လက္ဖ်ံႏုႏုေလးမွာ အပ္ေတြစုိက္
သမီေလးႏွာေခါင္းမွာက ပုိက္
ဗိုက္ကေလးကေတာ႔ ပိန္လုိက္ေဖာင္းလုိက္
အားစုိက္ျပီး ေလကုိရွဴရႈိက္ေနရတာ...
နာရီျခားအခါခါ ေသြးေတြသြင္းေဖာက္
ေသာက္ရတဲ႔ေဆးေတြကလည္း မနည္း
အရြယ္ေလးနဲ႔ေတာင္ မလုိက္
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရႈိက္သံသဲ႔သဲ႔ေလးက
အေဖ႔ရင္ကုိ တုိက္စား
ေယာက်ာ္းဆိုတဲ႔ အားမာန္ထဲက
အလံျဖဴေလးတစ္စ လြင္႔လာခဲ႔ေပါ႔
အေဖ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ပါသမီးရယ္။
ႏွာေခါင္းစည္းေတြထဲက
ဒင္ဂီး...ဒင္ဂီး အဆင္႔ေလးငါး
အေဖ ဘာမွမၾကားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး
အေဖ႔အနားမွာ ရွိေနတာက
မခ်ိတဲ႔ သမီးေလးေ၀ဒနာ
အေဖ ရင္ေတြနာရပါေပါ႔သမီးေလးရယ္...။
အေဖ႔ကဗ်ာေတြက သမီးကို မသန္မာေစႏုိင္ေတာ႔ဘူး
အေဖ႔ကာရန္ေတြနဲ႔ သမီးကုိ ရံမထားႏုိင္ေတာ႔ဘူး
အေဖ႔စကားလံုးေတြနဲ႔ သမီးကုိ လႊမ္းျခံဳမဖံုးႏုိင္ေတာ႔ဘူး....
အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းထားလုိက္စမ္းသမီး
သမီးၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းေလးထဲကလို
ပစ္တုိင္းေထာင္က သမီး
သမီးက ပစ္တိုင္းေထာင္
ပစ္ခ်င္သလို ပစ္သာခ်
အခုပဲ ႏုိးထလုိက္ပါေတာ႔လား သမီးရယ္...။
ငါ႔သမီးေလးႏိုးလာရင္ အားေဆး
ငါ႔သမီးေလးႏုိးလာရင္ အားျဖစ္ေအာင္
ပစ္တိုင္းေထာင္ အရုပ္ေလးတစ္ရုပ္၀ယ္ဖို႔...။
လြယ္အိတ္ထဲက လက္ျပန္အထုတ္မွာ
မေရးရေသးတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
ရုတ္တရက္ ထြက္က်ကြဲေၾကသြားတယ္။
အို...နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ
သမီးေလးေရ....။
သစ္ခက္အိမ္
(April, 2011....မေဟသီမဂၢဇင္း )
No comments:
Post a Comment