ေနေလာင္ပန္းတစ္ပြင့္႐ႈိက္သံ

“ဒီေန႔ သမီးတို႔ ေက်ာင္းမွာ ဆုေပးပြဲရွိတယ္။ သမီးလည္း ဆုယူရမွာ၊ ေမေမ လုိက္ခဲ့ပါေနာ္”

ခရီး ေရာက္မဆုိက္ ေျပာလုိက္မိတဲ့ စကားေၾကာင့္ ေမေမက စိတ္႐ႈပ္ သြားသလုိ “ကၽြတ္”ခနဲ တစ္ခ်က္ အသံ ထြက္လာတယ္။ စလင္းဘက္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္ လုိက္သံကလည္း လုိတာထက္ ပိုက်ယ္ေနသလုိလုိ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမေမရယ္။ မလိုက္ခ်င္ဘူးလား။ သမီးကို ေမေမ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ဘူးလား။ ဆုယူရမယ့္ ေန႔ကို အတန္းထဲမွာ ဆရာမက ေၾကညာေတာ့ အိမ္မွာ ေမေမ မရွိတာမုိ႔ သမီး ၀မ္းနည္းသြားခဲ့ရတာ။ မိဘေတြ အစုံအလင္နဲ႔ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ဆုလာယူၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ သမီး မ်က္ႏွာ ငယ္ရမွာ စိုးလုိ႔ပါ။ ခု အခ်ိန္မီ ေမေမ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သမီး ၀မ္းသာအားရ ပူဆာမိတာ၊ ေမေမ စိတ္ညစ္ သြားၿပီလား။

“ေမေမ ပင္ပန္းလာတယ္ သမီးရယ္။ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘြားဘြားကိုပဲ ေခၚသြားလုိက္ ေတာ့ေနာ္”

ေမေမ ဘယ္ေတြသြားၿပီး ဘာေတြ လုပ္လာလုိ႔ ပင္ပန္းတာလဲ ေမေမရယ္။ သမီးထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ေမေမ့မွာ ရွိေနၿပီလား။ ေထြးငယ္ ပါးစပ္က မေမးရဲေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ ပလုံ စီေနၿပီ။ ရပါတယ္ေလ။ ဆုေပးပြဲတုိင္း ဘြားဘြားနဲ႔ပဲ သြားခဲ့ရတာ၊ ေထြးငယ္အတြက္ ႐ိုးသြားပါၿပီ။ ဘြားဘြားက ေမေမ့ကုိ စိတ္ဆုိးၿပီး စကား မေျပာတာ ၾကာၿပီ ဆိုေပမယ့္ ေထြးငယ္ကုိေတာ့ သနားလုိ႔တဲ့၊ ဆုေပးပြဲတုိင္း အ၀တ္အစား အသစ္ေတြနဲ႔ လက္၀တ္ လက္စားေတြ ထုတ္ဆင္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စီစဥ္ ေပးရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ရင္ထဲက ဟာေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြက ဘြားဘြားျဖည့္လုိ႔ မျပည့္ႏုိင္တာ ေမေမမွ မသိဘဲေနာ္။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြက ေထြးငယ္ ေက်ာင္းစ တက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အတူ ေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔ၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ သစ္မို႔ သမီးက ေအး စက္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားေလး ေတြနဲ႔ ေဖေဖ့လက္ကို တစ္ဖက္၊ ေမေမ့လက္ကုိ တစ္ဖက္ ဆုပ္ကုိင္ထားေတာ့ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမေရာ သမီး လက္ကေလးေတြကို တင္း တင္းဆုပ္ထားၿပီး...

“ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူး သမီး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရေတာ့မွာ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး”
တဲ့။ ေဖေဖက အားေပးသလုိ ေျပာေတာ့ ေမေမကလည္း ျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပတယ္။

ေက်ာင္းခန္းထဲ အ၀င္မွာ ဆုပ္ကုိင္ ထားခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ရဲ႕ လက္ေတြကို လႊတ္လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္၊ ေထြး ငယ္ရင္ထဲက အားငယ္ လစ္ဟာသြားတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္ဟာ တဒဂၤရယ္ပါ။ ေက်ာင္းစာေတြ သင္အံရင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္း ေနသား က်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထြးငယ္ ဆုပ္ကုိင္ ထားခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ရဲ႕ လက္ေတြဟာ တစ္ဘ၀စာ ဖမ္းမမိႏုိင္ေအာင္ ေ၀းကြာ သြားရၿပီ ဆုိကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ ေပ်ာက္ႏိုင္မယ့္ ႏွလုံးသားက ဒဏ္ရာကေတာ့ တစ္သက္လုံး အတြက္ နာၾကည္းစရာပါ။

ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အရင္လုိ ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ ၾကေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သမီး ေနာက္ကြယ္မွာ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ရန္ျဖစ္ ေနၾကေပမယ့္ သမီး ေရွ႕က် ဟန္ေဆာင္ အျပံဳးေတြ မ်က္ႏွာမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကတာ အခ်ိန္အတုိင္း အတာ တစ္ခု အထိပဲ ခံခဲ့ပါတယ္။ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ ရန္ျဖစ္သံဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာ တယ္။ ဟန္ေဆာင္ အျပံဳးေတြဟာ တစ္လႊာခ်င္း ကြာက်လာတယ္။ ဒီ့ထက္ဆုိးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲ လာၾကေပမယ့္ သမီးက ငယ္ေသး ေတာ့ ေရေရရာရာ နားမလည္ ခဲ့ပါဘူး။ သမီး မသိေအာင္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဖုံးကြယ္ ထားၾကတဲ့ ျမံဳေနတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ စနက္တံကို မီး႐ႈိ႔ခဲ့တဲ့ သူက ေမေမတဲ့ေလ။ ဘြားဘြားကလည္း ေမေမ့ကို “မိုက္လုိက္တဲ့ ေကာင္မ၊ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္တဲ့ မိန္းမ” တဲ့။ ေဖေဖကလည္း ပါးေၾကာႀကီး ေထာင္ၿပီး မ်က္ေထာက္နီ ႀကီးနဲ႔။ ဘဘေလး က “လာ သမီးေလး၊ ကာတြန္းကား အသစ္ သြားၾကည့္ၾကမယ္” တဲ့။

“ဟင့္အင္း၊ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ဘာျဖစ္ ေနၾကတာလဲ”

ေထြးငယ္ ကိုယ္လုံး ေသးေသးေလးက ဘဘေလး ေပြ႔ခ်ီမႈ ေအာက္မွာ ယက္ကန္ ယက္ကန္နဲ႔ ပါသြားသလုိ ေထြးငယ္ ေမးခြန္းေတြ၊ အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးမႈၾကား မွာ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရၿပီ။ ဘဘေလးက တီဗီြသံကို အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားေပမယ့္ ေအာက္ထပ္က ေဖေဖ၊ ေမေမနဲ႔ ဘြားဘြားတုိ႔ အသံေတြက တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ေဖာက္ထြက္လာတယ္။

“ျဖန္း”ခနဲ ႐ိုက္သံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ေမေမရဲ႕ အသံ
“မိေထြးဆိုေတာ့ သမီး ဘက္က မပါဘဲ သူစိမ္းဘက္ ကေပါ့ေလ”
တဲ့။ ဗလုံးဗေထြး ငိုသံႀကီးနဲ႔။ အရမ္း စိတ္ပူသြားတဲ့ ေထြးငယ္၊ ၀ရန္တာကို ေျပးထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေဖေဖက ေလးပင္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာခိုင္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားၿပီ။

“ေဖေဖ”

