ေမတၱာရိပ္ အေမြ

သည္လမ္းေလးကုိ မသြားျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုကို အေတာ္ေလး ေက်ာ္ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ ရႈခင္းရႈကြက္ေတြက အခါမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းသြားလာခဲ႔ဖူးသူ တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္စြာ သညာအမွတ္စြဲေနဆဲ...။

       ကားျပတင္းမွ တုိး၀င္လာေသာ ေလရိုင္းတခ်ိဳ႕ႏွင္႔ စိမ္းစုိေနေသာ လယ္ကြင္းရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားက ပူေလာင္ေနေသာ သူ႔ရင္ကုိ တဒဂၤမွ် ျငိမ္းေအးသြားေစ၏။

      လမ္းကေလးသည္ အေကာက္အေကြ႕မကင္းေသာ္လည္း ဖုထစ္ခ်ိဳင္႔ခြက္မမ်ားလွဘဲ ေျပျပစ္ေန၏။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ ရြာစဥ္တန္းမ်ားသည္ မခမ္းနားေသာ္လည္း ရြာစြန္လယ္ကြင္းမ်ားက စိမ္းစိုလတ္ဆတ္ေနၾက၏။

သည္ျမင္ကြင္းမ်ားက ရင္႔အိုေနျပီျဖစ္ေသာ သူ႔ရင္တြင္း၌ ႏုသစ္ေသာခံစားမႈမ်ားကို လန္းဆတ္လာေစသည္။

     အိမ္မွ မထြက္ခင္ကေတာ႔ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုးသည္ က်ပ္တင္းျမိဳက္ေလာင္ေနခဲ႔၏။ ေဒါသ၏ လက္ပါးေစမ်ား၊ အဆြယ္အပါးမ်ားသည္ လူတစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖိဳးျဖိဳးဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင္႔ တရစ္ရစ္ ညွစ္ပတ္ေနရာ သူ႔မ်က္ႏွာသို႔ပင္ တေငြ႕ေငြ႕ အပူရွိန္ဟပ္ေနခဲ႔သည္။

      “ သူ႔လင္က ၾကိဳးကိုင္ေနတာေနမွာေပါ႔။ ေလာင္းကစားသမားဆိုတာ ေငြအျမဲလိုေနတဲ႔ လူစားမ်ိဳးေလ။ ဒီေတာ႔လည္း ငယ္ငယ္က ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ႔တဲ႔ အစ္ကိုၾကီးကိုေတာင္ မေလးမခန္႔နဲ႔ ေဘးဖယ္ထားရဲေတာ႔တာေပါ႔..”

      သူ႔ဇနီး၏ အေျပာကလည္း မီးေလာင္ရာေလပင္႔။

      အမွန္က သူ႔ဇနီးသည္ မီးမေလာင္ေလာင္ေအာင္ ေလာင္စာအျပည့္ႏွင္႔ သူ႔ရင္ကို မီးညွိေပးခဲ႔သူျဖစ္၏။ ရင္ႏွင္႔အျပည့္ေလာင္စာမ်ားကေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္သာ လက္ခံစုေဆာင္းမိခဲ႔သူ ျဖစ္ေလသည္။

                                                                xxxxxxxxxx

      ယခင္ကေတာ႔ သည္လမ္းကေလးသည္ သူ႔အတြက္ အနာဂတ္အိပ္မက္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္သြားရာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ တစ္ဖန္ ေမတၱာရိပ္ျမံဳသို႔ ရင္ေငြ႕ခိုလႈံအားျဖည့္ရန္ အိမ္ျပန္လမ္းေလးလည္းျဖစ္သည္။

