ေျခရာေပ်ာက္ ႏွလံုးသား

မ်က္နက္၀န္းေလး တစ္စံု ကိုယ့္လႈပ္ရွားမႈေနာက္ လိုက္ၿငိေနတာကို သိလိုက္ရေတာ့ သူ႔အစား ရင္ေမာသြားရတယ္။ လာျပန္ၿပီလား တစ္ေယာက္လို႔ေပါ့။


ကိုယ့္အေၾကာင္း မင္း မသိဘူးလား ခ်ာတိတ္ေရ။ ကိုယ့္သတင္း မင္း မၾကားဖူးဘူးလား။ ေဘးနားက မင္းသူငယ္ခ်င္းကေရာ ေျပာမျပဘူးလား။ ကိုယ့္ကုိ ၿငိေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း မသိတဲ့ ေကာင္ပဲလို႔ ကိုယ္ နားလည္ လိုက္ပါတယ္။ ဒီနယ္တစ္၀ိုက္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း သိတဲ့သူ မွန္သမွ် ကိုယ့္ကို မၿငိရဲဘူး။ ၿငိမိရင္လည္း မထိရဲဘူး။ ဘယ္ထိရဲမလဲ။ သူတို႔က သိေနတာကိုး။ ကိုယ့္ကိုမရႏိုင္ ဆိုတာ။ ဒီလိုေျပာလို႔ အေတြးေတြ ေဘးေခ်ာ္ မေနနဲ႔ဦး။ မထိရဲရေအာင္ ေရာဂါသည္ မို႔လို႔လား၊ ဇာတ္႐ႈပ္တတ္တဲ့ မာယာသည္လား၊ ဂုမၻာန္တစ္ေထာင္ ေစာင့္ၾကပ္ေနလို႔လား။ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။ ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသည္း ဗိမာန္ရွင္က ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း။

ကိုယ့္အသည္းရဲ႕ စြဲနစ္မႈက တစ္သက္တာ ေသခ်ာၿပီးသားမို႔ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မေပးခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္ကုန္ မခံေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္က ရွင္းတယ္။ အီစီကလီ လုပ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းကို ဆြဲဆန္႔တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ အားမေပးဘူး။ ကိုယ့္အခ်စ္က ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ပူးတြဲ ဆိုတာလည္း အၾကံ အဖန္ လုပ္တာလို႔ ခံယူ ထားသူမို႔ ေဘးတြဲ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ိတ္ဘူး။ အားနာၿပီးေတာ့လည္း မိတ္ေဆြ မဖြဲ႕ဘူး။ ကိုယ္ အားမနာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူမႈေရးေတာ့ မေခါင္းပါး ဘူးေပါ့ေလ။

"ျမတ္ေလးသြယ္ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ"

ရဲတင္းလွတဲ့ ေကာင္ေလးပါလား။ ဒီေလာက္ အေန တည္တဲ့ ကိုယ့္ကို လာစရဲတယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ံုသတၱိ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ မ်က္ေမွာင္ ခပ္တင္းတင္းႏွင့္ ကုိယ့္အမူအရာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးက အဟက္လို႔ အရွက္ေျပ တစ္ခ်က္ရယ္္လိုက္တယ္။

"သြယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး ထင္တယ္။ လင္းေအာင္ေလ"

အဲဒါမွ ပိုဆိုးေရာ။ သိပ္ေသခ်ာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူေျပာလိုက္တဲ့ နာမည္က တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဖူးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို နာမည္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္အသိ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ပစ္ လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ ကေလးဆန္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလို႔ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းက အေဆာင္ျပန္ ေရာက္ရင္ ေ၀ဖန္ ႏွိပ္ကြပ္ဦးမွာ စိုးမိတယ္။

ေကသီက အခုမွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္စခ်င္း အတူတူ ရင့္က်က္ၿပီးသားပံု သိပ္ဖမ္းခ်င္တာ။ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ မေခၚမေျပာခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ကိုလည္း သိပ္ေ၀ဖန္ ခ်င္တာ။ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိ ေပါင္းသင္း ရဲတာကိုပဲ ရင့္က်က္တယ္လို႔ ခက္ဆစ္မွား ဖြင့္ေနေသးတာ။

"ဟိုေလ ပုသိမ္မွာေလ ...။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖိုးတူး ဆိုရင္ေရာ မွတ္မိမလား"

တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးႏွစ္ခု ဖ်တ္ခနဲ ေျပသြားခ်ိန္နဲ႔အၿပိဳင္ တင္းေစ့ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ အမွတ္တမဲ့ ဟသြားရတယ္။

