“ တိုက္ပြဲေခၚသံ တိတ္ေစရန္ ” ( ရသစာတမ္း)

ဒါကိုေတာ႔ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚက အေပါင္းလကၡဏာ အေျပာင္းအလဲအျဖစ္ မသတ္မွတ္ခ်င္ပါ။

ဒီႏွစ္ ေျဗာက္အုိးေဖာက္သံေတြက အရင္႔အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ နားကြဲလုမတတ္၊ လန္႔ခုန္ရမတတ္၊ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ ေပးလွသည္္။

တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိ လက္နက္ၾကီးႏွင္႔ အထုခံရသလို အုန္းကနဲ အုန္းကနဲ ေျမၾကီးပင္ သိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားမတတ္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ႔လည္း အိပ္တန္းတက္ျပီးသား ငွက္ေတြပင္ လန္႔ပ်ံရေလာက္ေအာင္ ၀ုန္းကနဲ။ ေပါက္ကြဲျပန္ပါေသး၏။

ဒီေျဗာက္အိုးတန္ဖိုးေတြ မေသးလွတာ သမီးေလးပူဆာသည္ႏွင္႔ မီးရွဴးမီးပန္းဆိုင္ေရာက္ခဲ႔၍ သိခဲ႔ရျပီးျပီ။

သမီးက ဆယ္ႏွစ္သာသာ ကေလးစိတ္ပဲရွိေသးသည္မို႔ သူမ်ားေတြကုိအားက်ကာ မီးပန္း၀ယ္ေပးဖို႔ သူ႔အစ္ကုိကို ပူဆာပါသည္။

အစ္ကိုကလည္း ဒီအရြယ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လာတာ မၾကာေသးသူမို႔ ႏွမငယ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး မိဘေတြဆီမွာ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေလ၏။

သည္လိုႏွင္႔ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တာေတြ၊ အသံဆူညံတာေတြ မ၀ယ္ၾကဖို႔၊ ခ်စ္စရာမီးပန္းေလးေလာက္ႏွင္႔သာ ေက်နပ္ၾကဖို႔.. သေဘာတူညီခ်က္ အရင္ယူရေတာ႔သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း မီးပံုးေလးေတြထြန္းရတာ၊ မီးပန္းေလးေတြ လက္ထဲေ၀ွ႔ယမ္းကစားရတာကိုက သီတင္းကၽြတ္ညခ်မ္း၏ မေမ႔ႏုိင္သည့္အရသာမဟုတ္လား။

ဆုိင္ေရွ႕ကိုေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မက ေငြတစ္ေထာင္ထုတ္ေပးလုိက္ျပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို အတူသြား၀ယ္ေစလုိက္သည္။ျပန္အလာမွာ ေပသီးေလးတစ္ထုပ္ႏွင္႔ မီးပန္းေလးတစ္ခုသာ ပါလာကာ.. “ တစ္ေထာင္ဖုိးဆုိ... အရင္လို ဘာမွလည္းမရေတာ႔ဘူး... ေမေမ..” ဆိုျပီး သမီးက လူၾကီးေလးလို ညည္းညဴေတာ႔၏။

“ သူမ်ားတကာ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္မယ္႔ အသံေတြမ၀ယ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ သမီး။ တစ္ေထာင္ဆုိတာ လက္လုပ္လက္စား မိသားစုအတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္ရတယ္” ဟု ကၽြန္မကေျပာေတာ႔လည္း ထူးထူးျခားျခား မေအစကားကို သမီးက ေစာဒကမတက္ရွာပါ။

ဆိုင္ေရွ႕မွာေတာ႔ လူေတြတိုးၾကိတ္၀ယ္ယူေနၾကသည္မွာ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းမႈအေၾကာင္း တစ္ခါမွ် မညည္းညဴဖူးသူေတြအတိုင္းပင္။

