ကိုယ္တုိင္ေရးမွတ္တမ္း

အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ကာမွ စာေမးပြဲတစ္ခု ေျဖရမည္ဆုိေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးလို ရင္ခုန္စရာမေကာင္းဘဲ ကၽြန္မက ရယ္ခ်င္ေနခဲ႔ေလသည္။
          “ တို႔တုန္းကေတာ႔ ဒီလိုပဲ အသိတစ္ေယာက္ကုိ လုပ္ခိုင္းလုိက္တာပါပဲ။ ေနာက္မွ က်သင္႔တာေလးရွင္းလုိက္ရင္ ျပီးသြားတာ...”
          ကၽြန္မကေတာ႔ ဘာမဆုိ အလြယ္တကူရတာမ်ိဳးကုိ မၾကိဳက္တတ္။ ကုိယ္႔အစြမ္းအစအမွန္ႏွင္႔ ရသေလာက္ကိုသာ နည္းနည္းမ်ားမ်ား ေက်နပ္တတ္သူမို႔ သည္စာေမးပြဲကို ေျဖရမွာ စိတ္ညစ္ေသာ္လည္း ၾကိဳက္ပါသည္။   
         ငယ္ငယ္ကတည္းက အစစ္အမွန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးသလဲဆို စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြ ၀င္ျပိဳင္တုိင္း ဆရာမိဘမ်ား ေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးေတြကို က်က္သြားျပီးေျဖတာမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မလုပ္။ လူၾကီးအေတြး၊ လူၾကီးအသိႏွင္႔ ေရးေပးမည့္စာစီစာကံုးကို က်က္ေျဖလွ်င္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ႏွာတစ္ဖ်ားမက၊ ေခါင္းတစ္လံုးမက သာမည္ဆုိတာေသခ်ာေပမယ္႔ ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုယ္တုိင္ပင္ စာစီစာကံုးစာအုပ္ေပါင္းစံုထဲမွ ဟုိျဖတ္ဒီျဖတ္ႏွင္႔လည္း ၾကိဳတင္ရွာေဖြေရးသားျပီး က်က္မထားတတ္။ အနည္းဆံုးေတာ႔ ေဖေဖ၀ယ္ေပးထားသည့္ စာစီစာကံုးစာအုပ္ကေလးေတြကို ရတတ္သေလာက္ ဖတ္ထားလိုက္သည္သာ။ စာစီစာကံုးေျဖမည့္ အခန္းထဲက်မွ ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ကာ စိတ္ကူးထဲေပၚသလို ေတြးေတာၾကံစည္ကာ လက္ဦးတည့္ရာသာ ေရးတတ္ခဲ႔ေလ၏။ ကၽြန္မေရးေျဖလိုက္ေသာ စာစီစာကံုးေလးသည္ ကၽြန္မ၏အေတြးအေခၚ၊ ကၽြန္မ၏ ဗဟုသုတ၊ ကၽြန္မ၏ကုိယ္ပိုင္အဖြဲ႔အဆို၊ အေရးအသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အားလံုး ကုိယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းစစ္မွန္လွ်င္၊ နည္းလမ္းက်နမွ်တလွ်င္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ေနရေနရ ကၽြန္မက ေက်နပ္သည္ပင္။
          သို႔ေပမယ္႔ အဲသည္တုန္းက မိဘဆရာမ်ားေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးပုိင္ရွင္မ်ားသာ ဆုရသြားခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဆုမရေပမယ္႔ ပံုစံမေျပာင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ျပိဳင္ပြဲတုိင္းလည္း လူၾကီးေရးေပးေသာ စာစီစာကံုးမ်ားကုိက်က္ဖို႔ ေခါင္းမာမာျဖင္႔ ျငင္းဆန္ျမဲ။ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးျဖင္႔သာ လက္ဦးတည့္ရာ ေျဖဆိုျမဲ။ ဆုႏွင္႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ လြဲေနျမဲ....။  သို႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မလိပ္ျပာကေတာ႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ၀ံ႔စားစြာ ၾကည့္ရဲခဲ႔ပါသည္။
xxxxxx
         စာေမးပြဲခန္းထဲက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ကၽြန္မထြက္လာေတာ႔ အခန္းျပင္မွာ ေစာင္႔ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္က “ အုိေကရဲ႕လား” ဟုေမး၏။
          “ မပူပါနဲ႔။ ေအာင္မွာပါ။ မွားလည္း တစ္လံုးႏွစ္လံုးေပါ႔...”
