ဆက္ထံုးမ်ား၏ အဆံုးသတ္

       
     
        သံေယာဇဥ္တစ္ခု၏ ဆြဲငင္အားသည္ အရာအားလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေလသလား။
        ေက်ာခိုင္းကာ အိမ္တံခါး၀ဆီ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးက အသံတစ္သံေၾကာင္႔ ဆတ္ကနဲ ရပ္သြားကာ လည္ျပန္လွည့္လာသည္။
          “ စုစု... အင္႔ဟင္႔ဟင္႔...မသြားရဘူး... စုစု...”
         လက္ဆန္႔တန္းကာ အာေခါင္ျခစ္ျပီး စိုးရိမ္တၾကီးေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ သမီးေလးအသံေၾကာင္႔ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနသည့္ သူမ၏ေဒါသမ်ားကလည္း ရုတ္တရက္ ခါးျပတ္သြားရ၏။
       သမီးအသံက စိုးရိမ္တၾကီး...၊ အထိတ္တလန္႔။ သူျမတ္ႏုိးေသာ အရာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးသြားမွာ ပူပန္ေနသလိုမ်ိဳး...။
         “ ပံုပံုေလး... အီးဟီးဟီး...ပံုပံုရယ္...စုစုလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး.. အီးဟီး...”
          ျပန္လွည့္ေျပးလာေသာ အရိပ္ေသးေသးေလးသည္ အရိပ္ပိစိေကြးေလး ေဘးနား၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အရိပ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾက၏။ ပိစိေကြးေလးမ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးေနေသာ အရိပ္ကေလးက တသိမ္႔သိမ္႔ရႈိက္ငင္ေနဆဲ...။
          ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာခိုင္းထားေသာ နန္းျမေအးသည္ နံရံေပၚမွအရိပ္ကေလးမ်ား၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို လွည့္မၾကည့္ေသာ္လည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေနရေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတံု႔ဆြဲေနၾကပံုက ေဒါသေၾကာင္႔ ထံုေပေပျဖစ္ေနေသာ သူမကိုပင္ ထိထိခိုက္ခိုက္ လိႈက္တက္သြားေစရ၏။
          သံေယာဇဥ္ဟူသည္... တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲဒီႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားရေတာ႔မည္။
                                                      xxxxxx
        
        အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္မိေလေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ႔ျဖင္႔ ေျဖေလွ်ာ႔ရန္ခက္ေတာ႔မည္မွာ အေသအခ်ာပါ။
သံေယာဇဥ္ဆိုသည့္ ၾကိဳးက ဆက္ထံုးဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပတ္ရန္ကေတာ႔ ခက္သည္ပါပဲ။
         သို႔ေပမဲ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမည္သည္ ဆက္ထံုးေျပသည္ႏွင္႔ပင္ ျပတ္ရရိုးမဟုတ္ဘူးလား။
ဘယ္ေလာက္ပဲျပန္၍ ဆက္ႏုိင္သည္ပင္ဆုိေစဦး။ ဆက္ထံုးဗလပြေတြက ေျပက်ေနသမွ် လုိက္ဆက္ရသည္မွာ ၾကာေတာ႔လည္း လက္ပန္းက်ေပမည္ေပါ႔။
          “ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲေနာ္ မိစု။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ သိၾကားမင္းၾကီးဆင္းတားေတာင္ မရေတာ႔ဘူး။
       ခုလည္း သက္လံုးပံုကိုသာ ညည္းေက်းဇူးတင္...။ သူ႔ေၾကာင္႔မို႔မဟုတ္ရင္ ငါ ညည္းကို ျပန္လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး...”
       သူမစကားၾကားေတာ႔ မ်က္ရည္မ်ားႏွင္႔စိုစြတ္ေနေသာ မႈန္ရီရီမ်က္၀န္းေလးတစ္စံုက ဖ်တ္ခနဲ တလက္လက္ ေတာက္ပ သြားေလသည္။ နန္းျမေအးရင္ထဲတြင္ တနင္႔နင္႔ႏွင္႔ သနား၀မ္းနည္းေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္တင္းထားရေသး၏။
       မတင္း၍လည္းမျဖစ္ပါ။ မ်က္ႏွာသာေပးသည္ႏွင္႔ ေရႊေရးပန္းကန္တက္ လုပ္တတ္လြန္းသည္ေလ။
       ခုပဲၾကည့္...။ သည္လို ခိုးမႈအေသးစားေလးေတြကို ခြင္႔လႊတ္လာတာ အၾကိမ္မ်ားျပီဆိုေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို က်ိန္းေသေပါက္ လြတ္မည္ဆုိတာ ကေလးမကတြက္ျပီးသား။
       အိမ္မွာ သည္ေလာက္အလွ်ံပယ္ ေကၽြးထားသည့္ၾကားက သၾကားလံုးကအစ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ဟင္းအထိပါ ခိုးစားခ်င္ရေသး၏။ မိလွ်င္လည္း လိမ္ညာလိုက္သည္မွာ ပုဆိန္ကိုပင္အပ္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ေစ႔စံုမွိတ္ ျငင္းေတာ႔မည္။
       အဲသည္လို အက်င္႔ဆိုး၊ ဗီဇဆိုးေတြကို သမီးေလးဆီ ကူးစက္မည္စိုး၍လည္း သည္ကေလးမကို အိမ္မွာေခၚထားဖို႔ ၾကီးၾကီးကို သူမ အတန္တန္ျငင္းခဲ႔ရသည္ေပါ႔။
       “ သံုးၾကည့္စမ္းပါဦး တူမၾကီးရယ္...။ ငါ႔တူမ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္ရျပဳတ္ရ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ကေလးထိန္းရနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းတာကို ၾကီးေဒၚက မၾကည့္ရက္လို႔ပါေအ။
          ရန္ကုန္မွာက အိမ္ေဖာ္ရွာရတာလည္း ခက္တယ္မဟုတ္လား။ သမီးအေမကလည္း အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္ေတာ႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔က ကိုယ္တိုင္မွစိတ္တိုင္းက်တာဆိုေတာ႔ လူၾကီးထဲကလည္း မလိုဘူးေလ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြက ပံုသြင္းရလြယ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးထားရင္ ၾကီးလာေတာ႔ အားကိုးရတာေပါ႔။
          သန္႔ျပန္႔မႈကေတာ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္သလုိ ပံုသြင္းလိုက္ရင္ ရပါတယ္ေအ။ ေရႊပင္နားေတာ႔ ေရႊေက်းေပါ႔။
       သံုးၾကည့္ပါဦး။ လက္တိုလက္ေတာင္း အသံုးတည့္မွာပါ...”
