ကမ္းမဲ႔ ပင္လယ္

       ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခုမွာ ခရီးထြက္ဖူးၾကရဲ႕လား....။ အဆုံးအစရွာမေတြ႕တဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ကိုု ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ရင္း အားငယ္ေသြးပ်က္ခဲ႔ဖူးပါသလား....။ အေပ်ာ္ခရီးရဲ့ ေနရာင္ျခည္ေအာက္ က သာယာညႇင္းႏြဲ႕တဲ႔ ပင္လယ္အေတြ႕အၾကံဳ ကို ေျပာတာမဟုတ္ ဘူးေလ...။
        မုန္တိုင္းထန္တဲ႔ အနက္ဆံုး အေမွာင္ညတစ္ခုမွာ ပင္လယ္ျပင္ထဲသေဘၤာပ်က္လို႔ စီးေမ်ာေနရတဲ႔ တြယ္ရာမဲ႔ဘဝမ်ိဳး....။ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔ဖို႔ မဝင္႔ရဲတဲ႔ ဘဝမ်ိဳး....။
..........................
     ႏွလံုးသားကို တံစို႔ခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ထိုးျပီးမီးျပင္းျပင္းမွာ အကင္ခံရသလို နာက်ဥ္ပူၿမိဳက္စြာ ခံစားေနရ၏။ အပူလႈိင္း တရိပ္ရိပ္တက္လာသလို ခႏၶာကိုယ္ရွိ အစိတ္အပိုင္း အားလံုးသည္လည္း ပူေလာင္ လာသည္။ ရိႈက္သြင္းလိုက္ေသာေလသည္ပင္ ေလျပြန္တစ္ေလွ်ာက္မွ အဆုတ္အတြင္းသို႕ ပူေျခာက္ဆို႔နင္စြာ
ျဖတ္ဝင္သြားသည္ဟု ထင္ေယာင္ခံစားေနရသည္။
         အသက္ရွဴရတာလည္း ဘယ္လိုမွ မဝဘူးကြယ္။ ေလကိုေတာင္အျပည့္အဝရႈိက္ငင္ဖို႕ အားေတြ မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔လား။ ပါးစပ္ဖြင္႔၍ ရိႈက္ငင္ေနေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ စူးေအာင္႔ သြားတာပဲရွိသည္။ ေလကေျဖာင္႔ေျဖာင္႔တန္းတန္း မဝင္ႏိုင္။ တစ္စံုတစ္ခုက လည္ေခ်ာင္းဝမွ ပိတ္ကာထားသလို အာေခါင္ထဲတြင္ ေျခာက္ေသြ႕ကာ နာက်င္အက္ကြဲ လာသည္။ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတာင္႔တမိေသာ္လည္းေျခအစံုကို လႈပ္ေရြ႕ ရန္ပင္ စိတ္မပါေတာ႔။ စိတ္ဓါတ္မ်ား ပ်က္ျပားကုန္ျပီ။ ေျခအစံုမွပင္ မဟုတ္။ ေမာင္႔ နံေဘးမွ ေျပးထြက္ လာခဲ႔ျပီး သည္ေနရာမွာ အသိမွတ္မဲ့ လာရပ္မိကတည္းက ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚသို႔ စူးစိုက္ေနမိေသာ မ်က္လံုး
အၾကည့္ကိုေတာင္ လႈပ္ေရြ႕ခ်င္စိတ္ မရွိ။ လႊဲဖယ္ခ်င္စိတ္ မရွိ။
         ျမက္ခင္းမ်ားသည္ ဟိုတခ်ိန္ကလိုပင္ မေျပာင္းမလဲ စိမ္းစိုညီညာလ်က္ရွိသည္။
“ ျမက္ခင္းေပၚ မနင္းရ ” ဟူေသာ ေမာင္႔လက္ေရးႏွင္႔ အျပာေရာင္ဆိုင္းဘုတ္ငယ္သည္ လည္း ျမက္ခင္း အလယ္တြင္ တည္ၿငိမ္စြာမတ္မတ္ရပ္ေနဆဲ.....။ သည္ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားေပၚမွ အၾကည့္မ်ားမခြာရက္ႏိုင္ျခင္း မွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခု ရွိေနသည္။
         ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ၿပိဳလဲကာ အနာဂါတ္ေပ်ာက္ေနသူ တစ္ေယာက္အဖို႕ ဘာတစ္ခုမွ မေရြ႕လ်ား ခ်င္ေတာ႕ေအာင္ စိတ္ကုုန္ခမ္း တုန္လႈပ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း....၊ ေနာက္ၿပီး..ဒီျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြ ခုလို ေကာ္ေဇာစိမ္းတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလို ညီညာလွပ ျပန္႔ျပဴးေနႏိုင္ဖို႔ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ တယုတယျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ထားခဲ႔လို႔...။
         ပူေလာင္ေနေသာ ႏွလံုးသားသည္ ရုတ္တရက္ လွပ္ကနဲ ေအးခဲေျမာက္တက္ကာ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ ဆို႔နင္သြားသည္။ အျမင္အာရံုမွ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ား ဝါးသထက္ပိုဝါးကာ ေဝသီလာ၏။ စိတ္ဝိညာဥ္သည္ မွွီတြယ္ရာမဲ႔ ေမ်ာလြင္႔ လ်က္ရွိသည္။
 အလွေမြးျမက္ပင္မ်ားကိုတယုတယ ျပဳစုစိုက္ပ်ိဳးေနခဲ႔ေသာ ေမာင္႔သ႑ာန္မ်ား၊ ေျမႀကီးမ်ား ေပက်ံေနေသာ လက္ျဖင္႔ ကြၽန္မကို လိုက္ဖက္၍ျခံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ လွည္႕ပတ္ေျပးခဲ႔ရေသာ ပံုရိပ္မ်ား၊ ေဆာင္းနံနက္ ခင္းေတြမွာ ႏွင္းစက္ေလးမ်ား ကပိုကယို ေဝ႔တြဲ၍ မႈန္ရီစိုလက္ေနေသာ ျမက္ခင္းအလွအတြက္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကြၽန္မအား ၾကြားဝါျပသေနေသာ ေမာင္႔ရယ္ေမာသံမ်ား၊ မနက္ေစာေစာႏွင္႔ ညေနခ်ိန္တိုင္း ေရပိုက္တေခ်ာင္းကိုင္ကာ ျမက္ခင္းႏွင့္ ပန္းရံုမ်ားေပၚ ေရျဖန္းေနတတ္ေသာ ေမာင္႔လႈပ္ရွားမႈ မ်ား......။
         ေမာင္မို႔ အပင္မ်ားအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီဆို ကြၽန္မ ႏႈတ္ခမ္းစူမိၿမဲ....။
         “ ဒီမယ္ေမာင္..ဒီအပင္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ..၊ ဘယ္ဟာကို ေမာင္ပိုခ်စ္ေနတာလဲ ဆိုတာ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ ဝန္ခံလိုက္စမ္းပါ..”
   ကြၽန္မက ေမာင္႔အေခ်ာ႔ကိုခံခ်င္၍ ေမာင္႔အေပၚစိတ္ေကာက္ဆိုးႏြဲ႔စရာ အေၾကာင္းမရွိတိုင္း ေမာင္စိုက္ပ်ိဳး ယုယေနေသာ အပင္မ်ားကိုသာ ရမယ္ရွာ၍မူႏြဲ႔ေနခဲ႔မိသည္။
   ဒါကို ေမာင္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ကြၽန္မကစိတ္ဆိုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ သူ႔အပင္မ်ားကိုသာ
ခလုတ္တိုက္ ရန္လုပ္တိုင္း ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔.....
          “ ခ်စ္ မၾကိဳက္ရင္ ၿခံထဲကအပင္ေတြအားလံုး ေမာင္ႏႈတ္ပစ္လိုက္မယ္ေလ...”
ကြၽန္မ ဟန္ေဆာင္မွန္းသိရက္ႏွင္႔ သူကလဲ မသိဟန္ျပဳကာ ခပ္ပိုပိုေခ်ာ႔တတ္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ႔မွ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာမိတတ္ၿမဲ....။ အမွန္က ကြၽန္မလည္း ပန္းပင္ေလးေတြကို ခ်စ္သည္။
ေမာင္စိုက္ထားေသာ ပန္းပင္ေလးေတြမို႔ ပိုလို႔ပင္ ခ်စ္သည္။      သို႔ေပမယ္႔ ေမာင္ ျမက္ခင္းအလွေမြးမယ္ ဆိုေတာ႔ ကြၽန္မ နည္းနည္းကန္႔ကြက္မိခဲ႔ေသးသည္။
            “ဟာ...ေမာင္ကလဲ ၿခံကက်ဥ္းရတဲ႔အထဲ ဒီျမက္ခင္းကဘာလုပ္ရမွာမို႔လဲ၊ ပန္းပင္ပဲစိုက္ကြာ။”
    “ခ်စ္ နားမလည္ပါဘူးကြယ္...။ ၿခံကမက်ယ္ေပမယ္႔ သိပ္မက်ဥ္းလွပါဘူး..။ ဟိုဖက္မွာလဲ ပန္းပင္ေတြရွိေနတာပဲ..။     ျမက္ခင္းေလးက ဘယ္ေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းၿပီး ပနံရတယ္ဆိုတာ ခ်စ္ေနာက္မွ ႀကိဳက္မေနနဲ႔...။”
            “ ေမာင္ ဘာေတြစိတ္ႀကီးဝင္ေနတာလဲ...၊ ဒီလို ျမက္ခင္းအလွေမြးတယ္ဆိုတာ ၿခံက်ယ္က်ယ္ တိုက္လွလွနဲ႔ သူေ႒းအိမ္ေတြမွာမွ ေမြးရတာရွင္႔...။ ေမာင္႔ကိုေမာင္ ၿခံႀကီးရွင္ သူေ႒းမင္းမ်ား ေအာက္ေမ႔ေန လားဟင္။”
         ကြၽန္မက မ်က္လံုးကိုျပဴး ႏႈတ္ခမ္းကို မဲ႔ကာ ဟန္မူယာအျပည့္ႏွင္႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေမာင္သည္ ကြၽန္မေခါင္းကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးႏွင္႔ဖိကာ ဆံပင္မ်ားကို ဆြဲဖြ ရယ္ေမာေနေတာ႔သည္။ ေမာင္က သူ႔စိတ္ထဲမွာ မခ်င္႔မရဲႏွင္႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလာတိုင္း ခုလို ျပဳမူတတ္၏။ ဒီအျပဳအမူကိုေတာ႔ ကြၽန္မက အခ်စ္ဆံုးပဲ..။ ေမာင္႔ကို ကန္႔ကြက္ေနမိေသာ အေတြးသည္ပင္ ခ်က္ခ်င္းေျပေလ်ာ႔သြားကာ ေမာင္ႏွင္႔အတူ တြန္းထိုးရယ္ေမာ ေနမိေတာ႔သည္။ ဒီလို ဆံပင္ဖြပစ္တာမ်ိဳးကိုေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ဟန္ေဆာင္မူႏြဲ႔ဖို႔ေတာင္ ကြၽန္မက စိတ္မကူး။ ေမာင္ ဖြပစ္လိုက္ေသာ ဆံပင္ကို ျပန္သပ္ရင္း ေက်နပ္ၾကည္ႏူး ေနမိသည္သာ...။
         ရုတ္တရက္..ၿပံဳးေတာ႔မလို ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား လႈပ္သြားေသာေၾကာင္႔ အတိတ္သို႔ လြင္႔ေမ်ာေနေသာ အေတြးမ်ား ရပ္တန္႔ကာ လက္ရွိအေျခအေနကိုသတိဝင္လာသည္။ မေယာင္မလည္ အနီးကပ္လာေသာ ၾကည္ႏူးမႈေလးမ်ား ၿပိဳကြဲထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ အို....ေနာက္ဆို ဒီလို ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး ဘယ္လိုရႏိုင္ေတာ႔မွာလဲ.....။ ဒီျမက္ခင္းနားမွာ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မ အတူရယ္ေမာေနႏိုင္မယ္႔ အခ်ိန္ေတြ......ခု...ကုန္ေတာ႔မယ္...။ ခ်စ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွမခြဲဘူးဆို ေမာင္ရဲ႕...။ ခု...ေမာင္က ခ်စ္ကို ထားခဲ႔ေတာ႔မွာ....။ ခ်စ္ကိုခြဲသြားေတာ႔မွာ...။ တစ္ခရီးတည္း ဘာလို႔ ေခၚမသြားေတာ႔ တာလဲ ေမာင္ရယ္...။ ခ်စ္ကို မထားခဲ႔ပါနဲ႔။ ခ်စ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားမသြားပါနဲ႔.....။ ေၾကာက္တယ္...။  ခ်စ္ေၾကာက္တယ္ ေမာင္.....။  ေမာင္မရွိရင္ ခ်စ္ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး ရွင္သန္ရမွာလဲ....။ ေမာင္ေရ...... ခ်စ္ကို သနားပါအံုးကြယ္....။
         မ်က္ရည္ပူမ်ား ျဖဳတ္ကနဲ ပါးျပင္ေပၚ ေၾကြဆင္းသြားၾကသည္။ စိတ္ထဲမွာ အျပင္းအထန္ ေပါက္ကြဲေန မိသည္။ ရင္ကြဲလုမတတ္ ေအာ္ေနမိသည္။ အျပင္မွာေတာ႔ မလႈပ္မရွား ေတာင္႔တင္းစြာ ရပ္ေငးေနမိဆဲ။        ခုခ်ိန္ဆို ေမာင္ ကြၽန္မကို ရွာေဖြေနမလား မသိဘူးေနာ္...။ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ နီးရာလက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ရင္း... ကြၽန္မအမွတ္နဲ႔ အမွာစကားေတြ ေျပာေနမွာလား...။
         ဟင္႔အင္း.....ကြၽန္မကို တစ္ပင္ထပ္ထူဖို႔ေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေမာင္...။ လံုးဝ ဒီလို မေျပာပါနဲ႔...။ ကြၽန္မ ေအာ္ငိုပစ္မိလိမ္႔မယ္။ ေမာင္မရွိေတာ႔ရင္ ကြၽန္မက လြတ္လပ္တဲ႔ မုဆိုးမေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြား မယ္လိုု႔ ေမာင္ထင္ေနလားဟင္...။ ငဲ႔ညွာစရာ မရွိေတာ႔ဘူးလို႔ေရာ ေမာင္ထင္ေနလား.....။ ကြၽန္မ ေမာင္႔ တေယာက္ပဲ အားကိုးခ်စ္ခင္ႏိုင္ခဲ႔တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ေမာင္ ေမ႔လိုက္ေတာ႔မလို႔လား...။
        ေမာင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစံုမက္ႏိုင္လို႔ ေရႊပံုေပၚကမ္းလွမ္းေခၚငင္ေနတဲ႔ လက္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ေမာင္နဲ႔အတူျမက္ခင္းေလးေပၚမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ႔တာကို ေမာင္မေမ႔လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္...။
          ၿပီးေတာ႔........ၿပီးေတာ႔ေလ......ကြၽန္မမွာ.......။
                          