      သို႔ေသာ္ သူ၏ အနာဂတ္အိပ္မက္မ်ားက ၾကီးမားလာေလ၊ အျပန္လမ္းမ်ားက တျဖည္းျဖည္းက်ဲပါးလာခဲ႔ရ၏။ ေျပးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပန္းလ်လြန္းလွမွ မိဘရိပ္မွာ နားခိုရန္သတိရ၍ အေျပးျပန္လာလုိက္၊ အားျပည့္လာေတာ႔လည္း မဆံုးႏိုင္ေသာ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုလို အိပ္မက္မ်ားဆီ အေျပးလွမ္းလိုက္နွင္႔။

     နတ္သမီးေလး “ ေမ ” သည္ သူ႔အိပ္မက္မ်ားကို ပုိမုိေတာက္ပ စြဲမက္ေစႏုိင္ခဲ႔သူျဖစ္၏။ လူငယ္သဘာ၀ ရည္းစားေလးတစ္ေယာက္ရလာေတာ႔ ခ်စ္သူရွိရာေျမသည္ သူ႔အတြက္ နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ် သာယာစိုျပည္လာေတာ႔သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ အိမ္ျပန္လွ်င္ပင္ ႏွလံုးသားမွာ ပူေလာင္ေသြ႔ေျခာက္ကာ ေနရခက္လွ၏။

     သည္လိုႏွင္႔ လမ္းကေလးကို ျဖတ္သန္းသြားလာမႈ နည္းလာကာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားကိုပင္ သင္တန္းမ်ိဳးစံု အေၾကာင္းျပႏွင္႔  အိမ္ျပန္က်ဲခဲ႔ရသည္။ သူ႔ အိမ္ျပန္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနက် အေမသည္လည္း ခြင္႔လႊတ္ျပံဳးေလးႏွင္႔ နားလည္ေပးတတ္သူမို႔ေပလား။

     နယ္ျမိဳ႕ေလးမွ မိသားစုဘ၀က ေအးခ်မ္းသေလာက္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွ ရုန္းကန္မႈမ်ားမွာ ၾကမ္းတမ္းလွသည္။

      ဘြဲ႕လက္မွတ္ႏွငိ႔ ဒီပလုိမာလက္မွတ္မ်ား၊ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္မ်ိဳးစံုသည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အျမင္႔ကို လွမ္းတက္ရမည့္ ေလွကားထစ္မ်ားပမာ။ အေမ႔၏ စုေဆာင္းေငြႏွင္႔ ေရႊတိုေရႊစမ်ားကေတာ႔ ေလွကားထစ္မ်ားအတြက္ လမ္းခင္းခဲ႔ရေသာ ေပးဆပ္မႈမ်ားသာ။

     ပညာစံုေတာ႔လည္း မိဘကို ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိင္ေသး။ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အေၾကြးမွတ္လက္စႏွင္႔ ဆက္မွတ္ထားလိုက္ျပီး ၾကင္ရာစံုဖို႔ကိုသာ ပိုဦးစားေပးျဖစ္လိုက္၏။

     ခြင္႔လႊတ္တတ္သူ အေဖႏွင္႔ အေမကေတာ႔ အျပစ္မေျပာရွာပါ။ ညီမေလးကလည္း အစ္ကိုကုိ ခ်စ္သူပီပီ ေယာက္မကိုလည္း အစ္မရင္းခ်ာပမာ ေမတၱာထားရွာ၏။

      သူ႔ဘ၀က သူသြားေနက် လမ္းကေလးလုိ အေကြ႕အေကာက္မကင္းလွေသာ္လည္း အဖုအထစ္နည္းလွပါသည္။

မိဘမ်ားက မခ်မ္းးသာလွေသာ္လည္း သူရည္ရြယ္ရာပန္းတိုင္ကိုေတာ႔ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ပံ႔ပိုးေပးႏုိင္ခဲ႔၏။ သူကလည္း တက္လွမ္းႏုိင္မည့္ စြမ္းအင္အားမာန္ကို လုိအပ္သေလာက္ စိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ အဓိကကေတာ႔ ညီမေလး၏ သူ႔အေပၚဦးစားေပးကာ အေ၀းသင္တက္ခဲ႔ရွာေသာ သိတတ္ျခင္းပင္။

