အေ၀းေရာက္...


       
      ဒီေန႔မနက္က ႏွင္းေတြ အရမ္းေ၀တယ္ေမာင္။
      ေစာေစာၾကီးကဆုိ ကုိယ္႔ရဲ႕ေရွ႕တစ္လံသာသာက လူကိုေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲမမွတ္မိႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ပိုတယ္လို႔ ေမာင္ထင္မလားဘဲ။
      ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ေဟာဟုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္တန္းျပာျပာၾကီးေတြမွာ ျမဴခိုးေတြေ၀႔၀ဲအုပ္ဆိုင္းလို႔...၊
ေတာင္ထိပ္တစ္၀ိုက္မွာက ေရခဲစီးေၾကာင္းျဖဴျဖဴၾကီးေတြကို ေနရာအႏွံ႔ျမင္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ သာယာလိုက္တဲ႔ ရႈခင္းလဲကြယ္။
 ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လိုက္ ေတာင္တန္းျပာျပာေတြရယ္...၊ ေတာင္ယာစိမ္းစိမ္းေတြရယ္..၊
ေတာင္ေျခနားက မီးခိုးတလူလူ အူထြက္ေနတတ္တဲ႔ ယာေစာင္႔တဲ ေရးေရးေလးရယ္...၊ ျမိဳ႕နံေဘးက
ေကြ႕၀ုိက္စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္ေရၾကည္ၾကည္ေလးရယ္....။
 ဒီေလာက္ ေနခ်င္စဖြယ္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ႔ ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာရတာ... သိတ္ကို ေက်နပ္စရာပါပဲေလ။
မနက္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနေပမယ္႔ ႏွင္းက ကုန္စင္ေအာင္ မကြဲခ်င္ေသးဘူး။ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ မႈန္မႈန္ မႈိင္းမႈိင္း ရွိတုန္းပဲ။ ေနေရာင္ကုိျမင္ရဖို႔ဆိုတာကေတာ႔ ေ၀လာေ၀းေပါ႔။ ဒီလုိ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတြ မွာ ေဆာင္းရက္ေတြဆိုတာ ေနမျမင္ရတာက ခပ္မ်ားမ်ားပဲေလ။
လူတစ္ကိုယ္လံုး ျမင္မေကာင္းေအာင္ အေႏြးထည္ေတြ အထပ္ထပ္၀တ္ထားတဲ႔ၾကားကေတာင္ ခ်မ္းစိမ္႔မႈ က ေျပေပ်ာက္မသြားႏုိင္ဘူး။ ရန္ကုန္သူအဖို႔ ေတာင္ေပၚေဆာင္းဟာ ေစာင္ထူထူ ဘယ္ေလာက္ျခံဳျခံဳ၊ မီးလင္းဖို နားဘယ္ေလာက္ကပ္ကပ္၊ အေႏြးဓာတ္ မလံုေလာက္ပါဘူး။
    ခ်မ္းတတ္လြန္းတဲ႔ ပန္းႏုလို ႏုဖတ္ဖတ္ မိန္းကေလးအဖို႔မွာေတာ႔... ခုေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႔ေတာင္ အင္မတန္မွ ၾကိဳးစားခဲ႔ရတယ္ဆုိတာ... ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
     တကယ္လို႔မ်ား...ေမာင္သာ ေမတၱာရင္ေငြ႕နဲ႔ ေထြးထားႏုိင္ခဲ႔ရင္ေတာ႔......
     “ ကၽြန္မအတြက္ ေမာင္သာမရွိေတာ႔ရင္ ကၽြန္မဘ၀ ေသဆံုးသြားမွာပါ..” လုိ႔ တဖြဖြေျပာျပီး ခဏခဏ ပူပန္တတ္ခဲ႔သူ၊ အားငယ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ...။
