ေရတိမ္ထဲက ေခ်ာက္


“ မိမဆံုးမ...၊ ဖမဆံုးမ..” တဲ႔။
          နားစည္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုးျဖတ္သြားတဲ႔ စကားလံုးေတြက ပဲ႔တင္လႈိင္းအထပ္ထပ္ျဖစ္ျပီး ႏွလံုးသားကို ရိုက္ပုတ္နာက်ည္းေစခဲ႔ျပီ။
          ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ သူက လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက အေဖမရွိတာဆိုေတာ႔ ဖမဆံုးမ...ဆိုတဲ႔စကားက မွန္ေနတာကိုး။ မိမဆံုးမ...ဆိုတာကေတာ႔....။
          တစ္ေန႔က်ရင္...အေမ႔နားရြက္ကို ကိုက္ျဖတ္မယ္႔ သားမိုက္ဘ၀မ်ား သူ ေရာက္ရဦးမလား...မဆိုႏိုင္ဘူး။
                                             xxxxxxxxxx
          အမွန္က သူ ဒီကိုေရာက္လာခဲ႔ရတာ..။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာတစ္ခင္းစာ ပေထြးရဲ႕အရိပ္ လြတ္ရာမွာ ေနရဖို႔ပါ။
နပ္မွန္မွန္မစားရရင္ ေနပေလ႔ေစဦး။ ပေထြးအရိပ္က လြတ္ေျမာက္ရင္ေတာ္ျပီ။ ဘာအလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ လဲက်ရင္လဲက်သြား
ေပ႔ေစဦး။ ပေထြးေသာက္မယ္႔အရက္ ၀ယ္ေပးရတဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ရင္ရျပီ။ ဘယ္သူေတြ သူ႔ဦးေခါင္းကို တက္နင္းသြားေစဦး။ ပေထြးရဲ႕
မ်က္ေထာင္႔နီ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေ၀႔မလာရင္ သူ သည္းခံႏုိင္ျပီ။ အဲေလာက္ထိ ပေထြးကို ခါးသည္းတယ္။
          ပေထြးကို မုန္းတဲ႔စိတ္ေတြ ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲအထိ စူးနစ္ေနတဲ႔သူဟာ ၾကိတ္ထားမိတဲ႔ အံကို ည အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မေလွ်ာ႔မိေတာ႔တာ...။ ေထာင္ေနတဲ႔ ေမးေၾကာေတြရယ္၊ မႈန္ကုတ္က်ဥ္းေျမာင္းေနတဲ႔ သူငယ္အိမ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ဘယ္လိုမ်ား ရည္မြန္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းမတဲ႔လဲ။
          ပေထြးနဲ႔တစ္ခြန္းမွ ေျပေျပလည္လည္ မေျပာဖူးတဲ႔အျပင္ အေမ႔ကိုလည္း ႏႈတ္လွန္ထိုးေနက် ဒီပါးစပ္ေတြကေရာ...။
ေျပေျပလည္လည္ ေအးေအးေဆးေဆးမ်ား ေျပာေတာ႔မယ္ဆို...၊ စကားက ထစ္ခ်င္ေနရေသးတယ္။ ျမန္ျမန္ေျပာရင္ေတာ႔လည္း ထစ္မွန္းေတာင္မသိသာဘူး။ ဒီေတာ႔...ပေထြးကိုအခဲမေက်တဲ႔ ခပ္မာမာေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္ျမန္ေလးလည္း ေျပာလိုက္ေရာ...။  
          မ်က္ႏွာျမင္ ခ်စ္ခင္ပါေစ။ အသံၾကားသနားပါေစ...ဆိုတာ ေတာင္းေကာင္းတဲ႔ဆုလို႔ေတာင္ သူက သိခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
          ဒါေပမယ္႔ ခက္တာက သူ ၀မ္းေက်ာင္းတဲ႔အလုပ္က စားပြဲထိုးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာရမယ္႔ အလုပ္ကို ဘယ္လိုမွ အေထာက္အကူမေပးႏုိင္တာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒီ႔ထက္လိုက္ဖက္မယ္ ထင္ရတဲ႔ ကား၀ပ္ေရွာ႔တုိ႔၊ စပယ္ယာတို႔၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တုိ႔...၊
