ႏွလုံးသားေပၚ ေသြးတဲ့ဓား

သူ ဒီဓားကို ျမည့္ေနေအာင္ ေသြးထားခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ၾကံဳရာဆုိင္ တစ္ဆုိင္က ၀ယ္လာမိတဲ့ ကိုးလက္မ ဓားေျမႇာင္။ အထပ္ထပ္ ေသြးေနမိ တာလည္း ဘယ္ႏွခါမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

အထပ္ထပ္ ထုိးေနမိ တာလည္း ဘယ္ႏွခ်က္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ ဗိုက္မွန္းလဲ မသိဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာပါတယ္။ စိတ္႐ိုင္းေတြ ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္လာရင္ ျမည့္ေနေအာင္ ေသြးထားတဲ့ ဓားကို ထုတ္လာၿပီး တစြပ္စြပ္ ထုိးေတာ့တာပဲ။

ဦးေႏွာက္ အသိၪဏ္ ေသးသိမ္ၿပီး သမီးေတြ အေပၚ ထင္ရာ ႀကိဳးဆြဲေနတဲ့ သူ႔မိန္းမကိုလား။ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္တြင္း နက္ေနတဲ့ သမီး အႀကီးမကိုလား။ စိတ္အေျခခံေလး ျဖဴပါရက္နဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းကို ပုိနက္တယ္ ထင္ၿပီး မုိက္တြင္းထဲ ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ သမီးလတ္ကိုလား။ ကုိယ္ေမြးထားတဲ့ သမီးေတြကိုလည္း မႏိုင္၊ ကိုယ္ေကၽြး ထားတဲ့ မိန္းမကိုလည္း မပိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္လား။

တစ္မိသားစုလုံးကို ပတ္သတ္ထုိးၿပီး အဲဒီဓားနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ တစ္ဆုံး စိုက္ခ်လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါမွ တျမည့္ျမည့္ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ မီးေတြ ၿငိမ္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေဒါသမီး၊ ေဒါသမီး။ တေငြ႔ေငြ႔ တရွိန္ရွိန္ တက္ေနတဲ့ က႐ုဏာ ေဒါသမီး။ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္စား ဆင္ယင္ထားတဲ့ အလတ္မကို ျမင္တုိင္း ျဖစ္ေနရတဲ့ မီးေတြ။ က႐ုဏာ ေဒါသေတြ။ ႏွေျမာ ေၾကကြဲမႈေတြ။ သစ္လြင္လွပတဲ့ အေပၚယံ အ၀တ္အစားေတြ ေအာက္က ညိႇဳးႏြမ္း တန္ဖိုး မဲ့သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမီးရဲ႕ကုိယ္က်င့္တရား အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ေပးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

ေရႊဆုိင္ပုိင္ရွင္ မိန္းမက သမီးထုတ္ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ကိုင္ရမွာ ရြံတဲ့ပုံစံနဲ႔-

“ဟဲ့- မိနီ၊ ေရလုိက္စမ္း ေအ”

လုိ႔ ဆုိင္အကူ ေကာင္မေလးကုိ ေျပာၿပီး ဆတ္ခနဲ ထထြက္သြားတယ္။ သမီးကေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္

မသိဘူး။ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ အေငြ႔ ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ သေဘာကေတာ့ ဒီဆုိင္မွာ လာ၀ယ္တာကို ဘ၀င္မက်တဲ့ အမူအရာ ျပလုိက္တာပဲ။ အရင္တုန္းက-

“ေအးေလးကို ျပန္ မေခၚပါနဲ႔ဦး။ သမီးေလးလုိ ေမြးပါ့မယ္”

လုိ႔ ေျပာခဲ့တာ ဒီမိန္းမ မဟုတ္ေတာ့သလုိနဲ႔။

သူဆုိက္ကားေပၚ တက္ထုိင္လုိက္မွ သမီးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရွ႕ခုံမွာ ျဖည္းျဖည္း ၀င္ထုိင္တယ္။ ဒီလုိ သမီးမ်က္ႏွာေလး နည္းနည္း ညိႇဳးေနေတာ့လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ က႐ုဏာ သက္မိျပန္ေရာ။“သမီးကလည္း ေရႊဆုိင္ေတြ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ဆိုင္မွ ၀ယ္ခ်င္ရတယ္လုိ႔ကြာ”

“သမီးက အန္တီ့ကို အားေပးခ်င္လုိ႔ပါ အေဖရယ္”

“အိုကြယ္- သူတို႔လုိ ပင္လယ္ သမုဒၵရာႀကီးထဲ သမီးက ေရတစ္ခြက္ သြားေလာင္း ထည့္ေပးတာနဲ႔ေတာ့ ဒီေရတိုးမလား သမီးရယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးရဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္က ရလာတာမွန္း ေဒၚမမခင္က သိၿပီးသား”

ေျပာရင္းကေန ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီဘူတာပဲ ဆုိက္ခ်င္လာတဲ့ သူ႔စကားကို သူ အျမန္ဘရိတ္ အုပ္လုိက္ရတယ္။ ေတာ္ပါၿပီ။ အရင္တုန္းကလုိ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သမီးကို သူ မေအာ္ဟစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရက္စက္ဆုံး စကားလုံးေတြနဲ႔ ကုိယ့္ေပါင္ ကုိယ္လွန္ ေထာင္းေနရသလုိ သူ မေပါက္ကြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလုိ လုပ္လုိ႔လည္း သမီးရဲ႕ ဘ၀က ျပန္ျဖဴလာမွာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။

