မနက္ခင္းေစာေစာ အရသာႏွင္႔ ေ၀းခဲ႔သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ႔ေလျပီ။
ၾကာျပီဆိုသည္ထက္ မနက္ခင္းေစာေစာအရသာမ်ား ကၽြန္မဘ၀တြင္ နည္းခဲ႔သည္ဆုိပါက ပိုမွန္ေပလိမ္႔မည္။
ကၽြန္မက အိပ္ရာေစာေစာထေလ႔ မရွိပါ။ ညဥ့္နက္နက္အထိ စာေရးစာဖတ္လုပ္တတ္သူမို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက မနက္ခင္းေစာေစာ အရသာကို ၾကံဳရခဲ၏။ အရုဏ္ဦးအခ်ိန္သည္ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ရွာမွရွားေသာျမင္ကြင္း...။
လက္ခ်ိဳးေရလို႔ပင္ရဦးမည့္ အၾကိမ္အေရအတြက္သာ ျမင္ခဲ႔ရဖူးမည္ထင္ပါသည္။
သည္မနက္ေတာ႔ ခပ္ေစာေစာေလး အိပ္ရာမွႏိုးလာမိေတာ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းအရသာကို သိသိသာသာ ခံစားလုိက္ရသည္။
အခ်ိန္က သိတ္မေစာလွေတာ႔ပါ။ သို႔ေပမဲ႔ အလင္းက မပီျပင္ေသး။
ေဆာင္းေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာသည္မွာ ဘယ္ကတည္းက အစပ်ိဳးလာသည့္ စိတ္အာသီသမွန္းမသိပါ။
လူက ေအးေအးေလးႏွင္႔ ဆက္ေကြးခ်င္ေသးေသာ္လည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္းႏွင္႔ လွမ္းရမည့္ ေျခအစံုက ေသြးႂကြေနေလျပီ။
ခင္ပြန္းသည္ကုိ အေဖာ္စပ္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ထလာကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ ၀တ္စံုလဲေလ၏။
ႏွစ္ဦးသား လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ကိုယ္စီႏွင္႔ လမ္းမေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ႏွင္းျမဴ၀ိုးတ၀ါးေၾကာင္႔ ေနထြက္မလာႏိုင္ေသးေသာ္လည္း မိုးကျဖင္႔ လင္းလုေနျပီ။ သို႔ေပမဲ႔ လမ္းေပၚမွာ လူသူမရွိလွေသး။
မနက္ေျခာက္နာရီဆိုသည္မွာ အရုဏ္တက္ကို အေတာ္ေလးေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္မွာေတာ႔ ေစာေနေသးသည္။
အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားက တံခါးဖြင္႔ကာ လူရိပ္လူေရာင္ ေတြ႕ေနရျပီျဖစ္ေပမဲ႔ အမ်ားစုက အိပ္ေကာင္းေနၾကဆဲသာ။
ျမိဳ႕ကေလးမွာ မႏိုးထခ်င္ေသးဘဲ အိပ္ရာထဲ လူးလိမ္႔ဆဲသာ ရွိပါေသးသည္။
မနက္ခင္းေလသည္ လတ္ဆတ္ကာ ေအးျမၾကည္လင္ေန၏။ မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ား မပီျပင္၊ စြန္းထင္းကာစပဲရွိေသးသည္။
မနက္ေစာေစာဖြင္႔သည့္ အေၾကာ္ဆုိင္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တစ္စီးတေလသာ ေတြ႕ရေသးသည္ေလ။
ျမစ္ကမ္းနံေဘး လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကသည္မို႔ ေလက ပိုရွင္းသန္႔လာသလုိပင္။
သည္မွာ ပန္းျခံ၊ သည္မွာ တံတား၊ သည္မွာ သဲေသာင္....။ လမ္းကေလးမွာ အရင္ကလိုပင္ မေျပာင္းလဲလွပါ။
လြန္ခဲ႔သည့္ႏွစ္မ်ားကလည္း ေဆာင္းတြင္းေရာက္လွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာေသာ ကာလအာသီသေၾကာင္႔ ႏွစ္တုိင္းလိုလိုပင္ ေဆာင္းေရာက္တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ႔၏။ ေႏြႏွင္႔မိုးကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ကုိ ပ်က္ျပယ္ေစသည္မွာ ပူအုိက္သည္ကတစ္မ်ိဳး၊ မိုးတစိစိက တစ္ဖံု၊ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ေပးလွသည္ကိုး။
လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္၏ ေပါ႔ပါးမႈသည္ ေဒါက္ဖိနပ္ထက္ေတာ႔ အဆမ်ားစြာ သြက္လက္တက္ႂကြေစသည္လား။
ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေျမာက္ႂကြကာ သြက္လက္ေပါ႔ပါးေန၏။
“ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ပါ ဆရာမၾကီးရယ္...” ဟူေသာ ခင္ပြန္းသည္၏ ျပံဳးစနနအေျပာကို “ ႏွင္းဆီေဆာင္သူေလ...။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဟုိက္ကင္ကၽြမ္းတယ္..” ဟု အမွတ္မထင္ ခြန္းတုန္႔ျပန္မိသြားရေလာက္ေအာင္ပင္။
ဘုရားေရ..။ ကၽြန္မ ငယ္မူျပန္ေနသည္ပါလား။
လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲမွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ပထမရေနက် ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ ဂုဏ္ရည္က ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေသြးကို ေႏြးေစဆဲပဲကိုး။
ကၽြန္မ၏ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ႏုိင္ေသာ အရုဏ္ဦးမနက္ခင္းမ်ားတြင္ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ သမိုင္းသည္ အထင္ကရပါ၀င္ခဲ႔ပါသည္။
သည္လုိ ေဆာင္းမနက္ခင္းမ်ားကေတာ႔ အထင္ရွားဆံုးေပါ႔။
ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ျဖင္႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား၏ အခါသမယေပပဲေလ။ ႏွင္းဆီေဆာင္မုိ႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲဆုိလွ်င္ ဟုိက္ကင္ (လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲ) မွာေတာ႔ ႏွစ္စဥ္ပထမရသည္သာ။
သည္လုိဆိုတိုင္း ကၽြန္မက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ အားကစားသမားေတာ႔ျဖင္႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ကိုယ္႔အေဆာင္ႏွင္႔ ေမာင္ႏွမေဆာင္တို႔အတြက္ လက္ခုပ္တီးအားေပးသူသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ေခတ္က တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔သည္မွာ ၾကံဳဖူးသူတုိင္းေရာ၊ မၾကံဳဖူးေတာ႔သည့္ ခုေခတ္ကေလးမ်ားကပါ မျငင္းႏိုင္သည့္အခ်က္ျဖစ္၏။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္တြင္စုတက္ရသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တက္ၠသိုလ္မ်ားဆိုလွ်င္ ပိုလုိ႔ပင္ အသက္၀င္လွသည္ဟု ထင္မိသည္။
ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွ လာဆံုၾကသည္မို႔ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု၊ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ိဳးစံု၊ ဗဟုသုတအဖံုဖံု၊ စိတ္ေတြကလည္း ေရာင္စံုပင္..။
တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ေရစက္ဆံုၾကမွေတာ႔ ဗဟုသုတဖလွယ္ၾက၊ ယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ၾက၊ ဓေလ႔ထံုးစံ ေစာင္႔ထိန္းၾကႏွင္႔..။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အားလံုးက ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ၾကရသည္သာ။
သမိုင္း၀င္းက မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားတြင္ နယ္ေပါင္းစံုမွလာေသာ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူမ်ားေနၾကရျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ပင္မတက္ၠသိုလ္(မိန္း)ထဲမွ အေဆာင္မ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရ၏။
ကၽြန္မတို႔ စီးပြားေရးတက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ သမုိင္း၀င္းမွာက ႏွင္းဆီ၊ ကံ႔ေကာ္၊ ဂႏ္ၶမာႏွင္႔ သရဖီ ဆုိျပီး အေဆာင္ေလးေဆာင္ရွိကာ ကၽြန္မက ႏွင္းဆီေဆာင္သူျဖစ္ခဲ႔သည္ေပါ႔။
အေဆာင္မ်ားက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မနက္တိုင္း အေစာၾကီးထကာ လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ရာတြင္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ားသာမက အဖြဲ႕၀င္အေဆာင္သူေတြလည္း ေလ႔က်င္႔ခန္းယူရင္း လိုက္ေလွ်ာက္ေလ႔ရွိသည္။
တစ္ခါတရံ အီကိုေဆာင္ေပါင္းစံု အဖြဲ႔၀င္ေတြစုျပီး ကမ္ၻာေအးဘုရား၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႏွင္႔ နာဂလႈိဏ္ဂူလိုမ်ိဳး ျမိဳ႕ထဲ အနီးအနားကို မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသလို၊ တစ္ခါတေလေတာ႔ သာဓုကန္လိုမ်ိဳး၊ တြံေတးေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္ဘုရားလုိမ်ိဳး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုလည္း ကားတစ္တန္၊ သေဘၤာတစ္တန္၊ ေျခလ်င္တစ္တန္ျဖင္႔ လမ္းေလွ်ာက္က်င္႔ရင္း ပစ္ကနစ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ၾက၏။
သို႔မုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မက လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ဆို ဘယ္ေတာ႔မွ မျငီးျငဴတတ္ဘဲ အျမဲတက္ႂကြေနတတ္သလုိ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အင္မတန္သြက္လွသည္ေလ။
သည္လို ေျခလွမ္းညီညီ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းေနၾကရင္း လမ္းေဘးေျမကြက္လပ္တစ္ခု အေရာက္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသား တုိင္ပင္စရာမလုိဘဲ အရွိန္အသာေလွ်ာ႔ကာ ေခတ္ၱရပ္နားလိုက္ၾက၏။
သည္ေနရာမွာ ယခင္႔ယခင္ႏွစ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း အေမာေျဖရပ္နားကာ သူက ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ျဖင္႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနက်။
ကၽြန္မကေတာ႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ေလ႔က်င္႔ခန္းမယူလိုသူမို႔ သူ႔ကုိ ရပ္ေစာင္႔ရင္း ႏွင္းျမဴရစ္သုိင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္ရႈခင္းမွာ ေငးေမာျငိမ္႔သက္ေနက်။
ခုမွ ေဆာင္းရာသီပီျပင္ကာစ ဒီဇင္ဘာလဆန္းဆုိေသာ္လည္း ေႏြေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္လုိေသးသည့္တုိင္ သဲေသာင္ခံုေတြက ျမစ္ဧရာလက္ျပင္ေၾကာမွာ ေဖြးေဖြးထင္ထင္ေနရာယူေနျပီ။
တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမို ျပန္႔ေျပာက်ယ္လြင္႔လာေသာ သည္ေသာင္ခံုေတြက ဧရာ၀တီ၏ ယိုယြင္းလာေသာ က်န္းမာေရးအတိမ္အနက္ကို လွစ္ဟျပေနသည့္ ျပယုဂ္တစ္ခုအလား။
ျမစ္ၾကမ္းျပင္ျမင္႔တက္လာျခင္းက ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီအလိုက္ မွီခိုတြဲဆက္ေနေသာ ေဂဟစနစ္ကို ျခိမ္းေျခာက္ေနေလျပီ။
ေသာင္ျဖဴလြလြသည္ အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာဖြယ္ သာေတာင္႔သာယာ ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ေတာ႔ ျမစ္ဧရာ၏ရင္ဘတ္တြင္းက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား အသားမာတက္၊ အနာရြတ္နက္လာသည္ကို ရင္ဖြင္႔ျပေနသလိုပင္။
ျမစ္ရႈခင္းကုိ ေငးမိေတာ႔ သည္ပံုရိပ္ႏွင္႔မတူ ကြဲျပားေသာ ျမစ္ရႈခင္းတစ္ခုက အေတြးအာရံုထဲမွာ လြမ္းေမာတမ္းတလွစြာ တေရးေရးထင္ရွားလာရ၏။
ကေလးဘ၀က မိဘမ်ားတာ၀န္က်ရာ လိုက္ပါရင္း ေရာက္ဖူးခဲ႔သည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ျမိဳ႕ကေလးနံေဘးမွာ ၾကည္လဲ႔ေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနခဲ႔ေသာ ျမစ္ဧရာ၏အစ ေမလိခ။
သည္လို ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဆုိလွ်င္ေတာ႔ ျမဴမ်ားထူပိတ္ကာ ေရခဲရည္အတုိင္း ေအးခဲက်င္တက္ေစေသာ၊ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားမွ ငါး၊ပုစြန္ေတြကိုပါ အတုိင္းသားျမင္ေနရသည့္ ဖန္သားပမာ ေရ၏ ၾကည္လင္မႈ..။
ေလာဘနည္းလွေသာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရိုးသားျဖဴစင္သည့္ေမတ္ၱာ...။ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးနည္းေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္သည့္ေလ...။ သည္လုိ အဖိုးတန္လွသည့္ သဘာ၀၏လက္ေဆာင္မ်ားက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္ခဲ႔၏။
အဲသည္အခ်ိန္က လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးေသာ္လည္း ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြျမဴးလွသည့္ လေရာင္၊ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ပဲ ျမိဳ႕ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ႔သည္။
ေရေပးေ၀ေရးစနစ္မရွိေသး၍ ျမစ္ေရကုိသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက တက္လုိက္ဆင္းလိုက္ ပင္ပန္းစြာ သယ္ခပ္ေသာက္သံုးခဲ႔ရေသာ္လည္း ျမစ္ေရသည္ သန္႔စင္ခ်ိဳျမိန္ေနခဲ႔သည္။
ေႏြႏွင္႔ေဆာင္းမွာ ထြန္းတတ္သည့္ ေသာင္ခပ္ပါးပါးေလးသည္ပင္ ေျမၾသဇာအဆီအႏွစ္ျပည့္သည္မို႔ စိုက္ပ်ိဳးၾကဖို႔ အဖိုးတန္ခဲ႔ဖူး၏။
ေသာင္ခံုစိုက္ခင္းနားမွာ က်င္းပခဲ႔သည့္ ေကာက္သစ္စားပြဲတစ္ခုကိုပင္ ေ၀းလွေသာအတိတ္ဆိုေသာ္လည္း မေမ႔မေလ်ာ႔ သတိရေနဆဲ။
ျမိဳ႕ကေလးတစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသာင္ခံုဆီ ေလွေတြႏွင္႔ကူးကာ ကခ်င္ရုိးရာ ေခါင္ရည္ႏွင္႔ ဂ်ိန္းေဖာအကတို႔ျဖင္႔ ျမဴးထူးတက္ႂကြ ေပ်ာ္ခဲ႔ရ၏။ ကခ်င္ထမင္း၊ဟင္းက ဖက္ထုပ္ေလးေတြႏွင္႔မို႔ ဖက္စိမ္းနံ႔ေမႊးေမႊးက စားခ်င္႔ဖြယ္ရာ။
ေတာ္ရံုအလွဴ၊မဂၤလာေဆာင္မွာပင္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မသံုးၾကသျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔လို ေျမျပန္႔သူေတြအတြက္ ေက်ာက္စိမ္းပန္းကန္အျဖစ္ တင္စားခ်င္စရာ အျမင္ဆန္းကာ တစ္မ်ိဳးဆြဲေဆာင္လွ၏။
ခုေတာ႔ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလာခဲ႔သလို၊ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြလည္း အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါျပီ။
ေမလိခသည္ အရင္လို ျငိမ္႔ေညာင္းၾကည္လင္ ေအးျမေသးရဲ႕လား။ ေတာင္ေပၚေလကေရာ အရင္လုိ လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔ ျဖဴစင္ပါေသးသလား။ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတုိ႔ရဲ႕ ေမတ္ၱာတရားကေရာ စိတ္ႏွလံုးျငိမ္းသက္ေစေလာက္ေအာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြကို သိမ္းေပးႏုိင္ပါ႔မလား။
ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေမလိခကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘးမွ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ အရင္လုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းသည့္ ေတာင္ေပၚမွာေလာက္ ပတ္၀န္းက်င္က မၾကည္လင္ေတာ႔။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးဘ၀တုန္းကလို စိတ္အခံက အျဖဴသက္သက္မွ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲေလ။
