နွစ္သစ္မဂၤလာ ဆုမြန္လႊာ



ခ်စ္မိတ္ေဆြ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အားလံုး...
မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင္႔အညီ
မဂၤလာရွိစြာ ၾကံစည္ေျပာဆုိေနထုိင္ရင္း မဂၤလာယူႏိုင္ၾကပါေစရွင္...။
ဒီေနရာမွာ...ဒီလိုဆုေတာင္းေနရံုနဲ႔ မျပီးေသးဘူးဆုိတာ
ကၽြန္မေရာ စာဖတ္ပရိသတ္ၾကီးကေရာ သိၾကပါတယ္ေနာ္...။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ၾကီးကုိ နႈတ္ဖ်ားကေန ဆုေတာင္းေပးရံုနဲ႔ အားမရနုိင္တဲ႔အတြက္
မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ ညီမညီ စီစစ္ေလ႔လာနုိင္ဖုိ႔
ကၽြန္မဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ (၃၈)ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ကုိ မွ်ေ၀ျပီး ကုသုိလ္ယူခ်င္ပါတယ္။


ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ႔  နတ္လူအမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးအပ္တဲ႔
( ၃၈ ) ပါးေသာ မဂၤလာတရားေတာ္ေတြကေတာ႔.....

ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး မဂၤလာ ( ၃ ) ပါး
----------------------------------------------

        လူမိုက္ကို ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ၊
ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ ေပါင္းသင္းျခင္း ၊
ရိုေသပူေဇာ္ ထိုက္ေသာသူကို ရိုေသပူေဇာ္ျခင္း



ေနထိုင္ေရး မဂၤလာ ( ၃ ) ပါး
---------------------------------

        သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္သည့္ အရပ္၌ေနထုိင္ျခင္း ၊
ေရွးဘဝက ျပဳခဲ့သည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳရွိုျခင္း ၊
လမ္းေကာင္းလမ္းျမတ္၌ စိတ္ႏွလံုးကို ျမဲျမံတည္တံ့စြာ ထားျခင္း



သင္ၾကား၊ ဆည္းပူးေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
----------------------------------------------

       ပညာဗဟုသုတကို ေလ့လာရွာမွီးျခင္း ၊
အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ကို သင္ၾကားျခင္း၊
လူ႔က်င့္ဝတ္မ်ားကို ဆည္းပူးျခင္း ၊
အေျပာအဆို၌ ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းျခင္း


ျပဳစုေရး မဂၤလာ ( ၃ ) ပါး
----------------------------

        မိဘကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုျခင္း ၊
သားမယား စသည္တို႔ကို ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊
အေႏွာင့္အယွက္ကင္းသည့္ အလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ျခင္း ၊


လိုက္နာက်င့္သံုးေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
-------------------------------------------

        ေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း ၊
တရားဓမၼကို က်င့္သံုးျခင္း ၊
ေဆြမ်ိဳး ဉာတိကို  ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ျခင္း ၊
အျပစ္ကင္းသည့္ အမွဳကို ျပဳရျခင္း ၊


ေရွာင္ၾကဥ္ေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
------------------------------------

        မေကာင္းမွဳကို အေဝးမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊
ေတြ႔ၾကံဳလာေသာ္လည္း ကိုယ္ႏွဳတ္ျဖင့္ မလြန္က်ဴးမိေအာင္ အထူးအားျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း ၊
အရက္ေသစာ ေသာက္စားမွဳကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ၊
ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊


စိတ္ထားမွန္ေရး မဂၤလာ ( ၅ ) ပါး
------------------------------------

        ရိုေသထိုက္သူကို ရိုေသျခင္း၊
မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊
ေလာဘ အပိုမလိုက္ဘဲ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္း၊
သူ႔ေက်းဇူးကို သိတတ္ျခင္း၊
အခါအခြင့္အားေလွ်ာ္စြာ တရားဓမၼအေၾကာင္းကို နာၾကားျခင္း၊


သည္းခံေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
--------------------------------

        သည္းခံႏိုင္စြမ္း ရွိျခင္း၊
ဆိုဆံုးမရာတြင္ လြယ္ကူစြာ နာခံျခင္း၊
သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း ၊
အခါအခြင့္အားေလွ်ာ္စြာ တရားဓမၼ အေၾကာင္းကို ေဆြးေနြးေျပာၾကားျခင္း ၊


ၿခိဳးျခံေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
-----------------------------

        ျခိဳးျခံေခၽြတာျခင္း ၊
ေမထုန္ေရွာင္ၾကဥ္၍ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးျခင္း ၊
သစၥာေလးပါး တရားကို သိျမင္ျခင္း ၊
နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း ၊


စိတ္ထားခိုင္ခံ့ေရး မဂၤလာ ( ၄ ) ပါး
----------------------------------------

        ေလာကဓံတရားႏွင့္ ေတြ႔ရ ၾကံဳရေသာအခါ စိတ္ဓါတ္ မတုန္လွဳပ္ျခင္း၊
စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကကင္းျခင္း၊
ကိေလသာ ျမဴကင္းစင္ျခင္း၊
ေဘးဘယာတို႔မွ ကင္းေဝးျခင္း ၊
တုိ႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။



က်န္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္ေတြမွာ အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ႔တဲ႔ အခ်က္ေတြထဲက
ဘယ္နွစ္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ က်င္႔ၾကံေနထုိင္ခဲ႔ျပီးျပီလဲဆုိတာ
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္လားေနာ္။

“မဂၤလာပါ... ”  “မဂၤလာရွိပါေစ...” လုိ႔ ဆုေတာင္းေနရံုနဲ႔ေတာ႔
ေသာတအာရံုမွာသာ မဂၤလာရွိမွာပါ။


ေလာကအလယ္မွာ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ မဂၤလာရွိဖုိ႔နဲ႔
မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္၊ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစု၊
မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ထယ္၀ါက်က္သေရရွိတဲ႔တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္နုိင္ဖုိ႔ကေတာ႔
မဂၤလာရွိေစေသာ အေတြးအေခၚ အၾကံအစည္မ်ားကို ေတြးေခၚ ၾကံစည္ၾကရပါမယ္။
မဂၤလာရွိေသာ စကားမ်ားနဲ႔လည္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးနုိင္ရပါမယ္။
မဂၤလာရွိေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကုိလည္း  ေရြးခ်ယ္ေဆာင္ရြက္ၾကရပါမယ္။

လူသားအားလံုး ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သံုးပါးစံုညီေအာင္
မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔အညီ က်င္႔ၾကံနုိင္မွလည္း
တစ္ေလာကလံုး မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုလာနုိင္မွာပါ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕
အဆံုးအမအလံုးစံုကို မလုိက္နာနုိင္ခဲ႔ရင္ေတာင္မွ
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိ်ဳးစား ျဖည့္က်င့္သင္႔လွတယ္ မဟုတ္ပါလားရွင္။

ဒါေၾကာင္႔မုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး  ျပည့္စံုျပီးသား မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကုိ
ဆက္လက္ေစာင္႔ထိန္းျပီး၊ မျပည့္စံုေသးတဲ႔ မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကိုလည္း
ျဖည့္ဆည္းလုိက္နာနုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း....
နွစ္သစ္ကုိ မဂၤလာရွိရွိ ၾကိဳဆုိၾကရေအာင္လားေနာ္...။




ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔...
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)




အေ၀းေရာက္...


       
      ဒီေန႔မနက္က ႏွင္းေတြ အရမ္းေ၀တယ္ေမာင္။
      ေစာေစာၾကီးကဆုိ ကုိယ္႔ရဲ႕ေရွ႕တစ္လံသာသာက လူကိုေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲမမွတ္မိႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ပိုတယ္လို႔ ေမာင္ထင္မလားဘဲ။
      ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ေဟာဟုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္တန္းျပာျပာၾကီးေတြမွာ ျမဴခိုးေတြေ၀႔၀ဲအုပ္ဆိုင္းလို႔...၊
ေတာင္ထိပ္တစ္၀ိုက္မွာက ေရခဲစီးေၾကာင္းျဖဴျဖဴၾကီးေတြကို ေနရာအႏွံ႔ျမင္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ သာယာလိုက္တဲ႔ ရႈခင္းလဲကြယ္။
 ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လိုက္ ေတာင္တန္းျပာျပာေတြရယ္...၊ ေတာင္ယာစိမ္းစိမ္းေတြရယ္..၊
ေတာင္ေျခနားက မီးခိုးတလူလူ အူထြက္ေနတတ္တဲ႔ ယာေစာင္႔တဲ ေရးေရးေလးရယ္...၊ ျမိဳ႕နံေဘးက
ေကြ႕၀ုိက္စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္ေရၾကည္ၾကည္ေလးရယ္....။
 ဒီေလာက္ ေနခ်င္စဖြယ္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ႔ ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာရတာ... သိတ္ကို ေက်နပ္စရာပါပဲေလ။
မနက္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနေပမယ္႔ ႏွင္းက ကုန္စင္ေအာင္ မကြဲခ်င္ေသးဘူး။ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ မႈန္မႈန္ မႈိင္းမႈိင္း ရွိတုန္းပဲ။ ေနေရာင္ကုိျမင္ရဖို႔ဆိုတာကေတာ႔ ေ၀လာေ၀းေပါ႔။ ဒီလုိ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတြ မွာ ေဆာင္းရက္ေတြဆိုတာ ေနမျမင္ရတာက ခပ္မ်ားမ်ားပဲေလ။
လူတစ္ကိုယ္လံုး ျမင္မေကာင္းေအာင္ အေႏြးထည္ေတြ အထပ္ထပ္၀တ္ထားတဲ႔ၾကားကေတာင္ ခ်မ္းစိမ္႔မႈ က ေျပေပ်ာက္မသြားႏုိင္ဘူး။ ရန္ကုန္သူအဖို႔ ေတာင္ေပၚေဆာင္းဟာ ေစာင္ထူထူ ဘယ္ေလာက္ျခံဳျခံဳ၊ မီးလင္းဖို နားဘယ္ေလာက္ကပ္ကပ္၊ အေႏြးဓာတ္ မလံုေလာက္ပါဘူး။
    ခ်မ္းတတ္လြန္းတဲ႔ ပန္းႏုလို ႏုဖတ္ဖတ္ မိန္းကေလးအဖို႔မွာေတာ႔... ခုေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႔ေတာင္ အင္မတန္မွ ၾကိဳးစားခဲ႔ရတယ္ဆုိတာ... ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
     တကယ္လို႔မ်ား...ေမာင္သာ ေမတၱာရင္ေငြ႕နဲ႔ ေထြးထားႏုိင္ခဲ႔ရင္ေတာ႔......
     “ ကၽြန္မအတြက္ ေမာင္သာမရွိေတာ႔ရင္ ကၽြန္မဘ၀ ေသဆံုးသြားမွာပါ..” လုိ႔ တဖြဖြေျပာျပီး ခဏခဏ ပူပန္တတ္ခဲ႔သူ၊ အားငယ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ...။
     ခုေတာ႔ ကၽြန္မ မေသေသးပါလား ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မေဘးနားမွာ ေမာင္လည္း ရွိမေနပါဘူး။ ေမာင္နဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ႔ သိတ္ခ်မ္းေအးတဲ႔ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ ... အသက္ရွင္ က်န္းမာစြာ၊ တာ၀န္ေက်ပြန္ သြက္လက္စြာ ကၽြန္မရွိေနတယ္ဆိုတာသိရင္ ေမာင္ အံ႔ၾသသြားမွာလားဟင္။
xxxxxxxx
 အိမ္ေဘး ထင္းရွဴးပင္ထိပ္ဖ်ားကေန ေလအေ၀ွ႕မွာ တစ္ခါတစ္ခါ က်လာတတ္တဲ႔ ႏွင္းရည္စက္ေလးေတြ ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ျမင္ေနရတယ္ေမာင္။
 ဒီအရပ္မွာက်တဲ႔ႏွင္းဟာ မုိးမႈန္ေလးေတြလုိပဲ။ သိပ္သိပ္သည္းသည္းက်တဲ႔ ေန႔ဆိုရင္ ႏွင္းစက္က်သံေတြ ကိုေတာင္ ဟုိမွသည္မွ ၾကားရတတ္ေသးတယ္ေလ။
     ခုခ်ိန္ဆိုရင္ ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ စပို႔ရွပ္လက္စကေလးနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနမွာပါ။ အေႏြးဓာတ္ အလံုအေလာက္ရွိေနမယ္႔ စတုိးဆုိင္ၾကီးတစ္ခု အေပၚထပ္က ေမာင္႔ရံုးခန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ထုိင္တတ္တဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။ ကၽြန္မနဲ႔ေမာင္ ဘယ္လိုလုပ္ တူႏုိင္ပါ႔မလဲကြယ္။ ေမာင္ခံစားတည္ရွိေနရတာက ရန္ကုန္ေဆာင္းပဲ မဟုတ္လား။
     “ ရန္ကုန္ေဆာင္းက မေအးလွပါဘူးကြာ။ အိပ္ပုပ္ၾကီးတဲ႔ လူပ်င္းေတြကိုသာ သိၾကားမင္းက ဒဏ္ခတ္ျပီး ကြက္ခ်မ္းေနတာ..” လို႔ အခ်မ္းပိုတတ္တဲ႔ ၊ အိပ္ရာထေနာက္က်တတ္တဲ႔ ကၽြန္မကို ေမာင္က အဆက္အစပ္မရွိတာ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ ဘာညာမေတြးဘဲ သူလိုရာဆြဲေျပာျပီး မခံခ်င္ေအာင္ အျမဲ ေနာက္ေျပာင္တတ္ခဲ႔ေသးတယ္ေနာ္။
     အဲလို ေမာင္စတုိင္းလည္း ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ၀တ္ေနက် ေမာင္႔လက္ေဆာင္ ဂ်ာကင္ေလးကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ဒါဆုိ ေမာင္က တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ျပီး...
    “ ဟန္မေဆာင္တတ္ဘဲနဲ႔မ်ား ဟန္မေဆာင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ မေဒါသေလးရယ္...”  ဆုိျပီး အကၤ်ီကို ျပန္၀တ္ေပးတတ္တယ္။
     တစ္ခါတစ္ေလဆို ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေသးတယ္။ သိတ္ခ်မ္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မက ႏွင္းေတြျမဴေငြ႕ေတြၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို အလြန္သေဘာ က်ေၾကာင္း ေျပာေတာ႔ ေမာင္က အံ႔ၾသစရာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အံ႔ၾသသလုိ အမူအရာ လုပ္ျပျပီး ...“ ေအာ္... ေအာ္..” လို႔ ပါးစပ္ကေရရြတ္၊ ေခါင္းကိုလည္း တဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း အျမင္ကတ္ စရာေကာင္းေအာင္ ေျပာင္ေနာက္ေနျပန္ေရာ။
     ေမာင္ဟာေလ.. သိပ္ကို သြက္လက္ျမဴးၾကြတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲကြယ္။
xxxxxxxx

    ခုဆို.... ကၽြန္မ အိပ္ရာထ ေနာက္မက်ေတာ႔ဘူး ေမာင္။
     အရာရာကို ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ႔စဥ္တုန္းကနဲ႔ လံုး၀ျခားနားခ်င္လို႔ တမင္ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မနက္ခင္း  ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြကို စြဲမက္လြန္းလို႔ပါ။
     မနက္ေစာေစာ မုိးလင္းစဆုိရင္ သာယာတဲ႔ ငွက္သံေလးေတြကို အနီးကပ္ၾကားရတတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလုိ ကားသံ၊ လူသံ၊ ေၾကာ္ေလွာ္သံေတြနဲ႔ အလန္႔တၾကား ႏုိးထလာရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အစာရွာထြက္ခါစ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ သာယာသံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႏုိးထလာရတာ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္း လုိက္သလဲ ေမာင္ရယ္။ ျမိဳ႕ေတြမွာ မၾကားရဖူးတဲ႔ ( ဘာငွက္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိဘူးေမာင္) ငွက္သံေလးေတြ ဟာ စိတ္အစဥ္မွာ ညြတ္ႏူးေပ်ာ္၀င္ရင္း တသိမ္႔သိမ္႔ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရတယ္။
  ကၽြန္မနဲ႔ ေဒၚေလးေမတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတဲ႔ အိမ္ေသးေသးေလးရဲ႕ ေဘးက ထင္းရွဴးပင္ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျခံ၀င္းေလးရဲ႕ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္.. အိမ္၀င္းေရွ႕ လူသြားလမ္းေလးတစ္ခုပဲျခားတဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္က ၀ါးရံုေတြထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ အနည္းဆံုး ငွက္တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ရွိေနစျမဲပဲ ေမာင္။
    ငွက္ေတြေပါလြန္းလို႔ ဘာငွက္ေတြမွန္းလည္း ကၽြန္မ မမွတ္မိ၊ မခြဲျခားတတ္ေတာ႔ဘူး။ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြျမင္ရင္ ကၽြန္မ သေဘာတက် ေငးေမာေနတတ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေကာင္တည္း အေဖာ္ကြဲလာသေယာင္ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ နားေနတတ္တဲ႔ ငွက္ေလးေတြကိုျမင္ရင္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေၾကကြဲစြာ ေမာင္႔ကို တမ္းတမိလာတယ္ေလ။
     ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို ခ်စ္ဆဲပါကြယ္။
   ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ လိမ္ညာထားခဲ႔မိတာပါ။ အို...ဒီလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ႔တာလို႔ ေျပာမွမွန္မွာ...။
     ဟုတ္တယ္။ ေမာင္႔ကုိ မုန္းလိုက္ျပီလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မ မေျပာခဲ႔ဖူးသလုိ၊ ေမာင္႔ကို မုန္းတယ္လို႔လည္း တစ္ခါမွ ကၽြန္မ ေတြးမေနခဲ႔ဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမာင္ဆိုတဲ႔ ခ်စ္သူေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ကိုသာ အခ်စ္ခဲ႔ဆံုး၊ အတြယ္တာခဲ႔ဆံုး၊ တန္ဖိုးအထားခဲ႔ဆံုး၊ အထင္ၾကီးေလးစားခဲ႔ဆံုး၊ ယံုၾကည္အားကိုးခဲ႔ဆံုး၊ ျပီးေတာ႔... အပိုင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ႔ဆံုးပါပဲ ေမာင္ရယ္။
xxxxxxxxx
     ကၽြန္မ သိပ္ကုိ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ခဲ႔ရတယ္ ေမာင္။
  ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေျခအေနဆိုးဟာ မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မရင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးႏွက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္မ သံသယ မရွိခဲ႔ဖူးဘူး။
     ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ လမ္းခြဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္ေနာ္။
    လမ္းစခြဲသူက ကၽြန္မလို႔ ေမာင္က စြပ္စြဲေနဦးမွာ...။
     အမွန္ေတာ႔လည္း ေမာင္က ထားရစ္ခဲ႔တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကၽြန္မက ေနရစ္ခဲ႔မိတာပါေလ။
ဒါေပမယ္႔ ေလွ်ာက္လက္စလမ္းကေန လမ္းသစ္ခြဲထြင္ ေလွ်ာက္ရင္း ထြက္သြားခဲ႔သူကေတာ႔ ေမာင္ပါပဲ။ ဒါကိုေတာ႔ ေမာင္၀န္ခံရလိမ္႔မယ္ ေမာင္။
     မဟုတ္လို႔လားေလ။
     ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ စိတ္တူကိုယ္တူ တည္ေထာင္မယ္ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႔ အိမ္ေထာင္စုေလးတစ္ခုအတြက္
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကိဳးစားရင္း နီးစပ္လာခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘာလို႔မ်ား ကၽြန္မ ခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္တဲ႔ အျပစ္ကို က်ဴးလြန္ခဲ႔ရတာလဲ။
     မသိလို႔ မွားမိတာပါလား ဆုိျပီး အျပစ္မယူရက္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အေျခအေနမွာလည္း ေမာင္ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ ခြင္႔မလႊတ္တတ္တဲ႔ အျပစ္မွန္း သိသိၾကီးနဲ႔ ေမာင္မွားယြင္းခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။
     ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေမာင္အသိဆံုးပါ။
     ကၽြန္မဟာ အမွတ္သည္းေျခၾကီးတတ္သူ၊ စိတ္ၾကီးတတ္သူ၊ ကလဲ႔စားေခ်တတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူးကြယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေမာင္႔အေပၚမွာဆို စာနာတတ္၊ နားလည္တတ္၊ ခြင္႔လႊတ္ၾကည္ျဖဴ တတ္ဆံုးဆုိတာ ေမာင္အသိဆံုးပါ။
     ေမာင္ ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထားျပီး ရႈပ္ေပြေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မ ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ေနမိဦးမလား မသိဘူး။
     ေမာင္႔ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ဆုိတာ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ရင္ဆုိင္ဖို႔ မေတြး၀ံ႔တဲ႔ ကိစၥပဲေလ။
     ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
     ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ရယ္.. ကၽြန္မဟာ အစြဲအလန္းၾကီးတတ္သူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
xxxxxxxxx

