ေငြခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ သိုင္းတဲ့ တိမ္


မိဘေမတၱာကို ကၽြန္ေတာ္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ကိုးစားပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေဖ့စကားကိုေတာ့ျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္၍ မနာခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားလိမၼာစာရင္းတြင္ မထည့္သြင္းႏိုင္ေသာ္…။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပင္မည္မဟုတ္ပါေလ။
……
ေလာကတြင္ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္အားကိုးျဖင့္ ေရွ႕တိုးသကဲ့သို႔ ခြန္အားႀကီးသူက သူ႔ခြန္အားကို အားထား၏။ ဉာဏ္ပညာႀကီးသူက အရာရာကို ၪာဏ္ပညာျဖင့္ လႊမ္းမိုးရန္ႀကိဳးစားသကဲ့သို႔ အဆင္းလွသူကလည္း သူ႔အဆင္းကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေငြေၾကးခ်မ္းသာႁကြယ္၀သူဆိုေတာ့ တစ္ေလာကလံုးကို ေငြေၾကးျဖင့္ ၀ယ္ယူႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ေန႐ွာ၏။
`သားအေဖက လူေတြရဲ႕စိတ္ကုိ ေငြနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရမယ္ ထင္ေနတာ…´
အေမကေတာ့ အေဖ့လႊမ္းမိုးမႈကို အလံုးစံုေတာ့ျဖင့္ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ အခ်ိန္ကာလစ္ခုထိသာ အေဖႏွင့္ညွိႏႈိင္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အတို္းအတာေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေပါက္ကြဲခဲ့ေလၿပီ။
`ေငြေၾကးအျပည့္အစံု ရွာေပး႐ုံနဲ႔ လင့္၀တၱရားေက်ၿပီလို႔ ထင္ေနတာေလ။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေငြေၾကးနဲ႔ဖုံးလႊမ္းလို႔ ရမတဲ့လား။ ကၽြန္မျမတ္ႏိုးတာ ေမတၱာထံုမႊမ္းတဲ့ ႏွလံုးသားရွင္။ ေငြရွာေတာ္တဲ့ စက္႐ုပ္မဟုတ္ဘူး။´
ေငြအရွာေကာင္းတဲ့ အေဖက အလုပ္ၿပီးအလုပ္ႏွင့္ ေလာဘႀကီးေနသည့္အတြက္ လူမႈေရး၀တၱရားေတြအားလုံး လစ္ဟင္းခဲ့ရသည္။ အေသးအမႊား လစ္ဟင္းမႈေတြမွာ ျပႆနာေသးေသးေလးေတြေလာက္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕အေမ အသုဘမွာေတာ့ အေဖႏွင့္အေမ ျပႆနာႀကီးထြားလာခဲ့ၿပီ။
`ကိုယ့္ေယာကၡမတစ္ေယာက္လံုး ဆံုးတာကို ရွင္မလုိက္လို႔ ျဖစ္မလား။ ရွင့္ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္က ရက္ေရႊ႕လုိက္လို႔ ရတယ္။ အသုဘက ရက္ေရႊ႕လို႔ မရဘူးရွင့္။´
`ဟိုက လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ကိစၥ၊ ရက္ေရႊ႕လို႔ေကာင္းမလားကြ။ ကိုယ့္ကို အလုပ္အပ္မယ့္လူေတြက အစမွာကတည္းက အင္ပရက္ရွင္ေဒါင္းသြားရင္ ေနာက္ေရရွည္ဆက္ဆံေရးမွာ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ျမတ္တို႔သားအမိ မႏၱေလးကိုလုိက္သြားၿပီး ျမတ္ေဖေဖေနသားက်တဲ့အထိ ေနေပးလုိက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါကြာ…´
`ဟင့္အင္း ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ရွင္ဒါမ်ိဳးေတြ မ်ားေနၿပီ။ ကၽြန္မသားေရာ သမီးေရာ ေမြးခဲ့တာ၊ ရွင္ဘယ္တုန္းကမ်ား အနားမွာ ရွိေနခဲ့လဲ။ ေျပာလိုက္ရင္ အလုပ္ကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔…။ အလုပ္ပဲ ရွင့္ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဘာေတြလဲ´
သည္းခံမႈအတိုင္းအတာ ကုန္သြားသူတစ္ေယာက္ပမာ အေမက အစြန္းတစ္ဖက္ထိ အေရာက္သြားၿပီး တင္းမာေနသကဲ့သို႔ အေဖကလည္း ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္ၿမဲသူတစ္ေယာက္လို ရပ္လက္စအစြန္းမွာပဲ ခပ္တင္းတင္းက်န္ေနခဲ့၏။
အေလွ်ာ့မေပးၾကေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၏အစြန္းႏွစ္ဖက္က တင္းအားမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ၏ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္အစံုက ေခၽြးေစးမ်ားျဖင့္ ေစးထန္းကာ ေခ်ာ္ထြက္လာၾကသည္။ တကယ္တမ္း မေလွ်ာ့ဘဲ တင္းသထက္ ထင္းလာသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအျပတ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က ေရနည္းငါးဘ၀ႏွင့္ စိတ္အနာတရကိုယ္စီရကာ ႀကိဳးတစ္ဖက္စီမွာ တရြတ္တိုက္ ပါသြားရေတာ့၏။
…………
အေမ့သတၱိကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မအံ့ၾသ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္။ လင္ခန္းမယားခန္းသာ ျပတ္သြားေပမယ့္ အေမက ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္နာၾကည္းမႈ နက္႐ႈိင္းသလဲဆို အေဖရွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ မည္သည့္ပိုင္ဆိုင္မႈကိုမွ အလ်ဥ္းလက္မခံ။ အ႐ိုးရွင္းဆံုးဘ၀မွာ ကံေပးသေလာက္ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမည္ဟု ေႁကြးေၾကာ္ကာ အေဖ့ကို ေက်ာခိုင္းထားခဲ့၏။
ငယ္လင္ငယ္မယား ငယ္ခ်စ္ေတြျဖစ္ၿပီး ဒီလိုေၾကကြဲစရာ ဇာတ္သိမ္းသြားရသည့္ အျဖစ္ကေတာ့ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းလွပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြက ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အေမကေတာ့ အေဖ့ေပၚ ယတိျပတ္ခဲ့ေလၿပီ။
မျပတ္ႏုိင္ေသးသည့္သားအေပၚေတာ့ အေ၀းမွ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေမတၱာရည္လွမ္းဖ်န္းပက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရွာေသး၏။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အေဖကတစ္ျပန္ နာက်ည္းခံျပင္းစိတ္ မာန္အာဃာတျဖင့္ အထိမခံ ပယ္ခ်ျပန္သည္။ သားႏွင့္အေမကို ေတြ႕ခြင့္မေပး။ အေ၀းေရာက္ေအာင္ စည္းျခားထား၏။
တကယ္တမ္းသားကို အေဖ့ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ သိမ္း၀ွက္ဖက္ေထြးထားရင္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းလား။ အမိေမတၱာႏွင့္ေ၀းလည္း ဖခင္ေမတၱာေလးေတာ့ လႊမ္းၿခံဳေႏြးေထြးရမည္သာ။
သို႔ေပမယ့္ အေဖ့မွာက အလုပ္ကို ေလာဘႀကီးၿပီး အလုပ္မရွိလွ်င္ မေနတတ္သည့္ ေရာဂါက ရင့္မာေနခဲ့ၿပီ။ ငယ္ဘ၀ကတည္းက ေမြးျမဴေလ့က်င့္ခဲ့သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားက မာေက်ာျပတ္ရွေနခဲ့ၿပီ။ သားအတြက္ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမႈကို ဖခင္ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳေထြးေပြ႕ေပးရမည့္အစား အေဖရွာေဖြတိုးပြားထားေသာ ေငြႏွင့္သာ ခ်ိန္စက္၍ ဖန္တီးေပးထားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့သားမို႔လို႔လားမသိ။ ေငြပံုၾကားမွာ ဖန္တီးမႈအတုကမၻာထဲမွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္ပါ။ မိုင္လို၊ အိုဗာတင္း၊ ေခ်ာကလက္မ်ိဳးစံုထက္ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္စားရသည့္ မုန္႔ဟင္းခါးအရသာကိုမွ စြဲလမ္း၏။ ပရာဒို၊ မာစီဒီး၊ လင္ခ႐ူဇာတို႔အေပၚမွာ ဇိမ္ခံဖို႔ထက္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွာ ကိုယ္တိုင္အားစိုက္၍ ၿပိဳင္ဘီးေလးနင္းလိုလွ၏။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကိုထက္ မဂၢဇင္းမွာ ၀တၳဳတိုႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ျမတ္ႏုိး၏။
အေဖဖန္တီးထားသည့္ ကမၻာမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြမျဖစ္ပါ။ အေဖေက်ာင္းေပးသည့္ လမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေလွ်ာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားအလိုမပါေတာ့ ခရီးမေပါက္ႏုိင္ခဲ့။
ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီရန္ ႏိုင္ငံျခားစာသင္ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ၊ ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ခံုခံုမင္မင္ဖတ္႐ႈအရသာခံလိုသူ။ ကမၻာ့အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို ပညာသင္ေစလႊတ္၍ ေအာင္ျမင္လွေသာ အေဖ့ကုမၸဏီစီးပြားေရးမွာ ရာထူးဆက္ခံေစခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ရန္သာ ႐ူးသြပ္ႀကိဳးပမ္းသူ။
အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ခ်င္းက သြင္သြင္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေက်ာခိုင္းေနေတာ့၏။
………
`ေလာကမွာ အင္အားႀကီးသူကသာ ႏိုင္ၿမဲျဖစ္၏´ဆိုေသာစကားမွာ အခါခပ္သိမ္းေတာ့ မမွန္ႏိုင္ပါ။ အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵလႈိင္းလံုးခ်င္း အားၿပိဳင္ရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူတင္၊ ကိုယ္တင္ အၿပိဳင္၊ အႏိုင္မရွိ ကိုယ့္ခံယူခ်က္သာ အပိုင္သံမႈိစြဲေနၾကသည္။
အေဖကလည္း သူငယ္ငယ္ကတည္းက ဦးေႏွာက္ထဲစြဲနစ္ခဲ့သည့္ ခံယူခ်က္ကို မတိမ္း။ မေလွ်ာ့..။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေစစားမႈ ယံုၾကည္ခ်က္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလႊတ္။ ထိုးစစ္ႏွင့္ခံစစ္ အားမွ်ေနေတာ့ တိုက္ပြဲက အလယ္မွာရပ္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြသာ တအိအိၿပိဳလဲေနရ၏။
သို႔ေပမယ့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ရင္တြင္းမွ ေမတၱာစုန္းအားႏွင့္ သားတစ္ေယာက္၏ ဆန္အားေမတၱာအားမွာေတာ့ အေဖက အားႀကီးသူျဖစ္ေလေတာ့ သားကို အေလွ်ာ့ေပးရေတာ့သည္။
`မင္းကမွ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္လည္း စာေပတိုက္ေထာင္ကြာ။ လံုးခ်င္းေတြထုတ္။ မင္းကို ဘက္ဆဲလားျဖစ္ေအာင္ အေဖလုပ္ေပးမယ္…´
အဖက ေငြေၾကးျဖင့္ လမ္းခင္း၍ ေအာင္ျမင္မႈကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀ယ္ယူေပးလို၏။ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လိုသည့္ လမ္းက ပန္းေရာင္လႊမ္းသည့္ စိတ္ကူးယဥ္လမ္း မဟုတ္။ စိမ္းစိုေတာက္ပေနမည့္ ဘ၀ခရီးလမ္း။
`ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ႀကီး ေအာင္ျမင္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးအေဖ။ အႏုပညာေျမာက္ခ်င္တာ´
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို အေဖ့ဦးေႏွာက္က နားမလည္ပါ။
`ေအးေလ… ကိုယ္ပိုင္စာေပတိုက္ေထာင္ၿပီး မင္းေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္ေလ။ ႐ႈံးခ်င္သေလာက္ ႐ႈံးေပ့ေစ။ ေၾကာ္ျငာေကာင္းေကာင္းသံုးၿပီး ျဖန္႔ခ်ိေရးမွာ ကံစမ္းမဲေရာ၊ လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းေရာ ထည့္လိုက္ရင္ မင္းစာအုပ္ေတြ ေရာင္းေလာက္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါမွ မင္းအႏုပညာက လူေတြ လက္ထဲေရာက္မွာေပါ့…´
`လက္ထဲေရာက္႐ုံကေတာ့ အလကားေ၀လိုက္ရင္ ရတာပဲ အေဖ။ ရင္ဘတ္ထဲေရာက္ဖို႔က တံစိုးလက္ေဆာင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပးမရဘူးေလ…´
`ေဟ့ေကာင္ရ… ေလာကမွာ ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတယ္ကြ။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆင္းရဲခဲ့လို႔ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြ အခု ငါခ်မ္းသာႁကြယ္၀လာေတာ့ မ်က္ႏွာလိုအားရ လုပ္လာရတာပဲ။ မာနႀကီးတဲ့ေကာင္ေတြက မူတူတူ လုပ္ခ်င္ေသးေပမယ့္ ငါက ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလိုက္ေတာ့လည္း ငါ့ေဘးနားမွာ ၀ိုင္းလာရတာပဲ။ ေငြေၾကးအင္အားကို ဘယ္သူေတာင့္ခံႏိုင္မလဲကြာ…´
`အေမေရာ..´လို႔ ေျပာလုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ဖခင္ဆိုသည့္အသိႏွင့္ အျမန္ခၽြန္းအုပ္လုိက္ရ၏။ ေလာကတစ္ခြင္မွာ ေငြေၾကးျဖင့္ မလႊမ္းမိုးႏိုင္သည့္ အရာမ်ားစြာ ႐ွိတာကို အေဖက အနီးဆံုးလူတစ္ေယာက္ အေ၀းေရာက္သြား႐ုံမွ်ျဖင့္ အသိတရားမရေသးပါလား။
`တကယ္ေတာ့ သားအေဖက သိပ္ဆင္းရဲခဲ့ၿပီး အေမ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခ်မ္းသာေနခဲ့တာကိုက လြဲမွားတဲ့စိတ္ဓာတ္ခံယူခ်က္ေတြ ေပါက္ဖြားဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ့တာေပါ့ သားရယ္။
ကေလးဘ၀ကတည္းက ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ နိမ့္က်သိမ္ငယ္ခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြဟာ ခံယူခ်က္နဲ႔ အသိပညာမမီေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ လြဲမွားကုန္တာပဲ။
သားအေဖဟာ အတန္းပညာ၊ အသိပညာထက္ ေငြေၾကးကိုသာ တ႐ႈိက္မတ္မတ္ ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ခံျပင္းစိတ္တြန္းကန္အားက ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ေနသလဲဆိုရင္ သူသိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၾကင္နာယုယဖို႔ထက္ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ထားဖို႔ဆိုၿပီး ေငြေၾကးရွာေဖြတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း သေဘာမတူ ပစ္ပယ္ထားတဲ့ အေမ့အသိုင္းအ၀န္းကို ေငြေၾကးဂုဏ္ရွိန္နဲ႔ အႏိုင္ပိုင္းႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူဘာလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္ေနေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ကိုပါ ေငြနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရတယ္လို႔ သူအထင္လြဲလာတာပဲ။ သူ႔အတြက္ ရင္ေသြးကေလးေတြ ေမြးေပးတာ သားသမီးေနမေကာင္းတာ၊ အသိုက္အၿမံဳေလး လံုၿခံဳေႏြးေထြးဖို႔ရာေတြမွာ သူက ေငြပဲပစ္ေပးၿပီး သူ႔ရင္ေငြ႔နဲ႔မေထြးလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ခ်ည္း ထင္လာတာ…´
အစမွာ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္ဖလွယ္ၿပီး လက္တြဲညီခဲ့ၾကသည့္ အေဖႏွင့္အေမမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းခ်င္းမတူဘဲ ေ၀းခဲ့ၾကရပါသည္။
အေမ့ေနာက္ပါသြားသည့္ ညီမေလးက ေက်ာင္းဆရာမေလးအျဖစ္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ေပမမီေဒါက္မမီျဖစ္ေနေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ အႏုပညာပါရမီမျပည့္မီ၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မဂၢဇင္းေတြကို ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳတိုေတြ ေရးပို႔ေသာ္လည္း ဆယ္ပုဒ္ပို႔မွ တစ္ပုဒ္ပါရန္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္။ အပယ္ခံဘ၀ျဖင့္ လည္ေနေသာ္လည္း အားေတာ့ျဖင့္မေလွ်ာ့ပါ။ အခ်ိန္ယူ၍ စာေပ၀မ္းစာ ျဖည့္တင္းပါဦးမည္။
အေဖေျပာသလို စာေပတုိက္ေထာင္ၿပီး ရွဲဒိုး၀ယ္။ အမည္ခံကာ ခ်က္ခ်င္းနာမည္ႀကီးမည့္ နည္းလမ္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ေျခဦးပင္မလွည့္။ မဂၢဇင္းမ်ားေၚမွာ တစ္လွမ္းခ်င္းျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွတ္တိုင္ေတြကို တျဖည္းျဖည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ စိုက္ထူခ်င္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သည္က နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈမဟုတ္။ စာေပဂုဏ္သိကၡာသာျဖစ္၏။ သည္ေလာကမွာ ေက်ာ္ၾကားမႈက ေငြျဖင့္ ၀ယ္လို႔ရခ်င္ရမည္။ ဂုဏ္သိကၡာကေတာ့ ေငြျဖင့္တည္ေဆာက္၍မရ။ အႏုပညာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
…………
အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားခ်၍မရေတာ့ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ မအားလပ္သည့္ၾကားမွ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့၏။
သားေလွ်ာက္ခ်င္သည့္လမ္းကို ခင္းေပးလိုလွသည့္ အေဖ့ေမတၱာကိုေတာ့ ေလးစားဦးညြတ္ေပမယ့္ အယ္ဒီတာလုပ္ခိုင္းသည့္ အေဖဆႏၵကို ျငင္းပယ္လုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္ႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္း မရွိေသးပါ။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ ျဖတ္သန္းရင္း အေတြ႕အႀကံဳအသိပညာေတြ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံ့ပိုးခ်င္သည့္ အေဖက ေငြေၾကးခိုင္မာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အရည္အခ်င္း မခိုင္မာေသးပါ။
အေဖကေတာ့ သားေဇာျဖင့္ သူမကၽြမ္းက်င္သည့္ ဘာသာရပ္မွာ ေျခခ်မိေလၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း စီးပြားေရးသမားပီပီ အယ္ဒီတာေတြခန္႔၊ မန္ေနဂ်ာေကာင္းေတြ ငွား၊ ေစ်းကြက္ထိထိမိမိရွာ၊ ျဖန္႔ခ်ိေရး ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လုပ္။ ေၾကာ္ျငာဆန္းဆန္းျပားျပားထည့္။
အမယ္… အေဖက စီးပြားေရးအျမင္ရွိေတာ့ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ေစ်းကြက္ထဲ ေအာင္ျမင္လာ၏။ မဂၢဇင္းက ေရွ႕ကို ခရီးေပါက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖေပးသည့္ အယ္ဒီတာရာထူးကိုလည္း ျငင္းပယ္ေနဆဲျဖစ္သလို အေဖခင္းေပးသည့္ အေဖ့မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း မေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါ။ အေဖေပးသည့္ ေအာင္ျမင္ၿပီးသာ း မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္၏ အယ္ဒီတာရာထူးထက္ မဂၢဇင္းတုိက္ေပါင္းစုံကို ေျခတိုေအာင္လွည့္ၿပီး စာမူပို႔ေနရသည့္ မထင္မရွား စာေရးဆရာေလးဘ၀ကိုသာ တျမတ္တႏိုးဖက္တြယ္ထား၏။ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းျဖင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပါလာလွ်င္ပင္ ဘ၀၏အရသာ။
အေဖကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား သားက စိတ္ေျပာင္းလာၿပီး သူခင္းေပးသည့္ လမ္းကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေလမလား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ပုဒ္တေလ လျခားကာပါလာသည့္ မဂၢဇင္းေပၚက သူ႔ကဗ်ာေလးမ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား စာေပေလာကသားေတြက ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးၾကေလမလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရင္မွာပိုက္ရင္း။
………
မိဘေမတၱာကို ကၽြန္ေတာ္ အႁကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ကိုးစားပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေဖ့စကားကိုေတာ့ျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္၍ မနာခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားလိမၼာစာရင္းတြင္ မထည့္သြင္းႏိုင္ေသာ္… ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပင္မည္မဟုတ္ပါေလ။
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