     ခုေတာ႔ ကၽြန္မ မေသေသးပါလား ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မေဘးနားမွာ ေမာင္လည္း ရွိမေနပါဘူး။ ေမာင္နဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ႔ သိတ္ခ်မ္းေအးတဲ႔ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ ... အသက္ရွင္ က်န္းမာစြာ၊ တာ၀န္ေက်ပြန္ သြက္လက္စြာ ကၽြန္မရွိေနတယ္ဆိုတာသိရင္ ေမာင္ အံ႔ၾသသြားမွာလားဟင္။
xxxxxxxx
 အိမ္ေဘး ထင္းရွဴးပင္ထိပ္ဖ်ားကေန ေလအေ၀ွ႕မွာ တစ္ခါတစ္ခါ က်လာတတ္တဲ႔ ႏွင္းရည္စက္ေလးေတြ ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ျမင္ေနရတယ္ေမာင္။
 ဒီအရပ္မွာက်တဲ႔ႏွင္းဟာ မုိးမႈန္ေလးေတြလုိပဲ။ သိပ္သိပ္သည္းသည္းက်တဲ႔ ေန႔ဆိုရင္ ႏွင္းစက္က်သံေတြ ကိုေတာင္ ဟုိမွသည္မွ ၾကားရတတ္ေသးတယ္ေလ။
     ခုခ်ိန္ဆိုရင္ ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ စပို႔ရွပ္လက္စကေလးနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနမွာပါ။ အေႏြးဓာတ္ အလံုအေလာက္ရွိေနမယ္႔ စတုိးဆုိင္ၾကီးတစ္ခု အေပၚထပ္က ေမာင္႔ရံုးခန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ထုိင္တတ္တဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။ ကၽြန္မနဲ႔ေမာင္ ဘယ္လိုလုပ္ တူႏုိင္ပါ႔မလဲကြယ္။ ေမာင္ခံစားတည္ရွိေနရတာက ရန္ကုန္ေဆာင္းပဲ မဟုတ္လား။
     “ ရန္ကုန္ေဆာင္းက မေအးလွပါဘူးကြာ။ အိပ္ပုပ္ၾကီးတဲ႔ လူပ်င္းေတြကိုသာ သိၾကားမင္းက ဒဏ္ခတ္ျပီး ကြက္ခ်မ္းေနတာ..” လို႔ အခ်မ္းပိုတတ္တဲ႔ ၊ အိပ္ရာထေနာက္က်တတ္တဲ႔ ကၽြန္မကို ေမာင္က အဆက္အစပ္မရွိတာ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ ဘာညာမေတြးဘဲ သူလိုရာဆြဲေျပာျပီး မခံခ်င္ေအာင္ အျမဲ ေနာက္ေျပာင္တတ္ခဲ႔ေသးတယ္ေနာ္။
     အဲလို ေမာင္စတုိင္းလည္း ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ၀တ္ေနက် ေမာင္႔လက္ေဆာင္ ဂ်ာကင္ေလးကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ဒါဆုိ ေမာင္က တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ျပီး...
    “ ဟန္မေဆာင္တတ္ဘဲနဲ႔မ်ား ဟန္မေဆာင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ မေဒါသေလးရယ္...”  ဆုိျပီး အကၤ်ီကို ျပန္၀တ္ေပးတတ္တယ္။
     တစ္ခါတစ္ေလဆို ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေသးတယ္။ သိတ္ခ်မ္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မက ႏွင္းေတြျမဴေငြ႕ေတြၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို အလြန္သေဘာ က်ေၾကာင္း ေျပာေတာ႔ ေမာင္က အံ႔ၾသစရာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အံ႔ၾသသလုိ အမူအရာ လုပ္ျပျပီး ...“ ေအာ္... ေအာ္..” လို႔ ပါးစပ္ကေရရြတ္၊ ေခါင္းကိုလည္း တဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း အျမင္ကတ္ စရာေကာင္းေအာင္ ေျပာင္ေနာက္ေနျပန္ေရာ။
     ေမာင္ဟာေလ.. သိပ္ကို သြက္လက္ျမဴးၾကြတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲကြယ္။
xxxxxxxx

