လြတ္က်သြားေသာ ကမာၻ (၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး)





ဘယ္ေလာက္မ်ား အ႔ံၾသစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
          အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။
          ပူပူေႏြးေႏြးမုဆိုးမတစ္ေယာက္၏ ဘ၀စာမ်က္ႏွာသည္ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ဟုေခၚေသာ တိမ္ေတာက္ေနသည့္ ညေနေစာင္းမွာပင္
ဘယ္လိုမွမလွပႏုိင္သည္မွာ အေသအခ်ာပါ။
          မႏြဲ႕ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္က်ယ္ၾကီးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေျခကားရားလက္ကားရားႏွင္႔ အလယ္ေကာင္တည့္တည့္
အိပ္ေနရာမွ ဘယ္ညာတစ္ခ်က္စီလူးလိမ္႔လုိက္၏။
          ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာဖို႔မလို။ လန္႔ႏုိးသြားမည့္သူတစ္ေယာက္မွ အနားမွာမရွိ။ ယခင္က အအိပ္ဆတ္သူေၾကာင္႔ အသက္ေအာင္႔ျပီး
လႈပ္ရွားေသာ္လည္း ဒန္းေလာ႔ေမြ႔ရာၾကီးသည္ တအိအိျငိမ္႔တတ္ေသာေၾကာင္႔ မၾကာခဏျငဴစူခံခဲ႔ရသည္ မဟုတ္လား။
           ခင္ပြန္းသည္က အအိပ္ဆတ္ရံုတင္မက တစ္ေရးႏုိးျပီးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ျပန္အိပ္မေပ်ာ္တတ္။ ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ အေတြးေခါင္
ေနတတ္သည့္သူမက လူးလိမ္႔မိ၍သူႏုိးသြားတိုင္း အားနာစိတ္ေၾကာင္႔ အေနရခက္လွ၏။
           အမွန္က နံေဘးမွလြတ္ေနေသာေနရာသည္ သူမရင္ကို “ဟာ”ေနေစရမွာမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက မ“ဟာ”။ လပ္ ေန၏။
လြတ္ဟာမေနဘဲ လြတ္လပ္ေန၏။
          သူမကိုယ္သူမလည္း အံ႔ၾသမိသည္။ အတူေနလာသည့္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးအိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို လင္သည္မရွိေတာ႔ကာမွ
လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားရသည္က အံ႔ၾသစရာမဟုတ္ဘူးလား။
           ဒါဟာေဖာက္ျပန္ေရးတစ္ခုဟု အမည္တတ္ႏိုင္မလား။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔လိုက္မိျပီးမွ သူမအမူအရာသည္ ကေလးဆန္သြားျပီလားဟု မလံုလဲစိတ္ျဖစ္သြားရ၏။
သို႔ေပမယ္႔ အခန္းတြင္းမွာ သူမမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွရွိမေန။
           ဒါသည္ပင္ လြတ္လပ္မႈလို႔ ေခၚတာမဟုတ္လား။
                                                       xxxxxx
          ရုတ္တရက္ အိမ္ေထာင္ျပဳရေတာ႔မည္ဆုိတုန္းက အိပ္မက္ေယာင္ျပီးလမ္းထေလွ်ာက္ေနရာမွ ပုတ္အႏိႈးခံရသူလို မႏြဲ႔ရီ
မွင္တက္သြားခဲ႔ရဖူး၏။
          သူမက စိတ္ကူးျဖင္႔ တိမ္ကိုေလွလုပ္စီးကာ ၀ဠာအဆံုးရြက္လႊင္႔စီးေမ်ာခ်င္သူေလ။ ဘယ္ကၽြန္းေသာင္ကမ္းမွာမွ မနားခိုခ်င္ေသး။
          ရည္ရြယ္ဦးတည္ရာမထား၊ လြင္႔ခ်င္ရာလြင္႔သြားေနရသည္ကိုက အရသာ။
          သို႔ေပမယ္႔ မိဘအလိုကုိ ျငင္းပယ္ရန္မွာ လံုေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါ။
          မႏြဲ႔ရီမွာ ခ်စ္သူရည္းစားမရွိ။ အရြယ္ေတာ္ကတဆိတ္ဟိုင္းလို႔ အသက္ပင္အစိတ္ေက်ာ္ေနျပီ။ စိတ္ကူးယဥ္မင္းသားေတြႏွင္႔ခ်ည္း
ႏွစ္ပါးသြားေနမိ၍လားမဆိုႏုိင္။ လက္ေတြ႕မွာခ်ဥ္းကပ္လာသမွ် ပုရိသတုိင္းကို မႏြဲ႔ရီစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ေပ။
          အျပင္မွာ တကယ္ၾကံဳရေသာေယာက်ာ္းမ်ားက ဖတ္ခဲ႔ဖူးသမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွ ဇာတ္လိုက္မ်ားလို သူရဲေကာင္းမဆန္ၾက။
စင္းလံုးေခ်ာလည္း မျဖစ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသလို “ စာအုပ္ထဲကဇာတ္လိုက္ေတြနဲ႔ႏႈိင္းျပီး ေၾကးထူေနလို႔ကေတာ႔ နင္ဒီတစ္သက္ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ေတာ႔ ” ဆိုသလိုပါပဲ။
          မႏြဲ႔ရီက လြတ္လပ္မႈကုိခံုမင္သည္။ ဖတ္ခ်င္သည့္စာေတြကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ စိတ္ၾကိဳက္ဖတ္လိုသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ေတြးေနရတာကိုၾကိဳက္သည္။ ဒီေတာ႔ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုသည့္ ေဘာင္ခတ္ထားမွာကိုလည္းမလိုလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမြန္းက်ပ္လိုက္မလဲဟု
အေတြးႏွင္႔ပင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွ၏။
          အိမ္ေထာင္ေရးကိုေတာ႔ျဖင္႔ ေထာင္က်သလိုတင္စားၾကသည္မို႔ ပိုလို႔ပင္မစဥ္းစားခ်င္ေသးေပ။ သူမဖတ္ခ်င္သည့္စာမ်ားက စာရင္းျပဳစုထားသည္ပင္ ေတာ္ေတာ္က်န္ေသး၏။ စာရင္းမသြင္းရေသးေသာ ဖတ္သင္႔သည့္စာအုပ္မ်ားကလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း။   
         စာဖတ္က်င္႔စြဲသြားျပီးကတည္းက ဖတ္လိုက္သည့္စာေတြဆိုတာ မုဆိုးအမဲလိုက္သလို သဲၾကီးမဲၾကီး။ စာဖတ္သက္ကေလး
ရင္႔လာေတာ႔ ဖတ္ရံုႏွင္႔မျပီး။ ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္။ အေတြးေတြမ်ားလာေတာ႔ ေနာက္ကအေရးလုိက္လာသည္။ စာေရးခ်င္လာသည္။ ဒီေတာ႔ေနာက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ေတြးလိုက္၊ေတြးလိုက္ေရးလုိက္။ တကုပ္ကုပ္ႏွင္႔အိမ္တြင္းေအာင္းကာ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ႔၏။
          သည္လိုႏွင္႔ တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ စာမ်က္ႏွာေပၚတက္လာေသာ သူမစာေလးေတြကို ပီတိေ၀လို႔မွ မႏြဲ႕ရီမ၀ေသး။
မိဘ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ အေမႏွင္႔အေဖက သူတုိ႔မိတ္ေဆြ၏သားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္ စီစဥ္ေလသည္။
            “ အိမ္ေထာင္တဲ႔။ ၾကားရတာကိုက မြန္းက်ပ္ခ်င္စရာၾကီး..”
