ေမြခံထိုက္ေစ



       “  အိပ္မက္ မက္တယ္အေဖ..... ” တဲ႔။
       သမီးၾကီးက ဒီလုိ စကားစေတာ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမပဲ ျဖစ္ေနျပီ။ ကေလးကလား အိပ္မက္မက္တာ အေဖကုိ တုိင္တည္စရာလားလို႔ က်ုဳပ္က မ်က္ေမွာင္ခ်ီရင္း ျပံဳးမဲ႔မဲ႔ ေမးဆတ္မိတယ္။

        “  အဲဒါ ဆန္းသလား.....သမီး.... ”

       “  အိပ္မက္မက္တာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ္႔...ညက အိပ္မက္မက္တာ ၾကီးေမကို အေဖရဲ႕။ ရိုးရိုးျမင္လုိက္ရရံုမက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာ သမီးငယ္ငယ္ကေက်ာင္းကို ၾကီးေမေန႔လည္ထမင္း လာပို႔ေနက်ပံုစံမ်ိဳး..။ သမီးကလွမ္းျမင္ ေပမယ္႔....ဟယ္....ၾကီးေမကေသျပီးသားပဲ...လို႔ ထိတ္ကနဲသတိရျပီး မ်က္ႏွာလြဲ၀ွက္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိတယ္။ 

       ဒါေပမယ္႔...စိတ္ထဲကလည္း မေကာင္းပဲ....ၾကီးေမဘာမ်ား ေျပာခ်င္လဲမသိ ဆိုျပီး အားတင္းရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။            

       ျပိဳင္တူလိုပါပဲ။ ၾကီးေမေနေကာင္းလားလို႔အေမး...ၾကီးေမကလည္း အပုေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ႔....။ 

       “ အဲဒီမွာပဲ....ၾကီးေမမ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေဖ်ာ႔ေနျပီး အရမ္းအိုစာေနတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္ရတယ္။

       သမီးက ေကာင္းပါတယ္လို႔ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေျဖလိုက္ေတာ႔...နင္တို႔ကသာ ေနေကာင္းတာ....ငါ႔လည္းၾကည့္ပါဦးဟယ္... 

       ...လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ၾကီးေမက သူ႔နဖူးကအေရျပားကို ႏွစ္လက္မေလာက္ ဆြဲခြာျပလိုက္သတဲ႔...။ သမီးလည္း အရမ္း၀မ္းနည္းထိတ္လန္႔ျပီး ၾကီးေမရယ္......သမီးေၾကာက္တတ္တာ သိရဲ႕သားနဲ႔...ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔...လို႔လည္း  ေျပာမိတယ္။ တဖြဖြရြတ္ေနလိုက္တာ.....ေဘးက ကိုေမာင္ ႏႈိးမွပဲ အိပ္မက္မွန္း သိရေတာ႔တယ္ အေဖ.... ”

      က်ဳပ္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အျပစ္ရွိသူတေယာက္လို ႏြမ္းေခြသြားျပီး ေျခေထာက္ေတာင္ ခိုင္ခိုင္မရပ္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ ေဘးနားက ဆက္တီခံုေပၚကို ခပ္ျမန္ျမန္ ထုိင္ခ်လိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္မက္တာလည္း အဲဒီအိပ္မက္ပံုစံပဲ။ သမီးနဲ႔ ေနရာေဒသပဲကြာတယ္။   

      မ်က္ႏွာအမူအယာ၊ ေျပာတဲ႔စကား၊ အျပဳအမူေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္တာပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရြာေခ်ာင္းစပ္နားမွာတဲ႔။ အစ္မဟာ...သူ႔ပစ္ၥည္းေတြကို စိတ္စြဲျပီး မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ နာနာဘာ၀ကိုမ်ား ေရာက္ေနေလေရာ႔သလား။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔က်ဥ္က်ပ္ခဲသြားရျပီ။ ဒီလိုဆိုယင္ျဖင္႔ တာ၀န္ရွိသူဟာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ပဲေပါ႔။ အစ္မအေပၚ တာ၀န္မေက်ခဲ႔သူဟာ က်ဳပ္ပဲဆိုတာ က်ဳပ္ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မသိတာ....။ ဒီကမၻာေလာကမွာ.....ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအမွာစကားကို လက္ခံခဲ႔ျပီးကာမွ လုပ္မေပးႏုိင္တာေလာက္ လိပ္ျပာမသန္႔တာ မရွိေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ....။

        “ အေဖ....အေဖ....သမီးေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား။ လာမယ္႔စေနေန႔မွာ ၾကီးေမအတြက္ ဘုန္ၾကီးသံုးပါးပင္႔ျပီး  ဆြမ္းေကၽြး၊ သကၤန္းကပ္၊ အမွ်ေ၀ခ်င္တယ္။ ၾကီးေမရဲ႕ ေငြစုလက္မွတ္ေတြ ထုတ္ရတဲ႔အထိ မေစာင္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး။  ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ပဲ အယင္လုပ္လိုက္ေတာ႔မယ္ အေဖရာ.....ေနာ္....”

        အစ္မဆံုးတာ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေျခာက္လေတာင္ ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီ။ သမီးၾကီးက သူ႔အေဒၚေျခာက္လျပည့္ကို သံဃာကုန္ အာရံုဆြမ္းေလာင္းဖို႔ သိတ္အာသီသျဖစ္ေနတယ္။ မနက္ေစာေစာ အလင္းေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔မွာ တန္းစီႂကြလာတဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴရတဲ႔ ၾကည္ႏူးမႈသဒ္္ၵါတရားက ဘယ္အလွူနဲ႔မွမတူပဲ သိတ္ပီတိျဖစ္ရသတဲ႔။ ဘာပကာသနမွ မပါလို႔လည္း ရိုးရွင္းျပီး ေက်နပ္မႈအထူးျခားဆံုးရသတဲ႔။   
       ဒါေၾကာင္႔....သူ႔အေဒၚက်န္ခဲ႔တဲ႔ ေငြစုလက္မွတ္ကေလးကို ဘဏ္ကေနထုတ္ယူဖို႔  ၾကိဳးစားျပီး သူကေငြစုိက္ထည့္ လွူဖို႔စီစဥ္ေနေပမယ္႔ အခက္အခဲတခ်ိဳ႕ရွိေနတယ္။ သံဃာကုန္ဆိုေတာ႔လည္း ခုေခတ္ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔က သံုးသိန္းနီးပါးေလာက္ကုန္က်မွာမို႔ သူတဦးတည္း မႏိုင္ဘဲ...အခ်ိန္ႀကံ႕ၾကာေနရတယ္ေလ။
                                                xxxxxxxxx


      သမီးၾကီးက သူမငယ္ငယ္ကတည္းက အေမလိုခ်စ္ခင္ တြယ္တာခဲ႔ရျပီး အတူအိပ္၊ အတူစား၊ ေနလာခဲ႔တဲ႔ အေဒၚကို ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ ၾကီးရွာတယ္။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္အခ်ိန္ထိ အေဒၚနဲ႔အတူအိပ္တုန္း....။ က်ဳပ္တို႔လင္မယားကလည္း ဒုတိယသားအမႊာညီေနာင္ကို ေမြးျပီးကတည္းက ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ကဲတဲ႔ အမႊာႏွစ္ေကာင္နဲ႔၊ စီးပြားေရးကတဖက္နဲ႔.....ဘယ္လိုမွ လက္မလည္ခဲ႔ဘူး။ သမီးၾကီးကို အစ္မနဲ႔ပဲ အတူအိပ္ေစျပီး ေပးေမြးခဲ႔တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ႔။ အစ္မပဲ သမီးေ၀ယ်ာ၀စၥအားလံုး သံုးႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက တာ၀န္ယူလာခဲ႔တာ...။ေက်ာင္းေနခ်ိန္က်ေတာ႔လည္း ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းၾကိဳ....။ အပ်ိဳေဖာ္၀င္ေတာ႔လည္း သူပဲအပ်ိဳထိန္း....။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တြယ္တာမႈက သားအမိသံေယာဇဥ္ထက္ေတာင္ ပိုေနသလိုပဲ။  

      တစ္ခါတစ္ေလ....က်ုဳပ္နဲ႔အမရဲ႕အထက္ ရွမ္းျပည္မွာေနတဲ႔ အစ္မအၾကီးဆံုးက အလွဴအတန္းရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနထိုင္မေကာင္း လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္...၊ တျခားအေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုခုေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္....အစ္မကို လွမ္းေခၚတတ္ေသးတယ္။

      “  အပ်ိဳၾကီးဆိုတာ....ဘံုကၽြန္ဆိုတဲ႔စကားမ်ား.....တယ္..မွန္...”

