တိမ္ေျခရာမထင္ေသာ ေကာင္းကင္

ညိႇဳးငယ္ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ နွလံုးသားထဲက ဦးတည္ရာေပ်ာက္ အလြမ္းေတြဟာ...ျမိဳသိပ္ခ်ဳပ္တည္း ရလြန္းလို႔ မြန္းၾကပ္လွပါျပီကြယ္။

တမ္းတမႈမပါတဲ့ အလြမ္းဆိုတာ မရိွစေကာင္းဘူးလို႔ လြမ္းဖူးသူတိုင္း ေတြးမိၾကမွာပါ။ ခ်စ္တတ္သူတိုင္း လြမ္းဖူးၾကမယ္။

လြမ္းဖူးသူတိုင္း တမ္းတတတ္ၾကမယ္။

ဒါေပမယ့္....သိတ္ခ်စ္တတ္ခဲ့တဲ့ သက္နွလံုးသားထဲက အလြမ္းဟာ....ဘယ္ေလာက္ပဲရင့္ရင့္...၊ တမ္းတမႈမပါတဲ့ အလြမ္း...။

အမွန္တကယ္က....မတမ္းတရဲတဲ့.....၊ မတမ္းတသင့္တဲ့.....အလြမ္းပါပဲကြယ္။

xxxxxxxxxxx

လူက ဆြမ္းေလာင္းခိ်န္မီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနရေပမယ့္ စိတ္အလ်ဥ္က အေျဖတစ္ခုကို ေျပးလႊားရွာေဖြရလြန္းလို႔ ႏြမ္းလ်ေခြယိုင္ေနတယ္။ မ်က္ရည္တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာေနတဲ့ မ်က္၀န္းတမံကို ဆည္မက်ိဳးအာင္ နွလံုးသားေျမကတုတ္နဲ့ တင္းခံထားရေတာ့ အက္ကဲြေၾကာင္း ဗလပြနဲ့ ရင္တစ္ခုလံုး နာက်ဥ္ေမာပန္းေနရျပီေလ.......။

ဒီေန႔.....။ စြန္႔ခြာေက်ာခိုင္း သြားၿပီးသူက တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ဦးမတဲ့.....။ ဘာသေဘာလဲကြယ္။

' ကိုေလးရယ္...' လို့ တမ္းတညည္းခြင့္ေလးေတာင္မွ မေပးထားခဲ့ဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရတာလဲ။

တကယ္ေတာ့ တမ္းတတယ္ဆိုတာ.....အရင္လိုဘ၀မ်ိဳး ျပန္လိုခ်င္တာ မဟုတ္လား။ ဒါဆို... .မတမ္းတသင့္ေတာ့တဲ့ သက္တို႔နွစ္ေယာက္ဘ၀မွာ အလြမ္းနဲ႔တင္ ရင္နာနာပဲ ရပ္ရမယ္ေလ။

နွလံုးသားေရးရာ ခံစားခ်က္ေတြမွာ သင့္၏၊ မသင့္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္ေပတံနဲ႔ စံထားတိုင္းတာၾကမွာလဲ။ မနာက်ည္းသင့္၊ မတမ္းတသင့္၊ မေပါက္ကဲြသင့္တာေတြဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္က်မွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ပိုလို႔စည္းတား ျခားနားၾကတာလဲ။

အမွန္တကယ္က ဘယ္သူကမွ စည္းတားသတ္မွတ္ မေပးၾကပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသိစိတ္ကကို စည္းျခား ေနမိတယ္။ အလြမ္းမွာတင္ရပ္.....။ တမ္းတမႈဟာ မျပဳသင့္တဲ့အရာ.....။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့....။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း သတိရလြမ္းဆြတ္မိတာေတာင္ အျပစ္ရိွသလို ခံစားမိျပန္တယ္။ လိႈင္းထန္ရုန္းႂကြေနတဲ့ လြမ္းစိတ္ကို မီးခိုးေငြ႕၊ မီးခိုးမွ်င္ေတြလို ေလႏွင္ရာလိုက္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခ်င္တယ္။ ကိုေလးမ်က္နွာကို မျမင္ေယာင္၀ံ့ဘူး။

xxxxxxxxxxxx

အနည္းငယ္ ညိွုဳးလ်ေနေပမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာၿပီးပံုရတဲ့ ကိုေလးရဲ့မ်က္နွာဟာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရတဲ့ ညေနခင္းနဲ႔အတူ အေ၀းမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ျပီ။ ' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ ' တဲ့လား ကိုေလး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္တုန္းကလည္း ဒီလိုစကားမ်ိဳး ကိုေလးႏႈတ္ဖ်ားက ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက... ကိုေလးနဲ႔သက္ ခ်စ္ခြင့္ရလို႔...။ ခုတစ္ခါက်ေတာ့.... သက္နဲ႔ကိုေလး ခဲြခြာခြင့္ ေပးလို႔.....။

