ေတာင္တစ္ေတာင္ကိုေတာ႔ ေက်ာ္ျပီးခဲ႔ျပီ။ ေ၀ဟင္က ပ်ံသန္းျပီး ေက်ာ္ခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ေတာင္ခါးပန္းက ပတ္ေဖာက္ထားတဲ႔ကားလမ္းေလးကေန ေကြ႔ပတ္ျပီး စီးေတာ္ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔
ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ႔တာ။ ခ်ိဳင္႔ကေလးေတြ၊ အနိမ္႔အျမင္႔ေလးေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြနဲ႔...။
ဘုရားစူး...ကတၱရာလမ္း။
ပတ္၀န္းက်င္အသြားအလာကလည္း က်ဲပါးလြန္းတာမို႔ လကမာၻေပၚ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အိပ္မက္ခရီးႏွင္ေနသလိုေတာင္ ထင္ခ်င္လာမိတယ္။
အိပ္မက္ဆုိတာကေတာ႔ အျပင္မွာ ကိုယ္စြဲလန္းလြန္းတဲ႔အရာေတြကို တစ္ခါတေလ စိတ္အလိုလိုက္ျပီး ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ၾကည့္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ က်ေတာ႔လည္း ကိုယ္ မလိုလားတာေတြ၊ ကိုယ္မထင္မွတ္တာေတြ၊ ေၾကာက္လန္႔စရာေတြကုိ ကေယာက္ကယက္နဲ႔ အဆီအေငၚမတည့္ ေတြ႔ရတာမ်ိဳးေလ။
အခု ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္ကေတာ႔ ေႏြလယ္ေခါင္ ေျခာက္အိပ္မက္ မက္ေနရသလုိပါပဲဗ်ာ။ လူတစ္ကို္္ယ္နဲ႔ ဘ၀ႏွစ္ခု တစ္ျပိဳင္တည္း ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနရတယ္။ တစ္ခုက နတ္ျပည္ဆို...၊ တစ္ခုက ငရဲပဲ။
တစ္ခုက မီးဆုိ...တစ္ခုကေရပဲ။ တစ္ခုက အပူဆို... တစ္ခုက အေအးပဲ။
ဒါဆို အခုသြားရာလမ္းဟာ အေအးကေန အပူဆီကိုကူးရာ နယ္ျခား။ နတ္ျပည္ကေန ငရဲကို သြားရာလမ္းေၾကာင္း။ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈကေန ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ႔မိတာ။
ပိုးဖလံေကာင္ေးလေတြလိုေပါ႔။ မီးမွန္းသိေပမယ္႔ တိုး၀င္ခ်င္တယ္။ ပူမယ္မွန္း သိေပမယ္႔ ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ႔လူသားကေတာ႔ ေငြရမယ္မွန္းသိေနတာမို႔ ဒီလမ္းကို ေတာင္ေတြေက်ာ္ျပီး ျဖတ္ရဦးမယ္ေလ။
xxxxxxx
“ မီး ကားမလိုခ်င္ေတာ႔ပါဘူူး ေဖၾကီးရယ္။ ျပန္မသြားပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္။ မီးတို႔မွာ ဆိုင္ကယ္ေလး ရွိသားပဲေလ ေနာ”
ငိုမဲ႔မဲ႔သမီးအသံေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ ေ၀ဒနာမီးကိုေလပင္႔ေပးလိုက္ သလုိပဲ။ ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီးသာ ငုိလိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ ဦးစီးဦးေဆာင္တစ္ေယာက္ ဆိုတဲ႔ တာ၀န္အသိကသာ ထိန္းခ်ဳပ္မထားခဲ႔ရင္... ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန လွည့္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္ခ်င္ေနျပီ။. ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တန္းကေန တပ္ဆုတ္ခ်င္ေနျပီ။
တစ္ခါမွ ခရီးေ၀းမခြဲဖူးေသးတဲ႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးက ဖေအကို လြမး္လွျပီတဲ႔ေလ။
ထူူးထူးဆန္းဆန္း “ ကားစီးခ်င္တယ္။ ၀ယ္ေပးပါ..” လို႔ မပူဆာစဖူး ပူဆာလိုက္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕စကားၾကားရျပီး မၾကာခင္မွာပဲ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ေငြေတာ္ေတာ္ ရႏုိင္မယ္႔ အလုပ္တစ္ခုက ေပၚလာတယ္။
ဘ၀မွာ အခြင္႔အေရးတစ္ခုဟာ ႏွစ္ခါမလာဘူးတဲ႔။ အခြင္႔အေရးရတုန္း အမိအရဆုပ္ကိုင္ႏုိင္မွသာ
ေအာင္ျမင္မႈကို လက္လွမ္းႏိုင္မယ္။ အခြင္႔အေရးကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆီ ဘယ္ေလွကားနဲ႔တက္မလဲ။
ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္နင္းတက္ရမယ္႔ ေလွကားထစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ယံုၾကည္မႈ၊ ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္က်င္႔တရားေတြဆိုတာ ခပ္ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႔တာဘဲ။