အရင္တုန္း ကေတာ့ ျဖဴစင္ခဲ့တယ္။ ဒီသမီး အလတ္မက သားသမီးေတြ ထဲမွာ အလိမၼာဆုံး။ အစ္မ အေပၚလည္း ဦးစားေပး တယ္။ အငယ္ေတြ ကိုလည္း ညႇာတာတယ္။ မိဘအေပၚ လည္း သိတတ္ရွာတယ္။ သိ တတ္လုိ႔လည္း အရြယ္ မေရာက္ခင္ ကတည္းက လုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္ခဲ့ရရွာတာ။ အစ္မကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆက္ တက္ေစၿပီး ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ ကတည္းက ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေစ်းေတာင္းေခါင္း ရြက္ခဲ့တယ္။ ဖရဲသီး၊ ေျမပဲ ျပဳတ္ကစလုိ႔ ရာသီေပၚစာ ေလးေတြ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္ေရာင္း ၿပီး မိသားစု ၀န္ကုိ ႏုိင္သေလာက္ ၀င္ထမ္းရွာတယ္။

ဖေအ ျဖစ္တဲ့သူက တားဖုိ႔ ပါးစပ္ ျပင္ေပမယ့္ တံေတြးပဲ နင္ေနခဲ့ရတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးက အလတ္မ ၀င္ကူမွ အသက္ ႐ွဴေခ်ာင္တာ မုိ႔ အငယ္ေလး သုံးေကာင္ကို ငဲ့ၿပီး မတားသာခဲ့ပါဘူး။ သူကလည္း ဆုိက္ကားကို ႀကိဳးစားနင္းတာပဲ။ ညဆုိလည္း ဆယ့္တစ္နာရီ၊ ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိ အေ၀းေျပး ကားေတြ အ၀င္ကို ေစာင့္ၿပီး ေတာ့ကို နင္းတာ။ ဂိတ္မွာလည္း တျခား ဆုိက္ကားသမားေတြ ဇယ္ခုံမွာ မဲေတာက္ ေနရင္ သူကခ်ည္း ဒုိင္ခံဆြဲ တာပဲ။ တျခား ေကာင္ေတြကလည္း ကေလးငယ္ေတြ မ်ားတဲ့ သူ႔ကုိ ဦးစား ေပးေနက်။

မိန္းမကေတာ့ အိမ္တကာလည္ အ၀တ္ ေလွ်ာ္တယ္သာ နာမည္တပ္တာ။ ရသမွ်ကလည္း ဂဏန္း ဆယ္လုံးၾကားမွာ တစ္ပတ္ကို ငါးရက္ ျပန္ေပးဆြဲ ခံေနရတာနဲ႔ပဲ အဖတ္ မတင္ႏိုင္ဘူး။ ဂဏန္းစစ္ပြဲ နားတဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ငါးေလးဘာေလး မ်က္စိ လည္လာတတ္တယ္။ အႀကီးမကေတာ့ ခုနစ္တန္းမွာ ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္က်မွပဲ ေက်ာင္းထြက္ အလုပ္လုပ္ ေတာ့တာ။ ဒါေတာင္ မေအ က အငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထားရမွာမို႔ ထြက္ခုိင္းတာကို ေဆာင့္ေအာင့္ ဆႏၵျပ ေနေသးတယ္။ အေမ ရွာေပးထားတဲ့ အလုပ္က လည္း အိမ္ေဖာ္အလုပ္မို႔ မလုပ္ဘူးဆုိၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ေပကတ္ အိပ္ေနတယ္။ မေအ ကလည္း ပိုက္ဆံ ႀကိဳယူထား ၿပီးသားမုိ႔ မသြားရေကာင္း လားလုိ႔ ႐ိုက္မယ္ပုတ္မယ္ ျဖစ္ေနၾကတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အနစ္နာ ခံေနက် အလတ္မကပဲ ေကာက္ခနဲ ထလုိက္ သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ ေရႊဆုိင္ပုိင္ရွင္ ေဒၚမမခင္ရဲဲ႔ အိမ္ကို သမီး အလတ္မ ေရာက္သြားရတာပဲေလ။ သူကေတာ့ ဆုိက္ကား သိမ္းျပန္လာတဲ့ ညက်မွ အေၾကာင္းစုံ သိရေတာ့တာပါ။ သူ႔အျပန္ကို ထြက္ႀကိဳေနက် အလတ္မကို မေတြ႔ရေတာ့ ညတုိင္း အိမ္ျပန္ရတာ ဟာတာတာနဲ႔။ အငယ္ေတြ တြတ္တီးတြတ္တာ ဆူညံ ေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ဆြံ႔အ သြားခဲ့ ရတယ္။