"အင္း...၊ ဖိုးတူး ဖိုးတူး...၊ ဟုတ္လို႔လား"

င၀န္ျမစ္ရဲ႕ ရနံ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ ျပန္႐ိႈက္မိသလိုပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနရြယ္ အစဟာ မိဘေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္က်ရာ င၀န္ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

"သီတာခင္ရယ္၊ သြယ္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေလ။ ခု သီတာက ႐ိုး႐ိုး ေမဂ်ာတက္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္"

ငယ္သူငယ္ခ်င္း နာမည္ေတြပါ သက္ေသထူေနတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္က ေယာက်္ားေလး မွန္ရင္ အျဖဴထည္လို႔ကို မထင္ခ်င္ေတာ့တာ။ အက်င့္ ပါေနၿပီ။

"တကၠသိုလ္ ေရာက္ရင္ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ မထားနဲ႔ သြယ္ရယ္။ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္ၿပီး သြယ့္ဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာမယ့္ ေကာင္ေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ ႐ိုးသားမယ့္သူ မပါႏိုင္ဘူး။ ေယာက်္ားဆိုတာ ခ်စ္သူျဖစ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရး မရရင္ ဘယ္သူမွ အျဖဴထည္ သူငယ္ခ်င္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး"

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင္က ဒီလို အေတြးအေခၚမ်ဳိး ႐ိုက္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္လာသမွ် ေယာက်္ားေလး မွန္သမွ်ကို ကိုယ္ အေပါင္း အသင္း မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ဆီ ဘယ္လို သတင္းဆိုးမ်ဳိးမွ မွားယြင္းၿပီး ျဖစ္ေစ၊ လုပ္ၾကံခံရၿပီးျဖစ္ေစ ေရာက္မသြား ေစခ်င္ဘူး။ က်န္ရစ္တဲ့ ေမာင့္မွာ ကိုယ့္သတင္းဆိုးေတြေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းရလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က ေကာင္ေလး သူငယ္ခ်င္း မထားဘဲ ခပ္ကင္းကင္း ေနခ်င္သလို သူ႔ကိုယ္သူ ရင့္က်က္တဲ့ပံုစံ ဖမ္းခ်င္တဲ့ ေကသီက လာေရာသမွ် ေယာက်္ားေလးေတြကို အေပါင္းအသင္း လုပ္ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ အခန္းေဖာ္ႏွစ္ေယာက္မွာ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းလို ရထားလမ္းကို သူငယ္ခ်င္း ဆိုတဲ့ ဇလီဖားတံုးနဲ႔ မနည္း တြဲဆက္ထားရတယ္ေလ။

ေရခ်ဳိးေနတုန္း တစ္ပိုင္း တစ္စမွာ "ျမတ္ေလးသြယ္ ဧည့္သည္" ဆိုတာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ သြားရတယ္။ ကိုယ္က ေရဆို အခ်ိန္ ဆြဲၿပီး ခ်ဳိးရမွ ေက်နပ္တဲ့ သူေလ။ အေၾကာင္းသိမို႔ ေရခ်ဳိးၿပီးစ ေကသီက "ငါ ဆင္းေတြ႕လိုက္မယ္" ဆိုၿပီး အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္သြားသည္။

ေရခ်ဳိးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ျပံဳးစပ္စပ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေကသီက အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ ေနႏွင့္ၿပီ။

"နင့္ခ်ာတိတ္ေလးက သြက္လွခ်ည္လားသြယ္။ မေန႔ကပဲ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ဒီေန႔ ညေန အေဆာင္ပါလာထဲ ေရာက္လာၿပီ။ ျမန္ျမန္လုပ္ နင္ၿပီးတဲ့ အထိ ေစာင့္ေနမယ္ တဲ့"

စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈကို ဘရိတ္ မအုပ္ႏိုင္ခင္ ကြၽတ္ခနဲ အသံက အရင္ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ ခက္လိုက္တာေနာ္။ ဒီလို ဇာတ္လမ္း ရွည္လာမွာ စိုးလို႔ကို အေဆာင္ လိပ္စာမေပးခဲ့တာ။ သူေမးတုန္းက "ကိုယ္က အေဆာင္မွာ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ေလာက္ပဲ ကပ္တာ" လို႔ အၿပီးသတ္ ခဲ့ေသးတယ္။ ေကသီကေတာင္
"နင္ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ မိန္းမ" ဆိုၿပီး ၾကားထဲက ႏွေျမာေနေသးတာ။

