရံုေျပးရေတာ႔သည္။
           ပထမေတာ႔ ငွက္ဖ်ားလား၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးလား၊ သံသယမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ေသြးေတြ ေဖာက္စစ္ၾက၏။ သမီးကို ေစာင္႔ၾကည့္ရ၏။
           ေသြးတစ္ခါလာေဖာက္တုိင္း သမီးကေအာ္၊ အဘြားကငို၊ အေၾကာကလြဲႏွင္႔..။ သမီးေလးလက္မွ အပ္ႏွင္႔ပိုက္တန္းလန္းကိုလည္း မၾကည့္ရက္ႏိုင္။ ေသြးအေျဖ တစ္ခါထြက္လာတုိင္း ဘာေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေလမလဲလို႔ တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔၊ ဆရာ၀န္မ်ား ဆရာမမ်ားကို တက်ည္က်ည္လည္း  ေမးမိရ၏။
           ေနာက္ဆံုုး... ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လက္ၵဏာမျပဘဲ တျဖည္းျဖည္း အဖ်ားျပန္က်သြားေတာ႔မွသာ အားလံုးရင္ထဲမွ အပူလံုးၾကီးလည္း က်သြားရေတာ႔သည္။
           ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္သည္ တစ္ကမ္ၻာမက ၾကာသည္ဟုထင္မိၾက၏။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား၊ ပူပန္ေသာကမ်ား၊ သနားစိတ္မ်ားႏွင္႔ အျပင္းထန္ အေလာင္ျမိဳုက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။ အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ပင္ပန္းရရွာေသာ သမီးေလးအတြက္ တစ္မိသားစုလံုး စကားပင္ဟဟ မေျပာႏုိင္ၾက။ ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္ၾကာျပီး အိမ္ျပန္ခါနီးခ်ိန္မွာေတာ႔ နဂိုကမွ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ႏုဖတ္ရသည့္သမီးေလးက ပိုးဟတ္ျဖဴေလးလို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔သာ က်န္ေတာ႔သည္။
           ဆရာ၀န္ကလည္း ကိုယ္ခံအားနည္းေနေသးသည့္ အခ်ိန္မို႔ ေဘးမွေရာဂါေတြ ၀င္မလာေစရန္ အထူးၾကပ္မတ္ ဂရုစိုက္ရမည့္အေၾကာင္း အေသအခ်ာမွာၾကားပါသည္။ ေက်ာင္းကိုလည္း မပို႔ရန္၊ ေရာဂါရွိသူမ်ားႏွင္႔လည္း မနီးစပ္ေစရန္၊ လူထူထပ္ေသာေနရာမ်ားသို႔ ေခၚမသြားေသးရန္၊ အေအးမမိေစရန္၊ အပူမရွပ္ေစရန္....။
           သမီးအတြက္ ပူပန္ရသည္ႏွင္႔၊ သမီးနားမွ တစ္ဖ၀ါးမခြာဘဲ အိမ္ေတာင္မျပန္ျဖစ္သည့္ႏွင္႔...၊  အရာရာကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမိေသာ နန္းျမေအးသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါမွ ကလယ္ကလယ္ မ်က္၀န္းေၾကာင္ေတာင္ေလးကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသြားေတာ႔၏။
           “ ေမာင္ စုစုေရာ .... မေတြ႔ပါလား..”
           “ ၾကီးၾကီးဆီ ျပန္ပို႔ထားလုိက္တယ္ နန္းေရ။ သမီးေလး ေဆးရံုကဆင္းလာရင္ သူနဲ႔ အတူေနလို႔မွ မျဖစ္ေတာ႔တာ...။  
             ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ေလ။ ကိုယ္ခံအားနည္းေနခ်ိန္မွာ အျပင္ကေရာဂါေတြ ၀င္လြယ္တယ္တဲ႔...”
           ရုတ္တရက္ ဟာသြားေသာရင္ကုိ အေရးတယူမျပဳအားေသးဘဲ သမီးမ်ားၾကားသြားျပီး ဂ်ီက်လာမည္လား အကဲခတ္ရေသး၏။ သမီးက သူ႔အေဖစကားကို မၾကားလိုက္သည္လား။ သူ႔ဖာသာသူပင္ အႏိုင္ႏိုင္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲမခတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားခ်ိနဲ႔ ေနသည္လား။ ပိန္ကပ္ကပ္ခႏ္ၵာကိုယ္ေလးက ေပြ႕ခ်ီထားေသာ သူမရင္ခြင္တြင္းမွာ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းႏွင္႔ေမွးစင္းကာ ဖိုလႈိက္ေနေလသည္။
           သူမကလည္း သည္အေရးကိစ္ၥကို ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးမွ စဥ္းစားႏိုင္ပါမည္။
           ေလာေလာဆယ္ သူမအေတြးထဲမွာ သမီးေလးသာၾကီးစိုးေန၏။ ပိန္ကပ္ေနေသာ ျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ သမီးငယ္ေလးအား ျပန္လည္ထူမတ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္အတြက္ သူမ အားစိုက္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။
           အတ္ၱက ျဖတ္ခ်လိုုက္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း...။
 အဆံုးသတ္ ျပတ္ေတာက္္သြားေတာ႔မည္လား မသိပါ။
                                                         xxxxxx



ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး
 ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၁၃


ဒီေန႔... သူ ဘာျဖစ္ေနသလဲ မသိပါ။
    ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင္႔ သက္ျပင္းေတြကိုသာ အေၾကာင္းမဲ႔ ရိႈက္ငင္မႈတ္ထုတ္ေနမိသည္။ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ ပစ္ၥဳပ္ၸါန္ႏွင္႔လြတ္ကင္းကာ ဦးတည္ရာမဲ႔ေနသလုိ ခံစားေနရ၏။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ကင္းမဲ႔ေနသလို...။ ဆႏ္ၵမ်ားကလည္း ခမ္းေျခာက္ေနသလို...။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွလည္း ထြက္ေျပးခ်င္သလို...။
    ထိုစဥ္ခဏ... ရုတ္တရက္ ၾကဲပက္လုိက္သလုိ ျဖာက်လာေသာ မုိးမႈန္ေလးမ်ားႏွင္႔အတူ အျဖဴအစိမ္းေလးမ်ား လမ္းေပၚသို႔ စီးဆင္းလာပံုမွာ သတိလက္လြတ္ေငးေနမိေသာ သူ၏စိတ္ကို ေလအဟုန္စီးေစလိုက္သလို ျငိမ္႔ကနဲ၊သိမ္႔ကနဲ သိမ္းၾကံဳးဆြဲငင္သြားေလသည္။
    အျဖဴအစိမ္း အေရာင္တြဲက သူ႔ကုိ ေတာက္ပစြာ ညႇိဳ႕ငင္၏။
    ေအးျမသည့္ မိုးမႈန္မ်ားက သူ႔ကို အတိတ္သို႔ ႏူးညံ့စြာ ဆြဲေခၚေန၏။
    သူ၏စိတ္သည္လည္း ပုထုစဥ္ပီသစြာ လက္ရွိအေျခအေနကို ေမ႔ေလ်ာ႔လုိသည့္ဆႏ္ၵျဖင္႔ တေျဖးေျဖး... ပစ္ၥဳပ္ၸါန္ကမ္းမွ ခြာေလေတာ႔၏။
                               xxxxxx
    မိုးဥတု၏တစ္ေန႔မွာပင္ မိုးကို သူ စေတြ႕ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
    “ ေဟ႔ေကာင္ အဲဒါ မင္းလုိပဲ တုိ႔ေက်ာင္းကို ဒီႏွစ္မွေျပာင္းလာတဲ႔ ဇြန္မိုးပြင္႔ တဲ႔ကြ။
ဒါေပမဲ႔ သူက ေက်ာင္းသူအသစ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ မႏွစ္ကကိုးတန္းတစ္ႏွစ္ပဲ ရန္ကုန္ လသာ(၂)မွာ ေဘာ္ဒါသြားေနခဲ႔ျပီး ဒီႏွစ္ျပန္လာတာ။ စာလည္းေတာ္တယ္ ေဟ႔ေကာင္။ တုိ႔ေက်ာင္းမွာေတာ႔ သူလည္းတစ္ပါးပဲ။ ဆရာ၀န္သမီးတဲ႔ကြ။ မာနကခပ္ၾကီးၾကီးရယ္...”
    စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ထူးဆန္းမႈကို သူ ခံစားမိ၏။
    သူမ မႈန္ေနေအာင္မလွပါ။ သို႔ေပမဲ႔ သူ႕ရင္ေတြခုန္ေနသည္။
သူမက သူ႔ကိုမၾကည့္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း မၾကည့္။ သူတုိ႔အတန္းေရွ႕မွ ေခါင္းေလးခပ္ေမာ႔ေမာ႔ျဖင္႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြား၏။
    ဆံပင္က တိုကပ္ေနသည္မွာ သူတုိ႔ေယာက်ာ္းေလးေတြ နီးပါးပင္။ မ်က္ရစ္မပါေသာ မ်က္လံုးေလးႏွင္႔ သူမသူငယ္ခ်င္းကုိ မ်က္လံုးေလးျပဴးျပဴးျပီး စကားေျပာသြားသည္မွာ ခ်စ္စရာ။
    တကယ္ေတာ႔ သူမႏွင္႔အတူပါလာေသာ ေကာင္မေလး၏အၾကည့္ေတြက သူ႔မ်က္ႏွာဆီ တရစ္၀ဲ၀ဲရွိေနေသာလည္း သူမကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ အလြန္နာမည္ၾကီးေနသည့္ သူ႔ကို မသိသလိုပါလား။
    “ ေမစပယ္ကေတာ႔ မင္းကိုလာၾကည့္တာျဖစ္မယ္ကြ။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔အေဖာ္ပါလာတဲ႔ မိုးပြင္႔ကျဖင္႔ မင္႔မ်ား မရွိသလိုပါပဲကြာ။ သိပံုလည္းမရပါဘူး။ မ်က္လံုးေတာင္ ေ၀႔ၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။ ခု သူနဲ႔စကားေျပာသြားတာက စာေတာ္အုပ္စုထဲက ေကာင္မေလးေတြေလ။ သူက ဟိုးတုန္းကတည္းက ဒီအုပ္စုနဲ႔အတူ ေအခန္းမွာေနေနက်။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ ေက်ာ္ငးသူသစ္ျပန္ျဖစ္ျပီး အသစ္ေတြထားတဲ႔အခန္းထဲ ေရာက္သြားတာေနမွာ...”
    ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းက သူလည္း မေမးဘဲႏွင္႔ အခမဲ႔ေၾကာ္ျငာ၀င္ေနေလ၏။
    ခု သူေနသည့္ေက်ာင္းက စာေတာ္သူေတြ (အဆင္႔တစ္မွ တစ္ဆယ္ထိ)ကို ေအခန္းမွာစုထားျပီး ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို စီခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားႏွင္႔အတူ ေရာေႏွာထားေလ႔ရွိ၏။ ခၽြင္းခ်က္အျဖစ္ သူတစ္ေယာက္သာ ေက်ာင္းသားသစ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာ သူ႔ဘၾကီးက ပညာေရးမွဴးျဖစ္ေန၍ အေတာ္ခန္းမွာ ထည့္ေပးလိုက္ပံုရသည္။
    ႏို႔မုိ႔ဆို သူမႏွင္႔သူ အတန္းတူေပဦးမည္။ တစ္တန္းထဲသာဆုိ သူမ၏ မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင္႔ စကားေျပာဟန္ကုိ မၾကာခဏ ျမင္ခြင္႔ရႏိုင္မည္။ သူ႔အား မျမင္သလို ေ၀႔၍ပင္မၾကည့္ေသာ သူမကုိ အသာခိုးကာ ေငးလို႔ရဦးမည္။ သူမ၏ ခပ္တည္တည္ ခပ္ေမာ႔ေမာ႔ မ်က္ႏွာေပးေလးကုိ သူ သေဘာက်ေနျပီ။
    ထိုခဏ၌ သူသည္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာ ဘၾကီးကိုပင္ ျငိဳျငင္ခ်င္သလိုျဖစ္လာ၏။
    ငယ္စဥ္ကတည္းက မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ တစ္ခါဖူးမွ် မလႈပ္ရွားတတ္ေသာ သူ႔စိတ္သည္ အံ႔ၾသခ်င္စရာေကာင္းစြာ အေတြးမ်ားဆန္းသစ္စျပဳေလလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ မလံုမလဲစိတ္ႏွင္႔ ေခါင္းကိုသာ ခါယမ္းမိေလေတာ႔သည္။