..........
         ေမာင္႔ေခၚသံလိုလို...မသဲမကြဲ ၾကားေယာင္သြားရသည္။ တခဏခ်င္းဦးေခါင္းသည္ အဆမတန္ ပြေယာင္းႀကီးမားကာ ေလးလံသကဲ႔သို႔ ခံစားလာရသည္။ ေမာင္..ႏႈတ္ဆက္မလို႔လားဟင္...၊ ခရီးရွည္ႀကီး တစ္ခုကိုထြက္သြားေတာ႔မယ္လား...။
     မ်က္စိကို စံုမိွတ္ပစ္လိုက္ရင္း ေက်ာခိုင္းရပ္ေနမိေသာအိမ္ေရွ႕ဖက္ဆီသို႔ စိတ္အာရုံုျဖင္႔ နားစြင္႔ေနမိသည္။ တစံုတေယာက္သည္ မိမိအား ေခၚငင္လိုက္ေလမလား။ အနားမွာ ေနလိုက္ပါကြယ္...။ ခမ်ာေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ မင္းကို  ျမင္ခ်င္ရွာလိမ္႔မယ္...။
         အို..ဟင္႔အင္း..၊ ကြၽန္မေၾကာက္တယ္။ ကြၽန္မ မၾကည့္ရက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဆိုတာ မေရာက္ခင္ ေမာင္ခံစားေနရတာေတြကို မျမင္ရက္ဘူး။ ေမာင္႔မ်က္ႏွာ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ေလးကို မဲ႔မဲ႔သြားေစ တဲ႔ ေဝဒနာေတြကို ကယ္ယူမေပးနိုင္လို႔ ကြၽန္မရင္မွာ မခ်ိဘူးေမာင္ရယ္...။
         ေမာင္ ႏႈတ္ဆက္မွာ ေစာတယ္။ သိတ္ေစာေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး။ ခ်စ္သက္တမ္း ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္မွာလက္ထပ္ခဲ႔တာမို႔ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မ ခ်စ္ခဲ႔ရတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေတာင္မရွိေသးဘူးကြယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္လိုေျဖရမွာလဲ။
         အေခၚေစာတဲ႔ မရဏမင္းကို စစ္ခင္းၿပီး ေမာင္႔ကို ျပန္လုယူႏုိင္ရင္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ခုေတာ႔...ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲပစ္မယ္႔ မိစၧာေကာင္ၾကီးက ' ေသြးကင္ဆာ ' တဲ႔...။ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားခဲ႔တဲ႔ကံၾကမၼာဆိုး..။
         ပင္လယ္ျပင္မွာ သေဘၤာျမဳပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုတာ သိရရင္ေတာင္ခုေလာက္ေသြးပ်က္မည္ မထင္။
    ေမာင္႔ေနာက္ကို တဖဝါးမခြာ လိုက္ခြင္႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း ခုလိုတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔ရတာထက္စာရင္
ေမာင္႔လက္ေမာင္းကို မွီတြဲရင္္း မရဏမင္းကို ရဲဝင္႔စြာရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ခ်င္မိသည္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမာင္႔ကို မခြဲခ်င္ပါ။
         ဒါေပမယ္႔......ေမာင္႔သတင္းေၾကာင္႔ မူးလဲသြားတဲ႔ ကြၽန္မကိုစမ္းသပ္ေပးၿပီး ေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ဆရာဝန္ရဲ႕စကား....။ ဒီစကားကို ေမာင္သာၾကားရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲရွာလိမ္႔မလဲ။
ကြၽန္မရင္ထဲမွာလဲ မီးပြင္႔မီးလွ်ံေတြ ၿမိဳထားရသလိုပဲ ေမာင္ရယ္...။ ကြၽန္မတို႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ႔တဲ႔ အရာေလ...။ ကြၽန္မရင္မွာ ေမာင္႔ေသြးကို လြယ္ထားရၿပီတဲ႔ ေမာင္ရဲ႕...။
     ကြၽန္မ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္...။ ခုခ်ိန္မွ သိရတဲ႔ ဒီသတင္းကို ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာထြက္ေတာ႔ မလဲ...။ ေျပာျပလိုက္ရင္ ကြၽန္မတို႔ အျဖစ္အတြက္ ေမာင္ေရာ ဘယ္ေလာက္ေနာက္ဆံတင္းရွာမလဲ။ တစ္ခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မိသားစု ဗိမၼာန္ေလးဟာေခ်ာက္ကမ္းပါး နက္နက္ႀကီးထဲကို တအိအိ ၿပိဳက်ေနၿပီေမာင္ရယ္....။
         ေမာင္သာ မရွိေတာ႔ရင္ က်န္ခဲ႔မယ္႔ ကြၽန္မအျဖစ္က ပင္လယ္ျပင္မွာမုန္တိုင္းေၾကာင္႔ သေဘၤာပ်က္ၿပီး ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးတခ်ပ္နဲ႔ ေမ်ာေနရတဲ႔ဘာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ထားရမွန္းမေရရာတဲ႔ အျဖစ္နဲ႔ ဘာထူးေသးလဲ။
        ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မရဲ႕ ရင္ေသြးဆိုတဲ႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးလိုေျဖသိမ္႔ဖက္တြယ္စရာ ေရးေရးေလးေၾကာင္႔သာ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းဆိုးရဲ႕လိႈင္းတံပိုးေအာက္မွာ စံုးစံုးမျမဳပ္ႏိုင္ေသးပဲ အလူးအလဲ ရုန္းကန္ကူးခတ္ေနမိမယ္႔ ဒုကၡသည္ဟာ ကြၽန္မပဲေပါ႔။ မူးမူးရီရီ ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ ဘယ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔မွ အဆံုးအစမဲ႔တဲ႔ ေကာင္းကင္ နဲ႔ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ျမည္ေနမယ္႔ ေရျပင္ကိုပဲျမင္ရမွာ....။
  ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္တယ္ပဲ ထားဦး။ ပူေျခာက္ တဲ႔ ေနျပင္းျပင္းေန႔ေတြ...၊ ေျခာက္ျခားစဖြယ္ ေမွာင္မိုက္ၿပီးေအးစိမ္႔တဲ႔ညေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား ကြၽန္မ အားတင္းထားႏိုင္ပါ႔မလဲ....။
         ေနျပင္းတဲ႔ ေန႔ေတြဆို ပင္လယ္ေရျပင္ထက္မွာ ေနေရာင္ေၾကာင္႔တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနမွာ....။ ကြၽန္မက စူးရွေတာက္ေျပာင္ လြန္းတဲ႔ အေရာင္ေတြကိုမုန္းတတ္တာ...၊ ေရာင္ျပန္လက္လက္ေတြ ျမင္ရင္ မူးတတ္တာ ေမာင္သိသားပဲ...။
          သတိလက္လြတ္ မူးေမ႔သြားရင္.....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္...။ ပင္လယ္ထဲကို အျမဳပ္ခံလိုက္ရမွာလား။ ဒါကို အေဝးၾကီးက ေမာင္သာသိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာပဲေနာ္.....။ သိတ္အားငယ္တာပဲ....။ သိတ္ေသြးပ်က္စရာေကာင္းတာပဲ ေမာင္ရယ္...။
         အနာဂါတ္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္တိုင္း အလြန္အမင္း ေျခာက္ျခားေၾကကြဲေနရၿပီ။ ေမာင္မရွိဘဲ ကြၽန္မ ဘယ္လို ရပ္တည္က်န္ခဲ႔ ရမလဲလို႔ေတြးတိုင္း ေမာင္႔ကို ႏွေျမာတသလြန္းစြာ စိတ္ဓါတ္မ်ား နာက်ဥ္ျပိဳကြဲ ကုန္ရၿပီ။ ကြၽန္မစိတ္ကို ကြၽန္မ မထိန္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး....။
         ဒါေၾကာင္႔... ေမာင္ မိန္းေမာေနတဲ႔ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမာင္႔ေဘးနားကေန ကြၽန္မ  ေျပးထြက္လာခ႔ဲ မိတာပါ ေမာင္ရယ္....။ ေမာင္႔ကိုၾကည့္မေနရက္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔....ကြၽန္မ ေမာင္႔ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္က် မိရင္ ေမာင္ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ။ ေမာင္ထြက္သြားရမယ္႔ ဝိုးတဝါး ခရီးရွည္ႀကီးမွာ ကြၽန္မေၾကာင္႔ စိတ္မေျဖာင္႔မွာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ။
        အို..ခုလည္း ေမာင္စိတ္မေျဖာင္႔ပါဘူး။ ကြၽန္မသိတယ္။ စိတ္ဝိညာဥ္ေတြေမ်ာလြင္႔ေနရင္းက တခ်က္တခ်က္ သတိဝင္လာတိုင္း ခပ္တိုးတိုးညီးညဴရင္းကြၽန္မကို စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ႔ ေမာင္႔ရဲ႕ရီေဝတဲ႔ မ်က္လံုးအၾကည့္ကိုကြၽန္မသိတယ္...။
        ေမာင္ ကြၽန္မကို အနားမွာ ရွိေနေစခ်င္သလား။ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္အမွာစကားေတြ ကို ေမာင္႔ခ်စ္ဇနီး မ်က္ႏွာကို မႈန္ရီေဝဝါးစြာ ၾကည့္ရင္း ေမာင္ ေျပာခ်င္ေသးလား။ ကြၽန္မ ျပန္ဝင္လာခဲ႔ရ မလားဟင္..။ ေမာင္ေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မ စိတ္တင္းၿပီး ေနေပးရမွာေပါ႔။
    ေမာင္ ေနေကာင္းသြားမွာပါကြယ္...လို႔ ေၾကကြဲစိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ရင္း အားေပးစကား ေျပာၾကည့္မယ္ေလ။
ကြၽန္မစိတ္ေတြကို ကြၽန္မ ထိန္းထားပါ႔မယ္...။ ေမာင္႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေမာင္႔နားမွာ ကြၽန္မရွိေန သင္႔တယ္ မဟုတ္လား။  ဟုတ္တယ္။ ခုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမာင္ ကြၽန္မကို ေတြ႕ခ်င္ေနမွာပဲ...။
မေတြ႕ရရင္ ရွာေဖြေနမွာပဲ...။ မႈန္္မြဲျပာေဝေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေဘးနားကလူေတြ ကို ေမာင္လိုက္ၾကည့္ေနမွာပဲ....။ ေမာင္႔ေမေမရယ္..၊ ေမာင္႔သူငယ္ခ်င္းရယ္..၊ သူနာျပဳဆရာမေလးရယ္...။
   ေမာင္ ကြၽန္မကို မေတြ႔ရင္ ဝမ္းနည္းေနမွာလား..။ ခ်စ္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဆိုၿပီး ေမာင္သြားရ မယ္႔ခရီး.....အခ်ိန္နီးလာလို႔ အေလာတႀကီးရွာေဖြေနမွာပဲ...လို႔ ေတြးမိသြားေတာ႔ ရင္မွာမခ်ိဘူးကြယ္.....။
ဒါဆိုလည္း....ကြၽန္မ ေမာင္႔ဆီကို ျပန္လာခဲ႔ပါ႔မယ္ ေမာင္။

