အိပ္မက္ျပယ္ခ်ိန္

ဒီေန႔ မိုးလင္းတာ သိပ္နာက္က်တာပဲ။
           ေဆာင္းတြင္းမို႔ ညတာရွည္ေနျပီး အရုဏ္က်င္းဖို႔ ရွင္ေနမင္းက အေမွာင္ခြင္းေနာက္က်ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ေဇာ ၾကီးမားေနလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ ညတာရွည္ေနတာလား။
           ခု...ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ရွိႏုိင္မလဲလို႔ အာရံုျပဳနားစြင္႔လိုက္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ လမ္းေလွ်ာက္သံေတြ
နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္နဲ႔ မၾကာမၾကာ ၾကားေနရျပီ။ ဒါဆို မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ သြားစျပဳျပီဆိုေတာ႔ ေလးနာရီ ေက်ာ္ေလာက္ေပါ႔။ မၾကာခင္ ေက်းငွက္သံေလးေတြ တစီစီနဲ႔ ပဲျပဳတ္သယ္သံ၊ ဆုိက္ကားသံတခ်ိဳ႕ေပၚလာမယ္။
           တေျဖးေျဖး ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားတဲ႔အိမ္ထဲကိုလည္း အလင္းတခ်ိဳ႕ ရသေလာက္တိုးေ၀ွ႔ ၀င္လာျပီဆိုရင္ေတာ႔ ထမင္းခ်က္ အမၾကီးကထလာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္သမားသံုးေယာက္ အိပ္ေနတဲ႔ ေနာက္ေဖးေဆာင္တံခါးကို လာဖြင္႔မွာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း
“ ေကာင္ေလးေတြ ထၾကေတာ႔ေဟ႔..” လို႔ တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုျပီး ႏႈိးေတာ႔မွာ...။
           အရင္မနက္ေတြကေတာ႔ အဲဒီအသံဟာ ငွက္ဆိုးထိုးသံပါပဲ။ အိပ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္းမွာ ေခါင္းရင္းကေန မထမခ်င္း တဒုန္းဒုန္း
ထုေနတာကိုး။ ဒီေန႔ေတာ႔ အဲဒီငွက္ဆိုးထိုးသံကိုပဲ နားစြင္႔ေနမိတယ္။ မိုးျမန္ျမန္လင္းေစခ်င္ျပီ။ ဆိုင္ျမန္ျမန္ဖြင္႔ခ်င္လွျပီ။ မနက္ခုနစ္နာရီခြဲ
ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္စဖြင္႔ျပီေလ။
           ကားနဲ႔ဆိုင္ကယ္အပိုပစ္ၥည္း အေရာင္းဆိုင္ၾကီးက အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာ..၊ ပစ္ၥည္းမွန္ ေစ်းမွန္ အမယ္လည္းစံုတဲ႔အျပင္ ဆိုင္ကယ္အျပင္ဆိုင္နဲ႔ ေလထိုးေလခ်ိန္ ေရေဆးဆုိင္ပါ ေဘးမွာတြဲဖြင္႔ထားေတာ႔ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ကျပတ္တယ္မရွိဘူး။ အလုပ္သမားေတြ
အမ်ားၾကီးထဲမွာ အိမ္မွာအိပ္၊ အိမ္မွာစားတာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္သံုးေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိမ္သားတစ္ပိုင္းပါပဲ။
ဆိုင္ရွင္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေမနဲ႔က ဘယ္ႏွစ္၀မ္းကြဲဆိုလဲ ညီအမေတာ္သတဲ႔။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကမွ ၾကီးေဒၚက ရုတ္တရက္ေပၚလာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာေခၚတာပါ။
           “ ျမရင္ရယ္...ညည္းမိုက္ျပစ္ေတြကို ကေလးေတြထိ အေမြေပးေနတာလားေအ။ သားကျဖင္႔ လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ေနျပီး စာတစ္လံုုး
             တတ္ေအာင္ေတာင္ သင္မေပးႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီလို အရက္သမားအေဖနဲ႔ အတူေနရင္ ညည္းသားပါ အရက္သမားျဖစ္မွာပဲ။
             ငါနဲ႔ထည့္လိုက္၊ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္မွာ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းက ပညာတတ္သြားရင္ ကေလးအတြက္ တက္လမ္းရွိတယ္...”
           အမွန္က မိဘေတြအျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကကို ေက်ာင္းစထားကတည္းက ေက်ာင္းကေန လစ္လစ္ေျပးလြန္းလို႔
စာတစ္လံုးမွ မတတ္ခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမသြားမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ တစ္ေနကုန္မူးေနတာေလ။
           ၾကီးၾကီးေနာက္လိုက္ရမယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားေသးတယ္။ အိမ္မွာက ဆင္းရဲေပမယ္႔ လြတ္လပ္တယ္ေလ။ ထမင္း
နပ္မမွန္ေပမယ္႔ အေဖ႔ကိုအရက္သြား၀ယ္ေပးရင္း တစ္က်ိဳက္ႏွစ္က်ိဳက္ေလာက္ ေမာ႔ရတဲ႔အရသာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္စြဲေနျပီ။ ျပီးမွ အေဖမသိ ေအာင္ ပုလင္းထဲေရေရာေပးလိုက္တာပဲ။အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရေရာေနတာေတြ႔ေတာ႔ “ ေကာင္းတယ္သား။ ဒါမွ မင္းအေဖေရာဂါမရမွာ။ ေနာက္၀ယ္ခိုင္းတုိင္း ေရာသာေရာ...” တဲ႔။ အရက္က ကၽြန္ေတာ္႔ဗိုက္ထဲ တစ္၀က္ေလာက္ေရာက္သြားမွန္းေတာ႔ အေမက မသိရွာဘူး။
           အိမ္မွာ အေဖက တစ္ေနကုန္အရက္ေသာက္ေနျပီး အလုပ္မယ္မယ္ရရမလုပ္ေတာ႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္ အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္
အေမ႔မွာ ခါးက်ိဳးမတတ္လုပ္ရရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၾကံဳရာအလုပ္၀င္လုပ္ျပီး ရသမွ်ေတာ႔ အေမ႔လက္ထဲထည့္ပါတယ္။                          
          မိသားစုနဲ႔ေနရတာ ပင္ပန္းေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ပိုေပ်ာ္တယ္။ စားစရာမရွိလို႔ ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ေနရလည္း ညဖက္ ေဘာ္ဒါေတြ
လာေခၚရင္ ဗြီဒီယိုရံုထဲ သြားတိုးထိုင္ျပီး ေပ်ာ္ၾကရတာပဲ။ အေဖ႔ေဆးလိပ္တိုေတြလည္း ယူျပီးဖြာေနရရင္ တမ်ိဳးဇိမ္ရွိတာပဲ။ အေဖကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုမထည့္ဘူး၊ မခြဲႏုိင္ဘူးလို႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သားအၾကီးဆံုးဆုိေတာ႔ အေဖ အားကိုးရွာမွာေပါ႔။
           “ ခင္ဗ်ားသားကို အလကားေခၚထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္လကို စရိတ္ျငိမ္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ သံုးလစာ ေငြေျခာက္ေသာင္း ခုခ်က္ခ်င္း
             အလံုးအခဲလိုက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးခဲ႔မွာ။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားေပါ႔။ မခြဲႏုိုင္ရင္လည္း ျပီးတာပဲ...”