         တစ္သက္လံုး ဘယ္တုန္းကမွ စာေမးပြဲမက်ခဲ႔ဖူးေသာ ကၽြန္မက ထုိသို႔ ကုိယ္႕ကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္ေနခဲ႔ေလသည္။  ေအာင္စာရင္းက မၾကာမီထုတ္ေပးမည္မို႔ ေျဖဆုိထားသူအားလံုး အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ သင္႔ေတာ္ရာသစ္ရိပ္ခံုတန္းမ်ားမွာ ေစာင္႔ဆုိင္းေနၾက၏။ ၀င္းအတြင္းမွာ လူမ်ားေပါင္းစံုလွေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ကၽြန္မတို႔သင္တန္းမွာ ေျဖဆိုသူက ဆယ္႔ငါးေယာက္တည္းသာ။ အဲဒီထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးဆိုလို႔ ကၽြန္မႏွင္႔ ခရစ္ယာန္သီိလရွင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။  အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ တစ္ခံုႏွစ္ေယာက္ႏႈန္းထိုင္ရေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ေမးဖို႔ စိတ္ပင္မကူးရဲ။ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔က မ်က္ေျခမျပတ္ ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနသလုိ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းလႊာေတြကလည္း မတူသည္မို႔ ခိုးခ်လို႔လည္းမရေပ။  ဘယ္စာေမးပြဲကိုမွ မသမာသည့္နည္းအလ်ဥ္းမသံုးခဲ႔ဖူးသည့္ ကၽြန္မကလည္း ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ကိုယ္႔ဂုဏ္သိက္ၡာကုိ အပြန္းအပဲ႔မခံႏိုင္ပါ။ ေမးခြန္းေတြကလည္း လြယ္လြယ္ေလး။ သက္ေတာင္႔သက္သာ ေျဖဆုိႏုိင္ျပီး ႏွစ္ခုေလာက္သာ ဇေ၀ဇ၀ါ...၊ ရမ္းတုတ္ခဲ႔ရ၏။ ကိစ္ၥမရွိပါ။ ႏွစ္ခုမွားရံုေလာက္ကေတာ႔ မက်ႏုိင္။  ေအာင္စာရင္းထိုင္ေစာင္႔ေနတုန္း ခရစ္ယာန္သီလရွင္ ညီမေလးက သူလည္းႏွစ္ပုဒ္မွန္းေျဖခဲ႔ရ၍ ေအာင္ပါ႔မလား စိတ္ပူေန၏။
          “ မပူပါနဲ႔၊ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးမွားရံုေလာက္ကေတာ႔ ေအာင္မွာပါညီမရဲ႕..”
          “ က်လို႔ထပ္ေျဖေနရရင္ ကၽြန္မက ေနာက္ေန႔မအားဘူးအမ”
          သူမက စိတ္ပူပန္သည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင္႔ အေျဖလႊာစစ္ေနသည့္ အခန္း၀ကို ေယာင္လည္လည္ သြားသြားၾကည့္ရွာသည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ မပူပါ။ က်လည္းဘာအေရးလဲ။ နည္းနည္းရွက္သည္ကလြဲ၍ ထပ္ေျဖရံုေပါ႔။ မေအာင္မျခင္း အၾကိမ္မ်ားစြာ ေျဖဆုိခြင္႔ရွိသည့္ စာေမးပြဲပဲေလ။ ကၽြန္မအတြက္ အေရးမၾကီးလွပါ။ ဘ၀၏ အေရးၾကီးေသာစာေမးပြဲမ်ားစြာကုိ ကၽြန္မေျဖဆိုျပီးခဲ႔ျပီ။ မိဘစိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ က်လို႔မျဖစ္ေသာစာေမးပြဲမ်ား၊ကၽြန္မ၏ ဂုဏ္သိက္ၡာအတြက္ ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားထြက္ရမည့္ စာေမးပြဲမ်ား၊ ဘ၀၏ေလွကားထစ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္မ်ားမ်ားသယ္ရမည့္စာေမးပြဲမ်ား...။   မူလတန္းမွ အထက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျဖဆုိခဲ႔ရသည့္ စာေမးပြဲမ်ားသည္ ပထမဆုရရွိေရးအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုးဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ႏုိင္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးက ဆုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ရဖို႔ဆိုသည့္ စိတ္ဖိအားေတြအျပည့္ႏွင္႔။
         တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာလည္း တစ္ႏွစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္စြာ ေနခဲ႔ပါေစ။ စာေမးပြဲနီးလာလွ်င္ေတာ႔ တစ္သက္လံုးက စာေတာ္ခဲ႔သည့္ ဂုဏ္ကေလးကုိ ေထာက္ေသာအားျဖင္႔ “ အက်ခံလို႔ေတာ႔ မျဖစ္...” ဆုိသည့္ ဖိဆီးမႈက ဆုိးဆိုးရြားရြား။  လိုင္းခြဲမည့္ႏွစ္မ်ားမွာဆို လုိင္းေကာင္းရဖို႔၊ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင္႕ရဖို႔ လုိအပ္သည့္အမွတ္ျပည့္မီဖို႔ စိတ္ဖိအားေတြက မေလ်ာ႔ေသာခံစားခ်က္ အလံုးအရင္းျဖင္႔..။ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အလုပ္ခြင္စာေမးပြဲအေတြ႔အၾကံဳမ်ား မလိုအပ္ေတာ႔ဘဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ စာေမးပြဲမ်ားအားလံုးျပီးဆံုးခဲ႔ပါသည္။ အဲ...ျပီးဆံုးခဲ႔တာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မက ျပီးဆံုးျပီထင္ခဲ႔ျခင္းသာ။ ကၽြန္မက ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးကိုသာ လုပ္ကုိင္ခဲ႔သူမို႔ စာေမးပြဲအားလံုး ထပ္ေျဖစရာမလုိေတာ႔သလို ထင္ခဲ႔မိတာပါ။     သို႔ေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ ႏႈတ္တုိက္က်က္မွတ္ ေျဖဆိုခဲ႔ရေသာ အတန္းစာေမးပြဲမ်ား ျပီးဆံုးသြားခဲ႔ေသာ္လည္း မျပီးဆံုးႏုိင္ေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ားကုိ ကၽြန္မတို႔ ေျဖဆိုေနရတုန္းပဲမဟုတ္လား။    ဘယ္သူမွ မလႊဲေရွာင္ႏုိင္သည့္ ႏႈတ္တုိက္က်က္ေျဖ၍မရေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွခိုးခ်၍မရေသာ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား။   ခုိးခ်၍လည္း မရႏုိင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ မတူသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုႏွင္႔ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား...။ ေမးခြန္းတူသည္ထင္၍ သူမ်ားဆီက ခိုးခ်ကူးယူတုိင္းလည္း ေအာင္ဖို႔မေသခ်ာေသာ စာေမးပြဲမ်ား...။ ေမးခြန္းတူသည္၊ အေျဖတူသည္၊ သို႔ေပမယ္႔ သူေအာင္တုိင္းလည္း ကိုယ္ေအာင္ခ်င္မွေအာင္သည့္ ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား...။
          ဘ၀စာေမးပြဲမ်ား၏ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔ဆရာသည္ မည္သူနည္း။ ကံဇာတ္ဆရာလား။ ေလာကၾကီးလား။   ဒါဆို ေမးခြန္းထုတ္သူ ကေရာ..။ အေျဖလႊာစစ္မည့္သူသည္ သမာသမတ္က်မည့္သူေတာ႔ ျဖစ္ဖို႔လိုလိမ္႔မည္။ ကၽြန္မက အမွန္တရားသာျဖစ္ပါေစ။ ေနာက္ဆံုးမွေနရလည္း ေက်နပ္မည့္သူဆိုေတာ႔ေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မတရားသျဖင္႔ေတာ႔ ကၽြန္မ သူမ်ားေနာက္မွာ နည္းနည္းမွ မေနခ်င္ပါ။ ေရွ႕မွာေနရလည္း မတရားသျဖင္႔ဆုိလွ်င္ေတာ႔ လိပ္ျပာလံုႏုိင္မည္မထင္ပါ။
xxxxxx
          “ အားလံုးက်တယ္။ တစ္ေယာက္မွမေအာင္ဘူး...”