ေရႊပင္နားတဲ့ ေရႊေက်းေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူး ပီတိ ျဖစ္ရသလုိ ၀မ္းလည္း နည္းမိေသးတယ္။ သူသာ ေရႊပင္ စုိက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေရႊေက်းေလးကို သူ႔ေရႊပင္မွာပဲ နားေစခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သမီးေလး ေရႊေက်းျဖစ္ရင္ပဲ သူ ေက်နပ္ပါၿပီေလ။ အနစ္နာ ခံတတ္တဲ့ စိတ္ေကာင္းေလးဟာ သမီးလတ္ ကို ေရႊပင္ဆီ ပုိ႔ေပး လုိက္တာပဲ။ အိမ္ရွင္က သေဘာ ေကာင္းသလုိ သမီးကလည္း အလုပ္ ႀကိဳးစားေတာ့ ေဒၚမမခင္ရဲ႕ လက္စြဲ ျဖစ္လာတယ္။ ေစ်းထဲက ေရႊဆုိင္ကို သြားဖြင့္ရင္ လုိက္ၿပီး ေစ်းကူ ေရာင္းရသလုိ ေစ်းသိမ္းျပန္ ရင္လည္း ေရႊအိတ္ ဆြဲရသူ ကလည္း သမီးပဲ။ အိမ္ အလုပ္ေတြေတာင္ သိပ္မလုပ္ ရေတာ့ဘဲ လူယုံ တစ္ပိုင္း ျဖစ္လာေတာ့ တစ္ေသြးတစ္ေမြးနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ရင္ေတာင္ သူ႔ သမီး သူ မမွတ္မိခ်င္ဘူး။

ေရႊဆုိင္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အေနၾကာလာရင္ပဲ အာဟာရ ျပည့္ျပည့္၀၀ စားရ ၿပီး အရိပ္ထဲေနရေတာ့ သမီး လတ္က အပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္ၿပီး ထြားလာလုိက္တာ။ အႀကီးမကေတာင္ ညႇက္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္ ခ်စ္လုိ႔ ဆုိၿပီး ဆင္ထားတဲ့ ေရႊနား ကပ္ေလးကလည္း သမီး အသားအေရကို ပုိၿပီး၀င္း လက္ေစသလားပဲ။ ေစ်း ေတာင္းေခါင္းရြက္ရတဲ့ ဘ၀ နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ေအာင္ ေတာက္ပေနတာ ျမင္ရေတာ့ အိမ္မွာ အတူ မေနရေပမယ့္ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ သမီး လတ္က အိမ္အလည္ျပန္ခ်င္ တယ္ဆိုလုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ ဆုိက္ကားနဲ႔ တင္ေခၚ လာခဲ့တာ။ ေနေလာင္ အသားမည္းမည္းနဲ႔ ေခၽြးသံတရႊဲရြဲ သူက ၀င္းပၿပီး ႐ႈိးစမုိးအျပည့္နဲ႔ သမီးကို တင္နင္းလာရေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာဆုိတာ။ ဆုိက္ ကားနင္းရတာ ဒီေန႔ေလာက္ ေပါ့ပါးတာ မရွိေတာ့ဘူး။ သမီးကလည္း အေဖ၊ အေမ၊ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ ၀ယ္လာလုိက္တာ ဆုိတာ စုံလုိ႔။ သမီးခမ်ာလည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္ ျပန္ရတာမုိ႔ ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။ တစ္ေနကုန္ ဆူညံ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြ ဆိုတာ မကုန္ႏုိင္ဘူး။ အေမကိုလည္း ကူညီ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ၀တ္ေကာင္း စားေကာင္းနဲ႔ အစ္မနားက မခြာၾကဘူး။ အားတက်က်နဲ႔ တရစ္ သီသီေလ။ ညေန ေစာင္းလုိ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုခါမွ အႀကီးမက ေဗြထ ေဖာက္တာပဲ။

“အလတ္မ၊ နင္မျပန္နဲ႔ေတာ့။ နင့္အစား ငါသြားေနလုိက္မယ္။ နင္တစ္လွည့္ အိမ္မွာ ေနလုိက္ဦး”

အႀကီးမက ဘယ္ကတည္းက က်ိတ္ၾကံထားမွန္း မသိဘူး။ ဒီလုိ ၾကားရေတာ့ သူေရာ သမီးလတ္ ေရာ အံ့အား သင့္သြားတယ္။

“မျဖစ္ႏိုင္တာ သမီး ႀကီးရယ္။ ဆုိင္ရွင္က အလတ္မကို အလုပ္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားမုိ႔ လခတိုးေပး ထားတာ။ အေဖတုိ႔ ႀကိဳယူ ထားတဲ့ သုံးလစာကလည္း အလတ္မ အတြက္ ေပးတာ။ သမီးႀကီးက အခုမွ အလုပ္စ ၀င္ရင္ ဒီေစ်း ဘယ္ေပးမွာလဲ”

“အုိ- ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီအစ္မခ်င္းပဲ အေဖ။ သူ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ သမီး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ထက္ေတာင္ တြတ္တာခ်က္တာ ပုိတတ္ ေသးတယ္။ သမီးက သူ႔ ထက္ ပညာတတ္တာ ေျပာ ျပလုိက္မွာေပါ့”

“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အစ္မ။ သူတုိ႔က လုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္မႈကို သိပ္အေလးထားတာ။ လုပ္သက္ေၾကာင့္ လခတိုး ေပးတာ”

