လက္ထဲ ေရာက္လာသည့္ ႏွစ္ရာတန္ ေလးကို ၾကည့္ၿပီးဘြားဆံု ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ႏိုင္။ အေျခ အေနကို အံ့အားသင့္ၿပီး ေတြေ၀ ေငးငုိင္ ေနမိ၏။ သူမ ပံုစံက ဘာကို ကိုယ္စားျပဳ ေနၿပီနည္း။
“အေမႀကီး၊ ေနအရမ္း ပူတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ မေနနဲ႔ ဦးေနာ္။ ကားစီးသြား” ေပးတဲ့ သူကေတာ့ ေစတနာ အျပည့္ႏွင့္ အဘြားအုိ အတြက္ ရာသီဥတု ဒဏ္က ကင္းလြတ္ၿပီး လုိရာခရီး အျမန္ ေရာက္ေစဖို႔ ကူညီလုိက္တာ ျဖစ္သည္။ ဘြားဆံုကေတာ့ သူမ်ား အထင္လြဲ ေလာက္ေအာင္ သူမ ပံုစံက ညစ္ေထး ႏြမ္းဖတ္ ေနၿပီလားဟု သံုးသပ္ ေနမိဆဲ။
လမ္းသြားလမ္းလာ တခ်ဳိ႕က ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ အဘြားအုိႏွင့္ လက္ထဲမွ ေပးကမ္းထားေသာ ႏွစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္။ ထုိပံုရိပ္ တုိ႔မွ တစ္ဆင့္ စီးက်လာေသာ လွ်ပ္တစ္ျပက္ သဒၶါတရား တုိ႔ျဖင့္ ဘြားဆံု လက္ထဲသို႔ ေငြစကၠဴ ေလးမ်ား တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ထပ္ေရာက္ လာရ၏။ ငါးဆယ္တန္မ်ား၊ တစ္ရာတန္ အခ်ဳိ႕၊ ႏွစ္ရာတန္ လည္းပါ။
ေယာင္နနႏွင့္ ေငြစကၠဴ လက္တစ္ဆုပ္ ကိုင္ၿပီး အခ်ိန္ အတန္ၾကာ ရပ္ေနမိေတာ့ ေနာက္ထပ္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာသည့္ ေငြမ်ားက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္လုိ႔ပင္ မဆံ့ေတာ့။ ေခါင္းေပၚက တဘက္ေဟာင္း ေလးခၽြတ္ၿပီး ထည့္လုိက္ရင္း သက္ျပင္း ႐ႈိက္မိသည္။
“လာ လာ ၿမိဳ႕သစ္ကို တစ္ရာတည္းရယ္ လိုက္မလား”
ထုိးရပ္လာေသာ လုိင္းကားေလးေပၚ တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ႏွင့္ ပိုက္ဆံတစ္ရာ ေပးရင္း တုတ္ေကာက္ေလး အားျပဳ တက္လုိက္ေတာ့ စပယ္ယာက ေဖးမၿပီး ဆြဲတင္ေပး၏။ ခုနက စပယ္ယာလုိ “ပိုက္ဆံ မပါရင္ လမ္းပဲေလွ်ာက္ေတာ့ အေမႀကီး” လို႔ ရက္ရက္စက္စက္ မစိမ္းကားပါ။
သည္လုိ မစိမ္းကားေအာင္ ကူညီ ေပးသြားသည့္ ေစတနာ ရွင္ကို သတိရ သြားေတာ့ လက္ထဲမွ တဘက္ေဟာင္း ေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္မိသည္။ တဘက္ထဲမွာ စုထုပ္ထားသည့္ ေငြစကၠဴ ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမည္မသိ။ နည္းေတာ့ မနည္းလွ။ တစ္ခါမွ စိတ္မကူး ဖူးသည့္ အေျခအေန တစ္ခုကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ ရသည္မို႔ ဘြားဆံု ရင္ကေတာ့ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတုန္း။
အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆီးႀကိဳ ေနသည့္ ေျမးမေလးက ေထြးလံုးေနသည့္ တဘက္ေဟာင္း ထဲက ေငြစကၠဴ ေတြကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားပံု ရ၏။
“အဘြား၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း ပြစာက်ဲလုိ႔။ ေခ်ာ္လဲ လာတာလား”
“ဟုတ္ပါဘူး ေျမးရယ္။ ေျမးေဖေဖ ပုိ႔တဲ့ ပိုက္ဆံက ဒီၿမိဳ႕က ဘဏ္ကို မေရာက္ေသး လုိ႔တဲ့။ ထုတ္မရ ခဲ့ေသးဘူး။ ဒါေတြက”
ဘြားဆံု စကားကို ျဖတ္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ အရင္ ေသာက္လုိက္သည္။ ေျမးမေလးကို ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ မေ၀ခြဲ ႏိုင္ေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ ဘာျဖစ္ခဲ့မွန္း ေရေရရာရာ ျပန္မေတြး၀ံ့ ေသး။ ေငြစကၠဴေတြကို ထုိင္ စီေနေသာ ေျမးမေလးမ်က္ႏွာ ကေတာ့ ၀င္းလက္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ ဗလာ စာအုပ္၀ယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ ႏုိင္ၿပီလို႔ ေပ်ာ္ေန ေလသည္လား မေျပာတတ္။ သူ႔ခမ်ာ ေရးစရာ ဗလာစာအုပ္ ကုန္ေနတာကို ၀ယ္ေပးဖုိ႔ ပိုက္ဆံ မရွိေသးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းမသြား ၀ံ့တာ သံုးေလးရက္ေတာင္ ရွိရွာၿပီ။
“ဖုိးကဲေကာ”
“ေမာင္ေလးက အဖ်ား ျပန္တက္လာလုိ႔ အိပ္ေနတယ္ အဘြား”
ေရတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္ရလုိ႔ ေအးသလို ရွိသြားသည့္ ဘြားဆံုရင္ထဲ အပူလံုးႀကီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆုိ႔ လာျပန္သည္။ ႏံုးခ်ည့္ ေနေပမယ့္ ႐ုန္းထၿပီး ေျမးငယ္ေလး ရွိရာ အတြင္းခန္းကို ေျပးသြားလုိက္၏။ စိတ္ကသာ ေျပးသည္ ဆုိေသာ္လည္း ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ အဘြားအိုမုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္းသာ ေရြ႕ႏုိင္၏။ ၾကမ္းခင္းကလည္း ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ လုိရာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။
အသက္ႀကီး လာေတာ့ ဘာမွ မေကာင္းေတာ့ ပါဘူး။ ဒူးလည္းမေကာင္း၊ ခါးလည္းမေကာင္း၊ မ်က္စိလည္း မေကာင္း၊ နားေတာင္မွ ေလေတြထြက္ၿပီး အူေနလုိ႔ သိပ္ေကာင္းေကာင္း မၾကားခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို စိတ္သြားတုိင္းသာ ကိုယ္ပါလုိ႔ ကေတာ့ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ေျမးေတြကို ေဒါင္းတင္ေမာင္းတင္ ရွာေကၽြး လုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ခုေတာ့ သမက္ ျဖစ္သူ၏ လုပ္စာကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေစာင့္ေနရတာ။ ေျမးအဘြား တစ္ေတြ ငတ္တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ျပတ္တာလည္း အခါခါ၊ ေခ်းရတာလည္း အတုိးနဲ႔ ဆုိေပမယ့္ ၾကာေတာ့ ထပ္ေခ်း ခ်င္တဲ့သူေတာင္ မရွိေတာ့။ အိမ္လခ ကလည္း သံုးေလးလ မေပးႏုိင္လုိ႔ အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်ေနၿပီ။
ေရနံေမွာ္ လုိက္သြားသည့္ သမက္က ေငြပို႔ မမွန္ေတာ့ သူပုိ႔လိုက္သည့္ ေငြက ေရာက္တာနဲ႔ အတုိးေတြ၊ အေႂကြးေတြ၊ အိမ္လခေတြ ထုိးဆပ္လုိက္တာ ႏွင့္ပင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့။ ဒီေတာ့ လုိအပ္သမွ် ထပ္ေခ်းရင္း နဲ႔ပဲ လံုးလည္လိုက္ ေနရသည္။
