လိပ္ျပာေတာင္ပံထက္က ပန္း ပန္းခ်ီ

“ခင္ေထြးရီကို ေက်ာင္းအပ္မလုိ႔ပါ ဆရာမ”

ျပာအက္အက္ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ အသံေၾကာင့္ မႏွစ္က ေက်ာင္းသားစာရင္း ႏွင့္ အပ္ၿပီးသား အေရအတြက္ကို တိုက္စစ္ေနေသာ ကြ်န္မ၊ ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္မိသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မွာပဲ ဖ်ဥ္းခနဲ ေတာင့္သြားရသည့္ ႏွလံုးသားကို သမားဂုဏ္ျဖင့္ အျမန္ ပြတ္သပ္ ခ်လုိက္ ရ၏။ နာသံုးနာကို နက္ရိႈင္းစြာ ပိုက္ေပြ႔ထားရသည့္ ႏွလံုးသားမွာ ေ၀ဒနာ ဆုိတာကိုေတာ့ ထည့္သြင္း ခံစားလို႔ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ပါ။ “ေရာ့ ဒီေလွ်ာက္လႊာကို အရင္ျဖည့္” “ဆရာမ ကြ်န္မ” သူမထံမွ ေရွ႕ဆက္မည့္ စကားသံကို ငံ့လင့္ေနေသာ္လည္း ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔သီေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုသာ အျမင့္ဆုံး သေကၤတ အျဖစ္ႏွင့္ ရပ္တန္႔ ေနပါေတာ့သည္။ လူေတြဟာ ၀န္ခံေတာင္းပန္ရမွာကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ တြန္႔ဆုတ္ၾကပါ သနည္း။ ေစာ္ကား လြန္က်ဴးဖို႔က် သူမေလာက္ ေသြးဆူသြက္ရွသူ မရွိေတာ့ သလိုႏွင့္။ “ဆရာမပဲ ျဖည့္ေပးပါလား” အနည္းငယ္ မႈန္တင္းေသာ္လည္း စိုလက္ေနေသာ မ်က္၀န္းႏွင့္ ခပ္ေကြးေကြး ႏႈတ္ခမ္းတြင္ အားငယ္ရိပ္က ဖံုးဖိမရ ထင္ဟပ္ေနသည္။ အို ဟုတ္သားပဲ။ ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ေမ့သြားခဲ့ပါလိမ့္။ အားနာစိတ္ေၾကာင့္ တင္းေျခာက္ေနသည့္ ႏွလံုးသားပင္ တစ္ခဏခ်င္း ေျပ ေလ်ာ့ညံ့သက္သြားသလို ထင္ရသည္။ သူမမွ စာမေရး တတ္ေပပဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား...။

လွ်ံတက္လာသည့္ ေ၀ဒနာကို ခဏေဘးခ်ကာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ကြၽမ္းက်င္သြက္လက္စြာ ျဖည့္ဆည္း ကူညီလိုက္ရ၏။ မသိတတ္ သည္လား။ မ၀ံ့ရဲ သည္လားေတာ့ မဆိုႏိုင္။ သူမကိစၥမ်ား ကူညီလုပ္ ေဆာင္ေပးသူကို ႏႈတ္ဆက္ စကားပင္ ေျပာေဖာ္မရဘဲ လာလမ္းကို လွည့္ျပန္ေလၿပီ။ ဒီလိုဆုိေတာ့ ေဘးမွ ပါလာေသာ ေပစုတ္စုတ္ ကေလးမေလးက မေနသာ သလို “ျပန္ေတာ့မယ္ ဆရာမ” ဟု မပြင့္တပြင့္ ဆိုေလ၏။

ေခါင္းညိတ္လိုက္ရ ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေခါင္းခါေနမိသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း၊ ဆံပင္ ငွက္သိုက္ေခါင္းႏွင့္ သည္ကေလးမက စည္းကမ္းႀကီး လွသည့္ ဆရာမ ေဒၚေအးမိ၏ တပည့္တဲ့။ သူမကို မႏွစ္က စာသင္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုး သနပ္ခါး အေဖြးသား၊ အုန္းဆီ တစိုစိုဆံပင္နဲ႔ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူ ခင္ေထြးရီပါဟု ေျပာရင္ ဘယ္သူ ယံုမွာလဲ။

အဲဒီတုန္းက သူကေလး ပါးေပၚက သနပ္ခါးကို ဘယ္သူ လိမ္းေပးခဲ့သလဲ။ ဆံပင္ကို အုန္းဆီထည့္ၿပီး ၿဖီးသင္ေပးတာ ဘယ္သူလဲ။ မည္းညစ္ နံေစာ္ေနသည့္ ေက်ာင္းဂါ၀န္ကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီး ၀တ္ဆင္ေပးခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။ အေတြးကို သမင္လည္ ျပန္မိသည့္ ခဏ ႏွလံုးသားမွ ေ၀ဒနာေဟာင္းက တုိးေ၀ွ႔လာ ျပန္သည္။ ခံျပင္းမႈ...။ ျပင္းထန္လွေသာ အခံ ရခက္မႈကို ခံျပင္းမႈဟု ေခၚပါ သလား။ အားထုတ္မႈလံု ေလာက္ပါလ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မျပည့္လွ်င္ ခံျပင္းတတ္ပါ သလား။ ရလိုသူက ႀကိဳးစား ပါလ်က္ မလိုသူက ရသြားပါလွ်င္ ခံျပင္းႏိုင္ပါသလား။ မွန္လ်က္ႏွင့္ အမွားဟုေျပာ ခံရလွ်င္ေကာ ခံျပင္းဖူးပါ သလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မကေတာ့ မိမိထားမိ သည့္ေစတနာက အရာမထင္ဘဲ ေ၀ဒနာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းအတြက္ ယူက်ဳံးမရ စြာ ခံျပင္းခဲ့ဖူးပါသည္။

