ပထမေတာ႔ သမီးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တိုင္း အတန္းထဲထိ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုသယ္ျပီး ပို႔ေပးေနက်ပါ။ သူငယ္တန္းကေန ခု... ႏွစ္တန္းႏွစ္အထိ တစ္ရက္မွ မပ်က္ဖူးေသးဘူး။
ဟိုတစ္ရက္ကေတာ႔ သမီးနဲ႔ကြၽန္မ ေက်ာင္းထဲဝင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က ေျပးလာျပီး ကြၽန္မလက္ထဲက ေက်ာပိုးအိတ္ကို အလုအယက္ ဝိုင္းဆြဲယူၾကတယ္။
' သမီးတို႔ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင္႔ေနတာလဲ..'
' ထူးတြယ္တာကို ေစာင္႔ေနတာအန္တီ။ ေပး.. သမီးကို ေက်ာပိုးအိတ္။ သမီးသယ္ခဲ႔မယ္...'
ခပ္ၾကီးၾကီး ခပ္သြက္သြက္ ' အိေရႊစင္ ' ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးက ကြၽန္မဆီက ေက်ာပိုးအိတ္ကို လွမ္းယူရင္း ေျပာလိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ကေလးေပမယ္႔ လိမၼာေရးျခားရွိျပီး သိတတ္တဲ႔စိတ္ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
ဒါနဲ႔မ်ား သမီးက ေျပာေျပာျပေတာ႔ ဒီေကာင္မေလးက ဆိုးသတဲ႔။ အတန္းထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးမို႔ အားလံုးအေပၚ
ဗိုလ္က်ျပီး အျမဲ အႏိုင္က်င္႔သတဲ႔။ သမီးသူငယ္တန္းစတက္တဲ႔ ႏွစ္တုန္းကလည္း သမီးက လူေၾကာက္ျပီး ငိုငိုေနရတဲ႔ၾကားထဲ ဒီကေလးမက ဗိုလ္က်ျပန္ေတာ႔ ေက်ာင္းမေပ်ာ္တဲ႔ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ တက္လိုက္ေသးတာေလ။
အဆိုးဆံုးက တစ္ေန႔ေတာ႔ သမီးေလးနဲ႔ အိေရႊစင္ရဲ႕ညီမ တစ္ဝမ္းကြဲေလးနဲ႔ စကားမ်ားၾကတဲ႔အခါ အိေရႊစင္က ခါးေထာက္ျပီး...
' ငါ႔ညီမကို နင္က အႏိုင္က်င္႔တယ္ေပါ႔ေလ...ဘာ...ညာ..' ဆိုျပီး သမီးကို လာရန္ေတြ႔သတဲ႔။ သမီးက အားငယ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔
ကြၽန္မကို မ်က္ရည္တလဲ႔လဲ႔နဲ႔ ေျပာျပရွာတယ္။
အခါတိုင္းမွာ ကြၽန္မကေတာင္ သမီးေလးကို ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျဖသိမ္႔ေပးေနက်ေပမယ္႔ သမီးမ်က္ရည္ကို ျမင္ေတာ႔ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရတယ္။ ေနာက္ေန႔ သမီးကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရင္း....
'အိေရႊစင္..သမီးက အတန္းထဲမွာ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ငယ္တဲ႔သူဆို ကုိယ္႔ညီမလိုပဲ သေဘာထားရမယ္ေလ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတိုင္း ညီမဖက္ကခ်ည္း လိုက္ရန္ေတြ႕ေပးေနေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ...' ..လို႔ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္ေပမယ္႔ စိတ္တင္းျပီး ေျပာခဲ႔လိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ႔လည္း သမီးအတြက္ တာဝန္ေက်ခဲ႔တဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းလာေတာ႔ သမီးက မ်က္ႏွာညႇိဳးညႇိဳးေလးနဲ႔ အိမ္ျပန္လာပါတယ္။
' ေနာက္တစ္ခါ အိေရႊစင္ကို လိုက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ ေမေမ'
' ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီး။ သူက သမီးကို ရန္လုပ္ျပန္ျပီလား...'
' သူက ေျပာတယ္။ နင္႔အေမက ငါ႔ကို လာဆံုးမေနတာေပါ႔ေလ။ သူ႔သမီးက်ေနတာပဲတဲ႔...'
ေဟာေတာ႔..ဒီေကာင္မေလး တကယ္မလြယ္ပါလား။အတန္းထဲမွာ ဗိုလ္က်ရံုတင္မကဘူး။ကြၽန္မကိုပါ အေမမဟုတ္ပဲလာမဆံုးမနဲ႔ ဆိုတဲ႔သေဘာ။
' ေနာက္ျပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္ ေမေမ။ ဥပမာ နင္႔မွာလည္း ညီမရွိတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ နင္႔ညီမနဲ႔ တျခားသူ ရန္ျဖစ္တာကုိ နင္က ဒီတိုင္း ၾကည့္ေနမွာလားတဲ႔။ ညီမကို ကာကြယ္ရမယ္႔ တာဝန္ရွိတယ္ မဟုတ္လား.. တဲ႔။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ႔...တဲ႔ '
ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားတာပါ။ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးက ေျပာတဲ႔စကားတဲ႔ေလ။
ကြၽန္မလို လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို သူက ျပန္စြပ္စြဲလိုက္တဲ႔ သေဘာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကြၽန္မက ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ႔လူ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ နဂိုကမွ ကေလးကိစၥ ဝင္ေျပာရလို႔ လူၾကီးမဆန္မွာစိုးျပီး လိပ္ျပာမလံုရတဲ႔ၾကားထဲ...။
အဲဒီကတည္းက ေနာက္ဆို ကေလးေတြကိစၥမွာ သိတ္ၾကားမဝင္ဖို႔ သတိထားရေတာ႔တယ္။ဒါေပမယ္႔ ကြၽန္မသူ႔ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။
ဂ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ႔အတြက္ သူ႔အသိဥာဏ္ေလးကို အသိအမွတ္ျပဳမိသလို ကြၽန္မသမီးအတြက္လည္း မေအပီပီ စိတ္ပူမိပါတယ္။
သူက သမီးကို တစ္ေလွ်ာက္လံုး လႊမ္းမိုးသြားမွာ စိုးလို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူငယ္တန္းနဲ႔ ပထမတန္းကို သူနဲ႔သမီးနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ရန္ျဖစ္လိုက္ ၊ျပန္ေခၚသြားလိုက္၊ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကို ျပႆနာလုပ္လိုက္၊ ပဋိပကၡအေသးအမႊားေလးေတြ ေက်ာ္လႊားသြားလိုက္နဲ႔ ကေလးေတြ သူတို႔ဖာသာေျဖရွင္းရင္း ဒုတိယတန္းကိုေရာက္လာၾက ပါတယ္။ သမီးကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့၊ သူမ်ားအလႊမ္းမိုးခံမယ္႔ အစားထဲက မဟုတ္တာမို႔ ကြၽန္မ အသာပဲ ေဘးက ၾကည့္ေနလိုက္ပါေတာ႔တယ္။
' ဟင္႔အင္း အန္တီ။ ေနပါေစ...'
ထံုးစံအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ အိေရႊစင္က ဦးေဆာင္ျပီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။
' စားပါသမီးရယ္။သမီးတို႔ၾကိဳက္တာ တစ္ေယာက္တစ္ခုယူၾက။အန္တီက ၾကံဳတုန္း သမီးတုိ႔ကိုခ်စ္လို႔ ဝယ္ေကြၽးတာ။ ယူ..ယူ'
ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေရြးခ်ယ္ယူၾကျပီး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုၾကပါတယ္။
' ကဲ ဒါဆုိ အေဖာ္ေတြလည္းရွိျပီ။ ေမေမ အတန္းထဲထိ လိုက္မပို႔ေတာ႔ဘူးေနာ္။ သမီးတို႔ သြားၾကေတာ႔...'
ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စီစီညံညံ ထြက္သြားၾကေတာ႔ ကြၽန္မျပံဳးျပီး လက္ျပက်န္ခဲ႔တာေပါ႔။ သမီးလြယ္အိတ္ကို အိေရႊစင္ေလးက လြယ္ပိုးျပီး သယ္သြားေပးတာမို႔ အမၾကီးစိတ္ဓါတ္ရွိရွာတဲ႔ ကေလးမေလးပါလား။ သူ႔ခမ်ာ အိမ္မွာလည္း ေမာင္ႏွမေတြထဲ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ႔ အငယ္ေတြကို ဆရာလုပ္ေနက် အက်င္႔ပါေနလို႔သာ ေက်ာင္းမွာလည္း တျခားသူေတြအေပၚ အႏိုင္က်င္႔သလို ျဖစ္ေနတာ။
ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အမၾကီးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အနစ္နာခံ သယ္ပိုးျပီး ၾကင္နာတတ္ရွာသားလို႔ ေတြးမိတယ္။ သမီးကိုလည္း အမၾကီးလုပ္ခ်င္တဲ႔ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။
ေတြ႔တိုင္းမုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔ ကြၽန္မကို ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ခ်စ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေန႔တိုင္း လာေစာင္႔ေနတတ္တယ္။
သမီးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ရာဖိုး ဝယ္ေကြၽးေတာ႔ ေန႔တိုင္း သံုးေလးရာဖိုး စားေနက် သူ႔ကုန္က်စရိတ္ကို တစ္ဝက္ေလွ်ာ႔ျပီး တစ္ရာတန္ မုန္႔ႏွစ္ခုပဲ ယူရွာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူစားရမယ္႔ မုန္႔ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဝမွ်ေကြၽးလိုက္တဲ႔ သေဘာပါပဲ။ ကြၽန္မကေတာ႔ ပိုကုန္လည္း တစ္ရာေလာက္ေပါ႔။ အဲသေလာက္ေတာ႔ ကြၽန္မ အကုန္ခံႏုိင္ပါတယ္။
တစ္ေန႔လည္မွာေတာ႔ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး သမီးနားကို ဝိုင္းလာတာမို႔ ကြၽန္မ အံ႔ၾသသြားရတယ္။ အားလံုးကေတာ႔ သမီးနဲ႔ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါပဲ။ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ရွိမယ္။ ကြၽန္မကိုလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။
လာၾကိဳေနက် ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတာ သတင္းၾကားျပီး လာၾကိဳၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
' သမီးတို႔လာ...။ ၾကိဳက္တဲ႔မုန္႔ တစ္ေယာက္တစ္ခုယူၾက။ အန္တီမုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္....'