“နင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔ အလတ္မ။ ေနရာေကာင္း ဖယ္ေပးရမွာေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ အမွန္က ဒါ ငါ့ေနရာပဲ။ နင္က ျဖတ္ခုတ္သြားတာ“

အႀကီးမ စကားေၾကာင့္ သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။

“ေတာ္စမ္း အႀကီးမ။ နင္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ နင့္ညီမက ၀င္လုပ္ ေပးခဲ့ရတာ။ ခုမွ သူမ်ား ေကာင္းစားတာ ျမင္ၿပီး မနာလုိ ျဖစ္မေနနဲ႔။ နင္လုိက္မယ္ ဆုိလည္း ဟုိက လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့သမီး အႀကီးမက အိမ္ေထာင္ပ်က္ တစ္ခုလပ္၊ ဆတ္ဆတ္ၾကဲမွန္း ငါ့ဆုိက္ကား တစ္ဂိတ္လုံးက သိတယ္။ ေစ်းထဲက မုန္႔ဆုိင္မွာ လုပ္တုန္းကလည္း လူပုံ အလယ္မွာ ဆုိင္ရွင္ကို ဖတ္သတ္ၿပီး နာမည္ ပ်က္ခဲ့တာ တစ္ေစ်းလုံး သိတယ္။ ေရႊဆိုင္ကလည္း သိတယ္။ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ေနစမ္း အႀကီးမ”

သူ႔စကား နည္းနည္း လြန္သြားေတာ့ မိန္းမက ေသာက္လက္စ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ထိုးခ်ၿပီး ထလာတယ္။

“ဦးေအာင္ေဖ၊ ႏွစ္ ေယာက္စလုံးက ရွင့္သမီး အရင္းေတြခ်ည္းပါေနာ္။ ရွင္ဒီလုိ မ်က္ႏွာလုိက္ စကား မ်ဳိးေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ က်ဳပ္ သမီး အႀကီးမ တစ္ခုလပ္ ျဖစ္ရတာကလည္း မိသားစု အက်ပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းဖုိ႔ ေႂကြးရွင္မုဆိုးဖုိ အုိႀကီးအုိမကုိ ယူလုိက္ရရွာတာ။ ဘယ္သူ အသုံး မက်လုိ႔တုံး။ ေျပာစမ္းပါဦး။

“ဆုိက္ကား နင္းရတဲ့ ေငြေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကို ေလာက္မယ္မ်ား ထင္ေနလုိ႔လား။ ကေလးသုံး ေယာက္ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ လူေျခာက္ေယာက္ ပါးစပ္ေပါက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ရွင္က အရည္ေတြ မ်ဳိခ်င္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။

“အလတ္မလစာ တစ္ ေသာင္းခြဲကေရာ ဘာသုံး ေလာက္လုိ႔တုံး။ အျပင္မွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ရင္ ပန္းရန္ ၀င္လုပ္ဦးေတာ့ တစ္ေန႔ ေထာင့္ႏွစ္ရာေလာက္ရတယ္။ တစ္လဆုိ သုံးေသာင္းေက်ာ္။ မိသားစုျဖစ္သလုိ ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္စားရင္ အိမ္စရိတ္ ပိုကာမိတာေပါ့။ ခုေတာ့သူ က ေကာင္းေကာင္းစား သက္သက္သာသာေနၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနတာ ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္၊ ညီမ ေတြကေတာ့ ၀တ္စရာမရွိလုိ႔ တုံးလုံး။ သူက ေရႊနားကပ္နဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔။ ရွင့္အစီအစဥ္ တရားမွ်လုိ႔လားေတာ္”

ေျပာရက္တဲ့ မေအ့ စကားေတြေၾကာင့္ သမီး လတ္ကေတာ့ ခ်ဳံးပြဲခ် ငုိေနၿပီ။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ကို ဒီမိန္းမ ေမ့သြားတာလား၊ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား။ သူလည္း မေတြး တတ္ေတာ့ဘူး။

သူ႔မိန္းမနဲ႔ သမီးႀကီးက လုိက္ဖက္ညီတယ္။ အႀကီးမ က ၀တ္ခ်င္တယ္ဆို မေအက ေရွ႕ေနာက္ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေန႔ျပန္တုိးနဲ႔ ေခ်းၿပီး ၀မ္းဆက္ဆိုလည္း ၀ယ္ေပးလုိက္ တာပဲ။ အေႂကြး မေပးႏိုင္မွသာ တုိးရင္းေပါင္းၿပီး ၀မ္းဆက္ တစ္စုံဖုိး ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီလဲ သူတုိ႔မတြတ္ တတ္ေတာ့ဘူး။ တပူပူ အေႂကြးေတာင္း ခံရရင္ တစ္ ခါႏွစ္ခါ ၀တ္ၿပီးသား ၀မ္းဆက္ကုိ ေပါင္ၿပီး အေႂကြးကို ဖဲ့ဆပ္ၾကဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေႂကြးလည္းတင္ ၀မ္းဆက္ လည္းဆုံး။ ဦးေႏွာက္ မသုံးတတ္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ နဲ႔ပဲ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေနရတာ ေလ။