     ကၽြန္မ ေမာင္႔ကုိ ေျပာျပဖူးတယ္မဟုတ္လား ေမာင္။
     လူမႈေရးေဖာက္ျပန္တာေတြကို ကၽြန္မ သိတ္မုန္း၊ သိတ္ေၾကာက္တယ္ ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းေလ။
     ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘ၀ရာဇ၀င္မွာ ဒီလူမႈေဖာက္ျပန္မႈေတြေၾကာင္႔ အဆံုးစြန္ထိ ဆံုးရႈံးခါးသီးခဲ႔ဖူးတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုမွ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲလို႔မရမယ္႔ တစ္ယူသန္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ ကို ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ဆုိတာ ေမာင္လည္း သိသားနဲ႔ကြယ္။ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ ဘ၀ပ်က္တဲ႔ ငရဲခန္းေတြကို ခုထက္ထိ စက္ဆုပ္စြာ နာၾကည္းေနဆဲပါ ေမာင္။
     ဘ၀မွာ... ၾကည္ညိဳေလးစား အားကိုးခ်စ္ခင္ခဲ႔ဆံုးပါလားလို႔ ျပန္ျပီး ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္မိတိုင္း သိတ္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာ၊ အိမ္ေပၚကို ေဖေဖနဲ႔အတူ အရွက္ကင္းမဲ႔စြာ မ်က္ႏွာ ေျပာင္တုိက္ လိုက္လာရဲတဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔မိသားစု သာယာခ်မ္းေျမ့မႈေတြကိုယုတ္မာစြာ ျပဳစားရက္ခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖ႔ေနာက္မိန္းမ၊ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း မနည္းၾကီးခ်ဳပ္တည္းထားပံုရတဲ႔ ေမာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ၊ သေဘာထားျပည့္၀စြာ မခ်ိတဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ျပံဳးေတြနဲ႔ အားလံုးကို စိတ္ေလွ်ာ႔ေၾကကြဲေနတတ္တဲ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာ...။
     မၾကည့္ရက္ခဲ႔ဘူး ေမာင္ရယ္။
     ကၽြန္မ ေမေမ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္ခဲ႔ဘူး။ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင္႔ အိပ္ရာထဲက လံုးလံုးမထႏုိင္ေတာ႔တဲ႔
ေမေမ႔အသည္းႏွလံုးေတြဟာ ငယ္ခ်စ္ဦး ေဖေဖ႔ရဲ႕ ရက္စက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အလူးအလိမ္႔ ေၾကကြဲေနရွာမလဲကြယ္။
      ေမေမတို႔ ဆံုးတဲ႔ေန႔ကဆိုရင္....
     အို... ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လုိမွ ေမ႔မရႏုိင္တဲ႔ အေျခာက္လွန္႔ခဲ႔ဆံုး အျဖစ္ေတြပါေမာင္ရယ္။
      ေဖေဖက သူ႔မိန္းမငယ္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင္႔ ေမေမ႔ဘီရိုထဲက စိန္လက္ေကာက္ကို ခဏငွားတယ္။ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုအတြက္တဲ႔။
     မိဘအေမြအႏွစ္ဆိုေတာ႔ ေမေမက အထိမခံခ်င္ဘူး ဒီကိစၥနဲ႔ အေျခအတင္ျဖစ္ရင္း ေဖေဖက ေမေမ႔ကို ဆြဲလားလြဲလား လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အရက္ေသာက္ျပီး ျပန္လာတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလး ေရာက္လာ ခဲ႔တယ္ေလ။
      အဲဒါဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအတြက္ အဆံုးစြန္ဆံုး ကံၾကမၼာဆိုးပါပဲကြယ္။
     ေမာင္ေလးဟာ အေျခအေနကုိ ဘာမွမေမးဘဲ အေမ႔ကုိ သနားလြန္းတာေရာ၊ အရင္က မေက်နပ္မႈေတြ ခ်ဳပ္တည္းခဲ႔ရတာေရာ၊ အရက္ရွိန္ေရာေပါင္းျပီး ေဖေဖနဲ႔ မိေထြးကို နပန္း၀င္လံုးေတာ႔တယ္။
  အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြဟာ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ၾကီး ဆင္႔ကဲဆင္႔ကဲ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
လံုးေထြးေရြ႕လ်ားရင္း ၀ရန္တာေရာက္လာျပီး ေဘးဘက္ကေန အရွိန္လြန္ျပဳတ္အက်မွာ ေအာက္တည့္တည့္ က ေက်ာက္ေရစည္နဲ႔ ရုိက္မိတာေၾကာင္႔ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားခဲ႔တဲ႔ ပထမဆံုးရႈံးမႈက ကၽြန္မေဖေဖ။
     အျဖစ္အပ်က္အားလံုးအျပီးမွာ သြားၾကည့္ေတာ႔ အိပ္ရာေပၚမွာ ေအးစက္စျပဳေနျပီျဖစ္တဲ႔ ဒုတိယဆံုးရွဳံးမႈက ကၽြန္မေမေမ။
     တတိယဆံုးရွဳံးမႈကေတာ႔ ေျခဦးတည့္ရာထြက္ေျပးျပီး ခုထိ ျပန္မလာေတာ႔တဲ႔ ၀ရမ္းေျပး ကၽြန္မေမာင္ေလးေပါ႔ ေမာင္ရယ္။
     ကၽြန္မ မုန္းခဲ႔တယ္ ေမာင္။
     လူမႈေဖာက္ျပန္မႈ၊ ေသြးသားေဖာက္ျပန္မႈေတြကုိ ကၽြန္မ သိတ္မုန္းခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ေယာက်္ားေတြကို အထင္ေသးတယ္လို႔ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ မရမ္းခဲ႔ပါဘူးကြယ္။
      အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ညီမ အပ်ိဳၾကီး ေဒၚေလးေမနဲ႔ အတူေနရင္း ကၽြန္မဘ၀ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ကၽြန္မ သိပ္ၾကိဳးစားခဲ႔ရပါတယ္။ တရားရိပ္ကို အဓိဌာန္ရက္ အၾကာၾကီး ၀င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ျပီး စိတ္တင္းထားခ႔ဲရတယ္။
     ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာေတာ႔ တစ္ယူသန္စိတ္ေလးတစ္ခု စြဲထင္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါဟာ... လူမႈေဖာက္ျပန္တတ္သူေတြကို ခြင္႔မလႊတ္ႏုိင္တဲ႔ စိတ္ပါပဲ ေမာင္ရယ္။
      ေမာင္လည္း မသိတာမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္။
      ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ အတြင္းက်က် သိထားတာပဲ။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ေမတၱာမွ်ခဲ႔ၾကတာ အခ်စ္တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္။ ကၽြန္မအေပၚမွာ ေမာင္ သိတ္နားလည္တတ္ ခဲ႔တယ္။ ေမာင္႔အေပၚမွာလည္း ကၽြန္မ ၾကင္နာ လိုက္ေလ်ာႏုိင္ခဲ႔တယ္။
      ကၽြန္မ ကိုယ္ရည္ေသြးတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားမွန္တာကို ေမာင္ သေဘာက် ျမတ္ႏိုးခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မကလည္း ေမာင္႔သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င္႔တရား မွန္ကန္မႈကို သိတ္တန္ဖိုးထား ေလးစားမိခဲ႔တယ္ေလ။
     ေမာင္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုလည္း သိလ်က္နဲ႔ လုပ္ရက္ခဲ႔တယ္ေနာ္။
ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ခဲ႔ရပါတယ္ ေမာင္။
xxxxxxxxx

     တကယ္ေတာ႔ ေမာင္႔ကို ကၽြန္မ စြန္႔ခြာရဲခဲ႔တာ သတၱိရွိိလြန္းလို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္နဲ႔ေမာင္။
ကၽြန္မ သတၱိနည္းလို႔ကို ေမာင္နဲ႔ ဒီေလာက္ေ၀းေအာင္ လြင္႔ခဲ႔မိတာေပါ႔ကြယ္။
     ဒီကိစၥကို ဒီေလာက္မျဖစ္သင္႔ဘူးလို႔ ဘယ္သူေတြကမ်ား ကၽြန္မကို အျပစ္တင္ၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။
လူတစ္ေယာက္မွာ အစြဲအလန္းတစ္ခုေတာ႔ ရွိတတ္မွာပဲေလ။
     ေမာင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါပဲ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းခဲ႔တာမွန္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ ေမာင္႔ကို ကၽြန္မ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ မုန္းလည္း မမုန္းဘူး။ ေမာင္႔ကုိ သိတ္ခ်စ္ခဲ႔၊ သိတ္ခ်စ္ေနဆဲ ဆုိတာကိုေတာ႔ ေမာင္ အၾကြင္းမဲ႔ ယံုပါ။
     ဒါေပမယ္႔ ေမာင္႔ကုိ ကၽြန္မ လက္မတြဲႏုိင္ေတာ႔ဘူးကြယ္။
     ကၽြန္မ သိတ္ေၾကကြဲသြားရတယ္။ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကုိ အထင္ၾကီးလုိ႔ မရေတာ႔ဘူး ေမာင္ရယ္။
     ေမာင္႔အျပစ္ကို ေမာင္၀န္ခံျပီးတဲ႔ေန႔ရဲ႕ ညဘက္မွာပဲ ေမာင္႔ကုိ ကၽြန္မ စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္။ ေမာင္မသိေအာင္၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိေအာင္ ေဒၚေလးေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရန္ကုန္ေျမနဲ႔ ေမာင္႔ကုိ အျပီးတုိင္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေက်ာခိုင္းခဲ႔ရတယ္။
    ျမစ္ၾကီးနားမွာရွိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေန တစ္ဆင္႔ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ျမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းျပ အလုပ္ရေအာင္ ေစာင္႔ျပီး ခုလုိ ဒီကို  ေရာက္ေနတာေပါ႔ကြယ္။
    အေအးသိပ္ေၾကာက္တဲ႔ ကၽြန္မဟာ ဒီဘက္ထိလြင္႔လာမယ္လို႔ ေမာင္ဘယ္လုိမွ ေတြးမိမယ္မထင္ဘူး။ ဒီိလို အသိေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မေၾကာက္တဲ႔ အေအးဓာတ္ကို ရင္ထဲကအပူနဲ႔ တုျပိဳင္စိန္ေခၚခဲ႔တာေပါ႔။
    ကၽြန္မ သိေနတယ္ေမာင္။
    ေမာင္နဲ႔အတူ တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာ ရွိေနရင္ ေမာင္ကၽြန္မကို မရမက ေတာင္းပန္ေနမယ္ဆုိတာေလ။ ေမာင္က ဇြဲေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ေမာင္႔ကို ျမင္ေနရရင္ ကၽြန္မလည္း ဘယ္လိုမွ စိတ္တင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေမာင္နဲ႔ေ၀းေ၀းေနဖို႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔ရတယ္။
     ေမာင္မပါေတာ႔တဲ႔ ကၽြန္မဘ၀သစ္မွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္မွ်ေ၀ရင္း ကၽြန္မ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစား အသက္ရွင္ေနတယ္ေလ။
     ကၽြန္မေဘးမွာ ေမာင္ ရွိမေနႏုိင္ေတာ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အသက္လည္း မဆံုးခဲ႔ဘူး။
ဘ၀ကုိလည္း အရွဳံးမေပးႏုိင္ပါဘူး။
ျပီးေတာ႔ ေမာင္႔ဆီကိုလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္လာမယ္ မဟုတ္ဘူးကြယ္....။
xxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
၁၉၉၁၊ ဇန္န၀ါရီလ...ကလ်ာမဂၢဇင္း(၆ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္)

သခၤါရ (သို႔မဟုတ္)........



ႏွင္းဆီ....
ပြင္႔နီနီ အလႊာထပ္
ျမတ္ႏုိးအပ္ပါတဲ႔ ၀တ္ဆံမႈန္
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ထံု။

ဆူးခက္က၀န္းျခံဳ
ပန္းရံု၀ယ္ ပနံတင္႔ပါဘိ
ေလအလာ ဘယ္ညာတိမ္းကာ
ယိမ္းႏြဲ႔ကခုန္။

သက္တမ္းရယ္ကုန္
ပန္းပြင္႔နီ ပင္ယံကိုင္းမွာ
ညွိဳးမႈိင္းကာမႈန္။

ေလရူးသုန္သုန္
ပန္းရံုေပၚ ထိအနမ္း
ႏြမ္းနယ္နယ္ ပန္းငယ္ေၾကြရွာေပါ႔။
ခင္ေငးကာ သံေ၀ဂနဲ႔
ထင္ေပၚခဲ႔ စိတ္အာရံု
မျမဲပါ သခၤါရရဲ႕
(ေအာ္....)
နိမိတ္ပံု...။


ေ၀
၁၉၉၀ခုႏွစ္ ( ႏွင္းဆီေဆာင္ နံရံကပ္စာေစာင္ ပထမဆု)

ေတြေ၀ႏွလံုးသား



      ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင္႔ ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ေပါ႔ပါးသြားသေယာင္ ရွိသည္။ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း၌ ပို၍ေလးလံသေယာင္လည္း ထင္မိျပန္သည္။
      ဆန္႔က်င္ဘက္ ခံစားခ်က္ႏွစ္ခု အားျပိဳင္မႈေၾကာင္႔ နွလံုးသားသည္ ဆို႔နင္႔မြန္းက်ပ္လ်က္ရွိသည္။
   စီးေနက် မိေက်ာင္းစက္ဘီးကို အိမ္ထဲမွထုတ္ေနခ်ိန္မွာပင္ မိမိစိတ္သည္ ေတြေ၀ေနမွန္း သတိထား မိသည္။  ေျခနင္းခံုေပၚမွ ေျခေထာက္အစံုသည္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ စည္းခ်က္မွန္မွန္ လႈပ္ရွားေနၾကေသာ္ လည္း စိတ္အစဥ္သည္ ေျခနင္းေပၚတြင္ မရွိေခ်။
      စက္ဘီးလက္ကုိင္ေပၚတြင္လည္း မရွိ။ ယာဥ္မ်ိဳးစံု၊ လူမ်ိဳးစံု ဥဒဟိုသြားလာေနေသာ လမ္းမေပၚတြင္လည္း မရွိခဲ႔ပါေခ်။
      အိမ္မွထြက္မလာခင္ကပင္ ကၽြန္မ၏စိတ္အစဥ္သည္ အသည္းနင္႔ေအာင္ခ်စ္ရေသာ...
“သူ” ၏ရက္စက္ျခင္း၊ မယံုၾကည္ႏုိင္ျခင္း၊ ႏွေျမာျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္းမ်ားအလယ္တြင္ တ၀ဲ၀ဲႏွင္႔ ရွိေနခဲ႔သည္။
      အခုမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ပူေလာင္ကၽြမ္းေျမ့မတတ္ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေသာကေတြကို ကၽြန္မ မ်ိဳသိပ္ခံစားခဲ႔ရတာ တစ္ပတ္တိတိရွိခဲ႔ျပီပဲ။
      ထိုတစ္ပတ္မွ်ကာလသည္ ပူေဆြးရသူ ကၽြန္မအဖို႔ ကမၻာႏွင္႔ခ်ီကာ ရွည္ၾကာသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။
တကယ္ေတာ႔... ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနတာမ်ိဳး ကၽြန္မဘ၀၌ မရွိခဲ႔ဖူးေပ။
ျပႆနာကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျဖရွင္းသင္႔သည္ မဟုတ္လား။
     ကၽြန္မကိုယ္၌ကလည္း နဂုိဗီဇကပင္ ပြင္႔လင္းတတ္သူ၊ မ်ိဳသိပ္မထားတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္
ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ႔ ကၽြန္မအေတြးအေခၚမ်ား ထူးဆန္းစြာ ေျပာင္းလဲသြားရသည္။  မ်ိဳသိပ္ထားရျခင္းသည္ အပင္ပန္းဆံုးဟု ယူဆသူကၽြန္မအဖို႔... မ်ိဳသိပ္ထားတာက ပို၍သက္သာမည္ဟု ေတြးမိသည္ဆုိလွ်င္ ရယ္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
      ကၽြန္မကေတာ႔ မရယ္ႏုိင္ပါ။ မငိုမိေအာင္ပင္ မနည္းၾကီး ထိန္းေနရသည္။
ယခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလာကၾကီးသည္ ငိုခ်င္စရာေကာင္းေသာ အရာမ်ားႏွင္႔ျပည့္ႏွက္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္မွာ ကၽြန္မအမွား မဟုတ္ႏုိင္ပါ။
xxxxxxxx

