သက္ဆက္ေရ

ေမာင္သက္စကားကုိ အသံတိတ္ေခါင္းညိတ္လုိက္ရေပမယ္႔ ဘြားေရႊရင္ထဲမွာေတာ႔ အဆူညံဆံုးျငင္းဆန္သံေတြ ပဲ႔တင္ထပ္ေနတာ တစ္ေန႔လံုးလိုပဲ။          ထိုင္လုိက္၊ ထလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္၊ တရားမွတ္ဖို႔ၾကိဳးစားလုိက္နဲ႔ ၊ ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားေပမယ္႔ လႈိင္းတစ္လံုးျပီးတစ္လံုး မ...ရပ္မနား ရိုက္ခတ္ခံေနရတဲ႔ ကမ္းစပ္က သဲျပင္ေလးလိုပဲ။ အသည္းထဲစိမ္႔ေနတဲ႔ နာက်င္၀မ္းနည္းမႈေ၀ဒနာက ဘယ္လိုမွ မေျခာက္ေသြ႕ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။           မိုးခါးေရေသာက္ရေတာ႔မတဲ႔လား။ အမ်ားနည္းတူ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ေလ။           ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ပံုျပင္ထဲက ဘုရင္ၾကီးဟာ တစ္နန္းေတာ္လံုး တစ္တိုင္းျပည္လံုး မိုးခါးေရေသာက္မိလို႔ ရူးကုန္ေတာ႔ အရူးေတြၾကားထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းမေနႏုိင္လို႔ သူပါ မုိးခါးေရေသာက္လိုက္တာေပါ႔..လို​႔ ခပ္လြယ္လြယ္ ေတြးခဲ႔မိတယ္။            ဘြားေရႊကိုယ္တုိင္ ဘုရင္ၾကီးေနရာေရာက္သလို ျဖစ္လာေတာ႔ အရူးေတြၾကားထဲ မေနႏုိင္တာထက္ ေသာက္စရာေရခ်ိဳမရွိေတာ႔တဲ႔ အျဖစ္ဆိုးကုိ ျမင္ရေတာ႔တယ္။            ပထမေတာ႔ ေသာက္စရာေရခ်ိဳမရွိလည္း ကုိယ္႔တံေတြးကုိယ္ျပန္မ်ိဳျပီး အာသာေျဖ အားတင္းေနခဲ႔ေသးတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အာေခါင္ေတြ ကြဲအက္ေျခာက္ကပ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတာင္ ဟဟမဖြင္႔ႏုိင္ေတာ႔မွ ၀မး္နည္းစရာသတိထားမိတာက ပံုျပင္ထဲကဘုရင္ၾကီးလို ကုိယ္က တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။            က်န္ေနတာက ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္႔ေဘးမွာ မွီခုိတြယ္ကပ္ေနၾကတဲ႔ အသိုက္အျမံဳတစ္ျပံဳလံုးဟာ ေသာက္စရာေရမရွိလို႔ ငံ႔လင္႔ေနၾကျပီ။            ေရခ်ိဳအုိင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းခမ္းေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘြားေရႊလို အုိၾကီးအုိမ ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ကမ်ား ဘယ္လိုအားမာန္မ်ိဳးနဲ႔ က်ားကန္ထားႏုိင္မွာတဲ႔လဲ။            ဒီေတာ႔လည္း အမ်ားနည္းတူ မိုးခါးေရကိုပဲ ေသာက္ၾကဖို႔ သေဘာတူေခါင္းညိတ္လိုက္ရတယ္။            အမ်ား မုိးခါးေရေသာက္၊ ကိုယ္လည္း ေသာက္ရေတာ႔မယ္ေပါ႔။ 
                              ​                              ​                         xxxxxx      
   