....လို႔ ခပ္ေထ႔ေထ႔ေျပာျပီး မတတ္သာလို႔သာ သြားရ...။ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ တယ္ျပီးခြဲႏုိင္ၾကပံု မရပါဘူး။ ေလး ငါးရက္ရွိတာနဲ႔ သမီးကဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ျပီးေခၚ...။ အေဒၚလုပ္သူကလည္း ကဆုန္ဆိုင္းျပီးျပန္ေျပး လာေတာ႔တာပဲ။

      တစ္ခါကမ်ား အစ္မၾကီးေလျဖတ္သြားေတာ႔ ရွမ္းျပည္မွာ တစ္လေက်ာ္ႏွစ္လေလာက္ လူမမာျပဳစုရင္း အမ ေသာင္တင္ေနေသးတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ကဆို က်ုဳပ္သမီးၾကည့္ရတာ ေရနည္းငါးလုိ တျဖတ္ျဖတ္...၊ တလြန္႔လြန္႔နဲ႔...။ အပ်ိဳေပါက္ေရာက္စဆုိေတာ႔ သဘာ၀ကကို စိတ္ကစားခ်ိန္က်ကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္...။ စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္မမွန္ပဲ ကိုယ္ခံအားေတြက်ျပီး အေအးမိသြားတာ....။ နမိုးနီးယားျဖစ္ျပီး ပစ္ရျပီေတာင္ေအာက္ေမ႔တာဗ်ိဳ႕။ အမမွာ နာတာရွည္လူမမာကိုပစ္ျပီး တူမဆီ ျပန္လာရရွာတယ္။

      ေတာ္ေသးတာတစ္ခုက က်ုဳပ္တို႔ရဲ႕အေဒၚ..သမီးရဲ႕အဖြားေလးေပါ႔ဗ်ာ။ အစ္မၾကီးကေလျဖတ္ျပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသသြားေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းတုန္း က်ဳပ္ေယာက္ဖကို ေပြမွာရႈပ္မွာ၊ ေနာက္မိန္းမေတြဘာေတြ ယူမွာစိုးရိမ္သတဲ႔။ အစ္မၾကီးမွာက သားသမီး ငါးေယာက္ေတာင္ဆိုေတာ႔ တစိမ္းလက္ထဲေရာက္မွာစိုးလို႔ဆိုျပီး အစ္မနဲ႔ေပးစားဖို႔ စီစဥ္ပါေလေရာဗ်ာ။

      ေတာ္ေသးတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီကိစ္ၥ က်ဳပ္သမီးမသိေပလုိ႔ေပါ႔။ သိမ်ားသိရင္ မိုးမီးေလာင္လိမ္႔မယ္။

 “ သူ႕အဖြားကိုလည္း ေဒါသထြက္၊ ရန္ေတြ႔နဲ႔.....ခမ်ာ ငရဲၾကီးေနပါအံုးမယ္ေလ...မေျပာၾကစို႔နဲ႔....”  ဆိုျပီး ဖံုးထားရတာ....။

      အေဒၚလုပ္သူကလည္း ေတာ္ရွာတယ္။ သူ႔တူမကို စိတ္ထိခုိက္မခံႏုိင္သလို အစ္မႀကီးအေပၚမွာလည္း ရက္စက္ရာေရာက္လို႔မို႔ ဒီအစီအစဥ္ကို လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။   
      အစ္မၾကီးကိုယ္တုိင္က ေက်ေက်နပ္နပ္ေပးစားတာကို အစ္မကေရာ၊ က်ဳပ္ေယာက္ဖကပါ ျငင္းၾကတယ္။ ေယာက္ဖကလည္း အစ္မၾကီးေပၚမွာ သစၥာမပ်က္ ရိုးေျမက်ေပါင္းပါ႔မယ္ဆိုျပီး တကယ္႔ကိုၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ လိုေလေသး မရွိ တယုတယျပဳစုလာခဲ႔တာ....။ ဆယ္႔ေလး....ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီေယာက္ဖေက်းဇူးေတြက က်ဳပ္အေပၚမွာ မလြန္႔သာေအာင္ ၾကီးမားခဲ႔တာေပါ႔။ ေမာင္ႏွစ္မသာဆိုတာ...က်ဳပ္အမၾကီးနဲ႔က်ဳပ္က ဆယ္႔ငါးႏွစ္ေလာက္ အသက္ကြာတယ္။  

      အစ္မၾကီးေယာက်ၤားယူေတာ႔ က်ုဳပ္က ငါးႏွစ္သားလားပဲ ရွိေသးတာ။ေယာက္ဖက ပိုက္ဆံလည္းရွိ၊ အလိုကလည္းလိုက္ေတာ႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္၊ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တာေပါ႔။ ႏွစ္မလင္ေနေမာင္ဖင္က်ိန္းရမွန္းမသိပဲ ဖိုးက်ိုဳင္းတုတ္ျဖစ္ျပီး ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ႔တာေလ။

      က်ဳပ္ေမြးျပီးျပီးခ်င္း ဘာမွမၾကာဘူး။ အေဖကဆံုးသြားေတာ႔....က်ဳပ္ကို အေဖ႔မ်က္ႏွာေတာင္ မမွတ္မိခဲ႔တဲ႔ ဖတဆိုးေလးဆိုျပီး အေမနဲ႔အစ္မေတြက အလိုလိုက္ေလ...က်ဳပ္ကလည္း ငယ္ငယ္က အစ္မေတြအေပၚ သိတ္ႏိုင္စားခဲ႔တာတဲ႔။ ေယာက္ဖရလာေတာ႔လည္း အသက္ကြာတဲ႔ေယာက္ဖကိုပါ ဆိုးႏြဲ႕ျပီး ဗိုလ္က်ခဲ႔တာပါပဲ။ က်ဳပ္ေက်ာင္းစရိတ္ကို အေမရယ္အစ္မရယ္ စက္ခ်ဳပ္ျပီး ရွာေပမယ္႔ ဘယ္ေလာက္ငမလဲ။ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရတဲ႔အထိ ေယာက္ဖေထာက္ပံ႔မႈေတြကပဲ အဓိကက်ခဲ႔တာပါ။                           

      အေမဆံုးေတာ႔လည္း ဘြဲ႕ေလးတခုပိုက္ျပီး အစ္မရယ္ က်ဳပ္ရယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနေတာ႔....  ေယာက္ဖကပဲ အရင္းအႏွီးမတည္ျပီး ကိုယ္ပိုင္အလုပ္တစ္ခု ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ႔တာ.....။ က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမ လူတန္းေစ႔ေနႏုိင္ေအာင္.....၊ ခု က်ဳပ္မိသားစု မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ထားႏိုင္ေအာင္...၊ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးနဲ႔ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ေနႏိုင္ေအာင္က ေယာက္ဖပံ႔ပိုးမႈသာမပါရင္ ဘယ္ေလွကားနဲ႔တက္မလဲဗ်ာ။ အဲဒီေတာ႔...မာတာပီတုဂုေဏာ ေနာက္မွာကပ္ျပီး ေယာက္ဖဂုေဏာ အနေႏ္ၲာလို႔ က်ဳပ္က ဦးထိပ္ပန္ဆင္ထားတာ က်ဳပ္မလြန္ပါဘူးေနာ္......။