သမီး ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လုိက္တဲ့ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ ေၾကာက္စရာ နီရဲ အိုမင္း ေနလုိက္တာ။ မသြားပါနဲ႔ ေဖေဖ။ သမီးဆီကေန ဘယ္မွ မသြားပါနဲ႔။ သမီး ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္။ သမီး ရင္ထဲက ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ စကားလုံးေတြ အျပင္ကို
ေရာက္မလာခင္မွာဘဲ ေဖေဖက ေလးတိေလးကန္ လွည့္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သမီးလည္း ဆုိ႔နင့္ တင္းက်ပ္ၿပီး ေမွာင္အတိ က်သြားေတာ့တယ္။
အဲဒါ ေထြးငယ္ အသည္း ကြဲခဲ့ရတဲ့ တတိယတန္း တက္ေနတဲ့ ႏွစ္ေပါ့။

ေဖေဖ၊ ေမေမနဲ႔ အတူ ဆုေပးပြဲ တက္ခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ဟာ ေထြးငယ္ ဘ၀မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။ သမီးက စာမေတာ္ခဲ့ရင္လည္း အေကာင္းသားေနာ္။ ဆုေပးပြဲ ဆိုတာ မိဘေတြက ပီတိအျပံဳး ကုိယ္စီနဲ႔ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူၿပီး တက္ခ်င္ ၾကတာပါ။ သူငယ္တန္းနဲ႔ ပထမတန္း ဆုေတြကို မိဘစုံညီနဲ႔ အပူအပင္ ကင္းကင္း တက္ယူခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကုိ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း ဆက္တုိက္ ဆုေတြရတဲ့ သမီးေနာက္ကို ဘြားဘြားက လုိက္ေပးေပမယ့္ ျပည့္စုံမႈကို ခံစားရဖူးတဲ့ သမီးက မျပည့္စုံမႈကုိလည္း ခံစား တတ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ကို ကုိင္ဆြဲရတဲ့ ျပည့္စုံမႈကို ျပန္တမ္းတ မိခဲ့တယ္။

ဒီလက္ႏွစ္ဖက္ရဲ႕ ေ၀းကြာမႈဟာ သမီးႏွလုံးသား အတြက္ ေအးစက္မႈနဲ႔ တုိက္႐ိုက္ အခ်ဳိးက်ပါတယ္ ေမေမရယ္။
“ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကဗ်ာေလး ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေရးၿပီး ဘယ္လုိလုပ္ ႀကီးပြားမလဲ ကုိမင္းေမာင္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း အေရာင္းအ၀ယ္ က်ေတာ့ ဘူဇြာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔တဲ့။ ေယာကၡမပိုင္ ဆီစက္ က်ေတာ့လည္း မန္ေနဂ်ာ အလုပ္ ေတာင္ႏုိင္နင္းေအာင္ မလုပ္တတ္လုိ႔ သူမ်ားကို ငွားထား ရတယ္။ ရွင္ဒီလုိ အသုံး မက်ပုံ၊ အပုံနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ လူေမြးလူေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္မွာလဲ”

ေမေမ ဘာေျပာေျပာ ခြန္းတုံ႔ မျပန္ဘဲ ေဆးေပါ့လိပ္ပဲ တြင္တြင္ ထိုင္ဖြာ ေနတတ္တာ ေဖေဖ့ အက်င့္ပါ။
“ရွင္ေနရာ မယူတတ္လုိ႔ ေဘးလူလက္ထဲ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ေရာက္ကုန္ရတာ။ အမွန္က ဒီဆီစက္က ကၽြန္မ အေဖ ပိုင္တဲ့ လုပ္ငန္း။ အခု ေဖေဖ မရွိရင္ ဦးစီး ဦးေဆာင္ဟာ သူ႔ သမက္နဲ႔ သူ႔သမီးပဲ ျဖစ္ရမွာ။ ဘာဆုိင္လဲ။ ခုေတာ့ မိေထြး ရဲ႕ေမာင္က မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနတာ”

ေမေမ ဘယ္ေလာက္ ေပါက္ကြဲေပမယ့္ ေဖေဖက ေခါင္းႀကီးငု႔ံၿပီး သက္ျပင္း ႐ိႈက္ေနတုန္းပဲ။ ေထြးငယ္ နားမလည္တာေတြ ေမးလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကို ေမးရ မလဲ။ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ စိတ္ထိခုိက္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ကိုလည္း သနားလြန္းလုိ႔ သမီး ႐ူးေတာ့မယ္။ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲေနတဲ့ ေမေမကလည္း ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ။