“ ဒါမ်ိဳးက ေခတ္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ လူနဲ႔ပဲဆုိင္တာ...။ တို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက ေခတ္မွာလည္း မရွိမဟုတ္ဘူး။ ရွိခဲ႔တာပါပဲ ေမာင္သက္ရယ္။ ဒါေပမဲ႔....လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကတယ္။ ၾကဥ္ၾကတယ္။ ခုမ်ားေတာ႔ ကိုရီးယားကား၊ ႏုိင္ငံျခားကားေတြ အတုခုိးမွားကုန္ၾကျပီထင္ပါရဲ႕။ လုပ္တဲ႔သူကလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သမားရုိးက်လိုပဲ...။ ေကာင္း ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဟယ္...”            ဘြားေရႊရဲ႕ခပ္တိမ္တိမ္စကားသံေနာ​ က္မွာ အနက္ရႈိင္းဆံုးခံစားခ်က္ေတြ ပုန္းကြယ္ေနတာကိုသိေနတဲ႔ ေမာင္သက္လည္း ေျဖသိမ္႔စရာစကား ခ်က္ခ်င္းရွာမရဘူး။             ခက္တာက ေမာင္သက္ ဘယ္စကားနဲ႔ ေျဖသိမ္႔ေျပာေျပာ ဘြားေရႊမွာလည္း ေစာဒကတက္စရာ ေခ်ပစကားက အသင္႔ေလ။             ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဘြားေရႊဆုိတာက အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားၾကိီးဆိုျပီး ေခတ္ေနာက္က်န္ခဲ႔သူမွမဟုတ္တာ။ အိမ္ကေျမး အပ်ိဳၾကီး၊ အပ်ိဳလတ္၊ အပ်ိဳေပါက္ဆိုဒ္စံုကုိလညး္ ခုအရြယ္ထိ အ၀တ္အစားကအစ ကလစ္ ဖိနပ္အဆံုး ေခတ္မီမီ ကိုယ္တုိင္ ၀ယ္ဆင္ေနတုန္းပါ။             ေဒါက္ဖိနပ္မွ ဖိနပ္မွတ္တဲ႔ေျမးရယ္၊ ေဘာင္းဘီမခၽြတ္တမ္း ၀တ္တဲ႔ေျမးရယ္၊ ဆံပင္ကုိ ေျဖာင္႔လုိက္ေကာက္လိုက္ ခဏခဏေျပာင္းတတ္တဲ႔ေျမးရယ္....။ ဒါေတြက ေျမးအရင္းေတြေရာ၊ ညီမကေမြးတဲ႔ ေျမး၀မး္ကြဲေတြေရာ။            ေနာက္ျပီး စကပ္တုိနဲ႔ ဆလင္းဘက္ကေလး တယမ္းယမ္း၊ ရံုးခ်ိန္တစ္ခုပဲ ထမီ၀တ္တတ္တဲ႔ တူမ အပ်ိဳေတြေရာ...၊            ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေနရင္းဆို ဂါ၀န္ၾကီးတဖားဖားနဲ႔ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ ကေလးေတြနဲ႔ အျပိဳင္လွခ်င္ေနၾကတုန္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီး သမီးေတြေရာ..၊            ဘြားေရႊတို႔အိမ္မွာက အရြယ္စံု အမ်ိဳးသမီးတပ္စုက ပုိမ်ားတယ္ေလ။             ရွားရွားပါးပါး ေျမးေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကံေကာင္းသူေလးေပါ႔။             ေျမးထဲမွာ အငယ္ဆံုးဆိုေတာ႔ ဖူးဖူးမႈတ္ ၀ုိင္းခ်စ္ၾကလြန္းလို႔ မိန္းမအုပ္စုၾကားမွာ မိန္းမလ်ာေလးျဖစ္သြားမွာေတာင္ စိတ္ပူရေသးတာ။              ေဟာ...