                                                 xxxxxxxxxx


      တကယ္တမ္းလြန္တာက က်ဳပ္သမီးလို႔ပဲ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနျပီ။ အစ္မဟာ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ရွိတုန္းမွာလည္း လာစပ္သမွ်၊ ေတာင္းသမွ်လူတုိင္းကို သမီးကငယ္ေသးတာကတေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း မခြဲရက္တာကတေၾကာင္းနဲ႔ အရိုးမ်ားသေလး၊
ေခ်းခါးသေလး ျငင္းခဲ႔တာခ်ည္းပဲ။ သမီးဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္ျပန္ေတာ႔လည္း သမီးကအတင္းတားတာနဲ႔၊ အစ္မ ကလည္း တြန္႔ဆုတ္ေနတာနဲ႔....အပ်ိဳၾကီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိပါဘဲ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ခဲ႔ရရွာတယ္။                                                                    

      ဒါေပမယ္႔...အေဒၚကသာ တူမကိုငဲ႔ျပီး အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ခဲ႔ရရွာတာ....။ တူမလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ ဆိုင္းမဆင္႔ဗံုမဆင္႔ အသက္ျဖင္႔ ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသးဘူး။ လင္ေနာက္လိုက္ေျပး ပါေလေရာ....။ အစ္မမွာ အသည္းကြဲျပီး ရင္ထုမနာျဖစ္ရတာ......။ အစ္မကသာ တငိုငို တရယ္ရယ္....ရယ္။ က်ဳပ္သမီးကေတာ႔ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ေပ်ာ္မဆံုးဘူး။ အဲ...အစ္မကေတာ႔ သူ႔တူမ က်ဳပ္အိမ္မွာမရွိေတာ႔ကတည္းက ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔....။ တူမလြမ္းစိတ္နဲ႔ ေနရခက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစ္မၾကီးရွိတဲ႔ ရွမ္းျပည္မွာပဲ အေနမ်ားလာတယ္။                   

     ဒါေပမယ္႔....သမီးၾကီး ကိုယ္၀န္ရွိျပီလည္းဆိုေရာ....ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကအစ အစစအရာရာ ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔လူလုိတယ္ဆိုျပီး သူ႔တူမအိမ္ေပၚကို အထုပ္ဆြဲျပီး တက္ေတာ႔တာပဲဗ်ိဳ႕။ တူမကလည္း ၀မ္းပမ္းတသာပါပဲ။

      “  ၾကီးေမ.....သမီးဆီမွာပဲ တသက္လံုးအတူေနေတာ႔ေနာ္....။ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေတာ႔။ ၾကီးေမကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ေျမးကေလးေမြးေပးမယ္....”

       တူမကိုခ်စ္တဲ႔အေဒၚကေတာ႔ တူမကေမြးတဲ႔ ေျမးေလးကိုလည္း တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ရွာတယ္။ မီးတြင္းထဲမွာ တူမကိုျပဳစုလိုက္...၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးလုိက္...၊ ကေလးထိန္းေပးလိုက္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကိုသူ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပါပဲ။

                                                xxxxxxxxxx


     “  ၾကီးေမကို ဆရာ၀န္နဲ႔ျပမွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္ေဖေဖ.....။ မစားႏုိင္မေသာက္ႏိုင္တာ ေနထိုင္မေကာင္းရံု ရိုးရိုးေတာ႔ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ညညေတြလည္း မအိပ္ပဲ သူ႔အခန္းထဲမွာ တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။

      ခႏၶာကိုယ္ကေရာဂါက အပရိကပဲျဖစ္ျပီး တကယ္ျဖစ္ေနတာ စိတ္က်ေရာဂါပဲေဖေဖ။ သမီးေကာင္းေကာင္းသိတယ္..။”

       သမီးၾကီးကေတာ႔ သူ႔အေဒၚအရိပ္အကဲကို အသိဆံုးပါပဲ။ ရွမ္းျပည္က အစ္မၾကီးဆံုးကာနီး တလေလာက္သြားျပဳစု   ေပးခဲ႔တဲ႔အမဟာ....သမီးဆီျပန္ေရာက္ကတည္းက ပံုမွန္မဟုတ္တာေတာ႔ က်ဳပ္လည္းသတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔...လူတစ္ေယာက္... အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္႔အမအရင္းေခါက္ေခါက္ တစ္ေယာက္လံုး ကိုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕မွာ ေ၀ဒနာခံစားရတာေရာ....၊ အသက္ထြက္တာ ကိုေရာ...ျမင္ခဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ....ဒီေလာက္ေတာ႔ ေၾကကြဲေခ်ာက္ခ်ားလိမ္႔မေပါ႔...လို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေတြးမိတာ...။
      က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း အမၾကီးအသုဘမွာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ႔ရတာပဲေလ။

      “  ၾကီးေမက သူ႔ကိုယ္သူ ေသခါနီးျပီလုိ႔ စိတ္ထင္ေနျပီ အေဖ။ ညက သမီးကို သူ႔ပစ္ၥည္းထုပ္ကေလး လက္ထဲ လာထည့္ေပးျပီး မွာစရာရွိတာ မွာမလို႔တဲ႔....။ သမီးကလံုး၀လက္မခံပဲ ၾကီးေမက သိတ္က်န္းမာေရးေကာင္းတာ...။
      ဒီအသက္အရြယ္ထိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္...။ အသက္ခုနစ္ဆယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူမွမယံုဘူး။ ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ ျပည့္ေသးရဲ႕လားလို႔ တအံ႔တၾသေမးတဲ႔ သူခ်ည္းပဲ။ ခု....ေနထုိင္မေကာင္းတာက စိတ္ထိခိုက္လို႔ ျဖစ္ရတာ....။

          ဒီေတာ႔.....ဆရာ၀န္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာကုမယ္။ ၾကီးေမ ေနျပန္ေကာင္းလာေစရမယ္။ ဒီပစၥည္းထုပ္ကို   ၾကီးေမျပန္သိမ္းထား။ ၾကီးေမက အသက္အရွည္ၾကီး....ေျမးေတြ...ျမစ္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေနရဦးမွာ..။ သမီးကိုခ်စ္ရင္ စိတ္တင္းထားပါ။ စိတ္မေလွ်ာ႔လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္...လို႔ ေခ်ာ႔ေမာ႔ေဖ်ာင္းဖ်ျပီး အထုပ္ကေလး အတင္းျပန္ေပးရတယ္အေဖ....။”

       “   ေအးပါသမီးရယ္...သာဓု.....သာဓု.....သာဓု။ သမီးၾကီးေမဟာ သမီးေက်းဇူးရွင္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။
ငါ႔သမီးရဲ႕ မမက္ေမာတတ္တဲ႔စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေဖေဖသိပါတယ္။ သမီးၾကီးေမမွာလည္း သိတ္ရွိလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။

      သမီးအဖြားေသေတာ႔လည္း ေရႊဘီးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရႊၾကယ္သီးေလးတစ္စံုပဲ က်န္တာပါ။ အေဖမိန္းမယူေတာ႔ သမီးအေမ႔ကို ၾကယ္သီးတစ္စံုေပးျပီး အမက ေရႊဘီးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ယူထားတာ....။ ရွိလွ သူ၀တ္ေနက် ဆြဲၾကိဳးနဲ႔လက္ေကာက္....၊ ျပီးေတာ႔....နားကပ္တစ္ရံေပါ႔....။ ”

        “  အမယ္.....အထုပ္ေလးက ေလးေတာ႔ေလးသားအေဖ.... ”