          အေတြးေတြ လြင္႔ေမ်ာေနရာမွ သတင္းဆုိးေၾကာင္႔ အံ႔ၾသသြားရ၏။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မက်သည္ကုိ မယံုႏိုင္ပါ။ ဘယ္ႏွစ္လုံးမွားလို႔ က်ရတာပါလိမ္႔။ စာမက်က္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒါေတြသည္ လက္ေတြ႔မွာ နားထဲစြဲ၀င္ခဲ႔ျပီသား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဘာမွားတာလဲ။ ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားလို႔လဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။
          “ ကၽြန္မက ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားလို႔လဲ ဆရာ...”
          ကၽြန္မ ေမးလိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အေတြးထဲမွာသာ ေမးခြန္းေတြပလံုစီေနေသာ္လည္း ကၽြန္မက ဤမွ်ေလာက္ ပြင္႔လင္းရဲတင္းသူမဟုတ္။ ခရစ္ယာန္သီလရွင္ကသာ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
          “ အားလံုးကို ကုိယ္ဘာမွားလဲဆိုတာ သိရေအာင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေၾကျငာေပးပါ႔မယ္။ ခင္ဗ်ားက တစ္လံုးမွားတာ...”
          သူမက ေနရာမွထကာ အေျဖလႊာကို သြားၾကည့္၏။
          “ ဟင္ ဆရာ ဒါ မွန္တယ္ေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ပါဦး...”
          သူမပံုစံက ဘယ္သူ႔ကုိမွ တြန္႔ဆုတ္ရွက္လန္႔ေနဟန္မရွိ။ ပကတိ ရဲ၀ံ႕စြာ၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္။
          “ အင္း ဟုတ္သားပဲ။  ေဆာရီး ေဆာရီး ခင္ဗ်ားအကုန္မွန္သြားျပီေပါ႔။ ဒါဆို အားလံုုးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲေအာင္တယ္။”
          “ ဒီလိုလုပ္ပါဆရာရယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ျပန္ၾကည့္မိလို႔။ မၾကည့္ရရင္ က်ေတာ႔မွာ။ ဒီလိုသာ ျပန္ေျပာခြင္႔ ၾကည့္ခြင္႔မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေအာင္ရဲ႕သားနဲ႔က်ရမွာ ဘယ္ေလာက္နစ္နာသလဲ...”
          သူမ၏ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ေျပာဆို ေ၀ဖန္သံက ကၽြန္မတုိ႔အားလံုးအတြက္ စံျပပမာျဖစ္သြားရ၏။ ကၽြန္မတုိ႔ဘ၀တြင္ ေအာင္ရဲ႕သားႏွင္႔ က်ခဲ႔ရေသာ စာေမးပြဲေတြမရွိခဲ႔ဘူးလို႔ ဘယ္သူေသခ်ာေျပာႏုိင္မလဲ။
          “ ကဲ ကဲ ခင္ဗ်ား ေရးေျဖေအာင္ျပီဆိုေတာ႔ လက္ေတြ႕ေျဖဖို႔ လုပ္ေပေတာ႔..”
          က်န္လူမ်ားအားလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားရ၏။
           “ ဘယ္ႏွစ္လံုးမွားရင္ က်တာလဲဗ်..”
          “ က်ဳပ္တုိ႔အမွားေတြ ေျပာျပဦးေလ...”    “ ဘယ္ေတာ႔ ထပ္ေျဖရမွာလဲ...”
          ကၽြန္မရင္ထဲက ေမးခ်င္ေနေသာ အေမးေတြက သူတို႔၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အေမးေတြထဲမွာ အကုန္ပါျပီးသား...။
          “ တစ္လံုးမွ မမွားရဘူး။ အားလံုးမွန္မွ ေအာင္တာ..”
          “ ဗ်ာ”             “ အမ္”                   “ေဟာေတာ႔”
          အံ႔ၾသျခင္း၏ သေကၤတမ်ား စံုလင္စြာ ျမည္ဟီးသြားၾက၏။
          “ သင္တန္းမွာေျပာတုန္းက သံုးလံုးမွားခြင္႔ရွိတယ္ ဆိုလားလို႔..”