           .......... 
          ေလးလံေႏွးေကြးေသာ လႈပ္ရွားမႈ အသံတစ္ခု ေနာက္ေက်ာဖက္ဆီမွတိုးညွင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
ေတာင္႔တင္း ေတြေဝေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင္႔ လြင္႔ေမ်ာေနေသာ စိတ္တို႕သည္ရုတ္တရက္ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းမိသြားသည္။ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္ေသာ အဟုန္ျဖင္႔ ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔လွည့္ၿပီးသားျဖစ္သြားရသည္။
         ကြၽန္မဆီသို႔ ဦးတည္လာေနေသာ အရိပ္တစ္ခုလား..။ လူတစ္ေယာက္လား...။ ဝိုးတဝါး မပီျပင္လွပါ။  ျဖဳန္းစားႀကီး လွည့္လာေသာ ကြၽန္မေၾကာင္႔ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းမ်ားပင္ တုန္႔ဆိုင္းသြားေသး သည္။ သို႔ေသာ္ တေရြ႕ေရြ႕ ဆက္လွမ္းလာေနသည္။
         ေျခာက္ျခားေနေသာစိတ္...၊ တုန္လႈပ္ေနေသာရင္ျဖင္႔သူ႔မ်က္လံုးထဲသို႔ စိုက္ၾကည္႕ အေျဖရွာမိသည္။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာင္႔တင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင္႔ ျပဴးေၾကာင္ေသာ ကြၽန္မမ်က္လံုးတို႔အား စိုးရိမ္ေန ဟန္ ရွိေလသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ စိတ္ႏြမ္းနယ္ေနဟန္ရွိ၏။ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ရီေဝေနသည္။       ကြၽန္မကို ႏွစ္သိမ္႔လိုဟန္ အၾကည့္....။ ဒါဟာ....ကြၽန္မေပၚစာနာသနားတဲ႔ အၾကည့္...။ ဘုရား....ဘုရား...။ သူ႔မ်က္ဝန္းမွ ကြၽန္မ မယံုၾကည္ခ်င္ေသာ မျမင္ဝံ႔ေသာ အေျဖမ်ားကို နားလည္လိုက္ရၿပီလား။
ကြၽန္မကို ေမာင္တကယ္ ထားရစ္ခဲ႔ၿပီလား...။
         သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ရွည္လာသလိုလို ျပားသြားသလိုလို၊ ေသးသြားသလိုလို ႀကီးလာသလိုလို... အရာရာသည္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ေတာင္႔မတ္တားေသာ အရာမ်ား ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီ လဲ။ ေျခအစံုသည္ တစပ္စပ္တုန္ကာ ေကြးညြတ္က်မလို ေခ်ာင္လာသည္။
         ေမာင္......ေမာင္.......ေမာင္ရယ္......။ သြားႏွင္႔ေတာ႔မယ္လားေမာင္ရယ္...။ သြားႏွင္႔ၿပီလား....။
    တကယ္ဆို...အိမ္ထဲကို တအားေျပးဝင္သြားခ်င္ေပမယ္႔ ေျခအစံုကေရြ႕လ်ားရန္ အားမရွိေတာ႔သလို ေနရာတြင္ပင္ ေယာင္ဝါးစြာ ရပ္ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာင္ကာ ဝင္းထိန္လာသလိုလို...၊ မ်က္စိက်ိန္း၍ မုန္းစရာေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။
        ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်တဲ႔ေန႔....။ ဘာလို႔မ်ား ေကာင္းကင္မွာမိုးသားေတြ မည္းနက္မေနတာလဲ။
        ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းၿပိဳဆင္းနိမ္႔က်လာသလိုလို...ကြၽန္မႏွင္႔ နီးကပ္လာေနသည္။
ေဟာ....သက္တန္႔ေရာင္ေတြြ..။ မႈန္မႈန္ေလးနဲ႔ လွေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ စူးေတာက္လြန္းေသာ ကြၽန္မမုန္း သည့္ေရာင္ျပန္ေတြ.....။
         မ်က္ေစ႔ကို မွိတ္ပစ္ဖို႔ မႀကိဳးစားမိ။ ျပဴးေၾကာင္စြာပင္ေငးေနမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ေတာက္ပေသာ တိမ္ေရာင္ျပန္မ်ားကလည္း ေရာေထြးေျပး ရႈပ္ေန သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းမူးလာေနၿပီ။ မ်က္လံုးေတြ ျပာလာေနၿပီ။ နားထဲတြင္ လည္း ေတာင္ပံေပါင္းမ်ားစြာ ရုိက္ခတ္သံလို စီညံလာသည္။
        “သတိထားပါကြယ္..”...ဆိုတဲ႔ အသံသဲ႔သဲ႔ကို ဟိုး.. အေဝးႀကီးကေအာ္ေျပာေနသလို ၾကားလိုက္မိသည္။ ဘာကို သတိထား ရမွာလဲ။ အေရာင္ေတြကိုလား...။ အေရာင္ေတြကို လိုက္ေရေနမိသည္။ အျဖဴ၊ အျပာ၊ အနီ၊ အဝါ၊ အစိမ္း၊ လိေမၼာ္... အားလံုးသည္ေတာက္ေျပာင္ လြန္းေန သည္။ ေရွ႕မွျဖတ္ေျပးေနေသာ အေရာင္ေတြလည္းမပီျပင္ေတာ႔....။
         ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနိမ္႔ဆင္းလာေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင္႔ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚ ပိမိသြားသည္။ အျမင္အားလံုးသည္ ေျပာင္းျပန္ လည္ပတ္ကုန္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကေအာက္ေရာက္ လိုက္...။ ကြၽန္မက အေပၚ ေရာက္လိုက္...။
         ကြၽန္မက လည္ေနတာလား...။ ေကာင္းကင္ႀကီးက လည္ေနတာလား...။ ေဝခြဲဖို႔အသိဥာဏ္ ဘယ္မွာရွာရမည္မွန္း မသိ။ စိတ္ထဲမွာ ဘာကိုမွ ေရေရရာရာေတြးမရေပ။
         ထို႔ေနာက္..ကြၽန္မ ပုခံုးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆုပ္ညွစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရၿပီး အားအင္ကုန္ခမ္း ကာ ေပ်ာ႔ေခြသြားရသည္။
         ထိုအခါ...ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ ကြၽန္မေရွ႕မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ကြၽန္မအနီးကပ္ ေတြ႔လုိက္ရသည္ က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား..။ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုထားခဲ႔ေသာ ျမက္ပင္မ်ား....။
         ေျမႀကီးနံ႔ကို ရွဴရႈိက္မိသည္႕ ခဏ....၊ သဘာဝလြန္ ေတာက္ပေနေသာေရာင္စံုမ်ား...၊ လည္ပတ္ေနေသာ တိမ္စိုင္မ်ား...၊ အရာအားလံုးသည္ ရပ္ဆိုင္းသြားၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး... ကြၽန္မ ျမင္လုိက္ရသည္က ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မပင္ မျမင္ရေတာ႔ေသာ အေမွာင္ထုႀကီးသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ႔...ကြၽန္မ ဘာမွသတိမရေတာ႔...။          

ခ်စ္ေသာ ေမာင္႔ကိုေရာ....၊ ရင္ေသြးငယ္ေလးကိုေရာ....၊အေရာင္ေတြကိုေရာ....၊ ပင္လယ္ျပင္ကိုေရာ....၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးကိုေရာ....။
          ေနာက္ၿပီး.....ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မေရာ......။
                                          
..............
 ေဝ ( စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ )
 May, 2009... Beauty Magazine
မွတ္ခ်က္။      ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ေရးခဲ႔ေသာ ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ျပန္ရွာေတြ႕ သျဖင္႔ မျပင္ဆင္ဘဲ ငယ္လက္ရာအတုိင္းမဂၢဇင္းသို႔ေပးပို႔ခဲ႔သည္။