           အတူလိုက္လာတဲ႔ ၾကီးၾကီးရဲ႕ေယာက်ာ္းက အသံၾသဇာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္လိုက္ေတာ႔မွ အေဖလည္း ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ သြားတယ္ေလ။ ေငြဆိုတာကလည္း လူ႔သည္းေျခၾကိဳက္မို႔ သူမခြဲႏုိင္ဘူးဆိုတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကို လိုက္သြားဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေတာ႔တာပဲ။   
           ကၽြန္ေတာ္က မလိုက္ခ်င္ဘူး။ မိဘေတြရမယ္႔ ေငြဟာ ေစ်းရင္းေလးရမွာမို႔ မက္ေလာက္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကစာမတတ္ေတာ႔
ဆိုင္မွာအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ အရင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုး၀င္လုပ္ဖူးေပမယ္႔ အဲဒါက ပိုက္ဆံကို
တြက္ရံုပဲတြက္ရတာ။ ကား၊ ဆိုင္ကယ္အပုိပစ္ၥည္းဆိုေတာ႔ အဂၤလိပ္အေခၚေ၀ၚေတြ၊ စာေတြမဖတ္တတ္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္မိတယ္။
           ဒါေပမယ္႔ အေမ႔ခင္မ်ာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၾကံဳရာက်ပမ္းလုပ္ေနရရွာတာ။ ေစ်းရင္းေလးရရင္ လက္သုပ္စံုျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမပဲေလွာ္ျဖစ္ျဖစ္
ေရာင္းဦး။ ခုထက္ေတာ႔ သက္သာရွာမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘဘနဲ႔ၾကီးၾကီးကလည္း အားမငယ္ဖို႔၊ တေျဖးေျဖး စာတတ္ေအာင္သင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
           တကယ္လည္း သူတို႔သင္ေပးလို႔ ခုဆို အဂၤလိပ္စာေရာ၊ ျမန္မာစာပါ အေတာ္ဟုတ္ေနျပီ။ ဒါေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ အိမ္တကာ
လွည့္ျပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနရတုန္းပါပဲ။ တစ္လံုးတစ္ခဲတည္း ရလိုက္တဲ႔ပုိက္ဆံက အေႂကြးဆပ္ရတာနဲ႔၊ ေပါင္ထားတာေတြ ေရြးရတာနဲ႔၊
ေစ်းမေရာင္းတတ္လို႔ အရင္းျပဳတ္သြားတာနဲ႔...။ အားလံုးလည္း ဆန္ကြဲၾကဲပက္လိုက္သလိုပါပဲ။
           အစကေတာ႔ အေဖက “ မင္းမေပ်ာ္ရင္ ဒီသံုးလစာအေႂကြးေက်ရင္ ျပန္လာေပါ႔ကြာ...” လို႔ ႏွစ္သိမ္႔ေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ၾကိဳေပးထားတဲ႔ေငြ မျပည့္ခင္ အေဖက ခဏခဏေရာက္လာျပီး ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔ ထပ္ေတာင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လုပ္အားခက အျမဲ ေလးငါးလစာ အေႂကြးတင္ေနတာ..၊ ေက်တယ္လို႔မွ မရွိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေျခခ်ဳပ္မိေနတာေပါ႔။     
           စည္းကမ္းၾကီးတဲ႔ ၾကီးၾကီးတုိ႔အိမ္မွာ အစကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ကြမ္းမစားရ၊ ဘယ္မွလဲ ထြက္မလည္ရ။ တစ္ေနကုန္ ေစ်းေရာင္းေနရျပီး တစ္ခါတစ္ေလ သူငယ္ခ်င္းလာလို႔မွ စကားထြက္ေျပာတာ ၾကာရင္ေတာင္ ဆူခံရတယ္။
           တီဗြီကေတာ႔ ဆိုင္ထဲမွာ နံရံကပ္ထားျပီး ဖိုက္မူဘီဆိုလား မီးလာခ်ိန္တိုင္း ဖြင္႔ထားတာမို႔ မၾကည့္ခ်င္မွအဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ကားဆို ဘာလာလာ အကုန္ၾကိဳက္တာမို႔ စေရာက္ကတည္းက ဒီအိမ္မွာမေပ်ာ္ေပမယ္႔ ဒီတီဗြီၾကီးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေဖာ္ပဲ။


           ခုေတာ႔လည္း တေျဖးေျဖးေနသားက်လာေတာ႔ အိမ္ျပန္ရင္ေတာင္ ေနတတ္ပါ႔မလားလို႔ေတြးမိတယ္။ အိမ္မွာဆို မိုးလင္းတာနဲ႔ ေရအ၀ေသာက္ျပီး အလုပ္ဘယ္သူလာေခၚမလဲ။ ပန္းရံေနာက္ပဲ လိုက္ရမလား။ ေန႔လည္ေလာက္ထိ အလုပ္မရေသးရင္ ဆန္ ဘယ္က ေခ်းရမလဲ။ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ပူပန္ေနရတာ။
           ဒီမွာေတာ႔ မ်က္ေစ႔ႏွစ္လံုးပြင္႔တာနဲ႔ ၀မ္းေရးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ ေတြးမပူရဘူး။ တီဗြီေလးၾကည့္လိုက္၊ ေရာင္းစရာရွိတာေလး ေရာင္း၊ အျပင္ဆိုင္မွာ ကူစရာရွိရင္ကူ၊ စားခ်ိန္တန္ေတာ႔စား၊ ေရခ်ိဳးခ်ိန္တန္ေတာ႔ေရခ်ိဳး။ အိမ္မွာဆို ေရခ်ိဳးဖို႔က ရပ္ကြက္ေနာက္ေက်ာက ေရတြင္းမွာ ေရငင္ရေသးတာ။ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔လည္း ေလးငါးေခါက္ ထမ္းေပးရေသးတယ္။ ဒီမွာေတာ႔ စည္ပင္ကလာတဲ႔ေရကို ကန္ၾကီးထဲအျပည့္ထည့္ထားတာ...၊ ခ်ိဳးပါေလ႔ ေပါလိုက္တဲ႔ေရေတြ..။ အိပ္ခ်ိန္တန္ေတာ႔လည္း အိမ္မွာလို ခေနာ္ခနဲ႔ၾကမ္းေပၚမွာ ဖ်ာမပါေခါင္းအံုးမပါ မဟုတ္ဘူး။ ကုတင္ေပၚက အိပ္ရာထက္မွာ အမ္ပီဖိုးေလးနားေထာင္ရင္းအိပ္...။
           အင္း.အမ္ပီဖိုးဆိုလို႔ မိုးကလည္းလင္းခဲလိုက္တာေနာ္။ထမင္းခ်က္အမၾကီးမ်ား ေမ႔ျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား။ ဒီလိုပဲ တစ္ခါတစ္ေလ
ညနက္ထိ တီဗြီၾကည့္ရင္း အိပ္ရာေစာေစာမထႏိုင္လို႔ ဆိုင္ဖြင္႔ေနာက္က်တဲ႔ ရက္ေတြလည္းရွိတတ္တယ္ေလ။
           အလင္းတခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ထဲတိုး၀င္ေနျပီ။ လူသံသူသံေတြလည္း ၾကားစျပဳျပီမို႔ ေျခာက္နာရီေတာ႔ ေက်ာ္ေလာက္ပါျပီ။
ေဘးကုတင္က ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ႔ အိပ္ေနလိုက္တာမွ သိုးလို႔။ နားမွာလည္း ကိုယ္စီနားၾကပ္ေတြ တန္းလန္းနဲ႔။ ညက
အမ္ပီဖိုးနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက အဲလိုပဲ။ ပစ္ၥည္းကို မရိုေသၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒီလို
နားေထာင္ရင္း ဘယ္ေတာ႔မွ အိပ္မပစ္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လာရင္ ေသခ်ာသိမ္းျပီးမွ အိပ္တာ။
           “ ခုေနာက္ပိုင္း အမ္ပီဖုိးေတြက ေစ်းေပါသေလာက္ သိတ္အၾကမ္းမခံဘူးကြ။ ရုိရုိေသေသမကိုင္ရင္ ခဏေလးနဲ႔ပ်က္တတ္တယ္...”