          အရုိးမ်ားသေလး ေခ်းခါးသေလး ျငင္းဆန္ရန္ျပင္ဆင္ေနေသးေသာ မႏြဲ႕ရီသည္ ခင္ပြန္းေလာင္းေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကုိ ျမင္ေသာအခါတြင္ အာေစးထည့္ခံလုိက္ရသလို ပါးစပ္ပိတ္သြားေတာ႔၏။
          မည္းနက္ေနေသာ မ်က္ခံုးထူထူတစ္စံုသည္ အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းမ်ားကို နက္ရႈိင္းတည္ၾကည္သြားေစသလား။ ညိဳ၀ါေရာင္အသားက ပိရိေသသပ္ေသာႏႈတ္ခမ္းကို တိက်ေအာင္အားျဖည့္သလို ၾကံ့ခိုင္ေသာေမးရိုးမ်ားက စင္းက်ေနေသာႏွာတံကို ပို၍ခၽြန္ျမေစ၏။ သြယ္ျမင္႔ေသာ အရပ္ကုိ ပခံုးက်ယ္ႏွစ္ဖက္က အနားကြပ္လိုက္ေတာ႔ မႏြဲ႕ရီစြဲခဲ႔ေသာ ၀တ8ဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္မ်ားပင္ ဆလံေပးရေတာ႔မည့္ပံု။
          မႏြဲ႕ရီ၏ႏွလံုးခုန္သံသည္ နရီစည္းခ်က္မမွန္ေတာ႔ဘဲ ျမင္းရုိင္းကဆုန္ေပါက္သလို ေျဗာင္းဆန္ေနသည္ဟု သူမကထင္လာသည္။
          လြင္႔ေမ်ာေနေသာ စိတ္ကူးအေတြးအားလံုးသည္ ဆိုုက္ကပ္ရန္ေသာင္ကမ္းျမင္ေလျပီ။ အိမ္ေထာင္ဟူသည္ ေဘာင္ခတ္သည္ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ တံတိုင္းတားသည္ပဲဆိုဆို၊ သူမကိုယ္တုိင္ ပိုးဖလံျဖစ္ေနပါေစဦး။ မီးထဲတိုး၀င္ကာ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္လာ၏။
           အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို သူမ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေလျပီလား။ ဘ၀မွအျခားအရာမ်ားအားလံုးသည္ မႈန္၀ါးေသးငယ္ကာ ခ်စ္သူသည္သာ မွန္ဘီလူးျဖင္႔ပံုၾကီးခ်ဲ႔လိုက္သကဲ႔သို႔ ေရွ႕တန္းသို႔ အေရးၾကီးစြာနီးကပ္လာေလေတာ႔သည္။
                                                       xxxxxx
                          အခ်စ္ႏွင္႔အိမ္ေထာင္ တစ္ထပ္တည္းက်သည္ဟု ေက်နပ္မိေသာသူမသည္ အိမ္ေထာင္ဦးရက္မ်ားကို မိုးမျမင္ေလမျမင္ ေက်ာ္ျဖတ္
ေလ၏။ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုလည္း ထြက္ပစ္လိုက္ျပီး ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ ကိုယ္ပြားအရိပ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေနသည္။
          ခင္ပြန္းသည္ ေဆးရံုအလုပ္သြားေနခ်ိန္တြင္ ထမင္းျမိန္ေစမည့္ သူၾကိဳက္တတ္ေသာ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကုိ ကိုယ္တိုင္စီမံ
ခ်က္ျပဳတ္ထား၏။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အံကိုက္ ေရမိုးခ်ိဳး ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားကာ ကိုယ္တိုင္မွခူးခပ္မေကၽြးရလွ်င္ ဇနီးမယား၀တ္ၱရားမေက်ပြန္သလို
လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စုိးကာ သူ႔အတြက္ဆို ဘာမဆို ကိုယ္တုိင္သာလုပ္ေပးခ်င္ျပန္သည္။
          အိမ္အကူေတြရွိေသာ္လည္း သူတို႔ကိုခိုင္းရတာ စိတ္တိုင္းမက်။ ကုိယ္တိုင္ပင္ အိမ္ျခံ၀င္းအတြင္းမွာလည္း သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား
စိုက္ပ်ိဳးျပင္ဆင္ထားကာ သူကစိတ္လိုလက္ရ မခ်ီးမြမ္းခ်င္ေန။ ခံစားၾကည္ႏူးေနပံုရလွ်င္ပင္ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူခ်င္၏။
          ညေန ကိုယ္ပုိင္ေဆးခန္းခ်ိန္မွာပင္ အကူနာ႔စ္အျဖစ္ အျခားသူကုိမထားဘဲ သူမကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေသးသည္။
          သူမက ေစတနာေတြ ေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ေနသေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔နဂုိပံုစံပဲလား။ သူမကသည္းေနတာ
ေတြ႕လို႔ပဲ အိုက္တင္ခံေလသလားမသိ။ ကိန္းခန္းၾကီးျပီး သူမအေပၚ သိတ္ေရာေရာ၀င္၀င္မရွိလွ။ အလုပ္အားခ်ိန္မ်ားမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္
ေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုၾကည္ႏူးရတာမ်ိဳးမရွိဘဲ သူ႔ေဆးစာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားကိုသာ စိတ္၀င္တစားဖတ္ေနေလ႔ရွိ၏။
          သူမ၏ ဖတ္လက္စစာအုပ္မ်ားကေတာ႔ ေခ်ာင္ထဲမွာ ဖုန္တက္ကုန္ေလျပီ။ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က မဖတ္နဲ႔လို႔ တစ္ခြန္းမွ
ေျပာသည္မဟုတ္။ မႏြဲ႔ရီထံအလည္ေရာက္လာေသာ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ႏွင္႔သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးမိျပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားအျပန္တြင္
သူေျပာလိုက္ေသာစကားက သူမစိတ္ထဲကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို စိုက္၀င္သြားရ၏။
            “ စာေရးဆရာဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ႔လူေတြပဲ...”