အေရာင္လြင္႔လိပ္ျပာ


        ဒီတစ္ခါ လူမွားခံရတာေလာက္ ခင္ေအးၾကည္တစ္သက္ ရင္နာတာ တစ္ခါမွ မရွိဖူးေသးဘူး။
  ဘယ္႔ႏွယ္..၊ မွားမယ္႔မွားေတာ႔ ပြဲစားမ ေအးၾကည္နဲ႔မွ မွားရသတဲ႔။ ရြာ႔ေတာင္ဖက္က ခင္ေအးၾကည္နဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားစြန္းက ေအးၾကည္မမ်ား ေတာင္နဲ႔ေျမာက္တစ္နံတစ္လ်ား သြင္သြင္ၾကီးရယ္ပါ။ ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းထားတဲ႔ ကားလမ္းမေပၚမွာ အလ်ားလိုက္ တည္ေနတဲ႔ ရြာေလးဆိုေတာ႔ အကြာအေဝးကလည္း မိုင္ခ်ီပါတယ္။ ဒါကိုမ်ား မွားရေသးသတဲ႔။
    ခုခ်ိန္မွာ ပြဲစားမနဲ႔မွားျပီး အေမးခံရေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္ ပိုနာက်ည္းသေပါ႔။ ျမိဳ႕က ေက်းဇူးမကင္းတဲ႔ ဆရာဝန္မၾကီးအတြက္ အက်ိဳးေဆာင္ျပီး ရြာကလူေလး ရွာပို႔ေပးတာမွ သံုးေလးေယာက္လား ရွိေသးတာ။
ရြာကလူေတြကို ျမိဳ႕ေပၚ တစ္ျပံဳတစ္မၾကီး ေခၚတင္သြားတဲ႔ ပြဲစားမနဲ႔ မွားခံရတာကေတာ႔ ရင္ကို တစ္ရြာလံုးလက္နဲ႔ တအုန္းအုန္း
ထုလိုက္တာကမွ မနာရွိဦးမယ္။ ဒီလိုမွားခံရတာကိုေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္တကယ္ပဲ ရင္နာလွတယ္။
xxxxxx
   ရြာကလည္း အိမ္ေျခသာ သိတ္မမ်ားလွတာ။ ေအးၾကည္ဆိုတဲ႔နာမည္ကိုေတာ႔ အၾကိဳက္တူၾကသား။ အညာရြာေလးဆိုေတာ႔ ေရေအးေအးၾကည္ၾကည္ေလးကိုပဲ တန္ဖိုးထားတမ္းတၾကေလသလား။ အေမေတြ စိတ္ကူးတူျပီး မွည့္ထားၾကတဲ႔ ေအးၾကည္နာမည္က တစ္ရြာလံုးမွာ ေလးေယာက္ေတာင္ျဖစ္ေနတာသာ ၾကည့္ေတာ႔။
  ေတာင္စြန္းမွာက ခင္ေအးၾကည္။ အလယ္မွာက ျမေအးၾကည္နဲ႔လွေအးၾကည္ အမႊာညီအစ္မ။ ေျမာက္ဖ်ားကေတာ႔ ေအးၾကည္မတဲ႔။
   ေတာင္နဲ႔ေျမာက္က အရြယ္ေတြမတိမ္းမယိမ္း ဆိုေပမယ္႔ အေျခအေနကေတာ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ရယ္ပါ။ ခင္ေအးၾကည္က လယ္ပိုင္ယာပိုင္ ရြာ႔မ်က္ႏွာဖံုးသမီး။ အထက္တန္းေအာင္၊ ပညာတတ္။ သြားေလသူ ရြာလူၾကီးေဟာင္းရဲ႕ဇနီး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ၊
မုဆိုးမဆိုေပမယ္႔ ဟန္မပ်က္ ကုန္စံုဆုိင္ေလးဖြင္႔ျပီး တစ္ရြာလံုး သူ႔အေၾကြးနဲ႔မကင္းၾကတာမို႔ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီ မ်က္ႏွာေမာ္ထားႏုိင္သူေလ။
     လိမၼာေရးျခားရွိတဲ႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္မွာလည္း အၾကီးမက အိမ္ေထာင္က်ျပီး ျမိဳ႔ကေယာက်ာ္းေနာက္ လိုက္ေနေတာ႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူပ်ိဳ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္ေအးၾကည္တို႔သားအမိက ဆိုင္ကယ္ေလးစီးျပီး ျမိဳ႔တက္ေစ်းဝယ္လိုက္၊သမီးအိမ္သြားလည္လိုက္နဲ႔။
  တစ္ေကာင္ၾကြက္ တူမတစ္ေယာက္ကလည္း ေစ်းေရာင္း၊ ထမင္းခ်က္ အေဖာ္ရေနေတာ႔ ျမိဳ႔နဲ႔ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ေနတဲ႔ ခင္ေအးၾကည္က ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳျပီး ဂိုက္ေကာင္း၊ ဆိုဒ္ေကာင္းနဲ႔ ျမိဳ႔သူဟန္အျပည့္ေပါ႔။
   ရြာ႔အလယ္က အမႊာေအးၾကည္ကေတာ႔ ခုမွဆယ္ေက်ာ္စြန္းရံု ကေလးမေလးေတြမို႔ ေအးၾကည္ျခင္းမွားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ေျမာက္ဖ်ားက ေအးၾကည္မကိုေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္နဲ႔ေျပာင္းျပန္လို႔သာ လြယ္လြယ္မွတ္လိုက္ရင္ ျပီးကေရာ..။ ဟုတ္တယ္ေလ။
ေအးၾကည္မက ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲတဲ႔မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတာရယ္။
  ပိုင္ဆိုင္ရာ နတၱိ၊ ဆင္းရဲလွသမို႔ လက္ေၾကာတင္းသလားဆိုေတာ႔လည္း ျမိဳ႔မွာသာဆို ဘုရားေစာင္းတန္းနေဘး ခပ္ေကြးေကြး ဝင္ထိုင္ျပီး ခြက္ခ်ထားလုိက္မယ္႔ အစားမ်ိဳးေတြဆိုပါေတာ႔။ ရြာမို႔လို႔သာ သူဖုန္းစားလည္းမျဖစ္၊ ငတ္လည္းမေနတာလို႔ ဆိုရမွာပဲ။
  ရြာထဲလွည့္ျပီး ေခ်းလိုက္၊ ငွားလိုက္၊ သူမ်ားအခင္းထဲ ဝင္ႏႈိက္လိုက္နဲ႔...။ သူ႔အေဖက ေသာက္ေသာက္စားစား ၾကက္တုိက္ေၾကြပစ္ေလာင္းကစားလုပ္ရင္း၊ အေမက အိမ္လည္အတင္းတုတ္ ရန္လွည့္ျဖစ္ရင္း...၊ ဒီလိုပဲ ေအးၾကည္မတို႔ ၾကီးျပင္းလာၾကတာ။
  ေအးၾကည္မလင္ရေတာ႔လည္း ထန္းရည္သမား လူရမ္းကားပါပဲ။ တစ္ရြာလံုးက ေနာက္ကြယ္မွာႏွာေခါင္းရံႈ႕ေပမယ္႔ ေရွ႕တင္ေတာ႔
မၾကဥ္ရဲေလာက္ေအာင္ ထစ္ကနဲရွိ တုတ္ဆြဲဓားဆြဲနဲ႔ လွည့္ပတ္ရမ္းကားတတ္သူဆိုေတာ႔လည္း ရြံေၾကာက္ၾကီးေပါ႔။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ငပ်င္းရမ္းကား မ်ိဳးဆက္မပြားေအာင္ ေအးၾကည္မက ကေလးမရေတာ႔ ရြာခံလူေတြမွာ စိတ္တစ္ျခမ္းေအးရတယ္။
  ဒါေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က ရြာမွာမိုးေခါင္ျပီး စိုက္လို႔ပ်ိဳးလို႔မေအာင္၊ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကုိင္ အဆင္မေျပ၊ ႏြားစာေတာင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ရွာရေဖြရနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ပ်က္လာေတာ႔ လူေတြလည္း မနီးမေဝးက ျမိဳ႔ကေလးဆီ အလုပ္ရွာထြက္ရေတာ႔တယ္။
ေယာက်ာ္းေလးေတြက ကုန္ထမ္း၊ ပန္းရံလိုက္၊ စားပြဲထိုး၊ ၾကံဳရာဝင္လုပ္တဲ႔သူကလုပ္။ မိန္းကေလးေတြက်ေတာ႔ အမ်ားစုက ျမိဳ႔ကလူကုန္ထံေတြအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္ဝင္လုပ္ရေတာ႔တာေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္ဝယ္တဲ႔၊ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ျဗဴတီပါလာတို႔၊ ကာရာအိုေကဆုိင္တုိ႔ ေရာက္ကုန္ၾကေရာ။
   အဲဒီအခါသမယမွာပဲ တစ္သက္လံုးပ်င္းျပီး ဖ်င္းလွတဲ႔ ေအးၾကည္မတစ္ေယာက္က မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကိုဖ်က္တယ္ပဲ ဆိုရမလား၊ ေျပာင္းတယ္ပဲဆိုရမလား။ သြက္သြက္ၾကီးကို စခန္းထလာေတာ႔တာေလ။
  ဘယ္လိုကဘယ္လို ျမိဳ႔နဲ႔အဆက္အသြယ္ ရသြားတယ္ေတာ႔မသိဘူး။ ရြာက အပ်ိဳ၊အအို၊တစ္ခုလပ္၊မုဆိုးမကအစ အရြယ္ရွိေသးတဲ႔
မိန္းကေလးတပ္ေတာ္စုကို ဘာမက္လံုးေပးျပီး စည္းရံုးတယ္မသိလိုက္ရဘဲ တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ျမိဳ႔ေပၚကိုေခၚသြားေတာ႔တာ။
  လူဆိုတာကလည္း ခက္သားကလား။ လူထဲကမွ မိန္းမေတြမို႔ ပိုခက္တာပဲလား။ ေရႊမႈံေရႊစမ်ားျမင္လို႔ကေတာ႔ အတြင္းပိုင္းမွာ ေနာက္ေခ်းလား၊ဘာလား စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘူး။ အလုအယက္သာ ဖမ္းဆုပ္ခ်င္ေတာ႔တာေလ။
  တေျဖးေျဖးနဲ႔ မနီးမေဝးက ျမိဳ႔ကေလးတင္မကဘဲ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးအထိေတာင္ ေအးၾကည္မက ေျခဆန္႔လာတယ္။ ရြာနဲ႔ျမိဳ႔ကို
ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြစိပ္လာေလ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ေရႊတြဲလဲေငြတြဲလဲ ေတာက္ပလာေလ။
ရြာက လူၾကီးသူမေတြက မ်က္ေစ႔စပါးေမႊးစူးေလ..။
  ဒီ႔ထက္ပိုျပီး ေျခလွမ္းကုိ ထပ္ခ်ဲ႔လုိက္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔ရြာေလးမွာတင္ မကေတာ႔ဘဲ ေဘးပတ္လည္ရြာေလးေတြက မိန္းကေလးေတြကပါ ေအးၾကည္မကို ဆက္သြယ္လာၾကရတဲ႔အထိ။
  ေအးၾကည္မကေတာ႔ မသိနားမလည္တဲ႔ရြာသူတို႔အလယ္မွာ ကယ္တင္ရွင္ဆိုျပီး ေျပလည္ၾကီးပြားသြားတဲ႔သူေတြက လာကန္ေတာ႔လိုက္ၾက..။ ျမိဳ႔ကလူကုန္ထံေတြက ဝင္လုိက္ထြက္လိုက္ လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြ ယူလာလိုက္ၾကနဲ႔...။ လူမျပတ္ေအာင္ စည္းကားျပီး ေမာ္ၾကြားေနတာေပါ႔။
   ဒါေပမယ္႔ သိတ္ေတာ႔ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ ေခြးရူးေကာင္းစား တစ္မြန္းတည့္ဆိုတဲ႔စကားကလည္း ရွိေနတယ္မဟုတ္လား။
မၾကာခင္မွာပဲ လူကုန္ကူးတဲ႔အမႈေတြ၊ တိုက္ဖ်က္ေရးစီမံကိန္းေတြၾကားမွာ ေအးၾကည္မလည္း တစ္စခန္းရပ္သြားေတာ႔တယ္။