ေနာက္ထပ္ ေယာက်ာ္းေလးဆိုလို႔ တူလုိသားလုိ တစ္သက္လံုးေနလာခဲ႔တဲ႔ မန္ေနဂ်ာ ေမာင္သက္။             ဘြားေရႊခင္ပြန္း လက္ထက္ကတည္းက လုပ္ငန္းကၽြမး္က်င္ျပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ႔သူ။              သမီးေတြခ်ည္း ငါးေယာက္ေမြးထားတဲ႔ ဘြားေရႊမွာ လုပ္ငန္းကိစမွန္သမွ် သူ႔ပဲ အားကိုးေနရတယ္ေလ။              သမီးၾကီးႏွစ္ေယာက္က ရြာေတြမွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး သူတုိ႔စီးပြားနဲ႔သူတုိ႔ သင္႔တင္႔ၾကေပမယ္႔ ေမြးထားတဲ႔ ေျမးမေလး ႏွစ္ေယာက္စီကုိေတာ႔ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေက်ာင္းေနေစခ်င္တာမို႔ ဘြားေရႊဆိ ပို႔ထားတာ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပါပဲ။             ေက်ာင္းျပီးေတာ႔လည္း ျမိဳ႕ေပၚမွာပဲ အလုပ္ဆက္လုပ္၊ အဘြားဆီမွာပဲ ဆက္ေနၾကေပါ႔။              သမီးလတ္က အပ်ိဳၾကီး၊ က်န္သမီးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ပ်က္ တစ္ခုလပ္၊ သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔။ အငယ္ဆံုးက မုဆိုးမ...သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္။               ကဲ...ဘယ္မွာလဲ ေယာက်ာ္းေလးသာ ဦးေဆာင္သင္႔တဲ႔ ဘြားေရႊတို႔လုပ္ငန္းမွာ အားကိုးစရာ သားလည္းမပါ၊ သမက္လည္း တစ္ေယာက္မွ အနားမရွိ။                ဒီေတာ႔...ခပ္ရြယ္ရြယ္ကတည္းက တူလုိသားလို ေကၽြးေမြးေစာင္႔ေရွာက္လာခဲ႔တဲ႔ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ေမာင္သက္ကို လုပ္ငန္း သေဘာသဘာ၀ေတြ သင္ေပးျပီး မန္ေနဂ်ာခန္႔ခဲ႔တဲ႔ ဘြားေရႊခင္ပြန္းဟာ အေျမာ္အျမင္ၾကီးရွာေပတာပဲ။               သူကေတာ႔ သူစိမ္းသာ ဆိုတယ္၊ အရင္းအခ်ာေတြထက္ေတာင္မွ ဘြားေရႊကို ပိုလို႔နားလည္၊ ပိုလို႔သိတတ္ရွာတယ္။ ဘြားေရႊရဲ႕ အခက္အခဲကုိလည္း သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ သိရွာတယ္။ 
                              ​                              ​                            xxxxxxx        
      
ဒီသမီးေတြ၊ တူမေတြ၊ ေျမးေတြၾကားမွာ ဘြားေရႊက ေခတ္လည္းမီရသလို၊ ေနထုိင္မႈစရိတ္ေတြ ရုိက္ခ်က္ျပင္းျပင္းခံရရွာတဲ႔ ကေလးေတြကို ေထာက္ပံ႔ေရးတာ၀န္လည္း လတုိင္းယူရျပန္တယ္။               “ ဘြားဘြားရယ္...ဆုေပးပြဲမွာ ဆုယူဖုိ႔ကုိ မႏွစ္က ဂါ၀န္ပဲ၀တ္ဖို႔ ေမေမကေျပာေနတယ္။ သမီးနဲ႔လည္း က်ပ္ေနတဲ႔ဟာကုိ အသစ္၀ယ္မေပးႏုိငဘူးတဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လံုး အသစ္၀တ္ၾကမွာကို၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါ ဘြားရယ္..”              