လမ္းေပ်ာက္ျမစ္၏ ေျခရာ

ပုခက္လႊဲရမယ္႔ လက္တစ္စံုက ခုလို မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနရတာ. .ေလာကၾကီးက ခ်မွတ္္လိုက္တဲ႔  ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုမ်ားလား....။

ကိုယ္တုိင္ ဆတ္ေဆာ႔က်ဴးလြန္ျခင္း မရွိေပမယ္႔ ျပႆနာအားလံုးရဲ႕ တရားခံဟာ သူမျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။ ျပစ္မႈတိုင္းအတြက္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တစ္ေယာက္မွ မရွိလည္းဘဲ သူမကေတာ႔ တရားခြင္ေပၚ ေရာက္လာခဲ႔ရျပီ။

အျပစ္မဲ႔တရားခံတစ္ေယာက္အတြက္ စီရင္ခ်က္ကေရာ...။ နည္းနည္းမ်ား မျပင္းထန္မရက္စက္လြန္းဘူးလား။

ျပင္းထန္ရက္စက္လြန္းတဲ႔ စီရင္မႈအတြက္ အယူခံ၀င္လို႔ေရာ...မရေတာ႔ဘူးလား။ တကယ္လို႔...သူမရဲ႕ အသည္းႏွလံုးတစ္စံုနဲဲ႔ လာဘ္ထိုးမွ ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အစိမ္းလုိက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ႏွစ္ျခမ္းခြဲျပီး ဆြဲထုတ္ပူေဇာ္လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။

ရင္မွျဖစ္ေသာ အေသြးအသားကုိေတာ႔ျဖင္႔ တစိမ္းသူလက္ထဲ မထည့္လိုက္လိုပါ။

xxxxxxxx

“ အန္တီျမရယ္...သမီးေလးကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ႔ ၾကည့္ပါရေစေနာ္....”

အားကုန္ေမာလ်ေနတဲ႔ ၾကားကေန အငမ္းမရ ရိႈက္ငင္ ေတာင္းဆိုမိေတာ႔...တုန္ယင္ေနတဲ႔ လက္အစံုကပါ ရင္ညြန္႔ထက္မွာ လက္အုပ္ခ်ီ တိုးလွ်ိဳးျပီးသား ျဖစ္ေနရ၏။

“ မိႏြယ္ရယ္...သံေယာဇဥ္ဆိုတာ တိကနဲျဖတ္ရင္ျဖတ္။ မျဖတ္ႏုိင္ရင္ အမွ်င္တန္းျပီး ပုိပင္ပန္းရတယ္။

သမီးမိဘေတြရဲ႕ အစီအစဥ္ကလည္း သမီးေကာင္းဖို႔ အတြက္ပါ မိႏြယ္ရယ္...”

အန္တီျမစကားၾကားရမွ သမီးေဇာနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကို ေမ႔ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားရတဲ႔ ႏြယ္...။ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိကုိယ္ သတိျပန္၀င္သြားရျပီ။ နာက်ည္းစက္ဆုပ္မႈက ေမာလ်ႏြမ္းနယ္မႈကုိ ေက်ာ္လြန္ျပီး ေသြးႏုသားႏု ႏွလံုးသားေလးကုိ ဖိေခ်ၾကျပန္သည္။

လူယုတ္မာရဲ႕ ေသြး..။ ေအာက္တန္းစား ကေလကေခ်ရဲ႕ တိရစာၦန္စိတ္...။ ရိုင္းစုိင္းၾကမ္းၾကဳတ္တဲ႔ အျပဳအမူ...။ ညွီေဟာက္ခ်ဥ္တူးေနတဲ႔ အနံ႔အသက္...။ ယခုပင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ဘီလူးဆိုင္း၀င္သကဲ႔သို႔ ေအာ႔ႏွလံုးနာလြန္း၍ မ်က္ေစ႔ကို စံုတင္းတင္းမွိတ္ပစ္လုိက္မိ၏။

မ်က္ရည္ပူစီးေၾကာင္းႏွစ္ခုက ဆံစပ္ထဲသို႔ စီး၀င္ကာ ေခၽြးေစးမ်ားႏွင္႔ ေရာေႏွာေစးကပ္ သြားရေလသည္။

“ ခဏေလးပါ အန္တီရယ္...။ ကုိးလလံုးလံုး တစ္ခႏၶာတည္းမွာ အတူတူ ပူးတြဲရွင္သန္ေနခဲ႔ရတာ...။ ၀မ္းထဲက ကၽြတ္ျပီးကာမွ

တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ မၾကည့္လုိက္ရရင္...တစ္သက္လံုး...ကၽြန္မ...ကၽြန္မ....”