ဘြားဘြားက ေမေမ့ မိေထြး ဆိုေပမယ့္ အေဒၚ အရင္းဆုိ။ ဘြားဘြားႀကီး ဆုံးၿပီးမွ ယူၾကတာဆုိ။ ဒီေတာ့ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ေနတဲ့ ဘဘ ေလးက ေမေမ့ဦးေလး အရင္း ပဲေပါ့။ သူစိမ္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဘဘေလးရဲ႕ မိန္းမ ဘြားေလးၾကည္က ေျပာတယ္။ ေမေမက သိပ္ဆုိးတာတဲ့။ ဘုိးဘုိးႀကီးက ဘြားဘြားကို ယူရ ေကာင္းလားလုိ႔ အားလုံးကို ရန္လုပ္ ေနတာတဲ့။ ဘြားဘြားက သားသမီး ထပ္မယူဘဲ ေမေမ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာတဲ့။ ေဖေဖနဲ႔ မရခင္ကလည္း ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီး ထားသတဲ့။ လူႀကီးေတြကို အျမဲ ရြဲ႕ေစာင္းၿပီး ခြတိုက္ေနတာတဲ့။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဒုကၡ ေပးေနတဲ့ မိန္းမဆုိး တဲ့။

ေဖေဖနဲ႔ ရခါစက လိမၼာ သြားသလုိလုိနဲ႔ သမီး ေမြးၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ အေကာင္းတဲ့။ ေနာက္ ပိုင္းက်မွ ေမေမ့ ရည္းစားေဟာင္း သေဘၤာသားက ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာ ၿပီး ကားတ၀ီ၀ီနဲ႔ ႀကီးပြားေန တာျမင္ရမွ ေဗြျပန္ ေဖာက္လာတာတဲ့။ ေဖေဖ့ကို အျပစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွာတာတဲ့။ ဟိုလူႀကီးကလည္း မယားႀကီး ရွိရက္နဲ႔ ေမေမ့ဆီ ခဏခဏ အလည္လာၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးသတဲ့။သူမ်ား သုံးႏုိင္ ျဖဳန္းႏိုင္သလုိ မသုံးျဖဳန္းႏိုင္လုိ႔ ေမေမက ေဖေဖ့ကို စိတ္ဆုိး ေနတာတဲ့။ ဘြားဘြားကို
“ဘြားေလးၾကည္ ေျပာတာေတြ ဟုတ္လား” လုိ႔ေမးေတာ့ ဘြားဘြားက
“ကေလးကို ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာလဲ မၾကည္ရယ္” တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ က သမီးကိုေတာ့ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သမီး သိတာေပါ့။ သမီး ဘာလုိခ်င္လဲ၊ သမီး ဘာစားခ်င္လဲ။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ မပူဆာရခင္ ေမေမက ျဖည့္ဆည္းခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ လြယ္အိတ္၊ ဖိနပ္၊ အ၀တ္ အစား၊ အ႐ုပ္ အားလုံး ေနာက္ဆုံးေပၚ အကုန္ သမီးပူဆာ စရာမလုိဘဲ ၀ယ္ေပးတာ ခ်ည္းပဲ။

အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ စုေထြးငယ္က ကြန္ပါဘူး အဆန္းေလးေတြ၊ အ၀တ္အစား အမိုက္စားေလးေတြနဲ႔ မုန္႔အေကာင္း စားေတြ စားႏုိင္လုိ႔ မ်က္ႏွာ ပြင့္လန္းသူေပါ့။ ေက်ာင္း အလွဴေငြနဲ႔ ေက်ာင္းကိစၥတုိင္းမွာ လက္မေႏွးသူမုိ႔လည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မ်က္ႏွာသာ ေပးခံရသူေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ဒီျပည့္စုံမႈ ေတြကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ဖုိ႔ ဘယ္လုိ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သမီးက မသိ ခဲ့ဘူးေလ။ ေမေမ လုိခ်င္တဲ့ ျပည့္စုံမႈေတြကို မျဖည့္ဆည္း ႏိုင္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို သမီးကေတာ့ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ လုိခ်င္တဲ့ ျပည့္စုံမႈေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ရဲ႕ မျဖည့္ဆည္း ႏုိင္မႈေတြ ၾကားမွာ စုေထြးငယ္ရဲ႕ ႏွလုံး သားေလး ဓားစာခံ ျဖစ္ၿပီး လုိအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ေအာက္မွာ စေတး ခံလုိက္ရတယ္။ သမီး လုိခ်င္တာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္စီကို သမီး လက္ကေလးနဲ႔ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ ၿပိဳင္တူ ဆုပ္ကိုင္ ႏုိင္ခြင့္ပါ ေမေမရယ္။ က်န္တာ ဘာမွ မလုိခ်င္ပါဘူး။

အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ရင့္က်က္ လာတတ္တဲ့ အရာေတြထဲမွာ သမီး ႏွလုံးသားထဲက ဒဏ္ရာေတာ့ မပါဘူး ေမေမ။ အေ၀း ေရာက္သြားတဲ့ ေဖေဖ့ကို လြမ္းစိတ္နဲ႔၊ အတူတူ ေနရေပမယ့္ ေ၀းကြာ ေနရတဲ့ ေမေမ့ကိုတမ္းတ စိတ္ဟာ မက်က္တဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းကို ထုိးဆြၾကတဲ့ အပ္ကေလးေတြလုိပဲ။ အခ်ိန္ ၾကာတာနဲ႔အမွ် ပိုၿပီးနက္႐ိႈင္း နာက်င္လာတယ္။

ေမေမကလည္း သမီး နားက ခဏခဏ ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ ခရီးေတြ ထြက္ေနရတာတဲ့။
“ဘာေတြ လုပ္ေနတာ လဲ ေမေမရယ္”
လုိ႔ သမီးကေမးေတာ့
“အေရာင္းအ၀ယ္ေပါ့။ ေမေမ့ သမီးေလး လုိခ်င္တာ မွန္သမွ် ၀ယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ေမေမ ေငြရွာေနတာေပါ့ သမီးရယ္”

“ဟင့္အင္း ေငြမလုိခ်င္ဘူး။ သမီး ေဖေဖ့ကိုပဲ ျပန္လုိခ်င္တယ္”

“ေတာ္စမ္း သမီး။ ငါ့ သမီး ငယ္ေသးတယ္။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမႈကို ဘယ္အတုိင္းအတာ အထိ မိန္းမ တစ္ေယာက္က သည္းခံႏုိင္မယ္ ဆုိတာ သမီး နားမလည္ႏုိင္ေသးဘူး”

ျပတ္ရွတဲ့ ေမေမ့ စကားလုံးေတြက ေထြးငယ္ရဲ႕ မ၀့ံမရဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ေလးကို အပိုင္းပိုင္း မႊျဖတ္လုိက္တဲ့ ဓားတစ္လက္လုိပဲ။ သမီး တကယ္ နားမလည္ပါဘူး ေမေမရယ္။ သမီးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမေမဟာ သမီး ဘာကို တကယ္ လုိအပ္တယ္ ဆုိတာ မသိတာကိုေရာ။ ေမေမ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေရာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ ေမေမ။