လို႔ ဘဘကေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမွတ္ထားတယ္။ ခုေတာ႔ အေဖမ်ား မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႔ ကလိရင္း ပ်က္သြားျပီလား
မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔အမ္ပီဖိုးေလး မေန႔က အေဖယူသြားတယ္ေလ။
           ကၽြန္ေတာ္က မေပးခ်င္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲေရာက္တာေတာင္ ငါးရက္ပဲရွိေသးတာ။ အမ္ပီဖိုးနဲ႔ ဓါတ္ပံုတို႔ ဗြီဒီယိုတို႔လည္း ရုိက္လို႔ရတယ္။ ဂိမ္းလည္းေဆာ႔လို႔ရတယ္ဆုိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဘာကဘယ္လို လုပ္ရတယ္မွန္း သိတ္ကၽြမ္းက်င္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ၥည္းေစ်းေတြက်လို႔ အမ္ပီဖိုးတစ္လံုးမွ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ဓူ၀ံၾကယ္ကို လွမ္းကိုင္မိသလို သိတ္ေ၀းကြာခက္ခဲလြန္းတဲ႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြပါ။ ၾကီးၾကီးဆီေရာက္လာမွ အိပ္မက္ေတြကို ထိေတြ႔ခြင္႔ရလာတာ။
           ကၽြန္ေတာ္႔ထက္အရင္ေရာက္ေနတဲ႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္မွာ တစ္ေယာက္ကမိဘမဲ႔ဆိုေတာ႔ သူ႔လခသူ စိတ္ၾကိဳက္သံုးေနတာ။
တစ္ေယာက္ကေတာ႔ မိဘရွိေပမယ္႔ သူ႔လခကို တစ္၀က္ပဲယူတာတဲ႔။ တစ္၀က္က သူ႔ကိုယ္ပိုင္။ ဒီေတာ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဆိုလည္း ၀ယ္လိုက္ၾကတာပဲ။ ဂ်င္းအကၤ်ီဆိုလည္း ၀ယ္လိုက္တာပဲ။ အရင္က ငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းရွိတဲ႔ အမ္ပီဖိုးေတြ ႏွစ္ေသာင္းသံုးေသာင္းနဲ႔ ရျပီဆိုေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီ ၀ယ္ၾကျပန္တယ္။
           ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဆိုလည္း ဘဘငယ္ငယ္က ၀တ္တဲ႔ဟာဆိုျပီး ၾကီးၾကီးကထုတ္ဆင္ရတယ္။ မေတာ္တေရာ္
ပြပြၾကီးလည္း ၀တ္ရတာပဲ။ အကၤ်ီဆိုလည္း ၾကီးၾကီးရဲ႕သားအက်ေတြ ၀တ္ရတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေကာင္ေတြက အမ္ပီဖိုးလည္း ကိုယ္စီ
၀ယ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ႔တာပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက အမ္ပီဖိုးေတြ တကြိကြိနဲ႔ကလိၾက၊ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ၾကနဲ႔..။               
           အားက်တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္ပဲ၊ ကိုင္ခ်င္တာေပါ႔။ ကလိခ်င္တာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔လခနဲ႔ဆို တစ္လကုန္ရင္ ၀ယ္လို႔ရျပီဆိုေပမယ္႔ အေဖက ခဏခဏလာလာေတာင္းေတာ႔ အေႂကြးက ေလးငါးလစာ တင္ေနတာေလ။
           ဟိုတေလာကေတာင္ အေမက ဆိုင္လိုက္လာျပီး အေဖ႔အေၾကာင္းေတြ လာတိုင္သြားေသးတယ္။ ၾကီးၾကီးကိုမေမးရဲလို႔ အေဖ ပိုက္ဆံေတြၾကိဳယူထားတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိျပီလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တိုးတုိးတိတ္တိတ္ေမးတာ...။ ငါးလစာေက်ာ္ေနတာသိေတာ႔
ရင္ဘတ္ကိုဖိရွာတယ္။ အေမ႔ကိုလည္း အဲဒီပိုက္ဆံေတြမေပးဘူးတဲ႔။ ကြက္သစ္ဖက္မွာ မယားငယ္တစ္ေယာက္ယူထားတယ္လို႔ ၾကားေနတာ။
ဒါဆို ဟုတ္ေနျပီထင္တယ္ ဆိုျပီး အေမေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ျပန္သြားတယ္။
           ၾကီးၾကီးက သိသြားေတာ႔ အေဖ႔ကို ေျပာလိုက္တာဆိုတာ ႏွစ္ျပားမတန္ဘူး။ အေမက အပ်ိဳဘ၀တုန္းက ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ရွိတဲ႔
မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းကတဲ႔။ ကေလကေခ် အရက္သမားအေဖ႔ကို ယူရေကာင္းလားလို႔ စြန္႔ပစ္ထားၾကတာ...။ အေမ႔မိဘေတြ ေသသာသြားေရာ၊
ခုခ်ိန္ထိ ေဆြျပတ္မ်ိဳးျပတ္ အေမြျပတ္ပဲတဲ႔။ ခုေတာ႔ အေမ႔အကိုရင္း အမရင္းေတြက ႏုိင္ငံျခားမွာခ်ည္းပဲတဲ႔။ အေဖကလည္း လက္ေၾကာ မတင္းေတာ႔ အေမ႔ခင္မ်ာ ငယ္ရုပ္ေတာင္မေပၚႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဘ၀အထုအေထာင္းေတြ ခံေနရရွာတာ။ အေဖက လင္႔၀တ္ၱရားမေက်ရံုတင္ မက မယားငယ္ပါထပ္ယူလို႔ကေတာ႔ အေမ႔ကိုကြာရွင္းခိုင္းျပီး ႏိုင္ငံျခားက အကိုအမေတြဆီ ပို႔ပစ္မယ္တဲ႔။ ၾကီးၾကီးက ၾကိမ္းေမာင္းေနျပီ။
           အေဖကလည္း အေဖပဲ။ မယားငယ္ေနတဲ႔ကိစ္ၥက ဟုတ္တယ္တဲ႔။ အရက္ေသာက္လြန္ျပီး မွားသြားတာပါတဲ႔။ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေတာ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရင္ဖြင္႔ရွာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္မသြားေတာ႔ပါဘူးလို႔ ေတာင္းပန္တယ္တဲ႔။ ၾကီးၾကီးကိုေတာ႔ အေမကအမွန္အတိုင္း မေျပာရဲေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ညာေျပာထားတာေပါ႔။
           ဒါေပမယ္႔ ၾကီးၾကီးကမယံုပါဘူး။ အေဖ႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက ေငြလာေတာင္းတိုင္း မေပးေတာ႔ဘူး။ အေမကိုယ္တိုင္လာယူမွ
ေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အေမကလည္း အမွတ္ရွိပံုမရဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနမေကာင္းလို႔ပါလို႔ စာေရးျပီး အေဖ႔ကို အယူခိုင္းတာပဲ။
အေမ႔လက္ထဲကို တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ေရာက္ကာမွ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီလာေမးရင္း မ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း အေဖ႔ပဲ ယူခိုင္းျပန္တာပဲ။ အေဖကလည္း မယားငယ္ဆီ မသြားဘူးဆိုျပီး ေရာက္ေရာက္ေနတာပဲတဲ႔။
           အဲလိုအေဖမ်ိဳးဆိုေတာ႔လည္း ၾကီးၾကီးနဲ႔ဘဘက မၾကည္လင္တာ၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ မဆက္ဆံတာ ဘာဆန္းသလဲ။ ဒါေပမယ္႔
ကၽြန္ေတာ္က အေဖဆိုေတာ႔ခ်စ္တာပဲ။ ကိုယ္႔လုပ္စာ အရက္ေသာက္ပစ္လည္း ၾကည္ျဖဴတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကီးၾကီး၀ယ္ေပးထားတဲ႔
ဖိနပ္ကို “ငါ႔ေပးစမ္းကြာ” ဆိုျပီး သူ႔ဖိနပ္အစုတ္နဲ႔ လဲခ်င္လဲသြားတာ။ အေႏြးထည္ဆိုလည္း “ငါ႔မွာ၀တ္စရာမရွိလို႔ ခ်မ္းလွျပီ” လို႔သနားေအာင္ ေျပာျပီး ခၽြတ္ယူရင္ယူသြားတာ။ တစ္ခါကလည္း ဘဘေပးထားတဲ႔နာရီကို အတင္းျဖဳတ္ယူေနလို႔ ဘဘက ေအာ္လႊတ္လိုက္ရေသးတယ္။
           အရက္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ဆိုေတာ႔ အေဖဟာ ဒါေတြကို သူ၀တ္ဖို႔ထက္ အရက္နဲ႔လဲေသာက္ဖို႔ပဲ ေနမွာေပါ႔။ ၾကီးၾကီးကေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ကို လံုး၀မေပးရဘူးလို႔ တားထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔လုပ္အားခနဲ႔ ၀ယ္တာမဟုတ္ပဲ ၾကီးၾကီးတို႔ဆင္ထားတဲ႔ဟာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးခ်င္တာေတာင္ မေပးရဲပါဘူး။