မ်က္ရည္တလဲ႔လဲ႔နဲ႔ တုိင္တည္တဲ႔ေျမးကို သနားသလို၊ သားသမီးသံုးေယာက္၀န္ တစ္ေယာက္တည္း မနည္းထမ္းေနရရွာတဲ႔ မုဆုိးမ သမီးငယ္ကိုလည္း မၾကည့္ရက္တာမို႔ ဘြားေရႊ ေခၽြးခံအိတ္ကေလးထဲက ျခေသၤ႔အစိမ္းေလးေတြပဲ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ထြက္သြားရျပီ။              အဘြားအုိမွာက အပိုကုန္စရာ ဘာအသံုးမွလည္း မလိုပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ႔....ေျမးက တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာ။              “ သမီးတို႔ရံုးမွာ GSM ဖုန္းကုိ မဲႏႈိက္ေပးတာ သမီးေပါက္တယ္တဲ႔။ ေငြသြင္းႏုိင္ေအာင္ သမီးကုိ ေခ်းပါဦးေနာ္။ သမီး လခထုတ္တိုင္း အရစ္က်ဆပ္ပါ႔မယ္ ဘြားရဲ႕...ေနာ္...ေနာ္”               “ ေနစမ္းပါဦး၊ ေငြက ဘယ္ေလာက္ သြင္းရမွာတဲ႔တံုး”               “ သိပ္မမ်ားပါဘူး ဘြားရဲ႕...”               ေျမးေလးအဘိုးရဲ႕ ေငြရတု အထိမ္းအမွတ္လက္ေဆာင္ ဆြဲၾကိဳးႏွစ္က်ပ္သားေလး ဘြားေရႊလည္ပင္းကေန လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔ ျပဳတ္ထြက္သြားရျပန္ျပီ။ အင္းေလ...အဘြားအိုမွာက ပြဲလမ္းသြားစရာ ဘာအဆင္တန္ဆာမွ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ လူရုိေသ ရွႈင္ရိုေသ နားကပ္ေလးတစ္ရန္ ၀တ္ထားရရင္ပဲ လံုေလာက္ပါျပီေလ။               ဒါေပမဲ႔...နားကပ္ေလးလည္း ဥစာဆုိေတာ႔ မျမဲရွာပါဘူး။               “ ဘြား...သားကေလ တကသိုလ္တက္ရေတာ႔မွာကို ေမေမက ဆုိင္ကယ္၀ယ္မေပးေသးဘူးတဲ႔။ သူ ရစရာရွိတဲ႔ အေၾကြးေတြ မရေသးလို႔ဆိုတာခ်ည္း အေၾကာင္းျပျပီး ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕လုပ္ေနတယ္။ ကူေျပာေပးပါဦး”                “ ေအးေလဟယ္...ကတိေပးထားျပီးကာမွ လူၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ဘာေၾကာင္႔ ကေလးကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနၾကတာလဲ။း ေျပာစမ္းပါဦးေျမးရဲ႕ ဆုိင္ကယ္က ဘယ္ေလာက္မုိ႔လဲ“               ဒါက ဘြားေရႊ႕အသည္းေၾကာ္ဆိုေတာ႔ ဘယ္မ်က္ႏွာအငယ္ခံႏုိင္ပါ႔မတံုး။​               ကုိယ္က အဘြားအုိပဲ၊ လူရုိေသ ရွင္ရုိေသ နားကပ္ဆုိတာ တရားစခန္းသြားရင္ေတာင္ ခၽြတ္ထားခဲ႔ေသးတာ မဟုတ္လား။ မလိုအပ္လွပါဘူးေလ။                ဒီလိုနဲ႔...ဘြားေရႊလည္း မလုိအပ္ေတာ႔တာေတြ မ်ားမ်ားလာလုိက္တာ၊ ေနာက္ထပ္ မလိုအပ္တာေတာင္ ရွာမရေတာ႔ဘူး။     
                          ​                              ​                             xxxxxxx       

       