          “ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း အကုန္မွန္ေအာင္ ေျဖဖို႔ၾကိဳးစားမယ္ မရွိဘူး။ ဘယ္ေလာက္မွားခြင္႔ရွိတာကိုေတာ႔ ေသခ်ာမွတ္ထားတယ္ ေကာင္းေရာ..။ အဲဒါ ကၾကီးလိုင္စင္ေျဖမယ္႔သူေတြကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ခေခြးလုိင္စင္သမားက အားလံုးမွန္မွ အေအာင္ေပးမွာ။  ခင္ဗ်ားတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္ ဒီစည္းကမ္းစည္းမ်ဥ္းေတြဆုိတာ လက္ေတြ႕မွာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အမွားခံလို႔မရတဲ႔ဟာေတြ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လို  ကားေမာင္းမယ္႔လူေတြက ပုိအမွားမခံဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔မွားရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔အသက္ေရာ ျပည္သူလူထုအသက္ေရာ အႏ္ၱရာယ္ရွိတယ္ဗ်”
          သင္တန္းနည္းျပလည္းျဖစ္၊ စစ္ေဆးေရးမႈးလည္းျဖစ္တဲ႔ စာေမးပြဲခန္းေစာင္႔၊ စာစစ္သူ၊ ဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေျပာသမွ်ေတြဟာ နည္းလမ္းက်တာမို႔ ကၽြန္မ မေအာင္ေပမယ္႔ ေက်နပ္မိပါသည္။
          “ ကဲ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ေျဖမလား။ ခုျပန္ေျဖမလား။ ခုမွ ဆယ္႔တစ္နာရီဆုိေတာ႔ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္”
           “ ခု ေျဖမယ္ဗ်ိဳ႕။ ခုေျဖမယ္...”
          ကၽြန္မကေတာ႔ ေလွ်ာက္လႊာလာတင္သည့္ေန႔ကတည္းက ထုတ္ေပးထားေသာ စည္းကမ္းမ်ား၊ လမ္းညႊန္အမွတ္အသားမ်ားပါသည့္ စာအုပ္ကို ေက်ေက်ညက္ညက္ မဖတ္ထားမိ၍ ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ႔ဆီမွာ သည္လိုစာရြက္ကေလးေတြကို ယူဖတ္ေနက်။ ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ေဖေဖက ကားေမာင္းသင္ေပးေတာ႔လည္း စည္းကမ္းေတြ၊ အညႊန္းပံုေတြကိုပါ သင္ေပးေနက်။  ကၽြန္မကသာ ေမာင္းတတ္ရံုသင္ျပီး အျမဲမေမာင္းျဖစ္၍ အဲသည္တုန္းက လိုင္စင္မလုပ္မိျခင္းေလ။ စည္းကမ္းမ်ားကေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္က အကုန္သိျပီးသားေတြပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း စာအုပ္ကိုရရခ်င္း အစအဆံုးတစ္ေခါက္ဖတ္လုိက္ျပီး ဒီအတိုင္းပစ္ထားခဲ႔မိ၏။ ေျဖခါနီးရက္မွာပင္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေယာင္လို႔ျပန္မကိုင္မိ။ သမီးငယ္ကေတာင္ သူ႔ကုိစာေမးေနက် ကၽြန္မပံုစံဖမ္းျပီး စာအုပ္ကေလး တကိုင္ကုိင္ႏွင္႔ စာေမးခဲ႔ေသးသည္ေလ။ သူေမးသမွ် ကၽြန္မက ေျဖဆိုႏုိင္ေတာ႔ သူကပင္ အံ႔ၾသေနေသး၏။
          “ ကဲ...ကဲ  ဒါျဖင္႔ရင္လည္း ဆယ္႔ငါးမိနစ္ စာျပန္ၾကည့္ခ်ိန္ေပးမယ္။ ၾကည့္ၾက။ ျပီးရင္ ေျဖရမယ္။ ေအာင္တဲ႔တစ္ေယာက္က
            လက္ေတြ႕ေျဖရမယ္။ ခင္ဗ်ားကားပါသလား။ ဌာနကငွားေပးတဲ႔ကားသံုးမလား။”
           “ ကၽြန္မမွာ ကားပါတယ္ဆရာ..”
           “ အိုေက.. ဒါဆုိ သြားယူလာခဲ႔..”