ကၽြန္မမ်က္ေစ႔ေရွ႕မွ ဧရာ၀တီေသာင္ခံုကလည္း ေျမဆီေျမႏွစ္ရွိပံု မေပၚ။ ႏံုးႏွစ္ေတြညိဳညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေရအစပ္မွာ အျမႇဳပ္တစီစီ၊ ညစ္ပတ္လို႔သာေနခဲ႔သည္။ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေနရာမွာ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရေသာ အမႈိက္ပံုမ်ားကလည္း ျမိဳ႕အလွကို အင္မတန္မွ ဖ်က္လွသည္။
ျမစ္ေရက နည္းရသည့္ၾကားထဲ ျမစ္အထက္မွ သၾကားစက္ရံု၊ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုတို႔ႏွင္႔...။ သူတို႔၏ စြန္႔ပစ္ပစ္ၥည္းေတြသည္
ျမစ္ေရထဲတြင္ ေပ်ာ္၀င္ညစ္ေထးကာ ျမိဳ႕ေနလူထုကို ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔ျပီ။
ေသာက္ေရအျဖစ္သံုးဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ခ်ိဳးေရအျဖစ္ပင္ မတတ္သာ၍သံုးရေသာ္လည္း စိတ္က သိတ္မသတီခ်င္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သည္ တစ္ေန႔တျခား ေလာဘ၊ေဒါသ၊ကိေလသာေတြ ထူေျပာလာေသာ သတ္ၱေလာကၾကီးအတြက္
သူ၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တေျဖးေျဖးရုတ္သိမ္းေနျပီလားဟုပင္ စိုးစိတ္၀င္ခ်င္စရာ။
ျမစ္ျပင္ကုိေငးကာ အေတြးလြန္ေနေသာကၽြန္မကို ေလ႔က်င္႔ခန္းယူျပီးသူက ေလာေဆာ္မွသာ ျပန္ၾကဖို႔ကို သတိ၀င္ေတာ႔သည္။
အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ျမိဳ႕တြင္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။
ျမိဳ႕ျပရႈခင္းသည္ မနက္ေစာေစာမို႔ အဂၤါမစံုေသးေသာ္လညး္ ျမစ္ျပင္ကိုေငးရသေလာက္ေတာ႔ မ်က္ေစ႔မေအးလွပါ။
မိုးစင္စင္လင္းျပီမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား လူစည္ကားစျပဳကာ ေၾကာ္သံ၊ ေလွာ္သံ၊ ေအာ္ဟစ္မွာၾကားသံေတြ စီညံေနျပီ။
ျမိဳ႕ေလထုထဲတြင္ ႏွင္းမႈန္ခပ္၀ါး၀ါးက ပါးသထက္ ပိုပါးလ်လာသည္သာမက မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ားပါ တေျဖးေျဖးမင္းမူလာေနသည္။
စတုိးဆုိင္မ်ား၊ မုန္႔ဆုိင္မ်ား၊ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ၾကီးမ်ားက တစ္ေန႔တာ ယႏ္ၲရားစဖို႔ ဆုိင္တံခါးေတြ တြန္းဖြင္႔ခါစ...။
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ေစာေနေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင္႔ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က လမ္းေပၚမွာ...။
ေခတ္ေရစီး၏ တြန္းပို႔မႈျဖင္႔ က်ဴရွင္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေမ်ာလာပံုရ၏။
အစာရွာထြက္လာသည့္ က်ီးတခ်ိဳ႕ကို ဟုိမွသည္မွ တစ္ေကာင္တစ္ေလ ေတြ႕မိေသာ္လည္း ျမိဳ႕ျပေကာက္ေၾကာင္းထဲမွာ မပီျပင္လွပါ။
တစ္ဖက္ကမ္း၊ ရြာေတြမွ ေစ်းလာေရာင္းေသာအုပ္စုက ေစ်းေတာင္းကိုယ္စီႏွင္႔ သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာ္တက္သြားျပီ။
ျမိဳ႕ထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြစျပဳသည့္ ကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကလည္း ေနေရာင္ႏုႏုထဲတြင္ အိေျႏ္ၵၾကီးစြာေျခလွမ္းရင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ...။
လမ္းထိပ္မွ ထီဆိုင္ကေလးက လဆန္းရက္မို႔ ထီလက္မွတ္ေတြကို သြက္သြက္လက္လက္စီခ်ိတ္ရင္း အိပ္မက္အသစ္ေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔ တာစူေနျပီ။
အျပန္လမ္းဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔၏ေျခလွမ္းတစ္စံုက က် မသြားပါ။ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရဦးမည္မို႔ သြက္သြက္မွန္မွန္ေတာ႔ လွမ္းေနရသည္။
ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွ လမ္းေကြ႔ထဲတြင္ ကၽြန္မတို႔၏ ေဂဟာေလးက ေစာင္႔ၾကိဳေနေပျပီ။
အိပ္မက္ေနဆဲ သားႏွင္သမီးကို အိပ္ရာမွႏႈိးကာ အနာဂတ္ခရီးရွည္အတြက္ အားအင္ျဖည့္တင္းဖို႔ ပညာရင္ႏုိ႔ ေသာက္စို႔ေစရဦးမည္။
ထုိခဏ၌...၊ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ႔ ေနျခည္ျဖာစျပဳေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အတိတ္သည္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ က်န္ေနခဲ႔သည့္ ပံုရိပ္မ်ားပမာ မပီ၀ိုးတ၀ါး...၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာပါ။
xxxxxx
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
ေမလ၊ ၂၀၁၃... ကလ်ာမဂၢဇင္း
ၾကာျပီဆိုသည္ထက္ မနက္ခင္းေစာေစာအရသာမ်ား ကၽြန္မဘ၀တြင္ နည္းခဲ႔သည္ဆုိပါက ပိုမွန္ေပလိမ္႔မည္။