သမီးႀကီးကလည္း မေအဂဏန္း ဆယ္လုံးနဲ႔ တိုက္ပြဲျပင္းထန္ ေနၿပီလားဆို သူ႔ အလုပ္ကေန လုပ္ခႀကိဳထုတ္ လာေပးတယ္။ မဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီလုိ အတြဲညီေနေတာ့ သမီးႀကီးရဲ႕ အပ်ဳိစင္ ဘ၀ေလး ႏြမ္းေၾကခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ အလတ္မေအာက္က သမီးႏွစ္ေယာက္ အဖတ္ မတင္ခဲ့လုိ႔။ ႏို႔မုိ႔ဆို ခုခ်ိန္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း အပ်ဳိမေလး ေတြ ျဖစ္လာရင္ ဒီမိန္းမ အေတြး တိမ္ပုံမ်ဳိးနဲ႔ အားလုံး ဒုကၡမ်ား ကုန္ၾကမွာ။

သူ႔မိန္းမကို ဒီေလာက္ ဦးေႏွာက္ မဲ့လိမ့္မယ္လုိ႔ သူ မထင္ခဲ့မိဘူး။ သူ႔အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ ရပ္ကြက္ ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ေတာသူမေလး အျဖစ္ စေတြ႔ရတာ။ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ ေတာ္တဲ့ အိမ္မွာ အိမ္ရွင္ေတြ မလုိလားတဲ့ၾကားက ခုိကပ္ ေနရတဲ့ ကေလးမေလးေပါ့။ မုဆိုးမ အေမအုိႀကီးကို လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ လူပ်ဳိသိုး ႀကီးလည္း အရြယ္ေရာက္ ကတည္းက အေဖာ္လုပ္လာ ခဲ့တဲ့ သူရာရည္ကို နံပါတ္ႏွစ္ ေနရာ ခဏေရႊ႕ၿပီး သူ ကေလးကို နံပါတ္ တစ္ေနရာ ေပးလုိက္မိတယ္။ အေမအုိ ႀကီးကေတာ့ သူနဲ႔အတူ ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္မို႔ နံပါတ္ မထိုး ေတာ့တာပါ။ အေမဟာ သူ႔ အရိပ္ဆုိ သူကလည္း အေမ့ ကုိယ္ပြားအျဖစ္ ေနလာခဲ့တာ သူ႔တစ္သက္ပဲ ဆုိပါေတာ့။

သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ခရီးေဖာ္ေတြ ထဲမွာ အေမက သူ႔ကို အရင္ ဆုံး လက္တြဲျဖဳတ္သြားခဲ့သူ ေလ။ က်န္ခဲ့တဲ့ မိန္းမနဲ႔ သူရာကို ဖက္တြယ္ရင္း ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အေဖာ္ေတြ ထပ္တုိးလာတယ္။ ေတာသူ အ႐ိုးခံေလးကလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္တဲ့ အသက္ကို အခြင့္အေရး ယူၿပီး သူ႔ကို ႏုိင္ စားလာတယ္။ သူကလည္း ေသာက္ၿပီးရင္ မၾကမ္းဘူး။ ပုိႏုသြားတာ။ စကားကို မေျပာခ်င္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနတတ္တာ။

ညသန္းေခါင္နီးမွ ေန႔တြက္လည္းကိုက္၊ ေရခ်ိန္ လည္း ကုိက္ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ မိန္းမဘာ ေျပာေျပာ၊ ဘယ္ေလာက္ ဆူပူ ေပ့ေစ။ သူကေတာ့ ဆက္ရက္မင္း စည္းစိမ္ေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမ ပူညံသံက နတ္ေစာင္းသံလုိ႔ ထင္ေနတာ။ ဒီလုိ သူက အေနေအးေလ မိန္းမက စိတ္ထင္ တိုင္းၾကဲ ေလပဲ။ သူတစ္ေနကုန္ အိမ္မွာ မရွိေလ၊ မိန္းမနဲ႔ သမီးႀကီး လည္း အေႂကြးေတြ နစ္ေလ။ အေပါင္ခံတဲ့ မုဆိုးဖုိႀကီးအိမ္ မွာပဲ တစ္ေနကုန္ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သမီးႀကီးကို ထုိးေပးလုိက္ရေရာ။ တစ္ နည္းေျပာရရင္ အေႂကြးနဲ႔ အသိမ္း ခံလုိက္ရေရာ။

ရခါစတုန္းကေတာ့ အဘုိးႀကီးက ဟုတ္တုတ္တုတ္။ အႀကီးမလည္ပင္းမွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးေလး ျမင္လုိက္ရ ေသးတယ္။ သူ႔ထက္ေတာင္ ႀကီးတဲ့ သမက္ကို သူကေတာ့ ရင္နာလုိ႔ စကားကို ခုခ်ိန္ထိ အႀကီးမနဲ႔ ကြဲသာသြားေရာ တစ္ခြန္း မေျပာခဲ့ဘူး။ သူ႔ မိန္းမကေတာ့ “ေမာင္မ်ဳိး... ေမာင္မ်ဳိး..”နဲ႔။ သူ႔ထက္ အသက္ ႀကီးတာႀကီးကို အရွက္မရွိ။ ရြံစရာ။

