ငါတို႔ေတြ သာမန္အေျခအေနတစ္ခုမွာ
သဘာ၀ စိတ္ရင္းအတိုင္းဆိုရင္
ကိုယ္႔ေခါင္းကုိ သူတစ္ပါးအကိုင္ခံႏိုင္ပါ႔မလား။
ငါကစလို႔ ဘာေၾကာင္႔ဆံပင္ေတြကုိ
ပံုစံတက် ညွပ္ခ်င္ၾကလဲ....
အတတ္ပညာတစ္ခုရဲ႕ စက္ကြင္းထဲမွာ
ငါတို႔ဆႏၵမပါတဲ႔ ဆံပင္ေတြ
ဖြားကနဲ..ဖြားကနဲ စနစ္တက်။
ဒီထုိင္ခံုေပၚကို ထိုင္မိမွေတာ႔
ဒီျခံဳထည္ကို ျခံဳလိုက္ရေတာ႔မေပါ႔
ေနပံုအခ်ိဳးအစားက သူနဲ႔အလိုက္အထုိက္
ငုံ႔ဆုိငံု႔လုိက္ ေစာင္းဆုိေစာင္းလုိက္
ငါ႔ဦးေခါင္းတစ္၀ုိက္မွာေတာ႔
ဓား၊ ကပ္ေၾကးေတြ ပိုက္စိပ္တုိက္။
ဆံုလည္ခံုကို လွည့္လုိက္တဲ႔အခါ
သူဟာ...ငါ႔ရဲ႕ေရွ႕မွာ ေနာက္မွာ ေဘး၀ဲယာမွာ
ငါ႔ခႏာသာ အခါခါလည္ပတ္ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ေပါ႔
သူကေတာ႔ ရပ္တဲ႔ေနရာကမေရြ႕
ငါ႔ကိုသာ သူလိုရာေရႊ႕ေရႊ႔ေနေတာ႔တယ္။
သူ႔လက္တံရွည္မ်ားရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အားမွာ
ခါးေညာင္းဇက္ေညာင္း ေခါင္းမခါရဲဘူး
ဓား၊ ကပ္ေၾကးေတြ စူးမွာေၾကာက္ရ
ငါ႔ကိုတူးဆြေနတုန္း ကတံုးျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္ရနဲ႔ေပါ႔။
ဘ၀...ဘ၀...ဘ၀
ကိုယ္႔ဆံပင္ ကိုယ္ညွပ္လို႔မရ
ေဒါသ...ေဒါသ...ေဒါသ
ေသာက...ေသာက...ေသာက
ဘာမွလဲမတတ္ႏုိင္
ရင္တမမနဲ႔ ဒီခံုေပၚထိုင္ေနခဲ႔ရတယ္။
သဘာ၀လို႔ ျဖစ္ေနလို႔သာ
တကယ္က...အထာမက်လွဘူး
ငါတုိ႔ဦးေခါင္းေတြက ဆံညွပ္ဆရာလက္ထဲမွာ။
သစ္ခက္အိမ္ ( June , Beauty မဂၢဇင္း)
(ဆဌမအၾကိမ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု ကဗ်ာဆုရကဗ်ာ)
No comments:
Post a Comment