      ေမကေတာ႔ မပူမပင္ မေၾကာင္႔မက်ဘ၀မွ လာခဲ႔သူပီပီ ေအာက္ေျခနည္းနည္းလြတ္ခ်င္ဒ။ ေတာ္တန္ရံုကို တူတန္သည္ဟု မထင္ခ်င္။ ဘ၀င္ခပ္ျမင္႔ျမင္႔၊ ဇီဇာခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္၊ ကိန္းခန္းခပ္ၾကီးၾကီး။

      သို႔ေပမဲ႔ သူ႔ကိုေတာ႔ အင္မတန္ခ်စ္သျည္။ သူကလည္း ဘ၀င္ခပ္ျမင္႔ျမင္႔ ေမက သူ႔ကုိ တူတူတန္တန္ ျပန္ခ်စ္သည္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိသူေလ။

     မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ ထုိက္သင္႔ေသာ ဘ၀င္ျမင္႔မႈေလးရွိမွလည္း အဖိုးတန္သည္ဟု သူက ထင္ခ်င္သည္။ ႏုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ေမ႔နားမွာ ၀ုိင္းေနေသာလူအားလံုးကို ေမက လိုက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံေနမွာမ်ိဳးကိုိလညး္ သူမလိုလားပါ။

    ေက်ာင္းစာမွာ အမ်ားတကာထက္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ၊ အားကစားမွာ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားေသာ၊ အႏုပညာအသင္းမွာ ေပၚလြင္ေက်ာ္ၾကားေသာ၊ သူလို ေခါင္းတစ္လံုး ခြ်န္ထြက္ေနသူကိုမွ ေမေရြးခ်ယ္သည္မွာ ေမ႔ဂုဏ္အဆင္႔အတန္း၊ အေနအထိုင္ႏွင္႔ ကိုက္ညီ၍ဟု သူက တန္းညွိခ်င္သည္ေလ။

                                                         xxxxxxxxx

    သူ အေမာတေကာ ေျပးလွမ္းလာခဲ႔ေသာ လမး္ကေလးသည္ လြန္ခဲ႔ျပီးေသာ ႏွစ္မာ်းစြာကလို သစ္ရိပ္မ်ား အံု႔ဆိုင္းေနဆဲျဖစ္၏။

     ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးတစ္၀ုိက္မွ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးမ်ားမွာ နာဂစ္အလြန္တြင္ ကုန္လုကုန္ခါနီး ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးသို႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတာ႔ သက္တမ္းရင္႔ သစ္ရိပ္ၾကီးမ်ားက မေျပာင္းမလဲ ရိပ္မုိးေနဆဲပင္။

      ရုန္းၾကြေနေသာ အပူမွသည္ ျငိမ္သက္ေသာအေအးဆီသို႔ အကူးအစပ္မွာ သူ႔ႏွလံုးျပင္ထက္၀ယ္ တေရးေရး ေပၚလြင္ထင္ဟပ္လာေန၏။ သူလက္မခံခ်င္၍ မရပါ။ တျဖည္းျဖည္း အလြန္ထင္ရွားလာပါသည္။

     အိမ္မွထြက္စဥ္ အေမာက္ေထာင္ေနခဲ႔ေသာ ရင္အပူ ေဒါသမီးက ၀န္းက်င္အရိပ္အာ၀ါသေအာက္၌ပင္ အေတာ္အတန္ မာန္ခ် ျငိမ္က်ခဲ႔ေလျပီ။

     သည္လမ္းကေလးသည္ အနာဂတ္ေအာင္ျမင္မႈမ်ားဆီသို႔ သူ လွမ္းတက္ႏုိင္ရန္ ေျခဆင္းကေလး ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေမာႏြမ္းပန္းလ်မႈမ်ားမွ ပုန္းခုိအားျဖည့္ရာ အေမ႔အိမ္ဆီသို႔ သယ္ပို႔ေပးရာလည္း ျဖစ္ခဲ႔သည္။