                                xxxxxx
    မထင္မွတ္ဘဲ ပါးခ်ိဳင္႔ေလးတစ္ဖက္ကုိ ျမင္လုိက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ထဲ၌ ပန္းတစ္ခင္းလံုး ပြင္႔ႏွင္႔ေနသည္မွာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚၾကီးပင္ က်ယ္ျပန္႔ေနျပီမွန္း သိလုိက္ရ၏။
    အဲသည္ေန႔မနက္က ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထုိးျပီးကာစ...။
ပထမဦးဆံုး စာသင္ခ်ိန္အစမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင္႔အတူ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေလးက သည္တစ္ခါေတာ႔ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးလြယ္လ်က္ သူတုိ႔အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ႔၏။
    အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား တစ္ျခမ္းစီခြဲထုိင္ၾကရာ စာေတာ္သည့္အုပ္စုမွ မိန္းကေလး ေျခာက္ေယာက္ကို သူတို႔ေယာက်ာ္းေလးခံုတန္း၏ ေရွ႕ဆံုးခံုတြင္ အတန္းပိုင္က ေနရာေပးထားေလသည္။ ဆရာမက သူမကိုလည္း ထိုိခံုမွာပင္ ၀င္ထိုင္ေစေလလွ်င္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္ ေက်ာင္းသူေျခာက္ေယာက္၏အလယ္၌ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူမကို ေနရာေပးၾကေလ၏။
    သူမက တျခားေက်ာင္းသူေတြလို အကၤ်ီျဖဴကို ဒီဇုိင္းဆန္းဆန္းခ်ဳပ္မထားဘဲ ရင္ဖံုးခါးတို လက္ေထာက္ေလးျဖင္႔ ရိုးရုိးယဥ္ယဥ္ေလး၀တ္ထားရာ ပံုစံအစံုခ်ဳပ္၀တ္ေလ႔ရွိေသာ သည္လုိနယ္ျမိဳ႕ေက်ာင္းေလးမွာ တမူထူးျခားေနေပလိမ္႔မည္။
    သူ႔အတြက္ကေတာ႔ အျခားသူမ်ားႏွင္႔ ပိုလို႔ကြဲျပားစရာ၊ သတိထားမိစရာ ေပၚလြင္သည္က သူမအလွ၊ သူမအဆင္အျပင္ေၾကာင္႔ မဟုတ္။ သူမထက္ ေခ်ာေသာလွေသာ မိန္းကေလးမ်ားစြာ သူေတြ႕ဖူးခဲ႔ျပီး သူေရွ႕မွာ မူရာမာယာမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ညိဳျမလုပ္တာလည္း ၾကံဳဖူးခဲ႔ျပီ။ သူေနထုိင္ခဲ႔ရာ မန္းေျမမွာ သူက ေယာက္်ားေလးေက်ာင္းတြင္ ေနသည္ဆုိေသာ္လည္း သူ႔ညီမေနသည့္ မိန္းကေလးေက်ာင္းက ရင္ဖံုးျဖဴႏွင္႔ထမီစိမ္းကို ေက်ာင္း၀တ္စံုသတ္မွတ္ထားသည့္ စံျပေက်ာင္း..။
    တကယ္တမ္း သူမက သူ႔အတြက္ အမ်ားႏွင္႔အတူ ထူးျခားေနသည္မွာ....
    “ မင္းဇံေက်ာ္ဆုိရင္ ေကာင္မေလးတုိင္း အိေျႏမရ ရွိတ္ၾကတာခ်ည္းဆိုေပမဲ႔ ဇြန္မိုးပြင္႔ကေတာ႔ ခပ္တည္တည္ပဲဗ်။
ကိုယ္ေတာ႔ သူ႔ကိုခုိက္သြားျပီ ေမာင္...”
    ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း ေျပာလည္းေျပာစရာပင္။ သူ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာျပီးေနာက္ စြံလုိက္ပံုက ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္အထိ အတန္းေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ မိန္းကေလးေတြ ေကာ္ရစ္တာျပည့္ေနတတ္ျခင္းျဖစ္၏။
    ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူကလည္း ထုိတစ္ေလာက နာမည္ၾကီးလာသည့္ တက္သစ္စမင္းသားႏွင္႔မွ အေတာ႔္ကိုသြားဆင္ေနသည္ဆိုလား။
    ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ မင္းသားကို အားေပးၾကမ္းပံုက သူေတာင္ မင္းဇံေက်ာ္နာမည္ေပ်ာက္ကာ မင္းသားနာမည္ကိုသာ အလြယ္အေခၚခံရသည္အထိ။
    သည္ေလာက္ သည္းသည္းလႈပ္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားထဲ သူမ မပါျခင္းမွာ သူမက ထုိမင္းသားကို မၾကိဳက္သူမုိ႔မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု သူေတြးေနမိေလသည္။
                                xxxxxx
    “ မင္းသား.. မင္းသား..” “ လိုက္... လိုက္...” ဆိုသည့္ စီစီညံညံအသံေတြေၾကာင္႔ လန္႔ဖ်ပ္ကာ စာအုပ္ဘီရိုတစ္ခုေနာက္ သူ ၀င္ပုန္းေနေတာ႔ ဆုိင္ရွင္ကပင္ တအံ႔တၾသႏွင္႔... “ မင္းက စြံလွခ်ည္လားကြ...” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ဆုိေလ၏။
    “ ဟားဟား.. ဒီေကာင္းက ကံေကာင္းတာပါဗ်ာ။ ဒီမင္းသား နာမည္တက္ခ်ိန္နဲ႔ သြားတုိးလုိ႔ပါ။ ႏို႔မုိ႔ဆို ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး....”
    သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လက္ေမာင္းကို ခပ္ဖြဖြထုိးရင္း ခ်စ္စႏိုးစေနာက္ေနေသာ္လည္း သူကျဖင္႔ တကယ္႔ကို ေခၽြးပ်ံေနသည္ပါ။
    ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင္႔ မိန္းကေလးအုပ္စု သူရွိေနသည့္စတိုးဆုိင္ကို မ်က္ေစ႔ေမွာက္ကာ ေက်ာ္သြားမွ သူတုိ႔တေတြ ဆိုင္ေရွ႕မွ စက္ဘီးစီးကာ ထြက္လာခဲ႔ရ၏။
    “ ၾကံဳ.. မၾကံဳဖူးေပါင္ဟယ္။ သူက ဘာမုိ႔လုိ႔ မိႏိုင္တုိ႔က ဒီေလာက္အသည္းအသန္ ထလိုက္ရတာလဲ။
ငါ႔မွာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ အလန္႔တၾကားမုိ႔သာ ထထြက္လာမိတာ။ မွာထားတဲ႔အေၾကာ္ေတာင္ မယူရေသးဘူး။
ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။ ရွက္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ေကာင္ေးလတစ္ေယာက္ေနာက္ကို ေကာင္မေလးတစ္သိုက္က တရုန္းရုန္းလုိက္ေနတာမ်ား ေျပာရင္ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။ ေခတ္ေျပာင္းျပန္ၾကီး...။ ဟင္း...”
    “ ဘုရားေရ... အမေလး သူတို႔လိုက္တဲ႔သူက ငါတုိ႔ေနာက္ေရာက္ေနပါလား..ဟဲ႔ ေမစပယ္.. ငါ ေသခ်င္တယ္ေနာ္... ရွက္လိုက္တာ... ရွက္လုိက္တာ.. ျမန္ျမန္နင္း... ျမန္ျမန္နင္း....”
    ပထမေတာ႔ ခပ္ရွရွအသံေလးက နားေထာင္ေကာင္းသည္မုိ႔ အာရံုစိုက္မိျခင္း...။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကိုေျပာေနတာပါလားလို႔ အံ႔ၾသျခင္း...။ ျပီးမွ ျဖတ္ကနဲ လွည့္အၾကည့္..၊ မ်က္လံုးခ်င္းအဆံု..၊ အံ႔ၾသရွက္လန္႔သြားသည့္ ပန္းသီးနီနီလို သူမမ်က္ႏွာ...။
    စက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာမွ သူမက ေရွ႕မွစက္ဘီးနင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမခါးကိုဖက္ရင္း မ်က္ႏွာကိုကြယ္ကာ ဖြက္ထားသည္မွာ ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္မလာေတာ႔။
    “ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာကြာ..”
    “ ဘာလဲ ေဟ႔ေကာင္။ မင္းခုိက္ေနျပီလား...”
    သူငယ္ခ်င္း၏အေမးကို သူ မဆုိင္းမတြေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္မွာ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေသသည့္တုိင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တမရႏုိင္ဟုပင္ သူယံုၾကည္ခဲ႔မိ၏။
    “ ဒါျဖင္႔ မင္းလုိက္မယ္ေပါ႔...”
    “ အင္း...”
    သူငယ္ခ်င္း၏ ေနာက္ထပ္အေမးကိုလည္း သူ ရဲရင္႔လိုက္ျပန္သည္။
    “ တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္ကြ။ သူက စာၾကမ္းပိုးဆုိေတာ႔ ရည္းစားထားပါ႔မလား။ မေသခ်ာဘူးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းေနတဲ႔ၾကားက မင္းေရြးလိုက္တဲ႔သူက မင္႔ျပန္မၾကိဳက္ရင္ အလကားေအာက္ေနဦးမယ္။ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ဟားမယ္။ မင္းကိုမုန္းေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေကာင္ေတြလည္း ၀မ္းသာမယ္။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း အရင္ တီးေခါက္ၾကည့္ပါဦး..”
    “ အခ်စ္မွာ ေအာက္တယ္ မရွိပါဘူးကြာ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ေသခ်ာဖို႔သာ အဓိကပါ။ သူျပန္ၾကိဳက္မၾကိဳက္က သူ႔ကိစ္ၥ။ ငါ႔စိတ္ထဲ သူဟာ ငါ႔ဖူးစာရွင္လုိ႔ ေသခ်ာေနတာက ငါ႔ကိစ္ၥ...”
    သည္လုိ သူ ေသခ်ာစြာေျပာရဲသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းမသိေသးသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို သူ ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားလို႔မွန္းေတာ႔ သူ မေျပာျဖစ္ခဲ႔။ သူ႔ႏွလံုးသားထဲတြင္ေတာ႔ ေရွ႕ဆံုးခံုတန္းမွ ဖြင္႔ထားေသာ ကြန္ပါဗူးအဖံုး ေျပာင္လက္လက္ေလးထဲကေန ခိုးခိုးၾကည့္ေနတတ္သည့္ ခပ္တည္တည္၊ခပ္စူးစူး မ်က္၀န္းေလးမ်ားကို ဘယ္ေတာ႔မွေမ႔မည္ မဟုတ္ပါ။
                                xxxxxx
    “ ဟိတ္.. ဘယ္ေကာင္မေလးကို ခိုးၾကည့္ေနတာလဲေဖေဖ။ ေမေမနဲ႔တိုင္လိုက္ရမလား...”
    ရုတ္တရက္ အနားကပ္ကာ ေအာ္လိုက္ေသာ သမီးအသံေၾကာင္႔ တကယ္ပင္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ တုန္သြားေသာသူ႔ကိုၾကည့္ျပီး သမီးက တဟားဟား ရယ္ေန၏။
    သည္ေတာ႔မွ သမီးကို ေက်ာင္းလာၾကိဳေနျခင္းပဲဟု ေက်ာင္းေရွ႕မွ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြျမင္ျပီး အေတြးလြန္ေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ သတိ၀င္ေတာ႔သည္။
    “ ေဖေဖ... ဒီမွာ သမီးကြန္ပါဗူးေလး အဖံုးျပဳတ္သြားလို႔..။ သူငယ္ခ်င္းက သမီးကြန္ပါဗူးအဖံုးဖြင္႔ထားတုန္း အတင္းလုျပီး မွန္လုပ္ၾကည့္တာ..။ ဆြဲရင္းလုရင္းကေန အဖုံးျပဳတ္သြားတာ...။ သူက ျပန္ေလ်ာ္ေပးမယ္တဲ႔...”
    “ ေအာ္.. သမီးရယ္ မေလ်ာ္ခိုင္းပါနဲ႔။ ျပန္တပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖလုပ္ေပးမွာေပါ႔။ ေပး ေပး...”
 