အႀကီးမကလည္း အဘိုးႀကီးကို ခ်ဳိင္ထားမွန္း တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိေနတာေတာင္ မ်က္ႏွာခပ္ေျပာင္ ေျပာင္နဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ေလွ်ာက္၀ံ့ေသးတာ။ ေတာ္ေသးတာက အႀကီးမ ဆြဲႀကိဳးႀကီး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ခပ္ႂကြႂကြ သြားေတြ႔လည္း အလတ္မက အားမက် တတ္တာဘဲ။

“မခ်စ္ဘဲ ယူရေတာ့ အစ္မ စိတ္ညစ္ရမွာ စိုးတာ တစ္ခုပါပဲ အေဖရယ္”

လုိ႔ေတာင္ ေျပာရွာတယ္။

သမီး စုိးရိမ္သလုိပဲ။ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ အဘုိးႀကီး သားသမီးေတြ ဆုိတာ ေရာက္လာၿပီး အဘုိးႀကီးကို ဆြဲလြဲ ေခၚသြားၾကတာ ဘသားေခ်ာက ေခါင္းငိုက္စုိက္နဲ႔ လုိက္သြားပါ ေလေရာ။အႀကီးမ လည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳးေတာင္ ျဖဳတ္ယူသြား ၾကေသးတာေလ။ သူကေတာ့ သမီးႀကီး အျဖစ္ကို ရင္နာေပမယ့္ ျဖစ္ ၿပီးခါမွ ေျပာေနလည္း မထူး ေတာ့တာမုိ႔ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေန လုိက္ပါတယ္။ မွန္းခ်က္ မကိုက္တဲ့ သားအမိကုိလည္း ေနာင္တရေနၿပီလုိ႔ ထင္ထား တာ။ တစ္ည သူျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ ေနတဲ့ သမီးလတ္ကို ျမင္လုိက္ရတယ္။ သူ မ်က္စိ ေတာင္ပြတ္ၾကည့္မိတဲ့ အထိ။

“ဘာလာလုပ္တာလဲ သမီး။ အိမ္ျပန္လာတာလား”

နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဇေ၀ ဇ၀ါအေတြးနဲ႔ သူ႔အေမးကို သမီးက မ၀ံ့မရဲေလး ျပန္ေျဖ တယ္။

“မနက္ကတည္းက သမီးကို အေမ လာေခၚၿပီး အစ္မ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ ေျပာင္းလုပ္ခုိင္းထားတာ အေဖ”

“ေဟ- ေရႊဆိုင္က ယူထားတဲ့ လစာ ေက်ၿပီမို႔လုိ႔ လား။ ဒီမိန္းမ ငါ့လည္း ဘာမွ မတုိင္ပင္ပါလား”

“လစာက တစ္လစာပဲ က်န္ေတာ့တာပါ အေဖရယ္။ အေမက ရြာက အဘြားေလး ဆုံးလုိ႔ဆုိၿပီး ညာေခၚလာတာ။ ဒီက်ေတာ့မွ အစ္မ အလုပ္က ပုိက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ ရလုိ႔တဲ့။ လူလည္း အေရးတႀကီး လုိေန တယ္လုိ႔ေျပာၿပီး သမီးကို ခ်က္ခ်င္း လုိက္သြားခုိင္းတာပဲ”

“ဘာအလုပ္လဲ သမီးရ”

“ဆံပင္ညႇပ္ ဆုိင္တဲ့ အေဖ။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္မွာ ေခါင္းလာေလွ်ာ္တဲ့ လူေတြကို ႏွိပ္ေပးရတာ”

“ဘာ”

သူတစ္ခါမွ မိန္းမကို ေအာ္ေတာင္ ေအာ္ေငါက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႔ အိမ္ထဲကို ၀ုန္းခနဲ ၀င္လုိက္မိၿပီ။

“အို- ဦးေအာင္ေဖ၊ ကၽြန္မက ၀မ္းနဲ႔ လြယ္ေမြးထားတဲ့ မေအပါရွင့္။ သမီး ေတြကို မေကာင္းတာ လုပ္ ခုိင္းပါ့မလား။ ဆံပင္ညႇပ္ ဆုိင္မွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ ေပးရတဲ့ အလုပ္ကို တစ္ေန႔ႏွစ္ေထာင္ ေတာင္ ေပးတာ။ လွလွပပနဲ႔ ႂကြႂကြရြရြေလး လုပ္႐ုံပဲ။ ပင္လည္း မပင္ပန္းဘူး။ ေခါင္း ေလွ်ာ္ေပးရင္း နားထင္ေလး၊ ဇက္ေၾကာေလး ဆြဲေပးရတာ ပါရွင္။ အထင္မလြဲပါနဲ႔။ ရွင္က ေရႊဆုိင္ပုိင္ရွင္ သေဘာ ေကာင္းတာပဲ ျမင္ေနတာ။ သူ႔ေယာက်္ား စားေသာက္ ဆုိင္ေတြမွာ အဆုိေတာ္ေတြကို ပန္းကုံးစြပ္တာ၊ အႏွိပ္ခန္း တကာ လွည့္ဇိမ္ခံတာ ရွင္မွ မသိဘဲကိုး။ က်ဳပ္သမီးကို အဲလုိ ေယာက်္ားရွိတဲ့ အိမ္မွာ စိတ္မခ်လုိ႔ က်ဳပ္ျပန္ေခၚ လာတာပဲ”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ အႏွိပ္ခန္းမွာေတာ့ ငါ့သမီးေတြ မလုပ္ရဘူး။ ဒါပဲ”