အေတြ႔အၾကံဳမရွိခဲ႔တာေလ။ ကၽြန္ေတာ႔္၀ါသနာ၊ ဗီဇ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေသြးအသားထဲ ကိန္္္္္းေအာင္းေနတာက အႏုပညာခ်င္ျခင္းေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားေကာင္းေကာင္း မရွာတတ္ဘူး။ သံစဥ္စားသားေတြပဲ ရွာေဖြေနခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေျကးဂုဏ္ဓနေတြ မမက္ေမာဘူး။ ဂီတ၊ ကဗ်ာကိုပဲ ဖက္တြယ္ထားခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရာထူးစည္းစိမ္ေတြ မျမင္တတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုပဲ တန္ဖိုးထားခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ဂုဏ္ ပကာသန၊ စည္းစိမ္ေတြ ေ၀ဆာအံု႔ဆိုင္းေနတဲ႔ ပင္ယံထက္က ပန္းကေလးတစ္ပြင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ထဲ ေၾကြက်သက္ဆင္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီပန္းကေလးက အႏုပညာရနံ႔ေတြလည္း သင္းေမႊး၊ နားလည္မႈေတြလည္း ၾကိဳင္လႈိင္ေနခဲ႔ေသးတယ္ေလ။
ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ခရီးအစက ကၽြန္ေတာ္႔တစ္သက္မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။ ေမာင္ႏွံတူစံုတြဲျပီး သံစဥ္ေတြၾကားမွာ ၀ဲပ်ံေနလိုက္ၾကတာ။ ပန္းေပါင္းစံုကလည္း ထံုသင္း။ သက္တံ႔ေရာင္စံုကလည္း ဖန္႔၀င္းလို႔ေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးေဆာင္ၾကိဳးစားထားတဲ႔ တီး၀ိုင္းေလးေပၚကို စိတ္တူ၀ါသနာတူ ခ်စ္သူူကုိ လက္တြဲ
ေခၚတင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔ သီခ်င္းေတြ ေရးၾကဆိုၾကရင္း၊ နယ္ျမိဳ႕ေလးက စတိတ္ရႈိးတိုင္းမွာ ပြဲတုိင္းေက်ာ္ၾကရင္း..၊ တီး၀ုိင္းကရသမွ် အႏုပညာေၾကးေတြကို တစ္ဖြဲ႕လံုး စိတ္တူသေဘာတူ ဘယ္သူမွ ခြဲေ၀မယူၾကဘဲ ေစတီငယ္ေလးေတြမွာ ထံုးသကၤန္းကပ္လွဴၾကတယ္။ ေတာရေက်ာင္းေလးေတြမွာ အလွဴသြားလုပ္ၾကတယ္။
ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရတဲ႔ အႏုပညာအလုပ္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာလုပ္ရင္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေငြအနည္းအက်ဥ္းရတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကိုလည္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေယာကၡမေတြ ျပန္မေခၚမခ်င္းဘဲ ဆုိပါေတာ႔။
ေငြေၾကး ပညာ ဂုဏ္ပကာသန ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ အႏုပညာပိုးေတြသာ တရြရြထိုးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမတူတဲ႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းကလည္း ၾကာၾကာေတာ႔ စိတ္မဆိုးႏုိင္အားပါဘူး။ သမီးေလးးတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ ဆိုေတာ႔ေလ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူတို႔ျပန္မေခၚခင္က ႏွစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရုန္းကန္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ကို ပိုမက္ေမာတယ္ဗ်ာ။
ဂုဏ္ဓနအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကို ၀င္ရျပီဆုိကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အႏုပညာပိုးေတြဟာ ပုိးသတ္ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တုိးေတာ႔တာေပါ႔။ ဘယ္ေရွာင္ႏုိင္လိမ္႔မလဲ။
အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ၀င္ခြင္႔နဲ႔ ထူေထာင္ေပးတဲ႔ စီးပြားတစ္ခု အတြက္ ေက်းဇူးတရားေတြ က နာမည္ရစျပဳေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔တီး၀ိုင္းေလးကို တျဖည္းျဖည္း ေသြးေအးေစ ခဲ႔ျပီေလ။ လူမႈဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေလာဘအပူမီးေတြဟာ တစ္ဖက္က အႏုပညာစီးဆင္းမႈ ကို ေအးခဲေစခဲ႔ျပီ။