           ၾကီးၾကီးတို႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ တကယ္ေကာင္းရွာပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ နာရီ၀ယ္လည္း နာရီအေဟာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးပတ္တာပဲ။ ဘြတ္ဖိနပ္၀ယ္စီးရင္လည္း သူတို႔သားရဲ႕ ဖိနပ္ေဟာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးစီးတာပဲ။ ေရႊလက္စြပ္၀ယ္၀တ္ၾကေတာ႔လည္း လက္စြပ္ကေလးတစ္ကြင္း လုပ္ေပးရွာတာပဲ။ အမ္ပီဖုိးကိုယ္စီ ၀ယ္ၾကေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္အားငယ္မွာစိုးလို႔တဲ႔။ သိတ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ကစုိက္ျပီး ၀ယ္ေပးျပန္တယ္။
           အေဖက ကၽြန္ေတာ္သံုးဖို႔ေငြ ခ်န္မေပးတတ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကိုယ္ပုိင္ေငြသံုးရေအာင္လည္း အေဖမသိေအာင္ မုန္႔ဖိုးႏွစ္ေထာင္ သပ္သပ္ ေပးေသးတယ္။
           ေရႊလက္စြပ္လုပ္ေပးေတာ႔လည္း မုန္႔ဖိုးစုျပီး ေျဖးေျဖးဆပ္..။ အမ္ပီဖိုး၀ယ္ေပးေတာ႔လည္း မုန္႔ဖိုးနဲ႔ပဲ ေျဖးေျဖးဆပ္...ဆိုေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ျဖင္႔ အားေတာင္နာပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္မိတယ္။ အမွန္က တစ္လႏွစ္ေထာင္နဲ႔ ဆပ္ရမွာမို႔ အေႂကြးေၾကမယ္႔အခ်ိန္က အေ၀းၾကီးရယ္ပါ။
           ခု...အဲဒီလို ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ အမ္ပီဖိုးေလးကို အေဖက ငွားသြားတယ္။ အမွန္က ျပမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အျပစ္ပါ။
           အေဖက ဘယ္မွမထြက္ရ၊ မသြားရတဲ႔ ဒီမွာ မေပ်ာ္ရင္ ျပန္လိုက္ခဲ႔လို႔ ခဏခဏေျပာတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္ေၾကာင္း၊ ၾကီးၾကီးတို႔ကေကာင္းေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္ အျမဲမဲ႔ရြ႕ဲတတ္တယ္။ “ အလကားပါကြာ။ မင္းကို ခိုင္းေကာင္းလို႔၊ အသံုးတည့္ေနလို႔။ ေစတနာရွိလြန္းလို႔ ထင္မေနနဲ႔...” လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ သူ႔ကို မၾကည္ျဖဴတဲ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမို႔ သူကလည္း မၾကည္လင္တာထင္ပါရဲ႕။
           ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၾကီးၾကီးတို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ျပခ်င္တာနဲ႔ အမ္ပီဖိုးေလး၀ယ္ေပးထားေၾကာင္း ေျပာမိ တယ္။ အေဖက တအံ႔တၾသ..၊ “ ငါလည္းမကိုင္ဖူးဘူး။ ျပပါဦးကြာ..” ဆိုလို႔ ေအာ္...အေဖ႔ခင္မ်ာလည္း တစ္ခါမွ ျမင္ဖူးရွာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုင္ပါေစဆိုျပီး အဖြင္႔အပိတ္၊ ဓါတ္ပံုရုိက္၊ ဗြီဒီယိုရိုက္ေတြျပေပးျပီး ခဏေပးကိုင္လိုက္တာ...။ လက္ထဲက မလႊတ္ေတာ႔ဘူး။
           “ ငါ႔ခဏငွားလိုက္ကြာ။ မနက္ျဖန္ ဆက္ဆက္ျပန္လာပို႔ပါ႔မယ္။ မင္းအေမနဲ႔ မင္းညီေတြညီမေတြကို ျပခ်င္လို႔ပါ။ သူတို႔လည္း ျမင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။မင္းကို သူတို႔က သိတ္အထင္ၾကီးၾကတာ။ အံ႔ၾသ၀မ္းသာရေအာင္ ျပခ်င္လို႔ပါ..” ဆိုျပီး အတင္းပဲယူျပီး ျပန္သြားတယ္။
           ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကီးၾကီးတုိ႔ကို မေျပာရဲဘူး။ သိသြားရင္ မိုးမီးေလာင္မွာ။ ၀ယ္ေပးတာမွ တစ္ပတ္မျပည့္ေသးဘူး။ အေဖ႔ကို ေပးလုိက္ရင္ အေပါင္ဆိုင္ပို႔ျပီး အရက္ေသာက္ပစ္မွာ..၊ ဒါေတာင္မစဥ္းစားတတ္ဘူးလားလို႔ ဆူမွာ...။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ေစတနာကို အလြဲ သံုးစားလုပ္တယ္ဆိုျပီး စိတ္ဆိုးၾကမွာ။ ဒီ႔ထက္ပိုဆိုးတာက အေဖမ်ား သူ႔မယားငယ္ဆီယူသြားျပီး ဓါတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြ ရုိက္ေပးေနရင္....။
           ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္းေတြးရင္း တစ္ေနကုန္ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိသလို တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္က်ရင္
ေစာေစာ အေဖျပန္လာေပးပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ ၾကီးၾကီးစိတ္ဆိုးမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အမ္ပီဖိုးေလး ဆံုးရႈံးရမွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။
           တကယ္တမ္းမိုးလင္းလို႔ ဆုိင္ဖြင္႔ျပီး ေန႔လည္ေရာက္လာတာေတာင္ အေဖက ေရာက္မလာႏုိင္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကျဖင္႔ ေစ်းသာေရာင္းေနရတယ္။ မ်က္လံုးက အေဖလာေနက် လမ္းထိပ္ကိုပဲ ေမွ်ာ္မိတယ္။ တစ္ရက္တစ္ေလမို႔ ၾကီးၾကီးတုိ႔က မရိပ္မိေသးတာ။
တကြိကြိနဲ႔ကလိေနက် အမ္ပီဖိုးကို မကိုင္ပဲ ျငိမ္ေနတာၾကာရင္ ေမးၾကေတာ႔မွာ။
           အေဖက မနက္ေစာေစာ လာပို႔ေပးမယ္ေျပာျပီး ဘာလို႔ခုထိ ေရာက္မလာေသးတာပါလိမ္႔။ အေမကေတာ႔ ျမန္ျမန္ျပန္သြားေပးဖို႔
သတိေပးမွာေသခ်ာတယ္။ ဟိုတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္႔လက္စြပ္ကို အေဖက “ မဂၤလာေဆာင္သြားစရာရွိလို႔ ခဏငွားကြာ..” လို႔ေျပာတုန္းက
အေမလည္းအနားမွာရွိတာမို႔ “ ကေလးဥစ္ၥာကို ရွင္ကဘာလို႔ ငွားရမွာလဲ။ ဒါ သူ႔ၾကီးၾကီးကဆင္ထားတာ။ ရွင္ငွားလို႔ရမလား..” လုိ႔
၀င္ကယ္လိုက္ေပလို႔ေပါ႔။
           ေဟာ...ေတြးလို႔မွမဆံုးခင္ လမ္းထိပ္ကလာေနတာ အေမပါလား။ အေဖမလာပဲ အေမကဘာလို႔ ေရာက္လာတာပါလိမ္႔။ အေဖမအားလို႔ အေမ႔ကိုေပးခိုင္းလုိက္တာမ်ားလား။
           အနားကိုေရာက္လာေတာ႔ အေမက အိပ္မက္ေယာင္ျပီး လမ္းထေလွ်ာက္သူလို မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေမးတယ္။
           “ သားၾကီး...မင္းအေဖ မင္းဆီလာေသးလား။ မေန႔မနက္ကတည္းက ထြက္သြားတာ ခုထိအိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။
             ဟိုေကာင္မနဲ႔ လိုက္ေျပးၾကျပီလား မသိဘူး...” တဲ႔။
           ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ ဓူ၀ံၾကယ္ၾကီးလြတ္က်သြားသလို ေအးကနဲ..၊ ဟာကနဲ..၊ လႈိက္ကနဲ...ဟင္းလင္ျပင္ျဖစ္သြားတာ...အဆံုးမရွိပဲ။
           ဘာမွမသိရွာတဲ႔ အေမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားကိုးတၾကီးၾကည့္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။
လြတ္က်သြားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ကိုပဲ တစစီလိုက္ေကာက္ရမလား။ အိပ္မက္ထဲက မႏုိးႏုိင္ေသးတဲ႔ အေမ႔ကိုပဲ လႈပ္ႏႈိးလုိက္ရမလား။
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။
                                                      xxxxxxxx
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မုခမဂၢဇင္း

ကိုယ္တုိင္ေရးမွတ္တမ္း

အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ကာမွ စာေမးပြဲတစ္ခု ေျဖရမည္ဆုိေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးလို ရင္ခုန္စရာမေကာင္းဘဲ ကၽြန္မက ရယ္ခ်င္ေနခဲ႔ေလသည္။
          “ တို႔တုန္းကေတာ႔ ဒီလိုပဲ အသိတစ္ေယာက္ကုိ လုပ္ခိုင္းလုိက္တာပါပဲ။ ေနာက္မွ က်သင္႔တာေလးရွင္းလုိက္ရင္ ျပီးသြားတာ...”