ဆိုင္ကေလးပတ္ပတ္လည္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ မီးပံုးေတြမွာေရာ၊ စီခင္းထားသည့္ပစ္ၥည္းမ်ား အားလံုးေပၚမွာပါ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ စာေတြကလည္း အခန္႔သား။

ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း... ၀ယ္သူေတြလက္ထဲမွ ေငြစက္ၠဴေတြ ေစ်းသည္ပိုက္ဆံပံုးထဲသို႔ လက္ေျပာင္းေရာက္သြားသည္ဟု

တည့္တည့္မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ျမန္မာျပည္သားေတြရင္ဘတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုက အေရွ႕ဘက္နယ္စပ္ကိုေက်ာ္ျပီး မဟာတံတိုင္းေပၚ သြားခ်ိတ္ေနသလိုလို ခံစားလာရပါေတာ႔သည္။

xxxxxx

“ ဒီေျဗာက္သံေတြ၊ ေျမၾကီးသိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားေစတဲ႔ အေျမႇာက္သံလုိဟာေတြကို အရသာခံျပီး ေဖာက္ေနၾကတဲ႔သူေတြကို တကယ္ပစ္ခတ္ေနၾကတဲ႔ တုိက္ပြဲေတြထဲကို ေခၚသြားျပခ်င္တယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ကစားပစ္လိုက္တဲ႔၊ မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံေတြဟာ အဲဒီတိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ႔ ေဒသက စစ္ေျပးဒုက္ၡသည္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္လိုက္တာ...” ဟု အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင္႔ကၽြန္မက မေနႏိုင္မထိုင္ႏုိင္ ေျပာလုိက္မိသြားေတာ႔...

“ ဟင္.. ေမေမက တုိက္ပြဲထဲ ေရာက္ဖူးတာက်ေနတာပဲ.. ေျပာပံုၾကီးက...” ဆုိျပီး သမီးေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒိုးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ႏွင္႔ ၀င္ေထာက္ပါေတာ႔သည္။။

သည္ေတာ႔ ကၽြန္မက “ တုိက္ပြဲထဲတည့္တည့္ေတာ႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ရင္တုန္စရာ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ.. ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳဖူးတယ္သမီးရဲ႕။ ဒီေျဗာက္သံေတြ၊တ၀ုန္း၀ုန္းအသံေတြဟာ တကယ္႔ေသနတ္သံ၊အေျမႇာက္သံေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုတူတာ..” ဆိုျပီး ေျပာလိုက္ရာ... သားႏွင္႔သမီးက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အနားကိုတိုးလာျပီး ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိ ေျပာျပေနက် ကၽြန္မငယ္ဘ၀ အေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ဖုိ႔ အသင္႔ ေနရာယူၾကေတာ႔သည္ေပါ႔။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေနခဲ႔ဖူးသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလး မခ်မ္းေဘာမွာ အဲသည္အခ်ိန္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္ေလာက္က နယ္ေျမ သိတ္မေအးခ်မ္းလွေသး။ ျမိဳ႕ကေလးကေတာ႔ အျဖဴေရာင္နယ္ေျမပါ။ စစ္တပ္ရွိသည္။ ပါတီ၊ေကာင္စီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိသည္။

သို႔ေပမဲ႔ သူ႔အနီးတစ္၀ုိက္မွ ရြာေတြ၊ ေတာင္ယာတဲေတြထဲကို ကခ်င္သူပုန္ေတြက မၾကာခဏ၀င္လာတတ္ေလရာ

သူတို႔၀င္လာျပီလားဆို ညဖက္ေတြမွာလာတတ္ျပီး အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ေပၚတာဆြဲသလိုမ်ိဳး လူေတြဖမ္းသြားတာပဲျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးေတာင္ဘက္က ေတာေစ်းေလးမွာ အသီးအရြက္လာေရာင္းသည့္ ရြာသူေတြဆီမွ သတင္းေတြ ျပန္ၾကားရေတာ႔သည္ေပါ႔။ ဘယ္သူ႔သားေလးေတာ႔ သူပုန္တပ္ စုေဆာင္းေရးထဲ ပါသြားရွာျပီ။ ဘယ္သူ႔ကုိေတာ႔ ရိက္ၡာသယ္ေပးဖုိ႔ ဆြဲသြားျပန္ျပီႏွင္႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာျဖင္႔ တစ္ကြက္မွမရွိပါ။