တိမ္ဆို႔နစ္၀င္သြားသည့္ သူမအသံႏွင္႔ တစ္ဆက္တည္း သူနာျပဳဆရာမ ေဒၚျမေလး၏ ပင္႔သက္ရႈိက္သံက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္

မြန္းၾကပ္သြားရသည္။ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းသည့္အျပင္ ေက်းဇူးလည္းမကင္း လွတာေၾကာင္႔သာ ဒီကိစၥကုိ ကူညီဖို႔ လက္ခံခဲ႔ရတာ...။ ၀ဋ္လည္မွာေတာ႔ ေၾကာက္ရြံ႕လွပါသည္။ ေဒၚျမေလးမွာကလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာနာစရာ သမီးေလး ရွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။

အႏွီးထုပ္ေလးထဲမွ နီတာရဲ ပုတုေကြးေလးကို သူမေရွ႕နား တိုးကပ္ေျမွာက္ေပြ႕ျပလုိက္ေတာ႔...ညွိဳးေဖ်ာ႔ေနတဲ႔ သူမမ်က္လံုးအစံုက ညဥ့္နက္ေကာင္းကင္ေမွာင္မွ ၾကယ္ပြင္႔ေလးေတြလို လက္ကနဲ ေတာက္ပသြားရ၏။

မိခင္တိုင္းရဲ႕ ျဖဴစင္ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ေမတၱာအလင္းေရာင္ဟာ တစ္ေလာကလံုးရွိသမွ် မိခင္အားလံုး တစ္ေသြးတစ္ေရာင္တည္းပါပဲ။ လူတန္းစားမေရြး တန္းတူလင္းလက္ၾကတာပဲ။ အားလံုးအတူတူ ျဖဴစင္ေတာက္ပၾကတာပဲ။

သုိ႔ေပမယ္႔...သူမရဲ႕ ေမတၱာအလင္းေရာင္ဟာ သမီးေလးေပၚမွာ ျဖန္႔က်က္မုိးကာေပးႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အျဖဴေရာင္သက္သက္ သန္႔စင္တဲ႔အေရာင္ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ အမည္းစက္ေတြ စြန္းထင္းျပီး ညစ္ေထးမြဲျပာေနတဲ႔ သူမဘ၀ဟာ သမီးေလးကို လံုျခံဳေႏြးေထြးေစ ေလာက္ေအာင္ စြမး္အင္မျပည့္၀ခဲ႔ဘူး။ သမီးငယ္ကုိ ေပြ႕ခ်ီသိမ္းဖက္ရမယ္႔ လက္အစံုဟာ လူတကာရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ သူမ၏ မိဘႏွစ္ပါးကို မနစ္မြန္းေအာင္ ဆယ္မ ကယ္တင္ရေတာ႔မည္။

ဘ၀ေပး ၾကမၼာရုိင္းက မဆန္ႏုိင္တဲ႔ သူမဘ၀ေရျပင္ကို စုန္ဆင္းခြင္႔လည္း မေပးေတာ႔ ဘဲ ေလွာင္ကန္ထဲက ေရေသလို ဘ၀ေရာက္ေအာင္ တမံတုတ္ အက်ဥ္းခ်လိုက္ေတာ႔သည္။

xxxxxxxx

တရားခံေျပးတစ္ေယာက္လို ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးျဖင္႔ အန္တီျမ ေခၚေဆာင္ရာ ျမိဳ႕ျပတစ္ခုကုိ လုိက္လာရေသာ ညတစ္ညက ခါးသက္နာက်ည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။

ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ သူစိမ္းဆန္လွေသာ ျမိဳ႕ျပျမင္ကြင္းမ်ားက ရြာသုိ႔ ရံဖန္ရံခါမွ်သာ ေရာက္လာတတ္ေသာ... မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားစပ္ကာမွ အေ၀းၾကီး ေဆြမ်ိဳးလွမ္းေတာ္ ရေသာ...အန္တီျမထက္ပင္ ေအးစက္ေ၀းကြာေသးသည္ဟု အားငယ္ရသည္။

ရုပ္ရွင္၊ ၀တၳဳ ဇာတ္ကြက္မ်ားႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနေသာ သူမ ဘ၀ျဖစ္အင္ကလည္း ေတြးမိတိုင္း သေရာ္ျပံဳးမဲ႔စရာေတာ႔ အေကာင္းသားပင္။

ျမိဳ႕ျပမွ မိန္းမငယ္မ်ား ဘ၀အမွားကုိ ျပင္ဆင္ဖံုးကြယ္ရန္ ေတာရြာမ်ားမွာ ပုန္းခိုေလ႔ရွိေပမယ္႔ သူမက်ကာမွ ေတာသူအစစ္ကေန ျမိဲ႕ေပၚတက္ျပီး ဘ၀အမွားကို ျပင္ရမတဲ႔ေလ။

ရြာဆိုေပမယ္႔ ကားလမ္းမေပၚက ျမိဳ႕ႏွင္႔နီးေသာ ရြာၾကီးေပမို႔ သူမတို႔ မိသားစုက လူေနမႈ အဆင္႔အတန္း မနိမ္႔ၾကေခ်။ ပဲ၊ ႏွမ္း ေလွာင္ရံုၾကီးမ်ား၊ စပါးက်ီၾကီးမ်ားျဖင္႔ စီးပြား အထူးေျပလည္ၾကသည္ မို႔လည္း ေဒၚျမေလးတို႔လို ျမိဳ႕ေနဟန္မ်ား လူလတ္တန္းစားမ်ားထက္ပင္ ျပည့္စံုကံုလံုၾကေသးသည္။

