“ ဒီေန႔ အခ်ိန္မီ မုိးတိတ္သြားလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..” လုိ႔ေတြးရင္း ေမသက္တင္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ မုိးနဲ႔တုိးတုိင္း အိမ္ျပန္မေရာက္ဘဲ ေဆးရံုေရာက္သြားမလား။ အေရးေပၚေရာက္သြားမလား။ အျမဲေတြးပူေနရတာေလ။
မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ဆို ဆိုင္ကယ္စီးရတာ အဆင္မေျပဆံုးပဲ။ တစ္ကုိယ္လံုး တုတ္တုတ္ရႊဲတာကို အသာထားဦး။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္း ထီးမေဆာင္းတတ္လို႔ မုိးကာ၀တ္ျပီး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားလည္း မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို သဲသဲမဲမဲထိုးက်လာတဲ႔ မုိးေရစက္ေတြက လူကို အင္မတန္ဒုက္ၡေပးတာပဲ။
ေက်ာင္းအဆင္းဆုိေတာ႔ လူရႈပ္၊ ယာဥ္ရႈပ္၊ သဲသဲလႈပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ခုဆုိရင္ ကားေတြက ေတာ္တန္ရံု ပိုက္ဆံရွိတဲ႔သူတုိင္း စီးႏုိင္လာၾကေတာ႔ အရင္လုိ ေက်ာင္းၾကိဳမိဘေတြဆုိတာ ဆုိင္ကယ္တ၀ီ၀ီတင္မကေတာ႔ဘဲ ေမာ္ဒယ္လ္ျမင္႔ကားေတြ အျပိဳင္အဆုိင္နဲ႔။ လမ္းေတြက ပိုပိတ္ေနေတာ႔တာေပါ႔။
ေမသက္တင္တုိ႔ သမီးေလး ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကေတာ႔ သူ႔အေဖမွာ ဆုိင္ကယ္တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးေတာင္ မရွိေသးလုိ႔ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကိဳရရွာတာ။ ေမသက္တင္တုိ႔လင္မယားအတြက္ ဆုိင္ကယ္အေဟာင္းေလး တစ္စီးေလာက္ ၀ယ္ႏုိင္ဖို႔အေရး စိတ္ကူးနဲ႔ရူးေနရခ်ိန္ေပါ႔။
ထူေထာင္စဘ၀ဆိုေတာ႔လည္း စက္ဘီးေတာင္ ႏွစ္စီးမ၀ယ္ႏုိင္ေသးေတာ႔ သမီးေဖေဖက တစ္ေက်ာင္းတည္းအတူတက္တဲ႔ အေမဆရာမနဲ႔ သမီးေက်ာင္းသူမကို ႏွစ္ခါခြဲပို႔ရရွာတာ။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ရံုးသြားရဦးမွာမို႔ သူ႔ခမ်ာ ရံုးဖြင္႔ရက္ဆုိ မနက္ခင္းတုိင္းဟာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနရရွာတာေလ။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စက္ဘီးကယ္ရီယာမွာ ေမသက္တင္ကိုတင္နင္းတုိင္း “ ၀ရူး..၀ရူး..” နဲ႔ သူက ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ လီဗာဆြဲသလို ဟန္ျပဳျပီး ရူးေနက်။
ဒါေပမဲ႔ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြက ျဖဳတ္ကနဲျဖဳတ္ကနဲ ေႂကြလို႔ ေခတ္ၾကီးကလည္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ။ သမီးေလးလည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္။ တရုပ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ဆုိတာကလည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔မႈိလိုေပါက္။ သမီးေဖေဖကလည္း ရံုးအလုပ္ကထြက္ျပီး ပြဲစားေယာင္ေယာင္ ကုန္သည္ေယာင္ေယာင္နဲ႔ အိမ္၊ျခံ၊ေျမ၊ဆိုင္ကယ္၊ ေနာက္ဆံုး လက္ကိုင္ဖုန္း အေရာင္းအ၀ယ္ကအစ ပိုက္ဆံရတဲ႔အလုပ္ဆုိရင္ မေရွာင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္။ ေမသက္တင္ေတာင္မွ က်ဴရွင္မျပတဲ႔ ေစတနာဆရာမေလး ဘ၀ကေန အသျပာကေလး မစၾကတဲ႔ စာက်က္၀ုိင္းေတြ လိုက္သင္နဲ႔။