ပထမဆံုး ေက်ာင္းဖြင့္စ နံနက္ခင္းမို႔ ကြၽန္မတို႔အားလံုး ျဖဴစင္စိမ္းလန္းစြာ သစ္လြင္ တက္ၾကြေနၾက၏။ ျပံဳးရႊင္ ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ရင္ခြင္ဆီသို႔ ကေလးမ်ာ းကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ လႈိက္လွဲစြာ ေျပး၀င္ လာၾကသည္။

“ဆရာမကို လြမ္းေန တာ”

“ဆရာမနဲ႔ျပန္ေတြ႕ရဖို႔ သမီးတို႔ ဆုေတာင္းေနတာ”

“သားက ေက်ာင္းျပန္ ဖြင့္လို႔ ေပ်ာ္ေနတာ”

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ႏႈတ္ဆက္သံ စီစီညံညံ ၾကားထဲတြင္ အခန္းေထာင့္ ေနာက္ဆံုးတန္းမွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္ကုတ္ေနေသာ ပံုရိပ္ တစ္ခုကို ကြၽန္မက အတန္း ထဲတစ္ခ်က္ ေ၀့အၾကည့္မွာ ျမင္လုိက္ပါသည္။ ျဖဴ၀င့္စိမ္း ေတာက္မႈမ်ားၾကားမွ ညႇိဳးငယ္ ညစ္ထပ္ေနေသာ ပံုရိပ္ သဏၭာန္မွာ ေရာင္စံု ပန္းခင္းထဲ ၀ဲပ်ံေနေသာ အေသြးစံု လိပ္ျပာမ်ားၾကားမွ လိပ္ျပာမည္း တစ္ေကာင္လို သိမ္ငယ္ ေနရွာသည္။

ကြၽန္မတို႔ ေက်ာင္းကေလးမွာ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္း အထိ ရင္ခြင္ပိုက္ စနစ္ျဖင့္ ေက်ာင္သားႏွင့္ ဆရာမ တစ္တြဲတည္း အတန္း တက္သြားေသာ စနစ္ကို က်င့္သံုးေသာေၾကာင့္ မႏွစ္က ကြၽန္မ သင္ခဲ့ေသာ သူငယ္တန္းမွ ကေလးမ်ား အားလံုး ယခု ကြၽန္မ၏ ပထမတန္း စာသင္ခန္းထဲမွာ အစံုအလင္ ရွိေနခဲ့၏။ ဤစနစ္၏ အားသာခ်က္ တစ္ခုမွာ ကေလး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ၏ အက်င့္စ႐ိုက္ကို ကြၽန္မ အသစ္ ေလ့လာစရာ မလုိေတာ့ပါ။ အားလံုးက ရင္းႏွီး ကြၽမ္း၀င္ၿပီးသား။ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ သင္ၾကားရမည္ကို နားလည္ၿပီးသား။ မိဘဆရာ ေပါင္းကူး တံတားကလည္း ခိုင္ခံ့ၿပီးသားမို႔ ကေလးတို႔ စိတ္ခ်၀ံ့ရဲစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ႐ံုသာ။

ဒီေန႔ေတာ့ ေနာက္ဆံုး တန္းမွ လိပ္ျပာႏြမ္းေလးကို ေခၚငင္ ေႏြးေထြးလိုက္ဖို႔ ကြၽန္မကိုယ္၌က အားေလ်ာ့ တြန္႔ဆုတ္မိတာအမွန္။ “ဆရာမက ပန္းပြင့္ေတြလို ဘယ္လိပ္ျပာကိုမဆို ၀တ္ရည္ မွ်ေ၀ခ်င္တာပါ ကြယ္။ အေသြးအေရာင္ မခြဲျခားရက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္” အေတြး လက္စမသတ္ ႏုိင္ခင္မွာ တစ္ေႏြလံုး အိပ္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းေလးကလည္း လြင္လြင္စီစီညာသံ ေပးကာ တစ္ႏွစ္တာ၏ အဦးဆံုးေန႔ကို ႀကိဳဆို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတာ့သည္။

“မဂၤလာပါ ဆရာမ”

“မဂၤလာပါ ကေလး တို႔ရယ္”

မဂၤလာရွိလွေသာ ဆရာ တပည့္ႏႈတ္ဆက္သံကလည္း ေက်ာင္းကေလးတစ္ခုလံုး အတန္းတိုင္း လြင္ဟိန္းသြား ကာ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္း ညံ့ညံ့ေျပးသြားေတာ့၏။

ကြၽန္မ ဒီအလုပ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွပါသည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးလို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ၾသဇာ ထည့္ေကြၽး ရေသာ ဘ၀၊ အိုးသည္လို ပံုစံက်န ခိုင္ခ့ံေစရန္ ေစတနာ ေကာင္းျဖင့္ ပုတ္႐ိုက္ပံုသြင္း ေပးရေသာ ဘ၀၊ ပန္းပြင့္လို ၀တ္ရည္မွ်ေ၀ တုိက္ေကြၽးရေသာ ဘ၀။

သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္မကပဲ အကဲပါ ဆတ္ေဆာ့လြန္းေလ သလား။ သင္ၾကားေရး တစ္ခုတည္းမွာ အာ႐ံုလက္စ မသိမ္းႏိုင္ဘဲ ကေလးေတြ၏ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေတြ အထိ ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ စည္းေတြ ေက်ာ္မိ၏။ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရးကို ရွင္းလင္းသင္ျပလွ်င္ တာ၀န္ ေက်ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ ေျခသည္းလက္သည္း ညႇပ္ေပး၊ နားဖာေခ်း(ဂ်ီး)ကေလာ္ ေပးႏွင့္ သူမ်ားမ်က္ေမွာင္ က်ဳံ႕စရာ ျဖစ္ေအာင္ ေစတနာ ပိုခ်င္မိတာ ကြၽန္မ အမွားလား။ က်န္းမာေရး အသိ အတြက္ နည္းေပး လမ္းၫႊန္လွ်င္ လံုေလာက္ပါလ်က္ ကိုယ္တုိင္ေဆးတိုက္၊ အနာ သုတ္သင္ေပးႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အပိုအလုပ္ေတြကို အမ်ားတကာ ႏွာေခါင္း ႐ႈံ႕စရာ ျဖစ္ေစၿပီလား။ သုစ႐ိုက္ ဒုစ႐ိုက္ ခြဲျခားျပ႐ံု၊ အျပစ္ ေပး႐ံုေလာက္ႏွင့္ အားမရဘဲ ေစတနာ လြန္ကဲကာ က႐ုဏာ ေဒါသႏွင့္ ႐ိုက္ႏွက္မိျပန္ေတာ့လည္း ျပႆနာအိုးကို တုတ္နဲ႔ ထိုးမိတာပါပဲလား။

“ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသားကို ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာမသင္ရဘူးလို႔ စည္းကမ္း ထုတ္ထားတာ ဆရာမ သိတယ္ မဟုတ္လား”

“ကြၽန္မ ႐ိုက္လိုက္မိတာ ၀န္ခံပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလး စာမရလို႔ ႐ိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာမတတ္တာကို တတ္ေအာင္ ကြၽန္မ သင္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္မ ႐ိုက္တာက စာရိတၱ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနလို႔ပါ”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ႐ိုက္ ရဘူးလို႔ စည္းကမ္း ထုတ္ထားရင္ မ႐ိုက္ပါနဲ႔ ဆရာမ။ ေစတနာကို ရပ္သင့္တဲ့ေနရာ မွာ ရပ္လိုက္ႏိုင္ရင္ ေ၀ဒနာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ တစ္ခါ ဆင္ျခင္လိုက္ပါ ဆရာမရယ္”

ကြၽန္မ ရင္ထဲကေ၀ဒနာ အတိမ္အနက္ကို ခန္႔မွန္းမိပံု ရသည့္ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴး ၏ က႐ုဏာ မ်က္၀န္းက ကြၽန္မစိတ္ကို ေျဖသိမ့္မႈေပး ဖို႔ မလံုေလာက္ပါ။ ေစတနာဟာ ရပ္သင့္တဲ့ ေနရာမွာ မရပ္ရင္ ေ၀ဒနာ ျဖစ္မယ္တဲ့။ အမွန္ပါပဲ။ မိဘက လမ္းေဘးမွာ ကြမ္းယာေရာင္းၿပီး မိသားစု ငါးေယာက္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ အတြက္ ႐ုန္းကန္ ရွာေဖြ ေနရသည္မို႔ ခင္ေထြးရီေလးကို ခဲတံေကာင္းေကာင္း ၀ယ္မေပး ႏိုင္ပါ။ ကေလးမကလည္း အမ်ားတကာ သံုးသလို ခဲတံ ေဘာပင္ လွလွေလးေတြ သံုးခ်င္၏။ ဒီေတာ့ အတန္းထဲမွာ ခဲတံ ေဘာပင္ေတြ ခဏခဏ ေပ်ာက္ေတာ့သည္။ ကြၽန္မက စစ္ေဆး ရွာေဖြလိုက္လွ်င္ ခင္ေထြးရီ လြယ္အိတ္ထဲက ခ်ည္း အျမဲျပန္ေတြ႕တတ္သည္။ ပံုတိုပတ္စ၊ ဥပမာ ေတြႏွင့္ ေျပာဆိုဆံုးမရ၏။ လခထုတ္ေတာ့ သူကေလး အတြက္ ခဲတံေဘာပင္တစ္ ေခ်ာင္း၀ယ္ေပးလိုက္သည္။ ကိစၥက ဤမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။

ပိုက္ဆံရွိသူေတြ သံုးႏိုင္ သည့္ ႏွစ္ထပ္ကြန္ပါ၊ သံလိုက္ကြန္ပါ၊ အ႐ုပ္ကြန္ပါ ဘူးေတြကို ခင္ေထြးရီ လိုခ်င္လ်က္ႏွင့္ စိတ္ပင္မကူးႏိုင္။ သူမ်ား ကြန္ပါဘူးေတြကို ေငးၾကည့္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္က မေအးႏိုင္ျပန္။ အေပြးကုန္ေနသည့္ သနပ္ခါး တံုးကို အခြံခြာၿပီး အႏွစ္ကို ေသြးလူးလွ်င္ အခ်ိန္နည္း နည္းပိုၾကာတာက လြဲၿပီး ေဆးဖက္လည္း၀င္၊ ေငြကုန္လည္း သက္သာသြားမည္။ အဲဒီအတြက္ သူကေလးကို သံကြန္ပါဘူးအသစ္တစ္ခု ေတာ့ ၀ယ္ေပးလုိက္ႏုိင္ပါ သည္။ ဒါႏွင့္လည္း ဇာတ္လမ္းက မသိမ္းေသး။