“နင္ေျပာေတာ့ နင့္ ေမေမက ခရီး သြားတယ္ဆို။ ဟိုတစ္ေန႔က က်ဴရွင္သြားရင္း ၿမိဳ႔ထဲက ဟုိတယ္ တစ္ခုေရွ႕မွာ လူႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ရပ္စကား ေျပာေနတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္” တဲ့။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူ ျဖစ္လာတဲ့ ေထြးငယ္ကို ေမေမက ဘယ္ကုိမွ ထြက္ၿပီး က်ဴရွင္ မတက္ရေအာင္ အိမ္မွာပဲ လုိေလေသး မရွိ စီစဥ္ေပးထားတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အိမ္နဲ႔ ႏွစ္လမ္းျဖတ္ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကိုပဲ သြားရတဲ့ သမီးမွာ ပတ္၀န္းက်င္ ေလ့လာမႈက သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ မရွိတာ အမွန္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေျပာကို ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ႏုိင္လုိ႔ ျပန္ထပ္ ေမးမိတာကလည္း သမီးရဲ႕ အမွား ပါပဲေလ။
“နင္ေျပာတာ ငါ နားမလည္ဘူး”

“ေၾသာ္ နင္ကလည္း ဟာ၊ နင့္အေမက နင့္ကို ခရီး ထြက္မယ္လုိ႔ ညာေျပာၿပီး ဟုိတယ္ တစ္ခုမွာ တျခား တစ္ေယာက္နဲ႔”

“ဘာ ဘာ ဘာေျပာတယ္”

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကား တစ္၀က္ တစ္ပ်က္မွာ ေထြးငယ္ မေတြးရဲတဲ့ အဓိပၸာယ္ တစ္ခုကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွပ္ျပ လုိက္သလုိ၊ လန္႔ေအာ္မိတဲ့ ေထြးငယ္ကို သူငယ္ခ်င္းက လည္း လန္႔သြားတယ္။ ဒီ့ထက္ လန္႔ဖို႔ ေကာင္းတာက ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စာသင္ခန္းကေန အိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ေရာက္ လာမွန္း မသိတာပါပဲ။ ေထြးငယ္ သတိရေတာ့ ဘြားေလးၾကည္က တစ္ကိုယ္လုံး မ်က္ရည္ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေအးစက္ တုန္ယင္ေနတဲ့ သမီးကို ေပြ႔ဖက္ထားၿပီး
“သနားစရာေကာင္း လုိက္တဲ့ ကေလးရယ္” လုိ႔ ေရရြတ္ ေနတာပါပဲ။

တုိင္တည္စရာ ဘြားဘြားကလည္း တရားစခန္း ၀င္ေနတယ္တဲ့။ ခုတစ္ေလာ ဘြားဘြားနဲ႔ ေမေမ ခဏခဏ ႀကိတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာလည္း ေမေမ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ဘြားဘြားက တားမရလုိ႔ မ်ားလား။ ဘြားဘြားလည္း ေမေမဆုိးလြန္းလုိ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး လတုိင္း တရား စခန္းမွာပဲ အေနမ်ားတာလုိ႔ ဘြားေလးၾကည္က ေျပာတယ္။ သမီးက ငယ္ေသးေပမယ့္ အေကာင္းအဆိုးေတာ့ ခြဲျခားတတ္ပါၿပီ။ ဘာဆုိတာ တိတိက်က် မသိေပမယ့္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေတာ့ သမီးသိတယ္။

ေမေမနဲ႔ သမီးမွာ သမီးက သမီးဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပတဲ့ ဟုိတယ္ႀကီး ဆီလုိက္သြားၿပီး ေမေမ့ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာ၊ ေတြ႔ရင္ အတင္းဖက္တြယ္ ဆြဲငင္ၿပီး ျပန္ေခၚလာလုိ႔လည္း မရဘူး ေပါ့ေနာ္။ သမီး ဘာလုပ္ရ မလဲ ေမေမ၊ သမီး ဘာလုပ္ ရမလဲ။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတာကေရာ အမွန္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့ မလား။ လူမွားတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ေမေမက သမီးကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေနတုန္းပဲ ေမေမရယ္။