မိသားစု ထမင္း၀ုိင္းေလးကေတာ႔ လက္ဆံုစားခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ႔ျပီး သာယာမႈ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ခမ္းသြားရတာ အမွန္ပဲ။
ေခတ္ၾကီးက တုိးတက္တာလား။ ဆုတ္ယုတ္တာလား ဆုိတာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္လုိလက္ရ အခ်ိန္ရွိရင္ ေမသက္တင္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ရုပ္၀တ္ၳဳေတြ တုိးတက္လာသလိုလို ထင္ရေပမယ္႔ စိတ္အဟာရေတြကေတာ႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔လာသလို ခံစားမိတာပဲ။
ၾကည့္ေလ။ ခုဆုိ သမီးေလးကုိ ေက်ာင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ သူ႔အေဖက ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႕ပတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တကာ ပြဲစားတကာနဲ႔ ေလေဖာင္ရတာကိုက သူ႔အလုပ္ျဖစ္သြားျပီမဟုတ္လား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း ၀င္ေငြကိုယ္စီေကာင္းလာေတာ႔ ဆုိင္ကယ္စီးႏိုင္တာမွ သူတစ္စီး၊ ကိုယ္တစ္စီး။
ဒါေပမဲ႔ သူ႔အမူအရာ၊ ဟန္ပန္၊ အေျပာအဆုိေတြက အရင္ အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀တုန္းကလို ရုိးသားေအးခ်မ္းတဲ႔ သ႑ာန္မ်ိဳး လံုး၀ရွာမရေတာ႔ဘူး။ ပြဲစားဆုိမွေတာ႔ အာေခ်ာင္ပါေခ်ာင္နဲ႔ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာရျပီေပါ႔။
“ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လား..” လို႔ ပြစိစိျဖစ္လာတဲ႔ သူ႔အမူအရာကို မၾကိဳက္လို႔ ေျပာမိေတာ႔လည္း...
“ အရင္းအႏွီးမွမရွိဘဲ။ ဒီအလုပ္မလုပ္ရင္ ေငြလြယ္လြယ္ ဘယ္ကရမလဲ။ ဒီေခတ္လူေနမႈစရိတ္နဲ႔ အရင္လို ရံုးသမားေလးဘ၀ကေရာ ရုိးသားလို႔ ရဦးမယ္ထင္လို႔လား..” တဲ႔။
ကဲ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အရင္တုန္းက ျဖဴစင္မႈကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။
သူ႔သာေျပာတာ။ တကယ္ေတာ႔ ေမသက္တင္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာထူးလဲ။
အရင္က က်က္စာသင္တဲ႔ ဆရာမေတြဆိုတာ က်ဴရွင္နဲ႔ ဘာဆုိင္သတုန္း။ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚေမသက္တင္ စာအရွင္းေကာင္းလြန္းလို႔ ျပန္က်က္စရာမလိုဘူး ဆုိျပီး နာမည္ၾကီးခဲ႔တာဟာ က်ဴရွင္ျပစားဖို႔ လက္မွတ္မွမဟုတ္ခဲ႔တာ။
အံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခတ္ေတြေျပာင္းပံုမ်ား ျမန္မာစာဆရာမကိုလည္း က်က္စာ၀ုိင္းသင္ေပးဖုိ႔ လာငွားတဲ႔ မိဘကရွိလာေတာ႔ သခ်ာၤ၊ အဂၤလိပ္စာဆရာေတြတင္ က်ဴရွင္နဲ႔အလုပ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ က်က္စာဆရာမေတြပါ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြအျပည့္နဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာပါေလေရာ။
အမွန္ေတာ႔ ေစတနာအရင္းခံက လိုတုိးပိုေလွ်ာ႔ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ေမသက္တင္က ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီအာေပါင္အာရင္းအတုိင္း ေလွ်ာ႔မသင္သလုိ က်ဴရွင္၀ိုင္းမွာလည္း ဒီ႔ထက္ပိုမသင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ယူဖို႔ဖိအားေပးတဲ႔ဆရာမေတြကို စာရင္းနဲ႔ ပညာေရးမႈးဆီ တိုင္စာေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္းေရာပါသြားတာပါပဲ။