      ေလာဘၾကီးတဲ႔သူဆိုရင္ လက္ထဲထိေရာက္ျပီးသား အထုပ္ကို ဘယ္လက္လႊတ္ခံေတာ႔မလဲ။ အနည္းဆံုး ကာလေပါက္ ေစ်းနဲ႔ ေရႊသံုးေလးက်ပ္သားပဲရွိဦးေတာ႔...ဆယ္သိန္း၊ဆယ္႔ငါးသိန္းကေတာ႔ ေျပးမလြတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ္႔...ဒီအထုပ္က   သူ႔အေဒၚရဲ႕ အသက္ဆိုတာ သူသိတယ္။ အမက သြားေလရာ ဒီအထုပ္ကိုသယ္ေနက်။ အမၾကီးဆီသြားလည္း ဒီအထုပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ သမီးအိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရင္လည္း ယူသြားတာပဲ။ ယုတ္စြအဆံုး...ျမိဳ႕ထဲေစ်း၀ယ္ ထြက္ရင္ေတာင္ပါတယ္။    

      ဆလင္းဘက္လုိ ေဘးလြယ္အိတ္ခပ္ၾကီးၾကီးကို ေသာ႔ခတ္ထားျပီး သြားေလရာ သယ္တတ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔မကြာ အျမဲပါတတ္လြန္းလို႔ က်ဳပ္ကေတာင္ သတိေပးရေသးတယ္။ သူမ်ားရိပ္မိသြားရင္ အႏၲရာယ္ဖိတ္ေခၚသလိုလည္းျဖစ္တယ္။ မေတာ္ ေပ်ာက္ရွခိုး၀ွက္ခံရရင္လည္း အစ္မ ရူးလိမ္႔မယ္လို႔ ေတြးပူရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီေတာ႔.....ဒီေလာက္ သူခင္တြယ္ဂရုစိုက္တဲ႔ ပစၥည္းထုပ္ကို သူေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေပးေပမယ္႔ ဒီပစၥည္း သူ႔လက္ကလြတ္တာနဲ႔ သူ႔စိတ္သူေလွ်ာ႔ျပီးသားပဲ။ ဒါကို သမီးကရိပ္မိေတာ႔ သူ႔လက္ထဲပဲ အတင္းျပန္ထည့္ခဲ႔တယ္။ သိတ္မွန္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သမီးေတြးထင္ထားသလိုပဲ။ စိတ္က်ေရာဂါအတြက္ ဆရာ၀န္ကေပးတဲ႔ ေဆးေတြနဲ႔ သမီး အျပဳအစုေကာင္းတာနဲ႔ပဲ အစ္မဟာ....ေနျပန္ေကာင္းျပီး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။                                 

     ဒီေတာ႔မွ က်ဳပ္လည္း ဟင္း..ခ်ႏုိင္ေတာ႔တယ္။ အမၾကီးဆံုးျပီး သံုးလေလာက္ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနတဲ႔အစ္မဟာ....အရင္လုိပဲ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာျပီး သူ႔တူမနဲ႔ နာက္ထပ္တိုးလာတဲ႔ေျမးမ ေမြးကင္းစေလးကို ျပဳစုယုယရင္း စိတ္မအားလူမအား ျဖစ္သြားျပန္ျပီေလ။

                                              xxxxxxxxxx


      က်ုဳပ္ခ်လုိက္တဲ႔သက္မဟာ ဆံုးေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ ငယ္ထိပ္ကိုတက္ေဆာင္႔မယ္႔ ျပႆနာက ေရွ႕မွာၾကိဳလင္႔   ေနျပန္ေတာ႔တယ္။ အစ္မၾကီးဆံုးလို႔ ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေယာက္ဖေတာ္က ေျပာလာတဲ႔စကား...၊   က်ဳပ္ဘယ္နားနဲ႔ ၾကားနာရမတဲ႔လဲဗ်ာ။

        “ ေမာင္ေလးေရ.....အကိုၾကီးနားမွာ မင္႔အစ္မ ရီေမကို ေဆးေပးမီးယူျပဳစုဖို႔ ေခၚထားခ်င္တယ္ကြယ္...”  .....တဲ႔။

      အစ္မေတြေခၚသလို က်ဳပ္ကိုေမာင္ေလးလို႔ပဲ ခ်စ္စႏုိးေခၚေနက်ေယာက္ဖက က်ဳပ္ဧည့္ခန္း ပန္းအိုးထဲက ပန္းကေလးေတာင္းသလုိမ်ိဳး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး အားနာစရာမဟုတ္တဲ႔ပံုစံနဲ႔ အစ္မကိုေတာင္းေနျပီ။ အစ္မၾကီးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလုိ ဖင္က်ိန္းရ ေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိတ႔ဲ ကေလးေလးအရြယ္ပဲ က်ဳပ္ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ တသက္လံုးကလည္း ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ႔ရ...။ စိတ္သေဘာထားကလည္း ျပည့္၀ရင္႔က်က္...။ ကိုယ္က်င္႔တရား အမည္းစက္ဆိုလို႔လည္း ေထာက္ေထာက္ထားထား ျပစရာမရွိ....။ ဒုက္္ၡိတအစ္မၾကီးေပၚမွာလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ရိုးေျမက်သစ္ၥာရွိေပးခဲ႔သူ...။ တစ္ပင္လဲကာမွ တစ္ပင္ထူဖို႔ဖြင္႔ဟလာသူ...။ အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္ထပ္ထူခ်င္တဲ႔တစ္ပင္က အစ္မျဖစ္ေနေတာ႔ က်ဳပ္ဖင္က်ိန္းရေတာ႔တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔...အခါခါျပဳဖူး သူ႔ေက်းဇူး..ျဖစ္ေနေလေတာ႔...

        “  အမကို ေမးၾကည့္ဦးမယ္ေလ....။ အမသေဘာတူရင္ေတာ႔........”

       ဒီလိုနဲ႔.....သမီးကိုပဲ အားကိုးတၾကီး တုိင္ပင္ရေတာ႔တယ္။ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းတာက က်ဳပ္သမီးဟာ က်ဳပ္ထင္သလိုမဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲရင္႔က်က္ေနခဲ႔တာပါပဲ။

       “  ၾကီးေမက အပုေလး မကန္႔ကြက္ဘူးဆိုရင္ သြားေနမယ္ေလတဲ႔ အေဖ...။ သမီးစိတ္ထဲမွာလည္း အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒြိဟေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ၾကီးေမဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင္႔ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ရက္ ေလာက္ေအာင္ မတင္႔တယ္ေတာ႔ေပမယ္႔.... သူတို႔ရဲ႕သံေယာဇဥ္ဟာ ခုမွစတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သမီးထင္တယ္။               

     ၾကီးေဒၚၾကီးကိုစိတ္မထိခိုက္ေစရေအာင္ ဒီအခ်ိန္ထိ ခ်ိဳးႏွိမ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ သူတို႔ေစာင္႔ထိန္းမႈဟာ ေတာ္ရံုတန္ရံုအတိုင္းအတာေတာ႔ မဟုတ္ေလာက္ဘူးအေဖ။ သမီးကေတာ႔...ၾကီးေမသေဘာပဲ...ေဖေဖနဲ႔တိုင္ပင္ပါဦး....လို႔ပဲေျပာလိုက္တယ္....။ ”

      က်ဳပ္ကေတာ႔......က်ဳပ္မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘဲ အလုပ္သိတ္ရႈပ္ေနဟန္ေဆာင္ျပီး.... ဟင္းအိုးေမႊရင္း ေျပာလိုက္တဲ႔ အစ္မရဲ႕အသံက နားထဲတ၀ဲလည္လည္နဲ႔.........။