ေခတ္ေပၚအသုံး အေဆာင္ေတြ အကုန္လုံး တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ေနာက္မက်ဘဲ သမီးကို ၀ယ္ေပးတာ၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြ အားလုံး မၿငိဳမျငင္ လုိသမွ် ေငြထုတ္ေပးတာ၊ ဘာသာရပ္ အစုံ အိမ္မွာ လုိေလေသး မရွိ ေခၚသင္ ေစခဲ့တာ၊ သမီး လုိခ်င္တာ မွန္သမွ် ေဖေဖက လြဲၿပီး အားလုံး ျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္ဆည္း ေပးႏုိင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္။ သမီး လုိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ေဖေဖဟာ ေနာက္ထပ္ အေဖသစ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေမေမ့ကို သိေအာင္ အျမန္ ေျပာျပခ်င္ လုိက္တာ။

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ေထြးငယ္ ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ေဖေဖ ရွိေနတဲ့ ေတာင္တန္း ျပာျပာေတြ ေနာက္ခံ ထားတဲ့ စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔ စုိက္ခင္း ေတြၾကားကို ေမေမနဲ႔သမီး အတူ သြားၾကတာတဲ့။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ႐ုပ္ရွင္ကား ေတြထဲက မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးလုိ ၀မ္းသာအားရ ေျပးဖက္ၾကေတာ့ သမီးက လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနတာေပါ့။ သမီး ညာလက္ကေလးက ေဖေဖ့ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးၾကမ္း ႀကီးကို ဆုပ္လုိ႔။ သမီး ဘယ္ဘက္လက္က ေမေမ့ ညာ ဘက္လက္ႏုႏုေလးကို ဆုပ္လုိ႔။

“ဟင္ ေဖေဖ့လက္ႀကီး ကလည္း ၾကမ္းလုိက္တာ” လုိ႔ သမီးက ေျပာမိတယ္။

“ဟုတ္တယ္ေလ။ သမီး ေမေမက ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္ကို မႀကိဳက္ေတာ့ ပုိက္ဆံရမယ့္ အပင္ေတြ စိုက္ၿပီး ေဖေဖ့လက္ေတြ ၾကမ္းလာတာေပါ့”

“ေဖေဖက ဘာအပင္ ေတြ စုိက္တာလဲ”

“ပေဒသာပင္”

“ဟင္ ဘာ ပင္”

“လုိခ်င္တာ အကုန္ရတဲ့ ပေဒသာပင္”

ေဖေဖ့ အေျပာကို သမီးနဲ႔ ေမေမက အံ့ၾသေနတုန္းမွာပဲ ေႏြးေနတဲ့ သမီး လက္ကေလး ေတြဟာ အိပ္မက္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ၿပီမွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ ေအးစက္ေနတဲ့ သမီး လက္ႏွစ္ဖက္နားမွာ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမေရာ မရွိၾကပါဘူး။ အိပ္ရာထဲမွာ သမီးက တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ညက အိပ္ရာ မ၀င္ခင္ ေရးေနခဲ့တဲ့ စာစီစာကုံးေလးက စာၾကည့္ စားပြဲေပၚမွာ ဖြင့္လ်က္ သားေလး။

ဒီတစ္ခါ စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း သမီး ဆုရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ ေမေမရယ္။ အတန္းထဲက စာေမးပြဲတိုင္း၊ ေက်ာင္းက စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပြဲတုိင္း သမီးက ဆုရ ေနက်ေလ။ ဒီတစ္ခါ ဆုရရင္ ေရာ၊ ဆုေပးပြဲမွာ ေမေမလုိက္ ႏုိင္ပါ့မလား။ အိပ္မက္ထဲကလုိ ေဖေဖပါ အနားမွာ ရွိေနရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလုိက္မလဲ။ သမီးရဲ႕ ငယ္အိပ္မက္ေလး ကို တစ္ခါျပန္ မက္ခြင့္ ေပးပါဦးလား ေမေမရယ္။ သမီး ေရးထားတဲ့ စာစီ စာကုံးေလးကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ ဆုရမယ့္ စာစီ စာကုံးေလးပါ။ ေခါင္းစဥ္ေလးက “ေမေမ့ဆီက အလုိခ်င္ဆုံး လက္ေဆာင္”တဲ့ ေမေမ။



ေ၀
၊စီးပြားေရးတကၠသုိလ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၁)