ဝကၤပါလမ္းလႊဲ


 မထင္မွတ္ဘဲ ေဒၚေလးသီအသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ႔ ပိန္းပိတ္ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ ဝကၤပါထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနရာမွ အလင္းတစ္ျပက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသူလုိ အားတက္သြားရ၏။
ဘယ္ေလာက္မာယာမ်ားသည့္ ဝကၤပါျဖစ္ပါေစ။ လြတ္လမ္းကိုၾကိဳးစားေဖြရွာႏုိင္ဖို႔ အလင္းေရာင္ေလးေတာ႔ အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ရွိဖို႔လိုမည္မဟုတ္လား။
 တကယ္ေတာ႔ သူမက ဝကၤပါထဲမွာ ပိတ္မိေနသူဆိုပါက ထိုဝကၤပါသည္ လြတ္ဖို႔မလြယ္ေအာင္ မာယာမ်ားျဖင္႔လွ်ိဳ႕ဝွက္လွစြာ၏။ လမ္းစရွာေဖြ မျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ပိန္းလြန္းလွ၏။ အားေလ်ာ႔စိတ္ပန္းက်ခ်င္ေအာင္ လိမ္ေကြ႔နက္ရႈိင္း၏။        
သို႔ေပမယ္႔ သူမကေတာ႔ ထုိဝကၤပါထဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ဝကၤပါ၏အျပင္ဖက္တြင္
သူမေမွ်ာ္လင္႔အားခဲထားေသာ မိသားစုအသိုက္အျမံဳေလး ရွိေနေသာေၾကာင္႔ပင္...။

