တိမ္မင္ခိုးႏွယ္ ေျပာင္းလဲလြယ္ (ရသစာတမ္း)

သည္အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ႔ နဂိုက မခက္ထန္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏စိတ္ႏွလံုးပင္လွ်င္ တင္းကနဲ အေပၚေၾကာမာခဲသြားရ၏။

       စကားကုိ တိုျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ေသာ၊ ေမးတစ္ခြန္းေျဖတစ္ခြန္း မေဖာ္ေရြလွေသာ၊ အေမးအျမန္းထူလာလွ်င္ ၀ယ္မွာမို႔လားဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင္႔ မေျဖခ်င္႔ေျဖခ်င္ အေၾကာမာလွေသာ... သည္မိန္းကေလးမ်ိဳးကို အေရာင္းစာေရးခန္႔ထားသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုလည္း အံ႔ၾသလွ၏။
       သည္လိုဆိုရင္ျဖင္႔ ဘာလို႔ ဒီဆုိင္ကုိသြားေနရေသးလဲ။ ၀ယ္စရာေစ်းဆိုင္ ဒီေလာက္ရွားပါးေနလို႔လားဟု ေမးခ်င္စရာပင္။
        ေစ်းဆုိင္ကေတာ႔ မရွားပါ။ သို႔ေပမယ္႔ ေစ်းႏႈန္းမွန္ကာ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္ကေတာ႔ ရွားပါသည္။
       ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာက စတုိးဆုိင္ေတြေပါလွေသာ္လည္း လူၾကည့္ကာ ေရာင္းေစ်းလက္တမ္းေျပာေသာဆုိင္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားေသာ္လည္း တျခားဆုိင္ေတြထက္ အျမဲတမ္းေစ်းၾကီးေနေသာဆုိင္၊ ေစ်းမွန္ေသာ္လည္း ဆက္ဆံေရးဆိုးေသာဆုိင္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳလွေသာ္လည္း လက္တုိလွေသာဆုိင္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳေစ်းမွန္ေသာ္လည္း ပစၥည္းမမွန္ဘဲ ကန္႔သတ္ရက္လြန္ေနေသာ အစားအစာ၊ အရည္အေသြးမမီေသာ ပစၥည္းတို႔ကို မ်က္ေစ႔လွည့္ ေရာင္းခ်တတ္ေသာဆုိင္.....၊ စသည္ စသည္ျဖင္႔ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္တို႔ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေျခဦးလွည့္ခ်င္စရာဆုိင္က သိတ္မရွိလွေတာ႔။
       ကၽြန္မကေတာ႔ျဖင္႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ သေဘာထားအတိုင္းသာ ေစ်းပိုေပးရင္ေပးရေပ႔ေစ၊ ၀ယ္သူကို တေလးတစားဆက္ဆံသည့္ ဆိုင္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေလ႔ရွိပါသည္။
       သို႔ေပမယ္႔ တစ္ခါတရံေတာ႔လည္း ကၽြန္မတို႔သည္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘ၀မွာ အခါမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႕တတ္ၾကသည္ပဲ မဟုတ္လား။
       အခါတစ္ပါးမွာေတာ႔ ကၽြန္မအလုိရွိေသာ ပစၥည္းတစ္ခုက ထိုသို႔ေသာဆုိင္မွာမွ ရွိေနခဲ႔၏။
      ပထမတစ္ခါတုန္းကေတာ႔ အဲသည္ဆိုင္ေလးကုိ ဆက္ဆံေရးဆုိးသည္၊ ေကာင္းသည္ မသိေသး။ ဆုိင္ထဲ၀င္သြားသည္ႏွင္႔ ေႏြးေထြးေသာ ၾကိဳဆုိမႈမရွိသည္ကိုသာ သတိထားမိသည္။
       မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုးႏွင္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႔ကာသာ ေအးစက္စက္ ၾကည့္ေနခဲ႔၏။
       သည္လုိပံုစံႏွင္႔ အေရာင္းစာေရးမ်ိဳးေတြကို ဆုိင္ရွင္ကိုယ္တုိင္မၾကီးၾကပ္ေသာ ဆိုင္ေတြမွာ ေတြ႕ဖူးလွျပီမို႔ ကၽြန္မကလည္း ၀ယ္လိုသည့္ပစၥည္းကိုသာ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူစြာ ခပ္တည္တည္ပင္ေမးလိုက္သည္။