ဘြားဆံု သက္ျပင္းေမာကို ႐ႈိက္ရင္း ေျမးငယ္ နဖူးကို စမ္းလုိက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးမွ အပူက ႏွလံုးအိမ္ အထိ ၿမိဳက္ခနဲ ကူးစက္ပူေလာင္ သြား၏။
“ဘုရား ဘုရား ပူခ်စ္ ေနတာပါလား။ သားေရ ဖုိးကဲ ဖုိးကဲ”
ကေလးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထူးေတာ့ ဘြားေအရင္ထဲ မီးခဲ မ်ဳိမိသလုိ ျဖစ္ေလၿပီ။
“မိစု၊ မိစု၊ အျမန္လာ ၾကည့္စမ္း။ ညည္းေမာင္ေလး သတိမ်ား လစ္ေန သလားဟယ္။ ငါလည္း ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ ရဘူး”
အစ္မ လုပ္သူက လႈပ္လႈပ္ႏႈိးမွ ကေလးငယ္က “အင္း” ခနဲ သံရွည္ဆြဲ ညည္းရွာ၏။ သတိပဲ လစ္ေနသည္လား။ အိပ္ပဲ ေပ်ာ္ေနသည္ လားေတာ့မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္း သြားျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဖ်ားေနတာ ႏွစ္ရက္ ရွိေပမယ့္ ပိုက္ဆံလည္း မရွိသည္မို႔ ကြမ္းယာဆုိင္မွ အုပ္ေဆးေလး ၀ယ္လူးလိုက္၊ အဖ်ားက် ေဆးေလး ၀ယ္တုိက္လိုက္ႏွင့္ ေနခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ မိမိ ရလာသည့္ ပိုက္ဆံေလးႏွင့္ ေဆးခန္းသြားျပ လုိက္မည္။ ေလာက္ပါ့မလား ေတာ့မသိ။
“သမီး ခုနက ပိုက္ဆံေရတာ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“ႏွစ္ေထာင့္ သံုးရာနဲ႔ ငါးဆယ္”
“ဟယ္” ခနဲ ဘြားဆံု ရင္ထဲ လႈိက္ခုန္ သြားရ၏။ ရလာတာ မနည္းပါလား။ ေစ်းထြက္ ေရာင္းရင္ေတာင္ အျမတ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရဖို႔ဆုိတာ တစ္ေနကုန္ တာေတာင္ မေသခ်ာ။ ဒီၾကားထဲ ႐ႈံးခ်င္ ႐ႈံးႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕ထဲက လူစည္းကားရာ တစ္၀ုိက္မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနသူေတြ ပိုပို မ်ားလာတာ ျဖစ္မည္ေပါ့။
သက္ႀကီးရြယ္အို ဒုကိၡတေတြ ကေတာ့ ထားပါေတာ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေျခလက္ အျပည့္ အစံုႏွင့္ အရြယ္ေကာင္း ေတြကလည္း ေတာင္းရမ္းေနတာ ျမင္ဖူး၏။ တစ္ခါတေလ အေကာင္းက ဒုကၡိတ ေယာင္ပင္ ေဆာင္လုိက္ေသး၏။ လုပ္ကိုင္ စားရတာထက္ ေတာင္းစား ရသည္က ပိုတြက္ေျခ ကိုက္ေနသည္ လားမွ မသိတာ။ ဒီလုိ ေရသာခို အေခ်ာင္ လိုက္ခ်င္စိတ္က လူကို အၫြန္႔က်ဳိး ေစသည္ဟု ဘြားဆံုကေတာ့ ႏွေျမာမိသည္။
“အဘြား ဘာေတြေတြး ေနတာလဲ။ ေဆးခန္း သြားမယ္ဆုိ”
သူ႔ေမာင္ေလးကို မႏုိင္မနင္း ခ်ီထားေသာ ေျမမေလးက သတိေပးမွ ဘြားဆံု စိတ္ႏွင့္လူ ျပန္ကပ္ေတာ့၏။ သံုးႏွစ္ သားေလးကို ရွစ္ႏွစ္ သမီးက ခ်ီထားသည့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္ျမင္ကြင္းက ဘြားဆံု ရင္ကုိ ဆုိ႔နင့္ေစသည္။ အဘြားအိုက ယိုင္နဲ႔နဲ႔မုိ႔ ေျမးကို ခ်ီပိုးဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ့္အ႐ိုး ကိုပင္ အႏုိင္ႏိုင္ သယ္ေနရသည့္ အေျခအေန။
အေသေစာ ရွာသည့္ သမီးကို သတိရ မိေတာ့ ေရနံေမွာ္မွာ ပင္ပန္း ေနရွာမည့္ သမက္ကလည္း အေတြး အာ႐ံုမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ တြယ္ၿငိလာ ျပန္သည္။ အရင္ကေတာ့ သမက္က ဆုိက္ကားနင္း၊ သမီးက ေစ်းေရာင္း၊ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ ကေလးထိန္းႏွင့္ မိသားစု ေလးဟန္ ခ်က္ညီေနခဲ့ ေသးသည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က ဒုိင္ခံ ရွာေဖြ၍ တစ္သက္လံုး ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ ေကၽြးလာခဲ့သည့္ အေမကို သမီးေရာ၊ သမက္ကေရာ အိမ္မႈကိစၥ ေလာက္ႏွင့္သာ အနားေပး ထားခဲ့၏။
“အေမ ေစ်းေရာင္း ႏုိင္ေသးတယ္။ ေငြရွာ ခ်င္ေသးတယ္။ သံုးေယာက္လံုး တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားၿပီး စုလိုက္ရင္ တုိ႔ဘုိးဘြားပိုင္ အိမ္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ေဆာက္ ႏုိင္တာေပါ့” လုိ႔ ေျပာလည္း သမီးႏွင့္ သမက္က လက္မခံ ခဲ့ပါ။
ခုေတာ့ သမီးေလး ဆံုးတာပင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ ေတာ့မည္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ ေမြးၿပီး ကတည္းက ႏွလံုး အားနည္းေသာ သမီးခမ်ာ အိပ္ရာထက္မွ မထႏုိင္ခဲ့။ သမီး အသက္ကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ ဘုိးဘြားပုိင္ အိမ္ေလးကို လက္လႊတ္ ခံလိုက္ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာက သမီးကို လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ မေပးခဲ့ပါ။ သားကေလးမွ လူမွန္း မသိတတ္ ေသးခင္ ဘြားေအ လက္ထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြား ခဲ့ေလသည္။
မိသားစုေလး တစ္ခု ခိုင္ခုိင္မတ္မတ္ ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ ဟန္ခ်က္ညီ ထမ္းပိုးထားသည့္ ေဒါက္တစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္ ထြက္သြားၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ဘြားဆံုတို႔ တစ္ေတြ အယိုင္ယုိင္ အလဲလဲ ျဖစ္ခ့ဲရသည္။ ဘြားဆံုလည္း စိတ္ေထာင္း၍ ကိုယ္ေၾက ဆုိသလုိ အသက္ထက္ ပိုအုိစာ ေနၿပီ။
အေသာက္ အစားကင္းသည့္ သမက္ ကေလးက ႏွစ္ဆတုိးၿပီး ႀကိဳးစား ရွာေပမယ့္ ယိမ္းသထက္ ယိမ္းလာသည့္ အသိုက္ အျမံဳေလး အတြက္ က်ားကန္ႏုိင္ဖို႔ အေဖာ္ေကာင္း သျဖင့္ ေရနံေမွာ္ကို လုိက္သြားခဲ့သည္။ “ပုိက္ဆံ ရေပမယ့္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲရွာတယ္” လုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကေရာ လူၾကံဳမ်ား ဆီကပါ သတင္း ၾကားရေတာ့ ဘြားဆံု စိတ္မေကာင္း။