အင္းေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္သံေယာဇဥ္ေလးေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ပုသိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ တကၠသိုလ္ ေရာက္မွ ျပန္ေတြ႕ရတာ ရွားရွားပါးပါး သံုးေယာက္လား ပဲရွိတာ ဆိုေတာ့ မပစ္ပယ္ ေကာင္းပါဘူးေလ။

"ခုပဲ က်ဴရွင္ သြားေတာ့ မလို႔၊ ဘာလာလုပ္တာလဲ ဖိုးတူး"

အစ္မႀကီး ေလသံနဲ႔ ခပ္ဖိဖိပဲ ကုိယ္ရွိန္ သတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ ေျပာထားသလို အီစီကလီ လုပ္ခ်င္ေနရင္ ခုကတည္းက စည္းတားထားရမွ ျဖစ္မယ္ေလ။

"အလည္ လာတာေလ သြယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ကလည္း သြယ္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္ ေျပာျပေတာ့ ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ေခၚလာတာ။ သြယ္ မွတ္မိလား ေက်ာ္သူစိုးေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းတည္း အတူ ထိုင္ခဲ့ရတာေလ"

"ေၾသာ္... ဟုတ္လား"

လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ မရွိတဲ့ ကိုယ့္အမူအရာေၾကာင့္ စိတ္အား ထက္သန္ေနပံုရတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိုးတိုးအမ္းတမ္းေတာ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေက်ာ္သူစိုးက ငယ္ဘ၀ေတြ တူးေဖာ္ ေနေပမယ့္ ကိုယ့္နားထဲေတာ့ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔။ အမွန္က ေက်ာ္သူစိုး ဆိုတာ ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ ဆိုးလြန္း ကဲလြန္းလို႔ ကိုယ္ သိပ္မုန္းခဲ့တဲ့ ေကာင္ပဲ။ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဖိုးတူးကမွ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခပ္ေအးေအးနဲ႔ လိမၼာေသး။ ၾကည့္ရတာလည္း ကိုယ့္အေပၚ ႐ိုးသားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔။

ၿမိတ္သူ ေကသီ့ရဲ႕ ခပ္၀ဲ၀ဲေလသံကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး စေနာက္ေနတာ။ ေကသီကလည္း ကေလးမ်က္ႏွာေလး နဲ႔ ခ်ာတိတ္ ဆိုၿပီး ဖိုးတူး စေနတာကို သေဘာေတြက်လို႔။ အင္း ၾကည့္ရတာ ဖိုးတူးက ေကသီ့ကို မ်က္စိက်ၿပီး ကိုယ့္အေဆာင္ကို လာလည္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ ဆီလာသမွ် ေကာင္ေလးတိုင္း ကိုယ့္ကိုႀကိဳက္လို႔ခ်ည္း သံသယ ျဖစ္ေနမိတာ။ ရွက္ေတာင္ရွက္ပါရဲ႕။ အမွန္ေတာ့ ေကသီက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ လွေသးတာ။ မိန္းမလည္း ဆန္ၿပီး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ညင္းညင္းညံ့ညံ့ ေလး။ ကိုယ့္လို ခပ္တည္တည္ ခပ္ထန္ထန္ ေယာက်္ား ဆန္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးကို ဘယ္လို ေယာက်္ားက သေဘာက်မွာတုံး။ အမေလး ရွက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္အဖြဲ႕ကို လာကပ္သမွ် ေကာင္တိုင္းကို ကိုယ့္လာႀကိဳက္တယ္ ထင္ၿပီး ခါးခါးသီးသီး လုပ္လႊတ္ေနရင္ ေနာက္ကြယ္မွာ လူရယ္စရာ ျဖစ္ရခ်ည့္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အလိုက္အထိုက္ေတာ့ ေနေပးမွပါ။ ရည္းစား မရွိေသးတဲ့ ဟိုေကာင္ေတြလည္း စိတ္ကစားခ်င္မွာေပါ့။ က်ဴရွင္သြားဖို႔ ထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္ရေတာ့တယ္။

"ဒါ ကရင္မေလး ေနာ္နဲ႔ မြန္မေလး မႈံတဲ့။ သြယ္တို႔ ေဘာ္ဒါ။ ေလးေယာက္တစ္ဖြဲ႕ေပါ့"

"ဟား အေခ်ာအလွေတြခ်ည္း ေရြးေပါင္းၾကတာလား"