ဒီ႔အရင္က သူ၀င္လုပ္ဖူးေသးတယ္။ လူကသာ ခံတန္တန္နဲ႔ ေထာင္႔မက်ိဳးတာ။ ပင္ပန္းတဲ႔အလုပ္ၾကေတာ႔လည္း လက္ေၾကာကမတင္းျပန္ဘူူး။
          အင္းေလ...သူ အိမ္ကဆင္းလာျပီး ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္မယ္လို႔ အလုပ္စလုပ္တဲ႔အရြယ္ကလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး ရွိေသးတာကိုး။ ပေထြးနဲ႔အေမကို အာခံျပီး အစ္ကို႔အိမ္ဆင္းလာေတာ႔လည္း အစ္ကို႔ကေလးေတြနဲ႔ သူနဲ႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တာနဲ႔ ရန္ပြဲပဲ။
          အစ္ကိုသြင္းေပးတဲ႔ စပယ္ယာအလုပ္မွာလည္း ကားသမားေတြက ပါးစပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခပ္ရမ္းရမ္း လူေတြ။ သူက ဂ်စ္တစ္တစ္
ခံတန္တန္ဆိုေတာ႔ နားရင္းပါးရင္းေတြဆိုတာ အျမဲတမ္းကို ပူထူေနေတာ႔တာ။
          ဒီလိုနဲ႔ အစ္ကို႔အိမ္မွာလည္း တစ္လေတာင္ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ထမင္းေကၽြး လခမေပးတဲ႔ ၀ပ္ေရွာ႔တစ္ခုမွာ အစ္ကိုပဲ အပ္ေပးရ ျပန္တာေပါ႔။ ေထာင္႔မက်ိဳးတဲ႔ သူနဲ႔ ဒီလိုလူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းေတြနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီးေတြ႕ေတာ႔တာေလ။ ပေထြးက ပါးေတြရိုက္တယ္။
ကားသမားေတြက နားရင္းအုပ္တယ္။ ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာေတြက်ကာမွ ေခါင္းကို ေပါက္ကေရာပဲ။ ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းတာကို ေမးေၾကာေထာင္ျပီး မ်က္လံုးေစြၾကည့္လို႔တဲ႔။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ႔ ဂြရွင္နဲ႔ လွမ္းေပါက္ပစ္လိုက္တာ။ ေသြးေတြ ရဲကနဲပဲ။ သံုးခ်က္ေတာင္ ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။
          ေခါင္းမထူႏုိင္တဲ႔သူ႔ကို ဘာမွေျပာမေနပဲ အစ္ကိုက ဆိုက္ကားေပၚတင္ျပီး အေမ႔ဆီျပန္ပို႔ပစ္လိုက္တာ။ ေျပာေနရင္လည္း သူက ျငင္းဦးမွာကိုး။ အစ္ကို႔အိမ္မွာလည္း အစ္ကို႔မိန္းမက လက္မခံေတာ႔ဘူး။ ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာကလည္း ေဆးဖိုးေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ျပီ။
“ ဆက္ထားရင္ မင္းေကာင္ ငါ႔လူေတြၾကားမွာ အသက္ေပ်ာက္ သြားလိမ္႔မယ္...” ...တဲ႔။
          အေမ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ၾကိဳဆိုေရးက သင္းေနျပန္တယ္။
          “ ေခြးမသား...။ ေသာက္သံုးကျဖင္႔ မက်ဘူး။ ငါ႔ကို ေျခရာလာတိုင္းခ်င္ေသးတယ္။ လူေတြနဲ႔မဆက္ဆံတတ္ပဲ လူရာ၀င္ခ်င္လို႔
          ရမလား။ ဘယ္မွာမွ သံုးမရရင္ အိမ္မွာပဲ ကေလးထိန္း၊ အႏွီးေလွ်ာ္။ ေလာေလာဆယ္ ငါေသာက္ဖို႔အရက္ သြား၀ယ္ေပးစမ္း...”