          ကၽြန္မကေတာ႔ ဘာမဆုိ အလြယ္တကူရတာမ်ိဳးကုိ မၾကိဳက္တတ္။ ကုိယ္႔အစြမ္းအစအမွန္ႏွင္႔ ရသေလာက္ကိုသာ နည္းနည္းမ်ားမ်ား ေက်နပ္တတ္သူမို႔ သည္စာေမးပြဲကို ေျဖရမွာ စိတ္ညစ္ေသာ္လည္း ၾကိဳက္ပါသည္။   
         ငယ္ငယ္ကတည္းက အစစ္အမွန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးသလဲဆို စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြ ၀င္ျပိဳင္တုိင္း ဆရာမိဘမ်ား ေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးေတြကို က်က္သြားျပီးေျဖတာမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မလုပ္။ လူၾကီးအေတြး၊ လူၾကီးအသိႏွင္႔ ေရးေပးမည့္စာစီစာကံုးကို က်က္ေျဖလွ်င္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ႏွာတစ္ဖ်ားမက၊ ေခါင္းတစ္လံုးမက သာမည္ဆုိတာေသခ်ာေပမယ္႔ ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုယ္တုိင္ပင္ စာစီစာကံုးစာအုပ္ေပါင္းစံုထဲမွ ဟုိျဖတ္ဒီျဖတ္ႏွင္႔လည္း ၾကိဳတင္ရွာေဖြေရးသားျပီး က်က္မထားတတ္။ အနည္းဆံုးေတာ႔ ေဖေဖ၀ယ္ေပးထားသည့္ စာစီစာကံုးစာအုပ္ကေလးေတြကို ရတတ္သေလာက္ ဖတ္ထားလိုက္သည္သာ။ စာစီစာကံုးေျဖမည့္ အခန္းထဲက်မွ ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ကာ စိတ္ကူးထဲေပၚသလို ေတြးေတာၾကံစည္ကာ လက္ဦးတည့္ရာသာ ေရးတတ္ခဲ႔ေလ၏။ ကၽြန္မေရးေျဖလိုက္ေသာ စာစီစာကံုးေလးသည္ ကၽြန္မ၏အေတြးအေခၚ၊ ကၽြန္မ၏ ဗဟုသုတ၊ ကၽြန္မ၏ကုိယ္ပိုင္အဖြဲ႔အဆို၊ အေရးအသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အားလံုး ကုိယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းစစ္မွန္လွ်င္၊ နည္းလမ္းက်နမွ်တလွ်င္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ေနရေနရ ကၽြန္မက ေက်နပ္သည္ပင္။
          သို႔ေပမယ္႔ အဲသည္တုန္းက မိဘဆရာမ်ားေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးပုိင္ရွင္မ်ားသာ ဆုရသြားခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဆုမရေပမယ္႔ ပံုစံမေျပာင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ျပိဳင္ပြဲတုိင္းလည္း လူၾကီးေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးမ်ားကုိက်က္ဖို႔ ေခါင္းမာမာျဖင္႔ ျငင္းဆန္ျမဲ။ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးျဖင္႔သာ လက္ဦးတည့္ရာ ေျဖဆိုျမဲ။ ဆုႏွင္႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ လြဲေနျမဲ....။  သို႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မလိပ္ျပာကေတာ႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ၀ံ႔စားစြာ ၾကည့္ရဲခဲ႔ပါသည္။
xxxxxx
         စာေမးပြဲခန္းထဲက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ကၽြန္မထြက္လာေတာ႔ အခန္းျပင္မွာ ေစာင္႔ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္က “ အုိေကရဲ႕လား” ဟုေမး၏။
          “ မပူပါနဲ႔။ ေအာင္မွာပါ။ မွားလည္း တစ္လံုးႏွစ္လံုးေပါ႔...”
         တစ္သက္လံုး ဘယ္တုန္းကမွ စာေမးပြဲမက်ခဲ႔ဖူးေသာ ကၽြန္မက ထုိသို႔ ကုိယ္႕ကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္ေနခဲ႔ေလသည္။  ေအာင္စာရင္းက မၾကာမီထုတ္ေပးမည္မို႔ ေျဖဆုိထားသူအားလံုး အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ သင္႔ေတာ္ရာသစ္ရိပ္ခံုတန္းမ်ားမွာ ေစာင္႔ဆုိင္းေနၾက၏။ ၀င္းအတြင္းမွာ လူမ်ားေပါင္းစံုလွေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ကၽြန္မတို႔သင္တန္းမွာ ေျဖဆိုသူက ဆယ္႔ငါးေယာက္တည္းသာ။ အဲဒီထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးဆိုလို႔ ကၽြန္မႏွင္႔ ခရစ္ယာန္သီိလရွင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။  အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ တစ္ခံုႏွစ္ေယာက္ႏႈန္းထိုင္ရေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ေမးဖို႔ စိတ္ပင္မကူးရဲ။ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔က မ်က္ေျခမျပတ္ ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနသလုိ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းလႊာေတြကလည္း မတူသည္မို႔ ခိုးခ်လို႔လည္းမရေပ။  ဘယ္စာေမးပြဲကိုမွ မသမာသည့္နည္းအလ်ဥ္းမသံုးခဲ႔ဖူးသည့္ ကၽြန္မကလည္း ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ကိုယ္႔ဂုဏ္သိက္ၡာကုိ အပြန္းအပဲ႔မခံႏိုင္ပါ။ ေမးခြန္းေတြကလည္း လြယ္လြယ္ေလး။ သက္ေတာင္႔သက္သာ ေျဖဆုိႏုိင္ျပီး ႏွစ္ခုေလာက္သာ ဇေ၀ဇ၀ါ...၊ ရမ္းတုတ္ခဲ႔ရ၏။ ကိစ္ၥမရွိပါ။ ႏွစ္ခုမွားရံုေလာက္ကေတာ႔ မက်ႏုိင္။  ေအာင္စာရင္းထိုင္ေစာင္႔ေနတုန္း ခရစ္ယာန္သီလရွင္ ညီမေလးက သူလည္းႏွစ္ပုဒ္မွန္းေျဖခဲ႔ရ၍ ေအာင္ပါ႔မလား စိတ္ပူေန၏။
          “ မပူပါနဲ႔၊ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးမွားရံုေလာက္ကေတာ႔ ေအာင္မွာပါညီမရဲ႕..”
