ပထမဦးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္႔အေဖေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲက ရုတ္တရက္ဆြဲထုတ္ခံခဲ႔ရတာ။ အေမက ယူက်ံဳးမရငိုေႂကြးရင္း ေတာင္းပန္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။
“ ရွင္႔အစား ကၽြန္မသာ ေသပါရေစေတာ႔ ကိုေအးေဖရယ္။ ကၽြန္မထက္ရွင္က ပိုတန္ဖိုးရွိပါတယ္။ ေလာကအတြက္ေရာ...၊ သားေလးအတြက္ေရာ...”
ဒါေပမယ္႔ ေသမင္းက အေဖ႔ကိုပဲ မ်က္ေစ႔က်တာပါ။ ေရာဂါသည္အေမ႔ကို ေဆးခန္းျပေပးဖို႔ ေနာက္ကတင္ျပီး ေမာင္းလာခဲ႔တဲ႔
ဆိုင္ကယ္ကို မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ဒလၾကမ္းေမာင္းလာတဲ႔ တစ္ဖက္ဆိုင္ကယ္က ၀င္တိုက္ခဲ႔တာ...။ ေနာက္ကထိုင္တဲ႔သူမွာ အႏၲရာယ္ပိုမ်ားေပမယ္႔ အေဖက အရွိန္နဲ႔ေမာင္းေနတဲ႔ ေဘးက ကားဘီးေအာက္ကို ေခါင္း၀င္သြားခဲ႔တယ္။
ဇနီးနဲ႔သားအေပၚမွာ ၾကင္နာယုယတဲ႔၊ ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး စီးပြားအရွာေကာင္းတဲ႔၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ တက္ႂကြ အားထားရတဲ႔ အရြယ္ေကာင္းတုန္းအေဖ႔ကို အားလံုးက ႏွေျမာလြန္းလို႔ စုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ သနားၾကတယ္။ ဆံုးရႈံုးမႈေတြအားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ပိုထိခိုက္တယ္လုိ႔ ခံစားရတာ ကၽြန္ေတာ္သာ အသိဆံုးပါ။
အေဖ႔ရဲ႕ သန္မာတဲ႔လက္ေမာင္းေတြကို ယီးေလးခိုခြင္႔နဲ႔ ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးကို ေခါင္းတိုး၀င္ခြင္႔ ဆံုးရႈံးခဲ႔ရတယ္။
အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးငုတ္စိေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးကို ပြတ္တိုက္နမ္းမယ္႔ အေဖ...၊ အိပ္ရာေပၚမွာ ေထြးလံုးပုတ္သတ္ျပီး နပန္းလံုးမယ္႔ အေဖ...၊ အေမနဲ႔သားကို ပဲေလွာ္ဆားညႇပ္မယ္ဆိုျပီး တစ္ေပါင္းတည္း မလႊတ္တမ္း ဖက္ထားတတ္တဲ႔ အေဖ...။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲက ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ရွသြားခဲ႔တယ္။
ပိုဆိုးတာက အေမ႔ရဲ႕ အရယ္အျပံဳးေတြပါ အေဖနဲ႔အတူ ေသဆံုးသြားခဲ႔တာပါ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆံုးရႈံးမႈက ပိုတယ္လို႔ေျပာတာ...။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆံုးရႈံးမႈမွာ ေနာက္ဆက္တြဲက မ်ားပါတယ္။ အေမ႔အျပံဳးအျပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀လံုျခံဳမႈရယ္၊ တိုးတက္မႈရယ္၊ ေအးခ်မ္းမႈရယ္၊ ေနာက္ဆံုး...ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နာက်ည္းခဲ႔တယ္။ ေျခသံမေပးပဲ၀င္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲက အေဖ႔ကိုဆြဲႏႈတ္သြားတဲ႔ ေသျခင္းဆိုတဲ႔အရာကို...။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမေတာင္းပန္သလို ကၽြန္ေတာ္႔ကိုသာ ေခၚသြားပါေတာ႔လို႔ ေျပာခ်င္ေနခဲ႔တယ္။
xxxxxxxxxx
ေနာက္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔အေမပါပဲ။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀ကေန ေနာက္ထပ္တစ္ျခမ္းပဲ႔ေအာင္ ဒီမေကာင္းဆိုး၀ါးကပဲ ရက္စက္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳသိေနခဲ႔ပါတယ္။
ခုနစ္တန္းႏွစ္ကတည္းက လြတ္ဟာသြားခဲ႔ရတဲ႔ အေဖ႔ရင္ခြင္အစား အေမဟာ ခ်ိနဲ႔နဲ႔သူ႔ရင္ခြင္ေလးကို အစြမ္းကုန္ စြင္႔ကား ျဖန္႔က်က္ျပီး ကၽြန္ေတာ႔္အေပၚ မိုးကာေပးရွာတယ္။ အေရးၾကံဳေတာ႔လည္း အေမဟာ သက္လံုမေကာင္း ေကာင္းေအာင္ ညႇစ္ထုတ္ခဲ႔ရတယ္။
အေဖရွာေဖြထားခဲ႔တဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြကို သက္ဆိုးရွည္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ႔ ဆြဲဆန္႔ရွာပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ
စီးပြားမရွာဖူးတဲ႔ အေမဟာ အရင္က မၾကာခဏ လွဲလွဲေနရရွာတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ လူမမာအိပ္ရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္႔ပညာေရး အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္ သိမ္းလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ အိမ္ဆိုင္ေလးဖြင္႔ျပီး အရိုးရွင္းဆံုး အေရာင္းအ၀ယ္ေလးကို စတင္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလည္း အဲဒီအိမ္ဆိုင္ ၀င္ေငြေလးနဲ႔ပဲ တက္ၠသိုလ္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏုိင္ေတာ႔မွာပါ။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္လို႔မွ မဆံုးေသးခင္ မရဏမင္းက ေျခသံမွန္မွန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲကို ၀င္လာျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေခၚပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အေမကို ခ်မ္းသာေပးပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသံတိတ္ ေအာ္ေနခဲ႔ေပမယ္႔
ေရာဂါသည္အေမ႔ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဆင္းရဲပင္ပန္းလွတဲ႔ မုဆိုးမဘ၀မွာ ေလးႏွစ္တာ ရွင္သန္ခြင္႔ ေပးခဲ႔တာေတာင္ လြန္လွျပီတဲ႔။
အိပ္ရာထဲလဲျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အေမလည္း အေဖ႔ေနာက္ကို လိုက္သြားပါေတာ႔တယ္။
မုန္းတီးခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေစခဲ႔တဲ႔ မရဏမင္းဆိုတဲ႔ အရာကို...။
ေလာကၾကီးအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အထီးတည္း က်န္ခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ။
xxxxxxxxxx
လဲက်ရာကေန အၾကိမ္ၾကိမ္အားယူထရေတာ႔ ထင္က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက တြန္းကန္အားေတြျဖစ္လာတယ္။
ေသျခင္းတရားကို ခါးသည္းတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မရဏမင္းနဲ႔ စစ္ခင္းခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ႔အတြက္ သူ႔လက္ထဲက အသက္ေတြကို
ျပန္လုယူႏုိင္မယ္႔ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ခဲ႔တာပါ။
ဒါေပမယ္႔ ေသျခင္းတရားက လက္ဦးမႈရယူျပီး အေမ႔ကိုဆြဲေခၚခ်ိန္ ေစာသြားေတာ႔ ေဆးတက္ၠသိုလ္ အမွတ္မီေပမယ္႔
ကၽြန္ေတာ္ မတက္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒီေတာ႔...ေသျခင္းတရားရဲ႕ လက္တံေတြျဖစ္တဲ႔ ေရာဂါပိုးေတြကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ရွာေဖြေပးႏိုင္မယ္႔
ထက္ျမက္တဲ႔ ဓါတ္ခြဲခန္းမႈးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္။
အဲဒီမွာ တစ္ျခမ္းပဲ႔ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ေလးကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မယ္႔ မိုးကို စေတြ႕ခဲ႔တာပါပဲ။
စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ အရည္လဲ႔ေနတဲ႔ လူနာရွင္မိုးရဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြကို သနားၾကင္နာစိတ္နဲ႔ တြယ္ျငိသြားခဲ႔ရတယ္။
မိုးေမေမအတြက္ လိုအပ္တဲ႔ ေသြးပုလင္းေတြ ၾကိဳးစားရွာေဖြ ေပးရံုမက ကိုယ္တုိင္ပါ ခ်က္ခ်င္းေဖာက္လွဴေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုမွ မိုး အားမကိုးရင္ ဘယ္သူ႔ကိုအားကိုးမလဲ။
မရဏမင္းလက္ထဲက ၾကိဳးစားလုယူေနတဲ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းက စစ္ကူေပးခဲ႔ေပမယ္႔
မိုးေမေမခမ်ာ မိုးဆီ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။ တစ္ေကာင္ႂကြက္ အားကိုးရာမဲ႔ေနတဲ႔ မိုးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ထဲ အားကိုးတၾကီး ခို၀င္ခဲ႔ရရွာတာေပါ႔။
အဲဒီအတြက္ မိုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အနာတရေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ကို မိုးေမတၲာေတြနဲ႔ ကုသေပးခဲ႔တယ္။ အဲဒီလိုပဲ။