    ခုဆို.... ကၽြန္မ အိပ္ရာထ ေနာက္မက်ေတာ႔ဘူး ေမာင္။
     အရာရာကို ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ႔စဥ္တုန္းကနဲ႔ လံုး၀ျခားနားခ်င္လို႔ တမင္ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မနက္ခင္း  ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြကို စြဲမက္လြန္းလို႔ပါ။
     မနက္ေစာေစာ မုိးလင္းစဆုိရင္ သာယာတဲ႔ ငွက္သံေလးေတြကို အနီးကပ္ၾကားရတတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလုိ ကားသံ၊ လူသံ၊ ေၾကာ္ေလွာ္သံေတြနဲ႔ အလန္႔တၾကား ႏုိးထလာရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အစာရွာထြက္ခါစ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ သာယာသံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႏုိးထလာရတာ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္း လုိက္သလဲ ေမာင္ရယ္။ ျမိဳ႕ေတြမွာ မၾကားရဖူးတဲ႔ ( ဘာငွက္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိဘူးေမာင္) ငွက္သံေလးေတြ ဟာ စိတ္အစဥ္မွာ ညြတ္ႏူးေပ်ာ္၀င္ရင္း တသိမ္႔သိမ္႔ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရတယ္။
  ကၽြန္မနဲ႔ ေဒၚေလးေမတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတဲ႔ အိမ္ေသးေသးေလးရဲ႕ ေဘးက ထင္းရွဴးပင္ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျခံ၀င္းေလးရဲ႕ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္.. အိမ္၀င္းေရွ႕ လူသြားလမ္းေလးတစ္ခုပဲျခားတဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္က ၀ါးရံုေတြထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ အနည္းဆံုး ငွက္တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ရွိေနစျမဲပဲ ေမာင္။
    ငွက္ေတြေပါလြန္းလို႔ ဘာငွက္ေတြမွန္းလည္း ကၽြန္မ မမွတ္မိ၊ မခြဲျခားတတ္ေတာ႔ဘူး။ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြျမင္ရင္ ကၽြန္မ သေဘာတက် ေငးေမာေနတတ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေကာင္တည္း အေဖာ္ကြဲလာသေယာင္ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ နားေနတတ္တဲ႔ ငွက္ေလးေတြကိုျမင္ရင္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေၾကကြဲစြာ ေမာင္႔ကို တမ္းတမိလာတယ္ေလ။
     ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို ခ်စ္ဆဲပါကြယ္။
   ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ လိမ္ညာထားခဲ႔မိတာပါ။ အို...ဒီလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ႔တာလို႔ ေျပာမွမွန္မွာ...။
     ဟုတ္တယ္။ ေမာင္႔ကုိ မုန္းလိုက္ျပီလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မ မေျပာခဲ႔ဖူးသလုိ၊ ေမာင္႔ကို မုန္းတယ္လို႔လည္း တစ္ခါမွ ကၽြန္မ ေတြးမေနခဲ႔ဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမာင္ဆိုတဲ႔ ခ်စ္သူေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ကိုသာ အခ်စ္ခဲ႔ဆံုး၊ အတြယ္တာခဲ႔ဆံုး၊ တန္ဖိုးအထားခဲ႔ဆံုး၊ အထင္ၾကီးေလးစားခဲ႔ဆံုး၊ ယံုၾကည္အားကိုးခဲ႔ဆံုး၊ ျပီးေတာ႔... အပိုင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ႔ဆံုးပါပဲ ေမာင္ရယ္။
xxxxxxxxx
     ကၽြန္မ သိပ္ကုိ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ခဲ႔ရတယ္ ေမာင္။
  ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေျခအေနဆိုးဟာ မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မရင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးႏွက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္မ သံသယ မရွိခဲ႔ဖူးဘူး။
     ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ လမ္းခြဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္ေနာ္။
    လမ္းစခြဲသူက ကၽြန္မလို႔ ေမာင္က စြပ္စြဲေနဦးမွာ...။
     အမွန္ေတာ႔လည္း ေမာင္က ထားရစ္ခဲ႔တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကၽြန္မက ေနရစ္ခဲ႔မိတာပါေလ။
ဒါေပမယ္႔ ေလွ်ာက္လက္စလမ္းကေန လမ္းသစ္ခြဲထြင္ ေလွ်ာက္ရင္း ထြက္သြားခဲ႔သူကေတာ႔ ေမာင္ပါပဲ။ ဒါကိုေတာ႔ ေမာင္၀န္ခံရလိမ္႔မယ္ ေမာင္။
     မဟုတ္လို႔လားေလ။
     ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ စိတ္တူကိုယ္တူ တည္ေထာင္မယ္ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႔ အိမ္ေထာင္စုေလးတစ္ခုအတြက္
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကိဳးစားရင္း နီးစပ္လာခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘာလို႔မ်ား ကၽြန္မ ခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္တဲ႔ အျပစ္ကို က်ဴးလြန္ခဲ႔ရတာလဲ။
     မသိလို႔ မွားမိတာပါလား ဆုိျပီး အျပစ္မယူရက္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အေျခအေနမွာလည္း ေမာင္ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ ခြင္႔မလႊတ္တတ္တဲ႔ အျပစ္မွန္း သိသိၾကီးနဲ႔ ေမာင္မွားယြင္းခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။
     ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေမာင္အသိဆံုးပါ။
     ကၽြန္မဟာ အမွတ္သည္းေျခၾကီးတတ္သူ၊ စိတ္ၾကီးတတ္သူ၊ ကလဲ႔စားေခ်တတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူးကြယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေမာင္႔အေပၚမွာဆို စာနာတတ္၊ နားလည္တတ္၊ ခြင္႔လႊတ္ၾကည္ျဖဴ တတ္ဆံုးဆုိတာ ေမာင္အသိဆံုးပါ။
     ေမာင္ ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထားျပီး ရႈပ္ေပြေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မ ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ေနမိဦးမလား မသိဘူး။
     ေမာင္႔ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ဆုိတာ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ရင္ဆုိင္ဖို႔ မေတြး၀ံ႔တဲ႔ ကိစၥပဲေလ။
     ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
     ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ရယ္.. ကၽြန္မဟာ အစြဲအလန္းၾကီးတတ္သူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
xxxxxxxxx