ေဒၚျမေလးသည္ပင္ ျမိဳ႕ျပ၏ ၀င္ေငြထြက္ေငြက ဟန္ခ်က္မညီလွသည္မို႔ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသာ ဦးသာျမတို႔ရြာကုိ အပုိ၀င္ေငြေလးရေအာင္ ပဲ၊ႏွမ္း ေပၚခ်ိန္တုိင္း ဦးသာျမ၏ ပဲေလွာင္၊ ႏွမ္းေလွာင္၊ စပါးေလွာင္ေငြထဲမွာ ရွယ္ယာလာ၀င္ရ၏။ ရြာရွိ သူမတို႔ မိသားစုက်န္းမာေရးကိုလည္း ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ေပး၏။ ဦးသာျမကလည္း ေငြေပၚခ်ိန္မွာ အျမတ္ကုိ ပိုပုိသာသာေလး ခြဲေပးတတ္ျပီး ရံႈးသည့္ႏွစ္မ်ားမွာလည္း ေငြရင္းကိုေတာ႔ မဆံုးရံႈးေစဘဲ ျပန္ေပးခဲ႔သည္ပင္။

ဒီလုိ အသြားအျပန္ေလးေတြေၾကာင္႔လည္း ရြာမွ သူမတို႔မိသားစု က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ ဖ်တ္လတ္သေလာက္ ေဒၚျမေလးတို႔ ျမိဳ႕ျပၾကပ္တည္းမႈကလည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္လည္ ေျပျပစ္ရသည္။

သူမတို႔မိသားစုက အေနရိုးကုပ္ျပီး မိသားစုသံုးဦးတည္းသာ ရွိေသာေၾကာင္႔ မိဘမ်ားက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး ျမတ္ေလးႏြယ္ကုိ ရြာေက်ာင္းရွိ ရွစ္တန္းထိသာ စာသင္ေစခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က ယခုကဲ႔သို႔ တြဲဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းကလည္း ရြာမွာ မရွိေသးေတာ႔ သူမ၏ ပညာေရးက ရွစ္တန္းႏွင္႔ပင္ ျပီးဆံုးခဲ႔ရသည္။ ျမိဳ႕ပို႔ျပီး ေက်ာင္းထားရေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ေပမယ္႔ မခြဲရက္ႏုိင္ၾက။ မ်က္ေစ႔ေအာက္မွာသာ ရင္အုပ္မကြာ ေစာင္႔ေရွာက္လိုခဲ႔ၾကသည္။ အရိပ္ၾကည့္ ျမတ္ႏုိးလိုခဲ႔သည္။

ဘိုးဘြားပိုင္လယ္ယာမ်ား အေျမာက္အမ်ားရွိေသာ္လည္း လယ္အေၾကာင္း၊ စပါးအေၾကာင္း ျမတ္ေလးႏြယ္ ဘာတစ္ခုမွ တီးမိေခါက္မိ မရွိ။ မိဘမ်ားကသာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အိမ္မႈကိစၥ အကုန္သိမ္းၾကံဳးလုပ္၍ သမီးေလးကို ေရႊေပၚျမတင္ ထားခဲ႔သည္။

ေတာရြာသာဆိုေပမယ္႔ ရြာေက်ာင္းကလည္း ကားလမ္းမၾကီးေပၚမွာ။ သူမတို႔ အိမ္ကလည္း ကားလမ္းမၾကီးေပၚမွာ။ ပင္ကုိယ္ဗီဇကလညး္ ေအးေဆးရွက္ေၾကာက္တတ္သူမို႔ ေက်ာင္းႏွင္႔ အိမ္သာ အသြားအျပန္ရွိ၍ ရြာထဲသို႔ လည္ပတ္ခဲလွသည္။ ရွစ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔လည္း အိမ္မႈကိစၥေလး ကူညီလုပ္ကုိင္ျပီးသည္ႏွင္႔ ျမိဳ႕မွ သူမဖခင္ ၀ယ္လာေပးေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင္႔သာ အိမ္တြင္းေအာင္းေနေလ႔ရွိသည္။

ယုတ္စြအဆံုုး မိုးတြင္းဖက္ လယ္စိုက္ခ်ိန္ ေရဗြက္စိထဲမွာ လယ္ကန္သင္းေပၚ တစ္ခါဖူးမွ လမ္းမေလွ်ာက္ခဲ႔စဖူး။ လယ္ႏွင္႔ စပါးခင္းကို ေတာသူသာဆုိေသး ျမိဳ႕သူႏွင္႔မျခား အေ၀းမွသာ ျမင္ဖူးသည့္သူ။ ေရေျခာက္သည့္ ေႏြေလာက္သာ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖူးသူ...။