ဘြားေရႊမွာ ခုခ်ိန္ထိျမဲေနေသးတာ ကုိယ္က်င္႔တရားနဲ႔ သဒါတရားပဲရွိေတာ႔တယ္။               ခုအရြယ္ထိ ကိုယ္က်င္႔တရားပ်က္တဲ႔အလုပ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ႔သလို၊ ကိုယ္႔ကို မွီခုိအားထားၾကတဲ႔ ကေလးေတြကို စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ေငြကုန္ခံ ေစာင္႔ေရွာက္ေနတုန္းပဲ။               တစ္အိုးတစ္အိမ္ တစ္စီးပြားျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ေပးထားတဲ႔ ညီမေလးမိသားစုကလည္း ဘာကိစေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မၾကီးဆီကိုပဲ အားကိုးတၾကီးေျပးလာၾကတယ္။                တူမေတြ က်န္းမာေရးကအစ အိမ္ေထာင္ေရးအဆံုး...“ မမေရႊပဲ အားကိုးေနရတာ” ဆုိျပီး ညီမကေျပးလာလိုက္၊ မတ္ေတာ္ေမာင္က ေရာက္လာလိုက္။                အားကိုးၾကပါ...အားကိုးၾကပါ။ ဒီညီမတစ္ေယာက္ အားအကုိးေကာင္းလို႔ ခု...ဘြားေရႊတို႔ေနၾကတဲ႔တိုက္လည​္း ဘဏ္မွာေပါင္ထားရတာ ေက်းဇူးရွင္ၾကီး မဆံုးခင္ကတည္းကပဲ။               ဘြားေရႊေယာက်ာ္း ဦးဖုိးေသာင္တို႔ စိတ္ေကာင္းရွိပံုကလညး္ အံ႔မခန္းပါပဲ။                အစ္မနားမွာ ခုိကပ္ေနရတဲ႔ ညီမနဲ႔မတ္ေတာ္ေမာင္ ၾကာရင္ လူေရးလူစည့ံသြားလိမ္႔မယ္...ဆုိျ​ပီး ခယ္မလင္မယားကို အိမ္ေပါင္ျပီးရတဲ႔ေငြနဲ႔ ျမိဳ႕သစ္မွာ အိမ္ခပ္သင္႔သင္႔တစ္လံုး၀ယ္ျပီး လုပ္ကုိင္စားစရာ ေစ်းဆုိင္ပါတည္ေပးလုိက္တာ။ အရစ္က်ျပန္ဆပ္မယ္ဆိုတဲ႔ ေငြလည္း တစ္လလား၊ ႏွစ္လလားပဲ ရလုိက္တယ္။                ေစ်းေရာင္းမေကာင္းလို႔၊ အေရာင္းခြန္ေဆာင္လုိက္ရလုိ႔၊ သူခုိးခုိးခံရလို႔နဲ သူတို႔ပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္ကေတာင္ အိတ္ထဲက ထပ္ထပ္ထုတ္ေပးေနရေရာ။               တူမသံုးေယာက္ကလည္း အလုပ္အကိုင္က ျမိဳ႕ထဲကမွ အဆင္ေျပတာဆုိျပီး ဘြားေရႊဆီလာေနၾကျပန္ေရာ။ အိမ္နဲ႔ျခံက က်ယ္လို႔သာ ေတာ္ေတာ႔တယ္။ ထားပါေလ...ဒါက အစ္မၾကီးအမိအရာဆုိေတာ႔ ဘြားေရႊက ေက်နပ္ျပီးသားပါ။               တစ္ေန႔...သူတို႔ အဆင္ေျပလာတဲ႔ အခါက်ေတာ႔လည္း သိတတ္ၾကမွာပါလို႔ ေျဖသိမ္႔ျပီးသားပါ။               ဒါေပမဲ႔ ဒီလူအုပ္ၾကီးရဲ႕ ေန႔စဥ္ စားစရိတ္ရယ္၊ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ႔ေရးစရိတ္ရယ္၊ ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ သာေရးနာေရး အလွဴအတန္းေလး မွန္မွန္ကုသိုလ္ယူဖို႔ရယ္...