          သူက လက္ေတြ႕သမားဆိုေတာ႔ အေတြးသမားေတြကို နားလည္ခ်င္ပံုမရ။ စိတ္ကူးယဥ္စာေပႏွင္႔ သရုပ္မွန္စာေပကုိလည္း ခြဲျခားသိပံုမေပၚ။ ကေလာင္သြားသည္လည္း ေဆးထိုးအပ္လိုပင္ သူ႔ေနရာႏွင္႔သူ အက်ိဳးျပဳေၾကာင္း၊ ရွင္းျပလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မႏြဲ႔ရီမွာသာ ထုိစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႔ သူကမတားျမစ္ရပါဘဲ စာေရးစာဖတ္မလုပ္၀ံ႔ေတာ႔။
          သူအထင္ေသးမွာကိုလည္း မခံႏိုင္သလို ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်လာမွာကုိလည္း စိုးရြံ႕သည္မို႔ စာေပမိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကိုေရွာင္ကာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေသတ္ၱာထဲ ေသာ႔ခတ္သိမ္းဆည္းလိုက္ေတာ႔၏။
          အခ်စ္ေၾကာင္႔ ဘ၀ သာယာစုိေျပလာျပီဟု ထင္ေနမိေသာမႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ႔သူလို ေသြ႕ေျခာက္ညႇိဳးေရာ္
လာသည္ကိုေတာ႔ျဖင္႔ ထိုစဥ္က သတိမမူမိခဲ႔ေပ။
                                                       xxxxxx
         အိမ္ေထာင္သက္အတန္ၾကာ၍ သားသမီးလည္းမရေသာအခါ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းေတာ႔ဘဲရပ္တန္႔ေနသကဲ႔သို႔ မႏြဲ႔ရီခံစားလာရသည္။ စက္ရုပ္ဆန္သည့္ လက္ေတြ႕က်က် သူ႔အျပဳအမူဆက္ဆံေရးမ်ားကလည္း စီးေနေသာေရကုိပင္ ရပ္တန္႔သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေအးခဲေန၏။
         အျပင္စာလံုး၀မစားရဘဲ ဇီဇာေၾကာင္ဆရာ၀န္ၾကီးအၾကိဳက္ မနက္ခင္းစာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ႏွင္႔ႏြားႏို႔တစ္ခြက္သည္ မုန္႔ဟင္းခါး
ၾကိဳက္လွေသာ သူမအတြက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာေဘာင္တစ္ခုပင္။ သူ႔အၾကိဳက္ေနထိုင္ရင္း သူမဆႏ္ၵႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဖက္မ်ားသည္ပင္ အစဥ္အလာတစ္ခုလို အသားက်လို႔ေနျပီ။
         သို႔ေပမယ္႔ နဂိုညံ့သက္ေသာႏွလံုးသားက ေအးစက္ေနသည့္ ႏြားႏို႔ခြက္မ်က္ႏွာျပင္လို ရႈံ႕တြတင္းေျခာက္လာ၏။
         ပထမပိုင္းတုန္းကေတာ႔ အခ်စ္စိတ္မႊန္ေန၍ မႏြဲ႔ရီကမသိေသး။ ခင္ပြန္းသည္အၾကိဳက္လုိက္ေနရသည္ကိုပင္ အခ်စ္သက္ေသ
ထူေနရသလို တက္ႂကြရဲရင္႔ေနေသးသည္။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာလာလွ်င္ေတာ႔ ႏွလံုးရည္ခမ္းလာေသာ သူမကုိယ္သူမသတိထားမိလာျပီး ထိတ္လန္႔သြားရ၏။
          ဥပမာ မႏြဲ႔ရီက အားနာသနားတတ္သူဆိုေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ညားကာစမွာ ညအခ်ိန္မေတာ္လိုမ်ိဳး လူနာ အိမ္တံခါး လာေခါက္တိုင္း အေၾကာင္းမသိခင္က သူမ တံခါးထဖြင္႔ေပးမိ၏။
           “ ဒီလို အခ်ိန္မေတာ္ တံခါးေခါက္တုိင္းသာ ဖြင္႔ေပးမွန္းသိလို႔ကေတာ႔ ညလံုးေပါက္ေဆးကုဖို႔သာ ျပင္ထား။
             ခပ္ေစာေစာလာျပလို႔ရတဲ႔ လူနာမွန္သမွ် သန္းေကာင္သန္းလႊဲက်မွပဲ ေရာဂါသည္းသလိုလိုနဲ႔ ေရာက္လာၾကလိမ္႔မယ္..”