ေက်ာပိုးအိတ္ေရာင္စံု ေတြၾကားက လြယ္အိတ္စုတ္ေလးကို အသနားပိုမိၿပီး စြဲ လမ္းလွသည့္ လက္ဖက္ရည္ကို ႏွစ္ပတ္ေလာက္အငတ္ ခံလုိက္ေတာ့ စြန္႔လႊတ္ရက်ဳိးနပ္စြာ သူကေလးအျပံဳးက လက္ဖက္ရည္ထက္ ခ်ဳိအီေန သျဖင့္ ပီတိေတြ စားမိရျပန္ သည္။ ဒီလုိနဲ႔ ဂါ၀န္ေတြနံေစာ္ ညစ္ပတ္ေနေတာ့လည္း ေက်ာင္းေရကန္မွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္လွန္း၊ အသစ္၀ယ္၀တ္ေပး။ သူမအေမ မီးဖြားေနတုန္းက ေခ်းလက္ေလးသစ္နဲ႔ ေခါင္းေတြ ခ်ဥ္တူးေနေတာ့လည္း ေက်ာင္းေရကန္မွာပဲ ေရခ်ဳိး ေခါင္းေလွ်ာ္၊ အိမ္က သနပ္ခါး ေသြးထည့္လာၿပီး ၿဖီးလိမ္း သန္႔စင္ေပး။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔လယ္စာေတာင္ ကြၽန္မ ထမင္းခ်ဳိင့္မွ မွ်ေ၀ေကြၽးရ သည့္ အခါလည္းရွိ၊ ဗလာ စာအုပ္ ၀ယ္ေပးရသည့္အခါ လည္းရွိ၊ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးရသည့္ အခါလည္းရွိ။

ဒါကို ေက်ာင္းႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ ကေလးမိဘေတြက သိ၊ မသိ ကြၽန္မ ေျမာ္ျမင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ သူတို႔ မေပး၊ မေကြၽး၊ မဆင္ႏိုင္ေသာ ကေလးကို ကြၽန္မက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးတာသာပဲ ရွိသည္။ ဘာအက်ဳိးမွ ေမွ်ာ္ကိုးစရာ လည္း မလို။

“အပ်ဳိႀကီး ကေလး ေမြးစားခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္။ အဲေလာက္ထိ ဒုကၡခံစရာလို လို႔လားကြယ္”

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စာနာစိတ္ပဲ ထားသည္လား။ စကားနာ ထိုးၿပီး ကဲ့ရဲ႕ခ်င္သည္လား မဆိုႏိုင္။ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘဲ အပိုေတြ လွ်ာရွည္လြန္း သည္ဟုလည္း ထင္ခ်င္ထင္ ၾကေပမည္။

ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲသားလည္း လူပဲကြယ္။ လူသား ခ်င္း ႐ိုင္းပင္းရမည္ မဟုတ္လား။ ကေလးမိဘေတြက ဆင္းရဲသည့္အျပင္ စာေပလည္းမတတ္၊ အသိပညာ လည္းမရွိေတာ့ ကေလးေတြ ေမြးၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ေပးဖိုတာ၀န္ မသိ။ ဆိုဆံုးမဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိ။ ဒီေတာ့ ကေလးကို စာျပသည့္ ဆရာမကပဲ လိုအပ္ တာေတြ အလုိက္တသိျဖည့္၊ ဆံုးမပဲ့ျပင္ရမည့္ တာ၀န္ကို အလိုအေလ်ာက္ယူ၊ ကေလး ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ အပူအပင္ကို ပခံုးတစ္ဖက္ ၀င္လွ်ဳိခဲ့ မိရသည္။ ေစတနာသည္ ေနရာအထား မွားသြားၿပီလား။

ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ ျဖည့္ျဖည့္ အတန္းထဲမွာ ခဲဖ်က္ေပ်ာက္၊ ေပတံေပ်ာက္က တစ္ရက္မွ မလြတ္ပါ။ မေအကိုေခၚေျပာေတာ့လည္း မတုန္မလႈပ္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုက္ဆံေတြပါ ေပ်ာက္လာသည္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြ ကိုေရာ၊ ကေလးမိဘေတြကို ပါ မုန္႔ဖိုး ပိုက္ဆံထည့္ မေပးဖို႔၊ တန္ဖိုးရွိတာေတြ ယူမလာဖို႔ မွာရျပန္ပါသည္။ တစ္ဖက္ ကလည္း ကေလးမကို ဆံုးမ စကားေတြ အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနရသည္ေပါ့။

တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္၏ နာရီ ေပ်ာက္မႈက ကြၽန္မ၏ က႐ုဏာ ေဒါသကို ႏႈိးဆြေပးလုိက္ေတာ့ သည္။ ေကာင္မေလးက သူ႔အေဖၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွ ၀ယ္ လာေသာ နာရီပံုဆန္းေလးကို ခပ္ႂကြားႂကြား ပတ္ေနခဲ့တာ တစ္ပတ္မွ် ရွိပါၿပီ။ အဖိုးလည္း တန္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕ ေလးမွာလည္း ၀ယ္မရႏိုင္ ေသာ ဒီဇိုင္း လွလွေလးမို႔ ကြၽန္မက အစ တစ္တန္းလံုးက စိတ္၀င္တစားရွိၾကသည္။ စပတ္လာသည့္ေန႔က ကြၽန္မ ကုိ ခြၽတ္ျပေန၍ ေနာက္ဘယ္ ေတာ့မွ မခြၽတ္ဘဲ အျမဲပတ္ ထားဖို႔ ကြၽန္မက သတိေပး ခဲ့ရေသး၏။