          ပေထြးလုပ္စာစားျပီး အသက္ရွင္ရတာနဲ႔စာရင္ ေခါင္းပဲေပါက္ေပါက္၊ ေသြးပဲထြက္ထြက္၊ ေနာက္ဆံုး အသက္ပဲေသေသလို႔
သူနာက်ည္းမိတယ္။ ဒီလိုပေထြးမ်ိဳးကို သူတို႔ဘ၀ထဲ ၀င္ခြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကိုလည္း စိတ္နာတယ္။
                                            xxxxxxxxxxx
          အေဖဆံုးေတာ႔ သူက ႏွစ္ႏွစ္သားေလးလားပဲ ရွိေသးတာေလ။ အစ္ကိုက ျပန္ေျပာျပတယ္။ အေဖဆံုးျပီးစက သူတို႔ညီအစ္ကို
ႏွစ္ေယာက္ကို အေမ အားတင္းျပီး ရုန္းကန္ေကၽြးေမြးခဲ႔ေသးတယ္တဲ႔။ အစ္ကိုက သူ႔ထက္ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီးေတာ႔ အေမနဲ႔အတူ
ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရခဲ႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ႏွလံုးေရာဂါအခံရွိတဲ႔ အေမက အပင္ပန္းလည္း သိတ္မခံႏုိင္ရွာဘူး။ တခ်ဴခ်ဴတခ်ာခ်ာနဲ႔
သူေက်ာင္းေနအရြယ္ ေရာက္တဲ႔အထိေတာ႔ အံခဲလုပ္ရွာသား။
          သူကေတာ႔ ဖတဆိုးသားေလးဆိုျပီး အေမအလိုလိုက္သေလာက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဆိုးခဲ႔တာတဲ႔။ အေမက ေက်ာင္းပို႔ျပီး
ျပန္သြားတာ လမ္းထိပ္မေရာက္ေသးဘူး။ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကလွ်ိဳျပီး ျပန္ေျပးတဲ႔သူက အိမ္ကိုေရာက္ေနႏွင္႔ျပီ။
          အေမကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေပ႔ေစ။ ေက်ာင္းကို ထပ္ျပန္ပို႔တာပဲ။ ေက်ာင္းမတက္မခ်င္း လက္ဆြဲျပီးကို ထိုင္ေစာင္႔ေနေတာ႔တာ။ ဒီလို အေမဒုက္ၡခံခဲ႔လို႔လည္း ေသစာရွင္စာေလးေတာ႔ သူ တတ္ေျမာက္ခဲ႔တာေပါ႔။
          ဒါေပမယ္႔ ပထမတန္းႏွစ္၀က္ေလာက္မွာပဲ ဘယ္လိုမွ ေက်ာင္းတက္ခိုင္းလို႔ မရေတာ႔တာေလ။ ေက်ာင္းအတင္း လိုက္ပို႔ရင္ အေမ႔အိမ္ကို မျပန္ေတာ႔ပဲ ေလး၊ငါးရက္ေလာက္ ေပ်ာက္္ေနေတာ႔တယ္။ အေမကေတာ႔ စိတ္ေတြပူျပီး ရထားမ်ား ၾကိတ္သြားျပီလားလို႔ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္ လိုက္ရွာရတာနဲ႔...၊ ေတြ႔သမွ်လူကို ေမးရတာနဲ႔...၊ ေရနစ္ေလမလားဆိုျပီး ျမစ္ဆိပ္ေတြလည္း ေရာက္လိုေရာက္နဲ႔ေပါ႔။
          သူ အိမ္ျပန္ေရာက္လာကာမွ “ အမေလး သားရယ္ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း...” ...ဆိုျပီး ဖက္ငိုရွာတယ္။ ေခ်ာ႔ေမးရင္ေတာ႔
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားအိပ္ေနတယ္ ေျပာလိုေျပာ၊ အမႈိက္ရွာေဖြေရး ကေလးတစ္သိုက္ၾကား ၀င္အိပ္ေနတယ္ ေျပာလိုေျပာနဲ႔ပါ။
ဒီလို ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္လည္း ျဖစ္ျပီးေရာ အေမလည္း သူ႔ ပညာတတ္ေျမာက္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈကို လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ေတာ႔တာေလ။
