တိမ္ေတာက္ခ်ိန္


ေန႔တစ္ေန႔ဟာ
သူ႕ရဲ႕ခႏၶာအေဟာင္းကုိ
သူ႕အေခါင္းထဲ သူထည့္ဖို႔ျပင္
ေန၀င္ဖို႔အဆင္း။

ငါ႔ဘ၀ရဲ႕...
ေနာက္ဆံုးအလင္းဟာ
အေမွာင္ကို ခ်ဥ္းကပ္
ေငြတစ္မတ္ကို ရွာေနခ်ိန္။

လြန္ျပီးတဲ႔...
အာရံု၊ မြန္းတည့္အခ်ိန္ေတြမွာ
အ၀ိဇၨာကိုခင္း
ငါ႔ကိုငါထြင္းထု
ဘယ္ဟာအတု အစစ္
မသိမႈအျမစ္တြယ္
အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ေဆးဆိုး
ပုပ္သိုးမသြားေအာင္ ငါ႔ဟာငါပ်ိဳး
ငါမ်ိဳးကိုငါခ်စ္ခဲ႔လို႔
အခုေတာ႔...
ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အေမွာင္ထဲ
နစ္၀င္ဖို႔ျပင္စဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာလည္း
ငါ႔ဇိမ္ေတြနဲ႔ ငါ၊ ငါ႔အိေျႏၵနဲ႔ငါ
ငါ႔အေမွာင္နဲ႔ငါ၊ ငါ႔အေရာင္နဲ႔ငါ
ငါ႔အတၱနဲ႔ငါ၊ ငါ႔ဒႆနနဲ႔ငါ
ငါ႔ရိကၡာနဲ႔ငါ၊ ငါ႔လိပ္ျပာနဲ႔ငါ
ငါ႔ရထားနဲ႔ငါ၊ ငါ႔တရားနဲ႔ငါ
ငါ႔မာနနဲ႔ငါ၊ ငါ႔ခ၀ါခ်မႈနဲ႔ငါ
သာသာယာယာ...။

ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္...
တိမ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ႔ “ငါ”...
ေရာင္စဥ္ျဖာ အလင္းမွိန္
အေမွာင္မေရာက္ခင္ အခ်ိန္မွာေတာ႔
ငါ႔ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုး...“ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္“ ။

သစ္ခက္အိမ္ 
( June, 2009...Beauty Magazine )

အသြင္ေျပာင္းကိန္းမ်ား


ထမ္းပိုးထားရမႈေလးပင္ျခင္းနဲ႔စာရင္
တစ္တန္းတည္းျဖစ္တည္မႈကပိုရွင္းမလား
အရင္းၾကီးခ်င္ၾကီးမယ္။

လကၡဏာတစ္ခုပုန္းေနတဲ႔ျဖတ္မ်ဥ္းမ်ား
ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုကိုထမ္းပိုးထားကာလၾကာ
ပိုင္းေျခဒုကၡပိုၾကီးလာတဲ႔မ်က္လွည့္မွာ
ငါတို႔ဟာ...ပရိသတ္မဟုတ္ဘူး။

ျဖတ္မ်ဥ္းရဲ႕အဓိပၸါယ္ကိုရဲရဲဖြင္႔
နင္႔ေနတဲ႔ေလးပင္မႈေတြနဲ႔စား
အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ႔ဒႆမ
သုညမ်ားမ်ားေနာက္ကဘ၀ေတြ
အရမ္းနက္ေနတဲ႔ညျဖစ္ပါေစ
ဘ၀ေတြကို...အဲဒီကစမယ္။         ။

သစ္ခက္အိမ္ 
( January, 2011....မေဟသီမဂၢဇင္း)

သတိ ရပ္၊ ၾကည့္၊ သြား


မီးပိြဳင္႔မွာ သတိခ်ပ္
ရပ္၊ ၾကည့္၊ သြား
ကားေပါင္းမ်ားစြာ...။

အနီေရာင္...ပူေလာင္
သရုပ္ေဆာင္ မီးေတာက္
တို႔ေလွ်ာက္မယ္႔ ခရီး
ဒုကၡမီးနဲ႔ေတြ႕ရင္
ေရြ႕လ်ားစိတ္ေတြ ခဏရပ္
ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ အသိကပ္ဖို႔။

အေရာင္က အ၀ါ
တို႔ “ဘာသာ“ အထိမ္းအမွတ္...
တရားျမတ္ေရေအး
တို႔စိတ္ေတြ သန္႔ေအာင္ “ ေဆး” ဖို႔
အခ်ိန္ေပးသံုးသပ္
တြယ္ကပ္ေနတဲ႔အပူေတြ
ေျမက်သည္အထိ။

အစိမ္းေရာင္...ေတာအုပ္
ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ႏုပ်ိဳ
စိမ္းစိုစို တို႔ရဲ႕လမ္းထဲ
ျမရည္ဆမ္း လန္းဆန္းလာ
တို႔ထြက္ခြာ
လိုရာခရီး။

ဘ၀လမ္းဆံုတုိင္းမွာ သတိခ်ပ္
ရပ္ ၾကည့္ သြား
မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ...။

သစ္ခက္အိမ္
( August, 2009...ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း )

ေဇာ


လက္ဖ်ံႏုႏုေလးမွာ အပ္ေတြစုိက္
သမီေလးႏွာေခါင္းမွာက ပုိက္
ဗိုက္ကေလးကေတာ႔ ပိန္လုိက္ေဖာင္းလုိက္
အားစုိက္ျပီး ေလကုိရွဴရႈိက္ေနရတာ...
နာရီျခားအခါခါ ေသြးေတြသြင္းေဖာက္
ေသာက္ရတဲ႔ေဆးေတြကလည္း မနည္း
အရြယ္ေလးနဲ႔ေတာင္ မလုိက္
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရႈိက္သံသဲ႔သဲ႔ေလးက
အေဖ႔ရင္ကုိ တုိက္စား
ေယာက်ာ္းဆိုတဲ႔ အားမာန္ထဲက
အလံျဖဴေလးတစ္စ လြင္႔လာခဲ႔ေပါ႔
အေဖ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ပါသမီးရယ္။

ႏွာေခါင္းစည္းေတြထဲက
ဒင္ဂီး...ဒင္ဂီး အဆင္႔ေလးငါး
အေဖ ဘာမွမၾကားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး
အေဖ႔အနားမွာ ရွိေနတာက
မခ်ိတဲ႔ သမီးေလးေ၀ဒနာ
အေဖ ရင္ေတြနာရပါေပါ႔သမီးေလးရယ္...။

အေဖ႔ကဗ်ာေတြက သမီးကို မသန္မာေစႏုိင္ေတာ႔ဘူး
အေဖ႔ကာရန္ေတြနဲ႔ သမီးကုိ ရံမထားႏုိင္ေတာ႔ဘူး
အေဖ႔စကားလံုးေတြနဲ႔ သမီးကုိ လႊမ္းျခံဳမဖံုးႏုိင္ေတာ႔ဘူး....
အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းထားလုိက္စမ္းသမီး
သမီးၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းေလးထဲကလို
ပစ္တုိင္းေထာင္က သမီး
သမီးက ပစ္တိုင္းေထာင္
ပစ္ခ်င္သလို ပစ္သာခ်
အခုပဲ ႏုိးထလုိက္ပါေတာ႔လား သမီးရယ္...။

ငါ႔သမီးေလးႏိုးလာရင္ အားေဆး
ငါ႔သမီးေလးႏုိးလာရင္ အားျဖစ္ေအာင္
ပစ္တိုင္းေထာင္ အရုပ္ေလးတစ္ရုပ္၀ယ္ဖို႔...။

လြယ္အိတ္ထဲက လက္ျပန္အထုတ္မွာ
မေရးရေသးတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
ရုတ္တရက္ ထြက္က်ကြဲေၾကသြားတယ္။

အို...နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ

သမီးေလးေရ....။

သစ္ခက္အိမ္ 
(April, 2011....မေဟသီမဂၢဇင္း )

တစ္ကိ်ဳက္တည္းေမာ့ပစ္မယ့္ ပင္လယ္

   

    စားပြဲေပၚကို ပထမဆံုး ထမင္းသုပ္ပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းခါးခြက္ ခ်ေပးျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ေအးမမ်က္လံုးေတြက နံရံေပၚက နာရီအိုေလးဆီ ျဖတ္ကနဲ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။

          ' ဟယ္ ခုနစ္နာရီေတာင္ ခြဲေတာ႔မွာပါလား..'
  ေအးမ လႊတ္ကနဲေရရြတ္မိရင္း ရင္ထဲပူသြားရတယ္။ ဒီေန႔ ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်လိုက္တာမွ သားတို႔ေတာင္ အိပ္ရာထခ်ိန္ ေရာက္ေတာ႔မယ္။ ပထမဆံုး စားသံုးသူက ခုမွစဝင္တယ္။ ပါဆယ္ထုပ္ေန က် ေဖာက္သည္ေတြေတာင္ ဒီမနက္ တစ္ေယာက္မွ မလာေသးပါလား။ မလာေသးတာလား၊ မလာေတာ႔ တာလား။ ေအးမ သက္ေမာကုိခ်ျပီး ရင္အပူေလ်ာ႔လိုေလ်ာ႔ျငား ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္ရတယ္။

  အရင္ရက္ေတြဆို ဒီအခ်ိန္ေလာက္ရွိရင္ အနည္းဆံုး လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ႔ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနၾကျပီ။ ပါဆယ္ေတြဆိုတာလည္း မရွိဘူးဆို ဆယ္ပြဲအထက္ကေတာ႔ ဆြဲျပီးသားပဲ။ အနည္းဆံုး ေရာင္းမေကာင္းဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္ေတာ႔ ေစ်းဦးေပါက္တာခ်ည္းေပါ႔။
  ေအးမရဲ႕အသုပ္စံုဆုိင္ေလးက ရပ္ကြက္ထိပ္ ေစ်းသြားလမ္းေပၚမွာရွိတာမို႔ ရပ္ကြက္ကေလးထဲက ေစ်းသြားေစ်းလာေတြ မနက္ အေစာၾကီးစာကို ေစ်းသြားရင္း အဆာေျပဝင္စားမလား။ ေစ်းဝယ္အျပန္ အိမ္ကလူေတြအတြက္ပါ ပါဆယ္ထုပ္မလား။ လမ္းလည္းၾကံဳ၊ ေစ်းလည္းသင္႔တာမို႔ အေရာင္းသြက္တဲ႔ဆိုင္ေလးပါ။
  မနက္ငါးနာရီေလာက္ ကတည္းကထျပီး ေရေႏြးအိုးက်ိဳရင္း ထမင္းအိုးတည္၊ ညကတည္းက အသားထြင္ျပီးဆီသတ္ထားတဲ႔ ငါးနဲ႔ မုန္းဟင္းရည္အိုးျပင္၊ အသင္႔လွီးခြၽတ္ ထားတဲ႔ ေဂၚဖီနံနံပင္ေတြနဲ႔အတူ စားပြဲေပၚျပင္ဆင္ေနရာခ်ျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင္႔လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္ကလည္း ဖြင္႔ျပီးသားပဲ။

   ဒါဆိုရင္ နာရီၾကည့္စရာေတာင္မလိုဘူး။ မနက္ေျခာက္နာရီထိုးျပီးကာစ...။ ေအးမ အသုပ္စံုဆိုင္ေလး ဖြင္႔ျပီေလ။
  ေစ်းထဲက ဆိုင္ေတြထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ျပီး ေစ်းလည္းခ်ိဳတာေၾကာင္႔ ေအးမအသုပ္စံုဆိုင္ေလးက အိမ္ေရွ႕အဖီခ် လမ္းေဘးဆိုင္ေလးျဖစ္ေပမယ္႔ သူ႔ေဖာက္သည္နဲ႔ သူေတာ႔ ေရာင္းေကာင္းခဲ႔တာပဲ။

   ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ ဆန္ျပားသုပ္၊ ထမင္းသုပ္၊ အစံုသုပ္ကို ဟင္းခါးပူပူေလးနဲ႔ တြဲျပီးေရာင္း၊ မုန္းဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ဗယာေၾကာ္မြမြေလးနဲ႔ တြဲျပီးေရာင္း..။ ပြဲေလးငါးဆယ္ မကုန္တဲ႔ရက္မရွိဘူး။ ဆုိင္ေစာေစာသိမ္းရတာနဲ႔ ေနာက္က်သိမ္းရတာပဲရွိတယ္။

     ေစာရင္ ဆယ္နာရီနဲ႔ ေနာက္အက်တကာ႔အက်ဆံုး ဆယ္႔တစ္နာရီေပါ႔။ မြန္းမတိမ္းဘူး။

  တစ္ပိုင္တစ္ႏုိင္ ဆိုင္ေလးမို႔ အကူေတြဘာေတြလည္း ေခၚမေနေတာ႔ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဇယ္ဆတ္သလုိ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ျပီး ဆုိင္ဖြင္႔ေရာင္းေနႏွင္႔တာ။ ဝယ္သူက်ေလာက္တဲ႔ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ဆိုရင္ သားတို႔လည္း အိပ္ရာကႏိုးလာၾကျပီေလ။

     သားၾကီးက ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္သားဆုိေတာ႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေတာ္ေတာ္ရေနျပီ။ ႏိုးလာတာနဲ႔ ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထိုး၊ ေရေႏြးျဖည့္.. သိပ္အကူအညီရတာ။ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သားအငယ္ေကာင္ကလည္း သူ႔အစ္ကိုကို အားက်မခံ အေမ႔ကိုကူျပီး ေငြသိမ္း၊ စားပြဲသိမ္း လုပ္ေပးတတ္ေသးတယ္။ က်သင္႔ေငြမ်ားတြက္ရင္ ေျဖာင္႔လို႔...။
    ကေလးေပမယ္႔ ဘဝေပးအသိ ကိုယ္စီရွိၾကလို႔ မ်က္ရည္လည္ေအာင္မ်ား ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။ ကေလးတို႔အေဖ ဆံုးရွာကတည္းက ေခါင္းတြဲျပဳတ္သြားတဲ႔ ေအးမဘဝမွာ သူတို႔ေလးေတြေၾကာင္႔ပဲ အားတင္းရတယ္။ သူတို႔ေလးေတြေၾကာင္႔ပဲ အားတက္ရတယ္။
သားႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ခရီးအတြက္ ေမာင္းႏွင္အားေတြေလ။
    သားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္က ဆိုင္မွာလည္း လူက်ဲသြားျပီမို႔ ေအးမတစ္ေယာက္တည္း မုန္႔ပဲြျပင္၊ ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲသုတ္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး လက္က်န္မုန္႔ေလးကုန္ေအာင္ ေစာင္႔ေရာင္း၊ ကုန္ေတာ႔လည္း ဆိုင္ပိတ္၊ ေစ်းကိုေျပးျပီး သားတို႔အတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို႔နဲ႔ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေပမယ္႔ ဝယ္ေနက်ငါးသည္က ဖယ္ထားေပးမယ္႔ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ ငါးကိုဝယ္၊ ဆုိင္အတြက္လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြဝယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးတာနဲ႔ သားတို႔ကလည္း ေန႔လည္စာစား ဖို႔ ေက်ာင္းဆင္းလာေရာ။
  ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ႔ ေအးမက တစ္ေရးတစ္ေမာေလးေတာင္ မနားႏုိင္ေသးဘဲ သားတို႔ရဲ႕အဝတ္ေတြေလွ်ာ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြက လည္း ေက်ာင္းဆင္းလာျပီေပါ႔။
  သားေတြကို တယုတယေရခ်ိဳးေပးခ်င္ေသးေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလအားရင္ ကိုယ္တိုင္ ေရခ်ိဳးသနပ္ခါးလိမ္းေပးေသးတာ။

   ညေနေစာင္းက်ေတာ႔ ေအးမကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာင္းဖို႔ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပင္ဆင္၊ ထုေထာင္း၊ ႏႊာျပဳထား။ သားတို႔ကလည္း က်ဴရွင္သြား...။ ညဖက္ေရာက္ရင္ စားေသာက္ျပီးတာနဲ႔ သားတို႔ကစာက်က္၊ ေအးမက သားေတြကိုေစာင္႔ရင္း တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ႔လည္း တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာေၾကာင္႔ အိပ္ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္ေနေရာ..။
  ဘဝေလးက ေမာေပမယ္႔ ေျပေျပလည္လည္ရွိတာမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ မုဆိုးမသားအမိေပမယ္႔ အလုပ္အကိုင္ေလး အဆင္ေျပေနတာေၾကာင္႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံမရွိလွေပမယ္႔ ဖူဖူလံုလံုရွိခဲ႔တယ္။ သားေတြကလည္း သိတတ္လိမၼာလို႔ အေမာေျပရတယ္။

  တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတဲ႔ သားေတြအတြက္လည္း ေအးမက မေအပီပီ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ ျဖည့္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ သားၾကီးက မၾကာခင္ လူပ်ိဳေပါက္ေလး ျဖစ္လာေတာ႔မွာမို႔ စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာ႔ ဝယ္ေပးခ်င္တာေလ။ စိတ္ထဲက ေစတနာရွိတာေတာ႔ ဂ်ပန္ဘီးေလးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အိုးနဲ႔သူ႔ဆန္တန္ရံု တရုတ္ဘီးေလးေလာက္ဆို ေတာ္ပါျပီလို႔ မွန္းထားတယ္။

   စုထားတဲ႔ပိုက္ဆံေလး ျပည့္ကာနီးလာမွ ခုတစ္ေလာ အေရာင္းအဝယ္က ပါးပါးလာတယ္။ အရင္ကလို ဆိုင္ေစာေစာ မသိမ္းႏုိင္တာပဲၾကာလွေပါ႔။ ဆိုင္ေစာေစာ မသိမ္းႏုိင္ရံုတင္ မကဘူး။ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔မကုန္လို႔ သားအမိတေတြ ဟင္းမခ်က္ဘဲ မုန္႔ဟင္းခါးအက်န္နဲ႔ မနက္ညျပီးရတဲ႔ ေန႔ေတြလည္းမနည္းေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရာင္းေနက်ထက္ ေလွ်ာ႔ခ်က္..၊ ေလွ်ာ႔ေရာင္းေနရေတာ႔တယ္။

   အသုပ္တစ္ပြဲတစ္ရာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ တစ္ရာ၊ ေခတ္တုန္းကလုိေတာ႔ ေရာင္းမေကာင္းေတာ႔တာ အမွန္ပဲ။ ေအးမေတာင္ တစ္ပြဲတစ္ရာေခတ္တုန္းကမွ စုမိေဆာင္းမိရွိေသးတယ္။ ေစ်းေတြတက္ျပီး တစ္ပြဲႏွစ္ရာ ေရာင္းရကတည္းက သိတ္လည္လည္ပတ္ပတ္ မရွိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ လူေတြက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ႏွစ္ရာေတာင္မစားႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး။

  ခုတစ္ေလာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြက ေစ်းက်ေပမယ္႔ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြက ေစ်းမက်တဲ႔အျပင္ တခ်ိဳ႕ကတက္ေတာင္ တက္တာေၾကာင္႔မ်ား အစားအေသာက္ဖက္မွာ ျဖစ္သလို ေခြၽတာေလွ်ာ႔စားၾကျပီး ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြမ်ား စုျပံဳဝယ္ေနၾကေလသလား။
  ေအးမလိုပဲ ေစ်းထိပ္က ေကာက္ညႇင္းေပါင္းသည္ကလည္း ညည္းတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကလည္း ေတြ႔လိုက္ရင္ ႏွာေခါင္းေလး တရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ ခိုကအဘေခၚရေလာက္တယ္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲသည္ေလးလည္း ဖြင္႔တစ္ရက္ပိတ္တစ္ရက္နဲ႔  ျဖစ္ေနရွာတယ္။