          က်န္သူအားလံုး စာက်က္ဖို႔ထက္ သူမကို ဘယ္လိုစစ္မွာလဲကိုသာ စိတ္၀င္စားေနၾကေလသည္။
xxxxxx
                  တကယ္တမ္း ေမးခြန္းေပါက္ျပီးသား စာေမးပြဲတစ္ခုကို ေျဖဆိုရသည့္တုိင္ ကုိယ္႔ႏွလံုးခုန္သံကုိ ကုိယ္ျပန္ၾကားရသည္အထိ ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိ၏။စိတ္မလႈပ္ရွားဘဲေရာေနမည္လား။ လက္ေတြ႕ေျဖရမည့္သူ ခုနစ္ေယာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးကကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေလ။
         ကၽြန္မေရွ႕မွ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္၊ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ေျဖျပီးခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေယာက္သာ ေအာင္ၾကေသး၏။ အားလံုးက ကုိယ္ပုိင္ကားမပါၾကလို႔ ဌာနမွ ငွားေပးသည့္ ဒတ္ဆန္းကားကို ေမာင္းရသည္။ အ၀ိုင္းတစ္ပတ္ ပတ္ျပတာကေတာ႔ အားလံုးေရွာေရွာရွဴရွဴ။ ေနာက္ဆုတ္ျပီး ပါကင္ထုိးရေတာ႔မွသာ ျပႆနာတက္ၾကေတာ႔၏။ ကားပါကင္အုတ္ခံုက ခပ္ေစာင္းေစာင္း။ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာက ကားၾကီးႏွစ္စီးက ရပ္ထားေသး၏။ ပါကင္ထုိးရမည့္အုတ္ခံုေပၚကို အလယ္တည့္တည့္ ေရာက္ဖို႔ကေနာက္မွ..။ ထိုကားႏွစ္စီးကုိ မတိုက္မိေအာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္ သတိထားဆုတ္ရမည့္ အေျခအေန။ ေျဖဆိုမည္႔သူထဲမွ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနသည့္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို  “ အန္တီက ကားပါသလား”...လို႔ အေမးကို ေခါင္းညိတ္မိသလားပင္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မသိ။
         “ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္းပါတယ္ဗ်။ ကုိယ္႔ကားနဲ႔ကုိယ္ဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပလိမ္႔မယ္။ သူတို႔ငွားထားတဲ႔ ကားၾကီးက အစုတ္ၾကီး...”
         အင္း...သူတို႔ကားနဲသာဆို ကၽြန္မ တစ္ပတ္ေတာင္ေမာင္းႏုိင္ပါ႔မလားမသိ။ ကားကစုတ္ရံုတင္မက အင္ဂ်င္သံကလည္း ခၽြဲၾကပ္ေနသလိုမ်ိဳး...။ စစ္ေဆးေရးမႈးက သံုးၾကိမ္လုပ္ခြင္႔ရွိသည္ဟု ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနျပီ။ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြကလည္း မနည္းမေနာ။ ကၽြန္မစိတ္ကုိ ခပ္ေအးေအးထားလိုက္ျပီး ႏွလံုးခုန္သံကုိ လုိက္မွတ္ေနလိုက္၏။ ဒုတ္ကနဲတစ္ခ်က္ခုန္ျပီးသည္ႏွင္႔ ခုန္ျခင္းကိစ္ၥ တစ္ခါ ျပီးသြားသည္ကုိ လုိက္သိေပးေနရ၏။ မ်ားမ်ားမမွတ္ရပါ။ ေလး ငါး ဆယ္ခါေလာက္ မွတ္အျပီးမွာ ကၽြန္မစိတ္ တည္ျငိမ္သြားခဲ႔ျပီ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ ျမင္ေနရသည့္ ပါကင္အုတ္ခံုကိုခ်ိန္ျပီး ညာနံေဘးမွ ကားၾကီးအကြာအေ၀း ညႇိကာ ဆုတ္လိုက္၏။