    သူလွမ္းယူလိုက္ေသာ သမီးလက္ထဲမွ ကြန္ပါဗူးအဖံုး ေျပာင္လက္လက္ေလးက သူကို ေလွာင္ေနသလုိလို...။
    “ ေမာင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မိုးကို မေျပာဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ...။ မုိးက ေမာင္႔အခ်စ္ကုိ မယံုဘဲကိုး။ မုိးကို ေမာင္႔ေနာက္လိုက္တဲ႔ ေကာင္မေလးအုပ္စုထဲကလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေမာင္ အထင္မေသးဖူးသလုိ၊ လြယ္လြယ္ရလုိ႔ ဆြတ္ခဲ႔တဲ႔ အလုိက္သင္႔ပန္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ မိုးတည္ၾကည္တာ၊ တျခားမိန္းကေလးေတြလို မလႈပ္ခတ္တာကိုပဲ ေမာင္က ၾကိဳက္ခဲ႔တာ။ မိုးေမးလြန္းလို႔သာ ကြန္ပါဗူးထဲက မုိးအၾကည့္သူခိုးေလးေတြ ေမာင္သိတယ္လို႔ ေျပာျပမိတာ။ ဒါ မုိးကိုႏွိမ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။   
    ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို ခိုးၾကည့္တာ။ မိုးကို တစ္ခါမွ မကဲ႔ရဲ႕ခဲ႔ပါဘူး။ ေမာင္လည္းၾကည့္တာပဲ။ မိုးရဲ႕ေနာက္ကေန တစ္ေနကုန္ တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ေနတာ။ ေမာင္က မုိး ေမာင္တုိ႔အခန္းထဲ ေျပာင္းမလာခင္ကတည္းက အခန္းေရွ႕ကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လာကတည္းက စၾကိဳက္သြားတာ။ ေမာင္ကေတာင္ မုိးထက္ ပိုေစာေသးတယ္ မုိးကိုခ်စ္ေနတာ...”
    “ အုိ... ဒါေၾကာင္႔လည္း အခန္းေရွ႕ ပထမအၾကိမ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေဖာ္လုိက္လာကတည္းက ေမာင္႔ကို မုိးမၾကည့္တာ။ သူ႔ကိုယ္သူမ်ား ေကာင္မေလးတုိင္း ၾကိဳက္လိမ္႔မယ္ထင္ျပီး ဘ၀င္ျမင္႔ေနတဲ႔လူမ်ိဳးကို မုန္းတာအရမ္းပဲ သိလား...”
    “ ေဟာဗ်ာ.. ဒါျဖင္႔ ေမာင္႔ကို ဘာလုိ႔လက္ခံခဲ႔ေသးလဲ...”
    “ ဟင္း... သူက ညႇိဳ႕မ်က္လံုးၾကီးေတြနဲ႔ လူကို စိုက္စိုက္ၾကည့္ျပီး ခ်စ္ေအာင္လုပ္တာကိုး...။ သိတ္မုန္းတာပဲ.. ဟြန္း...”
    “ ဟားဟားဟား...”
    ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဒီဘူတာပဲဆုိက္ေသာ သူမစကားေၾကာင္႔ ေအာ္ရယ္ရင္း သူမမ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးလိုက္မိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မြန္းၾကပ္ေနတုန္းပင္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူသက္တမ္းခုနစ္ႏွစ္အတြင္းမွာလည္း မိုး၏ ထိုသိမ္ငယ္စိတ္က မၾကာခဏေပါက္ကြဲေစေသာ ဗံုးတစ္လံုးပမာ။
    သူမက သူ႔ေလာက္မေခ်ာေၾကာင္း၊ သူ႔ေလာက္ နာမည္မၾကီးေၾကာင္း၊ သူမက စလုိက္တယ္ထင္ျပီး သူက အလုိက္သင္႔ ပါလာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမကို သူမခ်စ္သေလာက္မခ်စ္ေၾကာင္း၊ တန္ဖိုးမထားေၾကာင္း၊ သူမကစခ်စ္တယ္ထင္ျပီး သနားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လိုက္မိတာကို သူ႔ေနာက္လုိက္တယ္ဆိုျပီး အထင္ေသးရင္ျဖင္႔ လံုး၀လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း....။ သူမ၏ အားငယ္စိတ္က မာနအျဖစ္ရုန္းႂကြလာကာ၊ အေမာက္တေထာင္ေထာင္၊ ရန္လိုစိတ္တရွဴးရွဴးျဖင္႔ မၾကာခဏ ျပႆနာလုပ္ေလေတာ႔၏။
    အဆံုးသတ္တြင္ေတာ႔ သူက ေခ်ာ႔ေမာ႔ကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးရသူ..။ သူမက ႏႈတ္ခမ္းစူကာ တရွံဳ႕ရွံဳ႕၀မ္းနည္းမဆံုးသူ...။
    ခုဆုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀တစ္သက္စာ ခ်စ္ပႏ္ၷက္ရုိက္ျပီးသည့္တုိင္ေအာင္လည္း သည္ျပႆနာက မရုိးႏုိင္ေသး။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ျပီဆို အစဆြဲထုတ္လာကာ တဂ်ီဂ်ီတေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ တရွံဳ႕ရံွဳ႕ႏွင္႔ သူမက ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ျမဲ။ သူကလည္း မြန္းၾကပ္ေပမယ္႔ အေလွ်ာ႔ေပးကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးသူ ျဖစ္ရျမဲ။
    ပိုဆုိးသည္က အသက္ၾကီးလာေလ ဘယ္မိန္းမႏွင္႔မွ စိတ္မခ်ႏုိင္ေတာ႔ျခင္းပင္။ ဘယ္ေလာက္ရုပ္ဆုိးသည့္ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ သူႏွင္႔မွ စကားေလးနည္းနည္း အေပးအယူတည့္မိသည္ႏွင္႔ ကိြဳင္ရွာေလေတာ႔၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မသိမသာဆုိေသာ္လည္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစ္ၥေတြမွာ တစ္ဖက္လူက အကင္းပါးသူျဖစ္လွ်င္ အလြန္မ်က္ႏွာပူစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ၾကံဳရသည္။
    သူမေၾကာင္႔ သူ႔အလုပ္မ်ားလည္း မၾကာခဏ အထစ္အေငါ႔ျဖစ္ရေပါင္းမ်ားျပီ။ သူက လူတကာႏွင္႔ဆက္ဆံေနရသည့္ က်ဴရွင္ဆရာ။ တပည့္မေတြႏွင္႔လည္း သင္ၾကားေရးမွာ ဘယ္လုိမွ ကင္းလို႔ရသည္မဟုတ္။
    သူမက မ်က္ေမွာင္တၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ႏွင္႔ သူ႔ကို အရိပ္ၾကည့္ေနသမွ်၊ ကိြဳင္လုိက္ရွာေနသမွ်၊ သူ႔မွာ စာသင္ရတာပင္ စိတ္မေျဖာင္႔ႏုိင္။
    ခုမနက္လည္း က်ဴရွင္လာအပ္သည့္ တပည့္သစ္၏အေမက အာ၀ဇ္ၹန္းရႊင္လြန္းသည္ဆိုကာ တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနသည္ႏွင္႔ သူ႔စိတ္ မြန္းၾကပ္လာကာ နားညည္းသက္သာရန္ သမီးေက်ာင္းၾကိဳဖို႔ အေစာၾကီးထြက္လာမိျခင္းျဖစ္၏။
    ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အခ်စ္ကို တျမတ္တႏုိးရင္ခုန္ခဲ႔မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔လည္း အခ်စ္ဟာ မီးလိုပူလွခ်ည့္ဟု ျငီးျငဴခ်င္ေပမဲ႔လည္း ပိုးဖလံမ်ိဳးမို႔ မီးကိုတုိး၀င္ခဲ႔မိေသးသည္ပဲ။
    ကိုယ္တုိင္ မီးထဲမွာ ေလာင္ကၽြမ္းရသည့္အခါမွာေတာ႔ ရုန္းထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားမိျမဲ...။ သို႔ေပမဲ႔....
    “ ဟယ္.. ၾကည့္စမ္း ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ မုိးဖြဲထဲမွာ ဒီအတိုင္းျပန္လာၾကျပီ။ ထင္သားပဲ။
ေမာင္က ထီးယူသြားမွာမဟုတ္ဘူး လို႔..။ သမီးကလည္း ထီးအျမဲေမ႔တဲ႔သူ။ ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ လုိက္လည္းလုိက္ပါတယ္။
    လာ လာ.. ျမန္ျမန္ေလး အ၀တ္လဲ။ မုိး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေခါင္းေတြေျခာက္ေအာင္ သုတ္ေပးမယ္။ ျပီးရင္ မုိးမိလာမဲ႔ သူေတြအတြက္ ေကာ္ဖီပူပူေလးေသာက္ရေအာင္ အဆင္သင္႔ေဖ်ာ္ထားတယ္။ ေမာင္ၾကိဳက္တဲ႔ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးပါ ေၾကာ္ေပးထားတယ္။ စားမယ္မဟုတ္လား ေမာင္...”
    “ အင္း ေကာင္းတာေပါ႔မုိးရယ္။ ပူလြန္းလို႔ မိုးေရထဲထြက္မိတာ...။ ခု အေအးပတ္မွာစိုးေတာ႔လည္း အပူျပန္ေသာက္ရမွာေပါ႔။ ဒါမွ အပူအေအးမွ်သြားမွာ...”
    အေတြး လက္စမသတ္ေသးေသာ သူက ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕စိတ္ျဖင္႔ တမင္တကာ ေစာင္းေျပာလိုက္မိေသာ္လည္း သူမက သတိထားမိပံုမေပၚ။ တဘက္တစ္ထည္ကို သယ္ေဆာင္ကာ ဆင္မယဥ္သာေျခလွမ္းမ်ားျဖင္႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ ေလွ်ာက္လာေလ၏။
    ထို႔ေနာက္ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကထက္ သံုးေလးဆမွ်ရွိေသာခႏ္ၶာကိုယ္မွ လက္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးတစ္စံုသည္ ဆိုးေဆးမ်ားႏွင္႔ ဓာတ္မတည့္သျဖင္႔ တစ္ေခါင္းလံုးနီးပါး ျဖဴေဖြးေနေသာ ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ားအား တယုတယ ပြတ္သုတ္ေပးေနေတာ႔သည္။
    အခ်စ္သည္ ပူေလာင္သည္ဆိုေသာ္လည္း....
    တစ္ခါတစ္ရံ၌ ခၽြင္းခ်က္ေတာ႔ ရွိစျမဲ....။
                              xxxxxx
ေ၀ ၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊
September, 2013
Fashion Image Magazine