       မိန္းကေလးက “ အင္း.. အဲ ” ပင္ တစ္ခြန္းမွ တုံ႔ျပန္သံမဟပါ။ ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းကာ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေးတာ႔ နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာင္သြားရ၏။ ေနာက္ေတာ႔မွ ရႈိးေက႔စ္ေတြေနာက္ထဲကို ၀င္သြားကာ ဘီရိုတံခါးကိုဖြင္႔ျပီး ကၽြန္မေမးသည့္ပစၥည္းကို ေကာင္တာတစ္ခုေပၚတင္လုိက္သည္။
       “ ဘယ္ေလာက္လဲ...” ဟုေမးေတာ႔ ေစ်းႏႈန္းတစ္ခုကုိ တံုးတိတိပင္ေျဖ၏။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္မ်ားမွာလို ပစၥည္းကိုညႊန္းဆိုျပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ၀ယ္ခ်င္႔စဖြယ္စကားတုိ႔ကို မေျပာ။
       ပစၥည္းကိုေကာက္ကိုင္ၾကည့္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိခ်င္သည့္ပစၥည္း အမွန္ပင္။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း မမ်ားလွပါ။ သို႔ေပမဲ႔ ေစ်းေတာ႔ကပ္မထား။
        သည္ေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း ၀ယ္သူတို႔သဘာ၀အတုိင္း ထံုးစံမပ်က္ “ ေစ်းေလွ်ာ႔ပါဦး...” ဟု ဆုိမိ၏။
        သူမက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္မွ်ပင္ ေစြမၾကည့္ဘဲ သူ႔ပစၥည္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ ေကာက္သိမ္းလုိက္ေတာ႔သည္။
        ရုတ္တရက္ ေသြးေၾကာမ်ားေျပာင္းျပန္စီးကုန္သလား။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး တရွိန္းရွိန္းထူပူကာ အေငြ႕တလူလူထြက္လာသလို ဖ်ဥ္းကနဲ စိတ္ခုသြားမိရ၏။
       ၀ယ္သူကုိအထင္ေသးလွကာ မ၀ယ္ႏိုင္ရင္ျပန္ေတာ႔ဟု ႏွင္ေနသည့္ သူမအမူအရာက အလြန္ပင္ ရိုင္းျပလွသည္ေလ။
       ဘာလုပ္ရမည္ဟုပင္ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမရ။ သူမလိုပင္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ေနာက္ထပ္အသံတူေအာင္ ဆတ္ကနဲ ေျခေဆာင္႔ကာ ထြက္သြားရမည္လား။ အတြင္းခန္းမွာထုိင္ေနသည့္ ဆိုင္ရွင္ကိုပင္ ေအာ္ေခၚကာ တိုင္တန္းလိုက္ရမည္လား။
        ကၽြန္မ ကေလးမဆန္ခ်င္ပါ။
ရုိင္းျပေသာအေရာင္းစာေရးမေလး တစ္ေယာက္ႏွင္႔အျပိဳင္ လိုက္ရုိင္းရမွာကိုလည္း ရွက္ပါသည္။
       သည္ေတာ႔ လူမသိသူမသိ ေထာင္ထလာေသာ မာနကုိ ကိုယ္႔ဖာသာ အသာဖိခ်ကာ... “ ကဲ ကဲ.. အဲဒါကိုပဲယူမယ္...” ဟု ေအာင္႔သက္သက္ျဖင္႔ပင္ ၀ယ္ယူလာခဲ႔ရေလ၏။
       စက္ရုပ္ဆန္စြာပင္ သူမကလည္း ၀ယ္ယူမည့္ပစၥည္းကိုထုတ္ပိုးေပးကာ ေငြေခ်ျပီးထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အဲသည္ဆုိင္ေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ႔မွထပ္မလာဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ခဲ႔လိုက္မိပါေသးသည္။
                                                     xxxxxx
