ေျမစိမ္႔မိုး၏ ျမစ္အိပ္မက္

ဒီညက်မွ မိုးကေတာ္ေတာ္သည္းေနသည္။ တစ္ေနကုန္ သာသာယာယာ ရွိေနရာမွ ညသည္ အေမွာင္ႏွင္႔အတူ သူကဲ႔သို႔ နက္ရႈိင္းေသာမိုးကုိ ေခၚေဆာင္လာ၏။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကုိျဖတ္၍ တရွဴးထိုးတိုက္ခတ္လာေသာ ေလကလည္း တ၀ွီး၀ွီး၊ တရႊီးရႊီးႏွင္႔။

သူမ၏ ေျမစုိက္တဲကေလးကို ဆြဲလွန္ပစ္လုိက္မည္သို႔ ျခိမ္းေျခာက္ေနသလား ထင္မွတ္ရသည္။

သက္တမ္းကုန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သက္ကယ္မိုးၾကားမွ ျမင္ေနက် စိန္ပြင္႔သ႑ာန္ ၾကယ္ေလးမ်ားအစား အေရာင္ကင္းမဲ႔ေသာ ေအးစက္စက္မိုးေရမ်ားက ေနရာအႏွံ႔ စီးက်လာေနသည္။ တဲထဲက နင္းသားက်ျပီးသား ေျမတလင္းမာမာေလးက ခုေတာ႔ ဗြက္ကေလးေတြ ဟုိတစ္ကြက္၊ ဒီတစ္ကြက္။ က်လာသည့္ မိုးစက္ေလးေတြကို ျပန္တြန္းကန္ျပီး ခုန္ထလာေသာ ေရမႊားေလးမ်ားက ဗြက္ေျမေပၚမွာ ဖြာရာႀကဲလို႔။

သူမဘ၀ကေရာ ဘာထူးေသးလဲ။ အဲဒီ ဗြက္အုိင္ေလးထဲက်လာသည့္ မုိးေရစက္ေလလိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူမ ေနထိုင္ရာ ကမး္နဖူး က်ဴးေက်ာ္တဲေလးက လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲကိုပဲ က်ခ်င္ရွာလိမ္႔မေပါ႔။ တေပ်ာ္တပါး အေဖာ္အေပါင္းေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးျပဳမည့္ ျမစ္တစ္စင္းအျဖစ္ စီးဆင္းသြားခ်င္ရွာမွာပဲ။

ဒါေပမယ္႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိေလေတာ႔ ယိုင္တိယိုင္ထိုးနဲ႔ အမိုးက အေပါက္ဗရပြ အကာကလည္း ပလတ္စတစ္စတခ်ိဳ႕ ဖ်ာၾကမ္းစုတ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ဆာလာအိတ္အေဟာင္းေလး တံခါးလုပ္ကာထားသည့္ သူမ၏ တဲစုတ္ေလးထဲကို ထုိးဆင္းလာရရွာသည္။ တဲပိုင္ရွင္ ဆင္းရဲသူမတို႔ သားအမိကိုလည္း ဘာအက်ိဳးမွ မျပဳသည့္အျပင္ ပို၍အေနစုတ္ေစေသာ ဗြက္ကေလးထဲကုိ ေရာက္သြားရေတာ႔ အလန္႔တၾကား ရုန္းထြက္လုိက္ေလသလား။ ေရေပါက္ေးလက ဗြက္ေျမအထက္ အနည္းငယ္ခုန္ေပါက္ ေရာက္လာေပမယ္႔ အားမတန္မာန္ေလ်ာ႔ျပီး ျပန္ျငိမ္က်သြားရတာပါပဲ။

ဒီလိုပဲေလ။ သူမကလည္း ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိေသာ ဘ၀ထဲကို ေလာကၾကီးက သတ္မွတ္ေနရာခ်ေပးသည့္အတုိင္း ေရာက္ရွိလာခဲ႔ရ သည္။ သူမ ျဖစ္ခ်င္၊ ေရာက္ခ်င္သည့္ဘကို ရုန္းကန္ၾကိဳးသားခ်င္စိတ္ရွိေပမယ္႔၊ ၾကိးစားၾကည့္ေပမယ္႔ အေျခမခိုင္ေသာ သူမဘ၀က လည္း ေအာက္ဆံုးအဆင္႔မွ တက္ႏုိင္ဖို႔ရာမွာ ဗြက္အိုင္ထဲက ျပန္တက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသည့္ ေရမႊားေလးေတြအျဖစ္နဲ႔ ဘာထူးေသးလို႔လဲ။

xxxxxxxxx

အျပင္မွာ မုိးက သိပ္သည္းစြာ ေနရာလပ္မရွိ ရြာေနပံုရ၏။ တဲကေလးေဘးနားက ေျမျပင္ေပၚက်ေသာ မုိးၾကမ္းသံမ်ားကိုပင္ ၾကားေနရေလသည္။ မိုးေလၾကမ္းေအာက္မွာ သူမတဲကေလးက သနားစဖြယ္ ၀ပ္ျပား နစ္ဆင္းေနရ၏။ သူမကိုယ္တုိင္ ခြဲျခမ္း၍ ေခ်ာေနေအာင္ သပ္ထားေသာ ၀ါးျခမ္းကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာေတာင္ မိုးစီးေၾကာင္းေတြက အလြတ္မေပး။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လြတ္သည့္ေနရာေလးမွာေတာ႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ပုဆိုးပုိင္းေလးတစ္ထည္ကုိ မလံု႔တလံု ျခံဳျပီးေကြးေနေအာင္ အိပ္ေမာက်ေနျပီ။

ေၾသာ္...သူကေလးက တစ္ေနကုန္ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ႔ကစားထားေတာ႔ ေမာရွာေပမေပါ႔။ မိုးရြာေပမယ္႔ မနက္ကေန ညေနထိတစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းမွာဆုိေတာ႔ မိုးေလလံုျခံဳျပီး ရသမွ်အခ်ိန္မွာ ျဖစ္သလုိ ေဆာ႔ကစားေနမွာက ေသခ်ာလွပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္း ျပီးခ်ိန္မွာေတာင္ သူမ အလုပ္သြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ကာ မုိးထဲမွာပင္ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစား ေနေသးတာပဲ။

