မီးခိုးျဖစ္သြားေသာတိမ္ႏွင္႔ တိမ္ျဖစ္သြားေသာမီးခိုး

                         

              ထိုေန႔က ေနပူက်ဲက်ဲ ေန႔လည္ခင္းမို႔ အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲတြင္ လူရွင္းေနေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ေနပူေပ႔ေစဦး။
ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္သာ ျဖစ္လွ်င္ေတာ႔ သည္အေၾကာ္ဆိုင္ေလးက ဒီေလာက္ လူျပတ္ေလ႔ေတာ႔ မရွိပါ။
              ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးက လြမ္းေမာဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသေလာက္ တက္ၠသိုလ္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းရွိ
ကန္ရိပ္နံေဘးက အေၾကာ္တဲမွာလည္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် ဖြင္႔ထားပံုက ေျခာက္ေသြ႕ေလးတြဲ႕လွ၏။
              သူကေတာ႔ ကဗ်ာဆရာပီပီ လူေျခတိတ္ေလ ၾကိဳက္ေလေပါ႔။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမွ ထက္ျမက္သည့္
အေတြးစေတြ ေမြးဖြားလာတတ္သည္။ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ရာသီေၾကာင္႔ စိုလက္ေသာစိတ္ကူးမႈန္ေတြ ဖမ္းဆုပ္မိတတ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
              ဒါေၾကာင္႔လည္း သူက...၊ တစ္ေယာက္တည္းေပမယ္႔ ငိုက္ျမည္းေနေသာ သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ရွင္ကို အေဖာ္ျပဳရင္း
အေၾကာ္တစ္ပဲြကို ေရေႏြးတစ္ခရားျပီး တစ္ခရားႏွင္႔ စီးေမ်ာေနလိုက္သည္။
              အေၾကာ္ဆိုင္မွ မီးခိုးေငြ႔တအူအူ..၊ ပူေျခာက္ေျခာက္ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ စီးေမ်ာ...။ အေၾကာ္တခ်ိဳ႕ အစာအိမ္ထဲသို႔ ေရေႏြးႏွင္႔အတူ စီးေမ်ာ...။ ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္မႈထဲမွ အေတြးစတခ်ိဳ႕..၊ ကဗ်ာဆရာ႔စိတ္ကူူးထဲ စီးေမ်ာ...။
              ရုတ္တရက္...ေလးတြဲ႕ေနေသာ စီးေမ်ာျခင္းအားလံုး ရပ္တန္႔သြားေစမည့္ ကားတစ္စီးက အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲသို႔ ခ်ိဳလြင္လြင္
ရယ္ေမာသံမ်ားကို သြက္လက္စြာ သယ္ေဆာင္စီး၀င္လာခဲ႔ေတာ႔၏။
              အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္...။ သည္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြမ္း၀င္ေနက် ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသူရြယ္ေလးေတြ မဟုတ္တာက
ေလးတြဲ႕စြာ စီးေမ်ာေနေသာ သူ႔အာရံုကို လႈပ္ႏုိးေစခဲ႔သည္။
              ျဖစ္ႏုိင္သည္က သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္တြင္း..။ သို႔ေပမယ္႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ေက်ာ္မည္ဆိုတာကို မွန္းရခက္ေလာက္ေအာာင္
အခုေခတ္၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက မ်က္ေစ႔လည္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အပ်ိဳေလးေတြ ၀တ္သည့္ပံုစံဒီဇိုင္းကို သံုးေလးဆယ္ေက်ာ္
ကေလးအေမေတြကလည္း ၀တ္ခ်င္၀တ္ၾကသလို၊ စကပ္အတိုႏွင္႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကိုလည္း အရြယ္မေရြး ၀တ္ေနၾကသည္မဟုတ္လား။
              ကားေမာင္းလာသူ အမ်ိဳးသမီးက ဖိုးကြားတားပင္၊ ဆံပင္အေကာက္ႏွင္႔...။ ရဲတင္းသြက္လက္ေသာ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ရတာ
သည္နယ္ျမိဳ႕က ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဆံပင္အေျဖာင္႔ႏွင္႔ စကပ္အတို၀တ္ထားသည့္ တစ္ေယာက္ကလည္း အေ၀းက အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္မိရင္
ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဟန္လို ပံုမွားရိုက္ထားသလိုမ်ိဳး...။
              က်န္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ၀တ္ပံုစားပံု ေခတ္ေရွ႕ေျပးေသာ္လည္း ထမီေလးေတြႏွင္႔မို႔ အျမင္နည္းနည္းရိုးေပမယ္႔
အရြယ္ႏွင္႔လိုက္ဖက္ကာ ၾကည့္ရတာ ပိုတင္႔တယ္သည္ဟု သူကေတာ႔ ထင္ေလသည္။
              သို႔ေပမယ္႔ အခုေခတ္က ေဘာင္းဘီအတို ၊ စကပ္အတို ၀တ္တာေလာက္ကို အျမင္ရိုင္းသည္ မဆိုသာေတာ႔။
ရင္ပတ္လံုလံု၊ ခါးလံုလံု ၀တ္ထားရင္ကို ေတာ္လွေလျပီ။ မၾကည့္၀ံ႔ မျမင္သာ ခ်ိဳင္းျပတ္ျပတ္ၾကားက အတြင္းသားျမင္ေနရတာမ်ိဳး၊
ေဘာင္းဘီခ်က္အျပဳတ္လြန္ျပီး ေအာက္ကအတြင္းခံပါ တ၀က္ေလာက္ ျမင္ေနရတာမ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွသည္ မဟုတ္လား။
              တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေနသည့္ သူကေတာ႔ သည္ျမင္ကြင္းေတြကို မျမင္ခ်င္မွအဆံုးေပါ႔။ ဒါေတာင္...
တက္ၠသိုလ္စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ “ေဘာင္းဘီရွည္မ၀တ္ရ”..ဟု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက အမိန္႔ထုတ္ထားေပလို႔ ေတာ္ေတာ႔သည္။
              ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင္႔ ညေနခင္း... အေဆာင္ေရွ႕လမ္းမေတြမွာေတာ႔ ေခတ္ေကာင္ေလးေတြစကားႏွင္႔ ေျပာရလွ်င္
လန္ထြက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြက အလန္းဆံုးျဖစ္ေနတတ္သည္ေလ။
              ဘာကိုလွတယ္ထင္ျပီး ၀တ္ၾကသည္ေတာ႔ သူ နားမလည္။ ေဘာင္းဘီခ်က္ျပဳတ္၀တ္ျပီး အေၾကာ္ဆိုင္လာထိုင္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕...၊ ဟုိဆြဲသည္ဆြဲႏွင္႔ ဘယ္ေလာက္ဖံုးဖံုး အကၤ်ီႏွင္႔ေဘာင္းဘီ လြတ္ေနသည့္ၾကားက ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအေရာင္က
အတိုင္းသား ျမင္ေနရတတ္သည္။ မလံုမလဲႏွင္႔ ဆြဲဖံုးေနရမွေတာ႔ ဘာလို႔ ၀တ္ေတာ႔မည္နည္း။
              ခုေခတ္က မင္းသမီးေတြ အဆိုေတာ္ေတြ ၀တ္ျပတိုင္း လိုက္၀တ္ခ်င္ၾကသည္။ သူတိုိ႔က သူတို႔အလုပ္ႏွင္႔သူတို႔ အျပိဳင္အဆိုင္
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရ ၀တ္ရတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔။ ကိုယ္က ေက်ာင္းသူ...။ ပညာရွာရမည့္အခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ လိုက္တုပျပီး မ၀တ္သင္႔ဟု
သူကေတာ႔ ထင္ေလသည္။
                                               xxxxxxxxxx
              ထင္သည့္အတိုင္း ဖိုးကြားတားေဘာင္းဘီ၀တ္ အမ်ိဳးသမီးက အသြက္လက္ဆံုး၊ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာ္စံုႏွင္႔
အေၾကာ္သုပ္ကို အငံေလွ်ာ႔၊အစပ္ေလွ်ာ႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ား၊ဟိုအေၾကာ္မထည့္နဲ႔၊ဒီအေၾကာ္ပိုထည့္ဆိုျပီး ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္ ေျပာဆိုမွာၾကား၏။ တဆက္တည္း...“ မေတြ႔တာၾကာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေနရာေလးကို လာရတာ ေက်ာင္းသူဘ၀ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရတယ္ဟာ။
               ေလးမံႈတို႔စံုတြဲကေတာ႔ သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းကလို ခ်စ္ၾကတုန္းပဲေနာ္။ ငါေတာ႔ ငါ႔ေယာက်ာ္းကို သားသမီးမ်က္ႏွာ
               ေၾကာင္႔သာ မဟုတ္ရင္ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခုလိုကုိ ဆုပ္ကိုင္မထားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္ျပီ....”