       ဒုတိယအၾကိမ္ သည္ဆုိင္ေလးကို ထပ္ေရာက္လာရျခင္းမွာ ကၽြန္မ အေရးတၾကီးလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုက ကုပၼဏီပိတ္သြားျပီမို႔ ျမိဳ႕ကေလးရွိ ဆုိင္တုိင္းမွာျပတ္သြားျပီး ထိုတစ္ဆုိင္မွာသာ အနည္းငယ္က်န္ေတာ႔သည္ဟု သတင္းရျပန္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။
       ၾကားကာလ အတန္ငယ္ျခားသြားျပီမို႔ အရင္ကခ်ခဲ႔မိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ကာလေရြ႕ေလ်ာသြားကာ ေမ႔သလိုျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
       ထုိဆုိင္ကို သြားမည္ဟန္ျပင္ေတာ႔ ထုိဆုိင္မွ အေရာင္းစာေရးမ၏ မ်က္ႏွာေၾကာက ဖ်တ္ခနဲေတာ႔ ေရးေတးေတးေပၚလာသား။
သို႔ေပမယ္႔ လိုခ်င္ေဇာကမ်ားေနေတာ႔ မ်က္ႏွာေသၾကီးကို ဆက္ေတြးမေနအားေတာ႔။
       ကိုယ္က ပိုက္ဆံေပး၍၀ယ္မည့္သူပဲေလ။ အလကားေတာင္းမွာလည္း မဟုတ္။ သူက မေဖာ္ေရြေတာ႔လည္း ကုိယ္ပါ လုိတိုရွင္း...။ ၀ယ္ခ်င္ရာကိုေျပာ ၀ယ္။ ပစၥည္းထုတ္ေပးေတာ႔ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္ရံုေပါ႔။ အလာပသလာပ မေျပာရေတာ႔ အခ်ိန္ေတာင္ အကုန္ သက္သာေသး..၊ မဟုတ္လား။
       ခက္သည္က ျမန္မာပီပီ ကိုယ္တိုင္ကေဖာ္ေရြျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သလို သူမ်ားကကိုယ္႔ကို ေဖာ္ေရြတာကိုလည္း သေဘာက်ခ်င္ျပန္၏
       မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူကတင္းမွေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း ကင္းရေပေတာ႔မည္။
       တကယ္တမ္း ဆိုင္ထဲသို႔ ေျခလွမ္း၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ႔ ေဖာက္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ရသည့္ပမာ သူမမ်က္ႏွာက ၀င္းပျပံဳးရႊင္သြား၏။
        “ ေဟာ မမ ... ဘာလိုခ်င္လို႔လဲရွင္...”
        အလို...။ ကၽြန္မနားကိုေတာင္ ကၽြန္မ မယံုခ်င္။ ကၽြန္မ လူမ်ားမွားေနသလား။
        အသစ္ေျပာင္းထားေသာ အေရာင္းစာေရးကို ယခင္မိန္းကေလးဟုပင္ ကၽြန္မအထင္မွားေနေလသလား။
       သူမမ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ပါ၏။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ေလာက္...၊ နဖူးေမာက္ေမာက္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏွာေခါင္းတိုတုိ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ။
       သို႔ေပမဲ႔ ျပံဳးရႊင္ေႏြးေထြးေနေတာ႔ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။ အသက္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက အရင္လိုမႈန္မႈိင္းမေနဘဲ ေတာက္ပႏုပ်ိဳေနေလသည္။
       အရင္မိန္းကေလးေတာ႔ အရင္မိန္းကေလးပါပဲ။ ခုတစ္ခါေတြ႕ရသည္က ၾကည္သာခ်မ္းျမရွိလွပါ၏။ ေလာက၏အလွတရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သူမရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေလျပီလား။
       သူမက ေရြးခ်ယ္စရာမလိုဘဲ ေသခ်ာေပါက္၀ယ္မည့္ ေစ်း၀ယ္သူကုိေတာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစကားမ်ားျဖင္႔ မိတ္ဖြဲ႔ေနျပန္ေသးသည္။