          “ ေျဖးေျဖး..ေျဖးေျဖး..” ဟု ေအာ္သံၾကားရသည္။ ဘယ္သူေတြေအာ္မွန္းမသိ။ ခင္ပြန္းသည္လား၊ စစ္ေဆးေရးမႈးလား၊ ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြလား။
         “ ေရွ႕ျပန္ထြက္၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ထိုးမယ္..” ဆိုသည့္ စစ္ေဆးေရးမႈးေအာ္သံေၾကာင္႔ ဒီတစ္ခ်ီေတာ႔ျဖင္႔ သြားျပီဟုသိလုိက္ရျပီ။
“ ဒီတစ္ေခါက္ ငါရေအာင္လုပ္မယ္” လို႔ ကၽြန္မ ကုိယ္႔ဖာသာအားတင္းလိုက္သည္။ ေျဖးေျဖးပဲဆုတ္ျပီး ေသခ်ာခ်ိန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။
         အုတ္ခံုအစပ္ကုိဆုတ္လာျပီး ခဏရပ္လုိက္ျပီးမွ လက္ကုိင္ကို ျပန္ေျဖာင္႔လုိက္သည္။ ဒါ သူသင္ထားတဲ႔အတိုင္းပဲေပါ႔။ အုတ္ခံုေပၚ ေျဖးေျဖးဆုတ္သြားရင္း အလယ္က်မက် စူးစမ္းလုိက္ေတာ႔ ခင္ပြန္းသည္က ေရွ႕မွ ညာဘက္နည္းနည္းယူရန္ လက္ျပေနသည္ကိုျမင္ရ၏။
         “ အုိေက ရျပီ။ ကားျပန္ထြက္ေတာ႔..”
          ခင္ပြန္းသည္၏ လက္အျပေကာင္းလုိ႔ပဲလား။ ကၽြန္မပဲ အခ်ိန္အဆမွန္လို႔လား။ ႏွစ္ခုစလံုးမ်ားလား။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း မေသခ်ာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေလျပီ။
xxxxxx
         “ ေဟ႔ စာေမးပြဲက်ဖူးသြားျပီကြ”
          ေရးေျဖတစ္ခါက်ဖူးျခင္းသည္ ကၽြန္မဘ၀၏ ပထမဆံုးစာေမးပြဲက်ျခင္းမို႔ ကၽြန္မအတြက္ ဆန္းေန၏။
         “ ေမေမက စာမွမက်က္ဘဲ က်မွာေပါ႔။ နည္းေတာင္နည္းေသး...”
         သူစာက်က္ဖို႔ကိုသာ တဖြဖြေျပာတတ္ေသာ အေမကို သမီးငယ္က ဘယ္ကတည္းက ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္ေနမွန္းမသိ။
         “ အမေလး ဒုတိယအၾကိမ္မွာလည္း ကယ္တင္ရွင္ေပၚလို႔ သမီးေရ။ ႏုိ႔မို႔ သမီးအေမ ေအာင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။”
         “ အံမယ္ အေျဖမွန္ကို သိပါတယ္ေနာ္။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနလို႔ပါ။”
         စာေမးပြဲမ်ားမွာ သူမ်ားပေယာဂမပါဘဲ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္သာ ျဖစ္လိုေသာကၽြန္မက ဒီတစ္ခ်ီေတာ႔ျဖင္႔ ရံုးစာေရးေလး ေထာက္ျပေသာ အမွားျပင္ဆင္ေပးမႈျဖင္႔ ေအာင္ခဲ႔ျခင္းေလ။ သူျပင္ေပးေသာအမွားကုိ မာနၾကီးျပီး ဒီအတိုင္းပစ္မထားႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပင္ဆင္ေရးသား၍ ေနာက္ထပ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနေသာ တစ္ပုဒ္ကိုပါ မွန္ရဲ႕လားဟု စစ္ခိုင္းလုိက္ရေသး၏။ အခြင္႔အေရးကုိ လုပ္မယူခ်င္ေသာ ကၽြန္မသည္ အခြင္႔အေရးတစ္ခု လက္ထဲလာထည့္ေပးျခင္းကိုေတာ႔ မျငင္းႏုိင္ခဲ႔ပါလား။ ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ ကၽြန္မသတ္ၱိမေကာင္းေတာ႔ပါ။
         “ ဒါျဖင္႔ လက္ေတြ႔ေမာင္းျပရေတာ႔ ေမေမကုိယ္တုိင္ ေအာင္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ႔တယ္ေပါ႔..”
         “ ဟဲ႔ ေမာင္းတာေလာက္က ဘာခက္သလဲ။ လမ္းေပၚေမာင္းေနတာပဲ ၾကာလွေပါ႔။ ေနာက္ဆုတ္ျပီး ပါကင္ထုိးတာကမွ...”