   သူ႔လုပ္ကြက္ေတြက လူကုန္ကူးမႈေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႏြယ္ေတာ႔ ရြာကလည္း သိတ္မသိရွာၾကပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စီမံကိန္းေတြ ရွိလာတာကိုဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တဲ႔ ရြာကလူၾကီးေတြကေတာ႔ ဝမ္းသာတာေပါ႔။ ေအးၾကည္မကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေပး တားျမစ္ၾကတဲ႔အျပင္ ေျခလွမ္းေတြကို ဂရုတစုိက္ ေစာင္႔ၾကည့္ေနၾကေတာ႔တယ္။
    ဟုတ္သည္ရွိ၊ မဟုတ္သည္ရွိ။ ကိုယ္႔ရပ္ရြာ နာမယ္႔ကိစၥမ်ိဳးေတာ႔ ရြာခံလူက မလုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲေလ။
xxxxxx
    ရြာခံလူခ်င္း တူေပမယ္႔ ေအးၾကည္မနဲ႔ ခင္ေအးၾကည္တို႔က ဂုဏ္ျဒပ္ျခင္းမွာ တစ္ျခားစီရယ္ပါ။
ေအးၾကည္မက ဒီလိုသမိုင္းဆိုးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔သေလာက္ ခင္ေအးၾကည္ဆိုတာကိုေတာ႔ တစ္ရြာလံုးက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾက
ရတယ္။ သူ႔အေၾကြးေတြ တစ္ရြာလံုးမွာ မကင္းတာကတစ္ေၾကာင္း။ ရပ္ေရးရြာေရးဆုိ လက္မေႏွးဘဲ လူအားေငြအား တတ္စြမ္းသေရြ႕
ပါဝင္တတ္တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ႔။
   ဒါေၾကာင္႔လည္း ရြာမွာ ခင္ေအးၾကည္ဘယ္ေလာက္ ၾသဇာေညာင္းသလဲဆို ခင္ေအးၾကည္က အကူအညီလိုတယ္လို႔သာ တစ္ခ်က္ဟလိုက္၊ ဒီေလာက္ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ လူကုန္ကူးတဲ႔ကိစၥေတြ ပြစိတက္ေနသမွ်၊ ဖတ္မိျပီး စိုးထိတ္ေရွာင္ကြင္းေနၾကတဲ႔ ရြာ႔အရုိးခံေတြထဲက ျမိဳ႔ကိုလိုက္ေနေပးမယ္႔သူ ေပၚလာတာပါပဲ။
    ခင္ေအးၾကည္ကလည္း မဟုတ္တာလုပ္မယ္႔သူမွ မဟုတ္ပဲေလ။ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာအက်ိဳးကို တစိုးတစိမွ မထိပါးလိုသူပါ။ အထူးသျဖင္႔ ေအးၾကည္မလမ္းစဥ္မ်ိဳးဆိုလို႔ကေတာ႔ ပိုျပီးေတာင္ ေဝးေဝးကေရွာင္ရမွာ။
ဒါေပမယ္႔ ခုဟာက ခင္ေအးၾကည္ရဲ႕ အသက္သခင္လိုျဖစ္ေနတဲ႔ ဆရာဝန္မၾကီးအတြက္ဆိုေတာ႔ လက္ေရွာင္ခ်င္ေပမယ္႔ ေရွာင္ရခက္ေနတယ္။
    တျမန္မႏွစ္က ခင္ေအးၾကည္ သားအိမ္ထဲ အလံုးတည္မွန္းသိလိုက္ရေတာ႔ ျမိဳ႔နဲ႔ရြာေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ သြားလိုက္ျပန္လိုက္ ေဆးကုခဲ႔ရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ဗိုက္ခြဲျပီးအလံုးထုတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ သားဖြားမီးယပ္အထူးကု ဆရာဝန္မၾကီးက အပ်ိဳၾကီး။ အတူေနတူမက
ေယာက်ာ္းရသြားလို႔ အေဖာ္မရွိျဖစ္ေနတုန္း...၊ ခင္ေအးၾကည္နဲ႔ဆံုမိေတာ႔ ရြာကေကာင္မေလးေတြက ရိုးသားၾကတာမို႔ တစ္ေယာက္ေလာက္
ေမြးစားခ်င္တယ္ဆိုျပီး မွာရွာတယ္။
   ေက်းဇူးမကင္းတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဆြမ်ိဳးထဲက လိမၼာေရးျခားရွိျပီး တစ္ေကာင္ၾကြက္၊ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းတဲ႔သူေလး
တစ္ေယာက္ေခၚျပီး သြားပို႔ေပးလုိက္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အဆင္ေျပခ်င္ေတာ႔ ဆရာဝန္မၾကီးကလည္း သေဘာက်ေက်နပ္လို႔ သမီးေလးလို
ယုံၾကည္ေျမႇာက္စားထားသတဲ႔။ ေကာင္မေလးကလည္း လက္ဝတ္လက္စားအျပည့္အစံုနဲ႔ ေကာင္းစားျပီး တေသြးတေမြးၾကီးျဖစ္လို႔..။ခင္ေအးၾကည္ကိုလည္း ရွိခိုးဦးတင္ ေက်းဇူးရွင္ေပါ႔ေလ။
    ဒီလိုအဆင္ေျပတယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ပို႔ေပးတဲ႔သူက ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ကိုလည္း ကူညီရာေရာက္၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္မ်က္ႏွာမြဲေလးလည္း ေရႊပံုေပၚေရာက္သြားေတာ႔ ကိုယ္လည္းကုသိုလ္ရတာေပါ႔။
   ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာတင္ ျပတ္မသြားဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာဝန္မၾကီးရဲ႕ ေမာင္က စားေသာက္ဆုိင္ေလး
ဖြင္႔ထားလို႔တဲ႔။ စားပြဲထိုးလုပ္မယ္႔ေကာင္ေလးေတြ၊ ပန္းကန္ေဆးမယ္႔ ေကာင္မေလးေတြဆိုတာ ခဏခဏ ထြက္လိုက္ဝင္လိုက္နဲ႔ အျမဲတမ္းလိုေနတယ္။ ' ခင္ေအးၾကည္ရယ္..ကူညီပါဦး...' ဆိုျပီး ဆရာဝန္မၾကီးက တာဝန္ေပးျပန္ေတာ႔ မျငင္းသာတဲ႔သူမို႔ ရြာထဲကေခ်ေခ်ငံငံရွိတဲ႔သူေလးေတြ ရွာေပးရျပန္ေရာ။
 စားေသာက္ဆိုင္ဆိုေတာ႔စားဖုိ႔ေသာက္ဖို႔လည္းမပူရ၊ ေက်ာတစ္ေနရာစာလည္းရတာမို႔ ျမိဳ႔တက္အလုပ္လုပ္ခ်င္သူေတြ
အတြက္လည္း အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ဆရာဝန္မၾကီး ေမာင္ကလည္း အေရးေပၚ အလုပ္သမားလိုတိုင္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလးပို႔ေပးႏုိင္တဲ႔ ခင္ေအးၾကည္ကို ေက်းဇူးတင္ျပီး လက္ေဆာင္ေတြေပးတယ္။
    ျမိဳ႔က စီးပြားေရးသမားဆိုေတာ႔လည္း လာဘ္ကျမင္သေပါ႔။ ခင္ေအးၾကည္မို႔ လူတစ္ခါသြားပို႔ေပးရင္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ဆိုတာ..၊
ေဟာတစ္ကြင္း၊ ေဟာတစ္ကြင္း..။ ေဖာ္ေရြလိုက္တာဆုိတာကလည္း ' အမၾကီးေက်းဇူး...၊ အမၾကီးေက်းဇူး..' နဲ႔ ႏႈတ္တက္တရြရြ၊ ပါးစပ္ကမခ်ဘူး။ ရြာအျပန္ဆိုရင္လည္း ထည့္ေပးလုိက္တဲ႔ သူတို႔ဆိုင္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ေတြဆိုတာ..၊ တစ္အိမ္သားလံုး စားမကုန္ဘူး။
    သားကေတာ႔ ' အေမ..လူကုန္ကူူးေတြနဲ႔ အမွားခံရမယ္ေနာ္။ ၾကည့္လည္းလုပ္ဦး...' လို႔ ခဏခဏ သတိေပးရွာသား။
အရွိန္ရေနတဲ႔ ခင္ေအးၾကည္ကလည္း ေက်းဇူးဆိပ္ေတြ တက္ေနျပီေလ။ သူ႔ေက်းဇူးမကင္းလို႔ ကူညီရာကေန ကိုယ္႔ေက်းဇူးကို ဦးထိပ္တင္ သိတတ္ျပေနေတာ႔လည္း ပုထုဇဥ္ပီပီ သာယာမိတာကို ဝန္ခံပါတယ္။
   ေက်းဇူးေတြ အေရးတယူတင္တဲ႔အျပင္ ျမိဳ႕သူ စားေသာက္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ကေတာ္ကလည္း ခင္ေအးၾကည္ကိုေတြ႔တာနဲ႔..
' မမတို႔မ်ား သူမ်ားအက်ိဳးသယ္ပိုးျပီး စိိတ္ေကာင္းရွိလို႔လားမသိဘူး။ အရြယ္တင္လုိက္တာလည္း ေလးဆယ္ေလာက္ေတာင္ မထင္ခ်င္ဘူး။
တစ္ေန႔တျခားလည္း လွလွလာတာ ကြၽန္မတို႔မွာ စံနမူနာယူေနရတယ္...' ..လို႔မ်ားေျပာလိုက္ရင္ ပီတိေတြကို ေဝသြားေတာ႔တာ။
   ဒါတင္လားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပါးစပ္နဲ႔တင္မကပဲ လက္ကပါေရာက္လာေတာ႔ ေပးလိုက္တဲ႔ပါတိတ္ေလးေတြအေပၚမွာလည္း မိန္းမသားပီပီ စြဲမက္မိလာတယ္။ သားကသတိေပးတာကိုလည္း အသိမဝင္ေတာ႔ဘူး။ သမီးကလက္ကုတ္တာကိုလည္း ထိမထင္ေတာ႔ဘူး။
အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လိမ္႔ေနလိုက္တာ။
 ' ပြဲစား မေအးၾကည္ရွိလားဗ်ိဳ႔...' ဆိုျပီး လူပြဲစားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ ေအးၾကည္မ ထင္လို႔ ျမိဳ႔ကလူတစ္ခ်ိဳ႕က ခင္ေအးၾကည္အိမ္ကို အိမ္ေဖာ္လာရွာကာမွ ရင္နာနာနဲ႔ သတိခ်ပ္ရေတာ႔တယ္။
xxxxxx
    ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေနာက္ဆံုးပါပဲလို႔ သားကိုေျပာရတယ္။ ဆရာဝန္မၾကီးေမာင္ကို ဂတိေပးထားျပီးသားမို႔ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္
ရွာေပးဖို႔ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ကိုယ္ကေစတနာထားျပီး ေခ်ရာတဲ႔သူမ်ိဳးမွ ပို႔ေပးတာမို႔ သူတို႔ကလည္း ကိုယ္႔ကိုပဲ အားကိုးရွာၾကတာမို႔လား။
    တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္က ေသခ်ာေရြးေခၚသြားေပမယ္႔ ဟုိေရာက္ေတာ႔ ျမိဳ႔အထာမွာ ေနရာမက်ဘဲ တငိုငုိတရယ္ရယ္နဲ႔ ရြာမွာပဲ ေကာက္စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္ေတာ႔မယ္လို႔ ျပန္လာတဲ႔သူလည္းရွိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုင္ရွင္လင္မယားက ဘယ္ေတာ႔မွ အျပစ္မတင္တတ္ဘူး။
    ခင္ေအးၾကည္ကလည္း တစ္ေယာက္အဆင္မေျပလို႔ ျပန္လာရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ခ်က္ခ်င္း ရွာေပးလိုက္တာပဲ။
ရြာမွာက ခင္ေအးၾကည္အမ်ိဳးအေဆြေတြက မ်ားသလို၊ အဆက္အသြယ္ကလည္း မရွားဘူးကိုး။
ထူးျခားတာက အဆင္မေျပတာေတြ ဘယ္ေလာက္ထပ္သြားပေလ႔ေစ။ ဆိုင္ရွင္လင္မယားကေတာ႔ လက္တြန္႔မသြား တတ္တာပါပဲ။
  တစ္ခါကမ်ား အဆင္မေျပခ်င္ေတာ႔ ေဆြမကင္းမ်ိဳးမကင္းထဲက ေခၚသြားေပးတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္..၊ ေန႔မကူးပဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပါက္ခ်လာခဲ႔တာ။ ခင္ေအးၾကည္လည္း အားနာနာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္သြားပို႔ေပး..။ ေနာက္တစ္ရက္ အိမ္လြမ္းလို႔ဆို..၊ ငိုျပီးျပန္လာျပန္ပါေရာလား။ ေနာက္ဆံုး အိမ္ကတူမေလးကို ' လူမျမဲခင္ နင္ခဏသြားေနေပးလိုက္...' ဆိုျပီး လႊတ္ေပးရတဲ႔အထိ။
   ဒီလို လူသံုးေယာက္ေလာက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ဆက္တိုက္ေျပာင္းသြားေတာ႔လည္း ဟုိလင္မယားက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ တစ္ေယာက္ပို႔ေပးတိုင္း ပါတိတ္တစ္ကြင္းကထံုးစံ၊ မပ်က္မကြက္ပါပဲ။ သံုးကြင္းဆက္တိုက္ျဖစ္သြားေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္ကအားနာျပီး ျငင္းယူရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျငင္းမရပါဘူး။
   သူတို႔က အဲ႔သေလာက္ သဒၵါတရားထက္သန္လြန္းေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္ေတာင္ စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ ျမိဳ႔ေပၚမွာအလုပ္သမား ဘယ္ေလာက္ရွားသလဲဆိုတာ အဲဒါသက္ေသပဲေလ။
သားနဲ႔သမီးကေတာ႔ ' အေမ႔မွာလက္ေဆာင္ရတဲ႔ ပါတိတ္ေတြလည္းမ်ားလွျပီ။ ကိုယ္႔ဘာသာ ဝယ္မဝတ္ႏုိင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ပြဲစားမနဲ႔အမွားခံရေတာ႔လည္း အေမေလာက္နာတတ္တာ မရွိဘူး။ ေတာ္ပါေတာ႔အေမရယ္...' လို႔ေျပာကုန္ၾကျပီ။
   ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ ပို႔ေပးျပီးရင္ ေနာက္တစ္ခါ စကားၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေျပာျပီး ေရွာင္ေတာ႔မွာမို႔ေသခ်ာျမဲမယ္႔သူေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာေပးထားမလားလို႔..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေနာက္ဆံုးလုိ႔စိတ္ကူးကာမွ ရြာထဲကိုမွာလိုက္တာ ျမိဳ႔တက္အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ ေရာက္လာတဲ႔သူက သံုးေယာက္ေတာင္ရွိေနတယ္။
   ခုတေလာ ခင္ေအးၾကည္ပို႔ေပးတဲ႔ဆိုင္က သေဘာေကာင္းျပီး လခမ်ားမ်ားရတဲ႔အျပင္ သံုးလစာၾကိဳေပးတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းေၾကာင္႔ရြာကလူေတြလည္း အျပိဳင္သြားခ်င္ေနၾကတာေလ။ သံုးေယာက္စလံုးက ကိုယ္႔လူရင္းေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ႔ ခင္ေအးၾကည္လည္း မ်က္ႏွာမနာရေအာင္ တစ္ေယာက္ျပီးမွတစ္ေယာက္ အလွည့္က်ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားလိုက္တယ္။
    ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကုိ အရင္ေခၚသြားမလဲလို႔ ေကာင္ေလးေတြရဲ႕မိဘသံုးဦးကေရာ ခင္ေအးၾကည္သားကပါ ခင္ေအးၾကည္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကုိ င႔ံလင္႔ေနၾကျပီ။
    ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခင္ေအးၾကည္က မိဘနဲ႔တစ္ခါမွမခြဲဖူးတဲ႔ လူအေၾကာက္တတ္ဆံုး ခပ္ႏံုႏံုေကာင္ေလးကို အရင္ပို႔ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ႔တာပဲ။
    ခင္ေအးၾကည္သားက အံ႔ၾသတၾကီးနဲ႔ အေမ႔မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အေမ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီေကာင္ေလးကို ေရြးပို႔ သလဲဆိုတာ ရုတ္တရက္စဥ္းစားမရဘူး။ ေနာက္ဆံုးလည္းဆိုေသးတယ္။ ေသခ်ာေပါက္အမွ်င္တန္းမယ္႔သူကုိ ပို႔မယ္ဆုိေတာ႔ အ႔ံၾသသြားတာ။
    ခင္ေအးၾကည္ကလည္း သားက သူဝတ္ထားတဲ႔ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ထင္ျပီး လိပ္ျပာမလံုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။
    ဒါနဲ႔ပဲ ရွက္ရမ္းရမ္းျပီး ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခ်လိုက္တာ...။
' ပါတိတ္ေတြက အေရာင္လြင္႔လြယ္တာ အရမ္းပဲ...' တဲ႔။
    အမွန္က ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ေပမယ္႔ ခင္ေအးၾကည္ဝတ္ထားတဲ႔ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ထဲကေန လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ ပ်ံထြက္သြားတာကို ခင္ေအးၾကည္ကိုယ္တိုင္ပဲ အာရံုနဲ႔သိလိုက္ရျပီေလ။
    အဲဒီလိပ္ျပာေလးက မူလအေရာင္မဟုတ္ပဲ အေရာင္လြင္႔ေနသလိုမ်ိဳး မွိန္ေဖ်ာ႔သိမ္ႏုပ္လို႔...။
    ျပီးေတာ႔.. အေရာင္လြင္႔ေနတဲ႔ သူ႔အေတာင္ပံေတြနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူ ဖံုးကြယ္လို႔...။
xxxxxx