ျမင္ကြင္း၏ အလြန္

 

ဒီေန႔ အိမ္ကလူၾကီး ၾကည့္ရတာ ဂဏာကိုမျငိမ္ဘူးလို႔ ေဒၚသစ္ ခံစားမိေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္က တရုပ္ကပ္မွန္ေတြကို ဟလိုက္စိလိုက္နဲ႔ အျပင္ကို ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ရွိေနျပီလဲ။ ခဏေန သူထုိင္ေနက် ဒရင္းဘက္ေလးမွာ လာလွဲေနလိုက္၊ ခဏေန ျပတင္းေပါက္နား ထသြားလိုက္၊ တရုပ္ကပ္မွန္ကို ဟလိုက္၊ လည္ဆန္႔ျပီး အျပင္ကို ေခ်ာင္းလိုက္၊ မွန္ကို အသာေလးျပန္ေစ႔လိုက္၊ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ဒရင္းဘက္ဆီ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ဒရင္းဘက္ေပၚ ခဏလွဲလိုက္။
အဲလိုနဲ႔ သံသရာအျပန္ျပန္ လည္ေနေတာ႔တာပဲ။
    ေဒၚသစ္က မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း ဧည့္ခန္းထဲ၀င္မၾကည့္ေပမဲ႔ သူ႔ကို မ်က္ေစ႔ေထာင္႔ကေန ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျမင္ေနရတယ္။ ျမင္တယ္ဆုိတာထက္ စိတ္နဲ႔ အလုိလိုသိေနတာဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ ေပါင္းလာတဲ႔ႏွစ္ကပဲ ေရႊရတုေက်ာ္ခဲ႔ျပီဆုိေတာ႔ ဘယ္အရိပ္ျမင္ရင္ ဘယ္ပံုဆင္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ မသိဘဲေရာေနမလား။
    ဒါ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခ်ာင္းေနတာ။ စိတ္ထဲကေန အၾကံတစ္ခုခုထုတ္ေနတာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မသိမျမင္ေစခ်င္လို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးလုပ္ေနတာ။ တစ္စံုတရာလႈပ္ရွားဖို႔အတြက္ ခိုးေခ်ာင္ခိုး၀ွက္ေစာင္႔ေနတာ။ ေဒၚသစ္ သိတာေပါ႔။
    ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးဆုိရင္ သူကလည္း ေဒၚသစ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ အသိေပးတုိင္ပင္ေလ႔မရွိဘူး။ ၾကိတ္ၾကံတာ။ ေဒၚသစ္ကလည္း ေနာေၾကေနျပီ။ ဘာျဖစ္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးေနရတဲ႔ ခပ္ညံ့ညံ့မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ခုလိုပဲ။
    ဒါေပမဲ႔ ပရိသတ္ကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိရွာပါဘူး။ သူရယ္ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ခဲ႔တဲ႔ အစည္းေျပမိသားစုထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ထာ၀ရပရိသတ္က ေဒၚသစ္တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမ်ားရွိေသးလို႔လဲ။
                              xxxxxx
(၁)
“ ကေလးေလးကကြာ တို႔ေျမးေလာက္ပဲ ရွိလိမ္႔ဦးမယ္။ ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ေနပူက်ဲက်ဲၾကီးထဲ ေနာက္ထပ္ ေခၚမလာပါနဲ႔ေတာ႔လို႔ ကတိေတာင္းလုိက္ရတယ္။
    သူကလည္း ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဒီဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ကိုမျမင္ေစရဘူးလုိ႔ေတာ႔ ေျပာရွာသား။ သနားပါတယ္ကြာ...”
    ဦးခ်စ္စကားကို ေဒၚသစ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ အင္း လိုက္ေနေပမယ္႔ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ႔ ေအာက္ဖက္ကို ခပ္ေကြးေကြးရယ္။
    ဒီလူၾကီးကိုက အမွတ္မရွိတာပါ။ ဒါနဲ႔ဆို ဘယ္ႏွခါရွိျပီလဲ။ ျပီးရင္ သူပဲ စိတ္နာက်င္ရဦးမယ္။ ကုိယ္ရည္ရြယ္တာတျခား၊ သူတို႔လုပ္ပစ္တာကတျခား။
    “ ကဲပါရွင္ ဘယ္ေလာက္ပါသြားျပီလဲသာ အရင္ေျပာပါ..”
    စိတ္မရွည္သလုိ ေဒၚသစ္ေလသံေၾကာင္႔ ဦးခ်စ္က သက္ျပင္းကို ခပ္သာသာခ်လိုက္ျပီးမွ..
    “ သာဓုသာ ေခၚစမ္းပါမိန္းမရာ။ မင္းမလည္း စိတ္ကိုျဖတ္သင္႔တဲ႔ေနရာမွာ မျဖတ္ဘူး။ ကိုယ္လွဴျပီးရင္ ကိုယ္႔ပစ္ၥည္းမွ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ။ သူ႔ပစ္ၥည္းျဖစ္သြားျပီ။ သူ႔ဖာသာ ဘာလုပ္လုပ္ေပါ႔။ ကုသိုလ္စိတ္ကုိ အကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ.. ”
    “ အင္းပါရွင္။ သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ျပီးမွသာ ရွင္ ပတ္ေျပးေနရမွာ က်ဳပ္ကျမင္ေယာင္လုိ႔ပါ။ အိမ္ထဲ၀င္ပုန္းေနတာေတာင္ လံုခဲ႔လို႔လား...”
    ဦးခ်စ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ႔ဘဲ သက္ျပင္းသာခ်ေနတာမို႔ ေဒၚသစ္လည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ ေမွးဖို႔သာ ဟန္ျပင္ေတာ႔တယ္။ အသက္အရြယ္ေထာက္လာေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ တစ္ေနကုန္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ေတာင္မလုပ္ဘဲ လားလား လားလားနဲ႔ ေနမရေတာ႔ဘူး။ မီးဖိုထဲ ခပ္ၾကာၾကာရပ္ရင္ေတာင္ ခါးကကိုက္လာျပီ။ ဒူးကနာလာျပီ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္း၊ဟင္းေလးခ်က္ျပီးရင္ပဲ လူက ညည္းစီစီျဖစ္ေနျပီ။
    ကိုယ္ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ေနမွေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ဆယ္ႏွစ္နီးပါးၾကီးတဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးခမ်ာလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာသင္ရတာ အာေတြေညာင္းရံုမက သြားရလာရနဲ႔ ကိုယ္ေတြလက္ေတြလည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနရွာမွာပဲ။ အသက္က ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ အဖုိးၾကီးပဲျဖစ္ေနျပီဟာကိုး။
    အင္း.. အသက္ၾကီးလို႔သာ အဖုိးၾကီးလို႔ဆိုရတာ။ သူလုပ္ေနရတဲ႔အလုပ္က အဖုိးၾကီးတစ္ေယာက္လုိ အျငိမ္းစားဘ၀ေတာ႔ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ေတာ႔ မသင္ႏိုင္ရွာေပမယ္႔ ဒီသင္တန္းေလးေတြနဲ႔ပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္
ခုရြယ္ထိ စားေလာက္ရံုမက သားေျမးေတြကိုေတာင္ ေထာက္ပံ႔ေနႏုိင္ေသးတာေလ။
    ဟုိတစ္ေလာကေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ႔ ဦးခ်စ္ရဲ႕သင္တန္းေလးကိုၾကည့္ျပီး အံ႔ၾသေနတယ္။
    “ ခင္ဗ်ားဗ်ာ.. ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ။ ဘုရားတရားနဲ႔ ေအးေအးမေနဘဲ ဘာလုိ႔ေလာဘေတြ ၾကီးေနေသးတာတုန္း။ ကိုယ္႔ပညာကို လိုခ်င္တဲ႔သူေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုျပီး ဂုဏ္ယူမေနနဲ႔ဗ်။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ေတြ၊ ေငြေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ရိက္ၡာ။ သံသရာခရီးအတြက္ ကိုယ္သယ္သြားရမယ္႔ ရိက္ၡာထုပ္ကို ျပင္ဆင္ထားသင္႔တာ...”
    “ အင္း မိတ္ေဆြကေတာ႔ ေျပာအားရွိတာေပါ႔။ သားသမီးေတြက ေက်းဇူး တစ္ေၾကာ႔ေတာင္ျပန္ဆပ္ကုန္မွကိုး။
က်ဳပ္မွာေတာ႔ သံသရာေႂကြးက ေတာ္ေတာ္ထူခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခုထိ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲ...”
    အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႔အသံ ေလးေလး၊ေဆြးေဆြးၾကီးကို ေဒၚသစ္ ခုထိမေမ႔ႏိုင္ေသးဘူး။
                                xxxxxx
(၂)
    “ မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တာမ်ား အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ မာစတာရေအာင္လုပ္ျပီး အေဖ႔စာသင္၀ိုင္းေတြ အေမြဆက္ခံလို႔ရပါတယ္ သားရယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆုိတာ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးသားေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာပါ။ ဘ၀ကို လက္ေတြ႕က်က်သာ
ေလွ်ာက္လွမ္းစမ္းပါကြာ။ တက္ၠသိုလ္မွာ က်ဴတာလုပ္လည္း ဂုဏ္မငယ္ပါဘူးကြ။ အေဖ႔သင္တန္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း ဆရာလုပ္ေတာ႔လည္း ပိုက္ဆံရပါတယ္ကြ။ အဓိကက ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိဖို႔နဲ႔ ဇြဲရွိဖို႔ပါ ငါ႔သားရ...”
    “ ဟာ အေဖကလည္း အေဖ႔က်ဴရွင္ေလးက သူေဌးမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ သားက သူေဌးျဖစ္ခ်င္တာ။ သားသူငယ္ခ်င္းလို အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ။ အေဖတို႔ေခတ္တုန္းကလို သူေဌးသားမွ ႏုိင္ငံျခားသြားျပီးစာသင္ႏုိင္တဲ႔ေခတ္ ကုန္သြားျပီအေဖရ။ ေတာကလူေတြေတာင္ ျမိဳ႕မတက္ေတာ႔ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားတန္းထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔ေခတ္ေရာက္ေနျပီ။
အစပိုင္းသာ အေဖတုိ႔ကုန္ရမွာပါ။ ေနာက္ပိုင္း သားအလုပ္ရေတာ႔ ေက်ာင္းစားရိတ္ေလာက္တဲ႔အျပင္ အေဖတုိ႔ကိုပါ ပို႔ေပးႏုိင္ဦးမွာ..”
    “ ဘာ... အေမရီးက။ အမေလးေလ အဲေလာက္အေ၀းၾကီးကို မလႊတ္ႏုိင္ပါဘူးေတာ္။ ဘယ္႔ႏွယ္ က်ဳပ္မွာ ဒီသားေလးတစ္ေယာက္တည္း ေမြးထားတာ။ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ တားဖို႔ၾကံေနတဲ႔အေမကို ဘာမွလည္းမတိုင္ပင္ၾကပါလား။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ သားခ်ိဳ၊ ဟင္...”
    အဲဒီတုန္းက ဦးခ်စ္တို႔သားအဖ အခ်ီအခ်ေျပာေနသံကို ၾကားလိုက္တဲ႔ေဒၚသစ္လည္း ကိုရီးယားကားၾကည့္ေနရာကေန ထလာျပီး ျပာျပာသလဲ ၀င္ကန္႔ကြက္လုိက္မိေသးတယ္။
    “ ဟာ အေမကလည္းဗ်ာ။ ဘာမွမသိဘဲနဲ႔ ၀င္ပါျပန္ျပီ။ သားက မိဘေက်းဇူးဆပ္ဖူးခ်င္လို႔ပါဗ်..”
    တကယ္လည္း အဲဒီ “ မိဘေက်းဇူးဆပ္မယ္ ” ဆုိတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင္႔ရတဲ႔အထိ ဦးခ်စ္ရဲ႕သားက ေဒၚသစ္ရဲ႕အတြင္းပစ္ၥည္းေတြကို ႏႈိက္ထုတ္သြားခဲ႔တာပါပဲ။
    ဒါေပမဲ႔ သားဆႏ္ၵကိုျဖည့္ဖုိ႔ ဦးခ်စ္နဲ႔အေပးအယူ အရင္လုပ္ခဲ႔တာေပါ႔။
    “ ဆယ္တန္းေအာင္ရံု ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးနဲ႔ေတာ႔ ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔၊ ေက်ာင္းေနဖို႔ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်ႏိုင္ဘူး။ ခြင္႔လည္းမျပဳႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ မိဘဆႏ္ၵကို မင္းအရင္ျဖည့္။ ျပီးရင္ မင္းဆႏ္ၵကို တုိ႔ေတြျဖည့္မယ္..”
    “ အေဖ ကတိတည္ေနာ္။ ျပီးေတာ႔မွသာ ဟိုဟိုဒီဒီ အေၾကာင္းျပျပီးလမ္းမလႊဲနဲ႔..”
    “ ငါ ေယာက်ာ္းပါကြ..”
    ဒီလုိနဲ႔ပဲ မိဘေတြဆႏ္ၵအတိုင္း သားက ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကတက္ၠသိုလ္မွာပဲ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ရေအာင္ယူခဲ႔သလုိ၊ ဦးခ်စ္တို႔ကလည္း ကတိအတိုင္း သားသြားခ်င္လွတဲ႔ အေမရိကားကိုသြားဖုိ႔ ခြင္႔ျပဳရေတာ႔တာေပါ႔။
    အမွန္ေတာ႔ တက္ၠသိုလ္တက္ရင္းကေန ခ်စ္သူရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ေျပာင္းသြားလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစီအစဥ္ပ်က္ေလမလားလို႔ အေဖနဲ႔အေမက ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔မိတာ ၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ခ်စ္သူရည္းစားကလည္း တစ္ေယာက္ရလိုက္ ကြဲသြားလိုက္၊ တစ္ေယာက္ေတြ႔လိုက္ အဆင္မေျပလုိက္နဲ႔ပဲ ဘြဲ႕သာရသြားတယ္။ စိတ္ကလည္း မေျပာင္းဘူးပဲတဲ႔။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီဆုိေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူထိန္းႏိုင္ျပီလို႔လည္း ဦးခ်စ္က ေဒၚသစ္ကို ႏွစ္သိမ္႔ရျပန္တာေပါ႔။ သြားခါစကေတာ႔ တက္ႂကြစိတ္နဲ႔မို႔လားမသိဘူး။ သားကိုယ္တုိင္လည္း အခက္အခဲေတြ႕ေပမဲ႔ မညည္းညဴဘဲ ၾကိဳးစားေက်ာ္ရွာ ေသးတယ္။ အလုပ္မရေသးခင္ ေငြပို႔ေပးေနရတဲ႔ ေဒၚသစ္ကလည္း ထုခြဲစရာရွိေနေသးသေရြ႕ “ သားအတြက္ ”
ဆုိတဲ႔ ေမတ္ၱာစိတ္နဲ႔ အံခဲရွာေသးတယ္။
   ေနာက္ေတာ႔ ထုခြဲစရာလည္းကုန္ေရာ ဦးခ်စ္ကို ခပ္ေစာေစာက်ဴရွင္မျပခဲ႔တာဘဲ ေနာင္တရရေတာ႔မလုိလုိနဲ႔ အျပစ္တင္ေတာ႔တာပဲ။
    “ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရင္းက်ဴရွင္ျပစားတဲ႔ ဆရာေတြအမ်ားၾကီး ရွိရဲ႕သားနဲ႔။ ရွင္က အေတြးေခါင္ခဲ႔တာကိုး။ တကယ္နာမည္ၾကီးျပီး အသင္အျပေကာင္းလွခ်ည့္လို႔ က်ဴရွင္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုကတည္းကသာ သင္တန္းဖြင္႔ခဲ႔ရင္ ရွင္႔မိတ္ေဆြ ဆရာေက်ာ္ေအာင္လို က်ိက်ိတက္ေနျပီေပါ႔။ ခုေတာ႔ ပင္စင္ယူျပီးမွ က်ဴရွင္ထဖြင္႔ေတာ႔ တလင္းထဲ ေကာက္သင္းေကာက္သူလို အေစ႔ေအာင္အႏွံေကာင္းေတြက ရိတ္သိမ္းသူေတြထဲပါသြားျပီ။ ကိုယ္က က်န္ေကာက္...”
    “ ေတာ္ပါေတာ႔ကြာ။ ခုလည္း မင္းကို အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ေတာ႔ ထားႏိုင္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္္လား...”
    “ အိမ္က အခြံပဲက်န္ေတာ႔တယ္ေလ။ သားလုိသမွ်ကုိ ဘာနဲ႔ထပ္ေပးမလဲ။ အိမ္ေရာင္းေပးရမလား...”
    ေဒၚသစ္ရြဲ႕ေနမွန္း သိေပမယ္႔ ဦးခ်စ္ရင္ထဲမွာေတာ႔ သားသမီးဆႏ္ၵကို အစြမ္းကုန္မျဖည့္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ အျပင္က်ဴရွင္ဖြင္ဖုိ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔တာကိုလည္း သူ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး။
                                xxxxxx
(၃)
    “ ခုမွ ေနာင္တရေနလို႔လည္း ကုန္သြားတဲ႔ပိုက္ဆံေတြက ျပန္ရလာမွာမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔ေအ။ အစကတည္းကသာ ဖရဲသီးေရာင္းမယ္႔အစား ေႂကြးဆပ္လုိက္တာကမွ ေႂကြးေက်သြားဦးမယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဖရဲသီးေလးေရာင္းခ်င္တယ္လို႔ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေလွ်ာက္ေျပာရသလဲကေလးမရယ္...”
    ဘုန္းၾကီးအမႈ ရြာပတ္ခံေနရတဲ႔ ေဒၚသစ္လည္း ကိုယ္႔သားဘ၀ကိုေတာင္မွ ကိုယ္မကယ္တင္ႏုိင္ဘဲ တျခားသူေတြကို ကယ္တင္ရွင္လမ္းျပ လုပ္ခ်င္ေနတဲ႔ အိမ္ကလူၾကီးကိုပဲ စိတ္တုိမိေတာ႔တယ္။
    သူေစတနာလြန္ျပီး ကယ္တင္လိုက္တဲ႔ လမ္းေဘးက ေတာင္းရမ္းသူကေလးမက ဖရဲသီးကို တကယ္ေရာင္းျဖစ္ရဲ႕လားမသိေပမဲ႔ ေဒၚသစ္အိမ္ကိုေတာ႔ ဆိုက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာျပီး အရင္းျပဳတ္လုိ႔ ပိုက္ဆံလာေခ်းေနျပီေလ။
    “ ေနစမ္းပါဦး ညည္းကို ဒီအိမ္ ဘယ္သူညႊန္လိုက္တာတုန္း။ ငါ႔ေယာက်ာ္းပိုက္ဆံေပးတုန္းက အိမ္ေရွ႕ထြက္ေပးတာမွမဟုတ္ဘဲ..”
    ဟုိတစ္ရက္က ဦးခ်စ္အိမ္ေရွ႕ကိုေခ်ာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီးေနာက္မွ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းျပီး သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ထြက္သြားခဲ႔တာ။ ေကာင္မေလး လမ္းထိပ္ေက်ာ္မွ ေနာက္ကလုိက္သြားျပီး ဟုိးဘက္တစ္လမ္းေက်ာ္မွ ပိုက္ဆံလည္းလွဴ၊ ဖရဲသီးေရာင္းဖို႔ စတီဘန္းပါ ကိုယ္တုိင္၀ယ္လွဴခဲ႔တာ။ ေဒၚခ်စ္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ျပန္ေျပာျပျပီး သာဓုေခၚခိုင္းခဲ႔တာ။
    အိမ္မသိေစခ်င္လို႔ ဒီလုိလုပ္ခါမွ ကေလးမက ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားရတာပါလိမ္႔။
    “ ဒါကေတာ႔ ေဒၚေလးရယ္။ ဘဘၾကီး ဒီနားတ၀ုိက္က ထြက္လာမွန္းသိလို႔ ကၽြန္မလည္း တစ္အိမ္ျပီးတစ္အိမ္ အကူအညီလုိက္ေတာင္းရင္း စံုစမ္းၾကည့္တာေပါ႔...”