  ဒါေပမယ္႔ ေအးမတို႔ တစ္ဖက္လမ္းထိပ္မွာ လာဖြင္႔ထားတဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ၾကီးကေတာ႔ လူစည္ကားေနတာပါပဲ။ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ပထမဆံုးလာဖြင္႔တဲ႔ ရွမ္းဆိုင္ ဆိုေတာ႔ ျမိဳ႕ေပၚကသူေဌးေတြ အာေတြ႔ေနမွာေပါ႔။ ဆိုင္ရွင္ညီအစ္မကလည္း မူဆယ္က ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြဆိုေတာ႔ အသားျဖဴျဖဴ အသံဝဲဝဲေလးနဲ႔ အျမင္တစ္မ်ိဳးဆန္းေနတာေပါ႔။
     ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးလို ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာဆိုရင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုတာ မုန္႔ဟင္းခါးလိုမ်ိဳး လူတိုင္းယဥ္ပါးေနတဲ႔ အစားအစာျဖစ္ေနျပီ
ဆိုပဲ။ ေအးမတို႔ျမိဳ႔ကေလးမွာေတာ႔ အစားအေသာက္ဆန္းတစ္ခုေပါ႔။ ေအးမလည္း သူတို႔လာဖြင္႔စက စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ တစ္ပြဲ ဝယ္စားၾကည့္ေသးတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ စားလို႔ေတာ႔ အေကာင္းသား။ ရွမ္းမုန္႔ညင္းခ်ဥ္ေလးနဲ႔ တြဲစားရေတာ႔ အအီေျပျပီးအဝင္လြယ္တယ္။

  ဒါေပမယ္႔ ေစ်းေတာ႔ၾကီးတယ္။ တစ္ပြဲေျခာက္ရာတဲ႔။ ၾကက္သားဖတ္ေတာ႔ နည္းနည္းပါတာေပါ႔ေလ။ ေအးမက ေစ်းသည္ဆိုေတာ႔ တြက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီရွမ္းေခါက္ဆြဲဖတ္ဆိုတာက မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ထက္ေတာ႔ ေစ်းမ်ားမွာဆိုေပမယ္႔..၊ ဒါကလည္း ဘယ္ေလာက္ရွိမွာမို႔လဲ။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ အေျခာက္လာတဲ႔မုန္႔ဖတ္ကို ေရစိမ္ထားျပီး ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္ေရာင္းရတာတဲ႔။ မုန္႔ဖတ္အေျခာက္ထုပ္ကလည္း တရုတ္ကုန္စံုဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတယ္။ မုန္႔ညင္းခ်ဥ္ကလည္း အဲဒီဆိုင္မွာ ဝယ္လို႔ရေနတာပဲ။

  မေရမရာတြက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ အိမ္မွာကိုုယ္တိုင္ အတုခိုးျပီး ဝယ္ျခမ္းခ်က္ျပဳတ္ လုပ္စားၾကည့္တယ္။ သားေတြဆိုတာ အဆန္းျဖစ္ျပီး စားလိုက္ၾက တာ ေခါင္းကိုမေဖာ္ဘူး။ ေအးမကလည္း အစားအေသာက္မွာ လက္ဆိပ္ရွိေတာ႔ ေအးမခ်က္တာဆို စားေကာင္းတတ္တယ္ေလ။
      သားေတြကေမေမလည္းရွမ္းေခါက္ဆြဲထည့္ေရာင္းပါလား။ ေရာင္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။
ေသခ်ာလက္ေတြ႔ တြက္ၾကည့္ေတာ႔လည္း ေအးမဆိုရင္ တစ္ပြဲေလးရာေလာက္နဲ႔ ေရာင္းရင္ေတာင္
ကိုက္တယ္။ ကိုယ္က လမ္းေဘးဆိုင္ေလးဆိုေတာ႔ သူတို႔ဆုိင္ၾကီးလိုေတာ႔ ေစ်းတင္လို႔မရဘူးေပါ႔။ တင္လည္းမတင္ခ်င္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္ကုိက္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္လည္း အနည္းအပါး က်န္ရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ဒါမွ ကိုယ္႔လိုရုန္းကန္ေနရတဲ႔ လူေတြလည္း စားႏုိင္ရွာမွာမဟုတ္လား။

  ဒါေပမယ္႔ ေအးမေတြးတယ္။ ပင္လယ္ေရကို ေလာဘတၾကီး တစ္ေယာက္တည္းအကုန္ ေသာက္ခ်င္ေနသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ေလ။ နည္းနည္းအလွမ္းေဝးရင္လည္း ေတာ္ေသးတယ္။ ဥပမာ သူတို႔ဆိုင္ၾကီးနဲ႔ ေအးမဆိုင္နဲ႔က တစ္ရပ္ကြက္ျခားေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေဝးတယ္ဆိုရင္ေပါ႔။ ခုဟာက လမ္းထိပ္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ တင္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကေစ်းေလွ်ာ႔ျပီး လိုက္ေရာင္းရင္ မ်က္ႏွာပူစရာ။ အားနာစရာ။ မသင္႔ေတာ္ပါဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

   ဘယ္ေလာက္ပဲ သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြလည္း စားႏုိင္ပါေစလို႔ ေစတနာထားတယ္ေျပာေျပာ...။ ဒါက လံုေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။

   ဒီလိုနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးေတာင္ ဖြင္႔ခဲ႔တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ေပါ႔။ တရုတ္အစားအစာ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔၊ တရုတ္ဟင္းတုိ႔နဲ႔ ဘီယာေလးဘာေလးပါ တြဲေရာင္းေတာ႔ ဆိုင္က လူေတာ္ေတာ္စည္တယ္။ ညဖက္ေတြဆို ေဘာ္လံုးပြဲေတြ၊ ဖိုက္မူဘီေတြပါ တီဗြီအၾကီးၾကီးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာျပထားတတ္ေတာ႔ ျမိဳ႔မွာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးဆိုင္ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီေလ။ ညီအစ္မတေတြလည္း ေရာက္စက ဆိုင္ကယ္ေလးကိုယ္စီကေန ကားေတြဘာေတြေတာင္ ဝယ္စီးေနၾကျပီ။

    ဒါေပမယ္႔ ခုတေလာ ေအးမဆိုင္ေလး ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်က်လာသလို လမ္းထိပ္ကဆုိင္ၾကီးလည္း လူအဝင္နည္းလာတာ သတိထားမိတယ္။ အရင္ကေလာက္ ဝုန္းဒုိင္းၾကဲ ေရာင္းမေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ေအးမေတြးသလိုေပါ႔။ လူေတြက ေစ်းက်တဲ႔ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြကို ဝယ္ႏုိင္ဖို႔ အစားအေသာက္ဖက္ကို ေလွ်ာ႔ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ဆိုင္မွာ မနက္စာရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနက်သူေဌးတခ်ိဳ႕ေတာင္ ေအးမဆိုင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေလး၊ အသုပ္ကေလး ဝယ္စားျပီး မနက္စာကို စရိတ္ခ်ံဳ႕လာၾကျပီ။

  ဒီလိုပဲ။ ဟိုတယ္စာစားတဲ႔ သူေဌးေတြက စရိတ္ခ်ံဳ႕ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔လက္သုပ္စံု ဆင္းစားၾကေတာ႔ ေအးမရဲ႕ေဖာက္သည္ေဟာင္း ဝန္ထမ္းနဲ႔လက္လုပ္လက္စားေတြက ထမင္းၾကမ္းကို ပဲျပဳတ္နဲ႔ပဲ ဝမ္းမီးျငိမ္းေနၾကျပီလား မသိပါဘူး။

  ေအးမရဲ႕ဆိုင္ေလးက ေဖာက္သည္ေျပာင္းသြားေပမယ္႔ သိပ္အယိမ္းယုိင္ၾကီးေတာ႔ မဟုတ္ေသးလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ သူေဌးေဖာက္သည္ေတြဆိုေတာ႔ အိပ္ရာထေနာက္ က်ျပီး ေအးမဆိုင္လည္း ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်လာတယ္ေလ။
       ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြကေတာ႔ ေစ်းသြားရင္း သူ႔ေဖာက္သည္ေတြ ေအးမဆိုင္မွာ ထိုင္စားေနတာျမင္ရင္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ လွည့္ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ေအးမက မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္းမသိျဖစ္ျပီး အားနာသလိုလို၊ ဘာလိုလိုၾကီးပဲ။

  ဆိုင္ေတာ႔မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔စီးပြားကို ကိုယ္ကဘာမွ မရိုးမသားႏႈိက္စားတာမွ မဟုတ္တာ။ ေတာ္ေသးတာက ေအးမ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ လိုက္မေရာင္း မိတာပဲ။ ေလာဘသတ္ႏုိင္ လိုက္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။
         သားအတြက္ စက္ဘီးေလးကလည္း ေကာင္းေကာင္းဝယ္ေပးခ်င္။ စုေငြကလည္း မျပည့္ေသးဆိုေတာ႔ ဝင္ေငြေလးတိုးလာမလားလုိ႔ ေလာဘတက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေအးမ စိတ္မလံုတာနဲ႔ပဲ မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာ..။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္သြားတာေပါ႔။ ႏုိ႔မို႔ဆို တစ္လမ္းတည္း သားခ်င္း ဘယ္ေလာက္အားနာစရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
       ခုလိုမ်ိဳး သူတို႔ကလည္း အေရာင္းအဝယ္ပါးခ်ိန္သာဆိုရင္ ေအးမစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မလဲ။ မ်က္ႏွာပူစရာေနာ္။
  ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က သူေဌးေတြဆိုေတာ႔ ဆင္ပိန္ကြၽဲေလာက္ေတာ႔ က်န္ဦးမွာေပါ႔။ အေရာင္းပါးေပမယ္႔ ေတာင္႔ခံႏုိင္တဲ႔ အေနအထားေတြပါ။
အရင္လို ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ မဟုတ္ေပမယ္႔ မွန္မွန္ေလးေတာ႔ ေရာင္းရပါတယ္။

  ေအးမက ေစ်းသည္ခ်င္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကိုယ္ေရာင္းမေကာင္းရင္ လမ္းထိပ္ကဆုိင္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပီး သူမ်ား ေရာင္းမေကာင္းရင္လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူေဌးေတြဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လို ေရာင္႔ရဲႏုိင္ပါ႔မလား ေတြးၾကည့္တာေလ။

       ေအးမေတာင္ ရွိတာေလးနဲ႔ တင္းတိမ္ျပီး ရသေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာင္႔ရဲတတ္လို႔သာ ေတာ္ေသးတာ။
ဒါေပမယ္႔ ရသေလာက္ေလးနဲ႔ ေရာင္႔ရဲတယ္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာ ဒီေန႔မနက္လို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေရာင္းမေကာင္းတာမ်ိဳးနဲ႔သာ ေန႔တိုင္းၾကံဳေနရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ႔ ေစ်းဦးေပါက္ေနာက္က်ရံုတင္ မကဘူး။ သားတို႔ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ထိ က်ဲက်ဲပါးပါးပဲ ေရာင္းရေသးတယ္။

   စားေနက်ေဖာက္သည္ေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကျပီလဲ မသိဘူး။ သူေဌးေတြကပါ စရိတ္ခ်ံဳ႕ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔အသုပ္စံုေတာင္ မစားၾကေတာ႔တာလား။ အဲလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ဘဝေတြက အဲဒီေလာက္မွ ဆိုးကုန္ရင္လည္း ေအးမတို႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ဘာလုပ္စားရေတာ႔ပါ႔။

  အင္း...ဒီပံုအတိုင္းဆို မနက္ျဖန္ ေစ်းဖိုးအရင္းေတာင္ ရပါ႔မလားမသိဘူး။ ဒီေန႔ေတာ႔ ေအးမတို႔သားအမိတေတြ မနက္ျပန္ညျပန္ မုန္႔ဟင္းခါးလက္က်န္ကို စားရင္ေတာင္ ကုန္ပါ႔မလား။ ေရာင္းမေကာင္းမယ္႔သာ မေကာင္းတာ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတာ႔ လူလည္း မရွင္းလွပါဘူး။ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာပါပဲ။ ေအးမသာ ေရာင္းမေကာင္းတာ။ ဟုိဖက္လမ္းထိပ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတာင္ လူစည္ေနသားပဲ။

  ဟင္..ေအးမရဲ႕ေဖာက္သည္အသစ္ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမၾကီးေဒၚခင္စိန္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ထဲ ဝင္သြားတာပါလား။
ေအးေလ..။ သူတို႔ေတြလည္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲေလးဘာေလး တစ္ေၾကာ႔ျပန္ စားခ်င္ဦးမွာေပါ႔။ ဘယ္ေလာက္စရိတ္ခ်ံဳ႕ခ်ဳံ႕ သူေဌးေတြကေတာ႔ စားႏုိင္မွာပါပဲ။
  ေဟာေတာ႔... ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေရွ႕မွာ ဆုိင္းဘုတ္အသစ္တစ္ခု ခ်ိတ္ထားပါလား။ မေန႔ကအထိ မေတြ႔မိပါဘူး။ ဘာေရးထားတာပါလိမ္႔။ လမ္းထိပ္ဖက္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္းလွမ္းတာနဲ႔ ေအးမအားစိုက္ျပီး မနည္းဖတ္ရတယ္။

  ဖတ္လည္းဖတ္ျပီးသြားေရာ ေခါင္းတခါခါ..၊ တအံ႔တၾသမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ' ေအာ္..ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ..' လို႔ ေရရြတ္ရွာတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္က တျခားေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ' မုန္႔ဟင္းခါးႏွင္႔ အသုပ္စံုပါ မနက္စာအျဖစ္ ေရာင္းခ်ေပးေနပါျပီ...' ...တဲ႔။

  ေနာက္ေန႔မနက္ေတြမွာေတာ႔ ေအးမဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္ျပီး ေစ်းသြားမယ္႔ ရွမ္းတရုတ္မေလးေတြက ေအးမဆုိင္ကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္သြားမလဲ မသိဘူး။ ေအးမ ကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာကိုမွန္းမသိ အားနာေနတုန္းပဲ။
-----
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
July, 2010...မေဟသီမဂၢဇင္း

ဆံုမွတ္မသိေသာ ျဖတ္မ်ဥ္း

  

ပတ္ဝန္းက်င္ အရိပ္အာဝါသႏွင္႔ထပ္တူ ေဒၚတင္႔ရီရင္ထဲမွာ ေအးျမၾကည္စင္ေနရသည္မို႔ နိဗၺာန္ေဆာ္ဒါနရွင္ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးေတြ အတိုင္းမသိ တင္ေနမိသည္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္ သည္လို စိတ္ခံစားမႈေတြက သူငယ္ခ်င္းခင္ေလးသာ လမ္းျပေခၚေဆာင္မလာခဲ႔ရင္ ေဒၚတင္႔ရီဘဝႏွင္႔ အအပ္အစပ္ ကြာလွပါသည္။
        ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ္႔ ဘဝကို ကူးျဖတ္ရပံုခ်င္း ကြာလွသည္မို႔ သက္တူရြယ္တူလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ မယံုခ်င္ေလာက္ေအာင္ အသြင္သ႑ာန္က ျခားနားေနျပီ။ 