သို႔ေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မ စိုးရိမ္သလို နာရီေပ်ာက္ တိုင္ၾကားမႈက မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ အတူ ကြၽန္မ စားပြဲေရွ႕သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ နာရီကလစ္ ျပဳတ္သြားလို႔ ကြန္ပါဘူးထဲ ထည့္သိမ္းထားတာ မရွိ ေတာ့လို႔တဲ့။ လိုအပ္သမွ်ကို တတ္စြမ္းသေရြ႕ ကြၽန္မ စိုက္ထုတ္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့၏။ ပံုတို ပတ္စေတြလည္း တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ကုန္ၿပီ။ ေခ်ာ့တစ္ ခ်က္ ေျခာက္တစ္လွည့္ ပညာ ကုန္လည္း သံုးၿပီးၿပီ။ ေႏြး ေထြးမႈေရာ၊ ၾကင္နာမႈေရာ အစြမ္းကုန္ ေပြ႕ပိုက္၍လည္း သြန္သင္ၿပီးၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တုတ္ကိုင္ရန္ပဲ ရွိေတာ့ သည္ေလ။

“ကဲ ၀န္ခံမလား။ ဆရာမ ရွာရမလား”

ၿငိမ္သက္ေနေသာ အတန္းထဲမွာ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္က်လွ်င္ေတာင္ ၾကားရ ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေန ၏။ သူငယ္တန္း ေက်ာင္း သားေလးေတြ အတြက္ နာရီ ေပ်ာက္ တရားစီရင္ခန္းက အလြန္႐ိုးစင္းပါသည္။

“တစ္တန္းလံုး ခံုေပၚမွာ ေခါင္းငုံ႔ အိပ္လိုက္ၾကပါ။ ေခါင္းကို လံုး၀ ေမာ့မၾကည့္ ရဘူးေနာ္။ ေအး ဆရာမက ဘယ္သူ႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ နာရီ ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာ သိၿပီးသား။ ဒီေတာ့ ဆရာမက နာမည္ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ လူက နာရီကို စားပြဲေပၚလာ တင္ေပးပါ”

အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ နာမည္မွ မေခၚလိုက္ရပါ။ တစ္ခန္းလံုး ေခါင္းငံု႔ၿပီးခ်ိန္ မွာ ကြၽန္မက “အဟမ္း” ဟု ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္ရင္ ပဲ မ်က္ရည္ေ၀့လည္ေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုက စိုးထိတ္ လန္႔ျဖတ္စြာ ေမာ့ၾကည့္လာ ပါသည္။ ကြၽန္မက လက္ညႇိဳး ေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးျပ လိုက္ေတာ့ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ နာရီကို စားပြဲေပၚလာတင္ပါ ေတာ့သည္။

“ဘယ္သူမွ ေမာ့ မၾကည့္နဲ႔။ အျပစ္ရွိတဲ့ သူကို ဆရာမ အျပစ္ေပးမယ္။ ဆရာမ ေမာ့လို႔ ရၿပီေျပာမွ ေမာ့ရမယ္ေနာ္”

ေနာက္ဆံုးခ်ိန္အထိ ကေလးမေလး၏ စိတ္မွာ ဒဏ္ရာ ရမသြားေအာင္ ကြၽန္မ ကာကြယ္ေပးခဲ့မိေသးသည္။ ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာ ၀ိုင္းၾကည့္ ၾကမည့္ မ်က္လံုးမ်ား၊ အမ်ား က တရားခံဟုသိသြားရင္ ခံစားရမည့္ သိမ္ငယ္စိတ္ မ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ကြင္းေစခဲ့သည္။

စားပြဲေပၚမွ ကလစ္ ျပဳတ္ေနသည့္နာရီေလးကို ကိုင္ၿပီး “ဘာလို႔ ယူတာလဲ” ဟု ကြၽန္မက ေမးေတာ့ ကေလးမမ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းေျမာင္းေမွးကုတ္သြား ၏။ ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ အံကေလးႀကိတ္ ေနၿပီး ျပန္ေတာ့မေျဖပါ။

ကြၽန္မ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ သံုးခ်က္ ႐ိုက္လိုက္ပါသည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္းလွပါ။ ေဒါသလည္းျဖစ္၏။ ၀မ္းလည္းနည္း၏။ စိတ္လည္း ထိခိုက္ပါသည္။ နာရီ တစ္လံုးေလာက္အ ထိေတာ့ ၀ယ္ေပးႏိုင္သည့္ အင္အား ကြၽန္မမွာ မရွိတာ ေသခ်ာပါ သည္။

“ဟယ္ ဒီကေလးမ ေဒၚေအးမိ အခန္းထဲမွာပဲလား”

ေက်ာင္းကို လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ကြၽန္မအခန္း ေရွ႕အေရာက္မွာ အံ့အားတသင့္ ေျပာလုိက္၏။ “ကြၽန္မမွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အခန္းကေရာ လက္ခံခ်င္ပါ့မလဲ ဆရာမႀကီးရယ္”

“အင္းေလ ဟုတ္ပါ တယ္။ သူ႔အေမကသာ ေက်ာင္းေျပာင္း မေလးဘာေလး နဲ႔ အသံေကာင္း ဟစ္ေနတာ။

“ေဒၚေအးမိလည္း စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ပါနဲ႔ ကြယ္။ ေစတနာဟာ တစ္ေန႔ ေတာ့ အရာ ထင္မွာပါ”

ေစတနာက အရာထင္ မထင္ မေသခ်ာေသာ္လည္း နာနာက်င္က်င္ ထိခိုက္ခဲ့ရတာ ကေတာ့ နာရီတရားစီရင္ခန္း အၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာပဲ ျဖစ္ သည္။