          က်န္းမာေရးလည္းမေကာင္း၊ သူ႔ကိုလည္း မထိန္းႏုိင္တဲ႔အေမဟာ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ အားကိုးရွာေတာ႔တာေပါ႔။ ကားဂိတ္မွာ
ၾကက္ဥငံုးဥျပဳတ္ ေရာင္းတဲ႔အေမနဲ႔ ကားေနာက္လိုက္နဲ႔ ညားၾကတာ ဆန္းေတာ႔မဆန္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အစ္ကိုကေတာ႔ အေမ
ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာနဲ႔ စိတ္ဆိုးျပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတာ။ မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ သူသာ ကေလးမကလူၾကီးမက်နဲ႔ အိမ္မွာက်န္ခဲ႔တာေလ။
          ပေထြးက အလုပ္ေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။ အေမ႔ကို ပိုက္ဆံလည္း မွန္မွန္အပ္တယ္။ သူမုန္းတာက သူ႔ကိုႏွိမ္လြန္းတာပဲ။
ေက်ာင္းမေနပဲ အေလလိုက္တဲ႔ေကာင္ဆိုျပီး မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳးေျပာရံုမကဘူး။ အရက္၀ယ္ခိုင္းရတာနဲ႔၊ နင္းခိုင္းႏွိပ္ခိုင္းရတာနဲ႔။  
          သူကလည္း ဦးမက်ိဳးပါဘူး။ ေအာ္ခိုင္းခိုင္း၊ ဆဲခိုင္းခိုင္း၊ ရုိက္ခိုင္းခိုင္း..၊ လုပ္ကိုမေပးတာ။ အေမကေတာ႔ လင္နဲ႔သားၾကားမွာ
ဗ်ာမ်ားရတာေပါ႔။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ေျပးဇာတ္လမ္းေတြလည္း အခန္းဆက္ေတြျဖစ္လာတယ္။ အိမ္မွာအဆင္မေျပရင္ ရွာေဖြေရးအဖြဲ႕နဲ႔ ရွာေဖြစားေသာက္လိုက္။ အဲဒီအဖြဲ႕နဲ႔ အဆင္မေျပရင္ အိမ္ကို ျပန္လာလိုက္ေပါ႔။
          ပိုဆိုးလာတာက ပေထြးနဲ႔ရတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ေမြးျပီးေရာ ပေထြးက သူ႔ကို ပိုႏွိမ္လာသလို အေမကပါ သူ႔ဖက္ကမပါ ေတာ႔ဘူးလို႔ သူထင္လာတာပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ႔အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ျပီး အေမ႔ကိုပါ စိတ္နာနာနဲ႔ စြန္႔ခြာခဲ႔တာပါပဲ။
                                             xxxxxxxxxx
          ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ စားပြဲထိုးေနရာလြတ္တစ္ခုကို သူရလိုက္တာ။ ပေထြးေလာင္းရိပ္ကလည္းလြတ္၊ ေက်ာတစ္ခင္းစာလည္းရ၊
ထမင္းလည္း ၀၀စားရ၊ ဒီ႔ျပင္ လခလည္းေပးတယ္။ သူ႔အတြက္ကေတာ႔ ကံေကာင္းတာေပါ႔။ စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ မွန္မွန္နဲ႔ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာတင္ အရပ္ၾကီးရွည္ျပီး ထြားက်ိဳင္းလာတယ္။ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးခ်ရရင္ ဆိုင္ရွင္ကေတာ႔ အကုသိုလ္၀င္တာပဲ။
          “ ဒီေကာင္ ေရာက္လာကာမွ ငါ႔ေယာက်ာ္းလည္း လူဆိုးထိန္းဘ၀ကို ေရာက္ရေတာ႔တာေလ။ အရင္က အင္မတန္သိမ္ေမြ႕တဲ႔လူက
          ခုမ်ားဆို ဒီေကာင္ေၾကာင္႔ ေဒါသထြက္ရ၊ နင္႔နင္႔သည္းသည္းေတြ ေျပာရ၊ လက္ပါရနဲ႔ လူၾကမ္းၾကီးကို ျဖစ္ေရာ...”