      အ၀တ္အစားသစ္ေတြႏွင္႔ေပမယ္႔ ခ်ဥ္တူးတူး၊ ညစ္စုတ္စုတ္၊ ႏွပ္တရႈံ႕ရႈံ႕ျဖစ္ေနေသာ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ခ်ာတိတ္မေလးကို ၾကီးၾကိီးေျပာသလို အရွည္ေမွ်ာ္ေတြးျပီး သူမ မည္သို႔မွ် အားကိုးၾကည့္၍ မရပါ။ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကီးၾကီးက ၀ယ္ဆင္ေပးထားသည့္ ၀တ္စံုသစ္ေတြက နယ္မွရန္ကုန္အလာ ေျခာက္နာရီေက်ာ္စီးရသည့္ ကားေပၚမွာ မူးျပီးအၾကိမ္ၾကိမ္အန္လာသည္မို႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔ထြက္ေနျပီ။ မည္းတူးတူး ရုပ္ဆုိးဆုိးေလးက မူးေ၀ျပီး ႏွာရည္ေတြပါ
ထြက္ေနေတာ႔ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင္႔ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္ေလးက ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ႔...။
           “ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႔ မိေရႊနန္း။ ျပီးမွ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာေနာ္။ အနည္းဆံုး ငါ႔ေျမးမေလး သက္လံုးပံုကို ကစားေပးဖို႔ အေဖာ္ရတယ္ေအ႔။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆုိေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ အေဖာ္ငတ္ေနရွာတာ။ ကေလးထိန္း၊ ပန္းကန္ေဆး၊ တံျမက္လွည္း၊ ၾကမ္းတုိက္၊ ေသခ်ာသင္ေပးရင္ သန္႔ရွင္းေရးကိစ္ၥေတာ႔ ငါ႔တူမသက္သာတာေပါ႔။ ကုသိုလ္လည္း  ရပါတယ္ကြယ္။ ဒီကေလးမက မိဘမရွိေတာ႔ဘူး။ အေဒၚေတြအဘြားေတြနဲ႔ ေနရတာ။ ဆင္းရဲၾကေတာ႔ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ရယ္။ တူမၾကီးတုိ႔အိမ္မွာက စားမကုန္လို႔ လႊတ္ပစ္ရတာေတြတင္ နည္းသလား။
           ၾကီးၾကီးလာတိုင္း အဲဒါေတြျမင္ရတာ သိတ္ႏွေျမာတာပဲ။ ဒီလုိ စားရမဲ႔ေသာက္ရမဲ႔ေလးေခၚျပီး ေကၽြးေမြးထားတာနဲ႔တင္ ကုသိုလ္ရေနပါျပီေအ။ အစားအေသာက္က သီးသန္႔ပိုမကုန္ပါဘူး။
         လခလည္းေပးစရာမလိုေတာ႔ အ၀တ္အစားေလးပဲ ဆင္ရံုရွိတာပဲ။ မၾကိဳက္ရင္လည္း ဖုန္းသာဆက္လုိက္၊ ျပန္လာေခၚျပီး ၾကီးၾကီးပဲေမြးလိုက္ေတာ႔မယ္။ ခု ၾကီးၾကီးအိမ္မွာက ေကာင္မေလးေတြမ်ားေနလို႔..။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ သူကေလးကုိ ေခၚထားလိုက္ခ်င္တာ..။ သနားစရာပါကြယ္...”
         သည္လိုကေလးမ်ိဳးေတြအတြက္ ေစတနာ႔၀န္ထမ္းလုပ္ကာ ထမင္းအုိးတည္ေပးတတ္သည့္ ၾကီးၾကီးေစတနာကလည္း ဆန္းေတာ႔ဆန္း၏။ သူမို႔ အပင္ပန္းခံ၊ စရိတ္အိတ္စိုက္ကာ ခိုကုိးရာမဲ႔ေနသည့္ သည္လုိကေလးမမ်ိဳးေတြကို မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ကို လိုက္ပို႔ေပးတတ္သည္။ ကံစပ္၍မ်ား ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အဆင္ေျပသြားလွ်င္ အိမ္ရွင္ကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကေလးမေတြလည္း နားခိုရာေလးရ။ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္ေပါ႔။
             အဆင္မေျပလွ်င္ေတာ႔လည္း အိမ္ရွင္က တညည္းညဴညဴတိုင္သည့္ အျပစ္စကားေတြကို လိုက္ေျဖရွင္းေပးရ၏။ ဘယ္လိုမွညႇိမရလွ်င္ေတာ႔ ျပန္သြားေခၚ၊ ေနာက္တစ္အိမ္ထပ္ပို႔ႏွင္႔..။ ၾကီးၾကီးမို႔ပဲ ဒုက္ၡခံႏုိင္ရွာသည္။
             တစ္ခါတစ္ရံ ၾကီးေတာ္အိမ္က ဒုက္ၡသည္စခန္းလို လူစည္ကားေနတတ္ပါ၏။ ၾကီးၾကီးက သူ႔အိမ္မွာ စားစရာ၊ အိပ္စရာေလးေတာ႔ မျငိဳမျငင္ေပးထားတတ္သည္မို႔ ၾကီးၾကီးသတင္းၾကားသည့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသာ ဒုက္ၡေရာင္စံုေတာမွ ကေလးမတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္ရွာၾကဖို႔ ၾကီးၾကီးအိမ္မွာ စခန္းခ်တတ္သည္ေလ။
             အနည္းဆံုး ၾကီးေတာ္၏ေစတနာကိုေတာ႔ ေလးစားရပါသည္။
             “ ပရဟိတဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေအာက္၀င္မွ၊ အုပ္စုလိုက္သြားလာ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွ၊ ေငြေၾကးသိန္းသန္းခ်ီ အကုန္ခံႏုိင္မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကုိယ္႔အတ္ၱကို ဖယ္ခြာျပီး ကုိယ္႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ရင္လည္း ပရဟိတလုပ္တာပါပဲ...” ... ဟု ၾကီးေတာ္က ေႂကြးေၾကာ္ေနက်။
        သည္လိုႏွင္႔ သူမ၏ေဂဟာကလည္း ၾကီးေတာ္အက်ိဳးေဆာင္မႈႏွင္႔ စုစုတစ္ေယာက္စာ ပရဟိတေဂဟာ ျဖစ္လာရ၏။
        အမွန္ေတာ႔ ေစတနာေခါင္းပါးသူအျဖစ္ ကုိယ္႔ပံုရိပ္ကုိ ကိုယ္မျမင္လို၍သာ ဆက္မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဥမမယ္စာမေျမာက္ကေလးကို ဘယ္ေနရာသြား ခုိင္းရက္ပါမည္နည္း။
        ပထမဦးဆံုး သူမတို႔ႏွင္႔ တစ္အိမ္သားတည္း အတူေနထိုင္မည့္ ကေလးမေလး၏ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးတာ၀န္က သူမေခါင္း ေပၚ အရင္က်လာသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရိုးစြဲလာသည့္ ေနထိုင္မႈစရိုက္ကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲဖို႔ရာမွာ ထင္သေလာက္မလြယ္လွပါ။
        အိမ္သာ၀င္ျပီးတုိင္း အထြက္မွာ ဆပ္ျပာႏွင္႔ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ႏွပ္ေတြကို ေရခ်ိဳးတုန္း ေသခ်ာေဆးေၾကာထားျပီး ခဏခဏ ႏွာေခါင္းမႏႈိက္ဖို႔ ဘယ္လိုသင္သင္၊ စားေသာက္စရာေတြ ကူညီကိုင္တြယ္ေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းကုတ္၊ဖင္ကုတ္ မလုပ္မိေစဖုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္တားတား။ ကေလးမက မ်က္ႏွာလႊဲသည္ႏွင္႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သူသာျဖစ္သည္။
            ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ကာ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ ဆပ္ျပာတိုက္ျပီး ေသခ်ာေခ်းတြန္းဖို႔ ႏႈိးေဆာ္ရ၏။ သြားကိုလည္း နံနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညတစ္ၾကိမ္ တိုက္ပံုတိုက္နည္းကအစ နည္းျပလုပ္ေပးရ၏။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာတက္လွ်င္ပင္ ေတာသူမကို ဗိုလ္ထိုင္အိမ္သာ သံုးတတ္ဖို႔ႏွင္႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ေရပန္းသံုးပံုကအစ သရုပ္ျပရေသး၏။
        ကုိယ္သက္သာဖို႔က ဘယ္ဆီမသိေသး။ သူ႔ သင္တန္းေပးေနရတာႏွင္႔ပင္ အခ်ိန္လည္းကုန္၊ စိတ္လည္းပင္ပန္း။
        သမီးေလးနားကို ကပ္ခိုင္းဖို႔က ေတာ္ရံု သန္႔ရွင္းေရးႏွင္႔မရသည္မို႔ အက်င္႔ေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္သည္အထိ ေစာင္႔ၾကည့္ေဆာ္ၾသရသည္ကပင္ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။
                                 xxxxxx
          

       တကယ္တမ္းတြင္ေတာ႔ ကုိယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံ ပံုသြင္းျပီးသား ကေလးမေလးကို နန္းျမေအးကလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ပါ။ သည္လိုအေနအထားမ်ိဳးႏွင္႔ အသံုးတည့္လာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ပင္ပန္း၊ ႏႈတ္ပင္ပန္းခဲ႔ရမွန္း သူမသာလွ်င္ အသိဆံုးေလ။
            ပထမဆံုးအၾကိမ္ သၾကားလံုးထုပ္ထဲ လက္ႏႈိက္လ်က္သားေတြ႕ရခ်ိန္က သူမ သိတ္္မအံ႔ၾသမိေသး။ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ သၾကားလံုးေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ေပးထားျပီး တတြတ္တြတ္စားရသည့္ အေျခအေနေရာက္ေနတာေတာင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငတ္ခဲ႔ရွာပါလားဟုသာ သနားစိတ္၀င္မိေသး၏။ ေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးလာေတာ႔မွ ဂရုဏာေဒါသႏွင္႔ မာန္မဲတားျမစ္ရေတာ႔သည္။
            ဒုတိယအၾကိမ္ ေရခဲေသတ္ၱာထဲမွ အေအးဗူးေတြ ခိုးေသာက္ထားမွန္း စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလ်ာ႔ရဲရဲဆူရံုႏွင္႔ မျဖစ္ေတာ႔။ ခပ္ဖိဖိေလး ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ရျပီ။ ကေလးမဆီမွာက ၾကီးၾကီးလာတိုင္း ေပးသြားေသာ...၊ နန္းျမေအးေမေမက ေစတနာေကာင္းသူပီပီ တစြတ္စြတ္ေပးတတ္ေသာ...၊ နယ္မွ အမ်ိဳးေတြလာတိုင္း ဖင္ေပါ႔ျပီး ကူညီတတ္သည့္အတြက္ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေပးသြားတတ္ေသာ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုထားသည္မွာ မနည္းလွ။ မ်ားလာလွ်င္ နားကြင္းေလးတစ္စံု သူမက စိုက္ျဖည့္ျပီးလုပ္ေပးမည္ဟု ေျပာထားသည့္အတြက္ သည္ေငြေလးေတြကို ကေလးမက အင္မတန္ ႏွေျမာမက္ေမာ၏။ သုိ႔မို႔ေၾကာင္႔လည္း သူမက ....
        “ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာမိလို႔ကေတာ႔ ဒဏ္ေငြတစ္ေထာင္ျဖတ္မယ္မိစု။ ခဏခဏခိုးစားေနလို႔ကေတာ႔  ညည္း နားကြင္းနဲ႔ေ၀းျပီ ေအာက္ေမ႔....” ဟု ေျခာက္လွန္႔ထားရသည္။
        ကေလးမ မ်က္၀န္းထဲမွ ပူပန္ဟန္ေလးေတြ တေငြ႕ေငြ႕လႈိက္တက္ေနတာျမင္ရေတာ႔ သူမ သတ္မွတ္လိုက္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို သူမဖာသာ ေက်နပ္မိရေသးသည္။
         ေသခ်ာပါျပီ။ ေနာက္တစ္ခါ သည္ကေလးမ ခိုးစားရဲမည္ မဟုတ္ေတာ႔။
နန္းျမေအးတို႔ အိမ္မွာက စားစရာေတြေပါလြန္းသည္မို႔ ကေလးမေလး ေရာက္စက အစားလြန္ျပီး အန္ထြက္တဲ႔အထိ ျဖစ္ခဲ႔ဖူူး၏။    
        သူကေလးက မစားဖူးသည္မ်ားေရာ၊ အငတ္ေနခဲ႔ရသည္မ်ားပါ အတုိးခ်ျပီးစားသလို သူမတို႔ကလည္း သဒ္ၵါလြန္ျပီး ပိုလွ်ံသမွ်အကုန္ ေကၽြးခဲ႔မိသည္ကိုး။ သူမတို႔အိမ္မွာက သူမမိဘႏွစ္ပါးႏွင္႔ သူမတို႔သားအမိသာလွ်င္ ရွိ၏။ သူမခင္ပြန္းက နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနသည့္ အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္တာကလည္း သူမတို႔အိမ္မွာ အစားအေသာက္ေတြ လွ်ံပယ္ေနရသည့္ အဓိကအခ်က္ျဖစ္သည္။
        သူမခင္ပြန္းပို႔လိုက္သမွ် လက္ေဆာင္ရထားသည့္ ( ဥပမာ.. ထိုးမုန္႔၊ လမုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔လိုမ်ိဳး..) အခ်ိဳအစိမ္႔မုန္႔ေတြ ဆိုတာက ၀မွာစိုးသည့္ သူမတို႔လူၾကီးေတြႏွင္႔ မတည့္တာမို႔ ဒိတ္မေအာက္ခင္၊ မပုပ္သိုးခင္ သည္ကေလးမမွ မစားလွ်င္ စားမည့္သူလည္း မရွိ။ သူမသမီးေလး သက္လံုးပံုဆိုသည္ကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြမစား။ ညြန္႔ေပ႔ဖူးေပ႔ဆိုသည့္ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အေကာင္းစား တန္ဖိုးၾကီးေတြကိုမွ သပ္သပ္၀ယ္ေပးထားသည္ေလ။
        အဲဒီအညြန္႔အဖူးေတြကို လက္လွမ္းသည္အထိ အတင္႔ရဲလာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမ သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔ပါ။
       အဆူအပူကိုလည္းမမႈ၊ ဒဏ္ရိုက္တာကိုလည္း မေၾကာက္မွေတာ႔ လက္ပါရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။
        နားရြက္ကေလးကို ခပ္နာနာလိမ္ထားလိုက္လွ်င္ေတာ႔ ကေလးမမ်က္ႏွာၾကီး နီရဲျပီး မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလာမလားဟု သူမ အထင္..။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ႔၏။ ခပ္နာနာေလး ဖိလိမ္ေလ ကေလးမမ်က္ႏွာက စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္လာေလ။
         “ ညည္း မနာဘူးလားေအ။ က်ဳပ္လက္ေတာင္ အံေသေနျပီ...”