“ဆရာမ ေဒၚေအးမိကို ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးဆီမွာ တိုင္စာေရာက္လို႔တဲ့။ တိုင္တဲ့ သူက ခင္ေထြးရီရဲ႕အေမ ေဒၚအမာတဲ့”ဆိုသည့္ သတင္းဟာ ကြၽန္မတို႔၏မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာေရာ ၀န္းက်င္ တစ္၀ိုက္က ေက်ာင္းသား မိဘေတြၾကားမွာေရာ ဟိုးေလး ကိုေက်ာ္သြားပါေရာလား။

“ဟဲ့ အမာက တိုင္စာပို႔ ရေအာင္ စာေတာင္ တစ္လံုး မတတ္တဲ့သူကမ်ား”

“အမေလး ရပ္ကြက္ ထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အျမဲစတည္း ခ်ေနက် ဦးသာစိန္ေလ။ သူက ဘယ္႐ံုးက ဆိုလဲ စာေရးေဟာင္းတဲ့။ ဘာကိစၥညာကိစၥ တိုင္ခ်င္ ေတာခ်င္တာေရာ၊ ေလွ်ာက္လႊာေတြ ဘာေတြေရာ ဒိုင္ခံ ေရးေပးသတဲ့။ အမာက သူ႔ သမီးကုိ ဆင္းရဲလို႔၊ တံစိုး လက္ေဆာင္ မေပးႏိုင္လို႔ တမင္ႏွိမ္ၿပီး အျပစ္ရွာ႐ိုက္ ပါတယ္လို႔ တိုင္သတဲ့”

ဒီလို ရပ္ကြက္သတင္း ေတြကလည္း စံုေနေအာင္ ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ကြၽန္မမွာ ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္လည္းထိခိုက္ရပါသည္။ ေလာကမွာ လူေတြဟာ သူတို႔ အေပၚ အခါတစ္ရာေကာင္းခဲ့ ပါေစဦး။ တစ္ခါအလိုမက် တာႏွင့္ ေရွ႕ကေကာင္းခဲ့သမွ် ဟာ အကုန္ပ်က္ေတာ့တာပါ လားဟု သံေ၀ဂလည္းရမိပါ သည္။

“ဆရာမေလာက္ သူတို႔ အေပၚေကာင္းတဲ့သူကို ဒီလုိ မိုက္႐ိုင္းတာ အံ့ပါရဲ႕ရွင္။ ဆရာမ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ ပညာေရးမွဴး႐ံုးကို ကြၽန္မတို႔ လုိက္ၿပီး သက္ေသခံမယ္”ဟု ကြၽန္မဘက္က ခံျပင္းၿပီး နားလည္သူလည္းရွိရဲ႕။ “အဲဒါပဲေလ။ ဒီလုိ အတန္း အစားေတြနဲ႔ အေရာ၀င္ ပတ္သက္ခ်င္တာကိုး။ အပို အလုပ္ေတြနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္း မႀကီး၊ ကယ္တင္ရွင္မႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာကိုး” ဟု အားရတဲ့ သူကလည္း အားရၾကပါသည္။

“ကြၽန္မကေတာ့ အလုပ္ေတာင္ ထြက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္ ဆရာမႀကီးရယ္”

“ေဒၚေအးမိ ေဘး စကားေတြၾကားၿပီး ဘာမွ မတုန္မလႈပ္ပါနဲ႔။ပညာေရး မွဴး႐ံုးဆီ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သြားၾကမယ္။ ဘာတစ္ခုမွလည္း ညာစရာမလိုဘူးေလ။ ကြၽန္မ ယံုၾကည္တယ္။ အျဖစ္ မွန္ကို အကုန္ ေျပာျပလိုက္ရင္ ပညာေရးမွဴးလည္း နားလည္ မွာပါ”

အားလံုးထဲမွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး၏ နားလည္ ေဖးမမႈကေတာ့ ကြၽန္မ ေရွ႕ ဆက္ရမည့္ ခရီးကို ရဲ၀ံ့ခိုင္မာ ေစခဲ့ပါ၏။

သည္လိုႏွင့္ ပထမ တန္းစာသင္ႏွစ္တစ္ပတ္သာ ေက်ာ္လာသည္။ ပစၥည္း ေပ်ာက္တိုင္သံ မၾကားရေသးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္တိုင္သံ ၾကားရမလဲဟု တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္းလည္း ကိုယ့္ပစၥည္း ကုိယ္တစ္ခုခ်င္း စစ္တတ္ဖို႔ ေအာ္ဟစ္သတိ ေပးရ၏။ ပစၥည္းေပ်ာက္တုိင္သံ မၾကားရေသးသလို ေဒၚအမာ၏ ေတာင္းပန္ စကားကိုလည္း တစ္ခြန္းမွ မၾကားရေသးပါ။ ထို႔အတူ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တိုင္း မရြံ႕မရဲေလး ခိုးၾကည့္ ေနတတ္ေသာ မ်က္၀န္းေလး ကိုလည္း ကြၽန္မ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေရွာင္ရွားေနမိပါသည္။

မႏွစ္က နာရီေပ်ာက္ ကိစၥမ်ား၊ တိုင္စာ ကိစၥမ်ားကို ေမာလ်စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဆရာမကို ေတာင္းပန္ စကားေျပာရမည္ ဟု ေဒၚအမာအား ခပ္တင္းတင္း သတိေပးခဲ့ေသး၏။ “ေနာင္ႏွစ္က် ေက်ာင္းေျပာင္းမယ္” ဆုိသည့္ သတင္းသာ ထြက္လာသည္။ ေတာင္းပန္ စကားက ကြၽန္မ နားကို ေရာက္မလာပါ။