 ေဒၚတင္႔ရီက ဘဝကို အလ်ားလိုက္ ေရဆန္ကူးေနရသူလို ပင္ပန္းစြာအားစိုက္ခဲ႔ရ သေလာက္ ေဒၚခင္ေလး ကေတာ႔ ေရစုန္ကို ေထာင္႔ျဖတ္ကူးသူပမာ သက္ေတာင္႔သက္သာ တက္မေလးႏွင္႔ ကမ္းေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းလမ္းေၾကာင္းခဲ႔ရံုသာ...။ ေဒၚခင္ေလးအတြက္ ဆိုက္ကပ္ရန္ ကမ္းကလည္း အဆင္ သင္႔။ ေဒၚတင္႔ရီမွာသာ ခုအသက္အရြယ္ထိ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွာ နားရမည္မွန္းမသိ။
လမ္းေပ်ာက္ျပီး ဝဂၤပါလွည့္ေနတုန္း...။
           မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဇာတိျမိဳ႕ကေလးမွာ ျပန္ဆံုရေတာ႔...၊ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ မႈေတြ ေမ႔ေပ်ာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းငယ္ဘဝျပန္ေရာက္သလို ႏုပ်ိဳလတ္ဆတ္သြားၾကရ၏။
           ' နင္က ဘဝေပးေကာင္းသေလာက္ ငါ႔ဘဝကေတာ႔ ေျပာရမွာ အေမာေတြခ်ည္းပါပဲ ခင္ေလးရယ္။ တိုတုိတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ ငါ လင္ကံမေကာင္းသလို သားသမီးကံလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ခုအရြယ္ထိ သားသမီးေတြက ငါ႔ဆီက ဘာရဦးမလဲလို႔  လက္ျဖန္႔ေနၾကတုန္း...'
           ေဒၚတင္႔ရီ ေျပာတာလည္း မမွားပါ။ မုဆိုးမဆိုသည့္ အျဖစ္တစ္ခုကလြဲျပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝက အေရွ႕ႏွင္႔ အေနာက္ပမာ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္ဘဝက မိသားစုအေနအထားခ်င္း မကြာျခား လွေပမယ္႔ အရြယ္ေရာက္စမွာ တစ္မိသားစုက စီးပြားတက္ျပီး ျမိဳ႕ၾကီးေျပာင္းသြားသလို တစ္မိသားစုက စီးပြားပ်က္ျပီး ျမိဳ႕သစ္ဖက္ ေရႊ႕သြားရသည္။
  ေဝးကြာခဲ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ႔သလို အနိမ္႔အျမင္႔အတက္ အက် ေလာကဓံက ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို မခ်န္ခဲ႔ပါ။ မခင္ေလးက မိဘပ႔ံပိုးမႈ၊ ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားမႈ၊ ကံတရားတြန္းပို႔မႈေတြႏွင္႔ သက္ေတာင္႔သက္သာ အျမင္႔ေရာက္ခဲ႔ေပမယ္႔ မတင္႔ရီကေတာ႔ မိဘမေျပလည္ မႈ၊ ကိုယ္တိုင္အားနည္းမႈ၊ ကံတရားထိုးႏွက္မႈေတြေၾကာင္႔ နိမ္႔ပါးခဲ႔ရသည္။
           ' ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တို႔ေတြ ျပန္ဆံုရျပီ မဟုတ္လား တင္႔ရီရယ္။ ငယ္ဘဝအစက ကစားေဖာ္၊ ေက်ာင္းေနဖက္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘဝဆည္းဆာခ်ိန္က်ေတာ႔လည္း ဘုရားသြားေဖာ္၊ တရားဝင္ဖက္ ျဖစ္ရမွာေပါ႔။  ဒီျမိဳ႕ကို ျပန္ေျပာင္းဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတဲ႔ တုိ႔ကေလးေတြ ကိုပဲ ေက်းဇူး တင္ရဦးမယ္....'
           ေဒၚခင္ေလး၏သားက ရာထူးတက္ျပီး ဇာတိျမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာရသလို ေဒၚတင္႔ရီ၏ သားသမီးေတြက ျပႆနာထူ ေၾကြးပူလြန္းသည့္ ျမိဳ႕သစ္မွရန္ေရွာင္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ေခတၱခိုဝင္လာခဲ႔ရ၏။ ျမိဳ႔ကေလးဆီ လာျခင္းေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆံုေတြ႔ရတာကေတာ႔ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာ တစ္ပါးဆိုတာ မလြဲႏိုင္ပါ။
 အရြယ္အေလ်ာက္ ဝင္ေရာက္ေနသည့္ ေရာဂါေတြကလည္း တစ္ဝက္ေလာက္သက္သာ ရံုမက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာျပီး အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ တတြဲတြဲႏွင္႔ တစ္ေန႔တစ္ခါမွ မေတြ႕ရလွ်င္ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ ေဒၚခင္ေလး သားသမီးေတြက သူတို႔အေမ ခုနစ္ဆယ္နားနီးကာမွ တက္တက္ၾကြၾကြ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ျဖစ္လာတာမို႔ ဝမ္းပမ္းတသာနွင္႔ ေဒၚတင္႔ရီကို ဆီးၾကိဳလက္ခံၾကသလို ေဒၚတင္႔ရီ သားသမီးေတြကလည္း ျပည့္စံုသူ ေဒၚခင္ေလးဆီက ဘာအေထာက္ အပံ႔ေတြ မ်ား ရမလဲလို႔ ေမွ်ာ္ကိုးအားထားၾကသည္။
           ေဒၚတင္႔ရီက အလုပ္သြား ရံုးသြားၾကမည့္ သားသမီး၊ ေျမးတို႔အတြက္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေပးျပီးသည္ႏွင္႔ ေဒၚခင္ေလးအိမ္ကို သြားကာ တစ္ေနကုန္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတူ ထမင္းစားသည္။ စကားလက္ဆံုေျပာသည္။
  ျပည့္စံုသူ ေဒၚခင္ေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အေကြၽးအေမြး၊ အဝတ္အစားသာ မက ေနမေကာင္း လွ်င္လည္း ေဆးဖိုးဝါးခအကုန္ခံကုေပး၏။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဘုရားဖူးထြက္လည္း ဒကာခံေခၚသည္။ တရားစခန္းဝင္လည္း ဒကာခံကုသိုလ္ယူသည္။
ဒါနဲ႔တင္ အားမရေသးဘဲ ေဒၚတင္႔ရီ၏ အလုပ္လက္မဲ႔ သားတစ္ေယာက္အတြက္ အရင္းအႏွီးပါ ထုတ္ေပးထားေသးသည္။            
   သည္လိုႏွင္႔ ဘဝအေမာေတြၾကားမွာ တစ္သက္တာ ေထြးလံုးေနရလို႔ ဘုရားတရားေမ႔ေန ရသည့္ ေဒၚတင္႔ရီတစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း ဆြယ္တရားေဟာေကာင္းတာေၾကာင္႔ ဤအရိပ္မွာ ခိုဝင္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
           ေဒၚခင္္ေလးက တရားစခန္းဝင္က်င္႔ ရွိျပီးသားမို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေဖးမလမ္းျပေပး၏။ သူေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားသည့္ ဇရပ္အေဆာင္မွာ ႏွစ္ေယာက္သားေနရသည္မို႔ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လည္းရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါ တြဲလ်က္ပါသည့္အျပင္ ေဒၚခင္ေလးတရားဝင္ခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပေျပ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ဖို႔ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ မုိင္လို၊ အိုဗာတင္းကအစ သားသမီးေတြက စီစဥ္ေပးလိုက္တာမို႔ ေဒၚတင္႔ရီအဖို႔ သူ႔အိမ္မွာထက္ပင္ သာလြန္ေကာင္းမြန္ ေနေသးေတာ႔၏။
           ေက်ာင္းပရဝုဏ္ကလည္း က်ယ္ဝန္းျပီး သစ္ၾကီးဝါးၾကီးမ်ားႏွင္႔ေအးခ်မ္းလွသည္။ ေယာဂီအားလံုး အေယာက္ႏွစ္ရာေလာက္ရွိေပမယ္႔ အသံဗလံ ဆူညံျခင္းမရွိ။ ပကတိ သူေတာ္စင္မ်ားႏွယ္ လႈပ္ရွားသြား လာပံု ညင္သာသိမ္ေမြ႔ရံုမက တရားနားခ်ိန္မ်ားမွာလည္း ဆရာေတာ္ဘုရား၏ စည္းစနစ္တက် ဆံုးမၾသဝါဒ မ်ားေၾကာင္႔ အိေျႏၵရရ ႏႈတ္စနည္းၾကေလသည္။
 ေက်ာင္းဝန္းေထာင္႔က ေယာဂီဇရပ္ေဆာင္ၾကီး ႏွစ္ေဆာင္မွာ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး သီးသန္႔ခြဲထားေပးျပီး ထိုဇရပ္ေဆာင္ၾကီးေဘးမွာေတာ႔ သီးသန္႔ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားေသာ လံုးခ်င္းဇရပ္ေဆာင္ေလးမ်ားက အစီအရီ...။
  'အင္း....တရားစခန္းမွာေတာင္ ပိုက္ဆံရွိသူမ်ားကေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္လံုးခ်င္းဇရပ္ေတြနဲ႔ စမတ္ က်က်ေနရတယ္။ သူလိုကိုယ္လို             လူေတြကေတာ႔ အေဆာင္ၾကီးထဲ အေရာေရာအေထြးေထြးေပါ႔...'
           တရားစခန္း အရိပ္အာဝါသမွာ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ႕ေနရာမွ ေဒၚတင္႔ရီ၏ အတြင္းစိတ္ထဲ ခိုေအာင္းေနေသာ အခ်ဥ္ဓါတ္က အမွတ္မထင္ ေခါင္းျပဴလာတာေၾကာင္႔ လႊတ္ကနဲ ေျပာထြက္သြားရ၏။
           ေဒၚခင္ေလးက သူငယ္ခ်င္းကို သနားၾကင္နာစြာ ၾကည့္ရင္း နားလည္ေပးေလသည္။
           ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီသူငယ္ခ်င္းကို ဘဝအပူမီးေတြၾကားက ဆြဲေခၚျပီး အေအးဓါတ္ မွ်ေဝခံစားေစရျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္သက္လံုး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပင္ပန္းစြာ ရွာေဖြရုန္းကန္ခဲ႔ရသည့္အျပင္ လင္ေယာက်္ားကလည္း ဆိုးသြမ္း၊ သားသမီးေတြကလည္း မလိမၼာၾကေတာ႔
ေလာကၾကီးအေပၚ အခ်ဥ္ဓါတ္ဖံုးေနျပီး အဆိုးျမင္စိတ္သာ ေရွ႕ေဆာင္ေနခဲ႔ျပီ။
           သားသမီးငါးေယာက္ရွိျပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္၊ ငါးေယာက္ငါးေပါက္ ဆိုသလို စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မရွိ။ တစ္အိမ္တည္းေနျပီး
သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾက၊ သတ္ပုတ္ၾက။ အိမ္ေထာင္က်သူ ကေလးရသူေတြႏွင္႔ လူဦးေရက်ပ္ညပ္လာျပီမို႔ အိမ္ခြဲေနၾကဖို႔ ေျပာလည္း အပိုေငြ ကုန္ရမွာၾကေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ မလႈပ္ၾကေတာ႔။
           ေဒၚခင္ေလးက သူငယ္ခ်င္းကို အိမ္ေခၚထားမယ္ဆိုျပန္ေတာ႔ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးမွာ ဒီမေအအိုၾကီး အကူအညီကို လက္လႊတ္မခံႏုိင္ ၾကေသးျပန္။ မနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္ေပးျပီးမွ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ေန႔လည္ခဏသြားေန၊ ညေနေစာင္းက် ညစာခ်က္ျပဳတ္ဖို႔အမီ ျပန္လာရေသး၏။
ခုလို တရားစခန္း ေခၚလာတာေတာင္ မတတ္သာလို႔ ထည့္လိုက္ရပံုမ်ိဳး..။
           ေခၚလာသည့္ ေဒၚခင္ေလးအေပၚမွာေတာင္ အခြင္႔အေရးယူလိုစိတ္ႏွင္႔ တရားစခန္းထိ လုိက္လာျပီး ေဒၚတင္႔ရီကို အိမ္လခ အေၾ<ြကးေတြ အတင္းလာေတာင္းေနေၾကာင္း၊ မေပးႏုိင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းဆင္းေပးရမယ္ ဆိုေၾကာင္း ငုိယုိျပီး လာတိုင္တည္ေနၾကေသး၏။
           ေဒၚခင္ေလးက ဒီအသက္အရြယ္ထိ မေအးခ်မ္းႏုိင္ေသးသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို သနားလြန္းလို႔ တရားစခန္းမွာ လွဴဖို႔တန္းဖို႔ ထည့္လာသည့္ ေငြထဲကထုတ္ျပီး ေပးလိုက္သည္။ ေဒၚတင္႔ရီကမူ သည္ယုန္ျမင္၍ သည္ျခံဳထြင္ေသာ သူ႔ကေလးေတြအေၾကာင္း သူအသိမို႔
သားသမီးေတြကို ေဒါသလည္းထြက္၊ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း အားနာလွသည္။
           ဒီအထိလိုက္ျပီး ဒုကၡေပးသည့္ သူ႔သားသမီးေတြႏွင္႔ ခင္ေလးသားသမီးေတြကို ယွဥ္ၾကည့္ျပီး ကံမေကာင္းသည့္ သူ႔ဘဝသူ ဝမ္းလည္းနည္း မေက်မခ်မ္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ ေဒၚခင္ေလး သားႏွင္႔သမီး ကေတာ႔ အေမဖို႔ ဟင္းလာပို႔ရတာနဲ႔၊ ေသာက္ေနက်ေဆးကုန္မွာစိုးလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးရတာနဲ႔၊ ညဖက္ ေဖ်ာ္ရည္ပို႔ေပးရတာနဲ႔...။ ေဒၚခင္ေလးက အေႏွာင္အတြယ္ကင္းကင္း တရားထိုင္ခ်င္လို႔
မလာပါနဲ႔ ဆိုျပီး အတင္းတားရသည္။ ကြာလိုက္သည့္ အျဖစ္။
           ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း စိုစိုေျပေျပႏွင္႔ ျပည့္ဝရင္႔က်က္ေသာ ေဒၚခင္ေလးကို ေဒၚတင္႔ရီက အားကိုးတြယ္တာသလို ႏြမ္းယဲ႔ယဲ႔ မွိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ႏွင္႔ လႈပ္ခတ္အားငယ္ တတ္ေသာ ေဒၚတင္႔ရီ ကိုလည္း ေဒၚခင္ေလးက သနားၾကင္နာလွေလသည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းႏွင္႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကေန ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ေလွ်ာက္ လာရင္း ေဒၚတင္႔ရီ ပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ေဝ႔ၾကည့္ရေသး၏။ ေယာဂီဝတ္စံုၾကီးႏွင္႔ သူ႔ကို အျပင္က ျပန္လာတာျမင္ရင္ ဆရာေတာ္ကမ်ား ဆူေလမလား။ တျခားေယာဂီေတြကမ်ား စပ္စုၾကမလား။ သူငယ္ခ်င္းကပဲ အျပစ္တင္ေလမလား။ ကိုယ္႔အျပစ္နဲ႔ကိုုယ္ မလံုလဲလွပါ။
 တရားခဏနားခ်ိန္မွာ တစ္ေရးေမွးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမသိေအာင္ အသာထြက္လာ ခဲ႔တာမို႔ ေဒၚခင္ေလးမႏိုးခင္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ကအေရးၾကီးသည္။ ႏို႔မို႔ဆို အေၾကာင္းျပစရာက သိတ္မရွိ။ အိမ္သာကလည္း အခန္းႏွင္႔တြဲရက္။ ေသာက္စရာေဖ်ာ္ရည္ကလည္း အျပည့္အစံု ဆိုေတာ႔ အျပင္ထြက္စရာ အေၾကာင္းက ဘာမွမရွိ။ 
 သို႔ေပမယ္႔ ေဒၚတင္႔ရီမွာ မနက္ေစာေစာက အိမ္လခလာေတာင္းသြားသည့္ သမီးလက္ထဲ ကို ေဒၚခင္ေလး မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ စာရြက္ေလးထဲက ဂဏန္းေတြရဲ႕ အေျဖကို သိခ်င္လွျပီ။
 ညက အိပ္မက္ေကာင္းလို႔ အတိတ္ေကာက္ၾကည့္ေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း အေတြးထဲမွာ ဂဏန္းေလးေတြ တန္းစီေနၾကသည္။
မ်က္စိမွိတ္တိုင္းလည္း ေမွာင္ေနသည့္ အျမင္အာရံုထဲမွာ အလင္းတန္းေရာင္စံုက ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားထက္ ဆလိုက္ထိုးျပေနသလိုမ်ိဳး အဲဒီဂဏန္းေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။
           အာရံု အရမ္းမိေနသည္မို႔ လက္လြတ္မခံခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ေနတုန္း သမီးေရာက္လာတာမို႔ စာရြက္ထဲ ခ်ေရးျပီး ' ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ထားလိုက္...' လို႔ တုိးတိုးမွာလိုက္ရ၏။
သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး သိသြားရင္ အံ႔ၾသဘနန္းျဖစ္ျပီး စုတ္တသတ္သတ္ သနားေနဦးမည္ မလြဲ။ ေအးခ်မ္းေစခ်င္လို႔ တရားရိပ္ေခၚလာတာေတာင္ ေလာဘမီးမသတ္ႏုိင္ပါလား ဆိုျပီး အထင္ေသးစိတ္ပ်က္သြားမလားလည္း မဆိုႏုိင္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အေျဖသိခ်င္စိတ္ကို တိတ္တဆိတ္ အျပင္ထြက္ျပီး သတင္းေမးရျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ေစာျပီး နာရီမၾကည့္ပဲထြက္သြားမိတာ အခ်ိန္က မက်ေသးေတာ႔ အေျဖမသိခဲ႔ရ။
 ေဒၚတင္႔ရီ ဇရပ္ေဆာင္အခန္းထဲ ေျခဖြဖြနင္းဝင္သြားေတာ႔ ေဒၚခင္ေလးက ေျပာလက္စ ဟမ္းဖုန္းေလးကို ' ဒါပဲေနာ္' ဆိုျပီး စကားစသတ္ရင္း ပိတ္ပစ္လုိက္ျပီ။ ေတာ္ေသးတာက ေျပာျပီးဆိုျပီးကာ မွ ေဒၚတင္႔ရီ ျပန္ေရာက္လာလုိ႔ေပါ႔။
အမွန္က ေဒၚခင္ေလးသားသမီးေတြမွာ အေမ႔အ ေပၚ သိတတ္လိမၼာသေလာက္ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေလး တစ္ခုေတာ႔ ရွိ၏။
 သမီးအပ်ိဳၾကီးက မီးဖိုေခ်ာင္ႏုိင္နင္းျပီး ပစိပစပ္မမ်ားတတ္ သလို၊ ေခြၽးမကလည္း ေရခဲတံုးငံုထားသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေနေအးေပမယ္႔...  

' ငယ္ငယ္တုန္းကသာ ဒီေလာက္ အတြက္အခ်က္ စိတ္ဝင္စားခဲ႔ရင္ သခ်ာၤဂုဏ္ထူးေတြ တန္းစီေနၾကမွာပဲ...' လုိ႔ သားက သူ႔အမနဲ႔မိန္းမကို ခ်စ္စႏိုး စေနာက္ေနရသည့္ ဝါသနာဆိုးေတြေတာ႔ ရွိၾကသည္။
 တတြတ္တြတ္ႏွင္႔ တြက္ၾကခ်က္ၾက၊ အတြဲညီၾကလြန္းသည္ကေတာ႔ ေဒၚခင္ေလးဘယ္လိုမွ တားဆီးလို႔မရႏုိင္။
'ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေလးတစ္ခု စိတ္ဝင္စားစရာ ရွိေနၾကလို႔မ်ား သမီးေယာက္မႏွစ္ေယာက္ တည့္ေနၾကတာ မ်ားလား...' လို႔ သားကေတြးေတြးဆဆေျပာေတာ႔လည္း ဟုတ္ေနသလုိလို။
 သူတုိ႔မွာ အခ်င္းခ်င္း မနာလို၊ တြက္ကပ္ျပီး ရန္ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ကသိပ္မရွိ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကိုယ္႔အိပ္မက္ သူ႔အိပ္မက္ အျပန္အလွန္ေျပာၾက၊ အတိတ္ေကာက္ၾက၊ သူနည္းကိုယ္႔နည္း ဖလွယ္ၾကႏွင္႔ အင္မတန္ စည္းလံုးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမ႔ဆီမွ အိပ္မက္ဆန္းမ်ား ကိုပင္ေမးျမန္းကာ အဆင္ေျပ သြားၾက တာေတြေတာင္ ရွိဖူး၏။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ေဒၚခင္ေလးကလည္း အိပ္မက္ဆန္းရင္ ေျပာျပမိသည္အထိ လိုက္ေလ်ာရေတာ႔သည္။ သို႔ေပမယ္႔ အလြန္အကြၽံမျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ေဒၚခင္ေလးက သတိေပးေန ရ၏။
           သူငယ္ခ်င္း ေဒၚတင္႔ရီကိုေတာ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိေစခ်င္။ သူ႔သားတစ္ေယာက္ ေလာင္းကစား ဝါသနာၾကီးလြန္းလို႔ အလုပ္မလုပ္၊ စီးပြားေရးစိတ္မဝင္စားတာ ကို ေဒၚခင္ေလးကပဲ ေျပာဆိုဆံုးမျပီး ေငြ အရင္း ထုတ္ေပးထားေသးသည္ေလ။ 
           ဆံုးမစကား ေျပာထားသည့္ လူၾကီးက ' ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါ႔ကေလးေတြလို မလုပ္နဲ႔...' ဆိုသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွန္းသိသြားရင္ သိကၡာက်မည္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းေဒၚတင္႔ရီကို အတြင္းသိအစင္းသိ ဆိုသေလာက္ ေပါင္းျဖစ္ေပမယ္႔ ဒီကိစၥကိုေတာ႔ အသိမခံခဲ႔။
           ေဒၚခင္ေလးက တရားစခန္းဝင္တုိင္း တရားထိုင္ရံုမက တရားစခန္းအတြက္ အာရုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္း၊ အခ်ိဳရည္..အလ်ဥ္းသင္႔သလို လွဴဒါန္းေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ လွဴေနက် တရားစခန္းအလွဴမဟုတ္ ဘဲ အျပင္အလွဴတစ္ခု လုပ္ျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚတင္႔ရီ၏ အိမ္လခေၾကြးေပးရန္ ေငြ အလွဴ။ ေလးေသာင္း ငါးေထာင္တိတိ။
           လွဴျပီးကတည္းက ဒီေငြပမာဏကို ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္လည္း အိပ္မက္ထဲ ျမင္သည္။ ညတိုင္းလည္း အိပ္ဖို႔ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ေပၚလာသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ မေနႏုိင္သည့္အဆံုး ေဒၚတင္႔ရီအလစ္မွာ ပါလာသည့္ဟမ္းဖုန္းေလး ထုတ္ျပီး သမီးကိုဆက္ရျခင္းျဖစ္၏။
           ေဒၚခင္ေလးကလည္း သူ႔လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္နဲ႔သူ ေဒၚတင္႔ရီ ဘယ္သြားတာလဲ စိတ္မဝင္စားႏုိင္။ ေမးဖို႔လည္း သတိမရ။
  ေဒၚတင္႔ရီကလည္း သူ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေက်ာင္းအျပင္ထြက္သြားတာ ေဒၚခင္ေလး ေမးေလမလားဆိုျပီး တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔မို႔ ေဒၚခင္ေလးဖုန္းဆက္တာကို ျမင္ေပမယ္႔ ေလာကဝတ္လုပ္ျပီး ေမးဖို႔ေတာင္ သတိမဝင္။ အမ္းတမ္းတမ္းႏွင္႔ အခန္းထဲဝင္ထိုင္ရင္း လုပ္မိလုပ္ရာ ေခါင္းရင္းမွာခ်ိတ္ထားသည့္ ေဒၚခင္ေလး ဘုရားရွိခိုး အမွ်ေဝျပီး ထုေနက် ေၾကးစည္ေလးကို လက္ျဖင္႔ လွည့္ေနမိသည္။
           ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဒၚခင္ေလး၏ ဟမ္းဖုန္းေလးက ရုတ္တရက္ ထျမည္တာေၾကာင္႔ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ျဖတ္ကနဲ လွမ္းအၾကည့္....။
           ေဒၚတင္႔ရီ ေယာင္ယမ္းျပီးလွည့္ေနမိေသာ ေၾကးစည္ေလးက ၾကိဳးျပတ္ျပီး ' ဒူေဝ..ေဝ..' ျမည္သံ အမွန္မထြက္ႏုိင္ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒလိမ္႔ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားေလေတာ႔၏။

------------                                   
                                         
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
          
         

          