ကၽြန္မက အိပ္ရာေစာေစာထေလ႔ မရွိပါ။ ညဥ့္နက္နက္အထိ စာေရးစာဖတ္လုပ္တတ္သူမို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက မနက္ခင္းေစာေစာ အရသာကို ၾကံဳရခဲ၏။ အရုဏ္ဦးအခ်ိန္သည္ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ရွာမွရွားေသာျမင္ကြင္း...။
လက္ခ်ိဳးေရလို႔ပင္ရဦးမည့္ အၾကိမ္အေရအတြက္သာ ျမင္ခဲ႔ရဖူးမည္ထင္ပါသည္။
သည္မနက္ေတာ႔ ခပ္ေစာေစာေလး အိပ္ရာမွႏိုးလာမိေတာ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းအရသာကို သိသိသာသာ ခံစားလုိက္ရသည္။
အခ်ိန္က သိတ္မေစာလွေတာ႔ပါ။ သို႔ေပမဲ႔ အလင္းက မပီျပင္ေသး။
ေဆာင္းေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာသည္မွာ ဘယ္ကတည္းက အစပ်ိဳးလာသည့္ စိတ္အာသီသမွန္းမသိပါ။
လူက ေအးေအးေလးႏွင္႔ ဆက္ေကြးခ်င္ေသးေသာ္လည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္းႏွင္႔ လွမ္းရမည့္ ေျခအစံုက ေသြးႂကြေနေလျပီ။
ခင္ပြန္းသည္ကုိ အေဖာ္စပ္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ထလာကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ ၀တ္စံုလဲေလ၏။
ႏွစ္ဦးသား လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ကိုယ္စီႏွင္႔ လမ္းမေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ႏွင္းျမဴ၀ိုးတ၀ါးေၾကာင္႔ ေနထြက္မလာႏိုင္ေသးေသာ္လည္း မိုးကျဖင္႔ လင္းလုေနျပီ။ သို႔ေပမဲ႔ လမ္းေပၚမွာ လူသူမရွိလွေသး။
မနက္ေျခာက္နာရီဆိုသည္မွာ အရုဏ္တက္ကို အေတာ္ေလးေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္မွာေတာ႔ ေစာေနေသးသည္။
အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားက တံခါးဖြင္႔ကာ လူရိပ္လူေရာင္ ေတြ႕ေနရျပီျဖစ္ေပမဲ႔ အမ်ားစုက အိပ္ေကာင္းေနၾကဆဲသာ။
ျမိဳ႕ကေလးမွာ မႏိုးထခ်င္ေသးဘဲ အိပ္ရာထဲ လူးလိမ္႔ဆဲသာ ရွိပါေသးသည္။
မနက္ခင္းေလသည္ လတ္ဆတ္ကာ ေအးျမၾကည္လင္ေန၏။ မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ား မပီျပင္၊ စြန္းထင္းကာစပဲရွိေသးသည္။
မနက္ေစာေစာဖြင္႔သည့္ အေၾကာ္ဆုိင္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တစ္စီးတေလသာ ေတြ႕ရေသးသည္ေလ။
ျမစ္ကမ္းနံေဘး လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကသည္မို႔ ေလက ပိုရွင္းသန္႔လာသလုိပင္။
သည္မွာ ပန္းျခံ၊ သည္မွာ တံတား၊ သည္မွာ သဲေသာင္....။ လမ္းကေလးမွာ အရင္ကလိုပင္ မေျပာင္းလဲလွပါ။
လြန္ခဲ႔သည့္ႏွစ္မ်ားကလည္း ေဆာင္းတြင္းေရာက္လွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာေသာ ကာလအာသီသေၾကာင္႔ ႏွစ္တုိင္းလိုလိုပင္ ေဆာင္းေရာက္တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ႔၏။ ေႏြႏွင္႔မိုးကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ကုိ ပ်က္ျပယ္ေစသည္မွာ ပူအုိက္သည္ကတစ္မ်ိဳး၊ မိုးတစိစိက တစ္ဖံု၊ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ေပးလွသည္ကိုး။
လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္၏ ေပါ႔ပါးမႈသည္ ေဒါက္ဖိနပ္ထက္ေတာ႔ အဆမ်ားစြာ သြက္လက္တက္ႂကြေစသည္လား။
ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေျမာက္ႂကြကာ သြက္လက္ေပါ႔ပါးေန၏။
“ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ပါ ဆရာမၾကီးရယ္...” ဟူေသာ ခင္ပြန္းသည္၏ ျပံဳးစနနအေျပာကို “ ႏွင္းဆီေဆာင္သူေလ...။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဟုိက္ကင္ကၽြမ္းတယ္..” ဟု အမွတ္မထင္ ခြန္းတုန္႔ျပန္မိသြားရေလာက္ေအာင္ပင္။
ဘုရားေရ..။ ကၽြန္မ ငယ္မူျပန္ေနသည္ပါလား။
လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲမွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ပထမရေနက် ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ ဂုဏ္ရည္က ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေသြးကို ေႏြးေစဆဲပဲကိုး။
ကၽြန္မ၏ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ႏုိင္ေသာ အရုဏ္ဦးမနက္ခင္းမ်ားတြင္ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ သမိုင္းသည္ အထင္ကရပါ၀င္ခဲ႔ပါသည္။
သည္လုိ ေဆာင္းမနက္ခင္းမ်ားကေတာ႔ အထင္ရွားဆံုးေပါ႔။
ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ျဖင္႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား၏ အခါသမယေပပဲေလ။ ႏွင္းဆီေဆာင္မုိ႔ အားကစားျပိဳင္ပြဲဆုိလွ်င္ ဟုိက္ကင္ (လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲ) မွာေတာ႔ ႏွစ္စဥ္ပထမရသည္သာ။