ကေလးခ်စ္တဲ႔ကြၽန္မက ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ မုန္႔ကိုယ္စီယူၾကတာၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ သြက္တဲ႔ကေလးေတြက
' ေက်းဇူး..အန္တီ..' လို႔ေျပာျပီး သမီးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းခန္းထဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ႔မွ ကြၽန္မ ပိုက္ဆံရွင္းရတယ္။
မုန္႔ေရာင္းတဲ႔ေကာင္မေလးက ' တစ္ေထာင္ေတာင္ အန္တီ...' လို႔ေျပာျပီးရယ္ေနတယ္။ အင္း...တစ္ေထာင္ ဆိုေတာ႔ ကြၽန္မအတိုင္းအတာနဲ႔ နည္းေတာ႔မနည္းလွဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလပဲ။ ရပါတယ္ေလ။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾကတာျမင္ရတာနဲ႔ကို တန္ေနပါျပီ။
ကေလးခ်စ္တဲ႔ ကြၽန္မကို သမီးသူငယ္ခ်င္း ကေလးမေတြကလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ေန႔လည္တိုင္း
ကေလးတစ္အုပ္နဲ႔ ကြၽန္မ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိလာေတာ႔ မုန္႔ေရာင္းတဲ႔ ေကာင္မေလးကလည္း ' ဟယ္...ေန႔တိုင္း လာၾကိဳေနတာလား။ တစ္ျပံဳၾကီးပါလား...' လို႔ ျပံဳးစစနဲ႔ ေမးလာျပီ။ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ဆိုေတာ႔ ကြၽန္မအိတ္ထဲလည္း ဘတ္ဂ်က္က ေတာ္ေတာ္ပြန္းလာျပီ။
သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြက ကေလးဆိုေတာ႔ ကေလးပီပီ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရင္ စားမွာပဲ။ ဝယ္ေကြၽးေနက်ဆိုေတာ႔ ေစာင္႔ရွာတာပဲ။
ကြၽန္မ ပိုက္ဆံကုန္မွာ၊ အားနာတာ၊ ဘာ..ညာ...ဘယ္ေတြးမလဲ။
ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလမဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္ၾကီး ေစာင္႔ေနၾကတာ....။ ရွစ္ေယာက္အုပ္စုၾကီးဆိုေတာ႔ ကြၽန္မလည္း အၾကပ္ရုိက္ေနျပီ။
တစ္ေန႔တစ္ေထာင္နဲ႔ တစ္လဆိုရင္ မနည္းေလာက္ဘူးေလ။ေန႔တိုင္း ဝယ္ေကြၽးခ်င္တဲ႔ ေစတနာရွိေပမယ္႔ ကြၽန္မရဲႁကြယ္ဝမႈက အဲဒီေလာက္ေတာ႔ မဖူလံုဘူးဆိုတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။ကြၽန္မမွာ ဒီသမီးတစ္ေယာက္ တည္းမွ မဟုတ္တာ။ သားအၾကီးေကာင္က ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ၾကီး..။ အရြယ္ကေလးေရာက္လာေတာ႔ ဟိုဟာပူဆာ ဒီဟာပူဆာနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကလည္း မ်ား...။
ႏွစ္ေယာက္တည္းတုန္းက သမီးမုန္႔ဖိုးထဲက မွ်ေကြၽးရတာမို႔ သိတ္မသိသာေပမယ္႔ ေန႔တိုင္း တစ္ျပံဳၾကီးေတာ႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔။ ကေလးေတြကိုလည္း သနားပါတယ္။ စားခ်င္ရွာလို႔ လာၾကတာ။ ကိုယ္က ' ဒီေန႔ မုန္႔ဝယ္မေကြၽးဘူးေဟ႔။ တစ္ခါတစ္ေလမွ ေကြၽးႏုိင္မယ္...' လုိ႔ ေျပာမထြက္ေပါင္ကြယ္။
သူတို႔က ကြၽန္မလာျပီဆို ေသခ်ာျပီးသားကိစၥတစ္ခုလုိ မုန္႔ဆိုင္ကိုတန္းသြားျပီး မုန္႔ထုပ္ေတြကို ေရြးျပီးသား။ ကြၽန္မ ဘယ္လို ျငင္းရက္မလဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးေတြ ေတာက္ေနတဲ႔ သူတို႔မ်က္ဝန္းေလးေတြ ညႇိဳးသြားမွာကို မျမင္ရက္ဘူး။ သနားတယ္။
ေျပာမယ္႔သာ ေျပာေနတာ။ကြၽန္မ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေနက် ကေလးေတြထဲမွာ အမ်ားစုက ကြၽန္မထက္ ၾကြယ္ဝသူေတြရဲ႕ ကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးဆိုတာက ဘယ္ေလာက္စားရစားရ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရင္ ေပ်ာ္တာပဲ။ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔သူကို ခ်စ္တာပဲ။
ကြၽန္မက ဟီးရုိးလုပ္ခ်င္လို႔၊အခ်စ္ခံခ်င္လို႔ ဒီလိုလုပ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ကြၽန္မကကို ကေလးခ်စ္တတ္တာ ။ေစတနာ ပိုခ်င္တာ။
ခုေတာ႔ ကိုယ္႔ဇာတ္ ကိုယ္မႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ သမီးေဖေဖကိုပဲ ရင္ဖြင္႔ရေတာ႔တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔မလဲ...ေပါ႔။ သမီးေဖေဖက 'မင္း ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ပဲ ေနၾကည့္ပါလား' တဲ႔။ဒီအၾကံ မဆိုးဘူး။ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းတတ္ႏုိင္မယ္ ထင္တာပဲ။ ဝယ္မေကြၽးႏုိင္တဲ႔ရက္ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ပဲ သမီးေဖေဖပဲ ပို႔ေပ႔ေစေပါ႔။သမီးကိုေတာ႔ အိမ္ကေန မုန္႔ဝယ္ထည့္ေပးလို႔ ရတယ္ေလ။
မေန႔က ကြၽန္မ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ေတာ႔ ကေလးေတြက ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ ရွာၾကတယ္တဲ႔။
' နင္႔ေမေမေရာ....မပါဘူးလား...' လို႔ ေမးၾကတယ္။ သမီးေလးက ' ေမေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ လိုက္မပို႔ဘူး...' လို႔ ေျဖေတာ႔ ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ပဲ အတန္းထဲ ျပန္သြားၾကသတဲ႔။