“ သားၾကီး ”

တိုးတုိးဖြဖြ ရြတ္လိုက္မိေသာ သူမအသံကို သူမျပန္ၾကားလုိက္ရသည့္ ခဏမွာေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ရာသီဥတုအေျခအေနႏွင္႔ ဆန္႔က်င္စြာ သူမရင္ထဲ ေႏြးေထြးလံုျခံဳသြားရသည္။ သူမဘ၀၏ ေရာင္ျခည္တန္းေလး။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အလင္းေရာင္ေလး။

တန္ဖိုးရွိတာ ဘာတစ္ခုမွ မပုိင္ဆိုင္ေသာ သူမ၏ ႏံုခ်ာမြဲေတလွသည့္ဘ၀မွာ တစ္ခုတည္းေသာ အဖိုးတန္ရတနာ။

ရႈေမာဖြယ္ရာ တစ္စံုတစ္ရာမရွိေသာ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္သည့္ သူမဘ၀မွာ တစ္ခုတည္းေသာ အလွတရား။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ေတးတစ္ပုဒ္မွ မၾကားခဲ႔ရဖူးေသာ ဆြံ႕အတိတ္ဆိတ္လွသည့္ သူမဘ၀၏ တစ္ခုတည္းေသာ သံစဥ္ေလး။

သူမက သားကို သူမလုိဘ၀ထဲ ေရာက္လာခဲ႔ရ၍ “ ကံဆိုးလွတဲ႔ သားကေလး” လို႔ တစ္ခါမွေတာ႔ ေတြးမၾကည့္ဖူးေပ။ ကံေကာင္းလွေသာ လူကေလးတစ္ေယာက္ေတာ႔ သားကမျဖစ္ႏုိင္ေပမယ္႔ သူမလို မိခင္မ်ိဳးႏွင္႔ ကံဆံုရတာ သားကေလးကံမဆိုးပါ။

ဆီဦးေထာပတ္ မစားရေပမယ္႔ သူတကာလုိ လူတန္းေစ႔ စားႏုိင္ေအာင္ သူမ နပ္မွန္မွန္ေကၽြးသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ မဟုတ္ေပမယ္႔ သူတကာလို လံုလံုျခံဳျခံဳ ၀တ္ႏုိင္ေအာင္ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္စြာ သူမဆင္သည္။ သူတကာလုိ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ လည္း ျမိဳ႕ထဲက အဆင္႔မီေက်ာင္းမွာ သူမထားသည္။ ေက်ာင္းမွာ လိုအပ္သမွ် အလွဴေငြ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ခဲတံဖိုး၊ သူမ မရရေအာင္ ၾကိဳးစားရွာသည္။

သူမအလုပ္က နာမည္မလွေပမယ္႔ ေငြကေတာ႔ရသင္႔သေလာက္ ရသည္။ ဘယ္အလုပ္မွ မေရြးေသာ၊ မညည္းေသာ သူမအတြက္ လုပ္စရာအလုပ္ေတြက ေပါလွသည္။ အိမ္တကာလွည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ၾကမ္းတုိက္၊ အခ်က္အျပဳတ္ကူခဲ႔တာ သူမသက္တမ္းသံုးပံုတစ္ပံု

ေက်ာ္ေလာက္ျပီ။ သူမက သြက္လက္ျမန္ဆန္ေတာ႔ တစ္အိမ္ကုိ သံုးေလးနာရီေတာင္ မၾကာလွပါ။ အိမ္တိုင္းကလည္း လုပ္ေနက် ေဖာက္သည္ေတြ။ သူမကုိလည္း ရင္းႏွီးေန၊ သနားေနေတာ႔ အနည္းဆံုး ေလးငါးရာေပးရံုမက ထမင္းဟင္း အပိုအလွ်ံေလးေတြ၊ မုန္႔ေလးေတြ၊ အ၀တ္အစားေလးေတြ အျမဲရတတ္သည္။ တစ္ေန႔ တစ္ေထာင္၊ ေထာင္႔ငါးရာနီးပါးကေတာ႔ သူမအတြက္ ေျပးမလြတ္ပါ။

သားကိုေငးကာ သူမအေတြးလြန္ေနတုန္း သားက တစ္ခ်က္တြန္႔ျပီး တစ္ဖက္သို႔ ေျပာင္းလွည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ေခါင္းရင္းနားက ေရစီးေပါက္ကို ကာထားေပးေသာ အေရာင္မြဲ ထီးေဟာင္းေလးက ခ်ာကနဲ လည္ထြက္သြားရ၏။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆရာမဆီက ေတာင္းယူလာခဲ႔ေသာ ထီးေဟာင္းေလး။ ကုိင္းတစ္ကုိင္းလိမ္ေနေသာ ေဆးကုမၸဏီတံဆိပ္ပါ ထီးကေလး။

ဆရာမဟု သူမအသိဥာဏ္ထဲ လွ်ပ္စီးျပက္သလုိ ၀င္လာကာမွ တင္းထားခဲ႔ေသာ သူမ၏စိတ္ကလည္း ရြာေနဆဲမိုးလုိ ျပိဳဆင္းလာရသည္။ ဆီးစပ္ႏွင္႔ ခါးတစ္၀ိုက္ကလည္း ပုိ၍ တိုးကုိက္လာသလိုလို။

“ ဒီလမကုန္ခင္ေတာ႔ မင္းေမြးမွာ ေသခ်ာတယ္ကေလးမ။ အလုပ္လည္းနားလုိက္ေတာ႔။ ကုိယ္ေပးထားတဲ႔ အားေဆးေတြလည္း မွန္မွန္ေသာက္။ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင္႔ေရွာက္ေရးကိုလည္း မွန္မွန္သြားျပဦးေနာ္။ မင္းအသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေနျပီမဟုတ္လား။ သိပ္ေတာ႔ မေပါ႔ေစခ်င္ဘူးကြဲ႔...”