ဒီေနရာမွာ ခ်စ္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားမႈစတင္ခဲ့ရသူက သက္ဆိုတဲ့ မိန္မသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး ခဲြခြာခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ေနာက္ဆုတ္မယ့္သူက သက္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးတဲ့ ကိုေလးျဖစ္ေနခဲ့တာ.. .ေလာကႀကီးရဲ့ ျပက္ရယ္ျပဳမႈတစ္ခုလား။

သက္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ပါ ကိုေလး။

ကခ်င္တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်လို႔ ေဆြမို်းစုေတြနဲ႔ ေ၀းကြာေနရာကေန ေမြးရပ္ေျမ ေျမျပန္႔ကို အေျချပန္ခ်ခ်င္ခဲ့တဲ့

ေမေမကပဲ ျမားနတ္ေမာင္လား။ ရပ္ေ၀းရပ္နီးက သားသမီးေျမးျမစ္ အစံုအလင္ကို ဖိတ္ၾကားေတြ႔ဆံုေစခဲ့တဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ ေမြးေန႔ရွင္ အဖြားကပဲ ျမားနတ္ေမာင္လား။

ဒီအသက္အရြယ္ေတြ ေရာက္ကာမွ သက္တို႔နွစ္ေယာက္ကို ဆံုေတြ႔ေစခဲ့တယ္။

' သမီးနဲ႔ဆို အကိုနွစ္၀မ္းကဲြ ေတာ္မယ္သမီးရဲ့။ သမီးအေမနဲ႔ ေမာင္မိုးနိုင္အေမနဲ႔က ညီအစ္မတ၀မ္းကဲြ ဆိုေတာ့ေလ..... '

ပထမေတာ့ ျပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ေနတဲ့ ကိုေလးကို တေလးတစား ျပန္ျပံဳးျပမလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာပါပဲ။

မည္းနက္ေနတဲ့ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုေအာက္က ညိဳရီရီမ်က္၀န္းတစ္စံုရဲ့ ဆဲြငင္အားဟာ ေမာင္နွမဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေတြေ၀မိန္းမူး သြားေစခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက သက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ေသခ်ာသူပါ ကိုေလး။ သက္နဲ႔ကိုေလးၾကားမွာ ဆန္းၾကယ္မႈတစ္ခုခု မၾကာခင္ ၾကံဳဆံုရေတာ့မယ္လို႔ ထူးဆန္းတဲ့အာရံုတစ္ခု ခံစားလိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္.. ေဟာဒီ ကမၻာေလာကၾကီးထဲမွာ သက္မခ်စ္သင့္ဆံုးလူကို ျပပါဆိုရင္လည္း သက္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုေလးကို လက္ညိိႇဳးညႊန္ ရမွာပါ။ ေမာင္နွမနွစ္၀မ္းကဲြ ေတာ္စပ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အသက္ခ်င္း ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ကြာေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဒီ့ထက္ မျဖစ္နိုင္တာ

တစ္ခုက သက္နဲ႔ စေတြ႔တဲ့အခိ်န္မွာပဲ ကိုေလးမွာ လက္ထပ္ဖို႔ရည္ရြယ္ထားျပီးသား ခ်စ္သူမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရိွေနနွင့္တာေလ။

အန္တီျမ အခ်စ္ဆံုး သားမို႔လို႔ ကိုေလးဟာ အသက္ေလးဆယ္နား နီးေနတာေတာင္ အိမ္ေထာင္ မရိွနိုင္ခဲ့တာဟာလည္း သက္အတြက္ေတာ့ ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ ဇာတ္ကြက္ဆင္ထားခံရသလိုပါပဲ။

ေမာင္နွစ္မ နွစ္ေယာက္တည္း ရိွတာမို႔ ကိုေလးနဲ႔ မမဦးတို႔က ခုမွေတြ႔ရတဲ့သက္ကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ေကာက္ရသလို သိတ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုေလးေဖေဖနဲ႔ ေမေမကလည္း ကိုေလးကို ဆိုးမယ့္ႏြဲ႕မယ့္ ညီမေထြးေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ။ သက္တို႔နွစ္ေယာက္ တတဲြတဲြ သြားဟယ္ လာဟယ္ စားဟယ္၊ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ကိုေလးမွာရိွခဲ့ဖူးတဲ့ ရည္းစားသံုးေယာက္ေလာက္ဟာ ကိုေလးေမေမရဲ့ ေပတံနဲ႔ တစ္ေယာက္မွစံမမီွၾကလို႔ ကိုေလးတစ္ေယာက္

လူပိ်ဳသိုးၾကီး ျဖစ္ေနရတဲ့အေၾကာင္း မမဦးက ရယ္ပဲြဖဲြ႕ေျပာျပေတာ့ အန္တီျမကိုယ္တိုင္ကပဲ ကိုေလးရဲ့ လက္ရိွခ်စ္သူကလည္း