ကၽြန္မေျပာျပသမွ်ကို နားေထာင္ေနရင္းမွ ကေလးပီပီ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ထက္သန္ေနသည့္ သမီးက “ ေမေမ.. ေပၚတာဆြဲတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္...” .. ဟု ေမးပါေတာ႔သည္။

“ ေပၚတာဆြဲတယ္ဆုိတာ တပ္ရဲ႕ ရိက္ၡာေတြ၊ လက္နက္ေတြကုိ တပ္ဖြဲ႔နဲ႔အတူ သူတုိ႔သြားမယ္႔ေနရာထိ လိုက္ျပီးေတာ႔ သယ္ပို႔ေပးဖုိ႔ လူေတြကုိ အဓမ္ၼဖမ္းျပီး ခုိင္းတာကိုဆိုလိုတာေပါ႔။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ပစ္ၥည္္းသယ္ဖို႔ဖမ္းတာကိုေတာ႔ ကိစ္ၥျပီးရင္ ျပန္လႊတ္တတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔တပ္မွာ အင္အားနည္းေနလို႔ တပ္သားဆြဲျပီဆုိရင္ေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းတဲ႔ေကာင္ေလးေတြကို ဖမ္းေခၚသြားျပီး သူပုန္တပ္ထဲ အတင္း၀င္ခုိင္းေတာ႔တာ...” ဟု ကၽြန္မကလည္း သိသေလာက္ ေျပာျပလွ်င္ေတာ႔ မခံခ်င္စိတ္ၾကီးသည့္သားက..

“ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာကိုမ်ား ျငင္းလို႔မရဘူးလားဟင္။ ထြက္ေျပးလို႔ေရာ မရဘူးလား...” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ျပန္၏။

“ တကယ္႔ ကိစ္ၥေတြက ရုပ္ရွင္ထဲမွာလိုေတာ႔ မလြယ္လွဘူးေပါ႔ကြယ္။ ျငင္းတာေတာ႔ မိဘေတြေရာကေလးေတြေရာ ငိုယိုျပီးျငင္းၾကမွာပဲ။ ထြက္ေျပးဖို႔က်ေတာ႔ ဘယ္လုပ္ရဲမလဲ။ ပစ္သတ္လုိက္မွာ စုိးရိမ္တာေပါ႔...” ဟု ကၽြန္မကေျပာလိုက္ေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးက သူတို႔ၾကည့္ဖူးေနက် ဗြီဒီယုိကားေတြထဲမွ သူပုန္စခန္းေတြကို မ်က္ေစ႔ထဲျမင္ေယာင္သြားပံုရကာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင္႔

“ ေၾကာက္စရာပဲ.. ” ဆိုျပီး ညည္းေနၾကေလ၏။
xxxxxx

အဲသည္ရက္ပိုင္းက ျမိဳ႕ကေလး၌ ေခတ္အစားဆံုးမွာ သူပုန္သတင္းပင္ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ျမိဳ႕အနီး၀န္းက်င္က ရြာေတြမွာ လူေတြ အတင္းဖမ္းေခၚေနေၾကာင္း၊ မခ်မ္းေဘာကိုလည္း ျမိဳ႕ထဲထိ၀င္မည္ဟု သတင္းၾကားေၾကာင္း၊ မခ်မ္းေဘာမွာလည္း စစ္တပ္က တပ္စုတစ္စု ရြာဘက္ကို ကင္းလွည့္ထြက္သြားသည္မုိ႔ လံုျခံဳေရးအားနည္းေနေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ လူစုမိရာေနရာတုိင္းမွာ အဲသည္သတင္းေတြပဲ ေျပာေနခဲ႔ၾကေလသည္။

မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ကေလးမွာ စစ္တပ္က ျမိဳ႕အေနာက္က ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ တပ္စြဲထား၏။ ကၽြန္မတို႔က ေဆးရံုႏွင္႔သိတ္မေ၀းလွသည့္ ေနရာမွာ အစိုးရေပးေသာ အိမ္ၾကီးႏွင္႔ေနရသည္မို႔ လူေနရပ္ကြက္ႏွင္႔ေရာ၊ စစ္တပ္ႏွင္႔ပါ နည္းနည္းလွမ္းသည္။ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္မွာဆုိေတာ႔ ေရလမ္းကသာလာလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို အရင္ေရာက္ေပမည္။

ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာက ေဆးရံုရယ္၊ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အိမ္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ဆရာ၀န္အိမ္..။ ျပီးလွ်င္ ေဆာက္လက္စ မုိးေလ၀သရံုး...၊ ျပီးမွ ပါတီရံုး၊ ေကာင္စီရံုး။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာမွ ဂူဘားဧည့္ရိပ္သာ...။ ဆုိေတာ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ႔။

အဲသည္အခ်ိန္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း ခက္ခဲသည္။ မခ်မ္းေဘာကို ပူတာအုိမွတစ္ဆင္႔ ကားႏွင္႔သြားရသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမစ္ၾကီးနား-ပူတာအို ေလယာဥ္က ခပ္ေသးေသး တြင္ေအာ္တာေလး တစ္စီးတည္းသာ။ ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းလာခါစကေတာင္ မိုးတြင္းၾကီးဆိုေတာ႔ ရာသီဥတုမေကာင္းသည္ႏွင္႔ ျမစ္ၾကီးနားမွာ တစ္လေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ေသးသည္ေလ။

အဲသည္လို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္တာေၾကာင္႔ ဧည့္ရိပ္သာမွာလည္း ဧည့္သည္က အျမဲတမ္း မရွိသေလာက္ကို ရွားလွ၏။

လူေနအိမ္ေျခဆို၍ ကၽြန္မတို႔နားမွာ ေဆးရံု၀န္ထမ္းအိမ္ရာ သံုးေလးလံုးပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိသည္။

ျပီးေတာ႔ အဲသည္ဘက္မွ ျခံေတြက အက်ယ္ၾကီး။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ႏွင္႔ျခံၾကီးပင္ တစ္ဧကေလာက္က်ယ္တာဆုိေတာ႔ ဟုိဘက္အိမ္ဒီဘက္အိမ္ဆုိတာကလည္း ေခၚမၾကားေအာ္မၾကား။ ပတ္ပတ္လည္ကလည္း ရံုးေတြဆုိေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလုိက္တာမွ လူသူအသြားအလာမရွိေသာ ညဖက္ေတြဆုိ ေျခာက္ျခားစရာေတာင္ ေကာင္းလွေသး၏။

အဲသည္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ သူပုန္၀င္မည္ဟု သတင္းေတြကထြက္။ စစ္တပ္ကလည္း တပ္အင္အားေလ်ာ႔ေနသည့္အခ်ိန္ဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေတာ္ေတာ႔ကို တုန္လႈပ္ေနခဲ႔ရွာ၏။