သူမ ေဖာက္သည္ ဆရာ၀န္မၾကီးက သူမဗိုက္ကုိ အခမဲ႔စမ္းသပ္ေပးရင္း သတိေပးခဲ႔ေသးသည္။ သူမက အလြယ္တကူ ဆရာႏွင္႕ ဆရာမဟုသာ ေခၚေသာ ဆရာ၀န္လင္မယားအိမ္မွာ သူမက အိမ္ဗာဟီရလည္း အကုန္ကူလုပ္ေနက်။ ဆရာ၀န္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တည္းသာ တႏုိင္ဖြင္႔ထားေသာ သားဖြားခန္းေလးမွာ ေမြးလူနာရွိလွ်င္လည္း သူမက သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမား။ တစ္ခါတစ္ရံ လူနာမ်ား ကိုပင္ ကူညီျပဳစုေပးေနက်။ အညစ္အေၾကး အကုန္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးေနက်။ ေလးငါးႏွစ္ပင္ ရွိေရာ႔မည္။

“ ကၽြန္မ ဗိုက္နာရင္ ဆရာမဆီ လာခဲ႔ရမလား ဆရာမ ”

“ အလိုေတာ္...မင္း ပထမဗိုက္တုန္းကေရာ ဘယ္မွာမ်ားေမြးခဲ႔လို႔တုန္း။ ခုမွ ဒီမွာ လာေမြးခ်င္ရျပန္ျပီ ”

အျပံဳးလဲ႔လဲ႔ျဖင္႔ ဆရာမကေျပာေတာ႔ သူမကလည္း “ အဟီး“ ဟု ရွက္ရယ္သာ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ရ၏။ ဆရာမက သေဘာေတာ႔ ေကာင္းပါသည္။ သူမအေပၚလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကင္နာပံုရကာ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေလာင္းတစ္ေယာက္အတြက္ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားကို ဂရုတစုိက္ မွာၾကားတတ္သည္။ ဒါေပမယ္႔ သူမကုိေတာ႔ ေမြးေပးခ်င္ပါ႔မလား မသိ။ ျငင္းပယ္စကား မဟုတ္ေသာ္လည္း

ဆရာမ၏စကားက သူမကုိ တြန္႔ဆုတ္သြားေစသည္။ သူမက ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ ေပးႏိုင္မည့္သူလည္း မဟုတ္ဘဲေလ။

အမွန္ကေတာ႔ ဆရာမ၏ သားဖြားခန္းေလးက တျခားပုဂၢလိက ေဆးရံုမ်ား သားဖြားခႏႈန္း၏ ထက္၀က္ပင္မေပးရေသာ ေစ်းႏႈန္း ခ်ိဳသာသည့္ ပုဂၢလိကေဆးခန္းေလးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ တျခားလူနာမပါဘဲ သားဖြားလူနာသာ သီးသန္႔ထား၏။ ဆရာမတုိ႔ ေဆးခန္းကို ပုိက္ဆံခ်မ္းသာသည့္ သူေဌးေတြ မလာတတ္ၾကပါ။ သူတို႔က ခမ္းနားေသာ ပုဂၢလိကေဆးရံုၾကီးမ်ား၏ အထူးခန္းမွာ တစ္ရက္ကုိ ေသာင္းခ်ီေပးျပီး တစ္ခါေမြးလွ်င္ ဘယ္ႏွသိန္းကုန္က်သည္ ဆိုတာကိုပဲ အျပိဳင္အဆုိင္ ၾကြားခ်င္ၾကသည္ကိုး။

ပိုက္ဆံသိတ္မရွိေပမယ္႔ ေဆးရံုၾကီးႏွင္႔ ေ၀း၍ မသြားခ်င္ၾကသည့္ လူလတ္တန္းစားတခ်ိဳ႕ႏွင္႔ လက္လုပ္လက္စားမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ကာ ဆရာမက ဆရာ၀န္အကူေတြ၊ သူနာျပဳဆရာမေတြ၊ စာေရးမေတြႏွင္႔ တခမ္းတနားမဟုတ္ဘဲ ဆရာႏွင္႔ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္တည္းႏွင္႔ အကူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ထားသည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း စရိတ္က်ဥ္းျပီး ေစ်းေလွ်ာ႔ယူႏုိင္တာေပါ႔။ တစ္ခါတေလ ေမြးလူနာမ်ားလို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္လွ်င္ သူမက ၀င္ကူရတတ္သည္။

ဆရာက လူနာကို ေမြးေပးလွ်င္ ဆရာမက ေဘးကလိုအပ္တာကူ၊ ကေလးေကာက္။ ဆရာမက ေမြးေပးလွ်င္ ဆရာက ေဘးကအကူ၊ ကေလးျပဳစု။ အကူမိန္းကေလးက လက္မွတ္ရသူနာျပဳမဟုတ္ေလေတာ႔ ဆရာႏွင္႔ဆရာမကသာ ေမြးဖြားျခင္းကိစၥမွန္သမွ် တာ၀န္ယူၾကကာ မိန္းကေလးက ေဘးမွကူရသည္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ႔ သူမကပါ ေမြးလူနာမိန္းမနားမွာ နာေနသည့္ဗိုက္ကုိ ၀င္ပြတ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ကူတြဲ၊ နဖူးသပ္ ဆံပင္သပ္ရင္း အားေပးစကားေျပာေပါ႔။

ေသစာရွင္စာ ဖတ္တတ္ရံုသာ တတ္ေသာသူမအဖို႔ကေတာ႔ ထိုမွ်ေလာက္လုပ္ခြင္႔ရလွ်င္ပင္ ေပ်ာ္ေနေလျပီ။ မည္သို႔မွ်မမီႏုိင္ေသာ အဆင္႔တစ္ခု၊ ဥပမာ...သားဖြားဆရာမၾကီးပဲ ျဖစ္ေနသလုိလို သူမကိုယ္သူမ ေျမာက္ေနတာေလ။ ဒီၾကားထဲ လူနာရွင္ေတြက ဘုမသိဘမသိႏွင္႔ သူလိုငါလို လက္လုပ္လက္စားေတြလည္း မ်ားေတာ႔ ဆရာမလို႔မ်ား သူမကုိ ေခၚလိုက္လွ်င္ ၾကည္ႏူး၍မဆံုးေတာ႔ေပ။

ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီေဆးခန္းေလးက သူမ၏ေဖာက္သည္ေကာင္း ျဖစ္ေနရေလသည္။ အျမဲခန္႔အလုပ္သမား မဟုတ္ေသာ္လည္း ေမြးလူနာရွိသည့္ရက္ဆိုလွ်င္ တစ္ေနကုန္ေအာင္ပင္ သူမ ျပန္ခ်င္မွျပန္သည္။ တျခား အလုပ္အိမ္ေတြကုိ ေနာက္ေန႔မွ ေတာင္းပန္ျပီး ေပါင္းလုပ္ေပးမည္။ ပုိက္ဆံအရနည္းခ်င္ နည္းေပ႔ေစေတာ႔။ ဆရာမေဆးခန္းမွာ ရတတ္သမွ်ႏွင္႔သာ သူမက လူနာေမြးမျပီးမခ်င္း ေ၀ယ်ာ၀စၥအကုန္ သိမ္းက်ံဳးလုပ္ေပးေတာ႔သည္။

လူနာရွင္ေတြကလညး္ မေနရွာၾကပါ။ ပုိက္ဆံအခ်မ္းသာၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ေဖာ္ေရြကူညီေသာ သူမကို မုန္႔ဖိုးေတာ႔ ေပးလုိက္

ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သူမကလည္း ေပးတာမေပးတာ၊ ရတာမရတာကို သိပ္အေရးမစုိက္လွပါ။ သူမ ၀ါသနာပါေသာ အလုပ္ကို ကူလုပ္ခြင္႔ရသည္ကုိသာ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနေလသည္။

xxxxxxxxx

သူမကိုယ္တုိင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားရျပီဆိုေတာ႔ ဆရာမက အလန္႔တၾကားေမး၏။

“ မင္း ဘယ္သူနဲ႔ရလာတဲ႔ ကုိယ္၀န္လဲ။ သံုးလေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီ။ မင္းမလဲ...တယ္ဒုကၡၾကီးပါလား ကေလးမရယ္။ ဘယ္သူ႔အညာ ခံလာျပန္ျပီလဲ။ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒုကၡမ်ားရတဲ႔ၾကားထဲ၊ မင္းမို႔ကြယ္။ ေဆးခန္းမွာလည္း ဒီေလာက္ ၀င္ထြက္လုပ္ကုိင္ေနတာပဲ။ ကုိယ္၀န္မရေအာင္တားဖို႔အသိ မင္းမွာရွိသင္႔တယ္။ ေျပာ..ကုိယ္႔ကိုေျပာစမ္း၊ ဘယ္ေကာင္နဲ႔လဲ၊ ဘယ္ကလဲ။ သူ႔ကုိ ဒီဗုိက္တာ၀န္ယူခိုင္း”

သူမကလည္း ဒီလုိမျဖစ္ခ်င္ပါ။ သားတစ္ေယာက္ႏွင္႔ပင္ သူမ၏ဒုကၡက လံုေလာက္ေနေလျပီ။ သားကလည္း တျခားကေလးေတြ ထက္ကို ပို၍ကဲလြန္းေဆာ႔လြန္းသည္။ ဆတ္ဆလူးခါေနသည္မွာ အမလုပ္သည့္ သူမပင္ မ်က္စိေနာက္ယူရသည္အထိ။

သားေက်ာင္းမတက္ရေသးခင္ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္တုန္းကဆိုလွ်င္ သူမ ေဖာက္သည္အိမ္ေတြကုိ အလုပ္သြားလုပ္တုိင္း သားႏွင္႔ ျပႆနာတက္ရစျမဲ။ ျမစ္ကမ္းနဖူးက သူမတဲေလးမွာ ဒီလုိေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ကဲသည့္ ကေလးကုိ တစ္ေယာက္တည္း ထားရက္ခဲ႔ ေလာက္ေအာင္ေတာ႔ သူမ မႏံုအေသးပါ။ ျမစ္ထဲေမ်ာပါသြားလွ်င္ေတာင္ မည္သူမွ သိလုိက္မည္ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူမ သြားေလရာ ေခၚသြားျပန္ေတာ႔လည္း အိမ္ရွင္႔သား၊ သမီး၊ ေျမး၊ ျမစ္၊ တူ၊ တူမ ကေလးရွိသမွ်ႏွင္႔ သားက အဆင္ေျပေအာင္ မေနတတ္ျပန္။

ကေလးကေတာ႔ သူ ဘာေကာင္လဲ၊ သူ႔အေမ ဘာလုပ္ရတာလဲ၊ သူ ဘယ္လိုက်ိဳးႏြံသင္႔သလဲ ဆုိတာေတြ မပုိင္းျခားတတ္ေသးေတာ႔ ပခံုးခ်င္းယွဥ္ျပီး ေဆာ႔သည္။ လုသည္။ မန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကေလးရွိသည့္ အိမ္တိုင္းက သားကုိ ေခၚလာလွ်င္ သူမကို လက္မခံခ်င္ၾကေတာ႔။ ကေးလမရွိသည့္ အိမ္ေတြက်ျပန္ေတာ႔လည္း ဟုိဟာကိုင္၊ ဒီဟာကိုင္၊ ၀င္သင္႔သည့္ အခန္းမွန္းမသိ၊ မ၀င္သင္႔သည့္ အခန္းမွန္းမသိ တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနျပီး ဟုိဟာဖ်က္၊ ဒီဟာပ်က္နဲ႔ ၾကာလာေတာ႔ သူမအလုပ္ လာလုပ္တုိင္း သူမသားေနာက္ သူတုိ႔က တေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး မ်က္ျခည္ျပတ္မခံရဲတာနဲ႔ဘဲ ကေလးထိန္းေပးေနရသလုိကုိ ျဖစ္လာေရာ။