          ဒါက ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီး ညည္းတြားေနက်စကား။ သူ႔ေယာက်ာ္းကို ပတ္၀န္းက်င္က လူဆိုးထင္မွာစိုးလို႔ သူ႔ကို လူဆိုးေနရာ
ေပးတဲ႔ ပညာတတ္စကား။ သူတို႔က စကားအရာမွာေတာ႔ လိမ္ၼာပါးနပ္သလားမေမးနဲ႔။ လိုရာမေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေျပာတဲ႔ေနရာမွာ စံ။ သူ႔ကိုလည္း ပံုတိုပတ္စ၊ ဥပမာ ဥပေမယ်ေတြနဲ႔ အျမဳပ္စီမတတ္ေတာ႔ သြန္သင္ရွာပါတယ္။
          ဒါေပမယ္႔ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ႔ သူ႔အေျပာအဆို အမူအရာေတြက ေတာ္ရံုမီးပူအပူေလာက္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္႔ျပဴးသြားခဲ႔ရင္
ရာဇ၀င္လွေနပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပႆနာေတြက ပံုစံစံု၊ ဆိုဒ္စံု၊ ေနရာစံု၊ လူမ်ိဳးမေရြး ဆိုသလိုပဲ။ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း၊
ဆိုင္ကိုလာေနက် ေဖာက္သည္ေတြ၊ ဆိုင္ေဘးပတ္၀န္းက်င္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔မွကို မတည့္ဘူး။ ရန္ျဖစ္စရာလူကုန္ရင္ ဟိုပန္းကန္ကြဲ၊
ဒီဖန္ခြက္ခြဲနဲ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ဘယ္ေနရာမွ မခ်မ္းသာေစရဘူးလို႔မ်ား က်ိန္စာမိေနသလား ထင္ရတယ္။
          ဆိုင္ရွင္က ဖ်န္ေျဖထိန္းသိမ္းရင္လည္း ပေထြးကိုၾကည့္တဲ႔ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေပေစာင္ေစာင္ အံတၾကိတ္ၾကိတ္ ၾကည့္တတ္ေတာ႔
ဘယ္ခႏ္ၲီစတရားမွလည္း မခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
          “ ေဟ႔ေကာင္...ဘယ္တိရစ္ၦာန္မွေတာင္ မင္းေလာက္မရိုင္းစုိင္းဘူးကြ။ မင္း မေလးမစားဆက္ဆံလို႔ တခ်ိဳ႕ေဖာက္သည္ေတြ
           မိတ္ပ်က္ျပီး မလာၾကေတာ႔ဘူး။ မင္းပံုစံမျပင္ႏုိင္ရင္ ငါ႔ဆိုင္မွာဆက္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ႔...”
          ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း ပေထြးရဲ႕ အရက္ခိုးေ၀တဲ႔ မ်က္ေထာင္႔နီၾကီးကို ျမင္ေယာင္ျပီး သူ ခ်က္ခ်င္းမာန္ခ်ရတယ္။ ပေထြးကလြဲရင္
က်န္ဘယ္သူ႔ကုိ အေဖေခၚရေခၚရဆိုတဲ႔ ဘ၀အေျခအေနဆိုေတာ႔လည္း...။
          ပေထြးဆီ ျပန္မေရာက္ခ်င္တဲ႔သူမို႔ အလုပ္ထဲမွာ ေျပလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အလုပ္ၾကမ္းေတြကလည္း
အဆင္မေျပေတာ႔ ဒီအလုပ္ေလးကိုပဲ မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္ထားသင္႔မွန္း ဘ၀ေပးအသိက သူ႔မွာရွိေနျပီ။ ပညာမတတ္ေပမယ္႔ ဘယ္သူက သခင္လဲဆိုတဲ႔ ဗီဇအသိေလးေတာ႔ ခပ္ေရးေရးရွိေနေသးလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။
          စားပြဲထိုးအလုပ္က သူၾကံဳဖူးတဲ႔အလုပ္ေတြထက္စာရင္ လူသက္သာျပီး ပိုစားသာတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ သူက အလုပ္ထဲမွာလည္း ရန္လိုလုိက္တာမွ တစ္ေန႔သံုးေလးခါမွ ျပႆနာမျဖစ္ရင္ ညမိုးမခ်ဳပ္ဘူး။ တစ္ခါကမ်ားဆိုရင္ ဆိုင္မွာလာစားတဲ႔ ေဖာက္သည္ရဲ႕
ဆိုင္ကယ္ဘီးကို ေလေလွ်ာ႔ထားလို႔ ဦးေလးက နီးရာတုတ္ေခ်ာင္းဆြဲျပီး ေဆာ္ပေလာ္တီးတာ ခံရေသးတယ္။          
         “ လူဆိုတာ နာခံတတ္တဲ႔စိတ္၊ ေၾကာက္တတ္တဲ႔စိတ္ေလးရွိမွ ျပဳျပင္လို႔ရတာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္တဲ႔စိတ္မရွိလို႔
           မင္း ဒီလို မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမ..လို႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အေျပာခံရတာ။ မင္းလိုေကာင္ ငါ႔ဆိုင္ကေန အျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ရင္      
           ဒီပံုစံနဲ႔ဆို မၾကာခင္ ဓားထိုးခံရမယ္႔ေကာင္....”
          ဦးေလးေျပာတာေတာ႔ သူလည္းလက္ခံပါတယ္။ ဓားက သူမ်ားက လာမထိုးရင္ေတာင္ သူက ထိုးခ်င္ေနတဲ႔ေကာင္ေလ။
ဒါေပမယ္႔ သူ႔မွာေျပးစရာေျမ မရွိပါဘူး။ သူ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ေျပာဆိုဆံုးမတတ္တာ ဒီဆိုင္ရွင္ ဦးေလးလင္မယားပဲ ရွိတာမဟုတ္လား။
သူ႔အေမလည္း ဒီလို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပီး မေျပာတတ္သလို၊ ေျပာလည္းမေျပာအားဘူး။ တျခားလုပ္ခဲ႔ဖူးသမွ် အလုပ္ေတြမွာလည္း သူအခ်ိဳးမေျပရင္ ထသာနားရင္းတီးၾကတာ။ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္ အဖက္လုပ္ရွင္းျပတာမွ မဟုတ္ပဲ။
          လူ႔က်င္႔၀တ္၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာေတြကို ဦးေလးေျပာျပမွသာ သူ ၾကားဖူး နားေထာင္ဖူးရတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ရွည္
လက္ရွည္ သြန္သင္ဆံုးမေနလိုက္တာမ်ား၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူ႔အေဖ အသက္ျပန္ရွင္လာသလိုလို ရင္ထဲမွာ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ခံစားလာရတယ္။ သံေယာဇဥ္ တြယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဦးေလးရဲ႕မိန္းမကေတာ႔ သည္းမခံခ်င္ဘူး။
          “ နင္႔ေၾကာင္႔ ငါတို႔မွာ လူဆိုးထိန္းျဖစ္ရတာ။ ငါလည္း တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ မေျပာဖူးတဲဲ႔ စကားၾကမ္းေတြ ေျပာရဆိုရ၊
          စိတ္တိုရနဲ႔ လူေတြပါၾကမ္းတမ္းရတယ္။ နင္နဲ႔လိုက္ဖက္တဲ႔ တျခားအလုပ္ေတြ႕ရင္ သြားလုပ္ခ်င္လုပ္ေတာ႔...”