ကၽြန္မကလည္း ေစ်းႏႈန္းမကပ္ထားေသာဆုိင္မို႔... “ ေလွ်ာ႔ဦးမလား ညီမ...” ဟု အက်င္႔ပါစြာ ေစ်းဆစ္လိုက္မိေသး၏။
ျပီးမွ.. “ ေအာ္ ငါ႔ႏွယ္.. အမွတ္မရွိရန္ေကာ..” ဟု အတိတ္က ေဒါသျဖစ္ဖြယ္ အျပဳအမူကို သတိရမိေတာ႔သည္။
       အံ႔ၾသစရာေကာင္းစြာ သူမက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရြင္ျဖင္႔ပင္ အတြင္းခန္းမွဆိုင္ရွင္ကိုေတာင္ အခြင္္႔ေတာင္းျခင္းမျပဳဘဲ ေငြပမာဏအနည္းငယ္ ဆုိေပမယ္႔ ေရာင္းသူလည္းမနစ္နာ၊ ၀ယ္သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစမည့္ အေနအထားတစ္ခုကို ပါးနပ္စြာေလွ်ာ႔ေပးလိုက္၏။
        “ မမက ၀ယ္ေနက်ေဖာက္သည္ပဲ။ ေလွ်ာ႔ေပးရမွာေပါ႔...” ဟုပင္ ေျပာလုိက္ေသး။
       သူမ၏ ေဖာ္ေရြမႈတြင္ စကားေဖာင္ဖြဲဲ႕ရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ရည္ရြယ္မထားသည့္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုပါ ကၽြန္မ၀ယ္မိသြားေသးသည္။
       သည္လုိဆုိေတာ႔လည္း အရင္တစ္ခါက အျပဳအမူကုိ ကၽြန္မနားလည္ေပးႏိုင္သြားျပီ ျဖစ္၏။ ဤဆုိင္ေလးသို႔ အရင္တစ္ေခါက္ လာခဲ႔တုန္းက သည္မိန္းကေလး စိတ္ညစ္စရာတစ္ခုခု ၾကံဳထားရခ်ိန္ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ ဆိုင္ရွင္၏အဆူအပူကို မတရားသျဖင္႔ ခံထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလုိ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာတစ္ခုခု တက္ေန၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ပဲ။
       သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်စ္သူႏွင္႔စိတ္အခန္႔မသင္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေငြေရးေၾကးေရး အက်ပ္အတည္း၊ က်န္းမာေရးအားနည္းခ်က္၊ လူမႈေရးအခက္အခဲ။ အိုး... လူ႔ဘ၀မွာ စိတ္ညစ္စရာ ဒုက္ၡေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲမဟုတ္လား။
       ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ စိတ္ရင္းအမွန္ေလး သာသာယာယာရွိခ်ိန္မို႔ ေစ်း၀ယ္ရသည္မွာ ကုိယ္က ပိုက္ဆံေပးရသည့္တုိင္ စိတ္လက္ရႊင္ျပရွိလွသည္ေလ။
      သည္လုိဆုိျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔လမ္းထိပ္မွ ထာ၀စဥ္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ထားေသာ၊ စတုိးဆုိင္ေလးတစ္ခု၏ ဆုိင္ရွင္ဦးေလးၾကီးကို သတိရမိ၏။ သူကေတာ႔ သူ႕ဆုိင္သို႔ ေန႔လာလာ၊ ညလာလာ၊ လာသမွ်ေစ်း၀ယ္သူကို အဲသည္မ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးႏွင္႔သာ အျမဲဆက္ဆံတတ္၏။
       သည္ကေလးမလုိ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳရမွသာမဟုတ္။ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီ အခ်ိဳးမေျပာင္း။ တစ္ခါတရံပင္ ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာကို မေတြ႕ရ။ သူ႔ဆိုင္က လမ္းထိပ္တင္မို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးျမင္ရမွာ စိတ္ညစ္သည္ႏွင္႔ နည္းနည္းေ၀းသည့္ဆုိင္ကို ေရာက္သြားရျမဲ။
       သို႔ေပမယ္႔ သူကလည္း သူ႔မိတ္ကေလးႏွင္႕သူေတာ႔ ရပ္တည္ႏုိင္သားပင္။