        “ ငါ.....သြားေနေပးလိုက္မယ္ေလ...” ......တဲ႔။

                                             xxxxxxxxxx


      တကယ္တမ္းက်ေတာ႔.....ဒီအေျခအေနတစ္ခုဟာ က်ဳပ္နဲ႔သမီးဖက္ကသာ နားလည္ေပးဖို႔ အခ်ိန္လည္းတန္၊ တားဆီးပိတ္ပင္ ဖို႔လည္း မသင္႔ဘူးလို႔ယူဆေပမယ္႔....ေယာက္ဖရဲ႕ သားသမီးငါးေယာက္ျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္တူ၊ တူမေတြဖက္ကက်ေတာ႔ နားလည္ေပးဖို႔ရာ အေျခအေနက သိတ္က်ဥ္းေျမာင္းေနခဲ႔ျပီ။ အေမဆံုးတာမွတစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး။ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ ဆိုေတာ႔ တူ၊တူမေတြရဲ႕အျမင္မွာ အမဟာ အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္ကေန မိေထြးဘ၀အျဖစ္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈေတြနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲေရာက္ရွိသြားခဲ႔ရျပီ။ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြကေတာ႔ အသက္လည္းၾကီးျပီး တကယ္လည္း လူၾကီးေရာဂါေပါင္းစံု ၀င္စျပဳေနတဲ႔အဖိုးၾကီးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ဖိရင္ဖိမျပဳစုႏုိင္ပါဘူး။                           

      ဒါေပမယ္႔...အနီးကပ္ျပဳစုေပးမယ္႔သူ ေရာက္လာျပန္ေတာ႔လည္း မတတ္သာလုိ႔သာ ၾကည့္ေနရတာ....၊ အေဒၚဘ၀တုန္းကလို ေလးစားရိုေသစိတ္ေတာင္ မရွိခ်င္ၾကျပန္ဘူး။ အမစိတ္ဆင္းရဲရတာ က်ဳပ္ေရာ သမီးေရာ...သိပါတယ္။

      “ ဟိုေကာင္မေတြ သိတ္မိုက္ရိုင္းတာပဲ....။ အေဒၚကို ရန္သူလိုလုပ္ေနၾကတယ္။ အျပင္ကျပန္လာလို႔ မုန္႔၀ယ္လာရင္ ဖေအကိုပဲ လာခြံ႕ေကၽြးၾကတယ္။ ေဘးနားထိုင္ေနတဲ႔ငါ႔ကို စားဦး တစ္ခြန္းမွမေခၚဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ...။ နင္႔ဦးေလးက မေနသာလို႔ ဟဲ႔....နင္တို႔ေဒၚေလး ေကၽြးၾကဦးေလ....ဆိုတာေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မ်က္ႏွာသုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ လွည့္ထြက္သြားၾကတယ္။ ငါကတစိမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အေဒၚပါဟဲ႔....”

      “  နင္႔ဦးေလးကလည္းေလ....မနက္တိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနက် သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို အိမ္ဖိတ္ျပီး ငါနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီထဲမွာပါလာတဲ႔...ေဒၚလီဆိုတဲ႔မိန္းမက အသက္ငါးဆယ္ေလာက္.....။ ေခတ္ဆန္ဆန္နဲ႔...။ ကၠဳေျႏၵကိုမရပါဘူးဟာ...။ နင္႔ဦးေလးကို အရင္ကတည္းက ၾကိဳက္ေနတာတဲ႔။ ခု.....မနက္တိုင္း ငါပါလမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေနတယ္။ ေလွ်ာက္ေနမက်ေတာ႔ ေျခေတြနာလိုက္တာ........။ ”

      အသက္ၾကီးကာမွ အိမ္ေထာင္ေရးအပူမီးေတြ အျမိဳက္ခံေနရတဲ႔ အမအေၾကာင္းေတြ သမီးကျပန္ေျပာျပေတာ႔....က်ဳပ္အရမ္း စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆိုတာ တရားရွာရေတာ႔မယ္႔အရြယ္...။ တစ္သက္လံုးအပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ ေနလာတဲ႔က်ဳပ္အစ္မ...။        ခုေတာ႔....အပူရွာမိျပီေလ။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ေျပာရမလဲ။ ေသသြားတဲ႔အစ္မၾကီးကိုလား။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ကာမွ မိန္းမထပ္ယူခ်င္တဲ႔ ေယာက္ဖကိုလား။ တစ္သက္လံုးထိန္းလာတဲ႔ အပ်ိဳၾကီးဂုဏ္ကို ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာမွ ဆတ္ကနဲလႊတ္ခ်လိုက္တဲ႔ အစ္မကိုလား။ အေဒၚတစ္သက္လံုးေနခ်င္ေအာင္ မထားႏိုင္တဲ႔သမီးကိုလား။ အေျခအေနကို မတားဆီး၀ံ႔ခဲ႔တဲ႔ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္လား။

      ဒါေပမယ္႔...ရွမ္းျပည္ဆိုတာကလည္း ခရီးနည္းနည္းေထာက္ေတာ႔ လူခ်င္းမေတြ႔ဘဲ ဖုန္းနဲ႔ပဲစကားေျပာၾကရတာ။ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးလည္း အဆက္အသြယ္ပါးလာတယ္။ အေတာ္ၾကီးၾကာမွတခါ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ ၾကေတာ႔လည္း အဆင္မေျပတာေတြဘာေတြ က်ဳပ္ကိုေတာ႔ သိတ္မေျပာရွာပါဘူး။ သမီးကိုေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာျပသတဲ႔...။ သမီးကလည္း စိတ္အဆင္းရဲေတာ႔ သိတ္မခံနဲ႔။ မေနႏိုင္ရင္ သူ႔ဆီျပန္လာေနဖို႔ ေခၚသတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔......

      “ အစ္မ အိပ္မေပ်ာ္စားမ၀င္ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီေမာင္ေလးရယ္....။ ဖ်ားတာနာတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အစာစားျပီးတိုင္း ျပန္အန္ခ်င္တယ္။ အန္တဲ႔အခါလည္း အန္တယ္။ ေန႔တိုင္းအစာမေၾကျဖစ္ျပီး အျမဲတမ္းရင္ခံေနတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ေလေရာဂါျဖစ္လာတာ ထင္ပါရဲ႕.....”

       “  အစ္မ....မသက္သာရင္ ရန္ကုန္ဆင္းလာျပီး ေဆးလာစစ္ပါလား...။ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ေပးမယ္ေလ...”

      ဒါေပမယ္႔.....လူေတြဟာ ကိုယ္႔အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္႔ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ခ်ည္းပဲဆိုေတာ႔ အေနေ၀းေတာ႔လည္း ေသြးေအးသြား ၾကတာပါပဲ။ က်ဳပ္၀န္ခံပါတယ္။ပါးစပ္ကသာ ေလာကြတ္လုပ္မိတာ..။ က်ဳပ္သားေတြေျမးေတြနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သံသရာလည္ေနတာနဲ႔..။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေတာ႔ သြားမေခၚခဲ႔မိပါဘူး။ ေယာက္ဖနဲ႔တူတူမေတြကလည္း အမကအိပ္ယာထဲ လဲေလာက္ေအာင္မျဖစ္ပဲ ေကာင္းတဲ႔ အခါလည္း ေကာင္းေနလုိက္...။ျဖစ္ေတာ႔လည္း အစာမေၾကရင္ျပည့္ ရင္ကယ္ေလာက္ပဲဆိုေတာ႔ ဖိဖိဆီးဆီး ေရာဂါမရွာေဖြမိဘူးေပါ႔။ ရွာေဖြဖို႔လည္း ဘယ္သူမွမေတြးဘူးေလ...။ ကဂ်ီကေဂ်ာင္လုပ္လြန္းလို႔ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္တိုင္လုိ႔ေတာင္ သမီးက ေဒါသူပုန္ထေနေသးတယ္။

      “ အေဖ....ၾကီးေမကို ဒီျပန္ေခၚထားရေအာင္။ ေနမေကာင္းယင္ေတာ႔ ဘယ္သူမဆို ဂ်ီေတာ႔နည္းနည္းက်မွာေပါ႔။