     ကၽြန္မ ေမာင္႔ကုိ ေျပာျပဖူးတယ္မဟုတ္လား ေမာင္။
     လူမႈေရးေဖာက္ျပန္တာေတြကို ကၽြန္မ သိတ္မုန္း၊ သိတ္ေၾကာက္တယ္ ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းေလ။
     ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘ၀ရာဇ၀င္မွာ ဒီလူမႈေဖာက္ျပန္မႈေတြေၾကာင္႔ အဆံုးစြန္ထိ ဆံုးရႈံးခါးသီးခဲ႔ဖူးတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုမွ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲလို႔မရမယ္႔ တစ္ယူသန္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ ကို ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ဆုိတာ ေမာင္လည္း သိသားနဲ႔ကြယ္။ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ ဘ၀ပ်က္တဲ႔ ငရဲခန္းေတြကို ခုထက္ထိ စက္ဆုပ္စြာ နာၾကည္းေနဆဲပါ ေမာင္။
     ဘ၀မွာ... ၾကည္ညိဳေလးစား အားကိုးခ်စ္ခင္ခဲ႔ဆံုးပါလားလို႔ ျပန္ျပီး ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္မိတိုင္း သိတ္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာ၊ အိမ္ေပၚကို ေဖေဖနဲ႔အတူ အရွက္ကင္းမဲ႔စြာ မ်က္ႏွာ ေျပာင္တုိက္ လိုက္လာရဲတဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔မိသားစု သာယာခ်မ္းေျမ့မႈေတြကိုယုတ္မာစြာ ျပဳစားရက္ခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖ႔ေနာက္မိန္းမ၊ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း မနည္းၾကီးခ်ဳပ္တည္းထားပံုရတဲ႔ ေမာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ၊ သေဘာထားျပည့္၀စြာ မခ်ိတဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ျပံဳးေတြနဲ႔ အားလံုးကို စိတ္ေလွ်ာ႔ေၾကကြဲေနတတ္တဲ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာ...။
     မၾကည့္ရက္ခဲ႔ဘူး ေမာင္ရယ္။
     ကၽြန္မ ေမေမ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္ခဲ႔ဘူး။ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင္႔ အိပ္ရာထဲက လံုးလံုးမထႏုိင္ေတာ႔တဲ႔
ေမေမ႔အသည္းႏွလံုးေတြဟာ ငယ္ခ်စ္ဦး ေဖေဖ႔ရဲ႕ ရက္စက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အလူးအလိမ္႔ ေၾကကြဲေနရွာမလဲကြယ္။
      ေမေမတို႔ ဆံုးတဲ႔ေန႔ကဆိုရင္....
     အို... ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လုိမွ ေမ႔မရႏုိင္တဲ႔ အေျခာက္လွန္႔ခဲ႔ဆံုး အျဖစ္ေတြပါေမာင္ရယ္။
      ေဖေဖက သူ႔မိန္းမငယ္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင္႔ ေမေမ႔ဘီရိုထဲက စိန္လက္ေကာက္ကို ခဏငွားတယ္။ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုအတြက္တဲ႔။
     မိဘအေမြအႏွစ္ဆိုေတာ႔ ေမေမက အထိမခံခ်င္ဘူး ဒီကိစၥနဲ႔ အေျခအတင္ျဖစ္ရင္း ေဖေဖက ေမေမ႔ကို ဆြဲလားလြဲလား လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အရက္ေသာက္ျပီး ျပန္လာတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလး ေရာက္လာ ခဲ႔တယ္ေလ။
      အဲဒါဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအတြက္ အဆံုးစြန္ဆံုး ကံၾကမၼာဆိုးပါပဲကြယ္။