              စကပ္တိုေလးက ေရေႏြးခြက္ေတြကို ေရေႏြးႏွင္႔က်င္းပစ္ေနရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို စကားမတုန္႔ျပန္ပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ေန၏။
              “ အဲဒါေတာ႔ နင္တင္မဟုတ္ဘူး စႏ္ၵီ။ ငါတို႔အားလံုးလည္း သူတို႔လင္မယားကို အားက်ရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တို႔ကေတာ႔
               ေယာက္်ားကို အေဆာင္အေယာင္လို႔ေတာ႔ သေဘာမထားႏိုင္ေပါင္...”
              “ နင္က ဆရာ၀န္မၾကီးဆိုေတာ႔ ေျပာအားရွိတာေပါ႔ဟာ။ ေဒါက္တာ သက္ထားရဲ႕ေယာက်ာ္းကလည္း ေငြအရွာေကာင္းတဲ႔
               ပြဲစားတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ေငြနဲ႔ဂုဏ္က အခ်ိဳးညီညီ အျပန္အလွန္ အေပးအယူတည့္ေနမွာေပါ႔။
                 ငါတို႔လို သာမာန္အိမ္ရွင္မဘ၀ ေရာက္ေနရတဲ႔မိန္းမေတြက ေငြအရွာေကာင္းတဲ႔ ေယာက်ာ္းက်ေတာ႔လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပီး 
              ေခ်ာ႔ထားရတယ္။ ရာထူးအရွိန္အ၀ါၾကီးတဲ႔ ေယာက်ာ္းက်ေတာ႔လည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ဖားေနရေသးတာေလ။
                 သူတို႔က သူတို႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို ဆက္ဆံသလို အိမ္ကမယားကိုေတာင္ ဆက္ဆံခ်င္ေသးတာ...”
              အမ်ိဳးသမီး၏ ခပ္မဲ႔မဲ႔မ်က္ႏွာက သူမစကားထဲကအတိုင္း ရာထူးခပ္ၾကီးၾကီး ခင္ပြန္းသည္ကို နာက်ည္းဟန္ အျပည့္ေပၚေန၏။
           
                          ကဗ်ာဆရာက အခ်ိန္အားရွိတိုင္း သည္အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲကို လာထိုင္ေနက်ေပမယ္႔ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုသာ ျမင္ေနက်။ လူငယ္ဇာတ္လမ္းေတြသာ ၾကားရေနက်။ ဒီေန႔ေတာ႔ အမွတ္တမဲ႔ ၾကားေနရေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္၏
စကား၀ုိင္းကို သူပို၍ စိတ္၀င္စားသြားရျပီ။
            ေဘာင္းဘီ၀တ္အမ်ိဳးသမီးက အရာရွိၾကီးတစ္ေယာက္၏ကေတာ္...“ စႏ္ၵီ ” ၊ စကပ္တိုႏွင္႔က “ေလးမႈံ” ၊ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလးက
ဆရာ၀န္မ..“သက္ထား” ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က....
            “ ေနာ္ေနာ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သာမာန္အိမ္ရွင္မလို႔ တစ္ခါမွ မေတြးမိပါဘူး။ သူ႔အလုပ္ အဆင္မေျပခ်ိန္မွာ ငါကပဲ
             စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးဖြင္႔ျပီး တတ္အားသေရြ႕ အိမ္စရိတ္ကို က်ားကန္ေပးခဲ႔ရတာ။
               ခု..သူ သေဘာၤလိုက္သြားေတာ႔လည္း ေငြသာမ်ားမ်ား ရွာႏုိင္လာတာ။ သားသမီး ပညာေရးကိစ္ၥ၊ လူမႈေရးနဲ႔ အိမ္မႈကိစ္ၥေတြ
             မွန္သမွ် ငါပဲ လံုးခ်ာလည္ စီမံေနရတာ။ စာအုပ္ဆိုင္ကိုလည္း ပိတ္မပစ္ဘူး။ ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ႔ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ 
             ဒါမွလည္း သူ႔ကိုခ်ည္း ပစ္မွီလိုက္တယ္လို႔ သူ မထင္မွာေလ...”