August, 2011...
မေဟသီမဂၢဇင္း

ဆူးဖယ္လက္


သင္ ဆူးစူးဖူးပါသလား။
အသားမွာစူးေသာ ဆူး၊ စိတ္မွာစူးေသာ ဆူး။ မည္ကဲ႔သို႔ဆူးမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ လူတုိင္း ဘဝ၏တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မွာေတာ႔ ဆူးစူးဖူးၾကလိမ္႔မည္ ထင္ပါသည္။ အသားထဲနစ္ဝင္သြားေသာ ဆူးကေလးသည္ ေသးေသးေလးပဲ ျဖစ္ပါေစ။ ေသးပင္ေသးေသာ္ျငား ေအာင္႔သက္သက္ႏွင္႔ အခံရခက္လွ၏။ ထို႔အတူ စိတ္မွာစူးသည့္ ဆူးကလည္း ဖြဖြေလးပင္ျဖစ္ေစဦး။ မ်က္တက္တက္ႏွင္႔ အခံရခက္သည္ပင္။

ဆူးစူးလွ်င္ သင္ဘာလုပ္မည္နည္း။
ေသးငယ္ေသာဆူးကေလးသည္ ခြဲစိပ္ထုတ္ရေလာက္ေသာ အေျခအေနမဟုတ္ေသာ္လည္း ဒီအတိုင္းထားလွ်င္ေတာ႔ ထိလုိက္မိတိုင္း တမ်က္မ်က္ႏွင္႔။ အခ်ိန္ၾကာလွ်င္ေတာ႔ အသားထဲမွာ အလုိအေလ်ာက္ ေဆြးေျမ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပလိမ္႔မည္။
သို႔ေသာ္လည္း နာက်င္ခံခက္ရမည့္ တမ်က္မ်က္ကာလသည္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ မသိႏုိင္။
သို႔မဟုတ္ တမ်က္မ်က္ဒဏ္ကို ၾကာၾကာမခံခ်င္ပါက အပ္ႏွင္႔ထြင္းလုိက္လွ်င္ေတာ႔ ဆူးစူးတာထက္ နည္းနည္းပိုနာေကာင္း နာလိမ္႔မည္။ ဆူးဖယ္ျပီးသည္ႏွင္႔ တစစ္စစ္ဒဏ္ မခံရေတာ႔ဘဲ ခ်က္ခ်င္းရွင္းလင္း သက္သာသြားႏုိင္မည္။
ဆူးဖယ္မည့္လက္က ကြၽမ္းက်င္မႈ လံုေလာက္ဖို႔ေတာ႔ လိုသည္ေပါ႔။ မဖယ္တတ္လွ်င္ ပိုျပီးနစ္ဝင္သြားႏုိင္၏။ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း စုိက္သြားေစႏိုင္၏။ သက္သာေအာင္လုပ္ကာမွ ေရာဂါပိုတုိးကာ အခံရဆိုးႏုိင္၏။
ထုိသို႔ သတိၾကီးၾကီးထားရမည့္ အေရးပါလွေသာ ဆူးဖယ္လက္သည္ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ ျဖစ္လာရေသာအခါ....။