ဤမွ်ေလာက္ ပတ္၀န္းက်င္ ေလ႔လာမႈနည္းျပီး အေပါင္းအသင္း နီးစပ္မႈ မရွိေသာေၾကာင္႔မ်ား ဤမွ် အက်ည္းတန္ေသာ အျဖစ္ဆိုးႏွင္႔ ၾကံဳဆံုရသေလာ။ အတိတ္၀ဋ္ေၾကြးၾကီးမားလြန္း၍သာ ရုိးသားေအးေဆးေသာ၊ ျငိမ္သက္တည္ၾကည္ေသာ၊ ရည္းစားသနာပင္ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသာ...ေတာရုိင္းပန္းေလးတစ္ပြင္႔ လြယ္လင္႔တကူ ေၾကမြသြားခဲ႔ရေလသေလာ။

ထင္မွတ္မထားသည့္ ၾကမၼာဆိုးက မိုးတစိမ္႔စိမ္႔ႏွင္႔အတူ သူမဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ သြားခဲ႔သည္။ ထိုေန႔က...သူမ အသက္ရွင္သမွ်ကာလပတ္လံုး တစိမ္႔စိမ္႔ နာက်ည္း ငိုေၾကြးေနရေတာ႔မည္ကို သိေနသည့္အလား ရွစ္ခြင္တုိင္း အံု႔မိႈင္းကာ ညိဳေမွာင္ေနခဲ႔ေလသည္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဥပုသ္ဇရပ္မွ ျပန္လာေသာ အေမႏွင္႔ ေကာက္စုိက္စ လယ္ကြက္မ်ားဆီမွ ျပန္လာေသာ အေဖတို႔က ျခံ၀မွာ အသက္ေပ်ာက္ေနေသာ အိမ္ေစာင္႔ေခြးၾကီးကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ႔ စုိးရိမ္စြာ အိမ္ေပၚသို႔ အေျပးအလႊားတက္လာၾကေသးသည္။

သို႔ေပမယ္႔ ကိစၥအားလံုးက လြန္ျပီးခဲ႔ေလျပီ။

သူမဘ၀က အျဖဴထည္သက္သက္မွ ဘယ္ေတာ႔မွဖ်က္မရႏုိင္မည့္ မည္းညစ္စုတ္ခ်ာေသာ အေရာင္မ်ားျဖင္႔ သုတ္လိမ္းခံလုိက္ရျပီ။

ရြံရွာစက္ဆုပ္လြန္း၍ မည္သို႔ပင္ ေဆးေၾကာေသာ္လည္း မစင္ၾကယ္ႏုိင္ေတာ႔ေသာ အညစ္အေၾကးမ်ားက သူမဘ၀ကုိ ညစ္ႏြမ္းေစခဲ႔ျပီ။ ထိုအညစ္အေၾကးမ်ားကို သူမဘ၀မွ ဖယ္ရွားလိုပါက ဘ၀စာမ်က္ႏွာကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ရံုမွတစ္ပါး တျခားမရွိေတာ႔ပါ။

xxxxxxxx

သူမဘ၀ကို သူမ မည္မွ်ပင္ လည္စင္းခံလိုက္ရန္ အားေလွ်ာ႔အရံႈးေပးခ်င္ေပမယ္႔ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ သူမဘ၀ စာမ်က္ႏွာကုိ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ျပင္ဆင္ရန္ မိဘမ်ားက ၾကိဳးပမ္းၾကျပန္သည္။ မိဘေမတၱာ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွသည္မွာ သူမဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အၾကြင္းမဲ႔ ထင္ရွားလွသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းမွ ယခုအရြယ္ထိ ျပီးျပည့္္စံုစြာ အပူပင္မဲ႔ေစရံုမက အပူႏွင္႔ ၾကံဳလာျပန္

ေတာ႔လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ျငိမ္းေအးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးၾကျပန္သည္။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေးသာ သူမဘ၀ကုိ ေမႊေႏွာက္ပူေလာင္ေစခဲ႔သူကလည္း ဖခင္၏ လယ္လုပ္သားမ်ားထဲမွ အက်င္႔ပ်က္ျပား ဆိုးသြမ္းလြန္းသူမို႔ အဆင္႔အတန္းမခြဲျခားဘဲ လက္ဆက္ေပးရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူယုတ္မာကိုယ္တိုင္ကလည္း သိမ္ဖ်င္းေသးႏုတ္သူ ပီပီ ျပႆနာကို ရင္မဆိုင္ရဲဘဲ ရြာမွပင္ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ေနသည္။

ဒီလုိဆိုျပန္ေတာ႔...ကာယကံရွင္မိသားစုႏွင္႔ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူသာ သိေသာကိစၥမို႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ရြာလံုး မရိပ္မိႏုိင္မည့္အတူတူ...