                                                      xxxxxx
 ' သူတို႔က ကေလးမေလးကို ေရာင္းစားထားခဲ႔တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြးမဆပ္ႏုိင္လုိ႔ သမီးကိုထိုးအပ္ခဲ႔တာလား။ သူတို႔တင္ေနတဲ႔အေၾကြးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိလို႔လဲ။ အဲဒီအေၾကြးေတြ ကြၽန္မဆပ္ေပးျပီး ကေလးကို ျပန္ေရြးသြားခ်င္တယ္။ '
 အလင္းတစ္ျပက္ျမင္သူလို အားတက္စိတ္က ခပ္တင္းတင္းေလသံႏွင္႔ ခပ္ရင္႔ရင္႔စကားလံုးေတြ အၾကားမွာ ျပန္လည္ေလ်ာက်ေျပလြင္႔ရ၏။ မိခင္လုပ္သူကို သမီးေရာင္းစားသူ အျဖစ္ ျပစ္တင္စြပ္စြဲ လိုက္သည္ကေတာ႔ တစ္ဆိတ္ မရက္စက္လြန္းဘူးလား။
 တကယ္ေတာ႔ ေဒၚေလးသီဆုိတာ တစ္ဝမ္းပဲကြဲသည့္ သူမ၏အေဒၚေတာ္စပ္သူပါ။ ဟုိးယခင္ ရခိုင္ ရြာမွာေနစဥ္က ဘိုးဘြားပိုင္တစ္ျခံထဲ အတူတူေနခဲ႔ၾကဖူးသည့္ တစ္ေရတည္းေသာက္ေတြ။
          အေမြဆုိင္ျခံၾကီးကို စည္းရိုးမထားဘဲ အဘြားတို႔ညီအစ္မအရင္းလက္ထက္က တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ အိမ္တစ္လံုးစီ ေဆာက္ေနခဲ႔ ေသာ္လည္း အေမတို႔တစ္ဝမ္းကြဲေတြ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ႔ ထက္ျခမ္းခြဲကာ နယ္နမိတ္သတ္မွတ္ခဲ႔ၾက၏။ တစ္ဖက္က စီးပြားတက္ျပီး တစ္ဖက္က စီးပြားပ်က္လာေလ...၊ နယ္နမိတ္အပိုင္းအျခားသည္လည္း အုတ္တံတုိင္းေတြ ဘာေတြႏွင္႔ ပိုမိုခိုင္မာတိက်လာေလ။
 စီးပြားတက္သူႏွင္႔ပ်က္သူကလည္း စီးေဆာစီးသူေတြပမာ အနိမ္႔အျမင္႔အတက္အက်က တကယ္႔ကိုဆန္႔က်င္ဖက္၊ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်။
 တက္သူက မိုးကိုေမွ်ာ္ျပီး တိုးတက္သြားၾကသလို စီးပြားကဒီေရအလား၊ သားသမီးေတြက ပညာတတ္ေတြ အရာရွိၾကီးေတြ ျဖစ္သူကျဖစ္၊ တစ္မိသားစုလံုး ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆိုင္ ဝံ႔ဝ့ံၾကြားၾကြား။
 က်သူကေတာ႔ ေျမကိုထိနမ္းမတတ္ ျပားဝပ္ေနရျပီး လုပ္သမွ်မေအာင္ျမင္၊ အေၾကြးနစ္၊ ကေလးေတြေက်ာင္းထုတ္ျပီး၊ ေနာက္ဆံုး ပိုင္ဆိုင္ရာအေမြရ ေျမႏွင္႔အိမ္ေလးကို အမ်ိဳးေတြလက္ထဲပဲ ရသမွ်ေစ်းႏွင္႔ ထိုးထည့္လိုက္ရေတာ႔၏။
 သူမ၏မိဘမ်ားက ရုိးအျပီး ပညာလည္းမတတ္ေလေတာ႔ သူတစ္ပါးလွည့္ဖ်ားျမဴဆြယ္ရာ မွာလည္း ေပ်ာ္ဝင္ နစ္မြန္း လြယ္လွတာျဖစ္လိမ္႔မည္။ စီးပြားမေကာင္း ဥစၥာပ်က္ရသည္မွာ အသံုးမက်သူ လူအဓိကဟု အမွန္ကိုမျမင္တတ္ဘဲ
' အရပ္နဲ႔မတည့္လို႔၊ တစ္ရြာမေျပာင္းသူေကာင္းမျဖစ္တာ..' ဆိုျပီး ဆြယ္တရားေဟာသူေနာက္သို႔ တစ္ျပံဳတစ္မၾကီး ရုိးမကိုေက်ာ္ကာ လိုက္ခ်သြားၾကျပန္၏။
နိမ္႔က်သိမ္ငယ္သည့္ဘဝမွာ အကူအညီေပးေဖာ္မရ။ မရွိခိုးႏုိး၊ ေခ်းႏုိးႏွင္႔ ေရွာင္ခြာဖယ္ၾကဥ္ခ်င္ သည့္ ေဆြမ်ိဳးစုကိုလည္း စိတ္နာက်ည္းကာ အဆက္ျဖတ္ေက်ာခိုင္းခ်င္တာလည္း ပါလိမ္႔မည္။
သူစိမ္းတစ္ရံဆန္ဆိုေပမယ္႔ မိသားစုငါးေယာက္ခရီးစရိတ္ကို အကုန္ခံမည့္အျပင္ သူတို႔ေခၚေဆာင္ ရာ ေျမလတ္ျမိဳ႔ေလးသုိ႔ ေရာက္လွ်င္လည္း တစ္မိသားစုလံုးကို ေနစရာေပးကာ ထမင္းဆိုင္ေလး အတူတူဖြင္႔ျပီး ဝုိင္းလုပ္ဝုိင္းစားၾကမယ္လို႔ ေျပာလာေတာ႔ ေရြးစရာ ဒီ႔ထက္ေကာင္းသည့္ အျခားလမ္းလည္း မရွိေတာ႔။
  သို႔ႏွင္႔ နယ္ေျမစိမ္းလွသည့္ ေျမလတ္ျမိဳ႔ကေလးဆီ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမဟုတ္ေပမယ္႔ ရခိုင္ႏွင္႔ေျမလတ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္လုပ္ေနသည့္ ကုန္သည္လင္မယားအားကိုးႏွင္႔ ေရာက္ခ်လာခဲ႔ရ၏။
 ေရာက္စကေတာ႔ ေခၚလာသည့္လင္မယားက ကတိတည္သလို အရွိသား။ ျမိဳ႔ကေလး၏ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ထဲ က သူတို႔အပုိင္အိမ္ကေလးေနာက္ေဖးမွာ ေနျဖစ္ရံုတဲေလးတစ္လံုး ထိုးေပးကာ သူမတို႔မိသားစုကိုထားသည္။ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေလးဖြင္႔ကာ သူမအေဖႏွင္႔ အေမကို ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းဝယ္ေစျပီး ထမင္းေကြၽး၊ လခေပး၏။
အစပိုင္းမွာ အေရာင္းအဝယ္ေလး မဆိုးၾကသည္မို႔ သူမတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ စလံုးကို ေက်ာင္းထားႏုိင္ ခဲ႔၏။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ အဆင္ေျပေျပႏွင္႔ရွိခဲ႔ျပီး ေမာင္ငယ္တစ္ေယာက္၊ ညီမငယ္တစ္ဗိုက္ တိုးပြားလာခ်ိန္မွာေတာ႔ အိမ္ရွင္လင္ေယာက်ာ္းက ေဗြေဖာက္ေလျပီ။
အငယ္အေႏွာင္းႏွင္႔ ေျခရႈပ္ကာအေနပ်က္လာေတာ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ေန႔တပူပူ၊ ညတဆူဆူ။ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းရန္ပြဲေတြႏႊဲၾက။
ဆြဲရလြဲရ ဖ်န္ေျဖရ။ ကြဲၾကၿပဲၾက အေမြလုၾကႏွင္႔။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အမ်က္သိုရန္ေစာင္ျပီး အေဝမတည့္၊ ရံုးေတာ္မွာ မာန္တဝင္႔ဝင္႔ႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ၾကျပန္ေတာ႔ ေငြကုန္လူပန္း စီးပြားပ်က္လာ၏။
အိမ္ေရွ႕ပူမွေတာ႔ အိမ္ေနာက္မွသူမတို႔ မိသားစုကေရာ ဘယ္မွာခ်မ္းသာပါေတာ႔ မည္နည္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေျမတစ္ကြက္လံုးသာေရာင္းခ်ျပီး မိသားစုႏွစ္စုလံုး ဘံုေပ်ာက္သြားရသည္။ အာဃာတေတြကေတာ႔ ေျပေပ်ာက္မသြားႏုိင္ခဲ႔။
နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ႔ သူမတို႔မိသားစုလည္း ျမိဳ႕သစ္ဖက္မွာ အိမ္အငွားရွာေနကာ ၾကံဳရာအလုပ္ ဝင္လုပ္ရေတာ႔သည္။ အေဖကဆုိက္ကားနင္း၊ အစ္ကိုကပန္းရံလိုက္၊ သူမကအိမ္ေဖာ္လုပ္။
အစ္မကေတာ႔ အတန္းထဲမွာစာေတာ္သူမို႔ မိဘမ်ားကဦးစားေပးကာ ေက်ာင္းဆက္ေနေစခဲ႔၏။ ျပီးေတာ႔ အစ္မကခ်ဴခ်ာသူ၊ သူမလို အၾကမ္းပတမ္းႏွင္႔ မည္းမည္းသည္းသည္း ရုပ္ဆိုးဆိုး မဟုတ္။ ျဖဴျဖဴႏုႏုႏွင္႔ေခ်ာေမာေျပျပစ္သူဆိုေတာ႔ မိသားစုထဲမွာ ပစားေပးခံခဲ႔ရသည္ေလ။
သို႔ေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ေမာင္ငယ္ညီမငယ္ေတြ ေက်ာင္းေနရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ အစ္မလည္း ေက်ာင္းထြက္ခဲ႔ရသည္ပင္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ အေဖကလည္း က်န္းမာေရးညံ့လာကာ ေဆးရံုကိုတက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ႏွင္႔ ျဖစ္ လာရသည္။အစ္ကိုကလည္း အေပါင္းအသင္း မွားကာ အရက္ကေလးတျမျမႏွင္႔ လုပ္အားခကို အိမ္အတြက္ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မအပ္ႏုိင္ေတာ႔။
           အစ္မက အလုပ္ထြက္လုပ္မည္ဆိုေပမယ္႔ ဟုိဟာျဖင္႔ရွက္လို႔၊ ဒီဟာျဖင္႔ ပင္ပန္းလို႔ႏွင္႔ ေရြးလွသည္။ အတန္းပညာကလည္း ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ခုနစ္တန္းေလာက္ဆိုေတာ႔ အေရာင္းစာေရးေလာက္ကိုမွ အလုပ္ဟုထင္ခ်င္ျပန္၏။ စတုိးဆိုင္ေတြကလည္း
ဆယ္တန္းေအာင္မွ ခန္႔ခ်င္ၾကသည္မို႔ အစ္မကေတာ႔ ကိုယ္ကေရြးရင္း သူကပယ္ရင္းႏွင္႔ ပင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔အလုပ္ကမရ။
ရမယ္႔ရေတာ႔လည္း အိမ္ႏွင္႔အေတာ္ေဝးလွသည့္ ျမိဳ႔လယ္က ကုန္စံုဆုိင္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရသည္။ ကားႏွင္႔သာ အသြားအျပန္လုပ္ ရလွ်င္ ကားခႏွင္႔ရမည့္လခက မကာမိသည္မို႔ အသြားအျပန္အတြက္ စက္ဘီးတစ္စီးက အေရးတၾကီးလိုလာရ၏။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ လံုးလံုးခဲခဲ ၾကိဳထုတ္ေနက်ျဖစ္ေသာ သူမ၏အလုပ္ရွင္ဆီကသာ သံုးလၾကိဳေငြျဖင္႔ အစ္မအတြက္စက္ဘီးေလး ဖန္တီးခဲ႔ရသည္ေလ။
သူမအိမ္ရွင္ေတြကလည္း သူမ၏လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ႏွင္႔ ရုိးသားမႈကို သေဘာက်လွတာေၾကာင္႔ သူမကိုလက္မလႊတ္ခ်င္၍သာ ၾကိဳေငြေတြထုတ္ထုတ္ေပးေနရတာ။ သူမမိဘေတြက ေဆးဖိုးလိုလည္းၾကိဳယူ၊ အိမ္လခဆိုလည္းၾကိဳယူ၊ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္လည္းၾကိဳယူ၊ ခုလိုအစ္မအတြက္ စီးေတာ္ဘီးလိုေတာ႔လည္း ၾကိဳယူႏွင္႔ဆိုေတာ႔ သူမလခေတြက ၾကိဳယူထားတာ ေရွ႕လေပါင္းမ်ားစြာ အထပ္ထပ္ပင္ျဖစ္လို႔ေနျပီ။
တစ္ခါတစ္ခါ မိသားစုႏွင္႔ျပန္ေနခ်င္စိတ္ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းထန္ျပင္းထန္၊ ၾကိဳေငြမ်ားကသူမကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်ည္ဖြဲ႔ထားသည္မို႔ စိတ္ကူးျဖင္႔ပင္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ မရွိဘဲ မြန္းက်ပ္လွေတာ႔သည္။