ထားပါေလ။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ တစ္ေလွလံုးပုပ္တဲ႔ စကားပံုကေတာ႔ ေခတ္ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း ေဟာင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္တာ လုပ္မလုပ္၊ ကိုယ္႔သံသရာမွာ ကိုယ္႔အက်ိဳးေပးက စကားေျပာသြားမွာပါ။
ဒီလုိနဲ႔ ေမသက္တင္တုိ႔ မိသားစုေလးမွာ ေငြစေၾကးစေလးရႊင္၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ မပင္မပန္း အလုပ္ပိုတြင္သလိုရွိေပမဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အရင္လိုၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြ မေတြ႕ရေတာ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။
မဂၤလာဦးအခ်ိန္ေတြက စက္ဘီးေလးတစ္စီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္လည္ရင္ “ ဘီးကေလးကိုစီး.. အခ်စ္ကေလးကိုတင္ျပီး..” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတတ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကည္ႏူးသာယာမႈေတြ..။ သမီးေလးရလာေတာ႔လည္း သမီးကို ေရွ႕မွာ ျခင္းေလးနဲ႔ထည့္၊ မိန္းမကို ကယ္ရီယာမွာတင္နင္းျပီး “ ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး..” လို႔ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာခဲ႔ရတဲ႔ ရိုးစင္းတဲ႔ဘ၀ေလးေတြ..။
ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
ခုေတာ႔ သမီးေဖေဖက ဆုိင္ကယ္ေလးစက္ႏႈိးတုိင္း လက္ကိုင္ကို ကားစတီယာရင္လွည့္သလုိ “ ၀ူး..၀ူး..” နဲ႔လုပ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ အဆင္႔တုိးေနျပန္ျပီေလ။
+++++++
ေက်ာင္းကအထြက္မွာတိတ္သြားတဲ႔မုိးက လမ္းေရာက္ေတာ႔ ခပ္ဖြဲဖြဲျပန္ရြာလာတယ္။ ကိုယ္သြားမယ္႔ေနရာကလည္း ေရာက္ခါနီးျပီ ဆုိေတာ႔ မိုးကာေတြဘာေတြ ထုတ္၀တ္မေနေတာ႔ပါဘူး။ ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ ဆုိင္ကယ္ကို အရွိန္နည္းနည္းျမႇင္႔ ေမာင္းခဲ႔ေတာ႔တယ္။
ယာဥ္သြားယာဥ္လာရႈပ္သလို ကိုယ္႔လုိအရင္လိုတဲ႔ လူေတြမ်ားေနေတာ႔ စိတ္ကသာေလာေနတာ ေရွ႕ေတာ႔ သိပ္တုိးမေပါက္လွပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း လူေတြၾကည့္ရတာ သြားသုတ္သုတ္၊လာသုတ္သုတ္၊စားသုတ္သုတ္နဲ႔ အခ်ိန္လုေနရတာခ်ည္းပဲ။
ကိုယ္ေတြကအစ က်ဴရွင္တစ္၀ုိင္းျပီး တစ္၀ုိင္းကူးဖို႔ စိတ္ေစာေနရတာဆုိေတာ႔၊ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ဘ၀ေလး ျပန္ရပါ႔မလဲလို႔ ေမသက္တင္ေတြးမိရင္း ငယ္ဘ၀ေလးေတြ ျပန္တမ္းတမိတယ္။
ဟုိးတုန္းကလို ေအးေအးလူလူဘ၀ေလး..။ ၀င္ေငြနည္းေပမယ္႔ စားဖို႔၀တ္ဖို႔၊ လူေနမႈစရိတ္စက မွန္သမွ် လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အလွ်င္မီရံုမက အလွဴအတန္းေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္လုိက္ေသး။
ခုေတာ႔ ၀င္ေငြသာပိုလာတယ္။ လိုက္လိုက္ရတဲ႔ ေခတ္။ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဖုန္း၊ ေတာ္ၾကာေန ဟမ္းဆက္အသစ္က လဲခ်င္၊ ေတာ္ၾကာေန ျဂိဳလ္တုစေလာင္း၊ ေတာ္ၾကာေန စကိုင္းနက္။