       သူ႔ဆုိင္ကေလးမွာ ၀ယ္သူကလည္း ခပ္က်ဲက်ဲဆိုေသာ္လည္း ရွိေတာ႔ရွိေနသည္ပါပဲ။
       မည္သို႔ပင္ဆုိေစ အျမတ္ပိုေပးလွ်င္ ေပးရေစဦး။ ေဖာ္ေရြေသာေစ်းသည္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သူ ကၽြန္မကေတာ႔ လမ္းထိပ္ဆိုင္ကို အေရးေပၚကိစၥမွလြဲ၍ ေျခဦးလွည့္ေလ႔မရွိခဲ႔ပါ။
                                                    xxxxxx
       သိတ္မၾကာခင္ကာလတစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါသည္။
       အိမ္မွာ ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္စရာရွိလာေတာ႔ ကၽြန္မက ဘယ္ဆုိင္မွာ၀ယ္၀ယ္ ရေနေသာ ေပါမ်ားသည့္ပစၥည္းျဖစ္ပါလ်က္ ထုိမိန္းကေလးဆိုင္ကိုမွ ေရြးခ်ယ္မိျပန္၏။
       ေစ်းမွန္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယအေခါက္မွာတုန္းက ေဖာ္ေရြကာ စကားအစပ္တည့္လွသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဆုိင္ေလးကို ခရီးနည္းနည္းလွမ္းေသာ္လည္း သတိတရႏွင္႔ ေျခဦးလွည့္မိသည္။
       ဆုိင္ထဲသို႔လွမ္း၀င္၀င္ခ်င္း မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင္႔ တန္းျပီးအၾကည့္ခ်င္းဆံုသည္မို႔ ကၽြန္မက ရယ္ျပလုိက္၏။
        သည္တစ္ခါလည္း ကၽြန္မ အံ႔ၾသရျပန္ပါျပီ။
       သူမက ခံစားမႈမဲ႔ေသာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးတစ္စံုျဖင္႔ ေအးစက္စက္ၾကည့္ေနေလေတာ႔ ရယ္မလုိဟန္ျပင္ဆဲ ကၽြန္မပါးစပ္ၾကီးက ျပဲလ်က္ႏွင္႔ဟကာသာ တုိးလို႔တန္းလန္း...။
       ကၽြန္မကပဲ အသက္ၾကီးလာလို႔ မွတ္ဥာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ အမွတ္မွားေလသလားဟုပင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။
       စက္ရုပ္ဆန္ေသာ သူမႏွင္႔ စက္ရုပ္ဆန္စြာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနရင္း ကၽြန္မအေတြးမ်ားကလည္း ေနာက္ျပန္ဆြဲလ်က္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ မသကၤာခ်င္။
       ရုပ္တူသည့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိပင္ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္းထင္ကာ မွားေနေလသလား။
ၾကားကာလ သိတ္မၾကာဟု ထင္ေသာ္လည္း ကၽြန္မကပဲ သူမႏွင္႔ဆက္ဆံေရးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္စိတ္ၾကီးကာ အမွတ္မွားေလသလား။
        ဟိုတစ္ေခါက္က ျပံဳးရႊင္စြာဆက္ဆံသည္ကေရာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ ပံုမွန္စိတ္အေနအထား ရွိမရွိ သံသယျဖင္႔ စစ္ေဆးမိရေသး၏။
        သည္ေလာက္ကိစၥေလးကိုေတာ႔ စိတၱဇျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းစရာလည္း မရွိလွပါပဲႏွင္႔ေလ။
         ခက္ပဲခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူမက မရူးလွ်င္ ကၽြန္မကပဲ ရူးရေတာ႔မည္မဟုတ္လား။