        ေနာက္ဆံုးေတာ႔ နန္းျမေအးအသည္း သည့္ထက္မမာႏုိင္ေတာ႔။ လုပ္ျပီးမွ သနားသြားျပီး ေရာင္႔တက္မွာကိုပင္ စိတ္မပူႏိုင္ဘဲေမးမိရသည္အထိ။
         “ ဟင္႔အင္း အန္တီ။ နာေတာ႔နာတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ေလာက္က ေဒၚၾကီးအိမ္မွာ အေပ်ာ႔ရယ္...”
         ဘုရားေရ... သူမက စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင္႔ လက္အံေသသည္အထိ ရက္စက္မိသေလာက္က သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ အေပ်ာ႔တဲ႔။
        ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...ဟု စိတ္ထဲသနားသြားေသာ သူမကေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆုိးဆိုး လက္မပါေတာ႔ရန္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိေပးခဲ႔မိပါသည္။
        တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔တြင္မူ လွ်င္ျမန္ေသာေဒါသစိတ္၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို သတိတရားက အခ်ိန္မီခၽြန္းမအုပ္ႏုိင္ခဲ႔။ စိတ္ဆိုးလြန္းမက ဆုိးမိ၍သာ တေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္မိေသာ္လည္း ေခါင္းကို ျပန္ပြတ္ေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ေခါက္ျပီးခဲ႔ျပီ။
         “ ညည္း နာျပီမဟုတ္လား...”
        တိုျပတ္ျပတ္ သူမအေမးကို မ်က္ရည္လဲ႔လဲ႔ႏွင္႔ေပမယ္႔ ေခါင္းကေတာ႔ ခပ္သြက္သြက္ခါျမဲ။
         “ ေဒၚၾကီးက ေတြ႔တာနဲ႔ေကာက္ထုေနက်ဆိုေတာ႔ ေခါင္းကမာေနျပီ..”
        အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ေျဖလိုက္ပံုက ၾကားရသူပင္ ရင္ထဲနင္႔သြားရ၏။
        သို႔ေပမဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ဦးဖယ္ထားသည့္ဟင္းခြက္ကုိမွ ခိုးႏႈိက္ေနျခင္းကိုေတာ႔ မည္သို႔မွ် လစ္လွ်ဴရႈ၍ မရႏိုင္ခဲ႔ပါ။
        သည္လိုႏွင္႔ အေၾကာင္းေပါင္းစံုေအာင္ ကေလးမက ေဒါသႏႈိးဆြမႈ လုပ္ျမဲလုပ္၏။ သူမကလည္း အျမဲလက္လြန္ျပီးကာမွ သတိက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာသည္မို႔ စိတ္ထိခိုက္ရျမဲ။
        အသိတရားမရွိလွ်င္ေတာ႔လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းသား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ရိုက္မိေခါက္မိသမွ် ေနာင္တမရတတ္ဘဲ စိတ္ထိခိုက္မိေတာ႔မည္မဟုတ္။ ခုေတာ႔ စိတ္မထိန္းႏုိင္၍ လုပ္မိလိုက္၊ သတိ၀င္လာေတာ႔ လုပ္မိျပန္ျပီဆုိျပီး စိတ္ညစ္လိုက္ႏွင္႔ သံသရာလည္ေနေတာ႔၏။
        ပို၍ဆုိးသည္က ခုတေလာ နန္းျမေအးဖတ္ေနသည့္ တရားစာအုပ္ေတြမွာ “ ၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွအပ” ဆိုသည့္ စကားလံုးေတြကို ထပ္တလဲလဲ ျမင္ေနေတြ႔ေနရသည္ပါပဲ။ ၀ဋ္လည္မွာေတာ႔ သူမေၾကာက္လွပါ၏။         
        သည္လိုဆုိေတာ႔ သူမမွာ ၀ဋ္ေႂကြးမတင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ အက်င္႔ဆုိးမေပ်ာက္သည့္ ကေလးမကို ျပန္ပို႔ရံုသာ ရွိေတာ႔သည္မဟုတ္လား။
        ခက္သည္က ေကာင္မေလးကိုယ္တုိင္က ျပန္ပို႔မွာကို  အေသအလဲ ေၾကာက္ေနျခင္းပါ။
“ ညည္းကို ျပန္ပို႔ေတာ႔မယ္..” လို႔မ်ား ေျပာလုိက္လွ်င္ ပ်က္သြားသည့္မ်က္ႏွာက ေသတြင္းဆင္းခိုင္းသလား ထင္ရမေလာက္ပင္။
        “ ကဲ...ဒါဆို ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ခိုးစားတာေတြ႔လို႔ကေတာ႔ အိမ္ေပၚကဆင္းဖို႔သာ ျပင္ထား...”
        အသားနာမွာ မေၾကာက္၊ ဒဏ္ေငြရုိက္တာမျဖံဳေသာ ကေလးမေလးက အိမ္ျပန္ပို႔မွာကိုေတာ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာ ထိတ္လန္႔တတ္ခဲ႔ပါသည္။
                                xxxxxx
        “ ဒီလက္စြပ္ကို ညည္းက ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဗန္းခင္းေရာင္းတဲ႔ဟာမ်ား ထင္ေနလို႔လား မိစုရဲ႕။ စိန္လက္စြပ္ဟဲ႔။
        ညည္းမွာ မရိုးသားတဲ႔စိတ္မရွိရင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတြ႔တာနဲ႔ ငါ႔လက္စြပ္မွန္းသိေနတာပဲ..၊ ဘာလို႔ျပန္လာမေပးသလဲ။
           ဘယ္ေလာက္ဆံုးမ ဆံုးမ ညည္းရဲ႕အရိုးစြဲေနတဲ႔အက်င္႔က ေဖ်ာက္လို႔ရမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသြားျပီ။
        ငါ႔မလည္း ညည္းေရာက္လာကာမွ အကုသိုလ္ အထုပ္လိုက္၀င္တာပဲ။ ခဏခဏ စိတ္ဆိုးရလြန္းလို႔ လူလည္းအုိစာလာျပီ။ ညည္းကိုလုပ္မိသမွ်လည္း ငါ ၀ဋ္ျပန္ခံရဦးေတာ႔မယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဒီအရႈပ္ထုပ္ကိုရွင္းမွ ဇာတ္လမ္းျမန္ျမန္ အဆံုးသတ္လိမ္႔မယ္။
            ညည္း ျပန္ေတာ႔ေအ...၊ သြား.. ခုထြက္သြား...”