“အုိ- ဘယ့္ႏွယ္ အႏွိပ္ ခန္းရမွာတုံး။ ျဗဴတီပါလာ ရွင့္၊ ျဗဴတီပါလာ”

“ေတာ္စမ္းကြာ။ အတူတူနဲ႔ အႏူႏူပဲ။ မလုပ္ရဘူး”

“ဒါျဖင့္လည္း ေစ်းေတာင္း ျပန္ရြက္ေပါ့ေတာ္”

“ေရႊပင္မွာ နားခဲ့ဖူးေတာ့ တမာပင္ကို ခါးတယ္ ထင္ၿပီေပါ့ အလတ္မေရ”

လုိ႔ ေရခ်ိန္ကုိက္တာနဲ႔ သူ႔ရင္ထဲက အနာေတြ အန္က် လာေတာ့တာပဲ။ အဆီအေငၚ တည့္တာ၊ မတည့္တာ အသာထား။ ေသာက္ၿပီးရင္ ပိုၿငိမ္တဲ့ သူက ခုဆုိ ဒီလုိေလး တစ္ခါေလာက္ ေအာ္လုိက္ရမွ ေန သာသလုိပဲ။ ေအာ္ၿပီးရင္ ဟိုးတုန္းက အတုိင္း ျပန္ၿငိမ္ က်သြားတာပဲ။

ၿပီးရင္ သူ႔လုိပဲ သန္း ေခါင္ေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္မယ့္ သမီးလတ္ကို စားေသာက္ ဆုိင္မွာ သြားႀကိဳရဦးမယ္။ အဆုိေတာ္တစ္ျဖစ္လဲ အလတ္မက သူ႔လည္မွာ ပန္းကုံးေတြ မ်ားမ်ားလာစြပ္ ေအာင္ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး ႏ်ဴးကလီးယားဗုံးေတြ စင္ေပၚကေန အဆုပ္လုိက္ ၾကဲေနတုန္းမွာ အေဖအိုႀကီး ကလည္း ဆိုင္ေဘးက အေမွာင္ ရိပ္မွာ ဆုိက္ကားေပၚ ဇက္က်ဳိးေနၿပီ။

ရင္ထဲမွာသာ တုိက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္ေနတာ။ သမီးကို မထိတထိေရာ၊ ပ်စ္ပ်စ္ ႏွစ္ႏွစ္ေရာ ျပစ္မွားေျပာဆုိ ေနၾကတဲ့ ပုရိသေတြရဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကိုယ့္သမီး မဟုတ္သလုိ မ်က္စိကို မွိတ္ထားရဦးမွာ။ ငယ္ငယ္က အျဖဴထည္ ဘ၀တုန္းကလုိ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ရမွာ ရွက္လုိ႔တဲ့။ အဆီျပန္ ယစ္ခုိးေ၀ ေနတဲ့ လူေတြၾကားမွာ အျမည္းခံျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ကို က်ေတာ့ မရွက္ဘူးတဲ့လား သမီးေရ။

သူ မႏိုင္တဲ့ အႀကီးမ ကေတာ့ ျဗဴတီပါလာမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အဆုိ ၀ါသနာ ပါတဲ့ သမီးလတ္ကိုေတာ့ စား ေသာက္ဆုိင္မွာ သီခ်င္းဆိုဖုိ႔ မေအကပဲ စီစဥ္တာေလ။ မထူးပါဘူး။ ျဗဴတီပါလာက အႏွိပ္သည္နဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ က အဆုိေတာ္။ သမီးေတြကို သြန္သင္ ဆုံးမရမယ့္ မေအ ကိုယ္၌က ငါးစာပဲ ျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ အႏၲရာယ္ကုိ မသိေတာ့ ခက္တာေပါ့။ တစ္ေန႔လယ္လုံး ဆုိက္ကား နင္းရတဲ့ သူမုိ႔ ေန႔လယ္မွာ သမီး ဘယ္လုိေနတယ္ ထုိင္တယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ ညဘက္ အိမ္အျပန္ကိုေတာ့ သူ တစ္ရက္မပ်က္ ႀကိဳတယ္။ သမီး ဘ၀ေလး အေရာင္စုံ မစြန္းထင္းေအာင္ေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ အားတင္းၿပီး ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထား ေစာင့္ေရွာက္ရတာပဲ။ ညတုိင္း ဆုိက္ကားနဲ႔ လာႀကိဳတဲ့ အဆုိေတာ္ဆုိလုိ႔ သူ႔သမီး တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ။ က်န္တဲ့ အဆုိေတာ္ေတြ ကေတာ့ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ အသီးသီးနဲ႔ အႀကိဳေတာ္ေတြ တစ္ညတစ္ေယာက္ မထပ္ၾကပါလား။