လူယုတ္မာ၏ေသြးကို ေလာကၾကီးထဲ အေရာက္မခံဘဲ ေဖာက္ထုတ္ဖ်က္ဆီးပစ္ရလွ်င္ေကာ...။

မိဘႏွစ္ပါးက ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အျပင္ သူမကုိယ္တုိင္ကလည္း ဒီိလုိရက္စက္မႈမ်ိဳးကိုေတာ႔ ဘ၀အသစ္ ျပန္ျဖစ္မည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ မလုပ္ရက္ႏုိင္ပါ။

မိသားစုျပႆနာမွာ ဖံုးမရ၊ ဖိမရ ေခါင္းမီးေတာက္တမွ် ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ရြာသို႔ စပါးေလွာင္ရန္ ေငြလာထည့္ေသာ သူနာျပဳဆရာမ ေဒၚျမေလးကုိ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ မိဘမ်ားက ေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ႔သည္။ သူမ မိဘႏွစ္ပါးက ေခါင္းခ်င္းရိုက္ အၾကံဥာဏ္ထုတ္သမွ်ကို

ေဒၚျမေလးက ေကာင္းႏုိးရာရာ စီမံမႈမ်ား ျဖည့္စြက္၍ ျမိဳ႕ျပအလည္အပတ္ခရီးအျဖစ္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အသိေပးေစခဲ႔သည္။

မနည္းၾကိဳးစားစပ္ကာမွ ေတာ္ရေသာ ေဆြမ်ိဳးဆိုေပမယ္႔ ေဒၚျမေလးက အေဒၚအရင္းအခ်ာပမာ သူမ အေနရခက္ေလာက္ေအာင္

ေစတနာေကာင္းလြန္းလွသည္။ ေဒၚျမေလး ခင္ပြန္းက အလုပ္တာ၀န္ျဖင္႔ တစ္ျမိဳ႔တစ္နယ္မွာ...။ ေဒၚျမေလး သမီးငယ္ကလည္း တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းတက္ရသူမို႔ ေဒၚျမေလး ေဆးရံုသုိ႔ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သူမတစ္ေယာက္တည္း။

အိမ္ကေလးမွာ ဆိတ္ျငိမ္လွသည္။

အိမ္မႈကိစၥေတြ တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးေပမယ္႔ လူနည္းေသာအိမ္ကေလးမွာ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မရွိလွပါ။ စိတ္ေလလြင္႔

ေတြးေတာခ်ိန္နည္းေအာင္ မည္သို႔ပင္ အလုပ္ရွာလုပ္ေပမယ္႔ အခ်ိန္အားရတုိင္း မိဘမ်ားအေပၚ ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိင္ဘဲ စိတ္ေသာကမ်ားသာ ေ၀ေစခဲ႔သည့္ သူမအျဖစ္ကုိသူမ ၀မ္းနည္းေနမိၿမဲ...။ ရင္၀ယ္ လြယ္ပုိက္ထားရေသာ ကေလးငယ္ကုိ ပြတ္သပ္မိတုိင္း မိခင္ေမတၱာျဖင္႔ ေထြးေပြ႔ခြင္႔မရေတာ႔မည့္ အေျခအေနအတြက္ နာက်ည္းမိၿမဲ....။

သူမ၏မိဘမိမ်ားကေတာ႔ မျမင္ေတြ႔ရေသးေသာ ကေလးငယ္ထက္ သူတို႔၏သမီး ေရွ႕ေရးကုိသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ရန္ စဥ္းစား စီစဥ္သည္က သဘာ၀က်လွပါသည္။ ေသြးကလည္း လူယုတ္မာ တိရိစာၦန္ေကာင္၏ ေသြးေပကုိး။

သူမကေတာ႔ မည္မွ်ပင္ စက္ဆုပ္နာက်ည္းေစဦးေတာ႔ ရင္မွာလြယ္ထားရသည္က ကုိးလ ဆယ္လ။ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် စားစား၊ သြားသြား၊ အိပ္အိပ္ တစ္ေသြးတစ္သားတည္း ျဖစ္ေနရသူ။ အလိုဆႏၵ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္မွ် မပါေပမယ္႔ ျဖစ္တည္ေရာေႏွာေနသည္မွာ သူမ၏ ေသြးကတစ္၀က္။

မည္ကဲ႔သို႔ေသာ ရက္စက္ ျပတ္ေတာက္မႈမ်ိဳးႏွင္႔ မိခင္စိတ္ကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ႏုိင္ပါအံ႔နည္း။

ကမာၻေပၚရွိ မိခင္အေပါင္းကို သူမ လိုက္ေမးခ်င္စမ္းပါေတာ႔သည္။

xxxxxxxxxx

“ ကေလးေတာ႔ ကံေကာင္းျပီ ေလးႏြယ္ေရ..။ ရန္ကုန္က အန္တီျမ မိတ္ေဆြလင္မယားက ယူေမြးမယ္တဲ႔...”

သူမႏွလံုးသား ေအးခဲေျမာက္တက္သြားသည္က ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္လြန္းလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ႏုိင္တာ ေသခ်ာပါသည္။ တစစ္စစ္ နာက်ဥ္ ကုိက္ခဲလာသည္မွာ ရင္ထဲမွ အသည္းႏွလံုးကို ဆြဲထုတ္ယူငင္သြား သည့္အလား...။