သက္ေလာက္ေတာင္ မိန္းမ မပီသ၊ သေဘာမေပ်ာ့ေျပာင္းေၾကာင္း၊ အိမ္တြင္းမႈထိန္းသိမ္းရာမွာလည္း သက္ေလာက္ အရည္အခ်င္း မရိွသူမို႔ ေမာင္နွမသာ မေတာ္ခဲ့ရင္ သက္ကိုသာ ေခြ်းမေတာ္လိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးတယ္။

' အို...ေမေမရယ္ ေမာင္နွမဆိုေပမယ့္ နွစ္၀မ္းေတာင္ကဲြဲတာပဲဟာ။ အေ၀းၾကီးရယ္ပါ။ ယူေကာင္းပါတယ္...။ .ေနာ္..ေယာင္းမ' ..လို့ မမဦးကပါ သက္ကို စေနာက္ခဲ့ဖူးေသးေတာ့ နဂိုကမွ စိတ္မရိုးသားတဲ့ သက္ဟာ စိတ္ကူးေတြ ပိုဆန္းၾကယ္ လာမိတာေပါ့ကိုေလးရယ္။ အဲဒါ သက္အမွားလား။

xxxxxxxxxxxx

' မခိုင္က မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔လည္း ခုထိ အဆက္အသြယ္ရိွတုန္းပဲတဲ့။

ကိုေလးကိုလည္း လက္ထပ္ဖို႔ ေခါင္းညိတ္တယ္ဆိုေတာ့ ငါးရံ့နွစ္ေကာင္ဖမ္းတဲ့ သေဘာလား။ သာတဲ့လူဖက္ယိမ္းမယ္ဆိုျပီး ေဘးတဲြအပို ခိ်တ္ထားတဲ့ သေဘာလား။ သက္ကေတာ့ ကိုေလးဖက္က နာတယ္ဗ်..သိလား။ ကိုေလးနဲ႔ လိုက္လည္းမလိုက္ဘူး။ '

ဒီလို ဘက္ခပ္လိုက္လိုက္ စကားမ်ိဳး ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာမိေတာ့ ကိုေလးက ခပ္မဲ့မဲ့ ရယ္ေနခဲ့တယ္။

' ကေလးက လူၾကီးေတြကိစၥ ဘယ္နားလည္မလဲ ညီမေလးရယ္...'

ကိုေလးက သက္ကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္ ခံစားခ်က္မပိုေသးခင္မွာ ကိုေလးအေပၚ သက္ရဲ့တြယ္ျငိစိတ္ဟာ ရုန္းမေျပနိုင္ေအာင္ ရစ္ေနွာင္ေနခဲ့ျပီ။

' သူ့ရည္းစားေဟာင္းက မေလးရွားကေန ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး လက္ေဆာင္လွမ္းပို႔လိုက္သတဲ့ မမဦးရဲ့...။ သက္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မခိုင္တို႔

အိမ္က ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ဆိုေတာ့ အကုန္သိေနရတာေပါ့။ ႂကြားလိုက္တာကလည္း လြန္ေရာပဲတဲ့။ ကိုေလးကသူ့႔ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဘာေတြတင္ေတာင္းဖို႔ ဂတိေပးထားေၾကာင္း၊ လက္ထပ္ျပီးရင္ အေမရိကား ထြက္ၾကမယ့္ အေၾကာင္းေရာ.... ေျပာလိုက္တာမ်ား နားမဆံ့ေအာင္ပဲတဲ့....'

မွန္ေသာစကားဆိုေပမယ့္လည္း ေနာက္ကြယ္ေျပာေတာ့ အတင္းေပါ့ကိုေလးရယ္။ မဟုတ္မမွန္တာမပါလို႔ ကုန္းေခ်ာတယ္မဆိုသာေပမယ့္ မႀကိဳက္မွန္းသိရက္နဲ႔ သာသာထိုးထိုးေလး ေျပာလိုက္မိေတာ့လည္း မီးေလာင္ရာ ေလပင့္တဲ့သူပဲေပါ့....။

ကိုေလးေမေမဟာ သူ့႔သားကိုခ်စ္လြန္းေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးမွ သူ့သားနဲ႔ မတန္ရာဘူးဆိုတဲ့ မိခင္အတၱလြန္ကဲေနသူ ထင္ပါရဲ့။ သူ့ရင္ထဲက ဆဲြထုတ္သြားမယ့္ 'အေမရိကား ထြက္ၾကမယ္' ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ကိုေလးခ်စ္သူ နုနုခိုင္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို ဆတ္ဆတ္ခါ နာက်ည္းသြားခဲ့တယ္။ အစက သေဘာတူမေယာင္ နႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တဲ့ အန္တီျမဆီက မ်က္နွာမ်ားတဲ့မိန္းကေလးမို႔ သေဘာမတူေၾကာင္း၊

ကန္႔ကြက္စကားေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့ေတာ့...သက္က ကိုယ္သယ္ေဆာင္လာမိတဲ့ အတင္းသာသာ သတင္းစကားေတြေၾကာင့္ပါလားလို႔ ေနာင္တမရနိုင္ပါဘဲ.... ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူူးတယ္။ အားရ၀မ္းသာခဲ့မိတယ္။