အိမ္မွာ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ တစ္ေန႔တျခား တုိးတက္ လာေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ အင္အားေတြ ေအာက္ဆုံးထိ ထိုးဆင္းေနတာ သူ ရင္အနာဆုံးပဲ။ ကက္ဆက္၊ တီဗီြ၊ ဗီစီဒီစက္ေတြ တစ္ဟုန္ထုိး အိမ္ဆီကို စီး၀င္လာေပမယ့္ အိမ္ထဲက စီးထြက္သြားတဲ့ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာေတြကို သူ ဘယ္လုိမွ အဖတ္မဆယ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိန္းမက ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေခါင္းေမာ့ၿပီး လမ္းသလား ေနေပမယ့္ သူကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ပုန္းေနရတာေတာင္ ကုိယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္မလုံဘူး။ သမီးေတြက ဆုိက္ကားမနင္း ေတာ့ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္တားတား ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနရတာလည္း ရွက္လုိ႔မုိ႔ ဆုိက္ ကားဂိတ္မွာ ငူငူႀကီး ထုိင္ေန မိတတ္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသမီးေတြကို ၾကည့္လည္း ထိန္းဦးကြာ။ သတင္းေတြ ၾကားရတာ မေကာင္းဘူး”

လုိ႔ အေပါင္းအသင္း ေတြက ၀ုိင္းေျပာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အရက္ဆုိင္ကုိ ေရာက္သြားရ ျပန္တာပဲ။

သူ အေတြးလြန္ေနတုန္း ဆုိက္ကားေပၚ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တက္ထုိင္ လုိက္ခါမွ-

“အေဖ၊ ျပန္ၾကစုိ႔”

“ေဟ့- ေနဦးေလ။ တုိ႔ လည္းလုိက္မွာေပါ့။ တုိ႔က ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ပါ။ ဦးေလး၊ ဟိုတယ္နင္းဗ်ာ”

“ရွင္- ဒါဘာလုပ္တာ လဲ။ ကၽြန္မ အေဖရွင့္“

“ဒက္ဒီလား၊ ဟုတ္လား။ အုိး၊ စားေသာက္ ဆုိင္က အဆုိေတာ္ရဲ႕ ဒက္ဒီကလည္း ဆုိက္ကားႀကီးနဲ႔ လား။ ဒီလုိ ေကာင္မေလးေတြ ေမြးထားတဲ့ ဒက္ဒီတုိ႔၊ မာမီတုိ႔ဆုိတာ ေလာပန္ႀကီး ေတြပါ။ ကားနဲ႔ အႀကိဳအပုိ႔ လုပ္မွေပါ့။ ဟား ဟား ဟား၊ ဆုိက္ကားနဲ႔ ဆိုရင္ ေစ်းေကာင္း ဘယ္ရမလဲ ဗ်ာ”

သူ႔မ်က္စိထဲမွာ မီးေတြ ၀င္း၀င္းေတာက္သြားသလုိပဲ။ ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။ ေစာ္ကားလွေခ်လား။

“မလုပ္နဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔ အေဖ”

သမီးရဲ႕ ငယ္သံပါ ေအာင္ ေအာ္တဲ့ အသံက နား ထဲမွာ နီးလုိက္ ေ၀းလုိက္နဲ႔။ ဧည့္သည္ေသာ၊ ဘာေသာ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ျမည့္ေနေအာင္ ေသြးထားတဲ့ ဓားကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး တစြပ္စြပ္ ထုိးေနမိတယ္။ ဦးေႏွာက္ မရွိတဲ့ သူ႔ မိန္းမကိုလား။ မနာလုိ စိတ္ႀကီးတဲ့ အႀကီးမကိုလား။ မုိက္တြင္းထဲ ခုန္ခ်တဲ့ အလတ္မကိုလား။ အျမည္း ရွာေနတဲ့ ယစ္ ထုပ္ႀကီးကိုလား။ အသုံးမက်တဲ့ ကုိယ့္ ကိုယ္ကုိယ္လား။ တစ္ ေယာက္မက်န္ အကုန္လုံး ကိုလား။ အားရွိသမွ် တစ္ဆုံးထိ တစြပ္စြပ္နဲ႔ ထုိးေနမိတယ္။ မေသမခ်င္း။ မကုန္မခ်င္း။ မဆုံးမခ်င္း။

မနက္ မိုးလင္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ဆုိက္ကားေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ျမင္လုိက္ ရတာနဲ႔ အျမန္ ထထုိင္လုိက္မိတယ္။ ထုိင္ခုံ အံဖုံးထဲ ထည့္ထားေနက် ဓားေျမႇာင္ကို အျမန္ဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အရာမယြင္း ရွိေနတုန္းပဲ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ညတုန္းက တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ၀ိုးတ၀ါး ထင္ေနတာ။

အိမ္ထဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သားအမိ တစ္စုနဲ႔ အတြင္းခန္း မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္က အိပ္ေမာ က်ေနတုန္း၊ လွမ္းျမင္ ေနရတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ငုံ႔ၾကည့္ ေတာ့လည္း အရင္အတုိင္း ျမင္ရေသးတယ္။ ဒါဆို အားလုံး အေကာင္းအတိုင္း ရွိေနတုန္းပဲေပါ့။

ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆုိက္ကားက ဆိုဖာဖုံေလးႏွစ္ခုကေတာ့ ဓားရာေတြနဲ႔ မြစာတက္လုိ႔။ ျမင္မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲက ႏွလုံးသားကလည္း ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္းထြက္လုိ႔။ ဘယ္သူမွေတာ့ မျမင္ၾကဘူး။

ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသုိလ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)
လင္းလြန္းခင္စိတ္ၾကိဳက္-၂-