လူၾကံဳႏွင့္ သမက္ကေလး ပို႔ေပးသည့္ ေငြစေလး မ်ားကို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ၿခိဳးျခံ သံုးစြဲ၏။ ေက်ာင္းေန ရြယ္ေရာက္လာသည့္ ေျမးအႀကီး မကို ေက်ာင္းထား၏။ ပိုလွ်ံ ေငြေလးမ်ားကို ေခၽြတာ စုေဆာင္းၿပီး ေစ်းရင္းေလး ရရင္ ဘြားဆံုလည္း တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ရ ေကာင္းမလားဟု အျမဲၾကံဆ ေနတတ္၏။ ေစ်းကို ေလွ်ာက္မေရာင္း ႏုိင္ေတာ့လည္း ထုိင္ေရာင္းရမည့္ တစ္ခုခုေပါ့။ လမ္းဆံုမွာ မုန္႔ ပ်ားသလက္ ဆုိင္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖြင့္ခ်င္သည္ေလ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သမက္ေလး ဆီက လူၾကံဳ အလာကလည္း က်ဲလာသည္။ အေမအို႔ စုေငြကလည္း ေလွ်ာသြား ႐ံုမက ေခ်းေငြေတြပင္ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနရၿပီ။ သံုးေလးလမွ တစ္ခါ လူၾကံဳ လာတတ္သလုိ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ကေတာ့ လူၾကံဳ မရွိွ၍ ဆိုကာ ဘဏ္မွ ေငြလႊဲလုိက္၏။
လူၾကံဳ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေမအို႔ သမက္ကေလး ေနာက္အိမ္ေထာင္ပဲ က်ေန သလိုလို။ ေသာက္တတ္ စားတတ္လာၿပီး ပ်က္စီးေန သလိုလုိ။ မေရမရာ သတင္းေပး ၾက၏။ အရြယ္ေကာင္းရွာ ေသးသည့္ သမက္ကို အျပစ္ မေျပာခ်င္ ေပမယ့္ ေျမးကေလး ႏွစ္ေယာက္ လူလား ေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ေတာ့ ဘြားဆံု ရင္ေလးလွသည္။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မ်ားမွ စားပြဲထုိး ေလးေတြ ေနရာမွာ ေျမးကေလးကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိတိုင္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္၀မ္းနည္း မိ၏။
သို႔ေပမယ့္ မယ္ဆံုငယ္ ငယ္တုန္းက မုဆိုးမ ဘြဲ႕ကုိ ခါးစည္း အံႀကိတ္ရင္း တစ္ကုိယ္တည္း ႐ုန္းကန္ၿပီး သမီးကို ပညာသင္ေပး ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္လား။ မျပည့္စံုသည့္ ၾကားက အလယ္တန္း အထိေတာ့ သမီးက ပညာ သင္ခဲ့ရသည္။ သက္ဆုိး မရွည္ရွာသည့္ သမီးေလး။ ခုလုိ သူ႔ ရင္ေသြးေလးေတြ ဘြားေအႀကီး တစ္ေယာက္လံုး ရွိပါ ေသးရက္ႏွင့္ ပညာမသင္ ႏုိင္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ခုိင္းစားေနတာမ်ား သိရင္ ေရာက္ရာဘ၀မွာ ရတက္ေအး ရွာမည္မဟုတ္။
ဘြားဆံု မလုပ္ရက္ပါ။ ေျမးေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ခုိင္းမစားပါ။ ဘြားဆံု အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ သည္ေျမးေလး ႏွစ္ေယာက္ ငတ္မေသ ေစရ။ အလင္းမကြယ္ ေစရ။ ရသည့္နည္းျဖင့္ ရွာေကၽြးမည္။ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားမည္။ အေမအုိ႔ ရင္ထဲမွာ တီးတိုး က်ဴးရင့္ေနၿပီး အ႐ိုးထဲမွ ခြန္အားေတြ ညႇစ္ထုတ္စုစည္း မိေလၿပီ။ အဘြားအုိ အတြက္ ေျမးေလးေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အႏွစ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။
“ေဒၚမယ္ဆံု နာမည္နဲ႔ ေငြလႊဲ ဒီေန႔လည္း ေရာက္မလာ ေသးဘူး အေမႀကီး။ ဘဏ္မ်ား လြဲေနလား။ သတင္းမ်ား မွားေနလား”
ေလေအး ေပးစက္ေၾကာင့္ ေအးစိမ့္ေနေသာ ဘဏ္ထဲမွာ ဘြားဆံုတစ္ေယာက္ ေဇာေခၽြး ျပန္ေနရ၏။ သမက္ ကေလးက ေငြလႊဲမယ္လုိ႔ ဖုန္းဆက္ေၾကာင္း လမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္က လာေျပာသြားတာ သည္ဘဏ္ပါပဲ။ ဘြားဆံုတုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘဏ္က ေလးငါးခု ရွိတာမို႔ ေသခ်ာေအာင္ စာရြက္ထဲ ေရးမွတ္ထား ခဲ့သည္ပဲ။
ပို႔မယ္ အေၾကာင္းၾကား ၿပီးကာမွ ကိစၥ တစ္ခုခုပဲ ေပၚေလသလား။ သတင္းပဲ မွားပို႔မိ တာလား။ ဘြားဆံု မေန႔က လာေတာ့လည္း ေငြလႊဲ မေရာက္ေသး ဆုိ၍ ဒုကၡမ်ား ခဲ့ရေသးသည္။ လမ္းထိပ္မွ ဆုိက္ကားငွား စီးလာခဲ့ရာ ဘဏ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆုိက္ကားခက ငါးရာတဲ့။ ဘြားဆံုမွာက ကြမ္းယာဆုိင္မွ ေခ်းလာခဲ့ေသာ ေငြႏွစ္ရာသာ လက္ထဲ ပါခဲ့၏။ ဆုိက္ကား သမားကို “ဘဏ္က ေငြထုတ္ၿပီးရင္ လုိတဲ့ေငြလည္း ေပးပါ့မယ္။ အျပန္လည္း ဆုိက္ကား ထပ္ငွားစီးမယ္” ဆုိၿပီး ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ႏွင့္ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ခိုင္းခဲ့သည္။
သုိ႔ေပမဲ့ ေငြလႊဲက မေရာက္ေသး ဆုိေတာ့ဘြားဆံု အက်ပ္ ႐ိုက္ရၿပီ။ ဆုိက္ကား သမားကို “ေနာက္ေန႔ ေငြလာထုတ္မွ ေပါင္းေပးပါ့မယ္။ အိမ္ျပန္ပို႔ ေပးပါ။ မနက္ျဖန္လည္း အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါ” လုိ႔ ရလိုရျငား ထပ္ေျပာ ၾကည့္ေပမယ့္ ဆုိက္ကား ဆရာက ယံုၾကည္ပံု မေပၚေတာ့။ မေရရာသည့္ ေငြအတြက္ ခရီးလွမ္းေသာ အိမ္ကိုလည္း လိုက္ပို႔ခ်င္ ပံုမရ။ “ၿမိဳ႕သစ္ ဘက္သြားတဲ့ လုိင္းကားသာ စီးသြားေတာ့ အေမႀကီးေရ။ လုိင္းကားခ ကေတာ့ သက္သာလိမ့္မယ္” တ့ဲ။
အသက္ႀကီး လာသည့္ ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ထဲကို အသြား အလာနည္းၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ ကြက္ေလး အတြင္းသာ အေန မ်ားေတာ့ ဆုိက္ကားခေတြ ဒီေလာက္ ေစ်းႀကီး တာလည္းမသိ။ လုိင္းကားေတြ လမ္းေၾကာင္းလည္း နားမလည္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မ်က္စိပင္လည္ ခ်င္ခ်င္။
သုိ႔ႏွင့္ ေခၽြးခံအိတ္ထဲ စမ္းသပ္ရွာေဖြ ျပန္ေတာ့ ပိုက္ဆံက အေႂကြေလးပင္ တစ္ရြက္မွ မက်န္ေတာ့။ ကားသမား ကလည္း ဟိုစမ္း ဒီစမ္းႏွင့္ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနေသာ အဘြားအုိကို စိတ္မရွည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ေနပူပူ ထဲမွာ အသည္း မာမာႏွင့္ ထားခဲ့ျပန္သည္။
ဒီအခ်ိန္ မွာပဲ တုတ္ေကာက္ တစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳကာ ခါးကကိုင္းကိုင္း၊ ေခါင္းေဆာင္း တဘက္က ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ အက်ႌ လံုခ်ည္က မြဲေၾကေၾကႏွင့္ အေရာင္ အဆင္းမႈန္မႈိင္း ေနေသာအေမ အိုကို ေနပူထဲ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းေနရတာ မၾကည့္ရက္သည့္ သူေတာ္ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္က “ကားစီးသြားပါ” ဆုိၿပီး ေငြႏွစ္ရာ လွဴေလသည္။ သူငယ္က အေမအုိ႔ အျဖစ္ အပ်က္ကုိ အစအဆံုး ျမင္သြားပံုလည္း ရ၏။