“ ဟာ ဘယ္လုိေမာင္းေနတာလဲ။ ဆုိင္ကယ္မစီးတတ္ဘူးလား။ ေသေတာ႔မွာပဲ...(...) ”
ရုတ္တရက္ လွလွပပကားသစ္ၾကီးေပၚက ကားနဲ႔မလိုက္မဖက္ ဆဲေရးတိုင္းထြာသံၾကားလိုက္မွ ေမသက္တင္လည္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရတယ္ဲ။ မုိးေရေတြနဲ႔ လမ္းကေခ်ာေနတာေရာ၊ အေတြးလြန္ေနတာေရာေၾကာင္႔ ဆုိင္ကယ္ကုိ လမ္းေဘးခ်မေပးလုိက္မိဘူး။
ကိုယ္႔အမွားဆုိေပမဲ႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ဆရာမဆိုတဲ႔ဂုဏ္ကိုေတာင္ အားမနာၾကေတာ႔တဲ႔ အရုိင္းအစိုင္းေတြပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္သြားရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အာစရိယဂုေဏာလည္း ေခတ္ေရစီးထဲတိုက္စားေမ်ာပါသြားျပီလားလို႔ ႏွေျမာ၀မ္းနည္းမိပါရဲ႕။
၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးေသးေပမဲ႔ သြားလိုရာကေရွ႕မွာေရာက္ျပီမုိ႔ ေမသက္တင္ အေတြးလက္စကို မသတ္ခ်င္လည္း သတ္ရေတာ႔မယ္။ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္ဆုိေတာ႔ အိမ္အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကေလး ၀ယ္သြားမလားလို႔ေလ။ သမီးေလးက ကိတ္မုန္႔သိတ္ၾကိဳက္သလုိ၊ ေမသက္တင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းက်န္တဲ႔ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ မိခင္ၾကီးကလည္း အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ကိတ္ႏုႏုေလးဆို စား၀င္ရွာတယ္။
ဒီမုန္႔တုိက္က ေမသက္တင္တို႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာေတာ႔ နာမည္အၾကီးဆံုးနဲ႔ ေစ်းလည္းအၾကီးဆံုး။ ဒါေၾကာင္႔ အျမဲတမ္း မစားျဖစ္ေပမဲ႔ လကုန္ရက္တုိင္းလုိလိုေတာ႔ မိသားစုေလးေယာက္စာ ၀ယ္ေနက်ပဲဆုိပါေတာ႔။
ဆုိင္ထဲက ေစ်း၀ယ္ျပီးအျပန္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကို အျဖတ္မွာ အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ေရာက္သြားမိတယ္။ အသက္ကၾကီးလွျပီ။ ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အသားအေရေတြ တြန္႔လိပ္လို႔။ ပိန္ကပ္ၾကံဳလွီေနေပမယ္႔ မာန္ေတာ႔ ခ်ဟန္မတူေသးဘူး။ ပူေဖာင္းေလးေတြေရာင္းျပီး ဘ၀ကိုက်ားကန္ထားရွာတုန္း။
ေမသက္တင္ ေျခလွမ္းေတြက ဆုိင္ကယ္ဆီမလွမ္းဘဲ ပူေဖာင္းသည္ၾကီးဆီကို အလုိလိုလွမ္းမိသြားတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ ဒီလုိ သူ႔၀မ္းသူေက်ာင္းေနရတာကို ျမင္ရင္ စိတ္ထဲမယ္ အလုိလို၀မ္းနည္းမိတာ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိဘူး။
မ်က္လံုးထဲေတာ႔ အိမ္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ဘုရားတရားအလုပ္ေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ယူေနတတ္တဲ႔ အေမ႔ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။
အေမသာ ဒီလုိ ေနညိဳခ်ိန္ေတာင္ ေခၽြးစိုေနရေသးတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔သာဆုိ ေမသက္တင္ ဘယ္လို ျမင္ရက္ပါ႔မလဲ။
“ ဘၾကီး.. အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲရွင္..”