     သူတို႔အေဖ ေနမေကာင္းရင္ ၾကီးေမကဘယ္လိုျပဳစုသလဲ။ ၾကီးေမက လူနာျပဳစုတဲ႔ေနရာမွာ သိတ္စိတ္ရွည္ယုယတာ.... သမီးအသိဆံုးေပါ႔....။ သူေနမေကာင္းတုန္း...နည္းနည္းပါးပါးေတာ႔ သည္းခံၾကမွေပါ႔။ စိတ္မရွည္ မျပဳစုခ်င္ရင္လည္း သမီးတို႔ေခၚထားၾကစို႔ အေဖရာ...။ ဒါေပမယ္႔..ၾကီးေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ တာ၀န္ယူမွာေနာ္။ သူတို႔အေဖ သူတို႔ျပဳစုေပ႔ေစ။”

      သမီးကလူငယ္ဆိုေတာ႔ စိတ္ဆတ္ေပမယ္႔ က်ဳပ္ကေတာ႔ လူၾကီးမဟုတ္လား။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေပါ႔ဗ်ာ...။

                                            xxxxxxxxxx

      အဲ..တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ေယာက္ဖကဖုန္းဆက္လာတယ္။ အစ္မက က်ဳပ္ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ ေခၚခိုင္းသတဲ႔။ က်ဳပ္တအား လန္႔သြားတယ္။ အစ္မ ေတာ္ေတာ္မ်ား ေရာဂါသည္းေနလို႔လားေပါ႔။ ေယာက္ဖကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။

      “ အရင္လိုအစားသိတ္မ၀င္ဘဲ အားနည္းေနရံုတင္ပါ။ စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး”....တဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုမွေတာ႔ သြားရမွာ....က်ဳပ္တာ၀န္ေပါ႔။ သူ႔ကိုမလိုလားတဲ႔ လူေတြၾကားမွာ အားငယ္ရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

      သမီးၾကီးကလိုက္ခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔သမီးအငယ္မ စာေမးပြဲေျဖေနရင္း တန္းလန္းျဖစ္ေနေတာ႔ က်ုဳပ္ကိုေသခ်ာေမးတယ္။

       “  သမီးကိုေရာ ေတြ႔ခ်င္တယ္မေခၚဘူးလား....”.....တဲ႔။

      “ အဲသလိုေတာ႔ မေျပာဘူးဟ။ အသည္းအသန္ျဖစ္တာေတာ႔လည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနေတာ႔ အားငယ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ သမီးတို႔မွာကလည္း ကေလးေတြတစ္ဖက္၊ စီးပြားေရးတစ္ဖက္ဆိုေတာ႔ ေတြ႔ခ်င္ေပမယ္႔ မေခၚရက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔...ေျမးေလးစာေမးပြဲရွိယင္လည္း ငါ႔သမီးစိတ္ေအးေအးသာ ေနခဲ႔ေတာ႔။ အေဖတို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ 
 ေနျပီးရင္ ျပန္လာခဲ႔မယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ သမီးတို႔ သြားၾကေပါ႔...သမီးၾကီးေမကို ေသခ်ာေျပာျပလိုက္ပါ႔မယ္....”

       သမီးက သူ႔ကိုမမွာဘူး ဆိုေတာ႔လည္း အေကာင္းဖက္ကေတြးျပီး စိတ္ေအးပံုရပါတယ္။

      “ အမွန္က အျပဳစုလုိေနတာပါ ေဖေဖရယ္။ အရင္တစ္ခါကလို စိတ္က်ေရာဂါပဲျဖစ္ရမယ္။ ၾကီးေမကို တစ္ခါတည္းသာ ကားနဲ႔ေျဖးေျဖးေမာင္းျပီး ေခၚလာခဲ႔ပါလား။ ဦးေလးကိုလည္းေခၚလာခဲ႔ပါေလ။ ဦးေလးမပါရင္  ၾကီးေမ စိတ္ဆင္းရဲေနပါဦးမယ္။ သမီးဆီျပန္ေရာက္ရင္ ၾကီးေမစိတ္ခ်မ္းသာျပီး ေနျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ....”

      သမီးရဲ႕စိတ္ကူးအေတြးဟာ ဖမ္းဆုပ္လို႔မမိလိုက္တဲ႔ တိမ္ေတြလိုပါပဲ။                                                             

      ခရီးကေ၀းေတာ႔ ညသန္းေကာင္ေလာက္မွ အမတို႔ျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔လင္မယား ေရာက္တဲ႔ညမွာေတာ႔ အစ္မဟာ...ထူထူေထာင္ေထာင္နဲ႔ထထိုင္ျပီး ဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ႔ က်ဳပ္သမီးနဲ႔ စကားေျပာေနလိုက္တာ...လူေကာင္းအတိုင္းပဲ။          အသံကလည္း မာလို႔၊ ရႊင္လို႔ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေနာက္ကိုေတာ႔ ခရီးပန္းတဲ႔ဒဏ္ မခံႏုိင္မွာစိုးလို႔ မလိုက္ေသးဘူးတဲ႔။

     “ ၾကီးေမေျမးေလး စာေမးပြဲျပီးမွ လာခဲ႔မယ္ေနာ္...” ....လို႔ သူ႔တူမကေျပာေတာ႔လည္း “ ေအး...ေအး...လာခဲ႔ေနာ္..”.တဲ႔။
      ျပံဳးလို႔ရႊင္လို႔...။ က်ဳပ္ေဖ်ာ္ေပးတဲ႔ ေကြကာအုပ္ကိုေသာက္လို႔.....။ သူ႔ေယာင္းမနဲ႔လည္း စကားေတြေျပာလို႔.....။

      ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လည္းေရာက္ေရာ...ဆက္တိုက္အန္ျပီး ေသြးေပါင္ေတြက်ေတာ႔တာပဲ။ သတိလစ္ခ်င္သလိုပါ ျဖစ္လာေတာ႔ ေဆးရံုကိုအျမန္တင္လိုက္ရတာေပါ႔။ အားေဆးပုလင္းၾကီးခ်ိတ္၊ လိုအပ္တဲ႔ေဆးေတြထိုးေပး၊ ေအာက္စီဂ်င္ေပးနဲ႔ သိတ္ေတာ႔မၾကာပါဘူး။ သတိေကာင္းေကာင္းျပန္ရလာတယ္။
      လူရွင္းသြားျပီး က်ဳပ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္းက်န္ေရာ....သူ႔ကိုယ္သူစိတ္မခ်လို႔ထင္တယ္။

      “ ေမာင္ေလးေရ....တကယ္လို႔ ငါတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္.....” လို႔ အစခ်ီျပီး မွာစရာရွိတာမွာေတာ႔တာပဲ။ က်ဳပ္ကလည္း

       “ ဒါေတြေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ အမရာ...။ အမေနျပန္ေကာင္းလာမွာပါ...” ....ေပါ႔။

     တကယ္လည္း ဟိုတစ္ခါလိုပဲ ျပန္ေကာင္းလာမယ္ထင္မိတယ္။ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင္႔ အားနည္းေနတာလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ အစ္မကိုယ္တိုင္လည္း လိုလိုမယ္မယ္သာမွာတာ...။ သူ႔ကိုယ္သူေသမယ္ ေသခ်ာေပါက္ထင္ပံုမရဘူး။ က်ဳပ္သမီးကိုေတာင္ အေရးတၾကီး မမွာမိဘူး။ ေဆးရံုတင္လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း.....၊ ေဆးရံုမွာဆိုေတာ႔ ပိုစိတ္ခ်ရတဲ႔အေၾကာင္းေတာင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မိေသး။                           

    ညေနေစာင္းလည္းေရာက္ေရာ...ရုတ္တရက္ အေမာေဖာက္ျပီး အေျခအေနဆိုးလာတယ္။ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔...“ ေမာင္ေလးေရ... တို႔အေမပစ္ၥည္းေတြ..တို႔အေမပစၥည္းေတြ..”..လို႔ ရြတ္ေနလို႔ က်ဳပ္ေယာက္ဖက ငိုသံၾကီးနဲ႔ “ ရီေမ...စိတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ထားပါ။ မင္းပစၥည္းေတြအကုန္ ငါလွဴေပးပါ႔မယ္ကြာ....” .....လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ အမ ဘ၀တစ္ပါးကို ေျပာင္းသြားပါေတာ႔တယ္။

                                               xxxxxxxxxxx
      

     “ ေသျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ လူျပန္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တိရစာၦန္ဘ၀တစ္ခုခုကို ေရာက္သြားလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ နတ္ျဗဟၼာဗိမၼာန္မွာ စံစားေနရလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငရဲဘံုမွာ ခံစားေနရလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်န္ရစ္သူေတြက သူ႔အတြက္ရည္ရြယ္ျပီး လွဴဒါန္းတဲ႔ကုသိုလ္ေတြကို မရရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔....နာနာဘာ၀ ေပတဘံုမွာေရာက္ေနရင္...