ျမင့္မိုရ္လည္ျပန္



  ေဇာေခြၽးျပန္ေနတဲ့ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေဒၚခင္ႏွင္းအတြက္ ေတာ့ သမုဒၵရာခန္းေျခာက္သလိုပါ။ ေတာင္ေတြ ၿပိဳက်လာတယ္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး နိမ့္ဆင္းလာတယ္။ ေတာ္လည္းသံေတြ ပ့့ဲတင္ညံေနတယ္။ အလင္းေရာင္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ အဲဒါ လား။ ေဒၚခင္ႏွင္းအတြက္ သမီးက ကမၻာပဲေလ။

ႏွလံုးသားထဲက စူးနစ္တဲ့ နာက်င္မႈဟာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ သံုးဆယ္ကလိုပဲ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲလာျပန္တယ္။ ဒါဟာ ဝဋ္ေၾကြးတစ္ခုကို ေပးဆပ္ေနရတာ မ်ားလားလို႔ သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္း တုန္လႈပ္မႈက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးကို ဝါးမ်ဳိေနၿပီ။

”ဝဋ္လည္လိမ့္မယ္” လို႔ နာနာၾကည္းၾကည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ဆႏၵလႈိင္းတိုက္ခဲ့မိတာ သူမ ကိုယ္တိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဝဋ္ေၾကြးမွာ သမီးေလး ပါဝင္ေပးဆပ္ရမယ့္ အျဖစ္ လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိဘူး။

သံသရာေရစက္ဟာ ဘဝဘဝ အဆက္ဆက္မွာ ႏႊယ္ယွက္ေနတာမ်ား သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။
                                                              +++++++

”ရွင္ ဝဋ္လည္လိမ့္မယ္ကို သက္ေအာင္။ ကြၽန္မဘဝကို ဖ်က္ခဲ့တာ….၊ ကြၽန္မအေမကို သတ္ခဲ့တာ…..။

တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ျပန္ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္။”

အဲဒီတုန္းက နာနာၾကည္းၾကည္း သည္းသည္းထန္ထန္ က်ိန္စာတိုက္သလိုကို ေျပာခဲ့မိတာ..။
မနာၾကည္းလည္း ခံႏိုင္႐ိုးလား။ မေအတစ္ေယာက္လံုးက အသက္ေပးသြားရၿပီေလ။

အေမဟာ ေလာကဓံ အဆိုး အေကာင္းမွန္သမွ်ကို သူကိုယ္တိုင္ ခါးစည္းခံႏိုင္ရင္ ခံႏိုင္လိမ့္မယ္။ သမီးအေပၚမွာ က်ေရာက္လာတဲ့ ၾကမၼာဆိုးကို မဖယ္ရွား၊ မကာကြယ္ ႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးေၾကကြဲမႈကိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့ရွာဘူး။

အေမတားဆီးျဖတ္ေတာက္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူ၊ အေမကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္၊ ဖတဆိုး သမီးေလးမို႔ တစ္ဘဝစာလံုး သူ႔ ေျခသူ႔လက္ ဖန္တီးေပးခ်င္ခဲ့တဲ့ အေမ့ေစတနာ၊ မုဆိုးမႀကီးရဲ႕ အစြမ္းကုန္စြင့္ကားေပးထားတဲ့ ရင္ေငြ႕ကို ႐ုန္းမထြက္ခ်င္၊ မျငင္း ပယ္ရက္ခဲ့တဲ့ ခင္ႏွင္းရဲ႕ ေက်းဇူး သိတတ္ မႈ..။

ဒါေတြကို ကိုသက္ေအာင္က ေကာင္းေကာင္း အခြင့္အေရးယူၿပီး ခင္ႏွင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ထိုးစိုက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဆူးကလည္း အေမအလဲ ထပ္သြားတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ပိုၿပီး နစ္ဝင္ နက္႐ႈိင္းသြားရတယ္။ ျပန္ ဆြဲႏုတ္စရာ အေႏွာင့္မွာ အစမက်န္ေတာ့ဘူး။ ထဲထဲဝင္ဝင္ နစ္ဆင္းသြားၿပီ။
”ကိုယ္ ေယာက္္်ားပါခင္ႏွင္း။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္ယူရဲရမယ္ မဟုတ္လား….”

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ တာဝန္ယူရဲ႐ံုနဲ႔ ေယာက္်ားေကာင္း ပီသမယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ခပ္ညံ့ည့ံ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ခင္ႏွင္းမွာ ေျပာစရာစကား ရွိမေန ခဲ့ပါဘူး။ အေမကေတာ့ ဒီဆူးဟာ သူပ်ဳိးမိတဲ့အပင္က ထြက္လာတာ ဆိုေတာ့….

”သားရယ္..ဘဝမွာ မွားမိတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွားကို မျပင္ႏိုင္တာသာ သိမ္ဖ်င္းတဲ့ အက်င့္ပါ….”

”အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္လို႔လဲ။ အေမ့သမီး အတြက္ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္က တစ္ဖက္သားအတြက္ အမွားေပၚအမွားဆင့္မယ့္ ကိစၥဆိုတာ အေမ သိသားနဲ႔….”

တိုးခ်င္တဲ့ဆင္ဟာ မကန္းလည္း မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး တိုးသြားတာပဲ။ ဒါမွလည္း လမ္းေပါက္မွာကိုး။
ခင္ႏွင္းေယာက္်ားကလည္း မွားခ်င္လို႔ကို မွားခဲ့တဲ့ အမွားတစ္ခု မို႔ ဆက္မွားဖို႔ကို ဝန္မေလးခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ခင္ႏွင္းကသိပ္ျပတ္ သားခဲ့တယ္။ မိန္းမပီပီလည္း ရန္ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ အားႏြဲ႕သူဆိုၿပီး ငိုလည္းမျပခဲ့ဘူး။ အေပါစားဆန္ဆန္ ရြဲ႕ေစာင္းၿပီးလည္း မတုံ႔ျပန္ ခဲ့ဘူး။ အပိုစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ ထိုးေပးၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈကို တစ္ဝက္ တိတိ ခြဲေပးလိုက္တယ္။ သမီးေလးအတြက္ ပိုယူဖို႔ ေလာကြတ္လုပ္ ေနတာကို အေရးလုပ္ၿပီး ခြန္းတုံ႔ ျပန္မေနေတာ့ဘူး။

ဟုတ္တယ္ေလ။ သမီးကို ထည့္စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဖေအဆို ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြ လုပ္စရာကို အေၾကာင္းမရွိဘူး မဟုတ္လား။

သမီးအတြက္ပဲ စဥ္းစားတဲ့ ခင္ႏွင္းကေတာ့ ကူညီခ်င္သလုိလို၊ ေဖးမခ်င္သလိုလိုနဲ႔ ဖ်ာခင္းဖို႔ ေရာက္လာတဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္းအပါ အဝင္ ပုရိသအားလံုးကို အရြယ္ရွိ ေသးေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚက  အကုန္ဖယ္ပစ္ခဲ့တယ္။

တစ္ခါအညာမိရင္ ညာတဲ့ သူအျပစ္၊ ႏွစ္ခါအညာထိရင္ အညာခံရတဲ့သူ အျပစ္တဲ့။ အဓိက ကေတာ့ သမီးေလးကို ဘယ္ပေထြး နဲ႔မွ အတူမထားႏိုင္တာပါပဲ။ ေဒၚခင္ႏွင္း ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ မယံုေတာ့ဘူး။
ဒီလိုဆိုေတာ့ အရင္ေယာက္်ားကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနတယ္ မထင္လိုက္နဲ႔။ ေငြမက္တဲ့ အမိုက္မနဲ႔ သဒၶါလြန္တ့ဲ တဏွာကြၽန္ႀကီးလည္း ဘယ္ေလာက္ခံမွာမို႔လဲ။  အခ်ိန္တန္ေတာ့ လမ္းခြဲၾကၿပီး ခင္ႏွင္းကို ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္လည္း ခင္ႏွင္းကေတာ့ ျပတ္ျပတ္ပဲ။

ၿခံခုန္တတ္တဲ့သူက ေနာက္ မခုန္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ ပဲကတိေတြေပးေပး… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ေျခသံလံုလံုနဲ႔ တစ္မ်ဳိး လွည့္ၿပီး ဒုကၡေပးဦးမွာပဲလို႔ ေသခ်ာ ေနလို႔ကို လံုးဝစိတ္မလည္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေယာက္်ားမွ မယံုေတာ့တဲ့အထဲမွာ ဒင္းကိုေရွ႕ဆံုးကေလ။
                                                                               +++++++++

ေဒၚခင္ႏွင္းမယံုတဲ့ ေယာက္်ား ေတြထဲမွာ သမက္စည္သူေမာင္ ကလည္း ေရွ႕တန္းကေနပါတာပဲ။

ဘဝနဲ႔ ရင္းၿပီးရထားတဲ့ အသိ ဆိုေပမယ့္ ေဒၚခင္ႏွင္းက ဥပါဒါန္ေတာ့ အလြန္အကြၽံမစြဲပါဘူး။ သမီးကိုလည္း က်ားဆိုရင္ ပါးကြက္က်ားေတာင္ မကြက္နဲ႔လို႔ ကုန္းမသြင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ”အေမ့ ကို နမူနာၾကည့္ပါသမီးရယ္။ ေယာက္်ားေတြ ပါးစပ္က ထြက္သမွ် အညာစကားေတြကို ခ်င့္ယံုပါ။ အလြယ္တကူ ပံုခ်စ္မပစ္နဲ႔….” လို႔ေတာ့ မွာရတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးကေခၚၿပီး အိမ္ေပၚတင္လာေတာ့လည္း သမက္ေပါ့။ မိဘကအတင္း ေပးစားထားတာ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ခ်င္း ခ်စ္ၾကတာမို႔ သစၥာ၊ ေမတၱာက ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီးသားျဖစ္မေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ ၿပီး ဒီေလာက္ေခ်ာေနတာေတာ့ သေဘာမက်လွဘူး။ ဒါေတာင္ ေဒၚခင္ႏွင္းသမီးကလည္း ေခသူ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေမဂ်ာမွာ ကြင္းဆိုလား၊ အလွဘုရင္မတဲ့။ သမက္ ေလာင္းကလည္းကင္းတဲ့။ အဲဒီလို ေက်ာင္းမွာ ဖူးစာဆံုတဲ့ ကြင္းနဲ႔ ကင္း၊ လိုက္ဖက္ညီတယ္ဆိုေပမယ့္ ေကာင္ေလးက သမီးထက္ေတာင္ ႏုဖပ္စိုျပည္ၿပီး မိန္းမေခ်ာေခ်ာေနေသး။

ျငင္းစရာ ျပစ္ခ်က္ႀကီးႀကီး မားမားမရွိေတာ့လည္း မိဘဝတၱရား ရွိတဲ့အတိုင္း ေပးစားရေတာ့တာ ေပါ့။ ေတာ္ေသးတာက ေကာင္ေလး ဘက္က ေမာင္ႏွမမ်ားတာမို႔ မိန္း ကေလးဘက္ကို ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ ထည့္လိုက္တာပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ‘ေယာကၡမအိမ္တက္ သမက္မ်က္ႏွာငယ္’ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး မဟုတ္ေပမယ့္ ေဒၚခင္ႏွင္းမွာ က ေယာက္်ားေတြကုိ မယံုတဲ့ ဓာတ္ခံကရွိေလေတာ့ ခပ္တည္တည္ ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ မ်က္မွန္စိမ္း ေတာ့ တပ္ထားမိသလို ျဖစ္ေနတာ ေပါ့။

ေယာက္်ားကေတာ့ မိန္းမ ေခ်ာမႈန္ေနေအာင္ဘယ္ေလာက္ ေခ်ာေခ်ာ ေယာက္်ားဗီဇကေတာ့ ျပတာပါပဲ။ ဘီယာေလး၊ ဝီစကီ ကေလးနည္းနည္းေတာ့ ႀကိဳက္ခ်င္ ပံုရတယ္။ တစ္ခါတေလ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ႀကံဳလို႔ဆိုၿပီး ေသာက္လာရင္ သမီးနဲ႔ တက်ိတ္က်ိတ္စကားမ်ား သံၾကားရတယ္။ ေဒၚခင္ႏွင္းကေတာ့ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေပးေနတာေပါ့။ သူတို႔ လင္မယားကိစၥ၊ ကိုယ္ကၾကားမဝင္ခ်င္ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ေယာက္်ားေလးပဲ။ တစ္ခါတေလ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ဆိုရင္  ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့လို႔ ႏွစ္ဖက္မွ် ေတြးၾကည့္တယ္။ အႀကိမ္စိပ္လာတာမ်ဳိး၊ စြဲလမ္းစိတ္ျဖစ္လာတာမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚခင္ႏွင္းသမီးက မရဘူး။
”ကို….လံုးဝမေသာက္နဲ႔။ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ အလုပ္….။ သင္းလည္းမႀကိဳက္ဘူး…”တဲ့။
ခမ်ာကလည္း ဒီလိုေတာ့ မိန္းမစကားနားေထာင္သား။ ေနာက္ထပ္ေသာက္လာသံကို သိုး သိုးသဲ့သဲ့ မၾကားရေတာ့ဘူး။
သမီးက သူ႔ေယာက္်ားကို ေတာ့ တကယ္ပိုင္တဲ့မိန္းမ။ ေဒၚခင္ႏွင္းလည္း သမက္ကို အံ့ၾသရတယ္။ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ”သင္း မႀကိဳက္ဘူး ကို” လို႔မ်ား သမီးက ဆိုလိုက္ရင္ ဟိုကလည္း ”စိတ္ခ်။ ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး…” ဆုိၿပီး ႏွစ္ခါျပန္မျငင္းခုံဘူး။
ေအးခ်မ္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ မိန္းမကို ခ်စ္လြန္းတယ္ပဲ ဆုိရမလား။ မယားေၾကာက္လို႔ပဲ ႏွိမ့္ခ်ရမလား။
တစ္ခါတစ္ရံ ကြမ္းမစား၊ အရက္မေသာက္၊ စီးကရက္မဖြာ၊ လက္ဖက္ရည္မထိုင္တဲ့ ေယာက္်ား ကို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျခင္းသြားခတ္တာမ်ဳိးေလးေတာင္ သမီးက မႀကိဳက္ခ်င္တာမ်ဳိး၊ ျပစ္တင္ေျပာဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေနရင္ ေဒၚခင္ႏွင္း မွာ သမီးကို က်ိတ္ဆူရတယ္။

”ဟဲ့ ဒီေလာက္နင့္အလိုလိုက္ ၿပီး အႀကိဳက္ေနထိုင္တဲ့ ေယာက္်ား ကို အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာၿပီး ေျပာဆိုမေနနဲ႔။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေယာက္်ားေတြ ေပါက္ကြဲရင္ မလြယ္ ဘူးေနာ္….”

ဒီလိုေျပာလို႔ သမက္နဲ႔ ေယာကၡမ တေႏြးတေထြး ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာၾကတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ ပါဘူး။ ေဒၚခင္ႏွင္းက ေယာက္်ား ဆုိရင္ မယံုတတ္ေတာ့ မ်က္ႏွာသာ မေပးဘူး။ ခပ္မွန္မွန္ပဲ။

ေနာက္ကြယ္မွာသာ သမီးကို  က်ိတ္ေျပာရတာ။ သမီးက သူ႔ အႀကိဳက္သူ႔သေဘာ အကုန္လိုက္ေလ်ာတဲ့ ေယာက္်ားဆုိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုင္ရင္းပိုင္ရင္း အႏိုင္က်င့္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာ တာေလ။ ဟိုလိုမေနနဲ႔၊ ဒီလိုမေန နဲ႔….နဲ႔ ပညတ္ခ်က္အပါး တစ္ရာမက ျဖစ္လာေတာ့ တစ္ဖက္သားက ၾကာရွည္ခံႏုိင္ပါ့မလားေပါ့။ ေဒၚခင္ႏွင္းမွာ ကိုယ့္သမီး ကိုယ္လက္ကုတ္ၿပီးတားရတယ္။

အဲေလာက္ အေမက လက္ ကုတ္ ေနတဲ့ၾကားထဲ ကမၻာ့ဖလား ပြဲခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ သူ႕ ေယာက္်ားကို ေဘာလံုးပြဲေတြညည အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ၾကည့္လို႔တဲ့။ သမီးက ပြမ္ညံပြမ္ညံလုပ္ျပန္ေရာ။ အရင္္ကလည္း ေဘာလံုးပြဲေလာင္း လုိ႔ဆိုၿပီး…

”ေယာက္်ားတစ္ရာမွာ ကိုး ဆယ္ေဘာလံုးေလာင္းရင္ မေလာင္းတဲ့ တစ္ဆယ္ထဲမွာ သင္း ေယာက္်ား ပါရမယ္။ သင္း ေလာင္းကစား လုပ္တဲ့သူေတြကို အထင္ေသး တယ္ ကို။ သင္းလည္း ႏွစ္လံုးမထိုးဘူး။ ကို လည္း ေဘာလံုး မေလာင္းပါနဲ႔။” …လို႔ တားတာကို ဟိုက ေခါင္းညိတ္ ထားရွာတာ။ ဝါသနာပါရာ ေဘာပြဲေလးေတာ့ ၾကည့္ေပ့ေစေပါ့။ တျခား ေယာက္်ားသာဆုိ ေလာင္းမထားရင္ ေဘာပြဲက အသက္မဝင္ဘူးဆိုၿပီး နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စတိ လုပ္ခ်င္ၾကတာ။ ဒီေခါင္းညိတ္႐ုပ္ ကေတာ့ ေခါင္းပုတ္စရာေတာင္ မလိုဘူး။ လည္ပင္းမွာ စပရင္တတ္ထားတဲ့ အ႐ုပ္လိုေလ။ ေလတိုက္ရင္ေတာင္ ညိတ္ခ်င္ေနတာေလ။

ခုတစ္ခါ အိပ္ေရးပ်က္တယ္၊  အလုပ္ထိခိုက္တယ္နဲ႔ ညနက္ေဘာ ပြဲေတြ မၾကည့္ဖို႔ျပႆနာရွာေတာ့  လည္း ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ရင္ ေဘာလံုးက ဂိုးေပါက္ဝနားဝဲေနပါ ေစ။ တီဗီကိုဖတ္ခနဲပိတ္ၿပီး အိပ္ရာ ထဲကို ဝင္သတဲ့။ မီးေသတာ..၊ မီးေသတာ။
”ေယာက္်ားေတြက အဲလုိဖိထားမွ ေတာ္႐ံုက်တာ….” လို႔ သမီးက မေအကိုၾကြားၿပီး ေအာင္ပြဲခံ ေနေသးတယ္ေလ။

”ဟဲ့ အဲ့လိုမေျပာရဘူး မိသင္းထံု။ ဘယ္သူမဆို ဖိလြန္းရင္ ပိုၾကြ တတ္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရး ဆိုတာ လူတိုင္းမွာရွိတယ္ဟဲ့။ သူ မ်ားအခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္လြန္း တဲ့သူဟာ ကိုယ့္အခြင့္အေရးေတြ ဖ်က္ဆီးပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ…”

”အဲဒါေတြေၾကာင့္ … အေမ…”
သမီးက ေဒၚခင္ႏွင္းကို အဲဒါ ေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာခ်င္ ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာမထြက္ရွာ ပါဘူး။

သမီးက သိပ္စိတ္ထန္တယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔လမ္းခြဲတုန္းကလည္း ေဒၚခင္ႏွင္းက အေဖ့ဆီမသြားနဲ႔လို႔ မတားရဘူး၊ သူကကို စိတ္နာၿပီး မသြားတာ။ ျပတ္တာ။ ဖေအက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကြဲၿပီး ေနာင္တရပါၿပီလို႔ ေတာင္းပန္ ဆက္သြယ္ေတာ့လည္း ခင္ႏွင္းက တင္းတာ ထက္ေတာင္ သမီးက ပိုေနေသးတယ္။ ခင္ႏွင္းက ျပန္မေပါင္းႏိုင္ ေပမယ့္ သမီးကိုေတာ့ ဖေအ အေပၚ မစိမ္းကားေစခ်င္ပါဘူး။