မိဘမ်ား အစီအမံကုိ ေခါင္းညိတ္မိစဥ္ကေတာ႔... တျဖည္းျဖည္းၾကီးမားလာေသာ ျပႆနာအက်ပ္အတည္းကုိ ေျဖရွင္းရန္ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတုန္းမို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာကိုမွ မေ၀ခြဲ၊ မပုိင္းျခားႏုိင္ခ်ိန္မွာ ပူပူထူထူႏွင္႔ လက္ခံမိတဲ႔ အစီအစဥ္တစ္ခုက တကယ္တမ္း ေအာင္ျမင္ျပီးဆံုးေတာ႔မည္၊ ထင္ထားတာထက္ ပိုမုိ လြယ္ကူေခ်ာေမာေနျပီ...ဆိုကာမွ ..။ သူမ ဘာေၾကာင္႔ ေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္ေနရပါသနည္း။

မိဘ စီမံရာကို မျငင္းဆို၊ နာခံရံုမွ်ျဖင္႔ မိဘေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါ႔မလား။ ကုိယ္တုိင္က မိဘစိတ္ မေမြးႏုိင္ဘဲ လူယုတ္မာ၏ေသြး ျဖစ္ရသည္ႏွင္႔ အလုိမတူဘဲ နာက်ည္းစက္ဆုပ္လွသည္ႏွင္႔...အျပစ္မရွိေသာ ရင္ေသြးငယ္ကုိ စြန္႔ပစ္ရမည္ကေရာ... လူသားဆန္မည္ တဲ႔လား။ မိဘေက်းဇူး မဆပ္ဖူးေသးသည့္ သူမ။ ေရဆန္ကုိ မေလွာ္ခတ္ႏုိင္ေသးသည္ႏွင္႔ ေရစုန္ကို မစီးဆင္း၀႔ံသည္မွာ သိမ္ဖ်င္းရာက် မေနဘူးတဲ႔လား။

ဒါျဖင္႔...သူမ သတိၱရွိပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ မိဘႏွစ္ပါးခံစားခ်က္ေတြ... အားလံုးကို ရင္ေသြးေလးအေပၚ ထားသည့္ေမတၱာ၊ ရင္ေသြးေလးက ေပးသည့္ ခြန္အားသတၱိေတြျဖင္႔ ရင္ဆိုင္မည္။ သူမ ကေလးကို သူမကုိယ္တုိင္ေမြးမည္။ သူမကုိယ္တုိင္ လူလားေျမာက္ေအာင္ သြန္သင္ပ်ိဳးေထာင္မည္။ သူမကုိယ္တုိင္ လံုျခံဳေနြးေထြးေအာင္ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မည္။

ခ်ီးမြမ္း ခုနစ္ရက္၊ ကဲ႔ရဲ႕ခုနစ္ရက္မို႔ ၾကာလာေတာ႔လည္း သူမကုိယ္တုိင္ေရာ မိဘမ်ားပါ ခံႏုိင္ရည္ရွိလာမည္။ ရင္ေသြးငယ္ကို ၾကည့္ကာ ေျမးငယ္ကုိၾကည့္ကာ.. အားအင္အသစ္ ျပန္ေမြးမည္။ အျဖစ္မွန္ကုိ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ရင္ဆိုင္မည္။ အခ်ိန္၏ ကုစားမႈမွာ ေနသာသက္သာ ရွိလာမည္။

သုိ႔ေပမယ္႔...မိမိတို႔က ရင္႔က်က္အနည္ထိုင္လာသည္ပဲ ထားဦး။ လူယုတ္မာ ကေလကေခ်က အေႏွာင္႔အယွက္မေပးဘဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမတဲ႔လား။ ရိပ္မိသိရွိသြားသည္ႏွင္႔ ကေလးေရာ လူၾကီးမ်ားပါ သူ႔စက္ကြင္းက အလြတ္ေပး စိတ္ေအးရမတဲ႔လား။

ကဲ... သူ႔က႑ကို ေက်ာ္လႊားသြားႏုိင္သည္ပဲ ထားပါဦး။ သူမတို႔မိသားစုက တျခားတစ္ျမိဳ႕တစ္ရြာကုိ ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္း..။ ဒါမွမဟုတ္ ထိုသူက အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ ရြာကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ေရာက္မလာေတာ႔ဘူးဘဲ ဆိုပါေတာ႔။

သူမ၏ ရင္ေသြးကေလးက အေဖအေပၚတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေလာကအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာေတာ႔မည္။ မိစံုဖစံုႏွင္႔ လံုျခံဳေနြးေထြးစြာေနရေသာ သူမပင္လွ်င္ ရက္စက္ယုတ္မာေသာ ေစာ္ကားမႈမ်ိဳးႏွင္႔ ၾကံဳရေသးလွ်င္...။

သူမရင္ေသြးေလးမွာ သားေယာက်ာ္းေလးဆိုလွ်င္ ေတာ္ေသး၏။ ကံဆိုးစြာ သမီးမိန္းကေလးသာ ျဖစ္ခဲ႔ပါလွ်င္...။ သူမလို သာမန္အရည္အခ်င္းႏွင္႔ ႏံုအေသာ မိခင္တစ္ဦးတည္းက မည္မွ်လံုျခံဳမႈေပးႏုိင္ပါမည္လဲ...။