          “ က်လို႔ထပ္ေျဖေနရရင္ ကၽြန္မက ေနာက္ေန႔မအားဘူးအမ”
          သူမက စိတ္ပူပန္သည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင္႔ အေျဖလႊာစစ္ေနသည့္ အခန္း၀ကို ေယာင္လည္လည္ သြားသြားၾကည့္ရွာသည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ မပူပါ။ က်လည္းဘာအေရးလဲ။ နည္းနည္းရွက္သည္ကလြဲ၍ ထပ္ေျဖရံုေပါ႔။ မေအာင္မျခင္း အၾကိမ္မ်ားစြာ ေျဖဆုိခြင္႔ရွိသည့္ စာေမးပြဲပဲေလ။ ကၽြန္မအတြက္ အေရးမၾကီးလွပါ။ ဘ၀၏ အေရးၾကီးေသာစာေမးပြဲမ်ားစြာကုိ ကၽြန္မေျဖဆိုျပီးခဲ႔ျပီ။ မိဘစိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ က်လို႔မျဖစ္ေသာစာေမးပြဲမ်ား၊ကၽြန္မ၏ ဂုဏ္သိက္ၡာအတြက္ ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားထြက္ရမည့္ စာေမးပြဲမ်ား၊ ဘ၀၏ေလွကားထစ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္မ်ားမ်ားသယ္ရမည့္စာေမးပြဲမ်ား...။   မူလတန္းမွ အထက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျဖဆုိခဲ႔ရသည့္ စာေမးပြဲမ်ားသည္ ပထမဆုရရွိေရးအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုးဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ႏုိင္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးက ဆုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ရဖို႔ဆိုသည့္ စိတ္ဖိအားေတြအျပည့္ႏွင္႔။
         တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာလည္း တစ္ႏွစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္စြာ ေနခဲ႔ပါေစ။ စာေမးပြဲနီးလာလွ်င္ေတာ႔ တစ္သက္လံုးက စာေတာ္ခဲ႔သည့္ ဂုဏ္ကေလးကုိ ေထာက္ေသာအားျဖင္႔ “ အက်ခံလို႔ေတာ႔ မျဖစ္...” ဆုိသည့္ ဖိဆီးမႈက ဆုိးဆိုးရြားရြား။  လိုင္းခြဲမည့္ႏွစ္မ်ားမွာဆို လုိင္းေကာင္းရဖို႔၊ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင္႕ရဖို႔ လုိအပ္သည့္အမွတ္ျပည့္မီဖို႔ စိတ္ဖိအားေတြက မေလ်ာ႔ေသာခံစားခ်က္ အလံုးအရင္းျဖင္႔..။ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အလုပ္ခြင္စာေမးပြဲအေတြ႔အၾကံဳမ်ား မလိုအပ္ေတာ႔ဘဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ စာေမးပြဲမ်ားအားလံုးျပီးဆံုးခဲ႔ပါသည္။ အဲ...ျပီးဆံုးခဲ႔တာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မက ျပီးဆံုးျပီထင္ခဲ႔ျခင္းသာ။ ကၽြန္မက ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးကိုသာ လုပ္ကုိင္ခဲ႔သူမို႔ စာေမးပြဲအားလံုး ထပ္ေျဖစရာမလုိေတာ႔သလို ထင္ခဲ႔မိတာပါ။     သို႔ေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ ႏႈတ္တုိက္က်က္မွတ္ ေျဖဆိုခဲ႔ရေသာ အတန္းစာေမးပြဲမ်ား ျပီးဆံုးသြားခဲ႔ေသာ္လည္း မျပီးဆံုးႏုိင္ေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ားကုိ ကၽြန္မတို႔ ေျဖဆိုေနရတုန္းပဲမဟုတ္လား။    ဘယ္သူမွ မလႊဲေရွာင္ႏုိင္သည့္ ႏႈတ္တုိက္က်က္ေျဖ၍မရေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွခိုးခ်၍မရေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား။   ခုိးခ်၍လည္း မရႏုိင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ မတူသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုႏွင္႔ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား...။ ေမးခြန္းတူသည္ထင္၍ သူမ်ားဆီက ခိုးခ်ကူးယူတုိင္းလည္း ေအာင္ဖို႔မေသခ်ာေသာ စာေမးပြဲမ်ား...။ ေမးခြန္းတူသည္၊ အေျဖတူသည္၊ သို႔ေပမယ္႔ သူေအာင္တုိင္းလည္း ကိုယ္ေအာင္ခ်င္မွေအာင္သည့္ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား...။
          ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား၏ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔ဆရာသည္ မည္သူနည္း။ ကံဇာတ္ဆရာလား။ ေလာကၾကီးလား။   ဒါဆို ေမးခြန္းထုတ္သူ ကေရာ..။ အေျဖလႊာစစ္မည့္သူသည္ သမာသမတ္က်မည့္သူေတာ႔ ျဖစ္ဖို႔လိုလိမ္႔မည္။ ကၽြန္မက အမွန္တရားသာျဖစ္ပါေစ။ ေနာက္ဆံုးမွေနရလည္း ေက်နပ္မည့္သူဆိုေတာ႔ေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မတရားသျဖင္႔ေတာ႔ ကၽြန္မ သူမ်ားေနာက္မွာ နည္းနည္းမွ မေနခ်င္ပါ။ ေရွ႕မွာေနရလည္း မတရားသျဖင္႔ဆုိလွ်င္ေတာ႔ လိပ္ျပာလံုႏုိင္မည္မထင္ပါ။
xxxxxx
          “ အားလံုးက်တယ္။ တစ္ေယာက္မွမေအာင္ဘူး...”
          အေတြးေတြ လြင္႔ေမ်ာေနရာမွ သတင္းဆုိးေၾကာင္႔ အံ႔ၾသသြားရ၏။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မက်သည္ကုိ မယံုႏိုင္ပါ။ ဘယ္ႏွစ္လုံးမွားလို႔ က်ရတာပါလိမ္႔။ စာမက်က္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒါေတြသည္ လက္ေတြ႔မွာ နားထဲစြဲ၀င္ခဲ႔ျပီသား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဘာမွားတာလဲ။ ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားလို႔လဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။
          “ ကၽြန္မက ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားလို႔လဲ ဆရာ...”
          ကၽြန္မ ေမးလိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အေတြးထဲမွာသာ ေမးခြန္းေတြပလံုစီေနေသာ္လည္း ကၽြန္မက ဤမွ်ေလာက္ ပြင္႔လင္းရဲတင္းသူမဟုတ္။ ခရစ္ယာန္သီလရွင္ကသာ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
          “ အားလံုးကို ကုိယ္ဘာမွားလဲဆိုတာ သိရေအာင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေၾကျငာေပးပါ႔မယ္။ ခင္ဗ်ားက တစ္လံုးမွားတာ...”
          သူမက ေနရာမွထကာ အေျဖလႊာကို သြားၾကည့္၏။
          “ ဟင္ ဆရာ ဒါ မွန္တယ္ေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ပါဦး...”
          သူမပံုစံက ဘယ္သူ႔ကုိမွ တြန္႔ဆုတ္ရွက္လန္႔ေနဟန္မရွိ။ ပကတိ ရဲ၀ံ႕စြာ၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္။
          “ အင္း ဟုတ္သားပဲ။  ေဆာရီး ေဆာရီး ခင္ဗ်ားအကုန္မွန္သြားျပီေပါ႔။ ဒါဆို အားလံုုးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲေအာင္တယ္။”
          “ ဒီလိုလုပ္ပါဆရာရယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ျပန္ၾကည့္မိလို႔။ မၾကည့္ရရင္ က်ေတာ႔မွာ။ ဒီလိုသာ ျပန္ေျပာခြင္႔ ၾကည့္ခြင္႔မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေအာင္ရဲ႕သားနဲ႔က်ရမွာ ဘယ္ေလာက္နစ္နာသလဲ...”
          သူမ၏ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ေျပာဆို ေ၀ဖန္သံက ကၽြန္မတုိ႔အားလံုးအတြက္ စံျပပမာျဖစ္သြားရ၏။ ကၽြန္မတုိ႔ဘ၀တြင္ ေအာင္ရဲ႕သားႏွင္႔ က်ခဲ႔ရေသာ စာေမးပြဲေတြမရွိခဲ႔ဘူးလို႔ ဘယ္သူေသခ်ာေျပာႏုိင္မလဲ။
          “ ကဲ ကဲ ခင္ဗ်ား ေရးေျဖေအာင္ျပီဆိုေတာ႔ လက္ေတြ႕ေျဖဖို႔ လုပ္ေပေတာ႔..”
          က်န္လူမ်ားအားလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားရ၏။
           “ ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားရင္ က်တာလဲဗ်..”
          “ က်ဳပ္တုိ႔အမွားေတြ ေျပာျပဦးေလ...”    “ ဘယ္ေတာ႔ ထပ္ေျဖရမွာလဲ...”