ဒီေတာ႔ ေဖာက္သည္မပ်က္ေအာင္ သူမကပဲ ၾကံရဖန္ရေတာ႔သည္။ ျမိဳ႕လယ္က ေဖာက္သည္အိမ္ေတြႏွင္႔ နီးေသာ ဘုရားတစ္ဆူေပၚမ်ာ သားကို တိုင္ႏွင္႔ ၾကိဳး ပူးတုပ္ထားရေတာ႔၏။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဒီလုိမွမလုပ္လွ်င္ သားမေမြးခင္ ေသသြားေသာ သား၏အေဖကို အေသေစာ၍ အျပစ္တင္ရံုသာ ရွိေတာ႔သည္မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ္႔ မၾကာပါဘူး။ ဒီလုိလုပ္ေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ႔ အလုပ္ျပီးခ်ိန္ ဘုရားေပၚေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ သူမငယ္ထိပ္ မုိးၾကိဳးအပစ္ခံ

ရေတာ႔သည္။ ေျပေနသည့္ၾကိဳးကလြဲျပိး သားကုိ ဘယ္ေနရာမွာမွ ရွာမေတြ႔ေတာ႔။ ဘုရားလူၾကီးေတြလည္း မေနရ။ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြ ေရာ၊ ေဖာက္သည္အိမ္ေတြေရာ၊ ဆရာမတို႔ေရာ တစ္ျမိဳ႕လံုးႏွ႔ံေအာင္ လုိက္ကူရွာၾကသည္။ သူမ ငိုယုိရွာေဖြရတာ ေမာျပီး ေမွာင္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ကာမွ သားက ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ အဲဒီကတည္းက သူမ သားကို ၾကိဳးမခ်ည္ေတာ႔ပါ။ ဘုရားေဂါပက လူၾကီးေတြကလည္း သူတို႔မသိေအာင္ သားကိုထားခဲ႔၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္သည္။ ခုေတာ႔ သားကို ေက်ာင္းစထားျပီးကတည္းက သူမလည္း စိတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ အလုပ္လုပ္ႏုိင္လာသည္။

သား ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ထင္သေလာက္ေတာ႔ မလြယ္ကူလွ။ သားကို ေက်ာင္းသားႏွင္႔တူေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔ရာ ပထမဦးဆံုး လိုအပ္လာသည္က ေက်ာင္း၀တ္စံုျဖစ္ေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဟာင္းႏြမ္းေနေစဦးေတာ႔ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴႏွင္႔ ေဘာင္းဘီအစိမ္းေတာ႔ ျဖစ္ဖို႔လုိသည္ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းအလွဴေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ႏြမ္းပါးသူမို႔ ငဲ႔ညွာခ်န္လွပ္ထားႏိုင္သည္ပဲ ထားဦး။ စာအုပ္ဖိုး၊ ခဲတံဖိုးႏွင္႔ စာေမးပြဲေၾကးမ်ားကိုေတာ႔ သူမကိုယ္တုိင္ပဲ ေပးေဆာင္ရမည္ မဟုတ္လား။

သူမ၏ အခက္အခဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာမ၏ အကူအညီပါမွသာ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ခဲ႔ရသည္က မ်ားေလသည္။ ဆရာမ ေျမးေတြ၏ ေက်ာင္း၀တ္စံု အေဟာင္းေလးမ်ား၊ လြယ္အိတ္၊ ကြန္ပါဘူးအေဟာင္းမ်ားျဖင္႔ သားက ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မ်က္ႏွာငယ္ရသည္ေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါ။ သူမတုိ႔သားအမိ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သမွ်ကလည္း ဆရာမ၏ က်န္းမာေရး ဒါနကုသိုလ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ႔ ဆရာမက သူမ၏ မိခင္သဖြယ္ သူမစိတ္ထဲ ခံစားလာရသည္။

အေမဆိုတာကိုေတာ႔ သူမဘ၀မွာ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ႔ရ။ သူမ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္မွာေတာ႔ ေမြးစားမိသားစုထဲ သူမက ေရာက္ေနခဲ႔ျပီ။ ေနကုန္ေအာင္ အမူးေသာက္ေနေသာ ေမြးစားအေဖႏွင္႔ ၾကံဳရာက်ဘန္း ေယာက်္ားတကာႏွင္႔သာ ေငြရွာတတ္ေသာ ေမြးစားအေမ။ သူမႏွင္႔ ရြယ္တူေရာ မတိမ္းမယိမ္းေတြပါ ပါသည့္ လမ္းေတြ႕သမွ် လူတကာထံ လက္အုပ္ကေလးခ်ီကာ ရတတ္သမွ် ေတာင္းခံတတ္ေသာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ကေလးတစ္သိုက္။ ဒီထက္ဆုိးေသာ ဘ၀တစ္ခုကို ျပပါဆုိလွ်င္ေတာင္ သူမအဖို႔ ဥာဏ္မမီေတာ႔ပါ။ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ဟစ္ဆူပူ ရန္ျဖစ္ေနေသာ မိသားစုထဲမွာမွ ခ်န္ထားခဲ႔ေသာ အေမကလည္း ေမြးစားအအေမႏွင္႔အတူ ေငြရွာေဖာ္ရွာဖက္ ျဖစ္သတဲ႔။

ဒီလုိမိသားစုမွာမွ သူမက မလႊဲသာ၍ ေမြးစားထားရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရေသာအခါ...။

သူမက ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ား မသင္ခဲ႔ႏုိင္ေပမယ္႔ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ားကေတာ႔ ေၾကညက္နားလည္ခဲ႔ရျပီ။ မျမင္လုိက္ရေသာ သူမအေမႏွင္႔ ေန႔စဥ္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေမြးစားအေမတို႔၏ နမူနာမ်ားက သူမကို အသိတရားရေစခဲ႔ျပီ။ မည္သို႔ပင္ နီးစပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဒီလုိဘ၀ႏြံမ်ိဳးမွာ မနစ္ရေလေအာင္ သူမ ၾကိဳးစားရုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ႔ေလသည္။