သည္လုိဆိုတိုင္း ကၽြန္မက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ အားကစားသမားေတာ႔ျဖင္႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ကိုယ္႔အေဆာင္ႏွင္႔ ေမာင္ႏွမေဆာင္တို႔အတြက္ လက္ခုပ္တီးအားေပးသူသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ေခတ္က တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔သည္မွာ ၾကံဳဖူးသူတုိင္းေရာ၊ မၾကံဳဖူးေတာ႔သည့္ ခုေခတ္ကေလးမ်ားကပါ မျငင္းႏိုင္သည့္အခ်က္ျဖစ္၏။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္တြင္စုတက္ရသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တက္ၠသိုလ္မ်ားဆိုလွ်င္ ပိုလုိ႔ပင္ အသက္၀င္လွသည္ဟု ထင္မိသည္။
ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွ လာဆံုၾကသည္မို႔ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု၊ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ိဳးစံု၊ ဗဟုသုတအဖံုဖံု၊ စိတ္ေတြကလည္း ေရာင္စံုပင္..။
တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ေရစက္ဆံုၾကမွေတာ႔ ဗဟုသုတဖလွယ္ၾက၊ ယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ၾက၊ ဓေလ႔ထံုးစံ ေစာင္႔ထိန္းၾကႏွင္႔..။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အားလံုးက ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ၾကရသည္သာ။
သမိုင္း၀င္းက မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားတြင္ နယ္ေပါင္းစံုမွလာေသာ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူမ်ားေနၾကရျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ပင္မတက္ၠသိုလ္(မိန္း)ထဲမွ အေဆာင္မ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရ၏။
ကၽြန္မတို႔ စီးပြားေရးတက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ သမုိင္း၀င္းမွာက ႏွင္းဆီ၊ ကံ႔ေကာ္၊ ဂႏ္ၶမာႏွင္႔ သရဖီ ဆုိျပီး အေဆာင္ေလးေဆာင္ရွိကာ ကၽြန္မက ႏွင္းဆီေဆာင္သူျဖစ္ခဲ႔သည္ေပါ႔။
အေဆာင္မ်ားက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မနက္တိုင္း အေစာၾကီးထကာ လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ရာတြင္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ားသာမက အဖြဲ႕၀င္အေဆာင္သူေတြလည္း ေလ႔က်င္႔ခန္းယူရင္း လိုက္ေလွ်ာက္ေလ႔ရွိသည္။
တစ္ခါတရံ အီကိုေဆာင္ေပါင္းစံု အဖြဲ႔၀င္ေတြစုျပီး ကမ္ၻာေအးဘုရား၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႏွင္႔ နာဂလႈိဏ္ဂူလိုမ်ိဳး ျမိဳ႕ထဲ အနီးအနားကို မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသလို၊ တစ္ခါတေလေတာ႔ သာဓုကန္လိုမ်ိဳး၊ တြံေတးေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္ဘုရားလုိမ်ိဳး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုလည္း ကားတစ္တန္၊ သေဘၤာတစ္တန္၊ ေျခလ်င္တစ္တန္ျဖင္႔ လမ္းေလွ်ာက္က်င္႔ရင္း ပစ္ကနစ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ၾက၏။
သို႔မုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မက လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ဆို ဘယ္ေတာ႔မွ မျငီးျငဴတတ္ဘဲ အျမဲတက္ႂကြေနတတ္သလုိ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အင္မတန္သြက္လွသည္ေလ။
သည္လို ေျခလွမ္းညီညီ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းေနၾကရင္း လမ္းေဘးေျမကြက္လပ္တစ္ခု အေရာက္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးသား တုိင္ပင္စရာမလုိဘဲ အရွိန္အသာေလွ်ာ႔ကာ ေခတ္ၱရပ္နားလိုက္ၾက၏။
သည္ေနရာမွာ ယခင္႔ယခင္ႏွစ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း အေမာေျဖရပ္နားကာ သူက ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ျဖင္႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနက်။
ကၽြန္မကေတာ႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ေလ႔က်င္႔ခန္းမယူလိုသူမို႔ သူ႔ကုိ ရပ္ေစာင္႔ရင္း ႏွင္းျမဴရစ္သုိင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္ရႈခင္းမွာ ေငးေမာျငိမ္႔သက္ေနက်။
ခုမွ ေဆာင္းရာသီပီျပင္ကာစ ဒီဇင္ဘာလဆန္းဆုိေသာ္လည္း ေႏြေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္လုိေသးသည့္တုိင္ သဲေသာင္ခံုေတြက ျမစ္ဧရာလက္ျပင္ေၾကာမွာ ေဖြးေဖြးထင္ထင္ေနရာယူေနျပီ။
တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမို ျပန္႔ေျပာက်ယ္လြင္႔လာေသာ သည္ေသာင္ခံုေတြက ဧရာ၀တီ၏ ယိုယြင္းလာေသာ က်န္းမာေရးအတိမ္အနက္ကို လွစ္ဟျပေနသည့္ ျပယုဂ္တစ္ခုအလား။