     ေမာင္ေလးဟာ အေျခအေနကုိ ဘာမွမေမးဘဲ အေမ႔ကုိ သနားလြန္းတာေရာ၊ အရင္က မေက်နပ္မႈေတြ ခ်ဳပ္တည္းခဲ႔ရတာေရာ၊ အရက္ရွိန္ေရာေပါင္းျပီး ေဖေဖနဲ႔ မိေထြးကို နပန္း၀င္လံုးေတာ႔တယ္။
  အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြဟာ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ၾကီး ဆင္႔ကဲဆင္႔ကဲ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
လံုးေထြးေရြ႕လ်ားရင္း ၀ရန္တာေရာက္လာျပီး ေဘးဘက္ကေန အရွိန္လြန္ျပဳတ္အက်မွာ ေအာက္တည့္တည့္ က ေက်ာက္ေရစည္နဲ႔ ရုိက္မိတာေၾကာင္႔ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားခဲ႔တဲ႔ ပထမဆံုးရႈံးမႈက ကၽြန္မေဖေဖ။
     အျဖစ္အပ်က္အားလံုးအျပီးမွာ သြားၾကည့္ေတာ႔ အိပ္ရာေပၚမွာ ေအးစက္စျပဳေနျပီျဖစ္တဲ႔ ဒုတိယဆံုးရွဳံးမႈက ကၽြန္မေမေမ။
     တတိယဆံုးရွဳံးမႈကေတာ႔ ေျခဦးတည့္ရာထြက္ေျပးျပီး ခုထိ ျပန္မလာေတာ႔တဲ႔ ၀ရမ္းေျပး ကၽြန္မေမာင္ေလးေပါ႔ ေမာင္ရယ္။
     ကၽြန္မ မုန္းခဲ႔တယ္ ေမာင္။
     လူမႈေဖာက္ျပန္မႈ၊ ေသြးသားေဖာက္ျပန္မႈေတြကုိ ကၽြန္မ သိတ္မုန္းခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ေယာက်္ားေတြကို အထင္ေသးတယ္လို႔ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ မရမ္းခဲ႔ပါဘူးကြယ္။
      အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ညီမ အပ်ိဳၾကီး ေဒၚေလးေမနဲ႔ အတူေနရင္း ကၽြန္မဘ၀ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ကၽြန္မ သိပ္ၾကိဳးစားခဲ႔ရပါတယ္။ တရားရိပ္ကို အဓိဌာန္ရက္ အၾကာၾကီး ၀င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ျပီး စိတ္တင္းထားခ႔ဲရတယ္။
     ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာေတာ႔ တစ္ယူသန္စိတ္ေလးတစ္ခု စြဲထင္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါဟာ... လူမႈေဖာက္ျပန္တတ္သူေတြကို ခြင္႔မလႊတ္ႏုိင္တဲ႔ စိတ္ပါပဲ ေမာင္ရယ္။
      ေမာင္လည္း မသိတာမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္။
      ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ အတြင္းက်က် သိထားတာပဲ။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ေမတၱာမွ်ခဲ႔ၾကတာ အခ်စ္တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္။ ကၽြန္မအေပၚမွာ ေမာင္ သိတ္နားလည္တတ္ ခဲ႔တယ္။ ေမာင္႔အေပၚမွာလည္း ကၽြန္မ ၾကင္နာ လိုက္ေလ်ာႏုိင္ခဲ႔တယ္။
      ကၽြန္မ ကိုယ္ရည္ေသြးတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားမွန္တာကို ေမာင္ သေဘာက် ျမတ္ႏိုးခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မကလည္း ေမာင္႔သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င္႔တရား မွန္ကန္မႈကို သိတ္တန္ဖိုးထား ေလးစားမိခဲ႔တယ္ေလ။
     ေမာင္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုလည္း သိလ်က္နဲ႔ လုပ္ရက္ခဲ႔တယ္ေနာ္။
ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ခဲ႔ရပါတယ္ ေမာင္။
xxxxxxxxx