ရုတ္တရက္အနားကပ္ျပီးေမးလိုက္တ႔ဲ ေမသက္တင္ကို ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ အ႔ံၾသသလို ျပန္ၾကည့္ရွာတယ္။
“ ခုနစ္ဆယ္ ”.. လုိ႔ ေျဖလိုက္ေတာ႔၊ အုိ.. ေမေမနဲ႔ အသက္တူတူပါလား။ ကုိယ္က ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ထင္မိတာ.. လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိေပမဲ႔ မႈန္ရီရီမ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတာေတာ႔ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတဲ႔သူမို႔ ပိုအုိရွာတာထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးကို တပီပီျမည္ေအာင္ ညႇစ္လိုက္ပံုက သူ႔ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မကုန္ဆံုးေသးဘူးဆုိတာ သိသာေစတယ္။ ေမသက္တင္ရဲ႕ အလွဴေငြေလး တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပးကမ္းခ်င္လာတဲ႔ သဒ္ၵါစိတ္ကို သူ႔ဘ၀ရဲ႕အားမာန္သရုပ္ျဖစ္တဲ႔ လက္ထဲက ပူေဖာင္းေလးေတြက တြန္႔ဆုတ္သြားေစတာ အမွန္ပဲ။
ေစာ္ကားသလုိမ်ား ျဖစ္သြားမလား။ အေခ်ာင္မလိုခ်င္လို႔မွ ဒီအရြယ္ၾကီးမွာေတာင္ ပူေဖာင္းေလးေရာင္းေနရွာတာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔ကေလးေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။ ေရာင္းေရာေရာင္းရလို႔လား။ ညေစ်းတန္းမွာေတာ႔ ေလထုိးရုပ္ေတြ၊ မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ေတြပဲ အေတြ႕မ်ားလာျပီ။
ခက္တာက သမီးကလည္း ပူေဖာင္းေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔သလို၊ ေမသက္တင္ ဆုိင္ကယ္တစ္ဖက္နဲ႔ ပူေဖာင္းသယ္သြား ဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး။ ေငြလည္းေပးရမွာ အားနာ၊ ပူေဖာင္းလည္း ၀ယ္မျဖစ္မွေတာ႔ ၀ယ္လာတဲ႔ ကိတ္မုန္႔ထုပ္ေလးေတြဆီကိုပဲ လက္ကေရာက္သြားေတာ႔တယ္။ ေ၀စုက် ပူတင္းကိတ္ေလး ေလးလံုး။ မိသားစုေလးေယာက္စာ။ ေမသက္တင္ မစားေတာ႔ပါဘူး။
“ ေရာ႔ ဘၾကီး၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္ စားလိုက္ေနာ္...”