နယ္ခံလူမ်ားေတာင္မွ သည္ေလာက္စိုးရြ႕ံေနၾကလွ်င္ ေျမျပန္႔မွေျပာင္းလာတာ မၾကာလွေသးေသာ ဆရာ၀န္မိသားစုအဖို႔မွာ အဘယ္မွ်ေလာက္ေသြးပ်က္ေနလိမ္႔မည္လဲ။ ျပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္က သိတ္အသံုး၀င္သည္တဲ႔။ သူပုန္တပ္မွာ အေရးၾကီးလူနာရွိေနခဲ႔လွ်င္ သည္လိုမ်ိဳး ျမိဳ႕ေပၚတက္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြကုိ လာေခၚသြားတတ္ၾကတာကလည္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာေရာ၊ အျပင္က ဟိုဟိုဒီဒီ သတင္းစကားမ်ားမွာေရာ ၾကားဖူးထားသည္မုိ႔ လူၾကီးေတြကလည္း စိတ္ပူလွျပီ။

အဲသည္တုန္းက အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရယ္၊ ေဖေဖႏွင္႔ေမေမရယ္၊ ေဖေဖ႔အစ္မ ကၽြန္မတို႔အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးရယ္၊ ေျမျပန္႔ကေနေခၚလာခဲ႔သည့္ အိမ္အကူႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အိမ္သားအားလံုး ရွစ္ေယာက္ရွိေလသည္။။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မေမာင္အငယ္ဆံုးေလးက လသားေလးသာရွိေသးသည္မို႔ ညဖက္ဆုိလွ်င္ ႏို႔စို႔လုိက္၊ ေသးေပါက္လုိက္၊ အႏွီးလဲ

ေပးလိုက္ႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ရသည့္ၾကားထဲ ငိုခ်င္ထငိုျပန္ေသး၏။ အဲသည္အခ်ိန္က မခ်မ္းေဘာျမိဳ႕ေလးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရေသးေတာ႔ ေဖေဖ၊ေမေမႏွင္႔ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးကုိ ညတိုင္း ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ထြန္းထားရေလသည္။

အိမ္ၾကီးကလည္း ေရွးေခတ္ပံုစံေဆာက္ထားသည္မို႔ ျပတင္းေပါက္ေတြအားလံုးက မွန္ေတြခ်ည္းသာ။

မိုးရြာလို႔မ်ား လွ်ပ္စီးလက္ျပီဆုိလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္မွာ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။

အမွန္ေတာ႔ ကေလးဆိုသည္မွာ လူၾကီးေတြဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ညစ္ သူတုိ႔က ဘာမဆုိ ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္အရြယ္ပါ။ ျမိဳ႕ေရေပးေ၀ေရးစနစ္မရွိ၍ ျမစ္ထဲမွာပဲ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေရခပ္ဆင္းလုပ္ရေသာေၾကာင္႔ လူၾကီးေတြက စိတ္ညစ္ေသာ္လည္း

ကၽြန္မတို႔က ပိုေတာင္မွေပ်ာ္လိုက္ေသး...။

ေဖေဖ႔တပည့္ေတြ ေပါက္ေပးထားသည့္ ထင္းကုန္ခ်ိန္မွာ ေတာထဲသို႔ ကိုယ္တုိင္ထင္းေခြထြက္ရေတာ႔လည္း အေပ်ာ္လိုက္သြားျပီး ေဆာ႔ကစားရသည္မို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ၾကိဳက္လုိက္ေသး...။

သို႔ေပမဲ႔ ဒီတစ္ခါကိစ္ၥကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းမွန္း အဲသည္အခ်ိန္က သိေနခဲ႔ပါသည္။

ဘာလို႔ဆို လူၾကီးေတြက ညဖက္ ေမွာင္လာျပီလားဆို အိမ္ၾကီး၏အေရွ႕တံခါးကို အျပင္မွ ေသာ႔ခေလာက္ၾကီး ထြက္ခတ္လိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ဖက္တံခါးမွ ျပန္၀င္၊ ကေလးေလးရွိသည့္အခန္းထဲမွာ ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးကို မွိန္မွိန္ေလးထြန္း၊ မွန္ျပတင္းေတြကို ေစာင္ေတြႏွင္႔ကာကာ အိမ္ထဲ၌ လူမရွိသည့္ပံုစံမ်ိဳး တစ္အိမ္လံုးအေမွာင္ခ်၊ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ၾကေတာ႔သည္မွာ ညတိုင္းလုိလိုပင္။