စာမတတ္႐ံုႏွင့္ အမွား အမွန္ကို သည္ေလာက္ေတာင္ မခြဲျခားတတ္ေတာ့သည့္ ႏံုနဲ႔ ေသာဦးေႏွာက္ကိုေတာ့ ကြၽန္မ အံ့ၾသရသည္။ ကေလးကျဖင့္ တစ္တန္းလံုးက တျဖည္းျဖည္း ဖယ္ၾကဥ္ရင္း ေနာက္ဆံုးတန္း မွာ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး အထီးက်န္ ေနၿပီ။ ဆရာမက ႀကီးသည့္ အမႈငယ္ေအာင္၊ ငယ္သည့္ အမႈပေပ်ာက္ေအာင္၊ အတန္း ထဲကကိစၥ အတန္းထဲမွာ တင္ၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေသာ္လည္း စာတစ္တန္ေပ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ သူတို႔က ကိုယ့္ အထုပ္ကိုယ္ေျဖခဲ့သည္ေလ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ကေလးကို လူေရြးေပါင္းဖို႔ သြန္သင္မည္မွာ အေသ အခ်ာ။ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ကလည္း ေဘးေရာက္သူကို စိတ္ႏွလံုးႀကီးႀကီးႏွင့္ လက္ကမ္း ေထြးေပြ႕ဖို႔ တြန္႔ ဆုတ္သြားခဲ့ၿပီ။ လွမ္းၾကည့္ မိတိုင္း ရင္နာနာႏွင့္ မ်က္လံုး လႊဲဖယ္မိၿပီ။

ေတာင္းပန္စကား မဟုတ္ရင္ ေနပါေစဦး။ မေအ ကမ်ား တစ္ခြန္းေလာက္ အားနာစကားေလးဆိုလိုက္ရင္။ ေတြေ၀ေနေသာ ကြၽန္မႏွလံုးသားက ခ်က္ခ်င္းပူေႏြးလာ မည္မွာ အေသအခ်ာပါ။ ေႏြရာသီသံုးလ လခထုတ္တိုင္း ၀ယ္ထားမိသည့္ ခဲတံ၊ ေပတံ ႏွင့္ ဂါ၀န္စိမ္း တခ်ဳိ႕က ကြၽန္မ ဗီ႐ိုေလးထဲမွာ ေပကပ္ကပ္ ျဖင့္ က်န္ေနခဲ့ရတာ ေန႔တုိင္းေလ။ ကြၽန္မ လက္တြန္႔သြား ခဲ့ရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကြၽန္မစိတ္ေတြ မရဲတင္းေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကဲ့ရဲ႕ တင္းဆို ၿငိဳျငင္ခ်င္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ၿပီး ယံုၾကည္ရာ ဆက္ေလွ်ာက္ ၀ံ့သည့္ ကြၽန္မ ၀ိညာဥ္ေတြ အတြက္ အင္အား တစ္ခုခုလို ေနၿပီ ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ သိလိုက္ပါသည္။

မနက္ခင္း ေနျခည္ႏုႏုမွာ ေက်ာင္းစိုက္ခင္းထဲ ဆင္းရမည္ကို ကြၽန္မတို႔ ဆရာ တပည့္ေတြ စိတ္ေစာေနၾက ေလသည္။

ကြၽန္မတို႔ ေက်ာင္းမွာက မနက္တုိင္း အတန္းတစ္တန္းစီ အလွည့္က် ေက်ာင္းတာ၀န္ ေတြကို ခြဲေ၀ၿပီး လုပ္ေနက် ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကြၽန္မ တုိ႔အခန္းက စိုက္ခင္းထဲ တာ၀န္က်သည္။ ေက်ာင္း စိုက္ခင္းက သိပ္မက်ယ္ေသာ္လည္း ပန္းမ်ဳိးေတာ္ေတာ္စံု သည္မို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ပန္းတခ်ဳိ႕ပြင့္ေနသည္ မို႔လည္း ေမႊးရနံ႔ႏွင့္အတူ လိပ္ျပာေလးေတြ ၀ဲပ်ံေန၏။ ကေလးေတြက ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ရင္း၊ သစ္ပင္စိုက္ ရင္း ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးေတြ ကို သူ႔လိပ္ျပာ၊ ငါ့လိပ္ျပာႏွင့္ လက္ညႇိဳးထိုးကာ ခြဲေ၀ လုယက္ေန၏။

“ဆရာမ၊ ဆရာမ လိပ္ျပာေတြက ရွိတဲ့ပန္းထက္ ပိုမ်ားေနေတာ့ ၀တ္ရည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မွာလဲေနာ္။ ေဟ့ ဒီပန္းပြင့္ကို ငါဦးလိုက္ ၿပီ။ ငါ့လိပ္ျပာအျဖဴေလးက လြဲၿပီး ဘယ္သူ႔လိပ္ျပာမွ ေပး မနားေတာ့ဘူး။ ငါ့လိပ္ျပာေလး ပန္း၀တ္ရည္ မ၀မွာ စိုးလို႔”

“ေဟး ဒါဆို ဒါငါ့ပန္း။ ငါ့လိပ္ျပာက အ၀ါ”

“ငါ့လိပ္ျပာက အက်ား ေလး”

“ငါ့လိပ္ျပာက...”