+++++++
ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အာဟာရေကၽြးမယ္ေန႔ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြအားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လန္းေနလိုက္ၾကတာမွ ျမင္ရတဲ႔ဆရာမေတာင္ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြလာရတယ္။
အလွဴရွင္ ကေလးမိဘေတြလည္း သူတို႔ေကၽြးမယ္႔မုန္႔ေတြ အထုပ္ၾကီး၊အထုပ္ငယ္နဲ႔ သယ္လာလို႔။ ကေလးေတြကလည္း ဘာမုန္႔ေကၽြးမွာလဲလုိ႔ စပ္စုျပီး အထုပ္နားမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္လို႔။ တခ်ိဳ႕အတန္းက အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႔ ၾကာဇံခ်က္ဆိုလား။ တခ်ိဳ႕က ကိတ္၊ တခ်ိဳ႕ကအာလူးေၾကာ္၊ တခ်ိဳ႕ကအခ်ိဳရည္၊ တခ်ိဳ႕ကေပါင္မုန္႔နဲ႔ မုန္႔ေတြကုိမ်ိဳးစံုေနတာပဲ။ အတန္းတိုင္းမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား စီစီညံညံနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးၾကီးပဲ။
အမွန္ေတာ႔ အာဟာရေန႔ဆိုျပီး ေက်ာင္းကရန္ပံုေငြနဲ႔ ေကၽြးဖုိ႔ စီမံတာကို ေစတနာရွင္ကေလးမိဘေတြက သူေကၽြးမယ္၊ ငါေကၽြးမယ္နဲ႔ အလွဴရွင္ေတြ ေပၚလာတာမုိ႔ ပိုျပီး စည္ကားသိုက္ျမိဳက္သြားရတာပါ။
တကယ္လည္း ဘယ္လုိေနရာမဆုိ ဆရာ၊မိဘ ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔သာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စာရိတ္ၱေရးေတြအားလံုးဟာ အဖက္ဖက္က တုိးတက္လာမယ္လုိ႔ ေမသက္တင္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ခက္တာက ပူးေပါင္းမႈေတြမွာ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကေန လမ္းေၾကာင္းေတြ ေသြဖည္သြားေအာင္ အေမွာင္႔ပေယာဂေတြက ၀င္၀င္လာတတ္တာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။
ခုပဲၾကည့္၊ အာဟာရေကၽြးမယ္႔အခန္းတိုင္းကို အလွဴရွင္မိဘေတြက အတန္းသားအတန္းသူေတြသာမကဘဲ ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမ အေယာက္သံုးဆယ္အတြက္ပါ မုန္႔ေတြကို ပိုယူလာၾကသတဲ႔။ တကယ္က ဒီလုိယူလာေပးရမယ္လို႔ ဘယ္ဆရာမက ေျပာပါလိမ္႔မလဲ။
သူတို႔ကသာ ဂါရ၀စိတ္နဲ႔ သဒ္ၵါတရားေပါင္းျပီး ယူလာေပးၾကတာ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္တန္းစီကေကၽြးမယ္႔ မုန္႔တစ္မ်ိဳးသာ ေ၀စုရေပမယ္႔ ဆရာမေတြက်ေတာ႔ အတန္းေပါင္းစံုက မုန္႔ေပါင္းစံု အမ်ားၾကီးရေတာ႔မွာေလ။
ဒါဟာ တစ္ဆင္႔စကားနဲ႔ မလိုသူေတြႏႈတ္ဖ်ားကို ေရာက္သြားရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေမသက္တင္ကေတာ႔ ေစတနာကို ျငင္းလုိ႔မေကာင္းေပမဲ႔ ရလာတဲ႔မုန္႔ေတြကို အတန္းထဲက ဆင္းရဲတဲ႔ ကေလးေတြဆီ ျပန္ေ၀ေပးလိုက္တာပါပဲ။
ေမသက္တင္ရဲ႕ အတန္းထဲမွာက ခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြမ်ားေပမဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔ကေလးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ကိုယ္႔တပည့္ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေလ႔လာေနတဲ႔ ဆရာမအဖို႔ေတာ႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုစရိုက္ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးကို လက္ပြန္းတတီး သိေနပါျပီ။