     ယခုေရာ....။ ဘာ႔အတြက္ေၾကာင္႔ႏွင္႔ သည္လမ္းကေလးေပၚ သူ ေရာက္လာရျပန္သလဲ။ သည္တစ္ခါ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ပန္းလ်မႈမ်ားအတြက္ နားခိုရာ အေမ႔ရင္ရိပ္က ကြယ္ခဲ႔ျပီး ျဖစ္သည္။ အားျဖည့္ခုိလႈံရန္ အေဖ႔ရင္ခြင္ကလည္း ျပိဳခဲ႔ျပီးေလျပီ။ အတိတ္က သူတုိ႔မိသားစုေဟာင္းေလးမွာ က်န္ေနသည္က သူကသာ ရိပ္မိုးေပးရမည့္ ၊ အရိပ္ထုိးေပးသင္႔သည့္ ညီမငယ္ေလး။ ႏွမေထြးကေလး....။

                                                               xxxxxxxxx

     သူ႔ေျပးလမ္းက ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ား၊ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္မ်ား ခင္းကာ ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခု၏ အေရးပါေသာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာ္လည္း အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးပါ။

      ေလွကားတစ္မ်ားက ပို၍မတ္လာကာ တစ္ဆင္႔ထက္တစ္ဆင္႔ ပိုအားစိုက္ကာ တက္ရေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ အေမာေျပေဆး သမီးေလးကို ခ်စ္ဇနီးေမက လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔၏။

      ႏုဖပ္ရႊမ္းစိုေနသည့္ သမီးေလးအတြက္ ေနေျပာက္မထိုးေအာင္ လံုေလာက္က်ယ္ျပန္႔မည့္ ေမတၱာရိပ္ကုိ သူ ျဖန္႔ၾကက္မုိးကာေပးရသည္။ အေျခၾကီးၾကီး စိတ္ေနျမင္႔သည့္ ခ်စ္ဇနီးအတြက္ အေနတင္႔ေအာင္ သူ ၾကိဳးပမ္းရ၏။

      ကုမၸဏီ၏ ရွယ္ယာအမ်ားဆံုး ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ ဒါရုိက္တာ ရာထူူးျမင္႔ျမင္႔ရေအာင္၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္ေစလႊတ္ရာမွာ၊ ႏိုင္ငံတကာ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳ ရွာေဖြရာမွာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔မ်ား ျဖန္႔က်က္ရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူ၏အခ်ိန္မ်ား၊ အားအင္မ်ား၊ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားႏွင္႔ လဲလွယ္ခဲ႔ရ၏။

      သမီးႏွင္႔ဇနီးအတြက္ ေပးဆပ္ေနရသည့္အခ်ိန္မ်ားမွာ အေဖႏွင္႔အေမကို အေ၀းမွသာ အေၾကြးဆက္မွတ္ရင္း ေလလိႈင္းထဲမွ အသံပါးပါးေလးျဖင္႔သာ ႏွစ္သိမ္႔ႏုိင္ခဲ႔၏။

      ဘယ္တုနး္ကမွ အျပစ္မေျပာတတ္သည့္ မိဘမ်ားကေတာ႔ သား၏ေအာင္ျမင္မႈကို နားအၾကားႏွင္႔ ပီတိေ၀စည္ျမဲ။

သူ႔မွာေတာ႔ ရုိးရုိးတုိက္ခန္းမွ ကြန္ဒို၊ ကြန္ဒိုမွ ကိုယ္ပုိင္ျခံ၀င္း။

     အတြန္းအတုိက္ေတြမ်ားေသာ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး၏ မဆံုးႏိုင္ေသာ ျပိဳင္ဆုိင္မႈၾကားထဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပီးျပည့္စံုႏိုင္မည္ မသိ။ မိဘအိမ္ ရံခါ အလည္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ မုန္႔ႏွင္႔အသံုးအေဆာင္ လက္ေဆာင္မ်ားမွလြဲ၍ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ ထုိက္တန္သည့္ ေငြေၾကးမကန္ေတာ႔ႏုိင္ေသး။