ၾကင္သူကို တင္ေဆာင္ရင္း တအိအိနင္းခဲ႔ရတဲ႔ စက္ဘီးေလးကေန လုိရာခရီးခ်ံဳ႕ အျမန္ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္မယ္႔ ဆုိင္ကယ္ေလးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖုိ႔အခါမွာ...၊ ေယာကၡမေတြ ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကေန သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ႔ တုိက္အိမ္ေလးအျဖစ္ကို တုိးတက္ေစတဲ႔အခါမွာ..၊ ႏွစ္ကိုယ္တူဘ၀ေလးကေန ဆည္းလည္းေလးေတြ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲလာခ်င္ေတာ႔ တဲ႔အခါမွာ...၊ ပိုးသတ္ေေဆးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အဆင္ျမင္္႔ ျပင္းထန္လြန္းလာတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔တဲ႔ တီး၀ုိင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေက်ာခိုင္း လုိက္ရေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကတာမို႔ တစ္စစီ ျပိဳကြဲသြားတဲ႔ အႏုပညာဖြဲ႕စည္းမႈတစ္ခုဟာ သခၤါရရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲေလ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို အာရံုစူးစိုက္မခံစားအားေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ရုန္းကန္ေနရျပန္ေသးေတာ႔ တရြရြထိုးခဲ႔တဲ႔ပိုးေတြ တစ္ေကာင္မက်န္
ေသကုန္ျပီလားေတာင္ ထင္မိေတာ႔တယ္။
ဂစ္တာအုိေလးလည္း ၾကိဳးျပတ္ဖုန္တက္ျပီး စတုိခန္းထဲက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ...။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေနကုန္ အလ်ဥ္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆုိင္ရဲ႕
ေငြသိမ္းေကာင္တာခံုေပၚမွာ...။ လက္တြဲေဖာ္ကလည္း သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းၾကိဳ က်ဴရွင္စံုေတြၾကားမွာ...။
မိသာစု လုိအပ္ခ်က္ ေငြေၾကးကို အလ်င္စလိုရွာေဖြေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႔ကုိ္ယ္ကိုယ္က်ေတာ႔ ရွာေဖြမေတြ႕ေတာ႔ဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ႔ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဘ၀နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ဘ၀ ႏွစ္ခုၾကားက တကယ္တမ္း နယ္နိမိတ္ အနားသတ္ဟာ အစိမ္းေရာင္ေငြစကၠဴေလးေတြပါလားလို႔ ရင္နင္႔နာၾကည္းမိေတာ႔တယ္။
xxxxxxx
ေဆာက္လက္စအိမ္ေလး တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ႔္လက္ထဲ ပိုက္ဆံျပတ္သြားတယ္။ အမွန္က မွန္းထားတဲ႔ ကုန္က်စရိတ္ထက္ ႏွစ္ဆရွိမွ အိမ္ေဆာက္သင္႔တယ္ဆုိတာကို အခ်ိန္လြန္မွ သိရတာေလ။
ႏွစ္ဖက္မိဘကိုလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္တာေၾကာင္႔ တုိးလိုးတန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေဆာက္လက္စအိမ္ကို အျပီးသတ္ႏုိင္ဖို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက ခဏလွည့္ရတယ္။
အိမ္အျပီးသတ္ျပီးခါမွ ဘဏ္မွာ ေပါင္လို႔ရတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ျပန္ဆပ္ရတာေပါ႔။ ဘဏ္တုိတင္ တစ္လတစ္သိန္း
နီးပါး ေပးရတာမုိ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုကုိယ္ တစ္လတစ္သိန္းနဲ႔ အိမ္လခေပးေနေနရသလိုိေတာင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေျပာျပီး ရယ္ေမာမိေသးတယ္။
စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ အတုိးေပးႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ၀င္ေငြရွိေပမယ္႔ ေပးရတဲ႔အတိုးကလည္း မနည္းလွေတာ႔
စုေငြက်န္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း လတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား ရင္ေမာရတာပါပဲ။ သားနဲ႔သမီး ေက်ာင္းစရိတ္
ကတင္ လူတန္းေစ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ေစဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ဘယ္ေလာက္ၾကီးတာ မိဘတိုင္းအသိေလ။ အေရာင္းအ၀ယ္ေကာင္းတဲ႔လမွာ စုမိတဲ႔ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါးဟာ အေရာင္းအ၀ယ္ပါးတဲ႔လမွာ အသံုးစရိတ္ထဲ ပါသြားျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ႔ အတုိးေပးေနရတဲ႔ အေၾကြးေလးသာမရွိခဲ႔ရင္ ကားစီးႏုိင္ေနျပီလို႔ တြက္တြက္ျပီး သက္ျပင္းေတြသာ က်ိတ္က်ိတ္ခ်ရတဲ႔ အၾကိမ္ေတြလည္း မ်ားခဲ႔ေပါ႔။
အျဖစ္က လမ္းေလွ်ာက္စက္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသူလိုပဲ။ ဘယ္လိုၾကိဳးစားရုန္းေပမယ္႔ ေနရာမေရြ႔ဘဲ
လူကသာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာတယ္။ ခရီးက ေရွ႕ကို မတိုးဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီမေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္သူရဲ႕ ကူညီေစာင္မမႈတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ ေလွကားထစ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
ေလာကၾကီးရဲ႕ ကံၾကမၼာက်ီစားမႈက ရယ္ေတာ႔ရယ္ခ်င္စရာပါ။ ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ယူျပီး သီခ်င္း ကဗ်ာေရး၊ ဂစ္တာတီးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ထရိုက္လုပ္ရမတဲ႔။ ေဆာက္လုပ္ေရး အေတြ႕အၾကံဳဆိုလို႔
ကုိယ္ပိုင္တုိက္အိမ္ေလးတစ္လံုးပဲ ဦးေဆာင္ေဆာက္ဖူးတဲ႔သူက ရထားလမ္းေဖာက္ရာမွာ ေရေက်ာ္ခံုးေက်ာ္တံတားေလးေတြ ကန္ထရုိက္ရခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာျမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ေတာင္ေလး တစ္လံုးႏွစ္လံုးေလာက္ ေက်ာ္ျပီးရင္ေရာက္ျပီ။ ရထားလမ္းအသစ္ၾကီးေဖာက္ဖို႔ ေျမဖို႔ထားတဲ႔ တာေပါင္ၾကီးေဘးက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပန္းရန္ဆရာေရာ၊ အၾကမ္းသမားေရာ၊
ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္တပ္စုကေလး စခန္းခ်ဖို႔ေရာက္သြားေတာ႔ ေႏြဦးရာသီ။ ေဆာင္းပန္းခ်ီေတာင္ မျပယ္ခ်င္တတ္ေသးဘူး။ လယ္ကြင္းေတြကေတာ႔ ပပ္ၾကားအက္အက္စျပဳေနျပီ။
အေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ႔သူဆိုေတာ႔ စရိတ္စကဖိစီးျပီး အျမတ္မက်န္မွာကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အမင္း
ပူပင္ေနမိတယ္။ ကန္ထရုိက္စလုပ္ျပီဆိုတာနဲ႔ နီးစပ္ရာမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္သူကျဖင္႔ ဘာကန္ထရုိက္ယူလိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ရံႈးသြားတာ၊ ဘယ္လိုထိသြားတာ စသျဖင္႔ သတိေပး သတင္းေလးေတြကိုလည္း လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္လာၾကတာကိုး။
ညီမလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ အားေပးရွာပါတယ္။
“ ကိုၾကီးေရ... စီးပြားေရးသမား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မျမတ္ဘူး ညည္းတာ အလကား။ လိုခ်င္သေလာက္ အျမတ္မရလို႔ေျပာတာ။ ရႈံးတယ္ေျပာရင္ မွန္းသေလာက္မကိုက္လို႔။ မဆိုးပါဘူးဆိုရင္ ထင္တာထက္ ပိုပုိက္သြားလို႔သာမွတ္။ ေတြေ၀မေနနဲ႔။ ဆက္သာလုပ္..” တဲ႔။
ေနာက္တန္းက ညီမက တြန္းအားေကာင္းေပမယ္႔ အလယ္တန္းက လက္တြဲေဖာ္က ဆီမထိုးသလုိ၊ ေရွ႔တန္းတက္ရမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆီမလိုက္ဘဲ တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀စြာနဲ႔ေပါ႔။
xxxxxx
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...မရဲေပမယ္႔ ကၽြဲျပဲေတာ႔စီးမိခဲ႔ျပီ။
ကိုယ္ေဆာက္ရမယ္႔တံတား ဧရိယာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ထက္ေတာင္ၾကီးေနေသးတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာရံုးက ခ်ေပးလိုက္တဲ႔ စေကးကို တုိက္တစ္လံုးေဆာက္ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳရယ္၊ အမ်ားျပည္သူ
ခရီးလမ္း ေျဖာင္႔ျဖဴးေစဖို႔ဆိုတဲ႔ ေစတနာရယ္၊ ေနာက္တန္းက ညီမေလးပံ႔ပိုးေပးလိုက္တဲ႔ ရင္းႏွီးေငြရယ္၊ အိမ္ေဆာက္တုန္းက ပန္းရန္အဖြဲ႕ရယ္...၊ လက္တြဲျပီး ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကတယ္။
ပန္းရန္အဖြဲ႔နဲ႔ပဲ အတူတူ ေျမစိုက္တာေပၚလင္တဲေလးထိုးျပီး အတူေန၊ အတူစား၊ ၀ါးကပ္ေလးခင္းျပီး အိပ္ခဲ႔ရတာေတာင္ တစ္လေက်ာ္ခဲ႔ျပီ။ ေန႔ပူညခ်မ္း တေပါင္းလထဲမွာ ေန႔လယ္ခင္းဆိုရင္ ရထားလမ္းနဲ႔ နီးစပ္ရာကားလမ္းေပၚမွာ၊ ေနရွိန္ျပင္းျပင္းေအာက္မွာ စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။
လုိအပ္တဲ႔ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမကအစ ေသာက္၊ သံုး၊ ခ်ိဳးဖို႔ ေရအဆံုး... လုိအပ္ခ်က္အားလံုး ဆိုက္ထဲေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္နဲ႔အျပိဳင္ ေျပးလႊားရတယ္။