        အခါခါဆက္ေနရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ဒုက္ၵမ်ားျငိမ္းခ်ဳပ္ေစဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ဆက္ထံုးေျဖလုိက္ရန္သာ ရွိေတာ႔သည္ေလ။
        လွ်ာရုိးမရွိတိုင္း ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္ေျပာေနသည့္ ဆင္ေျခေတြကလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီမို႔ နန္းျမေအး နား သည္းညည္း မခံႏိုင္ေတာ႔ပါ။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေျပာေျပာ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္ခါေနလိုက္၏။ သူမ၏စိတ္ ျပန္ေပ်ာ႔မသြားေစဖို႔ ကေလးမမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ေက်ာခိုင္းေနလုိက္တာသည္သာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။
        သည္တစ္ခါ သူမစိတ္ဆိုးမႈက ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ေအာင္ ျပင္းထန္မွန္း ရိပ္မိသြားေသာ ကေလးမကလည္း သူ႔အထုပ္ေလး သူပိုက္ကာ အိမ္မွဆင္းဖို႔ ျပင္ရေတာ႔သည္။ စိတ္ကုန္သြားျခင္းသည္ စိတ္ဆုိးသည္ႏွင္႔မတူပါ။ စိတ္ဆုိးသည္က စိတ္ဆိုးေျပလွ်င္ ျပီးေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း စိတ္ကုန္သည္ကေတာ႔ ေရွ႕ဆက္ရန္လမ္း မရွိေတာ႔ျပီေလ။
        သို႔ေပမဲ႔ သူကေလးမရွိလွ်င္ သမီးေလးသက္လံုးပံု အိပ္ရာမွႏုိးလာေတာ႔ မည္သို႔ေျပာရပါ႔။ သမီးေလး အိပ္ရာအထမွာ သြားတိုက္လွ်င္လည္း ကေလးမကပါရသည္။ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ ဘာအစာေကၽြးေကၽြး မစားခ်င္တတ္ေသာသမီးအတြက္ ကေလးမက ေဘးမွ ကလူရ၊ ျမွဴရေသးသည္။ သူေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်ကို သမီးက တခစ္ခစ္ႏွင္႔ရယ္ေနခ်ိန္မွာ ဟေနေသာပါးစပ္ထဲကို အလစ္ထိုးထည့္ျပီး ေကၽြးရသည္က အၾကိမ္တိုင္းလိုလို...။
        သူမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ စီမံခ်က္ျပဳတ္ေနလွ်င္လည္း သမီးကို မငိုေအာင္၊ သူမဆီလာမရႈပ္ေအာင္ အဘုိးအဘြားမ်ားထက္ ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးထားႏိုင္သည္ကလည္း စုစုပါပဲ။ ေရွာ႔ပင္းစင္တာသြားသြား၊ ကစားကြင္းသြားသြား စုစုကပါေနက်မို႔ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မို႔ မေခၚခဲ႔လွ်င္ေတာင္ “ စုစုေရာ..စုစုေရာ...” ႏွင္႔ တဖြဖြေမးတတ္သည့္ သမီး...။
        ယုတ္စြအဆံုး သမီးေလး အီအီးတည္လွ်င္ေတာင္ စုစုပါမွ။ စုစုက အိုးေပၚထုိင္ေနသည့္သမီးကို ဂ်ီမက်ေအာင္၊ တစ္၀က္တစ္ျပတ္ႏွင္႔ ထမေျပးေအာင္ စကားေတြေျပာေပးေနရတတ္၏။
        သမီးအတြက္သာမကပါ။ တစ္အိမ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးကို သူမ လွည့္မၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီေကာ။
        သမီးေလးမႏိုးခင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို စုစုက အားလံုးျပီးစီးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေနသည္မွာ ႏွစ္ပင္ခ်ီေနပါျပီ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီးလွ်င္ ထမင္းေပါင္းအုိးကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သူကေလးက ခ်က္ျပဳတ္ထားဦးမည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွင္႔လည္း အ၀တ္ေတြကိုေလွ်ာ္တတ္ေနျပီ။ ျပီးလွ်င္ အ၀တ္လွန္း၊ ေျခာက္ေတာ႔ မီးပူတိုက္...။ ကေလးမ၏ အသံုး၀င္မႈေတြ ေတြးမိသြားေတာ႔
သူမ ရင္ေမာသြားရသည္။
        သမီးေလးတစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္မို႔ သူကလည္း အိမ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျပီေလ။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ပဲ သမီးက ေက်ာင္းတက္ရေတာ႔မည္။
         စုစုမရွိလွ်င္...။
         ရွိျခင္းသည္ မရွိျခင္းထက္ ပို၍ အဖိုးထိုက္တန္ပါ႔မည္လား။
         နန္းျမေအးစိတ္ထဲတြင္ မုန္တိုင္းက အနည္းငယ္ေတာ႔ အားေပ်ာ႔လာသေယာင္ေယာင္...။
                                 xxxxxx
        
       သူကေလးႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားရွိ အတိတ္ပဌာန္းဆက္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အထပ္ထပ္ဥပါဒါန္စြဲခဲ႔သည္ မသိ။  ျပတ္လုလု သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ေႏွာင္တြယ္မႈသမုဒယေလးက အခါခါျပန္ဆက္ေနသည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြသာ ပုိ၍ပို၍မ်ားလာရသည္။
            ဆက္ထံုးမ်ားသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအဖို႔ မည္သို႔မွ် စင္းလံုးမေခ်ာမြတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္ကင္းလြတ္ေအာင္ေတာ႔ ျပတ္မက်ႏုိင္ေသး။
            အံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္က အဆိုးကိုအဆိုးႏွင္႔ တန္ျပန္ျပီး ေကာင္းေအာင္လုပ္ယူလို႔ မရသည္ကို သူမ၏သမီးေလးက လက္ေတြ႔သက္ေသျပေပးလုိက္ျခင္းပါ။ သူမ မည္သို႔မွ် ျပဳျပင္မရ၊ ဆံုးမ၍မရခဲ႔ေသာ စုစုဆိုသည့္ သေႏ္ၶဆိုးစြဲေနသည့္ ကေလးမေလးကုိ သမီးေလးသက္လံုးပံုက ေမတ္ၱာျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔သည္ပဲ။
            “ ပံုပံုေလးကယ္လိုက္လို႔သာ စုစုမျပန္ရတာ...” ဟု ကေလးမက မၾကာခဏ သမီးပါးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေျပာတတ္ခဲ႔၏။ သမီးေလးကလည္း “ ခ်ဳခ်ဳ ေနာက္တစ္ခါ ထိုးနဲ႔ေတာ႔ေနာ္” လို႔ မပီကလာသတိေပးရင္း၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ တင္းခဲ႔ၾကသည္။