ျမစ္ၾကမ္းျပင္ျမင္႔တက္လာျခင္းက ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီအလိုက္ မွီခိုတြဲဆက္ေနေသာ ေဂဟစနစ္ကို ျခိမ္းေျခာက္ေနေလျပီ။
ေသာင္ျဖဴလြလြသည္ အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာဖြယ္ သာေတာင္႔သာယာ ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ေတာ႔ ျမစ္ဧရာ၏ရင္ဘတ္တြင္းက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား အသားမာတက္၊ အနာရြတ္နက္လာသည္ကို ရင္ဖြင္႔ျပေနသလိုပင္။
ျမစ္ရႈခင္းကုိ ေငးမိေတာ႔ သည္ပံုရိပ္ႏွင္႔မတူ ကြဲျပားေသာ ျမစ္ရႈခင္းတစ္ခုက အေတြးအာရံုထဲမွာ လြမ္းေမာတမ္းတလွစြာ တေရးေရးထင္ရွားလာရ၏။
ကေလးဘ၀က မိဘမ်ားတာ၀န္က်ရာ လိုက္ပါရင္း ေရာက္ဖူးခဲ႔သည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ျမိဳ႕ကေလးနံေဘးမွာ ၾကည္လဲ႔ေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနခဲ႔ေသာ ျမစ္ဧရာ၏အစ ေမလိခ။
သည္လို ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဆုိလွ်င္ေတာ႔ ျမဴမ်ားထူပိတ္ကာ ေရခဲရည္အတုိင္း ေအးခဲက်င္တက္ေစေသာ၊ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားမွ ငါး၊ပုစြန္ေတြကိုပါ အတုိင္းသားျမင္ေနရသည့္ ဖန္သားပမာ ေရ၏ ၾကည္လင္မႈ..။
ေလာဘနည္းလွေသာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရိုးသားျဖဴစင္သည့္ေမတ္ၱာ...။ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးနည္းေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္သည့္ေလ...။ သည္လုိ အဖိုးတန္လွသည့္ သဘာ၀၏လက္ေဆာင္မ်ားက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္ခဲ႔၏။
အဲသည္အခ်ိန္က လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးေသာ္လည္း ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြျမဴးလွသည့္ လေရာင္၊ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ပဲ ျမိဳ႕ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ႔သည္။
ေရေပးေ၀ေရးစနစ္မရွိေသး၍ ျမစ္ေရကုိသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက တက္လုိက္ဆင္းလိုက္ ပင္ပန္းစြာ သယ္ခပ္ေသာက္သံုးခဲ႔ရေသာ္လည္း ျမစ္ေရသည္ သန္႔စင္ခ်ိဳျမိန္ေနခဲ႔သည္။
ေႏြႏွင္႔ေဆာင္းမွာ ထြန္းတတ္သည့္ ေသာင္ခပ္ပါးပါးေလးသည္ပင္ ေျမၾသဇာအဆီအႏွစ္ျပည့္သည္မို႔ စိုက္ပ်ိဳးၾကဖို႔ အဖိုးတန္ခဲ႔ဖူး၏။
ေသာင္ခံုစိုက္ခင္းနားမွာ က်င္းပခဲ႔သည့္ ေကာက္သစ္စားပြဲတစ္ခုကိုပင္ ေ၀းလွေသာအတိတ္ဆိုေသာ္လည္း မေမ႔မေလ်ာ႔ သတိရေနဆဲ။
ျမိဳ႕ကေလးတစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသာင္ခံုဆီ ေလွေတြႏွင္႔ကူးကာ ကခ်င္ရုိးရာ ေခါင္ရည္ႏွင္႔ ဂ်ိန္းေဖာအကတို႔ျဖင္႔ ျမဴးထူးတက္ႂကြ ေပ်ာ္ခဲ႔ရ၏။ ကခ်င္ထမင္း၊ဟင္းက ဖက္ထုပ္ေလးေတြႏွင္႔မို႔ ဖက္စိမ္းနံ႔ေမႊးေမႊးက စားခ်င္႔ဖြယ္ရာ။
ေတာ္ရံုအလွဴ၊မဂၤလာေဆာင္မွာပင္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မသံုးၾကသျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔လို ေျမျပန္႔သူေတြအတြက္ ေက်ာက္စိမ္းပန္းကန္အျဖစ္ တင္စားခ်င္စရာ အျမင္ဆန္းကာ တစ္မ်ိဳးဆြဲေဆာင္လွ၏။
ခုေတာ႔ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလာခဲ႔သလို၊ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြလည္း အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါျပီ။
ေမလိခသည္ အရင္လို ျငိမ္႔ေညာင္းၾကည္လင္ ေအးျမေသးရဲ႕လား။ ေတာင္ေပၚေလကေရာ အရင္လုိ လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔ ျဖဴစင္ပါေသးသလား။ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတုိ႔ရဲ႕ ေမတ္ၱာတရားကေရာ စိတ္ႏွလံုးျငိမ္းသက္ေစေလာက္ေအာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြကို သိမ္းေပးႏုိင္ပါ႔မလား။
ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေမလိခကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘးမွ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ အရင္လုိ ရုိးသားေအးခ်မ္းသည့္ ေတာင္ေပၚမွာေလာက္ ပတ္၀န္းက်င္က မၾကည္လင္ေတာ႔။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးဘ၀တုန္းကလို စိတ္အခံက အျဖဴသက္သက္မွ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲေလ။
ကၽြန္မမ်က္ေစ႔ေရွ႕မွ ဧရာ၀တီေသာင္ခံုကလည္း ေျမဆီေျမႏွစ္ရွိပံု မေပၚ။ ႏံုးႏွစ္ေတြညိဳညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေရအစပ္မွာ အျမႇဳပ္တစီစီ၊ ညစ္ပတ္လို႔သာေနခဲ႔သည္။ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေနရာမွာ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရေသာ အမႈိက္ပံုမ်ားကလည္း ျမိဳ႕အလွကို အင္မတန္မွ ဖ်က္လွသည္။