        “ ဘဘၾကီးေစတနာေကာင္းတာ လမ္းထိပ္အိမ္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းလုိက္ေသးတာ ေဒၚေလးရဲ႕။ သူ႔တူမေလးေတာင္ ႏွစ္လံုးေႂကြးနဲ႔ အဖမ္းခံရမလိုျဖစ္တုန္းက ဘဘၾကီးတုိ႔ကကူညီဖူးေၾကာင္း၊ လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္က ကေလးမေလးရဲ႕အေမ အသည္းအသန္ျဖစ္တုန္းကလည္း ေဆးရံုတက္ဖုိ႔ ေငြထုတ္ေပးတဲ႔အျပင္ အသုဘစရိတ္၊ ရက္လည္ဆြမ္းစရိတ္ေတြပါ ထုတ္ေပးခဲ႔ေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီး....”
    “ အမေလး ေတာ္ပါေတာ႔ဟယ္။ ငါတို႔က သူေဌးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာအိုရဲ႕ သင္တန္းေလးကလည္း ေငြသိပ္မ၀င္ေတာ႔ဘူး။ အရင္က သူ အလွဴလုပ္ခဲ႔သမွ်ေတြက မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္မဆံုးလို႔ သူ႔ခမ်ာ အရင္လိုအိမ္ေရွ႕ထြက္ မလွဴ၀ံ႔ေတာ႔တာသာ ၾကည့္။ ခုဆုိ ေပးခ်င္စိတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကိုယ္႔အိမ္ေရွ႕မေပးရဲဘူး။ အိမ္မသိေအာင္ ခုလိုပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ေနာက္ကလုိက္ေပးရဲတာ။
    ဘယ္ေနရာမဆို အတိုင္းအတာရွိတယ္ကေလးမရဲ႕။ ေစတနာရွိေပမယ္႔ အဲဒီေစတနာက ကိုယ္တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ျပတ္ႏိုင္တဲ႔အတိုင္းအတာမွ ကုသိုလ္ေကာင္းေကာင္းရတာ။ မႏုိင္၀န္ထမ္းျပီး လွဴေတာ႔လွဴလုိက္ပါရဲ႕။ လွဴျပီးခါမွ ေဒါသျဖစ္ရ၊ ေနာင္တရရ၊ ေစတနာပ်က္ရ၊ ဆိုရင္ ကုသိုလ္ကတစ္ပဲ၊ ငရဲကတစ္ပိႆာျဖစ္ေရာ။
    ဒီေတာ႔ သူလွဴထားတာကို ေစတနာပ်က္ေအာင္ ေနာင္တရရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ အဲဒီေငြေတြ ဘာလုပ္ျပစ္ျပစ္ သူမသိေစနဲ႔ေတာ႔။ ထပ္လည္းမေတာင္းနဲ႔ေတာ႔။ သူ႔ေစတနာကို ဒီမွာတင္ တစ္ခန္းရပ္ေပ႔ေစေတာ႔...ဟုတ္ျပီလား...”
    ေျပာသာေျပာရတာ။ ကေလးမက နားလည္ရဲ႕လားမသိပါဘူး။ ေဒၚသစ္ေျပာသမွ်ကို မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနရာကေန ေဒၚသစ္ေပးတဲ႔ငါးရာတန္ကို ဇတ္ကနဲဆြဲယူျပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ အစက တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဘဘၾကီးရဲ႕ေစတနာကို သိဒ္ၶိတင္ေနခဲ႔တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ခုေတာ႔ျဖင္႔မဲ႔လို႔ေလ...။
                                xxxxxx
(၄)
    “ အလွဴဆုိတာ ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္းျပီး လွဴတတ္မွ အက်ိဳးရွိတာရွင္မရဲ႕။ အက်ိဳးေမွ်ာ္ေကာင္းတယ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ လွဴျပီဆုိကတည္းက နိဗ္ၺာန္အတြက္အေထာက္အပံ႔အျဖစ္သာ အာရံုျပဳလွဴသင္႔တာကိုး...”
    ခုတစ္ေလာ အသက္ၾကီးလာေလ သင္တန္းခ်ိန္ေတြ ေလွ်ာ႔ပစ္လာရတဲ႔ ဦးခ်စ္တစ္ေယာက္ ဟိုးအရင္ကလို အေပးအကမ္းေတြ သိပ္မရက္ေရာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အရင္ကဆုိ ၀င္ေငြေလးကလည္း သိတ္မဆိုးေတာ႔ အိမ္ေရွ႕မွာေတြ႕သမွ် ဒုက္ၡသည္ေတြ (အထူးသျဖင္႔ သက္ၾကားအုိနဲ႔ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးအေမေတြ) ကို ေဆးဖိုး၀ါးခလိုတယ္ဆိုတိုင္း ဦးခ်စ္ကလွဴေလ႔ရွိတယ္။
    အဲလိုလွဴျပီးရင္လည္း ေနာက္ပိုင္းသတင္းကို ဦးခ်စ္က နားမစြင္႔တတ္ဘူး။ ေဒၚသစ္က ၾကားလာတဲ႔သတင္းေတြ လာေျပာရင္ လည္း သူ႔ေစတနာပ်က္ရမွာစိုးလို႔ မေျပာဖို႔ဟန္႔တတ္တယ္။ ဥပမာ ေဆးခန္းျပဖို႔ေပးလိုက္တဲ႔ေငြကို ခ်ဲေႂကြးဆပ္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ႔။
    ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ မၾကာခဏအိမ္ထဲထိ၀င္ျပီး အတင္းအလွဴခံတာမ်ိဳးေတြ ၾကံဳရေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါတေလ လက္ထဲ ေငြတကယ္မရွိလို႔ မေပးႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ကပဲ ကိုယ္႔ကို ရန္လိုခ်င္ၾကေသးတာ။ ဟုိလူ႔ေတာ႔ေပးျပီး ဒီလူ႔မေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး ရန္ေတြ႕တတ္ေသးတာ။
    ဦးခ်စ္ကလည္း ေငြတြင္းရွိတာမွမဟုတ္ဘဲ။ လခစား သင္တန္းဖြင္႔ထားတဲ႔သူဆုိေတာ႔ လကုန္ခါနီးဆုိရင္ ဘိုင္ျပတ္တာေပါ႔။
    တစ္ခါကဆို ကေလးမတစ္ေယာက္က လူမမာအေမအိုအတြက္ ေဆးဖိုးလိုတယ္ဆိုလို႔ ေငြသံုးေထာင္လွဴလိုက္တာ။ သံုးေလးရက္ေနေတာ႔ ေဆးရံုတင္ရမယ္ဆိုျပီး ေငြတစ္ေသာင္း။ ေနာက္သံုးေလးရက္ေနေတာ႔ ဆံုးရွာျပီဆုိျပီး ငုိယုိေတာင္းလို႔ သျဂိဳလ္စရိတ္ ေငြတစ္ေသာင္း။
    ေနာက္သံုးေလးရက္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ အေမအုိ႔ရဲ႕ က်န္ခဲ႔တဲ႔လူမမယ္ ကေလးေလးအတြက္ဆိုျပီး လက္ျဖန္႔လာျပန္ေရာ။
    “ ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္။ နင္႔ပံုျပင္က ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ေစတနာကေတာ႔ ဆံုးျပီ..” လို႔ ဦးခ်စ္လည္း အဆံုးသတ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ေငြမေပးႏိုင္ေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ေျခေဆာင္႔သြားရံုမက ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အမနာပစကားေတြ သြားပုပ္ေလလြင္႔ လႊင္႔လိုက္ေသးတာ။
    အဲဒီကတည္းက ဦးခ်စ္လည္း ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္စိတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ သံသရာမရွည္ေအာင္၊ ေစတနာမပ်က္ရေအာင္၊ တစ္ခါတည္းနဲ႔ အျပတ္ျဖတ္ရေတာ႔တာေလ။ အိမ္ေရွ႕မွာလည္း မေပးကမ္းရဲေတာ႔ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္သိေအာင္လည္း မလွဴဒါန္းရဲေတာ႔ဘူး။
    ဟိုတစ္ေန႔ကလည္း ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ျပီး အိမ္ေရွ႕နားမွာ ပိုက္ဆံထိုင္ေတာင္းေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေတာ႔ ဦးခ်စ္ ေျမးေလးကို သတိရမိတယ္။
    ဒါနဲ႔ အဲဒီမိန္းမထသြားလို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ေနာက္ကေနလိုက္ျပီး “ ဒီဘ၀ကလြတ္ေအာင္ ကူညီေပးမယ္ဆုိရင္ နင္ဘာအလုပ္လုပ္ခ်င္လဲ..” လို႔ေမးေတာ႔... “ ဘဘၾကီးရယ္ သူမ်ားေတြလို ဖရဲသီးစိတ္ေလး၊ ေျမပဲျပဳတ္ေလး ေရာင္းခ်င္တာေပါ႔..” တဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္းဘယ္ေလာက္က်မလဲဆုိေတာ႔ ငါးေထာင္ေလာက္ဆိုရပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ စတီးလင္ပန္းကေတာ႔ ေစ်းၾကီးသတဲ႔။ ဦးခ်စ္လည္း ကေလးမကို ေစ်းထိပ္မွာေစာင္႔ခိုင္းျပီး ကိုယ္တုိင္ စတီးလင္ပန္း ေလးေထာင္တန္တစ္ခ်ပ္ ၀ယ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။
    “ နင္ ဒီဘ၀က လြတ္ေအာင္၊ ကၽြတ္ေအာင္ ရုန္းေတာ႔ေနာ္။ ကေလးေလးရဲ႕ ေရွ႕ေရးကလည္းရွိေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ နင္႔ကို ဒီဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ကိုကတိေပးပါ...” ဆိုေတာ႔ ေပးလိုက္တဲ႔ကတိေတြဆိုတာ ရႊန္းရႊန္းကို ေ၀ေနေတာ႔တာ။
    အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ အိမ္ေရွ႕နားမွာမေတြ႕ရလုိ႔ ၀မ္းသာမယ္မွၾကံရံုရွိေသး။ လျပည့္ေန႔က ဘုရားၾကီးကို မေရာက္တာၾကာလုိ႔သြားေတာ႔ ေလွကားရင္းမွာ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ကေလးနဲ႔ ေခါင္းကိုငံု႔လို႔။ ကေလးေလးကလည္း ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏို႔စို႔လ်က္တန္းလန္း။
    ကေလးမကပဲ မျမင္ေယာင္ေဆာင္တာလား။ သူကပဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိသလား။
    ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ဘာစကားမွ ေျပာစရာမရွိခဲ႔ဘူး။
                                xxxxxx
        ဒီမနက္မွ ေဒၚသစ္က ဘာစိတ္ကူးရတယ္မသိဘူး။
    “ ႏို႔စို႔ကေလးေလးနဲ႔ မိန္းမကို ရွင္ေတြ႕မိေသးလား ကိုခ်စ္...” တဲ႔။
    “ ေဟ.. ေအး.. အိမ္ေရွ႕လာတာေတာ႔ မေတြ႕မိဘူးကြ။ ေစ်းလွည့္ေရာင္းေနမွာေပါ႔။ မင္းေရာ ေတြ႕လို႔လား...”
   ဦးခ်စ္က ေဒၚသစ္ကို မွ်ေ၀ေပးထားတဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ေလး ညႇိဳးသြားမွာစုိးေတာ႔၊ ညာရာလည္းမက်ေအာင္ မယုတ္မလြန္အေျဖကို ေပးလုိက္တယ္။
    ဦးခ်စ္အေမးကို ေဒၚသစ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ...
    “ က်ဳပ္လည္း လမ္းေပၚေတြမွာေတာ႔ မျမင္မိဘူး။ အရိပ္တစ္ခုခုမွာ ေစ်းထုိင္ေရာင္းေနမွာေပါ႔...” တဲ႔။
    သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဦးခ်စ္ကလည္း တရုတ္ကပ္မွန္ျပတင္းေလးကေန အျပင္ကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔။
    ေဒၚသစ္ကလည္ ျပံဳးမဲ႔မဲ႔လုပ္ရင္း ေခါင္းေလးညိတ္လို႔...။
                                xxxxxx
  

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
Treasure land Magazine, စက္တင္ဘာလ, ၂၀၁၃

တိမ္မင္ခိုးႏွယ္ ေျပာင္းလဲလြယ္ (ရသစာတမ္း)





သည္အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ႔ နဂိုက မခက္ထန္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏စိတ္ႏွလံုးပင္လွ်င္ တင္းကနဲ အေပၚေၾကာမာခဲသြားရ၏။