“ ခုမွ ေတြေ၀မေနပါနဲ႔ေတာ႔ ေလးႏြယ္ရယ္...။ သမီးမိဘေတြကလည္း အၾကံဥာဏ္ေကာင္း၊ အန္တီျမ အစီအစဥ္ေတြကလည္း ပိရိေသသပ္ေတာ႔ သမီးက ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အရင္တုန္းကလုိ အပ်ိဳမေလး ျမတ္ေလးႏြယ္ပဲ။ ျမိဳ႕ၾကီးျပန္ ျမတ္ေလးႏြယ္ပဲ။

ခု..ေမြးစားမယ္႔ သူေတြကလည္း ကေလးမရႏုိင္ေတာ႔လို႔ တကယ္႔ကုိ အေမြစားအေမြခံစာခ်ဳပ္နဲ႔ ေမြးမယ္႔သူေတြပါ။ ခ်မ္းသာလုိက္တာကလည္း အရမ္းပဲေအ။

ခုလည္း ...လိုခ်င္တဲ႔ ကေလးရျပီးရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ သားသမီးရင္းလုိ႔ပဲထင္ေအာင္...ကေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း မိဘရင္းလို႔ပဲ မွတ္ေအာင္ ႏုိင္ငံျခားကို အျပီးထြက္ျပီး ဇာတ္ျမွဳပ္ၾကေတာ႔မယ္တဲ႔။

ကဲ... ဘယ္ေလာက္ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းလုိက္သလဲ။ ေမြးလာမယ္႔ ကေလးကေတာ႔ ကံေကာင္းတဲ႔ ကေလးပါေအ...”

“ ပညာေရာ...ေငြေၾကးဥစၥာေရာ... ထက္ျမက္မႈေရာ သာတဲ႔မိဘေတြပါ...” လို႔ ပါးစပ္က ဆက္မေျပာရက္ေပမယ္႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေျပာေနတဲ႔ အန္တီျမကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း.. ကေလးရဲ႕ဘ၀ လံုျခံဳတုိးတက္ဖို႔အတြက္ ဒီအစီအစဥ္ထက္ေကာင္းမြန္ သင္႔ေတာ္တာ မရွိေတာ႔ဘူးလို႔ နားလည္လိုက္ရပါျပီ။

xxxxxxxx

မိုးတစိမ္႔စိမ္႔ႏွင္႔အတူ သူမဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ေသာ နာက်ည္းခါးသက္မႈ ဒဏ္ရာမ်ားက ေႏြေနပူ က်ဲက်ဲေတာက္ခ်ိန္တြင္ သည္းအူျပတ္မတတ္ ေသာကမ်ားအျဖစ္ တုိးပြားလာင္ျမိဳက္လာရသည္။

ကုိးလလံုးလံုး ရင္ခြင္မွာ မခြဲတမ္း လြယ္ပုိက္ထားခဲ႔ရေသာ သြားတူလာဖက္...။ ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ေပးေသာ မိခင္ကုိ လက္ကေလး ေျခကေလးမ်ားျဖင္႔ တိုးေ၀ွ႔ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ ၾကင္နာေဖာ္ ယုယဖက္...။ ခြဲျခားမရသည့္ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀မို႔ ပူေဆြးမႈကုိ အံတုကာ သူကေလး အားျပည့္ေစမည့္ အာဟာရမ်ားကုိ ၾကိတ္မွိတ္ျမဳခ်ခဲ႔ရေသာ ေကာင္းတူဆိုးဖက္...။

သမီးကေလးလို႔ သိလုိက္ရခ်ိန္မွာ... သူမ၏ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ေရးေရးေလးက ဆပ္ျပာပူေပါင္းပမာ လြင္႔စင္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔ရသည္။

သားကေလးသာျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ သူကေလးဘ၀ လံုျခံဳမႈက သမီးကေလးေလာက္ မပူပန္ရေသာေၾကာင္႔ သူမ စြႏ္႔စားရင္ဆုိင္ရ ေကာင္းမည္လားဟု စိတ္ကူူး ၾကံစည္ေနမိေသးသည္။ ယခုေတာ႔... သူမ၏ မေရရာမႈကို ဒံုးဒံုးခ် စိတ္ေလွ်ာ႔လုိက္ရေလျပီ။

ဖမ္းဆုပ္ ေထြးေပြ႔စရာ လက္မဲ႔ဘ၀ျဖင္႔ ကုိးလလံုးလံုး လြယ္ပုိက္ထားခဲ႔ရေသာ သမီးငယ္လည္း သူမရင္ခြင္မွာ ရွိမေနေတာ႔။ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ဘ၀တစ္ခုျဖင္႔ စိတ္သစ္၊ လူသစ္၊ ဘ၀သစ္ စေစခ်င္ေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေစတနာကို လစ္လ်ဴမရႈရက္ေပမယ္႔ သူမ မည္သုိ႔မွ် ဟန္ေဆာင္ရန္ အင္အားမရွိေတာ႔ပါ။

ကိစၥအားလံုး စီစဥ္လုပ္ေဆာင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ပုိမိုလိႈက္စား နာက်င္ေနေသာ ရင္မွ ဒဏ္ရာကုိ အခ်ိန္သမားေတာ္က ကုစားႏုိင္လိမ္႔မည္ဟု အားလံုးက ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင္႔ေနၾကေလသည္။