ေက်ာ္သူစိုးရဲ႕ အားရ ၀မ္းသာ သံႀကီးေၾကာင့္ ကိုယ္ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္လည္း သြယ္တို႔ က်ဴရွင္ဘက္ကို လမ္းၾကံဳတယ္။ လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္"

မ၀ံ့မရဲ ေျပာလိုက္တဲ့ ဖိုးတူးကို ဘယ္လိုျငင္းရမလဲလို႔ အားယူေနတုံး

"လိုက္ခဲ့ေလ ကိုလင္းေအာင္။ သီတို႔ အေဖာ္ရတာ ေပါ့"

ေကသီက သြက္သြက္ လက္လက္ကေလး ၀င္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ခပ္အမ္းအမ္းနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ရတယ္။ ေနာ္နဲ႔ မႈံကလည္း ျမဴးထူး တက္ႂကြေန လိုက္တာ။ တကယ့္ကို အပူ အပင္ ကင္းတဲ့ ဖရက္ရွာေလး ေတြပါပဲ။ ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ တည္ၿငိမ္ႏွင့္ၿပီးသား အသည္းႏွလံုး ပိုင္ရွင္ ကိုယ့္မွာသာ အစေတြ ဆြဲဆန္႔ကုန္ၿပီလို႔ သက္ျပင္း ႐ိႈက္မိတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္ ရယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ့္လိုလူ ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္။

"ပါလာဘီမွ ျမတ္ေလးသြယ္တို႔ အဖြဲ႕အတြက္ပါဗ်ဳိ႕"

သံၿပိဳင္ေအာ္ေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕က အသံေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ဦးေခါင္းက ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုႀကီးသြားရတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ထစ္ခ်င္း အဆင့္တက္လာၿပီ။ ကိုယ့္ကိုရည္ရြယ္တာ ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ ကိုယ့္နာမည္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ တပ္ၿပီး မေအာ္သင့္ဘူး။ ေန႔လယ္ကပဲ ဖိုးတူး အေဆာင္ ကိုအလာ စိပ္လြန္းလို႔ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႔ ေမာင့္ အေၾကာင္း စကား အတင္း စပ္ၿပီး ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ ဖိုးတူးက ဟန္မပ်က္ပါဘူး။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ကိုယ့္ကို မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာၿပီလို႔ စိတ္ထဲကေတာင္ က်ိတ္၀မ္းသာရေသးတယ္။ သူ ေကသီ့ကို ႀကိဳက္တာ ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးပဲေလ။ သီက လွတယ္။ မိန္းမ ဆန္တယ္။ စိတ္ရင္းလည္း ေကာင္းတယ္။ ရည္းစားလည္း မရွိေသးဘူး။ သူ႔ကိုလည္း စိတ္၀င္စားေနတယ္ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကေတာင္ ေကသီနဲ႔ ဖိုးတူးကို စေနၾကၿပီ။ ေတာ္ေသးတာက ဖိုးတူး ဆိုသမွ် သီခ်င္းေတြ အားလံုး အေဆာင္သီခ်င္း၊ အခ်စ္ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္း တစ္ပုဒ္မွ မပါတာပဲ။ ဒီေတာ့မွ တင္းေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြလည္း ေျပေလ်ာ့ သြားရေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကို ဦးတည္လာတာ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ ခါးသီးစရာ မလိုဘူး မဟုတ္လား။ ေမာင့္ကို သစၥာရွိခ်င္ေဇာနဲ႔ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ဖို႔ခ်ည္း ဆႏၵေစာေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား သိရင္ အျဖစ္သည္း လွခ်ည့္လို႔ အျမင္ကတ္ ခံရႏိုင္တဲ့အျဖစ္ေလ။
ကိုယ့္သံသယနဲ႔ကိုယ္ ဖိုးတူးကို အားနာေနမိတာေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းမွာေတြ႕ေတာ့ "ညက သြယ္တုိ႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ နည္းနည္း ေသာင္းက်န္းတာ သြယ္ စိတ္ဆိုးေနလား" လို႔ စိုးရိမ္ဟန္ အေမးကို ေခါင္းခါ ျပလိုက္မိတယ္။

"ဒါဆို ညတိုင္း ကြၽန္ ေတာ္တို႔ လာဆိုမယ္ေနာ္"

"အင္း...၊ အဲ..."