သူငယ္လွဴသည့္ ေငြကုိ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ကိုင္ရင္း ေတြေ၀ ေနမိေသာ အဘြားအိုကို လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား ကလည္း တစ္မ်ဳိး ျမင္သြားၿပီး ေငြေတြဆက္တုိက္ ထည့္၀င္လွဴဒါန္း ၾကျပန္ေတာ့ မေန႔က အိမ္အျပန္မွာ ဘြားဆံု ေငြထုပ္ ကေလးပိုက္ၿပီး ျပန္သြား ခဲ့ရသည္ေလ။
စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္မိေသာ္လည္း ၾကာၾကာ အေတြး မပြားႏုိင္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ အဖ်ားႀကီး ေနတာကို ေဆးခန္းသြားျပ ရေသး၏။ အေမအုိ႔ကို ေပးကမ္းၾကသည့္ ေငြေလးေတြ ကပဲ ေျမးကေလး အတြက္ ေဆးတစ္ေပါက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု။ ကိုယ့္ကို ေတာင္းရမ္းသူလုိ႔ အထင္ ခံရျခင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ၀မ္းနည္းဖို႔ထက္ ေျမးေလး အသက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။
ဒီေန႔လည္း ဘဏ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ႀကီးစြာႏွင့္ ေရာက္လာေပမယ့္ ေငြလႊဲက မေရာက္ဆိုေတာ့ ဘြားဆံု ေနပူက်ဲက်ဲ လမ္းမေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ရျပန္၏။ သို႔ေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ ဘြားဆံု ပါးသြားၿပီ။ ဆုိက္ကား စီးမလာဘဲ လိုင္းကား စီးလာခဲ့သည္။ အျပန္ စရိတ္လည္း ခ်န္ထားခဲ့လုိ႔ ပူစရာ မလုိ။
ခက္သည္က ေျမးငယ္ေလး အတြက္ ေဆးခန္း ျပစရာ ေငြမရွိေတာ့။ မေန႔က ရသည့္ ပိုက္ဆံကလည္း ေဆးတစ္ေပါက္ ထုိးၿပီး ေသာက္ေဆးေလး၀ယ္၊ ေျမးအဘြား တစ္ေတြ ညစာေလး စီမံခ်က္ ျပဳတ္လုိက္တာ ကုန္ေလၿပီ။ ေျမးငယ္က အဖ်ားခ်ဳိ သြားေပမယ့္ ရွင္းရွင္းေတာ့ မက်ေသး။ ဆရာ၀န္က ေဆးကို သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ဆက္ထုိး ရမည္တဲ့။ အႀကီးမေလး ကလည္း စာအုပ္ ၀ယ္စရာ ေငြမက်န္ ေတာ့၍ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးေနေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ မေျပာရွာပါ။
ဒီေန႔ မနက္ေတာ့ ညကက်န္သည့္ ထမင္းခဲ ေလးကို ေျမးအဘြား သံုးေယာက္ ေ၀မွ် စားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေ၀မွ်တယ္သာ ဆုိတာပါ။ ေျမးေတြကို ငဲ့ၿပီး ဘြားဆံုက တစ္လုတ္ တစ္ဆုပ္သာ ၿမိဳ႕ထဲထြက္မည္ မို႔အားရွိေအာင္ လည္ေခ်ာင္း နင္နင္ႏွင့္ ေရျဖင့္ေမွ်ာ ခ်ခဲ့ရသည္။ ဒီလုိသာ ဆိုရင္ျဖင့္ ညစာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ကုန္စံုဆုိင္က ဘုမကို အသနား ခံၿပီး ဆန္ထပ္ေခ်းဖုိ႔ ေအာက္က်ဳိ႕ ရဦးမည့္ပံု။
အေတြးျဖင့္ စိတ္ေမာစြာ သက္ျပင္းအခ် လူက နိမ့္ခနဲ ေခ်ာ္က်သြားကာ နဂိုက ကိုင္းၫြတ္ ေနသည့္ခါးက ဘယ္လုိမွ ျပန္မတ္၍ မရေတာ့။ ေတာင္ေ၀ွးတျခား လူတျခား လဲက်သြားေသာ အေမအုိကုိ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္က ထူမ ေပးဖုိ႔လက္ ကမ္းစဥ္မွာ မေန႔က သူေတာ္ေကာင္း ေလးမ်ားလားလုိ႔ သတိ ရမိ၏။ အေမအုိကို ကူညီဖုိ႔ ေရာက္လာ ျပန္ေလၿပီ။
မေန႔က အျဖစ္ အပ်က္ကို သတိ ရမိေတာ့ ဘြားဆံု မ်က္ရည္ေတြ လည္ၿပီး ရင္ေတြခုန္လာ ျပန္၏။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လုိေျပာင္းေျပာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွားပါးတယ္ ေျပာေျပာ၊ တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ကူညီ လိုစိတ္နဲ႔ သဒၶါ တရားကေတာ့ က်န္ေနေသး ပါလားလုိ႔ ၀မ္းသာၿပီး မ်က္ရည္ လည္မိတာပါ။
သို႔ေပမဲ့ လြယ္လြယ္ ကူကူ ရလာမည့္ ေငြစေတြကို ဒီလုိသာ ခဏခဏ လက္ခံေနရင္ ဒီဘ၀ကို သာယာ မိလာမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလုိ အလြယ္လမ္းကို ေရစုန္ေမ်ာၿပီး မိန္းေမာ ေနခဲ့လို႔ လူၫြန္႔ တံုးသြားရသည့္ သူေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနၿပီလဲ။
မ်က္ရည္စ မ်ားႏွင့္ ေ၀သီေနေသာ အေမအုိ႔ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေငြစအခ်ဳိ႕ လွမ္းေပးေနသည့္ လက္မ်ား၊ ထူမရန္ ကမ္းေပးေနသည့္ လက္တစ္စံု၊ အဖ်ား တက္ေနမည့္ ေျမးငယ္ေလး မ်က္ႏွာ၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ညိႇဳးငယ္ေနရွာသည့္ ေျမးမေလး၊ အားလံုးကို မႈန္၀ါး၀ါး ျမင္ေန ရေလသည္။ ထုိ႔ ျပင္ မ်ဳိး႐ိုးမညံ့ ခဲ့သည့္ မိဘ ဘုိးဘြားမ်ား မ်က္ႏွာကလည္း တေရးေရး ေပၚလာ ျပန္ေသး၏။
ထုိ႔ေနာက္ မႈိင္းရီမြဲေဖ်ာ့ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လင္လာသည့္ အေမအုိက လက္က်န္ ခြန္အားမ်ားကို စုစည္းကာ ေဘးမွာ က်ေနေသာ ေတာင္ေ၀ွးေလးကို ေကာက္ယူ အားျပဳၿပီး မိမိကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစား၍ ထရပ္လုိက္၏။
တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းသြားေသာ အေမအိုကို လက္ကမ္း ေပးသူက နားလည္ႏုိင္ ပါ့မလား မသိေပမယ့္ အေမအုိ ကေတာ့ အရင္ကထက္ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အေ၀းသုိ႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ကိုင္းေနေသာ ခါးပင္ အနည္းငယ္ ပိုမတ္လာ သေယာင္။
ကမ္းထားေသာ လက္ကို ျငင္းပယ္ရသည့္ အတြက္ အားေတာ့ နာပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေမအုိ႔ မွာက သူ႔မ်ဳိး ဆက္ေတြကို လက္ဆင့္ ကမ္းစရာ အေမြဆုိလို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တစ္ခုသာ ရွိေတာ့သည္ မဟုတ္လား။
လမ္းသြားလမ္းလာ တခ်ဳိ႕က ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ အဘြားအုိႏွင့္ လက္ထဲမွ ေပးကမ္းထားေသာ ႏွစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္။ ထုိပံုရိပ္ တုိ႔မွ တစ္ဆင့္ စီးက်လာေသာ လွ်ပ္တစ္ျပက္ သဒၶါတရား တုိ႔ျဖင့္ ဘြားဆံု လက္ထဲသို႔ ေငြစကၠဴ ေလးမ်ား တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ထပ္ေရာက္ လာရ၏။ ငါးဆယ္တန္မ်ား၊ တစ္ရာတန္ အခ်ဳိ႕၊ ႏွစ္ရာတန္ လည္းပါ။