အခ်ိန္ခ်ံဳ႕ႏိုင္မွ စရိတ္သက္သာမွာဆိုေတာ႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ႔္စြမ္းေဆာင္အားကို ပိုျမွင္႔ျပီး အသံုးျပဳခဲ႔ရတာေပါ႔။ စိတ္ကူးထဲမွာ၊ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လြယ္ကူတဲ႔ကိစၥမွန္သမွ်ဟာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စခန္းမွာ ထင္ထားတာထက္ ေလးငါးဆ ခက္ခဲပင္ပန္းလွပါတယ္။ အႏုပညာသမားျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀တုိက္ပြဲကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခ်ီတက္ေနရတဲ႔အျဖစ္မွာ အံ၀င္္ခြင္က် ဘယ္လိုလုပ္ရွိမလဲဗ်ာ။
ေန႔လယ္ခင္းဆုိ ပူလြန္းလို႔ ေနစရာမရွိတဲ႔ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ေခၽြးေတြမတရားထြက္ေပမယ္႔
ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ေခၽြးမထြက္ခဲ႔ဖူးလို႔ေတာင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တုိက္တဲ႔ေလက
ေျခာက္ေသြ႕ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္။ ညက်ေတာ႔လည္း သစ္ပင္ အကာအကြယ္မရွိျပန္ေတာ႔ အကာအရံ
မလံုတဲ႔တဲထဲမွာ ေစာင္ျခံဳအိပ္ေပမယ္႔ အရိုးစိမ္႔ေနေအာင္ ေအးျပန္ေရာ။
တစ္ေတာင္ေလာက္ ဇိမ္ခံေမြ႔ရာအထူၾကီးနဲ႔ အိပ္ေနက်ေတာ႔မဟုတ္ေပမယ္႔ ၀ါးကပ္ေပၚခင္းထားတဲ႔ ဂြမ္းကပ္ပါးပါးေလးက ခိုးလိုးခုလုနဲ႔မို႔ မုိးလင္းရင္ ကိုင္အရိုက္ခံထားရသလုိ တစ္ကို္ယ္လံုးနာက်င္ ကိုက္ခဲ
ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ေတာင္ ေနႏုိင္ေသးတာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်္ားပဲ ဆိုျပီး အားတင္းရတာေပါ႔။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားအေကာင္းေျပာရင္ေတာင္ အဆဲေလး အတိုင္းေလးနဲ႔မွ ေျပာဆုိတတ္
တဲ႔လူစုၾကားမွာ ဘယ္လိုပဲ တည္တည္ခန္႔ခန္႔ေနေပမယ္႔ ကာလရွည္လာေတာ႔ ဇာတိကျပလာၾကတယ္။
ညေရာက္ရင္ နီးစပ္ရာရြာထဲ ခဏလည္ရင္း ေသာက္လာလား ေသာက္လာရဲ႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခန္႔မသင္႔ရင္ ဓားတကိုင္ကုိင္နဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းလား ၾကိမ္းၾကရဲ႕၊ အလုပ္ထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မွရပ္ၾကည့္မေနရင္ နည္းနည္းေလးကြယ္တာနဲ႔ ထိုင္ေနလားေနၾကရဲ႕။
ဒီလုိလူစုနဲ႔အတူ ေငြမ်ားမ်ားလည္း ေဆာင္မထားရဲေတာ႔ ေလးငါးရက္တစ္ခါေလာက္ အိမ္ျပန္ျပီး
ေငြယူရတယ္ေလ။ မိသားစုခင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ အကြက္ေပါ႔။ ဒီလုိျပန္ရမွလည္း အလြမ္းေျပတယ္။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီးလည္း ျပန္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ပန္းရန္အဖြဲ႔႕ကလည္း အကြက္ေခ်ာင္းေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္႔ အခ်ိန္ကိုေပါ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသိတယ္။
တံတားေအာက္ေျခကို ေက်ာက္ေလာင္းတာ တစ္ရက္နဲ႔ညတစ္၀က္ ၾကာသြားတယ္။ ပင္ပန္းေနတဲ႔ ပန္းရန္အဖြဲ႕႔ကို တစ္ရက္အနားေပးျပီး ကုိယ္ထည္အုတ္စီတာက ပန္းရန္အဖြဲ႔အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္
ျဖစ္သြားျပီဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။
စခန္းနဲ႔အိမ္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းသြားရင္ သံုးနာရီေလာက္ပဲၾကာမယ္။ အိမ္မွာ တစ္ရက္နားျပီး ျပန္လာရင္ စခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိမယ္႔ရက္က ႏွစ္ရက္။ တစ္ရက္ အုတ္စီတာ ဘယ္ႏွစ္လႊားျပီးတယ္၊ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ဆုိတာကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ပန္းရန္ဆရာနဲ႔ စံခ်ိန္ယူထားလိုက္တယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔တပည့္ လူယံုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားခဲ႔တယ္။ ဂရုစိုက္ၾကည္ဖို႔လည္း မွာထားရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စခန္းမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးက ဘိလပ္ေျမပဲ။ ပန္းရန္အဖြဲ႕ေတြ မ်က္ေစာင္းထုိးေနတာလည္း ဒီဘိလပ္ေျမပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က အေတြ႕အၾကံဳမရွိတဲ႔ ကန္ထရိုက္တာဆုိေပမယ္႔ ဒီေလာက္ေတာ႔လည္း မအေသးပါဘူး။ အိတ္အေရအတြက္ကုိ ေသခ်ာေရ။ တပည့္ကိုလည္း သူတုိ႔ လာညွိရင္ေတာင္ မပါဖို႔ေသခ်ာစည္းရံုး။ ကိုယ္႔ဘက္က လံုျခံဳေအာင္လုပ္ျပီးမွ ျမွံဳးလြတ္ငါးလို အငမ္းမရျပန္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးမိေနသူပါပဲ။ မိတာမွ ကၽြန္ေတာ႔္