ကေလးတို႔သဘာ၀ ဆရာမကို ေျပာရင္း၊ ျငင္းခံုလုယက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ ေမာေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္မလည္း မြန္းက်ပ္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားသလို ထင္ရ၏။ သဘာ၀၏အေသြး အေရာင္ေတြၾကားမွာ သဘာ၀ ၏ရင္ေသြးငယ္ေတြ လြတ္လပ္ စြာ ပ်ံ၀ဲၾကပါေစ။

“ဟာ ဒီလိပ္ျပာမည္း ႀကီးက ဒီေလာက္ေမာင္းထုတ္ ေနတာေတာင္ မရဘူး။ ၾကည့္ စမ္း၊ ငါ့ပန္းေလးကိုပဲလာ၀ဲ ေနတာပဲ။ သြား၊ သြား။ ဟဲ့ ခင္ေထြးရီ နင့္လိပ္ျပာမည္းႀကီးကို လာေခၚသြားစမ္း။ ႐ုပ္ဆိုးလိုက္တာ”

ကေလးသဘာ၀ ကတ္ သီးကတ္သတ္ အႏုိင္ယူခ်င္ပံု မ်ားေတာ့ မလွသည့္လိပ္ျပာ အမည္းေရာင္ကို က်ေတာ့ မ်က္ႏွာမြဲေလး ခင္ေထြးရီကို ေပးသတဲ့။ ကြၽန္မရယ္လည္း ရယ္ခ်င္။ သနားလည္း သနား သြားရသည္။

“အို ကေလးတို႔က လည္းကြယ္။ ပန္းဆိုတာ ဘယ္လိပ္ျပာ နားနား မၿငိဳျငင္ ရွာပါဘူး။ အေရာင္အဆင္း ခြဲၿပီး ေတာက္ပတဲ့ လိပ္ျပာေတာ့လာ၊ မြဲေျခာက္တဲ့ လိပ္ျပာေတာ့ သြားလုိ႔လည္း မႏွင္တတ္ပါဘူး။ အနားမွာ ရွိသမွ် လိပ္ျပာေလးေတြကို သူ႔၀တ္ရည္ေတြ မွ်ေ၀ တုိက္ေကြၽး တာပါပဲကြယ္။

“ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ တပည့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ တပည့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လိမၼာတဲ့ တပည့္ေရာ ဆိုးတဲ့တပည့္ေရာ၊ စာေတာ္ တဲ့သူရယ္ စာညံ့တဲ့သူရယ္ မခြဲျခားဘဲ အားလံုးကို တန္း တူခ်စ္ခင္ၿပီး ပညာသင္ေပး သလိုပဲေပါ့။

“သားတို႔၊ သမီးတို႔လည္း ကိုယ့္အတန္းသား အခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားဆက္ဆံတာ၊ ႏွိမ့္ခ်အထင္ေသးတာ၊ အႏုိင္က်င့္တာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူးေနာ္။ ဒါမွ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလံုးသားကို ပိုင္ဆုိင္သ ူျဖစ္မွာ”

ေျပာသာ ေျပာရသည္။ ကြၽန္မဆိုသည့္ ၀တ္ရည္ေ၀မွ် ခ်င္သည့္ပန္းက ေလျပင္း အတိုက္မွာ အငိုက္မိသြားလို႔ စိတ္ႏွလံုး မလန္းရႊင္ႏုိင္တာ ကိုယ့့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သိပါ သည္။ ျမင့္ျမတ္သည့္ႏွလံုး သားကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးတြယ္ ဖက္ထားႏိုင္ဖို႔ အားတစ္ခုေတာ့ လိုေနလိမ့္မည္။ အဲဒါက ေဒၚအမာ၏ ေတာင္းပန္ သံလား။ တစ္စံုတစ္ဦး၏ ႏွစ္သိမ့္မႈလား။ ပတ္၀န္းက်င္၏ နားလည္မႈလား။ မေသခ်ာ ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လန္းဆတ္သည့္ ေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္ၿပီး စိမ္းျမသည့္ အပင္ေတြၾကားမွာ ေနလိုက္ရလို႔လား မသိ။ ကြၽန္မစိတ္ေတြ ၾကည္ရွင္း သြားပါသည္။ အတန္းထဲ ေရာက္ၿပီး မၾကာပါ။ ကြၽန္မ စားပြဲေပၚ ေပတံလွလွေလး တစ္ေခ်ာင္း ဖ်တ္ခနဲ တင္လုိက္တာ ေတြ႕သည္မို႔ အမွတ္ ျခစ္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ မိ၏။

 

လိပ္ျပာမည္းေလး ခင္ေထြးရီ။

“သမီးခံုေအာက္မွာ က်ေနတာေတြ႕လို႔ လာတင္တာပါ ဆရာမ”

႐ုတ္တရက္ အားေလ်ာ့ ေနသည့္ ႏွလံုးသားသည္ ေခါင္းမတ္သြားသလို ထင္ရ၏။ ဆရာမႀကီး ေျပာသလို ေစတနာသည္ အရာ ထင္ေလၿပီလား။ ယံုၾကည္ရာလမ္းကို ဆက္လက္ လွမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ရာ အား မ်ားစီး၀င္လာသလုိ ေပတံေလးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လုိက္ မိသည္။

အေရာင္မြဲမြဲ လိပ္ျပာမည္းေလး တစ္ေကာင္၏ ေတာင္ပံေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ ေဆးကြက္ေတြ သဘာ၀ ေျပာင္းၿပီး ေပၚလာတာ ျမင္ဖူးၾက မလားေတာ့ မသိပါ။ စိုက္ခင္းထဲက လိပ္ျပာေရာင္ စံုၾကားမွာ ပန္းတစ္ပြင့္ကေတာ့ က်န္းမာစြာ ျပံဳးေနေလသည္။

 ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