သည္ၾကားထဲ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ အေရးေပၚလူနာေရာက္၍ဆုိကာ ေဆးရံုကလာေခၚလွ်င္ေတာ႔ တစ္အိမ္သားလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကရျပန္၏။ ေဖေဖက ျမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ၾကီးဆုိေတာ႔ သူ႔ေဆးရံုကတာ၀န္ကိုလည္း အပ်က္မခံခ်င္ေပ။ ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚေခၚ လိုက္သြားတတ္၏။

ေမေမကေတာ႔ မိန္မသားမဟုတ္လား။ ေဖေဖျပန္မလာမခ်င္း စိတ္တပူပူႏွင္႔ ေသာကမ်ားရရွာသည္။ ဆရာ၀န္ဆိုေတာ႔ သူပုန္ေတြ အသံုးလိုျပီး ဖမ္းေခၚသြားမွာလည္း စုိးရိမ္သည္ေလ။

သည္လိုႏွင္႔ တကယ္တမ္း ျမိဳ႕ထဲကုိ သူပုန္ေတြ၀င္လာသည့္ ညမွာေတာ႔ ညရွစ္နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေရွ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေရာ၊ ဟုိဟိုဒီဒီကေရာ... ေသနတ္ပစ္သံေတြ တရစပ္စၾကားရေတာ႔၏။ ပထမေတာ႔ ေျမျပန္႔မွာတုန္းက ကစားခဲ႔ရေသာ ေျဗာက္အုိးသံေတြႏွင္႔ တူေနသည္မို႔ ကၽြန္မတို႔က မသိေသး။ ေဖေဖကေျပာျပမွ ေသနတ္ေတြပစ္ေနျပီမွန္း သိသိခ်င္း အင္မတန္အေဆာ႔သန္သည့္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္မွာ အသက္ပင္ မရွဴ၀ံ႔ေအာင္ ျငိမ္ကုတ္ေနေတာ႔သည္ေပါ႔။

အဲသည္မွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္ၾကီးက ေအာက္ခံကသာ အုတ္တုိက္ဆုိေပမဲ႔ အေပၚထပ္က ပ်ဥ္ေထာင္၊ မွန္ျပတင္းေတြႏွင္႔မုိ႔ ေဖေဖက က်ည္ဆန္ေတြေဖာက္၀င္လာႏိုင္သည္ဆိုကာ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွ မီးလင္းဖိုနားတြင္ တစ္အိမ္သားလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔ ပု၀ပ္ေနခဲ႔ရသည္။

ေသနတ္သံေတြ ေ၀းရာမွ တေျဖးေျဖးနီးလာခ်ိန္တြင္ေတာ႔....

ကၽြန္မက ထိုေနရာအေရာက္တြင္ စကားကို ခဏျဖတ္လုိက္ျပီး အကဲခတ္လိုက္သည္တြင္ သားႏွင္႔သမီးက စိတ္၀င္စားလြန္းျပီး မ်က္လံုးေလးေတြ လက္ေနၾကေလ၏။

သူတို႔ေတြကို စခ်င္လာသည္ႏွင္႔ ကၽြန္မက “ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက ဆီးသြားခ်င္လာတာပဲ...” ဟု စကားကိုေလွ်ာခ်လိုက္တာေၾကာင္႔ သားေရာသမီးကေရာ... ” ဟယ္... ေမေမကလည္း...” ဆုိကာ ထေအာ္ပါေတာ႔သည္။