          ကၽြန္မရင္ထဲက ေမးခ်င္ေနေသာ အေမးေတြက သူတို႔၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အေမးေတြထဲမွာ အကုန္ပါျပီးသား...။
          “ တစ္လံုးမွ မမွားရဘူး။ အားလံုးမွန္မွ ေအာင္တာ..”
          “ ဗ်ာ”             “ အမ္”                   “ေဟာေတာ႔”
          အံ႔ၾသျခင္း၏ သေကၤတမ်ား စံုလင္စြာ ျမည္ဟီးသြားၾက၏။
          “ သင္တန္းမွာေျပာတုန္းက သံုးလံုးမွားခြင္႔ရွိတယ္ ဆိုလားလို႔..”
          “ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း အကုန္မွန္ေအာင္ ေျဖဖို႔ၾကိဳးစားမယ္ မရွိဘူး။ ဘယ္ေလာက္မွားခြင္႔ရွိတာကိုေတာ႔ ေသခ်ာမွတ္ထားတယ္ ေကာင္းေရာ..။ အဲဒါ ကၾကီးလိုင္စင္ေျဖမယ္႔သူေတြကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ခေခြးလုိင္စင္သမားက အားလံုးမွန္မွ အေအာင္ေပးမွာ။  ခင္ဗ်ားတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္ ဒီစည္းကမ္းစည္းမ်ဥ္းေတြဆုိတာ လက္ေတြ႕မွာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အမွားခံလို႔မရတဲ႔ဟာေတြ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လို  ကားေမာင္းမယ္႔လူေတြက ပုိအမွားမခံဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔မွားရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔အသက္ေရာ ျပည္သူလူထုအသက္ေရာ အႏ္ၱရာယ္ရွိတယ္ဗ်”
          သင္တန္းနည္းျပလည္းျဖစ္၊ စစ္ေဆးေရးမႈးလည္းျဖစ္တဲ႔ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔၊ စာစစ္သူ၊ ဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေျပာသမွ်ေတြဟာ နည္းလမ္းက်တာမို႔ ကၽြန္မ မေအာင္ေပမယ္႔ ေက်နပ္မိပါသည္။
          “ ကဲ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ေျဖမလား။ ခုျပန္ေျဖမလား။ ခုမွ ဆယ္႔တစ္နာရီဆုိေတာ႔ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္”
           “ ခု ေျဖမယ္ဗ်ိဳ႕။ ခုေျဖမယ္...”
          ကၽြန္မကေတာ႔ ေလွ်ာက္လႊာလာတင္သည့္ေန႔ကတည္းက ထုတ္ေပးထားေသာ စည္းကမ္းမ်ား၊ လမ္းညႊန္အမွတ္အသားမ်ားပါသည့္ စာအုပ္ကို ေက်ေက်ညက္ညက္ မဖတ္ထားမိ၍ ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ႔ဆီမွာ သည္လိုစာရြက္ကေလးေတြကို ယူဖတ္ေနက်။ ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ေဖေဖက ကားေမာင္းသင္ေပးေတာ႔လည္း စည္းကမ္းေတြ၊ အညႊန္းပံုေတြကိုပါ သင္ေပးေနက်။  ကၽြန္မကသာ ေမာင္းတတ္ရံုသင္ျပီး အျမဲမေမာင္းျဖစ္၍ အဲသည္တုန္းက လိုင္စင္မလုပ္မိျခင္းေလ။ စည္းကမ္းမ်ားကေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္က အကုန္သိျပီးသားေတြပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း စာအုပ္ကိုရရခ်င္း အစအဆံုးတစ္ေခါက္ဖတ္လုိက္ျပီး ဒီအတိုင္းပစ္ထားခဲ႔မိ၏။ ေျဖခါနီးရက္မွာပင္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေယာင္လို႔ျပန္မကိုင္မိ။ သမီးငယ္ကေတာင္ သူ႔ကုိစာေမးေနက် ကၽြန္မပံုစံဖမ္းျပီး စာအုပ္ကေလး တကိုင္ကုိင္ႏွင္႔ စာေမးခဲ႔ေသးသည္ေလ။ သူေမးသမွ် ကၽြန္မက ေျဖဆိုႏုိင္ေတာ႔ သူကပင္ အံ႔ၾသေနေသး၏။
          “ ကဲ...ကဲ  ဒါျဖင္႔ရင္လည္း ဆယ္႔ငါးမိနစ္ စာျပန္ၾကည့္ခ်ိန္ေပးမယ္။ ၾကည့္ၾက။ ျပီးရင္ ေျဖရမယ္။ ေအာင္တဲ႔တစ္ေယာက္က
            လက္ေတြ႕ေျဖရမယ္။ ခင္ဗ်ားကားပါသလား။ ဌာနကငွားေပးတဲ႔ကားသံုးမလား။”
           “ ကၽြန္မမွာ ကားပါတယ္ဆရာ..”
           “ အိုေက.. ဒါဆုိ သြားယူလာခဲ႔..”
          က်န္သူအားလံုး စာက်က္ဖို႔ထက္ သူမကို ဘယ္လိုစစ္မွာလဲကိုသာ စိတ္၀င္စားေနၾကေလသည္။
xxxxxx
                  တကယ္တမ္း ေမးခြန္းေပါက္ျပီးသား စာေမးပြဲတစ္ခုကို ေျဖဆိုရသည့္တုိင္ ကုိယ္႔ႏွလံုးခုန္သံကုိ ကုိယ္ျပန္ၾကားရသည္အထိ ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိ၏။စိတ္မလႈပ္ရွားဘဲေရာေနမည္လား။ လက္ေတြ႕ေျဖရမည့္သူ ခုနစ္ေယာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးကကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေလ။
         ကၽြန္မေရွ႕မွ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္၊ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ေျဖျပီးခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေယာက္သာ ေအာင္ၾကေသး၏။ အားလံုးက ကုိယ္ပုိင္ကားမပါၾကလို႔ ဌာနမွ ငွားေပးသည့္ ဒတ္ဆန္းကားကို ေမာင္းရသည္။ အ၀ိုင္းတစ္ပတ္ ပတ္ျပတာကေတာ႔ အားလံုးေရွာေရွာရွဴရွဴ။ ေနာက္ဆုတ္ျပီး ပါကင္ထုိးရေတာ႔မွသာ ျပႆနာတက္ၾကေတာ႔၏။ ကားပါကင္အုတ္ခံုက ခပ္ေစာင္းေစာင္း။ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာက ကားၾကီးႏွစ္စီးက ရပ္ထားေသး၏။ ပါကင္ထုိးရမည့္အုတ္ခံုေပၚကို အလယ္တည့္တည့္ ေရာက္ဖို႔ကေနာက္မွ..။ ထိုကားႏွစ္စီးကုိ မတိုက္မိေအာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္ သတိထားဆုတ္ရမည့္ အေျခအေန။ ေျဖဆိုမည္႔သူထဲမွ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနသည့္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို  “ အန္တီက ကားပါသလား”...လို႔ အေမးကို ေခါင္းညိတ္မိသလားပင္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မသိ။
         “ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္းပါတယ္ဗ်။ ကုိယ္႔ကားနဲ႔ကုိယ္ဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပလိမ္႔မယ္။ သူတို႔ငွားထားတဲ႔ ကားၾကီးက အစုတ္ၾကီး...”