            အဆုိးကိုအဆုိးႏွင္႔ သူမ တုန္႔ျပန္စဥ္ကေတာ႔ ကေလးမဗီဇဆုိးကလည္း ပိုျပီးေတာင္ ပါးျပင္ေထာင္လာေသးသည္။ အဆုိးဒဏ္ကိုသာ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ေပမဲ႔ အေကာင္းဒဏ္ကိုေတာ႔ သူကေလးမခံႏုိင္ေတာ႔။ သမီးေလး၏ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ တားဆီးေပးမႈ၊ မုန္႔စားတုိင္း ေအာက္ကို မသိမသာပစ္ခ်လိုက္ျပီး...“ စုစုစားလုိက္ေတာ႔၊ ေအာက္က်သြားျပီ..” ဆိုျပီး လူၾကီးေတြအေပၚလူလည္က်ျပီး သဒ္ၵါမႈ။
            ဟုတ္သည္ေလ။ ေအာက္က်ျပီးသားမုန္႔မ်ားဆုိ သက္လံုးပံုမစားရ။ စုစုသာလွ်င္ စားရသည္ပဲ။
            လူဆုိသည္က တားျမစ္ထားသည့္ အရာကိုမွ ပိုက်ဴးလြန္ခ်င္တတ္သည့္ သေဘာရွိသည္မဟုတ္လား။ ကေလးမက သူ အလွ်ံအပယ္စားေနရေသာ မုန္႔မ်ားထက္ သက္လံုးပံု၏မုန္႔မ်ားကိုသာ သြားရည္က်ေနခဲ႔ဖူးလိမ္႔မည္။ သမီးက ခဏခဏခ်ခ်ေကၽြးေသာအခါ စားရပါမ်ား၍ ခိုးစားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားသည္လားေတာ႔ မသိ။ ေနာက္ပုိင္းမ်ားမွာ စုစုခုိးစားသည္ကို တစ္ခါမွ် လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိေတာ႔ပါ။
            မမိေတာ႔ ဆုိကတည္းက လံုး၀မကင္းစင္ရင္ေတာင္ ပါးလ်ားလာလုိ႔သာ ျဖစ္ေတာ႔မည္ေပါ႔။ သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး ၾကိတ္ျပီး အံ႔ၾသ၀မ္းသာရသည္ႏွင္႔အမွ် ပံုပံုႏွင္႔စုစုတို႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္၊ စုစုႏွင္႔သူမတုိ႔ၾကားမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း ဆက္စရာမလိုေတာ႔ေအာင္ ကာလအေတာ္ၾကာ ေခ်ာေမြ႕ေနခဲ႔သည္။
            သည့္ထက္မက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးၾကားမွ သံေယာဇဥ္ႏွင္႔ ေက်းဇူးတရားသိတတ္မႈကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက နန္းျမေအးတို႔တစ္သက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
            အဲသည္ေန႔က သူမဦးေဆာင္ျပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကစားကြင္းပို႔မည္ဆိုေတာ႔ အဘိုးအဘြားႏွစ္ေယာက္ကပါ သက္လံုးပံုေလး ေဆာ႔ကစားသည္ကို လိုက္ၾကည့္ၾကည္ႏူးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္ေပါ႔။
            တစ္အိမ္သားလံုး ထြက္ၾကမည္ဆုိေတာ႔ ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ရ၊ အိမ္မီးစစ္ရ၊ အိမ္ေသာ႔ခတ္ရႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတုန္း သမီးေလးက အေပ်ာ္လြန္ျပီး လမ္းမေပၚ ျဖတ္ကနဲခုန္တက္လုိက္၏။
            ထိတ္ကနဲ သူမ ရင္အခုန္၊ “ဟိတ္” ကနဲ အဘြားကအေအာ္၊ ရိပ္ကနဲ စုစုက ပံုပံုေလးကိုဆြဲအဖက္။ အားလံုးလွ်ပ္တျပက္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္အျပီးမွာ ကားတစ္စီးက ေအာ္ေငါက္ကာ အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
            အစပ္ကေလးပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ လမ္းမေပၚ ႏႈတ္ခမ္းစပ္ကေလးမွာပါ။ သို႔ေပမယ္႔ စုစုသာလွမ္းမဆြဲခဲ႔လွ်င္ေတာ႔ သက္လံုးပံုေလးကို ပြတ္ဆြဲသြားႏုိင္သည္ေပါ႔။ ကေလးဆုိေတာ႔ ယိမ္းယိုင္ျပိဳက်ျပီး အထိနာႏိုင္သည္ေလ။ ကေလးမက ဆြဲဖက္ျပီး လွည္႔လုိက္သည္မို႔ သမီးေလး ဘာအနာတရမွမျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ကားဖက္ကိုေရာက္သြားသည့္ ကေလးမတံေတာင္ဆစ္ကို ကားပြတ္သြားသည့္ ဒဏ္ရာက ခ်က္ခ်င္းအသားနီလန္ကာ ေရာင္ကိုင္းလာခဲ႔ရ၏။
            အ႔ံၾသမင္တက္ေနမိေသာ သူမတို႔လူၾကီးအားလံုး၏ ရင္ထဲမွာေတာ႔ စုစု၏ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ အသိအမွတ္ျပဳရေတာ႔ျပီေလ။ တစ္ေယာက္က သံေယာဇဥ္ၾကီးျပီး ျပန္မလႊတ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတားျမစ္ေပးသလို တစ္ေယာက္ကလည္း ဆင္းရဲတြင္းထဲ ျပန္ဆင္းရမည့္အျဖစ္ကို တားဆီးေပးသူ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ခဲ႔၏။
             ကေလးမႏွင္႔ နန္းျမေအးတို႔ၾကားမွာ ခ်ည္မိေသာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ဆက္ထံုးေတြ မည္မွ်မ်ားခဲ႔သည္ဆုိေသာ္လည္း သမီးေလးက ဆက္ထံုးမ်ားကို ထစ္ေငါ႔မေနေစဘဲ ေခ်ာမြတ္ေျပျပစ္သြားေအာင္ အေပၚမွ ေမတ္ၱာျဖင္႔ တစ္ထပ္လႊမ္းေပးလုိက္သလုိပါ။
             ကေလးမလည္း အက်င္႔ဆိုးေပ်ာက္သေလာက္ ရွိေနျပီမို႔ အရင္လုိ ၾကိဳးခဏခဏ ျပတ္စရာမလိုေတာ႔။  ခဏခဏျပန္ဆက္ရသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈလည္း မရွိႏိုင္ေတာ႔သည္မို႔ ဆက္ထံုးေတြ အဆံုးသတ္ျပီဟု စိတ္ေအးရပါသည္။
                                                    xxxxxx
          
       သို႔ေပမဲ႔ သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းဟု ေသခ်ာလာသည့္တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အဲသည္ႏြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ သူမ ၾကိဳးစားရေတာ႔သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေႏွာင္ဖြဲ႔လို႔မေကာင္းႏိုင္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုက ျဖဳန္းကနဲ ေရာက္ရွိလာ၏။
             ယခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ႔သည္လား။ သူမတို႔အိမ္ ေရာက္ျပီးကာမွ တစ္ေနရာရာက ကူးေလသည္လားေတာ႔ မသိ။ ကေလးမမွာ တီဘီပိုးရွိေနမွန္း သိလိုက္ရသည့္ေန႔က သူမတို႔တစ္အိမ္သားလံုး သက္လံုးပံုအတြက္ စိတ္ပူပန္ကာ လန္႔ဖ်ပ္သြားခဲ႔ရသည္။