       အမွန္ပင္ ေလာကၾကီးသည္ သာယာမႈအေပါင္း ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ႔ေလျပီ။
      ကၽြန္မကို ရယ္ေမာေအာင္ အျမဲ ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ ကၽြန္မခ်စ္သည့္ “သူ”သည္လည္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ႔မည္ မထင္ပါ။
      သူ ကၽြန္မကို ပစ္သြားျပီတဲ႔လား။
     တကယ္႔ကို ထားရစ္ခဲ႔ျပီလား။
     မေသခ်ာပါ။
     ကၽြန္မဘက္က သူ႔အေပၚမေျပာင္းလဲတာ ေသခ်ာေပမယ္႔ သူ႔ဘက္က...။
     ဒါကို ကၽြန္မ သိခ်င္ပါသည္။ သူ႔ဘက္က သေဘာထားကို ထင္ရွားေစခ်င္သည္။ ရင္ထဲကပုစာၦကို အေျဖရွာပစ္ခ်င္သည္မွာလည္း ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။
     သို႔ေသာ္.. ကၽြန္မ သူ႕ကုိမေမးရဲပါ။ သူ႔ႏႈတ္မွ ထြက္လာမည့္အေျဖစကားသည္ ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ရဲေသာ အေျခအေနကို ေရာက္ေစခဲ႔လွ်င္ မခက္ပါလား။ ကၽြန္မခံႏုိင္ရည္ရွိမည္ မထင္ပါ။
     ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ေနခဲ႔မိသည္။ ထြက္ေပါက္ကို လိုက္ရွာလိုစိတ္လည္းမရွိ။ ေသာကပင္လယ္အတြင္းတြင္သာ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ကူးခပ္ေနခဲ႔မိေလသည္။
     ခုေတာ႔... ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ျပီ။ သူ႔ကိုေတြ႕ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖရွင္းပစ္ေတာ႔မည္။ သူ႔ထံမွအေျဖကို အျပံဳးမပ်က္ နားေထာင္ေနလိုက္မည္။ သူထြက္သြားခဲ႔သည္ မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ႏွလံုသားသည္ အေျပာင္းအလဲ အေၾကအကြဲ မရွိေစရ။
      အားငယ္စိတ္ေအာက္တြင္ ေသးႏုပ္တိမ္ျမဳပ္ေနခဲ႔ေသာ ကၽြန္မ၏မာနမ်ား ရုတ္တရက္ ႏုိးၾကြလာၾကသည္။
ဒီလို တစ္ေယာက္တည္းၾကိတ္ခံစားေနတာ သိတ္အဓိပၸာယ္မရွိ။ ရဲရဲတင္းတင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ရင္ဆုိင္ရမည္။ အရႈံးကိုျဖစ္ျဖစ္၊ အမွန္တရားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။
      တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္။ သူႏွင္႔ေတြ႕စဥ္ ကၽြန္မ၏ မ်က္ႏွာထားကို ဘယ္လိုထားရမည္နည္း။
ေလသံကိုေရာ....။
      သူ႔ေရွ႕တြင္ မာေၾကာစိမ္းျပတ္ေသာအသြင္ျဖင္႔ ကၽြန္မ မေနတတ္ပါ။ ခံစားမႈမဲ႔သလုိလည္း ဟန္ေဆာင္ႏုိင္မည္မထင္။ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္လည္း မေနခ်င္။ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေၾကာင္႔ေတာ႔ သူ႔ကို မေတြေ၀ေစခ်င္ပါ။
      ေမးျပီးျပီ ထားပါေတာ႔။ သူ႔အေျဖကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာေပးႏွင္႔ ၾကားနာရပါမလဲ။
“ဟုတ္တယ္... မင္းၾကားတာေတြ အကုန္မွန္တယ္...” လို႔မ်ား သူ ဆုိခဲ႔ရင္... ကၽြန္မ မည္သို႔ ရပ္တည္ရပါမည္နည္း။
      သူ႔ကို ကၽြန္မ စြန္႔လႊတ္ရဲပါ႔မလား။
“ အုိ..ဟင္႔အင္း..ဟင္႔အင္း...”
      ေယာင္ယမ္းျပီး ေခါင္းခါလိုက္မိ၍ စက္ဘီးလက္ကိုင္ ယိုင္သြားပံုရသည္။ လမ္းေဘးထိုးက်သြားေသာ စက္ဘီးကို ျပန္ထိန္းရင္း ရင္ထဲမွာ လပ္ဟာေနရသည္။ သူႏွင္႔ေ၀းရမည္ကို စိုးေသာစိတ္သည္ အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔သည္မွာ သူႏွင္႔ခ်စ္ျပီးစမွ ခုခ်ိန္အထိ ႏွစ္ႏွစ္တာအတြင္း မေျပေလ်ာ႔ေသးေပ။
      ကၽြန္မ သူႏွင္႔ေ၀းမေနခ်င္တာကို သူမသိလို႔လားကြယ္။
     သူနဲ႔ေ၀းရမည့္အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္မ ေတြးမၾကည့္ခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အိပ္မက္ထဲလည္း ထည့္မမက္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မသူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ သူအသိဆံုးပါ။ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ ဘယ္အထိ တြယ္ျငိတယ္ဆိုတာလည္း သူ အသိဆံုးပါ။ ကၽြန္မအေၾကာင္း အားလံုး သူ အသိဆံုးပါ။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ မစြန္႔လႊတ္ရဲဘူးဆုိတာကိုလည္း သူ အသိသင္႔ဆံုးပါ။ ေနာက္ျပီး...
      ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ႔တဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး အထူစားၾကီးကိုလည္း သူ ငဲ႔အၾကည့္သင္႔ဆံုးပဲ မဟုတ္လားကြယ္။
xxxxxxxx
 သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သယ္ေဆာင္လာတဲ႔ သတင္းဟာ ကၽြန္မကို အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေစခဲ႔ပါသည္။ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ဘ၀ကို စကၠန္႔အေတာ္ၾကာၾကာ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔မိသည္။
      ကၽြန္မ၀ိညာဥ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားျပီိလဲ။
ျဖစ္ႏုိင္၊ မျဖစ္ႏုိင္ဆိုေသာ ဒြိဟစိတ္ကို ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ အေျပးအလႊား အေျဖရွာရင္း အသက္ရွဴက်ပ္လာသည္။ ကၽြန္မေရွ႕ အေအးဖန္ခြက္ထဲမွ ေသာက္ေနက်သံပုရာရည္သည္ မၾကံဳစဖူး ဆန္းၾကယ္စြာ ပူေလာင္ေနခဲ႔သည္။
“ နင္ စိတ္ေတာ႔ထိန္းေပါ႔ဟာ။ ငါ႔အေနနဲ႔ အသိေပးသင္႔တယ္ထင္လို႔ ေျပာရတာပါ။ လူေမာ္... ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္လို႔ ၾကားတာၾကာျပီ။ ခု...ငါကိုယ္တိုင္ ေတြ႕လာခဲ႔ရလို႔ နင္႔ကိုလာေျပာတာ။ ႏုိ႔မို႔ဆို ငါေတာင္မယံုခဲ႔ဘူး သူက နင္႔ကို သိတ္ခ်စ္တယ္မို႔လား။ ဒီေတာ႔...”
      သူမ၏ စကားသံသည္ ကၽြန္မနားထဲတြင္ ေ၀း၍ေ၀း၍သြားသည္။ ထာ၀စဥ္ျပံဳးရႊင္ေနတတ္ခဲ႔ေသာ အထက္သို႔ ေကာ႔တက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ အဘယ္ကဲ႔သို႔ ေျပေလ်ာ႔သြားမွန္း မသိလိုက္။
     လက္ထဲမွ ေဆာ႔ကစားေနဆဲ ေဘာပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လြတ္က်သံထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာေသာ
အသံလႈိင္းတုန္ခါမႈမ်ား နားစည္အေျမွးပါးသို႔ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ခတ္ျမည္ဟည္းေနၾကသည္။
     သူမ ဆက္ေျပာေသာစကားမ်ားထက္ သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုသည္သာ ကၽြန္မအာရံုထဲတြင္ လႊမ္းမိုး၀င္ေရာက္လာသည္။ ရင္ထဲရွိအရာမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားသကဲ႔သို႔ လပ္ဟာေနေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင္႔ ရင္ကို လက္ျဖင္႔ ေယာင္ယမ္းကာ ဖိမိသည္။
     ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ စကားေျပာသံမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ ကက္ဆက္သံမ်ား၊ ေၾကာ္သံေလွာ္သံမ်ား
သည္လည္း တိုးတစ္လွည့္၊ က်ယ္တစ္လွည့္။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ေျမၾကီးသည္လည္း ယိမ္းယိုင္လႈပ္ရွား ေနသလုိလိ္ု....
“ ပန္းႏု.. ပန္းႏု သတိထားေလ၊ ကင္တင္းထဲမွာ....”
     နံေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း၏ အသံေၾကာင္႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္စ စိတ္ကို ၾကိဳးစား၍ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။
အိမ္သို႔ မည္သို႔မည္ပံု ျပန္ေရာက္လာခဲ႔သည္ကို မမွိတ္မိေတာ႔ပါ။ ခုတင္ထက္တြင္ ကိုယ္ကိုေမွာက္၍
ေခါင္းအံုးကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္စဥ္ ရႈိက္သံသည္ ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာသည္။
      တစ္ခ်က္...၊ ႏွစ္ခ်က္...၊ သံုးခ်က္...။
      ပါးျပင္ေပၚသို႔ လက္ျဖင္႔ အသိမဲ႔စြာ စမ္းမိသည္။ ေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ ပူေႏြးသည့္ မ်က္ရည္စမ်ား ရွိမေနခဲ႔။
     မ်က္ရည္မက်ေသာ ရႈိက္ငိုျခင္းျဖင္႔ ငိုမိပါပေကာ။
     ရင္ခြင္မွ စူးေအာင္႔မႈႏွင္႔အတူ တည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစ္ဆို႔ေနသည္။ ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္ႏွင္႔ စီးမက်ေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင္႔ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားရသည္။
     ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔။ ဒါဟာ... အခ်စ္စစ္ မဟုတ္လို႔လား။ သူ႔ကို ကၽြန္မ မခ်စ္ခဲ႔လို႔လားဟင္...။
      အို... မျဖစ္ႏုိင္တာ။ ကၽြန္မ သူ႔ကို သိတ္ခ်စ္ခဲ႔သည္။ သိတ္တြယ္တာခဲ႔ရသည္ေပါ႔။ သူ႔အၾကည့္တြင္ စတင္တြယ္ျငိမိစဥ္က စြဲလမ္းခဲ႔ရေသာ သူ႔ပံုရိပ္မ်ားသည္ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိဆဲပင္ျဖစ္သည္။
      ရွည္သြယ္ေသာကိုယ္ကုိ မသိမသာကုိင္း၍ ပန္းဖြားလြယ္အိတ္အနီကို စလြယ္သိုင္းလြယ္ကာ
ေျခလွမ္းခပ္က်ဲက်ဲ ေလွ်ာက္တတ္ေသာ သူ႔သ႑ာန္။
      ေဘးခြဲကာ လႈိင္းေျပေျပေလးမ်ားႏွင္႔ ထာ၀စဥ္ ပံုပန္းတက်ရွိတတ္ေသာ သူ႔ဆံႏြယ္ေခြမ်ား၊ မျပံဳးမရယ္ ရီေ၀စြာစိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းအၾကည့္မ်ား၊ လမ္းမွာ ေတြ႔႕၍ အမွတ္တမဲ႔ ကၽြန္မကၾကည့္မိလွ်င္ မသိမသာ ဆလြတ္ရုိက္ျပတတ္ေသာ သူ႔အမူအရာမ်ား။ ရယ္ျပံဳးေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာ...။
      အို... ကၽြန္မ ဘယ္လို စြန္႔လႊတ္ရမွာပါလိမ္႔။ သူ..ရယ္ျပံဳးလိုက္လွ်င္ ကၽြန္မ ေငးေမာေနမိတတ္သည္။
“ ေမာင္က ရယ္လုိက္ရင္ သိတ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ သိတ္အျပစ္ကင္းတယ္...”
     ကၽြန္မကေျပာလွ်င္ ရွက္ဟန္စြက္၍ ရယ္ေမာတတ္ေသာ၊ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားနွင္႔အတူ မ်က္လံုးမ်ားပါလိုက္၍ ရယ္တတ္ေသာ ကၽြန္မအခ်စ္ဦး သူ႔ကုိ... သာမန္ခ်စ္ျခင္းသာမက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးခဲ႔ရပါသည္။
     သူ ကၽြန္မကုိ ပထမဦးဆံုး စာလိုက္ေပးစဥ္က ရင္ခုန္လႈိက္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို သတိရမိလာစဥ္ ကၽြန္မရင္သည္ တဒဂၤ ေႏြးေထြးလာျပန္သည္။
     အခန္းတံခါးပိတ္ကာ ခုတင္ေပၚတြင္ သူ႔စာကို အလ်င္စလို ေဖာက္ဖတ္ခ်ိန္က တုန္ယင္ေနခဲ႔ေသာ ကၽြန္မလက္မ်ား၊ စာဖတ္အျပီး ဘယ္အခ်ိန္တင္ထားမိသည္ မသိေသာ ပင္႔သက္ကုိ အသာခ်ကာ ရင္ခုန္စြာျဖင္႔ မွိတ္ခ်လိုက္မိေသာ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ား၊ ေခါင္းအံုးကို ရင္ခြင္တြင္ တင္းတင္းေပြ႕ကာ ေက်နပ္စြာျပံဳးေနမိေသာ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းမ်ားးသည္ သူ႔ခ်စ္ေရးမဆုိမီကပင္ သူ႔အေပၚတြယ္ျငိေနမိေၾကာင္း ထင္ရွားေစသည္ မဟုတ္ပါလား။
     သူ႔အတြက္အေျဖသည္ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားစရာမလိုခဲ႔ပါ။ တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ခ်စ္တုံ႔ျပန္ခဲ႔ေသာ ကၽြန္မအား အညွာလြယ္သည္ဟု ေျပာၾကမည္လား မသိ။
     အညွာလြယ္ရုိး ဟုတ္ခဲ႔ရင္လည္း ခ်စ္ေသာ သူ႔အေပၚတြင္သာ အညွာလြယ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္မ
လိပ္ျပာသန္႔ပါသည္။ အခ်ိန္ကာလကို ၾကည့္၍ ကၽြန္မအခ်စ္သည္ ေပါ႔တိမ္သည္ဟု ေ၀ဖန္မည္ဆုိလွ်င္ကား ကၽြန္မ စိတ္ဆုိးတတ္ခဲ႔သည္။
     ကၽြန္မအခ်စ္သည္ သူ႔အေပၚတြင္ ျဖဴစင္ေလးနက္ တည္ၾကည္ခဲ႔သည္မွာ ယံုမွားစရာ မရွိခဲ႔ပါ။
xxxxxxxxx
      စူးရွေသာ သံုးခ်က္ဆင္႔ဟြန္းသံေၾကာင္႔ စက္ဘီးကို လမ္းေဘးဘက္ ကပ္ေပးလုိက္သည္။ ဘီးလိမ္႔ရံု
ျဖတ္၍ေမာင္းသြားေသာ အက္စ္အီးကားထဲမွ ျပံဳးစပ္စပ္ျပီတီတီ မ်က္ႏွာမ်ားေၾကာင္႔ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ သည္ တင္းက်ပ္ေမာပန္းလာျပန္သည္။
     တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စေနာက္သံမ်ားးသည္ ခါးသည္းလြန္းေနသည္။ သူသာပါရင္ ဒီလိုေနာက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ႔အေတြးက ၀င္လာျပန္သည္။ ႏွေျမာတသလြန္းစြာ နာက်င္ခံစားေနရသည္။
   “ ခံရခက္လိုက္တာေနာ္...”
      လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေစတီေလးေၾကာင္႔ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔မွာပါလားဟု သတိ၀င္လာသည္။
ေစတီေလးႏွင္႔ မေ၀းလွေသာေနရာတြင္ ပန္းရဂံုအမည္ရွိ သူတို႔ျခံေလးသည္ အမည္ႏွင္႔လုိက္ဖက္စြာ ပန္းေပါင္းစံုျဖင္႔ သာေမာဖြယ္ရာ ရွိေလသည္။
     အိမ္ကေလးသည္ မခန္႔ညားလြန္းေသာ္လည္း ေနခ်င္႔စဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သူက မၾကာခဏ
ျခံထဲလိုက္ၾကည့္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚတတ္ေပမယ္႔ မာနၾကီးေသာကၽြန္မက တစ္ခါမွ် လိုက္မသြားဖူးခဲ႔ေပ။
       သူ ျခံေရွ႕မွာ ရွိပါ႔မလား။ ဘယ္လုိ ေခၚရမွာပါလိမ္႔။
      ယခင္ ကၽြန္မ သူ႔ျခံေရွ႕ျဖတ္လွ်င္ အိမ္ေဘးကုန္စံုဆုိင္မွ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ (သို႔မဟုတ္)
ျခံေရွ႕တြင္ ကစားေနၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားထဲမွ တစ္ဦးဦး( သို႔မဟုတ္) ျခင္းခတ္ေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္  သူ႔ကို အေျပးအလႊား သြားေခၚေပးတတ္သည္။
     သူ မွာထား၍လားေတာ႔ မသိပါ။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားသည္ ကၽြန္မကို ျမင္သည္ႏွင္႔ ေမးစရာ၊
ေခၚခိုင္းစရာမလိုဘဲ အလုိက္သိတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ သူ႔ကုိ သြားေခၚေနစဥ္ ကၽြန္မသည္ စက္ဘိီးကို
ျဖည္းညင္းစြာ နင္းရင္း သူ႔အိမ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားမည္ျဖစ္သည္။
     မၾကာမီ သူသည္ စက္ဘီးကို အလ်င္စလုိနင္းရင္း ကၽြန္မေဘးသို႔ ေရာက္လာေပလိမ္႔မည္။
     ယခုတစ္ၾကိမ္ ကၽြန္မျဖတ္သြားရင္ေရာ...
     ကၽြန္မရင္သည္ အဆမတန္ အခုန္ျမန္လာသည္။ အရင္ကလုိ ေျပးလႊားကာ သြားေခၚေပးမယ္႔သူ ရွိပါ႔မလား။ ကၽြန္မကို သနားေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင္႔ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနၾကမည္လား။
     ဘုရား...ဘုရား....။ ဒီမ်က္၀န္းမ်ား၊ အၾကည့္မ်ားကို ကၽြန္မေတြးရင္း တုန္လႈပ္လာေလသည္။
     မုိးအကုန္ ေဆာင္းအကူး တဖြဲဖဲြက်ေနေသာ မုိးဖြားေလးမ်ားေအာက္တြင္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ထူပူရွိန္းဖိန္းလာသည္။ ၾကည့္စမ္း။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဒီမိုးဖြဲေလးေတြ က်ေနခဲ႔တာပါလိမ္႔။ ကၽြန္မကို္ယ္ေပၚက
အျဖဴေရာင္ ဂ်င္းဂ်ာကင္ေလးေတာင္ စိုထုိင္းလြန္းေနျပီပဲ။
     ဂ်ာကင္ေလးကို အာရံုစိုက္မိစဥ္ခဏ ရင္အခုန္သည္ တဒဂၤ ရပ္တန္႔သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။
သူႏွင္႔ကၽြန္မ ခ်စ္သက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္စဥ္က သူေပးခဲ႔သည့္ လက္ေဆာင္ေလး...။
  မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားသည္ မ်က္၀န္းအတြင္းတြင္ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ျပည့္လွ်ံလာသည္။ အျမင္အာရံု ေပ်ာက္မသြားရန္ မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို ၾကိဳးစားသိမ္းရင္း သူ႔စကားသံတို႔ နားမွာ ေ၀႔၀ဲလာျပန္သည္။
“ ေမာင္တို႔  စခ်စ္ခဲ႔ၾကတာ ဒီဇင္ဘာမွာေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေအးခ်မ္းတဲ႔ေဆာင္းကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္
ေမာင္က ဒီဂ်ာကင္ေလးကို ပန္းႏုအတြက္ေပးတာပါ။ ခ်စ္လက္ေဆာင္ကုိ မျငင္းေကာင္းဘူး ပန္းႏုရဲ႕၊
ပန္းႏုခ်မ္းရင္ ေမာင္႔ကိုယ္စား ေႏြးေထြးေစဖို႔ေပါ႔....”
    အဲဒီတုန္းက သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ကုိယ္ေပၚက ၀တ္လာတဲ႔ဆြယ္တာကို ခၽြတ္ျပီး သူ႔လက္ေဆာင္ဂ်ာကင္ေလးကို ၀တ္ျပလိုက္ေတာ႔ ၀မ္းသာေက်နပ္ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ စြဲျငိေနတုန္းပါ။
   “ သိတ္လွတာပဲ ပန္းႏုရယ္၊ ပန္းႏုအသားေလးနဲ႔ သိတ္လိုက္တယ္ကြာ။ ေမာင္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ပုဆုိး၀ယ္ရင္း
ဒီဂ်ာကင္ေလးျမင္ေတာ႔ ပန္းႏုကိုသတိရျပီး ပန္းႏုနဲ႔လည္း လုိက္မယ္ထင္လို႔ ၀ယ္လာတာ။ ၾကိဳက္ရဲ႕လားဟင္”
    “ ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ စီးကရက္နံ႔ေတာင္ ၾကိဳက္တတ္ေနျပီပဲ ေမာင္ရဲ႕”
  ကၽြန္မအေျဖကို သူ သေဘာက်စြာ ရယ္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္း သူနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးစြာ ေရာေႏွာရယ္ခဲ႔ဖူးသည္။
      သူႏွင္႔ကၽြန္မသည္ သေဘာထားခ်င္းလည္း အမ်ားအားျဖင္႔ တိုက္ဆုိင္ကာ ၀ါသနာတူသူမ်ားလည္း
ျဖစ္သည္။ ဂစ္တာတီးျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္း၊ ကဗ်ာဖတ္ျခင္းတုိ႔ကို ခံုခင္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏုိးေသာ၊ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားသူခ်င္းျဖစ္ပါလ်က္... သူမို႔.....
xxxxxxx
သူ႔ျခံအတြင္းမွ ႏွင္းဆီရံုတခ်ိဳ႕ကုိ အေ၀းမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ညြတ္ႏူးစဖြယ္ ႏွင္းဆီရနံ႔မ်ားးသည္ ကၽြန္မ၏ ႏြမ္းလ်လပ္ဟာေနေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ျငိမ္းေအးေစႏုိင္မည္ မထင္ေတာ႔ပါ။
      သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမ်ား စကားစရမွာပါလိမ္႔။
   “ ေမာင္နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္...” လို႔ ေျပာရမွာလား။ “ ေမာင္ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ သတင္းေတြ ၾကားေနရတယ္..” လို႔မ်ား ရန္ေတြ႔ပစ္ရမလား။ အို... မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႔ကို ရန္လုိသံႏွင္႔ ေျပာရက္မည္ မထင္ပါ။
      သူ႔အား ေမးခြန္းမ်ား အဆက္မျပတ္ ထုတ္ေနမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစံုသည္ တုန္ယင္ေနလိမ္႔မည္
ထင္သည္။ ေျပာမွ ေျပာထြက္ပါ႔မလား။ သူ ျပန္ေျဖမည့္စကားအတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ခံႏုိင္ရည္ ရွိဖို႔ေတာ႔ လိုမည္။ “ ေမာင္႔ကိုေမ႔လုိက္ပါေတာ႔...” ဟု သူေျပာခဲ႔လွ်င္...။
      သူ႔အား စြန္႔လႊတ္ရေတာ႔မည္ဟု ေတြးမိတိုင္း ခႏၶာကိုယ္သည္ ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သြားသလို လြင္႔ဟာျပီး ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ တုန္ခါလာေလသည္။
  ယခင္က ေႏြးေထြးေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ မယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္  ေအးစက္စိမ္းကားေနခဲ႔ပါလွ်င္...။
ေလသံတုိးတုိးျဖင္႔ ခ်စ္စကားႏုႏုေလးမ်ား ေရရြတ္ေျပာဆုိခဲ႔ဖူးေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ လမ္းခြဲဖို႔စကားမ်ား ရက္စက္စြာ ေျပာခဲ႔ပါလွ်င္...။
ညင္သာစြာ ေထြးဖက္၍ အၾကင္နာကိုျပတတ္ေသာသူသည္ လက္ေနာက္ပစ္ရပ္ကာ ေခါင္းကုိခါယမ္း ရင္း ေက်ာခုိင္းသြားခဲ႔ပါလွ်င္...။
     ကၽြန္မ... ဘယ္လို စြမ္းအားမ်ားႏွင္႔ ရပ္တည္ က်န္ခဲ႔ႏုိင္ပါမည္နည္း။
     စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈႏွင္႔အတူ မယံုၾကည္ႏုိ္င္မႈသည္ ဒြန္တြဲေနျပန္သည္။ ဒီသတင္းဟာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။
သူက ဒီလုိ လူစားမ်ိဳးမွ မဟုတ္ခဲ႔တာ...။
      သူ ကၽြန္မကို သိတ္ခ်စ္ခဲ႔တာ သံသယမထားရက္ေအာင္ ယံုၾကည္ေနခ်င္ေသးသည္။
ခက္သည္က သတင္းေပးသူကလည္း အပုိေျပာေလ႔ရွိသူ မဟုတ္။ သူႏွင္႔ မေတြ႔ရသည္မွာလည္း အေတာ္ၾကာေနျပီ။
      ဇေ၀ဇ၀ါအေတြးမ်ားျဖင္႔ ဦးေခါင္းသည္ ဖ်စ္ညွစ္ခံထားရသလို ကိုက္ခဲနာက်င္လာသည္။
ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ္႔။ စက္ဘီးနင္းေနေသာ ေျခေထာက္အစံုသည္ ေလးလံေႏွးေကြးလာသည္။
      သူ၏ ရက္စက္ေသာ စကားသံမ်ားအား မၾကားနာ၀႔ံပါ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ပ်က္သုဥ္းေသာဘ၀သည္
မည္သို႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါဦးမည္နည္း။
      တင္းထားခဲ႔ေသာ စိတ္သည္ ေပ်ာ႔ညြတ္သြားျပန္သည္။ မူးေ၀ေနေသာ ေခါင္းထဲမွ ဦးေႏွာက္သည္ ပူေလာင္ဆူပြက္ေနသည္ဟု ထင္လာမိသည္။ ျပန္လွည့္ရမည္လား။ ဆက္သြားရမည္လား။ ေ၀ခြဲမရ။
      ကၽြန္မအား သနားသလုိ ၾကည့္ေနၾကမည့္ အၾကည့္မ်ား၊ သူ႔ျခံေရွ႕မွ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေတြးမိခ်ိန္တြင္ ရင္သည္ တုန္ယင္ေမာပန္းလြန္းလာသည္။ ေျခနင္းခံုေပၚမွ ေျခအစံုတြင္ အားမ်ား တစ္စထက္တစ္စ ပါးလ်ားယုတ္ေလ်ာ႔လာေတာ႔သည္။
xxxxxxxx