၀င္​ေငြနဲ႔ထြက္ေငြဟာ မေလာက္ငခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဘဏ္ေခ်းေငြ အတိုးလည္း မွန္မွန္မသြင္းႏုိင္ေတာ႔ တိုးရင္းေတြေပါင္းျပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ကုန္ျပီလဲ တြက္ေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ႔ဘူး။               ခင္ပြန္းသည္ လက္ထက္ကတည္းက လုပ္လာတဲ႔ တည္းခုိခန္းလုပ္ငန္းကလည္း အရင္လုိ မေကာင္းလွေတာ႔ဘူးေလ။ တျခား ဘာအလုပ္မွလည္း ေျပာင္းမလုပ္တတ္ေတာ႔ ဒါပဲ ဆက္လုပ္ေနရတာ။                တျခားစီးပြားေရးလုပ္တဲ႔ သမီးေတြလည္း အေရာင္းအ၀ယ္ပါးလို႔ လက္မႈိင္ခ်ေနရတာပါပဲ။                ခုေခတ္မွာက ဟုိတယ္ေတြ၊ မုိတယ္ေတြ၊ အရမ္းသားသားနားနား ဆန္းဆန္းျပားျပားေတြ မ်ားကုန္ျပီ။                ခုတင္၊ ေမြ႕ရာ၊ ေလေအးေပးစက္...အစရွိတဲ႔ သားနားတဲ႔ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အရင္းအႏွီးေငြေၾကး ထပ္မထည့္ျမွဳပ္ႏုိင္သလို၊ ဆန္းျပားတဲ႔ေျပာင္းလဲမႈအတြက္လညး​္ တစ္သက္လံုး ရုိးသားခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားကို အပြန္းအပဲ႔မခံႏုိင္ပါဘူး။               ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ စံုတြဲေလးေတြ၊ အသက္ၾကီးၾကီး သူေဌးဂုိက္လူၾကီးနဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္မေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသူအရြယ္ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးအတြဲေတြ...ဒါမ်ိဳးေတြကေ​တာ႔ ဟုိအရင္ကတည္းက ဘြားေရႊတို႔တည္းခုိခန္းကို ေရာက္လာတတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ နာရီပိုင္းခဏတစ္ျဖဳတ္လာတည္းတဲ႔ ဒီလိုဧည့္သည္မ်ိဳးကို ဘြားေရႊတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ႔ပါဘူး။               ဘြားေရႊေယာက်ာ္းရွိကတည္းက “ နာမည္တပ္ထားတာကိုက မိသားစုတည္းခိုခန္း...ေတြ႔တယ္မဟ​ုတ္လား” လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းခဲ႔တာခ်ည္းပဲ။               ဘြားေရႊလက္ထက္က်ေတာ႔လည္း တည္းခိုခန္းမွာလူတစ္ေယာက္မွ မရွိလည္း ဒါမ်ိဳးဆို ေငြဘယ္ေလာက္ရရ၊ ေခါင္းခါလိုက္တာပဲ။              ေမာင္သက္ကေတာ႔ ဘြားေရႊရဲ႕ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြဒုကကိုသိေနေတာ႔...               “ မာမီရယ္...ဘယ္တည္းခိုခန္းမွ မကင္းၾကပါဘူး။ မာမီ မ်က္ႏွာသာ လႊဲထားပါ။ တည္းခုိေဆာင္ဘက္ မလာခ်င္လည္း မလာနဲ႔၊ စီးပြားေရးကိစ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုပ္လုိက္ပါ႔မယ္” တဲ႔။               အမွန္ေတာ႔ ဒီကေလးကလည္း စိတ္ရင္းေကာင္းသူေလးပါ။ ဘြားေရႊတို႔ အစဥ္အလာကိုလညး္ သိခဲ႔ မီခဲ႔ ေစာင္႔ခဲ႔သူ။ ဒါေပမဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ဘဏ္က ေရာက္လာတဲ႔ တုိးရင္းေပါင္း ေငြေတာင္းခံတဲ႔စာရြက္ကုိ သူပဲ ဘြားေရႊလက္ထဲကို လာထည့္ခဲ႔တာေလ။ ဘြားေရႊ အက်ပ္အတည္းေတြ သူသိတာေပါ႔။               အတိုးေတာင္ မေပးႏုိင္လို႔ အိမ္တစ္ခုလံုး ေရာင္းရမယ္ဆုိရင္လည္း လည္မွာဆြဲထားတဲ႔ ပုတီးတစ္ကံုးကုိ ဆြဲျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာမွ ေျမေပၚက်သြားတဲ႔ ပုလဲတစ္လုံးစီကို ျပန္ေကာက္လုိ႔ ရခ်င္ရဦးမယ္။ ခုဟာက..