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျပီး အတန္းထဲဝင္ၾကမယ္႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အျပစ္ကင္းျပီး ဟန္ေဆာင္မႈမရွိတဲ႔ ကေလးေတြ...။ သူတို႔ကို မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔ ကြၽန္မကိုေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ေကြၽးေနက်ဆိုေတာ႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လည္း ျငင္းမေနေတာ႔ဘူး။ သူတို႔မိဘက ဝယ္ေကြၽးျပီးသားေပမယ္႔ ကြၽန္မဝယ္ေပးတဲ႔ မုန္႔ကိုလည္း တန္ဖိုးတထား မက္ေမာၾကတယ္။ လိုခ်င္တဲ႔မုန္႔ကို ကြၽန္မ မေရာက္ခင္ကတည္းကေတာင္ ေရြးျပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ...။
အို...ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ရိုးသားတဲ႔ ကေလးေတြကို ကြၽန္မက လူၾကီးျဖစ္ျပီး မရိုးမသား က်င္႔ၾကံမိျပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းကေန တစ္ေယာက္တစ္ရာဖိုး ေန႔တိုင္းမတတ္ႏုိင္လို႔ မုန္႔ဆိုင္ၾကီးကေန ပါကင္လိုက္ ဝယ္လာျပီး ေကြၽးေတာ႔မယ္လို႔ ကေလးေတြကို အမွန္အတိုင္း ရွင္းျပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ရိုးသားတဲ႔ကေလးေတြကို ရုိးရိုးသားသား ဆက္ဆံတာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ႏုိ႔မို႔ဆို သူတို႔ကိုေရွာင္ျပီး ေက်ာင္းမလိုက္ပဲေနရတာ..၊ ကြၽန္မ တစ္ေန႔လံုး ေနမထိထုိင္မသာနဲ႔ စိတ္ညစ္ညဴးေနေရာ။ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကိုင္ စိတ္မရွင္းတာေလာက္ အဆီအေငၚမတည့္တာ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး။
ခုေတာ႔.. အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ေတြ႔သြားတဲ႔ ကြၽန္မ..။ စိတ္ေပါ႔ပါး ေပ်ာ္ရႊင္သြား ရတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ ေစာင္႔ေနမယ္႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ခုန္ဆြခုန္ဆြသ႑ာန္ေလးေတြကို အေတြးနဲ႔ျပံဳးမိရင္း၊ မုန္႔ထုပ္ကေလးဆြဲျပီး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လိုက္လာခဲ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔ အေဝးက လွမ္းၾကည့္လို႔လားမသိဘူး။ ကေလးေတြ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္မိဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာမ်ားလားလို႔ ရွာေဖြေတာ႔လည္း မေတြ႔ျပန္ဘူး။ မုန္႔ေစ်းတန္းထဲမွာလည္း မရွိၾကဘူး။ အတန္းထဲကုိ သမီးနဲ႔အတူ ဝင္လုိက္ကာမွ...
' ေနေကာင္းသြားျပီလား အန္တီ...'
အသြက္ကေလးက အနားကိုေျပးလာျပီး ေမးရွာတယ္။
' ေကာင္းသြားျပီ သမီးရဲ႕။ ဘာလို႔ လာေစာင္႔မေနတာလဲ...'
' ေန႔တိုင္း မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေနတာ...၊ အားနာလို႔ပါ အန္တီ။ လူေတြက မ်ားလာျပီေလ...'
ကြၽန္မ အထင္နဲ႔ တလြဲစီျဖစ္သြားရတယ္။ ကြၽန္မက ကြၽန္မလာမွာ မသိလို႔ သူတို႔ေစာင္႔မေနတာပဲ ထင္ေနတာ။
ကြၽန္မရဲ႕လွည့္ကြက္က သူတို႔ေလးေတြအတြက္ အသိတစ္ခုခု ဝင္သြားပံုရတယ္။ ကေလးဆိုေပမယ္႔ ေျပာတဲ႔စကားမွာ အသိပါတယ္။ ရိုးစင္းတယ္။ လူၾကီးေတြလို ကြယ္ဝွက္မႈမပါဘူး။
ကြယ္ဝွက္မႈေတြနဲ႔ မရိုးသားခ်င္တဲ႔ ကြၽန္မ...။ လက္ထဲက ေခ်ာကလက္ထုပ္ကို ေနာက္ပဲဝွက္လိုက္ရမလို...။ ေရွ႕ပဲ ဆန္႔ထုတ္ျပီး ေပးလိုက္ရမလိုနဲ႔...။ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ မလံုလဲဘူး။
ျဖဴစင္တဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ေစတနာတစ္ခုဟာ ကိန္းဂဏန္းတိုက္စားမႈ တစ္ခုေအာက္မွာ အေျခအေနေျပာင္းသြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကေလးေတြရဲ႕ ရုိးသားတဲ႔ အျဖဴေရာင္စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ မယွဥ္ဝ႔ံေလာက္ေအာင္ သိမ္ငယ္သြားရျပီေလ။
အျဖဴေတာ႔ အျဖဴပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေဖြးေဖြးဆြတ္တဲ႔ အျဖဴေရာင္ေဘးနားမွာ ယွဥ္လိုက္ေတာ႔ အျဖဴမဟုတ္တဲ႔ အေရာင္တစ္ေရာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ အျဖဴနားမွာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေနႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္႔စိတ္ကိုကိုယ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရဦးမယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ေနာက္မ်ားဆို သမီးေလးအပါအဝင္ ဘယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုမွ လွည့္စားမႈမပါဘဲ အရိုးသားဆံုး ေျပာဆို ဆက္ဆံေတာ႔မယ္ ဆိုတာပါပဲ။
ဟိုတစ္ရက္ကေတာ႔ သမီးနဲ႔ကြၽန္မ ေက်ာင္းထဲဝင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က ေျပးလာျပီး ကြၽန္မလက္ထဲက ေက်ာပိုးအိတ္ကို အလုအယက္ ဝိုင္းဆြဲယူၾကတယ္။
' သမီးတို႔ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင္႔ေနတာလဲ..'
' ထူးတြယ္တာကို ေစာင္႔ေနတာအန္တီ။ ေပး.. သမီးကို ေက်ာပိုးအိတ္။ သမီးသယ္ခဲ႔မယ္...'