            “ ဟုတ္တယ္။ မႈံလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ရတဲ႔ သာမာန္မိန္းမသားဘ၀မ်ိဳးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အေရာက္မခံဘူး။
              ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ေျပးလႊားစီမံျပီးရင္ ေဆးဆိုင္ထဲမွာ လိုတဲ႔ေနရာ ၀င္ကူတာပဲ။
               ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ အစကတည္းက လက္တြဲရုန္းကန္လာရတာဆိုေတာ႔ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္သြားရတဲ႔
             ဘ၀ကိုပဲ ၾကိဳက္တာ...။ မိန္းမဆိုျပီး ေနာက္တန္းခ်န္ခဲ႔မွာမ်ိဳးေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ...”
            စကပ္တိုေလးက ေဆးဆိုင္ဖြင္႔ထားျပီး ထမီေလးနဲ႔တစ္ေယာက္က သေဘာၤသားကေတာ္ “ေနာ္ေနာ္”..တဲ႔။
            ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ မေတြ႕တာၾကာျပီထင္သည္။ စကားကို အလုအယက္ လက္ပံပင္ဇရက္က် ေျပာၾက၏။ သည္ၾကားထဲ အလွည့္ေစာင္႔ရတာ အားမရေတာ႔ အုပ္စုႏွစ္စုကြဲသြားျပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ေျပာၾကျပန္သည္။
            ပတ္၀န္းက်င္က လူရွင္းသည္မို႔ သူတို႔အသံေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေန၏။ တစ္ေထာင္႔တစ္ညပံုျပင္ နားေထာင္ေနရသူလို သူကေတာ႔
ေဆးေပါ႔လိပ္တစ္လိပ္ႏွင္႔ စီးေမ်ာေနျပန္သည္။ ေစာေစာကလို ေလးတြဲ႔စြာ မဟုတ္ေတာ႔။ သြက္လက္စြာ ဟိုခုန္ဒီေရာက္....။
            အေၾကာင္းအရာက စံုလွ၏။ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာလိုက္၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေရာက္လိုက္၊ မိတ္ကပ္ႏႈတ္ခမ္းနီ
အေၾကာင္း ဆက္လိုက္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ၀င္လိုက္၊ သားသမီးအေၾကာင္း ႂကြားလိုက္...။
            “ မကိုခင္မွ ဥကိုခင္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္မဟုတ္လား။ သူကေတာ႔ ငါ႔ကိုိသာ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မေႏြးေထြးတာ။
             ငါေမြးေပးထားတဲ႔ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္က်ေတာ႔ တေထြးတေပြ႕နဲ႔ ခ်စ္ခ်င္သား....။
               တစ္ေနကုန္ေနလို႔မွ ငါ႔ကို စကားတစ္ခြန္းေလာက္ စေျပာဖို႔ အင္မတန္၀န္ေလးတဲ႔သူက သားေတြက်ေတာ႔ အစည္းအေ၀း 
             ခန္းမထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး “စာေမးပြဲေျဖႏုိင္ရဲ႕လား” ဆိုတာလိုမ်ိဳး စိတ္ပူတတ္ေသးတာေလ”
            “ ငါတို႔အားလံုးထဲမွာေတာ႔ ေလးမႈံက သတ္ၱိအေကာင္းဆံုးနဲ႔ ကံအေကာင္းဆံုးပဲ။ သူလိုခ်င္တဲ႔အခ်စ္ကို အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔
             ဆန္႔က်င္ျပီး ရေအာင္ယူခဲ႔သလို ေအာင္ျမင္တဲ႔ဘ၀ကိုလည္း ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ႏုိင္ခဲ႔တယ္...”
            “ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးဟ။ ေလာကမွာ လူတိုင္းဟာ အရာခပ္သိမ္း မျပည့္စံုႏုိင္သလို၊ အခါခပ္သိမ္းလည္း ကံမဆိုးႏုိင္ဘူး။
             ဥပမာ နင္တို႔အားက်တဲ႔ ငါဆိုပါေတာ႔။ ငါ႔ဘ၀က ျပည့္စံုသြားျပီလို႔ နင္တို႔ထင္ေပမယ္႔ နင္တို႔လို သားသမီးမရေသးဘူးေလ။
             ခုခ်ိန္ထိ ငါတို႔မွာ  မိသားစုကြက္လပ္ေတြ...ရွိေနတုန္းပဲ...”