    သား၊ ေျမးတို႔အိမ္အျပန္ အေမထည့္ေပးသည့္ ေဒသထြက္ကုန္ ေတာစာေတာင္စာေတြက သူတုိ႔သယ္လာေသာ ျမိဳ႕လက္ေဆာင္ေတြထက္ ပိုျပီးအလွ်ံအပယ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ႔ သူ႔မွာ စိတ္အေၾကြးသာ ထပ္ထပ္တိုးျမဲ။ လက္ကေတာ႔ မပါႏုိင္ေသး။

     သမီးေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာေက်ာင္း ထားႏုိင္ဖို႔၊ ေမ႔အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာေအာက္မခ် ကားအျမင္႔စီးေစႏုိင္ဖို႔...။

     ေၾကြးေဟာင္းကေတာ႔ မွတ္လက္စႏွင္႔ ဆက္မွတ္ေနဆဲ။ ေၾကြးသစ္ကေတာ႔ လက္မတြန္႔တမ္းခ်လို႔ ေကာင္းေနသည္ေပါ႔။

                                                                  xxxxxxxxx

     အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနခ်ိန္သည္ ကုမၸဏီကိစၥတစ္ခု၏ ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္လႊတ္ရန္ လူေရႊးေနခ်ိန္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူလက္မလႊတ္ႏုိင္ေသာ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကို ေမြးသဖခင္၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ႏွင္႔ ယွဥ္ထုိးကာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိရသလိုပင္။

     ေမက သည္ကိစၥမွာ ဘာတစ္ခြန္းမွ် အေ၀ဖန္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားျပန္ လက္ေဆာင္တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႏွင္႔ သူ ျခိဳးျခံေခၽြတာလာေသာ ေဒၚလာေလးမ်ားကို ၀င္းလက္ေနေသာ အျပံဳးျဖင္႔ လက္ခံခဲ႔သည္ပဲ။ ေမ႔အျပစ္ေတာ႔ျဖင္႔ မဟုတ္ပါ။ သူကသာ သည္လမ္းကို ေရြးခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။

     စိတ္ႏွလံုးၾကီးမားေသာ အေမကေတာ႔ တစ္လျပည့္ဆြမ္းေကၽြးမွ ေရာက္လာႏုိင္ေသာ သားေတာ္ေမာင္ကို အျပံဳးမပ်က္ ၾကိဳဆိုပါ၏။ သူကသာ အေမႏွင္႔ ညီမေလးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိတုိင္း မ်က္ႏွာ တေႏြးေႏြး။

    အေဖ႔ကို စိတ္ထဲမွ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ရင္း အေမ႔နားမွာ တုိးတုိးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ႏွင္႔ အခ်ိန္နည္းနည္းပိုေနေပးလိုက္သည္ႏွင္႔ အေမက ေက်နပ္ပီတိေ၀ေနသလုိ သူကလည္း စိတ္အေၾကြးေျပသြားသလုိေတာ႔ အရွိသား။

      ညီမေလးကေတာ႔ ရွိသည္ဟုပင္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ လိုသည့္ေနရာျဖည့္၍ အပို၀င္မပါဘဲ ေနတတ္ရွာလြန္းသူေလး။ သူ ေက်းဇူး က်ိတ္တင္မိရပါသည္။ သူကေလးကသာ စကားနာလုိမ်ိဳး တစ္ခြန္းတစ္ေလမ်ား ျငိစြန္းစကား ဆုိလာခဲ႔ပါလွ်င္ သူ႔ရင္ထုပ္ခ်င္းခပ္ ေနာက္တ၀န္ပိေပလိမ္႔မည္။ အေမႏွင္႔ သူ႔အၾကား အနားသတ္မညီ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ေမ၏ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ခ်ိန္ခြင္ကလည္း ေဘာင္ဘင္ခတ္ခ်င္လာမည္။