xxxxxx
အသားအေရမွာ စူးသည့္ဆူးသည္ ျမင္သာထင္သာရွိေသာ္လည္း စိတ္မွာစူးသည့္ ဆူးကေတာ႔ ျမင္ႏုိင္ဖို႔မလြယ္လွပါ။
မူလတန္းေက်ာင္းသူ ကြၽန္မသမီးငယ္ေလး၏ စိတ္တြင္ စူးဆူးေနမွန္း သိလိုက္ရသည့္ တစ္ေန႔က ကြၽန္မအလြန္ပင္ စိုးထိတ္မိခဲ႔ရပါသည္။
ကြၽန္မတို႔က ' မိဘဆရာပူးေပါင္း၊ ကေလးပညာေကာင္း' ဆိုသည့္ေဆာင္ပုဒ္ကို ငယ္စဥ္ကပင္ မွတ္သားခဲ႔ဖူးၾကသူေတြပါ။
အနာဂါတ္၏ သားေကာင္းရတနာျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးသည္လည္း ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ကိစၥ မဟုတ္မွန္း
ေရွးဦးမဆြကတည္းက လက္ခံထားပါသည္။ တိုင္းျပည္၏အနာဂါတ္သည္ လူငယ္တို႔လက္ထဲတြင္ ရွိသည္ဟုပင္ ဆိုၾကသည္မဟုတ္လား။
ကေလးတို႔၏ အနာဂါတ္ကို လမ္းျပပဲ႔ျပင္၊ ျမႇင္႔တင္ေပးရန္မွာ လူၾကီးမိဘ၊ ဆရာသမားတို႔၏ အမ်ိဳးသားေရးတာဝန္ တစ္ရပ္ဟုပင္
ကြၽန္မက ခံယူက်င္႔သံုးခ်င္သူပါ။
သည္ေတာ႔ ကြၽန္မက သားႏွင္႔သမီးကိုလည္း နည္းမွန္ေသာ မိဘဆရာပူးေပါင္းမႈမ်ိဳးျဖင္႔ လမ္းျပဦးေဆာင္မႈေပးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔၏။ သားက အထက္တန္းေက်ာင္းသား။ ေက်ာင္းစာမွာ အသင္႔အတင္႔သာရွိသူမို႔ ေထြေထြထူးထူး ျပႆနာမရွိလွပါ။
သမီးငယ္ကေတာ႔ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ ပညာထူးခြၽန္သူမို႔ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလွ၏။ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယအဆင္႔မ်ားကို အျပိဳင္အဆိုင္လုေနရ၏။
အျပိဳင္အဆိုင္ရွိသည္မွာ ထိုက္သင္႔သေလာက္ေတာ႔ ေကာင္းပါသည္။ အျပိဳင္အဆိုင္ရွိမွ တိုးတက္မည္။ ၾကိဳးစားမႈပိုလာမည္။
ဝိရိယေလွ်ာ႔၍မရ။ ဇြဲေကာင္းရမည္။ သတိရွိရမည္။ သို႔မွလည္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ပိုတက္လာမည္။
မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာသာဆုိလွ်င္ ျပိဳင္ဆိုင္မႈရွိသင္႔သည္ဟု ကြၽန္မထင္ပါသည္။
သို႔ေပမယ္႔ ျပိဳင္ဆုိင္မႈသည္ အတိုင္းအတာတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္လာျပီဆုိပါက စိုးရိမ္စရာအေျခအေနတစ္ခုက ေစာင္႔ၾကိဳေနမွန္းကြၽန္မတို႔ ေတာ္ရံုသတိမမူမိခဲ႔ၾက။
ျပိဳင္ဆိုင္မႈအားၾကီးလာလွ်င္ မနာလိုဝန္တိုမႈေတြ ေပါက္ဖြားလာတတ္၏။ မလိုတမာသံသယေတြ ၾကီးထြားလာတတ္၏။
တြန္းတိုက္မႈလမ္းေၾကာင္းေတြ လြဲေခ်ာ္လာတတ္၏။
ထို႔ျပင္ သတိမရွိလွ်င္၊ အသိမမွန္လွ်င္ မွားယြင္းေသာ မိဘဆရာပူေပါင္းမႈမ်ိဳးသို႔ပင္ ေရာက္သြားႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

xxxxxx
တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ပညာရည္မွတ္တမ္း ကိုင္လာေသာ သမီးေလးက မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင္႔ ကြၽန္မကို အယူခံဝင္ပါသည္။
' ေမေမ သမီးကိုစိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ဒီတစ္လလည္း သမီး ဒုတိယပဲရျပန္ျပီ။ သႏၲာနဲ႔သမီး အေျဖတိုက္တိုင္း သႏၲာမွားေနတဲ႔
ဘာသာေတြက အမွတ္ထြက္လာေတာ႔လည္း အျမဲတစ္ရာအျပည့္ခ်ည္းဘဲ ျဖစ္ေနတယ္ေမေမ။ ရီပို႔ကဒ္ထြက္လာေတာ႔မွ သႏၲာက အံ႔ၾသသလိုေပ်ာ္သြားျပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ နင္႔ကုိငါ အလကားစတာလို႔ ေျပာတယ္။ သူက အျမဲတမ္းအမွားမရွိဘဲ အမွတ္ျပည့္
ရေနေတာ႔ ပထမခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတာေပါ႔။ အဲဒါ ေမေမလည္း ဆရာမဆီကို ဘာေလးညာေလးနဲ႔ သြားလိုက္ပါဦး...'
ဘုရားေရ။ သမီးစကားၾကားေတာ႔ ကြၽန္မ မ်က္လံုးျပဴးသြားရ၏။ သမီးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုသံသယေတြ၊ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို စိုက္ဝင္ေနပါလိမ္႔။ မသကၤာစရာ ကိစတစ္ခုခု ေတြ႕ခဲ႔လို႔မ်ား သည္လိုစကားမ်ိဳး သမီး ေျပာလာေလသလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီး၏ ႏွလံုးသားႏုႏုထဲသို႔ စိုက္ဝင္လာသည့္ ဆူးတစ္္ေခ်ာင္းကို ကြၽန္မက မိခင္ေကာင္းပီသစြာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆြဲထုတ္ေပးႏုိင္မွ ျဖစ္ေတာ႔မည္။ ဒီကိစၥက လြယ္မေယာင္ႏွင္႔ အလြန္သိမ္ေမြ႔နက္နဲပါသည္။
စူးေနသည့္ဆူးကို ဆြဲထုတ္သည့္ နည္းလမ္းမမွန္လွ်င္ ပို၍နစ္ဝင္သြားမည္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မက ဆူးကိုပိုနစ္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္သည့္ မိုက္မဲေသာမိခင္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ အသာအယာဆြဲႏႈတ္ႏုိင္မည့္ ပညာရွိသူသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။
' ဆရာမက အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ အမွတ္ျခစ္ရတာပါသမီးရယ္။ သႏၲာကသမီးကုိ သူမွားတယ္လို႔ ညာညာေျပာျပီး ေနာက္ေျဖရမယ္႔ဘာသာေတြမွာ သမီးေပါ႔ေအာင္ ဥာဏ္ဆင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။
သူမ်ားအမွားကို ေစာင္႔ဖမ္းမေနနဲ႔သမီး။ ကိုယ္မမွားေအာင္သာ ဂရုစိုက္ပါ။
ဆရာမအေပၚလည္း ဂါရဝတရားမပ်က္ေစနဲ႔။ သီတင္းကြၽတ္က်ရင္ လူၾကီးမိဘ၊ ဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ႔ေနက်
ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအတိုင္း သမီးဆရာမကိုကန္ေတာ႔ဖို႔ ေမေမစီစဥ္ေပးမွာပါ။
ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ဆရာမကို ဟုိဟာေပး၊ ဒီဟာေပးနဲ႔ လိုခ်င္တာရွိလို႔ဖားတာဟာ ဂါရဝတရားမဟုတ္ဘူးသမီး။
ဆရာမေတြလည္း ၾကိဳက္မယ္မထင္ပါဘူး။ အသိဥာဏ္နည္းသူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္မွားကို ကိုယ္ကလုိက္မလုပ္သင္႔ဘူး။
ေမေမကသမီးကို ပထမခ်ည္းဘဲ ရရမယ္လို႔ ဘယ္တုန္းက ဖိအားေပးဖူးလို႔လဲ။ သမီးမွာ လံုေလာက္တဲ႔ၾကိဳးစားမႈရယ္ မွန္ကန္တဲ႔အေတြးအေခၚရယ္ ရွိရင္ ေမေမကေက်နပ္ပါျပီ။ '
သည္လိုႏွင္႔ သမီးရဲ႔ႏွလံုးသားႏုႏုမွာ စူးေနသည့္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို ကြၽန္မ အသာအယာ ဆြဲႏႈတ္ေပးလုိက္ပါသည္။ သမီးကလည္းေက်နပ္ဟန္ျဖင္႔ ေခါင္းေလးညိတ္ပါ၏။ သမီး၏ဆူးဒါဏ္ရာေလး သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားလိမ္႔မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္လိုက္မိသည္။