            “ ဒါေပမယ္႔...နင္ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား...”
            “ ဒါေတာ႔ဒါေပါ႔ဟာ။ အဓိကကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ထက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားတဲ႔ ဘ၀ေတြကို 
             လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဘ၀က ေနသာသြားတာခ်ည္းပါပဲ..”
            “ ဒါေပမယ္႔ စႏ္ၵီဆိုတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္တုိင္ကားထည္လဲ ေမာင္းျပီး လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေနေစဦး။
             ေနထိုင္မေကာင္းတာေတာင္ သက္သာရဲ႕လားလို႔ တစ္ခြန္းေမးေဖာ္မရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥေပက္ၡာဟာ ငါ႔ဘ၀အတြက္
             အခါးသည္းဆံုး ကြက္လပ္ၾကီးမဟုတ္ဘူးလား...”
            “ မဟုတ္ေသးပါဘူးဟယ္။ သူကနင္႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ မိဘေတြဆီမွာ တခမ္းတနား ေတာင္းရမ္းယူခဲ႔ေသးတာပဲ။ သူကကို ဒီလိုပဲ 
             ေနတတ္တာ ျဖစ္မွာပါ။ ခုအခ်ိန္ထိ တျခားေကာင္မေလးနဲ႔ ရႈပ္တဲ႔သတင္းေတြ ဘာေတြ မၾကားဘူးမဟုတ္လား...”
            “ ဟင္႔အင္း။ ဒါမ်ိဳးေတာ႔ မရွိပါဘူး....”
            “ ဒါပဲေပါ႔ဟာ။ နင္ကလည္း သူေနတတ္သလို ေနတာကို သိတ္ေလာဘမၾကီးနဲ႔။ ေလးမံႈတုိ႔လင္မယားက ခ်စ္သူရည္းစားဘ၀က
             လာတာဆိုေတာ႔ သူတို႔လို ငယ္မူမပ်က္ခ်စ္ဖို႔က ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္တာေတာင္
             စိတ္မခ်သလုိ ဖုန္းခဏခဏဆက္ေနေတာ႔လည္း မမိုက္ပါဘူးကြာ....”
            ေျပာတုန္းဆိုတုန္း ေလးမႈံ၏ဟမ္းဖုန္းေလး ထျမည္တာေၾကာင္႔ ေနာ္ေနာ္က တလက္စတည္း ႏႈတ္ခမ္းမဲ႔ရင္း ေျပာလိုက္၏။
            “ ခ်စ္လြန္းအားၾကီးတိုင္းလည္း ေကာင္းတယ္မထင္နဲ႔ေဟ႔။ အဲဒီဒုက္ၡကို နင္တို႔မသိလို႔...”
            ေလးမႈံက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ဖုန္းေျပာဖို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းထသြားေတာ႔မွ စကားလမ္းေၾကာင္းလည္း ေျပာင္းသြားေတာ႔သည္။
            “ ေနပါဦး။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေနမိတယ္။ ဒီမိန္းမက အရင္တုန္းကေတာ႔ ေလးမႈံနဲ႔တစ္ေလသံတည္း။  
             ဘယ္ေလာက္ေငြေၾကး ခက္ခဲေပ႔ေစ။ ေယာက်ာ္းကို ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ျပီး ေငြမရွာခိုင္းဘူးဆို..မိေနာ္။ ခု ဘယ္လိုစိတ္ေျပာင္းျပီး
             သေဘာၤလိုက္ခိုင္းတာတုန္း။ ခြဲႏိုင္သြားျပီေပါ႔ေလ...”
            “ ေအးဟာ။ ေငြေၾကးၾကပ္တည္းမႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ႔ ငါလည္း ေလးမံႈေလာက္ သတ္ၱိမေကာင္းႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သူ႕အရင္အလုပ္ကလည္း
             ဌာနထဲမွာ အတိုက္အခိုက္ေတြမ်ားလို႔ ထြက္ပစ္လိုက္တယ္ေလ။ စီးပြားေရးတစ္ခုခု လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔လည္း အရင္းအႏွီး
             မရွိတာေရာ၊ ဘယ္က စလုပ္ရမယ္မွန္း မသိတာေရာ....။
               သားေတြကလည္း ၾကီးလာျပီဟ။ သူမ်ားတကာလို ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ သံုးခ်င္လာၾကျပီ။ သူတုိ႔အရြယ္ေရာက္လာလို႔
             ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး ပူဆာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႔ ငါတို႔ကလည္း အသက္ၾကီးျပီ။                    
                          ဒါေၾကာင္႔ အရြယ္ရွိတုန္း သားေတြအတြက္ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ငါတို႔ခံစားခ်က္ကို စေတးရေတာ႔တာေပါ႔...”