     တကယ္ေတာ႔ ေမာင္႔ကို ကၽြန္မ စြန္႔ခြာရဲခဲ႔တာ သတၱိရွိိလြန္းလို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္နဲ႔ေမာင္။
ကၽြန္မ သတၱိနည္းလို႔ကို ေမာင္နဲ႔ ဒီေလာက္ေ၀းေအာင္ လြင္႔ခဲ႔မိတာေပါ႔ကြယ္။
     ဒီကိစၥကို ဒီေလာက္မျဖစ္သင္႔ဘူးလို႔ ဘယ္သူေတြကမ်ား ကၽြန္မကို အျပစ္တင္ၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။
လူတစ္ေယာက္မွာ အစြဲအလန္းတစ္ခုေတာ႔ ရွိတတ္မွာပဲေလ။
     ေမာင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါပဲ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းခဲ႔တာမွန္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ ေမာင္႔ကို ကၽြန္မ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ မုန္းလည္း မမုန္းဘူး။ ေမာင္႔ကုိ သိတ္ခ်စ္ခဲ႔၊ သိတ္ခ်စ္ေနဆဲ ဆုိတာကိုေတာ႔ ေမာင္ အၾကြင္းမဲ႔ ယံုပါ။
     ဒါေပမယ္႔ ေမာင္႔ကုိ ကၽြန္မ လက္မတြဲႏုိင္ေတာ႔ဘူးကြယ္။
     ကၽြန္မ သိတ္ေၾကကြဲသြားရတယ္။ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကုိ အထင္ၾကီးလုိ႔ မရေတာ႔ဘူး ေမာင္ရယ္။
     ေမာင္႔အျပစ္ကို ေမာင္၀န္ခံျပီးတဲ႔ေန႔ရဲ႕ ညဘက္မွာပဲ ေမာင္႔ကုိ ကၽြန္မ စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္။ ေမာင္မသိေအာင္၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိေအာင္ ေဒၚေလးေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရန္ကုန္ေျမနဲ႔ ေမာင္႔ကုိ အျပီးတုိင္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေက်ာခိုင္းခဲ႔ရတယ္။
    ျမစ္ၾကီးနားမွာရွိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေန တစ္ဆင္႔ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ျမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းျပ အလုပ္ရေအာင္ ေစာင္႔ျပီး ခုလုိ ဒီကို  ေရာက္ေနတာေပါ႔ကြယ္။
    အေအးသိပ္ေၾကာက္တဲ႔ ကၽြန္မဟာ ဒီဘက္ထိလြင္႔လာမယ္လို႔ ေမာင္ဘယ္လုိမွ ေတြးမိမယ္မထင္ဘူး။ ဒီိလို အသိေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မေၾကာက္တဲ႔ အေအးဓာတ္ကို ရင္ထဲကအပူနဲ႔ တုျပိဳင္စိန္ေခၚခဲ႔တာေပါ႔။
    ကၽြန္မ သိေနတယ္ေမာင္။
    ေမာင္နဲ႔အတူ တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာ ရွိေနရင္ ေမာင္ကၽြန္မကို မရမက ေတာင္းပန္ေနမယ္ဆုိတာေလ။ ေမာင္က ဇြဲေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ေမာင္႔ကို ျမင္ေနရရင္ ကၽြန္မလည္း ဘယ္လိုမွ စိတ္တင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေမာင္နဲ႔ေ၀းေ၀းေနဖို႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔ရတယ္။
     ေမာင္မပါေတာ႔တဲ႔ ကၽြန္မဘ၀သစ္မွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္မွ်ေ၀ရင္း ကၽြန္မ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစား အသက္ရွင္ေနတယ္ေလ။
     ကၽြန္မေဘးမွာ ေမာင္ ရွိမေနႏုိင္ေတာ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အသက္လည္း မဆံုးခဲ႔ဘူး။
ဘ၀ကုိလည္း အရွဳံးမေပးႏုိင္ပါဘူး။
ျပီးေတာ႔ ေမာင္႔ဆီကိုလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္လာမယ္ မဟုတ္ဘူးကြယ္....။
xxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
၁၉၉၁၊ ဇန္န၀ါရီလ...ကလ်ာမဂၢဇင္း(၆ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္)