          တစ္ခါကေတာ႔ သူမေတာင္းပန္လြန္း၍ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ပင္႔ေသာလူနာေနာက္ကို လုိက္သြား
ေပးဖူး၏။ အဲသည္လူနာရွင္က ရွိခိုးမတတ္အသနားခံေနသည္မို႔ မႏြဲ႔ရီမွာ က်ားျမီးပဲဆြဲရဆြဲရ၊ ကူညီခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။
          ကိုယ္တုိင္ဆရာ၀န္ မျဖစ္ရျခင္းအတြက္ သည္တစ္ခါပဲ မႏြဲ႔ရီစိတ္ပ်က္မိေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္သာ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ကေတာ႔
ေယာက်ာ္းကို ေခ်ာ႔ေမာ႔ေတာင္းပန္ေနရန္မလို။ ေဆးအိတ္ဆြဲကာ တစ္ညလံုးပဲလိုက္ရလိုက္ရ လိုက္ကုေပးမည္ဟု အားမလိုအားမရ ေတြးမိ၏။
          သို႔ေပမယ္႔ လူနာအိမ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ သူမအျပစ္တင္ခံရေတာ႔မည္ကုိ ေကာင္းစြာသိလိုက္ရျပီ။ ေသလုေမ်ာပါးပံုစံ လူနာရွင္
ေျပာထားေသာစကားႏွင္႔ လူနာ႔ပံုသ႑ာန္မွာ မည္သို႔မွထပ္တူမက်ပါ။
          လူနာရွင္ဖက္က ေရွ႕ေနလိုက္မိေသာမႏြဲ႔ရီမွာ ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင္႔လူနာမ်ားဆက္ဆံေရးမွာ ၀င္မပါ၀႔ံေတာ႔ပါ။
         “ ကိုယ္ကဆရာ၀န္လုပ္သက္အရ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသားမို႔ ျငင္းဆန္တာကို မင္းက စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ႔လူလို႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။
               မင္းျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ညဖက္ဆိုေတာ႔ လူနာရွင္ကိုယ္တိုင္က လူနာ႔သည္းညည္းကို မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲ
            ရိုးရုိးဗိုက္နာတာေလာက္ကုိ အစာအိမ္ေပါက္သေလာက္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ေျပာျပီး ပင္႔ၾကလိမ္႔မယ္။ ဆရာ၀န္ပင္႔လာႏုိင္မွလည္း 
            လူနာကဂ်ီကေဂ်ာင္လုပ္တာကို ေျဖရွင္းႏုိင္မွာေလ။ တကယ္က အစာအိမ္ေပါက္ရင္ေတာင္ ကိုယ္လည္းေဆးရံုကိုပဲ သြားခုိင္းရမွာပဲ။ 
                 ဒါေၾကာင္႔ ညဖက္ဆိုရင္ ေဆးရံုကိုသြားလို႔ပဲ ကုိယ္ကေျပာခုိင္းတာ...”
          အဲသည္တုန္းက မႏြဲ႔ရီကုိယ္တုိင္လည္း ေစာဒကတက္စရာ စကားမရွိခဲ႔ပါ။ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း သူ႔ဖက္က ရပ္တည္သြားသည္
မဟုတ္လား။ ေနာက္မ်ားမွာေတာ႔ ညဖက္တံခါးေခါက္သံမ်ားကို မႏြဲ႔ရီမၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္လာ၏။ မေနသာလြန္းမက
ျဖစ္လာရင္ေတာ႔ အိမ္အကူေကာင္မေလးကုိ “ ဆရာမရွိပါဘူး။ ေဆးရံုသြားလိုက္ပါ...” ဟု မုသာ၀ါဒကို အရည္က်ိဳေသာက္ခုိင္းလိုက္ရမည္။
           သူမလိပ္ျပာကေတာ႔ ခပ္ရွက္ရွက္ပါ။ သူမကိုယ္သူမ မႏွစ္ျမိဳ႕စိတ္ကလည္း ဖံုးဖိမရ။ ဒါသည္ပင္ ႏွလံုးရည္ခမ္းေျခာက္ရျခင္း တစ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။
                                                       xxxxxx

          သားသမီးမရွိေသာ ဘ၀တြင္ မစီးဆင္းဘဲ မေနလိုသည့္မႏြဲ႔ရီသည္ သူ႔ဘက္ကုိယ္႔ဘက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းရင္း ႏွလံုးသားအာဟာရျပည့္ရန္ ၾကိဳးစားမိေသး၏။
          ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ႏြမ္းပါးေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ သူမ၏မျပည့္စံုလွေသာ သားခ်င္းမ်ားထဲမွ ေငြေၾကးလိုသည့္လူကို ေငြေၾကး
ေထာက္ပ႔ံေစာင္႔ေရွာက္၊ အလုပ္လက္မဲ႔ေတြကို အလုပ္ရွာေပး၊ လိုအပ္လွ်င္ အိမ္မွာေခၚထားျပီး ပညာသင္ ေက်ာင္းထားေပး။
          တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္လွ်င္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ အျမင္ေစာင္းမည္စိုး၍ ႏွစ္ဖက္မွ်ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ရသည္ကလည္း
လြယ္ေတာ႔မလြယ္လွ။ မွ်တေအာင္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔လူဆို ဆန္ရင္းနာနာဖြပ္၍ သူ႔လူဆို သာသာထိုးထိုးလုပ္ပါမ်ားေတာ႔ မႏြဲ႔ရီအမ်ိဳးေတြကပင္
သူမကို ႏွာေခါင္းရံႈ႕ခ်င္ၾကေသး၏။
          သို႔ေပမယ္႔ ေဆြမ်ိဳးေတြတရံုးရံုးႏွင္႔ အေထာက္အပံ႔ေတြမ်ားလာေသာအခါ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အိမ္စရိတ္ကိုကန္႔သတ္လိုက္
ေတာ႔၏။ “ ကုိယ္ ကားအျမင္႔လဲစီးခ်င္လို႔ ဘဏ္မွာေငြစုဦးမယ္။ တစ္လ “ ........” ေပးရင္ ေလာက္မလား...” တဲ႔။
           ဘယ္ေလာက္ ပညာရွိပီသလိုက္သည့္ စကားလဲေလ။
          ေတာ္ေသးသည္က ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ဆံုးသြားရွာျပီျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားထားခဲ႔သည့္အေမြေတြက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး
သူမအတြက္ သံုးမကုန္ပါ။
           သို႔မို႔ေၾကာင္႔ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ႏွင္႔ အိမ္စရိတ္မ်ိဳးစံုသည္ သူေပးမည့္ေငြႏွင္႔ ေလာက္၊မေလာက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က စိတ္မ၀င္စားသလို မႏြဲ႔ရီကလည္းမမႈပါ။