ဒီ့ထက္ပိုဆိုးတာက မခိုင္တို႔အိမ္နဲ့ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းကို အန္တီျမေျပာတဲ့စကားေတြ ေဖာက္သည္ျပန္ခ် မိေနခိ်န္မွာ သက္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုအေနအထား ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ေဘးလူေတြ ဘယ္လိုအျမင္ေစာင္းသြားႏိုင္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုေလးကိုယ္တိုင္က ခေလာက္ဆန္တဲ့ မိန္းကေလးလို့ ထင္သြားႏိုင္တယ္... ဆိုတာေတြကို မေတြးမိခဲ့ဘဲ ခပ္ညံ့ညံ့မိန္းမေတြရဲ့ ဗီဇစိတ္မ်ိဳးနဲ့ အားရပါးရ ေျပာခဲ့မိတာကိုေတာ့ သက္၀န္ခံပါတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင့္လည္း သက္ ၀ဋ္ျပန္လည္ခဲ့တာေနမွာ။ သူမ်ားမပိုင္ဆိုင္နိုင္ေအာင္ ေျခထိုးသလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ သက္ဟာ ကိုယ့္ေျခလွမ္းနဲ့ကိုယ္ ရႈပ္ေထြးျပီး ေျခတုပ္လဲခဲ့တာပါပဲ။

' သက္ ဒီလိုရႈပ္ေထြးကုန္မယ္မွန္း သိရင္ ဒီစကားကို မေျပာခဲ့ပါဘူး ကိုေလးရယ္...'

ရိႈက္သံတစ္၀က္တစ္ျပတ္နဲ႔ ပလံုးပေထြး စကားတစ္ခုဟာ ခြင့္လႊတ္ေၾကေအးဖို႔ရာ လံုေလာက္မႈရိွတဲ့ ေတာင္းပန္စကား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အဲဒီအခိ်န္က သက္ သိေနခဲ့ပါတယ္။

' လူဆိုတာ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားအတြက္ ျဖစ္လာမယ့္အက်ိဳးဆက္ကို တာ၀န္ယူရဲမွသာ စကားေတြကို ရဲရဲေျပာရတယ္ကြ။ ဟိုစကားဒီပို႔၊ ဒီစကားဟိုုပို႔နဲ႔ အက်ိဳးမရိွတဲ့ စကားကုန္သည္လုပ္တာဟာ မိန္းမေကာင္းေတြရဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တန္ဖိုးရိွေအာင္မေနတတ္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာတာ ညည္းမရွက္ဘူူးလား။ ဒီလိုညီမမ်ိဳးရိွေနတာ အကိုတစ္ေယာက္လုပ္ဖို႔ ငါစိတ္ကုန္သြားျပီ မိသက္။ '

အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ရက္စက္တဲ့စကားမ်ိဳး ကိုေလးနႈတ္ခမ္းက ထြက္ရက္ခဲ့တာ.... သက္ကေတာ့ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ခုခိ်န္ထိ မယံုၾကည္ခ်င္ေသးဘူး။ မခိုင္ရဲ့ ျပတ္စဲမႈတစ္ခုဟာ ကိုေလးကို ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာင္းလဲရင့္သီးေစခဲ့ျပီလား။

မိန္းမေကာင္း မဟုတ္ဘူးတဲ့...။ တန္ဖိုးမရိွဘူးတဲ့....။ ထင္ရက္ေလျခင္း...။ ေျပာရက္ေလျခင္း... ကိုေလးရယ္။

သက္ တစိမ့္စိမ့္ေတြးျပီး ငိုတယ္။ တေျမ့ေျမ့၀မ္းနည္းျပီး ေၾကကဲြတယ္။ တသသေဆြးျပီး ေနာင္တရတယ္။

မွားသြားျပီ။ မွားသြားျပီလို့ သတိ၀င္တဲ့အခိ်န္မွာ အရမ္းလြန္ကုန္ျပီ။ ကိုေလးက စိတ္တအားဆိုးသြားျပီ။ အထင္လည္း ေသးသြားျပီ။

ကိုေလးကို သူမ်ားပိုင္သြားမွာစိုးလို႔ ထားမိတဲ့ ၀န္တိုစိတ္ရဲ့ရလဒ္ဟာ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္လိုက္တာမွ အက္ဆစ္တစ္ခြက္ကို ေသာက္ျမိဳမိသူလို ေထြးမရ အန္မရ။ ေျဗာင္းဆန္လိႈက္စားကုန္ေပါ့ ကိုေလးေရ.....။

သက္လိုခ်င္တာ ကိုေလးရဲ့ အခ်စ္ပါ။ ကိုေလးရဲ့ အမုန္းကိုေတာ့ ခံယူရဲတဲ့သတၱိ သက္မွာမရိွပါဘူး။ အခ်စ္မရနိုင္မယ့္ အတူတူေတာ့အမုန္းကို မၾကံဳပါရေစနဲ႔ေတာ့။ သက္ကိုသာ ခြင့္လႊတ္ရစ္ပါေတာ့ ကိုေလး။

ကိုေလးကို ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့လို႔ လားရာမသိ အေျဖမရိွတဲ့ အေမွာင္ထုၾကီးထဲကို တိုး၀င္ဖို႔ေရြးခ်ယ္လိုက္ရျပီ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတန္ဖိုးမထားလို႔ နွစ္ရာေရာက္ေပမယ့္ ကိုေလးကိုေတာ့ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိပ္ခ်စ္မိခဲ့တယ္ဆိုတာ.... ကိုေလးသိရင္ပဲ ေက်နပ္ရပါျပီေလ။

xxxxxxxxxxxx

ေသေန႔မေစ့ေသးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့အသက္ဟာ ေတာ္ရံု ဆဲြနုတ္ဖို႔ မလြယ္ပါလားဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကို တစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ရာထဲကမထနိုင္ျဖစ္ျပီးကာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးႏိုင္ေတာ့တယ္။ လူမွန္းသူမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ နွစ္ရက္ေက်ာ္ေတာ့ အိပ္တ၀က္နိုးတ၀က္နဲ႔ ေမေမ ေရပတ္သုတ္ေပးတာေတြ၊ ေဆးထိုးေပးတာေတြ၊ အားေဆးပုလင္းၾကီး သြင္းေပးတာေတြ၊ ၀ိုးတ၀ါး သိသလိုလို......။ ျမင္သလိုလို....။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုေလးအသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသလိုလို.....။

' မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ညီမေလးရယ္။ မိုက္လွခ်ည္လား.။ ညီမေလးသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ကိုေလးကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုခြင့္လႊတ္ရမွာလဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ထင္ရာမစိုင္းနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ကိုေလး ညီမေလးစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ညီမေလးေနေကာင္းသြားရင္ ညီမေလးျဖစ္ခ်င္တာေတြ ကိုေလးအကုန္လုပ္ေပးမယ္။ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ေန... ၾကားလား....'

ေလးလံလွတဲ့ ဦးေခါင္းၾကီးထဲမွာ ေသြးေတြပ်စ္ခဲကုန္ျပီလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အာရံုအသိဥာဏ္ စီးဆင္းမႈေတြ တိုးမေပါက္္လွေပမယ့္ ကိုေလးစကားသံေတြကိုေတာ့ ၾကားလိုက္ရတာေသခ်ာတယ္။ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးကေန နိုးထလာေတာ့ ေလာကၾကီးက လင္းလြန္းေနသလိုပဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဖိဆီးလာခဲ့တဲ့ အေမွာင္ထုၾကီးလည္း ျပိဳကဲြသြားၾကျပီ။

' သက္ကို မဆူပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္...။ သက္ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး...'

နႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြေလးလာထိကပ္လိုက္တဲ့ ကိုေလးရဲ့လက္ဖ၀ါး အေတြ႔ေလးမွာ ဘယ္လိုခြန္အားေတြမ်ား ထည့္ထားခဲ့သလဲ။ အရိပ္မ်ားစြာ ျဖတ္ေျပးေနတဲ့ ကိုေလးရဲ့မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ အစိမ္းနု၊ ရင့္ အေရာင္တစ္စက္မွ မစြန္းထင္းဘဲ ျပာလဲ့ၾကည္စင္ေနတယ္။

' ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူး ညီမေလးရယ္....'

ဘုရားေရ....။ အဲဒါ ဘာအဓိပၸါယ္ပါလိမ့္။ သက္.. ကိုေလးနွလံုးသားကို အနုၾကမ္းစီးလိုက္မိျပီလား..။

အံ့ၾသတၾကီး ေခါင္းခါမိေတာ့ ကိုေလးက ျပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ျပတယ္။

' ညီမေလးကို ကိုေလး နားလည္ပါတယ္....။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္....' တဲ့။

အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေလာကၾကီးဟာ သက္အတြက္ေတာ့ မယံုမရဲရိွလွပါတယ္ ကိုေလးရယ္....။

သက္နဲ႔ကိုေလးရဲ့ အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးခဲ့တာေရာ၊ ေျပာင္းလဲသြားတာေရာ၊ ဘာမွမသိရွာတဲ့ အန္တီျမနဲ႔မမဦးကို ၾကည့္ရတာလည္း သက္ မ၀ံ့ရဲဘူး။ ခ်စ္တာလား၊ သနားတာလား..ေရာေထြးေနတဲ့ ကိုေလးရဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ကိုလည္း ရဲရဲရင္မဆိုင္နိုင္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ကိုယ္သက္ေတာင္ မွန္ထဲမွာ စိုက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တဲ့အထိ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးျပီး သိမ္ငယ္လာခဲ့တယ္။

မမဦးက မခိုင္နဲ႔ကိုေလး ျပတ္သြားၾကျပီလို့ ၀မ္းပမ္းတသာ သတင္းေပးေျပာေတာ့ အျပံဳးလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ့ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ သက္ကို အန္တီျမကပါ အံ့ၾသသလို ၾကည့္တယ္။ သက္နဲ႔ဆိုရင္ေရာ....။ အန္တီျမ သေဘာတူပါ့မလား။

အိမ္သားတစ္ေယာက္လို တစ္အိမ္လံုး သက္ေျခသက္လက္ ၾကိဳက္သလိုေနျပီး ကိုေလးကို တရား၀င္ဆိုးႏြဲ႕ခြင့္ ေပးထားၾကတာ...။ သမီးေထြးေလးတစ္ေယာက္လို ညီမေလးတစ္ေယာက္လို သေဘာထားၾကလို႔ေလ။ ေခြ်းမတစ္ေယာက္လို၊ ေယာင္းမတစ္ေယာက္လို ဆိုရင္ေတာ့ ၾကည္ျဖဴနိုင္ၾကပါ့မလား။ မခိုင္က်ေတာ့ အဆင္းမွာဘီးတပ္ေပးခဲ့ျပီး ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ပဲြလွန္႔ျပီးမွ ဖ်ာခင္းသူလို့ နွာေခါင္းရံႈ႕ၾကေလမလား။

တကယ္လည္း သက္က ရင္ဆိုင္ဖြင့္ေျပာဖို႔ အားေမြးတိုက္တြန္းတိုင္း ကိုေလးက ဟန္႔တား ေတြေ၀စျမဲပဲ။ ငယ္သူမို႔ သက္က ေတာ္လွန္လိုစိတ္ အျပည့္နဲ႔ ရဲရင့္တတ္ေပမယ့္ လူၾကီးျဖစ္တဲ့ ကိုေလးကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေဆြးေႏြးမိတိုင္း မ်က္နွာပ်က္ျပီး ငူငိုင္ေနလိုက္ပံုမ်ား ၾကည့္ရက္စရာေတာင္ မရိွလို႔ သက္မွာ ရင္လည္းနာ ၀မ္းလည္းနည္းရေသးတယ္။

ဂရုစိုက္မႈ ပိုလာတာကလဲြရင္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ အေပၚထားတဲ့ ယုယၾကင္နာမႈထက္မပိုတဲ့ ေစာင့္စည္းနိုင္လြန္းတဲ့ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ေလးစားၾကည္ညိဳရတာက သတ္သတ္...။ သူ့ေမတၱာဟာ ၅၂၈ နဲ႔ ၁၅၀၀ၾကားမွာ လြန္ဆဲြျပီး ၁၅၀၀ဖက္ အေလးမတင္းနိုင္လို႔ နွမေလးအေပၚမွာ အိုးတို႔အမ္းတမ္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို့...ေၾကကဲြရတာကလည္း သတ္သတ္ပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုေလးစိုုးရိမ္ပူပန္ထားခဲ့သလို ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ စကားသယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္... အန္တီျမဆီက ကိုေလးအတြက္ အေျဖရခက္မယ့္ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေရွ႕လွမ္းရခက္မယ့္ တားဆီးစကားေတြကို အေနွးနဲ႔အျမန္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့တယ္။

သက္ဆီကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို ေဒါသတၾကီးေရးျပီး အန္တီျမက ပို႔ေစလိုက္ ျပန္တယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီ သက္နွလံုးသားအတြက္ ေသမိန္႔ကို သယ္ေဆာင္လာေပးတဲ့ တမာန္ေတာ္ဟာ ကိုေလးရဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္း မခိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ ကိုေလးရယ္။ သက္အတြက္ေတာ့ ၀ဍ္ဆိုတာ တကယ့္ကိုပဲ ေနာက္ဘ၀ေတာင္ အေႂကြးမခ်န္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။

xxxxxxxxxxxx

အိမ္ေရွ႕က ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့ ေမေမ့ရဲ့ ' သမီးေရ....ဆြမ္းေတာ္ ' ဆိုတဲ့ အသံဟာ ၾကားခဲ့ရဖူးသမွ် အသံအားလံုးထဲမွာ သူစိမ္းအဆန္ဆံုးလို႔ ခံစားလိုက္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အံ့ၾသသြားတယ္။ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဆြမ္းထမင္း ဟင္းေတြနဲ႔အတူ ေယာက္ယက္ခပ္ေနတဲ့ သက္အေတြးစိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ အခိ်န္မီွ ျပင္ဆင္လိုက္ေပမယ့္ သိတ္ေတာ့ သပ္ရပ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူးေနာ္။

အတိုက္အခံ လုပ္ရသမွ် အရာအားလံုးထဲမွာ ကိုယ့္ဆနၵကို ကိုယ္အတိုက္အခံ လုပ္ရတာဟာ အခက္ခဲဆံုးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့။

ရင္ဆိုင္ဖို့ သတိၱနည္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခံယူခ်က္ေျပာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီအဆက္ ပါလာတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း အစစ္အမွန္ကို ရွာေတြ႕သြားသူရယ္လို႔ မုဒိတာပြားနိုင္ဖို႔ထက္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းသူအျဖစ္ တံဆိပ္တပ္ နာက်ည္းခ်င္စိတ္ကိုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခ်ိဳးနိွမ္ခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ပုထုဇဥ္ ပီသလြန္းသူရယ္လို႔ သက္ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္။

' ဒကာမေလး.....ေနေကာင္းရဲ့လား...'