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ေခ်ာင္းကိုတစ္ၾကိဳးစီ ခ်ည္မိေနတာ။ ေရွ႕ကုိ ေဇာနဲ႔ လွမ္းလိုက္တဲ႔ ေျခလွမ္းရဲ႕
ေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ေျခကို ႏႈတ္သိမ္းဖို႔က်ေတာ႔လည္း တံု႔ေႏွးေနျပန္တယ္။
မိသားစုကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္နဲ႔ အလုပ္ကို စိတ္မခ်စိတ္ဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးႏွစ္ခုလို အားျပိဳင္ဆြဲခံေနရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။
သီခ်င္းလိပ္ျပာေလးေတြ လယ္ပပ္ၾကားအက္ထဲမွာ ညွိဳးေရာ္ေျခာက္ေသြ႕ေနတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ေတာ႔ဘူးေလ။
xxxxxxx
“ ေမ ေငြမမက္လို႔မွ ကို႔ေနာက္လိုက္ခဲ႔တာပါ။ ေငြလုိခ်င္မွျဖင္႔ ေငြေပါတဲ႔သူကို ေရြးမွာေပါ႔။
ေမက ေငြထက္ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားခဲ႔ေပမယ္႔ ေမ တန္ဖိုးထားခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္သူက ခုေတာ႔ ေငြကိုပိုမက္သြားျပီ။
ေငြေနာက္ပဲ လိုက္ခ်င္ေနျပီ။
“ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာတင္ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔။ ခုခ်ိန္ေနာက္ဆုတ္ရင္ မီေသးတယ္။ အလြန္ဆံုး ရႈံးရင္ ဂဏန္းေျခာက္လံုးေပါ႔။ ဒီေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။
“ ကိုက ဘယ္သူ႔ကို ေၾကာက္ေနတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထည့္စဥ္းစားမေနစမ္းပါနဲ႔။ ေပ်ာ႔ညံ့တယ္လို႔ အျပစ္ေျပာမယ္႔သူေတြ၊ ဇြဲမရွိဘူးလို႔ ကဲ႔ရဲ႕မယ္႔သူေတြ၊ ဒါေလးမ်ားလို႔ ႏွာေခါင္းရံႈ႕မယ္႔သူေတြ။ တကယ္က
ငါလုပ္ႏုိင္တယ္လို႔ျပခ်င္လို႔ ကိုေတာင္႔ခံေနတာ ေမသိသားပဲ။ ကုိဟာ သက္သက္မဲ႔ ဒုကၡခံျပီး ေလာဘ
ၾကီးေနတာ။ လူအထင္ၾကီးေစခ်င္တဲ႔ အတၱတစ္မ်ိဳး၀င္ေနတာ။
“ ဒီေငြေတြကို ကၽြန္မအတြက္ ရွာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ခုခ်က္ခ်င္းရပ္လုိက္ပါ။ ကၽြန္မ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ႔္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟာ ေတာ္ေလး၀၀င္မဟုတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုရားအေလာင္း မဟုတ္ေလေတာ႔ နားလည္မႈေတြ အျမဲေနရာတက် မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ေမ႔ရင္ထဲက ေ၀ဒနာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔
စိတ္ရင္းေစတနာၾကားမွာ နားလည္မႈတစ္ခုခု အံေခ်ာ္လမ္းလြဲေနခဲ႔တာ ရင္အနာခဲ႔ရဆံုးပါ။
“ ကို႔အတြက္ဆိုလည္း ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ဘူး။ ေမ႔အတြက္လည္း လုပ္စရာမလိုမွန္းသိတယ္။ ခုလက္ရွိဘ၀က ကိုတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာဘဲေမရယ္။ ကို႔သားနဲ႔သမီးအတြက္ ေငြမ်ားမ်ား
ရမယ္႔ ဒီအလုပ္ကုိ ကိုလုပ္သင္႔တယ္လို႔ အားတင္းျပီး လုပ္ရတာပါ။ ကို႔အတၱအတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိ႔ေအာင္ျမင္မႈအတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာဆုိ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာရင္ေန ကို႔၀ါသနာ ဂီတနဲ႔ကဗ်ာကိုပဲ ကို ဖက္တြယ္ထား
မွာပါ၊ ဇြတ္တရြတ္ မိုက္ရူးရဲမဆန္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြယ္။ ဘဏ္မွာ တိုက္ေပါင္ထားတဲ႔အေၾကြးေတြ ေၾကခ်င္လို႔မွ
ဒီအလုပ္ကို စခဲ႔မိျပီ။ လုပ္ငန္းအရင္းအႏွီးအတြက္ ေခ်းထားရတဲ႔ေငြပါ ထပ္အေၾကြးတင္ရင္ အတုိးဆပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ေၾကြးရင္းဆပ္ႏုိင္တဲ႔ဘ၀ ပိုေ၀းသြားမွာေပါ႔။ ကေလးေတြကို အေၾကြးအေမြေပးတဲ႔ မိဘေတာ႔ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ေမရယ္....”