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မိုးရင္ထဲက အေမဆံုးရံႈးရတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အၾကင္နာေတြနဲ႔ သက္သာေစခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္...တစ္ျခမ္းပဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ေလးကို ျပည့္စံုေစဖို႔အတြက္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ မိုးက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ တေလာကလံုးကို ေမ႔သြားျပီး ကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ဆံုးလူ...ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားရျပီေလ။ ေသျခင္းတရားရဲ႕ ၀ဲဂယက္ ဆိုတာကိုေတာင္ ေဆးရံုမွာ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနပါရက္နဲ႔ သတိမမူ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနေလာက္ေအာင္ သမီးေလးက အစြမ္းထက္လွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ဟာ သမီးအတြက္...၊ ကၽြန္ေတာ္႔ခြန္အားေတြဟာ သမီးအတြက္...၊ ကၽြန္ေတာ္႔စြမ္းအင္ေတြဟာ သမီးအတြက္...၊
ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ဟာ သမီးအတြက္...၊ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ဟာလည္း သမီးအတြက္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပံုအပ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။
xxxxxxxxxx
ကၽြန္ေတာ္က ေမ႔ေလ်ာ႔ေနေပမယ္႔ မေမ႔မေလ်ာ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ၀င္ေမႊသြားတာကေတာ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးပါပဲ။ ဒီတစ္ခါ ၀င္လာပံုက လွ်ိဳ႕၀ွက္လွည့္စားလြန္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ေစ႔လည္သြားရတယ္။ သူက
ေပးမလို ဟန္ေဆာင္ျပီးမွ ရွိျပီးသားကိုပါ ဆြဲႏႈတ္သြားခဲ႔တာ။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေစ႔လည္ျပီး ေဇာက္ထိုးျပဳတ္က်သြားရတယ္။ တစ္ျခားေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ အသူရာနက္တဲ႔ ေသရည္အိုးထဲကို...။
မက်လည္း ခံႏုိင္ရိုးလား။ မိုး ထပ္လြယ္ထားရတဲ႔ ကိုယ္၀န္ဟာ သားသားေလးလို႔ အာထရာေဆာင္းရိုက္ၾကည့္ျပီး သိရကာစမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အေပ်ာ္က လံုး၀ရပ္လို႔ ရခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးျပည့္စံုတဲ႔ ဘ၀ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရေတာ႔မွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးဖခင္ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင္႔လို႔ မဆံုးႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ မုိးကလည္း
ကၽြန္ေတာ္႔အေပ်ာ္ကုိျမင္ျပီး ပီတိေတြေ၀လို႔ေပါ႔။ သမီးေလးကလည္း သူ႔ေမာင္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ ခ်ီပိုးယုယမယ္လို႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔ရယ္ေလ။
သားနဲ႔သမီးကို တစ္ဖက္စီလက္တြဲျပီး မိုးနဲ႔အတူ ကမ္ၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္လို႔ အိပ္မက္ေတြမက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ကမာၻဟာ လြတ္က်သြားခဲ႔ရတယ္။
ကေလးအခ်င္းကြာတာတဲ႔။ ေသြးေတြသြန္တာ မိုးတစ္ကိုယ္လံုး ျမင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွာေပးတဲ႔ ေသြးပုလင္းေတြလည္း မိုးအသက္ကို မရဏမင္းလက္က လုယူေပးဖို႔ စစ္ကူမရခဲ႔ဘူး။ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ျပီး က်န္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ျပီး ေဆာက္တည္ရာမဲ႔ခဲ႔ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခါးသည္းခဲ႔တယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ႏွလံုးသားကို ခ်က္ခ်င္း အိုမင္းညႇိဳးေရာ္ေစခဲ႔တဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ အနစၥတရားကို....။
ကၽြန္ေတာ္႔ရ႕ဲဆံုးရႈံးမႈထက္ သမီးေလးရဲ႕ အမိမဲ႔ေၾကကြဲမႈကို သနားရင္နင္႔ရတာက ပိုျပီး အခံရဆိုးပါတယ္။
xxxxxxxxxx
သမီးကိုငဲ႔ညႇာျပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အတင္းထူမတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါရိုက္ခ်က္က ျပင္းလြန္းေတာ႔ ထလိုက္တုိင္း
ယုိင္တိယုိင္ထုိးနဲ႔ ျပန္ျပန္လဲေနရေတာ႔တယ္။ သမီးေလးေရွ႕ေရးအတြက္ အလုပ္ေတြကို ေန႔မနားညမအား ဖိလုပ္သလို၊ မိုးနဲ႔ မျမင္လိုက္ရတဲ႔
သားေလးကို ေမ႔မရတိုင္း ရွင္ေတာ္ဗုဒ္ၶတားခဲ႔တဲ႔ အဆိပ္ရည္ကိုပဲ ေသာက္ျမိဳမိတယ္။
သနားစရာသမီးေလးကေတာ႔ ဖေအကို လူလိမၼာၾကီးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္မေပးႏုိင္္ေပမယ္႔ အရက္သမားၾကီးလံုးလံုး မျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ေဘးနားကေန အဆီးအတားတစ္ခုအျဖစ္ ေဖးမခဲ႔ရွာတာေပါ႔။
မိုးနဲ႔သားေလးကိုေတြးမိရင္ ေၾကကြဲရလြန္းလုိ႔ ေသမင္းကို အရံႈေပးခ်င္စိတ္နဲ႔ ျမန္ျမန္ေခၚလွည့္ပါဆိုျပီး အရက္ေတြ ဖိေသာက္မိ တယ္။ သမီးေလးကိုျမင္ျပန္ေတာ႔ အမိမဲ႔သမီးအတြက္ ဖခင္ေမတၲာရိပ္ မရွိလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သတိ၀င္ျပီး အလန္႔တၾကားျဖစ္ရျပန္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အရက္နဲ႔အလုပ္ၾကားမွာ မအားမလပ္ႏုိင္ေအာင္ က်င္လည္ရင္း...၊ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမႈေတြကို သမီးအတြက္ အားတင္းေက်ာ္ျဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မရဏရဲ႕ ေရွ႕ေျပးနမိတ္ေတြ ထင္ဟပ္လာပါေတာ႔တယ္။
အစာအိမ္၊ ႏွလံုး၊ အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္... တစ္ခုမွ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏ္ၶာထဲမွာ ပံုမွန္မရွိေတာ႔ပါဘူး။ အသည္းက ေျခာက္စျပဳေနျပီ။ ႏွလံုးက ေသြးေၾကာက်ဥ္းလာတယ္။ ေသြးတုိးေၾကာင္႔ ေက်ာက္ကပ္ေရာင္ခ်င္တယ္။ အစာအိမ္က ေသြးစိမ္႔ထြက္ဖူးတယ္။
ေဆးရံုတက္လိုက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔ အေဖကို ျပဳစုရတာေၾကာင္႔ အပ်ိဳေဖာ္၀င္စ သမီးေလးခမ်ာမွာလည္း ပင္ပန္းရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေသြးအေရာင္ေတြ ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔နဲ႔ မူးကနဲမိုက္ကနဲေတြေတာင္ ျဖစ္လို႔...။ “ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေပးဦးမွပါပဲ...” လို႔ ေတြးေနတုန္းရွိေသးတယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ မူးလဲလာတဲ႔ သမီးေလးကို မရဏမင္းက ရက္ရက္စက္စက္ တံဆိပ္တပ္လႊတ္လိုက္ျပန္တယ္။
“ ေသြးကင္ဆာ ”...တဲ႔။
သမီးေလးငယ္ငယ္က တေလွ်ာက္လံုး ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔နဲ႔မို႔ ေသြးအားနည္းတာေလာက္ပဲ ထင္ခဲ႔မိတာ။ ရာသီအလိုက္ အာဂႏၲဳ ႏွာေစးဖ်ားနာတာေလာက္က လြဲရင္ ၾကီးၾကီးမားမား ဘာေရာဂါမွ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတတ္ေပမယ္႔ ရာသီဥတုပူရင္ ျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔ ကေလးေတြသဘာ၀မို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေနခဲ႔မိတယ္။ အၾကိမ္အေရအတြက္ကလည္း စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ မစိပ္ခဲ႔တာမို႔
က်န္းမာေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သတိမမူခဲ႔မိပါဘူး။
ခုေတာ႔ ေသမင္းက သူ႔ရဲ႕လက္နက္ေဟာင္းၾကီးကို ထုတ္သံုးျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလဲထိုးခဲ႔ျပန္ျပီ။
သမီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းေတြလည္း ေအာက္ဆံုးအမွတ္ကို ေရာက္ရွိခဲ႔ပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို အရင္မေခၚပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕သံေယာဇဥ္ေတြကိုပဲ တစစီဆြဲႏႈတ္သြားခဲ႔တာ...။ အားလံုးလည္း ကုန္သြားပါျပီဗ်ာ။
ကိုယ္တုိင္လိုက္ပါသြားရရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္စီဖဲ႔ထုတ္ခံေနရတာေလာက္ အခံရခက္ပါ႔မလား။
တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းမယ္႔ ဦးေႏွာက္တည့္တည့္ကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္မပစ္ပဲ ေျခကေလးေတြ၊ လက္ကေလးေတြ တစ္ခုခ်င္း ခ်ိဳးျဖတ္ခံေနရသလို....။ မ်က္လံုးကိုေဖာက္ထုတ္လိုက္၊ အသည္းကိုဆြဲဖဲ႔လိုက္၊ ႏွလံုးကိုဆိတ္ဆြလိုက္နဲ႔ ေလာကငရဲ ခံေနရသလိုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ရင္တစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းပြင္႔ က်န္ေစခဲ႔တဲ႔ ေသျခင္းတရားဆိုတဲ႔ မျမင္ႏုိင္တဲ႔အရာကို နာက်ည္းမုန္းတီးလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အႏုိင္ရခ်င္လာပါေတာ႔တယ္။
xxxxxxxxxx
မိုးနဲ႔ေျမေတြ အားလံုး ျပိဳက်ပ်က္စီးခဲ႔ျပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဘယ္အရာမွ တန္ဖိုးထားစရာ မက်န္ေတာ႔ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ေသမင္းဆိုတာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွ ေပၚလာျပီး အလစ္၀င္၀င္ ၾကံဳးသြားတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ တေျဖးေျဖး သေဘာေပါက္လာရျပီ။ ဒီမိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မလိုလားေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားမွာကပ္ျပီး လိုက္ပါေနတာ။ ေမြးကတည္းကေန ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးပါပဲလား။ တစ္ခါတစ္ခါ အရိပ္ေယာင္ေလးျပသလို၊ တစ္ခါတေလက် အသံေလးေပးလို႔...၊ တစ္္ခါတေလက်ေတာ႔ ဘြားကနဲ လွန္႔တတ္ျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တိုင္အလွည့္ ေရာက္လာျပီဆိုေတာ႔ ရင္ကိုေကာ႔ျပီး နာနာက်ည္းက်ည္း ေခါင္းေမာ႔ ေစာင္႔ဆိုင္းေနလိုက္တယ္။
“ ယူစမ္းပါ။ ငါ႔ရဲ႕အသက္ကို ယူစမ္းပါ။ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငါ႔စိတ္ ထိခိုက္ေအာင္ မင္းေခၚသြားဖို႔ မက်န္ေတာ႔ဘူး...”...လို႔ နာက်ဥ္သံၾကီးနဲ႔ ၀မ္းေခါင္းလႈိက္ေအာ္မိတယ္။
သူကလည္း လႈိဏ္သံၾကီးနဲ႔ ျပန္ရယ္တယ္။
မေၾကာက္ဘူး။ ခ်စ္ခင္သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႔တဲ႔ဘ၀မွာ က်န္တာဘာမွ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ေခၚပါဆိုလို႔လည္း မေခၚတဲ႔ မရဏေကာင္ကို စိတ္နာနာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေပေပေတေတေနတယ္။ အရက္ေတြ ဒလၾကမ္းေသာက္တယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မစားေတာ႔ဘူး။ အရက္ကလြဲရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဗိုက္ထဲ ဘာမွ အ၀င္မခံေတာ႔ဘူး။
ကဲ...ျဖစ္စမ္း...အသည္းကင္ဆာ။ ထြက္စမ္း...အစာအိမ္ထဲကေသြးေတြ။ ျပတ္စမ္း...ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ။
ပိတ္စမ္း...ႏွလံုးေသြးေၾကာေတြ။
ကားလမ္းအလယ္ေကာင္မွာ...၊ လမ္းေဘးကျခံဳစပ္မွာ...၊ ပလက္ေဖာင္းေဘး ေျမာင္းထဲမွာ...၊ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကား အမိႈက္ပံုမွာ...။
ေသမင္းက ဘယ္မွာသြားပုန္းေနမွန္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြေလ...၊ သူက ေျခသံလံုေလပါ။
ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကေတာ႔ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ...။ လူတစ္ေယာက္မွန္းေတာ႔ သိသာတဲ႔ အသြင္သ႑ာန္ က်န္ေသးတယ္ထင္ပါရဲ႕။
“ ဟဲ႔...အရူးၾကီးလား...”