             ကေလးမ၏ တီဘီပိုးက သလိပ္စစ္ခ်က္အရ အျခားသူမ်ားကို ကူးစက္ႏုိင္ေသာအဆင္႔မွာ ရွိေနသည္တဲ႔။
             မိုးဥတု ရက္တစ္ရက္မွာ ကေလးမကို အိမ္ႏွင္႔နီးသည့္ စတုိးဆုိင္တစ္ခုကိုလႊတ္ျပီး လိုအပ္တာေလး သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္စဥ္ မိုးမိခဲ႔ရ၏။ မထင္မွတ္ဘဲ အဆုတ္အေအးပတ္ျပီး အဖ်ားၾကီးခဲ႔သည္။ အဖ်ားက်ေတာ႔လည္း ေခ်ာင္းဆိုးက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ မေပ်ာက္ခဲ႔။ လခ်ီလာေတာ႔ သၤကာမကင္းျဖစ္လာျပီး ဓါတ္မွန္ရိုက္၊ သလိိပ္စစ္၊ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အေျဖကမေကာင္း။ ကေလးမအတြက္ ပူပန္ေနရာမွ သက္လံုးပံုအတြက္ပါ ေသာကကူးသြားရသည္။
             ခုေခတ္မွာ တီဘီေရာဂါအတြက္ ေငြမကုန္ဘဲ ေဆးကုႏိုင္သည္ဆိုေပမဲ႔ ကူးစက္ႏုိင္သည့္အဆင္႔ရွိ ပိုးအေရအတြက္ ေတြ႔ထားရေသာ ေရာဂါရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သမီးေလးကို လက္ပြန္းတတီးေနေစဖို႔က...၊ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္လွပါသည္။
              သူမ အတ္ၱၾကီးလြန္းေနျပီလားဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးျပီး စိတ္ကိုျပင္ဖို႔ၾကိဳးစားလည္း မရပါ။ အကယ္၍ ေရာဂါပိုးရွိသူက ပံုပံုဆုိလွ်င္...၊ သမီးေလးအလြန္ခင္တြယ္သည့္ စုစုကို ကူးမည္စုိးကာ ျပန္လႊတ္ပါမည္လား။ အကယ္၍ စုစုသာ သမီးအရင္းဆုိလွ်င္ေရာ...၊ ပံုပံုေလးကို ကူးမည္စိုးကာ တျခားတစ္ေနရာကို ပို႔ထားရက္မည္လား။
              ဟင္႔အင္း...။
             ခုေခတ္ၾကီးမွာ ေဆးေတြက သိတ္အစြမ္းထက္ေနပါျပီ။ ေဆးေသာက္လုိက္လွ်င္ မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားမွာ..။ ျပီးေတာ႔ စုစုဆိုသည္က သမီးေလးသက္လံုးပံုကုိ ကယ္တင္ရာမွာ သူ႔အသက္ကိုပင္ မငဲ႔ခဲ႔သည့္ သာဓကရွိဖူးသူ။ ေက်းဇူးသိတတ္သူေလး။
သူမတို႔လို လူၾကီးလူေကာင္းေတြက သူ႔ေက်းဇူးကုိ သည္ေလာက္ေတာင္ ျပန္မသိတတ္ႏုိင္လွ်င္ ရွက္စရာ..။ အေယာင္ေဆာင္ လူၾကီးလူေကာင္း အျဖစ္ သူမပံုရိပ္ကို သူမ မျမင္ခ်င္ပါ။
             သူမအတ္ၱႏွင္႔ သူမအဇ္ၥ်တ္ၱ၊ တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လွ၏။
             သို႔ေပမဲ႔ ရန္ကုန္အိမ္ဆိုသည္ကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး..။ ကေလးမေလးႏွင္႔ သမီးပံုပံုကို မည္သို႔ပင္ ခပ္ခြာခြာထားေစဦး။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရွဴသြင္းရွဴထုတ္ေနသည့္ ေလေတြကေရာေႏွာကာ ေရွာင္ႏိုင္မည္မထင္ပါ။ သည္ၾကားထဲ သမီးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းတတ္သည့္ ကေလးမအက်င္႔ကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား တားျမစ္ရဦးမည္။ သမီးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စုစု လံုး၀မထိရ။
အရင္လို ျပင္ဆင္သယ္ယူေပးတာမ်ိဳးပင္ လုပ္ခြင္႔မရွိေတာ႔ပါ။ သယ္လာေနတုန္း ေခ်ာင္းဟန္႔မိတာ၊ ရွဴထုတ္လိုက္သည့္ေလေတြ အစားအေသာက္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမွာမ်ိဳး... လံုး၀မျဖစ္ပါ။
             အိမ္မွာ စုစုရွိေနျခင္းသည္ အႏ္ၲရာယ္ရွိေသာအရာတစ္ခုကို ေရွာင္ရွားေနရသကဲ႔သို႔ သမီးေလးပံုပံုကို ဟုိေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္ေနမိ၏။
             ဟုိ၊သည္အေတြးမ်ားႏွင္႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနစဥ္ ဖ်တ္ခနဲ အလင္းတစ္ခ်က္ နန္းျမေအးေခါင္းထဲတြင္ လက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမစိတ္ေအးသြားရေတာ႔သည္။
             ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ အေျခအေနတစ္ခု သူမဖန္တီးယူႏုိင္ရမည္ေပါ႔။
             ပံုပံုေလးကို ေက်ာင္းပို႔လိုက္ေတာ႔မည္။ သမီးေလးအသက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ျပီဆုိေတာ႔ လမ္းထိပ္က ပုဂ္ၢလိကေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ထားလိုက္လွ်င္ရေနျပီေလ။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ခ်ိန္ အလြန္ပင္ နည္းသြားလိမ္႔မည္မဟုတ္လား။
             သူမ၏ အစီအမံမ်ားကုိ မိဘႏွစ္ပါးက မကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း ဘ၀င္က်ပံုေတာ႔ သိတ္မေပၚပါ။ ၀င္မကန္႔ကြက္သည္ကေတာ႔ သူတို႔လည္း သမီးႏွင္႔စုစု သံေယာဇဥ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ထားရသည္ကိုး။
             သို႔ေပမဲ႔ ေရာဂါရွိသူတစ္ေယာက္ကို သမီးေလးနားမွ ဖယ္ထုတ္ရမည္မွာ မိခင္တစ္ေယာက္၏တာ၀န္ဟု ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားျပီးေသာ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ အံ႔ၾသေန၏။ သူကေတာ႔ အေ၀းေရာက္ေနသူမို႔ ကေလးမႏွင္႔ သမီးတို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို ၾကားသာၾကားဖူးသူေလ။ လက္ေတြ႔သိထားေသာ အဘိုး၊ အဘြားေတြထက္ေတာ႔ ပို၍လႈပ္ခတ္ေပလိမ္႔မည္။
             “ သမီးေလးက သိတ္ငယ္လြန္းေသးတယ္ နန္းရယ္။ ေရာဂါကူးသြားခဲ႔ရင္ ေဆးေသာက္ရတာကအစ ဒဏ္ပိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္...”
             “ ေလာေလာဆယ္ သမီးကိုစစ္ၾကည့္တာေတာ႔ ဘာသံသယမွမရွိဘူး ေမာင္။ မကူးစက္ေအာင္ေတာ႔ သတိထားရမွာေပါ႔ကြယ္..”