သူမဘ၀မွာ အေတြ႔ေနာက္က်ေလျခင္းဟု တမ္းတရေသာ ဆရာမက်ေတာ႔ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကုိယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ကာ၊ မည္သူ႕ကုိမွ အားမကုိးတတ္၊ အသနားခံ ေအာက္မက်ိဳ႕တတ္ေသာ သူမအတြက္ ဆရာမ၏အၾကင္နာတရားႏွင္႔ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္မႈမ်ားက အလြန္ေႏြးေထြး အရာေရာက္လွကာ တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ မွီခုိလိုိစိတ္မ်ား ျဖစ္လာမည္ပင္ စိုးရိမ္ရေတာ႔သည္။

xxxxxxxx

နာၾကင္လြန္း၍ တြန္႔ေကာ႔ထားမိေသာ ခါးကို အနာနည္းနည္းေလ်ာ႔သည္ႏွင္႔ လိမ္မထားသင္႔ေၾကာင္း အသိ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာရသည္။ သူမ်ားတကာတုန္းကေတာ႔ သူမက အားေပးျပဳစုေဖာ္၊ သတိေပးလႈံ႕ေဆာ္သူေပါ႔။

“ အနာစိပ္လာတာ ေကာင္းတယ္။ ဒါမွ ေမြးဖို႔နီးလာမွာ။ အားတင္းထားေနာ္။ ကၽြန္မလက္ေမာင္းကုိ စိတ္ရွိတိုင္းသာ ဆုပ္ညႇစ္ျပီး အားယူ သိလား။ ကၽြန္မက မနာတတ္ဘူး။ အုိ...အုိ.... ခါးၾကီးကို ေကာ႔မပစ္နဲ႔ေလ။ ပါးစပ္ကို အသာဖြင္႔ျပီး အသက္၀ေအာင္ ရွဴလိုက္။ ဟုတ္ျပီ၊ ဟုတ္ျပီ။ ျမန္ျမန္ေမြးခ်င္ရင္ လမ္းထေလွ်ာက္ပါလား။ ကၽြန္မ တြဲထူေပးမယ္ေလ”

ဟုတ္သားပဲ။ ဒီေ၀ဒနာဆုိးၾကီးမွ ျမန္ျမန္လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းထေလွ်ာက္လုိက္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆံုးစြန္ေသာ ေ၀ဒနာ ျပီးေျမာက္ေက်ာ္လႊားသြားလွ်င္ေတာ႔ ဒီတုိက္ပြဲဟာ ေအာင္ျမင္ျပီးဆုံးသြားမည္ေပါ႔။

ၾကိဳးစား၍ ထရပ္မည္ လုပ္ျပီးကာမွ ေျခခင္းလက္ခင္းမသာေသာ သူမတဲေလးထဲမွာ မုိးေပါက္ေတြ၊ ဗြက္ကေလးေတြၾကားမွာ ေျမက ေခ်ာက ေခ်ာသနဲ႔။ ေခ်ာ္လဲေနလွ်င္ ဘယ္သူမွ ကူမယ္႔ကယ္မယ္႔သူမရွိ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ တဲေလးမ်ားကလည္း မုိသည္း ေလထန္ၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေပမယ္႔ ၾကားမည္မထင္။ ငယ္လြန္းလွသည့္ လူမမယ္ ငါးႏွစ္သားေလးကေရာ ဘာမွ လုပ္ေပးတတ္မွာ မဟုတ္လုိ႔ သူကေလး စိတ္ပင္ပန္း ေခ်ာက္ခ်ားရံုသာ ရွိသည္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ လုပ္ကုိင္မေပးတတ္သည့္ တုိင္ေအာင္ မ်က္စိေအာက္ရွိေနေသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သားေလးကပင္ သူမအတြက္ေတာ႔ ခြန္အားတစ္ရပ္ ျဖစ္ေစသည္။

သားကုိေမြးတုန္းကေတာ႔ သူမက ဆရာမတုိ႔ မိသားစုႏွင္႔လည္း မသိကၽြမ္းေသး။ သူမထက္ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးေသာ သူမေယာက်ာ္း ဆုိက္ကားသမားအဘုိးၾကီးကလည္း ဆံုးျပီးသြားျပီ ဆုိေပမယ္႔ က်န္ခဲ႔ေသာ ဆုိက္ကားေလးေရာင္းခ်ျပီး လက္သည္ေခၚ ေမြးႏုိင္ခဲ႔ေသးသည္။ ခုလို သားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစရိတ္၊ စားစရိတ္ႏွင္႔ပင္ တစ္ေနကုန္ သူမ ရွာသမွ် မနည္းေလာက္ငေအာင္ သံုးေနရေသာ အေျခအေနမွာ လက္သည္ေခၚစရာလည္း ပုိက္ဆံမရွိပါ။ ဗိုက္စနာနာခ်င္း ဆရာမဆီ အားကိုးတၾကီး သြားၾကည့္မိေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရန္ကုန္သြားၾက၍ “ေဆးခန္း ႏွစ္ရက္ပိတ္သည္” ဆိုသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကသာ သူမကုိ ၾကိဳဆုိလ်က္သား။ ဘယ္သူ႔မွ အားမကုိးခဲ႔ရေသာ၊ အားလည္းမကုိးခ်င္ေသာ သူမဘ၀မွာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါသာ ေရးေရးေလး ေပၚလာခဲ႔ရေသာ မွီခိုခ်င္စိတ္ေလးကလည္း အခြင္႔မၾကံဳခဲ႔ျပန္ပါ။

အမွန္တကယ္လည္း သူမဘ၀မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွီခိုခဲ႔ဖူး၊ ေအာက္က်ိဳ႕မေတာင္းခံခဲ႔ဖူးပါ။ သိတတ္စ အရြယ္မွစ၍ အလွတရား တစ္စံုတရာ( ရုပ္အလွ၊ ဘ၀အလွ) မရွိခဲ႔ရွာေသာ သူမဘ၀မွာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ အားထားျခင္း မာနေလးတစခုကသာ စိတ္အလွအေနႏွင္႔ ရွိသည္ေလ။

“ ကေလးမရယ္...မင္းကုိ ယူပါ႔မယ္လုိ႔ ကတိေပးထားတဲ႔ အဲဒီလူၾကီးဆီကို သြားျပီး သူ႔ကေလး သူ တာ၀န္ယူရမယ္လို႔ သြားေျပာခ်ည္ စမ္းပါ။ ေနာက္ျပီး ကေလးစရိတ္စက မွန္သမွ် အားလံုး အကုန္ခံခုိင္း။ ဒါမွမဟုတ္လညး္ ေမြးျပီးရင္ သူ႔ဆီ သြားေပးထားလိုက္။ ဒါမွ မင္း ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ အလုပ္လုပ္ႏုိင္မွာ။ မင္႔သားၾကီးအတြက္ မင္းအလုပ္မလုပ္လို႔မွ မရတာဘဲ။ သူ႔မွာ ဖေအ မရိွေတာ႔ဘူးေလ။ ”