ဒီကေလး၊ ဒီကေလးေတြက ခ်မ္းသာတဲ႔မိဘေတြေၾကာင္႔ ၀ံ႔၀ံ႔ႂကြားႂကြား၊ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိသေလာက္၊ ဒီကေလးေတြကေတာ႔
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရယ္မို႔ မိဘေတြ သိပ္ေျပလည္ရွာမယ္မထင္ဘူး.. ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။
ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူေတြကို ကိုယ္႔အတြက္ရလာတဲ႔ မုန္႔ေတြ ေ၀ေပးရမလဲလုိ႔ တြက္ခ်က္ရင္း အတန္းထဲကို မ်က္လံုးေ၀႔အၾကည့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ဆံုလိုက္ရတဲ႔ မ်က္၀န္းေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးက “ ဆရာမ.. ဆရာမကို သမီးမုန္႔ေလးေကၽြးခ်င္လို႔။ သမီးမုန္႔ကေလး စားပါေနာ္ဆရာမ...” လို႔ ေျပာရင္း တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ အနားကိုေရာက္လာျပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ ကမ္းလာပါတယ္။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေပၚက မုန္႔တုိက္တံဆိပ္ေၾကာင္႔ ေမသက္တင္ မ်က္ခံုးပင္႔သြားရတာ အမွန္ပါ။ သူကေလးက ခ်ိဳ႕တဲ႔သူမို႔ အတန္းထဲမွာ အစစအရာရာ သိမ္ငယ္ရွာသူေလး။ ေမသက္တင္က တျခားတပည့္ေတြရဲ႕ စာက်က္၀ုိင္းမွာ ေစတနာနဲ႔ အခမဲ႔ ေခၚသင္ေပးခ်င္လို႔ အိမ္ရွင္ေတြကို ခြင္႔ေတာင္းေပမဲ႔ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔မျပဳခ်င္လို႔ လက္ေလွ်ာ႔ခဲ႔ရတာ။ မ်က္ႏွာငယ္ရွာရတာကို သနားလို႔ အတန္းေရွ႔ဆံုးက ခံုမွာ ေပးထုိင္ထားေတာ႔လည္း သူ႔ဘာသာ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို ေျပာင္းထုိင္ရွာတဲ႔ ကေလးမေလး။
သူ ဒီမုန္႔ကို ဘယ္ကရလာသလဲ။ ေတာ္တန္ရံု လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္မစားႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနမွန္းသိေနလို႔ အံ႔ၾသစိတ္နဲ႔ သိလိုစိတ္က မုန္႔ထုပ္ကို လက္လွမ္းယူမိဖို႔ တြန္းအားျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါ႔အျပင္ အိတ္ထဲကဆြဲအထုတ္ ျမင္လိုက္ရတဲ႔ ပူတင္းကိတ္ေလးကလည္း ေမသက္တင္ကုိ မ်က္ခံုးပင္႔ေစရံုသာမက ပူေဖာင္းသံ တပိပိကိုပါ ၾကားေယာင္လာေစတာကလား။
“ သမီး.. ဒါကို ဘယ္က ၀ယ္လာတာလဲဟင္...”
မုန္႔တုိက္နာမည္ပါေနတာေတာင္ ေယာင္ယမ္းျပီး ေမးမိပံုမ်ားေျပာပါတယ္။။ အမွန္ ေမးခ်င္တာက ဘယ္ကရလာတာလဲလို႔ ေမးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလုိေမးရင္ သူကေလးေစတနာကို ေစာ္ကားသလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ သူ႔ခမ်ာလည္း တျခားကေလးေတြလို ဆရာမကုိ မုန္႔ေကၽြးခ်င္ရွာမေပါ႔။
“ ဘြားဘြားက သမီးကို သူတုိ႔မသိေအာင္ ဖြက္ျပီးေကၽြးတာ။ သမီးကလည္း ဘြားဘြားလုိပဲ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဆရာမကို ေကၽြးခ်င္လို႔ ဖြက္ျပီးယူလာတာ...”