     သူ႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ခါနီးတြင္မွ စက္ဘီးကုိ ရုတ္တရက္ ျပန္ေကြ႕ခ်လိုက္သည္။
ရံႈးနိမ္႔သူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္႔ ၀မ္းနည္းဖိုလႈိက္ေနမိသည္။
     ကၽြန္မ၏ႏွလံုးသားထဲမွ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကင္းစြာ တိတ္တဆိတ္ ပုန္းေရွာင္ေနေသာ သူ႔အား ခ်စ္သူအျဖစ္မွ မႏုတ္ဖယ္ပစ္ခ်င္ပါ။ သူမလာေသာ ရက္မ်ားေၾကာင္႔ ၀မ္းနည္းအားငယ္ျခင္းမ်ား ခံစားေနရေသာ ကၽြန္မႏွလံုးသားကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ားပါ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားေစခ်င္ေသးပါ။
      ေတြေ၀ မျပတ္သားစိတ္ေၾကာင္႔ လူညံ့တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစေတာ႔။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ
ၾကိတ္ေဆြးေနပါေတာ႔မယ္ေလ။ သူ႔ကုိ ဘာမွ ထပ္ေမးဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင္႔ရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖ
ေစာင္႔ေနေတာ႔မယ္။
    သူျပန္လာမယ္႔ တစ္ေန႔...။
ဒါမွမဟုတ္ ...။
သူ ႏႈတ္ဆက္လာတဲ႔ တစ္ေန႔ထိေပါ႔။
xxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ.... ေရႊသမင္မဂၢဇင္း

( မဂၢဇင္းသုိ႔ ပထမဦးဆံုး ပို႔ျဖစ္ေသာ.....၊ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရသည့္ ၀တၳဳတိုေလး ျဖစ္ပါသည္။)

ကၽြန္မအတြက္ ႏွစ္သိမ္႔ဆု



   ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲၾကီးက ျပီးခဲ႔တာၾကာပါျပီ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရင္ထဲက ဆုေပးပြဲကေတာ႔ မျပီးေသး။  မၾကာခဏ ဆုေပးပြဲၾကီးကို ျမင္ေယာင္သတိရေနမိဆဲပါ။

     သတိရလြန္းမက ရလာေတာ႔ ညီအစ္မေတြလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ စာေပသူငယ္ခ်င္း ဆရာမအျဖဴေရာင္(ေရႊ)ကို ဖုန္းဆက္မိပါတယ္။

“ အမ အဲဒါပိုး၀င္သြားတာေလ။ ကၽြန္မတို႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ...” လို႔ ရယ္ေမာသံနဲ႔ သူကေျပာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔   “ ဟုတ္တယ္ေနာ္...” လို႔ ေထာက္ခံမိရတယ္။

     ပိုးမွ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔ပုိးပါ။ ေန႔ေတြရက္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားေပမယ္႔ မေန႔တေန႔ကလို ျမင္ေယာင္ျပီး ၾကည္ႏူးေနဆဲပါေလ။

  ကၽြန္မေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ေနမွေတာ႔ ဆုရတဲ႔သူေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ။ သူတို႔အေပ်ာ္ကို ၀င္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း လႈိင္းေလးေတြထသြားရတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီပြဲမွာ ဆုရခဲ႔တယ္ေလ။

“ ႏွစ္သိမ္႔ဆု”...။

xxxxxxx

  အမွန္ေတာ႔ ဒီပြဲကို ဒီႏွစ္မွ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္မတက္ခြင္႔ရခဲ႔တာပါ။ မႏွစ္ကေတာ႔ ဆရာမအျဖဴေရာင္က လာခဲ႔ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚပါေသးတယ္။ ကၽြန္မက “ ဆရာက ကၽြန္မကိုမဖိတ္ဘူး..” လို႔ အားငယ္စကား ဆုိမိေတာ႔

“ ဆရာက ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ သပ္သပ္မဖိတ္ေပမယ္႔ အမလည္း ေရႊအသစ္ပဲ၊ လာလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဖိတ္ပါတယ္။ လာပါလား...” လို႔ ေခၚေပမယ္႔ ကၽြန္မ မသြားျဖစ္ပါဘူး။

   ဒီႏွစ္ေတာ႔ ဆရာနဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္း ဆရာက ကၽြန္မကိုဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆုရသေလာက္ကို ၀မ္းသာသြားတာပါ။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာ ဆရာမခင္ပန္ႏွင္းေရးသလုိ ဒီပဲြမွာ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဆံုစည္းရမွာကိုိက ဆုရသလိုပါ။

    ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကနယ္ကဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲလို႔ အမ်ိဳးသားကို အေဖာ္ေခၚပါတယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာဆုိေပမယ္႔ “ မင္းကိုဖိတ္တာ ကိုယ္ကကပ္လိုက္လို႔ ေကာင္းပါ႔မလား...” လို႔ အင္တင္တင္နဲ႔ပါ။

      ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းက သူ႔ဆီကိုလည္းဖုန္းဆက္ျပီး သပ္သပ္ဖိတ္ပါတယ္။

“ ဆရာလာႏုိင္မလား...” လုိ႔ေမးတာကို သူကလည္း ကၽြန္မကိုလိုက္ပို႔ရမွာမို႔ မဆုိင္းမတြ “ ဟုတ္ကဲ႔ လာႏုိင္ပါတယ္..” လို႔ ေျဖလိုက္တာေပါ႔။ ေနာက္မွသိရတာက သူ႔ကို ကဗ်ာဆုရမယ္႔သူမို႔ ဆရာကဖိတ္တာကို သူကမတုန္မလႈပ္ အံ႔ၾသဟန္လည္းမျပလုိ႔ ဆရာက ျပန္အံ႔ၾသေနတာတဲ႔။

    သူကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ကပ္မလိုက္ရဘဲ သူလည္းဖိတ္စာတစ္ေစာင္နဲ႔ အဖိတ္ခံရျပီဆိုျပီး ရိုးရုိးသားသား ၀မ္းသာေနတာပါ။ ကၽြန္မကေတာ႔ နည္းနည္းအ႔ံၾသသြားတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မကို စံုတြဲမွန္းလည္း ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ေရႊအျမဳေတတစ္ရံုးလံုးက မသိၾကပါဘူး။ သူ႔ကဗ်ာပါဖူးတဲ႔ မဂၢဇင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စံုတြဲမွန္းသိၾကတာပါ။ သူက ကဗ်ာအပုဒ္ေရလည္း နည္းေသးေတာ႔ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္မနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတဲ႔ စာေရးဆရာ မင္းေ၀ဟင္တို႔၊ အျဖဴေရာင္တို႔၊ ခ်မ္းထက္ဟန္တုိ႔ေတာင္ သူ႔ကို လူနဲ႔ကေလာင္နာမည္နဲ႔ တြဲမသိၾကပါဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက ကဗ်ာဆရာသစ္ခက္အိမ္ကို ဆရာ ဘယ္လိုမ်ား သိပါလိမ္႔လို႔ သိပ္မသကၤာခ်င္ဘူး။

    ဒါေပမယ္႔ ၾကာၾကာမေတြးအားပါဘူး။ ေရႊပြဲတက္ဖို႔ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ျပင္ဆင္ရတာေပါ႔။ အျဖဴေရာင္႔ကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္း၊ ဘယ္ေန႔ေရာက္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ဆံုမယ္နဲ႔၊ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေသးတဲ႔ ကၽြန္မေလးစား
အားက်တဲ႔ စာေရးဆရာေတြအမ်ားၾကီးကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေတြ႕ရေတာ႔မွာမို႔ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ေနတာပါ။

xxxxxxx

  ေရႊအျမဳေတတိုက္ကို ဖိတ္စာသြားယူခါမွ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ဆရာဦးမ်ိဳးျမင္႔ညိမ္းတုိ႔က ကၽြန္မနဲ႔ကဗ်ာဆရာကို စံုတြဲမွန္းသိသြားျပီး တအံ႔တၾသရယ္ပါတယ္။ ရယ္စရာကလည္း ျဖစ္သြားတာကိုး။ သူနဲ႔ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ခ်င္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ျပီးတဲ႔အထိ ဆရာတုိ႔ေရာ၊ အဲဒီမွာေရာက္ေနတဲ႔ ဆရာညီမင္းညိဳနဲ႔ ဆရာညီငယ္ေလးကေရာ တစ္ေယာက္စီ သပ္သပ္လာတယ္ပဲ ထင္ေနၾကတာေလ။

    ဆရာကလည္း တစ္ေယာက္စီကို စကားတစ္လွည့္စီ ေျပာေနတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ဘယ္မွာတည္းတာလဲ လို႔ တစ္လွည့္စီေမးလိုက္ကာမွ ကၽြန္မလည္း ကဗ်ာဆရာကို ကၽြန္မအမ်ိဳးသားပါလို႔ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ ရေတာ႔တယ္။

     အပ်ိဳၾကီးဟန္ ေဆာင္လို႔မွ မရေတာ႔တာကိုး။

xxxxxxx

    ဘာပြဲမွတက္ေလ႔မရွိဘဲ ပြဲေၾကာက္တဲ႔ ကၽြန္မက ဆုေပးပြဲက်င္းပတဲ႔ ခမ္းမေရွ႕ကို ရင္တဖုိဖိုနဲ ႔ေရာက္ လာေတာ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမေခ်ာအိမာန္(မႏၲေလး)၊ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္ တုိ႔ကုိ အမွတ္တရဓါတ္ပံုရုိက္ေနတာ ေတြ႔တာမို႔ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ဆရာဆရာမ သံုးေယာက္ရဲ႕ ေဖာ္ေရြတဲ႔အျပံဳးေတြက ခန္းမထဲ၀င္ဖို႔ အားငယ္သလုိလိုျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို သက္သာရာ ရေစတယ္ေလ။ ဧည့္ၾကိဳတဲ႔ေနရာက ညီမေလးေတြကလည္း ျပံဳးရႊင္ခ်ိဳျမေနတာမို႔ ရင္ေအးစရာပါ။

  ဆရာလင္းႏုိင္ဦးက ခန္းမထဲကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားရင္း “ ၾကိဳက္တဲ႔ေနရာသာ ၀င္ထုိင္ပါ...” လို႔ ေျပာသြားခ်ိန္မွာ ခန္းမထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေနရာလြတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါေသးတယ္။

  မေဟသီမဂၢဇင္းတုိက္မွာ ဆံုဖူးထားတဲ႔ ဆရာလင္းထင္နဲ႔အရင္ဆံုးေတြ႔ေတာ႔ ဆရာက ကၽြန္မ စာေပေလာကနဲ႔စိမ္းတာကို သိေနတာမို႔ မိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္ဆုိျပီး ဆရာတင္႔ခိုင္၊ ဆရာမင္းခ်မ္းမြန္၊ ဆရာနတ္မႈး စတဲ႔ ဆရာၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

   တေျဖးေျဖးနဲ႔ ခန္းမထဲလူျပည့္လာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ အနားမွာေတြ႕ရတဲ႔ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာေလ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကို သိပါ႔မလားလို႔ အားငယ္ျပန္ေရာ။

     ခပ္ေစာေစာလာမယ္လို႔ ခ်ိန္းထားတဲ႔ ဆရာမအျဖဴေရာင္ကလည္း လူေတာ္ေတာ္စံုမွ ေရာက္လာပါတယ္။
အေၾကာင္းမသိတဲ႔ ကၽြန္မက ေရွ႕ေတာ္ေတာ္က်တဲ႔ခံုမွာ ထုိင္ေနမိတာမို႔ အျဖဴေရာင္တုိ႔ စာေရးဆရာအဖြဲ႕ေတြ ထိုင္တဲ႔၀ုိင္းနဲ႔ကလည္း အေ၀းၾကီးပါ။

  ဒီေတာ႔ အနီးအနားက၀ုိင္းေတြကို ေ၀႔၀ဲၾကည့္ျပီး ကုိယ္႔အားကိုယ္ကိုးျပီး ႏႈတ္ဆက္မယ္လို႔ အားတင္းရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း မ်က္ေစ႔ခပ္မြဲမြဲ၊ ခမ္းမထဲမွာလည္း မီးကမွိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ထြန္းထားေတာ႔ မသဲကြဲပါဘူး။ အမ်ိဳးသားကို “ ၾကည့္ေပးပါဟယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေတြ႕ရင္ေျပာျပစမ္းပါ..” လို႔ အားကိုးေပမယ္႔ သူက စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြကို နာမည္နဲ႔လူနဲ႔ ကၽြန္မေလာက္ တြဲမသိပါဘူး။

     ကၽြန္မကေတာ႔ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမဓါတ္ပံုပါလာရင္ အငမ္းမရၾကည့္ထားတာကိုး။

  ပထမဦးဆံုး ကၽြန္မတို႔၀ိုင္းနဲ႔ကပ္ရက္ ေဘးနားက၀ုိင္းမွာ ၀င္ထိုင္တဲ႔ ဆရာမခင္ခင္ထူး၊ ဆရာမ၀င္း၀င္းျမင္႔(နန္းေတာ္ေရွ႕) တို႔ကို သြားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး စာေပေဟာေျပာပြဲသြားရင္း
ျပည္ကို၀င္လာဖူးတဲ႔ ဆရာမမိခ်မ္းေ၀ကို တစ္ခံုေက်ာ္မွာေတြ႕လို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာမနဲ႔ တစ္၀ုိင္းတည္းထိုင္ေနတဲ႔ ဆရာမေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရေပမယ္႔ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာေနၾကတာမို႔ မေႏွာင္႔ယွက္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ခမ္းမထဲမွာလူျပည့္လာျပီး အခမ္းအနားစခ်ိန္နီးလာတာက တစ္ေၾကာင္းမို႔ ကိုယ္႔ေနရာမွာကုိယ္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္လုိက္ခ်ိန္မွာပဲ အခမ္းအနားစပါေတာ႔တယ္။

xxxxxxxx

   မီးေတြ၀င္းကနဲ လက္ျပီး ကင္မရာေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကၽြန္မေရွ႕မွာ၀ုိင္းလာၾကေတာ႔ ရင္ေတြေတာ္ေတာ္ ခုန္သြားပါတယ္။

  ကၽြန္မဆုရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို ကဗ်ာဆုရေၾကာင္း ေၾကညာခံလိုက္ရတာပါ။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို ကၽြန္မကလည္း ေရာေယာင္ျပီး ႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)က ကဗ်ာဆရာကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း “ ေ၀နဲ႔တစ္ခါမွ လူခ်င္းမဆံုဖူးေသးဘူး...” လို႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ထျပီးလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မပဲ ဆုရသလုိလိုနဲ႔။

  ကဗ်ာဆရာကို ခုမွေတြ႕ဖူးၾကေပမယ္႔ မုဒိတာပြားျပီး လာႏႈတ္ဆက္ၾကတာ တကယ္႔ကုိ ေလးစားၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဆရာဦးတင္႔ခိုင္က ဆုေၾကညာခါနီးအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာဆရာ႔ခံုေနာက္ကုိ အရင္ဆံုးေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္မက အံ႔ၾသျပီးေမာ႔အၾကည့္နဲ႔ ဆုေၾကညာတာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပါ။

   ဆရာဦး၀င္းးျငိမ္းနဲ႔ ဆရာဦးထက္ျမက္တုိ႔ လာႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာထက္ျမက္က “ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆရာေမာင္စိမ္းနီဆီက တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ေတာင္းထားရတာ..” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာသြားပါတယ္။

    ေရႊအျမဳေတဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ဟာ အင္မတန္တိက်ျပီး သို၀ွက္လွတဲ႔ဆရာေတြပါပဲ။

   ဆရာမင္းေ၀ဟင္နဲ႔ ဆရာခ်မ္းထက္ဟန္ကလည္း “ အစ္ကိုမွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိဘူး..” ဆုိျပီး အံ႔ၾသ၀မ္းသာ လာႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ဆရာညီငယ္ေလးကေတာ႔ ၾကိဳရိပ္မိဟန္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးၾကီးေပါ႔။ သူက ဆုစံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရးမႈးအျဖစ္ သူ႔ကုိယ္သူခန္႔ထားတာကိုး။

   ဆရာမအျဖဴေရာင္ကလည္း “ ကၽြန္မမေျပာဘူးလား..” တဲ႔။ သူက ပြဲစခါနီးတုနး္က “ဆုရရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ..”ဆုိျပီး ကဗ်ာဆရာကို စသြားတာကိုး။ ဆရာကာတြန္းျမင္႔သိန္းနဲ႔ ဆရာမ တူးတူးျမင္႔သိန္းကလည္း ကဗ်ာဆရာလို႔စမိတ္ဆက္တုန္းက “ ဆုမ်ားရေနမလား မသိဘူးေနာ္..” လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ထားတာမို႔ “ ကဲ အန္တီေျပာတာ မမွန္ဘူးလား..” နဲ႔ ၀မ္းသာေနရွာပါတယ္။

   ေနာက္ပိုင္း ဆုေတြတစ္ဆုျပီးတစ္ဆု ေၾကညာျပီးခ်ီးျမွင္႔ေပးတိုင္း ကၽြန္မလည္း ဆုရသူေတြနဲ႔ထပ္တူ ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ယူစရာဆုကို ထုိက္ထုိက္တန္တန္ရသြားၾကတာ မုဒိတာပြားစရာပါပဲ။

  ဆရာရဲသွ်မ္းဆုရလုိ႔ သြားႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္လာတဲ႔ ကၽြန္မကို ကၽြန္မထုိင္တဲ႔၀ုိင္းနားမေရာက္ခင္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္လွမ္းဆြဲတာမို႔ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ထဲမွာ ေသခ်ာအားစိုက္ၾကည့္လုိက္မွ ဆရာမ အမရာ(ေဆး-၁) ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေလ ၀မ္းသာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထိုင္ခံုေနာက္က ၀ုိင္းမို႔ ကၽြန္မကမျမင္ဘဲ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႏႈတ္ဆက္လာတဲ႔ မာနကင္းတဲ႔ ဆရာမကို ေလးစားမိပါတယ္။ “ ေ၀႔စာေတြဖတ္ရေၾကာင္း၊ အားေပးေနေၾကာင္း...” ေျပာေတာ႔ တစ္၀ိုင္းလံုးကလည္း ေႏြးေထြးတဲ႔အျပံဳးေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာမို႔ ကၽြန္မၾကည္ႏူးလိုက္တာေလ။

    ဆရာမၾကီးေဒၚကလ်ာနဲ႔ ဆရာမမစႏၵာကုိလည္း ဆရာမအမရာေဘးမွာေတြ႕လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါေသးတယ္။

   ဒါေပမယ္႔ ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားမိေတာ႔ မီးခပ္မွိန္မွိန္မို႔ ဟုိတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ထုိင္ေနတဲ႔သူေတြကို ကၽြန္မ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္တာ။ ကံစမ္းမဲေပါက္လို႔ ထလာမွ ဆရာမႏွင္းေ၀ျငိမ္းကိုလည္း အဲဒီ၀ုိင္းကမွန္း ေတြ႕ရတယ္။

    မျမင္လို႔ ႏႈတ္မဆက္မိတဲ႔ တျခားဆရာမေတြလည္း ရွိဦးမွာပဲလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ္႔ ေႏြးေထြးျပီး သေဘာထားျပည့္၀တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကုိေတာ႔ ေလးစားျပီးသားမို႔ ကၽြန္မကို နားလည္ၾကမွာပါလို႔ ယံုၾကည္မိတယ္ေလ။

xxxxxxxx

   ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ စီးတီးစတားက မနက္စာ၀ုိင္းေလးမွာ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕၊ ဆရာ႔ရဲ႕သားသမီးတပည့္ေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကား၀ုိင္းဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ႔ ဆရာက ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ္႔အားေပး စကား ေျပာပါတယ္။

    တကယ္ပါ။ ကၽြန္မေလ ဆုရသေလာက္ကို ေပ်ာ္တာပါ။ ဆရာ႔ရဲ႕အားေပးႏွစ္သိမ္႔စကားက ကၽြန္မအတြက္ ဆုပါပဲ။

   ကၽြန္မက ဘာဆုတစ္ခုမွ မရဖူးလို႔ ဆရာ႔ရဲ႕ေက်းဇူးကို မဆပ္ႏုိင္တဲ႔ အသံုးမက်တဲ႔တပည့္ဆုိျပီး အျမဲ စိတ္အားငယ္ခဲ႔မိတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ရရင္ပဲ ကၽြန္မအတြက္က ဆုပါ။

   အဲဒီကအျပန္ ေရႊဆုရွင္ဆရာမင္းေ၀ဟင္ေကၽြးတဲ႔ ေၾကးအိုးကိုစားဖို႔ လွည္းတန္းကိုသြားၾကတယ္။ ဆရာဦးေဆြ(ဒႆနိက)၊ ဆရာမအျဖဴေရာင္၊ ဆရာညီမင္းညိဳ၊ ဆရာညီငယ္ေလး၊ ဆရာခ်မ္းထက္ဟန္၊ ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္၊ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္၊ ဆရာသာၾကည္ေဆြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲ။

  စားရင္းေသာက္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း၊ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိျပီးသားလူေတြ ပိုရင္းႏွီးလာျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားေပးၾက၊ စေနာက္ၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ အျဖဴေရာင္တို႔အိမ္မွာ တစ္ေထာက္နား၊ အေအးေသာက္၊ ေကာ္ဖီေသာက္။ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲကလည္း ကဗ်ာဆရာကဆုရထားသူမို႔ တစ္၀ိုင္းေလာက္ေကၽြးခ်င္ေသးေၾကာင္း အခြင္႔ေတာင္းေပမယ္႔ အစီအစဥ္ေတြျပည့္ေနတာေၾကာင္႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီကမွ လင္းလြန္းခင္စာေပက ဆရာဦးသိန္းလြင္ရဲ႕ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ နဲ႔ ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပြဲကို အဖြဲ႕လုိက္ခ်ီတက္။

    ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေဆြးေႏြးၾကတာကို နားေထာင္ရင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေျပာၾက၊ဆုိၾက၊ ျငင္းခုန္ၾကရင္း အားလံုးဟာ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားသလုိ ေပါင္းစည္းသြားတဲ႔အားမာန္ကို ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားမိျပီး ပီတိေတြနဲ႔ တသိမ္႔သိမ္႔ၾကည္ႏူးရပါတယ္။

    တကယ္ပါ။ ဆုရတာမရတာက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုိ စာေပပညာရွင္ ဆရာ၊ဆရာမၾကီးေတြရယ္၊ စာေပေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အားလံုးနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး တစ္စည္းတစ္လံုုးတည္း ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးခြင္႔ရတာကိုက ကၽြန္မအတြက္ ဆုလာဘ္ၾကီးတစ္ခုပါ။

    အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာက ဆုတံဆိပ္ၾကီးပိုက္ျပီး ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေပါ႔။

   ကၽြန္မကလည္း ရင္ထဲမွာေထြးပိုက္လာတဲ႔ ႏွစ္သိမ္႔ဆုေလးကို တျမတ္တႏိုးေက်နပ္ရင္း...၊ ၾကည္ႏူးမဆံုးပါပဲ။

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤစာစုေလးအား ေရႊအျမဳေတဆုေပးပြဲအျပီး တစ္လေလာက္တြင္ေရးခဲ႔ျပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္သို႔ ပို႔မည္ရည္ရြယ္ထားေသာ္လည္း မပို႔ျဖစ္ခဲ႔ပါ။ ေျခာက္လေက်ာ္ၾကာကာမွ ဖိုင္ထဲတြင္ျပန္ေတြ႔သျဖင္႔ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။

ဖုန္းသံရွင္


         ျမဴးႂကြလႈပ္ခတ္ေသာ ဂီတ၏သာယာသံနွင့္အတူ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ သီခ်င္းသီဆိုသံ....၊    စည္းခ်က္ဟန္ညီ လႈပ္ရွားေနေသာ သ႑ာန္နွင့္ ခ်ိဳရႊင္ရယ္ျမဴးေနေသာ တီဗီြဖန္သားေပၚမွ ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးကို  မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစိုက္ေငးရီေနမိေသာ္လည္း အခါမ်ားစြာကလို စိတ္၀င္စားမႈ မျပင္းထန္ေတာ့ေပ။ ႏွစ္လိုဖြယ္ ညီညာ စည္းက်ေသာ သံစဥ္မ်ားထက္ စူးရွျပတ္ေတာင္းေသာ ဖုန္းေခၚသံ တစ္ခုကိုသာ သူမ စိတ္ေစာေတာင့္တ ေနမိသည္။ 
ၿပီးေတာ့.... ၾကည္လင္ညံ့သက္ေသာ ေအာင္ျမင္သည့္ အမ်ိဳးသားသံ တသံ....။ ထိုအသံသည္ ကာလ မ်ားစြာ ေအးခဲၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ  အိအိခင္၏ နွလံုးသားကို ညြတ္နူးနိုင္စြမ္း ရိွ၏။ ေႏြးေထြးနိုင္စြမ္းရိွ၏။
         အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာ...ထိုအသံကို စၾကားကာစမွာပင္ သူမ သေဘာက်မိသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။  ထို့ေၾကာင့္လည္း သူမဆီဆက္သမွ် ဖုန္းသရဲမ်ားထဲမွ ထိုအသံပိုင္ရွင္ တေယာက္ကိုသာ လက္ခံစကားေျပာ မိျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမက ဖုန္းဆက္၍ အီစီကလီဇာတ္ခင္းျခင္းမို်းကို မုန္း၏။ ခပ္ရိရိေလသံမ်ားနွင့္ မထိတထိ စကားလံုးမ်ားကို မနွစ္ၿမိဳ႕လြန္းေသာေၾကာင့္ သူမ ဖုန္းသရဲမ်ားကို ေ၀းေ၀းကေရွာင္ေလ့ ရိွခဲ့သည္။
         သို႔ေသာ္....လြန္ခဲ့သည့္ တလခန္႔က ညေနခုနစ္နာရီခဲြ တိတိတြင္ဆက္ေသာ ဖုန္းထဲမွ စကားသံတစ္သံ သည္ သူမ၏အာရံုမ်ားကို ဖမ္းစားသြားခဲ့သည္။ သူ့႔အသံသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၍ တည္ၾကည္ေအးျမ သလို ျပတ္သားလိႈက္လဲွလွသည္။
          “ အိအိခင္နဲ့ စကားေျပာခ်င္လို့ပါ ခင္ဗ်ာ...”....ဟု သူက ဆိုလိုက္စဥ္ အရင္ကလို အမ်ိဳးသားအသံမို့ လိမၼာယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းပယ္လိုက္ဖို႔ထက္ သူ  ဘယ္သူျဖစ္မလဲ ဆိုတာကိုသာ စိတ္၀င္စားသြားမိ၏။ သူ႔အသံ က ၾကားေနက်အသံမ်ားထက္ မ်ားစြာ ရည္မြန္ေႏြးေထြးေနသည္။
          “ ဘယ္သူလို့ ေျပာလိုက္ရမလဲဟင္ ”
         သူက စဥ္းစားသလို ေခတၱျပတ္ေတာက္သြားၿပီးမွ....
           “ အိ မဟုတ္လား...ကို ပါ ”
                  သူမ အံ့ၾသျငိမ္သက္ သြားမိ၏။ ခပ္ေျဖးေျဖးနွင့္ ပိုင္နိုင္စြာေျပာလိုက္ေသာ သူ့႔အသံေၾကာင့္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားရသည္။ သူ့႔အသံသည္ ၾကားဖူးေနက် ဖုန္းသရဲတစ္ေယာက္၏ အသံမ်ိဳးမဟုတ္ ပါ။ ေပါ့ပ်က္ပ်က္နွင့္ ခႏိုးခနဲ႔ႏိုင္ေသာ       အသံမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
           ‘ ဘယ္က ကို လဲ.. ´
           ‘  ကို...ေလ ´
     စိတ္ညစ္ညဴး ႐ႈပ္ေထြးသြားရ၏။ မ်က္ေမွာင္ကို ခပ္ဖြဖြတြန္႔ရင္း `ငါ့မွာ ကို လို႔ေခၚရတဲ့ ခ်စ္သူတေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မရိွတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္....´ ဟု သူမဖာသာေတြးရင္း ရယ္ခ်င္ စိတ္ ျဖစ္သြားသည္။
သူမမွာ ဖုန္းဆက္ရေလာက္ေအာင္ ခင္မင္ရင္းနီွးေသာ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္း တေယာက္တေလမွ်ပင္ မရိွေပ။
         `ဖုန္းမွားဆက္မိတာ ထင္တယ္... ´
           ` မဟုတ္ဘူး...ကို အိဆီကိုပဲ ဆက္တာပါ ´
           သူမစိတ္က်ဥ္းၾကပ္လာ၏။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း စဥ္းစား၍မရသလို ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ဖို့ကိုလည္း သတိေမ့ေလ်ာ့စြာ သူ့၏ ရည္မြန္ေသာအသံနွင့္ သူမနွင့္မသိပဲ သူမဆီဖုန္းဆက္ျခင္းကိုသာ နားမလည္ႏိုင္ ရိွေနသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူက...
           ` အိ...ကိုယ္ အိကိုခ်စ္တယ္´ ဟု လိွုက္လဲွေသာ အသံတမ်ိဳးႏွင့္ ဆိုလိုက္၏။ သူမ လန္႔ဖ်ပ္တုန္လႈပ္စြာ စကားေျပာခြက္ကို အလ်င္စလိုခ်လိုက္မိေလသည္။ ၾကည့္စမ္း....။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရဲတင္းလိုက္သလဲ ဆိုတာ...။
         သူမ ၀မ္းနည္းသလို ခံစားလာရျပန္သည္။ တစံုတရာကို နွေျမာတသစိတ္ျဖင့္ ပင့္သက္ကို အသာ႐ိႈက္ရင္း ဒရင္းဘက္ေပၚသို႔ ေလ်ာ့ရဲစြာ လဲွခ်လိုက္ရ၏။ ဒီလို တည္ၿငိမ္အိေျႏၵရေသာ သူ့႔အသံမ်ိဳးဟာ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္သင့္ သတဲ့လား။
         သူမ စိတ္ကုန္စြာ ေခါင္းခါယမ္းပစ္လိုက္မိသည္။ သူလည္း ဖုန္းသရဲတေယာက္ပဲ ျဖစ္ေနျပန္ျပီေပါ့။ ဒါဆို.... ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းရိွတဲ့ သူ့႔အသံကို အထင္ႀကီးမလို ျဖစ္မိသြားတာ...သူမအမွားေပါ့။
         အရာရာကို ခပ္လြယ္လြယ္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေတြးေခၚ ျပဳက်င့္တတ္ေသာ..၊ မိန္းကေလးမ်ားကို အထင္ေသး ရိေထ့ခ်င္ေသာ... လူငယ္ေလး တေယာက္အျဖစ္ သူ့႔အသံကို ထင္ရက္စရာေတာ့ မရိွပါ။
         ထိုေန့မွစ၍ ေန့စဥ္ရက္ဆက္ အခိ်န္မွန္လာတတ္ေသာ ဖုန္းထဲမွသူ့႔အသံသည္ ဘယ္ေတာ့မဆို သူ့၏သိကၡာကို အေရာင္တင္နိုင္စြမ္း ရိွေန၏။ သူ၏ အသြင္သ႑ာန္ကို ခန့္မွန္းရနိုင္ရန္ စြမ္းအင္တမ်ိဳး ပါရိွေနသည္ဟု သူမကထင္ေလသည္။
         သူသည္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ေတာင့္တင္းေသာခႏၶာကိုယ္နွင့္ ေယာကၤ်ားပီသေသာ သ႑ာန္ရိွမည္ဟု သူမက   လိုရာဆဲြ ေတြးေနမိသည္။ သူ့မ်က္နွာသည္ ေခ်ာေမာမေနေတာင္မွ မြန္ရည္ေျပျပစ္လိမ့္မည္။ သူတပါးကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳတတ္ေသာ ခပ္ေထ့ေထ့အၿပံဳးမ်ိဳး သူ့႔နႈတ္ခမ္းမွာ မရိွနိုင္ဟုလည္း သူမက ယံုၾကည္ေနမိျပန္သည္။ သူ့႔မွာ နူးညံ့ေသာ မ်က္၀န္းတစံုလည္း ရိွမည္မွာေသခ်ာ၏။ သူ့႔စကားသံထဲတြင္ နူးညံ့စိုလက္ေနေသာ မ်က္၀န္းတစံုကို သူမျမင္ေနရတတ္သည္။
         ဖုန္းထဲမွ သူ့႔အသံကို အေျခခံ၍ သူမသည္ စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည္မွာ ညတိုင္းလိုလို ...၊ ေတြးေတာရန္ အားလပ္ခိ်န္တိုင္းလိုလို ျဖစ္လာသည္။
         ထို႔အျပင္ သူမစိတ္ကူးထဲမွ ခန္႔ထည္သိမ္ေမြ႕ေသာ  နွစ္လိုဖြယ္ ရုပ္ရည္ပိုင္ရွင္သည္ သူမ သေဘာက်   နွစ္ၿခိဳက္ေသာ စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံ ျဖစ္ေနျပီး သူမ၏ အိပ္မက္သခင္လည္း ျဖစ္ေနေလသည္။
 xxxxxx
         ခပ္စူးစူးဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ အေတြးလြန္ေနေသာ သူမ ဆတ္ကနဲ တြန္႔သြားကာ ရင္ထိတ္သြားရ၏။ ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္း ေကာက္ကိုင္လိုက္မည္ဟု လက္ေရာက္သြားျပီးမွ သတိရသြားသလို ေခတၱေစာင့္ ဆိုင္း ျငိမ္ သက္ေနလိုက္သည္။  သူ့႔ဖုန္းကို ေစာင့္ေနသည္ဟု သူထင္သြားမွာမ်ိဳးလည္း သူမ မလိုလားပါ။
         ၿပံဳးေစ့ေစ့ လွမ္းၾကည့္လာေသာ မိခင္ျဖစ္သူအား ခပ္ရွက္ရွက္ရယ္ျပလိုက္ျပီး သူမမ်က္နွာမွာ အနည္းငယ္ ထူအမ္းလာသလို ခံစားေနရ၏။ သူမ၏ မိဘမ်ားက ေခတ္မီွပြင့္လင္းေသာ စိတ္ထားမို်းရိွကာ သူမကိုလြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ေပးထားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနတတ္ရန္သာ ဆံုးမတတ္ သည္။ သူမထံလာေသာ ေယာကၤ်ားသံျဖင့္  တယ္လီဖုန္းမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ကိုင္မိလ်က္နွင့္ သူမက ေျဗာင္ညာကာ လက္ခံစကားေျပာေလ့ မရိွသည္ကိုပင္ မိခင္က  ၾကားထဲမွ အားနာေန တတ္သူ ျဖစ္ သည္။
         ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ဖုန္းေခၚသံအၿပီးတြင္ စကားေျပာခြက္ကို အသာမကာ `ဟလို´ ဟု ခပ္တိုးတိုး အသံ
ျပဳလိုက္၏။
           `ဟလို...ေဒၚမမခင္ ရိွပါသလားရွင္...´
            သူမ စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးသြားရကာ နွာေခါင္း႐ႈံ႕ပစ္လိုက္ရင္း...
           ` ဟုတ္ကဲ့...ခဏကိုင္ထားပါေနာ္....´
ဖုန္းကိုမကာ မိခင္ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေပးလိုက္ျပီး သူမေနရာ ဒရင္းဘက္ေပၚသို့ ေလ်ာ့ရဲစြာ မီွလဲွလိုက္ရသည္။ သူ့႔ထံမွ ဖုန္းကိုေစာင့္ရျခင္းသည္ သူမအတြက္ အလြန္ရင္ေမာစရာေကာင္းသလို...ရင္ခုန္ၾကည္နူးျခင္း တမ်ိဳးကိုလည္း ခံစားရစၿမဲ ျဖစ္၏။
         ဖုန္းဆက္တိုင္းလည္း သူမက `ဟလို´...ဟု ထူးလိုက္သည္နွင့္ သူက `အိမဟုတ္လား...´ ဟုသာ ေန့စဥ္
မေျပာင္းမလဲ စကားစေျပာတတ္သည္။ ထိုအခါ သူမကလည္း သူ့႔အသံကိုမွတ္မိေနလ်က္နွင့္ မသိဟန္ေဆာင္ ကာ `ဘယ္သူလဲ´ဟု ျပန္ေမးမည္။ ထိုအခါ သူက `ကို...ပါ´ ဟု ေျပာမည္။ ဒီလိုေျပာရင္ေတာ့ သူမျငိမ္သက္ သြားကာ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိဘဲ ေၾကာင္ေယာင္ေနဦးမည္။ သူက `အိကိုခ်စ္တယ္´ ေျပာလိုက္ မွ သတိ၀င္ကာ အလန္႔တဖ်ပ္ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ရင္း  ရင္ခုန္ေနမိဦးမည္။ ဤသည္မွာ မေျပာင္းလဲနိုင္ ခဲ့ေသာ သူမနွင့္သူ့႔အၾကားရိွ ေန့စဥ္က်င့္၀တ္တခုလို ရိွေနေလျပီ။
         ဒီတခါ ဖုန္းဆက္ရင္ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ မရရေအာင္ ေမးမည္ဟု...သူမအားခဲထား တတ္ေသာ္ လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ သူ့႔အသံၾကားသည္နွင့္ အရာရာေမ့ေလ်ာ့ကာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားလြန္း ၍ ေၾကာင္ေနမိေတာ့သည္။  တခါကေတာ့ `အိကိုခ်စ္တယ္´ ဟု သူေျပာလိုက္သည္တြင္ စိတ္လြတ္စြာ သူမနႈတ္ခမ္းမွ ခနိုးခနဲ႔ရယ္သံ ထြက္သြားမိ၏။
သူ့႔အသံနွင့္ စိတ္ကူးၾကည့္မိေသာ သူ့႔သ႑ာန္တို႔ကို သူမ နွစ္သက္သေဘာက်ေသာ္လည္း ဖုန္းနွင့္ ခပ္လြယ္လြယ္ ခ်စ္စကားေျပာျခင္းကိုမူ သူမ မနွစ္ၿမိဳ႕နိုင္ပါ။ သူ့႔အေပၚ ခင္တြယ္စိတ္ကတဖက္ သူ့႔အျပဳအမူကို မနွစ္ၿမိဳ႕စိတ္က တဖက္ျဖင့္ သူဖုန္းဆက္တိုင္း အျမဲတမ္းလိုလိုပင္ သူမ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
         သူကေတာ့ တည္ျငိမ္စြာပင္ `အိကသိတ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ´ ဟုသာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေျပာခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္သူမသည္ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ စကားေျပာခြက္ကို အသာအယာ ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ သူမသည္ တစံုတရာကို မေက်မခ်မ္းစြာ ငိုခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနရင္း.. ေနာက္တေန႔ သူဖုန္းဆက္မွ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ ေမးမယ္။ ေမးလို့မရရင္ `နာမည္ေလးေတာင္ေျပာဖို႔ သတၱိမရိွတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ကြ်န္မစကားေျပာဖို့ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး..´လို့ ခပ္တည္တည္ေျပာျပီး ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မည္ ဟု ေတြးမိျပန္သည္။
  တကယ္တမ္းတြင္ေတာ့ သူ့႔အသံၾကားလိုက္သည္နွင့္ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားသမွ် စကားအားလံုး ေမ့ေလ်ာ့ သြားကာ စိတ္ညိွဳ႕ခံရသူတစ္ေယာက္လို ျပတ္ေတာင္းေတာင္း စကားမ်ားကိုသာ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုမိျပီး ေယာင္ယမ္း၍ ဖုန္းခ်လိုက္မိစျမဲ ျဖစ္ေလသည္။
'''''''''''''''
         မိခင္၏စကားသံေၾကာင့္ ပံ့်လြင့္ေနေသာ အာရံုမ်ားကို အလ်င္စလို ျဖတ္ေတာက္စုစည္း၍ နားစြင့္ထားလိုက္ရ၏။
          `ေဒၚစိုးႏြယ္ဆီက ဖုန္းပါ အေဖႀကီးရယ္...။ သားေတာ္ေမာင္ အလုပ္ကေန ခြင့္နဲ႔ျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့။
အဲဒါ မနက္ျဖန္က်ရင္ သားကိုေခၚခဲ့ၿပီး အိမ္လည္လာခဲ့မယ္တဲ့ေလ....။ ´  
         ႀကီးစြာေသာ စိတ္ေျခာက္ျခား တုန္လႈပ္မႈေၾကာင့္ အာေမဋိတ္သံ ခပ္တိုးတိုးပင္ လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားရသည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ စိတ္သည္ ရုတ္တရက္ ညစ္ညဴးေနာက္ကိ်သြားရ၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စိတ္တခုျဖင့္ တက္ၾကြေနေသာ သူမ၏ စိတ္ကူးယဥ္ေလးသည္ မေရမရာအေတြးမ်ားေၾကာင့္ ေ၀၀ါးေသးႏုတ္ သြားရေလသည္။
         ဖုန္းသံတခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္ခုန္ခြင့္ သူမမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မည္လား။ အေနွာင္အဖဲြ႕တခုျဖင့္ သူမ နွလံုးသားကို အက်ဥ္းခ်ထား ခံရေတာ့မည္လား။
         သက္မဲ့ ဓါတ္ပံုတခုမွလဲြ၍ တႀကိမ္တခါမွ် ေတြ႕ဆံုနားလည္မႈ လံုး၀မရိွေသာ.....၊ မည္သို႔မွ် အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ ရင္းနီွးမႈမရိွေသာ... သူစိမ္းေယာကၤ်ားေလးတေယာက္ကို မိဘခ်င္း ခင္မင္ရင္းစဲြ ရိွရံုမွ်နွင့္၊ ဆရာ၀န္တေယာက္ျဖစ္ရံုနွင့္ သူမ မ်က္စိမိွတ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သင့္မည္လား။
         သူမက တႀကိမ္တခါမွ် နွလံုးသား မလႈပ္ရွားဖူးေသာ္လည္း နွလံုးသားခံစားမႈ ကင္းမဲ့ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳးကိုမူ မည္သို့မွ် မနွစ္ၿမိဳ႕နိုင္ေပ။
  `သမီးဖုန္းက မလာေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ေမေမတို့ စကားေကာင္းေနတာနဲ့ အခိ်န္ေတာင္ လြန္သြားျပီေနာ္.. ´    
   သူမလဲွေလ်ာင္းေနေသာ ဒရင္းဘက္နံေဘးမွ ဖုန္းတင္သည့္ စားပဲြေလးေပၚသို့ ဖုန္းကိုျပန္ထားရင္း ေျပာလိုက္ေသာ မိခင္၏စကားေၾကာင့္ နာရီကို အလ်င္စလို ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ရွစ္နာရီနွစ္ဆယ္...။ သူဖုန္းဆက္ေနက် အခိ်န္ကို မိခင္ကေတာင္ မွတ္မိေနျပီျဖစ္သည္။
         ဖုန္းမလာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့......။ ရင္ထဲမွာ ေမာသြားရသည္။
                
    ဒီလိုသာဆိုရင္ျဖင့္ အားမလိုအားမရစိတ္နဲ့ပဲ သူ့႔အတြက္ သူမစိတ္ထိခိုက္ရင္း ဒီညမွာ အခိ်န္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ပ်က္ေနရအံုးမွာပါလိမ့္။ သူနဲ႔သူမက ဒီ့ထက္ပို နီးစပ္လာဖို႔ေတာ့ျဖင့္ မလြယ္။ သူမဘ၀မွာ အခ်စ္ဆိုတာကို ခံစားနားလည္ရဖို႔ ကုသိုလ္ကံ ပါးလ်ားမဲြနံုလြန္းတယ္ ထင္ပါရဲ့။

  '''''''''''''''''
         တကယ္တမ္း ေဒၚစိုးႏြယ္တို႔ မိသားစု ေရာက္လာေသာအခါ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမွာ ညကေလာက္ မျပင္းထန္ေတာ့ေပ။ ေပါ့ပါးၾကည္လင္စြာ နႈတ္ဆက္ျပံဳးရယ္ေနနိုင္၏။ သူ့ကိုလည္း တည္ျငိမ္စြာ ၾကည့္ျပီး ၿပံဳးျပနိုင္ခဲ့သည္။
         သူက ဓါတ္ပံုထဲမွာထက္ပင္ ပို၍ ၾကည့္ေကာင္းေနေလသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္မည့္ပံုရကာ စကားမဆိုပဲ ျပံဳး၍သာ ျငိမ္ေန၏။ မိဘေတြတြန္းပို႔မႈျဖင့္ ျခံထဲသို႔ ပန္းပင္ေတြျပဖို႔ဆိုကာ ဆင္းလာခိ်န္အထိ သူနွင့္သူမတို႔ တေယာက္နွင့္တေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသးေပ။
         ပိေတာက္ပင္ေအာက္ရိွ ထိုင္ခံုတန္းေလးသို႔ အေရာက္တြင္မွ သူမက “ ထိုင္ပါအံုးလား ” ဟု ဧည့္၀တ္စကားတိုျပတ္ျပတ္ကို ဆိုမိေလသည္။ သူက မျငင္းဆိုေပမယ့္ ၀င္မထိုင္ဘဲ သူမနွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ကာ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
         ပထမေတာ့.... သူမက သူ့႔ကို ရိုးရိုးသားသားပင္ ျပန္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္...သူ့႔အၾကည့္က  ၾကာရွည္ကာ ေ၀ေ၀ရီရီ ရိွလြန္းတာမို႔ သူမ နည္းနည္း ရင္ဖိုရွက္ရံြ႕လာကာ ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္ရေတာ့သည္။
      ` ကို...အိကို တကယ္ခ်စ္တာပါ.´
                      `   အို... ´
                 သူမ ရုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေနာက္သို႔ ေျခနွစ္လွမ္းစာမွ် ဆုတ္မိသြားျပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။
         ဘယ္ေလာက္မ်ား အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္သလဲ.....။
ခပ္ေျပေျပ ၿပံဳးေနေသာ နႈတ္ခမ္းတစ္စံုမွ သိမ္ေမြ႕နူးညံ့ေသာ စကားသံသည္ အမွန္တကယ္ပင္ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
            `သူ...သူ....ဒါျဖင့္.....သူေပါ့ေနာ္...´
                 အံ့ၾသ၀မ္းသာစိတ္ျဖင့္ ထစ္ေငါ့တုန္ရီစြာ အလ်င္စလို ေရာေရာေထြးေထြး ေမးလိုက္မိျပီးမွ သူမ ရွက္လန္႔ကာေခါင္းငံု႔ခ်မိျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းျပန္ေမာ့ကာ အေျဖကို သူ့႔မ်က္နွာမွာ ေဖြရွာေနမိျပန္သည္။ သူက ဘာမွမေျပာေသးဘဲ ျပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနေလသည္။
         အနီးကပ္ ၾကားလိုက္ရေသာ သူ့႔အသံသည္ ညတိုင္းၾကားေနက် အသံပါးပါးထက္ အနည္းငယ္ ထူထဲျပည့္၀  သည္မွလဲြ၍ အခါမ်ားစြာကလို ၾကည္လင္ညံ့သက္ လိႈက္လဲွေနဆဲျဖစ္၏။ သူနွင့္သူမ၏ မိဘမ်ား စကားေျပာေနၾကစဥ္က သူမေကာ္ဖီ၀င္ေဖ်ာ္ေန၍ သူ့႔အသံကို မၾကားလိုက္ရ။ ခုမွ ေသခ်ာၾကားလိုက္ရျပီး အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္ေနရသည္။
           ` ကိုယ့္ကို အိ မွတ္မိတယ္လား.....ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၀မ္းသာစရာလားဟင္..´
                  ေခါင္းညိတ္လိုက္မိျပီးမွ အလ်င္အျမန္ ေခါင္းျပန္ခါလိုက္ရသည္။ ရင္ခုန္နႈန္းျမန္ဆန္ကာ လူကပါ ကတုန္   ကယင္ျဖစ္လာ၍ ေျခမခိုင္နိုင္ေတာ့။ ခံုတန္းေလးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရ၏။
         သူက သူမ၏ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ အမူအယာကို ၾကည့္ကာ ခပ္တိုးတိုးရယ္ေနသည္။
             ` မႏၱလးကေန ဆက္ခဲ့ရတာေပါ့ေနာ္...´
    `အင္း...မေန႔ညက ေမေမတို႔ရိွေနတာနဲ႔ မဆက္လိုက္ရဘူး ´                                                                 
                 `  ဟင္...အန္တီႏြယ္က..... ´
                       ` ဟုတ္တယ္...ဒါေတြ ေမေမတို႔ မသိေသးဘူး။ ေျပာရမွာ နည္းနည္း ရွက္ေနလို႔...  ´
                  သူမ ျပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္သြားရျပီး သူ့႔ကို တခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူကလည္း ရွက္ဟန္စြက္၍ ရယ္ကဲ်ကဲ် လုပ္ေနေလသည္။ စိတ္ထဲမွာ သူနဲ့ရင္းနီွးလာကာ စကားေျပာေနရျခင္းအတြက္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္လာရ၏။
  ` ကြ်န္ေတာ္ အိကို ေမေမစာေရးမွ သိရတာေပမယ့္ ျမင္ဖူးခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။          ဟိုး.....ေက်ာင္းေနတုန္း ကတည္းက...´
     `  ဟင္....အိေတာ့ သူ့႔ကို မသိပါဘူး။ ´
  ` ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ျမင္ဖူးရံုတင္....အဲ...အမွန္၀န္ခံရရင္....     အဲဒီျမင္ ကတည္း က အိကို သေဘာက် စဲြလန္းေနခဲ့ရတာ....။ ဒါေပမယ့္ ခုလို ျပန္ဆံုရမယ္ လို႔       ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုလည္း စြန့္လႊတ္ခဲ့တာ ၾကာပါျပီ...။   ´
  `  အိ..နားမလည္ဘူး...´
   `ဒီလိုပါ...။ အိကို လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္နွစ္ေလာက္က မိန္းထဲက အီကိုကင္တင္းမွာ တစ္ခါ၊ သိပၸံကင္းတင္းမွာ          တစ္ခါ၊ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကင္တင္းမွာထိုင္ရင္းေပါ့...။ ပထမတစ္ခါက           အမွတ္တမဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္...ေနာက္တခါေတြ႕ေတာ့ အိကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။
အိသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရယ္ေမာေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္
    ေနာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မစံုစမ္း မေမးျမန္းခဲ့မိဘူး။ ကိုယ္ကလည္း           ကိုယ့္စာေတြနဲ့ပဲ နပန္းလံုးေနရတာနဲ႔ မိန္းထဲနဲ႔ တျခားေက်ာင္းေတြကို ေရာက္ခဲတယ္။
 ေနာက္....ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အိကို ခဏခဏ သတိရေနတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ စာေမးပဲြျပီးလို႔ အားေနတဲ့
  ေန႔ေတြမွာ လာရွာေပမယ့္ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘယ္အတန္းကမွန္း မသိဘဲရွာရတာ
ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲဗ်ာ..။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားခဲ့ျပီး ဇာတ္လမ္းကလည္း အစေပ်ာက္သြားျပီ  ေအာက္ေမ့ေန တာ.....   ´
  `ေမေမဓါတ္ပံုလာျပေတာ့ အိမွန္းသိလိုက္ရျပီး ကိုယ္အရမ္း၀မ္းသာသြားခဲ့ရတယ္။  အိ ဖုန္းနံပါတ္ကိုရွာျပီး ကိုယ္ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ခဲ့မိတယ္ေလ....။ ကိုယ္ဘယ္သူဆိုတာ ေျပာျပဖို့  အျမဲၾကံစည္ထားခဲ့ေပမယ့္ မေျပာခဲ့မိဘူး။ ေျပာရလည္း ခက္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္....  ဒါနဲ႔...အိ ကိုယ့္ကို လက္ခံနိုင္မယ္ မဟုတ္လားဟင္....။ အိမွာ ခ်စ္သူ ရိွမေနပါဘူးေနာ္....  ´
  စကားေျပာရိုးသား၍ တံုးတိတိနိုင္လွေသာ သူ့ကို စေနာက္ခ်င္စိတ္မ်ား ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္...
       `ဟင့္အင္း....အိမွာ ခ်စ္တဲ့သူ ရိွတယ္။ ´
        ` ဗ်ာ...တကယ္ ´
  ရုတ္တရက္ ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းဆုတ္ကာ သူေတြေ၀သြား၏။ သူမကေတာ့ စိတ္ထဲမွာၾကိတ္၍ ေက်နပ္
သြားသည္။ ဒီတခါ သူ့အလွည့္ပဲေနာ္...။ တို႔ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ညတိုင္းလုပ္ထားခဲ့တာေတြ သူျပန္ေလ်ာ္ရမယ္။ သူ့ကိုလည္းနည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ၾကည္စားရမွာပဲ။
          မယံုၾကည္ခ်င္သလို သူေငးေနရာမွ နာက်ဥ္စြာ တခ်က္ရယ္၏။
       `အသဲကဲြတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မယံုခဲ့တဲ့ဥစၥာပဲ...။ ခုေတာ့...ကြ်န္ေတာ္ ယံုျပီ။ ကြ်န္ေတာ္   ေနာက္က်သြားျပီေပါ့ေနာ္...´
                          `  အင္း...ဟုတ္တယ္။ တစ္လေလာက္ပါ။ သူေနာက္က်ခဲ့တာ......။ ´
                    `ေၾသာ္...သူ့႔ကို အိ ခ်စ္လိုက္တာ တစ္လေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္လား ´
        ` သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။ သူ့႔အသံ စၾကားစကေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ။ နဲနဲၾကာလာေတာ့မွ သံေယာဇဥ္
  ရိွလာတာ..... ´
  ` သူက ဘယ္သူတဲ့လဲ... ´
   စိတ္အားထက္သန္လြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘဲ ၀တ္ေက်တမ္းေက် ေလသံ...၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေသာေလသံျဖင့္ သူက ေမးလိုက္၏။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ သူ့႔ဟန္ပန္ေၾကာင့္ သူမစိတ္ထဲမွာ သနားသြားရရင္း အခိ်န္သိပ္ၾကာေအာင္ေတာ့ မညွင္းဆဲရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။
          `သူက ဖုန္းသရဲေလး တစ္ေယာက္ေပါ့...´
                             `ဗ်ာ...ဖုန္းသရဲ... ´
  ဇေ၀ဇ၀ါ အေတြးေၾကာင့္ အူလည္လည္ ျဖစ္သြားေသာ သူ့႔မ်က္နွာသည္ လြန္စြာမွ ၾကင္နာဖြယ္ ျဖစ္ေန သည္။
            ` သူက ဘယ္သူလဲဟင္...´
                         `  သူက ကို တဲ့...´

                `  ဟာ...အိ....ကို....ကို....´
  နံေဘးသို႔ ျဖတ္ကနဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ေသာ သူ့႔ေၾကာင့္ သူမလန္႔ဖ်တ္ကာ မတ္တတ္ရပ္ လိုက္၏။ ေပ်ာ္ရႊင္ သြားေသာ သူ့႔မ်က္နွာကို ၾကည့္ကာ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးလာရျပန္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဖူးစာကံဟာ သူမအတြက္ေတာ့ သိတ္ေကာင္း ေနပါလားဟင္...။ စိတ္ညစ္ညဴး ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ရတာေတြဟာ ခုေတာ့လည္း ၾကည္နူးခ်မ္းေျမ့စရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ျပီေပါ့။
         ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား...။ သူ့႔အသံဟာ တည္ျငိမ္ယဥ္ေက်းတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းတေယာက္ရဲ့ အသံမိ်ဳးပါဆိုတာ...။
         ဘယ္သူဆိုတာ မေျပာဘဲ ဖုန္းထဲမွ ေနာက္ေျပာင္ကာ ခ်စ္စကားေျပာျခင္းမ်ိဳးကို မုန္းေသာသူမအဖို႔ ခုလို ဖုန္းသံရွင္တစ္ေယာက္နွင့္ ဖူးစာဖက္မိျခင္းမွာ ေလာကၾကီးရဲ့ ကီ်စားျပက္ရယ္ျပဳမႈ သက္သက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....သူ့႔တေယာက္ကိုေတာ့ မ်က္နွာလိုက္စြာ ခြင့္လႊတ္ေက်နပ္လိုက္ေလသည္။ အခ်စ္ဟာ မ်က္နွာလိုက္တတ္သည္မဟုတ္ပါလား။
         သူမအေတြးနွင့္ သူမ ၿပံဳးရႊင္လာကာ...
          ` အထဲ၀င္ၾကစို႔ ´  ဟု သူ့႔ကို ေျပာျပီး ေရွ႕မွေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ သူကလည္း ဘာမွ ေစာဒကမတက္ဘဲ
သူမေဘးမွ ယွဥ္ေလွ်ာက္လာကာ ရွက္ေသြးျဖန္းေနေသာ သူမမ်က္နွာကို ငံု႔ၾကည့္ျပီး ခပ္ရႊင္ရႊင္ မ်က္နွာထားနွင့္ ရင္ခုန္ၾကည္နူးစရာ စကားတစ္ခြန္းကိုသာ ဆိုလိုက္ေလသည္။
           " ညက်ရင္...ကို..ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္...။ "                                                  
''''''''''''''''''''
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
August, ၁၉၉၁...ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း

ေႏွာင္ၾကိဳးငင္ ပိုးဖလံ




 ေတာင္တစ္ေတာင္ကိုေတာ႔ ေက်ာ္ျပီးခဲ႔ျပီ။ ေ၀ဟင္က ပ်ံသန္းျပီး ေက်ာ္ခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။        ေတာင္ခါးပန္းက ပတ္ေဖာက္ထားတဲ႔ကားလမ္းေလးကေန ေကြ႔ပတ္ျပီး စီးေတာ္ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔
ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ႔တာ။ ခ်ိဳင္႔ကေလးေတြ၊ အနိမ္႔အျမင္႔ေလးေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြနဲ႔...။
ဘုရားစူး...ကတၱရာလမ္း။
      ပတ္၀န္းက်င္အသြားအလာကလည္း က်ဲပါးလြန္းတာမို႔ လကမာၻေပၚ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အိပ္မက္ခရီးႏွင္ေနသလိုေတာင္ ထင္ခ်င္လာမိတယ္။
       အိပ္မက္ဆုိတာကေတာ႔ အျပင္မွာ ကိုယ္စြဲလန္းလြန္းတဲ႔အရာေတြကို တစ္ခါတေလ စိတ္အလိုလိုက္ျပီး ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ၾကည့္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ က်ေတာ႔လည္း ကိုယ္ မလိုလားတာေတြ၊ ကိုယ္မထင္မွတ္တာေတြ၊ ေၾကာက္လန္႔စရာေတြကုိ ကေယာက္ကယက္နဲ႔ အဆီအေငၚမတည့္ ေတြ႔ရတာမ်ိဳးေလ။
     အခု ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္ကေတာ႔ ေႏြလယ္ေခါင္ ေျခာက္အိပ္မက္ မက္ေနရသလုိပါပဲဗ်ာ။ လူတစ္ကို္္ယ္နဲ႔ ဘ၀ႏွစ္ခု တစ္ျပိဳင္တည္း ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနရတယ္။ တစ္ခုက နတ္ျပည္ဆို...၊ တစ္ခုက ငရဲပဲ။
တစ္ခုက မီးဆုိ...တစ္ခုကေရပဲ။ တစ္ခုက အပူဆို... တစ္ခုက အေအးပဲ။
      ဒါဆို အခုသြားရာလမ္းဟာ အေအးကေန အပူဆီကိုကူးရာ နယ္ျခား။ နတ္ျပည္ကေန ငရဲကို သြားရာလမ္းေၾကာင္း။ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈကေန ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ႔မိတာ။
  ပိုးဖလံေကာင္ေးလေတြလိုေပါ႔။ မီးမွန္းသိေပမယ္႔ တိုး၀င္ခ်င္တယ္။ ပူမယ္မွန္း သိေပမယ္႔ ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ႔လူသားကေတာ႔ ေငြရမယ္မွန္းသိေနတာမို႔ ဒီလမ္းကို ေတာင္ေတြေက်ာ္ျပီး ျဖတ္ရဦးမယ္ေလ။
                                                                   xxxxxxx

    “ မီး ကားမလိုခ်င္ေတာ႔ပါဘူူး ေဖၾကီးရယ္။ ျပန္မသြားပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္။ မီးတို႔မွာ ဆိုင္ကယ္ေလး ရွိသားပဲေလ ေနာ”
     ငိုမဲ႔မဲ႔သမီးအသံေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ ေ၀ဒနာမီးကိုေလပင္႔ေပးလိုက္ သလုိပဲ။ ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီးသာ ငုိလိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ ဦးစီးဦးေဆာင္တစ္ေယာက္ ဆိုတဲ႔  တာ၀န္အသိကသာ ထိန္းခ်ဳပ္မထားခဲ႔ရင္... ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန လွည့္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္ခ်င္ေနျပီ။. ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တန္းကေန တပ္ဆုတ္ခ်င္ေနျပီ။
     တစ္ခါမွ ခရီးေ၀းမခြဲဖူးေသးတဲ႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးက ဖေအကို လြမး္လွျပီတဲ႔ေလ။
   ထူူးထူးဆန္းဆန္း “ ကားစီးခ်င္တယ္။ ၀ယ္ေပးပါ..” လို႔ မပူဆာစဖူး ပူဆာလိုက္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕စကားၾကားရျပီး မၾကာခင္မွာပဲ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ေငြေတာ္ေတာ္ ရႏုိင္မယ္႔ အလုပ္တစ္ခုက ေပၚလာတယ္။
     ဘ၀မွာ အခြင္႔အေရးတစ္ခုဟာ ႏွစ္ခါမလာဘူးတဲ႔။ အခြင္႔အေရးရတုန္း အမိအရဆုပ္ကိုင္ႏုိင္မွသာ
ေအာင္ျမင္မႈကို လက္လွမ္းႏိုင္မယ္။ အခြင္႔အေရးကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆီ ဘယ္ေလွကားနဲ႔တက္မလဲ။
      ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္နင္းတက္ရမယ္႔ ေလွကားထစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ယံုၾကည္မႈ၊ ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္က်င္႔တရားေတြဆိုတာ ခပ္ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႔တာဘဲ။
    အေတြ႔အၾကံဳမရွိခဲ႔တာေလ။ ကၽြန္ေတာ႔္၀ါသနာ၊ ဗီဇ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေသြးအသားထဲ ကိန္္္္္းေအာင္းေနတာက အႏုပညာခ်င္ျခင္းေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားေကာင္းေကာင္း မရွာတတ္ဘူး။ သံစဥ္စားသားေတြပဲ ရွာေဖြေနခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေျကးဂုဏ္ဓနေတြ မမက္ေမာဘူး။ ဂီတ၊ ကဗ်ာကိုပဲ ဖက္တြယ္ထားခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရာထူးစည္းစိမ္ေတြ မျမင္တတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုပဲ တန္ဖိုးထားခ်င္တယ္။
    ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ဂုဏ္ ပကာသန၊ စည္းစိမ္ေတြ ေ၀ဆာအံု႔ဆိုင္းေနတဲ႔ ပင္ယံထက္က ပန္းကေလးတစ္ပြင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ထဲ ေၾကြက်သက္ဆင္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီပန္းကေလးက အႏုပညာရနံ႔ေတြလည္း သင္းေမႊး၊ နားလည္မႈေတြလည္း ၾကိဳင္လႈိင္ေနခဲ႔ေသးတယ္ေလ။
    ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ခရီးအစက ကၽြန္ေတာ္႔တစ္သက္မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။ ေမာင္ႏွံတူစံုတြဲျပီး သံစဥ္ေတြၾကားမွာ ၀ဲပ်ံေနလိုက္ၾကတာ။ ပန္းေပါင္းစံုကလည္း ထံုသင္း။ သက္တံ႔ေရာင္စံုကလည္း ဖန္႔၀င္းလို႔ေပါ႔။
     ကၽြန္ေတာ္ ဦးေဆာင္ၾကိဳးစားထားတဲ႔ တီး၀ိုင္းေလးေပၚကို စိတ္တူ၀ါသနာတူ ခ်စ္သူူကုိ လက္တြဲ
ေခၚတင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔ သီခ်င္းေတြ ေရးၾကဆိုၾကရင္း၊ နယ္ျမိဳ႕ေလးက စတိတ္ရႈိးတိုင္းမွာ ပြဲတုိင္းေက်ာ္ၾကရင္း..၊ တီး၀ုိင္းကရသမွ် အႏုပညာေၾကးေတြကို တစ္ဖြဲ႕လံုး စိတ္တူသေဘာတူ ဘယ္သူမွ ခြဲေ၀မယူၾကဘဲ ေစတီငယ္ေလးေတြမွာ ထံုးသကၤန္းကပ္လွဴၾကတယ္။ ေတာရေက်ာင္းေလးေတြမွာ အလွဴသြားလုပ္ၾကတယ္။
  ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရတဲ႔ အႏုပညာအလုပ္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာလုပ္ရင္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေငြအနည္းအက်ဥ္းရတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကိုလည္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေယာကၡမေတြ ျပန္မေခၚမခ်င္းဘဲ ဆုိပါေတာ႔။
    ေငြေၾကး ပညာ ဂုဏ္ပကာသန ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ အႏုပညာပိုးေတြသာ တရြရြထိုးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမတူတဲ႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းကလည္း ၾကာၾကာေတာ႔ စိတ္မဆိုးႏုိင္အားပါဘူး။ သမီးေလးးတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ ဆိုေတာ႔ေလ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူတို႔ျပန္မေခၚခင္က ႏွစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရုန္းကန္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ကို ပိုမက္ေမာတယ္ဗ်ာ။
     ဂုဏ္ဓနအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကို ၀င္ရျပီဆုိကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အႏုပညာပိုးေတြဟာ ပုိးသတ္ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တုိးေတာ႔တာေပါ႔။ ဘယ္ေရွာင္ႏုိင္လိမ္႔မလဲ။
  အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ၀င္ခြင္႔နဲ႔ ထူေထာင္ေပးတဲ႔ စီးပြားတစ္ခု အတြက္ ေက်းဇူးတရားေတြ က နာမည္ရစျပဳေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔တီး၀ိုင္းေလးကို တျဖည္းျဖည္း ေသြးေအးေစ ခဲ႔ျပီေလ။ လူမႈဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေလာဘအပူမီးေတြဟာ တစ္ဖက္က အႏုပညာစီးဆင္းမႈ ကို ေအးခဲေစခဲ႔ျပီ။
    ၾကင္သူကို တင္ေဆာင္ရင္း တအိအိနင္းခဲ႔ရတဲ႔ စက္ဘီးေလးကေန လုိရာခရီးခ်ံဳ႕ အျမန္ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္မယ္႔ ဆုိင္ကယ္ေလးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖုိ႔အခါမွာ...၊ ေယာကၡမေတြ ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကေန သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ႔ တုိက္အိမ္ေလးအျဖစ္ကို တုိးတက္ေစတဲ႔အခါမွာ..၊ ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ေလးကေန ဆည္းလည္းေလးေတြ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲလာခ်င္ေတာ႔ တဲ႔အခါမွာ...၊ ပိုးသတ္ေေဆးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အဆင္ျမင္္႔ ျပင္းထန္လြန္းလာတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔တဲ႔ တီး၀ုိင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေက်ာခိုင္း လုိက္ရေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကတာမို႔ တစ္စစီ ျပိဳကြဲသြားတဲ႔ အႏုပညာဖြဲ႕စည္းမႈတစ္ခုဟာ သခၤါရရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲေလ။
     အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို အာရံုစူးစိုက္မခံစားအားေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ရုန္းကန္ေနရျပန္ေသးေတာ႔ တရြရြထိုးခဲ႔တဲ႔ပိုးေတြ တစ္ေကာင္မက်န္
ေသကုန္ျပီလားေတာင္ ထင္မိေတာ႔တယ္။
    ဂစ္တာအုိေလးလည္း ၾကိဳးျပတ္ဖုန္တက္ျပီး စတုိခန္းထဲက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ...။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေနကုန္ အလ်ဥ္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆုိင္ရဲ႕
ေငြသိမ္းေကာင္တာခံုေပၚမွာ...။ လက္တြဲေဖာ္ကလည္း သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းၾကိဳ က်ဴရွင္စံုေတြၾကားမွာ...။
     မိသာစု လုိအပ္ခ်က္ ေငြေၾကးကို အလ်င္စလိုရွာေဖြေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႔ကုိ္ယ္ကိုယ္က်ေတာ႔ ရွာေဖြမေတြ႕ေတာ႔ဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ႔ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဘ၀နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ဘ၀ ႏွစ္ခုၾကားက တကယ္တမ္း နယ္နိမိတ္ အနားသတ္ဟာ အစိမ္းေရာင္ေငြစကၠဴေလးေတြပါလားလို႔ ရင္နင္႔နာၾကည္းမိေတာ႔တယ္။
                                                                    xxxxxxx