တကယ္ေတာ႔ နားလည္မႈေခါင္းပါးလြန္းလို႔ ေပါက္ကြဲေနရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းတာကုိ မၾကည့္ရက္တာေရာ၊ တစ္ခါမွမခြဲခြာဖူးလို႔ ေ၀းကြာေနရတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္တာေရာၾကာင္႔ ေမ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ နားလည္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ရင္မနာတတ္ဖူးတဲ႔လား။ ဇနီးနဲ႔သားသမီးကို ခင္တြယ္တတ္လြန္းလို႔ေတာင္ ဟုိး အရင္ကတည္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြေၾကးအခက္အခဲၾကံဳၾကံဳ၊ မိတ္ေဆြအသိထဲက ႏုိင္ငံျခား အလုပ္ထြက္လုပ္တဲ႔ သတင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကားၾကား...
“ ေမ ကို႔ကို ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္။ ကို ေမနဲ႔ ကေလးေတြကို မခြဲႏုိင္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပါေစ၊ လုပ္ပါ႔မယ္...”
“ အုိ အဲဒါေတာ႔ စိတ္သာခ်။ ကိုသြားမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေမက မလႊတ္ေသးဘူး...”
အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွံက ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီခဲ႔ၾကတာပါ။
xxxxxxx
အလုပ္စခန္းကိုျပန္တဲ႔ ေတာင္ပတ္လမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ခရီးလမ္းလိုပဲ။ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။
ေ၀ဟင္က ေလယာဥ္နဲ႔သာေက်ာ္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီခရီးက အနီးေလးပဲေပါ႔။ ခ်ိဳင္႔ဗလပြ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန
ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ႔ ခရီးက မနီးခ်င္ဘူး။
ဒီၾကားထဲ အိမ္ျပန္ခရီးမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ျပန္ခရီးဆိုေတာ႔ ပိုေ၀းေတာ႔တယ္ေလ။
သားနဲ႔သမီးရဲ႕ မ်က္ရည္လဲ႔ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ အေဖလုပ္သူကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားတဲ႔ လက္ေလးေတြက ခုထိ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ဆြဲထားသလိုပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြက ေျခတံု႕ဆြဲထားေပမယ္႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်ာ္းသား
တစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ဆုိတဲ႔ အသိကလည္း အလုပ္စခန္းရွိရာကို တြန္းပို႔ေနတယ္။
ေနာက္ထပ္ တံတားေတြ ကန္ထရုိက္ထပ္ရဖို႔ အခြင္႔အေရးနဲ႔ မိသားစု စီးပြားေရးေျပလည္ တုိးတက္ဖို႔လမ္းေတြ ေရွ႕မွာ ပြင္႔ေနတာ အားရစရာ ျမင္ေနရျပီေလ။ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ပင္ပန္းဆင္္းရဲတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္္်ားပဲ ခံႏုိင္ရမွာေပါ႔။
အလုပ္သမားထိန္းခ်ဳပ္ေရး၊ လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ရရွိေရး စတဲ႔ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေယာက်္ားပဲ၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရမွာေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ မိသားစုကို လြမး္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနသားက်သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကလည္း ေတာင္ေလးတစ္လံုး ႏွစ္လံုးေလာက္ေက်ာ္ျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားေပၚကို ျဖတ္လိုက္ရင္
ေရာက္ႏုိင္တာပဲ။ ဒီလုိပဲ ေျဖေတြးရမွာေပါ႔။
အင္း...တံတားေလး ႏွစ္စင္း သံုးစင္းေလာက္ေတာ႔ အားတင္းျပီး ၾကိဳးစားလုပ္လိုက္ပါ႔မယ္ေလ။
ျပီးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ပိုးသတ္ေဆးအျပင္းစားေတြ မိထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာေလးေတြကို ေဆးျပန္ကုရဦးမယ္။
မိသားစုအတြက္ တင္ေနတဲ႔ အေၾကြးေလးေၾကျပီးရင္ က်န္တဲ႔ေငြေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သီခ်င္းေတြ ဒီမိုေခြေလး