       စကားကုိ တိုျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ေသာ၊ ေမးတစ္ခြန္းေျဖတစ္ခြန္း မေဖာ္ေရြလွေသာ၊ အေမးအျမန္းထူလာလွ်င္ ၀ယ္မွာမို႔လားဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင္႔ မေျဖခ်င္႔ေျဖခ်င္ အေၾကာမာလွေသာ... သည္မိန္းကေလးမ်ိဳးကို အေရာင္းစာေရးခန္႔ထားသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုလည္း အံ႔ၾသလွ၏။
       သည္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ ဘာလို႔ ဒီဆုိင္ကုိသြားေနရေသးလဲ။ ၀ယ္စရာေစ်းဆိုင္ ဒီေလာက္ရွားပါးေနလို႔လားဟု ေမးခ်င္စရာပင္။
        ေစ်းဆုိင္ကေတာ႔ မရွားပါ။ သို႔ေပမယ္႔ ေစ်းႏႈန္းမွန္ကာ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္ကေတာ႔ ရွားပါသည္။
       ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာက စတုိးဆုိင္ေတြေပါလွေသာ္လည္း လူၾကည့္ကာ ေရာင္းေစ်းလက္တမ္းေျပာေသာဆုိင္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားေသာ္လည္း တျခားဆုိင္ေတြထက္ အျမဲတမ္းေစ်းၾကီးေနေသာဆုိင္၊ ေစ်းမွန္ေသာ္လည္း ဆက္ဆံေရးဆိုးေသာဆုိင္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳလွေသာ္လည္း လက္တုိလွေသာဆုိင္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳေစ်းမွန္ေသာ္လည္း ပစၥည္းမမွန္ဘဲ ကန္႔သတ္ရက္လြန္ေနေသာ အစားအစာ၊ အရည္အေသြးမမီေသာ ပစၥည္းတို႔ကို မ်က္ေစ႔လွည့္ ေရာင္းခ်တတ္ေသာဆုိင္.....၊ စသည္ စသည္ျဖင္႔ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္တို႔ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေျခဦးလွည့္ခ်င္စရာဆုိင္က သိတ္မရွိလွေတာ႔။
       ကၽြန္မကေတာ႔ျဖင္႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ သေဘာထားအတိုင္းသာ ေစ်းပိုေပးရင္ေပးရေပ႔ေစ၊ ၀ယ္သူကို တေလးတစားဆက္ဆံသည့္ ဆိုင္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေလ႔ရွိပါသည္။
       သို႔ေပမယ္႔ တစ္ခါတရံေတာ႔လည္း ကၽြန္မတို႔သည္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘ၀မွာ အခါမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႕တတ္ၾကသည္ပဲ မဟုတ္လား။
       အခါတစ္ပါးမွာေတာ႔ ကၽြန္မအလုိရွိေသာ ပစၥည္းတစ္ခုက ထိုသို႔ေသာဆုိင္မွာမွ ရွိေနခဲ႔၏။
      ပထမတစ္ခါတုန္းကေတာ႔ အဲသည္ဆိုင္ေလးကုိ ဆက္ဆံေရးဆုိးသည္၊ ေကာင္းသည္ မသိေသး။ ဆုိင္ထဲ၀င္သြားသည္ႏွင္႔ ေႏြးေထြးေသာ ၾကိဳဆုိမႈမရွိသည္ကိုသာ သတိထားမိသည္။
       မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုးႏွင္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႔ကာသာ ေအးစက္စက္ ၾကည့္ေနခဲ႔၏။
       သည္လုိပံုစံႏွင္႔ အေရာင္းစာေရးမ်ိဳးေတြကို ဆုိင္ရွင္ကိုယ္တုိင္မၾကီးၾကပ္ေသာ ဆိုင္ေတြမွာ ေတြ႕ဖူးလွျပီမို႔ ကၽြန္မကလည္း ၀ယ္လိုသည့္ပစၥည္းကိုသာ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူစြာ ခပ္တည္တည္ပင္ေမးလိုက္သည္။
       မိန္းကေလးက “ အင္း.. အဲ ” ပင္ တစ္ခြန္းမွ တုံ႔ျပန္သံမဟပါ။ ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းကာ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေးတာ႔ နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာင္သြားရ၏။ ေနာက္ေတာ႔မွ ရႈိးေက႔စ္ေတြေနာက္ထဲကို ၀င္သြားကာ ဘီရိုတံခါးကိုဖြင္႔ျပီး ကၽြန္မေမးသည့္ပစၥည္းကို ေကာင္တာတစ္ခုေပၚတင္လုိက္သည္။
       “ ဘယ္ေလာက္လဲ...” ဟုေမးေတာ႔ ေစ်းႏႈန္းတစ္ခုကုိ တံုးတိတိပင္ေျဖ၏။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္မ်ားမွာလို ပစၥည္းကိုညႊန္းဆိုျပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ၀ယ္ခ်င္႔စဖြယ္စကားတုိ႔ကို မေျပာ။
       ပစၥည္းကိုေကာက္ကိုင္ၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိခ်င္သည့္ပစၥည္း အမွန္ပင္။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း မမ်ားလွပါ။ သို႔ေပမဲ႔ ေစ်းေတာ႔ကပ္မထား။
        သည္ေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း ၀ယ္သူတို႔သဘာ၀အတုိင္း ထံုးစံမပ်က္ “ ေစ်းေလွ်ာ႔ပါဦး...” ဟု ဆုိမိ၏။
        သူမက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္မွ်ပင္ ေစြမၾကည့္ဘဲ သူ႔ပစၥည္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ ေကာက္သိမ္းလုိက္ေတာ႔သည္။
        ရုတ္တရက္ ေသြးေၾကာမ်ားေျပာင္းျပန္စီးကုန္သလား။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး တရွိန္းရွိန္းထူပူကာ အေငြ႕တလူလူထြက္လာသလို ဖ်ဥ္းကနဲ စိတ္ခုသြားမိရ၏။
       ၀ယ္သူကုိအထင္ေသးလွကာ မ၀ယ္ႏိုင္ရင္ျပန္ေတာ႔ဟု ႏွင္ေနသည့္ သူမအမူအရာက အလြန္ပင္ ရိုင္းျပလွသည္ေလ။
       ဘာလုပ္ရမည္ဟုပင္ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမရ။ သူမလိုပင္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ေနာက္ထပ္အသံတူေအာင္ ဆတ္ကနဲ ေျခေဆာင္႔ကာ ထြက္သြားရမည္လား။ အတြင္းခန္းမွာထုိင္ေနသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုပင္ ေအာ္ေခၚကာ တိုင္တန္းလိုက္ရမည္လား။
        ကၽြန္မ ကေလးမဆန္ခ်င္ပါ။
ရုိင္းျပေသာအေရာင္းစာေရးမေလး တစ္ေယာက္ႏွင္႔အျပိဳင္ လိုက္ရုိင္းရမွာကိုလည္း ရွက္ပါသည္။
       သည္ေတာ႔ လူမသိသူမသိ ေထာင္ထလာေသာ မာနကုိ ကိုယ္႔ဖာသာ အသာဖိခ်ကာ... “ ကဲ ကဲ.. အဲဒါကိုပဲယူမယ္...” ဟု ေအာင္႔သက္သက္ျဖင္႔ပင္ ၀ယ္ယူလာခဲ႔ရေလ၏။
       စက္ရုပ္ဆန္စြာပင္ သူမကလည္း ၀ယ္ယူမည့္ပစၥည္းကိုထုတ္ပိုးေပးကာ ေငြေခ်ျပီးထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အဲသည္ဆုိင္ေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ႔မွထပ္မလာဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ခဲ႔လိုက္မိပါေသးသည္။
                                                     xxxxxx
       ဒုတိယအၾကိမ္ သည္ဆုိင္ေလးကို ထပ္ေရာက္လာရျခင္းမွာ ကၽြန္မ အေရးတၾကီးလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုက ကုပၼဏီပိတ္သြားျပီမို႔ ျမိဳ႕ကေလးရွိ ဆုိင္တုိင္းမွာျပတ္သြားျပီး ထိုတစ္ဆုိင္မွာသာ အနည္းငယ္က်န္ေတာ႔သည္ဟု သတင္းရျပန္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။
       ၾကားကာလ အတန္ငယ္ျခားသြားျပီမို႔ အရင္ကခ်ခဲ႔မိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ကာလေရြ႕ေလ်ာသြားကာ ေမ႔သလိုျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
       ထုိဆုိင္ကို သြားမည္ဟန္ျပင္ေတာ႔ ထုိဆုိင္မွ အေရာင္းစာေရးမ၏ မ်က္ႏွာေၾကာက ဖ်တ္ခနဲေတာ႔ ေရးေတးေတးေပၚလာသား။
သို႔ေပမယ္႔ လိုခ်င္ေဇာကမ်ားေနေတာ႔ မ်က္ႏွာေသၾကီးကို ဆက္ေတြးမေနအားေတာ႔။
       ကိုယ္က ပိုက္ဆံေပး၍၀ယ္မည့္သူပဲေလ။ အလကားေတာင္းမွာလည္း မဟုတ္။ သူက မေဖာ္ေရြေတာ႔လည္း ကုိယ္ပါ လုိတိုရွင္း...။ ၀ယ္ခ်င္ရာကိုေျပာ ၀ယ္။ ပစၥည္းထုတ္ေပးေတာ႔ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္ရံုေပါ႔။ အလာပသလာပ မေျပာရေတာ႔ အခ်ိန္ေတာင္ အကုန္ သက္သာေသး..၊ မဟုတ္လား။
       ခက္သည္က ျမန္မာပီပီ ကိုယ္တိုင္ကေဖာ္ေရြျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သလို သူမ်ားကကိုယ္႔ကို ေဖာ္ေရြတာကိုလည္း သေဘာက်ခ်င္ျပန္၏
       မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူကတင္းမွေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း ကင္းရေပေတာ႔မည္။
       တကယ္တမ္း ဆိုင္ထဲသို႔ ေျခလွမ္း၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ႔ ေဖာက္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ရသည့္ပမာ သူမမ်က္ႏွာက ၀င္းပျပံဳးရႊင္သြား၏။
        “ ေဟာ မမ ... ဘာလိုခ်င္လို႔လဲရွင္...”
        အလို...။ ကၽြန္မနားကိုေတာင္ ကၽြန္မ မယံုခ်င္။ ကၽြန္မ လူမ်ားမွားေနသလား။
        အသစ္ေျပာင္းထားေသာ အေရာင္းစာေရးကို ယခင္မိန္းကေလးဟုပင္ ကၽြန္မအထင္မွားေနေလသလား။
       သူမမ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ပါ၏။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ေလာက္...၊ နဖူးေမာက္ေမာက္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏွာေခါင္းတိုတုိ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ။
       သို႔ေပမဲ႔ ျပံဳးရႊင္ေႏြးေထြးေနေတာ႔ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။ အသက္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက အရင္လိုမႈန္မႈိင္းမေနဘဲ ေတာက္ပႏုပ်ိဳေနေလသည္။
       အရင္မိန္းကေလးေတာ႔ အရင္မိန္းကေလးပါပဲ။ ခုတစ္ခါေတြ႕ရသည္က ၾကည္သာခ်မ္းျမရွိလွပါ၏။ ေလာက၏အလွတရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သူမရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေလျပီလား။
       သူမက ေရြးခ်ယ္စရာမလိုဘဲ ေသခ်ာေပါက္၀ယ္မည့္ ေစ်း၀ယ္သူကုိေတာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစကားမ်ားျဖင္႔ မိတ္ဖြဲ႔ေနျပန္ေသးသည္။
ကၽြန္မကလည္း ေစ်းႏႈန္းမကပ္ထားေသာဆုိင္မို႔... “ ေလွ်ာ႔ဦးမလား ညီမ...” ဟု အက်င္႔ပါစြာ ေစ်းဆစ္လိုက္မိေသး၏။
ျပီးမွ.. “ ေအာ္ ငါ႔ႏွယ္.. အမွတ္မရွိရန္ေကာ..” ဟု အတိတ္က ေဒါသျဖစ္ဖြယ္ အျပဳအမူကို သတိရမိေတာ႔သည္။
       အံ႔ၾသစရာေကာင္းစြာ သူမက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရြင္ျဖင္႔ပင္ အတြင္းခန္းမွဆိုင္ရွင္ကိုေတာင္ အခြင္္႔ေတာင္းျခင္းမျပဳဘဲ ေငြပမာဏအနည္းငယ္ ဆုိေပမယ္႔ ေရာင္းသူလည္းမနစ္နာ၊ ၀ယ္သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစမည့္ အေနအထားတစ္ခုကို ပါးနပ္စြာေလွ်ာ႔ေပးလိုက္၏။
        “ မမက ၀ယ္ေနက်ေဖာက္သည္ပဲ။ ေလွ်ာ႔ေပးရမွာေပါ႔...” ဟုပင္ ေျပာလုိက္ေသး။
       သူမ၏ ေဖာ္ေရြမႈတြင္ စကားေဖာင္ဖြဲဲ႕ရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ရည္ရြယ္မထားသည့္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုပါ ကၽြန္မ၀ယ္မိသြားေသးသည္။
       သည္လုိဆုိေတာ႔လည္း အရင္တစ္ခါက အျပဳအမူကုိ ကၽြန္မနားလည္ေပးႏိုင္သြားျပီ ျဖစ္၏။ ဤဆုိင္ေလးသို႔ အရင္တစ္ေခါက္ လာခဲ႔တုန္းက သည္မိန္းကေလး စိတ္ညစ္စရာတစ္ခုခု ၾကံဳထားရခ်ိန္ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ ဆိုင္ရွင္၏အဆူအပူကို မတရားသျဖင္႔ ခံထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလုိ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာတစ္ခုခု တက္ေန၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ပဲ။
       သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်စ္သူႏွင္႔စိတ္အခန္႔မသင္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေငြေရးေၾကးေရး အက်ပ္အတည္း၊ က်န္းမာေရးအားနည္းခ်က္၊ လူမႈေရးအခက္အခဲ။ အိုး... လူ႔ဘ၀မွာ စိတ္ညစ္စရာ ဒုက္ၡေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲမဟုတ္လား။
       ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ စိတ္ရင္းအမွန္ေလး သာသာယာယာရွိခ်ိန္မို႔ ေစ်း၀ယ္ရသည္မွာ ကုိယ္က ပိုက္ဆံေပးရသည့္တုိင္ စိတ္လက္ရႊင္ျပရွိလွသည္ေလ။
      သည္လုိဆုိျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔လမ္းထိပ္မွ ထာ၀စဥ္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ထားေသာ၊ စတုိးဆုိင္ေလးတစ္ခု၏ ဆုိင္ရွင္ဦးေလးၾကီးကို သတိရမိ၏။ သူကေတာ႔ သူ႕ဆုိင္သို႔ ေန႔လာလာ၊ ညလာလာ၊ လာသမွ်ေစ်း၀ယ္သူကို အဲသည္မ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးႏွင္႔သာ အျမဲဆက္ဆံတတ္၏။
       သည္ကေလးမလုိ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳရမွသာမဟုတ္။ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီ အခ်ိဳးမေျပာင္း။ တစ္ခါတရံပင္ ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာကို မေတြ႕ရ။ သူ႔ဆိုင္က လမ္းထိပ္တင္မို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးျမင္ရမွာ စိတ္ညစ္သည္ႏွင္႔ နည္းနည္းေ၀းသည့္ဆုိင္ကို ေရာက္သြားရျမဲ။
       သို႔ေပမယ္႔ သူကလည္း သူ႔မိတ္ကေလးႏွင္႕သူေတာ႔ ရပ္တည္ႏုိင္သားပင္။
       သူ႔ဆုိင္ကေလးမွာ ၀ယ္သူကလည္း ခပ္က်ဲက်ဲဆိုေသာ္လည္း ရွိေတာ႔ရွိေနသည္ပါပဲ။
       မည္သို႔ပင္ဆုိေစ အျမတ္ပိုေပးလွ်င္ ေပးရေစဦး။ ေဖာ္ေရြေသာေစ်းသည္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သူ ကၽြန္မကေတာ႔ လမ္းထိပ္ဆိုင္ကို အေရးေပၚကိစၥမွလြဲ၍ ေျခဦးလွည့္ေလ႔မရွိခဲ႔ပါ။
                                                    xxxxxx
       သိတ္မၾကာခင္ကာလတစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါသည္။
       အိမ္မွာ ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္စရာရွိလာေတာ႔ ကၽြန္မက ဘယ္ဆုိင္မွာ၀ယ္၀ယ္ ရေနေသာ ေပါမ်ားသည့္ပစၥည္းျဖစ္ပါလ်က္ ထုိမိန္းကေလးဆိုင္ကိုမွ ေရြးခ်ယ္မိျပန္၏။
       ေစ်းမွန္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယအေခါက္မွာတုန္းက ေဖာ္ေရြကာ စကားအစပ္တည့္လွသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဆုိင္ေလးကို ခရီးနည္းနည္းလွမ္းေသာ္လည္း သတိတရႏွင္႔ ေျခဦးလွည့္မိသည္။
       ဆုိင္ထဲသို႔လွမ္း၀င္၀င္ခ်င္း မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင္႔ တန္းျပီးအၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္မို႔ ကၽြန္မက ရယ္ျပလုိက္၏။
        သည္တစ္ခါလည္း ကၽြန္မ အံ႔ၾသရျပန္ပါျပီ။
       သူမက ခံစားမႈမဲ႔ေသာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးတစ္စံုျဖင္႔ ေအးစက္စက္ၾကည့္ေနေလေတာ႔ ရယ္မလုိဟန္ျပင္ဆဲ ကၽြန္မပါးစပ္ၾကီးက ျပဲလ်က္ႏွင္႔ဟကာသာ တုိးလို႔တန္းလန္း...။
       ကၽြန္မကပဲ အသက္ၾကီးလာလို႔ မွတ္ဥာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ အမွတ္မွားေလသလားဟုပင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။
       စက္ရုပ္ဆန္ေသာ သူမႏွင္႔ စက္ရုပ္ဆန္စြာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနရင္း ကၽြန္မအေတြးမ်ားကလည္း ေနာက္ျပန္ဆြဲလ်က္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ မသကၤာခ်င္။
       ရုပ္တူသည့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိပင္ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္းထင္ကာ မွားေနေလသလား။
ၾကားကာလ သိတ္မၾကာဟု ထင္ေသာ္လည္း ကၽြန္မကပဲ သူမႏွင္႔ဆက္ဆံေရးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္စိတ္ၾကီးကာ အမွတ္မွားေလသလား။
        ဟိုတစ္ေခါက္က ျပံဳးရႊင္စြာဆက္ဆံသည္ကေရာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ ပံုမွန္စိတ္အေနအထား ရွိမရွိ သံသယျဖင္႔ စစ္ေဆးမိရေသး၏။
        သည္ေလာက္ကိစၥေလးကိုေတာ႔ စိတၱဇျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းစရာလည္း မရွိလွပါပဲႏွင္႔ေလ။
         ခက္ပဲခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူမက မရူးလွ်င္ ကၽြန္မကပဲ ရူးရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။
        သည္တစ္ခါ ၀ယ္ယူျခင္းကိစၥျပီးဆံုး၍ ဆုိင္ကေလးကို ေက်ာခိုင္းမိစဥ္မွာေတာ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာျပီး အျဖစ္မွန္ကို အကဲခတ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ႔ေပ။ သည္တစ္ခါလည္း သူမ စိတ္ညစ္ေနရခ်ိန္မို႔ဟု နားလည္မေပးခ်င္ေတာ႔။ စိတ္ညစ္ခ်ိန္မို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာႏွင္႔ အလုပ္တာ၀န္ကို အျမဲတမ္းေရာေထြးခ်င္ေနသည့္ စိတ္ထားမ်ိဳးကို သည္းခံမေပးခ်င္ေတာ႔။
        တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ပံုမွန္ဆက္ဆံေရးတစ္ခုသည္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖင္႔ ေနသားက်ေနျပီဆုိလွ်င္သာ ေအးစက္ေသာမ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးကိုလည္း ဥပကၡာျပဳႏုိင္သြားမည္ ထင္ပါသည္။ ဥပမာ လမ္းထိပ္မွ ဦးေလးၾကီးဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္သူေတြ ရွိေနေသးသလုိမ်ိဳးေပါ႔။
         တစ္ခါတရံ အေကာင္းဆံုးကိုသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္ေသာ လူ႔သဘာ၀အရ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားၾကီး ေပ်ာ႔ေျပာင္းခ်ိဳသာလာသည္ကိုေတာ႔ ျမင္ခ်င္မိသည္သာေပပဲ။
သို႔ေပမယ္႔ တစ္ေခါက္ေပ်ာ႔ေျပာင္းလုိက္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္က် မာထန္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ ေအးစက္လုိက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ေႏြးေထြးလိုက္ႏွင္႔ မူမမွန္ေသာ ဆက္ဆံေရးကိုေတာ႔ ဘယ္လူသားမွ ၾကံဳေတြ႕ခ်င္ၾကမည္ မထင္ပါ။
        အရူးႏွင္႔ေတြ႕ရသလုိ ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလို...၊ အစိုးမရေသာ ခံစားခ်က္ေတြႏွင္႔ မည္သူကမ်ား ၾကံဳဆံုခ်င္ပါမည္နည္း။
        ခုမွ သည္မိန္းကေလး၏ဆိုင္ ဘာေၾကာင္႔ ေစ်း၀ယ္သူပါးရသည္ကို ကၽြန္မသိရေပျပီ။ ကၽြန္မေရာက္သြားတုိင္း ေစ်း၀ယ္သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိ။ ဖုန္တေလာေလာျဖင္႔ ပစၥည္းေတြေဟာင္းႏြမ္း။ တစ္ျမိဳ႕လံုးျပတ္သြားသည့္ပစ္ၥည္းကို သူ႔ဆုိင္မွာမွ က်န္ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကၽြန္မသိသြားရသည္။
        ေနာက္တစ္ခါသြားလွ်င္ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာခ်င္ ပ်ဴငွာႏုိင္ေပမယ္႔ အရူးလုပ္လွသည့္ သည္လိုဆိုင္မ်ိဳးကို သြားမည့္အစားေတာ႔ လမ္းထိပ္မွ မေျပာင္းလဲေသာ မ်က္ႏွာထားမာမာဆီကိုသာ ေျခဦးလွည့္ခ်င္မိပါေတာ႔သည္။
         စင္စစ္ ကၽြန္မတို႔သည္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ယဥ္ပါးလာသည့္အခါ ဥပကၡာျပဳႏုိင္လာေသာ္လည္း လွည့္စားခံရသလို အၾကိမ္ၾကိမ္ အေျပာင္းအလဲမ်ားလွေသာ မတည္ျငိမ္ျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ႔ စိတ္ကုန္ခမ္းၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။
          ကၽြန္မ ထိုဆုိင္ေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွ သြားမည္မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
                                                     xxxxxx
        