     ဆိုလိုတာက အပၸါယ္ေလးဘံုထဲက ျပိတၱာံုမွာရွိေနခဲ႔ရင္တဲ႔....။ ဒီကုသိုလ္ေတြကို ရႏုိင္ပါတယ္။ သာဓုေခၚႏုိင္ပါတယ္တဲ႔...။

          ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္စြဲလန္းလို႔ျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းဥစၥာကို စိတ္စြဲလန္းလို႔ျဖစ္ေစ၊ ငါေသျပီးေနာက္မွာ ငါ႔ပစၥည္းေတြ...ငါေပးခ်င္သူလက္ထဲမွ ေရာက္ပါ႔မလား။ ငါမေပးခ်င္တဲ႔သူေတြကမ်ား လက္၀ါးၾကီးအုပ္သြားမလား....။

     အဲသလို...စိတ္စြဲျပီးေသသြားရင္...မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္...တဲ႔....”
    တရားေဟာတဲ႔ဘုန္းေတာ္ၾကီးက က်ဳပ္တို႔ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကို သိေနေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္...ကြယ္လြန္သူအတြက္ ရည္ရြယ္လွဴဒါန္းတာမို႔လို႔ပဲ ဒီတရားကို ေဟာတာလား။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ၾကိတ္ျပီးမ်က္ရည္က်ေနတဲ႔ သမီးကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

      က်ဳပ္ေျမးေလး စာေမးပြဲျပီးတဲ႔ေန႔ဟာ အမကိုမီးသျဂိဳၤလ္တဲ႔ ေန႔ျဖစ္ေနျပီေလ။ ေဆးရံုကေန အိမ္ျပန္မသယ္ေတာ႔ဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔ေန႔လည္ ခ်က္ခ်င္းသျဂိဳၤလ္လိုက္တယ္။ မမွီေတာ႔မယ္႔အတူတူ ကေလးေတြအပင္ပန္းခံျပီး လုိက္မလာၾကေတာ႔နဲ႔လို႔ က်ဳပ္ေယာက္ဖကိုယ္တုိင္က ဖုန္းဆက္ျပီးတားတာနဲ႔ သမီးတို႔ေမာင္ႏွမေတြ မလာျဖစ္ၾကဘူး။ အသုဘခ်ေတာ႔ တူ၊ တူမေတြ တစ္ေယာက္မွ မ်က္ရည္ေတာင္မက်ၾကလို႔ က်ဳပ္ကသမီးကို လက္္္္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ဆက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သားဖုန္းနဲ႔ အတူငိုခဲ႔ရေသးတယ္။

      တရားက်ဖို႔ေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ အမအသုဘကိစၥျပီးေတာ႔ အမမွာထားတဲ႔ကိစၥကို က်ဳပ္ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ေျပာတုန္းက က်ဳပ္နဲ႔အစ္မႏွစ္ေယာက္တည္း...ဆုိေတာ႔ ခုခ်ိန္....က်ဳပ္ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွယံုမွာမဟုတ္ဘူး။

      ကိုယ္႔ဖက္ကိုယ္ယက္တဲ႔ လိပ္အျဖစ္ပဲ နာမည္ပ်က္ရံုရွိေတာ႔မေပါ႔။ အမပစ္္ၥည္းကလည္း ဘယ္ေလာက္မွ က်န္ခဲ႔မွာမွမဟုတ္တာ....။

      ဒီေတာ႔.....အမမွာတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ “ ဘုရားမွာအကုန္လွဴေပးဖို႔ မွာသြားတယ္...” ...လို႔ က်ဳပ္ေယာက္ဖကို အားလံုးေရွ႕မွာ   ေျပာလိုက္ေတာ႔တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္....အစ္မလည္းေက်နပ္မွာပါေလ....။ က်ဳပ္လည္း အားလံုးရဲ႕အျမင္ေစာင္းတာ မခံရေတာ႔ဘူးေပါ႔။

      ဒီလုိက်ေတာ႔လည္း ေယာက္ဖက ေရွာေရွွာရႈရႈပါပဲ။

      “  သူ႔ပစၥည္းက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိပါဘူးကြာ။ ဘုရားသြားလွဴေပးၾကတာေပါ႔....” .....တဲ႔။

      ဒါနဲ႔ပဲ....အားလံုုးလူစံုတက္စံုေရွ႕မွာ အမေသတၱာကို ဖြင္႔လိုက္ၾကတယ္။ ဘဏ္စာအုပ္ထဲမွာ ေငြတစ္သိန္းရယ္...၊ ေငြစုလက္မွတ္ေလးငါးေစာင္....စုစုေပါင္းတန္ဖိုး တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္...၊ သူ၀တ္ေနက် ဆြဲၾကိဳး၊ ေရႊဘီးနဲ႔ ပိုက္ဆံအနည္းအက်ဥ္းရယ္..ဒါပဲေတြ႔ရတယ္။ ထူးဆန္းတာဆိုလို႔ အ၀တ္စေလးေတြကို ေခါင္းအံုးေသးေသးပံုစံ ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ေခါင္းအံုးေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ.....။ ဘာေတြမ်ားလဲလို႔ယူျပီး အထဲကိုဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔....လား...လား...ေရႊဒဂၤါးေတြဗ်ိဳ႕။ ငါးမူးေစ႔ေရာ...၊ တစ္က်ပ္ေစ႔ေရာ.....၊ က်ဳပ္တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ႔ ႏွစ္က်ပ္ေစ႔ေတာင္ တစ္ေစ႔ပါလုိက္ေသးတယ္။ အားလံုးေပါင္းယင္ သံုးဆယ္႔ႏွစ္ေစ႔ရွိတယ္။ ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆို သိန္းတစ္ရာနီးပါးပဲေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သူ႔အထုပ္ေလးကိုအမက တယ္ဂရုစိုက္တာကိုး။

      လူေတြအကုန္ မွင္တက္ေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကေတာ႔....“ ဒီေလာက္ ပစၥည္းေတြရွိရက္မ်ား အမရာ....” ...လို႔ပဲ

ၾကိတ္မႏုိင္ခဲမရ ေရရြတ္မိေတာ႔တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႔မွာ ဒီေလာက္ရွိတယ္မွန္းသိရင္...ဒီတူေတြ...တူမေတြ...ဘယ္ေလာက္ ၀ုိင္းျပဳစုလိုက္ၾကမလဲ။ ဘယ္ေလာက္အႏြံတာ ခံလိုက္ၾကမလဲ။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ရွည္လိုက္ၾကမလဲ။ မိေထြးဆိုျပီး ဘယ္သူျငိဳျငင္  ရဲမလဲ။ အေဒၚမွအေဒၚ အရင္းေခါက္ေခါက္ေပါ႔။   
      အစ္မကလည္း ျပဳစုတဲ႔သေဘာေကာင္းတဲ႔သူကို ေပးသင္႔တာေလးေပး၊ လွဴစရာရွိတာ ေလးလည္းလွဴေပါ႔။ ခုေတာ႔.....ေသသာသြားေလေရာ....။ ဘာမ်ားပါသြားလို႔လဲ။ ဘာမ်ားရသြားလို႔လဲ။ မေသခင္ေရာ... ဘယ္မွာစံစား သြားရလို႔လဲ။ က်ဳပ္တို႔အေမဆံုးခါနီးတုန္းက သူ႔ေသတ္္ၱာေသာ႔ ေပ်ာက္လို႔ဆိုျပီး ေမးတာကို က်ုဳပ္ဖ်တ္ကနဲ သတိရမိတယ္။                      