ခပ္ၾကီးၾကီး ခပ္သြက္သြက္ ' အိေရႊစင္ ' ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးက ကြၽန္မဆီက ေက်ာပိုးအိတ္ကို လွမ္းယူရင္း ေျပာလိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ကေလးေပမယ္႔ လိမၼာေရးျခားရွိျပီး သိတတ္တဲ႔စိတ္ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
ဒါနဲ႔မ်ား သမီးက ေျပာေျပာျပေတာ႔ ဒီေကာင္မေလးက ဆိုးသတဲ႔။ အတန္းထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးမို႔ အားလံုးအေပၚ
ဗိုလ္က်ျပီး အျမဲ အႏိုင္က်င္႔သတဲ႔။ သမီးသူငယ္တန္းစတက္တဲ႔ ႏွစ္တုန္းကလည္း သမီးက လူေၾကာက္ျပီး ငိုငိုေနရတဲ႔ၾကားထဲ ဒီကေလးမက ဗိုလ္က်ျပန္ေတာ႔ ေက်ာင္းမေပ်ာ္တဲ႔ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ တက္လိုက္ေသးတာေလ။
အဆိုးဆံုးက တစ္ေန႔ေတာ႔ သမီးေလးနဲ႔ အိေရႊစင္ရဲ႕ညီမ တစ္ဝမ္းကြဲေလးနဲ႔ စကားမ်ားၾကတဲ႔အခါ အိေရႊစင္က ခါးေထာက္ျပီး...
' ငါ႔ညီမကို နင္က အႏိုင္က်င္႔တယ္ေပါ႔ေလ...ဘာ...ညာ..' ဆိုျပီး သမီးကို လာရန္ေတြ႔သတဲ႔။ သမီးက အားငယ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔
ကြၽန္မကို မ်က္ရည္တလဲ႔လဲ႔နဲ႔ ေျပာျပရွာတယ္။
အခါတိုင္းမွာ ကြၽန္မကေတာင္ သမီးေလးကို ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျဖသိမ္႔ေပးေနက်ေပမယ္႔ သမီးမ်က္ရည္ကို ျမင္ေတာ႔ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရတယ္။ ေနာက္ေန႔ သမီးကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရင္း....
'အိေရႊစင္..သမီးက အတန္းထဲမွာ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ငယ္တဲ႔သူဆို ကုိယ္႔ညီမလိုပဲ သေဘာထားရမယ္ေလ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတိုင္း ညီမဖက္ကခ်ည္း လိုက္ရန္ေတြ႕ေပးေနေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ...' ..လို႔ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္ေပမယ္႔ စိတ္တင္းျပီး ေျပာခဲ႔လိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ႔လည္း သမီးအတြက္ တာဝန္ေက်ခဲ႔တဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းလာေတာ႔ သမီးက မ်က္ႏွာညႇိဳးညႇိဳးေလးနဲ႔ အိမ္ျပန္လာပါတယ္။
' ေနာက္တစ္ခါ အိေရႊစင္ကို လိုက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ ေမေမ'
' ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီး။ သူက သမီးကို ရန္လုပ္ျပန္ျပီလား...'
' သူက ေျပာတယ္။ နင္႔အေမက ငါ႔ကို လာဆံုးမေနတာေပါ႔ေလ။ သူ႔သမီးက်ေနတာပဲတဲ႔...'
ေဟာေတာ႔..ဒီေကာင္မေလး တကယ္မလြယ္ပါလား။အတန္းထဲမွာ ဗိုလ္က်ရံုတင္မကဘူး။ကြၽန္မကိုပါ အေမမဟုတ္ပဲလာမဆံုးမနဲ႔ ဆိုတဲ႔သေဘာ။
' ေနာက္ျပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္ ေမေမ။ ဥပမာ နင္႔မွာလည္း ညီမရွိတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ နင္႔ညီမနဲ႔ တျခားသူ ရန္ျဖစ္တာကုိ နင္က ဒီတိုင္း ၾကည့္ေနမွာလားတဲ႔။ ညီမကို ကာကြယ္ရမယ္႔ တာဝန္ရွိတယ္ မဟုတ္လား.. တဲ႔။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ႔...တဲ႔ '
ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားတာပါ။ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးက ေျပာတဲ႔စကားတဲ႔ေလ။
ကြၽန္မလို လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို သူက ျပန္စြပ္စြဲလိုက္တဲ႔ သေဘာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကြၽန္မက ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ႔လူ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ နဂိုကမွ ကေလးကိစၥ ဝင္ေျပာရလို႔ လူၾကီးမဆန္မွာစိုးျပီး လိပ္ျပာမလံုရတဲ႔ၾကားထဲ...။
အဲဒီကတည္းက ေနာက္ဆို ကေလးေတြကိစၥမွာ သိတ္ၾကားမဝင္ဖို႔ သတိထားရေတာ႔တယ္။ဒါေပမယ္႔ ကြၽန္မသူ႔ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။
ဂ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ႔အတြက္ သူ႔အသိဥာဏ္ေလးကို အသိအမွတ္ျပဳမိသလို ကြၽန္မသမီးအတြက္လည္း မေအပီပီ စိတ္ပူမိပါတယ္။
သူက သမီးကို တစ္ေလွ်ာက္လံုး လႊမ္းမိုးသြားမွာ စိုးလို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူငယ္တန္းနဲ႔ ပထမတန္းကို သူနဲ႔သမီးနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ရန္ျဖစ္လိုက္ ၊ျပန္ေခၚသြားလိုက္၊ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကို ျပႆနာလုပ္လိုက္၊ ပဋိပကၡအေသးအမႊားေလးေတြ ေက်ာ္လႊားသြားလိုက္နဲ႔ ကေလးေတြ သူတို႔ဖာသာေျဖရွင္းရင္း ဒုတိယတန္းကိုေရာက္လာၾက ပါတယ္။ သမီးကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့၊ သူမ်ားအလႊမ္းမိုးခံမယ္႔ အစားထဲက မဟုတ္တာမို႔ ကြၽန္မ အသာပဲ ေဘးက ၾကည့္ေနလိုက္ပါေတာ႔တယ္။
xxxxxxxxxx
ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေစာင္႔ေနေတာ႔ သမီးကို မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရင္း သူတို႔ကိုပါ ဝယ္ေကြၽးလိုက္တယ္။' ဟင္႔အင္း အန္တီ။ ေနပါေစ...'
ထံုးစံအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ အိေရႊစင္က ဦးေဆာင္ျပီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။
' စားပါသမီးရယ္။သမီးတို႔ၾကိဳက္တာ တစ္ေယာက္တစ္ခုယူၾက။အန္တီက ၾကံဳတုန္း သမီးတုိ႔ကိုခ်စ္လို႔ ဝယ္ေကြၽးတာ။ ယူ..ယူ'
ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေရြးခ်ယ္ယူၾကျပီး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုၾကပါတယ္။
' ကဲ ဒါဆုိ အေဖာ္ေတြလည္းရွိျပီ။ ေမေမ အတန္းထဲထိ လိုက္မပို႔ေတာ႔ဘူးေနာ္။ သမီးတို႔ သြားၾကေတာ႔...'
ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စီစီညံညံ ထြက္သြားၾကေတာ႔ ကြၽန္မျပံဳးျပီး လက္ျပက်န္ခဲ႔တာေပါ႔။ သမီးလြယ္အိတ္ကို အိေရႊစင္ေလးက လြယ္ပိုးျပီး သယ္သြားေပးတာမို႔ အမၾကီးစိတ္ဓါတ္ရွိရွာတဲ႔ ကေလးမေလးပါလား။ သူ႔ခမ်ာ အိမ္မွာလည္း ေမာင္ႏွမေတြထဲ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ႔ အငယ္ေတြကို ဆရာလုပ္ေနက် အက်င္႔ပါေနလို႔သာ ေက်ာင္းမွာလည္း တျခားသူေတြအေပၚ အႏိုင္က်င္႔သလို ျဖစ္ေနတာ။
ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အမၾကီးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အနစ္နာခံ သယ္ပိုးျပီး ၾကင္နာတတ္ရွာသားလို႔ ေတြးမိတယ္။ သမီးကိုလည္း အမၾကီးလုပ္ခ်င္တဲ႔ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။
ေတြ႔တိုင္းမုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔ ကြၽန္မကို ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ခ်စ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေန႔တိုင္း လာေစာင္႔ေနတတ္တယ္။
သမီးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ရာဖိုး ဝယ္ေကြၽးေတာ႔ ေန႔တိုင္း သံုးေလးရာဖိုး စားေနက် သူ႔ကုန္က်စရိတ္ကို တစ္ဝက္ေလွ်ာ႔ျပီး တစ္ရာတန္ မုန္႔ႏွစ္ခုပဲ ယူရွာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူစားရမယ္႔ မုန္႔ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဝမွ်ေကြၽးလိုက္တဲ႔ သေဘာပါပဲ။ ကြၽန္မကေတာ႔ ပိုကုန္လည္း တစ္ရာေလာက္ေပါ႔။ အဲသေလာက္ေတာ႔ ကြၽန္မ အကုန္ခံႏုိင္ပါတယ္။
တစ္ေန႔လည္မွာေတာ႔ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး သမီးနားကို ဝိုင္းလာတာမို႔ ကြၽန္မ အံ႔ၾသသြားရတယ္။ အားလံုးကေတာ႔ သမီးနဲ႔ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါပဲ။ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ရွိမယ္။ ကြၽန္မကိုလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။
လာၾကိဳေနက် ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတာ သတင္းၾကားျပီး လာၾကိဳၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
' သမီးတို႔လာ...။ ၾကိဳက္တဲ႔မုန္႔ တစ္ေယာက္တစ္ခုယူၾက။ အန္တီမုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္....'
ကေလးခ်စ္တဲ႔ကြၽန္မက ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ မုန္႔ကိုယ္စီယူၾကတာၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ သြက္တဲ႔ကေလးေတြက
' ေက်းဇူး..အန္တီ..' လို႔ေျပာျပီး သမီးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းခန္းထဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ႔မွ ကြၽန္မ ပိုက္ဆံရွင္းရတယ္။
မုန္႔ေရာင္းတဲ႔ေကာင္မေလးက ' တစ္ေထာင္ေတာင္ အန္တီ...' လို႔ေျပာျပီးရယ္ေနတယ္။ အင္း...တစ္ေထာင္ ဆိုေတာ႔ ကြၽန္မအတိုင္းအတာနဲ႔ နည္းေတာ႔မနည္းလွဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလပဲ။ ရပါတယ္ေလ။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾကတာျမင္ရတာနဲ႔ကို တန္ေနပါျပီ။
ကေလးခ်စ္တဲ႔ ကြၽန္မကို သမီးသူငယ္ခ်င္း ကေလးမေတြကလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ေန႔လည္တိုင္း
ကေလးတစ္အုပ္နဲ႔ ကြၽန္မ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိလာေတာ႔ မုန္႔ေရာင္းတဲ႔ ေကာင္မေလးကလည္း ' ဟယ္...ေန႔တိုင္း လာၾကိဳေနတာလား။ တစ္ျပံဳၾကီးပါလား...' လို႔ ျပံဳးစစနဲ႔ ေမးလာျပီ။ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ဆိုေတာ႔ ကြၽန္မအိတ္ထဲလည္း ဘတ္ဂ်က္က ေတာ္ေတာ္ပြန္းလာျပီ။
သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြက ကေလးဆိုေတာ႔ ကေလးပီပီ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရင္ စားမွာပဲ။ ဝယ္ေကြၽးေနက်ဆိုေတာ႔ ေစာင္႔ရွာတာပဲ။
ကြၽန္မ ပိုက္ဆံကုန္မွာ၊ အားနာတာ၊ ဘာ..ညာ...ဘယ္ေတြးမလဲ။
ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလမဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္ၾကီး ေစာင္႔ေနၾကတာ....။ ရွစ္ေယာက္အုပ္စုၾကီးဆိုေတာ႔ ကြၽန္မလည္း အၾကပ္ရုိက္ေနျပီ။
တစ္ေန႔တစ္ေထာင္နဲ႔ တစ္လဆိုရင္ မနည္းေလာက္ဘူးေလ။ေန႔တိုင္း ဝယ္ေကြၽးခ်င္တဲ႔ ေစတနာရွိေပမယ္႔ ကြၽန္မရဲႁကြယ္ဝမႈက အဲဒီေလာက္ေတာ႔ မဖူလံုဘူးဆိုတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။ကြၽန္မမွာ ဒီသမီးတစ္ေယာက္ တည္းမွ မဟုတ္တာ။ သားအၾကီးေကာင္က ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ၾကီး..။ အရြယ္ကေလးေရာက္လာေတာ႔ ဟိုဟာပူဆာ ဒီဟာပူဆာနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကလည္း မ်ား...။
ႏွစ္ေယာက္တည္းတုန္းက သမီးမုန္႔ဖိုးထဲက မွ်ေကြၽးရတာမို႔ သိတ္မသိသာေပမယ္႔ ေန႔တိုင္း တစ္ျပံဳၾကီးေတာ႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔။ ကေလးေတြကိုလည္း သနားပါတယ္။ စားခ်င္ရွာလို႔ လာၾကတာ။ ကိုယ္က ' ဒီေန႔ မုန္႔ဝယ္မေကြၽးဘူးေဟ႔။ တစ္ခါတစ္ေလမွ ေကြၽးႏုိင္မယ္...' လုိ႔ ေျပာမထြက္ေပါင္ကြယ္။
သူတို႔က ကြၽန္မလာျပီဆို ေသခ်ာျပီးသားကိစၥတစ္ခုလုိ မုန္႔ဆိုင္ကိုတန္းသြားျပီး မုန္႔ထုပ္ေတြကို ေရြးျပီးသား။ ကြၽန္မ ဘယ္လို ျငင္းရက္မလဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးေတြ ေတာက္ေနတဲ႔ သူတို႔မ်က္ဝန္းေလးေတြ ညႇိဳးသြားမွာကို မျမင္ရက္ဘူး။ သနားတယ္။
ေျပာမယ္႔သာ ေျပာေနတာ။ကြၽန္မ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေနက် ကေလးေတြထဲမွာ အမ်ားစုက ကြၽန္မထက္ ၾကြယ္ဝသူေတြရဲ႕ ကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးဆိုတာက ဘယ္ေလာက္စားရစားရ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရင္ ေပ်ာ္တာပဲ။ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔သူကို ခ်စ္တာပဲ။
ကြၽန္မက ဟီးရုိးလုပ္ခ်င္လို႔၊အခ်စ္ခံခ်င္လို႔ ဒီလိုလုပ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ကြၽန္မကကို ကေလးခ်စ္တတ္တာ ။ေစတနာ ပိုခ်င္တာ။
ခုေတာ႔ ကိုယ္႔ဇာတ္ ကိုယ္မႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ သမီးေဖေဖကိုပဲ ရင္ဖြင္႔ရေတာ႔တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔မလဲ...ေပါ႔။ သမီးေဖေဖက 'မင္း ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ပဲ ေနၾကည့္ပါလား' တဲ႔။ဒီအၾကံ မဆိုးဘူး။ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းတတ္ႏုိင္မယ္ ထင္တာပဲ။ ဝယ္မေကြၽးႏုိင္တဲ႔ရက္ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ပဲ သမီးေဖေဖပဲ ပို႔ေပ႔ေစေပါ႔။သမီးကိုေတာ႔ အိမ္ကေန မုန္႔ဝယ္ထည့္ေပးလို႔ ရတယ္ေလ။
xxxxxxxxxxx
သမီးအတြက္ ေက်ာင္းကိုထည့္ေပးဖို႔ မုန္႔ဆိုင္ၾကီးမွာ မုန္႔ေတြဝယ္ေနရင္း ေခ်ာကလက္ ဒုတ္ထိုးေလးေတြက ဒါဇင္လိုက္ဝယ္ရင္ တစ္ခုငါးဆယ္ေလာက္ပဲ က်မွာမို႔ ထည့္ဝယ္လိုက္မိတယ္။ ေက်ာင္းေစ်းတန္းမွာ ဝယ္ေကြၽးရင္ မုန္႔သည္ေလးေတြက အျမတ္တင္ျပီး ေရာင္းရတာဆိုေတာ႔ တစ္ခုခ်င္းဆို တစ္ရာျဖစ္သြားေရာ။ ဒါဇင္လိုက္၊ ပါကင္လိုက္ဝယ္ရင္ သက္သာတာနဲ႔ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ပါဒီလိုဝယ္ေကြၽးရင္ အကုန္အက်သက္သာျပီး ေန႔တိုင္းေတာင္ ေကြၽးႏုိင္မယ္ေလ။မေန႔က ကြၽန္မ ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ေတာ႔ ကေလးေတြက ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ ရွာၾကတယ္တဲ႔။
' နင္႔ေမေမေရာ....မပါဘူးလား...' လို႔ ေမးၾကတယ္။ သမီးေလးက ' ေမေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ လိုက္မပို႔ဘူး...' လို႔ ေျဖေတာ႔ ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ပဲ အတန္းထဲ ျပန္သြားၾကသတဲ႔။
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျပီး အတန္းထဲဝင္ၾကမယ္႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အျပစ္ကင္းျပီး ဟန္ေဆာင္မႈမရွိတဲ႔ ကေလးေတြ...။ သူတို႔ကို မုန္႔ဝယ္ေကြၽးတဲ႔ ကြၽန္မကိုေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ေကြၽးေနက်ဆိုေတာ႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လည္း ျငင္းမေနေတာ႔ဘူး။ သူတို႔မိဘက ဝယ္ေကြၽးျပီးသားေပမယ္႔ ကြၽန္မဝယ္ေပးတဲ႔ မုန္႔ကိုလည္း တန္ဖိုးတထား မက္ေမာၾကတယ္။ လိုခ်င္တဲ႔မုန္႔ကို ကြၽန္မ မေရာက္ခင္ကတည္းကေတာင္ ေရြးျပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ...။
အို...ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ရိုးသားတဲ႔ ကေလးေတြကို ကြၽန္မက လူၾကီးျဖစ္ျပီး မရိုးမသား က်င္႔ၾကံမိျပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းကေန တစ္ေယာက္တစ္ရာဖိုး ေန႔တိုင္းမတတ္ႏုိင္လို႔ မုန္႔ဆိုင္ၾကီးကေန ပါကင္လိုက္ ဝယ္လာျပီး ေကြၽးေတာ႔မယ္လို႔ ကေလးေတြကို အမွန္အတိုင္း ရွင္းျပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ရိုးသားတဲ႔ကေလးေတြကို ရုိးရိုးသားသား ဆက္ဆံတာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ႏုိ႔မို႔ဆို သူတို႔ကိုေရွာင္ျပီး ေက်ာင္းမလိုက္ပဲေနရတာ..၊ ကြၽန္မ တစ္ေန႔လံုး ေနမထိထုိင္မသာနဲ႔ စိတ္ညစ္ညဴးေနေရာ။ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကိုင္ စိတ္မရွင္းတာေလာက္ အဆီအေငၚမတည့္တာ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး။
ခုေတာ႔.. အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ေတြ႔သြားတဲ႔ ကြၽန္မ..။ စိတ္ေပါ႔ပါး ေပ်ာ္ရႊင္သြား ရတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ ေစာင္႔ေနမယ္႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ခုန္ဆြခုန္ဆြသ႑ာန္ေလးေတြကို အေတြးနဲ႔ျပံဳးမိရင္း၊ မုန္႔ထုပ္ကေလးဆြဲျပီး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လိုက္လာခဲ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔ အေဝးက လွမ္းၾကည့္လို႔လားမသိဘူး။ ကေလးေတြ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္မိဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာမ်ားလားလို႔ ရွာေဖြေတာ႔လည္း မေတြ႔ျပန္ဘူး။ မုန္႔ေစ်းတန္းထဲမွာလည္း မရွိၾကဘူး။ အတန္းထဲကုိ သမီးနဲ႔အတူ ဝင္လုိက္ကာမွ...
' ေနေကာင္းသြားျပီလား အန္တီ...'
အသြက္ကေလးက အနားကိုေျပးလာျပီး ေမးရွာတယ္။
' ေကာင္းသြားျပီ သမီးရဲ႕။ ဘာလို႔ လာေစာင္႔မေနတာလဲ...'
' ေန႔တိုင္း မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေနတာ...၊ အားနာလို႔ပါ အန္တီ။ လူေတြက မ်ားလာျပီေလ...'
ကြၽန္မ အထင္နဲ႔ တလြဲစီျဖစ္သြားရတယ္။ ကြၽန္မက ကြၽန္မလာမွာ မသိလို႔ သူတို႔ေစာင္႔မေနတာပဲ ထင္ေနတာ။
ကြၽန္မရဲ႕လွည့္ကြက္က သူတို႔ေလးေတြအတြက္ အသိတစ္ခုခု ဝင္သြားပံုရတယ္။ ကေလးဆိုေပမယ္႔ ေျပာတဲ႔စကားမွာ အသိပါတယ္။ ရိုးစင္းတယ္။ လူၾကီးေတြလို ကြယ္ဝွက္မႈမပါဘူး။
ကြယ္ဝွက္မႈေတြနဲ႔ မရိုးသားခ်င္တဲ႔ ကြၽန္မ...။ လက္ထဲက ေခ်ာကလက္ထုပ္ကို ေနာက္ပဲဝွက္လိုက္ရမလို...။ ေရွ႕ပဲ ဆန္႔ထုတ္ျပီး ေပးလိုက္ရမလိုနဲ႔...။ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ မလံုလဲဘူး။
ျဖဴစင္တဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ေစတနာတစ္ခုဟာ ကိန္းဂဏန္းတိုက္စားမႈ တစ္ခုေအာက္မွာ အေျခအေနေျပာင္းသြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကေလးေတြရဲ႕ ရုိးသားတဲ႔ အျဖဴေရာင္စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ မယွဥ္ဝ႔ံေလာက္ေအာင္ သိမ္ငယ္သြားရျပီေလ။
အျဖဴေတာ႔ အျဖဴပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေဖြးေဖြးဆြတ္တဲ႔ အျဖဴေရာင္ေဘးနားမွာ ယွဥ္လိုက္ေတာ႔ အျဖဴမဟုတ္တဲ႔ အေရာင္တစ္ေရာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ အျဖဴနားမွာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေနႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္႔စိတ္ကိုကိုယ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရဦးမယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ေနာက္မ်ားဆို သမီးေလးအပါအဝင္ ဘယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုမွ လွည့္စားမႈမပါဘဲ အရိုးသားဆံုး ေျပာဆို ဆက္ဆံေတာ႔မယ္ ဆိုတာပါပဲ။
xxxxxxxxxx
ေဝ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
စက္တင္ဘာ..၂ဝဝ၉...ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း
စက္တင္ဘာ..၂ဝဝ၉...ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း
တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ႕ ပို႕စ္ေလးပါပဲ မမ...ေရ
ReplyDeleteၿဖဴစင္တဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕ ရိုးသားတဲ႕ စိတ္ဓါတ္က ခ်စ္စရာ အၿပည့္နဲ႕
ေလးစားမွဳေတာင္ တိုးေစသလိုပါပဲ...
ကေလးေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ကို လူႀကီးေတြကပဲ စြန္းထင္းေစႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိေလး ဒီပို႔စ္ေလးက ရလိုက္တယ္..။
ReplyDeletethis is very good article consisted fresh idea and positive view. i pray to promote looking forward your next thinking
ReplyDelete