ေယာင္နနႏွင့္ ေငြစကၠဴ လက္တစ္ဆုပ္ ကိုင္ၿပီး အခ်ိန္ အတန္ၾကာ ရပ္ေနမိေတာ့ ေနာက္ထပ္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာသည့္ ေငြမ်ားက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္လုိ႔ပင္ မဆံ့ေတာ့။ ေခါင္းေပၚက တဘက္ေဟာင္း ေလးခၽြတ္ၿပီး ထည့္လုိက္ရင္း သက္ျပင္း ႐ႈိက္မိသည္။
“လာ လာ ၿမိဳ႕သစ္ကို တစ္ရာတည္းရယ္ လိုက္မလား”
ထုိးရပ္လာေသာ လုိင္းကားေလးေပၚ တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ႏွင့္ ပိုက္ဆံတစ္ရာ ေပးရင္း တုတ္ေကာက္ေလး အားျပဳ တက္လုိက္ေတာ့ စပယ္ယာက ေဖးမၿပီး ဆြဲတင္ေပး၏။ ခုနက စပယ္ယာလုိ “ပိုက္ဆံ မပါရင္ လမ္းပဲေလွ်ာက္ေတာ့ အေမႀကီး” လို႔ ရက္ရက္စက္စက္ မစိမ္းကားပါ။
သည္လုိ မစိမ္းကားေအာင္ ကူညီ ေပးသြားသည့္ ေစတနာ ရွင္ကို သတိရ သြားေတာ့ လက္ထဲမွ တဘက္ေဟာင္း ေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္မိသည္။ တဘက္ထဲမွာ စုထုပ္ထားသည့္ ေငြစကၠဴ ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမည္မသိ။ နည္းေတာ့ မနည္းလွ။ တစ္ခါမွ စိတ္မကူး ဖူးသည့္ အေျခအေန တစ္ခုကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ ရသည္မို႔ ဘြားဆံု ရင္ကေတာ့ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတုန္း။
အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆီးႀကိဳ ေနသည့္ ေျမးမေလးက ေထြးလံုးေနသည့္ တဘက္ေဟာင္း ထဲက ေငြစကၠဴ ေတြကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားပံု ရ၏။
“အဘြား၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း ပြစာက်ဲလုိ႔။ ေခ်ာ္လဲ လာတာလား”
“ဟုတ္ပါဘူး ေျမးရယ္။ ေျမးေဖေဖ ပုိ႔တဲ့ ပိုက္ဆံက ဒီၿမိဳ႕က ဘဏ္ကို မေရာက္ေသး လုိ႔တဲ့။ ထုတ္မရ ခဲ့ေသးဘူး။ ဒါေတြက”
ဘြားဆံု စကားကို ျဖတ္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ အရင္ ေသာက္လုိက္သည္။ ေျမးမေလးကို ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ မေ၀ခြဲ ႏိုင္ေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ ဘာျဖစ္ခဲ့မွန္း ေရေရရာရာ ျပန္မေတြး၀ံ့ ေသး။ ေငြစကၠဴေတြကို ထုိင္ စီေနေသာ ေျမးမေလးမ်က္ႏွာ ကေတာ့ ၀င္းလက္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ ဗလာ စာအုပ္၀ယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ ႏုိင္ၿပီလို႔ ေပ်ာ္ေန ေလသည္လား မေျပာတတ္။ သူ႔ခမ်ာ ေရးစရာ ဗလာစာအုပ္ ကုန္ေနတာကို ၀ယ္ေပးဖုိ႔ ပိုက္ဆံ မရွိေသးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းမသြား ၀ံ့တာ သံုးေလးရက္ေတာင္ ရွိရွာၿပီ။
“ဖုိးကဲေကာ”
“ေမာင္ေလးက အဖ်ား ျပန္တက္လာလုိ႔ အိပ္ေနတယ္ အဘြား”
ေရတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္ရလုိ႔ ေအးသလို ရွိသြားသည့္ ဘြားဆံုရင္ထဲ အပူလံုးႀကီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆုိ႔ လာျပန္သည္။ ႏံုးခ်ည့္ ေနေပမယ့္ ႐ုန္းထၿပီး ေျမးငယ္ေလး ရွိရာ အတြင္းခန္းကို ေျပးသြားလုိက္၏။ စိတ္ကသာ ေျပးသည္ ဆုိေသာ္လည္း ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ အဘြားအိုမုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္းသာ ေရြ႕ႏုိင္၏။ ၾကမ္းခင္းကလည္း ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ လုိရာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။
အသက္ႀကီး လာေတာ့ ဘာမွ မေကာင္းေတာ့ ပါဘူး။ ဒူးလည္းမေကာင္း၊ ခါးလည္းမေကာင္း၊ မ်က္စိလည္း မေကာင္း၊ နားေတာင္မွ ေလေတြထြက္ၿပီး အူေနလုိ႔ သိပ္ေကာင္းေကာင္း မၾကားခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို စိတ္သြားတုိင္းသာ ကိုယ္ပါလုိ႔ ကေတာ့ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ေျမးေတြကို ေဒါင္းတင္ေမာင္းတင္ ရွာေကၽြး လုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ခုေတာ့ သမက္ ျဖစ္သူ၏ လုပ္စာကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေစာင့္ေနရတာ။ ေျမးအဘြား တစ္ေတြ ငတ္တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ျပတ္တာလည္း အခါခါ၊ ေခ်းရတာလည္း အတုိးနဲ႔ ဆုိေပမယ့္ ၾကာေတာ့ ထပ္ေခ်း ခ်င္တဲ့သူေတာင္ မရွိေတာ့။ အိမ္လခ ကလည္း သံုးေလးလ မေပးႏုိင္လုိ႔ အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်ေနၿပီ။
ေရနံေမွာ္ လုိက္သြားသည့္ သမက္က ေငြပို႔ မမွန္ေတာ့ သူပုိ႔လိုက္သည့္ ေငြက ေရာက္တာနဲ႔ အတုိးေတြ၊ အေႂကြးေတြ၊ အိမ္လခေတြ ထုိးဆပ္လုိက္တာ ႏွင့္ပင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့။ ဒီေတာ့ လုိအပ္သမွ် ထပ္ေခ်းရင္း နဲ႔ပဲ လံုးလည္လိုက္ ေနရသည္။
ဘြားဆံု သက္ျပင္းေမာကို ႐ႈိက္ရင္း ေျမးငယ္ နဖူးကို စမ္းလုိက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးမွ အပူက ႏွလံုးအိမ္ အထိ ၿမိဳက္ခနဲ ကူးစက္ပူေလာင္ သြား၏။
“ဘုရား ဘုရား ပူခ်စ္ ေနတာပါလား။ သားေရ ဖုိးကဲ ဖုိးကဲ”
ကေလးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထူးေတာ့ ဘြားေအရင္ထဲ မီးခဲ မ်ဳိမိသလုိ ျဖစ္ေလၿပီ။
“မိစု၊ မိစု၊ အျမန္လာ ၾကည့္စမ္း။ ညည္းေမာင္ေလး သတိမ်ား လစ္ေန သလားဟယ္။ ငါလည္း ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ ရဘူး”
အစ္မ လုပ္သူက လႈပ္လႈပ္ႏႈိးမွ ကေလးငယ္က “အင္း” ခနဲ သံရွည္ဆြဲ ညည္းရွာ၏။ သတိပဲ လစ္ေနသည္လား။ အိပ္ပဲ ေပ်ာ္ေနသည္ လားေတာ့မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္း သြားျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဖ်ားေနတာ ႏွစ္ရက္ ရွိေပမယ့္ ပိုက္ဆံလည္း မရွိသည္မို႔ ကြမ္းယာဆုိင္မွ အုပ္ေဆးေလး ၀ယ္လူးလိုက္၊ အဖ်ားက် ေဆးေလး ၀ယ္တုိက္လိုက္ႏွင့္ ေနခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ မိမိ ရလာသည့္ ပိုက္ဆံေလးႏွင့္ ေဆးခန္းသြားျပ လုိက္မည္။ ေလာက္ပါ့မလား ေတာ့မသိ။