xxxxxx
အလယ္တန္း ေရာက္လာျပီးသည့္တစ္ရက္... ေက်ာင္းမွျပန္လာေသာ သမီးက ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲရွိသည္မို႔ ကြၽန္မကို ေရးေပးဖို႔ ပူဆာပါသည္။ ဆရာမေတြကိုက ' မိဘေတြေရးေပးႏုိင္တယ္..' ဟု ေၾကညာသည္တဲ႔။
ဒါဆုိဘာလဲ...။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲလား။ ေက်ာင္းသားမိဘ ျပိဳင္ပြဲလား။
' ဟင္႔အင္း သမီး။ ေမေမကိုယ္တုိင္ ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲဆို လူၾကီးေတြကို မေရးခိုင္းဘဲ ကိုယ္႔ဖာသာပဲလက္တမ္းေရးခဲ႔တာ...။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဆုမရလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မသိမ္ငယ္ခဲ႔ဖူးဘူး။'
' ေမေမေရးေပးရင္ ဆုရမွာေသခ်ာတယ္ေမေမ။ တျခားသူေတြလည္း သူတို႔အေမကို ေရးခိုင္းၾကမွာ...' ဟု သမီးေလးက မ်က္ရည္တလဲ႔လဲ႔နဲ႔ ပူဆာေသာ္လည္း သည္ေနရာမွာေတာ႔ သမီးမ်က္ရည္ကို ကြၽန္မ ဥပကာျပဳရေတာ႔မည္။
' ေမေမေရးမေပးႏုိင္ဘူးသမီးရယ္။ ဒီလုိ သူမ်ားေရးေပးျပီး ရမယ္႔ဆုကို သမီးယူရမွာ မရွက္ဘူးလား။
သမီးကို ေမေမဝယ္ေပးထားတဲ႔ စာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြ ရွိသားပဲ။ လိုေသးရင္လည္း စာအုပ္ဆုိင္ေျပးျပီး ထပ္ဝယ္ေပးမယ္။
အဲဒါေတြဖတ္၊ အခ်က္အလက္ေတြစု၊ ေရွ႕ေနာက္စီျပီး သမီးေရးၾကည့္၊ ေမေမစစ္ေပးမယ္...' .... ဟု ကြၽန္မ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလုိက္ပါသည္။
' ေမေမက သမီးအတြက္ လမ္းျပေပးသူပဲျဖစ္ခ်င္တယ္။ လမ္းေဖာက္မေပးခ်င္ဘူး။ ကုိယ္႔လမ္းကိုယ္ေဖာက္ရတာ သူမ်ားေဖာက္ေပးတဲ႔လမ္း ေလွ်ာက္ရတာထက္ ပိုပင္ပန္းေကာင္းပင္ပန္းလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အားကိုးမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ခ်ေသခ်ာမႈေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေဖာက္သူကုိ ဘယ္သူမွ မယွဥ္သာဘူးသမီး..'
ကြၽန္မ၏ ရပ္တည္ခ်က္သည္ သမီးအတြက္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ စာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ သမီးေလးဗ်ာမ်ားေနေတာ႔ ကြၽန္မက သမီးနားမွာ အသည္းမာမာထားကာ ေစာင္႔ၾကည့္လို႔သာ ေနခဲ႔ပါသည္။ သူ႔ဖာသာစုထားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို သူကုိယ္တုိင္ေရးျပီးခါမွ ကြၽန္မက စစ္ရံုသာစစ္ေပးခဲ႔၏။
အဲသည္စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲမွာ သမီးေလးဆုမရခဲ႔ပါ။ သို႔ေပမယ္႔ ကုိယ္႔အားကုိယ္ကိုးတတ္သြားမည့္ သမီးအတြက္ ကြၽန္မ ေက်နပ္ပါသည္။ သမီးေလး သူ႔ဘဝကို သူကုိယ္တိုင္ စာစီကံုးရသည့္တစ္ေန႔မွာ လွပေသာစိတ္ကူးအေတြးမ်ားႏွင္႔ ေသသပ္က်နသည့္ စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏိုင္လိမ္႔မည္ ဟုလည္း ကြၽန္မယံုၾကည္မိပါသည္။
xxxxxx
လပတ္စာေမးပြဲေျဖျပီး ျပန္လာေသာတစ္ေန႔မွာ သမီးက ကြၽန္မကို တစ္ခုပူဆာျပန္၏။
' ေမေမ...သံုးဆင္႔တြက္ရမယ္႔ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို သမီးႏွစ္ဆင္႔ပဲတြက္ခဲ႔မိတယ္။ အေျဖတုိက္ၾကည့္တာေတာ႔ မွန္တယ္ေမေမ။
အလယ္ဆင္႔ကို သမီးကတြက္မျပဘဲ စိတ္နဲ႔တြက္ျပီးအေျဖတန္းေရးမိတာ။လုပ္ပါဦးေမေမရယ္။ ဆရာမကို သြားေျပာေပးပါဦး။ '
' ဟယ္ သမီးရယ္။ သံုးဆင္႔တြက္ရမယ္႔ပုစၧာဆို သံုးဆင္႔တြက္မွ အမွတ္ျပည့္ရမွာေပါ႔။ '
' ဟင္႔အင္း ေမေမ။ သႏၲာ႔အေမဆို ဒီလုိမ်ိဳး သြားသြားေျပာေပးလို႔ သႏၲာအမွတ္ေတြ အျမဲျပည့္ေနတာ..။ အရင္တစ္လကလည္း
သူအဆင္႔ေက်ာ္တြက္တာကို ဒီလုိပဲ သူ႔အေမသြားေျပာတာ အမွတ္ျပည့္ရသြားတယ္ေလ.. '
ေျပာရင္းဆုိရင္း သမီးက မ်က္ရည္မ်ားက်လာပါသည္။ သမီးစိတ္ထဲမွာ သူ႔အေမက သႏၲာ႔အေမေလာက္ အားမကိုးရ ဟု အျပစ္တင္ခ်င္ပံုပါ။ သည္ေတာ႔မွ သမီးႏွလံုးသားကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းနစ္ဝင္ေနတာ ျပည္ေတာင္တည္ေနပါပေကာဟု ကြၽန္မသိရပါသည္။
ကြၽန္မမွာ အသာအယာ ဆြဲထုတ္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရျပန္ပါ၏။
ကြၽန္မက အမွားလုပ္မိတာဟာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အမွားရွိမွ အမွန္ကိုသိလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွားကုိ အတင္း
အမွန္လုပ္ ျငင္းခုန္ျခင္းက အမွန္ႏွင္႔ပိုေဝးေစေၾကာင္း၊အမွားကိုသိျပီးအမွန္ျပင္ႏုိင္မွသာ တန္ဖိုးရွိေၾကာင္း၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပရပါသည္။
သမီး၏အမွားေတြကို ျပင္ဆင္မေပးဘဲ လိုက္လံဖံုးဖိျပီး အမွတ္ေတာင္းေပးေနသည့္ လုပ္ရပ္မွာ ကေလးကိုခ်စ္ရာမေရာက္၊
ႏွစ္ရာေရာက္ေနသည္ကိုလည္း သမီးနားလည္ေလာက္မည့္ ပံုကေလးမ်ား ဥပမာေပး၍ရွင္းျပရ၏။
မိခင္တစ္ေယာက္သည္ ကေလး၏အမွားကို ျပင္ဆင္တတ္ေအာင္ သြန္သင္ေပးရမည္သာျဖစ္သည္။ အမွားကုိလက္တစ္လံုးျခား အမွန္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္ျပင္ေပးရံုႏွင္႔ မိခင္ေကာင္းမျဖစ္ႏုိင္ဟု ထင္ပါသည္။
ကြၽန္မကေတာ႔ မမွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းျဖင္႔ အမွားမ်ားကိုဖံုးအုပ္ကာကြယ္ေပးျပီး သမီးေလး၏ အနာဂါတ္ကုိ မဖ်က္ဆီးမိခ်င္ပါ။
အမွန္ေတာ႔ ကေလးေတြက အျပစ္ကင္းစင္ျပီး ရုိးသားျဖဴစင္ၾကပါသည္။ ျဖဴစင္ရုိးသားေသာကေလးေတြကိုသာ လူၾကီးမိဘမ်ားက အေရာင္မဆိုးမိေစရန္ သတိျပဳရမည္။
ကြၽန္မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ရသေလာက္ေတာ႔ 'ကေလးေတြကေတာ္ေတာ္၊ မိဘေတြကကဲကဲ' ျဖစ္ေနၾက၏။ အတန္းထဲမွာ အဆင္႔တစ္ရဖို႔၊ ေက်ာင္းဆုေပးပြဲမွာ ဆုတံဆိပ္ေတြပိုင္ဆုိင္ဖို႔၊ နည္းေပါင္းစံုႏွင္႔ မိဘမ်ားက လံုးပန္းေနသည့္ေနာက္ကို ကေလးေတြက ဖတ္သီဖတ္သီႏွင္႔ လိုက္ေနရသည္ဟု ျမင္မိသည္။
ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာေတာ္ျခင္းသည္ သူ၏ပင္ကိုအရည္အေသြးႏွင္႔ သူ႔ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ႔၏။ မိဘမ်ားက မတြန္း၊ ဖိအားလည္းမေပး။ ကုိယ္တုိင္စိတ္ပါမွသာ စာေတာ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရသည္။
မည္မွ်ဥာဏ္ေကာင္းပါေစ။ စာကိုစိတ္မဝင္စားေသာ ကေလးက မိဘပေယာဂျဖင္႔ ဆုရသည့္စာရင္း ဝင္လာေလ႔ မရွိခဲ႔။
ခုေခတ္မွာေတာ႔ ကေလး၏ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းႏွင္႔ စိတ္အားထက္သန္မႈက နည္းနည္း၊ မိဘေတြ၏ ေယာက္ယက္ခတ္မႈက ပိုမ်ားေနေလသလားဟု ကြၽန္မျမင္မိပါသည္။ သည္ေတာ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ပံုေတြကလည္း အဘယ္မွာနည္းမွန္ပါေတာ႔မည္နည္း။
ပညာေရးစနစ္ၾကီးကို ေဝဖန္ေနမည့္အစား၊ ဆရာေတြမေကာင္းေၾကာင္း စကားတင္းဆိုမည့္အစား မိဘမ်ားက ပထမဦးဆံုး ရပ္တည္ခ်က္မွန္ကန္ေစဖို႔ ၾကိဳးစားသင္႔သည္ဟု ကြၽန္မထင္ပါသည္။ 'လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာ ပုဗၺာစရိယ မိႏွင္႔ဘ' ဟု အဆုိလည္း ရွိသည္မဟုတ္လား။
မိဘမ်ားသည္ ဆရာမ်ားႏွင္႔ပူးေပါင္းရာတြင္ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ေစတနာမ်ိဳးျဖင္႔သာ ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂါတ္ကုိ ပိုမိုေတာက္ပေစသင္႔ပါသည္။
xxxxxx
ခု ေနာက္ပိုင္းတြင္ သမီးေလးေရွ႕မွာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း စကားတင္းမဆုိမိေစရန္ ကြၽန္မ အထူးသတိျပဳမိရသည္။
ခုေခတ္ကလည္း ေက်ာင္းသားမိဘအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔သည္ႏွင္႔ ဆရာ၊ဆရာမအေၾကာင္းက မပါလွ်င္မျပီးသည့္ ေခတ္စားလွေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္ေန၏။ ကေလးေတြကိုယ္တုိင္ကလည္း 'ဆရာမက ဘယ္သူ႔ဆုိ မ်က္ႏွာလိုက္တာ၊ ဘယ္ဝါ႔ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္အျပစ္လုပ္လုပ္၊ ေဗြမယူ၊ဘယ္သူက အမွတ္ေလ်ာ႔တာကို ေစာဒကသြားတက္တာ ရလာျပန္ျပီ'ႏွင္႔ အိမ္ေရာက္လွ်င္ မိဘေတြကို ေဖာက္သည္ခ်တတ္သည္ေလ။
အမွန္ေတာ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားအားလံုး မညီသကဲ႔သို႔ ဆရာ၊ဆရာမအားလံုး အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ စိတ္ေစတနာ ျပည့္ခ်င္မွျပည့္ပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေပမယ္႔ ေစတနာဆိုးႏွင္႔ သူယုတ္မာစိတ္ကေတာ႔ အာစရိယဂုေဏာႏွင္႔ မည္သို႔မွမအပ္စပ္သည္မို႔ ဆရာျဖစ္လာသူတိုင္း သည္လိုစိတ္ေတာ႔ ရွိမည္မထင္ပါ။
သည္ေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အဆံုးအမထဲကလို 'တကာ၊တကာမေတြသည္ သံဃာ႔ဂုဏ္မေစာင္႔ထိန္းေသာ သံဃာ တစ္ပါး တစ္ေလကိုျမင္ျပီး သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ သိမ္းက်ံဳးအၾကည္ညိဳပ်က္ကာ မထီမဲ႔ျမင္၊မရိုမေသျပဳမိပါက အရိယာသံဃာမ်ားကိုျပစ္မွားမိပါလွ်င္ မဂ္တားဖိုလ္တားျဖစ္မည္ စုိးလွပါေၾကာင္း...၊ သံဃံသရဏံဂိစၧာမိဆိုသည္မွာ ဘုရားအဆံုးအမကို ယေန႔ကာလအထိ ေစာင္႔ထိန္းသယ္ေဆာင္
လာေပးေသာ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား၊ အရိယာမ်ားကို ရည္စူးအာရံုျပဳ၍ စိတ္ရွင္းသန္႔စြာ ကုသိုလ္ယူၾကရန္..' တိုက္တြန္းခဲ႔သလိုပါပဲ။
'အာစရိယဂုေဏာ အနေႏာၱ' ဟုဆိုရာမွာလည္း ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္း၍ ဆရာ႔ဂုဏ္အျပည့္ရွိေသာ ဆရာမ်ားကို အာရံုျပဳၾကည္ညိဳရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေၾကာင္႔ သမီးက ' ဆရာမက မ်က္ႏွာလိုက္တယ္ ေမေမ...' ဆုိေသာ စကားမ်ဳိးေျပာလာခ်ိန္တြင္ ကြၽန္မက သမီးေနာက္ကို ေယာင္ဝါးဝါးႏွင္႔လိုက္ျပီး ဆရာ၊ဆရာမ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမည့္မိဘမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ သတိၾကီးၾကီးထားရပါလိမ္႔မည္။
အနာဂါတ္၏ အဖိုးတန္ရတနာျဖစ္ေသာ ကေလးမ်ား၏ႏွလံုးသားကို ဆူးမ်ား ထပ္မစူးေစခ်င္ပါ။ အကယ္၍ စူးလာခဲ႔လွ်င္လည္း ပိုမိုနက္ရႈိင္းစြာ စိုက္ဝင္သြားေစမည့္ လက္မ်ိဳးရွိသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ကြၽန္မ၏လက္အစံုသည္ သမီးေလးအတြက္ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဆူးဖယ္လက္သာလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္မိပါသည္။
xxxxxx


ေဝ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
February, ၂ဝ၁၂... မေဟသီမဂၢဇင္း 

သတၱမအၾကိမ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု... အက္ေဆးဆု