           “ ဟုတ္တယ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ဖို႔ခ်ည္း ပူဆာၾကေတာ႔တာ၊ ဖက္ရွင္တစ္ခုလိုကုိ
            ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ ငါေတာင္ ရိုးရိုးဆရာ၀န္ေလးမို႔ အထူးကုဘြဲ႕ ထပ္ယူဖို႔၊ ႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္သြားဖို႔၊ ေယာက်ာ္းက
            တုိက္တြန္းေပမယ္႔ သမီးကုိ မခြဲႏုိင္တာနဲ႔ပဲ ငါ႔ေလာဘကို ငါ သတ္ထားလိုက္ျပီဟာ။
              သမီးကေတာ႔ ခုကတည္းက သူ႔အေဖကို စရံသတ္ေနျပီ။ ေမၾကီးမသြားခ်င္ရင္ ေနေပ႔ေစ။ သမီးၾကီးလာမွ ႏုိင္ငံျခားမွာ     
            စာသြားသင္မယ္ေနာ္..တဲ႔။ နင္႔သားေတြေရာ ခု..ဘယ္ႏွတန္းလဲ...”
           “ အင္း....ဒီႏွစ္ေတာ႔ ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းထားလိုက္ျပီ။ ဒီကျပီးရင္ ဟိုကုိ တစ္ခါတည္း သူတို႔ဖာသာ           
            ဆက္သြယ္ေပးမွာဆိုေတာ႔ ျပီးေရာေပါ႔ဟာ...”
           “ ဟယ္...အရင္က နာမည္အၾကီးဆံုးေက်ာင္းမွာ ၀င္ခြင္႔ရေအာင္ အလွဴေငြေတြ နင္ မနည္းမေနာ ထည့္ခဲ႔ရတာမဟုတ္လား။
            တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ တက္ျပီး ေျပာင္းလိုက္ေတာ႔ ႏွေျမာစရာဟာ။ အဲဒီေငြပမာဏက တို႔နယ္ျမိဳ႕မွာဆို အတန္းတစ္တန္းလံုးအတြက္
            တစ္ႏွစ္စရိတ္ရတယ္ဟ။ ခုေက်ာင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ...”
           “ အဟင္းဟင္း...ေတာမွာဆိုရင္ေတာ႔ ေတာေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းစာေလာက္ေပါ႔ဟာ။ အက္ဖ္အီးစီနဲ႔ ေပးရတာ....”
           “ အိုး....မ်ားလိုက္တာဟာ...”
           တစ္ေလွ်ာက္လံုး အလိုမက်မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းခဲ႔ေသာ စႏ္ၵီဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက တိမ္စင္လႏွယ္ ၀င္းပေနေလ၏။
သားတို႔အတြက္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္၍ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနသည္လား။ သူ႔ဘ၀ အလိုမျပည့္မႈေတြၾကားမွ ေက်နပ္မႈကို ရွာေတြ႔သြားျပီလား။
           “ အမွန္ေတာ႔ ေလာကၾကီးက လွပတဲ႔လက္ေဆာင္ေတြကို အားလံုးအတြက္ မွ်တေအာင္ ေပးထားပါတယ္ဟာ။
            ဘ၀ေပးကံကို ေက်နပ္တတ္ျပီး လက္ရွိအေျခအေနကို ရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ရဲမွသာ လူပီသမွာေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား...”
           စကားသံေတြၾကား စီးေမ်ာေနေသာကဗ်ာဆရာ႔ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ကဗ်ာတပုဒ္က လႈပ္ခတ္တုိးတုိက္ေနေလျပီ။
           “ ေဟာ...ငါ႔အိမ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္ေနျပီ။ ၾကည့္စမ္း ငါေမ႔ေနလိုက္တာ။ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေဆးပုလင္းခ်ိတ္ထားခဲ႔တာ  
            ကုန္ျပီထင္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ေဟ႔...”