“ ဆရာမရယ္...ကတိေပးခဲ႔တာ မွန္ေပမယ္႔ သူ႔မွာလည္း ရြာမွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ မိန္းမၾကီး ရွိေသးတယ္ေလ။ သားေတြ၊ သမီးေတြေတာင္ လူပ်ိဳ အပ်ိဳေတြ ျဖစ္ေနျပီတဲ႔။ ကၽြႏ္မက လူလြတ္ထင္ျပီး လုိက္ေလ်ာမိတာ။ သူမ်ားမိသားစုကုိ ဖ်က္ဆီးတဲ႔သူေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ သူတုိ႔ဆီမွာ စီးပြားရွာမေကာင္းလို႔ ဒီျမိဳ႕မွာ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္ေလး လာဖြင္႔တာဆုိေတာ႔။ ကၽြန္မလည္း ေျပာေတာ႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႔ကေလး မဟုတ္ဘူးေတာင္ ျငင္းခ်င္ေနေသးတာ..”

“ ဟယ္...ကေလးမေလးရယ္၊ မင္းအစား ရင္ေလးလုိက္တာကြယ္”

ဆရာမကို သတိရကာမွ ဗိုက္အနာက ပိုစိပ္လာေနမွန္း သတိထားမိေတာ႔သည္။ မနက္ မိုးလင္းေအာင္အထိေတာ႔ သူမ ေစာင္႔ႏုိင္ေတာ႔မည္ မထင္။ မုိးေလကလည္း သည္းလ်က္မည္းလ်က္ ေကာင္းေနတုန္း။ ကမ္းနဖူးမွာမို႔ ေလက ပိုၾကမ္းေနေရာ႔သလား မသိ။ ေလတစ္ခ်က္ ေ၀ွ႔လုိက္တုိင္း မုိးစက္မ်ားက က်ဲကြက္ေနေသာ တဲအကာမ်ားၾကားမွ သူမ ထုိင္မွီေနရာ ကြပ္ပ်စ္ေဘး ေျမတလင္းေပၚထိ မမွီ႔တမွီ လွမး္၍ က်ီစယ္ေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ႔ နာၾကင္မႈေၾကာင္႔ စိမ္႔ထြက္လာေသာ ေခၽြးသီးေလးမ်ားႏွင္႔ ျဖန္းစင္လာေသာ မုိးစက္မ်ားက အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ။

ဒီမုိးသည္းထဲမွာ ထြက္ျပီး ေဆးရံုတစ္ခုခုကိုလည္း သူမ မသြားခ်င္ေတာ႔။ ပုိက္ဆံ တစ္ျပားမွ ေပးစရာမရွိေသာ သူမကုိ တစ္စံုတစ္ဦးက ( ဥပမာ- ပို႔ေဆာင္ေပးရမည့္ ဆုိက္ကားဆရာကျဖစ္ေစ) ျငဴစူခဲ႔လွ်င္ သူမနာၾကင္ခံခက္ရမည္ထက္ နံေဘးမွ သားငယ္ေလး ခံစားရင္နာရမွာ၊ ေလာကၾကီးကို နာၾကည္းသြားမွာ သူမ မလိုလားပါ။ ဒီေန႔ မေမြးေလာက္ေသးဘူး ထင္ကာ ဆရာမကိုလည္း ေစာင္႔ေနခ်င္စိတ္ ၾကီးစိုးေနေသာ သူမကိုယ္ သူမလည္း ေပါ႔ေလ်ာ႔မႈအတြက္ အျပစ္တင္ခ်င္လာသည္။ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လည္း ေဆးခန္းမွာ ဒီေလာက္၀င္ထြက္ လုပ္ကုိင္ေနလ်က္က မိမိ အေျခအေနကို မိမိ မသံုးသပ္တတ္ရန္ေကာဟု ကရုဏာေဒါသျဖင္႔ အဆူခံရဦးေတာ႔မည္။ ခုခ်ိန္မွေတာ႔ ဘယ္လက္သည္မွလည္း အလြယ္တကူ ေခၚမရႏုိင္ေတာ႔။ မုိးက သည္းလြန္းေနျပီ။ ညဥ့္ကလည္း နက္လွေနျပီ။ သူမ ဗိုက္အနာကလည္း ပို၍ပို၍ စိပ္လာေနျပီ။

“ အေမ႔ ”

မမွီ႔တမွီျဖစ္ေနေသာ ဆာလာအိတ္ အေဟာင္းေလးကို လွမ္းဆြဲယူျပီး တင္ပါးေအာက္ ေက်ာရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ျဖစ္သလုိ ထိုးခင္းေနရင္း လႈိင္းလံုးတစ္လံုး ျဖတ္အရုိက္ခံလိုက္ရသလုိ ရင္ထဲမွာ ဟာလွပ္ျပီး သူမ ေက်ာေကာ႔လန္က်သြားသည္။

“ အေမ...အေမ၊ ဆရာမ...ဆရာမ”

အားျပဳစရာ ဘယ္သူမွ အနားမရွိေတာ႔ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တစ္ဖက္ႏွင္႔တစ္ဖက္ ယွက္ေထြး ဆုပ္ညႇစ္ေနမိသည္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးလုိက္ရသည့္ အေမကုိလည္း ယမ္းေယာင္တမ္းတမိသည္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးထြက္သြားေသာ အားကိုးခ်င္မိရာ ဆရာမကိုလည္း တမ္းတမိျပန္သည္။