သူ႔အေဖလည္း ေနာက္အိမ္ ေထာင္နဲ႔ ကေလးမရေတာ့ ဒီသမီး ကို အသဲအမဲ ျပန္ေခၚခ်င္တာေလ။ သမီးက အရင္ကဆို ဖေအကို စကားလံုးလံုးမေျပာဘူး။ သူကိုယ္ တိုင္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရလာ မွသာ မိဘစိတ္ဝင္ၿပီး ေမးထူးေခၚ ေျပာ နည္းနည္း စလုပ္လာတာ။

ဟိုကလည္း ေျမးေတာ့ခ်စ္ ခ်င္မွာေပါ့။ သမီးတို႔နဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႕ရင္ ကေလးကို အတင္းေပြ႕ အတင္းခ်ီလုပ္သတဲ့။ သမီးကအေဖ ကို စိတ္နာသလို ခပ္စိမ္းစိမ္းလုပ္ ေလ၊ ဖေအကလည္း သမီးအေပၚ အေၾ<ြကးတင္ေနသူမို႔ ႏွလံုးမသာယာေလ။

ခုခ်ိန္ထိ ေဒၚခင္ႏွင္းကလွည့္ မၾကည့္ေပမယ့္ ေနာက္မိန္းမလည္း မယူေတာ့ဘူး။ သူ႔ပစၥည္းေတြ ခ်ဳိင္ ၿပီး လင္ငယ္ေနာက္လိုက္သြားတဲ့ မိန္းမရႊင္ေၾကာင့္ ေနာင္ၾကဥ္သြား  တာလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ သူရွာသမွ် ေဖြသမွ် ေျမးမေလး အတြက္ဆိုၿပီး သမီးနဲ႔ ေျမးအတြက္ ပဲ အသက္ရွင္ေနရသေယာင္ေယာင္ ေလပစ္ေနတာပဲ။ အိုႀကီး အိုမနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွမ်ား အဘိုးႀကီးကိုယ့္ ၿခံကိုယ္ျပန္ခုန္ေလမလဲ မသိဘူး။
                                                                                    +++++++

”အေဖဆံုးၿပီ အေမ…” လို႔ သမီးကေျပာေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္း အရမ္း တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဝဋ္ လည္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ ေဒၚခင္ ႏွင္းကိုယ္တိုင္ပါ။ ဒါေပမ့ဲ တကယ္ လည္ၿပီဆိုေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္းလည္း စက္ကြင္းမလြတ္ပါဘူး။ သမီးကို ဗဟိုျပဳၿပီး လည္သြားတဲ့ သူ႔အေဖ ရဲ႕ ဝဋ္ေၾကြးမွာ ေဒၚခင္ႏွင္းက လည္းမေအပဲ။  ရင္ကြဲမတတ္ေပါ့။

အစစအရာရာ မိန္းမအႀကိဳက္ အေလွ်ာ့ေပးေနထိုင္တဲ့ သမက္ ကေလးက ေဖာက္မယ့္ ေဖာက္ေတာ့လည္း သမီးရဲ႕ အသည္းကိုမွ ေဖာက္ပစ္ေတာ့တာ။ သမီး အသည္းႏွလံုးက ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြ ဒလေဟာက်ေနတာ…၊ သမီးဘယ္ေလာက္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္း မေအလုပ္တဲ့ ေဒၚခင္ႏွင္းက မသိဘဲေနမလား။

ဖေအကေရာ သူ႔ဝဋ္ေၾကြး ေတြ  သမီးဓားစာခံျဖစ္ၿပီလို႔ ရင္မကြဲဘဲ ေနမလား။ သူ႔ရဲ႕ အႏွစ္တံုးေျမး လည္း အိမ္ေထာင္ကြဲ မိသားစုက ေျမစာပင္ေလးျဖစ္ရၿပီေလ။ သူမွ ရင္ကြဲနာမက်ရင္ ဘယ္သူက်မလဲ။

သမီးက ငိုထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို  မိတ္ကပ္နဲ႔ဖံုးၿပီး လူေတြေရွ႕မွာ ထီမထင္ဟန္လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေျမးမေလးက ကေလးဆိုေတာ့ အေဖကို တၿပီး ငိုရွာတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းက ေဒၚခင္ႏွင္းလည္း စိတ္ထိခိုက္တာပဲ။ ေျမးေလးက သမီးငယ္ငယ္ကလို အသည္းမမာဘဲ စိတ္ႏုရွာတယ္။ လြမ္းဖ်ားဖ်ားၿပီး ေဆး႐ံု ေတာင္ေရာက္သြားလို႔ မနည္း အဖတ္ဆယ္ထားရတာ။

ေျမးမေလးလည္း ေဆး႐ံုဆင္း ေရာ ဘိုးေအႀကီးလည္း သမီးနဲ႔ ေျမး စိတ္ေၾကာင့္ လဲတာပဲ။ ေျမးမေလး ေဆး႐ံုတက္ေနတုန္းက သမက္ကို သြားေတာင္းပန္ ေသးတယ္တဲ့။ ဟိုက မိုးမျမင္ ေလမျမင္ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္နားဝင္မွာလဲ။
ေဒၚခင္ႏွင္းကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲ။ ေယာက္်ားေတြကို မယံုေတာ့တာၾကာၿပီေလ။ ”ၿခံခုန္တဲ့ ေကာင္ေတြ ငါ့အိမ္ရိပ္ကို မနင္းေစနဲ႔ေဟ့ …”လို႔ အျပတ္ေျပာ ထားလိုက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ၿခံခုန္တတ္တဲ့ သူက ေနာက္ထပ္ခုန္ဦးမွာပဲ။

သမီးကလည္း သူ႔အေဖ ေနမေကာင္းေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္းသေဘာ ထားသိလို႔ အိမ္ေပၚမေခၚရဲရွာပါဘူး။ အေဖ့အိမ္ေျပးၿပီးျပဳစုလိုက္၊ သူ႔သမီးေလး ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္း ႀကိဳလုပ္လိုက္နဲ႔ ခမ်ာ ေခတ္သစ္မယ္ ပဋာျဖစ္ရရွာတယ္။ ေယာက္်ား႐ိုင္း အတြက္ကလည္း က်ိတ္ၿပီး ပူေဆြး ခံျပင္းရေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ မၾကည့္ရက္တဲ့ ေဒၚခင္ႏွင္း က  ေျမးမေလး ေက်ာင္းအႀကိဳအပို႔၊ အေကြၽး အေမြး၊ တာဝန္ယူေပးရတယ္။

ေဒၚခင္ႏွင္းကလည္း ဒီ ေျမးမေလးက်ေတာ့ အႏွစ္ေပကိုး။ အင္မတန္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ တြတ္တီးတြတ္တာေလးက အခ်ိန္ျပည့္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ခမ်ာေလး အသည္းႏုႏုမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ညိႇဳး ႏြမ္းရွာၿပီလို႔ ေၾကကြဲမိတယ္။

တစ္ခါကမ်ား သမီးက လူနာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလို႔ ညအိပ္ည ေနျပဳစုေနတုန္း၊ ေျမး မေလးကို ေဒၚခင္ႏွင္းနဲ႔ပဲ သိပ္ေနတုန္းကေပါ့။ ေျမးမေလးက အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး    ”ေဖႀကီး… ေဖႀကီး မီးေလးဆီ ျပန္လာပါ ေဖႀကီးရယ္…”နဲ႔ ႐ႈိက္ႀကီး တငင္ သူ႔အေဖကို တ ငိုတာ ေဒၚခင္ႏွင္းမွာ သူကေလးကို ဖက္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရေတာ့တယ္။

”တကယ္ေတာ့ အေမ့စကားကို နားမေထာင္ခဲ့တဲ့ သမီးအမွားေတြပါ အေမရယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ကို ေဘာင္အခတ္လြန္လို႔ စည္းက်ဳိးရတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿခံခုန္သြား တဲ့သူကို ၿခံထဲျပန္မဝင္ေစရပါဘူး။ သမီးက အေမ့သမီးပီသေစရမွာေပါ့’

သမီးေျပာသလိုပဲ မၾကာပါဘူး။ မိန္းမရႊင္က စ႐ိုက္မွန္ေပၚလာေတာ့ ဟိုေကာင္ကလည္း ရမၼက္ေျပခ်ိန္မို႔ ေနာင္တရၿပီေလ။ ထၾကြေနတဲ့ ေသြး သားဆႏၵေတြ ေျပေလ်ာ့ေလမွ ကိုယ့္ ႏွလံုးသားရင္ႏွစ္ ကိုသတိရေတာ့ တယ္။

”သမီး…သမီး…”နဲ႔ ေျပးလာတာပဲ။ မိန္းမေရွ႕ ေမွာက္မွာလည္း ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ၿပီေပါ့။
သမီးက ေဒၚခင္ႏွင္းေသြး အျပည့္၊ တင္းတယ္။

ေျမးကေတာ့ သမီးငယ္ငယ္ကလို မဟုတ္ရွာဘူး။ သူ႕အေဖရင္ခြင္ ထဲ အတင္းေျပးဝင္တာပဲ။ ဖေအကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသလို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ၿပီး တ႐ႈံ႕႐ႈံႈ႕နမ္း တယ္။ ”ေဖႀကီး…ေဖႀကီး မီးေလးဆီ အၿပီးျပန္လာတာလား ဟင္။ ဘယ္မွ ထပ္မသြားပါနဲ႔ေနာ္။ ဒီတစ္ခါေဖႀကီးနဲ႔ ထပ္ခြဲရရင္ မီးေလးေသမွာ…”တဲ့။

ေယာက္်ားကိုေသတဲ့အထိ လွည့္မၾကည့္ခဲ့တဲ့ သံမဏိအသည္း ပိုင္ရွင္ ေဒၚခင္ႏွင္းလည္း မ်က္ရည္ လည္ရေတာ့တာပဲ။ သမီးကိုၾကည့္ ေတာ့ သူလည္း မ်က္လံုးႀကီးရဲလို႔ ႏွာေတြစီးေနၿပီ။

ေျမးမေလးဟာ သူ႕ေမေမ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အသည္းႏွလံုး မၾကြပ္ဆတ္တာ ေက်းဇူးတင္ ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို သမီးဟာ ေဒၚခင္ႏွင္းလို တစ္သက္လံုး နာ ၾကည္း တင္းမာတဲ့ ႏွလံုးသား ကို ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္းျဖစ္တဲ့အထိ  ေပြ႕ပိုက္ထားရမွာ။

ဒါေပမဲ့ သမီးငယ္ငယ္က အသည္းႏွလံုးၾကြပ္ဆတ္ခဲ့တာကို လည္း ေဒၚခင္ႏွင္းက ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ။ အေျခအေနအေၾကာင္း တရားက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူမွမတူတာ။

သမီးတို႔က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမို႔ ေဒၚခင္ႏွင္း နမူနာကို စံယူထိန္းသိမ္းမယ္ဆိုတဲ့ သမီးစကားကို ေဒၚခင္ႏွင္းေရွ႕မွာဆိုေတာ့ သမီး မ်ားေလွ်ာ့ရ ခက္ေနမလားလို႔။

ဒါေၾကာင့္ ေဒၚခင္ႏွင္း အိမ္ထဲကို အသာဝင္ၿပီး ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲကို ေယာဂီဝတ္စံုေတြ ထည့္ရင္း သမီးတို႔မိသားစုကို ေမတၱာပို႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ သတၱဝါတိုင္းကို ေမတၱာပို႔တယ္။ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ လႊမ္းၿခံဳမွသာ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတာ မဟုတ္လား။

ေဒၚခင္ႏွင္း အိမ္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ ေျမးမေလးတို႔သားအဖက ၿခံထဲကဒန္းေပၚမွာ အလြမ္းသယ္ၾကတုန္း။
သမီးက ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚ မွာ ေတြေတြႀကီးထိုင္ေနတယ္။

”သမီး…အေမ တရားစခန္း ဝင္ခ်ည္ဦးမယ္ကြယ္။ တရားမွတ္ ႏိုင္သေလာက္ေနမွာမို႔ ျပန္ခါနီးမွပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္…”

သမီးက အံ့ၾသဟန္နဲ႔ေငးၾကည့္ ရွာတယ္။ ဒီလုိပဲ ေဒၚခင္ႏွင္းက တရားစခန္းဝင္ေနက်မို႔ အထူး အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဗဳန္းစားႀကီး ေရွာင္ထြက္သြားတာ ကိုေတာ့ ပါးနပ္တဲ့ သမီးက ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ သြားပံုရတယ္။ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔…။

”သမီးေတြဟာ အေမေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးပဲသမီး။ အသည္းႏွလံုး ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ဘယ္သူမွ မျငင္းဆန္ႏိုင္ဘူးေလ…”

ေဒၚခင္ႏွင္းက နားလည္မႈ အျပည့္နဲ႔ သမီးကိုၾကည့္ေနခ်ိန္္မွာ သမီးကလည္း အေမကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔…။
                                                                                    ++++++++

ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ရတီမဂၢဇင္း စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၁

အို...သတို႔သမီး

အို...သတို႔သမီး
ေလာကမွာ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူႏွင္႔
ေပါင္းသင္းရျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ။

အို...သတို႔သမီး
ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိတဲ႔ သမုိင္းခရီးတစ္ေကြ႕မွာ
ၾကင္ယာလင္သား ဘီလူးဘံုသားမို႔
လင္ဆုိးမယား တဖားဖားဘ၀ေပါ႔။

အို...သတို႔သမီး
သင္႔ရဲ႕အေသြးအသား
ေသာက္စားယစ္မူးရံုတင္မက
အေတာသတ္မရတဲ႔ ေလာဘသားလက္မွာ
အသင္႔အလွကို ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကေတာ႔မယ္။

အို...သတို႔သမီး
ခံတြင္းပ်က္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ဖားလက္ထဲမွာ
သင္႔ရဲ႕ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ပ်က္စီးရေတာ႔မယ္
ခုေတာ႔...
သင္႔ရဲ႕စီးဆင္းသံဟာ ေနာက္ဆံုးရႈိက္သံေတြလား
သင္႔ရဲ႕စီးဆင္းျခင္းမွာ ေနာက္ဆံုးမ်က္ရည္ေတြလား။

အို...သတို႔သမီး
သင္ႏွင္႔ထပ္တူ ရင္ႏွင္႔အမွ်ခံစားရလည္း
ရာဇ၀င္ေမာ္ကြန္းကမၺည္းမွာ
အညတရခရီးသည္ ကဗ်ာဆရာကၽြႏ္ုပ္
သင္႔အတြက္ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္ဦးမွာလဲ။

အို...သတို႔သမီး
သင္႔အတြက္ ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ကၽြႏ္ုပ္
သင္႔ကမ္းနံေဘးမွာ ပဆစ္တုပ္
ဒီကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ရပါသည္
“..........”     “...........”   ။

သစ္ခက္အိမ္  
( အမွတ္တရဧရာ၀တီ...စက္တင္ဘာလ ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း)