          ဇြတ္မႏွင္ရက္ၾကလို႔သာ ေတာ္ေတာ႔တယ္။ စိတ္ဆိုးတုိင္း သြားပါေတာ႔လို႔ခ်ည္း လမ္းဖြင္႔ေပးတယ္။ သူကလည္း မသြားခ်င္ေတာ႔
ၾကိဳးစားျပီးျပင္လိုက္၊ ေခြးျမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္သလို နဂိုပံုစံ ျပန္ျဖစ္သြားလိုက္၊ ျပႆနာေတြတက္လိုက္၊ သြားပါေတာ႔လို႔ေျပာလိုက္နဲ႔
သံသရာလည္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ ဦးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ဦးေလးမိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲတဲ႔ အခ်ိန္ေတာ႔ သူ႔ကို အတင္းႏွင္ခ်ရင္
သူတကယ္ ဆင္းရေတာ႔မွာ။ ေဒါသအိုးဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္အားေကာင္းမယ္မွန္း မွန္းလို႔ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။
                                               xxxxxxxx
          အေၾကာက္တရားမရွိဘူးလို႔ ဦးေလးေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ႔ဟုတ္တယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ ပေထြးအိမ္ ျပန္ရမွာရယ္၊ ဦးေလးရယ္ပဲ သူ ေၾကာက္တာ။ က်န္တာ သူ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး။ ေၾကာက္တတ္တဲ႔ အေတြးအေခၚမရွိသလို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း အသိဥာဏ္မရွိဘူး။ ဥပမာ ေသရမွာမေၾကာက္ဘူး။ ေထာင္က်မွာ မေၾကာက္ဘူး။ ငတ္မွာလည္း မေၾကာက္လွဘူး။ ေနာက္ျပီး အေမ႔ကိုမေၾကာက္ဘူး။ ပေထြးကို မေၾကာက္ဘူး။ ရပ္ကြက္လူၾကီးကိုလည္း မေၾကာက္ဘူး။ သူက အဲဒီလိုေကာင္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ျပႆနာေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ေနရတာေပါ႔။       
          တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔လည္း ျပႆနာေတြဟာ သူက တမင္ဖန္တီးတာမဟုတ္ပဲ သူ႔ဆီ အလိုိလို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။
          ဆိုင္မွာ လူရွင္းေနတဲ႔တစ္ရက္ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္အနီရဲေလးနဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူတို႔ဆိုင္မွာ မုန္႔၀င္စားတယ္။
ေကာင္ေလးက ေမ႔သြားတာလား။ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ တမင္ထားခဲ႔တာလား မသိဘူး။ ေသာ႔က ဆုိင္ကယ္မွာ တန္းလန္းေလးေပါ႔။
          ဆတ္စလူးထခ်င္တဲ႔ သူကလည္း ဦးေလးအလစ္မွာ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ခြၾကည့္မိပါတယ္။ ေကာင္ေလးကလည္း ေက်ာခိုင္း
ထုိင္ေနတာမို႔ သူ႔ကို မျမင္ႏုိင္ဘူးေလ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူလည္း ဆိုင္ကယ္စီးလာတဲ႔ ေကာင္ေလးျဖစ္သြားျပီ။ သူ၀တ္ထားတဲ႔ ဆိုင္၀တ္စံု
ကလည္း ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ စတိုင္ခပ္မိုက္မိုက္ေလး ဆိုေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ကူးယဥ္မင္းသားေပါ႔။
          တန္းလန္းတပ္ထားတဲ႔ ေသာ႔ေလးကို အသာလွည့္လိုက္ျပီး စက္ႏိႈးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ စက္သံကလည္း ညက္ညက္ေညာေညာ၊
ညင္ညင္သာသာေလး။ ဆိုင္ကယ္က အသစ္ေလးဆိုေတာ႔ စက္သံကညက္တာေပါ႔။ ေျပးအားကလည္း ေကာင္းမွာေပါ႔။ စီးလိုက္ရရင္
အိကနဲ၊ ရိပ္ကနဲ..လြင္႔ေနမွာပဲ။
          ဆိုင္ရွင္ဦးေလးဆီမွာ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးေတာင္ ရွိေပမယ္႔ သူတို႔ကို ေပးမစီးပါဘူး။ အျပင္သြားရင္ စက္ဘီးေဟာင္းေလးပဲစီးရတာ။ သူကျဖင္႔ ဆုိင္ကယ္ကို စီးခ်င္လိုက္တာမွ တပိုင္းကိုေသေနျပီ။“ မင္းတို႔အားတဲ႔တစ္ေန႔က် သင္ေပးထားမယ္”..လို႔ေတာ႔ ဦးေလးကေျပာဖူးတယ္။
          ဒါေပမယ္႔ ဘာသင္စရာလိုလို႔လဲ။ စက္ဘီးစီးတတ္ရင္ ဆုိင္ကယ္ဆိုတာ စီးတတ္ျပီးသားပဲ။ ဦးေလးက ေပးမစီးခ်င္လို႔
ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ သူက သူမ်ားေတြ ေမာင္းတာကို လုိက္ၾကည့္ထားျပီးသား။ စက္ႏႈိးျပီးရင္ ေဟာဒီလို ဂီယာနံပါတ္၀မ္းကို ထည့္၊
ျပီးေတာ႔ လီဗာကို ေျဖးေျဖးခ်င္းတင္၊ ေထာက္ထားတဲ႔ ေျခေထာက္ကို တေျဖးေျဖးလႊတ္...လႊတ္...