ထိုညက ကံေကာင္းသည္ပဲ ဆုိရမည္လား။ သူတို႔မွာ အေရးေပၚလူနာပဲ မရွိလို႔လား။ ေျမျပန္႔ကဆရာ၀န္မို႔ စစ္တပ္က ေတာနင္းရွာျပီး အေျခအေနေတြရႈပ္ေထြးကုန္မွာပဲ စိုးေလသလား။ ဆရာ၀န္ျခံေရွ႕ကေရာ၊ ေဆးရံုေရွ႕ကေရာ.. ျဖတ္သြားသံေတြသာ ၾကားခဲ႔ရေပမယ္႔ တစ္စံုတစ္ဦးမွ် ျခံထဲသို႔၀င္မလာခဲ႔ပါ။ ေသနတ္သံေတြ၊ လူသံေတြသာ တေျဖးေျဖးႏွင္႔ ေ၀းသြားခဲ႔ေလသည္။

အဲသည္လုိ ေသနတ္သံေတြ တေျဖးေျဖးေ၀းလာကာစမွာပဲ ေတာင္ေပၚစစ္တပ္ကေန အေျမႇာက္ႏွင္႔ပစ္သည့္အသံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ၾကားရေတာ႔၏။ သို႔ေပမဲ႔ ေလး၊ငါး၊ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ပစ္ျပီးေနာက္ေတာ႔ အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွ အင္းဆက္ပိုးမႊားေတြ အသံမွလြဲျပီး ျငိမ္ေနလုိက္ပံုမွာ ေသြးပ်က္ခ်င္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ႔သည္။

အေတာ္ၾကာသည့္အထိ ကၽြန္မတို႔မွာ အေပၚထပ္အိပ္ခန္းဆီကို ျပန္မတက္ရဲခဲ႔ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ အိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ရမွန္းပင္ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တစ္အိမ္သားလံုး ေဇာေခၽြးတျပိဳက္ျပိဳက္ႏွင္႔ ေမာဟိုက္ေနခဲ႔ရေသာ တစ္ညပင္။

ကၽြန္မဇာတ္လမ္း ဆံုးလွ်င္ေတာ႔ “ ဟား... ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။ သားက ဘုိးဘုိးၾကီးကိုမ်ား လာဖမ္းေခၚမလားလို႔ စိတ္ပူေနတာ။ ေတာထဲသာလုိက္သြားရရင္...” ဆုိျပီး သားက ေျပာလည္းေျပာ အေတြးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္အစရွည္ရွည္ ဆြဲဆန္႔မိသြားပံုရ၏။

“ ဟုတ္တယ္ သား။ ဘုိးဘိုးၾကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ လူနာလိုက္ၾကည့္ဖို႔မ်ား လာေခၚခဲ႔ရင္လည္း သူ႔မိသားစုကုိသာ ဒုက္ၡမေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိျပီး လုိက္သြားရမွာပဲတဲ႔...”

ကၽြန္မစကားေၾကာင္႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး အံ႔အားသင္႔သြားၾကျပီး... “ ဘာလုိ႔လဲ ေမေမ..” ဟုျပိဳင္တူအသံထြက္လာပါေလသည္။

“ ေအာ္... ဆရာ၀န္ဆုိတာ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြခြဲျခားရမွာက ေနာက္၊ ဘယ္လူနာမဆုိ ေမတ္ၱာေရွ႕ထားျပီး ကုသေပးခ်င္တာက အရင္ကြဲ႔...”

ဟု ကၽြန္မကေျပာေတာ႔ သားႏွင္႔သမီးက ကိုယ္စီေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ မ်က္လံုးေလးေတြ ေတာက္ပလို႔ေနရွာ၏။

သမီးေလးက “ မီး ၾကီးလာရင္ ဘုိးဘုိးၾကီးလုိ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္ ေမေမ...” ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသး၏။

ကၽြန္မျပံဳးမိပါသည္။ အမွန္ေတာ႔ ကေလးဆုိသည္မွာ လူၾကီးေတြသတ္မွတ္ထားေသာ သူရဲေကာင္းပံုျပင္ေတြထက္ သူတို႔ဖာသာ သူရဲေကာင္းသတ္မွတ္ႏိုင္မည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ပိုလို႔စိတ္၀င္စားတတ္သည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကေလး၏ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၌ အေမေတြ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေနရွာသည္ကို ေတြ႕ရသည္မွာ ရင္နာစရာ။ အေဖေတြကေတာ႔ ေမးေၾကာျပတ္မတတ္ အံေတြၾကိတ္ကာ အားမတန္ေတာ႔လည္း မာန္ေလွ်ာ႔ရသည္သာ။