သြင္းထားရမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ႔ တီးလံုးေခြေလးက ဘယ္မွာ သိမ္းထားမိတာပါလိမ္႔။
ကၽြန္ေတာ႔္ေရးလက္စ ကဗ်ာေလးေရာ။ ဘယ္စာအုပ္ၾကားမွာ ညွပ္ထားတာပါလိမ္႔။
အမွန္ေတာ႔.... ကၽြန္ေတာ္႔၀ိညာဥ္က သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြမွာပဲ ပူးကပ္ေနတာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေတြက ဂစ္တာနဲ႔ ကေလာင္ကိုင္ျပီး သီခ်င္းကဗ်ာေတြပဲ ဖန္တီးသင္႔တာပါ။ ဘာဆုိင္လဲ။
ကန္ထရုိက္တာဘ၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔။
ကဗ်ာဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ မင္းဇံေက်ာ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ။ ကန္ထရိုက္တာ မင္းဇံေက်ာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မွမဟုတ္တာ။
ဒါေပမယ္႔ေလ... ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္က ရထားၾကီးစီးလာတာဆိုရင္ ဒါဟာ လမ္းဘူတာေလးတစ္ခု
ေပမို႔ ေခတၱခဏေတာ႔ ျဖတ္သန္းခို၀င္ရမယ္ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခုတ္ေမာင္းလာခဲ႔တဲ႔ လမ္းဆံုးဘူတာကေတာ႔....။
ေဟာ...ေတြးရင္း ေမာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္စခန္းေလးကိုေတာင္ လယ္ကြင္းေတြၾကားထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရျပီ။ ဟိုေကာင္ေတြ အလုပ္မွ လုပ္ေနၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ပန္းရန္အဖြဲ႕ရဲ႕ တစ္ေန႔စားစရိတ္နဲ႔
လုပ္အားခက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ မခိုမကတ္လုပ္ၾကမွ စရိတ္မေထာင္းမွာ။
ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြေရာ။ ကုန္ရမယ္႔အေရအတြက္ထက္ ပိုေလ်ာ႔ေနျပီလား။ အခို္းမ်ားခံေေနရျပီလား မသိဘူး။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာက လွ်ိဳေလးေတြ ခ်ိဳင္႔ေလးေတြအေပါသား။ တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ ထမ္းသြားျပီး
တစ္ေနရာရာမွာ ၀ွက္ထားလိုက္ရင္ ေတာ္ရံုရွာမေတြ႔ႏို္င္ဘူး။ နီးစပ္ရာရြာေလးေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေရာင္းစားလို႔ရတယ္။
ပန္းရန္ဆိုတာက အလုပ္ရွင္ကန္ထရိုက္တာကို ဘယ္လိုဖဲ႔ရမလဲလို႔ ေခ်ာင္းေနၾကတဲ႔ေကာင္ေတြ။ တိုက္ေဆာက္တုန္းကေတာင္ အလုပ္သိမ္းအျပန္ ထမင္းဘူးထဲ ဘိလပ္ေျမတုိ႔ သံေခ်ာင္းတုိ႔ ထည့္ခိုးတာ
မိဖူးေသးတယ္။ ဘယ္ေကာင္မွ ယံုရတာမဟုတ္ဘူး။ သူခိုးခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူမွမေကာင္းဘူး။ အလကားေကာင္ေတြ။
သူမ်ားသာေျပာေနတာ။မထူးပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ...။ ကန္ထရိုက္တာဆုိတာကေရာ...။
ေတာ္ျပီ။ အေတြးလြန္ရင္ အကုသို္လ္မ်ားတယ္။ ဒီတံတားတစ္စင္းျပီးရင္ ရတဲ႔အျမတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြ ေခြလုပ္ဖို႔စီစဥ္ရမယ္။ ႏုိင္ငံေက်ာ္ သီခ်င္းေရးဆရာၾကီးျဖစ္ရင္ ကန္ထရုိက္တာအလုပ္ လုပ္စရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြၾကားထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္။ အုတ္ေတြ၊ သဲေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြနဲ႔ ေလာဘေဇာေတြ ေထြးလံုးေနရတဲ႔ဘ၀ကို မုန္းတယ္။
ဟာ....အေတြးလြန္ေနလိုက္တာ...။ နီးလာမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္အထပ္ၾကီးက
ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ႔ေနပါလား။ ဒီႏွစ္ရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ကုန္စရာမွ အေၾကာင္းမရွိတာ။
ဒီေကာင္ေတြ.... ေတာက္...။
ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ကူးယဥ္သီခ်င္းေလး ၾကိဳးျပတ္ဂစ္တာနဲ႔အတူ မဆလာေမႊအုိးထဲ ထိုးက်သြားေတာ႔တယ္။
xxxxxxxx
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
မေဟသီမဂၢဇင္း....( စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၈)