    ေဆာက္လက္စအိမ္ေလး တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ႔္လက္ထဲ ပိုက္ဆံျပတ္သြားတယ္။ အမွန္က မွန္းထားတဲ႔ ကုန္က်စရိတ္ထက္ ႏွစ္ဆရွိမွ အိမ္ေဆာက္သင္႔တယ္ဆုိတာကို အခ်ိန္လြန္မွ သိရတာေလ။
ႏွစ္ဖက္မိဘကိုလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္တာေၾကာင္႔ တုိးလိုးတန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေဆာက္လက္စအိမ္ကို အျပီးသတ္ႏုိင္ဖို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက ခဏလွည့္ရတယ္။
    အိမ္အျပီးသတ္ျပီးခါမွ ဘဏ္မွာ ေပါင္လို႔ရတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ျပန္ဆပ္ရတာေပါ႔။ ဘဏ္တုိတင္ တစ္လတစ္သိန္း
နီးပါး ေပးရတာမုိ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုကုိယ္ တစ္လတစ္သိန္းနဲ႔ အိမ္လခေပးေနေနရသလိုိေတာင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေျပာျပီး ရယ္ေမာမိေသးတယ္။
     စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ အတုိးေပးႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ၀င္ေငြရွိေပမယ္႔ ေပးရတဲ႔အတိုးကလည္း မနည္းလွေတာ႔
စုေငြက်န္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း လတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား ရင္ေမာရတာပါပဲ။ သားနဲ႔သမီး ေက်ာင္းစရိတ္
ကတင္ လူတန္းေစ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ေစဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ဘယ္ေလာက္ၾကီးတာ မိဘတိုင္းအသိေလ။ အေရာင္းအ၀ယ္ေကာင္းတဲ႔လမွာ စုမိတဲ႔ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါးဟာ အေရာင္းအ၀ယ္ပါးတဲ႔လမွာ အသံုးစရိတ္ထဲ ပါသြားျပန္ေရာ။
    ဒီလိုနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ႔ အတုိးေပးေနရတဲ႔ အေၾကြးေလးသာမရွိခဲ႔ရင္ ကားစီးႏုိင္ေနျပီလို႔ တြက္တြက္ျပီး သက္ျပင္းေတြသာ က်ိတ္က်ိတ္ခ်ရတဲ႔ အၾကိမ္ေတြလည္း မ်ားခဲ႔ေပါ႔။
    အျဖစ္က လမ္းေလွ်ာက္စက္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသူလိုပဲ။ ဘယ္လိုၾကိဳးစားရုန္းေပမယ္႔ ေနရာမေရြ႔ဘဲ
လူကသာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာတယ္။ ခရီးက ေရွ႕ကို မတိုးဘူးျဖစ္ေနတယ္။
    ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီမေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္သူရဲ႕ ကူညီေစာင္မမႈတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ ေလွကားထစ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
     ေလာကၾကီးရဲ႕ ကံၾကမၼာက်ီစားမႈက ရယ္ေတာ႔ရယ္ခ်င္စရာပါ။ ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ယူျပီး သီခ်င္း ကဗ်ာေရး၊ ဂစ္တာတီးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ထရိုက္လုပ္ရမတဲ႔။ ေဆာက္လုပ္ေရး  အေတြ႕အၾကံဳဆိုလို႔
ကုိယ္ပိုင္တုိက္အိမ္ေလးတစ္လံုးပဲ ဦးေဆာင္ေဆာက္ဖူးတဲ႔သူက ရထားလမ္းေဖာက္ရာမွာ   ေရေက်ာ္ခံုးေက်ာ္တံတားေလးေတြ ကန္ထရုိက္ရခဲ႔တယ္။
     ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာျမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ေတာင္ေလး တစ္လံုးႏွစ္လံုးေလာက္ ေက်ာ္ျပီးရင္ေရာက္ျပီ။ ရထားလမ္းအသစ္ၾကီးေဖာက္ဖို႔ ေျမဖို႔ထားတဲ႔ တာေပါင္ၾကီးေဘးက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပန္းရန္ဆရာေရာ၊ အၾကမ္းသမားေရာ၊
ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္တပ္စုကေလး စခန္းခ်ဖို႔ေရာက္သြားေတာ႔ ေႏြဦးရာသီ။ ေဆာင္းပန္းခ်ီေတာင္ မျပယ္ခ်င္တတ္ေသးဘူး။ လယ္ကြင္းေတြကေတာ႔ ပပ္ၾကားအက္အက္စျပဳေနျပီ။
      အေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ႔သူဆိုေတာ႔ စရိတ္စကဖိစီးျပီး အျမတ္မက်န္မွာကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အမင္း
ပူပင္ေနမိတယ္။ ကန္ထရုိက္စလုပ္ျပီဆိုတာနဲ႔ နီးစပ္ရာမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္သူကျဖင္႔ ဘာကန္ထရုိက္ယူလိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ရံႈးသြားတာ၊ ဘယ္လိုထိသြားတာ စသျဖင္႔ သတိေပး သတင္းေလးေတြကိုလည္း လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္လာၾကတာကိုး။
     ညီမလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ အားေပးရွာပါတယ္။
     “ ကိုၾကီးေရ... စီးပြားေရးသမား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မျမတ္ဘူး ညည္းတာ အလကား။ လိုခ်င္သေလာက္ အျမတ္မရလို႔ေျပာတာ။ ရႈံးတယ္ေျပာရင္ မွန္းသေလာက္မကိုက္လို႔။ မဆိုးပါဘူးဆိုရင္ ထင္တာထက္ ပိုပုိက္သြားလို႔သာမွတ္။ ေတြေ၀မေနနဲ႔။ ဆက္သာလုပ္..” တဲ႔။
     ေနာက္တန္းက ညီမက တြန္းအားေကာင္းေပမယ္႔ အလယ္တန္းက လက္တြဲေဖာ္က ဆီမထိုးသလုိ၊ ေရွ႔တန္းတက္ရမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆီမလိုက္ဘဲ တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀စြာနဲ႔ေပါ႔။
                                                                      xxxxxx
      ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...မရဲေပမယ္႔ ကၽြဲျပဲေတာ႔စီးမိခဲ႔ျပီ။
      ကိုယ္ေဆာက္ရမယ္႔တံတား ဧရိယာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ထက္ေတာင္ၾကီးေနေသးတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာရံုးက ခ်ေပးလိုက္တဲ႔ စေကးကို တုိက္တစ္လံုးေဆာက္ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳရယ္၊ အမ်ားျပည္သူ
ခရီးလမ္း ေျဖာင္႔ျဖဴးေစဖို႔ဆိုတဲ႔ ေစတနာရယ္၊ ေနာက္တန္းက ညီမေလးပံ႔ပိုးေပးလိုက္တဲ႔ ရင္းႏွီးေငြရယ္၊ အိမ္ေဆာက္တုန္းက ပန္းရန္အဖြဲ႕ရယ္...၊ လက္တြဲျပီး ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကတယ္။
    ပန္းရန္အဖြဲ႔နဲ႔ပဲ အတူတူ ေျမစိုက္တာေပၚလင္တဲေလးထိုးျပီး အတူေန၊ အတူစား၊ ၀ါးကပ္ေလးခင္းျပီး အိပ္ခဲ႔ရတာေတာင္ တစ္လေက်ာ္ခဲ႔ျပီ။ ေန႔ပူညခ်မ္း တေပါင္းလထဲမွာ ေန႔လယ္ခင္းဆိုရင္ ရထားလမ္းနဲ႔ နီးစပ္ရာကားလမ္းေပၚမွာ၊ ေနရွိန္ျပင္းျပင္းေအာက္မွာ စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။
လုိအပ္တဲ႔ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမကအစ ေသာက္၊ သံုး၊ ခ်ိဳးဖို႔ ေရအဆံုး... လုိအပ္ခ်က္အားလံုး ဆိုက္ထဲေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္နဲ႔အျပိဳင္ ေျပးလႊားရတယ္။
     အခ်ိန္ခ်ံဳ႕ႏိုင္မွ စရိတ္သက္သာမွာဆိုေတာ႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ႔္စြမ္းေဆာင္အားကို ပိုျမွင္႔ျပီး အသံုးျပဳခဲ႔ရတာေပါ႔။ စိတ္ကူးထဲမွာ၊ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လြယ္ကူတဲ႔ကိစၥမွန္သမွ်ဟာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စခန္းမွာ ထင္ထားတာထက္ ေလးငါးဆ ခက္ခဲပင္ပန္းလွပါတယ္။ အႏုပညာသမားျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀တုိက္ပြဲကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခ်ီတက္ေနရတဲ႔အျဖစ္မွာ အံ၀င္္ခြင္က် ဘယ္လိုလုပ္ရွိမလဲဗ်ာ။
     ေန႔လယ္ခင္းဆုိ ပူလြန္းလို႔ ေနစရာမရွိတဲ႔ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ေခၽြးေတြမတရားထြက္ေပမယ္႔
ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ေခၽြးမထြက္ခဲ႔ဖူးလို႔ေတာင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တုိက္တဲ႔ေလက
ေျခာက္ေသြ႕ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္။ ညက်ေတာ႔လည္း သစ္ပင္ အကာအကြယ္မရွိျပန္ေတာ႔ အကာအရံ
မလံုတဲ႔တဲထဲမွာ ေစာင္ျခံဳအိပ္ေပမယ္႔ အရိုးစိမ္႔ေနေအာင္ ေအးျပန္ေရာ။
     တစ္ေတာင္ေလာက္ ဇိမ္ခံေမြ႔ရာအထူၾကီးနဲ႔ အိပ္ေနက်ေတာ႔မဟုတ္ေပမယ္႔ ၀ါးကပ္ေပၚခင္းထားတဲ႔ ဂြမ္းကပ္ပါးပါးေလးက ခိုးလိုးခုလုနဲ႔မို႔ မုိးလင္းရင္ ကိုင္အရိုက္ခံထားရသလုိ တစ္ကို္ယ္လံုးနာက်င္ ကိုက္ခဲ
ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ေတာင္ ေနႏုိင္ေသးတာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်္ားပဲ ဆိုျပီး အားတင္းရတာေပါ႔။
     တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားအေကာင္းေျပာရင္ေတာင္ အဆဲေလး အတိုင္းေလးနဲ႔မွ ေျပာဆုိတတ္
တဲ႔လူစုၾကားမွာ ဘယ္လိုပဲ တည္တည္ခန္႔ခန္႔ေနေပမယ္႔ ကာလရွည္လာေတာ႔ ဇာတိကျပလာၾကတယ္။
     ညေရာက္ရင္ နီးစပ္ရာရြာထဲ ခဏလည္ရင္း ေသာက္လာလား ေသာက္လာရဲ႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခန္႔မသင္႔ရင္ ဓားတကိုင္ကုိင္နဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းလား ၾကိမ္းၾကရဲ႕၊ အလုပ္ထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မွရပ္ၾကည့္မေနရင္ နည္းနည္းေလးကြယ္တာနဲ႔ ထိုင္ေနလားေနၾကရဲ႕။
      ဒီလုိလူစုနဲ႔အတူ ေငြမ်ားမ်ားလည္း ေဆာင္မထားရဲေတာ႔ ေလးငါးရက္တစ္ခါေလာက္ အိမ္ျပန္ျပီး
ေငြယူရတယ္ေလ။ မိသားစုခင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ အကြက္ေပါ႔။ ဒီလုိျပန္ရမွလည္း အလြမ္းေျပတယ္။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီးလည္း ျပန္မိတယ္။
     ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ပန္းရန္အဖြဲ႔႕ကလည္း အကြက္ေခ်ာင္းေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္႔ အခ်ိန္ကိုေပါ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသိတယ္။
     တံတားေအာက္ေျခကို ေက်ာက္ေလာင္းတာ တစ္ရက္နဲ႔ညတစ္၀က္ ၾကာသြားတယ္။ ပင္ပန္းေနတဲ႔ ပန္းရန္အဖြဲ႕႔ကို တစ္ရက္အနားေပးျပီး ကုိယ္ထည္အုတ္စီတာက ပန္းရန္အဖြဲ႔အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္
ျဖစ္သြားျပီဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။
     စခန္းနဲ႔အိမ္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းသြားရင္ သံုးနာရီေလာက္ပဲၾကာမယ္။ အိမ္မွာ တစ္ရက္နားျပီး ျပန္လာရင္ စခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိမယ္႔ရက္က ႏွစ္ရက္။ တစ္ရက္ အုတ္စီတာ ဘယ္ႏွစ္လႊားျပီးတယ္၊ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ဆုိတာကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ပန္းရန္ဆရာနဲ႔ စံခ်ိန္ယူထားလိုက္တယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔တပည့္ လူယံုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားခဲ႔တယ္။ ဂရုစိုက္ၾကည္ဖို႔လည္း မွာထားရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စခန္းမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးက ဘိလပ္ေျမပဲ။ ပန္းရန္အဖြဲ႕ေတြ မ်က္ေစာင္းထုိးေနတာလည္း ဒီဘိလပ္ေျမပဲ။
     ကၽြန္ေတာ္က အေတြ႕အၾကံဳမရွိတဲ႔ ကန္ထရိုက္တာဆုိေပမယ္႔ ဒီေလာက္ေတာ႔လည္း မအေသးပါဘူး။ အိတ္အေရအတြက္ကုိ ေသခ်ာေရ။ တပည့္ကိုလည္း သူတုိ႔ လာညွိရင္ေတာင္ မပါဖို႔ေသခ်ာစည္းရံုး။ ကိုယ္႔ဘက္က လံုျခံဳေအာင္လုပ္ျပီးမွ ျမွံဳးလြတ္ငါးလို အငမ္းမရျပန္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။
     ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးမိေနသူပါပဲ။ မိတာမွ ကၽြန္ေတာ႔္
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ေခ်ာင္းကိုတစ္ၾကိဳးစီ ခ်ည္မိေနတာ။ ေရွ႕ကုိ ေဇာနဲ႔ လွမ္းလိုက္တဲ႔ ေျခလွမ္းရဲ႕
ေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ေျခကို ႏႈတ္သိမ္းဖို႔က်ေတာ႔လည္း တံု႔ေႏွးေနျပန္တယ္။
      မိသားစုကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္နဲ႔ အလုပ္ကို စိတ္မခ်စိတ္ဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးႏွစ္ခုလို အားျပိဳင္ဆြဲခံေနရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။
      သီခ်င္းလိပ္ျပာေလးေတြ လယ္ပပ္ၾကားအက္ထဲမွာ ညွိဳးေရာ္ေျခာက္ေသြ႕ေနတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ေတာ႔ဘူးေလ။
                                                               xxxxxxx
     “ ေမ ေငြမမက္လို႔မွ ကို႔ေနာက္လိုက္ခဲ႔တာပါ။ ေငြလုိခ်င္မွျဖင္႔ ေငြေပါတဲ႔သူကို ေရြးမွာေပါ႔။
ေမက ေငြထက္ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားခဲ႔ေပမယ္႔ ေမ တန္ဖိုးထားခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္သူက ခုေတာ႔ ေငြကိုပိုမက္သြားျပီ။
ေငြေနာက္ပဲ လိုက္ခ်င္ေနျပီ။
     “ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာတင္ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔။ ခုခ်ိန္ေနာက္ဆုတ္ရင္ မီေသးတယ္။ အလြန္ဆံုး ရႈံးရင္ ဂဏန္းေျခာက္လံုးေပါ႔။ ဒီေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။
      “ ကိုက ဘယ္သူ႔ကို ေၾကာက္ေနတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထည့္စဥ္းစားမေနစမ္းပါနဲ႔။ ေပ်ာ႔ညံ့တယ္လို႔ အျပစ္ေျပာမယ္႔သူေတြ၊ ဇြဲမရွိဘူးလို႔ ကဲ႔ရဲ႕မယ္႔သူေတြ၊ ဒါေလးမ်ားလို႔ ႏွာေခါင္းရံႈ႕မယ္႔သူေတြ။ တကယ္က
ငါလုပ္ႏုိင္တယ္လို႔ျပခ်င္လို႔ ကိုေတာင္႔ခံေနတာ ေမသိသားပဲ။ ကုိဟာ သက္သက္မဲ႔ ဒုကၡခံျပီး ေလာဘ
ၾကီးေနတာ။ လူအထင္ၾကီးေစခ်င္တဲ႔ အတၱတစ္မ်ိဳး၀င္ေနတာ။
    “ ဒီေငြေတြကို ကၽြန္မအတြက္ ရွာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ခုခ်က္ခ်င္းရပ္လုိက္ပါ။ ကၽြန္မ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး”
     ကၽြန္ေတာ႔္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟာ ေတာ္ေလး၀၀င္မဟုတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုရားအေလာင္း မဟုတ္ေလေတာ႔ နားလည္မႈေတြ အျမဲေနရာတက် မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ေမ႔ရင္ထဲက ေ၀ဒနာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔
စိတ္ရင္းေစတနာၾကားမွာ နားလည္မႈတစ္ခုခု အံေခ်ာ္လမ္းလြဲေနခဲ႔တာ ရင္အနာခဲ႔ရဆံုးပါ။
    “ ကို႔အတြက္ဆိုလည္း ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ဘူး။ ေမ႔အတြက္လည္း လုပ္စရာမလိုမွန္းသိတယ္။ ခုလက္ရွိဘ၀က ကိုတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာဘဲေမရယ္။ ကို႔သားနဲ႔သမီးအတြက္  ေငြမ်ားမ်ား
ရမယ္႔ ဒီအလုပ္ကုိ  ကိုလုပ္သင္႔တယ္လို႔ အားတင္းျပီး လုပ္ရတာပါ။ ကို႔အတၱအတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိ႔ေအာင္ျမင္မႈအတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
     ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာဆုိ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာရင္ေန ကို႔၀ါသနာ ဂီတနဲ႔ကဗ်ာကိုပဲ ကို ဖက္တြယ္ထား
မွာပါ၊ ဇြတ္တရြတ္ မိုက္ရူးရဲမဆန္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြယ္။ ဘဏ္မွာ တိုက္ေပါင္ထားတဲ႔အေၾကြးေတြ ေၾကခ်င္လို႔မွ
ဒီအလုပ္ကို စခဲ႔မိျပီ။ လုပ္ငန္းအရင္းအႏွီးအတြက္ ေခ်းထားရတဲ႔ေငြပါ ထပ္အေၾကြးတင္ရင္ အတုိးဆပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ေၾကြးရင္းဆပ္ႏုိင္တဲ႔ဘ၀ ပိုေ၀းသြားမွာေပါ႔။ ကေလးေတြကို အေၾကြးအေမြေပးတဲ႔ မိဘေတာ႔ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ေမရယ္....”
    တကယ္ေတာ႔ နားလည္မႈေခါင္းပါးလြန္းလို႔ ေပါက္ကြဲေနရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းတာကုိ မၾကည့္ရက္တာေရာ၊ တစ္ခါမွမခြဲခြာဖူးလို႔ ေ၀းကြာေနရတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္တာေရာၾကာင္႔ ေမ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ နားလည္ပါတယ္။
      ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ရင္မနာတတ္ဖူးတဲ႔လား။ ဇနီးနဲ႔သားသမီးကို ခင္တြယ္တတ္လြန္းလို႔ေတာင္ ဟုိး အရင္ကတည္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြေၾကးအခက္အခဲၾကံဳၾကံဳ၊ မိတ္ေဆြအသိထဲက ႏုိင္ငံျခား အလုပ္ထြက္လုပ္တဲ႔ သတင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကားၾကား...
     “ ေမ ကို႔ကို ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္။ ကို ေမနဲ႔ ကေလးေတြကို မခြဲႏုိင္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပါေစ၊ လုပ္ပါ႔မယ္...”
     “ အုိ အဲဒါေတာ႔ စိတ္သာခ်။ ကိုသြားမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေမက မလႊတ္ေသးဘူး...”
     အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွံက ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီခဲ႔ၾကတာပါ။
                                                                xxxxxxx
      အလုပ္စခန္းကိုျပန္တဲ႔ ေတာင္ပတ္လမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ခရီးလမ္းလိုပဲ။ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။
ေ၀ဟင္က ေလယာဥ္နဲ႔သာေက်ာ္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီခရီးက အနီးေလးပဲေပါ႔။ ခ်ိဳင္႔ဗလပြ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန
ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ႔ ခရီးက မနီးခ်င္ဘူး။
     ဒီၾကားထဲ အိမ္ျပန္ခရီးမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ျပန္ခရီးဆိုေတာ႔ ပိုေ၀းေတာ႔တယ္ေလ။
     သားနဲ႔သမီးရဲ႕ မ်က္ရည္လဲ႔ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ အေဖလုပ္သူကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားတဲ႔ လက္ေလးေတြက ခုထိ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ဆြဲထားသလိုပဲ။
      ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြက ေျခတံု႕ဆြဲထားေပမယ္႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်ာ္းသား
တစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ဆုိတဲ႔ အသိကလည္း အလုပ္စခန္းရွိရာကို တြန္းပို႔ေနတယ္။
     ေနာက္ထပ္ တံတားေတြ ကန္ထရုိက္ထပ္ရဖို႔ အခြင္႔အေရးနဲ႔ မိသားစု စီးပြားေရးေျပလည္ တုိးတက္ဖို႔လမ္းေတြ ေရွ႕မွာ ပြင္႔ေနတာ အားရစရာ ျမင္ေနရျပီေလ။ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ပင္ပန္းဆင္္းရဲတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္္်ားပဲ ခံႏုိင္ရမွာေပါ႔။
    အလုပ္သမားထိန္းခ်ဳပ္ေရး၊ လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ရရွိေရး စတဲ႔ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေယာက်္ားပဲ၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရမွာေပါ႔။
     ဒါေပမယ္႔ မိသားစုကို လြမး္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနသားက်သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကလည္း ေတာင္ေလးတစ္လံုး ႏွစ္လံုးေလာက္ေက်ာ္ျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားေပၚကို ျဖတ္လိုက္ရင္
ေရာက္ႏုိင္တာပဲ။ ဒီလုိပဲ ေျဖေတြးရမွာေပါ႔။
    အင္း...တံတားေလး ႏွစ္စင္း သံုးစင္းေလာက္ေတာ႔ အားတင္းျပီး ၾကိဳးစားလုပ္လိုက္ပါ႔မယ္ေလ။
ျပီးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ပိုးသတ္ေဆးအျပင္းစားေတြ မိထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာေလးေတြကို ေဆးျပန္ကုရဦးမယ္။
မိသားစုအတြက္ တင္ေနတဲ႔ အေၾကြးေလးေၾကျပီးရင္ က်န္တဲ႔ေငြေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သီခ်င္းေတြ ဒီမိုေခြေလး
သြင္းထားရမယ္။
     ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ႔ တီးလံုးေခြေလးက ဘယ္မွာ သိမ္းထားမိတာပါလိမ္႔။
     ကၽြန္ေတာ႔္ေရးလက္စ ကဗ်ာေလးေရာ။ ဘယ္စာအုပ္ၾကားမွာ ညွပ္ထားတာပါလိမ္႔။
     အမွန္ေတာ႔.... ကၽြန္ေတာ္႔၀ိညာဥ္က သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြမွာပဲ ပူးကပ္ေနတာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေတြက ဂစ္တာနဲ႔ ကေလာင္ကိုင္ျပီး သီခ်င္းကဗ်ာေတြပဲ ဖန္တီးသင္႔တာပါ။ ဘာဆုိင္လဲ။
ကန္ထရုိက္တာဘ၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔။
     ကဗ်ာဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ မင္းဇံေက်ာ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ။ ကန္ထရိုက္တာ မင္းဇံေက်ာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မွမဟုတ္တာ။
     ဒါေပမယ္႔ေလ... ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္က ရထားၾကီးစီးလာတာဆိုရင္ ဒါဟာ လမ္းဘူတာေလးတစ္ခု
ေပမို႔  ေခတၱခဏေတာ႔ ျဖတ္သန္းခို၀င္ရမယ္ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခုတ္ေမာင္းလာခဲ႔တဲ႔ လမ္းဆံုးဘူတာကေတာ႔....။
    ေဟာ...ေတြးရင္း ေမာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္စခန္းေလးကိုေတာင္ လယ္ကြင္းေတြၾကားထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရျပီ။ ဟိုေကာင္ေတြ အလုပ္မွ လုပ္ေနၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ပန္းရန္အဖြဲ႕ရဲ႕ တစ္ေန႔စားစရိတ္နဲ႔
လုပ္အားခက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ မခိုမကတ္လုပ္ၾကမွ စရိတ္မေထာင္းမွာ။
    ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြေရာ။ ကုန္ရမယ္႔အေရအတြက္ထက္ ပိုေလ်ာ႔ေနျပီလား။ အခို္းမ်ားခံေေနရျပီလား မသိဘူး။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာက လွ်ိဳေလးေတြ ခ်ိဳင္႔ေလးေတြအေပါသား။ တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ ထမ္းသြားျပီး
တစ္ေနရာရာမွာ ၀ွက္ထားလိုက္ရင္ ေတာ္ရံုရွာမေတြ႔ႏို္င္ဘူး။ နီးစပ္ရာရြာေလးေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေရာင္းစားလို႔ရတယ္။
     ပန္းရန္ဆိုတာက အလုပ္ရွင္ကန္ထရိုက္တာကို ဘယ္လိုဖဲ႔ရမလဲလို႔ ေခ်ာင္းေနၾကတဲ႔ေကာင္ေတြ။ တိုက္ေဆာက္တုန္းကေတာင္ အလုပ္သိမ္းအျပန္ ထမင္းဘူးထဲ ဘိလပ္ေျမတုိ႔ သံေခ်ာင္းတုိ႔ ထည့္ခိုးတာ
မိဖူးေသးတယ္။ ဘယ္ေကာင္မွ ယံုရတာမဟုတ္ဘူး။ သူခိုးခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူမွမေကာင္းဘူး။ အလကားေကာင္ေတြ။
    သူမ်ားသာေျပာေနတာ။မထူးပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ...။ ကန္ထရိုက္တာဆုိတာကေရာ...။
     ေတာ္ျပီ။ အေတြးလြန္ရင္ အကုသို္လ္မ်ားတယ္။ ဒီတံတားတစ္စင္းျပီးရင္ ရတဲ႔အျမတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြ ေခြလုပ္ဖို႔စီစဥ္ရမယ္။ ႏုိင္ငံေက်ာ္ သီခ်င္းေရးဆရာၾကီးျဖစ္ရင္ ကန္ထရုိက္တာအလုပ္ လုပ္စရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြၾကားထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္။ အုတ္ေတြ၊ သဲေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြနဲ႔ ေလာဘေဇာေတြ ေထြးလံုးေနရတဲ႔ဘ၀ကို မုန္းတယ္။
      ဟာ....အေတြးလြန္ေနလိုက္တာ...။ နီးလာမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္အထပ္ၾကီးက
ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ႔ေနပါလား။ ဒီႏွစ္ရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ကုန္စရာမွ အေၾကာင္းမရွိတာ။
ဒီေကာင္ေတြ.... ေတာက္...။
     ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ကူးယဥ္သီခ်င္းေလး ၾကိဳးျပတ္ဂစ္တာနဲ႔အတူ မဆလာေမႊအုိးထဲ ထိုးက်သြားေတာ႔တယ္။
                                                                 xxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မေဟသီမဂၢဇင္း....( စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၈)