“သမီး ခုနက ပိုက္ဆံေရတာ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“ႏွစ္ေထာင့္ သံုးရာနဲ႔ ငါးဆယ္”
“ဟယ္” ခနဲ ဘြားဆံု ရင္ထဲ လႈိက္ခုန္ သြားရ၏။ ရလာတာ မနည္းပါလား။ ေစ်းထြက္ ေရာင္းရင္ေတာင္ အျမတ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရဖို႔ဆုိတာ တစ္ေနကုန္ တာေတာင္ မေသခ်ာ။ ဒီၾကားထဲ ႐ႈံးခ်င္ ႐ႈံးႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕ထဲက လူစည္းကားရာ တစ္၀ုိက္မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနသူေတြ ပိုပို မ်ားလာတာ ျဖစ္မည္ေပါ့။
သက္ႀကီးရြယ္အို ဒုကိၡတေတြ ကေတာ့ ထားပါေတာ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေျခလက္ အျပည့္ အစံုႏွင့္ အရြယ္ေကာင္း ေတြကလည္း ေတာင္းရမ္းေနတာ ျမင္ဖူး၏။ တစ္ခါတေလ အေကာင္းက ဒုကၡိတ ေယာင္ပင္ ေဆာင္လုိက္ေသး၏။ လုပ္ကိုင္ စားရတာထက္ ေတာင္းစား ရသည္က ပိုတြက္ေျခ ကိုက္ေနသည္ လားမွ မသိတာ။ ဒီလုိ ေရသာခို အေခ်ာင္ လိုက္ခ်င္စိတ္က လူကို အၫြန္႔က်ဳိး ေစသည္ဟု ဘြားဆံုကေတာ့ ႏွေျမာမိသည္။
“အဘြား ဘာေတြေတြး ေနတာလဲ။ ေဆးခန္း သြားမယ္ဆုိ”
သူ႔ေမာင္ေလးကို မႏုိင္မနင္း ခ်ီထားေသာ ေျမမေလးက သတိေပးမွ ဘြားဆံု စိတ္ႏွင့္လူ ျပန္ကပ္ေတာ့၏။ သံုးႏွစ္ သားေလးကို ရွစ္ႏွစ္ သမီးက ခ်ီထားသည့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္ျမင္ကြင္းက ဘြားဆံု ရင္ကုိ ဆုိ႔နင့္ေစသည္။ အဘြားအိုက ယိုင္နဲ႔နဲ႔မုိ႔ ေျမးကို ခ်ီပိုးဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ့္အ႐ိုး ကိုပင္ အႏုိင္ႏိုင္ သယ္ေနရသည့္ အေျခအေန။
အေသေစာ ရွာသည့္ သမီးကို သတိရ မိေတာ့ ေရနံေမွာ္မွာ ပင္ပန္း ေနရွာမည့္ သမက္ကလည္း အေတြး အာ႐ံုမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ တြယ္ၿငိလာ ျပန္သည္။ အရင္ကေတာ့ သမက္က ဆုိက္ကားနင္း၊ သမီးက ေစ်းေရာင္း၊ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ ကေလးထိန္းႏွင့္ မိသားစု ေလးဟန္ ခ်က္ညီေနခဲ့ ေသးသည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က ဒုိင္ခံ ရွာေဖြ၍ တစ္သက္လံုး ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ ေကၽြးလာခဲ့သည့္ အေမကို သမီးေရာ၊ သမက္ကေရာ အိမ္မႈကိစၥ ေလာက္ႏွင့္သာ အနားေပး ထားခဲ့၏။
“အေမ ေစ်းေရာင္း ႏုိင္ေသးတယ္။ ေငြရွာ ခ်င္ေသးတယ္။ သံုးေယာက္လံုး တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားၿပီး စုလိုက္ရင္ တုိ႔ဘုိးဘြားပိုင္ အိမ္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ေဆာက္ ႏုိင္တာေပါ့” လုိ႔ ေျပာလည္း သမီးႏွင့္ သမက္က လက္မခံ ခဲ့ပါ။
ခုေတာ့ သမီးေလး ဆံုးတာပင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ ေတာ့မည္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ ေမြးၿပီး ကတည္းက ႏွလံုး အားနည္းေသာ သမီးခမ်ာ အိပ္ရာထက္မွ မထႏုိင္ခဲ့။ သမီး အသက္ကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ ဘုိးဘြားပုိင္ အိမ္ေလးကို လက္လႊတ္ ခံလိုက္ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာက သမီးကို လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ မေပးခဲ့ပါ။ သားကေလးမွ လူမွန္း မသိတတ္ ေသးခင္ ဘြားေအ လက္ထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြား ခဲ့ေလသည္။
မိသားစုေလး တစ္ခု ခိုင္ခုိင္မတ္မတ္ ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ ဟန္ခ်က္ညီ ထမ္းပိုးထားသည့္ ေဒါက္တစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္ ထြက္သြားၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ဘြားဆံုတို႔ တစ္ေတြ အယိုင္ယုိင္ အလဲလဲ ျဖစ္ခ့ဲရသည္။ ဘြားဆံုလည္း စိတ္ေထာင္း၍ ကိုယ္ေၾက ဆုိသလုိ အသက္ထက္ ပိုအုိစာ ေနၿပီ။
အေသာက္ အစားကင္းသည့္ သမက္ ကေလးက ႏွစ္ဆတုိးၿပီး ႀကိဳးစား ရွာေပမယ့္ ယိမ္းသထက္ ယိမ္းလာသည့္ အသိုက္ အျမံဳေလး အတြက္ က်ားကန္ႏုိင္ဖို႔ အေဖာ္ေကာင္း သျဖင့္ ေရနံေမွာ္ကို လုိက္သြားခဲ့သည္။ “ပုိက္ဆံ ရေပမယ့္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲရွာတယ္” လုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကေရာ လူၾကံဳမ်ား ဆီကပါ သတင္း ၾကားရေတာ့ ဘြားဆံု စိတ္မေကာင္း။
လူၾကံဳႏွင့္ သမက္ကေလး ပို႔ေပးသည့္ ေငြစေလး မ်ားကို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ၿခိဳးျခံ သံုးစြဲ၏။ ေက်ာင္းေန ရြယ္ေရာက္လာသည့္ ေျမးအႀကီး မကို ေက်ာင္းထား၏။ ပိုလွ်ံ ေငြေလးမ်ားကို ေခၽြတာ စုေဆာင္းၿပီး ေစ်းရင္းေလး ရရင္ ဘြားဆံုလည္း တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ရ ေကာင္းမလားဟု အျမဲၾကံဆ ေနတတ္၏။ ေစ်းကို ေလွ်ာက္မေရာင္း ႏုိင္ေတာ့လည္း ထုိင္ေရာင္းရမည့္ တစ္ခုခုေပါ့။ လမ္းဆံုမွာ မုန္႔ ပ်ားသလက္ ဆုိင္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖြင့္ခ်င္သည္ေလ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သမက္ေလး ဆီက လူၾကံဳ အလာကလည္း က်ဲလာသည္။ အေမအို႔ စုေငြကလည္း ေလွ်ာသြား ႐ံုမက ေခ်းေငြေတြပင္ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနရၿပီ။ သံုးေလးလမွ တစ္ခါ လူၾကံဳ လာတတ္သလုိ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ကေတာ့ လူၾကံဳ မရွိွ၍ ဆိုကာ ဘဏ္မွ ေငြလႊဲလုိက္၏။
လူၾကံဳ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေမအို႔ သမက္ကေလး ေနာက္အိမ္ေထာင္ပဲ က်ေန သလိုလို။ ေသာက္တတ္ စားတတ္လာၿပီး ပ်က္စီးေန သလိုလုိ။ မေရမရာ သတင္းေပး ၾက၏။ အရြယ္ေကာင္းရွာ ေသးသည့္ သမက္ကို အျပစ္ မေျပာခ်င္ ေပမယ့္ ေျမးကေလး ႏွစ္ေယာက္ လူလား ေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ေတာ့ ဘြားဆံု ရင္ေလးလွသည္။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မ်ားမွ စားပြဲထုိး ေလးေတြ ေနရာမွာ ေျမးကေလးကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိတိုင္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္၀မ္းနည္း မိ၏။