သူကေလးအေျပာက ထူးဆန္းေနသည္မုိ႔ ေမသက္တင္ ရုတ္တရက္ နားရည္မလည္။ ေနာက္မွ...
“ ဒါဆို ဘြားဘြားကို ဘယ္သူကေပးတာလဲ..”
“ ဘြားဘြားကို ဘိုးဘိုးကေကၽြးတာေလ။ ဘြားဘြားက အိပ္ရာထဲမွာလဲေနသူမို႔ ဘိုးဘုိးက သူမစားရက္ဘဲ ေကၽြးတာလို႔ အဘြားကေျပာတယ္။ အဘြားကလည္း သမီးက အငယ္ဆံုးမုိ႔ ဘိုးဘုိးေရာ တျခားသူေတြေရာ မသိေအာင္ ေပးလိုက္တာ...”
“ ေအာ္.. ဒါျဖင္႔ ဘိုးဘိုးက မုန္႔၀ယ္လာသူေပါ႔...”
“ ဟင္႔အင္း ဘြားဘြားေျပာေတာ႔ ဘုိးဘုိးကိုလည္း ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္က သူစားဖုိ႔၀ယ္လာတဲ႔မုန္႔ကို ေပးသြားတာတဲ႔”
သူကေလးအေျပာမွာ ေမသက္တင္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိသြားပါရဲ႕။
ေအာ္ ေမတ္ၱာတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုမ်ား အံ႔ၾသေလာက္စရာပါလား။ ရင္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏ္ၶာမွာ ေသြးေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ႔တစ္စံုတစ္ရာက ေပါင္း၀င္စီးဆင္းေနတယ္လို႔ ခံစားမိျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖာေနတာ အၾကာၾကီးပဲ။
ျပီးမွ အတန္းေပါင္းစံုက ရထားတဲ႔ မုန္႔ေပါင္းစံုထည့္ထားတဲ႔ အိတ္ၾကီးကိုတစ္၀က္ခြဲျပီး သူကေလးလက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်န္တစ္၀က္က က်န္ခ်ိဳ႕ငဲ႔ကေလးေတြကို ေ၀ေပးဖို႔။
“ ဒါဆို သမီးရဲ႕ဘုိးဘိုးေရာ၊ ဘြားဘြားေရာ၊ သမီးတုိ႔တစ္အိမ္လံုး မွ်စားလို႔ ရေလာက္ပါျပီေနာ္...”
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ ၀င္းလက္သြားပံုမ်ား ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမင္းၾကီးသာသလိုပါလား။
“ ေနာက္ျပီး သမီးေပးတဲ႔ ဒီပူတင္းကိတ္ကို ဆရာမစားေတာ႔စားမယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလးစိတ္စိတ္ျပီး တစ္စိတ္စားမယ္။ က်န္တဲ႔သံုးစိတ္က သမီးရယ္၊ ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားရယ္ တစ္စိတ္စီစားရမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ သေဘာတူသလား...”
ေမသက္တင္ရဲ႕ အေျပာကို သူကေလးက ခပ္ေတြေတြတစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ျပီး ျပံဳးျပံဳးေလး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ကိတ္မုန္႔ေလးကို ဓားနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္၊ သူ႔ကိုသံုုးစိတ္ေပးလိုက္ျပီး သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ေမသက္တင္က က်န္တဲ႔တစ္စိတ္ကို စားျပလိုက္တယ္။
အျမဲတမ္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေနတတ္တဲ႔ သူကေလးမ်က္၀န္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပသြားလုိက္တာဆုိတာ...။
ဒီလုိပဲ...။ ေမသက္တင္ စားဖူးသမွ် ပူတင္းကိတ္ေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါကိတ္ကလည္း အရသာထူးကဲျပီး ခ်ိဳလုိက္တာဆုိတာ...။
+++++++
ေ၀(စီးပြာေရးတကၠသိုလ္)
March, 2014...မေဟသီမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment