ရုတ္တရက္ အတြင္းဒဏ္ရာတစ္ခုမွ ေသြးစိမ္႔လြန္သူတစ္ေယာက္လို အားဆုတ္ႏံုးေခြသြားရ၏။ စုိးရြ႕ံေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔ေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုသည္ ကြၽန္မေနာက္ေက်ာနားမွာ ေျခသံလံုစြာ ကပ္ေနခဲ႔ျပီလား။
ကြၽန္မကေတာ႔ တစ္စိုးတစ္စိမွ်ပင္ မရိပ္မိေလခဲ႔။ သမီးကပဲ ပိရိလြန္းေလသလား။
ကြၽန္မကပဲ အယံုလြန္ခဲ႔ေလသလား။ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလည္း သမီးအေပၚမွာ သံသယဝင္စရာ ျမဴတစ္မႈန္စာေလးပင္ မျမင္မိပါ။ သို႔ေပမယ္႔ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ႏွင္႔ မိဘကိုလိမ္လည္ လွည့္စားျပီး က်ဴရွင္ပ်က္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ ကြၽန္မ မေတြးဝံ႔ဝ႔ံ ေတြးၾကည့္မိသည္။
က်ဴရွင္ေရွ႕အေရာက္ပို႔ေပးခဲ႔ျပီး အေမျပန္သြားကာမွ ဘယ္သူႏွင္႔ ဘယ္ကိုထြက္သြားလို႔ စာသင္ခန္းထဲ မေရာက္ရသနည္း။ ဆရာမက က်ဴရွင္ပ်က္ရက္မ်ားလာ၍ ဖုန္းဆက္တိုင္ေလျပီ။
ကြၽန္မကေတာ႔ သမီးတို႔ေခတ္က ကြၽန္မတို႔ေခတ္ထက္ အရြယ္ေရာက္ၾကီးျပင္းတာ ပိုလ်င္ျမန္သည္ဟု ထင္ျမင္တာေၾကာင္႔ ငယ္ေသးေပမယ္႔ သမီးကိုတစ္ခ်က္ကေလးမွ အလစ္မေပးခဲ႔ပါ။ သမီးတုိ႔က ကြၽန္မတို႔လို လမ္းထဲမွာ ခြက္ေပါက္တမ္း၊ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္း ကစားသည့္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ႔။ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတြ ေခတ္စားကုန္ျပီ။
ေဟာ....ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းဆိုကာမွ ကြၽန္မ ဆတ္ကနဲေခါင္းမတ္သြားရ၏။ သမီးက မိန္းကေလးဆိုိေပမယ္႔ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္းသူျဖစ္သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ႏွင္႔သာ ေပးေဆာ႔သည္မို႔ သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မတင္းတိမ္တတ္။
ေသခ်ာျပီ။ သမီးတို႔က်ဴရွင္ေဘးမွာက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္ေလ။ သမီးရဲ႕လွည့္ကြက္ကို ကြၽန္မ မိခဲ႔သည္ေပါ႔။ ကြၽန္မက က်ဴရွင္အိမ္ေရွ႕ပို႔ေပးျပီး ျပန္သည္ႏွင္႔ သမီးက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ထဲ အသာလွ်ိဳဝင္လိုက္ေပလိမ္႔မည္။ က်ဴရွင္ဆင္းျပီး ဆရာမျပန္ကာမွ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မွထြက္ကာ က်ဴရွင္ႏွင္႔ဆိုင္ၾကားမွာ ခပ္တည္တည္ရပ္ေနေတာ႔ ကြၽန္မကလည္း က်ဴရွင္ဆင္းလာသည္ပဲ ထင္သည္ေပါ႔။
ေကာင္းေလစြ။ ကြၽန္မကေတာ႔ ဝဋ္လည္ေလျပီထင္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္မငယ္စဥ္ရွစ္တန္းႏွစ္က ဝတၱဳခိုးဖတ္ဖူးေလျပီ။ေက်ာင္းစာ
မိဘေတြက မဆူရက္ပါ။ အိပ္ေရးအပ်က္ခံလြန္း၍ဆိုကာ ေျဖသိမ္႔စကား ဆိုၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ႔ ငိုပြဲဆင္လို႔မဆံုး။
သို႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မဝတၱဳခိုးဖတ္တာကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွမရိပ္မိခင္ ကြၽန္မဖာသာ ျပဳျပင္ခဲ႔ပါသည္။
သမီးကေရာ ကြၽန္မလိုအသိဥာဏ္မွ ရွိပါ႔မလား။ သူ႔ဖာသာသူေရာ ျပင္တတ္ပါ႔မလား။
ဘယ္ေလာက္ အထိနာျပီးမွ ျပဳျပင္သင္႔ျပီလို႔ လန္႔ဖ်တ္လာပါ႔မလဲ။ ျပိဳင္ဖက္ေတြၾကားမွာ ေႏွာင္းေနာင္တကို ပိုက္ေပြ႔ျပီး ေလာင္ကြၽမ္းညႇိဳးႏြမ္းေနမည့္ သမီးကိုလည္း ကြၽန္မ မျမင္ရက္ပါ။
သို႔ျဖင္႔ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ကို တိတ္တဆိတ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ သမီးက ဂိမ္းတင္မကပဲ အင္တာနက္မွာ ခ်က္တင္ဝင္ေနသတဲ႔။ ခုေခတ္ကေလးေတြ အလြန္စြဲၾကသည့္ကိစၥမို႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အပူတျပင္းတိုင္ပင္ရျပီ။အဖိုးႏွ
' ညည္းငယ္ငယ္က ဝတၱဳခိုးဖတ္တဲ႔ကိစၥ၊ တုိ႔မသိဘူးထင္ရင္ ညည္းမွားတာေပါ႔ေအ...'
တစ္သက္လံုး ဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ႔ျပီလို႔ ထင္ထားသည့္ကိစၥကို အေမက ဖြင္႔ခ်လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မအံ႔ၾသသြားရသည္။
' အေမနဲ႔အေဖ ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ခဲ႔ရသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကံရာမရ ျဖစ္ခဲ႔ရသလဲ။ ေနာက္ဆံုး သမီးဆရာမဆီ သြားျပီး
သမီးကို စာေမးပြဲခ်ဖို႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ႔။ အေမတို႔က မခ်ခိုင္းလည္း သမီးအမွတ္ေတြက က်မတတ္နည္းေနတာပါ...'
ကြၽန္မျဖင္႔ အ႔ံၾသရလြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိေတာ႔။ အေဖႏွင္႔အေမ အဲဒီ႔ေလာက္လႈပ္ခတ္ခဲ႔ရမွန္း ကြၽန္မကေတာ႔ မသိခဲ႔ပါ။
ကြၽန္မမွတ္မိသေလာက္ကေတာ႔ ရွစ္တန္းေႏြရာသီမွာ ေဖေဖကိုယ္တုိင္ ကြၽန္မအတြက္ စာအုပ္စင္လုပ္ေပးကာ စာအုပ္ေတြတပံုၾကီး ဝယ္ေပးခဲ႔ သည္။ ဇိနတၱပကာသနီက်မ္း၊ ညီေတာ္အာနႏၵာမွတ္တမ္း၊ မွန္နန္းရာဇဝင္ႏွင္႔ ဝတၱဳေတြထဲက သူလိုလူအပါအဝင္ စာအုပ္မ်ား....။
သို႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မသမီးကိုေတာ႔ ကြၽန္မတုန္းကလိုနည္းလမ္း သံုးလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေခတ္ေတြကလည္း ေျပာင္းကုန္ျပီေလ။
' ဘာမွစိတ္ညစ္မေနနဲ႔ မိေကေရ။ အိမ္ကကြန္ပ်ဴတာမွာ အင္တာနက္ခ်ိတ္ေပးလိုက္ျပီး အခ်ိန္နဲ႔ေပးေဆာ႔လိုက္။
အရင္ေခတ္ကလို အေျခအေနကို ေစာင္႔ၾကည့္ေနဖို႔အခ်ိန္မရဘူး။ ခုေခတ္က ျမန္တယ္။ ဝင္ပူးျပီး ထိန္းမွျဖစ္မွာ....'
ထူပူေနသည့္ ကြၽန္မတို႔လင္မယားကေတာ႔ ေဖေဖ႔အၾကံကိုဘဲ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေတာ႔မွာေပါ႔။
ကြၽန္မသမီးေလး အလွည့္က်ကာမွ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးမုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မိုးပ်ံတိုက္ေဆာက္မိ၏။
သမီး စာဖတ္တတ္စကတည္းက အသိပညာတိုးမည့္ ကာတြန္းစာေစာင္မ်ိဳးစံုု ဝယ္ေပးခဲ႔သည္။ ပန္းခ်ီဦးဘၾကည္ ေရးဆြဲသည့္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြ႔ဲကို ကိုယ္တိုင္ဖတ္ျပျပီး သမီးေလးေမးသမွ် အခ်ိန္ေပးရွင္းျပရ၏။ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္လာေတာ႔
ကြၽန္မစာအုပ္စင္မွ ေကာင္းႏုိးရာရာစာအုပ္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ေရြးေပးခဲ႔သည္။ သမီးႏွင္႔လိုက္ဖက္မည့္ သုတရသ စာမ်ား...၊ ကဗ်ာမ်ား...။
သို႔ေပမယ္႔ အခ်စ္ဦးစားေပး မိုက္ရူးရဲဝတၱဳမ်ား မပါခဲ႔ပါ။ ဒီၾကားထဲကမွ သမီးက အေမ႔ထက္တစ္လၾကီးေလသည္။
' ေမေမေရ....ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ သမီးရဲ႕ကဗ်ာေလး မဂၢဇင္းထဲ ပါလာျပီ...'
အေပ်ာ္ကိုမဖံုးဖိႏုိင္သည့္သမီးက ျမဴးထူးခုန္ေပါက္ေနသေလာက္ သမီးျပသည့္စာအုပ္ကိုကိုင္ထားရင္
ေက်ာင္းအၾကိဳအပို႔ကလည္း အေဖႏွင္႔အေမ...။ ဆယ္တန္းႏွစ္ အေရးၾကီးသည္မို႔ က်ဴရွင္အားလံုး အိမ္ျပင္မထြက္ရေလေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔သည္။ သမီးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ ဂုိက္ကလည္း ကြၽန္မကိုယ္တုိင္...။ ညဖက္ သမီးစာက်က္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ကြၽန္မက သမီးကိုသိပ္ျပီးမွ ကိုယ္႔အခန္းကိုယ္ျပန္သူ...။ သမီးမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရခ်ိန္က မရွိသေလာက္ရွားလွ၏။
ခုေတာ႔...ရွားရွားပါးပါး ညတစ္ေရးႏုိး ထေရးထားသည့္ကဗ်ာေလးက မဂၢဇင္းမွာပါလာသတဲ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ သမီးရဲ႕ေသြးက စကားေျပာေလျပီထင္သည္။ သူ႔အေမ၏အႏုပညာပိုးေတြက သမီးေလးဆီ စီးဆင္း ေမ်ာပါသြားခဲ႔ျပီလား။
ကြၽန္မငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလုိဆယ္တန္းႏွစ္မွာပဲ ကဗ်ာေတြအမ်ားၾကီးေရးျဖစ္ခဲ႔၏။ မဂၢဇင္းကိုပို႔ဖို႔ေတာ႔ စိတ္ကူးလည္းမရခဲ႔။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္စပါလာေတာ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ရွိခဲ႔ျပီ။ သမီးကေတာ႔ အီးေမးလ္ ကေန စမ္းပို႔ၾကည့္လိုက္တာတဲ႔။ အေမ႔ထက္ေတာင္ လက္ေစာင္းထက္သည့္ သမီးပါလား။ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ႏွင္႔ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚ တက္ေလျပီ။
ကြၽန္မမွာ တားလည္းမတားရက္။ အားလည္းမေပးႏုိင္...။ ဆယ္တန္းႏွစ္မို႔ တစ္သက္လံုးစာေတာ္ခဲ႔သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးခဲ႔ရွာသည့္ သမီးေလး ေျခေခါက္လဲမွာ စိုးလွသည္။
ကြၽန္မငယ္စဥ္က ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲမွာ အၾကီးဆံုးလည္းျဖစ္၊ဥာဏ္လည္းထက္ျ
လူရယ္လို႔သိတတ္စကတည္းက ဆရာဝန္မိဘႏွစ္ပါး၏ ေဆးခန္းထဲမွ ေဆးနံ႔မ်ား၊ ေဆးထိုးပိုက္မ်ား၊ အရက္ပ်ံ၊ ကတ္ေၾကး၊ နားၾကပ္မ်ားႏွင္႔ ယဥ္ပါးရင္းႏွီးလာခဲ႔သူဆိုေတာ႔..
ေဖေဖႏွင္႔ေမေမကို အားကိုးေလးစားၾကသည့္ လူနာမ်ား၊ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြား၍ အသက္သခင္ဆိုျပီး ေက်းဇူးတင္ၾကသည့္ လူနာမ်ားကိုျမင္ေနရေတာ႔ ကေလးဘဝကတည္းက အသားက်ေနခဲ႔ေသာ ဆႏၵတစ္ခုက ဝါသနာႏွင္႔ ေလးစားအားက်မႈေပါင္းကာ ရင္႔သန္လာ ခဲ႔သည္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ စာေတြၾကိဳးစားသင္ယူခဲ႔၏။ အတန္းထဲမွာ အေတာ္ဆံုး၊ မိဘေတြက အားအထားဆံုး၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအရွိဆံုး...။ အနာဂါတ္အိပ္မက္ေတြက တလူလူလြင္႔ပ်ံလို႔ေပါ႔။
သို႔ေပမယ္႔ ရွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ကာမွ အခ်စ္ဝတၱဳေတြဖတ္ျပီး ႏွလံုးသားေလးယိမ္းထိုးလာခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းတက္သည့္ႏွစ္မွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာေလး ေမာင္ႏွင္႔တြဲမိျပီး ကဗ်ာေတြအျပန္အလွန္ေရးကာ ငယ္အိပ္မက္ေလး ေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေလသည္။
တကယ္တမ္း အႏုပညာမွာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ ေနရာမရခဲ႔သလုိ ပညာေရးမွာလည္း သာမန္ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုထက္ မပိုခဲ႔။
သမီးကိုေတာ႔ ဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကြၽန္မတုန္းက မျပည့္ဝခဲ႔ရသည့္ မိဘေတြေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကိုလည္း ေျမးမေလးအလွည့္မွာ
အေၾကြးျပန္ဆပ္ခ်င္ခဲ႔သည္ကေရာ ကြၽန္မ အတၱၾကီးလြန္းေနသည္လား။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ဘဲႏွင္႔ ကေလးကို ပင္ပန္းေစျပီလား။
' သမီးက ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြားလို ဆရာဝန္မၾကီးလုပ္မွာ မဟုတ္လား။ ဆရာဝန္ဆိုတာ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝတဲ႔အလုပ္ သမီးရဲ႕။
သမီးဆရာဝန္ျဖစ္မွ ေရာဂါထူတဲ႔ ေမေမလည္း အသက္ရွည္ရွည္ေနရမွာ....'
သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္မရုိက္သြင္းေပးခဲ႔သည့္ စကားလံုးမ်ား..။ သမီးဆီသို႔ ကြၽန္မဆီမွေမ်ာပါသြားခဲ႔ေသာ ကဗ်ာပိုးမ်ား..။
ကြၽန္မကဲ႔သို႔ မိဘမသိေအာင္ လြင္႔ပ်ံေနမည့္ စိတ္ကူးအေတြးမ်ား...။
ထိန္းမတ္ပဲ႔ျပင္ဖို႔ရာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္မွာ သိမ္ေမြ႔နက္နဲလွပါသည္။
သည္လိုႏွင္႔ သမီးေလး မဂၢဇင္းမွာ ဝတၱဳတိုေလးေတြ၊ကဗ်ာေလးေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကားပါရင္း ဆရာဝန္မၾကီးျဖစ္လာေတာ႔မွ ကြၽန္မ လည္း ပင္႔သက္ေမာကို အသာခ်ရပါေတာ႔သည္။သမီးက ကြၽန္မထက္ အမ်ားၾကီးလိမၼာလွသည္။ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ၊ အခ်စ္ဝတၱဳေတြ ေရးေပမယ္႔ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိရွာေသး။ တကၠသိုလ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ခ်စ္ခြင္႔ပန္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ႔ေပမယ္႔ တစ္ေယာက္မွ ေမတၱာမတုန္႔ျပန္ခဲ႔။ အေမကို သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး အားလံုးဖြင္႔ဟတိုင္ပင္ေတာ႔ ကြၽန္မပင္ တည္ျငိမ္လြန္းသည့္ သမီးႏွလံုးသားကို အံ႔ၾသရ၏။
ဆရာဝန္ျဖစ္လာသည္အထိ အၾကိဳက္မေတြ႔ျပန္ေတာ႔လည္း မေအပီပီ စိတ္ပူရျပန္ျပီ။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမို႔ အတၱၾကီးမွာစိုး၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက သတိထားသြန္သင္ခဲ႔ပါသည္။ သမီးမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ မမ်ားတာေတာ႔ ေသခ်ာ၏။ ေမြးခ်င္းအေဖာ္ မရွိသူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း မိဘကို အခင္တြယ္လြန္မွာစုိး၍လည္း အမွီသိတ္မခံခဲ႔။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သမီးအရိပ္သာ ကြၽန္မကျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔
အေမ႔အရိပ္ေတာ႔ သမီးကို မျဖစ္ေစခဲ႔ပါ။ သမီးက စိတ္ထားႏူးညံ့ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ႔ညံ့သူေတာ႔ မဟုတ္။
ဒါျဖင္႔ တကယ္ပဲ ဖူးစာရွင္မဆံုေသးတာ ျဖစ္မည္ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မသမီးေလး အိမ္ေထာင္ျပဳမေစာေတာ႔ မိဘရင္ခြင္ထဲ ၾကာၾကာေထြးေပြ႔ခြင္႔ရသည္ မဟုတ္လား။
သို႔ေပမယ္႔ ထူးျခားေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုက တစ္ေန႔ေတာ႔ ေရာက္လာခဲ႔ပါသည္။
' ဒီေန႔ စကာၤပူကႏွလံုးအထူးကုအဖြဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္ေမေမ။ အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္....'
တကယ္တမ္း သမီးႏွလံုးသားကို လႈပ္ခတ္ေစႏုိင္သူ ေပၚလာခ်ိန္မွာေတာ႔ ဂုဏ္ရည္လည္းတူပါ၏။ ရည္မြန္ယဥ္ေက်းသူလည္းျဖစ္ပါ၏။ ရိုးသားထက္ျမက္သူလည္း မွန္ပါ၏။ ေနနဲ႔လ၊ ေရႊနဲ႔ျမပမာ သမီးႏွင္႔လည္း လိုက္ဖက္လွပါ၏။ သို႔ေပမယ္႔....
' ေမာင္တို႔တုန္းက ေယာကၡမၾကီးေပါက္ကြဲသလို သမက္ေလာင္းကို ေရေႏြးပူနဲ႔ ထြက္ပက္မယ္လို႔ ၾကိမ္းေမာင္းလို႔လည္းမရ။
ဒီေကာင္နဲ႔ယူရဲယူၾကည့္ အေမြျဖတ္ပစ္မယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္ခြင္႔လည္းမရ။ ဒီခံစားခ်က္ကလည္း ဆိုးတာပါပဲလားအေမၾကီးေရ..'
သမီးေဖေဖကလည္း ခုမွ ေယာကၡမၾကီးခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပံုရျပီး မ်က္ရည္လဲ႔မ်က္ဝန္းႏွင္႔ ရယ္ေမာဟန္ေဆာင္ကာ ျငီးျငဴရွာ၏။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္မို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးရွာသည့္ သူတို႔သမီးအတြက္ အဖ်က္အေမွာင္႔ဝင္ျပီဟု ေဖေဖႏွင္႔ေမေမက ေမာင္႔ကိုအၾကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးခဲ႔သည္။ ေဆးရံုတာဝန္တစ္ဖက္ႏွင္႔မို႔ ကြၽန္မကိုဘယ္တုန္းကမွ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ဖူးသည့္ ေဖေဖက အၾကိဳအပို႔လုပ္လာေတာ႔ လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ ဆံုးရႈံးရေကာင္းလားဆိုျပီး ကြၽန္မက စိတ္ေကာက္ခဲ႔မိေသး၏။
အငယ္ဆံုးသားက က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာလွသည္မို႔ စာေတာ္လိမၼာသည့္ကြၽန္မကို ဘယ္တုန္းကမွ စာမျပဖူးသည့္ေမေမက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ညဥ့္နက္သည္အထိ လာေစာင္႔ေပးေတာ႔လည္း ကြၽန္မက ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းလွခ်ည့္ဆိုျပီး စိတ္ခုခဲ႔မိျပန္သည္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း သမီးေလးအရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ကြၽန္မတို႔လင္မယား ဝဋ္လည္မွာ ေၾကာက္လာသည္ေလ။ ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာမွ မိဘေတြ၏ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကို နားလည္လာပါသည္။ ကိုယ္႔လိုျဖစ္မွာစိုး၍ ငယ္ငယ္ကတည္းက သမီးႏွင္႔ပူးကာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းခဲ႔၏။ သမီးအေဖကလည္း အိမ္ေဆာက္ေတာ႔ သမီးအတြက္ အႏၲရာယ္ၾကိဳေရွာင္သည့္အေနျဖင္႔ ဝရံတာမထုတ္ခဲ႔။ ဝရံတာသိတ္ၾကိဳက္သည့္ကြၽန္မႏွင္႔ ဝရံတာမွာ အေပၚေအာက္စကားေျပာခဲ႔ၾကသည့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို သူလည္း ခုေတာ႔ ဝဋ္လည္မွာေၾကာက္ေလျပီ။
သို႔ေပမယ္႔ ဝဋ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မလည္ခဲ႔ပါ။ သမီးက ကြၽန္မထက္ လိမၼာပါသည္။
ကြၽန္မ ေမာင္ႏွင္႔လိုက္ေျပးေတာ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာစပဲ ရွိပါေသးသည္။ ဘြဲ႔လြန္တက္ေနသည္မို႔ ေက်ာင္းျပီးကာနီး တစ္ႏွစ္ အလိုေလာက္မွာျဖစ္၏။ အမွန္က မိဘေတြသေဘာမတူဘဲ ခိုးေျပးဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ႔ပါ။ ဘြဲ႔ကိုယ္စီရေအာင္ယူျပီး အလုပ္အကိုင္ အတည္တက် ျဖစ္ကာမွ လက္တြဲၾကဖို႔ စိတ္ကူးကုိယ္စီႏွင္႔ပါ။ သို႔ေပမယ္႔ သူ ငယ္ငယ္က ဂ်စ္တူးတူးႏွင္႔ လူၾကီးေတြ မ်က္ေစ႔ဆံပင္ေမြးစူးစရာ ပံုစံျဖစ္၏။ ကြၽန္မအသိုင္းအဝုိင္းက သူႏွင္႔ကြၽန္မကို ခါးခါးသီးသီး သေဘာမတူပါ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္ခဲ႔ပါသည္။
အေဖႏွင္႔အေမက မ်က္ရည္ေလးတစမ္းစမ္္္းႏွင္႔ တရားခ်လြန္းေတာ႔လည္း ကြၽန္မကသနားျပီး သူႏွင္႔အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲေနလိုက္၏။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က မေတြ႔ရဘဲ ႏွစ္ခ်ီၾကာသည့္တိုင္ ေမတၱာမပ်က္၊သစၥာမယိုင္၊စြဲျမဲလြ န္းခဲ႔သည္။ မိဘေတြက ျပတ္ျပီအထင္ႏွင္႔ ဝမ္းသာလို႔မွမၾကာခင္ ဒိုင္ယာရီကို ခိုးဖတ္မိသြားျပီး ကြၽန္မအတြင္းသေဘာကို သိသြားကာ ေမေမက အၾကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲေတာ႔၏။
' နင္တို႔က မိဘေတြကို အယံုသြင္းျပီး အပိုင္ၾကံေနၾကတာကိုး။ ပညာစံုမွ ထင္ရာစုိင္းၾကမယ္ေပါ႔ေလ။ နင္ မျပတ္ႏုိင္တာေသခ်ာရင္ ခုခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားေတာ႔ေဟ႔။ လူလည္က်ျပီးေက်ာင္းျပီးမွေတြ၊ အေျခက်မွေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါတုိ႔ကုိ လွည့္စားမေနနဲ႔...'
' အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးေမေမရယ္။ အထင္မလြဲပါနဲ႔...'
' ေတာ္ေတာ႔မိေက။ ညည္းေကာင္ကို ညည္းမျပတ္ႏုိင္ရင္ ငါတို႔ကိုသာ ခုခ်က္ခ်င္းျဖတ္လိုက္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ မိဘကို ကလိမ္က်လို႔ကေတာ႔ ညည္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပါင္းရပါေစနဲ႔..လို႔ ငါက်ိန္လိုက္မယ္...'
ကြၽန္မ စိတ္ထိခိုက္လြန္း၍ ႏွလံုးေၾကကြဲခဲ႔ရပါသည္။ ေမေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ၊ ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ၊ မိဘေမတၱာ ေစတနာမို႔ ကြၽန္မ မနာက်ည္းတတ္ပါ။ ခုလို ေျပာလိုက္တာကိုေတာ႔ အလြန္ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔သြားရပါ
ေမေမေျပာသည့္ စကားမ်ားအတြက္ ေမေမ႔ကိုကြၽန္မ အရမ္းအားနာသြားရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေမေမကလည္း ေနာက္ပိုင္းစိတ္ေျပေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္ေလးအေပၚ သမီးစိတ္ျပတ္သြားမလားလို႔ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္မိသည္ဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာပါသည္။
အခ်ိန္စက္ဝိုင္း တစ္ပတ္လည္ျပီး မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ႔ ကြၽန္မက ဒီလိုအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကို သင္ခန္းစာရွိသူပီပီ ကြၽန္မသမီးႏွင္႔ ကြၽန္မတို႔တေတြၾကားမွာ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ပါေတာ႔သည္။
ေရွာင္လည္းေရွာင္ႏုိင္ခဲ႔ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မၾကံဳရသည့္ ေသာကမ်ားကေတာ႔ တစ္မ်ိဳး။
လိမၼာလွသည့္သမီး၊ မိဘစိတ္တိုင္းက် တစ္ဘဝစာလံုး ေနလာသည့္သမီး၊ အခါမလင္႔တလင္႔ ျဖစ္လာသည္အထိ မိဘႏွင္႔မခြဲမခြာေနလာသည့္ သမီးကညာက ၾကင္ဖက္ဖူးစာေတြ႔လာေတာ႔လည္း....
တစ္ခ်က္ကေလးရွိသည့္ ခြၽင္းခ်က္ကိုေတာ႔ မိဘႏွစ္ပါးကိုငဲ႔ကာ မျငင္းသင္႔သည္မို႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္တြင္းေဝဒနာကို ဖံုးဖိကာ မိဘဝတၱရားရွိသည္ႏွင္႔အညီ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးရ၏။ ေနာက္ဆံတင္းေနရွာသည့္ သမီးကိုလည္း မၾကာခဏ အျပန္အလွန္ လည္ပတ္လို႔ရတာပဲဟုလည္း ေျဖသိမ္႔ရ၏။
သို႔ေပမယ္႔ ဤေျမဤေရကို ခ်စ္လွေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္။ အမိေျမမွလြဲ၍ ဘယ္မွာမွ ေခါင္းမခ်ႏုိင္ေၾကာင္း၊ သမီးေလးကိုစိုးစဥ္းမွ် မသိေစခ်င္ေတာ႔ပါ။
ေလဟုန္ခြင္း၍ ေလယာဥ္ ပ်ံတက္သြားသည္ႏွင္႔ ႏွလံုးသည္းပြတ္တစ္ျမံဳလံုး သမီးနဲ႔အတူလိုက္ပါသြားသလို လႈိက္ဟာက်န္ခဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြၽန္မျဖတ္ကနဲ သတိရမိသြားသည္က ' သမီးကိုခြင္႔လႊတ္ပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ...' ဆိုသည့္ စာရြက္ကေလးကိုကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြ
က်ေနခ႔ဲရွာမည့္ ကြၽန္မေဖေဖႏွင္႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာမွလြဲ၍ ဘာမ်ားျဖစ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း။
ေဟာ....ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းဆိုကာမွ ကြၽန္မ ဆတ္ကနဲေခါင္းမတ္သြားရ၏။ သမီးက မိန္းကေလးဆိုိေပမယ္႔ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္းသူျဖစ္သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ႏွင္႔သာ ေပးေဆာ႔သည္မို႔ သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မတင္းတိမ္တတ္။
ေသခ်ာျပီ။ သမီးတို႔က်ဴရွင္ေဘးမွာက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္ေလ။ သမီးရဲ႕လွည့္ကြက္ကို ကြၽန္မ မိခဲ႔သည္ေပါ႔။ ကြၽန္မက က်ဴရွင္အိမ္ေရွ႕ပို႔ေပးျပီး ျပန္သည္ႏွင္႔ သမီးက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ထဲ အသာလွ်ိဳဝင္လိုက္ေပလိမ္႔မည္။ က်ဴရွင္ဆင္းျပီး ဆရာမျပန္ကာမွ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မွထြက္ကာ က်ဴရွင္ႏွင္႔ဆိုင္ၾကားမွာ ခပ္တည္တည္ရပ္ေနေတာ႔ ကြၽန္မကလည္း က်ဴရွင္ဆင္းလာသည္ပဲ ထင္သည္ေပါ႔။
ေကာင္းေလစြ။ ကြၽန္မကေတာ႔ ဝဋ္လည္ေလျပီထင္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္မငယ္စဥ္ရွစ္တန္းႏွစ္က ဝတၱဳခိုးဖတ္ဖူးေလျပီ။ေက်ာင္းစာ
မိဘေတြက မဆူရက္ပါ။ အိပ္ေရးအပ်က္ခံလြန္း၍ဆိုကာ ေျဖသိမ္႔စကား ဆိုၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ႔ ငိုပြဲဆင္လို႔မဆံုး။
သို႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မဝတၱဳခိုးဖတ္တာကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွမရိပ္မိခင္ ကြၽန္မဖာသာ ျပဳျပင္ခဲ႔ပါသည္။
သမီးကေရာ ကြၽန္မလိုအသိဥာဏ္မွ ရွိပါ႔မလား။ သူ႔ဖာသာသူေရာ ျပင္တတ္ပါ႔မလား။
ဘယ္ေလာက္ အထိနာျပီးမွ ျပဳျပင္သင္႔ျပီလို႔ လန္႔ဖ်တ္လာပါ႔မလဲ။ ျပိဳင္ဖက္ေတြၾကားမွာ ေႏွာင္းေနာင္တကို ပိုက္ေပြ႔ျပီး ေလာင္ကြၽမ္းညႇိဳးႏြမ္းေနမည့္ သမီးကိုလည္း ကြၽန္မ မျမင္ရက္ပါ။
သို႔ျဖင္႔ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ကို တိတ္တဆိတ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ သမီးက ဂိမ္းတင္မကပဲ အင္တာနက္မွာ ခ်က္တင္ဝင္ေနသတဲ႔။ ခုေခတ္ကေလးေတြ အလြန္စြဲၾကသည့္ကိစၥမို႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အပူတျပင္းတိုင္ပင္ရျပီ။အဖိုးႏွ
' ညည္းငယ္ငယ္က ဝတၱဳခိုးဖတ္တဲ႔ကိစၥ၊ တုိ႔မသိဘူးထင္ရင္ ညည္းမွားတာေပါ႔ေအ...'
တစ္သက္လံုး ဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ႔ျပီလို႔ ထင္ထားသည့္ကိစၥကို အေမက ဖြင္႔ခ်လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မအံ႔ၾသသြားရသည္။
' အေမနဲ႔အေဖ ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ခဲ႔ရသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကံရာမရ ျဖစ္ခဲ႔ရသလဲ။ ေနာက္ဆံုး သမီးဆရာမဆီ သြားျပီး
သမီးကို စာေမးပြဲခ်ဖို႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ႔။ အေမတို႔က မခ်ခိုင္းလည္း သမီးအမွတ္ေတြက က်မတတ္နည္းေနတာပါ...'
ကြၽန္မျဖင္႔ အ႔ံၾသရလြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိေတာ႔။ အေဖႏွင္႔အေမ အဲဒီ႔ေလာက္လႈပ္ခတ္ခဲ႔ရမွန္း ကြၽန္မကေတာ႔ မသိခဲ႔ပါ။
ကြၽန္မမွတ္မိသေလာက္ကေတာ႔ ရွစ္တန္းေႏြရာသီမွာ ေဖေဖကိုယ္တုိင္ ကြၽန္မအတြက္ စာအုပ္စင္လုပ္ေပးကာ စာအုပ္ေတြတပံုၾကီး ဝယ္ေပးခဲ႔ သည္။ ဇိနတၱပကာသနီက်မ္း၊ ညီေတာ္အာနႏၵာမွတ္တမ္း၊ မွန္နန္းရာဇဝင္ႏွင္႔ ဝတၱဳေတြထဲက သူလိုလူအပါအဝင္ စာအုပ္မ်ား....။
သို႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မသမီးကိုေတာ႔ ကြၽန္မတုန္းကလိုနည္းလမ္း သံုးလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေခတ္ေတြကလည္း ေျပာင္းကုန္ျပီေလ။
' ဘာမွစိတ္ညစ္မေနနဲ႔ မိေကေရ။ အိမ္ကကြန္ပ်ဴတာမွာ အင္တာနက္ခ်ိတ္ေပးလိုက္ျပီး အခ်ိန္နဲ႔ေပးေဆာ႔လိုက္။
အရင္ေခတ္ကလို အေျခအေနကို ေစာင္႔ၾကည့္ေနဖို႔အခ်ိန္မရဘူး။ ခုေခတ္က ျမန္တယ္။ ဝင္ပူးျပီး ထိန္းမွျဖစ္မွာ....'
ထူပူေနသည့္ ကြၽန္မတို႔လင္မယားကေတာ႔ ေဖေဖ႔အၾကံကိုဘဲ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေတာ႔မွာေပါ႔။
ကြၽန္မသမီးေလး အလွည့္က်ကာမွ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးမုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မိုးပ်ံတိုက္ေဆာက္မိ၏။
သမီး စာဖတ္တတ္စကတည္းက အသိပညာတိုးမည့္ ကာတြန္းစာေစာင္မ်ိဳးစံုု ဝယ္ေပးခဲ႔သည္။ ပန္းခ်ီဦးဘၾကည္ ေရးဆြဲသည့္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြ႔ဲကို ကိုယ္တိုင္ဖတ္ျပျပီး သမီးေလးေမးသမွ် အခ်ိန္ေပးရွင္းျပရ၏။ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္လာေတာ႔
ကြၽန္မစာအုပ္စင္မွ ေကာင္းႏုိးရာရာစာအုပ္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ေရြးေပးခဲ႔သည္။ သမီးႏွင္႔လိုက္ဖက္မည့္ သုတရသ စာမ်ား...၊ ကဗ်ာမ်ား...။
သို႔ေပမယ္႔ အခ်စ္ဦးစားေပး မိုက္ရူးရဲဝတၱဳမ်ား မပါခဲ႔ပါ။ ဒီၾကားထဲကမွ သမီးက အေမ႔ထက္တစ္လၾကီးေလသည္။
' ေမေမေရ....ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ သမီးရဲ႕ကဗ်ာေလး မဂၢဇင္းထဲ ပါလာျပီ...'
အေပ်ာ္ကိုမဖံုးဖိႏုိင္သည့္သမီးက ျမဴးထူးခုန္ေပါက္ေနသေလာက္ သမီးျပသည့္စာအုပ္ကိုကိုင္ထားရင္
ေက်ာင္းအၾကိဳအပို႔ကလည္း အေဖႏွင္႔အေမ...။ ဆယ္တန္းႏွစ္ အေရးၾကီးသည္မို႔ က်ဴရွင္အားလံုး အိမ္ျပင္မထြက္ရေလေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔သည္။ သမီးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ ဂုိက္ကလည္း ကြၽန္မကိုယ္တုိင္...။ ညဖက္ သမီးစာက်က္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ကြၽန္မက သမီးကိုသိပ္ျပီးမွ ကိုယ္႔အခန္းကိုယ္ျပန္သူ...။ သမီးမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရခ်ိန္က မရွိသေလာက္ရွားလွ၏။
ခုေတာ႔...ရွားရွားပါးပါး ညတစ္ေရးႏုိး ထေရးထားသည့္ကဗ်ာေလးက မဂၢဇင္းမွာပါလာသတဲ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ သမီးရဲ႕ေသြးက စကားေျပာေလျပီထင္သည္။ သူ႔အေမ၏အႏုပညာပိုးေတြက သမီးေလးဆီ စီးဆင္း ေမ်ာပါသြားခဲ႔ျပီလား။
ကြၽန္မငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလုိဆယ္တန္းႏွစ္မွာပဲ ကဗ်ာေတြအမ်ားၾကီးေရးျဖစ္ခဲ႔၏။ မဂၢဇင္းကိုပို႔ဖို႔ေတာ႔ စိတ္ကူးလည္းမရခဲ႔။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္စပါလာေတာ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ရွိခဲ႔ျပီ။ သမီးကေတာ႔ အီးေမးလ္ ကေန စမ္းပို႔ၾကည့္လိုက္တာတဲ႔။ အေမ႔ထက္ေတာင္ လက္ေစာင္းထက္သည့္ သမီးပါလား။ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ႏွင္႔ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚ တက္ေလျပီ။
ကြၽန္မမွာ တားလည္းမတားရက္။ အားလည္းမေပးႏုိင္...။ ဆယ္တန္းႏွစ္မို႔ တစ္သက္လံုးစာေတာ္ခဲ႔သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးခဲ႔ရွာသည့္ သမီးေလး ေျခေခါက္လဲမွာ စိုးလွသည္။
ကြၽန္မငယ္စဥ္က ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲမွာ အၾကီးဆံုးလည္းျဖစ္၊ဥာဏ္လည္းထက္ျ
လူရယ္လို႔သိတတ္စကတည္းက ဆရာဝန္မိဘႏွစ္ပါး၏ ေဆးခန္းထဲမွ ေဆးနံ႔မ်ား၊ ေဆးထိုးပိုက္မ်ား၊ အရက္ပ်ံ၊ ကတ္ေၾကး၊ နားၾကပ္မ်ားႏွင္႔ ယဥ္ပါးရင္းႏွီးလာခဲ႔သူဆိုေတာ႔..
ေဖေဖႏွင္႔ေမေမကို အားကိုးေလးစားၾကသည့္ လူနာမ်ား၊ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြား၍ အသက္သခင္ဆိုျပီး ေက်းဇူးတင္ၾကသည့္ လူနာမ်ားကိုျမင္ေနရေတာ႔ ကေလးဘဝကတည္းက အသားက်ေနခဲ႔ေသာ ဆႏၵတစ္ခုက ဝါသနာႏွင္႔ ေလးစားအားက်မႈေပါင္းကာ ရင္႔သန္လာ ခဲ႔သည္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ စာေတြၾကိဳးစားသင္ယူခဲ႔၏။ အတန္းထဲမွာ အေတာ္ဆံုး၊ မိဘေတြက အားအထားဆံုး၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအရွိဆံုး...။ အနာဂါတ္အိပ္မက္ေတြက တလူလူလြင္႔ပ်ံလို႔ေပါ႔။
သို႔ေပမယ္႔ ရွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ကာမွ အခ်စ္ဝတၱဳေတြဖတ္ျပီး ႏွလံုးသားေလးယိမ္းထိုးလာခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းတက္သည့္ႏွစ္မွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာေလး ေမာင္ႏွင္႔တြဲမိျပီး ကဗ်ာေတြအျပန္အလွန္ေရးကာ ငယ္အိပ္မက္ေလး ေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေလသည္။
တကယ္တမ္း အႏုပညာမွာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ ေနရာမရခဲ႔သလုိ ပညာေရးမွာလည္း သာမန္ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုထက္ မပိုခဲ႔။
သမီးကိုေတာ႔ ဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကြၽန္မတုန္းက မျပည့္ဝခဲ႔ရသည့္ မိဘေတြေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကိုလည္း ေျမးမေလးအလွည့္မွာ
အေၾကြးျပန္ဆပ္ခ်င္ခဲ႔သည္ကေရာ ကြၽန္မ အတၱၾကီးလြန္းေနသည္လား။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ဘဲႏွင္႔ ကေလးကို ပင္ပန္းေစျပီလား။
' သမီးက ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြားလို ဆရာဝန္မၾကီးလုပ္မွာ မဟုတ္လား။ ဆရာဝန္ဆိုတာ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝတဲ႔အလုပ္ သမီးရဲ႕။
သမီးဆရာဝန္ျဖစ္မွ ေရာဂါထူတဲ႔ ေမေမလည္း အသက္ရွည္ရွည္ေနရမွာ....'
သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္မရုိက္သြင္းေပးခဲ႔သည့္ စကားလံုးမ်ား..။ သမီးဆီသို႔ ကြၽန္မဆီမွေမ်ာပါသြားခဲ႔ေသာ ကဗ်ာပိုးမ်ား..။
ကြၽန္မကဲ႔သို႔ မိဘမသိေအာင္ လြင္႔ပ်ံေနမည့္ စိတ္ကူးအေတြးမ်ား...။
ထိန္းမတ္ပဲ႔ျပင္ဖို႔ရာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္မွာ သိမ္ေမြ႔နက္နဲလွပါသည္။
သည္လိုႏွင္႔ သမီးေလး မဂၢဇင္းမွာ ဝတၱဳတိုေလးေတြ၊ကဗ်ာေလးေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကားပါရင္း ဆရာဝန္မၾကီးျဖစ္လာေတာ႔မွ ကြၽန္မ လည္း ပင္႔သက္ေမာကို အသာခ်ရပါေတာ႔သည္။သမီးက ကြၽန္မထက္ အမ်ားၾကီးလိမၼာလွသည္။ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ၊ အခ်စ္ဝတၱဳေတြ ေရးေပမယ္႔ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိရွာေသး။ တကၠသိုလ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ခ်စ္ခြင္႔ပန္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ႔ေပမယ္႔ တစ္ေယာက္မွ ေမတၱာမတုန္႔ျပန္ခဲ႔။ အေမကို သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး အားလံုးဖြင္႔ဟတိုင္ပင္ေတာ႔ ကြၽန္မပင္ တည္ျငိမ္လြန္းသည့္ သမီးႏွလံုးသားကို အံ႔ၾသရ၏။
ဆရာဝန္ျဖစ္လာသည္အထိ အၾကိဳက္မေတြ႔ျပန္ေတာ႔လည္း မေအပီပီ စိတ္ပူရျပန္ျပီ။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမို႔ အတၱၾကီးမွာစိုး၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက သတိထားသြန္သင္ခဲ႔ပါသည္။ သမီးမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ မမ်ားတာေတာ႔ ေသခ်ာ၏။ ေမြးခ်င္းအေဖာ္ မရွိသူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း မိဘကို အခင္တြယ္လြန္မွာစုိး၍လည္း အမွီသိတ္မခံခဲ႔။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သမီးအရိပ္သာ ကြၽန္မကျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔
အေမ႔အရိပ္ေတာ႔ သမီးကို မျဖစ္ေစခဲ႔ပါ။ သမီးက စိတ္ထားႏူးညံ့ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ႔ညံ့သူေတာ႔ မဟုတ္။
ဒါျဖင္႔ တကယ္ပဲ ဖူးစာရွင္မဆံုေသးတာ ျဖစ္မည္ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မသမီးေလး အိမ္ေထာင္ျပဳမေစာေတာ႔ မိဘရင္ခြင္ထဲ ၾကာၾကာေထြးေပြ႔ခြင္႔ရသည္ မဟုတ္လား။
သို႔ေပမယ္႔ ထူးျခားေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုက တစ္ေန႔ေတာ႔ ေရာက္လာခဲ႔ပါသည္။
' ဒီေန႔ စကာၤပူကႏွလံုးအထူးကုအဖြဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္ေမေမ။ အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္....'
တကယ္တမ္း သမီးႏွလံုးသားကို လႈပ္ခတ္ေစႏုိင္သူ ေပၚလာခ်ိန္မွာေတာ႔ ဂုဏ္ရည္လည္းတူပါ၏။ ရည္မြန္ယဥ္ေက်းသူလည္းျဖစ္ပါ၏။ ရိုးသားထက္ျမက္သူလည္း မွန္ပါ၏။ ေနနဲ႔လ၊ ေရႊနဲ႔ျမပမာ သမီးႏွင္႔လည္း လိုက္ဖက္လွပါ၏။ သို႔ေပမယ္႔....
' ေမာင္တို႔တုန္းက ေယာကၡမၾကီးေပါက္ကြဲသလို သမက္ေလာင္းကို ေရေႏြးပူနဲ႔ ထြက္ပက္မယ္လို႔ ၾကိမ္းေမာင္းလို႔လည္းမရ။
ဒီေကာင္နဲ႔ယူရဲယူၾကည့္ အေမြျဖတ္ပစ္မယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္ခြင္႔လည္းမရ။ ဒီခံစားခ်က္ကလည္း ဆိုးတာပါပဲလားအေမၾကီးေရ..'
သမီးေဖေဖကလည္း ခုမွ ေယာကၡမၾကီးခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပံုရျပီး မ်က္ရည္လဲ႔မ်က္ဝန္းႏွင္႔ ရယ္ေမာဟန္ေဆာင္ကာ ျငီးျငဴရွာ၏။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္မို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးရွာသည့္ သူတို႔သမီးအတြက္ အဖ်က္အေမွာင္႔ဝင္ျပီဟု ေဖေဖႏွင္႔ေမေမက ေမာင္႔ကိုအၾကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးခဲ႔သည္။ ေဆးရံုတာဝန္တစ္ဖက္ႏွင္႔မို႔ ကြၽန္မကိုဘယ္တုန္းကမွ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ဖူးသည့္ ေဖေဖက အၾကိဳအပို႔လုပ္လာေတာ႔ လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ ဆံုးရႈံးရေကာင္းလားဆိုျပီး ကြၽန္မက စိတ္ေကာက္ခဲ႔မိေသး၏။
အငယ္ဆံုးသားက က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာလွသည္မို႔ စာေတာ္လိမၼာသည့္ကြၽန္မကို ဘယ္တုန္းကမွ စာမျပဖူးသည့္ေမေမက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ညဥ့္နက္သည္အထိ လာေစာင္႔ေပးေတာ႔လည္း ကြၽန္မက ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းလွခ်ည့္ဆိုျပီး စိတ္ခုခဲ႔မိျပန္သည္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း သမီးေလးအရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ကြၽန္မတို႔လင္မယား ဝဋ္လည္မွာ ေၾကာက္လာသည္ေလ။ ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာမွ မိဘေတြ၏ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကို နားလည္လာပါသည္။ ကိုယ္႔လိုျဖစ္မွာစိုး၍ ငယ္ငယ္ကတည္းက သမီးႏွင္႔ပူးကာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းခဲ႔၏။ သမီးအေဖကလည္း အိမ္ေဆာက္ေတာ႔ သမီးအတြက္ အႏၲရာယ္ၾကိဳေရွာင္သည့္အေနျဖင္႔ ဝရံတာမထုတ္ခဲ႔။ ဝရံတာသိတ္ၾကိဳက္သည့္ကြၽန္မႏွင္႔ ဝရံတာမွာ အေပၚေအာက္စကားေျပာခဲ႔ၾကသည့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို သူလည္း ခုေတာ႔ ဝဋ္လည္မွာေၾကာက္ေလျပီ။
သို႔ေပမယ္႔ ဝဋ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မလည္ခဲ႔ပါ။ သမီးက ကြၽန္မထက္ လိမၼာပါသည္။
ကြၽန္မ ေမာင္ႏွင္႔လိုက္ေျပးေတာ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာစပဲ ရွိပါေသးသည္။ ဘြဲ႔လြန္တက္ေနသည္မို႔ ေက်ာင္းျပီးကာနီး တစ္ႏွစ္ အလိုေလာက္မွာျဖစ္၏။ အမွန္က မိဘေတြသေဘာမတူဘဲ ခိုးေျပးဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ႔ပါ။ ဘြဲ႔ကိုယ္စီရေအာင္ယူျပီး အလုပ္အကိုင္ အတည္တက် ျဖစ္ကာမွ လက္တြဲၾကဖို႔ စိတ္ကူးကုိယ္စီႏွင္႔ပါ။ သို႔ေပမယ္႔ သူ ငယ္ငယ္က ဂ်စ္တူးတူးႏွင္႔ လူၾကီးေတြ မ်က္ေစ႔ဆံပင္ေမြးစူးစရာ ပံုစံျဖစ္၏။ ကြၽန္မအသိုင္းအဝုိင္းက သူႏွင္႔ကြၽန္မကို ခါးခါးသီးသီး သေဘာမတူပါ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္ခဲ႔ပါသည္။
အေဖႏွင္႔အေမက မ်က္ရည္ေလးတစမ္းစမ္္္းႏွင္႔ တရားခ်လြန္းေတာ႔လည္း ကြၽန္မကသနားျပီး သူႏွင္႔အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲေနလိုက္၏။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က မေတြ႔ရဘဲ ႏွစ္ခ်ီၾကာသည့္တိုင္ ေမတၱာမပ်က္၊သစၥာမယိုင္၊စြဲျမဲလြ န္းခဲ႔သည္။ မိဘေတြက ျပတ္ျပီအထင္ႏွင္႔ ဝမ္းသာလို႔မွမၾကာခင္ ဒိုင္ယာရီကို ခိုးဖတ္မိသြားျပီး ကြၽန္မအတြင္းသေဘာကို သိသြားကာ ေမေမက အၾကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲေတာ႔၏။
' နင္တို႔က မိဘေတြကို အယံုသြင္းျပီး အပိုင္ၾကံေနၾကတာကိုး။ ပညာစံုမွ ထင္ရာစုိင္းၾကမယ္ေပါ႔ေလ။ နင္ မျပတ္ႏုိင္တာေသခ်ာရင္ ခုခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားေတာ႔ေဟ႔။ လူလည္က်ျပီးေက်ာင္းျပီးမွေတြ၊ အေျခက်မွေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါတုိ႔ကုိ လွည့္စားမေနနဲ႔...'
' အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးေမေမရယ္။ အထင္မလြဲပါနဲ႔...'
' ေတာ္ေတာ႔မိေက။ ညည္းေကာင္ကို ညည္းမျပတ္ႏုိင္ရင္ ငါတို႔ကိုသာ ခုခ်က္ခ်င္းျဖတ္လိုက္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ မိဘကို ကလိမ္က်လို႔ကေတာ႔ ညည္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပါင္းရပါေစနဲ႔..လို႔ ငါက်ိန္လိုက္မယ္...'
ကြၽန္မ စိတ္ထိခိုက္လြန္း၍ ႏွလံုးေၾကကြဲခဲ႔ရပါသည္။ ေမေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ၊ ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ၊ မိဘေမတၱာ ေစတနာမို႔ ကြၽန္မ မနာက်ည္းတတ္ပါ။ ခုလို ေျပာလိုက္တာကိုေတာ႔ အလြန္ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔သြားရပါ
ေမေမေျပာသည့္ စကားမ်ားအတြက္ ေမေမ႔ကိုကြၽန္မ အရမ္းအားနာသြားရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေမေမကလည္း ေနာက္ပိုင္းစိတ္ေျပေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္ေလးအေပၚ သမီးစိတ္ျပတ္သြားမလားလို႔ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္မိသည္ဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာပါသည္။
အခ်ိန္စက္ဝိုင္း တစ္ပတ္လည္ျပီး မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ႔ ကြၽန္မက ဒီလိုအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကို သင္ခန္းစာရွိသူပီပီ ကြၽန္မသမီးႏွင္႔ ကြၽန္မတို႔တေတြၾကားမွာ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ပါေတာ႔သည္။
ေရွာင္လည္းေရွာင္ႏုိင္ခဲ႔ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မၾကံဳရသည့္ ေသာကမ်ားကေတာ႔ တစ္မ်ိဳး။
လိမၼာလွသည့္သမီး၊ မိဘစိတ္တိုင္းက် တစ္ဘဝစာလံုး ေနလာသည့္သမီး၊ အခါမလင္႔တလင္႔ ျဖစ္လာသည္အထိ မိဘႏွင္႔မခြဲမခြာေနလာသည့္ သမီးကညာက ၾကင္ဖက္ဖူးစာေတြ႔လာေတာ႔လည္း....
တစ္ခ်က္ကေလးရွိသည့္ ခြၽင္းခ်က္ကိုေတာ႔ မိဘႏွစ္ပါးကိုငဲ႔ကာ မျငင္းသင္႔သည္မို႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္တြင္းေဝဒနာကို ဖံုးဖိကာ မိဘဝတၱရားရွိသည္ႏွင္႔အညီ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးရ၏။ ေနာက္ဆံတင္းေနရွာသည့္ သမီးကိုလည္း မၾကာခဏ အျပန္အလွန္ လည္ပတ္လို႔ရတာပဲဟုလည္း ေျဖသိမ္႔ရ၏။
သို႔ေပမယ္႔ ဤေျမဤေရကို ခ်စ္လွေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္။ အမိေျမမွလြဲ၍ ဘယ္မွာမွ ေခါင္းမခ်ႏုိင္ေၾကာင္း၊ သမီးေလးကိုစိုးစဥ္းမွ် မသိေစခ်င္ေတာ႔ပါ။
ေလဟုန္ခြင္း၍ ေလယာဥ္ ပ်ံတက္သြားသည္ႏွင္႔ ႏွလံုးသည္းပြတ္တစ္ျမံဳလံုး သမီးနဲ႔အတူလိုက္ပါသြားသလို လႈိက္ဟာက်န္ခဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြၽန္မျဖတ္ကနဲ သတိရမိသြားသည္က ' သမီးကိုခြင္႔လႊတ္ပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ...' ဆိုသည့္ စာရြက္ကေလးကိုကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြ
က်ေနခ႔ဲရွာမည့္ ကြၽန္မေဖေဖႏွင္႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာမွလြဲ၍ ဘာမ်ားျဖစ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း။
January, 2010... Faces Magazine
ဲ
ဒီစာကို အလြန္တရာ ႏွစ္သက္မိပါသည္။
ReplyDeleteေလးစားစြာျဖင့္
pN
မမေ၀ေရ....
ReplyDeleteမိခင္ေနရာေရာက္မွ တကယ့္ကို ကိုယ့္အလွည့္ ျပန္ႀကံဳရမွာ စိုးေနမိတယ္ေနာ္...။
ေမတၱာဆိုတာ ဆန္ေရမရွိဘူးဆိုတာကို နားလည္ထားေပမယ့္ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရွိတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကိုပဲ တည္ေဆာက္ခ်င္မိတယ္။ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မိရင္ တစ္ေန႔က် အမ်ားႀကီး ခံစားေနမိရမွာ စိုးမိတယ္ေလ....။ အေတာင္အလက္စံုရင္ ပ်ံသန္းထြက္ခြာ သြားၾကတာ သဘာ၀ပဲဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းထားရတယ္။
တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ႕ ရသစာေပပါပဲ ဆရာမ..
ReplyDeleteမိဘေနရာ မေရာက္ေသးတဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့..
ဆင္ၿခင္ေတါးေတာမိစရာေလးေတြ အတြက္ ေက်းဇူးပါလို႕...