                                                        xxxxxx
  ' တကယ္ေတာ႔ ၾကိဳယူေငြဆိုတာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔လက္မွတ္ထိုးျပီး တရားဝင္လုပ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔က ေမတၱာနဲ႔ပဲ      ကူညီခဲ႔တာ။ ေကာင္မေလးအေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတုန္းကလည္း ကုသဖို႔လိုသမွ် ေဆးရံုစရိတ္ေတြ တျခားကူညီမယ္႔ ေဆြမ်ိဳးလည္း
တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးဆိုလို႔ ကြၽန္မတို႔ခ်ည္း ဒုိင္ခံထုတ္ေပးခဲ႔ရတာ။ သူ႔အေဖဆံုးျပီးေတာ႔လည္း ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြရွိတဲ႔ ဇာတိေျမကိုဘဲ   ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး သူ႔အေမက ခရီးစရိတ္အတြက္ ကြၽန္မဆီ အပူကပ္ျပန္ေရာ။
ဒီနယ္မွာ လုပ္ကိုင္စားရတာလည္း အဆင္မေျပ၊ အေၾကြးေတြလည္းနစ္ေနေတာ႔ တငိုငိုတရယ္ရယ္နဲ႔ လင္ေသျပီးစ မုဆိုးမၾကီးရဲ႕
ဒုကၡက သနားစရာပါ။ အဲေလာက္ဒုကၡေတြေရာက္ေနတုန္းက ရွင္တို႔က ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ဒီျမိဳ႔မွာရွိေနရက္နဲ႔မ်ား မသိၾကဘူးလားရွင္။
  သူ႔အေမကလည္း တစ္ဝမ္းကြဲညီမက ဒီျမိဳ႕မွာတာဝန္က်ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမဆိုတာ တစ္ခါမွမေျပာဘူး။ သူတို႔မိသားစု   ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ရွင္သာကူညီႏုိင္ရင္ သိတ္အားရွိရွာမွာ...'
ဇာတ္ေၾကာင္းအစံုခင္းရင္း အျပစ္ပါတင္သလိုေျပာေနသည့္ အိမ္ရွင္မအသံၾကား ရမွ ေဆြမ်ိဳးေတြ ထက္ပင္ကူညီႏုိင္ခဲ႔ေသာ ေတာင္လိုပံုေနသည့္ ေက်းဇူးတရားေတြက သူမအေပၚမွာ ေလးပင္စြာဖိစီး ထားမွန္း သတိဝင္လာရ၏။
 ' တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ခြဲရမွာပါသမီးရယ္။ အေမတို႔ရခိုင္ျပန္ျပီး အေျခက်တာနဲ႔ သမီးအေၾကြးေတြေက်မွာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ။  အေမကိုယ္တိုင္ ျပန္လာေခၚမယ္ေနာ္သမီး...'
မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင္႔ အေမေျပာခဲ႔သည့္စကားေတြက သူမႏွလံုးသားထဲမွာ ပဲ႔တင္ညံေနစဲပါ။
 သို႔ေပမယ္႔ အေမတို႔ျပန္သြားတာပင္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ျပီ။ ရြာမွမၾကာခဏဖုန္းဆက္ျပီး ထပ္ေတာင္းေနစဲေငြမ်ားက အေၾကာင္းျပခ်က္ေရာင္စံုျဖင္႔ သူမကို ဝကၤပါထဲမွာ ပိတ္ဆို႔ထားေနဆဲ...။
 တကယ္လို႔မ်ား ေဒၚေလးသီက အေၾကြးတြဆပ္ေပးျပီး သူမကိုအေမ႔ဆီ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လွ်င္.....
  ' အံမယ္ေလး..ကြၽန္မတို႔က အမ်ိဳးသာေတာ္တာ။ စိတ္ဓာတ္ခ်င္းက တျခားစီပါ။ သူ႔အေမက အေတြးအေခၚ အဆင္႔အတန္းနိမ္႔တယ္။
      ရတဲ႔ေယာက်ာ္းကလည္း လက္ေၾကာမတင္းဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ေန၊ ေပါ႔ေပါ႔စားေတြ။
အရင္..ရြာမွာေနတုန္းကလည္း ကြၽန္မတို႔ဆီက ေငြေခ်းျပီးရင္ ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မဆပ္ႏုိင္ဘူး။ လိုတိုင္းေခ်းရင္း အေၾကြးအထပ္ထပ္၊ ကတိပ်က္တာလည္း ခဏခဏ။ ေနာက္ေတာ႔ ဝယ္သူမရွိတဲ႔ သူတို႔ေျမကြက္ကို အတင္းထိုးေရာင္းသြားတာ။
ခုလည္း သမီးက ရြာမွာ သူတို႔မိသားစု ျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ ထံုးစံအတိုင္း ေခ်းခ်င္ငွားခ်င္လို႔ ခပ္တင္းတင္းေနရေၾကာင္း၊ 
မိသားစုမွာအနစ္နာခံေနက် ေကာင္မေလးကိုေတာ႔ ေရာင္းစားခဲ႔သလုိလို၊ အေၾကြးမဆပ္ႏုိင္လို႔ ထားခဲ႔ရသလိုလုိ ေျပာတာနဲ႔...။
ကြၽန္မက ဒီေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတာ႔ သနားခ်င္တယ္။ အားလံုးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲ လက္ေၾကာတင္းတာ။
      ဒါေပမယ္႔ တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါမွာေၾကာက္လို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတယ္။
ခုလည္း အေၾကြးေတြဆပ္ေပးလုိက္ရင္ အဲဒီပိုက္ဆံကို ဒီတစ္သက္ျပန္ဆပ္ႏုိင္မယ္႔ဟာေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အစရွိေတာ႔      အေနာင္ေနာင္ျဖစ္လာမွာလည္း စိုးတယ္။ ကြၽန္မကပြင္႔ပြင္႔လင္း လင္းေျပာတာ။ ကြၽန္မတို႔မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို သူတို႔ကဖ်က္ခဲ႔တာေလ..'
 ၾကားရသည့္နားပင္ သူမ မယံုခ်င္။ ဒါျဖင္႔ ဘာလို႔ေရာက္လာခဲ႔ေသးတာလဲ ေဒၚေလးသီရယ္။ သူမကေတာ႔ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္လို အားကိုးတြယ္ငင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိသည္။ ခုေတာ႔ ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားက သူမမိဘေတြမွာလည္း ရစရာမရွိေအာင္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနျပီ။
  ေျပာမည္ဆိုလည္း ေျပာစရာပင္။ အေမကလည္း ၾကိဳယူေငြတစ္ႏွစ္စာေလာက္ကို ေက်ဖို႔ေနေနသာသာ။ ရြာျပန္ျပီး တစ္လပင္
မရွိေသးခင္ သူမဆီဖုန္းဆက္ျပီး အဆင္မေျပမႈ ညည္းခ်င္းရွည္ၾကီးႏွင္႔ ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းျပန္သည္။
  ေရာက္ကာစမို႔ အေျခမက်ေသးရွာတာဆိုျပီး သူမအိမ္ရွင္က ထပ္ပို႔ေပး..။ လမကူးခင္အေမက အရင္းျပဳတ္ျပန္ျပီဆုိျပီးထပ္ေတာင္း။
ကေလးေနမေကာင္းလို႔ဆိုျပီး ထပ္ေတာင္း၊ အစ္ကို အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနလို႔ဆိုျပီး ထပ္ေတာင္း၊ အစ္မေယာက်ာ္းယူသြားလို႔ မဂၤလာေၾကးဆိုျပီး
ထပ္ေတာင္း၊ .....ထပ္ေတာင္း၊ ....ထပ္ေတာင္း။
  ဒီလိုႏွင္႔ သူမလစာ ႏွစ္ႏွစ္စာေလာက္ ထပ္ျဖစ္သြား..။ သူမမွာေတာ႔ အထပ္ထပ္ေကြ႔ပတ္ေနေသာ ဝကၤပါက ပိုႇ၍ပို၍နက္ရႈိင္းလာ..။
တစ္ခါတစ္ေလက် အိမ္ရွင္ကိုပင္ သေဘာေကာင္းျပီး အေပးလြယ္ရသလားဟု အျပစ္တင္ခ်င္သည္။ သို႔ေပမယ္႔ အိမ္ရွင္ကလည္း လက္လြယ္မည္ေပါ႔။ သူမ်ားအိမ္ေဖာ္ေတြ လခႏွစ္ေသာင္းေလာက္ျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ၾကိဳထုတ္ေပးထားသည့္ သူမလခေတြက
ေခါက္ခ်ိဳးမကနည္းေနသည္ကိုး။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေသးလာသည့္ေငြေၾကးတန္ဖိုးက သူမ်ားေတြအတြက္ လခတိုးလာေသာ္လည္း သူမကေတာ႔ ႏွစ္ၾကိဳလခေတြမို႔ မတိုးႏုိင္တာ၊ ေစာဒကလည္းမတက္ဝံ႔။
  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔၏ေက်းဇူးတရားကေတာ႔ ျမင္သာထင္သာရွိလွပါသည္။
  သူမပိတ္မိေနေသာ ဝကၤပါကသာ ပို၍ပို၍ ေမွာင္မိုက္လာတာ လူမျမင္ပါ။        