ၾကားဖူးေနက်ေပမယ့္ မရင္းနီွးေတာ့သလို၊ အနီးေလးေပမယ့္ ေ၀းကြာလြန္းတဲ့ အရပ္ကလာသလို...။ ဒါေပမယ့္....ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံဟာ တည္ၾကည္ေအးျမလွပါတယ္။ တိုးလ်လြန္းတဲ့ 'တင္ပါ့ဘုရား' ဆိုတဲ့အသံကေတာ့ အဖ်ားတိမ္ အက္ကဲြေနခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ့။

' ဦးပဥၨင္း ဒီကိုႁကြလာရတာ အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္ရိွတယ္ ။ ပထမအေၾကာင္းက ေနာက္လဆန္းမွာ ဦးပဥၨင္း ဖိုးဦးေတာင္ေျခကေတာရေက်ာင္းကို ေျပာင္းျပီး ၀ါဆိုမယ္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက မယ္ေတာ္ၾကီးနဲ့ ဒကာမေလးကို တစ္လတန္သည္ နွစ္လတန္သည္ ရဟန္းေဘာင္၀င္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းသြားခဲ့တာ.....။ ခုေတာ့. .ေတာရေက်ာင္းေလးမွာပဲ ၀ိပႆနာတရားေတာ္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ရင္း အ႐ိုးထုတ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း အသိလာေပးတာပဲ'

' ဦးပဥၨင္းရဲ့ မယ္ေတာ္ၾကီးကိုေရာ အသိေပးျပီးျပီလား ဘုရာ့ '

အာေစးထည့္ခံရသလို ျဖစ္ေနတဲ့ သက္ကို ေမေမဟာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဖးမေပးရွာတယ္။

' ဒီကအျပန္မွ မယ္ေတာ္ၾကီးဆီ ဦးပဥၨင္းႂကြမယ္။ '

အဆံုးစြန္ထိ ေတြးထားျပီးသား ကိစၥတိုင္းဟာ ဒီ့ထက္ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆံုးေက်ာ္ေက်ာ္.....၊ ခံနိုင္ရည္ မျပိဳလဲေတာ့ပါလားလို့ တုန္လႈပ္ျခင္းကင္းမဲ့စြာ အသိတရား ရလိုက္ျပီ။ မ်က္လႊာမိွတ္ခ် ထားေပမယ့္ အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ထဲကေန စိတ္အာရံုဟာ အေ၀းကို ရုတ္ကနဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။

အက်ည္းတန္လွတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေနကုန္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသာင္းၾကမ္း ေပါက္ကဲြျပီးျပီမို႔ သက္က ေျပာစရာစကား မရိွေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းလ်ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ေသခ်ာခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့...၊ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာက္ေခ်ာက္....၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲေတာ့ဘူးရယ္လို့ တည္ၾကည္လြန္းလွပါတယ္။

သက္တို႔ရဲ့ အတြင္းၾကိတ္တိုက္ပဲြေလးဟာ တေျဖးေျဖးတင္းမာ ေပါက္ကဲြလုမတတ္ ျဖစ္လာေတာ့ လူၾကီးမို႔လို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တဲ့ ေမေမ့ခမ်ာလည္း တူျဖစ္သူနဲ႔ သမီးၾကားမွာ အတိုင္တည္ခံအျဖစ္ ရပ္တည္ရေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီျပီး သေဘာထားၾကီးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သမီးကိုခ်စ္တဲ့၊ သနားစိတ္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ေမေမ့ေနရာက နားလည္မႈရိွဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။

' ကြ်န္ေတာ္ ကတိေပးပါတယ္ ေဒၚေလး။ ဒီအလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပါေတာ့တဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ေမေမဘယ္ေလာက္ပဲ တားဆီးေပ့ေစ။ သက္ကို ကြ်န္ေတာ္လက္ထပ္ယူမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ တစ္လ၊ နွစ္လေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္အား ထက္သန္ေနတာကို ခြင့္ျပဳေစခ်င္တာပါဗ်ာ.....'