ခု သီတင္းကၽြတ္မွာ လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္သက္သက္ ပိုက္ဆံျဖဳန္းျပီး ေဖာက္လိုက္ေသာ ေဗ်ာက္အုိးသံလုိ၊ ယမ္းအိုးသံလို၊ ေပါက္ကြဲသံမ်ားက အဲသည္ေဒသမွမိဘေတြ၏ အသည္းႏွလံုးကို ဆြဲထုတ္ယူသြားခဲ႔သည့္ ငရဲသံမ်ားေပပဲ။

သူတို႔၏သားေလးေတြသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ေလးေတြႏွင္႔ သည္လို ငရဲသံေတြၾကားထဲကုိ ဆြဲေခၚခံလိုက္ရရွာျပီ။ တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွ မေရရာေသာအျပန္လမ္းကို ဘယ္လိုယံုၾကည္ခ်က္ႏွင္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရဲမည္လဲ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ ရင္နာရေလ။

အရြယ္ေရာက္ျပီဟုပင္ ေျပာမရေသးသည့္အရြယ္ေတြ...။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ အကုန္လံုးလိုလုိ ပါကုန္သည္မွာ

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၏ အစ္ကိုပါ ပါသြားသည္မို႔ သူတို႔အိမ္ကိုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းဆီ သတင္းေမးရင္း ေရာက္ခဲ႔လိုက္ေသး၏။ သူတို႔မိခင္ၾကီးခမ်ာ ငိုရႈိက္ေနသည္မွာ ၾကည့္ရက္စရာပင္မရွိပါ။

ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ပင္ ေလာေလာဆယ္ ေျပာျပေနရင္းမွ အတိတ္ဆုိးက ရုတ္တရက္ အနီးကပ္ ကိုယ္ထင္ျပလာသလို ႏွလံုးသားထဲမွာ နာက်ဥ္လာပါေတာ႔သည္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း စိတ္မေကာင္းဟန္ကိုယ္စီႏွင္႔ ျငိမ္သက္လို႔ေပါ႔။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကို တူးဆြရာမွာ အျမတ္တစ္ခုေတာ႔ ရလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ဆို ေျဗာက္အိုးေတြ၊ ရွဴးဒိုင္းေတြ ဘယ္ေတာ႔မွ ၀ယ္မေဖာက္ေတာ႔ဘူးဆုိသည့္ သမီးေလး၏ဂတိပါ။ သီတင္းကၽြတ္ကို ေပ်ာ္၀င္ခံစားခ်င္လွ်င္ မီးပန္းေလးသာ ေ၀ွ႔ရမ္းကစားေတာ႔မည္တဲ႔။

စင္စစ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိတ္ထဲမွပိုက္ဆံေတြကို တိုက္ပြဲေခၚသံလို အသံေတြႏွင္႔ျဖဳန္းတီးျပီး အေရွ႕ဘက္မဟာတံတိုင္းကို အလွဆင္ေပးမလား။ ေျမာက္ဘက္က မိခင္မ်ား၏ ငိုေႂကြးသံေတြ တိတ္ေစဖို႔၊ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးႏိုင္မည့္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာ တတပ္တအား ကူညီသင္႔သလား။

ကိုယ္တိုင္ ခ်င္႔ခ်ိန္ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္မ်ိဳးေတြ သားႏွင္႔သမီးအပါအ၀င္ လူငယ္အားလံုးမွာ ရွိေစခ်င္လွပါသည္။

xxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
February, 2013... TREASURE LAND MAGAZINE