တစ္ျပံဳတစ္မ ..တစ္ေထြးၾကီး။               ဒီၾကားထဲ ရြာကသမီးေတြကလည္း ပဲရံႈးလို႔၊ လယ္ပ်က္လို႔နဲ႔ သတင္းၾကားရျပန္ေတာ႔ ဘြားေရႊမွာ ကူစရာကယ္စရာ လက္ထဲမွာလည္း ဘာမွမက်န္ေတာ႔ဘူး။               မ်က္ႏွာလႊဲထားလို႔သာ ေမာင္သက္ကေျပာတာ တည္းခိုေဆာင္နဲ႔ မိသားစုေနတဲ႔အေဆာင္က တစ္ေဆာင္စီဆိုေပမယ္႔ တစ္၀န္းတည္၊ တစ္ဆက္တည္း။              သြားေလသူၾကီးသာ သိမ်ားသိသြားရင္ ေရာက္ရာဘ၀ကေန ငရဲကုိ ခုန္ဆင္းေသြားေလမလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဘြားေရႊကေတာ႔ ရူးမ်ားေတာင္ ရူးခ်င္ပါရဲ႕။              ဒါေၾကာင္႔လည္း မုိးခါးေရ မခ်ိဳပါဘဲ ေသာက္ၾကရတာေပါ႔လုိ႔ ၀မး္ပန္းတနည္းေတြးမိျပန္တယ္။    
                           ​                              ​                        xxxxxxxx       
       
က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲက လြတ္လိုလြတ္ျငား ေအးရိပ္ရွာခိုေနျပန္ေတာ႔လည္း ေလာကီအပူေငြ႕ေတြက တရားစခန္းထိေတာင္ ဘြားေရႊေနာက္ကို လုိက္ဟပ္ေနျပန္ေတာ႔ စိတ္ပ်က္မိတယ္။             “ ဘာျဖစ္လို႔ လုိက္လာတာလဲ ေျမးရယ္၊ ဒီေလာက္ေ၀းတဲ႔ေနရာကို ပင္ပန္းလွပါတယ္။ တစ္လစခန္းသိမ္းေတာ႔ အဘြားျပန္လာမွာေပါ႔”              “ မဟုတ္ဘူး အဘြားရဲ႕၊ ေလးသက္က ဘြား စိတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ တရားထုိင္ႏုိင္ေအာင္ သြားေျပာေစခ်င္တယ္။ ေျမးကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကံဳတုန္းမို႔ လုိက္လာတာ။ သတင္းေကာင္း ဘြားရဲ႕”               သူတို႔ “သတင္းေကာင္း” ကို ဘြားေရႊကေတာ႔ လန္႔လွပါတယ္။              “ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းလာတက္တာ ေနာက္က်ျပီး အေဆာင္ငွားမရလို႔တဲ႔။ သမီးကုိ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ ေလးသက္ကုိ ေျပာျပလုိက္တာ၊ အေဆာင္ငွားစားလညး္ မဆိုးဘူးဆိုျပီး ေလးသက္က ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ လက္ခံထားတယ္ အဲဒါ အဘြားကို မိသားစုတည္းခုိခန္းတင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ မိသားစု ေဘာ္ဒါေဆာင္ပါ ျဖစ္ေနျပီလို႔ လာေျပာျပတာ...”               အို...ဘုရား...