          “ ေဟ႔ေကာင္...ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ...”
          ဒိန္းကနဲ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို...ဦးေလးအသံေၾကာင္႔...၊ ၀ူးကနဲ လန္႔ျပီး ဆိုင္ကယ္လီဗာကို သူဖ်စ္လိုက္မိျပီ။
          ဆိုင္ကယ္က ဒယီးဒယုိင္နဲ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေဆာင္႔ထြက္သြားတယ္။
          “ ေဟ႔ေကာင္...ရပ္စမ္း...ရပ္စမ္း...”
          ဘယ္သူ႔ေအာ္သံမွန္းလည္း သူမသိဘူး။ ဦးေလးပဲ ေနာက္ကလိုက္လာတာလား။ ေဘးကလူေတြပဲ ၀ုိင္းေအာ္တာလား။
          “ ရပ္ေလ...ရပ္...ဘရိတ္ကိုနင္း...”
          သူ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဘရိတ္ကို ညႇစ္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ သူစီးေနက် စက္ဘီးလို ဘရိတ္က လက္ကိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
သူညႇစ္ေနမိတာ လီဗာၾကီးမွန္း သူလည္း သတိမရဘူး။ ေဘးကျမင္ကြင္းေတြ ရိပ္ကနဲေနေအာင္ ဆိုင္ကယ္က အရွိန္ပိုျမင္႔သြားျပီ။
          “ ဟာ...ေသေတာ႔မွာပဲ။ ဒီေလာက္အရွိန္ၾကီးနဲ႔...”
          သူ ေခါင္းနားပန္းၾကီးသြားရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို သူ မရပ္တတ္ေတာ႔ဘူး။ ဘရိတ္ညႇစ္ေလ အရွိန္ပိုတက္ေလ ျဖစ္ေနျပီ။
တစ္ခုခုကို ၀င္တိုက္မွရပ္ေတာ႔မယ္ ထင္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ပ်က္စီးေတာ႔မယ္။ ဒီဆိုင္ကယ္ တန္ဖိုးက နည္းမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ဦးေလးေတာ႔ စိတ္ဆိုးေတာ႔မွာပဲ။ အန္တီကလည္း ႏွင္ခ်မွာပဲ။
           ဦးေလးကိုေတာ႔ သူေၾကာက္တယ္။ ပေထြးဆီျပန္ရမွာလည္း သူေၾကာက္တယ္။ ဒုက္ၡပါပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
           ဟာ....ေရွ႕မွာ ကားၾကီး။ ေရွာင္ဖို႔လည္း အခ်ိန္မမီေတာ႔ဘူး။ ဘရိတ္လည္း သူ ရွာမေတြ႕ဘူး။ သြားျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔
တကယ္သြားျပီ။
           သူ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။
           ဒါေပမယ္႔...ေသရမွာေတာ႔ သူ....သိပ္မေၾကာက္လွဘူး။
                                             xxxxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
 June, 2010....အလကၤာ၀တ္ရည္မဂၢဇင္း