         အင္း...သူတို႔ကားနဲသာဆို ကၽြန္မ တစ္ပတ္ေတာင္ေမာင္းႏုိင္ပါ႔မလားမသိ။ ကားကစုတ္ရံုတင္မက အင္ဂ်င္သံကလည္း ခၽြဲၾကပ္ေနသလိုမ်ိဳး...။ စစ္ေဆးေရးမႈးက သံုးၾကိမ္လုပ္ခြင္႔ရွိသည္ဟု ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနျပီ။ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြကလည္း မနည္းမေနာ။ ကၽြန္မစိတ္ကုိ ခပ္ေအးေအးထားလိုက္ျပီး ႏွလံုးခုန္သံကုိ လုိက္မွတ္ေနလိုက္၏။ ဒုတ္ကနဲတစ္ခ်က္ခုန္ျပီးသည္ႏွင္႔ ခုန္ျခင္းကိစ္ၥ တစ္ခါ ျပီးသြားသည္ကုိ လုိက္သိေပးေနရ၏။ မ်ားမ်ားမမွတ္ရပါ။ ေလး ငါး ဆယ္ခါေလာက္ မွတ္အျပီးမွာ ကၽြန္မစိတ္ တည္ျငိမ္သြားခဲ႔ျပီ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ ျမင္ေနရသည့္ ပါကင္အုတ္ခံုကိုခ်ိန္ျပီး ညာနံေဘးမွ ကားၾကီးအကြာအေ၀း ညႇိကာ ဆုတ္လိုက္၏။
          “ ေျဖးေျဖး..ေျဖးေျဖး..” ဟု ေအာ္သံၾကားရသည္။ ဘယ္သူေတြေအာ္မွန္းမသိ။ ခင္ပြန္းသည္လား၊ စစ္ေဆးေရးမႈးလား၊ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြလား။
         “ ေရွ႕ျပန္ထြက္၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ထိုးမယ္..” ဆိုသည့္ စစ္ေဆးေရးမႈးေအာ္သံေၾကာင္႔ ဒီတစ္ခ်ီေတာ႔ျဖင္႔ သြားျပီဟုသိလုိက္ရျပီ။
“ ဒီတစ္ေခါက္ ငါရေအာင္လုပ္မယ္” လို႔ ကၽြန္မ ကုိယ္႔ဖာသာအားတင္းလိုက္သည္။ ေျဖးေျဖးပဲဆုတ္ျပီး ေသခ်ာခ်ိန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။
         အုတ္ခံုအစပ္ကုိဆုတ္လာျပီး ခဏရပ္လုိက္ျပီးမွ လက္ကုိင္ကို ျပန္ေျဖာင္႔လုိက္သည္။ ဒါ သူသင္ထားတဲ႔အတိုင္းပဲေပါ႔။ အုတ္ခံုေပၚ ေျဖးေျဖးဆုတ္သြားရင္း အလယ္က်မက် စူးစမ္းလုိက္ေတာ႔ ခင္ပြန္းသည္က ေရွ႕မွ ညာဘက္နည္းနည္းယူရန္ လက္ျပေနသည္ကိုျမင္ရ၏။
         “ အုိေက ရျပီ။ ကားျပန္ထြက္ေတာ႔..”
          ခင္ပြန္းသည္၏ လက္အျပေကာင္းလုိ႔ပဲလား။ ကၽြန္မပဲ အခ်ိန္အဆမွန္လို႔လား။ ႏွစ္ခုစလံုးမ်ားလား။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း မေသခ်ာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေလျပီ။
xxxxxx
         “ ေဟ႔ စာေမးပြဲက်ဖူးသြားျပီကြ”
          ေရးေျဖတစ္ခါက်ဖူးျခင္းသည္ ကၽြန္မဘ၀၏ ပထမဆံုးစာေမးပြဲက်ျခင္းမို႔ ကၽြန္မအတြက္ ဆန္းေန၏။
         “ ေမေမက စာမွမက်က္ဘဲ က်မွာေပါ႔။ နည္းေတာင္နည္းေသး...”
         သူစာက်က္ဖို႔ကိုသာ တဖြဖြေျပာတတ္ေသာ အေမကို သမီးငယ္က ဘယ္ကတည္းက ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္ေနမွန္းမသိ။
         “ အမေလး ဒုတိယအၾကိမ္မွာလည္း ကယ္တင္ရွင္ေပၚလို႔ သမီးေရ။ ႏုိ႔မို႔ သမီးအေမ ေအာင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။”
         “ အံမယ္ အေျဖမွန္ကို သိပါတယ္ေနာ္။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနလို႔ပါ။”
         စာေမးပြဲမ်ားမွာ သူမ်ားပေယာဂမပါဘဲ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္သာ ျဖစ္လိုေသာကၽြန္မက ဒီတစ္ခ်ီေတာ႔ျဖင္႔ ရံုးစာေရးေလး ေထာက္ျပေသာ အမွားျပင္ဆင္ေပးမႈျဖင္႔ ေအာင္ခဲ႔ျခင္းေလ။ သူျပင္ေပးေသာအမွားကုိ မာနၾကီးျပီး ဒီအတိုင္းပစ္မထားႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပင္ဆင္ေရးသား၍ ေနာက္ထပ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနေသာ တစ္ပုဒ္ကိုပါ မွန္ရဲ႕လားဟု စစ္ခိုင္းလုိက္ရေသး၏။ အခြင္႔အေရးကုိ လုပ္မယူခ်င္ေသာ ကၽြန္မသည္ အခြင္႔အေရးတစ္ခု လက္ထဲလာထည့္ေပးျခင္းကိုေတာ႔ မျငင္းႏုိင္ခဲ႔ပါလား။ ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ ကၽြန္မသတ္ၱိမေကာင္းေတာ႔ပါ။
         “ ဒါျဖင္႔ လက္ေတြ႔ေမာင္းျပရေတာ႔ ေမေမကုိယ္တုိင္ ေအာင္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ႔တယ္ေပါ႔..”
         “ ဟဲ႔ ေမာင္းတာေလာက္က ဘာခက္သလဲ။ လမ္းေပၚေမာင္းေနတာပဲ ၾကာလွေပါ႔။ ေနာက္ဆုတ္ျပီး ပါကင္ထုိးတာကမွ...”
          “ ဒါလည္း လက္ပူတုိက္လုိက္ရတာပါကြာ..”
         ကၽြန္မ ေအာ္ရယ္လိုက္မိေတာ႔၏။ မနက္က ခရစ္ယာန္သီလရွင္တစ္ေယာက္တည္း ေရးေျဖေအာင္ျပီး လက္ေတြ႕ေျဖရေတာ႔ သူမ ပါကင္ထုိးေနတာကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး ျမင္ခဲ႕ရသည္ေလ။ သည္လုိဘက္ဆုတ္ျပီး ခပ္ေစာင္းေစာင္း၊ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပါကင္မွာ အလယ္တည့္တည့္ ထိုးႏုိင္မလားဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မေသခ်ာ။ တကယ္တမ္း နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာက ပါကင္ထိုးရတာ သိတ္က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္မရွိဘူးေလ။ ရန္ကုန္မွာဆိုလွ်င္ေတာ႔ လိုအပ္လိမ္႔မည္။
         ေရးေျဖစာေမးပြဲေအာင္သူေတြကုိ ေန႔လည္တစ္ေခါက္ လက္ေတြ႔ေျဖဖို႔ ထပ္ခ်ိန္းေတာ႔ ပိုေနသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ခပ္က်ယ္က်ယ္၀ပ္ေရွာ႔တစ္ခုထဲမွာ တုံးႏွစ္ဖက္တားျပီး ေနာက္ဆုတ္ပါကင္ထိုးႏိုင္ဖို႔ က်င္႔ေစခဲ႔၏။ ဆယ္ၾကိမ္၊ ဆယ္႔ငါးၾကိမ္ထက္မနည္း။ ကၽြန္မက မက်င္႔ခ်င္ပါ။ သူက ဇြတ္က်င္႔ခုိင္း၏။  တကယ္ေျဖေတာ႔လည္း ကၽြန္မႏွင္႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သာ ေအာင္ခဲ႔သည္။ ကိုယ္ပုိင္ကားပါလာေသာ ေကာင္ေလးက ေနာက္ဆုတ္ပါကင္ထိုးမွာ မေအာင္ရံုမက စစ္ေဆးေရးမႈးကိုပင္ တိုက္မိမလုိျဖစ္၍ စစ္ေဆးေရးမႈး ထြက္ေျပးေနရေသး၏။     အားလံုးရယ္ပြဲက်ေနေတာ႔ ကၽြန္မမွာ မရယ္ႏုိင္။ ကုိယ္ခ်င္းစာကာ သနားေနမိသည္။ သူမွ ကၽြန္မလုိ က်င္႔မလာတာ။
         ကၽြန္မကေတာ႔ သည္တစ္ခ်ီ ေယာက်ာ္းေလးအမ်ားစုထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သူ ကၽြန္မက ေအာင္ပြဲဆင္ႏုိင္လာေသာ္လည္း ဂုဏ္မယူႏုိင္ခဲ႔ပါ။  ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ၀ံ႔စားစြာၾကည့္ရဲဖို႔ ကၽြန္မလိပ္ျပာက မလံုလဲခဲ႔ပါေခ်။
xxxxxx



ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
January , 2012...ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း