ျမစ္ေရက နည္းရသည့္ၾကားထဲ ျမစ္အထက္မွ သၾကားစက္ရံု၊ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုတို႔ႏွင္႔...။ သူတို႔၏ စြန္႔ပစ္ပစ္ၥည္းေတြသည္
ျမစ္ေရထဲတြင္ ေပ်ာ္၀င္ညစ္ေထးကာ ျမိဳ႕ေနလူထုကို ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔ျပီ။
ေသာက္ေရအျဖစ္သံုးဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ခ်ိဳးေရအျဖစ္ပင္ မတတ္သာ၍သံုးရေသာ္လည္း စိတ္က သိတ္မသတီခ်င္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သည္ တစ္ေန႔တျခား ေလာဘ၊ေဒါသ၊ကိေလသာေတြ ထူေျပာလာေသာ သတ္ၱေလာကၾကီးအတြက္
သူ၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တေျဖးေျဖးရုတ္သိမ္းေနျပီလားဟုပင္ စိုးစိတ္၀င္ခ်င္စရာ။
ျမစ္ျပင္ကုိေငးကာ အေတြးလြန္ေနေသာကၽြန္မကို ေလ႔က်င္႔ခန္းယူျပီးသူက ေလာေဆာ္မွသာ ျပန္ၾကဖို႔ကို သတိ၀င္ေတာ႔သည္။
အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ျမိဳ႕တြင္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။
ျမိဳ႕ျပရႈခင္းသည္ မနက္ေစာေစာမို႔ အဂၤါမစံုေသးေသာ္လညး္ ျမစ္ျပင္ကိုေငးရသေလာက္ေတာ႔ မ်က္ေစ႔မေအးလွပါ။
မိုးစင္စင္လင္းျပီမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား လူစည္ကားစျပဳကာ ေၾကာ္သံ၊ ေလွာ္သံ၊ ေအာ္ဟစ္မွာၾကားသံေတြ စီညံေနျပီ။
ျမိဳ႕ေလထုထဲတြင္ ႏွင္းမႈန္ခပ္၀ါး၀ါးက ပါးသထက္ ပိုပါးလ်လာသည္သာမက မီးခိုးႏွင္႔ေညႇာ္နံ႔မ်ားပါ တေျဖးေျဖးမင္းမူလာေနသည္။
စတုိးဆုိင္မ်ား၊ မုန္႔ဆုိင္မ်ား၊ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ၾကီးမ်ားက တစ္ေန႔တာ ယႏ္ၲရားစဖို႔ ဆုိင္တံခါးေတြ တြန္းဖြင္႔ခါစ...။
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ေစာေနေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင္႔ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က လမ္းေပၚမွာ...။
ေခတ္ေရစီး၏ တြန္းပို႔မႈျဖင္႔ က်ဴရွင္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေမ်ာလာပံုရ၏။
အစာရွာထြက္လာသည့္ က်ီးတခ်ိဳ႕ကို ဟုိမွသည္မွ တစ္ေကာင္တစ္ေလ ေတြ႕မိေသာ္လည္း ျမိဳ႕ျပေကာက္ေၾကာင္းထဲမွာ မပီျပင္လွပါ။
တစ္ဖက္ကမ္း၊ ရြာေတြမွ ေစ်းလာေရာင္းေသာအုပ္စုက ေစ်းေတာင္းကိုယ္စီႏွင္႔ သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာ္တက္သြားျပီ။
ျမိဳ႕ထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြစျပဳသည့္ ကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကလည္း ေနေရာင္ႏုႏုထဲတြင္ အိေျႏ္ၵၾကီးစြာေျခလွမ္းရင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ...။
လမ္းထိပ္မွ ထီဆိုင္ကေလးက လဆန္းရက္မို႔ ထီလက္မွတ္ေတြကို သြက္သြက္လက္လက္စီခ်ိတ္ရင္း အိပ္မက္အသစ္ေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔ တာစူေနျပီ။
အျပန္လမ္းဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔၏ေျခလွမ္းတစ္စံုက က် မသြားပါ။ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရဦးမည္မို႔ သြက္သြက္မွန္မွန္ေတာ႔ လွမ္းေနရသည္။
ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွ လမ္းေကြ႔ထဲတြင္ ကၽြန္မတို႔၏ ေဂဟာေလးက ေစာင္႔ၾကိဳေနေပျပီ။
အိပ္မက္ေနဆဲ သားႏွင္သမီးကို အိပ္ရာမွႏႈိးကာ အနာဂတ္ခရီးရွည္အတြက္ အားအင္ျဖည့္တင္းဖို႔ ပညာရင္ႏုိ႔ ေသာက္စို႔ေစရဦးမည္။
ထုိခဏ၌...၊ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ႔ ေနျခည္ျဖာစျပဳေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အတိတ္သည္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ က်န္ေနခဲ႔သည့္ ပံုရိပ္မ်ားပမာ မပီ၀ိုးတ၀ါး...၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာပါ။
xxxxxx
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
ေမလ၊ ၂၀၁၃... ကလ်ာမဂၢဇင္း
စာေလးဖတ္သြားပါတယ္ မေ၀..
ReplyDeleteျမင္ကြင္းစံု၊ အေတြးစံုတဲ့ မနက္ခင္းေလးတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားရသလိုပါပဲ..
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္...
ဏီလင္းညိဳ
ႏွစ္သက္စရာ၊ ခ်စ္စရာအက္ေဆးေလး မမေ၀..
ReplyDeleteမဂၢဇင္းမ်ာ ဖတ္ၿပီးသားေပမယ့္ တစ္ေခါက္ထပ္ဖတ္သြားပါတယ္..
ကလ်ာမဖတ္ရေတာ႕ ခုမွပဲ ဖတ္ရေတာ႕တယ္ဆရာမေရ...။ ဆရာမ ပုိ႔စ္အသစ္တင္ထားတာ ကြၽန္ေတာ္႔ဘေလာ႕ဂ္မွာ update မၿဖစ္ေတာ႕ မသိဘူး။ သူမ်ားဘေလာ႕ဂ္ကေနမွ လုိက္လာရတယ္။
ReplyDelete