“ မသိဘူးေလ။ အမိႈက္ပံုထဲ ေရာက္ေနတာပဲ..”
“ ေသမ်ားေနျပီလားဟဲ႔။ ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး...”
“ အရက္ေစာ္ေတြ နံေဟာင္ေနတာပါဗ်ာ။ ေသလည္းေအးတာပဲ...”
“ တုတ္ကေလးနဲ႔ နည္းနည္းထိုးၾကည့္စမ္း။ အသက္ရွိမရွိ သိရေအာင္...”
“ ေနၾကစမ္းပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြမ်ားလားလို႔...”
မွိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ အသိစိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးတဲ႔ အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြဲလုပ္လာခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဌာနက ခ်ာတိတ္ကေလးရဲ႕ အသံပဲ။
မကယ္ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မကယ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသမင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင္႔ေနတာပါ။ ေခၚမသြားၾကပါနဲ႔။ မလိုက္ပါရေစနဲ႔။
စိတ္ထဲကသာ ျငင္းဆန္ေနတာ။ လူက မ်က္လံုးေလးေတာင္ ဖြင္႔ဖို႔အားမရွိေတာ႔ဘူး။
ဘယ္သူ မခ်ီသြားမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဘယ္ကိုေခၚသြားတာလည္း မသိဘူး။ ေဆးခန္းတစ္ခုခုလား။ ေဆးရံုလား။ အိမ္ကိုလား။
xxxxxxxxxx
တရားေဟာသံသဲ႔သဲ႔ကို ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တရားေခြေလးတစ္ေခြ ဖြင္႔ေပးၾကတာလား။ ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ေနာက္ဆံုးလုပ္ေပးတဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလား။
ေဟာ...ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ေဟာေနတာပါလား။ ေသျခင္းတရားကုိ ေအာင္ႏုိင္မယ္႔အရာဟာ ေလာကမွာ တစ္ခုတည္းပဲရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒါ ၀ိပႆနာတဲ႔။ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း ကင္းတဲ႔ေနရာဟာ နိဗၺာန္ကလြဲျပီး တျခားမရွိႏုိင္ဘူး။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္ကေတာ႔ ၀ိပႆနာက်င္႔ၾကံနည္းပဲတဲ႔။ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းကို သိေအာင္လုပ္ရမယ္တဲ႔။ မွတ္ရမယ္တဲ႔။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ..၊ ရွဴထုတ္...၊ ႏွာသီးဖ်ားအသိကိုမွတ္...။
ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္မရွိေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မၾကားရေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလို ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို ေလွ်ာ႔ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္...မဲေမွာင္ေနတဲ႔ အျမင္အာရံုေတြကေန ပိုျပီးနက္ရႈိင္းတဲ႔ အေမွာင္ထုၾကီးထဲကို ေမ်ာလြင္႔သြားေတာ႔တယ္။
xxxxxxxxxx
မ်က္ေစ႔ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အံ႔ၾသသြားရတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ မရဏမင္းဆီ ကိုယ္တိုင္ အေရာက္သြားခဲ႔ေပမယ္႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာမွမလုပ္ဘူးလား။ သူ ေလာဘတၾကီး ႏႈတ္ယူေနတဲ႔အသက္ေတြ အမ်ားၾကီး...၊ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ကိုက် ဘာလို႔ ႏႈတ္မသြားရတာလဲ။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူႏႈတ္ေတာ႔ ႏႈတ္သြားတယ္။
အဲဒါ...ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ ကိုယ္တစ္ပိုင္းက အာရံုအသိစိတ္ ခံစားမႈ....။
ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။
“ ေလျဖတ္သြားတာဗ်။ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသသြားျပီ..”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆရာ၀န္ေလးက တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနသံၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိတ္လန္႔သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ ဒါ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တာ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ နာက်ဥ္စြာ ညီးတြားေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
အျပင္ကိုိ ထြက္မလာႏုိင္ေတာ႔ဘူး။
xxxxxxxxxx
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
Faces Magazine...( September, 2011)