          သို႔ေပမယ္႔ အိမ္စရိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားသည္က ထားပါေတာ႔။ ဇနီးသည္ကုိယ္တိုင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္စီမံထားသည့္ ထမင္းပြဲကိုေတာင္ ဘယ္ေလာက္စားေကာင္းပါေစဦး။ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဖို႔ ၀န္ေလးတတ္သည္ကေတာ႔ အခံရမခက္ေစဘူးလား။
          မႏြဲ႔ရီ အပင္ပန္းခံထားေသာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ အိမ္ကေလး အျပင္အဆင္ႏွင္႔ ပန္းေပါင္းစံုစိမ္းစုိလွပသည့္ ျခံ၀န္းေလးကိုလည္း ေရာက္လာသမွ် ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားက ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ပါေစ၊ သူကေတာ႕ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္သာ တုန္႔ျပန္၍ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္သလုိပင္။
          ၾကာေတာ႔ မႏြဲ႔ရီလည္းမိန္းမပီပီ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာရ၏။ အိမ္မွာေနရတာ စိတ္ဓာတ္က်သလိုလုိ၊ မေပ်ာ္ရႊင္သလိုလို
ျဖစ္လာသည္မို႔ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အလည္ထြက္မိသည္။ သူမမွာက သူတကာအိမ္ေထာင္သည္ေတြလို
အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင္႔ အေပးအယူမွ်မွ် စိုေျပသည့္ဘ၀မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ မေျခာက္ခမ္းသည့္ေမတ္ၱာစမ္းကေလး စီးဆင္းႏုိင္မည့္ သားသမီးကေလးေသာ္မွ တစ္ေယာက္မွ်မရွိသည့္ဘ၀ေလ။
          အမွန္ေတာ႔ မႏြဲ႔ရီက အိမ္မလည္တတ္။ ယိုင္နဲ႔လာေသာစိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔သာ ေျဖသိမ္႔ေပးႏုိင္မည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိျခင္း ျဖစ္၏။ ေရာက္သြားေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမကိုနားလည္စြာ ၾကိဳဆိုၾကပါသည္။
           မေခၚခ်င္မေျပာခ်င္သလုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲမရွိေသာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေၾကာင္႔သာ သူမဆီအလာက်ဲကာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနေပမယ္႔ သူမလာမည္ဆိုပါက အခ်ိန္မေရြးတံခါးဖြင္႔ထားေၾကာင္း၊ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးလို သူမဘ၀ကုိသနားေၾကာင္း၊ ေႏြးေထြးမႈ အျပည့္ႏွင္႔ ၾကင္နာစြာကမ္းလင္႔ၾကေသာလက္မ်ားက သူမ၏ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ႏွလံုးသားကို အနည္းငယ္ ညံ့သက္သြားေစသလိုပင္။
          သို႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္စားေျပာလုိက္ေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔စံငွက္ကေလးသည္ပင္ သူမျဖစ္ခဲ႔ပါလွ်င္ ထိုေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းသို႔
မိုက္မဲစြာသက္ဆင္းခဲ႔သည္မွာ သူမကုိယ္တိုင္ပင္မဟုတ္လား။
            “ ကုိယ္က မင္းကို သာမန္မိန္းမေတြလို အိမ္လည္အတင္းေျပာ၊ အရည္မရအဖတ္မရ အက်ိဳးမဲ႔စကားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တတ္တဲ႔သူ
                မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ထားတာ...”
           အျပင္မွျပန္လာေသာမႏြဲ႔ရီသည္ အျပစ္တင္သည္လည္းမဟုတ္၊ တားဆီးသည္လည္းမဟုတ္။ သို႔ေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္လည္း
မလုပ္၀ံ႔ေအာင္ ေျပာတတ္သည့္သူ႔ကို အ႔ံၾသမွင္တက္ေနမိသည္။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ပညာသားပါလွေသာစကားက သူမကုိေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ ေျခခ်ဳပ္မိေစခဲ႔၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ေနာက္ထပ္သြားရန္လည္း ၀န္ေလးရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင္႔ အနည္းငယ္ည့ံသက္လာေသာ ႏွလံုးသားကလည္း
ခ်က္ခ်င္းပင္ မီးက်ီးခဲေပၚအတင္ခံလိုက္ရသလို ရံႈ႕တြကာ အေရလန္သြားရေတာ႔သည္။
                                                        xxxxxx
          အမွန္ေတာ႔ အိမ္မလည္တတ္သူမႏြဲ႔ရီအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္မြန္က သူမႏွစ္သက္လွတဲ႔စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သင္႔သည္မဟုတ္လား။
           ေသာ႔ခတ္ထားမိေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ပေယာဂမပါဟု မျငင္းႏုိင္ေသာ္ျငား တုိက္ရုိက္ေတာ႔ျဖင္႔မဟုတ္ခဲ႔ပါ။
သူမကသာ အိမ္ေထာင္ဦးအခ်ိန္က ခ်စ္စိတ္မႊန္ျပီး ခင္ပြန္းအျမင္မွာ အျပစ္ကင္းခ်င္လြန္း၍ အိုဗာျဖစ္သြားရျခင္းေလ။ ခုလို အိမ္ေထာင္သက္ ကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ႔ ခ်စ္စိတ္ေရခ်ိန္ကလည္း က်သြားခဲ႔ျပီ။ သူမရဲ႕အပုိေတြကိုလည္း သူမကိုယ္တုိင္ျမင္လာခဲ႔သည္။
           မႏြဲ႔ရီ ကေလာင္ျပန္ကိုင္ေလျပီ။ စာအုပ္ေသတ္ၱာကိုလည္း ေသာ႔ဖြင္႔ေလ၏။ ေဆးခန္းကိုလည္း မလုိက္ေတာ႔။ အကူနာ႔စ္တစ္ေယာက္
ငွားေပးလုိက္သည္။ ပန္းျခံထဲလည္း ေပါင္းသင္ေျမဆြမလုပ္အား။ သစ္ရိပ္မွာခံုေလးခင္းျပီး စာေရးစာဖတ္လုပ္ရသည္မွာ အရသာရွိေပစြ။