      တကယ္တမ္းတြင္ စိတ္သေဘာေကာင္းရွာသုူ ညီမေလးက ဘ၀ကံေတာ႔ မေကာင္းရွာပါ။ လက္ေၾကာမတင္းသည့္ ေလာင္းကစားသမားႏွင္႔မွ အေၾကာင္းပါရသည္။ သိုေပမဲ႔ အေမေရာ၊ ညီမေလးပါ ညည္းညဴသံ တစ္ခြန္းမွ် မဟ။ သူ႔ထံကို အပူတစ္စမွ် မကူးစက္ေစခဲ႔ပါ။

      အရာရာသည္းခံႏုိင္လြန္းသူ အေမသည္ သူခံစားရေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကို သားသမီးမ်ား စိတ္မထိခိုက္ရေအာင္ မ်က္ႏွာမပ်က္သည္းခံရင္း ဘ၀ကူးသြားခဲ႔သည္သာ။

     အေမ႔ေပၚ ထိုက္သင္႔သေလာက္ ျပဳစုတာ၀န္ေက်ႏုိင္ခဲ႔၍ စိတ္သက္သာမႈရခဲ႔ေသာ္လည္း ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသို႔ ေခၚေဆာင္ေဆးကုေပးခ်င္ေသာ ေစတနာကိုေတာ႔ အေမလက္မခံခဲ႔သည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။

     ကၽြမ္းရင္႔ေနျပီျဖစ္ေသာ သူ႔ေရာဂါကို သူသိေန၍လား။ စိတ္အေျခၾကီးၾကီးႏွင္႔ သီးျခားဆန္ေသာ ေခၽြးမကုိ စိတ္ဒုကၡမေပးခ်င္၍လား။ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ အင္မတန္ ေအးျမျငိမ္းသက္စြာ အုပ္မိုးညြတ္ကုိင္းေပးခဲ႔ေသာ ေမတၱာရင္ခြင္ရိပ္တစ္စံုသည္ ေလာကအလယ္တြင္ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ႔ေသာ္လညး္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲ၌ ထာ၀စဥ္ ရိပ္မုိးေနဆဲ ဆုိသည္ပါပဲ။

                                                              xxxxxxxxx

    အုပ္ဆုိင္းေအးျမလွေသာ လမ္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွ သစ္ရိပ္ၾကီးမ်ားသည္ ျမိဳ႕ကေလးအ၀င္မွာေတာ႔ အလင္းတုိ႔ အ၀င္-အထြက္ေကာင္းေအာင္ အနည္းငယ္ ပါးလ်ေပးလုိက္သလုိပင္။

     ျမိဳ႕ကေလးမွာ ၀င္း၀င္းလက္လက္ ၾကည္ၾကည္စင္စင္။ သူ႔အျမင္မွာ ျဖဴစင္ေတာက္ပေနေလသည္။

     ျမိဳ႕နေဘးမွ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးက ေနခ်ိဳေသြးစ ညေန၏ ျမိဳ႕အလွကုိ ေငြေရာင္တလက္လက္ႏွင္႔ အားျဖည့္ေပးေန၏။

   ျမစ္ကမ္းနေဘးမွ ေသာင္ခံု ျဖဴလြလြေပၚတြင္ ကေလးငယ္တုိ႔ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားေနသည္။ ေဘာင္းဘီတုိ ပြပြ၊ ဆံပင္ရုိင္း ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ႏွင္႔ ဂ်စ္တူးကေလးသည္ ညီမငယ္ အမာရီကို စေနာက္ကာ ေရွ႕မွ ေျပး၏။ အမာက ေနာက္တြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပးလုိက္ေသာ္လည္း မမီႏုိင္ဘဲ ေအာ္ဟစ္ေနေလသည္။ အေဖႏွင္႔အေမကေတာ႔  ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကိုိ ၾကည္ကာ ၾကည္ႏူးစြာ ျပံဳးေနၾက၏။ အတိတ္ေၾကးမံုသည္ သူ႔စိတ္အာရံုတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနေလျပီ။