တုိးတိုးညင္ညင္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနရင္း သူမကိုယ္သူမ ဆရာမေဆးခန္းေလးထဲက ေမြးစင္ေပၚမွာပဲ ေရာက္ေနသလိုလို ထင္ေယာက္လာ၏။ သူတကာ နဖူးဆံစပ္အား ပြတ္သပ္ေပးခဲ႔ဖူးေသာ သူမ၏လက္ျဖင္႔ သူမနဖူးကုိ သူမ၊ သူမေခါင္းကို သူမ အားေပးပြတ္သပ္ေပးလ်က္၊ သူတကာ ဗိုက္ကုိ ပြတ္ေပးခဲ႔ဖူးေသာ သူမလက္ျဖင္႔ သူမဗိုက္ကုိ သူမ ကုိယ္တုိင္ပြတ္လ်က္၊ သူတကာကို အားေပးစကားေျပာခဲ႔ဖူးေသာ သူမႏႈတ္ခမ္းအတြင္းမွ သူမ အံကို သူမခဲလ်က္....။

ပါးစပ္ကုိဟ၍ မုိးႏွင္႔ေရာေနေသာ စုိထုိင္းထိုင္းေလမ်ားကုိ ရတတတ္သမွ် ရႈိက္ငင္ေနမိျပန္သည္။

“ ဆရာမ...ဆရာမ...ကၽြန္မကုိ ေမြးမေပးခ်င္ဘူးလားဟင္...”

ယမ္းေယာင္ေအာ္ဟစ္ေနရင္း အနာဒဏ္ သည္းခုိက္လာသည့္အဆံုး ခံတြင္း၀မွ စုသည္းလုိက္ေသာ အားသည္ ရင္ေခါင္းေတစ္ေလွ်ာက္၊ ထိုမွတစ္ဆင္႔ ေက်ာရုိးေအာက္ေျခဆံုးတုိင္ အစြမး္ကုန္ အားစုိက္စီးဆင္းသြားေတာ႔သည္။

တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ အေမကိုလည္း တမ္းတ၍ မ်က္ရည္မက်ဖူးေသာ၊ မြဲခ်ာသည့္ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ေတြးျပီးေတာ႔လည္း ေၾကကြဲ မေနဖူးေသာ၊ ႏွစ္လေလာက္သာေပါင္းလုိက္ရသည့္ အသက္ၾကီးၾကီး ေယာက်္ားေသတာေတာင္ မငိုခဲ႔ေသာ၊ မျပည့္စံုရွာသည့္ သားကေလးဟု ေတြး၍ပင္ မ်က္ရည္မလည္ဖူးေသာ ခပ္ထံုုထံု ခပ္ထုိင္းထိုင္း သို႔ေပမယ္႔ ေလာကအလယ္ မတ္မတ္ရပ္တည္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ခဲ႔ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။ နားထင္ႏွစ္ဖက္မွာ စီးက်လာတာ မိုးေရေတြလား၊ မ်က္ရည္ေတြလားဆိုတာ သူမကုိယ္သူမလည္း မသိေတာ႔ပါ။ သိလည္း မသိခ်င္ေတာ႔ပါ။

xxxxxxxx

နံနက္ မိုးလင္းေတာ႔ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး အသစ္ျဖစ္ေနသလို ၾကည္လင္သန္႔စင္လို႔။ တစ္ညလံုး အားသြန္ခြန္စိုက္ ေဆးေၾကာေပးခဲ႔သည့္ မိုးကို ေက်းဇူးတင္ရေလာက္ေအာင္ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနသည္။

ငွက္ကေလးေတြလည္း မိုးခုိေနရာက အစာရွာဖို႔ တစီစီ တစာစာ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္းေနၾကျပီ။ ပန္းကေလးေတြလည္း ငံုေထြးမိုးေရွာင္ေနရာက ေနျခည္ေသာက္ဖို႔ ဖူးအာလန္းစြင္႔လာၾကျပီ။ လူသားေတြကလည္း ပညာရွာမွီး သင္ယူရဦးမွာမို႔ မ်က္လံုးေလးပြင္႔လာသည္ ဆိုလွ်င္ပဲ....

“ ဟယ္...ေမေမ၊ ညီေလးလား၊ ညီမေလးလားဟင္”

ပုဆိုးစုတ္ေထြးေလးထဲမွ နီတာရဲေလးကို ျမင္ေတာ႔ သူကေလးက အူျမဴးရႊင္သြားရသည္။

“ သားေရ...ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ေတာ႔။ အေမ႔နားမွာ ေနေပးစမ္းပါေနာ္။ ဒါ သားရဲ႕ ညီေလးေပါ႔”

“ ဟား...ေဆာ႔ဖို႔အေဖာ္ရျပီ။ ညီေလး...ညီေလး...”

ခုန္ေပါက္ ျမဴးထူးသြားေသာ သား၏အေပ်ာ္က တစ္ညလံုး တစ္ကိုယ္တည္း တိုက္ပြဲ၀င္ထားရေသာ သူမအတြက္ အတုိင္းထက္အလြန္ကို တန္ရာသြားျပီ ျဖစ္သည္။

တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ျပီး အားျပည့္လန္းဆန္းသြားလွ်င္ေတာ႔ တဲကေလးတစ္ဖ္ကထိပ္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကုိ သူမ ထၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနက်ျဖစ္ေပမယ္႔ အခုကို ထၾကည့္စပ္စုခ်င္ေနသည္။

ညက ရြာက်ထားေသာ မုိးစက္ကေလးေတြ ေပါင္း၀င္စီးဆင္းသြားေနမည့္ ျမစ္ၾကီးကို ေသခ်ာၾကည့္ခ်င္သည္။ သူတို႔ ဘယ္လို ေပ်ာ္၀င္ျပီး ဘယ္ကို စီးဆင္းသြားမည္ဆုိတာ စူးစမ္းခ်င္ေသးသည္။

သို႔ေပမယ္႔ သူမတဲေလးထဲ စီးက်ခဲ႔ရေသာ မုိးစက္ကေလးမ်ားကေတာ႔ ညတုနး္က ျဖစ္တည္ခဲ႔ရာ ဗြက္ကေလးအတြင္းမွာ ရွိမေနေတာ႔။ စိုထိုင္းထုိင္း ေျမျပင္တစ္ခုသာ သံဲလြန္စခ်န္ထားရစ္ခဲ႔ျပီး ေအာက္ခံေျမျပင္ထဲသို႔ စိမ္႔၀င္သြားကုန္ျပီ ျဖစ္ေလသည္။

xxxxxxxx

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) (October, 2007...ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ေရႊအသစ္က႑)