ကိုေလး ရွာေဖြေတြ့ရိွသြားတဲ့ ထြက္ေပါက္ဟာ သက္အတြက္ေတာ့ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအေကာင္းဆံုး နယ္နိမိတ္စည္းႀကီး တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီစည္းရဲ့တစ္ဖက္ကို သက္ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုက္ရူးရဲဆန္ေပ့ေစ....ဘယ္လိုစြမ္းအားမ်ိဳးနဲ့မွ မေက်ာ္၀ံ့ပါဘူး။

သက္ စိတ္နဲ့ေတာင္မျပစ္မွား၊ မေက်ာ္ေဖာက္ရဲတဲ့ စည္းကို ကိုေလးကိုယ္တိုင္က ျခားနားဆီးတားေစခဲ့ၿပီ။

ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ ဆိုတာကို ေတြးၿပီးေၾကာက္မိတဲ့ သက္အတြက္ကေတာ့ ေမေမ့ရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ နွစ္သိမ့္ေဖးမမႈေတြဟာ လႈပ္ခတ္မႈအားလံုးကို တည္ၿငိမ္ေစၿပီး သိမ္ငယ္မႈအားလံုးကို ရင့္က်က္လာေစခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျဖစ္ခဲ့သမွ်အားလံုးရဲ့ အဆံုးစြန္တစ္ဖက္မွာ ပ်က္စီးျခင္းဆိုတာသာ ရိွတာပါလားလို႔ သက္ နားလည္လာရၿပီ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူးဆိုတာကို သက္ လက္ေတြ႔ႀကံဳရၿပီ။ အစအားလံုး ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။

ျဖစ္ခဲ့သမွ် သက္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ လြမ္းေဆြးတမ္းတျခင္းေတြဟာလည္း ေပတံေတြ၊ စည္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ... .ၿပီးေတာ့... .ေတာင္းဆိုမႈေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ....အားလံုုးနဲ့အတူ သံေယာဇဥ္လို ဂႏၱ၀င္ႀကိဳးေတြနဲ့ ဘယ္လိုပဲခ်ည္ေနွာင္ တားဆီးေပ့ေစ...၊ ပ်က္ခိ်န္တန္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပ်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။

' ဒကာမေလး....ဘာမ်ားေျပာစရာရိွေသးလဲ။ ဦးပဥၨင္းႂကြေတာ့မယ္...'

တဒဂၤ အရိွန္လြန္ေနတဲ့ အေတြးအာရံုထဲက ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့စိတ္ေတြ ျဖဳတ္ကနဲ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားတဲ့အခါ... ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းရဲ့ မၿမဲမႈကို သိနားလည္ေစခဲ့တဲ့ တရားရွင္ကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ေမာ့ဖူးလိုက္မိတယ္။ တည္ၿငိမ္ၾကည္လင္လွတဲ့ မ်က္နွာေတာ္နဲ႔ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ အိေျႏၵသိကၡာျပည့္၀တဲ့ အဆင္းသ႑ာန္ေၾကာင့္ ေလာင္ၿမိဳက္မႈ သံသရာဟာ ဆံုးခန္းတိုင္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ့။

သာသနာေတာ္အတြက္ တကယ့္ကို အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးကို ဖူးေတြ႕ရတဲ့အခိ်န္မွာ အတိတ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သက္နဲ႔ကိုေလးဆိုတဲ့ဇာတ္လမ္းဟာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား လက္ခံယံုၾကည္လိုက္ရၿပီ။ တက႑စီ ပီပီျပင္ျပင္ အခန္းကန္႔ ၿပီးသြားလို့ ရွင္းသန္႔ၾကည္လင္ ေပါ့ပါးေနတဲ့စိတ္နွလံုးနဲ႔ ဦးသံုးႀကိမ္ အလိုအေလ်ာက္ ညြတ္တြား၀တ္ျပဳမိသြားရၿပီ။

တကယ္ေတာ့ သက္ဟာ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ခဲ့တာပါလား။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တကယ့္ကိုအဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္အသိတရားေတြပါပဲလား။

ျဖစ္ပ်က္ကိုသိမွ တရားေတြ႔မယ္ဆိုတာ.....။ ခုေတာ့... ဒီ့ထက္နီးစပ္ျပီး ဒီ့ထက္ ရွင္းလင္းနိုင္တဲ့တရား ရိွပါ့ဦးမလား။

' တင္ပါ့ဘုရား...။ မရိွေတာ့ပါဘူး....'

ဦးပဥၨင္းရဲ့ ၾကည္လင္လွတဲ့ မ်က္နွာေတာ္ဟာ ခ်မ္းေျမ့မႈနဲ႔ ျပံဳးေယာင္ေယာင္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ သက္က ထင္လိုက္မိခိ်န္မွာ သက္ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ခ်မ္းေျမ့သြားရတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္....အတိတ္လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့တာသက္...ေသခ်ာပါျပီ။

ဒီအတိုင္းပဲ.......အနာဂါတ္ဆိုတာကိုလည္း.........။

တကယ္ေတာ့.......ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကို ၾကည့္တာသာ တရားနည္းလမ္း အက်ဆံုးပဲမဟုတ္လား.....။

xxxxxxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

   May, 2009...International Magazine