           အေၾကာ္သည္အမ်ိဳးသမီးက ပိုက္ဆံယူရန္ထလာ၏။ ေန႔တိုင္း ကူေရာင္းေပးေနက် သူမေယာက်ာ္းက အေရာင္းပါးသည့္ေန႔မို႔
လိုက္မလာတာထင္ပါရဲ႕။
           “ အစ္မတို႔ရယ္ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းေလာက္ သနားခဲ႔ပါရွင္။ သားေလးက ဗိုက္ဆာျပီး ငိုေနလို႔ပါ...”
           ရုတ္တရက္ သူဖုန္းစားမိန္းမတစ္ေယာက္က ညစ္ေပနံေစာ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခါးထစ္ခြင္ထက္ခ်ီရင္း
အေၾကာ္ဆိုင္ေလးထဲက လူကုံတန္အမ်ိဳးသမီး၀ိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။
           “ အေႂကြမပါဘူးေဟ႔....သြား...သြား..”
           ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္လွမ္းေနေသာ ေနာ္ေနာ္က စႏ္ၵီ႕စကားေၾကာင္႔ အန္းတမ္းတမ္းျဖစ္သြားျပီး ေလးမႈံကိို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
           “ ေျခလက္အျပည့္အစံုရွိလ်က္သားနဲ႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဘ၀ကို ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ခ်င္ရတယ္ မသိဘူး။
            ခ်ီထားတဲ႔ကေလးေတြကို သနားျပီး စြန္႔ၾကဲခ်င္ေပမယ္႔ အေခ်ာင္ခိုခ်င္စိတ္ကို အားေပးအားေျမႇာက္ လုပ္မိမွာစိုးလို႔
            ရင္နာနာနဲ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ ...”
           ဆရာ၀န္မေလးစကားကို ေလးမႈံက သူဖုန္းစား၏ကေလးငယ္ကို ေငးရီေနရင္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္၏။
           ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ ႏွလံုးသားထဲမွ သူ႔ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္ေရာက္ခါမွ ကာရန္ခ်ိတ္မရသလို မအီမလည္ျဖစ္ေနေလသည္။
           “ ေရာ႔...ေရာ႔...ကေလးစားဖို႔ အေၾကာ္ေလးေတာ႔ ေပးလိုက္မယ္..”
           အသံၾကားရာ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အေၾကာ္ဖိုနံေဘးမွာ အေရာင္အေသြးမေပၚေတာ႔ေသာ ဖ်င္ၾကမ္း၀တ္စံုႏွင္႔ အဆီျပန္မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
           “ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္လည္း လုပ္ကိုင္စားဦး။ ကေလးေတြ ဗန္းျပျပီး ဒီလိုခ်ည္း ေတာင္းစားေနလို႔ကေတာ႔ မေသရံုတမယ္ပဲ
            ေကၽြးႏုိင္မွာေပါ႔။ ဘယ္ေတာ႔မွ ကေလးကို စာသင္ေက်ာင္းပို႔ႏုိင္မလဲ...”
           ရြာေက်ာင္း ဆရာေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အေ၀းသင္တက္ရင္း လုပ္ေနေသာ အေၾကာ္သည္၏သားေလးကို ျဖတ္ကနဲ အမွတ္ရ သြားသည့္ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွ ေရးလက္စအေတြးကဗ်ာအတြက္ ျပီးျပည့္စံုေသာ အဆံုးသတ္ကို ေတြ႔ရွိသြားရေတာ႔၏။
           ေႏြေန႔လည္တစ္ခု၏ ေလးတြဲ႕ျခင္းႏွင္႔စခဲ႔ေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ စီးေမ်ာမႈမ်ားသည္ ယခုေတာ႔ ထြက္ခြာသြားျပီျဖစ္ေသာ ကားတစ္စီးေနာက္မွ မီးခိုးေငြ႔ေတြလို က်န္မေနခဲ႔ခ်င္ပါ။ အေၾကာ္တဲေလးထဲမွ တလူလူအူထြက္ေနေသာ မီးခိုးေလးမ်ားကဲ႔သို႔သာ
ေကာင္းကင္ယံထဲ စီးေမ်ာသြားခ်င္ပါေတာ႔သည္။
                                              xxxxxxxxxx
                ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
June, ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း