ဘုရား ဘြားေရႊရဲ႕ သစာစကားေတြ တကယ္ထိေရာက္ခဲ႔ျပီတဲ႔လား။             “ အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္တာကုိလည္း ဘယ္တုန္းကမွ အားမက်ခဲ႔ပါဘူး။ ဗုိက္ကယ္ေအာင္လညး္ မေသာက္လုိပါဘူး။ အာစြတ္ရံုေရခ်ိဳေလးေတာ႔ ေပးသနားေတာ္မူပါ...” လို႔ တရားထိုင္ျပီးတုိင္း ဘြားေရႊ သစာတုိင္ ဆုေတာင္းခဲ႔မိတယ္။               ခုေနာက္ပုိင္း နယ္ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ေကာလိပ္ကေန တကသိုလ္အဆင္႔ ျမွင္႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ နယ္ေပါင္းစံု၊ ရြာေပါင္းစံုက ေရာက္လာၾကျပီး ဘြားေရႊတို႔ျမိဳ႕လည္း စည္ကားလာတယ္ေလ။ တကသိုလ္နဲ႔နီးတဲ႔ အိမ္ေတြလည္း အေဆာင္ငွားစားတာနဲ႔၊ ထမင္းခ်က္ေရာင္းတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပကုန္ၾကတယ္။             ဘြားေရႊတို႔အိမ္က တကသိုလ္နဲ႔ သိပ္မနီးေပမယ္႔ ေျမးေလးအဆက္အသြယ္နဲ႔ ခုေတာ႔ အေဆာင္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနျပီေပါ႔။ အၾကံကုန္နည္းလမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႔ ဘြားေရႊတို႔ကို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက လမ္းျပၾကျပီထင္ပါရဲ႕။              “ ေအးပါ...ေျမးရယ္၊ သာဓု...သာဓု...သာဓုပါေတာ္၊ ငါ႔ေျမးေလးတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာျပီး ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ ႏုိင္တဲ႔သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ”               အဘြားအုိရဲ႕ ေပါ႔ပါးတဲ႔အျပံဳးကုိ ေျမးမေလးက ေငးေမာၾကည္ႏူးမိတယ္။ အေ၀းၾကီးက စက္ဘီးနင္းလာရေပမယ္႔ အေမာေျပသြားရွာျပီထင္ပါရဲ႕။ ဘြားေရႊကေတာ႔ အသက္ၾကီးလွျပီမို႔ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ႏုိင္တဲ႔ အားအင္မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ ေလာကၾကီးကုိ အလွဖ်က္တဲ႔သူေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူးကြယ္။              ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔လည္း မိုးခါးအုိင္နံေဘးမွာ ေတြ႕ရတဲ႔ ေရခ်ိဳေလးတစ္ေပါက္ကိုပဲ အသက္ဆက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မွ်ေ၀ေသာက္ၾကပါဦးစို႔လို႔...ဘြ​ားကေတာ႔ တစ္ေလာကလံုးကုိ ေမတာရပ္ခံခ်င္တာပါပဲ။ 
                              ​                              ​                      xxxxxxx

ေ၀ ( စီးပြားေရးတကသိုလ္)

January, 2010...မေဟသီမဂၢဇင္း 
လင္းလြန္းခင္စိတ္ၾကိဳက္..(၁)
အလင္းသစ္ေရြးသီရာ...၂၀၁၀