                                                       xxxxxx
           ' အေျခအေနက ဟုိမွာလည္းမေကာင္းပါဘူး။ ခုဆို ေကာင္မေလးအမကလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားျပီး အဆင္မေျပလွဘူး။  
      အစ္ကိုကလည္း အရက္သမားလံုးလံုးျဖစ္ေနျပီ။ အေမကလည္း မေရာင္းတတ္မဝယ္တတ္နဲ႔၊ အေၾကြးဝကၤပါထဲ လည္ေနတာ။       
 ေကာင္မေလးလည္း ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ ငါးပုစြန္ေတြေရြးတဲ႔ဒိုင္မွာ တညႇီညႇီတစိုစိုနဲ႔ သူေနႏုိင္မလား။မိသားစုနဲ႔ေနရတယ္သာ ရွိမွာ။ ဆင္းရဲတြင္းထဲခုန္ဆင္းလိုက္သလို ဒုကၡဝကၤပါထဲေရာက္ သြား မွာ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔လည္းေျပာထားရတယ္။ အျပင္ေလာကက      ဝကၤပါလိုပဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီတယ္။ လုပ္ကိုင္စားရတာမလြယ္ဘူး။ တို႔မ်ားအရိပ္ေအာက္မွာပဲ ေအးေအးေနျပီး အေမကိုေထာက္ပ႔ံလို႔...'
  ' ဟုတ္တယ္။ ရခိုင္မွာလည္း လုပ္ငန္းေတြမေကာင္းလို႔ ဆင္းရဲသားေတြ သိတ္ဒုကၡမ်ားရွာတာ။ သူတို႔လို ဥာဏ္မရွိ၊ အပ်င္းၾကီးေတြ  ဘာလုပ္စားမလဲ။ ဒီမွာေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ '
  လက္ေရွာင္သြားသည့္ ေဒၚေလးသီ၏စကားေၾကာင္႔ သူမ မ်က္ရည္မ်ားပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာရ၏။ တကယ္ေတာ႔ သူမပခံုးေသးေသးေလးေပၚမွာ ပိေနေသာဝန္မ်ားကို ဂရုဏာျဖင္႔ဖယ္ရွားေပးမည့္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဤေလာကတြင္ ရွိမေနပါ။
  အနည္းဆံုး အေမကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။
  ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ အေမ႔ဆီက အေရးတၾကီးေငြလိုျပန္ျပီဆိုျပီး ဖုန္းထပ္လာေတာ႔ အေမေဆးရံုတက္ရလို႔ ေငြအလံုးအခဲလိုက္ ပို႔ထားတာ တစ္လေတာင္ မျပည့္ခ်င္တတ္ေသး။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေငြသာပို႔ျပီး လူမေရာက္ႏုိင္သည့္သူမကုိ အရက္သမားအစ္ကုိက ခနဲ႔စကားမ်ိဳးစံုႏွင္႔ရန္လုပ္ခဲ႔ေသး၏။
  သည္လိုေငြေတြ ပို႔ေပးႏုိင္ဖို႔ ဘယ္လိုသိတတ္သည့္ ျမိဳသိပ္မႈေတြ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရသည္ကုိေတာ႔ အစ္ကိုကနားမလည္။
 ' နင္က ေငြေပးႏုိင္တယ္ဆိုျပီး အေမေသရင္ေတာင္ မလာဘူးလား။ အေမ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတာ လာမျပဳစုေတာ႔ဘူးလား။'
 ' အစ္ကုိရယ္ ငါပို႔ထားတဲ႔ေငြေတြ ခုခ်က္ခ်င္းနင္ျပန္ရွာပို႔လိုက္။ ငါ အေမ႔ေရွ႕ ေရာက္မလာရင္ နင္ေျပာခ်င္သလုိေျပာ..'
 ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင္႔ ထြက္သြားေသာ သူမစကားလံုးမ်ားက ဒဏ္ရာရသားေကာင္လို ငယ္သံပါေနလိမ္႔မည္။
 ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူမသည္ပင္ ေငြလိုတိုင္းထုတ္ေပးေ နေသာ ေက်းဇူးတရားအေပၚ အလိုက္သိ စြာ ေပါက္ကြဲထြက္ခ်င္ေန သည့္ ဆႏၵ ေတြကို ရင္နာနာႏွင္႔ျမိဳခ်ပစ္ခဲ႔ရ၏။ အေမ႔မွာက သူမထက္ေငြကို ပိုလိုအပ္ေနသည္မဟုတ္လား။ ေငြကသာ အေမ႔အသက္ကိုဆက္ေပးခဲ႔သည္။
 သို႔ေပမယ္႔ အေမေဆးရံုကဆင္းျပီး မၾကာမီမွာပဲ ေငြထပ္မွာျပန္၏။ အေဖအေၾကြးတင္ေနသည့္ ေငြတဲ႔။ ဟိုယခင္ ရြာမွာေနစဥ္ကတည္းက ေၾကြးေဟာင္းတဲ႔။ မေပးရင္ ရံုးတင္မလို႔တဲ႔။
ယုတၱိမရွိေသာ္လည္း သူမမွာ ျငင္းအားကျဖင္႔မရွိ။ အိမ္ရွင္ကေတာ႔ ျငင္းပယ္ပါသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း တရားလြန္ျပီေလ။
သူမကေတာ႔ ' အေမသိတ္လိုေနရင္ သမီးနားကြင္းေလး ခြၽတ္ေပးရံုပဲရွိေတာ႔တယ္..' ဟုေျပာလည္း အေမကေတာ႔ မျငင္းဆန္ပဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေလ၏။ သည္နားကြင္းက သူမလုပ္သက္ငါးႏွစ္ျပည့္လို႔ အိမ္ရွင္ကဆုေၾကးအေနျဖင္႔လုပ္ေပးထားေသာ လက္ေဆာင္..။
 သူမက ျဖဳတ္ေရာင္းေပးလိုက္မည္ဆုိေတာ႔ အိမ္ရွင္ကစိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္းခါေနေသာ္လည္း ဘာမွေတာ႔ မေျပာပါ။
' ေကာင္မေလးရဲ႕ဘဝက ဒီမွာမွ ပိုလံုျခံဳအဆင္ေျပတာ ကြၽန္မသိပါျပီေလ။ ရခိုင္ျပန္ေနတဲ႔ သူ႔မိသားစုလည္း အဆင္မေျပၾကဘူး
 ၾကားတာပဲ။ သူ႔အစ္မလည္း ဟိုတစ္ေလာက မီးဖြားတာခက္ခဲလုိ႔ ဗိုက္ခြဲရသတဲ႔။ ေယာက်ာ္းဖက္ က ေကာင္မေလး အေမကိုလည္း ခြဲစိတ္ခတစ္ဝက္ ထုတ္ေပးဖို႔ အက်ပ္ကိုင္သတဲ႔။ သူ႔အေမလည္း ဒီမွာေငြတြင္းရွိေနေတာ႔ ဒီကပဲႏႈိက္မွာေပါ႔။'
 ေဒၚေလးသီစကားေၾကာင္႔ သူမေယာင္ယမ္းျပီး နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းေလးကို စမ္းမိသြား၏။
 အေမက ေနာက္ထပ္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး အသစ္ေတြကို သူမ၏ပခံုးေလးေပၚသို႔ ထပ္ျပီးပစ္တင္ျပန္ေလသလား။
အိမ္ရွင္မေျပာသလို ဝကၤပါက အျပင္ေလာကမွာလား။ သူမမိသားစု နစ္ေနသည့္ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာလား။
သူမရုန္းထြက္မရသည့္ အေၾကြးေတာထဲမွာလား။
 သူမအေတြးမ်ား ခ်ာခ်ာလည္သြားရေလသည္။                                                               

                                                    xxxxxx
 တကယ္တမ္း ေဒၚေလးသီေရွ႕ သူမေရာက္လာေတာ႔ ခရီးေဝးမွေရာက္လာရသူလို သူမေမာဟုိက္ေန၏။
' ညည္း ဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား နီနီ..'         
' ဟုတ္ကဲ႔ ေဒၚေလး'
' ဟိုမွာေတာ႔ ညည္းအေမေတြ အေတာ္အဆင္မေျပၾကဘူး ၾကားတာပဲ။ ဟုိျပန္လည္း လုပ္စရာအလုပ္မရွိပါဘူးေအ။
 ဒီမွာေနတာသာ ညည္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား..'                 
 ' ဟုတ္ကဲ႔ ေဒၚေလး'
'  ေရာ႔..ဒါ ေဒၚေလးဖုန္းနံပါတ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဒၚေလးက အလုပ္မ်ားတယ္။ ကဲ ေဒၚေလးျပန္မယ္။ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္..'           
  ' ဟုတ္ကဲ႔ ေဒၚေလး'
တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ ေဒၚေလးသီေက်ာျပင္ မႈန္ဝါးသြားခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမလက္ထဲမွ ဖုန္းနံပါတ္ေရးထားသည့္ စာရြက္ေလးက ေျမေပၚလြတ္က်သြားခဲ႔ရ၏။
 သူမျမင္လိုက္ရေသာ ဝကၤပါထဲက အလင္းတစ္ျပက္ကေတာ႔ ကြယ္ခဲ႔ေလျပီ။ 
 ဝကၤပါအျပင္ဖက္မွာေတာ႔ ၾကယ္စံုေကာင္းကင္လား၊ လမိုက္ညလားဆိုတာ....။
                                                        xxxxxx
          ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
             ဧၿပီလ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း
           
   

ရွာေဖြျခင္း


ကဗ်ာျဖစ္ ႏုိးၾကားမႈစိတ္အလ်ဥ္ေတြက
ငါ႔၀တ္ရံုအျပင္ဖက္
ယုိစိမ္႔ထြက္က်ေနခဲ႔ေပါ႔...
အေရးအသားရယ္
အေၾကာင္းအရာရယ္ဆုိေတာ႔
အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ေပါ႔
ငါ႔ကုိ ေခါင္းခါဆဲ။

၀ိညာဥ္ေတြအတြက္ ဆႏၵရွိရင္
၀ါးလံုးေတြမလာခင္ လွမ္းဆုပ္လုိက္ၾက
ေပၚမေပၚ ျမဳပ္မျမဳပ္ကေတာ႔
ကုသိုလ္ အကုသိုလ္၊ အထုပ္အၾကီးအေသးနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။

အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆို
လက္တြန္းလွည္းေပၚ ပက္လက္
ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္
ေကာက္ရုိးမွ်င္ေတြပဲ ေတြ႕တယ္...
အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆို
ဂ်ိမ္းစဘြန္းအျပံဳးနဲ႔ အျပိဳင္
ဒုိင္ယာေဘာလစ္မ်က္လံုး
ေကာက္ရိုးမွ်င္ေတြပဲ ေတြ႕တယ္...
အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆို
အတြင္းနဲ႔အျပင္ကုိ ေစ်းညႇိ
ခံစားခ်က္မရွိတဲ႔ သံတုိင္
ေကာက္ရုိးမွ်င္ေတြပဲ ေတြ႔တယ္...
အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆို
အရသာမသိ တျမည့္ျမည့္၀ါးတတ္တဲ႔
က်ားပါးစပ္ထဲက သြား
ေကာက္ရုိးမွ်င္ေတြပဲ ေတြ႔တယ္...
အေရးရယ္အေၾကာင္းရယ္ဆို
အေလးခုိးတတ္တဲ႔ ခ်ိန္ခြင္တစ္ခု
အညွီဓာတ္ေတြနဲ႔ သံေခ်းစြဲ
ေကာက္ရိုးမွ်င္ေတြပဲ ေတြ႕တယ္...