ဧရိယာမတူေသာ ညီမွ်ျခင္းပုစၱာ



ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေရအိုးကိုယ္စီႏွင့္ ကုန္းတက္ကေလးေပၚ တက္လုိက္ၿပီးတာနဲ႔ ႏွလံုးခုန္သံ တဒိတ္ဒိတ္ဟာ ရင္ဘတ္က လာတာမွ ဟုတ္ရ႔ဲလားလို႔ သံသယျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္နားအနားမွာ ကပ္ၾကားၿပီး ဆူညံေနတယ္။ ေရခပ္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ရတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ က်င့္သားပ်က္သြားၿပီး ေမာရတဲ့ၾကားထဲ... တဲေ၇ွ႕က ကားအျဖဴေရာင္ေလးက အေမာပိုဆို႔ေစတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာက္နဲ႔ အေပၚပိုင္းဗလာ...၊ တခ်ိဳ႔က ေအာက္ပိုင္းေဘာင္းဘီမပါတဲ့ ဗုစုခရု ကေလးငယ္ေတြဟာ ကားနားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ...။ ကားထဲက ဆင္းလာတဲ့ ဦးနဲ႔အန္တီကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။။
အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတဲ့ အန္တီ့မ်က္ႏွာက အေ၀းက ၾကည့္တာေတာင္ ပါးခိ်ဳင့္ေလး ျမင္ေနရသလိုပဲ။ မ်က္စိနဲ႔ တကယ္ျမင္ရတာလား...။ စိတ္ထဲက ျမင္ေနတာလားေတာ့ မိေပါက္ကိုယ့္ကိုယ့္ကို မသိဘူး။ နံေဘးက အစ္မမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တင္းတင္းေစ့ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔အတူ ခပ္မာမာ မ်က္ႏွာထားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အေမကေတာ့...။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျပင္မယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္အထိ လိုက္ေခၚတဲ့ အန္တီ့ကိုေတာင္ ရန္ေတြ႕လႊတ္ေလမလားလို႔ ေတြးပူမိတယ္။ သူတို႔ သားအမိက လိုရင္ခ်ိဳသေလာက္ မလိုေတာ့ရင္ ခါးတမာပဲေလ။ မိေပါက္ကေတာ့...
`ဟဲ့... ဒါ မ်က္ရည္က်စရာလား မိေပါက္... ဒင္းတို႔ကေတာ့ ဒင္းတို႔ အက်ိဳးစီးပြား မထိခိုက္ေအာင္ အခ်ိဳသတ္ဖို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာမွာပဲလို႔ ငါေတြးၿပီးသား...´
သူမ်ားအက်ိဳးစီးပြား ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အေမဟာ ေလာေလာလတ္လတ္ သူ႔၀မ္းဆက္ေလးႏွစ္စံု အေပါင္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားရၿပီ။ အေဖတစ္ေယာက္တည္း  ဆိုက္ကားနင္းရွာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ ဘယ္မွာ လူတန္းေစ့ေအာင္ တစ္ေန႔သံုးႀကိမ္မွန္မွန္ လႈပ္ႏိုင္မွာလဲ။
`ေပါက္စေရ... ႀကိဳယူထားတဲ့ လစာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ မနက္ျဖန္ဆိုင္စဖြင့္ရင္ လုပ္ဖို႔ကိုင္ဖို႔ လူအင္အားနည္းေနတယ္။ ေအးျမနဲ႔ေဇာ္ႀကီးက ရြာမွာပဲ ယာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္မလာဘူး။ စုစုကလည္း ေရာက္မလာဘူး။ လွတင္နဲ႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ မနက္ေစာေစာ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ လွတင္တစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံခ်က္ျပဳတ္ေနရတာေပါ့။ မနက္ေရာင္းနိုင္ေအာင္ အလ်င္မီခ်က္ရမွာ.. တစ္ပတ္ေလာက္ ပိတ္ထားေတာ့ ၾကက္သြန္ဆီခ်က္ကအစ လုပ္ရမွာဆိုေတာ့… သမီးကူလုိက္ပါဦးေနာ္။ ေပါက္စ မေနခ်င္တာကို အန္တီက အတင္းေခၚမထားပါဘူး။ လူစားရတဲ့အထိပဲ ကူညီပါ။ ႀကိဳယူထားတဲ့ေငြ မေက်ေသးလည္း ေပးျပန္မယ္။ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ဆယ္ရက္… အမ်ားဆံုး တစ္လပဲ။ ေပါက္စတို႔လိုအပ္တိုင္း အန္တီက လက္မေႏွးဘဲ ကူညီလာခဲ့ရတာ ဒီတစ္ခါေတာ့ အန္တီကလည္း သမီးကို အကူအညီေတာင္းတာေနာ္။ သမီးျပန္လိုက္ခဲ့… ဟုတ္ၿပီလား´
ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရွိလွတဲ့ အန္တီ့ေလသံက ခါတိုင္းလိုပဲ ခပ္ေအးေအး ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳရယ္။ မလံုလဲလွတဲ့ မိေပါက္ကသာ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ နားေပါက္ေလးေတြကို အန္တီမ်ားျမင္ သြားၿပီ လား လို႔ ေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ဘူး။ လုပ္သက္တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ အန္တီဆင္ထားေပး တဲ့ ေက်ာက္နီေလး နဲ႔ ေရႊနားကြင္းတစ္စံုကေတာ့ အန္တီ့အရိပ္က ထြက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းထိပ္ဆိုက္ကား ဂိတ္မွာ ဂိတ္ထိုးတဲ့ အေဖ့လက္ထဲ ခၽြတ္ေပးလိုက္ရၿပီ။ အေဖကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမ့ကို မႏုိင္သူပီပီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔…
`သမီးအေမက နားကြင္းမခၽြတ္ခ်င္ရင္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္တစ္ပတ္ကို အိမ္မွာလာေနဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔တဲ့ သမီးရယ္… အေဖလည္း ေျပာလို႔မႏိုင္ပါဘူး ကြယ္…..´ တဲ့။
တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ သႀကၤန္ရက္ေလး တစ္ပတ္ပဲ ပိတ္ရက္ရွိတဲ့ မိေပါက္ကေတာ့ တစ္သက္လံုးေနမွ ဒီတစ္ခါပဲ ၀တ္ဖူးတဲ့ ေရႊနားကြင္းေလးကို သႀကၤန္ရက္မွာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေရးအတြက္ ႏွေျမာေပမယ့္ စေတးလုိက္ရတယ္ေလ။
`ဘာေတမိလုပ္ေနတာလဲ ဦးေမာင္ႏိုင္ ေတာ့္သမီးေတြ ေျပာထားတာ ေျပာလိုက္ေလ…၊ အိမ္အထိမ်ား ေခၚလာရေသးသတဲ့ေတာ္..။ ဘယ္လို ဖေအမွန္းကို မသိဘူး။ ဖခင္တာ၀န္မေက်တဲ့ ဖေအ… သူ႔ေၾကာင့္ သမီးေတြ ဒုကၡေရာက္ရတာ…´
ဘယ္ေတာ့မွ ေျပေျပလည္လည္ မေျပာတတ္တဲ့ အေမက ခုလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း မရွိျပန္ပါဘူး။ မိေပါက္တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ဆိုင္ကို ပိုက္ဆံလုိလို႔ အေမေရာက္လာတိုင္း ပါလာတဲ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးေတြအတြက္ ၀တ္ဖို႔ အကၤီ်အေဟာင္းေလးေတြ အန္တီက တစ္ထုပ္တပိုးႀကီး ေပးတတ္တယ္။ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးတတ္တယ္။ မိေပါက္တို႔ လခေတြ ႀကိဳထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေတြကို အေမက ဧည့္၀တ္ျပန္ေက်ေနတာေပါ့ေလ…။ မိေပါက္ အန္တီ့ကို အရမ္းအားနာသြားၿပီ။
`ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေပါက္စမ နင္က ဘယ္လိုလဲ´
အစ္မကေတာ့ ျပတ္သားႏိုင္သူေပါ့..။ အန္တီ့ဆီ သူအလုပ္၀င္လုပ္တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ။ ဘယ္အလုပ္မွာမွ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္တဲ့ အစ္မစိတ္ဓာတ္ကို သိေနလို႔ အန္တီ့ဆီမွာ အလုပ္၀င္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အစ္မကိုေရာ မိဘေတြကိုပါ မိေပါက္တားမိေသးတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူေရာ ငယ္သူပါ ေလးစားရေကာင္းမွန္း ညွာတာရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ အစ္မကေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမဆို ျပႆနာရွာေနက်အတိုင္း ေမႊေတာ့တာပဲ။ ဆိုင္မွာ မိေပါက္တို႔ ထက္ေတာင္ လုပ္သက္ရင့္တဲ့ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ မလွတင္နဲ႔ စၿငိတာေပါ့။ ရြ႕ဲတတ္ ေစာင္းတတ္ ရိုင္းပ်တတ္တဲ့ အစ္မအက်င့္ဆိုးေတြဟာ မိေပါက္နဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွာ ပိုဆိုးလာသလိုပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ မိေပါက္ကပဲ အန္တီ့သြန္သင္ဆံုးမမႈေအာက္မွာ ယဥ္ပါးလာတာလား။ ရိုင္းရမွာ မိေပါက္ ရွက္တတ္လာတယ္။
အစ္မကေတာ့ အန္တီ့ကို ေၾကာင္ေခ်းတဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ နံသတဲ့။ ေလေအးေလးနဲ႔ သေဘာေကာင္းသေယာင္ သိမ္းသြင္းစည္းရုံးၿပီး ပညာရွိႏွိပ္စက္သလို ခိုင္းေကာင္းတိုင္း ခုိင္းသတဲ့။ အလုပ္ကို မခိုကပ္တတ္တဲ့ သိမ္းႀကံဳးလုပ္တတ္တဲ့ မိေပါက္က ငအတဲ့။ မလည္ဘဲနဲ႔ ရႈပ္ခ်င္တဲ့ အစ္မကေတာ့ ဘာမဆိုလုပ္တတ္ သိတတ္ေနရင္ ပင္ပန္းမွာမို႔ မတတ္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လူလည္လုပ္တတ္ေသးတယ္ေလ။ ရန္ျဖစ္စရာ ေစာင္းခ်ိတ္စရာ ဆိုင္ကရွိသမွ် အလုပ္သမားကုန္ေတာ့ အစ္မျမွားဦးက ညီမအရင္းေခါက္ေခါက္ေတာင္ မခ်န္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ညီမကို ဆံုးမတာဆုိၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္သလို တရားလက္လႊတ္ ေသာင္းၾကမ္းေအာ္ဟစ္တယ္။ ဖ်န္ေျဖတဲ့ အန္တီ့ကိုေတာင္ ျပန္ေအာင္တယ္။ မိေပါက္စေရာက္ ကတည္းက အန္တီ ဒီေလာက္စိတ္ဆိုးတာ မေတြ႕ဖူးဘူး။
ဒါေပမယ့္ `ပညာရွိအမ်က္ အျပင္ထြက္ခဲ´ ဆိုသလိုပဲ ထြက္တဲ့ေဒါသကို ထိန္းႏိုင္တဲ့ အန္တီဟာ ဆံုးမစကား ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ေစတနာထားၿပီး အခ်ိန္ေပးရွာတယ္။ နာခံတတ္တဲ့ စိတ္သာရွိရင္ အစ္မအတြက္ သိပ္အဖိုးတန္မွာ။ အထူးသျဖင့္ မိေပါက္တု႔ိလို ဘ၀ၾကမ္းမွာ ၀မ္း၀ေရးပဲ အားစိုက္ရုန္းကန္ေနရလို႔ သားသမီးဆံုးမ သြန္သင္ေရး အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ မိသားစုအတြက္ မိဘကိုယ္စားလွယ္လိုပါပဲ။
အစ္မကေတာ့ အန္တီ့တို႔ စိတ္ေကာင္းေမြးတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူေနာင္တရပါၿပီ ဆိုၿပီး အယံုသြင္းတယ္။ ေတာက အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ေအးျမကိုေရာ ေဇာ္ႀကီးကိုပါ စည္းရုံးတယ္။ မလွတင္ကေတာ့ အန္တီ့လူယံုဆိုေတာ့ လုပ္မရဘူးေပါ့။ က်န္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ေသြးထိုးေျမွာက္ပင့္ၿပီး သႀကၤန္ပိတ္ရက္ၿပီးရင္ ျပန္မလုပ္ၾကဖို႔ အေကာက္ႀကံတယ္။ ဒါမွ… ဒင္းတို႔ေတြ ဒုကၡႀကံဳမွာတဲ့။ မိေပါက္ကိုလည္း တရားမ်ိဳးစံုခ်တယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလို႔ ရတဲ့ေနရာမွာ  တို႔ညီအစ္မတေတြ အတူလုပ္ၾကမယ္တဲ့။ ဘယ္လိုမွ ဆြယ္မရတဲ့အဆံုး အေမ့ကို ေျခထိုးတယ္။ `အေမ့သမီးက အေမ့ကိုသာ ႏႈတ္လွန္ထိုးရဲတာ သူ႔အန္တီစကား ဆိုရင္ ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္ပဲ..´  တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ အေမနဲ႔အစ္မဟာ မိေပါက္ကို သႀကၤန္အၿပီးမွာ အန္တီ့ဆီ လံုး၀မျပန္ရဘူးဆိုၿပီး ဗီတိုအာဏာ သံုးေတာ့တာပဲ။
မိေပါက္ရင္ထဲမွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားရတာ အန္တီ တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး တုန္႕ဆြဲလိုက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးလား… အစ္မရယ္.. နင္က တစ္လတည္းပါဟ။ ငါက ႏွစ္နွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အၿပံဳးေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခိုတြယ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပိုင္ရွင္ကို မ၀ံ့မရဲ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္စြက္တဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ ရင္ဆုိင္တိုးမိတယ္။
`ေပါက္စ နားကြင္းမရွိေတာ့လို႔ အန္တီ့ကို ရင္မဆုိင္ရဲဘူးထင္တယ္။ အန္တီမဆူပါဘူး သမီးရယ္။ အန္တီအကူအညီေတာင္းတာကိုပဲ လက္ခံပါ။ သြား…. အ၀တ္အစားတစ္စံုႏွစ္စံု ေလာက္ပဲ ထည့္ခဲ့ေတာ့ေနာ္´
နာခံေနက် မိေပါက္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ရွိပံုရတဲ့ အန္တီ့စကားသံေအာက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ ေခါင္းညိတ္မိမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ အေမကေတာ့ ႀကိဳတင္ေငြက်န္လို႔ လိုက္ေခၚတာ အရွက္မရွိၾကတဲ့အေၾကာင္း ဖေအကလည္း သမီးေတြရွိတဲ့ အိမ္အထိ လမ္းျပလိုက္ပို႔တာ အသံုးမက်တဲ့အေၾကာင္း သမီးလုပ္သူကလည္း ကားနဲ႔လာေခၚတာနဲ႔ ေကာက္ခနဲ လုိက္သြားတာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အိမ္ျပန္မလာနဲ႔ ဆိုတာေတြေရာ…။ အို ေျပာလုိက္ဆိုလိုက္တာ စံုေနတာပဲ။
အန္တီက အထုပ္ေလးဆြဲၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ မိေပါက္လက္ကို အသာလွမ္းဆြဲၿပီး တျဖည္းျဖည္း ေရရြတ္မႈ ရင့္သမီးလာတဲ့ အေမ့ကိုေရာ တင္းမာခက္ထန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ့ အစ္မကိုေရာ မျမင္သလို မၾကားသလိုပဲ အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင့္သမီးတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းဆူပြက္ပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ အေမနဲ႔အစ္မဟာ ဦးနဲ႔အန္တီရဲ႕ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ အမူအရာ အရွိန္အ၀ါေတြေအာက္မွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဆက္ဆံရဲၾကလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အန္တီကလည္း ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း အနီးလာစပ္စုတဲ့ အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ထားလိုက္ေတာ့ အေမ ဘယ္လာၾကမ္းရဲေတာ့မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ အန္တီတို႔လို ပညာတတ္ စာဖတ္ အသိဥာဏ္ျမင့္တဲ့ သူေတြဟာ ကိစၥတစ္ခုကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ သိပ္ေတာ္သိပ္ေသသပ္တာ။
…………
အထက္တန္းလႊာေတြသာ စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ ခမ္းနားသပ္ရပ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးနဲ႔အန္တီဟာ ပညာတတ္ဘြဲ႕ရေတြပီပီ စိတ္မေနာထားတဲ့ ေနရာမွာေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ သားနဲ႔သမီးကို ဆိုဆံုးမတဲ့ အခါမွာေရာ ဆိုင္မွာရွိတဲ့ အလုပ္သမားဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ကို စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းရာမွာေရာ လုပ္ငန္းစီမံ ခန္႔ခြဲ ရာမွာေရာ သိပ္ေတာ္တာပဲ။ ဒါေတြတင္မကဘူး။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာပါ သိပ္ညက္ေညာတယ္။
မိေပါက္လည္း အရင္တုန္းက အေမနဲ႔ အစ္မလိုပဲ။ သိပ္မထူးဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စီခနဲေဟ့ဆိုရင္ မိေပါက္တို႔က ဆဲဆုိဖက္သတ္ၿပီးသား။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ဆင္းရဲေပမယ့္ ဘာ္သူ႕အေၾကာမွေတာ့ မခံဘူး။ ဆင္းရဲတာ အတိတ္ကံ၊ ပစၥဳပၸန္မွာ သူမ်ားပစၥည္း မခိုးဘူး မ၀ွက္ဘူး ဘယ့္သူ႕ကိုမွ မတရားမလုပ္ဘူး။ ေကာငး္ေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္စားတယ္။
မိေပါက္ဆို ကုန္စိမ္းလည္းေရာင္းဖူးတယ္။ ပန္းလည္းေရာင္းဖူးတာပဲ။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း လုပ္ဖူးတယ္။ မုန္႔လည္း ထုပ္ဖူးတယ္။ အ၀တ္လည္း အိမ္တကာ လုိက္ေလွ်ာ္ဖူးတယ္။ အိမ္ေဖာ္လည္း လုပ္ဖူးတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ပန္းရံအလုပ္မွာ အုတ္သယ္ သဲသယ္ေတာင္ ၀င္လုပ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တစ္ခုမွ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကာဘူး။ မိေပါက္အသက္က တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ တကယ္တမ္း ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေရရင္ အလုပ္ေပါင္းက အသက္ထက္မကဘူး။ အန္တီကဆို မိေပါက္ကို သိပ္သနားတာ။ 
`ေပါက္စရယ္ ပန္းရံသမေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔ဟယ္ မိန္းကေလးေတြအတြက္ တကယ့္ကို မသင့္ဆံုးအလုပ္၊ အန္တီကေတာ့ ပန္းရံသမေလးေတြျမင္ရင္ သိပ္သနားတာ…။ ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းလုပ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ပင္ပန္းၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံက မျဖစ္စေလာက္…။ အဆိုးဆံုးက ပန္းရံဆရာေတြ သံလက္ကိုင္ေတြက ဖင္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ သားေျပာမယားေျပာ စေနာက္တာပဲ။ ေပါက္စလုပ္ရည္ ကိုင္ရည္နဲ႔ဆို အလုပ္ေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခု မေျပာင္းနဲ႔။ အလုပ္တစ္ခုမွာ စြဲၿမဲလုပ္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားျဖစ္လာၿပီး လခေကာင္းေကာင္း ရလာမွာေပါ့။ ဒါမွ ကိုယ္က အျမင့္ကို တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာမွာ…။ ဟိုခုန္ဒီခုန္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့စစ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ကပဲ စရမွာ။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္အလုပ္ကိုပဲ လုပ္လုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေစတနာထား။ ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့ဖူူးတယ္။ ကၽြန္စိတ္ေမြးရင္ ကၽြန္ပဲျဖစ္မွာ…။ သခင္စိတ္ေမြးမွ သခင္ျဖစ္မွာတဲ့။ သူတို႔က အလုပ္ရွင္ သူတို႔အက်ိဳးစီးပြား တိုးတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလုပ္တိုင္း တို႔အလုပ္သမားေတြက လိုက္လုပ္စရာမလိုဘူးလို႔ မေတြးနဲ႔။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားဆိုၿပီးေတာ့ကို ေသြးမကြဲေစနဲ႔။ အလုပ္တစ္ခုကို ဖက္စပ္လုပ္ေနတဲ့ ရွယ္ယာ၀င္ေတြလို႔ သေဘာထားၾက။ မင္းတို႔က လုပ္အားစိုက္တယ္။ အန္တီတို႔က ေငြအရင္းအႏွီးနဲ႔ ဦးေႏွာက္၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေတြ စိုက္တယ္။ ရတဲ့အကိ်ဳးအျမတ္ကို ေ၀ပံုက် ခြဲေ၀ယူေနတယ္ လို႔ သေဘာထားၾက။ ေရျမင့္ရင္ ၾကာတင့္မယ္။ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ လခတိုးလာမွာပဲ´
အန္တီမို႔လို႔ ဆံုးမစကားေျပာၿပီဆိုရင္ နားေထာင္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ စာမဖတ္ ပညာမတတ္တဲ့ အေမ့လို အေပါစားဗြီဒီယိုေတြ ဇာတ္ေတြထဲပါသမွ် စကားပံုေတြ ဗလပြနဲ႔ မေျပာဘူး။ ရွင္းရွင္းေလး ဥပမာေပးေျပာေတာ့ နား၀င္လြယ္တယ္။
ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ မိေပါက္တို႔ကေတာ့ အန္တီ့လက္ခ်ာေတြ သင္ရုိးကုန္ မိၿပီးသားေပါ့လို႔ အစ္မက ခနဲ႕စကားဆိုေနၾကေလ။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း အစ္မေျပာသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးလို႔ ထင္လာမိတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုး အလုပ္ထဲမွာပဲ နစ္ေနၿပီး အျပင္ထြက္ခြင့္မရေတာ့ လူငယ္ပီပီ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာသလိုပဲ။ ျပင္ပေလာကကို ပ်ံသန္းၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ အေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လို႔ေပါ့။
အေဖကေတာ့ အဲဒီလြတ္လပ္မႈမက္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ပဲ မိေပါက္ အန္တီ့ဆီ အလုပ္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သမီးအႀကီးမ အ၀င္းဟာ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရတာတဲ့။ ႏွစ္ခုလပ္ဘ၀ကို အခ်ိန္တိုတုိအတြင္းေရာက္ခဲ့ရတာတဲ့။ မယားႀကီးရွိၿပီး အေဖ့ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ အစ္မရဲ႕ ပထမအိမ္ေထာင္က အေမ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ပန္းရံအဖြဲ႕က ပန္းရံဆရာေပါ့။ မိေပါက္တို႔ထက္ ပိုက္ဆံပိုရွိေတာ့ အေမက မၾကာခဏ ပိုက္ဆံေခ်း၊ အိမ္အလည္ခဏခဏ ေခၚလာသတဲ့။ လူေျပာသူေျပာ မ်ားၿပီး ဖံုးဖိမရေတာ့တဲ့အခါ သမီးနဲ႔ ေပးစားလိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္က ကဲ့ရဲ႕သမုတ္ၾကတာေနမွာ။
အစ္မရဲ႕ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ကေတာ့ အသစ္ေျပာင္းေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ တစ္ခုလပ္မေလးကို ကယ္တင္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္က သေဘာထားမျပည့္ရွာေတာ့ မၾကာပါဘူး..။ ကြဲျပန္တာပါပဲ။ တကယ္တမ္း အစ္မအိမ္ေထာင္ေတြ ဆက္တိုက္ပ်က္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာမျပ၀ံ့ေတာ့တဲ့အခါ အန္တီ့ဆီမွာ ခိုလႈံခြင့္ရဖို႔ သူပဲ အသည္းအသန္ေလ။
မိန္းမသားတစ္ေယာက္ဟာ အမွားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကံဳခဲ့လုပ္ခဲ့…. ေနာင္တရလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ျပင္ဆင္ဖို႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာ့ အခြင့္အေရးေပးသင့္တယ္တဲ့။ ဘယ္အလုပ္ကမွ လက္မခံခ်င္ေတာ့တဲ့ ရပ္ကြက္က ေအာ့ေၾကာလန္တဲ့ အစ္မကို အန္တီက လက္ခံလုိက္ေတာ့ မိေပါက္ျဖင့္ အံ့ၾသေလးစားလုိက္ရတာ…။ အေဖကေတာ့ သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္း နားႏုိင္တယ္လို႔ တဖြဖြေရရြတ္ ေက်းဇူးေတြတင္လို႔ေပါ့။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္နားေနခိုလႈံခြင့္ရထားတဲ့ သစ္ကိုင္းကို ခ်ိဳးခ်ပစ္ခ်င္ခဲ့တာ ဘယ္လိုမွ ေလွ်ာ္ဖြပ္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အစ္မရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေပါ့။ မိေပါက္ကလည္း ေရာေယာင္ၿပီး ႀကံရာပါ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။
အလုပ္ျပန္ဆင္းတာ တစ္လျပည့္ေတာ့ အန္တီဟာ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသစြာ ကတိအတိုင္း မိေပါက္ကို အိမ္ေပးျပန္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းကိုယ္ေတြးမိသလို ေလွာင္အိမ္ထဲက ထြက္လာရၿပီဆိုျပန္ေတာ့လည္း အားငယ္သလိုလို…. ရင္ထဲမွာ ဟာေနရတယ္။ အစ္မစီစဥ္ေပးထားတဲ့အတိုင္း အစ္မလုပ္ေနတဲ့ ႏြယ္ခ်ိဳညွပ္တဲ့ အလုပ္မွာလုပ္တယ္။ တစ္ပိႆာကို ႏွစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္ေလာက္ရမွ ေန႔တြက္ကိုက္မွာမို႔… ညွပ္စမ္းဟဲ့ ႏြယ္ခ်ိဳ၊ လက္ေတြေပါက္ၿပဲတဲ့အထိ။
လုပ္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ ေနေစာင္းတဲ့အထိ ငါးပိႆာမၿပီးဘူး။ အန္တီ့ဆီမွာေတာ့ ကိုယ္ကလုပ္သက္ရ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သား။ စရိတ္ၿငိမ္း တစ္လ ႏွစ္ေသာင္း။ ၾကည့္စမ္း။ စရိတ္ၿငိမ္းတာမွ သံုးနပ္မွန္မွန္ ၀၀လင္လင္စား၊ အ၀တ္အစား ဆပ္ျပာ က အစ ေနမေကာင္းရင္ ကုဖို႔ ေဆးဖိုးအဆံုး အကုန္ၿငိမ္းတာ။ လကုန္ရင္ လခနွစ္ေသာင္းကို အေမတို႔ အသားတင္လာထုတ္ရုံပဲ။
အမယ္… အေမက လစာကို လကုန္ရက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္တယ္မရွိဘူး။ ႏွစ္လစာေလာက္ ႀကိဳထုတ္ၿပီးသား။ ဒီၾကားထဲ ႀကိဳတင္ေငြ လစာမျပည့္ေသးဘူး သားငယ္ေလး ေနမေကာင္းလို႔၊ ႏို႔ညွာမေလး ေက်ာင္းအပ္ဖို႔…၊ အေဖ ဆိုက္ကားမနင္းႏိုင္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔၊ အိမ္လခမေပးနိုင္တာ သံုးလရွိေနၿပီမို႔ အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်ေနလို႔ အို… အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကိဳထုတ္ၿပီးရင္း ႀကိဳထုတ္ရင္းေပါ့။ အန္တီကေတာ့ စာနာသနားစိတ္နဲ႔ ေပးခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျငင္းတယ္မရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ႀကိဳတင္လစာဟာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ကေန ေလ်ာ့တယ္ကို မရွိဘူးေလ။
အစ္မဟာ အန္တီ့ကို တိုက္ခိုက္ခ်င္လို႔သာ တိုက္ခိုက္ေနတာ..။ အန္တီ့ေက်းဇူးေတြ သူ႔အေပၚမွာ အမ်ားႀကီး။ မိေပါက္ ေရႊနားကြင္းေလး ၀တ္တာျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေမ့ကို ပူဆာတာ။ အေမက ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ ေငြႏွစ္ေသာင္းေခ်းၿပီး  ေရႊနားကပ္ေလး ၀ယ္ေပးသတဲ့။ ေန႔ျပန္တိုးဟာ အတိုးမသတ္ႏိုင္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆီ တိုင္ခံရတာေပါ့။ လူႀကီးက အတိုးရပ္ခိုင္းၿပီး တိုးရင္းေပါင္းကို တစ္လတစ္ေသာင္း မွန္မွန္ဆပ္ မဆပ္ႏိုင္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲထည့္မယ္ဆိုၿပီး အေဖ့ကို လက္မွတ္ေခၚထိုးေတာ့မွ အေဖသိရတာက တိုးရင္းေပါင္းအေၾကြးက ႏွစ္သိန္းတဲ့။ လကုန္တိုင္းအေဖဟာ အန္တီ့ဆီပဲ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး အကူအညီေတာင္းရတာေပါ့။ တစ္ေနကုန္ ဆိုက္ကားနင္းရတဲ့အေဖကေတာ့ အိမ္မွာ အေမလုပ္သမွ် လြန္ၿပီးမွ သိရတာခ်ည္းပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး… ကိုယ္၀န္ရွိကာမွ မိန္းမဗရပြရွိတဲ့ လင္ႀကီးက တာ၀န္မယူဘူးဆိုၿပီး ပစ္သြားေတာ့ အစ္မအေမက အန္တီ့ဆီပဲ ေျပးလာတာပဲ။ ပညာဗဟုသုတၾကြယ္၀တဲ့ အန္တီတို႔ပဲ အႀကံဥာဏ္ေပး ေငြထုတ္ေပး။ ေက်းဇူးတရားသိတတ္တဲ့သူဆို အသက္သခင္ လို႔ေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာ…။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ေျပာတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွိမွ ေက်းစြပ္တာတဲ့။ 
မိေပါက္ကေတာ့ေလ… စဥ္းစားဥာဏ္ရွိၿပီး ေက်းဇူးတရားသိေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း မႏိုင္ သမီးေတြကိုလည္း မပဲ့ျပင္ႏုိင္တဲ့ အေဖ့ကိုေရာ… အတြဲညီညီ ထင္ရာစိုင္းၿပီး တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း ႏိုင္တဲ့ အေမနဲ႔အစ္မကိုေရာ ဘာမွ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးကိုပါ ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း သိပါတယ္။  အစ္မစြပ္စြဲသလို စိတ္ႀကီး၀င္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္… အန္တီ့ကို လြမ္းတယ္။ အန္တီ့ဆံုးမစကားေလးေတြဟာ သိပ္တန္ဖိုးရွိမွန္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ မိေပါက္ ပိုသိလာတယ္။ ႏႈတ္ၾကမ္းအာၾကမ္းနဲ႔ စြာက်ယ္စြာေလာင္တိုင္းထြာ ဆဲေရးတတ္တဲ့ အစ္မနဲ႔သာ အဆင္ေျပတဲ့ ႏြယ္ခ်ိဳညွပ္တဲ့ အလုပ္မွာ မိေပါက္မေပ်ာ္ဘူး။ ညေနအလုပ္သိမ္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္လို႔မွ ကားခႏႈတ္ၿပီး ခုနစ္ရာ ရွစ္ရာ ေလာက္ပဲ အပ္ႏိုင္ရင္ အေမက ေဆာင့္ေအာင့္ ေျပာဆိုတတ္တယ္။ `ညည္းအပ္တဲ့ေငြ ညည္းတစ္ေယာက္စာ စားစရိတ္ေတာင္ မေလာက္ဘူး´ တ့ဲ။
ဒီလိုနဲ႔ မိေပါက္ကေတာ့… အလုပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပတိုင္း… အေမနဲ႔ သေဘာထားေတြ မတိုက္ဆိုင္တိုင္း အစ္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္စကားမ်ားတိုင္း ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေၾကာင့္ တစ္ေန႕တျခား က်န္းမာေရးညံ့လာတဲ့ အေဖ့ကို မၾကည့္ရက္တိုင္း ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မစားရတဲ့ ေမာင္ေလးညီမေလးေတြကို သနားတိုင္း… အိမ္လခအေၾကြး မေပးႏုိင္လို႔ အိမ္ရွင္ႏွင္ခ်တိုင္း တိုးရင္းေပါင္းထားတဲ့ အေၾကြးရွင္က လစဥ္မွန္မွန္ မေပးႏိုင္လို႔ တရားစြဲမယ္ဆိုတိုင္း…။ ဆိုတိုင္း…။ ဆိုတိုင္း…။
ေလွာင္အိမ္လို႔ထင္ထားခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြဟာ အရိပ္ခိုးနားေနစရာ လံုၿခံဳေႏြးေထြးတဲ့ သစ္ရိပ္ႀကီးတစ္ခုလို႔ သိလာရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူနားခိုခဲ့တဲ့ သစ္ကိုင္းေလး ေလျပင္းအေ၀ွ႕မွာ က်ဳးိက်သြားေလၿပီလားလို႔ ေတြးပူမိတယ္။
လက္မွတ္ထိုးၿပီး ၀န္ခံကတိလုပ္ထားတဲ့ လစဥ္ဆပ္ရမယ့္ အေၾကြးရွင္ဟာ သံုးေလးလေလာက္ ေငြမေပးဘဲ ေတာင္းပန္မႈေတြခ်ည္းေပးေနေတာ့ အေဖ တရားစြဲခံရၿပီ။ အေမလည္း လိုအပ္တဲ့ေငြ ႀကံရာမရေတာ့ မိေပါက္တို႔ ညီအစ္မရဲ႔ လက္ရွိ အလုပ္ရွင္ဆီမွာ နည္းနည္းပါးပါးေခ်းဖို႔ ေတာင္းပန္တာပဲ။ အေမက ေျခသလံုးဖက္လုိက္ရင္ ေတာင္းဆိုသမွ် လိုက္ေလ်ာမယ္ထင္ေနတာ။
ကိုယ္အဆင္ေျပမွ သူမ်ားကို ၾကည့္ရႈႏုိင္မွာ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အေျခခံစိတ္ပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့လည္း အန္တီ့အေပၚ အစ္မရဲ႕ ေျခထိုးစကားေတြနဲ႔ အလကားေနရင္း ရန္လိုေနတဲ့ အေမဟာ မထားသင့္ဘဲထားခဲ့တဲ့ သူ႔ တလြဲအာဃာတေတြကို ခပ္လြယ္လြယ္ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး မိေပါက္ကို အန္တီ့ဆီမွာ အလုပ္ျပန္လုပ္ခြင့္ ျပဳလုိက္တယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း အေဖက အခ်ဳပ္ထဲ၀င္ရေတာ့မွာေလ။ အေၾကြးေပးစရာေငြေတြက ဘယ္ကမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္တမ္း က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ ကူမယ့္ကယ္မယ့္သူ ဘယ္သူရွိလို႔လဲ။
မိေပါက္ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ…။ လူကိုယ္တိုင္ မသြားရဲလို႔ အန္တီ့ဆိုင္ ဖုန္းနံပါတ္ကို လမ္းေဘးဖုန္းမွာ လွည့္ေတာ.. ရင္ေတြေတာင္ ခုန္တယ္။ အန္တီက ျပန္မွ ေခၚပမလား စိတ္ဒုကၡေတြ ေပးလြန္းတဲ့ မိေပါက္ရဲ႕ မိဘေတြကို စိတ္ကုန္ၿပီး မိေပါက္ကို ျငင္းလုိက္ေလမလား။ သမီးအတြက္ ေနရာမွန္ကို သိေပမယ့္ အသိဥာဏ္နည္းတဲ့ မိန္းမကို မတြန္းလွန္တိုင္တဲ့ အေဖနဲ႔၊ အစ္မစီမံရာကို လြတ္လပ္မႈဘက္ စိတ္ယိုင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္ျပတ္သားသား မခ်တတ္တဲ့ မိေပါက္ကို စိတ္ဆိုးေနေလမလား…။ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို မိေပါက္ကို သံေယာဇဥ္ရွိေပမယ့္ အေမနဲ႔အစ္မကို မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ဒုကၡႏြံထဲက မိေပါက္ကို ဥေပကၡာျပဳထားလုိက္ေလမလား…။ ရင္ထဲမွာ အေျဖမရွာတတ္တဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္လို ရႈပ္ေထြးလာတယ္။
အစကေတာ့… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ ေမတၱာေလွာင္အိမ္ထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးေတာ့ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ အေႏွာင္အဖြဲ႕တစ္ခုေပါ့။ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕တစ္ခုဟာ ရစ္ပတ္မိၿပီဆိုမွျဖင့္ အဲဒီႀကိဳးေတြကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ ဥေပကၡာဓားထက္ထက္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
အန္တီ့မွာ အဲဒီဓားေတြမ်ား ရွိေနၿပီလားလို႔ ပူပန္ေနဆဲမွာ ဖုန္းလိုင္းထဲက အန္တီ့ရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့ေလသံေလးက မိေပါက္နားထဲကိုျဖတ္ၿပီး ႏွလံုးသားထဲအထိ ေအးခဲထံုက်ဥ္သြားေစခဲ့တယ္။
`လူအသစ္ေတြ ေခၚထားတာ အမ်ားႀကီးရိွေနၿပီသမီး၊ ေနာက္ထပ္အလုပ္သမား မလိုေတာ့ပါဘူးကြယ္…´တဲ့။
ပင္ယံထက္က သစ္ကိုင္းေလး… မိေပါက္အတြက္ နားခိုရာေနရာေလး… ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိေပါက္ရဲ႕ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ပူေႏြးတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးႏွစ္ ခု  ျဖတ္စီးသြားေတာ့တယ္။
ေလာကႀကီးရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ပုစၧာေတြကို မိေပါက္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ကလ်ာ၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈

အဇၥ်တၱတံခါးေနာက္ကြယ္




ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သေဘာထားျပည့္၀တဲ့လူ ျဖစ္ပါေစ။ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ အတြင္းစိတ္ကေလးေတြ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြင္းစိတ္ကေလးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွ်ိဳ႕၀ွက္လုိက္မလဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပါေစ။ တစ္ခါတေလေတာ့ လွစ္ခနဲ ေခါင္းျပဴလာတတ္တာပါပဲ။
++++++

ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီလင္မယားနဲ႔ ဆံုၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ မနက္… ႏွင္းက…
`ေမာင္ေရ ေဖေဖက သူတို႔အခန္းကို ျပန္ေတာင္းေနၿပီ။ ေမာင့္ညီကို တစ္လအတြင္း ဖယ္ေပးဖို႔ ႀကိဳေျပာထားေတာ့ေနာ္´ လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
ဒီသတင္းၾကားတာနဲ႔ ဟိုလင္မယားကေတာ့ ေခါင္းကို ဆင္နင္းခံရသလို ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ေျပးလာၿပီး ႏွင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုတိုက္ခန္းမ်ိဳးက ငွားရင္ေတာင္ လခမနည္းေပးရမွာ မဟုတ္လား။
အၿမဲေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး ကရုဏာႀကီးတတ္တဲ့ႏွင္းက ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပတ္သားေနပါတယ္။
`ႏွင္းက စိတ္ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သဲတို႔လည္း ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ အားနာသင့္ၿပီေလ..´
ႏွင္းစကားက ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလုိက္မသိတဲ့ေကာင္၊ ေက်းဇူးမသိတဲ့ေကာင္..၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံသင့္တယ္လို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလုိပဲ လုပ္ခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္မႈၾကားထဲမွာ တစ္ခုခုကို ႏွေျမာသလို ျဖစ္ေနမိတာ… ဘာမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမရဘူး။ တအံုေႏြးေႏြးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ…၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ အေျဖမထြက္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိလည္း မေပ်ာက္ပါဘူး.။

+++++++
ဒီေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္၀မ္းကြဲသာဆိုတာ။ ညီအစ္ကိုအရင္းလို ေနလာတာမို႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ အတြင္းသိ အစင္းသိေပါ့။ အေမညီအစ္မခ်င္းက သိပ္အေစးမကပ္လွေပမယ့္ ဒီတူကိုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက အင္မတန္ခ်စ္တာ…။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ခ်င္စရာပဲေလ။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္အေမ အလုိကို အလုိက္သိၿပီး အႀကိဳက္ကို ေဆာင္တာကိုး။
ဒီေကာင္ကမ်ား ေဆြမ်ိဳးအားလံုးေရွ႕မွာ သူ႔အေမကို ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္ၿပီး အေဒၚကိုပိုခ်စ္ေၾကာင္း ခပ္ကဲကဲေလး ေျပာၿပီလားဆို သူ႔အေမက မ်က္ရည္ေလး တစမ္းစမ္းရယ္…။
ညီအစ္မခ်င္းက ႀကိတ္ၿပိဳင္ေနၾကေတာ့ ဒီေကာင့္စကားတစ္ခြန္းဟာ ေဆြမ်ိဳးအားလံုးေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမအတြက္ ေအာင္လက္မွတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အေမအရင္းေခါက္ေခါက္ထက္ ပိုခ်စ္ေနပါၿပီ ဆိုမွေတာ့ ဒီအေဒၚက သူ႔အေပၚမွာ အေမထက္ပိုေကာင္းေနလို႔ေပါ့။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အေမက အေဒၚေလာက္ မေကာင္းလို႔ေပါ့။
ဒီလိုမ်ား ေျပာၿပီးရင္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ တီးခံရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့ ဒီေကာင္ကလည္း ငလည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာပဲ အိပ္တယ္။ တစ္လကိုးသီတင္း မျပန္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေမအေပၚသာ မေကာင္းတာ။ အေဒၚကိုက်ေတာ့ ခၽြဲတတ္ သိတတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ အေမက ဒီေကာင့္ကို ပို အလိုလိုက္ေသးတာ။
ကၽြန္ေတာ္လား… ေ၀းပါေသးတယ္ဗ်ာ။ မနာလို မျဖစ္တဲ့အျပင္ ၀မ္းေတာင္သာေသး။ အေမ့မွာ ခ်စ္ရမယ့္ တစ္ေကာင္ အနားရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လပ္တာေပါ့။ သြားခ်င္ရာသြား…။ ေနခ်င္သလို ေန…။ အေမ့ကို ဂရုစိုက္ရမယ့္ အေမခိုင္းသမွ် လက္တိုလက္ေတာင္း ကိစၥမွန္သမွ် ဒီေကာင္နဲ႔ လႊဲထားလိုက္တယ္။ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသး။ 
ဒီလိုကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ တစ္အိမ္တည္းအတူေန၊ အတူအိပ္၊ အတူစားခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္က ေသးမွမေသးတာ။ 
တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမအရင္းအခ်ာသံုးေယာက္ဆိုတာ ေမ့ေမ့ၿပီး ေလးေယာက္လို႔ေတာင္ ထင္မိတဲ့အထိ..။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ၀င္ေပမယ့္ ဒီေကာင္က ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့လည္း ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္အေမတို႔နဲ႔ပဲ ဆက္ေနရစ္ခဲ့တယ္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ဒီေကာင္ရွိေနလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားတယ္လို႔ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မိဘေပၚမွာ ကူညီျပဳစုရမယ့္ တာ၀န္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္အစား ဒီေကာင္က ထမ္းရြက္ေပးေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိသားစုကို သိပ္ေနာက္ဆံမတင္း မခင္တြယ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတာင္ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာပဲ သင္တန္းစံုတက္ရင္း ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာရွာေနလုိက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘြဲ႕ရလို႔ ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ေနလည္း ဒီေကာင္က ဘြဲ႕မရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕လြန္ေအာင္သြားလည္း ဒီေကာင္က ဘြဲ႕မရေသးျပန္ဘူး။ စာေမးပြဲကို ေျဖခ်င္တဲ့ႏွစ္မွ ေျဖတာကိုး။
သူ႔အေမက ေက်ာင္းဆက္မတက္လို႔ ဆူပူငိုယိုေနေသးေတာ့ ဒီေကာင္က ရြဲ႕ၿပီး ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ ဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ ဘြဲ႕ဓာတ္ပံုရိုက္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး သူ႔အေမအိမ္ ဧည့္ခန္းမွာ သြားခ်ိတ္ထားေပးလုိက္တယ္။ ဒီေကာင္က အဲသလို ခပ္ရြတ္ရြတ္ေကာင္…။
                                                               +++++++
 
ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အစိုးရအေဆာင္ရေပမယ့္ လူခ်မ္းသာမဟုတ္တဲ့ သာမာန္မိသားစုအဖို႔ တစ္လတစ္လ ေငြအလ်င္မိပို႔ႏိုင္ဖို႔ သိပ္လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သလိုေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့လည္း ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္၊ သင္တန္းေတြ မ်ိဳးစံုတက္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေနာက္မွာ B Com; CPA ဘြဲ႕အျပင္ ေနာက္ထပ္ သင္တန္းစံုက ဒီပလိုမာေတြနဲ႔ အၿမီးလည္း ေတာ္ေတာ္ရွည္ေရာ… အိမ္ေထာင္က်ပါေလေရာ။
ကံေကာင္းက်င္ေတာ့ ရတဲ့မိန္းမက ဥစၥာေပါ ရုပ္ေခ်ာ။ ဘန္ေကာက္ကို ကိုယ္တိုင္ေစ်း၀ယ္ထြကင္ေနတဲ့ မီနီမတ္ကက္ သံုးေလးခုပိုင္ရွင္ရဲ႔ သမီး။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္။ ျမားနတ္ေမာင္မ်ား မ်က္စိလည္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေက်ာင္းတည္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကံ့ေကာ္ေတာထဲမွာပဲ ဖူးစာဆံုေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီကိုေဆာင္ေတြမွာ မိန္းကေလးေဆာင္နဲ႔ ေယာက္်ားေလးေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္စီ တတြဲ ေမာင္ႏွမေဆာင္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ ဒင္နာပါတီလုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတယ္ေလ။ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ လုပ္ၾက၊ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြ ေရးၾက၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္ၾက၊ ဆုေပးၾက…၊ ၿပီးေတာ့… စားၾကေသာက္ၾကေပါ့။ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာ..။
အဲဒီမွာ ႏွင္းရည္သြန္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားလိုက္တဲ့ တီး၀ိုင္းက ၀ါသနာရွင္အဆိုေတာ္..။ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္ကိုယ္စားျပဳ ၀ါသနာရွင္ ဒရမ္သမား…။ ရည္းစားမထားဖူးတဲ့ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း သူနဲ႔ေတြ႕မွ ေၾကြသြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တီး၀ိုင္းတိုက္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီးစ အဆိုေတာ္ ၿငိသြားၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာက လူခ်မ္းသာေတြဆိုေပမယ့္ ေကာင္မေလးမိသားစုမွာ အႏွစ္ရွိတယ္။ ေရေပၚဆီေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိဘေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြေၾကးမခ်မ္းသာေပမယ့္ ပညာတတ္လူရည္မြန္ေလးမို႔ ေမတၱာစစ္ရင္ မကန္႔ကြက္ပါဘူးတဲ့ေလ။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သံုးနွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မဂၤလာေဆာင္လုိက္ၾကတယ္။ သူ႔မိဘေတြက မီနီမတ္ကက္တစ္ခု လႊဲေပးတယ္။ တိုက္တစ္လံုးနဲ႔ ကားတစ္စီးလက္ဖြဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား ဘန္ေကာက္ကို ဟန္းနီးမြန္းထြက္ရင္း ေစ်း၀ယ္တယ္။ စုတ္ေရာ လာဘတ္ေရာ ၀င္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာ ေနမွာ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း မိန္းမလည္းရ သူေဌးေပါက္စလည္း တန္းျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
မိန္းမကလည္း သူေဌးသမီးဆိုေပမယ့္ မေမာက္မာဘူး။ ရည္းစားဘ၀ကတည္းက စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္မွန္း ေလ့လာၿပီးသားေပမယ့္ တကယ္တမ္းေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ ပိုေက်နပ္ရတယ္။
ႏွင္းက ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းကို မလုပ္ကိုင္ေစေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီမႏွစ္ေယာက္အတြက္ အထည္စတိုးေလး ထူေထာင္ေပးဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ဘန္ေကာက္က ေစ်း၀ယ္တစ္ခါျပန္လာရင္ ညီမႏွစ္ေယာက္အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ဆိုတာလည္း တနင့္တပိုး။ သိပ္ျပည့္ျပည့္စံုစံုႀကီး မေနဖူးရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေတြခမ်ာ မမႏွင္းကိုဆို ခ်စ္လိုက္ၾကတာ သဲသဲလႈပ္ေပါ့။ `အစ္ကိုကိုေတာင္ မ်က္စိထဲျမင္ၾကေသးရဲ႔လား..´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က စေနာက္ရေသးတယ္။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကိုလည္း လစဥ္ေငြေၾကးကန္ေတာ့ၿပီး ကုသိုလ္ယူပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွင္းက ဒီလို…။
ႏွင္းရဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္က ဆိုင္မွာ ၀န္ထမ္းအမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တာပါ။ ၀န္ထမ္းေတြကို လစာအျပင္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔တို႔ ၀န္ထမ္းတိုင္း ေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္ေပးတာတို႔ NewYear လိုမ်ိဳး သီတင္းကၽြတ္လိုမ်ိဳးေတြမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ေပးဖို႔တို႔ကိုလည္း ႏွင္းက မေမ့တတ္ပါဘူး။
ႏွင္းရဲ႔စိတ္ေစတနာကို တိတ္တခိုးအားက်အတုယူရတ့ဲအထိ ပါပဲဗ်ာ။ အလွဴအတန္းက်ေတာ့လည္း ရက္ေရာတယ္။ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာ ဆိုတာ ႏွင္းမွအစစ္။ ႏွင္းနဲ႔ အနီးကပ္ေနရမွ ႏွင္းဒီလို ေစတနာသဒၵါတရားေကာင္းလြန္းလို႔လည္း စီးပြားေရးမွာ ႏွင္းဘာလုပ္လုပ္ ဘာကိုင္ကိုင္ ေအာင္ျမင္တာပဲလို သတိထားမိတယ္။
သိပ္မၾကာဘူး။ ဆိုင္ခြဲေတြထပ္ဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဂဟာေလးမွာလည္း ဆည္းလည္းေလးတိုးဖို႔ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပလာၿပီ။ ဒီသတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔တူကို အုလပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္းဆိုတယ္။
`သားရယ္… ဒီေကာင္က သိပ္ဖင္ေပါ့တာ။ အလိုက္ကလည္း သိတတ္ေတာ့ မင္းတို႔အတြက္ အားကိုးရမွာ ေသခ်ာတယ္´
အေမ့အႀကံကို ႏွင္းကလည္း ၀မ္းပမ္းတသာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ၀မ္းမသာဘဲ လုပ္ခ်င္သလို မလုပ္ခ်င္သလို ေလးတိေလးကန္ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ညီအခ်ိဳးမေျပေတာ့ တစိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏွင္းကို အားနာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းက နားလည္ရွာပါတယ္။ လခလည္းေကာင္းေကာင္း ေပးတယ္။ အိမ္မွာပဲ စရိတ္ၿငိမ္းေပးေနၿပီး သူ႔အ၀တ္ကအစ သူေလွ်ာ္မ၀တ္ရဘူး။ သူေဌးသားတစ္ေယာက္လုိကို ဒီေကာင္ေနရတာ။ သြားစရာရွိလည္း ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ကားအဆင္သင့္…။
အဲဒီမွာ လူေတြအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာ ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဒီေကာင့္ကို ဖင္ေပါ့တယ္။ အလုိက္သိတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ထင္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္အေမေရာ မွားတာေလ။ အေမ့နားမွာ ေနတုန္းက အေမခိုင္းသမွ် အလုိက္တသိ ဖင္ေပါ့ေပါ့ လုပ္ကိုင္ေပးတာဟာ.. သူကိုယ္ပိုင္စရိုက္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားအိမ္မွာ သူ႔ကို ၾကည္ၾကည္သာသာေပးေနဖို႔ ။ သူမေက်နပ္တဲ့ သူ႔အေမကို တုိက္ခိုက္ဖို႔ပါလား..လို႔ တစ္သက္လံုး မေတြးခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေတာ့တယ္..။
+++++++
ဘယ္သူ႔ေပၚမွာမဆို ေစတနာပိုတဲ့ ႏွင္းက သူ႔အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းသဲသဲကို ဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဘန္ေကာက္က ေစ်း၀ယ္ျပန္လာၿပီလားဆို ႏွင္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းႀကိဳက္တာယူ။ လက္ေဆာင္ပဲ။ သဲသဲက စီးပြားေရးသင့္တင့္ေပမယ့္ ႏွင္းေလာက္ေတာ့ မျပည့္စံုရွာဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တကၠသိုလ္တက္တဲ့အထိ တတြဲတြဲ ေနလာခဲ့တာ ဆုိေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ့လည္း အတြဲမပ်က္ဘူး။ ႏွင္းအိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သြားေတာ့လည္း အိမ္အ၀င္အထြက္မပ်က္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူက ႏွင္းလို ခ်စ္ကံမေကာင္းေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ မေျပလည္ၾကဘူး။ ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့အျပင္ သူ႔ကိုလည္း တကယ္ေမတၱာရွိတာမဟုတ္ေတာ့ သူ႔ရင္ကြဲနာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာင္မယားကို ရင္ဖြင့္ေနက်ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီ ေအာင္ေအာင္က သဲသဲကို ျမင္ျမင္ခ်င္း တန္းတန္းစြဲပါေလေရာ။ ရည္းစားမထားဖူးတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးခမ်ာ သဲသဲကလည္း ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ အသည္းေတြကြဲ..။ သဲသဲခ်စ္လာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစား…။ သဲသဲေနာက္ပဲ တေကာက္ေကာက္လုိက္ၿပီး အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘူး။ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုခု တာ၀န္ေပးလုိက္ရင္… အဲဒါထက္ သဲသဲဆီ အခစား၀င္ဖို႔ပဲ စိတ္ေစာေနၿပီး အလုပ္က ဖင့္ေႏွးေနေရာ။
တစ္ခါတေလ အေသးအဖြဲကိစၥေလးေတြမို႔ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ခါတေလက် အေရးတႀကီးကိစၥေတြ သူ႔ေၾကာင့္ လြဲေခ်ာ္ကုန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးမိတယ္။ ႏွင္းကခြင့္လႊတ္စိတ္ ႀကီးေတာ့ ေျဖေတြးတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းႏွင္းနဲ႔ေပါင္းတာ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိရတ့ဲ အရသာ၊ သူမ်ားကို သေဘာထားႀကီးေပးလို႔ ရတဲ့ ေက်နပ္မႈေတြကို နားလည္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္းခံမွန္းသိေတာ့ ပိုပိုဆိုးလာသလိုပဲ။ ေပးထားရတဲ့ လခနဲ႔ေတာင္မတန္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိတ္ၿပီး ေဒါသျဖစ္တတ္လာတယ္။ `ငယ္ငယ္ကနဲ႔ တျခားစီပဲ။ တစ္ေယာက္စီလို႔ကို ထင္ရတယ္…´လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ေျပာျပေတာ့ အေမလည္း အံ့ၾသေနတယ္။ `ဟုတ္ရဲ႔လား သားရယ္…´တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ မယံုႏုိင္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔… သဲသဲက သူ႔ရည္းစား မ်က္ႏွာမ်ားတာကို ရြဲ႕ရင္း ေအာင္ေအာင္နဲ႔တြဲရင္း မခ်စ္ဘူးလို႔ျငင္းရင္း အေနနီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားသြားပါတယ္။ ႏွင္းကေတာ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မတ္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာတာေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ အကုန္အက်ခံလက္ဖြဲ႔ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေပးတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းက သူ႔မိဘပိုင္ တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာ ေပးေနတယ္။
ေနရာလည္းေကာင္း ေျမညီထပ္လည္းျဖစ္ေတာ့ သဲသဲမိဘေတြ လက္ဖြဲ႕တဲ့ေငြအရင္းအႏွီးနဲ႔ စတိုးဆိုင္ေလးဖြင့္မယ္လို႔ သဲသဲက အႀကံရတယ္။ ႏွင္းက ကူညီၿပီးေတာ့ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ပစၥည္းေတြေခါက္ျပန္ေပးစနစ္နဲ႔ ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္ကို ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္ တစ္ခါတေလ သဲသဲကိုေတာင္ အေဖာ္ေခၚသြားေသးတယ္။ သူ႔ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြပါ သူ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ မိန္းမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂုဏ္ယူေက်နပ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ အ့ံၾသရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွာ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ပ်င္းတဲ့ေကာင္က သူ႔ကိုယ္ပိုင္အလုပ္က်ေတာ့ ႀကိဳးစားလုိက္တာဆုိတာ… ေန႔မနား ညမအားပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္တုန္းက အေရာင္းစာေရးႀကီးၾကပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတာင္ ဖိဖိစီးစီးမလုပ္ဘူး။ သူ႔ဆိုင္က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေရာင္းလို႔ပါလား။
သူတို႔ဆိုင္ေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းလာလိုက္တာ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ မီနီမတ္ကက္ အေသးစားေလးလို ေရာင္းအေကာင္းဆံုးဆုိင္ ျဖစ္လာတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ… ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္ သူမ်ားအလုပ္တုန္းက ခိုခဲ့ ပ်င္းခဲ့သေလာက္ သူ႔ဟာသူက်ေတာ့ သိတတ္လုိက္တာ လို႔ ၿငိျငင္မိတာ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာထားေသးသိမ္တယ္လို႔ အထင္ေသးခံရမွာစုိးလို႔ ႏွင္းကို ဖြင့္မေျပာျဖစ္ဘူး။
ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီမအငယ္ဆံုးေလးက အေမရိကားက ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိပါတယ္။ သူ႔ဖူးစားကံကလည္း အံ့ၾသစရာ။ ေကာင္ေလးက ျမန္မာျပည္အလည္လာတုန္း ပုဂံဘုရားဖူးထြက္ခ်ိန္ ညီမေလးကလည္း မိသားစုနဲ႔ ပုဂံဘုရားဖူးအသြား ပုဂံမွာ သြားဆံုၾကသတဲ့။ သူတို႔ခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး ေကာင္ေလးက ဟိုကေန ညီမေလးဆီ ဖုန္းဆက္ၾကရင္း ခ်စ္သူျဖစ္သြားေတာ့ ေကာင္ေလးက လာေတာင္းရမ္းၿပီး လက္ထပ္တယ္။ ညီမေလးကိုလည္း အေမရိကားေခၚသြားတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥနဲ႔ ပတ္စပို႔လုပ္တာကအစ ကူညီလုပ္ကုင္ေပး မိသားစုအားလံုး ေလဆိပ္လုိက္ပို႔… နဲ႔ မအားလပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
ညီမေလးကို လုိက္ပို႔တဲ့ေန႔က်မွ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေအာင္ေအာင္နဲ႔ သဲသဲတို႔ လင္မယားကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဆံုရတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ သူတို႔လင္မယားကလည္း ဘန္ေကာက္ကို ပစၥည္းအ၀ယ္ထြက္မလို႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ညီမေလးကိစၥနဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး မေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့အေတာအတြင္း သူတို႔က ဒီေလာက္ေတာင္ ေျခလွမ္းသြက္ေနပါလားလို႔ အံ့ၾသရတယ္။
ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ကို ဘန္ေကာက္သြားမယ့္ကိစၥေတာင္ အသိမေပး၊ တိုင္လည္းမတုိင္ပင္၊ အကူအညီလည္း မေတာင္းလို႔ ကၽြႏ္ေတာ့္စိတ္ထဲ မ်က္တက္တက္ျဖစ္မိတယ္။
`ႏွင္းတို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာမို႔ အားနာလို႔ မေျပာေတာ့တာ ႏွင္းေရ။ ဆိုင္မွာ ပစၥည္းေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနလို႔။ ေအာင့္ကိုလည္း ဘန္ေကာက္ အလည္ေခၚသြားခ်င္တာနဲ႔ သဲတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူသြားဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာ..´
ႏွင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿပံဳးေနာက္ကြယ္ က ေ၀ဒနာကို ေနာက္တစ္ရက္မွာ… ေၾကညာခဲ့တာပါပဲ။
                                                                     +++++++
 
မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမ့ေနေပမယ့္ သူတို႔က မေမ့ဘူးဆိုတာကို သိလုိက္ရပါတယ္။ ေအာင္ေအာင္ေရာ သဲသဲေရာ ကေလးတစ္ေယာက္လက္ဆြဲၿပီး ကပိုကယိုနဲ႔ အိမ္ကိုေရာက္လာၿပီး ငိုယိုအသားနားခံလာတယ္။ ဒီကထြက္သြားၿပီး နွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒုကၡမ်ိဳးစံုေရာက္ၿပီး ဆိုင္ျပဳတ္သြားေၾကာင္း နတ္သံေႏွာေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွာပဲ အလုပ္တစ္ခုခုေပး ဖို႔ ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
နဂိုကမွ စိတ္ေစတနာေကာင္းၿပီးသား ႏွင္းက ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခြင့္လႊတ္တဲ့အျပင္ အလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ တိုင္ပင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထံုးစံအတုိင္း ႏွင္းသေဘာေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ႏွင္းရဲ႕ ခြင့္လႊတ္ရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ ကူညီရတဲ့ ေက်နပ္ပီတိကို ထပ္တူခံစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကာလအေတာ္ၾကာၾကာ တအံုေႏြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ႏွေျမာစိတ္ကို ခုမွ ဖ်တ္ခနဲ အေျဖေတြ႕သြားတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဒီေကာင္ေတြကို ပညာေပးလုိက္တဲ့ ႏွင္းရဲ႕အျပဳအမူကို ေက်နပ္ေနမိေပမယ့္ ကၽြႏ္ေတာ္ႏွေျမာေနမိတာ… ႏွင္းရဲ႕ မုဒိတာမထားႏိုင္တဲ့စိတ္။ ေမတၱာ ေစတနာ ကရုဏာ အားလံုး ျပည့္၀ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွင္းမွာ မုဒိတာစိတ္ကေလးလိုေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သားအေပၚ ထားတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ ေမတၱာ ႏွစ္ဖက္မိဘေမာင္ႏွမအေပၚ ထားတဲ့ ႏွင္းရဲ႔ေစတနာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းနဲ႔ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြအေပၚ ထားတဲ့ ႏွင္းရဲ႔ ကရုဏာ။ ဒါေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနခဲ့ရတာပါ။ တိတ္တခိုး ေလးစားအတုယူခဲ့တာပါ။ ဒါေတြဟာ ႏွင္း ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာမဟုတ္ ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏွင္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပည့္စံုခဲ့တဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်သူေတြၾကားမွာပဲ အေနၾကာလာၿပီး ကိုယ့္ကို ပုခံုးခ်င္းယွဥ္လာတဲ့သူကို ႏွင္းသည္းမခံတတ္ဘူး။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ မုဒိတာမပြားႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ ႏွင္းအလြန္မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း လူပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ညီ စိတ္ထားမမွန္တာ ေတြ႕ေတာ့ ခြင့္လႊတ္စိတ္ မေမြးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မတန္မရာႀကီးပြားခ်င္ေနေတာ့ မုဒိတာမပြားႏိုင္ပါဘူး။
ဒီေကာင္လည္း ဘာထူးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူေဌးသမီးနဲ႔ညားၿပီး ရုတ္တရက္သူေဌးျဖစ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္အတြက္ သူဘယ္မွာေကာင္းေကာင္း ကူညီလို႔လဲ။ မုဒိတာစိတ္နဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ လုပ္မွမေပးႏိုင္ခဲ့ဘဲ။ ရွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစေတြကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအတြက္မွ သံုးေတာ့တာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။ 
ႏွင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးမႈ မေလ်ာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း အရာရာ ျပည့္စံုတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ လိုေနတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးကို ျဖည့္ေပးႏုိင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈ ႏူးည့ံၿပီး အခ်ိန္အခါပါ ေစာင့္သင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ 
တစ္ေန႔ေန႔ အရင္းခံျဖဴစင္တဲ့ ႏွင္းကို မထိခိုက္ေစမယ့္ နည္းလမ္းေကာင္းေလးတစ္ခုခု…. ရွာေတြ႕ခဲ့ရင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ အစစ္အမွန္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
                                                               ++++++++
 
ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သေဘာထားျပည့္၀တဲ့လူျဖစ္ပါေစ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ အတြင္းစိတ္ကေလးေတြ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါလား…။

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ကလ်ာ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