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
July, 2013... ပင္းယမဂၢဇင္း

ပြဲသိမ္းခရာသံ



           သည္တစ္ခ်ီေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ပြဲျပတ္ျပီဟု သူက ထင္ေနပံုရ၏။ သူ႔ပစ္ၥည္းကို သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ အစစအရာရာ စိတ္ၾကိဳက္စစ္ေဆးႏိုင္ေၾကာင္း ရဲရဲၾကီးအာမခံေနသည္။
   “ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အစ္ကိုၾကိဳက္မွာ လံုး၀ေသခ်ာတယ္။ ရွယ္... အသန္႔ေလး၊ စင္းေနတာပဲ။ ေစာင္ျခံဳၾကားက ခုမွဆြဲထုတ္လာတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေစ်းနဲ႔ဆိုရင္ ဒီလုိအသန္႔က နတ္ျပည္တက္ရွာရင္ေတာင္ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးအစ္ကိုေရ။ ၾကိဳက္ေစ်းညႇိျပီးရင္ ဆြဲသာပစ္လုိက္ေတာ႔။ အလြတ္မခံနဲ႔အစ္ကို...”
   အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ေၾကးမ်ားတာကို ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကသူခ်ည္းမို႔ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေလာက္ႏွင္႔ေတာ႔ လာမျပရဲၾကသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အျပင္ပန္းၾကည့္လိုက္တာႏွင္႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိေန၏။ ပင္ကိုယ္အလွလား၊ မိတ္ကပ္ေတြေၾကာင္႔ ေခ်ာေနတာလားဆိုတာ တုိ႔စရာ ထိစရာမလုိဘဲ အျမင္ႏွင္႔ပင္ ခံစားလို႔ရေနျပီ။
   “ အမွန္ေျပာရရင္ ငါက ဖင္ေကာက္မွ ပိုၾကိဳက္တာကြ...”
   မခ်င္႔မရဲေျပာလိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ႔္ကို သူက အရိုးမ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး လုပ္ရန္ေကာဆုိသည့္ အၾကည့္ႏွင္႔ၾကည့္ျပီး...
   “ ဟာ အစ္ကိုရာ... ကိုယ္ႏိုင္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ မီွတာသာ ဆြဲစမ္းပါ။ မမီတာၾကီးကို လြမ္းမေနစမ္းပါနဲ႔။ အစ္ကိုမဆြဲရင္ ဆြဲမယ္႔သူေတြ တန္းစီေနတာေနာ္။ ဒါေလးက တစ္လက္ကိုင္ဗ်။ ခုမွ သူ႔ပိုင္ရွင္က လက္လႊတ္လုိက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ လာတာ။ ေစ်းတန္းထဲ ခ်မခင္းရေသးဘူး။ ငါ႔အစ္ကိုက အေကာင္းၾကိဳက္တတ္လြန္းလို႔ အရင္လာျပတာ။ ၀ိုင္းထဲ အရင္ခ်ျပလုိက္လို႔ကေတာ႔ ၀ုိင္းဆြဲၾကေတာ႔မွာ။ အစ္ကိုေတာင္ ျမင္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး...”
   သူ႔အညႊန္းက ညြတ္လွသည္မုိ႔ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုေတာင္ ကိုယ္႔ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္သားေကာင္ကို အပိုင္ ခုန္အုပ္ရေတာ႔မလုိ အစားမာန္တက္သြားရေသး၏။
   လြတ္သည့္ငါးမွ ၾကီးခ်င္တတ္သည္မွာ သဘာ၀မုိ႔ ကိုယ္အရင္မျမင္လိုက္ရေသးခင္ ေစ်းကြက္မွာ သူမ်ားလက္ထဲသာ ေတြ႕လိုက္ရလုိ႔ကေတာ႔.... “ ဒါမ်ိဳးပိုင္ရမယ္ဆုိ အခ်ိန္မဆိုင္းဘူး။ ေစ်းမဆစ္ဘူး...” ဟု ေျပာမိေပဦးမည္။
   “ ေအးကြာ ပစ္ၥည္းကေတာ႔ မဆိုးပါဘူး။ ေစ်းနည္းနည္းညႇိေပးဦး ညီေလးရာ။ အစ္ကိုက ေရမေပါဘူးကြ။ ေလသာေပါတာ...”
   “ ဟားဟား.. စိတ္ခ်အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ညႇိေပးပါ႔မယ္။ ကိုယ္႔အစ္ကိုကုိ ပစ္ၥည္းေကာင္းကိုင္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မပါပါဘူး။ သူ႔သခင္ဆီ သြားညႇိျပီးရင္ ျပန္လာခဲ႔မယ္။ ခဏေလးေစာင္႔...”
   “ အုိေက ညီ..”
   သူက ေလကေလးခၽြန္ကာ ထြက္သြား၏။ သူ႔ေလခၽြန္သံၾကားခါမွ ေနာက္ေက်ာက မလံုခ်င္။ စိတ္ထဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။
   ေအာ္... လူ႔စိတ္ေတြမ်ား ခက္ပဲခက္ရခ်ည့္။
                               xxxxxx
   ကၽြန္ေတာ္ သည္လုိ ေလခၽြန္ႏုိင္ခဲ႔ေသာ ေန႔တစ္ေန႔တုန္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္သူက သတိေပးခဲ႔ေသးသည္။
   “ ၀ဋ္မွာအျမဲ၊ ငရဲမွာအပ တဲ႔ေနာ္ဆရာၾကီး။ သံသရာမျပတ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အလွည့္က တစ္ပတ္ျပီးတစ္ပတ္လည္ေနဦးမွာ...”တဲ႔။
   ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး ဆိုသည္ကိုျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒ္ၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ေပမုိ႔ သိသည္ေပါ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ယံုၾကည္သည္ပဲေပါ႔။ သို႔ေပမဲ႔ သတ္ၱ၀ါတုိင္းက လက္ရွိဘ၀ကိုသာ ပို၍ခံုမင္တတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။
   တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲတြင္ ေနာက္ဘ၀မွ အေႂကြးျပန္ဆပ္မည္ဟုပင္ ၀ံ႔၀႔ံစားစားေျပာရဲၾကေသးသည္မွာ သည္တဏွာေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာသားႏွင္႔ထုထားသည္မုိ႔လဲေလ။ လက္ရွိဘ၀၊ လက္ရွိသားမယားသာလွ်င္ ေလာေလာလတ္လတ္ အေရးၾကီးသည္ပဲေပါ႔။ ေနာက္ဘ၀ကေတာ႔ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းေတာ႔မည္။
   သည္ဘ၀မွာ မခိုးမ၀ွက္၊ သူတစ္ပါးအသက္မသတ္၊ သူမ်ားသားမယား မပစ္မွား။ ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္လွျပီမဟုတ္လား။
   မုသားကေတာ႔ လကၤာေခ်ာေအာင္ လိုအပ္လုိ႔ ေျပာသင္႔လွ်င္ ေျပာရဦးမည္ေလ။
   ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလကေလးတခၽြန္ခၽြန္ႏွင္႔ အလြန္ေပါ႔ပါးေနခဲ႔၏။ တစ္ႏွစ္နီးပါး ေပြ႕ပိုက္ထားရေသာ နာတာရွည္ေ၀ဒနာဆိုးၾကီးကို လႊတ္ခ်ခြင္႔ရလုိက္သူလို လြတ္ေျမာက္မႈအရသာမွာ အထူးတကဲရွိလွသည္။
   ဘာမဆို ပညတ္ႏွင္႔ပရမတ္ခြဲကာ ေနရာတကာ အေတြးေခါင္ခ်င္လွသည့္ အိမ္သူကေတာ႔ ကံေပးလာသမွ်ဆိုလွ်င္ နာတာရွည္ေရာဂါမွန္းသိရက္ႏွင္႔ေတာင္ လက္ေျပာင္းလက္လႊဲ လုပ္ခ်င္ပံုမရ။
   “ ပစ္ၥည္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္ကတည္းက ကိုယ္႔အတြက္ အသံုး၀င္ဖုိ႔သာအဓိကပါ။ ဒီပစ္ၥည္း ကိုယ္နဲ႔အသံုးတည့္ေနမယ္ဆုိရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ဘာလုိ႔ ဒီပစ္ၥည္းအေပၚမွာ ေစ်းတက္တာ၊ ေစ်းက်တာ၊ ျမတ္တာ၊ ရႈံးတာေတြ လိုက္တြက္ေနျပီး ေစ်းအတက္အက်မွာ လႈိင္းလိုက္စီးေနေတာ႔မလဲ။
   ကိုယ္က ျမတ္ခ်င္လုိ႔ ၀ယ္တာလည္းမဟုတ္။ ေငြကစားခ်င္လို႔ ေရာင္းမွာလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ္က သံုးဖုိ႔၀ယ္တာ။ ဒီေတာ႔ ေစ်းအတက္အက်မွာ လႈိင္းလုိက္စီးေနရင္ ကိုယ္ပဲ မူးလာမွာေပါ႔။ ဘာလုပ္မလဲ။ အက်ိဳးမရွိဘူးေလ...”
   ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ေပသည္။ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေတြ မွန္သမွ်က ၀ယ္ျပီးသြားလွ်င္ ကိုယ္႔လက္ထဲေရာက္တာႏွင္႔ တန္ဖိုးက က်သြားျပီ။ အသစ္အဆန္း ေပၚေပၚခ်င္း ဦးဆံုးစ၀ယ္လွ်င္ ပိုျပီးေစ်းၾကီးေပးရမည္။ သူမ်ားသံုးျပီးလုိ႔ ရုိးသြားခါမွ ၀ယ္မယ္ဆုိလွ်င္ ေစ်းသက္သာသြားမည္။
   ေရႊ၀ယ္စုသလုိ၊ အိမ္ျခံေျမ၀ယ္ထားသလို မဟုတ္။ ေရႊေတြေျမေတြက အခ်ိန္ေစာင္႔ႏိုင္လွ်င္၊ ရင္းထားႏုိင္လွ်င္ ေစ်းတက္လာမည္၊ အျမတ္ထြက္လာမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနသည္။ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းဆိုသည္ကေတာ႔ ခု၀ယ္ျပီးလို႔ လက္ထဲေရာက္တာႏွင္႔ မၾကိဳက္ေတာ႔ဆုိကာ အသစ္အတုိင္းကို ျပန္ေရာင္းမည္ဆုိလွ်င္ပင္ ေစ်းကေတာ႔ မူလေစ်းကို လက္ငင္းရႏုိင္ဖို႔ႈ မေသခ်ာေတာ႔။
      “ ကိုယ္လည္း အရႈံးအျမတ္ကို တြက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ အဲဒီအတြက္ အလဲအလွယ္လုပ္ခ်င္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္တို႔ပစ္ၥည္းက တစ္သက္လံုး ေရရွည္သံုးသြားဖို႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူးေလ။ အဲဒါ မင္းအသိဆံုးပဲဟာ။ “ေအာ္” ပ်က္သြားျပီကြ...”
    ကၽြန္ေတာ္႔စကားကို ၾကားေတာ႔ အိမ္သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါေလေတာ႔သည္။
    “ ေအာ္... ကိုရင္ေအး... ကိုရင္ေအး ဒီပစ္ၥည္းကို “ေအာ္” ပ်က္တယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ ေလာကမွာ ဘယ္ဟာမ်ား “ေအာ္”မပ်က္တာရွိေသးလို႔လဲ။ ခႏ္ၶာကိုယ္ၾကီးလည္း ဒရစပ္ အခ်ိန္တုိင္းပ်က္ေနတာ၊ ရွင္ သိသိရက္ၾကီးနဲ႔ ဘာမဆို “ေအာ္” မွ၊ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္မွ ဆုိတဲ႔ အစြဲၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ႔ရွင္။
    ဒီပစ္ၥည္းေတြက ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္၊ ရွင္နဲ႔ သက္တမ္းတူတူနီးပါးရွိေနတဲ႔၊ ပုိင္ရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာခဲ႔တဲ႔ ပစ္ၥည္းေတြပဲ။ ေရွ႔ပိုင္ရွင္က “ေအာ္” လို႔ေျပာတုိင္းေရာ ယံုစရာလား။ ကိုယ္႔လက္ထဲမွာ ပ်က္သမွ်သာ ကိုယ္သိတာ။ သူမ်ားလက္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔ပ်က္ခဲ႔မလဲ ရွင္သိလို႔လား။ ရွင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဗိုက္ဖြင္႔ထားဖူးတယ္။ အူေတြျဖတ္ထုတ္ခံထားရတယ္ေလ။ “ေအာ္” ဟုတ္ေသးလို႔လား... အဟက္..ဟက္...”
    သူမက ေျပာလုိက္ရယ္လုိက္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလွာင္သလိုလို၊ တရားခ်သလိုလို လုပ္ေန၏။
    “ ဒါေတာ႔ ဒါေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေလာက္ျဖစ္ထားတဲ႔ ဟာၾကီးေတာ႔ ဆက္မသံုးခ်င္ေတာ႔ဘူးကြာ။ ရႈံးလည္းရႈံးေပ႔ေစ။ အရႈံးခံ ေရာင္းသင္႔တာပဲမဟုတ္လား...”
    ဒီလိုႏွင္႔ အိမ္သူက လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ မရွိလွပါဘဲႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္လက္ရွိတုန္း အျမန္ပင္ အိမ္မွကားကို ေရာင္းလုိက္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္သူက ပိုက္ဆံေခ်ျပီး ကား အိမ္မွထြက္သြားသည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလေလးခၽြန္ကာ စိတ္အေတာ္ေပါ႔သြားခဲ႔ရသည္။
                                xxxxxx
    “ ဒီနံပါတ္နဲ႔ ဒီေမာ္လ္ဒယ္မွာ အတြင္းခန္းေတြ ဒီေလာက္သန္႔ေနတာ မသကၤာစရာပဲကြာ။ နံပါတ္က အက္ၡရာတန္းျဖစ္ေနျပီး ပစ္ၥည္းက အရမ္းလတ္ေနေတာ႔ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ခုခုအတုိက္အခိုက္ရွိလို႔မ်ား ျပန္ရႈိင္းထားတာလားလို႔...။ ေစ်းကလည္း ဆစ္သေလာက္မေလွ်ာ႔ဘဲ နည္းနည္းေလွ်ာ႔ေပးတယ္ဆိုေပမဲ႔ သူမ်ားထက္ သက္သာေနေသးတာပဲ။ တစ္ခုခုမ်ား ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိေနလား...”
    ကၽြန္ေတာ္႔စကားကိုၾကားေတာ႔ အိမ္သူက သက္ျပင္းခ်ေလ၏။
    “ တကယ္ေတာ႔ ရွင္႔လိပ္ျပာက ရွင္႔ကုိေျခာက္ေနတာပါေတာ္..”
    အမွန္လည္း သူမေျပာသလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ ကားျပန္၀ယ္ဖို႔ လုိက္ရွာသမွ်၊ လာျပသမွ်ကာလမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ႔၏။ တစ္စီးျပီးတစ္စီး စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ဘဲ ေခ်းမ်ားေနမိျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လိပ္ျပာက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျခာက္ေနျခင္းသာ...။
    ယခင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းလိုက္ေသာ ကားေလးကို ၀ယ္သြားသည့္သူက ကားေလးမွာ ေဆးကအစ အလြန္ေကာင္းျပီး၊ အတြင္းခန္းေတြလည္း သန္႔ေနေသာေၾကာင္႔ ကားသစ္ေတြ ဒီေလာက္ေပါေနတာေတာင္ ျပန္မလဲေတာ႔ဘဲ ဒါပဲစီးဦးမယ္႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စိတ္ကမလံုလွ။
    တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းကတည္းက သူတုိ႔ ေသခ်ာစစ္ေဆးျပီး စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္မွ ၀ယ္သြားျခင္းပါ။
    “ ေဆးက ေနာက္ေဆးဆုိေပမယ္႔ အင္ဂ်င္ခန္းေရာ၊ ေနာက္ခန္းေတြကပါ “ေအာ္” ေဆး။ ေရွ႕မွန္ေရာ၊ ေနာက္မွန္ပါ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ မဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မသိသာပါဘူး...”
    “ အတုုိက္အခိုက္ေတာ႔ ကင္းပါတယ္ေနာ္...”
    “ အား စိတ္ခ်။ အတုိက္အခိုက္ လံုး၀ကင္းပါတယ္...”
    တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မုသားစကား မေျပာခဲ႔ပါ။ သူက အတုိက္အခိုက္ ကင္း၊ မကင္းကိုသာ ေမးခဲ႔ျခင္းေလ။ တျခား ဘာမွ သူမေမးပါ။ အေမးမရွိေသာပုစာ္ၦကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာအေျဖမွ ေပးစရာမလို။ ညာစရာလည္း မလုိခဲ႔ပါ။
    “ တကယ္ေတာ႔လည္း ကိုယ္႔လက္ထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ လံုး၀မတိုက္ခဲ႔ဘူးပဲေလ။ ကိုယ္မညာပါဘူးကြ... ေနာ္...”
    ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႔ရယ္ဟဟေျပာလွ်င္ေတာ႔ အိမ္သူက မ်က္ေစာင္းဖြဖြ လွမ္းခ်ိတ္ပါလိမ္႔မည္။
    “ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ရွင္လည္း မုသားမေျပာတဲ႔သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ျပီး ကၽြန္မတို႔လုိ အတုိက္အခိုက္ကင္းတဲ႔ ကားမ်ိဳးပဲ ၀ယ္မိဦးမွာပါ...”
    သူမက ဒီလုိေျပာေလလွ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္၀ယ္မည့္ကားအေပၚတြင္ လိုသည္ထက္ပို၍ ဇီဇာေၾကာင္ေလေတာ႔၏။
    “ အစ္ကို ဒီေလာက္ စာဖတ္ေနရင္ေတာ႔ ကုပ္ၼဏီသြားျပီး အသစ္သာ ဒါရိုက္လွမ္းမွာေတာ႔ဗ်ာ။ ဒါေတာင္မွ သေဘာၤကခ်လာရင္ စာခ်ဳပ္ထားတဲ႔အတုိင္း ပစ္ၥည္းစံုတာမဟုတ္ေသးဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ လြဲၾကေသးတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဘက္ထရီပ်က္ေနလို႔ ဘက္ထရီလဲလိုက္ရတာနဲ႔၊ အလြိဳင္းေတြ ပါမလာတာနဲ႔၊ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေလးေတြ အျဖဳတ္ခံထားရတာနဲ႔၊ စံုေနတာပဲ။ ဘီးေလးဘီးစလံုး ျပန္လဲတပ္ရတဲ႔ ကားမ်ိဳးေတာင္ ရွိၾကေသးတာဗ်ာ...”
    ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိလို႔မွမဟုတ္တာေလ။ ခုတစ္ေလာ အသစ္၀င္ေနေသာ ေမာ္ဒယ္ျမင္႔ကားသစ္မ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ေစ႔က်သည္ပဲေပါ႔။ သို႔ေပမဲ႔ ကိုယ္႔၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ။
    ကားေဟာင္း၀ယ္၀ယ္၊ ကားသစ္မွာမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနေသာ လိပ္ျပာကေတာ႔ ေတာင္ပံခတ္ေနမွာပင္။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဟာင္းထဲက သန္႔သန္႔ေကာင္းေကာင္းေလးေတာ႔ ၾကိဳးစားရွာၾကည့္ခ်င္မိပါသည္။
မသကာ ခုတစ္ေလာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနေသာ ကားေစ်းကြက္အေျခအေနအရ ကိုယ္၀ယ္ေသာကားေဟာင္းေလးက တစ္သက္လံုး သခင္ခ်စ္ေနပါကလည္း သခင္က ေအာင္႔နမ္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဖီလင္လာဖို႔ လိုေသးသည္မဟုတ္လား။
    အမွန္ေတာ႔ ယခင္ကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္လုိ႔ ေရာင္းခဲ႔ျခင္းမဟုတ္ပါ။ စ၀ယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔မေဟသီပါ ႏွစ္သက္ၾကလို႔လည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ၀ယ္ယူဖို႔ ဆုံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔ျခင္းပါ။
    ကားတစ္စီး၀ယ္ရာမွာလည္း ဟင္းရြက္ကန္ဇြန္း မဟုတ္သည္မို႔ မူးေနာက္ညည္းေတာက္ေနေလာက္ေအာင္ ပြဲစားေပါင္္းစံု၏ ပညာေပး ပံုစံအစံုကိုခံျပီး အရႊီးအရႊန္းေလဒဏ္မ်ိဳးစံုကုိပါ ခံခဲ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေၾကးမ်ားသကိုး။
    ေၾကးမ်ားသေလာက္လည္း ေတာ္ေတာ္သန္႔တာေလး ရခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္....