ေကာက္ရုိးပံုထဲမွာ
အေရးတၾကီး ရွာေဖြေနတာက
ငါ႔ကဗ်ာ၀တ္ရံုကုိ ဖာေထးဖို႔
အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္ပါ
ရက္လႏွစ္ေတြ ၾကာေပါ႔။

သစ္ခက္အိမ္ 
( November, 2010...ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း )

ဖိတ္စာ


ဘို႔ကေလး တသသ...ခ်ိဳကေလး တျမျမ
အခုလို ရာသီဥတုမ်ိဳးမွာ
လြင္႔သြားတတ္တဲ႔ လိပ္ျပာေတြဆီ
ဖိတ္စာေတြ ၀ဲပ်ံလာတတ္တယ္။

အမ်ိဳးအစားက
လက္တစ္ဖက္က ပခံုးသား
လက္တစ္ဖက္က တစ္ဆံုးဓား
အတၱနဲ႔ တည္ခင္းမႈ အခ်ိဳးအစားက
မီးစ၊ ေရမႈတ္ ေရွာ႔ခ္ေတြ မရႈပ္ခင္
ေျခလွမ္းျပင္ရျပန္ေပါ႔။

ေရာက္ေတာ႔...ခ်ထားတဲ႔ ခြက္ထဲ
ငါရွာထားတဲ႔ အတၱေတြထည့္
ျပီးေတာ႔...ျပန္လွည့္ေပါ႔။

ပြဲျပီး မီးမေသတဲ႔ ဟန္အျပည့္နဲ႔
ျပန္ကမ္းလက္ေဆာင္ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္မ်ားက
လည္ပတ္တစ္ခုရဲ႕ ယဥ္ပါးမႈေတြ...
ငါကလည္း...
လက္ခုပ္မတီးဘဲ ျပန္လာရံုကလြဲျပီး....။

သစ္ခက္အိမ္ 
( December, 2010....ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း )

တီးတိုး ပဲ႔တင္သံ



အမွန္ေတာ႔ ဒီဇာတ္လမ္းက ကိုေမာင္ အလုပ္ကေန တစ္ေခါက္ ျပန္လာကာမွ စခဲ႔တာပါ။ အရင္ကေတာ႔ ညဖက္ဘုရားရွိခိုးရင္ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲကေနပဲ ၾသကာသရြတ္၊ ငါးပါးသီလယူ၊ ဆီမီးကပ္၊ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေဝ...။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပါပဲ။ 

သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အိပ္ကာနီးမွ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ဦးခ်တဲ႔ညလည္း ခ်၊ ေမ႔တဲ႔ညလည္း ေမ႔နဲ႔ေပါ႔။ တစ္ခါမွ အၾကာၾကီး မခြဲခြာဖူးေသးတဲ႔ ကြၽန္မတို႔မိသားစုေလးမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကိုေမာင္က အေဝးၾကီးမွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ အလုပ္လုပ္ျပီး ျပန္လာေတာ႔ မိသားစုေလးေယာက္ရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈဟာ အရင္တုန္းကနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ ပိုက်စ္လစ္သြားၾကတယ္။ မခြဲစဖူး ခြဲရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အသြားအလာ ခက္ခဲေဝးလံတဲ႔အျပင္ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္မႈမွာလည္း ရာသီဥတုမၾကည္ရင္ မၾကည္သလို ခက္ခဲျပတ္ေတာက္တတ္တဲ႔ ဟုိး ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းမွာ တာဝန္က်တာမို႔ သားတို႔ကလည္း ဖေအကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ခြဲေနရမွ စုစုစည္းစည္း ေနရတဲ႔တန္ဖိုးကို သိလာၾကတယ္။ မျမင္တာၾကာမွ မ်က္ေစ႔ေအာက္က ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးလာတယ္။ ေဝးေနရတာၾကာေတာ႔ ျပန္ဖမ္းဆုပ္္မိတဲ႔အခါ မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္ခ်င္လာတယ္။ ခြင္႔တစ္လနဲ႔ျပန္လာတဲ႔ အေဖကို မ်က္ေစ႔ေအာက္ကေန အေပ်ာက္ကို မခံၾကေတာ႔ဘူး။ ထမင္းစားလည္း အေဖကို ဦးခ်ရတာ အေမာ၊ ေရခ်ိဳးလည္း ေဖေဖခ်ိဳးေပးမွ၊ ေက်ာင္းသြားလည္း ေဖေဖလိုက္ပို႔၊ စာက်က္လည္း အေဖ႔ဆီမွာပဲ စာျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ခါနီးလည္း အေဖနဲ႔အတူ ဘုရားရွိခိုးခ်င္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သားအဖသံုးေယာက္သား ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ကြၽန္မနဲ႔အတူ ပူေပါင္းျပီး ညတိုင္း ဘုရားဝတ္တက္တဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းေလး တစ္ခု အစပ်ိဳးလာခဲ႔ပါတယ္။ 

အမွန္ေတာ႔ ကိုေမာင္ဆိုတာ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဘုရားတရား သိတ္အခ်ိန္ေပးခဲ႔သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခုေတာ႔ အသက္ကလည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္လာ၊ မိသားစုနဲ႔အေဝးမွာ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္လြမ္းနာကလည္း ရင္႔ေန၊ ...ဆိုေတာ႔ စိတ္ကုစား ေျဖသိမ္႔ဖို႔ရာမွာ ဘုရားတရားအလုပ္ဖက္ အာရံုက်လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘုရားစာအုပ္ေတြဖတ္၊ တရားထိုင္နဲ႔ ကိုေမာင္တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလးၾကည္လင္ ရင္႔က်က္လာတာ ေတြ႕ရေတာ႔ ကြၽန္မ ဝမ္းသာရတယ္။ အေပါင္းအသင္းဖက္ျပီး အေပ်ာ္အပါးမက္ မသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အရြယ္ေကာင္း အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို အေဝးၾကီးမွာ ရက္ရွည္လမ်ား အေဖာ္မဲ႔လႊတ္ထားရတာ....၊ ဘယ္လိုမိန္းမသားမ်ိဳးကမ်ား စိတ္ခ်ရင္ေအး ေနႏိုင္မယ္တဲ႔လဲ။

မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ' ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ...၊ ခ်န္မေနခဲ႔သင္႔ဘူး။ လိုက္သာသြား...' လို႔ တိုက္တြန္းၾကေပမယ္႔ လိုက္ရမယ္႔ဆံထံုးက အမွ်င္မျပတ္ပဲ ဘိုေကေလးႏွစ္ခု တန္းလန္း ျဖစ္ေနရတယ္။

ကိုေမာင္ ေျပာင္းေရႊ႕ရမယ္႔ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ရာသီဥတုကလည္း သားတို႔ေမြးဖြား ၾကီးျပင္းလာရတဲ႔ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ရာသီဥတုနဲ႔ တျခားစီေလ။ မွ်တတဲ႔ရာသီဥတုမွာေတာင္ ခ်ဴခ်ာခ်င္လွတဲ႔ သားငယ္ေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးကလည္း ေရခဲမတတ္ေအးမယ္႔ ရာသီအေျပာင္းအလဲဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရွာမယ္ မထင္ဘူး။ အလယ္တန္းတက္ရေတာ႔မယ္႔ သားၾကီးပညာေရးကလည္း ဟုိေျပာင္းဒီေရႊ႕နဲ႔ဆို ကသီလင္တျဖစ္ေနရွာမယ္လို႔ စာေတာ္တဲ႔ ကေလးကိုလည္း ငဲ႔ညႇာရေသးတယ္။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုေမာင္႔ပခံုးေပၚက အိမ္ေထာင္႔ဝန္ကို ႏုိင္သေလာက္ ဝင္ရြက္ကူလာခဲ႔တာ...။ 

ခုဆို ကြၽန္မ အိမ္ဆိုင္ေလးက ပစၥည္းမွန္၊ ေစ်းမွန္နဲ႔မို႔ နာမည္ေလးရျပီး ဝင္ေငြေလးမွန္ေနခဲ႔ျပီ။ ဒီဝင္ေငြေလးကို လစ္လ်ဴရႈလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကလည္း သားတို႔ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် ထြားက်ိဳင္းလာခဲ႔ျပီ။ ထားပါေတာ႔။ မိသားစု မခြဲခြာေရးကိုသာ ေရွ႕ရႈျပီး ဒီဝင္ေငြေလးကို ခဏ လစ္လ်ဴရႈ ဖယ္ထားၾကပါစို႔။ အသံုးအစြဲဆိုတာ စစ္စီေခြၽတာျပီး ျခိဳးျခံႏိုင္တယ္ပဲ ထားဦး။ မုဆိုးမ အေမအိုၾကီးကိုလည္း တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔ဖို႔...၊ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါဘူး။ 

ဒီလို အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကို ကိုေမာင္နဲ႔ကြၽန္မ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဆြးေႏြးျပီးၾကတဲ႔အခါမွာ နယ္ေဝးတာဝန္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ပဲ ၾကာမွာမို႔ 'တို႔ႏွစ္ေယာက္ သစၥာရွိေၾကး' ဆိုတဲ႔ သစၥာတိုင္ရတုကိုပဲ သမီးရည္းစားဘဝတုန္းကလို တစ္ေက်ာ႔ျပန္ သီရေတာ႔တယ္။ 

xxxxxxxxxx 

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မက မိန္းမသားဆိုေတာ႔ ေမာင္တို႔ေယာက်ာ္းေတြကို စိတ္မခ်ႏိုင္တာ လြန္မယ္မထင္ပါဘူးရွင္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ၊ ဝတၱဳေတြထဲမွာ၊ လူ႔ေဘာင္အသိုင္းအဝန္းမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ... ေယာက်ာ္းေတြေဖာက္ျပားတဲ႔ သတင္းေတြကလည္း မ်ိဳးကို စံုပါ႔။အေဝးေရာက္သြားလို႔ အစိုးရိမ္ပိုလာကာမွ အရင္က သတိမမူမိတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း အနီးေရာက္ထင္ရွားလာသလိုပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ေယာက်ာ္းကေတာ႔ျဖင္႔ မိန္းမကြယ္ရာမွာဆို ေတြ႔ကရာမိန္းမ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို...၊ ဘယ္သူ႔မွမေရွာင္ပဲ မ်က္ႏွာရူးလုပ္ေနတာတဲ႔။

ဟုိတစ္ေယာက္ေယာက်ာ္းကလည္း အိမ္ကမိန္းမ မသိေအာင္ ၾကိတ္ျပီးေျခပုန္းခုတ္ေနတာ။ အႏွိပ္ခန္းေတြ တစ္ခုမွ မလြတ္ဘူးတဲ႔။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ငနဲၾကီးကဆို...ေရွ႕ေနာက္ နံပါတ္ေတြတန္းစီေနလိုက္တာ။ ဒီတစ္ေယာက္က လက္ဆယ္ေခ်ာင္းအထက္ ဆိုလား။ လမ္းထိပ္က တစ္ခုလပ္ သူေဌးမၾကီးကိုလည္း ေမာင္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ခ်ဴစားေနတာ...။ 

ဟိုတစ္ညကေတာ႔ ေကာင္ေလးအိမ္မွာ ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔သြားျပီး နပန္းသတ္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ဟုိဦးေလးၾကီးကလည္း စေမာေတြ ဆြဲထားလိုက္တာမ်ား ေျမးအရြယ္ေတြေတာင္ လက္လြတ္မခံခ်င္ေသးဘူးတဲ႔။ ဒီလို အတင္းအဖ်င္းေတြကလည္း ကြၽန္မက မေမးရပဲ ဆိုင္မွာ ေစ်းလာဝယ္တဲ႔သူေတြက ဆိုင္ေရွ႕တည္ထားတဲ႔ ေရအိုးထဲကေရကို အလကားေသာက္ျပီး ေဖာက္သည္ခ်ၾကတာေလ။

ေစ်းဝယ္လာသူအခ်င္းခ်င္း သတင္းသယ္ေဆာင္ၾကတယ္။ ကြၽန္မကသာ အတင္းအဖ်င္း ၾကားခံျဖန္႔ျဖဴးေရးဌာန မျဖစ္ရေလေအာင္ ကိုယ္႔ပါးစပ္ကို တင္းတင္းေစ႔ျပီး ကိုယ္႔မ်က္ေစ႔ကို က်ဥ္းက်ဥ္းေမွးထားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နားရြက္ဆိုတာကေတာ႔ မ်က္ေစ႔နဲ႔ပါးစပ္လို သူ႔အလိုလို ေမွးထားပိတ္ထားလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ တမင္ပိတ္ထား ရေအာင္ကလည္း လက္ႏွစ္ဖက္က ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္မျပတ္တာမို႔ ေထာင္မိတဲ႔နားကေတာ႔ ၾကားေနရတာေပါ႔။ ဒီလိုသစၥာမဲ႔ၾက၊ ေဖာက္ျပားၾကတာေတြ ျမင္ေနၾကားေနရေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို ရင္ေတြပူလာျပီး ကိုေမာင္႔ေနာက္ကို အေျပးသာ လိုက္သြားခ်င္မိတယ္။ 

ဘယ္ေလာက္သမာဓိရွိတဲ႔ ေယာက်ာ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလည္းပုထုဇဥ္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္သစၥာရွိတယ္ပဲ ဆိုဆို၊ ' မီးေဝးရင္၊ ခ်ိတ္မာ ' သတဲ႔။ 