           ရပ္တန္႔သလိုထင္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီ၏ဘ၀သည္ ခုမွျပန္၍စီးေလျပီ။ လွမ္းျမင္ရေသာသမုဒ္ျပင္က်ယ္သည္ လႈိင္းဂယက္ေတြ
ရွိေသာ္လည္း က်ယ္ေျပာ၏။
           မႏြဲ႔ရီသည္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ နစ္၀င္ပစ္လုိက္ေသာ ကုန္ခဲ႔သည့္အခ်ိန္ေတြကိုပင္ ႏွေျမာေနမိေသး၏။
           ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ေအာင္႔ထားခဲ႔ရေသာမႏဲြ႔ရီမွာ ေ၀ါကနဲ တမံက်ိဳးသလို စာေတြသြန္ေရးေတာ႔သည္။
မဂ္ၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ မွာလည္း မနားတမ္းေျပးေလ၏။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း စာေပနယ္မွာေနရာရ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေသာ္လည္း ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကေတာ႔ သူ႔ပံုစံ ျပံဳးေထ႔ေထ႔ေလာက္ႏွင္႔သာ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ျပဳခ်င္။ သူမေရးေသာ၀တ8ဳမ်ား
ကိုေတာ႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ဆံုးေအာင္ဖတ္သည္ပင္မရွိ။ ထံုးစံအတုိင္း ေကာင္းသည္လည္းမေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္းမဆို။
            “ ကိုယ္ကေတာ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေတြဖတ္လို႔ကုိမရဘူး။ စာဆိုရင္ ဗဟုသုတရရင္ရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရးသတင္းေတြပဲ
                 ၾကိဳက္တယ္။ ”
          အရင္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ မႏြဲ႔ရီ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လမ္းဆံုးမိေပဦးမည္။ ခုေတာ႔ မႏဲြ႔ရီ အရင္ကေလာက္မရူးေတာ႔ျပီ။ သူကကိုယ္႔ကို
အထင္မၾကီးလည္း မမႈေတာ႔။ သူမမွာ ေျဖေဆးရွိေနျပီေလ။
           သူဂရုမစုိက္လို႔၊ အသိအမွတ္မျပဳလို႔၊ စိတ္ထဲမွာအားငယ္သလိုလို ၀မ္းနည္းသလုိလို ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြကလည္း အရင္လုိခံစားခ်က္ မျပင္းထန္ေတာ႔။ ဥပက္ၡာျပဳႏိုင္ခဲ႔ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ စိတ္ႏွစ္ျပီးဖတ္ေနရတာေလာက္ ဘ၀မွာ အရသာရွိတာမေတြ႕ႏုိင္ေပ။
           နာမည္ေလးနည္းနည္းရလာေတာ႔ စာေပသမားေတြ အိမ္ကုိအ၀င္အထြက္ရွိလာ၏။ စာမူလာေတာင္းတာ၊ စာအုပ္လာေပးတာ၊
စာမူခ၀င္ေပးတာေတြကလည္း မၾကာခဏဆိုသလိုပင္။ ဖုန္းေတြကလည္းလာလိုက္သည္မွ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ အလုပ္ကိစ္ၥဖုန္းႏွင္႔
သူမ၏စာမူကိစ္ၥဖုန္းမွာ အၾကိမ္တူတူလိုျဖစ္လာ၏။
           “ မင္းဆီကိုလာလုိက္သမွ်ကလည္း ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္းပါလား။ စာေရးဆရာမေတြက အလုပ္မ်ားျပီး စာေရးဆရာေတြက
              အားအားယားယား လမ္းထြက္အိမ္လည္ေနတာပဲလား။ ”
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ မလိုလားဟန္ စကားမ်ားသည္ သူမအတြက္ အေနက်ံဳ႕ေစသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ
ဧည့္သည္စာေရးဆရာေရာက္လာကာမွ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနေသာသူက ႏႈတ္လည္းမဆက္၊ ခပ္တည္တည္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္
သူမမွာ ရွက္ရြံ႕အားနာရ၏။ သည္လိုအခါမ်ားမွာေတာ႔ စာေပနယ္မွာလွမ္းေနေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားပင္ ယုိင္ခ်င္ခ်င္။
           သူမကေတာ႔ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ႏွင္႔ ေဆးရံု၊ေဆးခန္းမွ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္မ်ား၊ ေဟာက္ဆာဂ်င္
ဆင္းေနေသာ ဆရာ၀န္မေလးမ်ား၏ အလုပ္သေဘာအရဆက္ဆံေရးမ်ားကုိ တစ္ခါမွ် မေ၀ဖန္၊ မခနဲ႔ဖူးပါ။ သည့္အျပင္ ခပ္သည္းသည္း
ခပ္ကဲကဲ လူနာအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႔ကိုလည္း ဥပက္ၡာျပဳ နားလည္ေပးထား၏။
          သူက အိမ္လာသမွ် မႏြဲ႔ရီ၏ဧည့္သည္တိုင္းကို အမ်ိဳးသမီးမျမင္ဘဲ အမ်ိဳးသားခ်ည္းကြက္ျမင္ေနသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ။ဇနီးသည္အေပၚ ခ်စ္ခင္ယုယဟန္၊ အေလးထားျမတ္ႏုိးဟန္ မျပခ်င္သည့္သူ႔ဆီက မနာလိုအူတုိသလိုအမူအရာမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လွစ္ကနဲျမင္ရေသာ္လည္း သူမက မေပ်ာ္တတ္ေတာ႔ပါ။
          ယခင္ကလို ႏူးညံ့သည့္ႏွလံုးသားျဖင္႔သာဆိုလွ်င္ တိတ္တခိုးေက်နပ္မိမည္ထင္ပါ၏။ ယခုေတာ႔ ႏွလံုးသားက တင္းေျခာက္ေနခဲ႔ျပီ။
           ဒါသည္ “ အခ်စ္ ” မဟုတ္။ “ အတ္ၱ ” သာျဖစ္သည္ဟု သူမကေသခ်ာေနျပီေလ။
                                                        xxxxxx
          အမွန္ေတာ႔ အတ္ၱႏွင္႔ပရကို မွ်တခ်င္သည့္ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ မႏြဲ႔ရီသည္ ကိုယ္႔အတ္ၱကို ကိုယ္႔ဖာသာျပဳစုရင္း သာယာတတ္ေအာင္
သင္ေပးသူမွာ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ဟု စြပ္စြဲခ်င္ေလ၏။