              ေျပာသာေျပာရေသာ္ျငား သူမလည္း ပူပန္မိသည္ပါပဲ။
             သမီးက ႏုနယ္လွသည့္အရြယ္ေလး။ ၀၀တုတ္တုတ္၊ ထြားထြား   က်ိဳင္းက်ိဳင္းဆုိလွ်င္လည္း ေတာ္ဦးမည္။ ခုေတာ႔ သမီးေလးက လူပံုကလည္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေသးေသးေလးဆိုေတာ႔...။ ကူးစက္သြားလွ်င္ေတာင္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး။
              သို႔ေပမဲ႔ စုစုၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း သနားစရာ၊ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ေလးႏွင္႔။
              ေနမေကာင္းသည့္ရက္မ်ားမွာေတာင္ သူ႔ကို အသံုးမ၀င္ေတာ႔ဘူးဆိုကာ ျပန္ပို႔မည္စုိး၍ တားေနသည့္ၾကားမွ အလုပ္ေတြ ထလုပ္ေပးေနေသး၏။
             တီဘီကိုလည္း သူနားမလည္။ အဆုတ္ေရာဂါကိုလည္း သူမသိ။ ခံစားရသည့္ေ၀ဒနာကိုလည္း သူမျဖံဳ။ သူသိသည္က သူ႔ေဒၚၾကီးအိမ္ကို မျပန္လိုျခင္းသာ။ သူနားလည္ထားသည္က အိမ္ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္မေပးႏုိင္လွ်င္၊ ခုိး၀ွက္လိမ္ညာလွ်င္ ျပန္ပို႔မည္ဆုိသည္ကိုသာ။ သူအေလးထားသည္က သက္လံုးပံုေလးႏွင္႔ ေ၀းရမည္ကို စိုးရြံ႕သည္သာ....။
                                                         xxxxxx                       
               
           နန္းျမေအး တိတ္တခိုးပူပန္ေနမိေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကို ဆိုက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ႔သည္ကေတာ႔ ေစာလြန္းေနသည္လား မေျပာတတ္။
           တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ အသက္ပံု၍ ခ်စ္ရပါေသာသမီးေလး..။ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေလးမို႔ အဘြားကိုယ္တိုင္ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးထားေသာ သက္လံုးပံုေလး...။ အဖ်ားၾကီးျပီး ေဆးရံုတက္ရသည္အထိ ျဖစ္လာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္ကာ သမီးအေဖပါ နယ္မွအျမန္လိုက္လာရေတာ႔၏။
           တစ္ရာ႔သံုုး၊ တစ္ရာ႔ေလး... အဖ်ားက ခပ္တင္းတင္းႏွင္႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာသည္အထိ မက်ခဲ႔ပါ။ ပထမ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က အိမ္မွာသာ မိသားစုဆရာ၀န္ႏွင္႔ျပကာ ေဆးတိုက္ရံုျဖင္႔ အရင္လုိ ေပ်ာက္မည္လားဟု ထင္မိ၏။ သမီးကလည္း ကေလးပီပီ အဖ်ားဒဏ္ကိုမမႈ။ ေဆာ႔ကစားေနတုန္း၊ သြက္လက္ေနတုန္း။
           ႏွစ္ရက္ေနလို႔မွ အဖ်ားမက်ဘဲ မ်က္ျဖဴလန္ကာ တက္သြားသည့္အခါမွာေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုး ရင္ဘတ္ဖိကာ ေဆးရံုေျပးရေတာ႔သည္။
           ပထမေတာ႔ ငွက္ဖ်ားလား၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးလား၊ သံသယမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ေသြးေတြ ေဖာက္စစ္ၾက၏။ သမီးကို ေစာင္႔ၾကည့္ရ၏။
           ေသြးတစ္ခါလာေဖာက္တုိင္း သမီးကေအာ္၊ အဘြားကငို၊ အေၾကာကလြဲႏွင္႔..။ သမီးေလးလက္မွ အပ္ႏွင္႔ပိုက္တန္းလန္းကိုလည္း မၾကည့္ရက္ႏိုင္။ ေသြးအေျဖ တစ္ခါထြက္လာတုိင္း ဘာေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေလမလဲလို႔ တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔၊ ဆရာ၀န္မ်ား ဆရာမမ်ားကို တက်ည္က်ည္လည္း  ေမးမိရ၏။
           ေနာက္ဆံုုး... ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လက္ၵဏာမျပဘဲ တျဖည္းျဖည္း အဖ်ားျပန္က်သြားေတာ႔မွသာ အားလံုးရင္ထဲမွ အပူလံုးၾကီးလည္း က်သြားရေတာ႔သည္။
           ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္သည္ တစ္ကမ္ၻာမက ၾကာသည္ဟုထင္မိၾက၏။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား၊ ပူပန္ေသာကမ်ား၊ သနားစိတ္မ်ားႏွင္႔ အျပင္းထန္ အေလာင္ျမိဳုက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။ အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ပင္ပန္းရရွာေသာ သမီးေလးအတြက္ တစ္မိသားစုလံုး စကားပင္ဟဟ မေျပာႏုိင္ၾက။ ေဆးရံုမွ ေလးငါးရက္ၾကာျပီး အိမ္ျပန္ခါနီးခ်ိန္မွာေတာ႔ နဂိုကမွ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ႏုဖတ္ရသည့္သမီးေလးက ပိုးဟတ္ျဖဴေလးလို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔သာ က်န္ေတာ႔သည္။
           ဆရာ၀န္ကလည္း ကိုယ္ခံအားနည္းေနေသးသည့္ အခ်ိန္မို႔ ေဘးမွေရာဂါေတြ ၀င္မလာေစရန္ အထူးၾကပ္မတ္ ဂရုစိုက္ရမည့္အေၾကာင္း အေသအခ်ာမွာၾကားပါသည္။ ေက်ာင္းကိုလည္း မပို႔ရန္၊ ေရာဂါရွိသူမ်ားႏွင္႔လည္း မနီးစပ္ေစရန္၊ လူထူထပ္ေသာေနရာမ်ားသို႔ ေခၚမသြားေသးရန္၊ အေအးမမိေစရန္၊ အပူမရွပ္ေစရန္....။
           သမီးအတြက္ ပူပန္ရသည္ႏွင္႔၊ သမီးနားမွ တစ္ဖ၀ါးမခြာဘဲ အိမ္ေတာင္မျပန္ျဖစ္သည့္ႏွင္႔...၊  အရာရာကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမိေသာ နန္းျမေအးသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါမွ ကလယ္ကလယ္ မ်က္၀န္းေၾကာင္ေတာင္ေလးကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသြားေတာ႔၏။
           “ ေမာင္ စုစုေရာ .... မေတြ႔ပါလား..”
           “ ၾကီးၾကီးဆီ ျပန္ပို႔ထားလုိက္တယ္ နန္းေရ။ သမီးေလး ေဆးရံုကဆင္းလာရင္ သူနဲ႔ အတူေနလို႔မွ မျဖစ္ေတာ႔တာ...။  
             ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ေလ။ ကိုယ္ခံအားနည္းေနခ်ိန္မွာ အျပင္ကေရာဂါေတြ ၀င္လြယ္တယ္တဲ႔...”
           ရုတ္တရက္ ဟာသြားေသာရင္ကုိ အေရးတယူမျပဳအားေသးဘဲ သမီးမ်ားၾကားသြားျပီး ဂ်ီက်လာမည္လား အကဲခတ္ရေသး၏။ သမီးက သူ႔အေဖစကားကို မၾကားလိုက္သည္လား။ သူ႔ဖာသာသူပင္ အႏိုင္ႏိုင္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲမခတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားခ်ိနဲ႔ ေနသည္လား။ ပိန္ကပ္ကပ္ခႏ္ၵာကိုယ္ေလးက ေပြ႕ခ်ီထားေသာ သူမရင္ခြင္တြင္းမွာ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းႏွင္႔ေမွးစင္းကာ ဖိုလႈိက္ေနေလသည္။
           သူမကလည္း သည္အေရးကိစ္ၥကို ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးမွ စဥ္းစားႏိုင္ပါမည္။
           ေလာေလာဆယ္ သူမအေတြးထဲမွာ သမီးေလးသာၾကီးစိုးေန၏။ ပိန္ကပ္ေနေသာ ျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ သမီးငယ္ေလးအား ျပန္လည္ထူမတ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္အတြက္ သူမ အားစိုက္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။
           အတ္ၱက ျဖတ္ခ်လိုုက္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ အခါခါဆက္ခဲ႔ရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း...။
 အဆံုးသတ္ ျပတ္ေတာက္္သြားေတာ႔မည္လား မသိပါ။
                                                         xxxxxx



ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၀တၳဳရွည္ စ/ဆံုး
 ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၁၃

No comments:

Post a Comment