     “ ကဲ....ေမာင္ေလးေရ....။ မင္းအမဆႏ္ၵအတိုင္း တေျဖးေျဖးခ်င္း ငါခြဲလွဴသြားပါ႔မယ္ကြာ။ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ ေတာ႔လည္း ထည့္လွဴၾကတာေပါ႔။ ဘဏ္စာအုပ္ကေတာ႔ ဒီျမိဳ႕ကပဲကြ။ ေငြစုလက္မွတ္ေတြကေတာ႔ မင္းတို႔ဆီေနတုန္း  ကတည္းက ၀ယ္ထားတာျဖစ္မယ္။ ဒီမွာထုတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္႔သမီးကို ထုတ္ခိုင္းျပီးလွဴလိုက္ေပါ႔ကြာ...”

      ေယာက္ဖေပးတဲ႔ ေငြစုလက္မွတ္ေတြကိုင္ျပီး က်ဳပ္ဘာထပ္ေျပာရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ ဒါေတြဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိရွိ က်ဳပ္မမက္ပါဘူး။ က်ဳပ္သမီးတုန္းကလည္း မမက္လို႔မွ သူ႔လက္ထဲေရာက္ေနတာေတာင္ ျပန္ေပးခဲ႔ေသးတာ...။ ဒါေပမယ္႔...

အမမွာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း တိတိက်က်မလုပ္ႏုိင္ရံုတင္မကပဲ ခပ္ဆင္ဆင္တူတာေတာင္ မလုပ္လို႔ေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။

      “ က်ဳပ္တို႔ ဘုရားသြားျပီး လွဴရေအာင္ေလ....”

      “ ဟ....ေမာင္ရ....။ ငါလည္းအသက္ၾကီးျပီ။ ေသခါနီးပါျပီကြာ....။ ေျဖးေျဖးခ်င္း လွဴေပးပါ႔မယ္ဆိုတာ...မယံုလို႔လား..

      ဒါေတြ...ငါစိတ္ထိခိုက္လြန္းလို႔ ေလာေလာဆယ္ မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ႔ကြာ....။ သိမ္းလိုက္ၾကပါေတာ႔.....”

      သူတို႔အေဖကို ျပာျပာသလဲ ေဖးမတြဲထူယင္း ေသတ္ၱာကို ျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္လိုက္တဲ႔ တူေတြတူမေတြကို ၾကည့္ျပီး က်ဳပ္သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ အေမြဆိုတာ ေပးတိုင္းလည္းမရဘူး။ ထိုက္မွစံရတာပါလားလို႔ သံေ၀ဂလည္းရမိတယ္။
                                              xxxxxxxxxx
 

 အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အေဒၚအေၾကာင္း နားေထာင္ျပီး သမီးက၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးရွာတယ္။

      “ ေနစမေကာင္းကတည္းက ဦးေလးေရာၾကီးေမကိုပါ ေခၚထားလိုက္ရင္ ဒီ႔ထက္မကေတာ႔ အသက္ရွည္မယ္ထင္ပါရဲ႕..” လို႔ ေနာင္တစကားဆိုတယ္။ သမီးရဲ႕အေမက “  ဒီလုိသာေခၚထားခဲ႔ရင္ အဲဒီပစၥည္းေတြ နင္ပဲရမွာပဲ...” လို႔ေျပာေတာ႔ သမီးကျပံဳးတယ္။

     “ ၾကီးေမပစၥည္းေတြ အဲသေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ ဟုိတခါသမီးလက္ထဲ လာထည့္ကတည္းက အေလးခ်ိန္ကို မွန္းမိပါတယ္ အေမရယ္...။ သမီးနဲ႔ထိုက္ရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မဆို သမီးဆီေရာက္လာမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
      ဒါေၾကာင္႔လည္း ၾကီးေမမေခၚဘဲနဲ႔ သမီးအတင္းမလိုက္ခ်င္တာပါ။ ခုေတာ႔....သမီးနဲ႔မထိုက္လို႔ မရတာမို႔   အဲဒီအတြက္ေတာ႔ မတုန္လႈပ္ပါဘူး။ ၾကီးေမကို ေသခါနီးမျပဳစုလိုက္ရတာကိုပဲ သမီးစိတ္ထိခိုက္တာပါ။ ၾကီးေမက အကုန္လွဴခိုင္းတာလည္း သိတ္ေကာင္းတာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကိစၥက ဇာတ္ေမ်ာၾကီးေတာ႔ ျဖစ္ျပီထင္ပါရဲ႕....”

      က်ဳပ္ကေတာ႔ အသိခ်င္ဆံုးကိစၥကိုပဲ သမီးအေျခအေန စိတ္ထိန္းႏုိင္တာေတြ႔မွ ေမးရေတာ႔တယ္။

     “   သမီးကို ဟိုတစ္ခါ ၾကီးေမက အထုပ္ေပးေတာ႔ ဘယ္လုိခြဲတမ္းခ်ျပီး မွာတာလဲဟင္.....သမီး....”

      “ သူ႔ပစၥည္းေတြကို တစ္၀က္က အပုယူပါတဲ႔...။ က်န္တစ္၀က္ကို ႏွစ္ပံုပံုျပီး တစ္ပံုကိုဘုရားလွဴေပးျပီး တစ္ပံုကို အေဖ႔ကိုေပးပါတဲ႔...အေဖ...”

      ေသခ်ာပါျပီေလ။ အစ္မဟာ ေသခါနီးကေယာင္ကတမ္း ေျပာမိေျပာရာ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိးအရင္ကတည္းက    သူ စီမံကိန္းခ်ထားျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႔....တကယ္ေသခါနီးက်ေတာ႔ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ မွာသြားတဲ႔ ဒီစကားကို က်ဳပ္အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ေယာက္ဖေရာ....၊ တူ တူမေတြေရာ...ယံုၾကမတဲ႔လား။ လက္ခံၾကမတဲ႔လား။

      ဒီလုိပဲ....သမီးကို ေျပာျပရင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုကလြဲျပီး သမီးမွာ မစၧရိယစိတ္ေတြ ပြားမ်ားရမယ္။ ေဆြမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေတြ ပိုစိတ္၀မ္းကြဲၾကရမယ္။ ဒီေတာ႔...က်ဳပ္ မယုတ္မလြန္စကားကိုပဲ ဆိုရေတာ႔တယ္ေလ...။

      “ သူ႔ပစၥည္းအားလံုး....ဘုရားကို လွဴေပးပါ...လို႔ မွာသြားရွာတယ္....” ......လို႔။

      လိုက္နာတာ မလိုက္နာတာကေတာ႔ ပစၥည္းထိန္းသိမ္းတဲ႔လူရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္သြားျပီေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... အစ္မမွာတဲ႔အတိုင္း တေသြမတိမ္းမဟုတ္ေပမယ္႔ မရိုးမစြဲစကားမို႔ အစ္မက်ဳပ္ကို ခြင္႔လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

                                              xxxxxxxxxx

       သမီးက “  အိပ္မက္ မမက္တာၾကာျပီ အေဖ....” ....လုိ႔ေျပာလာေတာ႔မွ....က်ဳပ္လည္းအတူတူပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ျပီး သက္ျပင္းရႈိက္မိေတာ႔တယ္။........။

                                              xxxxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ပန္းအလကၤာမဂၢၢဇင္း... September, 2008