ေယာင္နန သံရွည္ဆြဲေနတဲ့ ကိုယ့္ကို မ၀ံ့မရဲၾကည့္ေန တဲ့ ဖိုးတူးမ်က္၀န္းေတြက တကယ့္ကို သန္႔စင္ေနပါလား။ ဒီကိစၥေတြက ဒီလို ခြင့္ေတာင္းစရာ ဘာလိုလို႔လဲ။ ျပည္သူပိုင္ လမ္းမေပၚမွာ ဒီလိုပဲ ေကာင္ေလးအဖြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီး ညညဆို ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုေနၾကတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

"အမေလး အစ္မေတာ္ကို ခြင့္ပန္ေနရွာတဲ့ ေမာင္ေတာ္ေလးပါလား။ သနားစရာ ကြယ္။ ဆိုခ်င္ ဆိုေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲ။ ဒါ သြယ္ပိုင္တဲ့လမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ"

မႈံက ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ၀င္ေျပာရင္း မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္ေတာ့ သီနဲ႔ ေနာ္က ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာင္ ဟုတ္သားပဲလို႔ လိုက္ရယ္မိေတာ့ ဖိုးတူးကလည္း အဟဲ ဆိုၿပီး သြားျဖဲကေလးနဲ႔။

"ဖိုးတူးတစ္ေယာက္လည္း ေပၚမလာပါလား သြယ္"

"စားေမးပြဲေရာ ေအာင္ရဲ႕လား မသိဘူးေနာ္"

ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး တစ္ပတ္ေက်ာ္အထိ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနေတာ့ ေကသီ ကလည္း ေမွ်ာ္ရွာၿပီ။ ေနာ္နဲ႔မႈံ ကလည္း စိုးရိမ္ၾကတယ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္၊ မေအာင္ ကိုယ္ မသိေပမယ့္ ဒီေကာင္ေပၚ မလာရဲတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ သိတယ္ေလ။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အသီးသီး အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ ကိုယ္ ျငင္းတဲ့ၾကားက ဘူတာ႐ံုဆီ လိုက္ပို႔ခဲ့တာ။ လမ္းမွာ ဖတ္ဖို႔ ဆိုၿပီးေပးတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ၾကားမွာ စာတစ္ေစာင္ ညႇပ္ထားခဲ့တာ။ စာထဲမွာ ကိုယ့္ အေၾကာင္းေတြ သိရက္နဲ႔ ဒုတိယလူ ျဖစ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ။ ဒါေတြအားလံုး ေကသီ တို႔ကို အသိေပး ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ အားယူေနရတယ္။
ကိုယ္ ညိဳျမ မလုပ္ဘူး။ ေရလာေအာင္လည္း ေျမာင္း မေပးဘူး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆိုေပမယ့္ ဘယ္တစ္ခါမွ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘက္က အေနမွန္တာ ေသခ်ာတယ္လို႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္ၿပီးမွ သီ့ကို အားနာစိတ္ေတြ ေလ်ာ့က်သြားၿပီး စာကို ထုတ္ျပဖို႔ အားေမြးလို႔ ရသြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ ႏွစ္က် ေက်ာင္းသားေလး ဖိုးတူးကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းပစ္လိုက္တယ္။ ငယ္စာရင္းမဖ်က္ဖို႔ ေတာင္းပန္လြန္းတာနဲ႔ အေဆာင္ကို ခဏခဏ လာမလည္နဲ႔လို႔ စည္းကမ္း သံပတ္ကို တင္းပစ္ခဲ့ေသးတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဖိုးတူး ကိုယ့္ အေပၚ ခင္တြယ္ ေနေသးတာလဲ စဥ္းစားမရဘူး။ ေမာင္ ေျပာသလို ခ်စ္သူျဖစ္ဖို႔ အခြင့္ အေရးမရႏိုင္တာ ေသခ်ာတာေတာင္ အသြားအလာ မေလ်ာ့၊ အခင္အမင္ မပ်က္ခ်င္ဘူး။

ဒါဆို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္ ျပတ္စဲၾကေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေနတာလား။ သနားက႐ုဏာ နဲ႔ စိတ္လည္လာမလားလို႔ ကိုယ့္ကို အထင္ေသးေလသလား။ ငါးမရရင္ ေရခ်ဳိးျပန္မယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႀကိဳးစားခ်င္ေသးလို႔လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္က ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ရွင္းထားခ်င္တယ္။ အေ၀းမွာ ေနရတဲ့ ခ်စ္သူလည္း သတင္းၾကားၿပီး သံသယ မပြားရေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ေနာက္ဆံမငင္ဘဲ သူ႔လမ္းသူ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ တစ္ခုခု လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ လို႔ ေတြးမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ အကြက္က်က် စီစဥ္ ထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္ သစၥာဆို၀ံ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုမွာ ကိုယ္ ျပဳမူလိုက္တဲ့ အတိုင္းအတာဟာ တစ္ဖက္သား ရင္ကို ဒီေလာက္ ထိခိုက္ သြားေစမယ္လို႔ ကိုယ္ မထင္ခဲ့မိလို႔ပါပဲ။