          “ ဒါလည္း လက္ပူတုိက္လုိက္ရတာပါကြာ..”
         ကၽြန္မ ေအာ္ရယ္လိုက္မိေတာ႔၏။ မနက္က ခရစ္ယာန္သီလရွင္တစ္ေယာက္တည္း ေရးေျဖေအာင္ျပီး လက္ေတြ႕ေျဖရေတာ႔ သူမ ပါကင္ထုိးေနတာကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး ျမင္ခဲ႕ရသည္ေလ။ သည္လုိဘက္ဆုတ္ျပီး ခပ္ေစာင္းေစာင္း၊ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပါကင္မွာ အလယ္တည့္တည့္ ထိုးႏုိင္မလားဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မေသခ်ာ။ တကယ္တမ္း နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာက ပါကင္ထိုးရတာ သိတ္က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္မရွိဘူးေလ။ ရန္ကုန္မွာဆိုလွ်င္ေတာ႔ လိုအပ္လိမ္႔မည္။
         ေရးေျဖစာေမးပြဲေအာင္သူေတြကုိ ေန႔လည္တစ္ေခါက္ လက္ေတြ႔ေျဖဖို႔ ထပ္ခ်ိန္းေတာ႔ ပိုေနသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ခပ္က်ယ္က်ယ္၀ပ္ေရွာ႔တစ္ခုထဲမွာ တုံးႏွစ္ဖက္တားျပီး ေနာက္ဆုတ္ပါကင္ထိုးႏိုင္ဖို႔ က်င္႔ေစခဲ႔၏။ ဆယ္ၾကိမ္၊ ဆယ္႔ငါးၾကိမ္ထက္မနည္း။ ကၽြန္မက မက်င္႔ခ်င္ပါ။ သူက ဇြတ္က်င္႔ခုိင္း၏။  တကယ္ေျဖေတာ႔လည္း ကၽြန္မႏွင္႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သာ ေအာင္ခဲ႔သည္။ ကိုယ္ပုိင္ကားပါလာေသာ ေကာင္ေလးက ေနာက္ဆုတ္ပါကင္ထိုးမွာ မေအာင္ရံုမက စစ္ေဆးေရးမႈးကိုပင္ တိုက္မိမလုိျဖစ္၍ စစ္ေဆးေရးမႈး ထြက္ေျပးေနရေသး၏။     အားလံုးရယ္ပြဲက်ေနေတာ႔ ကၽြန္မမွာ မရယ္ႏုိင္။ ကုိယ္ခ်င္းစာကာ သနားေနမိသည္။ သူမွ ကၽြန္မလုိ က်င္႔မလာတာ။
         ကၽြန္မကေတာ႔ သည္တစ္ခ်ီ ေယာက်ာ္းေလးအမ်ားစုထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သူ ကၽြန္မက ေအာင္ပြဲဆင္ႏုိင္လာေသာ္လည္း ဂုဏ္မယူႏုိင္ခဲ႔ပါ။  ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ၀ံ႔စားစြာၾကည့္ရဲဖို႔ ကၽြန္မလိပ္ျပာက မလံုလဲခဲ႔ပါေခ်။
xxxxxx



ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
January , 2012...ပိေတာက္ပြင္႔သစ္မဂၢဇင္း

4 comments:

  1. အေတြးစေတြ အမ်ားၾကီး ဆြဲထုတ္ခံလုိက္ရတယ္...

    ReplyDelete
  2. သေဘာက်စရာ စာေလးပါ မေဝေရ..
    ျဖစ္ေနက် ကိစၥေလးကိုဘဲ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြြးစရာေတြနဲ႔ ေရးေပးသြားတာ ဖတ္လို႔လည္းေကာင္း စဥ္းစားစရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးထြက္လာတယ္။

    ReplyDelete
  3. မေလး စာလာဖတ္သြားပါတယ္ရွင္။

    ReplyDelete
  4. ပို႔စ္ေကာင္းေလးဖတ္ရလို႔ေက်းဇူးပါ...အသစ္တင္တိုင္း ဖတ္ခြင့္ရဖို႔ လင့္ေလးခ်ိတ္ပါေစေနာ္

    ReplyDelete