        သည္တစ္ခါ ၀ယ္ယူျခင္းကိစၥျပီးဆံုး၍ ဆုိင္ကေလးကို ေက်ာခိုင္းမိစဥ္မွာေတာ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာျပီး အျဖစ္မွန္ကို အကဲခတ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ႔ေပ။ သည္တစ္ခါလည္း သူမ စိတ္ညစ္ေနရခ်ိန္မို႔ဟု နားလည္မေပးခ်င္ေတာ႔။ စိတ္ညစ္ခ်ိန္မို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာႏွင္႔ အလုပ္တာ၀န္ကို အျမဲတမ္းေရာေထြးခ်င္ေနသည့္ စိတ္ထားမ်ိဳးကို သည္းခံမေပးခ်င္ေတာ႔။
        တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ပံုမွန္ဆက္ဆံေရးတစ္ခုသည္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖင္႔ ေနသားက်ေနျပီဆုိလွ်င္သာ ေအးစက္ေသာမ်က္ႏွာပုပ္ၾကီးကိုလည္း ဥပကၡာျပဳႏုိင္သြားမည္ ထင္ပါသည္။ ဥပမာ လမ္းထိပ္မွ ဦးေလးၾကီးဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္သူေတြ ရွိေနေသးသလုိမ်ိဳးေပါ႔။
         တစ္ခါတရံ အေကာင္းဆံုးကိုသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္ေသာ လူ႔သဘာ၀အရ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားၾကီး ေပ်ာ႔ေျပာင္းခ်ိဳသာလာသည္ကိုေတာ႔ ျမင္ခ်င္မိသည္သာေပပဲ။
သို႔ေပမယ္႔ တစ္ေခါက္ေပ်ာ႔ေျပာင္းလုိက္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္က် မာထန္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ ေအးစက္လုိက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ေႏြးေထြးလိုက္ႏွင္႔ မူမမွန္ေသာ ဆက္ဆံေရးကိုေတာ႔ ဘယ္လူသားမွ ၾကံဳေတြ႕ခ်င္ၾကမည္ မထင္ပါ။
        အရူးႏွင္႔ေတြ႕ရသလုိ ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလို...၊ အစိုးမရေသာ ခံစားခ်က္ေတြႏွင္႔ မည္သူကမ်ား ၾကံဳဆံုခ်င္ပါမည္နည္း။
        ခုမွ သည္မိန္းကေလး၏ဆိုင္ ဘာေၾကာင္႔ ေစ်း၀ယ္သူပါးရသည္ကို ကၽြန္မသိရေပျပီ။ ကၽြန္မေရာက္သြားတုိင္း ေစ်း၀ယ္သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိ။ ဖုန္တေလာေလာျဖင္႔ ပစၥည္းေတြေဟာင္းႏြမ္း။ တစ္ျမိဳ႕လံုးျပတ္သြားသည့္ပစ္ၥည္းကို သူ႔ဆုိင္မွာမွ က်န္ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကၽြန္မသိသြားရသည္။
        ေနာက္တစ္ခါသြားလွ်င္ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာခ်င္ ပ်ဴငွာႏုိင္ေပမယ္႔ အရူးလုပ္လွသည့္ သည္လိုဆိုင္မ်ိဳးကို သြားမည့္အစားေတာ႔ လမ္းထိပ္မွ မေျပာင္းလဲေသာ မ်က္ႏွာထားမာမာဆီကိုသာ ေျခဦးလွည့္ခ်င္မိပါေတာ႔သည္။
         စင္စစ္ ကၽြန္မတို႔သည္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ယဥ္ပါးလာသည့္အခါ ဥပကၡာျပဳႏုိင္လာေသာ္လည္း လွည့္စားခံရသလို အၾကိမ္ၾကိမ္ အေျပာင္းအလဲမ်ားလွေသာ မတည္ျငိမ္ျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ႔ စိတ္ကုန္ခမ္းၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။
          ကၽြန္မ ထိုဆုိင္ေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွ သြားမည္မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
                                                     xxxxxx
        
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
July, 2013... ပင္းယမဂၢဇင္း