သို႔ေပမယ့္ မယ္ဆံုငယ္ ငယ္တုန္းက မုဆိုးမ ဘြဲ႕ကုိ ခါးစည္း အံႀကိတ္ရင္း တစ္ကုိယ္တည္း ႐ုန္းကန္ၿပီး သမီးကို ပညာသင္ေပး ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္လား။ မျပည့္စံုသည့္ ၾကားက အလယ္တန္း အထိေတာ့ သမီးက ပညာ သင္ခဲ့ရသည္။ သက္ဆုိး မရွည္ရွာသည့္ သမီးေလး။ ခုလုိ သူ႔ ရင္ေသြးေလးေတြ ဘြားေအႀကီး တစ္ေယာက္လံုး ရွိပါ ေသးရက္ႏွင့္ ပညာမသင္ ႏုိင္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ခုိင္းစားေနတာမ်ား သိရင္ ေရာက္ရာဘ၀မွာ ရတက္ေအး ရွာမည္မဟုတ္။
ဘြားဆံု မလုပ္ရက္ပါ။ ေျမးေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ခုိင္းမစားပါ။ ဘြားဆံု အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ သည္ေျမးေလး ႏွစ္ေယာက္ ငတ္မေသ ေစရ။ အလင္းမကြယ္ ေစရ။ ရသည့္နည္းျဖင့္ ရွာေကၽြးမည္။ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားမည္။ အေမအုိ႔ ရင္ထဲမွာ တီးတိုး က်ဴးရင့္ေနၿပီး အ႐ိုးထဲမွ ခြန္အားေတြ ညႇစ္ထုတ္စုစည္း မိေလၿပီ။ အဘြားအုိ အတြက္ ေျမးေလးေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အႏွစ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။
“ေဒၚမယ္ဆံု နာမည္နဲ႔ ေငြလႊဲ ဒီေန႔လည္း ေရာက္မလာ ေသးဘူး အေမႀကီး။ ဘဏ္မ်ား လြဲေနလား။ သတင္းမ်ား မွားေနလား”
ေလေအး ေပးစက္ေၾကာင့္ ေအးစိမ့္ေနေသာ ဘဏ္ထဲမွာ ဘြားဆံုတစ္ေယာက္ ေဇာေခၽြး ျပန္ေနရ၏။ သမက္ ကေလးက ေငြလႊဲမယ္လုိ႔ ဖုန္းဆက္ေၾကာင္း လမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္က လာေျပာသြားတာ သည္ဘဏ္ပါပဲ။ ဘြားဆံုတုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘဏ္က ေလးငါးခု ရွိတာမို႔ ေသခ်ာေအာင္ စာရြက္ထဲ ေရးမွတ္ထား ခဲ့သည္ပဲ။
ပို႔မယ္ အေၾကာင္းၾကား ၿပီးကာမွ ကိစၥ တစ္ခုခုပဲ ေပၚေလသလား။ သတင္းပဲ မွားပို႔မိ တာလား။ ဘြားဆံု မေန႔က လာေတာ့လည္း ေငြလႊဲ မေရာက္ေသး ဆုိ၍ ဒုကၡမ်ား ခဲ့ရေသးသည္။ လမ္းထိပ္မွ ဆုိက္ကားငွား စီးလာခဲ့ရာ ဘဏ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆုိက္ကားခက ငါးရာတဲ့။ ဘြားဆံုမွာက ကြမ္းယာဆုိင္မွ ေခ်းလာခဲ့ေသာ ေငြႏွစ္ရာသာ လက္ထဲ ပါခဲ့၏။ ဆုိက္ကား သမားကို “ဘဏ္က ေငြထုတ္ၿပီးရင္ လုိတဲ့ေငြလည္း ေပးပါ့မယ္။ အျပန္လည္း ဆုိက္ကား ထပ္ငွားစီးမယ္” ဆုိၿပီး ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ႏွင့္ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ခိုင္းခဲ့သည္။
သုိ႔ေပမဲ့ ေငြလႊဲက မေရာက္ေသး ဆုိေတာ့ဘြားဆံု အက်ပ္ ႐ိုက္ရၿပီ။ ဆုိက္ကား သမားကို “ေနာက္ေန႔ ေငြလာထုတ္မွ ေပါင္းေပးပါ့မယ္။ အိမ္ျပန္ပို႔ ေပးပါ။ မနက္ျဖန္လည္း အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါ” လုိ႔ ရလိုရျငား ထပ္ေျပာ ၾကည့္ေပမယ့္ ဆုိက္ကား ဆရာက ယံုၾကည္ပံု မေပၚေတာ့။ မေရရာသည့္ ေငြအတြက္ ခရီးလွမ္းေသာ အိမ္ကိုလည္း လိုက္ပို႔ခ်င္ ပံုမရ။ “ၿမိဳ႕သစ္ ဘက္သြားတဲ့ လုိင္းကားသာ စီးသြားေတာ့ အေမႀကီးေရ။ လုိင္းကားခ ကေတာ့ သက္သာလိမ့္မယ္” တ့ဲ။
အသက္ႀကီး လာသည့္ ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ထဲကို အသြား အလာနည္းၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ ကြက္ေလး အတြင္းသာ အေန မ်ားေတာ့ ဆုိက္ကားခေတြ ဒီေလာက္ ေစ်းႀကီး တာလည္းမသိ။ လုိင္းကားေတြ လမ္းေၾကာင္းလည္း နားမလည္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မ်က္စိပင္လည္ ခ်င္ခ်င္။
သုိ႔ႏွင့္ ေခၽြးခံအိတ္ထဲ စမ္းသပ္ရွာေဖြ ျပန္ေတာ့ ပိုက္ဆံက အေႂကြေလးပင္ တစ္ရြက္မွ မက်န္ေတာ့။ ကားသမား ကလည္း ဟိုစမ္း ဒီစမ္းႏွင့္ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနေသာ အဘြားအုိကို စိတ္မရွည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ေနပူပူ ထဲမွာ အသည္း မာမာႏွင့္ ထားခဲ့ျပန္သည္။
ဒီအခ်ိန္ မွာပဲ တုတ္ေကာက္ တစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳကာ ခါးကကိုင္းကိုင္း၊ ေခါင္းေဆာင္း တဘက္က ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ အက်ႌ လံုခ်ည္က မြဲေၾကေၾကႏွင့္ အေရာင္ အဆင္းမႈန္မႈိင္း ေနေသာအေမ အိုကို ေနပူထဲ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းေနရတာ မၾကည့္ရက္သည့္ သူေတာ္ေကာင္းေလး တစ္ေယာက္က “ကားစီးသြားပါ” ဆုိၿပီး ေငြႏွစ္ရာ လွဴေလသည္။ သူငယ္က အေမအုိ႔ အျဖစ္ အပ်က္ကုိ အစအဆံုး ျမင္သြားပံုလည္း ရ၏။
သူငယ္လွဴသည့္ ေငြကုိ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ကိုင္ရင္း ေတြေ၀ ေနမိေသာ အဘြားအိုကို လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား ကလည္း တစ္မ်ဳိး ျမင္သြားၿပီး ေငြေတြဆက္တုိက္ ထည့္၀င္လွဴဒါန္း ၾကျပန္ေတာ့ မေန႔က အိမ္အျပန္မွာ ဘြားဆံု ေငြထုပ္ ကေလးပိုက္ၿပီး ျပန္သြား ခဲ့ရသည္ေလ။
စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္မိေသာ္လည္း ၾကာၾကာ အေတြး မပြားႏုိင္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ အဖ်ားႀကီး ေနတာကို ေဆးခန္းသြားျပ ရေသး၏။ အေမအုိ႔ကို ေပးကမ္းၾကသည့္ ေငြေလးေတြ ကပဲ ေျမးကေလး အတြက္ ေဆးတစ္ေပါက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု။ ကိုယ့္ကို ေတာင္းရမ္းသူလုိ႔ အထင္ ခံရျခင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ၀မ္းနည္းဖို႔ထက္ ေျမးေလး အသက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။