          သူမက ခင္ပြန္းသည္ႏွင္႔၊ ေဆြမ်ိဳးစုႏွင္႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္၀င္ရွင္သန္ရင္းမွ စီးဆင္းရသည္ကို ဘ၀ဟုျမင္သူ။
          သို႔မွလည္း ၾကည္လင္ေသာ၊ ေႏြးေထြးေသာ၊ က်စ္လစ္ေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ရသေကာင္းေတြ ဖန္တီးႏုိင္မည္ဟု သူမထင္သည္။
           ခုေတာ႔ ေအးစက္ဖယ္ၾကဥ္ေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ေၾကာင္႔ နာက်င္ပြေယာင္းေသာ အဖ်က္စိတ္မ်ားသာ သူမမွာ အားေကာင္းေလ
ေတာ႔၏။ ေတာ္တန္ရံုကို အေကာင္းမျမင္ခ်င္ေတာ႔။ အထူးသျဖင္႔ သူမ ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏
ေမတ္ၱာကို သူမ မယံုေတာ႔။ ငတ္မြတ္ေတာင္႔တမိေသာ အၾကင္နာကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ႔။
           ၀တ္ၱရားေက် လင္မယားဆက္ဆံေရးသည္ ေသြးသားဆႏ္ၵအတြက္၊ တည္ၾကည္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးသစ္ၥာေစာင္႔သိမႈသည္ သူ႔ကုိယ္က်င္႔သိက္ၡာအတြက္၊ မနာလိုအူတိုေသာ သ၀န္ေၾကာင္စိတ္သည္ သူ႔အတ္ၱအတြက္။
           သည္လိုသာ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ စြပ္စြဲခ်င္၏။
           ဒီေတာ႔လည္း သူ႔လိုပင္ အရြဲ႕တိုက္ကာ မႏြဲ႔ရီလည္း ကိုယ္႔အတ္ၱကုိယ္ အေရာင္တင္ခ်င္ေတာ႔သည္။
           အရင္လို လင္႔အခ်စ္ေလ်ာ႔မည္စိုးကာ ၀တ္ၱရားေက်လိုလွေသာ ဇနီးမယားေကာင္းစိတ္ဓါတ္မ်ားကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ျပီး စာေရးစာဖတ္ႏွင္႔သာ တစ္ကမ္ၻာတည္ေဆာက္ေနလိုက္၏။
          မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္ လွမ္းေလွ်ာက္ေနသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ရန္ မွတ္တိုင္မ်ားကလည္း ေစာင္႔ၾကိဳေနသည္ပဲမဟုတ္လား။
          စာေပသမားမ်ားတန္ဖိုးထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ေပးအပ္သည့္စာေပဆုကို မႏြဲ႔ရီဆြတ္ခူးရရွိလိုက္ေလသည္။
          ၀မ္းသာၾကည္ႏူးလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ သူမ၏ငယ္ဘ၀အိပ္မက္သည္ အေကာင္အထည္ေပၚေလျပီ။ ၀ါသနာအရင္းခံေပၚတြင္ ထပ္ေလာင္းျဖည့္တင္းခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးစားမႈမ်ားကလည္း အရာထင္ျပီ။ ဘ၀၏အဓိပ္ၸါယ္ဆိုသည္ကို ဒီ႔ထက္ျပည့္စံုေအာင္ ဖြင္႔ဆိုစရာမရွိေတာ႔ျပီဟု ပီတိအဟုန္က စိမ္႔ေနေအာင္ခ်ိဳေလေတာ႔သည္။
                                                       xxxxxx
           စာအုပ္ေသတ္ၱာကို ဒုတိယအၾကိမ္ေသာ႔ခတ္ေနေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ ေသတ္ၱာထဲမွအရာေတြကုိ စာအုပ္ဟုမျမင္။ သူမ၏အသည္းႏွလံုး
ကလီစာမ်ားဟုပင္ ခံစားနာက်င္ေနမိ၏။
           လက္တြဲေဖာ္ငုတ္တုတ္ၾကီး ရွိေနလ်က္ႏွင္႔ ဆုေပးပြဲကုိ တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာ တက္ခဲ႔ရျပီးေနာက္ နဂုိကမွေႏြးေထြးမႈ
မရွိေသာ မႏြဲ႔ရီတို႔လင္မယားၾကားတြင္ ဒါဏ္ရာကုိယ္စီႏွင္႔ ေအးခဲျငိမ္သက္ခဲ႔ေလသည္။ အမွန္ေတာ႔ ျငိမ္သက္ေနေသာေရျပင္ေအာက္တြင္
မေက်နပ္မႈေတြ ပလံုစီေနခဲ႔သည္ကုိလည္း ႏွစ္ဦးစလံုးသိေန၏။
           ဆုေပးပြဲသည္ စာေပေလာကတစ္ခုလံုး ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ပြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္က အေဖာ္လုိက္ခဲ႔ဖို႔ ျငင္းဆန္၏။
           “ မင္းကုိ၀ုိင္းျပီး အေရးတယူလုပ္ေနၾကမယ္႔ပြဲမွာ ငါကလိုက္ျပီး ဘာလုပ္ရမွာတုန္း...”
            မႏြဲ႔ရီသည္ အံ႔ၾသလြန္းစြာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔သြား၏။
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ဘြဲ႔လြန္အခမ္းအနားမ်ား၊ သမားေတာ္ၾကီးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲမ်ား၊ ေဆးကုမ္ၸဏီမ်ား၏
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဧည့္ခံပြဲမ်ားကို သူမက သာမန္မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ ခင္ပြန္းသည္နံေဘးမွာ ေက်နပ္စြာလိုက္ပါခဲ႔သည္ပင္။
          တစ္ခါမွ “ သူ႔ပဲအေရးလုပ္ေနၾကတာ၊ ငါ႔ကုိအေရးမလုပ္လို႔ ေအာက္တယ္ ” ဟု မေတြးမိဖူးပါ။ ကိုယ္႔ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ဂုဏ္ရွိတာသည္ ကုိယ္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပဲမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔...
           ကုိယ္သာ မင္းသားအျမဲျဖစ္ခ်င္၍ သူမ်ားကုိဇာတ္ပို႔မေပးခ်င္ေသာသူသည္ ဘယ္ေတာ႔မွဇာတ္လိုက္မျဖစ္။ မင္းသားရူးသာ
ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု မႏြဲ႔ရီကစိတ္ပ်က္ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ကလည္း ဆုေပးပြဲဓါတ္ပံုမ်ားကိုၾကည့္ျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေန၏။
           “ ဘယ္ႏွယ္႔ကြာ။ ၀ုိင္းဂုဏ္ျပဳေနလုိက္ၾကတာမ်ား တိုက္ပြဲေအာင္လာတဲ႔ စစ္သူၾကီးက်ေနတာပဲ။ ေယာက်ာ္းမပါေတာ႔
               ပိုလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေပါ႔...”