"နင္ ရက္စက္လြန္းတယ္ သြယ္။ ႐ႈံးေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အႏိုင္ရ သူရဲ႕ေရွ႕ကိုေခၚၿပီး ဦးညႊတ္ ခိုင္းတာ နင္ ရက္စက္လြန္းအား ႀကီးတယ္"

ေကသီ့ရဲ႕ နာၾကည္း စက္ဆုပ္သံက ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို နာက်င္ေစေပမယ့္ ေနာင္တေတာ့ မရပါဘူး။

ေမာင္ အလည္ေရာက္လာတဲ့ တစ္ေန႔ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ေကသီရယ္ ကင္တင္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဖိုးတူးကို သီကိုယ္တိုင္ပဲ လက္တို႔ျပခဲ့တာပါ။ ေခၚလိုက္ဟာ ဆိုေတာ့ သီပဲ လက္ယပ္ ေခၚေပးခဲ့တာ။ စားပြဲမွာ ခပ္တြန္႔တြန္႔၀င္ ထိုင္တဲ့ ဖိုးတူးကို

"ေမာင္ အဲဒါ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဖိုးတူးတဲ့။ ဖိုးတူး ဒါ တို႔ခ်စ္သူ ရဲေမာင္"

ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခါင္းညိတ္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မျပံဳးႏုိင္ၾကဘူး။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရၾကဘဲ တစ္၀ိုင္းလံုး တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ အက်ည္း တန္သြားခဲ့ရတယ္။ ေကသီေျပာလည္း ေျပာစရာပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း မထိန္းသိမ္း ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္က ဖန္တီးမိတာကိုး။ တိတ္ဆိတ္မႈ ရွည္ၾကာတဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဖိုးတူးကပဲ "ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ သြယ္" ဆိုၿပီး အရင္ တပ္ဆုတ္ရွာပါတယ္။ ေကသီကလည္း အေဆာင္ျပန္ႏွင့္မယ္ ဆိုၿပီး ထသြားေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႔ ေမာင္လည္း တိတ္ဆိတ္စြာပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံဟာ ေမာင့္ရင္ထဲမွာ တိုက္ပြဲတစ္ခုလို ဆူညံေနမယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ္ မထင္ခဲ့မိဘူးေလ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ နာၾကည္း ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔ အေ၀းဆံုးကို လြင့္သြားခဲ့လို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးခ့ဲရသလို ေတြေ၀ ၀န္တိုမႈေတြေၾကာင့္ သံသယေတြ ေမာင့္ရင္ထဲမွာ ေပါက္ဖြား ေစခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ပ်ဳိးေပးခဲ့မိၿပီး ကိုယ္တိုင္ မရိတ္သိမ္းႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့ ႐ိုင္းစိုင္းႀကီးထြားလာတဲ့ သံသယေတြၾကားမွာ လမ္းေပ်ာက္ ခဲ့ရတာေပါ့။

တကယ္ဆို စိုးရိမ္မႈ မလြန္ကဲဘဲ ခ်စ္သူ မသိသင့္တာေတြကို သူ မေမးဘဲ ႀကိဳေျပာျပတာမ်ဳိးနဲ႔ မသိေစခဲ့ရင္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း လိမၼာပါးနပ္စြာ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ ငယ္စာရင္း မပ်က္ေစခဲ့ရင္၊ ကင္တင္းမွာ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူ ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ တစ္ညေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ခဲ့ရင္၊ မပြင့္လင္းသင့္တဲ့ အေျခအေန တစ္ခုကို မိန္းမ ဆန္စြာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ သိုသိပ္တတ္ခဲ့ရင္ အေျခ အေနဟာ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ေနာင္တမရပါဘူး။ ကိုယ့္ လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုတယ္။

ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုေရာ၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔သူ အသားက် ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္းကိုေရာ ခုခ်ိန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးခြင့္ ရွိတဲ့ ကိုယ္ဟာ ႏွေျမာ တသျခင္းကင္းစြာ သတိရ ေနႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ္က ဘ၀ကို အလ်ားလိုက္ ကူးျဖတ္ ေနရတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား တစ္ေယာက္မို႔ေပါ့။


ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