ဒီေန႔လည္း ဘဏ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ႀကီးစြာႏွင့္ ေရာက္လာေပမယ့္ ေငြလႊဲက မေရာက္ဆိုေတာ့ ဘြားဆံု ေနပူက်ဲက်ဲ လမ္းမေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ရျပန္၏။ သို႔ေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ ဘြားဆံု ပါးသြားၿပီ။ ဆုိက္ကား စီးမလာဘဲ လိုင္းကား စီးလာခဲ့သည္။ အျပန္ စရိတ္လည္း ခ်န္ထားခဲ့လုိ႔ ပူစရာ မလုိ။
ခက္သည္က ေျမးငယ္ေလး အတြက္ ေဆးခန္း ျပစရာ ေငြမရွိေတာ့။ မေန႔က ရသည့္ ပိုက္ဆံကလည္း ေဆးတစ္ေပါက္ ထုိးၿပီး ေသာက္ေဆးေလး၀ယ္၊ ေျမးအဘြား တစ္ေတြ ညစာေလး စီမံခ်က္ ျပဳတ္လုိက္တာ ကုန္ေလၿပီ။ ေျမးငယ္က အဖ်ားခ်ဳိ သြားေပမယ့္ ရွင္းရွင္းေတာ့ မက်ေသး။ ဆရာ၀န္က ေဆးကို သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ဆက္ထုိး ရမည္တဲ့။ အႀကီးမေလး ကလည္း စာအုပ္ ၀ယ္စရာ ေငြမက်န္ ေတာ့၍ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးေနေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ မေျပာရွာပါ။
ဒီေန႔ မနက္ေတာ့ ညကက်န္သည့္ ထမင္းခဲ ေလးကို ေျမးအဘြား သံုးေယာက္ ေ၀မွ် စားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေ၀မွ်တယ္သာ ဆုိတာပါ။ ေျမးေတြကို ငဲ့ၿပီး ဘြားဆံုက တစ္လုတ္ တစ္ဆုပ္သာ ၿမိဳ႕ထဲထြက္မည္ မို႔အားရွိေအာင္ လည္ေခ်ာင္း နင္နင္ႏွင့္ ေရျဖင့္ေမွ်ာ ခ်ခဲ့ရသည္။ ဒီလုိသာ ဆိုရင္ျဖင့္ ညစာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ကုန္စံုဆုိင္က ဘုမကို အသနား ခံၿပီး ဆန္ထပ္ေခ်းဖုိ႔ ေအာက္က်ဳိ႕ ရဦးမည့္ပံု။
အေတြးျဖင့္ စိတ္ေမာစြာ သက္ျပင္းအခ် လူက နိမ့္ခနဲ ေခ်ာ္က်သြားကာ နဂိုက ကိုင္းၫြတ္ ေနသည့္ခါးက ဘယ္လုိမွ ျပန္မတ္၍ မရေတာ့။ ေတာင္ေ၀ွးတျခား လူတျခား လဲက်သြားေသာ အေမအုိကုိ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္က ထူမ ေပးဖုိ႔လက္ ကမ္းစဥ္မွာ မေန႔က သူေတာ္ေကာင္း ေလးမ်ားလားလုိ႔ သတိ ရမိ၏။ အေမအုိကို ကူညီဖုိ႔ ေရာက္လာ ျပန္ေလၿပီ။
မေန႔က အျဖစ္ အပ်က္ကို သတိ ရမိေတာ့ ဘြားဆံု မ်က္ရည္ေတြ လည္ၿပီး ရင္ေတြခုန္လာ ျပန္၏။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လုိေျပာင္းေျပာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွားပါးတယ္ ေျပာေျပာ၊ တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ကူညီ လိုစိတ္နဲ႔ သဒၶါ တရားကေတာ့ က်န္ေနေသး ပါလားလုိ႔ ၀မ္းသာၿပီး မ်က္ရည္ လည္မိတာပါ။
သို႔ေပမဲ့ လြယ္လြယ္ ကူကူ ရလာမည့္ ေငြစေတြကို ဒီလုိသာ ခဏခဏ လက္ခံေနရင္ ဒီဘ၀ကို သာယာ မိလာမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလုိ အလြယ္လမ္းကို ေရစုန္ေမ်ာၿပီး မိန္းေမာ ေနခဲ့လို႔ လူၫြန္႔ တံုးသြားရသည့္ သူေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနၿပီလဲ။
မ်က္ရည္စ မ်ားႏွင့္ ေ၀သီေနေသာ အေမအုိ႔ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေငြစအခ်ဳိ႕ လွမ္းေပးေနသည့္ လက္မ်ား၊ ထူမရန္ ကမ္းေပးေနသည့္ လက္တစ္စံု၊ အဖ်ား တက္ေနမည့္ ေျမးငယ္ေလး မ်က္ႏွာ၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ညိႇဳးငယ္ေနရွာသည့္ ေျမးမေလး၊ အားလံုးကို မႈန္၀ါး၀ါး ျမင္ေန ရေလသည္။ ထုိ႔ ျပင္ မ်ဳိး႐ိုးမညံ့ ခဲ့သည့္ မိဘ ဘုိးဘြားမ်ား မ်က္ႏွာကလည္း တေရးေရး ေပၚလာ ျပန္ေသး၏။
ထုိ႔ေနာက္ မႈိင္းရီမြဲေဖ်ာ့ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လင္လာသည့္ အေမအုိက လက္က်န္ ခြန္အားမ်ားကို စုစည္းကာ ေဘးမွာ က်ေနေသာ ေတာင္ေ၀ွးေလးကို ေကာက္ယူ အားျပဳၿပီး မိမိကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစား၍ ထရပ္လုိက္၏။
တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းသြားေသာ အေမအိုကို လက္ကမ္း ေပးသူက နားလည္ႏုိင္ ပါ့မလား မသိေပမယ့္ အေမအုိ ကေတာ့ အရင္ကထက္ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အေ၀းသုိ႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ကိုင္းေနေသာ ခါးပင္ အနည္းငယ္ ပိုမတ္လာ သေယာင္။
ကမ္းထားေသာ လက္ကို ျငင္းပယ္ရသည့္ အတြက္ အားေတာ့ နာပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေမအုိ႔ မွာက သူ႔မ်ဳိး ဆက္ေတြကို လက္ဆင့္ ကမ္းစရာ အေမြဆုိလို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တစ္ခုသာ ရွိေတာ့သည္ မဟုတ္လား။
ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသုိလ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂)
၀ုိး... ေကာင္းလုိက္တာ အမဆရာမေရ...
ReplyDeleteစိတ္ဓာတ္ခြန္အားတဲ႔လား...ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕... ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲနင္႔ရသလုိ အဆုံးမွာ အားတက္သြားမိတယ္...
ခင္မင္လ်က္
Junemoe
ဖတ္ၿပီး ငိုင္သြားတယ္... ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး...
ReplyDeleteစိတ္ဓါတ္ခြန္အားဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကိုပဲ ေရရြတ္ေနမိတယ္...
အင္း။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ReplyDeleteဖတ္ၿပီး သက္ၿပင္းေမာႀကီး တစ္ခ်က္ခ်လုိ္က္ရတဲ႔ ၀တၳဳမ်ိဳးကုိ ႏွစ္သက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ႀကိဳက္ပါတယ္ ဆရာမေရ
Ma Wai, Very Good...
ReplyDelete၀တၱဳ ဆံုးလည္းဆံုးေရာ သက္ျပင္းေမာႀကီး ဟူးခနဲ ခ်လိုက္မိတယ္...။
ReplyDeleteဘြားဆံုလို အဖြားမ်ဳိးေတြ တကယ္ရွိေနတယ္ မမေ၀..။ ျမေသြး အဘြားတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါ သနားလို႔ ေငြလွဴရင္း အင္တာဗ်ဴးထားဘူးတယ္။ သူက အခု၀တၱဳထဲကလိုပဲ မထင္မွတ္ပဲ ေငြေတာင္းစားသူ ျဖစ္လာရသူေပါ့...။ စိတ္ေမာစရာ ဒီလို ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို လမ္းေပၚမွာ မျမင္ရက္ဘူး..။
So tough and get it good message and soul of Author. Thanks to have read.
ReplyDelete