6 comments:

  1. သိပ္ခ်စ္ၿပီးမွ လမ္းခြဲၾကရတဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး....
    တေမ႔တေမာ ဖတ္သြားတယ္ အမဆရာမေရ...
    ငယ္လက္ရာလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ..

    ခင္မင္လ်က္

    ReplyDelete
  2. ဖတ္ရတာ လြမ္းေမာစရာ မေဝေရ ေက်းဇူး

    ReplyDelete
  3. အတူတူလြမ္းေမာသြားတယ္မမေရ..

    ReplyDelete
  4. ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ႔ သူအဖို႔ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ေဖာက္ျပန္ရံုနဲ႔ ထိတ္လန္႔မိသာ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးလို႕ရပါတယ္။ ဝတၳဳက ဇာတ္ေကာင္မိန္းခေလးရဲ႕
    အခ်စ္ေၾကာင္႔ ဘဝေရာ အသက္ကိုေရာ ဆံုးရံႈးထိခိုက္မခံတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို သေဘာက်မိတယ္

    ReplyDelete
  5. သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ႔သူေတြကုိဆုံေစခ်င္တယ္ဗ်ာ

    ReplyDelete
  6. အခ်စ္ႀကီးရင္ အမ်က္ႀကီးတတ္ၾကတယ္...
    ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ အမာရြတ္ေတြကို သိျမင္ေနရသူအဖို႔က ဒီလို ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။
    တစ္ဘ၀စာ ခံစားေနရမွာထက္စာရင္ေပါ့...။

    ReplyDelete