       မိဘႏွစ္ပါး၏ ေအးျမျငိမ္သက္၍ အခါမလင္႔ မကြယ္ပႏုိင္ေသာ ေမတၱာရိပ္အေမြကို တစ္သက္ပတ္လံုး သူ႔အား

နားလည္မႈ၊ ခ်စ္ျခင္းအျပည့္ရွိခဲ႔ရွာသည့္ ႏွမငယ္ေလးအေပၚသို႔ မိဘကိုယ္စား သူကိုယ္တုိင္ အုပ္မိုးေပးရန္ မလုိအပ္ေပဘူးလား။

      မိဘတို႔အေမြ အိမ္ကေလးသည္ သူ႔ၾကြယ္၀မႈႏွင္႔စာလွ်င္ အစြန္းထြက္မွ်သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို အသိမေပးဘဲ အိမ္ကေလးကို ေစ်းဆုိင္ထားသည္ဟူေသာ ေကာလာဟလသည္ အေျခအျမစ္ရွိ မရွိ မဆနး္စစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေမာဟအေမွာင္က ဖံုးလႊမ္းထားခဲ႔၏၊

      တစ္သက္တာလံုး အျပစ္ဟူ၍ ျမဴတစ္မႈန္မွ် မရွိရွာေသာ ႏွမငယ္အေပၚ မျငဴစူရက္ေတာ႔ တစ္ဖက္လွည့္ႏွင္႔ ေယာက္ဖအျပစ္ကုိ ရွာၾကံၾကည့္မိေသာ သူ႔ေဒါသကိုလည္း သူရွက္ရြ႕ံမိပါသည္။

      ေသြးမေတာ္သားမစပ္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေရွ႔တန္းပို႔ကာ သူႏွင္႔ယွဥ္ျပိဳင္ ငါလည္းပိုင္တာပဲဟု သိမ္ႏုပ္ခဲ႔မိေသာ ေလာဘအေတြးတုိ႔က အစြန္းထြက္ကိုပင္ မျမင္ႏုိင္ခဲ႔ေပ။

     လမ္းကေလးကို သူတကယ္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။

     လမ္းကေလးသည္ သူ႔စိတ္ကုိ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔မွ သိမ္းဆည္းလြန္ေျမာက္ေအာင္ သတိ၀င္ေစခဲ႔ေလ၏။

      သည္လမ္းကေလးမွ အျပန္တြင္ေတာ႔ သူ႔ႏွလံုးသားမွ ေမတၱာရိပ္အေမြကို ႏွမငယ္ထံ အျပီးလက္ဆင္႔ကမ္း ေပးခဲ႔ေတာ႔မည္ျဖစ္သည္။

      သူ႔ႏွလံုးသားထက္မွ ေမတၱာသက္ေသသည္ လႊဲေျပာင္းစာခ်ုဳပ္တစ္ခု၏ လက္မွတ္သက္ေသႏွင္႔ အလဲထပ္ယွဥ္ထိုးႏုိင္ဦးမည္လား။

     မိဘေမတၱာရိပ္ လႊမ္းေနေသးေသာ အိမ္ကေလးသို႔ အ၀င္တြင္ ႏွမငယ္ေလးသည္ ေအးျမေသာအျပံဳးႏွင္႔ သူ႔ကို ၾကိဳဆိုေနေလသည္။    ။

                                                                  xxxxxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

 ေအာက္တုိဘာလ.. ၂၀၁၁...ပိေတာက္ႏြယ္မဂၢဇင္း