           ေဒါက္တာေဇာ္လတ္၏ ခႏုိးခနဲ႔စကားသည္ အတြင္းေၾကေၾကေနေသာ သူမအတြက္ က်ားနာခဲ ခဲစရာျဖစ္သြားေတာ႔၏။
ခင္ပြန္းစကားကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္ခဲေသာ ဇနီးအလိမ္ၼာျဖစ္လိုလွသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အနာျမံဳတစ္ခု ေပါက္ကြဲမႈသည္
ေတာ္ေတာ္မ်ား ျပင္းထန္သြားသလားမသိပါ။
          ဘာေတြေျပာမိမွန္းပင္ မႏြဲ႔ရီမမွတ္မိ။ နာက်ည္းမႈလိမ္းက်ံေနေသာ ေသြးစက္လက္စကားမ်ားက လွပစရာေတာ႔ျဖင္႔မရွိေပ။
          ရသစာေပတန္ဖိုးကို နားမလည္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆုတံဆိပ္သည္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စရာ မျဖစ္သလို၊ ႏွလံုးမၾကီးသူအဖို႔
တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မုဒိတာပြားစရာလည္း မဟုတ္ခဲ႔။
          ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေသြးရူးေသြးတန္းစိတ္ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အသည္းႏွလံုးကုိ ကုိယ္ျပန္ေသာ႔ခတ္မိျခင္းျဖင္႔ ဘ၀သည္ မစီးဆင္းႏုိင္
ေတာ႔ဘဲ ရပ္တန္႔သြားရျပန္၏။
           သမုဒ္ျပင္သည္ က်ယ္ေျပာစြာျမင္ေနရေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ႔ လက္လွမ္းမမီခဲ႔ပါေခ်။
                                                       xxxxxx
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္ စိတ္ကူးယဥ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့ခ်ိဳျမခဲ႔ဖူး၏။
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ စြဲလန္းမႈသည္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္သည္းခံႏုိင္ခဲ႔၏။
          မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သိမ္ေမြ႔မႈသည္ မထင္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စီးဆင္းက်ယ္ျပန္႔ခဲ႔ရ၏။
          ထိုမိန္းမ၏ အားငယ္မႈသည္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းစြာ နစ္၀င္နက္ရႈိင္းခဲ႔လိမ္႔မည္။
          ထိုမိန္းမ၏ နာက်ဥ္မႈသည္ အသည္းခိုက္မေလာက္ စိမ္႔၀င္ခါးသက္ခဲ႔လိမ္႔မည္။
          ထို႔အတူ....မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဥေပက္ၡာသည္လည္း စက္ရုပ္ဆန္စြာ မည္သူမွ်မသိေအာင္ လွပေသသပ္ေနခဲ႔လိမ္႔မည္ပင္။
                                                       xxxxxx
           ဘယ္ေလာက္မ်ား အ့ံၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။
          အလြန္လွပေသာ ေပါ႔ပါးလြတ္ေျမာက္မႈအရသာသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွေသာ ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုထဲမွ ထြက္က်လာခဲ႔ရသတဲ႔။
          ကိုယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူက ခပ္မွန္မွန္၊ ခပ္တန္းတန္း၊ အသိအမွတ္မျပဳသလို ေနတတ္ခဲ႔သည္ကုိ ၀မ္းနည္းသလုိလို၊ နာက်ည္း
သလုိလိုျဖစ္ခဲ႔ေသာ မႏြဲ႔ရီသည္ တကယ္တမ္း သူမရွိေတာ႔သည့္အခ်ိန္က်မွ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိေတာ႔၏။
          သူမတြင္ ခင္ပြန္းသည္၏အယုအယ အမွတ္တရေတြက မရွိသေလာက္နည္းခဲ႔သည့္အတြက္ ေဒါက္တာေဇာ္လတ္ေသဆံုးသြားခ်ိန္တြင္
သူမဘ၀မွာ ကြက္လပ္ၾကီးလို ဟာမသြား။ အလုပ္ကိစ္ၥႏွင္႔ခရီးထြက္ေနသေလာက္၊ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္သြားသေလာက္သာ အထင္ေရာက္၍
လြမ္းေလာက္စရာမရွိခဲ႔ပါ။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ လြတ္လပ္စြာ ဘယ္ညာလူးလိမ္႔ေနရာမွ ကုတင္ေပၚက ေပါ႔ပါးစြာခုန္ဆင္းလုိက္၏။
          ကေလာင္တံကို သူမျပန္ကိုင္ရမည္။ ေထ႔ေထ႔ျပံဳးမည့္သူ၊ ရိပ္ရိပ္ေစာင္းမည့္သူ မရွိေတာ႔ျပီေလ။
          စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေဟာင္း၀ါက်င္က်င္ေလးကိုဖြင္႔ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကုိေရးျခစ္လုိက္ေတာ႔ ကေလာင္တံကမွင္မလုိက္။
ဦးေႏွာက္ကလည္း အေတြးမစုိ။ ႏွလံုးသားေျခာက္ခမ္းေနတာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ႏွလံုးသားကိုအာဟာရျဖည့္မွ အေတြးတို႔စုိလက္လာမည္ကုိ အေသအခ်ာသိသူပီပီ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေသာ႔ခတ္ထားေသာ စာအုပ္ေသတ္ၱာၾကီးကို ဖြင္႔ဖို႔ျပင္ေလ၏။
          ေသာ႔တံေလးသည္ သူမ တျမတ္တႏုိးသိမ္းထားေသာ စားပြဲအံဆြဲေထာင္႔ရွိ ယြန္းခြက္ထဲတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္မွာ ပ်င္းရိလွ ေရာ႔မည္။ သူမက တယုတယကုိင္လိုက္ေတာ႔ ေအးစက္စက္ႏွင္႔မာခဲေသာ အထိအေတြ႔က ႏွလံုးသားထဲအထိ စီးသြားသလုိပင္၊ က်င္ကနဲ။
          အလိုလိုသိစိတ္ေၾကာင္႔ စိုးရိမ္မႈတစ္ခုျဖင္႔ ေသာ႔ကိုအလ်င္စလုိလွည့္ျပီး ေသတ္ၱာကိုဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ မႏြဲ႔ရီ၏စိတ္ကူးကမ္ၻာသည္
လြတ္က်သြားခဲ႔ရ၏။
          ေသတ္ၱာထဲမွ သူမ၏ႏွစ္ခ်ိဳ႔အသည္းႏွလံုးမ်ားသည္ ဇကာေပါက္ျဖစ္ေနကာ ၀ဖီးစိုေျပေနေသာျခမ်ားကသာ ေသတ္ၱာတစ္ျပင္လံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေတာ႔သည္။
          မႏြဲ႔ရီသည္ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသကဲ႔သို႔ ခုမွ အေၾကာင္းရွာရသလို သည္းထန္စြာ တလႈိက္လႈိက္တက္လာေသာ ခံစားခ်က္ကို သူမကုိယ္တိုင္ပင္ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ႔။
          လြတ္က်သြားေသာကမ္ၻာသည္ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးရစ္ပတ္လာေသာ သံေယာဇဥ္လား။
           ေသာ႔ခတ္ထားေသာေသတ္ၱာထဲမွ ရွားပါးစာအုပ္မ်ားလား။
           မႏြဲ႔ရီကေတာ႔ ႏွလံုးကြဲမတတ္ ရႈိက္ကာ...ရႈိက္ကာ...။
                                                      xxxxxx


ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ( မတ္လ၊ ၂၀၁၄)