   
   ထိုသို႔ေသာ္သည္ ကားမွာ အမွားအယြင္း တစ္စံုတစ္ရာပါလာလုိ႔ အညာခံရလုိ႔မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ယူခဲ႔ေသာ ကားေလးသည္ ေနာက္ဆံုးေပၚမဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔နံပါတ္ႏွင္႔ မလိုက္ဖက္လွေအာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္သန္႔သည့္ကားေလးဟုပင္ ေျပာရေပလိမ္႔မည္။
   သို႔ေသာ္....
                               xxxxxx
   တစ္ျမန္ႏွစ္က ေႏြရာသီတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ခရီးထြက္ခဲ႔ၾက၏။ ကိုယ္႔ကားႏွင္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား တစ္လွည့္စီ ေမာင္းခဲ႔ၾကျခင္းပင္။ သားႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ခန္းမွာ။ ကားေလးက သေႏ္ၶေကာင္းစြာ ဘာဒုက္ၡမွမေပး။ နံပါတ္နိမ္႔ေသာ္လည္း အဲယားကြန္းကလည္း ေအးမွေအး။ အျမန္လမ္းကြန္ကရစ္ခင္းမွာ လူကလည္းရွင္း။ လမ္းကလည္းရွင္း။ ေန႔လည္ခင္း ေနပူျပင္းေပမယ္႔ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေမာင္းႏွင္ခဲ႔ၾက၏။
   တစ္လမ္းေမာင္းမို႔ အေရွာင္အတိမ္းက နည္းပါသည္။ လမ္းကရွင္းေတာ႔ အရွိန္ကလည္း ျပင္းသည္။ လမ္းေကြ႕ေလးေတြရွိေသာ္လည္း ခပ္ေျပေျပမုိ႔ အရွိန္သိပ္မေလွ်ာ႔ျဖစ္ဘဲ ေမာင္းေနသည့္မေဟသီက ကားေမာင္းသက္မၾကာလွေသးေပမဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈက အျပည့္ရွိေန၏။
   “ ဒီလိုလမ္းေပၚမွာ ဒီေလာက္အရွိန္နဲ႔ေမာင္းေနတုန္း ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြလို တိရိစာ္ၦန္ေတြျဖတ္တာျမင္ရင္ မေရွာင္ပစ္နဲ႔ေနာ္...”
   ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းေျပးလမ္း ေမာင္းႏွင္သည့္အေတြ႕အၾကံဳမ်ားျပီမို႔ သူမကို ဤသို႔ သတိေပးစကားပင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။
   “ ဘာလို႔ မေရွာင္ရမွာလဲ။ သူတို႔လည္း အသက္နဲ႔ပဲေလ...”
   သူမက ကၽြန္ေတာ္ဆုိလိုသည့္ အဓိပ္ၸါယ္ကို တကယ္မသိတာလား။ အေ၀းေျပးလမ္းေမာင္းႏွင္သည့္ အေတြ႕အၾကံဳနည္းသူမို႔ နားမလည္သည္လား။ ထုိခဏမွာေတာ႔ တကယ္ပင္ ေရွ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ျဖတ္၀င္လာေသာပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာဆုိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာျမင္လိုက္ရ၏။
    တိရိစာ္ၦန္မဟုတ္ပါ။ မိန္းမၾကီးသံုးေယာက္ ေခါင္းေပၚမွာအထုပ္ကိုယ္စီႏွင္႔ ကားလမ္းကိုျဖတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနျပီ။ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ပါ။ အျမန္လမ္းမွာ ယာဥ္ရွင္းလွေသာ္လည္း ေမာင္းလာသမွ်ကားတိုင္းက အရွိန္မေသးလွ။
   သည္လို အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းၾကလို႔လည္း အျမန္လမ္းမွာ လူေတြ၊ တိရိစာ္ၦန္ေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ မျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တားျမစ္ထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ၊ သံဇကာေတြလည္း တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ရွိေနရက္ႏွင္႔။ ဤသို႔ အမွတ္တမဲ႔ကူးလာတတ္ေသာ လူေတြ၊ အျမန္လမ္းေပၚတက္ေမာင္းေနေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြကို တစ္ခါတရံ ဘြားကနဲေတြ႕ရတတ္သည္မွာ အႏ္ၲရာယ္ၾကီးလွ၏။
   သည္ေလာက္အရွိန္ႏွင္႔ သည္လုိကြန္ကရစ္လမ္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည့္ ကားဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကားဖူး၊ မသိဖူးခဲ႔ၾကသည္လည္းမဟုတ္။ ၾကားမိတိုင္းလည္း သည္အျမန္လမ္းမွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းမေမာင္းသင္႔မွန္း အထပ္ထပ္ သင္ခန္းစာယူခဲ႔ျပီးသား။ ကိုယ္သာဆို ဒီလုိမိုက္မဲသည့္ႏႈန္းႏွင္႔ ေမာင္းမည္မဟုတ္.. ဟု ေတြးခဲ႔ဖူးသား။
   သို႔ေသာ္...
   ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သည္အျမန္လမ္းမွာ အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းခဲ႔မိပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီးေမာင္းေတာ႔လည္း အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းႏွင္ခဲ႔ပါ၏။ ကားရွင္း၊ လမ္းက်ယ္၊ တစ္လမ္းေမာင္းမို႔ အႏ္ၲရာယ္မျဖစ္ေလာက္ဟုဘဲ ေတြးထင္ခဲ႔ပါ၏။
   လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လူေနအိမ္ေျခမရွိေသာေၾကာင္႔...၊ အေရွာင္အတိမ္း နည္းေသာေၾကာင္႔...၊ ရာသီဥတု သာယာေသာေၾကာင္႔..၊ လူကလည္း ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိေသာေၾကာင္႔ (အိပ္မငိုက္ေသာေၾကာင္႔)...၊ သည္လုိ ကံဆိုးၾကသူမ်ားထဲတြင္ ကိုယ္မပါႏုိင္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင္႔...၊ .....ေၾကာင္႔...၊ ေၾကာင္႔...၊ ေၾကာင္႔....။
   သို႔ေသာ္....
                                xxxxxx
   ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အခါမ်ားစြာ ဇီဇာေၾကာင္ ေၾကးထူျပီးေသာအခ်ိန္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာကုိ မျဖစ္မေန ဖမ္းဆုပ္ရမည့္ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ႔ပါ၏။
   ဘာလုိ႔ဆို သားႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းအၾကိဳအပို႔၊ ခ်စ္ဇနီးအတြက္ စီးေတာ္ယာဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရံုးအဆင္းအတက္တုိ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ ကားတစ္စီးကုိ လေပးႏွင္႔ငွားထားရသည္မွာလည္း စရိတ္အေတာ္ေထာင္းလွျပီ။
   သို႔ႏွင္႔ ကုိယ္႔လိပ္ျပာကိုယ္လန္႔ကာ ဘယ္သူ႔ကိုမွမယံုႏိုင္၊ ဘယ္ကားကိုမွ စိတ္မခ်၊ ဘယ္ပစ္ၥည္းမွမစစ္ ဟု ျဖစ္ရလြန္းသည္ႏွင္႔ ပြဲစားမ်ား အရြဲ႕တုိက္ေျပာသလုိပင္ ကုပ္ၼဏီမွသာ တုိက္ရိုက္မွာလိုက္ပါေတာ႔သည္။
   ေငြမေလာက္ေတာ႔လည္း ဟိုထုဒီခြဲ၊ ဟိုေခ်းဒီဆြဲေပါ႔ေလ။
   သို႔ေသာ္...
   မိန္းမက သူမေၾကာင္႔ ပ်က္စီးသြားသည့္ကားကို ျပန္ျပင္ျပီးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ညာမေရာင္းဘဲ တစ္သက္လံုး စီးမည္ဟုေျပာခဲ႔သူ....။
    “ အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီမိန္းမၾကီးသံုးေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ႔ဇာတ္လမ္းက နာမည္ၾကီး။ အဲဒီ မွတ္တုိင္က အျမန္လမ္းမွာ နာမည္ေက်ာ္...” ဟု အမ်ားက ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ မယံုၾကည္ဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုသာ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္တတ္သူ..။
   ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို လက္မလႊတ္တတ္သူဆုိေတာ႔ “ ႏိုင္ငံျခားမွာေရာ ကားေတြကို ပိန္လိန္သြားရင္ ျပန္မျပင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔လား...” ဟု မသိသားဆုိးရြားစြာ ေမးျပန္ေလ၏။
   လမ္းဆံုးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ေနာက္ဆံုးေျပာစရာတစ္ခုသာ က်န္ေတာ႔သည္ေလ။
   “ ေအးဟာ ဟိုမွာကေတာ႔ ေဘာ္ဒီျပန္လုပ္တယ္ပဲထားဦး။ ဒီမွာထက္ေတာ႔ သာမွာပါ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပတ္ကၽြမ္းမဟုတ္ရင္ ျပီးတာပဲမဟုတ္လား..” ဟုသာ...။
                               xxxxxx

   ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မေဟသီမဂၢဇင္း... July, 2013