သို႔ေပမယ္႔ ဘယ္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ စိုးမိုးျမင္ေယာင္ေနေသာ တစ္ခါသာ ျမင္လုိက္ရသည့္ သမီးငယ္ေလး မ်က္ႏွာက သူမ၏ ရင္ကြဲနာကုိ အပ္မ်ားျဖင္႔ ထိုးဆြေနသကဲ႔သုိ႔ နာက်င္လွေစသည္။ အခိ်န္သမားေတာ္၏ ေဆးစြမ္းေကာင္းမ်ားသည္ အရိုးစြဲ ဇကာက် ပိုးထိုးေနျပီးေသာ သူမ၏ ရင္ကြဲနာကို ေဆးမတိုး...။ မကုစားႏုိင္ေတာ႔ေပ။

သမီးငယ္ကို ရင္ခြင္မွ ဆြဲထုတ္ယူသြားခဲ႔ေသာ္လည္း သူမ၏ မိခင္ေမတၱာကေတာ႔ျဖင္႔ ဆြဲႏႈတ္၍ ရေကာင္းသည့္ အရာမဟုတ္ခဲ႔ပါ။ တစ္ေန႔တျခား တစိမ္႔စိမ္႔ တိုးပြားလာေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမႈမ်ားသည္...စီးဆင္းရန္လားရာမရွိဘဲ အတြင္းလႈိက္စားမႈ ျပင္းထန္လြန္းမက ျပင္းထန္အားၾကီးလာေသာအခါ....။

ျမစ္၊ ေခ်ာင္းမ်ား၏ အသက္သည္ စီးဆင္းျခင္းျဖစ္ေလသည္။ စီးဆင္းျခင္းႏွင္႔မွ သက္၀င္လႈပ္ရွားႏုိင္ေသာ ေရစီးေၾကာင္းေလးတစ္ခုသည္... စီးဆင္းရန္ လားရာလည္းမရွိ။ ဆန္တက္ရန္ အားအင္လည္း မရွိေတာ႔ေသာအခါ....။

xxxxxxxxx

အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သုိ႔ တာ၀န္လွည့္လည္ထမ္းေဆာင္ရင္း...၊ မ်က္ေစ႔တဆံုး ေတြ႔ျမင္ရေသာ လယ္ကြင္းျပင္ ရႈခင္းမ်ားကို ျမင္ရသည့္အခါတိုင္း... အေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ရြာကေလးကို သတိရစိတ္ျပင္းထန္လာေလ႔ရွိသည္။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ မိတ္ေဆြ၏ သမီးေလး ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သည့္ သတင္းမ်ားၾကားရတိုင္းလည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မွ်ေ၀ခံစားေစခ်င္ခဲ႔သည္။

သုိ႔ေပမယ္႔....ေဒၚျမေလး မသြားရဲခဲ႔ပါ။ သူမ၏ ေၾကမြေနျပီးေသာ ဘ၀စာမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္ေခ်။ ထို႔ထက္မက... ေတြးမၾကည့္

ရဲေသာ အေျခအေနတစ္ခုကိုလည္း ျမင္ရၾကားရေလမလားု စုိးေသာေၾကာင္႔ သတင္းမေမး လူမသြားဘဲ ေနခဲ႔မိသည္။

ထုိ႔အတူ...သားေခ်ာ႔ေတးကို ေအာ္ဟစ္သီဆိုကာ လမ္းတကာလွည့္ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္ေသာ...၊ အဆီအငၚမတည့္ စကားမ်ားကို တစ္ေယာက္တည္း အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာေနတတ္ေသာ....၊ မိန္းမငယ္မ်ားကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္ျမိဳ႕မွာပဲေတြ႔ေတြ႕ ေစ႔ေစ႕ၾကည့္ရဲသည့္ သတၱိမရွိေတာ႔ပါ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ...စုန္ဆန္ႏုိင္ခြင္႔ မရွိေတာ႔ေသာ တမံတုတ္ခံထားရသည့္ ေရမ်ားသည္ ေရေလွာင္ကန္အတြင္း တည္ရွိေနရမည္

ျဖစ္ေသာ္လည္း...၊ ေရေသမဟုတ္ေသာ မိခင္ေမတၱာမ်ားကေတာ႔ စုန္ဆင္းႏုိင္ခြင္႔ မရွိေတာ႔လွ်င္လည္း သူမ၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ စိမ္႔စမ္းကဲ႔သို႔ ထာ၀စဥ္ တစိမ္႔စိမ္႔ျဖင္႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ခမ္းေျခာက္ႏုိင္လိမ္႔မည္ မထင္ပါ။

တစ္ေလာကလံုးရွိ မိခင္မ်ား၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ အားလံုး အတူတူပင္...။ ထာ၀စဥ္ စီးဆင္းခ်င္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

xxxxxxxxx

ေ၀ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

( May, 2010...Beauty Magazine )
ျမစ္ႏွစ္ျမႊာ မိဘေမတၱာဖြဲ႕၀တၳဳတိုစု