' တစ္ျခံဳကြယ္၊ တစ္မယ္ေမ႔ ' ဆိုသေလာက္ မဆိုးေပမယ္႔ အေပါင္းအသင္း အဆြယ္ေကာင္းရင္၊ မေရွာင္သာတဲ႔ လမ္းေျမႇာင္ၾကားသာဆိုရင္...' ငါးေၾကာ္မၾကိဳက္၊ ေၾကာင္မိုက္ ' ေပါ႔။ 

ရင္ပူပါတယ္ဆိုမွ ပတ္ဝန္းက်င္မွာကလည္း ဇာတ္လမ္းအဆန္းေတြ ျမင္ေနၾကားေနရျပန္တယ္။ လမ္းထိပ္ကိုေျပာင္းလာတဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္စံုတြဲေလးဆို မရခင္ကေတာ႔ သူတို႔ေလာက္ ခ်စ္ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူမ်ိဳး မရွိေတာ႔သလိုနဲ႔။ သံုးႏွစ္ေလာက္ မိဘေတြ သေဘာမတူတဲ႔ၾကားက သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ထားတာဆိုလို႔ ဒီေန႔ေခတ္ၾကီးထဲမွာ စံျပဳထားရတဲ႔ အတြဲေပါ႔။ ခုဆို ညားၾကတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ေကာင္ေလးက တစ္ျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနလို႔တဲ႔။ျပႆနာေတြျဖစ္္ျပီး ကြဲၾကျပီတဲ႔။

ကြၽန္မျဖင္႔ ၾကားစက ယံုေတာင္မယံုဘူး။ ဒုတိယေကာင္မေလးကို ျမင္ေတာ႔ ပိုအံ႔ၾသရတယ္။ ပထမေကာင္မေလးေလာက္လည္း မလွ၊ အိေျႏၵလည္းမရ။ 
ကလက္တက္တက္ ရွပ္ျပာျပာနဲ႔ ျမင္လိုက္ရေတာ႔မွ...

'ေအာ္...ဒါ႔ေၾကာင္႔ကိုး' လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ 

ေယာက်ာ္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သမာဓိရွိတယ္ ဆိုဆို ဒီလုိ ပ်ံတံတံ နံ႔တံ႔တံ႔ဆိုရင္ ဒီ႔အတိုင္းျမင္ရင္သာ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ျပီး အထင္ေသးဟန္ျပတာ။ သူတို႔ကို လာႏြယ္ျပီဆိုရင္ျဖင္႔ လည္ထြက္သြားၾကတာပါပဲ။ 

ဒါေပမယ္႔ ေခါင္းရင္းအိမ္ကို အခန္းငွားျပီး ေရာက္လာတဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က်ေတာ႔လည္း ၾကည့္ဦး။ ေကာင္မေလးက အပ်ိဳစင္ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပညာတတ္ကေလး။ ပံုစံကလည္း တည္တည္ၾကည္ၾကည္ အိေျႏၵရွင္ ဒီဇိုင္းေလး။ ဒီေခတ္ဒီကာလထဲမွာ ရင္ဖံုးနဲ႔ထမီ ဝမ္းဆက္ေလးေတြပဲ အျမဲဝတ္တဲ႔ ျမန္မာဆန္ဆန္ ယဥ္ေက်းမယ္ေလး။ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားရတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးေလး။ အျပင္သ႑ာန္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ အတြင္းစိတ္အေတြးအေခၚကေတာ႔ျဖင္႔ ႏွေျမာစရာ...။ 

သူယူလာတဲ႔ ေယာက်ာ္းက သားၾကီးမယားၾကီးနဲ႔။ သားသမီးေတြေတာင္ လူပ်ိဳအပ်ိဳေတြ ျဖစ္ေနျပီတဲ႔။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အန္ကယ္ၾကီးကို ေရွာ႔ပင္ေတြဦးထုပ္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ျပီး အဖိုးၾကီးေဟာ႔ေရွာ႔ လုပ္ထားတာမ်ား...။ ေအာ္ဂလီေတာင္ဆန္ခ်င္တယ္။ ဒါက ေဘးကကြၽန္မတို႔ အျမင္ေပါ႔။ ေကာင္မေလးကေတာ႔ မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ား ထင္ေနမလား မသိပါဘူး။ ကြၽန္မမွာ မျမင္ခ်င္ မၾကားခ်င္ကာမွ အိမ္ေဘးကပ္ရက္ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာတာေလ။ အသက္ၾကီးၾကီး ေယာက်္ားက ျမိဳ႕ေပၚမွာ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ရွိျပီး အရင္တုန္းကေတာ႔ လူၾကီးလူေကာင္း စာရင္းဝင္ေပါ႔။ 

ဒါေပမယ္႔ ဒီလို ေကာင္မေလးနဲ႔ အေၾကာင္းထပ္ပါျပီး ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ လာငွားေနကာမွ သူ႔မိန္းမၾကီးက လုိက္လာျပီး ဆဲဆိုေသာင္းၾကမ္းလိုက္တာ ဆိုတာ...။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပြက္ေလာကို ညံသြားတာပဲ။ ဒီေတာ႔မွာ ဒီလူၾကီးရဲ႕ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ သူ႔မိန္းမၾကီး ေဖာ္သြားမွပဲ အကုန္ေပၚကုန္ေတာ႔တာ။ ဒီလူၾကီးက အရင္ကတည္းက 'ဇ' ရွိတဲ႔ လူတဲ႔ေလ။ မိန္းမၾကီးက လိုက္ျပီးဖံုးဖိ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဖံုးေကာင္းေကာင္း စြပ္ထားႏုိင္ခဲ႔တာပဲ။

ခု လွယဥ္ေက်းေလးက်မွ ဖံုးမရဖိမရ ႏွလံုးသား သူငယ္ျပန္ေတာ႔တာတဲ႔။ လူပဲရမယ္တဲ႔။ ဘာပစၥည္းမွ ျခဴးတစ္ျပားမရေစရဘူး လို႔ ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႔ သြားလိုက္ၾကတာ။

မ်က္ႏွာဖံုးေတြ အကုန္ကြာက်ကုန္ေတာ႔တာပဲ။ လွယဥ္ေက်းေလးကလည္း ပံုစံနဲ႔မလိုက္ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္ရန္ေတြ႕လိုက္တာမ်ား...။ သူ႔လူၾကီးကို လူပဲမက္တာ၊ က်န္တာ ဘာမွ မယူဘူး။
လူကို အရည္ညႇစ္မတတ္ ခိုင္းစားျပီးတာေတာင္ စိတ္ပါ ပိတ္ေလွာင္ႏွိပ္စက္ေနတဲ႔ အိမ္မွာ သူ႔လူၾကီးကို မထားရက္ေတာ႔လို႔ သူ႔ဘဝကို စေတးျပီး ကယ္တင္လိုက္တဲ႔ သေဘာမ်ိဳး ျပန္ေအာ္တယ္။

မယားၾကီးက ' ေသနာေကာင္ၾကီး..ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္..' ဆိုျပီးေအာ္။

ေကာင္မေလးက ' ကိုကို...ကိုကို..' နဲ႔ ကာကြယ္ျပီး ျပန္ခံေအာ္။ 
ဟိုလူၾကီးကေတာ႔ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ ကြၽန္မက အိမ္ျပင္လည္း ထြက္မၾကည့္ဝံ႔ေတာ႔ အသံပဲ ၾကားရတာေလ။ 

အဲဒီကိစၥေတြ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျဖစ္ျပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ အေမကလည္း...

' သမီးရယ္ ကေလးေတြေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေႏြရာသီေလးေတာ႔ လိုက္သြားေနလိုက္ပါဦးေအ။ မယားေကာင္းဆိုတာ လင္ေယာက်ာ္းကို ျပဳစုယုယဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္။ သိတ္အၾကာၾကီး ပစ္ထားဖို႔ မေကာင္းဘူး...' 

ေႏြရာသီဆိုရင္ သားၾကီးလည္း ေက်ာင္းပိတ္၊ သားငယ္လည္း သိတ္မေအးေတာ႔မွာမို႔ ကိုေမာင္႔ေနာက္ကို လိုက္သြားဖို႔ အဆင္ေတာ႔ အေျပသား။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးဆိုေတာ႔ အေမ႔အတြက္လည္း ကြၽန္မ စိတ္မေျဖာင္႔ႏိုင္ပါဘူး။ အေမ႔ကိုပါ အလည္ေခၚသြား ခ်င္ေပမယ္႔ လမ္းပန္းခရီး ေဝးလွတာမို႔ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ကို အေမ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးက ခြင္႔မျပဳျပန္ဘူးေလ။ 

ဒီလိုနဲ႔....ကိုေမာင္႔ဆီ စာေရးျပီး တုိင္ပင္မိတယ္။ ခုနစ္ႏွစ္ခုနစ္မိုး သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူခ်င္းမို႔ ကိုေမာင္႔ကို ယံုၾကည္ေပမယ္႔ ေခတ္ကာလသမီး ပ်ံတံတံေလးေတြ ျမင္ျပန္ေတာ႔ ရင္ပူမိတဲ႔အေၾကာင္း၊ လမ္းထိပ္က ခ်ာတိတ္စံုတြဲရယ္၊ ေခါင္းရင္းအိမ္က ဦးေလးၾကီး စံုတြဲရယ္၊ ဥပမာေပးရင္း ေျပာျပမိတယ္။ ကိုေမာင္ကေတာ႔ သူ႔ကို စိတ္ခ်ဖို႔နဲ႔ ဝိပႆနာကို စိတ္ဝင္တစား ေလ႔လာေနတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ စာေမးပြဲရက္မွာ ခြင္႔ယူျပီး သူျပန္လာမယ္႔ အေၾကာင္း စာျပန္တယ္။ တကယ္လည္း ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ၾကည္လင္ျပီး ပိုတည္ျငိမ္လာတဲ႔ ကိုေမာင္႔မ်က္ႏွာက သီလျပည့္တဲ႔ တရားသမားတစ္ေယာက္လို ရင္႔က်က္ေနတယ္။

သူေလ႔လာထားတဲ႔ ဝိပႆနာတရားေတြ၊ တရားထိုင္ပံု ထိုင္နည္းေတြ ကြၽန္မနဲ႔အေမ႔ကိုလည္း ျပန္ေဟာျပေနေသးတာ...။ သားတို႔ကိုလည္း ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးတဲ႔ အက်င္႔ လုပ္ေပးသြားေသးတယ္။ ကိုေမာင္ ခြင္႔ရက္ျပည့္လို႔ ျပန္သြားေတာ႔လည္း ကြၽန္မနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ ဆက္ျပီး ဝတၱရားမပ်က္ ညတိုင္းရွိခိုးျဖစ္သြားတယ္။ 

တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္မက အလိုေလာဘ နည္းခဲ႔သေလာက္ ကံေကာင္းခဲ႔ပါတယ္ေလ။ မိသားစုနဲ႔ေဝးျပီး အေဖာ္မဲ႔ေနတဲ႔ အရြြယ္ေကာင္း ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ရက္ေတြ ညေတြကို အရက္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ မိန္းမရႈပ္ေတြနဲ႔ မကုန္လြန္ေစပဲ စာအုပ္ေတြ၊ တရားဓမၼေတြနဲ႔ အေဖာ္ျပဳျပီး ျဖတ္သန္းေနတယ္။ အက်ိဳးမယုတ္တဲ႔အျပင္ အက်ိဳး ပိုရွိေအာင္ အသံုးခ်ေနတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မ စိတ္ေအးခ်မ္းရပါျပီ။ အဲဒီအတြက္ ကိုေမာင္႔ကိုလည္း ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္။

xxxxxxxxxx


' အဲဒီ ဘုရားရွိခိုးသံၾကီး ဆံုးမွ တက္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုကြာ။ ကိုကို နားမလည္ဘူးလား...' 

ခပ္္သဲ႔သဲ႔ဆိုေပမယ္႔ အသံက မာဆတ္ဆတ္ႏုိင္လွတာမို႔ ကြၽန္မနားထဲကုိ ေဘးခတ္နံခတ္ ဝင္လာတယ္။

ၾကည့္္စမ္း။ ဘုရားစင္ေဘး ျပတင္းေပါက္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္က ေခါင္းရင္းအိမ္အခန္းမွာ ဟုိစံုတြဲရွိေနတာပဲ။ ကြၽန္မ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ႔ေနတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာသြားခဲ႔ပါလိမ္႔။ 

ကိုေမာင္ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ခု..ခြင္႔ရက္ေစ႔ျပီး ျပန္သြားတဲ႔အထိ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္႔မိသားစုပဲ တစ္ကမၻာ ျဖစ္ေနခဲ႔တာေလ။
သားေတြနဲ႔ဖေအ စည္းလံုးခ်စ္ခင္ေနတာ ၾကည့္ျပီး ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္လိုက္၊ ကိုေမာင္ ျပန္ေျပာျပတဲ႔ ေဒသအသစ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ အသစ္က အေတြ႔အၾကံဳေတြ နားေထာင္လိုက္၊ ကိုေမာင္ေဟာတဲ႔ တရားေတြနာျပီး တရားထိုင္ၾကည့္လိုက္၊ မိသားစုလိုက္ ဘုရားဝတ္တက္ျပီး ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ေနလိုက္၊ ခြင္႔ေစ႔ျပီး ျပန္ကာနီးေတာ႔ အေဖနဲ႔သားေတြ အလြမ္းသယ္ေနတာၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ႀကိတ္က်လိုက္နဲ႔...။ 
တကယ္ပါပဲ။ 

ပတ္ဝန္းက်င္ကို မႈန္ဝါးဝါး လစ္လ်ဴရႈထားမိခဲ႔တယ္။ အရင္က အိမ္ေပၚထပ္ ဘုရားစင္နံေဘးက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင္႔ထားရင္ ေခါင္းရင္းအိမ္ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ခပ္နီးနီး ၾကားေနျမင္ေန ရတာမို႔ ဟိုစံုတြဲ ေရာက္လာျပီးကတည္းက အျမဲပိတ္ထားခဲ႔တာ။

ညဖက္ ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္ေလးပဲ ေလဝင္ေအာင္ ခဏဖြင္႔ျပီး ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႔ ျပန္ပိတ္ခဲ႔တယ္။ ကြၽန္မတို႔ သားအမိေတြကလည္း ေအာက္ထပ္မွာ အိပ္တာေလ။ 
ကိုေမာင္ေရာက္လာျပီး မိသားစု ဘုရားရွိခိုးေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ ျပတင္းတံခါးဖြင္႔၊ ျပီးရင္ ျပန္ပိတ္ခဲ႔တာပါပဲ။ 

ဒါေပမယ္႔ သားတို႔နဲ႔ ဘုရားရွိခိုးေတာ႔ ကေလးေတြက ဘုရားစာကို ေအာ္ဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ မနက္တိုင္းဆိုရသလို ပါဠိလိုတပိုဒ္၊ ျမန္မာလိုတပိုဒ္ ဆိုၾကတာ။ ငါးပါးသီလယူေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ ဆိုလုိက္တာပဲ။ ကြၽန္မတို႔လူၾကီးေတြက ခပ္တိုးတုိးဆိုေပမယ္႔ ကေလးသံေလးေတြကေတာ႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စူးစူးက်ယ္က်ယ္ေလး ထြက္ရင္ထြက္သြားတာေပါ႔။ ၾကည့္စမ္း။ ကြၽန္မေမ႔ေနခဲ႔တာပဲ။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ ဒီစံုတြဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ဘာလို႔မ်ား သတိမရခဲ႔တာပါလိမ္႔။ 

ငါးပါးသီလယူတိုင္း ကာေမသုမိစၧာ စာရာ ( သူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ျခင္း ) ေနရာမွာ သူတို႔ေတြ အေနရ ခက္ေနၾကမွာေပါ႔။ 

ကိုေမာင္ ျပန္သြားျပီးေနာက္လည္း ကြၽန္မတို႔သားအမိ ဒီလိုပဲ ညတိုင္း ရွိခိုးရြတ္ဆိုေနတုန္းပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ႔ျပီလဲ။ သူတို႔ စကားမ်ားသံလိုလို၊ ရန္ျဖစ္သံလိုလို၊ ကြၽတ္စီကြၽတ္စီေလးေတြေတာ႔ ၾကားမိသလို အရွိသား။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္မယ္လို႔ေတာ႔ မထင္မိဘူး။ ဘုရားရွိခိုးတာ ေကာင္းတဲ႔အလုပ္မို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အားနာစရာလို႔လည္း တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ႔ဘူး။ 

အို...ဒုကၡပါပဲ။ ကေလးေတြရဲ႕ စည္းခ်က္ညီ အသံေလးေတြကို ဘယ္လိုေျပာျပီးေတာ႔မ်ား ရပ္ပစ္ရမွာတဲ႔လဲ။ သူတို႔ေလးေတြက သူတို႔အေဖကို လြမ္းတဲ႔စိတ္နဲ႔ စိတ္ေျဖရာ တရားေရေအး ေသာက္စို႔ေနၾကရွာတာ။ ဖေအ အစျပဳေပးခဲ႔တဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းေလးကို အလြမ္းေျပ လုပ္ေဆာင္ျပီးသြားရင္ ဖေအကို ေမတၱာပို႔ျပီး ဆုေတာင္းၾကေသးတာ။ အစကတည္းက သတိမရမိခဲ႔တာ ကြၽန္မရဲ႕အျပစ္ပါပဲ။ 

ခုေတာ႔ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုေျပာရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးရင္း သူတို႔ကို မတားရက္တာနဲ႔ပဲ ေန႔တိုင္း အားနာနာ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရေတာ႔တယ္။ဘယ္ေတာ႔မ်ား အိမ္ေရွ႕လာျပီး ရန္ေတြ႕ေလမလဲလို႔ေတာင္ စိုးထိတ္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေကာင္မေလးက ခပ္စြာစြာရယ္။ ဟိုတစ္ခါ သူ႔လူၾကီးမိန္းမေဟာင္းကို ကက္ကက္လန္ ျပန္ရန္ေတြ႕တာလည္း ျမင္ထားရတာမို႔ ကြၽန္မကေတာ႔ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။ သူတို႔ကို ေစာင္းေျမာင္း ဆိုပါတယ္ဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႕မွျဖင္႔ ရွက္စရာ...။

သူလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ သြားျပႆနာတက္မိရင္ကို ကြၽန္မေတာ႔ နာမည္ပ်က္ျပီ။ ေတာ္ေနၾကာ...သူ႔လူၾကီးကို ၾကိတ္ၾကိဳက္ေနလို႔ သူ႔ကိုမနာလို ျဖစ္ေနတာလို႔မ်ား ေျပာခ်လိုက္ရင္ သြားပါျပီ။ အမေလး...သူ႔လိုလူမ်ိဳးက စကားအႏုိင္ရ ျပီးေရာ၊ ေျပာခ်င္ေျပာမွာ။ ကိုယ္က မဟုတ္မွန္း တစ္ေလာကလံုး ဘယ္ေလာက္ပဲသိသိ၊ ဒီလိုအေျပာခံရရင္ကို ရွက္လွပါျပီ။ ေတာ္ျပီ၊ ေတာ္ျပီ။ သားတို႔ကိုေတာ႔ တားမွပါပဲ။

တစ္ခုခုေျပာျပီး တားရမွာပဲ။ 

တစ္ေယာက္တည္း အေတြးလြန္တတ္တဲ႔ ကြၽန္မကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေတာ စိတ္ပူျပီး ေခြၽးျပန္ေနမိပါတယ္။ ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုကာမွ ခုတေလာ ညဖက္ဘုရားရွိခိုးတိုင္း တစ္ဖက္က အသံကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ နားစြင္႔မိရက္သား ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ 


တစ္ညမွာေတာ႔...
' ကိုကို မၾကားဘူးလား။ ဒီမွာ အျမဲတမ္း သဲကို ေစာင္းေျမာင္းခံေနရတာ...' 

ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခပ္စူးစူး အသံအဆံုးမွာ တစ္ဖက္အိမ္က ျပတင္းတံခါးကို ဝုန္းကနဲ ေဆာင္႔ပိတ္သံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ထိခိုက္ ဝမ္းနည္းသြားရပါေတာ႔တယ္။ ေလာကမွာ မွန္တာ လုပ္ေပမယ္႔ လည္း ေဘးဘီကိုေတာ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ျမင္ရဦးမွာပဲလို႔ အသိတရားတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္။ 

xxxxxxxxxx 

မ်က္ေစ႔မွိတ္ျပီး သားတို႔နဲ႔အတူ ခပ္တိုးတိုး ဘုရားရွိခိုးေနရင္းမွာ စိတ္ေတြက ပ်ံ႕လြင္႔ကုန္ျပန္တယ္။ ခုတေလာ စိတ္ရႈပ္ေထြး ရလြန္းလို႔လား မသိဘူး။ စိတ္ေတြ စုစည္းလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခပ္တိုးတိုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားထိန္းဆိုေနရတဲ႔ သားတို႔အသံေလးေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ယ္လာလိုက္၊ သားၾကီးက 'ရႈး'..လို႔ သတိေပးလိုက္၊ သားငယ္က 'ရႈူး'...လို႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္နဲ႔။ ၾကားေနရတဲ႔ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ သားတို႔ကို တိတ္တိတ္ေလး ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။

' ဟုိဖက္အိမ္က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး စာေမးပြဲနီးေနလို႔ အေႏွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ ခပ္တိုးတိုး ဆိုၾကရေအာင္ေနာ္..' 

လို႔ကေလးေတြကို လူၾကီးက မုသားသံုးလိုက္ရျပီေလ။ အမွန္အတိုင္းေျပာဖို႔ကလည္း ႏုနယ္ေသးတဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကို မရႈပ္ေထြးေစခ်င္ဘူး။ ငါးပါးသီလယူၾကေတာ႔ မုသာဝါဒါ (လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း) အပိုဒ္မွာ သားတို႔ရဲ႕ သံျပိဳင္အသံက ခပ္တိုးတိုးဆိုေပမယ္႔ ကြၽန္မနားထဲမွာ အက်ယ္ၾကီး ပဲ႔တင္ထပ္ေနေတာ႔တယ္။

ကာေမသုမိစၧာ စာရာ ဆိုတဲ႔ အသံကေတာ႔ အရင္ကထက္ ခပ္တိုးတိုးမို႔ဟုိဖက္ ျပတင္းေပါက္က ၾကားရေတာ႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဖက္အိမ္ ျပတင္းေပါက္က ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ျမဴးသံက ကြၽန္မနားထဲကို ခပ္စူးစူး တိုးဝင္လာပါေတာ႔တယ္။ အာရံုပ်႕ံလြင္႔ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး သားတို႔အသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ အျမန္လိုက္ရြတ္ရပါတယ္။ 


' ........အနႏၲ စၾကာဝဠာ...အနႏၲ သတၱဝါတို႔ ............ ..........ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ....' 
xxxxxxxxxxx 

ေဝ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) 
၂၀၀၉ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ မေဟသီမဂၢဇင္း